Περιεχόμενα
15 Αυγούστου 2007. Ανήμερα της Παναγίας. Αλλος πάει στην Τήνο, εμείς φύγαμε γιά Λισσαβώνα. Μέσω Μιλάνου (Μαλπένσα) φτάσαμε στην Λισαβώνα περίπου 12 το μεσημέρι. Βγάλαμε την Lisboa Card, γιά να έχουμε ελεύθερη μετακίνηση στην πόλη καί με λεωφορείο φτάσαμε στο κέντρο (το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά, σχεδόν στα όρια της πόλης καί έχει τακτική συγκοινωνία γιά το κέντρο).Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο πού είχαμε κλείσει (Gale Opera αν θυμάμαι καλά) πολύ καλό για τα λεφτά του (68 ευρώ το δίκλινο με πρωϊνό) καί με ένα ακόμα καλύτερο πρωϊνό μπουφέ, ξεκινήσαμε να ανακαλύψουμε την Λισαβώνα.
Ηταν ήδη απογευματάκι, τα μουσεία θα έκλειναν σε λίγο, έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μιά πρώτη γνωριμία βολτάροντας.
Ανεβήκαμε στο Καστέλο ντε Σάουν Ζορζέ, χτισμένο σε ύψωμα, στην θέση της παλαιάς ακρόπολης, πού το 1147 ο βασιλιάς Αφόνσος Ερρίκος το μετέτρεψε σε κατοικία των Πορτογάλων βασιλέων.
Η βόλτα γύρω από τις επάλξεις σού δίνει μία μοναδική εικόνα της Λισαβώνας καί τού Τάγου καί τα δρομάκια της συνοικίας Σάντα Κρούζ πού περικλείει είναι γραφικότατα. Πιστεύω πώς είναι το ιδανικότερο μέρος γιά να ξεκινήσει κανείς την γνωριμία του με την άκρως γοητευτική πόλη.
Κατενθουσιασμένες, βγήκαμε από το κάστρο καί αρχίσαμε την περιπλάνηση στα δρομάκια της Αλφάμα. Λαβύρινθος. Στρίβαμε από δώ, βγαίναμε από κεί, πάλι στο ίδιο σημείο βρισκόμασταν. Πώς να την χαρακτηρίσω? Γραφική, ρομαντική, έγκαταλελειμένη? Ολα αυτά μαζί καί την αίσθηση ότι γυρνάς πίσω στον χρόνο, με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Σουρούπωνε. Καθίσαμε γιά φαγητό, σε ένα ταβερνάκι της περιοχής. Πρόχειρη επιλογή, από αυτές πού κάνεις όταν λές ¨αμάν, δεν βαστάω άλλο, να κάτσω κάπου, έστω σε παγκάκι». Από φαγητό δεν έλεγε τίποτα, είχε όμως μία σαγκρία, μα τι σαγκρία. Ακόμα την θυμάμαι.
Τώρα, αυτό έφταιγε, ότι δεν φάγαμε καλά, η κούραση ή η χαρά πού έχουμε καί μόνο στο άκουσμα της λέξης «ταξίδι»?
Πάντως φύγαμε σε κατάσταση άκρατης ευθυμίας. Αγκαζέ (ποιά στήριζε ποιά, είναι ένα άλλο θέμα) καί τραγουδώντας το «τράμ το τελευταίο».
Παραγγελία τόχαμε? Νάτο πού κατεβαίνει από τα στενά αγκομαχώντας καί ντράγκα ντρούγκ το καμπανάκι (εμείς το χαβάς μας), μπήκαμε μέσα.καί άρχισαν τα μποφόρ. Σαν κουδουνίστρα πήγαινε, έλεγες τώρα θα τουμπάρουμε. Ευτυχώς είχα καθήσει από την έξω μεριά τού καθίσματος καί είχα στριμώξει την φίλη μου στην γωνία. Αλλιώς, έτσι λιανή πού είναι, θα την είχε πετάξει έξω κι’ακόμα θα μάζευα τα κοκκαλάκια στην Λισαβώνα.
Πάντως, το τράμ της Λισαβώνας , είναι μοναδική εμπειρία, πού δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Δεν ξέρω αν είναι αυτό πού λένε «το γέλιο είναι μεταδοτικό» ή η γενική εικόνα μας ήταν λίγο «γιά γέλια», ιδίως τα βράδυα πού γυρίζαμε ξεθεωμένες, τσαλακωμένες, αναμαλλιασμένες καί κουτσαίνοντας από την κούραση, πάντως όπου πηγαίναμε προκαλούσαμε τα γέλια ή έστω τα χαμόγελα.
Αυτό το αναφέρω, γιατί οί Πορτογάλοι δεν γελούν. Μας έκανε εντύπωση από την αρχή αυτό. Εχουν ένα πολύ σκεπτικό ύφος, σαν νάχουν πέσει όλα τα προβλήματα τού κόσμου στην πλάτη τους.
Πρωί πρωί φύγαμε γιά Μπελέμ. Φτάσαμε καί ακόμη το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών δεν είχε ανοίξει.
Πήγαμε στο Μνημείο των Ανακαλύψεων. Χτισμένο το 1960, γιά την επέτειο 500 χρόνων από το θάνατο τού Ερρίκου τού Θαλασσοπόρου, με ύψος 52 μέτρα, δεσπόζει στην αποβάθρα τού Μπελέμ. Εχει σχεδιαστεί σε σχήμα καραβέλας, με δεκάδες ιστορικές μορφές ανάγλυφες στα πλευρά του.
Μπροστά του, ένας μεγάλος χάρτης στο πλακόστρωτο, απεικονίζει την πορεία των θαλασσοπόρων κατά τον 15ο καί 16ο αιώνα.
Ανεβήκαμε με το ασανσέρ στο τελευταίο όροφο. Από εδώ είχαμε την καλύτερη θέα προς το Μπελέμ καί το ποτάμι.
Το Μοναστήρι είχε ανοίξει.
Τι Μοναστήρι δηλαδή, πού έτσι όπως έβλεπες την πρόσοψή του, σού έδινε την εντύπωση μιάς λεπτοδουλεμένης δαντέλλας. Ολόλευκο, ολομάρμαρο, διακοσμημένο με υπέροχα σκαλίσματα, σε αφήνει άφωνο.
Η ανέγερση του διατάχτηκε το 1501, από τον Εμμανουήλ Α’, μετά την επιστροφή τού Βάσκο ντε Γκάμα, με λεφτά τού «πιπεριού», δηλ.από τά κέρδη πού είχαν από το εμπόριο των μπαχαρικών.
Το μνημείο αποτελεί κορύφωση της αρχιτεκτονικής Μανουελίνο.
Εντυπωσιακότατη η οροφή του με τις αψίδες, όπως καί το περιστύλιο. Εδώ βρίσκεται ο τύμβος τού Βάσκο ντε Γκάμα, όπως καί τάφοι βασιλέων. Χαρακτηριστικοί είναι επίσης καί οί μαρμάρινοι ελέφαντες, στοιχεία καί σύμβολα πού πήραν από τις κατακτήσεις καί τις αποικίες τους.
Στήν δυτική πτέρυγα της Μονής, στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, πού φιλοξενεί το κέντρο αρχαιολογικών ερευνών της Πορτογαλίας. Ενδιαφέροντα καί αξιόλογα εκθέματα, πού όμως δεν μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
Χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση καί πού καλύτερα θα βρίσκαμε από τον διπλανό Τροπικό Κήπο? Σχεδιασμένο στις αρχές τού 20ου αιώνα, με λιμνούλες καί παγώνια, φιλοξενεί τροπικά καί υποτροπικά δέντρα καί φυτά, όπως τα εντυπωσιακά δρακόδεντρα. Το μουσείο του διαθέτει 50.000 αποξηραμένα είδη φυτών.
Συνεχίσαμε με το Εθνικό Μουσείο Αμαξών, πού βρίσκεται πολύ κοντά.
Η συλλογή του είναι μία από τις καλύτερες της Ευρώπης καί στεγάζεται στην ιππική σχολή τού Παλάσιου ντε Μπελέμ (αυτό δεν είναι επισκέψιμο, γιατί σήμερα είναι η κατοικία τού προέδρου της Πορτογαλίας).
Εδώ υπάρχουν άμαξες πού χρησιμοποιούσαν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, από τις πιό απλές έως τις πιό μεγαλοπρεπείς. Η πίό εντυπωσιακή είναι αυτή τού 1716 τού μαρκήσιου ντε Αμπράντες, με επίχρυσα αγάλματα σε φυσικό μέγεθος.
Το σύνολο των εκθεμάτων είναι άκρως ενδιαφέρον καί αξίζουν τον χρόνο σας καί την προσοχή σας.
Ετσι, πέρασε η ώρα καί δεν προλάβαμε ανοιχτό τον Πύργο τού Μπελέμ. Τον καμαρώσαμε απ’έξω.
Επιστρέψαμε στο κέντρο, στην Πράσα ντού Κομέρσιου. Περάσαμε κάτω από την θριαμβική αψίδα , βγήκαμε στην Ρούα Αγκούστα καί από κεί στην Πράσα ντος Ρεστοραντόρες, όπου καί δειπνήσαμε. Βόλτες στην νυχτερινή Μπαίξα καί επιστροφή με το τράμ-κουδουνίστρα.
Ενα γοητευτικότατο μουσείο μας περίμενε την επομένη. Το Εθνικό Μουσείο Αζουλέζου.
Περιμέναμε κάτι ανάλογο, με αυτά πού είχαμε δεί στην Τουρκία, δηλ. Ζωγραφισμένα πλακάκια με γεωμετρικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Ομως όχι. Εδώ τα αζουλέζους δημιουργούν, πλακάκι-πλακάκι, ολόκληρες παραστάσεις καί πίνακες.
Κατ’αρχάς το Μουσείο στεγάζεται στην πρώην μονή Μάντρε ντε Ντέους, ιδρυμένη το 1509. Με μπαρόκ διακόσμηση, η εκκλησία της είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Το μουσείο στεγάζεται στο περιστύλιο της.
Σε εισάγει σταδιακά στον τρόπο κατασκευής τών αζουλέζους καί στην πορεία τους από τούς Μαυριτανούς, στούς ισπανούς καί τελικά στούς πορτογάλους.
Ακόμη καί αν δεν είστε fun τού είδους, θα εντυπωσιαστείτε. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Επιστρέψαμε στο κέντρο, στην περιοχή Μπάϊρου Αλτου, γιά το Εθνικό Μουσείο Αρχαίας Τέχνης, πού περιέχει την μεγαλύτερη συλλογή έργων τέχνης στην Πορτογαλία. Επειδή τα περισσότερα έργα προέρχονται από μοναστήρια, δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στούς θρησκευτικούς πίνακες.
Εδώ θα δείτε αριστουργήματα τού Ντίρερ, τού Ιερώνυμου Μπός, τού Ραφαήλ, πορτογαλική ζωγραφική καθώς καί ασιατική καί αφρικανική τέχνη. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πολύπτυχο «η λατρεία τού Αγίου Βικέντιου» πού είχε αμφισβητηθεί στην εποχή του.
Πήραμε το Ελεβαντόρ ντε Σάντα Ζούστα. Κατασκευασμένο στις αρχές τού 20 αιώνα, από ένα μαθητή τού Άϊφελ, προσφέρει εντυπωσιακή θέα.
Η Ιγκρέζα ντού Κάρμου, πού την βλέπεις σχεδόν αμέσως μόλις βγείς από το ασανσέρ, είναι ότι απέμεινε από τον μεγάλο σεισμό τού 1755.
Καθίσαμε γιά φαγητό στην μικρή πλατεία εκεί μπροστά, σε ένα ινδικό εστιατόριο. Παρ’ότι δεν μας γέμισε το μάτι, είχε εξαιρετικό ταντούρι.
Σαγκρία? Απαπαπα...... Δεν θα γίνουμε η ατραξιόν για τούς Πορτογάλους. Νομίζω???
Σας λέει κάτι το προσωνύμιο «ο κύριος πέντε τοίς εκατό»?
Ετσι αποκαλούσαν τον πολυεκατομμυριούχο αρμένιο Καλούστε Γκουλμπενκιάν. Γεννημένος στο Σκούταρι το 1869, κατέφυγε στην Πορτογαλία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φιλότεχνος καί συλλέκτης από φύση του, διέθεσε τα πλούτη πού είχε απόκτήσει από την συμμετοχή του κατά 5% σε τέσσερις εταιρείες-κολοσσούς πετρελαίου (εξ’ού καί το παρατσούκλι του) γιά την συλλογή παντός είδους τέχνης, την οποία κληροδότησε στο πορτογαλικό κράτος, με μορφή μορφωτικού ιδρύματος.
Ετσι δημιουργήθηκε το Μουσείο Καλούστε Γκουλμπενκιάν.
Ενα μουσείο «διαμάντι». Με συλλογές εξαιρετικές. Με εκθέματα από κάθε γωνιά της γής καί από κάθε χρονολογική περίοδο.
Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Ισλάμ, Ευρώπη, Απω Ανατολή. Πίνακες, γλυπτά, έπιπλα, όλα βρίσκονται εδώ, όλα εξαιρετικής τέχνης.
Η συλλογή όμως πού κλέβει την παράσταση, είναι η συλλογή Λαλίκ.
Δεν φαντάζεστε τι τέχνη μπορεί να βρίσκεται πάνω σε ένα χτενάκι, σε μία καρφίτσα, σε ένα περιδέραιο. Είναι πραγματικά μοναδικά. Ενα μουσείο πού δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε!!!!
Είπαμε να χαλαρώσουμε λίγο καί να ξεφύγουμε από το βαρύ πρόγραμμα των μουσείων. Δεν ξέρω αν συμβαίνει καί σε σάς, αλλά παρ’ότι είμαστε μουσειόφιλοι, κάπου «στουμπώνουμε» καί ξαφνικά δεν θυμόμαστε τι είδαμε πού. Αν δεν κρατούσαμε σημειώσεις κι’άν δεν βγάζαμε φωτογραφίες καί βίντεο, θα τα είχαμε κάνει «αχταρμά».
Ετσι, πήγαμε στο Παβιλιάουν ντούς Οσεάνους, τουτέστιν Ακουάριουμ, το οποίο (κατά τα λεγόμενα τού οδηγού) είναι το μεγαλύτερο της Ευρώπης καί το δεύτερο τού κόσμου. Δεν ξέρω αν αληθεύει, πάντως το απολαύσαμε υπέρ το δέον. Με μία κεντρική τεράστια δεξαμενή καί τέσσερις μικρότερες, πού παρουσιάζουν τα οικοσυστήματα των ωκεανών, με την χλωρίδα καί την πανίδα τού καθενός. Την παράσταση κλέβουν οί πιγκουίνοι καί οί βίδρες. Αν έχετε την τύχη να βρεθείτε την ώρα πού τις ταίζουν, θα απολαύσετε ένα ξεκαρδιστικό θέαμα. Την αρσενική βίδρα -φαταούλα τον βαφτίσαμε- να προσπαθεί να κρατήσει όλη την τροφή για πάρτι του, πάνω στην κοιλιά του.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καί ετοιμάσαμε τις βαλίτσες.
Την επομένη θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο πού είχαμε νοικιάσει καί θα αναχωρούσαμε γιά Κασκαίς.
Η ιστορία τώρα αρχίζει...
Την πέμπτη ημέρα εγκαταλείψαμε την γοητευτική Λισσαβώνα καί κατευθυνθήκαμε στα παράλιά της. Μικρή στάση στο Εστορίλ καί ολοταχώς γιά Κασκαίς, όπου καί το ξενοδοχείο μας.
Ενα πολύ άνετο στούντιο, πολυτελώς επιπλωμένο, η θέση του καί η θέα του όλα τα λεφτά. Χτισμένο στην αρχή τού πάρκου Γκανταρίνια, με ανεμπόδιστη θέα όλο τον Ατλαντικό, δίπλα ακριβώς στον Πύργο-Μουσείο τού κόμη ντέ Κάστρο Γκιμαράες. Τα βράδια, έτσι φωταγωγημένο πού το είχαν, έμοιαζε παραμυθένιο καί εξωπραγματικό. Οτι καλύτερο, μετά από μιά εξοντωτική μέρα, να κάθεσαι στο μπαλκόνι σου με ένα ποτήρι κρασί πόρτο ή σατούμπαλ (εξαιρετικά καί τα δύο) καί να χαλαρώνεις βλέποντας τον ολόφωτο πύργο, να ακούς το θρόϊσμα των φύλλων τού απέραντου πάρκου καί τον παφλασμό των κυμάτων τού ωκεανού.
Πόσο νοσταλγώ αυτές τις στιγμές καί αυτές τις εικόνες, όταν μετά από μιά κοπιαστική μέρα στην δουλειά, ανοίγω το μπαλκόνι μου για να δώ καί να ακούσω.. Τί? Τόν απέναντι γείτονα να σουλατσάρει με τα εσώρουχα στην βεράντα, δύο μηχανάκια να μαρσάρουν στον δρόμο, όλο το καυσαέριο να εισβάλει από παντού, η σκόνη από την Αφρική να έχει καθήσει πραξικοπηματικά στα απλωμένα μου ρούχα (άντε πάλι πλυντήριο) καί γώ να σκέφτομαι τον ισολογισμό πού δεν πρόλαβα να κλείσω.
Αχ, μεγάλε Καββαδία!!!
«γιά το Μαντράς, την Σιγκαπούρ, τ’Αλγέρι καί το Σφάξ
Θ’αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
Καί γω σκυφτή, σ’ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία»
Anyway.
Το Κασκαίς, λοιπόν, είναι ενα πανέμορφο παραθαλάσσιο θέρετρο, σε έναν κόλπο στις εκβολές τού Τάγου. Δημοφιλές από τις αρχές τού περασμένου αιώνα, γεμάτο βίλες εύπορων οικογενειών.
Ιδανικό γιά ατέλειωτους περιπάτους, με έναν φαρδύ πλακόστρωτο κατά μήκος της ακτής, πού εκτείνεται γιά χιλιόμετρα, σχεδόν μέχρι την Σίντρα.
Η επίσκεψη στον πύργο μουσείο Γκιμαράες ενδιαφέρουσα. Γίνεται με συνοδό, πού σού εξηγεί όλα τα εκθέματα με την συλλογή ινδοπορτογαλικών επίπλων, έργων τέχνης κτλ. Μας τράβηξε το ενδιαφέρον ένας πίνακας, φιλοτεχνημένος μάλλον με την τεχνική της ψευδαίσθησης. Απεικόνιζε ένα βουκολικό τοπίο με έναν δρόμο. Από όποια πλευρά πήγαινες ο δρόμος γύριζε μαζί σου, αριστερά πήγαινες, αριστερά κι’αυτός. Δεξιά, δεξιά κι’αυτός.
Ο περίπατος στο πάρκο Γκανταρίνια, απολαυστικότατος.
Κάθε βράδυ λέγαμε «αύριο θα σηκωθούμε πρωί πρωί καί θα τον περπατήσουμε όλο» Το αύριο έγινε μεθαύριο καί το μεθαύριο ποτέ...
Προχωρήσαμε προς την Μπόκα ντού Ινφέρνου (στόμα της κόλασης) ένα έντυπωσιακό θαλασσινό τοπίο, με άγρια διάτρητα βράχια πού σχηματίζουν σπηλιές. Η θάλασσα μπαίνει στις ρωγμές ορμητικά καί το νερό ξεπετιέται σε πίδακες. Εκεί μας βρήκε καί το ηλιοβασίλεμα...
Το πρόγραμμα για την επομένη περιείχε επίσκεψη σε δύο ανάκτορα: το Παλάσιο ντε Κελούζ καί το Παλάσιου ντε Μάφρα.
Το ροκοκό ανάκτορο Κελούζ, χτίστηκε αρχικά σαν κυνηγετικό περίπτερο αλλά το 1747 το μετέτρεψαν σε ένα εκτυφλωτικό ανάκτορο με τεράστιους κήπους, τόσο μεγάλους πού στα κανάλια του, διακοσμημένα με αζουλέζους, έκαναν βαρκάδα οί βασιλείς.
Το ανάκτορο σήμερα, αν καί εντυπωσιακό με εξαιρετικά εκθέματα καί αίθουσες, δεν είναι πολύ καλά συντηρημένο.
Αντίθετα οι κήποι του είναι υπέροχοι, διακοσμημένοι με αγάλματα καί συντριβάνια. Εδώ ΄γίναμε μάρτυρες μιάς σκηνής πού μας λύπησε.
Ενα νεαρό παλληκάρι, συνοδευόμενο από μία κοπέλα, προχωρούσε στην βεράντα τού ανακτόρου υποβασταζόμενος καί ψηλαφώντας. Κάτι τού ψιθύριζε η κοπέλα όταν έφταναν κοντά σε άγαλμα, εκείνος το άγγιζε καί το περιεργαζόταν με την αφή. Ηταν τυφλός.
Πόσο σθένος ψυχής πρέπει να είχε!!! Πόση αγάπη για την ζωή!!! Να θέλει να γνωρίσει την ομορφιά της, έστω κι’άν δεν την είχε δεί ποτέ.
Πολλές φορές στα ταξίδια μου, έχω θαυμάσει ανθρώπους, όπως ηλικιωμένους πού με δυσκολία περπατούν ή ακόμη καί ανάπηρους σε καροτσάκι, κι’όμως θέλουν να γνωρίσουν, να ζήσουν, να γευτούν τις ομορφιές τού κόσμου...
Συνεχίσαμε γιά Μάφρα.
Αλλο ένα ετυπωσιακό ανάκτορο - μοναστήρι. Ναί καλά διαβάσατε: ανάκτορο μοναστήρι. Αρχικά η πρόβλεψη ήταν να στεγάσει 13 μοναχούς φραγκισκανούς καί τελικά στέγασε ...330. Βλέπετε, τα πλούτη πού έρχονταν από τις αποικίες της Βραζιλίας, έκαναν τον σπάταλο μονάρχη Ιωάννη Ε’ να θέλει να το επεκτείνει καί να συμπεριλάβει σε αυτό : ανάκτορο, νοσοκομείο, φαρμακείο καί μία από τις πλουσιότερες βιβλιοθήκες της Ευρώπης.
Η εκκλησία του, ντυμένη με ρόζ μάρμαρο, σού μεταδίδει τόση γλύκα, ηρεμία καί θαλπωρή πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μητρική αγκαλιά.
Αν θυμάμαι καλά, εδώ είδαμε άγαλμα της Εγκύου Παρθένου.
Καί τα δύο αυτά ανάκτορα είναι από τα must καί χρειάζονται πολύωρες επισκέψεις.
Εκτη μέρα τού ταξιδιού καί σήμερα θα κάναμε περιήγηση στην Σέρα ντε Σίντρα, δηλαδή στο δάσος πού περιβάλλει την Σίντρα.
Πρώτη μας στάση κατά την διαδρομή, το γραφικό χωριουδάκι Κολάρες (από όνομα δεν τα πάει καλά) . Εδώ, στούς αμπελώνες του παράγεται το φημισμένο κόκκινο κρασί Colares. Διασχίζεται από ένα ρυάκι, γεμάτο παπάκια (συνηθίζουμε να έχουμε μαζί μας ψωμάκι, γιά να ταίζουμε διάφορα ζωάκια: παπάκια, πουλάκια, ψαράκια κτλ). Αφού τούς προσφέραμε το breakfast τους, μπήκαμε γιά τα καλά στην Σέρα.
Αχ, τί δάσος ήταν αυτό!! Χωρίς να υπερβάλω, το ωραιότερο πού έχω δεί στην ζωή μου. Μυστηριακό καί γλυκό μαζί, πυκνό καί εύκολα προσπελάσιμο ταυτόχρονα. Οί αχτίδες τού ήλιου δύσκολα διαπερνούσαν τα πυκνά φυλλώματα, ωστόσο δημιουργούσαν έναν παράξενο φωτεινό θόλο. Σε κάθε χωματόδρομο πού παίρναμε, νά καί βγαίναμε σε κάποιο άνοιγμα καί εκεί να ορθώνονται μεγάλιθοι, σαν μενίρ καί λές να τώρα θα στήσουν χορό οί νεράιδες, τα ξωτικά μας παραμονεύουν πίσω από τα δέντρα καί ό Πάνας ετοιμάζεται να παίξει τον αυλό του. Αφεθήκαμε να χαθούμε στα μονοπάτια τού μαγεμένου δάσους με τα φελλόδεντρα.
Μέσα σ’αυτόν τον παράδεισο, υπάρχει ένα ΄παλαιό ερημητήριο φραγκισκανών τού 1560, το Κονβέντου ντους Καπούσους. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά γιά να το βρούμε, όμως άξιζε τον κόπο.
΄Μοναχούς δεν έχει πιά. Οί κήποι του γεμάτοι φελλόδεντρα. Οί σκάλες του τόσο στενές, ίσα πού χωράει να περάσει ένας άνθρωπος. Τα κελιά τόσο μικρά, ούτε ενάμισι μέτρο μήκος, γιά να μην αναπαύονται ούτε στον ύπνο τους. Τοίχοι, ταβάνια καί πόρτες καλυμμένα με φελλό, προφανώς γιά λόγους μόνωσης. Ολα μαρτυρούσαν τον αυστηρό κοινοβιακό τρόπο ζωής.
Καί φτάσαμε στην Σίντρα.
Καί φτάσαμε στην Σίντρα.
Εχετε ερωτευθεί τόπο με την πρώτη ματιά?? Σας έτυχε να δείτε μία πόλη καί να λέτε «εδώ είναι ο χαμένος παράδεισος καί εδώ θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου»??
Αυτό έπαθα στην Σίντρα. Πλανεύτρα, ονειρική, πριγκίπισσα, να λικνίζει τα κάλλη της καί να μειδιά μπροστά στα ανοιχτά στόματα καί τα γουρλωμένα μάτια πού την θαυμάζουν.
Επίγεια Εδέμ την χαρακτήρισε ο Μπάϋρον, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς την ανακήρυξε η Ουνέσκο.
Πόλη απείρου κάλλους, τόσο γιά το φυσικό της περιβάλλον, όσο καί για τα μνημεία της. Δύο μέρες της αφιερώσαμε καί παλι δεν τα είδαμε όλα.
Ξεκινήσαμε με το Παλάσιου Νασιονάλ ντε Σίντρα, χτισμένο τον 14ο αιώνα καί με προσθήκες τού 16ου, οριοθετεί το κέντρο της παλιάς πόλης, με τις τεράστιες καμινάδες του. Η μείξη των αρχιτεκτονικών ρυθμών, από γοτθική έως μαυριτάνικη, δίνει ένα εντυπωσιακό σύνολο. Η Σάλα ντε Μπρασόενς (σάλα των θυρεών) με την εκπληκτική θολωτή οροφή, είναι το ωραιότερο τμήμα τού ανακτόρου.
Εξω ακριβώς από το ανάκτορο, υπάρχει ένα γραφικό τρενάκι, πού σε πάει στο Μονσεράτε, ένα υπέροχο μικρό ρομαντικό ανάκτορο Μαυριτανικού στύλ. Οταν το επισκεφθήκαμε, έκαναν ανακαίνιση στο εσωτερικό καί έτσι αρκεστήκαμε στούς περιπάτους στούς υπέροχους υποτροπικούς κήπους του. Το ανάκτορο αγοράστηκε το 1856, από έναν Αγγλο ονόματι Φράνσις Κούκ, ο οποίος έφερε λουλούδια καί φυτά από όλο τον κόσμο, δημιουργώντας ?ετσι μία τεράστια έκταση υποτροπικού δάσους. Αφιερώστε χρόνο να το περιδιαβείτε, θα απολαύσετε έναν από τούς ωραιότερους περιπάτους. Αξίζει επίσης να επιστρέψετε στην Σίντρα με τα πόδια. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, 4 χιλιόμετρα καί η διαδρομή είναι εκπληκτική.
Απέναντι ακριβώς από την είσοδο τού πάρκου τού Μονσεράτε, μετά από μιά μικρή ανηφόρα, θα δείτε μιά μικρή λιμνούλα γεμάτη νούφαρα. Δεν φαίνεται από τον δρόμο αλλά αξίζει να την ψάξετε, είναι πολύ κοντά.
Επιστρέψαμε στην Σίντρα, βολτάραμε στά δρομάκια της, είδαμε ωραιότατα αρχιτεκτονικά σύνολα καί καταλήξαμε γιά καφέ στο Ανάκτορο Σεταίς. Αυτό το ρόζ χαριτωμένο ανάκτορο, χτισμένο τον 18ο αιώνα γιά τον πρόξενο της Ολλανδίας, είναι σήμερα ξενοδοχείο καί εστιατόριο. Αξίζει να πάτε έστω γιά ένα καφέ. Εχει πολύ όμορφους χώρους καί σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές.
Την επομένη, αν καί φτάσαμε πολύ νωρίς στο Παλάσιου ντά Πένα, ωστόσο δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε πάρκιν καί η ουρά γιά τα εισιτήρια ήταν απίστευτη. Περιμέναμε τουλάχιστον μιάμιση ώρα γιά να μπούμε.
Στην ψηλότερη κορυφή της Σέρα ντε Σίντρα, με εκπληκτικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, χτισμένο τον 19ο αιώνα γιά τον Φερδινάνδο της Σαξωνίας, περιβάλλεται από το Πάρκε ντα Πένα. Μία τεράστια δασώδη έκταση, με διαμορφωμένα μονοπάτια γιά περιπάτους ανάμεσα σε εξωτικά δέντρα καί χώρους γιά πικνίκ.
Ολος αυτός ο χώρος, ανάκτορο καί πάρκο, είναι πραγματικά εκπληκτικός καί χρειάζεται πολύς χρόνος γιά τον απολαύσετε.
Εμάς μας πήρε μέχρι νωρίς το απόγευμα καί έτσι δεν μπορέσαμε να ανεβούμε στο Καστέλου ντος Μόουρους.
Επιστρέψαμε πάλι στο κέντρο της Σίντρα καί επισκεφθήκαμε την Κίντα ντε Ρεγκαλέϊρα, μιά πανέμορφη έπαυλη καί με υπέροχους διαμορφωμένους καί πρωτότυπους κήπους. Τα δρομάκια βγάζουν άλλο σε ένα πύργο-παρατηρητήριο άλλο σε πλατειούλες με αγάλματα καί μικρούς καταρράκτες, άλλο σε σπηλιές καί λιμνούλες. Είναι πολύ όμορφη η βόλτα μεσα στις διαμορφωμένες σπηλιές καί στις εξόδους να βλέπεις τα νερά να τρέχουν από πάνω.
Ετσι ξεχαστήκαμε σ?αυτό το παραδεισένιο περιβάλλον καί δεν αντιληφθήκαμε ότι η ώρα είχε περάσει. Κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Οποία ΄΄εκπληξη. Η έξοδος είχε κλείσει. Τώρα? Τα κάγκελα καί οί τοίχοι ήταν πολύ ψηλοί. Αρχίσαμε να ψάχνουμε άλλη έξοδο. Γύρω γύρω στον κήπο, βρήκαμε μετά από πολύωρη προσπάθεια, μιά μικρή σκουριασμένη πορτούλα. Γιά καλή μας τύχη ήταν ξεκλείδωτη. Τραβώντας την με δύναμη, γιατί είχε κολλήσει από την σκουριά, πήρε τέλος η περιπέτειά μας. Οχι ότι θα μας χάλαγε δηλαδή, να κάνουμε κάμπινκ σε ένα τόσο φανταστικό περιβάλλον...
8η μέρα τού ταξιδιού καί αναχωρήσαμε γιά Εβορα, 150 χιλιόμετρα ανατολικά της Λισσαβόνας. Η Εβορα, μία τειχισμένη πολη με καλά διατηρημένο το ιστορικό της κέντρο, άνθησε κατα τον Μεσαίωνα, ως κέντρο μάθησης καί τεχνών και από το 1986 συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Τα τείχη της καί τα λιθόστρωτα δρομάκια της, διατηρούνται σε άριστη κατάσταση καί είναι απολαυστική η βόλτα στην παλιά πόλη.
Εχει αρκετά αξιοθέατα αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι είδαμε κάτι ξεχωριστό.
Εκτος από το Καπέλα ντος Οσους (παρεκκλήσι των οσίων) τού 17ου αιώνα, πού στεγάζεται στην εκκλησία Σάουν Φρανσίσκου.
Είναι γιά γερά νεύρα. Ενα ολόκληρο παρεκκλήσιο χτισμένο με ... Οστά.
Χρησιμοποίησαν τα λείψανα 5.000 μοναχών γιά να χτίσουν αυτό το παρεκκλήσι. Οί τοίχοι, τα ταβάνια καί οί κολώνες, είναι όλα καλυμμένα από κρανία καί οστά. Περπατάς, κοιτάς το ταβάνι καί λές τώρα θα ξεκολλήσουν τα κρανία να μού έρθουν στο κεφάλι.
Πραγματικά είναι πολύ μακάβριο.
Είδαμε εφιάλτες στον ύπνο μας, εκείνο το βράδυ.
9η μέρα τού ταξιδιού...
Μιά φορά κι‘έναν καιρό -όπως λεν στα παραμύθια- ήταν ένας βασιλιάς, ο Πέτρος, πού αγάπησε μιά όμορφη κοπέλα, την Ινές ντε Κάστρου..Ομως, πολιτικοί λόγοι, ανάγκασαν τον Πέτρο να παντρευτεί την Κονστάντσα της Καστίλης. Το ερωτευμένο ζευγάρι συνέχισε τον δεσμό του καί όταν η Κονστάντσα πέθανε, πήγαν να μείνουν στην Κοίμπρα. Ο κακός βασιληάς Αλφόνσος ο Δ΄, πατέρας τού Πέτρου, θεωρώντας την Ινές επικίνδυνη, διέταξε την δολοφονία της. Ο Πέτρος, εξαγριωμένος, κηρύσσει πόλεμο στον πατέρα του. Οί τάφοι των τραγικών εραστών βρίσκονται στην Αλκομπάσα, μέσα στο μοναστήρι, ο ένας αντίκρυ στον άλλο. Ετσι διέταξε ο Πέτρος. Ηθελε, κατά την ανάσταση της Δευτέρας Παρουσίας, το πρώτο πράγμα πού θα δεί να είναι η αγαπημένη του.
Η Αλκομπάσα, με το πλήρες όνομα Μοστέϊρου ντε Σάντα Μαρία ντε Αλκομπάσα, είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Πορτογαλίας. Ιδρύθηκε το 1153 καί ολοκληρώθηκε το 1223. Με απλή μεσαιωνική αρχιτεκτονική, επιβάλλεται με τις διαστάσεις της καί το λιτό εσωτερικό της. Η πλούσια διακοσμημένη πρόσοψή της είναι προσθήκη τού 18ου αιώνα.
Συνεχίσαμε πρός Ναζαρέ. Τό άλλοτε γραφικό ψαροχώρι, με την υπέροχη παραλία του, έχει υποστεί την βία της άναρχης δόμησης εν ονόματι τού τουριστικού κέρδους. Ανεβήκαμε στο Σίτιου όπου είχαμε πανοραμική θέα της απέραντης αμμουδερής παραλίας καί τού Ατλαντικού.
Απογοητευμένες, ξεκινήσαμε προς νότια, γιά το Πενίσε. Από εδώ ξεκινούν τα καραβάκια γιά τα νησιά Μπερλέγκα. Δεν τα προλάβαμε (φτάσαμε αργά το απόγευμα) όπως καί δεν προλάβαμε ανοιχτό το τεράστιο φρούριο Φορταλέζα, τού 16ου αιώνα. Το φρούριο αυτό, χρησιμοποιήθηκε επί εποχής Σαλαζάρ, ως φυλακή. Κάναμε ένα γύρω τα κραταιά του τείχη, βολτάραμε στο χωριό καί δειπνήσαμε σε μία από τις ψαροταβέρνες, γιά τις οποίες είναι φημισμένο το Πενίσε.
10η μέρα
Αχ, το Ούμπιντους!! Τι πόλη είναι αυτή? Σαν βγαλμένη από παραμύθι. Είναι μία κούκλα! Με τα καθαρά ολόλευκα σπιτάκια της, τα τείχη τού 14ου αιώνα πού την περιβάλλουν, σε άριστη κατάσταση, τα δρομάκια της, οί μικρές πλατείες, όμορφες εκκλησίες καί το Μαυριτάνικο Κάστρο ορατό από παντού. Το κάστρο αυτό, πού το ξαναέχτισε ο Αλφόνσος το 1148, έχει μετατραπεί τώρα σε Πουσάντας. Τι είναι οί Πουσάντας? Ιστορικά κτίρια , όπως κάστρα καί μοναστήρια, πού η κυβέρνηση της Πορτογαλίας, το 1940, αποφάσισε να τα μετατρέψει σε πανδοχεία.
Αν είναι όλες οι Πουσάντας σαν αυτή τού Ούμπιντους, πού πήγαμε γιά καφέ, αξίζει να τις επιλέξετε γιά διαμονή. Διατηρούν την ατμόσφαιρα τους καί σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
11η καί τελευταία μέρα
Με απογευματινή πτήση, πάλι μέσω Μαλπένσα, είχαμε όλο το πρωϊνό ελεύθερο.
Επιστρέψαμε στην Λισσαβώνα, παραδώσαμε το αυτοκίνητο καί με ταξί πήγαμε στο Πάρκο του Εδουάρδου, λίγο πιό έξω από το κέντρο.
Αν ,επισκεπτόμενοι την Λισσαβώνα, έχετε χρόνο, αξίζει να το επισκεφθείτε. Είναι απολαυστικοί οι περίπατοι στα κατάφυτα δρομάκια του καί όχι μόνο. Εδώ θα δείτε ένα τεράστιο θερμοκήπιο, την Εστούφα Φρία, μιά πραγματική ζούγκλα, με λιμνούλες, ρυάκια καί εξωτικά φυτά καί άλλο ένα, την Εστούφα Κουέντε, με όλων των ειδών τούς κάκτους.
Το ίδιο το πάρκο διατρέχει ένα ποταμάκι, πού καταλήγει σε μιά μικρή λίμνη, γεμάτη με κύκνους ,παπάκια καί ψαράκια.
Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι ? Μακάρι να τελείωνε με αυτές τις όμορφες εικόνες. Δυστυχώς, κατά την επιστροφή μας, είχαμε μία τόσο φρικιαστική εικόνα, πού ακόμα δεν μπορώ να την ξεχάσω: Την Πελοπόννησο να φλέγεται. Μες την νύχτα καί από τόσο ύψος, κι’όμως η πυρκαγιά ήταν ορατή καί μάλιστα σε όλο της το μέγεθος καί την έκταση. Η καταστροφή ολική. Φρίκη, τρόμος καί πόνος ψυχής μας κατέλαβε όλους. Δεν μπορούσαμε να βλέπουμε άλλο καί γυρίσαμε τα κεφάλια . Ομως η τακτική της στρουθοκάμηλου, δεν είναι λύση...
τέλος
Ηταν ήδη απογευματάκι, τα μουσεία θα έκλειναν σε λίγο, έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μιά πρώτη γνωριμία βολτάροντας.
Ανεβήκαμε στο Καστέλο ντε Σάουν Ζορζέ, χτισμένο σε ύψωμα, στην θέση της παλαιάς ακρόπολης, πού το 1147 ο βασιλιάς Αφόνσος Ερρίκος το μετέτρεψε σε κατοικία των Πορτογάλων βασιλέων.
Η βόλτα γύρω από τις επάλξεις σού δίνει μία μοναδική εικόνα της Λισαβώνας καί τού Τάγου καί τα δρομάκια της συνοικίας Σάντα Κρούζ πού περικλείει είναι γραφικότατα. Πιστεύω πώς είναι το ιδανικότερο μέρος γιά να ξεκινήσει κανείς την γνωριμία του με την άκρως γοητευτική πόλη.
Κατενθουσιασμένες, βγήκαμε από το κάστρο καί αρχίσαμε την περιπλάνηση στα δρομάκια της Αλφάμα. Λαβύρινθος. Στρίβαμε από δώ, βγαίναμε από κεί, πάλι στο ίδιο σημείο βρισκόμασταν. Πώς να την χαρακτηρίσω? Γραφική, ρομαντική, έγκαταλελειμένη? Ολα αυτά μαζί καί την αίσθηση ότι γυρνάς πίσω στον χρόνο, με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Σουρούπωνε. Καθίσαμε γιά φαγητό, σε ένα ταβερνάκι της περιοχής. Πρόχειρη επιλογή, από αυτές πού κάνεις όταν λές ¨αμάν, δεν βαστάω άλλο, να κάτσω κάπου, έστω σε παγκάκι». Από φαγητό δεν έλεγε τίποτα, είχε όμως μία σαγκρία, μα τι σαγκρία. Ακόμα την θυμάμαι.
Τώρα, αυτό έφταιγε, ότι δεν φάγαμε καλά, η κούραση ή η χαρά πού έχουμε καί μόνο στο άκουσμα της λέξης «ταξίδι»?
Πάντως φύγαμε σε κατάσταση άκρατης ευθυμίας. Αγκαζέ (ποιά στήριζε ποιά, είναι ένα άλλο θέμα) καί τραγουδώντας το «τράμ το τελευταίο».
Παραγγελία τόχαμε? Νάτο πού κατεβαίνει από τα στενά αγκομαχώντας καί ντράγκα ντρούγκ το καμπανάκι (εμείς το χαβάς μας), μπήκαμε μέσα.καί άρχισαν τα μποφόρ. Σαν κουδουνίστρα πήγαινε, έλεγες τώρα θα τουμπάρουμε. Ευτυχώς είχα καθήσει από την έξω μεριά τού καθίσματος καί είχα στριμώξει την φίλη μου στην γωνία. Αλλιώς, έτσι λιανή πού είναι, θα την είχε πετάξει έξω κι’ακόμα θα μάζευα τα κοκκαλάκια στην Λισαβώνα.
Πάντως, το τράμ της Λισαβώνας , είναι μοναδική εμπειρία, πού δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Δεν ξέρω αν είναι αυτό πού λένε «το γέλιο είναι μεταδοτικό» ή η γενική εικόνα μας ήταν λίγο «γιά γέλια», ιδίως τα βράδυα πού γυρίζαμε ξεθεωμένες, τσαλακωμένες, αναμαλλιασμένες καί κουτσαίνοντας από την κούραση, πάντως όπου πηγαίναμε προκαλούσαμε τα γέλια ή έστω τα χαμόγελα.
Αυτό το αναφέρω, γιατί οί Πορτογάλοι δεν γελούν. Μας έκανε εντύπωση από την αρχή αυτό. Εχουν ένα πολύ σκεπτικό ύφος, σαν νάχουν πέσει όλα τα προβλήματα τού κόσμου στην πλάτη τους.
Πρωί πρωί φύγαμε γιά Μπελέμ. Φτάσαμε καί ακόμη το Μοναστήρι των Ιερωνυμιτών δεν είχε ανοίξει.
Πήγαμε στο Μνημείο των Ανακαλύψεων. Χτισμένο το 1960, γιά την επέτειο 500 χρόνων από το θάνατο τού Ερρίκου τού Θαλασσοπόρου, με ύψος 52 μέτρα, δεσπόζει στην αποβάθρα τού Μπελέμ. Εχει σχεδιαστεί σε σχήμα καραβέλας, με δεκάδες ιστορικές μορφές ανάγλυφες στα πλευρά του.
Μπροστά του, ένας μεγάλος χάρτης στο πλακόστρωτο, απεικονίζει την πορεία των θαλασσοπόρων κατά τον 15ο καί 16ο αιώνα.
Ανεβήκαμε με το ασανσέρ στο τελευταίο όροφο. Από εδώ είχαμε την καλύτερη θέα προς το Μπελέμ καί το ποτάμι.
Το Μοναστήρι είχε ανοίξει.
Τι Μοναστήρι δηλαδή, πού έτσι όπως έβλεπες την πρόσοψή του, σού έδινε την εντύπωση μιάς λεπτοδουλεμένης δαντέλλας. Ολόλευκο, ολομάρμαρο, διακοσμημένο με υπέροχα σκαλίσματα, σε αφήνει άφωνο.
Η ανέγερση του διατάχτηκε το 1501, από τον Εμμανουήλ Α’, μετά την επιστροφή τού Βάσκο ντε Γκάμα, με λεφτά τού «πιπεριού», δηλ.από τά κέρδη πού είχαν από το εμπόριο των μπαχαρικών.
Το μνημείο αποτελεί κορύφωση της αρχιτεκτονικής Μανουελίνο.
Εντυπωσιακότατη η οροφή του με τις αψίδες, όπως καί το περιστύλιο. Εδώ βρίσκεται ο τύμβος τού Βάσκο ντε Γκάμα, όπως καί τάφοι βασιλέων. Χαρακτηριστικοί είναι επίσης καί οί μαρμάρινοι ελέφαντες, στοιχεία καί σύμβολα πού πήραν από τις κατακτήσεις καί τις αποικίες τους.
Στήν δυτική πτέρυγα της Μονής, στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, πού φιλοξενεί το κέντρο αρχαιολογικών ερευνών της Πορτογαλίας. Ενδιαφέροντα καί αξιόλογα εκθέματα, πού όμως δεν μας έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
Χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση καί πού καλύτερα θα βρίσκαμε από τον διπλανό Τροπικό Κήπο? Σχεδιασμένο στις αρχές τού 20ου αιώνα, με λιμνούλες καί παγώνια, φιλοξενεί τροπικά καί υποτροπικά δέντρα καί φυτά, όπως τα εντυπωσιακά δρακόδεντρα. Το μουσείο του διαθέτει 50.000 αποξηραμένα είδη φυτών.
Συνεχίσαμε με το Εθνικό Μουσείο Αμαξών, πού βρίσκεται πολύ κοντά.
Η συλλογή του είναι μία από τις καλύτερες της Ευρώπης καί στεγάζεται στην ιππική σχολή τού Παλάσιου ντε Μπελέμ (αυτό δεν είναι επισκέψιμο, γιατί σήμερα είναι η κατοικία τού προέδρου της Πορτογαλίας).
Εδώ υπάρχουν άμαξες πού χρησιμοποιούσαν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, από τις πιό απλές έως τις πιό μεγαλοπρεπείς. Η πίό εντυπωσιακή είναι αυτή τού 1716 τού μαρκήσιου ντε Αμπράντες, με επίχρυσα αγάλματα σε φυσικό μέγεθος.
Το σύνολο των εκθεμάτων είναι άκρως ενδιαφέρον καί αξίζουν τον χρόνο σας καί την προσοχή σας.
Ετσι, πέρασε η ώρα καί δεν προλάβαμε ανοιχτό τον Πύργο τού Μπελέμ. Τον καμαρώσαμε απ’έξω.
Επιστρέψαμε στο κέντρο, στην Πράσα ντού Κομέρσιου. Περάσαμε κάτω από την θριαμβική αψίδα , βγήκαμε στην Ρούα Αγκούστα καί από κεί στην Πράσα ντος Ρεστοραντόρες, όπου καί δειπνήσαμε. Βόλτες στην νυχτερινή Μπαίξα καί επιστροφή με το τράμ-κουδουνίστρα.
Ενα γοητευτικότατο μουσείο μας περίμενε την επομένη. Το Εθνικό Μουσείο Αζουλέζου.
Περιμέναμε κάτι ανάλογο, με αυτά πού είχαμε δεί στην Τουρκία, δηλ. Ζωγραφισμένα πλακάκια με γεωμετρικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Ομως όχι. Εδώ τα αζουλέζους δημιουργούν, πλακάκι-πλακάκι, ολόκληρες παραστάσεις καί πίνακες.
Κατ’αρχάς το Μουσείο στεγάζεται στην πρώην μονή Μάντρε ντε Ντέους, ιδρυμένη το 1509. Με μπαρόκ διακόσμηση, η εκκλησία της είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή.
Το μουσείο στεγάζεται στο περιστύλιο της.
Σε εισάγει σταδιακά στον τρόπο κατασκευής τών αζουλέζους καί στην πορεία τους από τούς Μαυριτανούς, στούς ισπανούς καί τελικά στούς πορτογάλους.
Ακόμη καί αν δεν είστε fun τού είδους, θα εντυπωσιαστείτε. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Επιστρέψαμε στο κέντρο, στην περιοχή Μπάϊρου Αλτου, γιά το Εθνικό Μουσείο Αρχαίας Τέχνης, πού περιέχει την μεγαλύτερη συλλογή έργων τέχνης στην Πορτογαλία. Επειδή τα περισσότερα έργα προέρχονται από μοναστήρια, δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στούς θρησκευτικούς πίνακες.
Εδώ θα δείτε αριστουργήματα τού Ντίρερ, τού Ιερώνυμου Μπός, τού Ραφαήλ, πορτογαλική ζωγραφική καθώς καί ασιατική καί αφρικανική τέχνη. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πολύπτυχο «η λατρεία τού Αγίου Βικέντιου» πού είχε αμφισβητηθεί στην εποχή του.
Πήραμε το Ελεβαντόρ ντε Σάντα Ζούστα. Κατασκευασμένο στις αρχές τού 20 αιώνα, από ένα μαθητή τού Άϊφελ, προσφέρει εντυπωσιακή θέα.
Η Ιγκρέζα ντού Κάρμου, πού την βλέπεις σχεδόν αμέσως μόλις βγείς από το ασανσέρ, είναι ότι απέμεινε από τον μεγάλο σεισμό τού 1755.
Καθίσαμε γιά φαγητό στην μικρή πλατεία εκεί μπροστά, σε ένα ινδικό εστιατόριο. Παρ’ότι δεν μας γέμισε το μάτι, είχε εξαιρετικό ταντούρι.
Σαγκρία? Απαπαπα...... Δεν θα γίνουμε η ατραξιόν για τούς Πορτογάλους. Νομίζω???
Σας λέει κάτι το προσωνύμιο «ο κύριος πέντε τοίς εκατό»?
Ετσι αποκαλούσαν τον πολυεκατομμυριούχο αρμένιο Καλούστε Γκουλμπενκιάν. Γεννημένος στο Σκούταρι το 1869, κατέφυγε στην Πορτογαλία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Φιλότεχνος καί συλλέκτης από φύση του, διέθεσε τα πλούτη πού είχε απόκτήσει από την συμμετοχή του κατά 5% σε τέσσερις εταιρείες-κολοσσούς πετρελαίου (εξ’ού καί το παρατσούκλι του) γιά την συλλογή παντός είδους τέχνης, την οποία κληροδότησε στο πορτογαλικό κράτος, με μορφή μορφωτικού ιδρύματος.
Ετσι δημιουργήθηκε το Μουσείο Καλούστε Γκουλμπενκιάν.
Ενα μουσείο «διαμάντι». Με συλλογές εξαιρετικές. Με εκθέματα από κάθε γωνιά της γής καί από κάθε χρονολογική περίοδο.
Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Ισλάμ, Ευρώπη, Απω Ανατολή. Πίνακες, γλυπτά, έπιπλα, όλα βρίσκονται εδώ, όλα εξαιρετικής τέχνης.
Η συλλογή όμως πού κλέβει την παράσταση, είναι η συλλογή Λαλίκ.
Δεν φαντάζεστε τι τέχνη μπορεί να βρίσκεται πάνω σε ένα χτενάκι, σε μία καρφίτσα, σε ένα περιδέραιο. Είναι πραγματικά μοναδικά. Ενα μουσείο πού δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε!!!!
Είπαμε να χαλαρώσουμε λίγο καί να ξεφύγουμε από το βαρύ πρόγραμμα των μουσείων. Δεν ξέρω αν συμβαίνει καί σε σάς, αλλά παρ’ότι είμαστε μουσειόφιλοι, κάπου «στουμπώνουμε» καί ξαφνικά δεν θυμόμαστε τι είδαμε πού. Αν δεν κρατούσαμε σημειώσεις κι’άν δεν βγάζαμε φωτογραφίες καί βίντεο, θα τα είχαμε κάνει «αχταρμά».
Ετσι, πήγαμε στο Παβιλιάουν ντούς Οσεάνους, τουτέστιν Ακουάριουμ, το οποίο (κατά τα λεγόμενα τού οδηγού) είναι το μεγαλύτερο της Ευρώπης καί το δεύτερο τού κόσμου. Δεν ξέρω αν αληθεύει, πάντως το απολαύσαμε υπέρ το δέον. Με μία κεντρική τεράστια δεξαμενή καί τέσσερις μικρότερες, πού παρουσιάζουν τα οικοσυστήματα των ωκεανών, με την χλωρίδα καί την πανίδα τού καθενός. Την παράσταση κλέβουν οί πιγκουίνοι καί οί βίδρες. Αν έχετε την τύχη να βρεθείτε την ώρα πού τις ταίζουν, θα απολαύσετε ένα ξεκαρδιστικό θέαμα. Την αρσενική βίδρα -φαταούλα τον βαφτίσαμε- να προσπαθεί να κρατήσει όλη την τροφή για πάρτι του, πάνω στην κοιλιά του.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο καί ετοιμάσαμε τις βαλίτσες.
Την επομένη θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο πού είχαμε νοικιάσει καί θα αναχωρούσαμε γιά Κασκαίς.
Η ιστορία τώρα αρχίζει...
Την πέμπτη ημέρα εγκαταλείψαμε την γοητευτική Λισσαβώνα καί κατευθυνθήκαμε στα παράλιά της. Μικρή στάση στο Εστορίλ καί ολοταχώς γιά Κασκαίς, όπου καί το ξενοδοχείο μας.
Ενα πολύ άνετο στούντιο, πολυτελώς επιπλωμένο, η θέση του καί η θέα του όλα τα λεφτά. Χτισμένο στην αρχή τού πάρκου Γκανταρίνια, με ανεμπόδιστη θέα όλο τον Ατλαντικό, δίπλα ακριβώς στον Πύργο-Μουσείο τού κόμη ντέ Κάστρο Γκιμαράες. Τα βράδια, έτσι φωταγωγημένο πού το είχαν, έμοιαζε παραμυθένιο καί εξωπραγματικό. Οτι καλύτερο, μετά από μιά εξοντωτική μέρα, να κάθεσαι στο μπαλκόνι σου με ένα ποτήρι κρασί πόρτο ή σατούμπαλ (εξαιρετικά καί τα δύο) καί να χαλαρώνεις βλέποντας τον ολόφωτο πύργο, να ακούς το θρόϊσμα των φύλλων τού απέραντου πάρκου καί τον παφλασμό των κυμάτων τού ωκεανού.
Πόσο νοσταλγώ αυτές τις στιγμές καί αυτές τις εικόνες, όταν μετά από μιά κοπιαστική μέρα στην δουλειά, ανοίγω το μπαλκόνι μου για να δώ καί να ακούσω.. Τί? Τόν απέναντι γείτονα να σουλατσάρει με τα εσώρουχα στην βεράντα, δύο μηχανάκια να μαρσάρουν στον δρόμο, όλο το καυσαέριο να εισβάλει από παντού, η σκόνη από την Αφρική να έχει καθήσει πραξικοπηματικά στα απλωμένα μου ρούχα (άντε πάλι πλυντήριο) καί γώ να σκέφτομαι τον ισολογισμό πού δεν πρόλαβα να κλείσω.
Αχ, μεγάλε Καββαδία!!!
«γιά το Μαντράς, την Σιγκαπούρ, τ’Αλγέρι καί το Σφάξ
Θ’αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
Καί γω σκυφτή, σ’ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία»
Anyway.
Το Κασκαίς, λοιπόν, είναι ενα πανέμορφο παραθαλάσσιο θέρετρο, σε έναν κόλπο στις εκβολές τού Τάγου. Δημοφιλές από τις αρχές τού περασμένου αιώνα, γεμάτο βίλες εύπορων οικογενειών.
Ιδανικό γιά ατέλειωτους περιπάτους, με έναν φαρδύ πλακόστρωτο κατά μήκος της ακτής, πού εκτείνεται γιά χιλιόμετρα, σχεδόν μέχρι την Σίντρα.
Η επίσκεψη στον πύργο μουσείο Γκιμαράες ενδιαφέρουσα. Γίνεται με συνοδό, πού σού εξηγεί όλα τα εκθέματα με την συλλογή ινδοπορτογαλικών επίπλων, έργων τέχνης κτλ. Μας τράβηξε το ενδιαφέρον ένας πίνακας, φιλοτεχνημένος μάλλον με την τεχνική της ψευδαίσθησης. Απεικόνιζε ένα βουκολικό τοπίο με έναν δρόμο. Από όποια πλευρά πήγαινες ο δρόμος γύριζε μαζί σου, αριστερά πήγαινες, αριστερά κι’αυτός. Δεξιά, δεξιά κι’αυτός.
Ο περίπατος στο πάρκο Γκανταρίνια, απολαυστικότατος.
Κάθε βράδυ λέγαμε «αύριο θα σηκωθούμε πρωί πρωί καί θα τον περπατήσουμε όλο» Το αύριο έγινε μεθαύριο καί το μεθαύριο ποτέ...
Προχωρήσαμε προς την Μπόκα ντού Ινφέρνου (στόμα της κόλασης) ένα έντυπωσιακό θαλασσινό τοπίο, με άγρια διάτρητα βράχια πού σχηματίζουν σπηλιές. Η θάλασσα μπαίνει στις ρωγμές ορμητικά καί το νερό ξεπετιέται σε πίδακες. Εκεί μας βρήκε καί το ηλιοβασίλεμα...
Το πρόγραμμα για την επομένη περιείχε επίσκεψη σε δύο ανάκτορα: το Παλάσιο ντε Κελούζ καί το Παλάσιου ντε Μάφρα.
Το ροκοκό ανάκτορο Κελούζ, χτίστηκε αρχικά σαν κυνηγετικό περίπτερο αλλά το 1747 το μετέτρεψαν σε ένα εκτυφλωτικό ανάκτορο με τεράστιους κήπους, τόσο μεγάλους πού στα κανάλια του, διακοσμημένα με αζουλέζους, έκαναν βαρκάδα οί βασιλείς.
Το ανάκτορο σήμερα, αν καί εντυπωσιακό με εξαιρετικά εκθέματα καί αίθουσες, δεν είναι πολύ καλά συντηρημένο.
Αντίθετα οι κήποι του είναι υπέροχοι, διακοσμημένοι με αγάλματα καί συντριβάνια. Εδώ ΄γίναμε μάρτυρες μιάς σκηνής πού μας λύπησε.
Ενα νεαρό παλληκάρι, συνοδευόμενο από μία κοπέλα, προχωρούσε στην βεράντα τού ανακτόρου υποβασταζόμενος καί ψηλαφώντας. Κάτι τού ψιθύριζε η κοπέλα όταν έφταναν κοντά σε άγαλμα, εκείνος το άγγιζε καί το περιεργαζόταν με την αφή. Ηταν τυφλός.
Πόσο σθένος ψυχής πρέπει να είχε!!! Πόση αγάπη για την ζωή!!! Να θέλει να γνωρίσει την ομορφιά της, έστω κι’άν δεν την είχε δεί ποτέ.
Πολλές φορές στα ταξίδια μου, έχω θαυμάσει ανθρώπους, όπως ηλικιωμένους πού με δυσκολία περπατούν ή ακόμη καί ανάπηρους σε καροτσάκι, κι’όμως θέλουν να γνωρίσουν, να ζήσουν, να γευτούν τις ομορφιές τού κόσμου...
Συνεχίσαμε γιά Μάφρα.
Αλλο ένα ετυπωσιακό ανάκτορο - μοναστήρι. Ναί καλά διαβάσατε: ανάκτορο μοναστήρι. Αρχικά η πρόβλεψη ήταν να στεγάσει 13 μοναχούς φραγκισκανούς καί τελικά στέγασε ...330. Βλέπετε, τα πλούτη πού έρχονταν από τις αποικίες της Βραζιλίας, έκαναν τον σπάταλο μονάρχη Ιωάννη Ε’ να θέλει να το επεκτείνει καί να συμπεριλάβει σε αυτό : ανάκτορο, νοσοκομείο, φαρμακείο καί μία από τις πλουσιότερες βιβλιοθήκες της Ευρώπης.
Η εκκλησία του, ντυμένη με ρόζ μάρμαρο, σού μεταδίδει τόση γλύκα, ηρεμία καί θαλπωρή πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε μητρική αγκαλιά.
Αν θυμάμαι καλά, εδώ είδαμε άγαλμα της Εγκύου Παρθένου.
Καί τα δύο αυτά ανάκτορα είναι από τα must καί χρειάζονται πολύωρες επισκέψεις.
Εκτη μέρα τού ταξιδιού καί σήμερα θα κάναμε περιήγηση στην Σέρα ντε Σίντρα, δηλαδή στο δάσος πού περιβάλλει την Σίντρα.
Πρώτη μας στάση κατά την διαδρομή, το γραφικό χωριουδάκι Κολάρες (από όνομα δεν τα πάει καλά) . Εδώ, στούς αμπελώνες του παράγεται το φημισμένο κόκκινο κρασί Colares. Διασχίζεται από ένα ρυάκι, γεμάτο παπάκια (συνηθίζουμε να έχουμε μαζί μας ψωμάκι, γιά να ταίζουμε διάφορα ζωάκια: παπάκια, πουλάκια, ψαράκια κτλ). Αφού τούς προσφέραμε το breakfast τους, μπήκαμε γιά τα καλά στην Σέρα.
Αχ, τί δάσος ήταν αυτό!! Χωρίς να υπερβάλω, το ωραιότερο πού έχω δεί στην ζωή μου. Μυστηριακό καί γλυκό μαζί, πυκνό καί εύκολα προσπελάσιμο ταυτόχρονα. Οί αχτίδες τού ήλιου δύσκολα διαπερνούσαν τα πυκνά φυλλώματα, ωστόσο δημιουργούσαν έναν παράξενο φωτεινό θόλο. Σε κάθε χωματόδρομο πού παίρναμε, νά καί βγαίναμε σε κάποιο άνοιγμα καί εκεί να ορθώνονται μεγάλιθοι, σαν μενίρ καί λές να τώρα θα στήσουν χορό οί νεράιδες, τα ξωτικά μας παραμονεύουν πίσω από τα δέντρα καί ό Πάνας ετοιμάζεται να παίξει τον αυλό του. Αφεθήκαμε να χαθούμε στα μονοπάτια τού μαγεμένου δάσους με τα φελλόδεντρα.
Μέσα σ’αυτόν τον παράδεισο, υπάρχει ένα ΄παλαιό ερημητήριο φραγκισκανών τού 1560, το Κονβέντου ντους Καπούσους. Ταλαιπωρηθήκαμε αρκετά γιά να το βρούμε, όμως άξιζε τον κόπο.
΄Μοναχούς δεν έχει πιά. Οί κήποι του γεμάτοι φελλόδεντρα. Οί σκάλες του τόσο στενές, ίσα πού χωράει να περάσει ένας άνθρωπος. Τα κελιά τόσο μικρά, ούτε ενάμισι μέτρο μήκος, γιά να μην αναπαύονται ούτε στον ύπνο τους. Τοίχοι, ταβάνια καί πόρτες καλυμμένα με φελλό, προφανώς γιά λόγους μόνωσης. Ολα μαρτυρούσαν τον αυστηρό κοινοβιακό τρόπο ζωής.
Καί φτάσαμε στην Σίντρα.
Καί φτάσαμε στην Σίντρα.
Εχετε ερωτευθεί τόπο με την πρώτη ματιά?? Σας έτυχε να δείτε μία πόλη καί να λέτε «εδώ είναι ο χαμένος παράδεισος καί εδώ θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου»??
Αυτό έπαθα στην Σίντρα. Πλανεύτρα, ονειρική, πριγκίπισσα, να λικνίζει τα κάλλη της καί να μειδιά μπροστά στα ανοιχτά στόματα καί τα γουρλωμένα μάτια πού την θαυμάζουν.
Επίγεια Εδέμ την χαρακτήρισε ο Μπάϋρον, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς την ανακήρυξε η Ουνέσκο.
Πόλη απείρου κάλλους, τόσο γιά το φυσικό της περιβάλλον, όσο καί για τα μνημεία της. Δύο μέρες της αφιερώσαμε καί παλι δεν τα είδαμε όλα.
Ξεκινήσαμε με το Παλάσιου Νασιονάλ ντε Σίντρα, χτισμένο τον 14ο αιώνα καί με προσθήκες τού 16ου, οριοθετεί το κέντρο της παλιάς πόλης, με τις τεράστιες καμινάδες του. Η μείξη των αρχιτεκτονικών ρυθμών, από γοτθική έως μαυριτάνικη, δίνει ένα εντυπωσιακό σύνολο. Η Σάλα ντε Μπρασόενς (σάλα των θυρεών) με την εκπληκτική θολωτή οροφή, είναι το ωραιότερο τμήμα τού ανακτόρου.
Εξω ακριβώς από το ανάκτορο, υπάρχει ένα γραφικό τρενάκι, πού σε πάει στο Μονσεράτε, ένα υπέροχο μικρό ρομαντικό ανάκτορο Μαυριτανικού στύλ. Οταν το επισκεφθήκαμε, έκαναν ανακαίνιση στο εσωτερικό καί έτσι αρκεστήκαμε στούς περιπάτους στούς υπέροχους υποτροπικούς κήπους του. Το ανάκτορο αγοράστηκε το 1856, από έναν Αγγλο ονόματι Φράνσις Κούκ, ο οποίος έφερε λουλούδια καί φυτά από όλο τον κόσμο, δημιουργώντας ?ετσι μία τεράστια έκταση υποτροπικού δάσους. Αφιερώστε χρόνο να το περιδιαβείτε, θα απολαύσετε έναν από τούς ωραιότερους περιπάτους. Αξίζει επίσης να επιστρέψετε στην Σίντρα με τα πόδια. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, 4 χιλιόμετρα καί η διαδρομή είναι εκπληκτική.
Απέναντι ακριβώς από την είσοδο τού πάρκου τού Μονσεράτε, μετά από μιά μικρή ανηφόρα, θα δείτε μιά μικρή λιμνούλα γεμάτη νούφαρα. Δεν φαίνεται από τον δρόμο αλλά αξίζει να την ψάξετε, είναι πολύ κοντά.
Επιστρέψαμε στην Σίντρα, βολτάραμε στά δρομάκια της, είδαμε ωραιότατα αρχιτεκτονικά σύνολα καί καταλήξαμε γιά καφέ στο Ανάκτορο Σεταίς. Αυτό το ρόζ χαριτωμένο ανάκτορο, χτισμένο τον 18ο αιώνα γιά τον πρόξενο της Ολλανδίας, είναι σήμερα ξενοδοχείο καί εστιατόριο. Αξίζει να πάτε έστω γιά ένα καφέ. Εχει πολύ όμορφους χώρους καί σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές.
Την επομένη, αν καί φτάσαμε πολύ νωρίς στο Παλάσιου ντά Πένα, ωστόσο δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε πάρκιν καί η ουρά γιά τα εισιτήρια ήταν απίστευτη. Περιμέναμε τουλάχιστον μιάμιση ώρα γιά να μπούμε.
Στην ψηλότερη κορυφή της Σέρα ντε Σίντρα, με εκπληκτικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, χτισμένο τον 19ο αιώνα γιά τον Φερδινάνδο της Σαξωνίας, περιβάλλεται από το Πάρκε ντα Πένα. Μία τεράστια δασώδη έκταση, με διαμορφωμένα μονοπάτια γιά περιπάτους ανάμεσα σε εξωτικά δέντρα καί χώρους γιά πικνίκ.
Ολος αυτός ο χώρος, ανάκτορο καί πάρκο, είναι πραγματικά εκπληκτικός καί χρειάζεται πολύς χρόνος γιά τον απολαύσετε.
Εμάς μας πήρε μέχρι νωρίς το απόγευμα καί έτσι δεν μπορέσαμε να ανεβούμε στο Καστέλου ντος Μόουρους.
Επιστρέψαμε πάλι στο κέντρο της Σίντρα καί επισκεφθήκαμε την Κίντα ντε Ρεγκαλέϊρα, μιά πανέμορφη έπαυλη καί με υπέροχους διαμορφωμένους καί πρωτότυπους κήπους. Τα δρομάκια βγάζουν άλλο σε ένα πύργο-παρατηρητήριο άλλο σε πλατειούλες με αγάλματα καί μικρούς καταρράκτες, άλλο σε σπηλιές καί λιμνούλες. Είναι πολύ όμορφη η βόλτα μεσα στις διαμορφωμένες σπηλιές καί στις εξόδους να βλέπεις τα νερά να τρέχουν από πάνω.
Ετσι ξεχαστήκαμε σ?αυτό το παραδεισένιο περιβάλλον καί δεν αντιληφθήκαμε ότι η ώρα είχε περάσει. Κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Οποία ΄΄εκπληξη. Η έξοδος είχε κλείσει. Τώρα? Τα κάγκελα καί οί τοίχοι ήταν πολύ ψηλοί. Αρχίσαμε να ψάχνουμε άλλη έξοδο. Γύρω γύρω στον κήπο, βρήκαμε μετά από πολύωρη προσπάθεια, μιά μικρή σκουριασμένη πορτούλα. Γιά καλή μας τύχη ήταν ξεκλείδωτη. Τραβώντας την με δύναμη, γιατί είχε κολλήσει από την σκουριά, πήρε τέλος η περιπέτειά μας. Οχι ότι θα μας χάλαγε δηλαδή, να κάνουμε κάμπινκ σε ένα τόσο φανταστικό περιβάλλον...
8η μέρα τού ταξιδιού καί αναχωρήσαμε γιά Εβορα, 150 χιλιόμετρα ανατολικά της Λισσαβόνας. Η Εβορα, μία τειχισμένη πολη με καλά διατηρημένο το ιστορικό της κέντρο, άνθησε κατα τον Μεσαίωνα, ως κέντρο μάθησης καί τεχνών και από το 1986 συγκαταλέγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Τα τείχη της καί τα λιθόστρωτα δρομάκια της, διατηρούνται σε άριστη κατάσταση καί είναι απολαυστική η βόλτα στην παλιά πόλη.
Εχει αρκετά αξιοθέατα αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι είδαμε κάτι ξεχωριστό.
Εκτος από το Καπέλα ντος Οσους (παρεκκλήσι των οσίων) τού 17ου αιώνα, πού στεγάζεται στην εκκλησία Σάουν Φρανσίσκου.
Είναι γιά γερά νεύρα. Ενα ολόκληρο παρεκκλήσιο χτισμένο με ... Οστά.
Χρησιμοποίησαν τα λείψανα 5.000 μοναχών γιά να χτίσουν αυτό το παρεκκλήσι. Οί τοίχοι, τα ταβάνια καί οί κολώνες, είναι όλα καλυμμένα από κρανία καί οστά. Περπατάς, κοιτάς το ταβάνι καί λές τώρα θα ξεκολλήσουν τα κρανία να μού έρθουν στο κεφάλι.
Πραγματικά είναι πολύ μακάβριο.
Είδαμε εφιάλτες στον ύπνο μας, εκείνο το βράδυ.
9η μέρα τού ταξιδιού...
Μιά φορά κι‘έναν καιρό -όπως λεν στα παραμύθια- ήταν ένας βασιλιάς, ο Πέτρος, πού αγάπησε μιά όμορφη κοπέλα, την Ινές ντε Κάστρου..Ομως, πολιτικοί λόγοι, ανάγκασαν τον Πέτρο να παντρευτεί την Κονστάντσα της Καστίλης. Το ερωτευμένο ζευγάρι συνέχισε τον δεσμό του καί όταν η Κονστάντσα πέθανε, πήγαν να μείνουν στην Κοίμπρα. Ο κακός βασιληάς Αλφόνσος ο Δ΄, πατέρας τού Πέτρου, θεωρώντας την Ινές επικίνδυνη, διέταξε την δολοφονία της. Ο Πέτρος, εξαγριωμένος, κηρύσσει πόλεμο στον πατέρα του. Οί τάφοι των τραγικών εραστών βρίσκονται στην Αλκομπάσα, μέσα στο μοναστήρι, ο ένας αντίκρυ στον άλλο. Ετσι διέταξε ο Πέτρος. Ηθελε, κατά την ανάσταση της Δευτέρας Παρουσίας, το πρώτο πράγμα πού θα δεί να είναι η αγαπημένη του.
Η Αλκομπάσα, με το πλήρες όνομα Μοστέϊρου ντε Σάντα Μαρία ντε Αλκομπάσα, είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της Πορτογαλίας. Ιδρύθηκε το 1153 καί ολοκληρώθηκε το 1223. Με απλή μεσαιωνική αρχιτεκτονική, επιβάλλεται με τις διαστάσεις της καί το λιτό εσωτερικό της. Η πλούσια διακοσμημένη πρόσοψή της είναι προσθήκη τού 18ου αιώνα.
Συνεχίσαμε πρός Ναζαρέ. Τό άλλοτε γραφικό ψαροχώρι, με την υπέροχη παραλία του, έχει υποστεί την βία της άναρχης δόμησης εν ονόματι τού τουριστικού κέρδους. Ανεβήκαμε στο Σίτιου όπου είχαμε πανοραμική θέα της απέραντης αμμουδερής παραλίας καί τού Ατλαντικού.
Απογοητευμένες, ξεκινήσαμε προς νότια, γιά το Πενίσε. Από εδώ ξεκινούν τα καραβάκια γιά τα νησιά Μπερλέγκα. Δεν τα προλάβαμε (φτάσαμε αργά το απόγευμα) όπως καί δεν προλάβαμε ανοιχτό το τεράστιο φρούριο Φορταλέζα, τού 16ου αιώνα. Το φρούριο αυτό, χρησιμοποιήθηκε επί εποχής Σαλαζάρ, ως φυλακή. Κάναμε ένα γύρω τα κραταιά του τείχη, βολτάραμε στο χωριό καί δειπνήσαμε σε μία από τις ψαροταβέρνες, γιά τις οποίες είναι φημισμένο το Πενίσε.
10η μέρα
Αχ, το Ούμπιντους!! Τι πόλη είναι αυτή? Σαν βγαλμένη από παραμύθι. Είναι μία κούκλα! Με τα καθαρά ολόλευκα σπιτάκια της, τα τείχη τού 14ου αιώνα πού την περιβάλλουν, σε άριστη κατάσταση, τα δρομάκια της, οί μικρές πλατείες, όμορφες εκκλησίες καί το Μαυριτάνικο Κάστρο ορατό από παντού. Το κάστρο αυτό, πού το ξαναέχτισε ο Αλφόνσος το 1148, έχει μετατραπεί τώρα σε Πουσάντας. Τι είναι οί Πουσάντας? Ιστορικά κτίρια , όπως κάστρα καί μοναστήρια, πού η κυβέρνηση της Πορτογαλίας, το 1940, αποφάσισε να τα μετατρέψει σε πανδοχεία.
Αν είναι όλες οι Πουσάντας σαν αυτή τού Ούμπιντους, πού πήγαμε γιά καφέ, αξίζει να τις επιλέξετε γιά διαμονή. Διατηρούν την ατμόσφαιρα τους καί σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
11η καί τελευταία μέρα
Με απογευματινή πτήση, πάλι μέσω Μαλπένσα, είχαμε όλο το πρωϊνό ελεύθερο.
Επιστρέψαμε στην Λισσαβώνα, παραδώσαμε το αυτοκίνητο καί με ταξί πήγαμε στο Πάρκο του Εδουάρδου, λίγο πιό έξω από το κέντρο.
Αν ,επισκεπτόμενοι την Λισσαβώνα, έχετε χρόνο, αξίζει να το επισκεφθείτε. Είναι απολαυστικοί οι περίπατοι στα κατάφυτα δρομάκια του καί όχι μόνο. Εδώ θα δείτε ένα τεράστιο θερμοκήπιο, την Εστούφα Φρία, μιά πραγματική ζούγκλα, με λιμνούλες, ρυάκια καί εξωτικά φυτά καί άλλο ένα, την Εστούφα Κουέντε, με όλων των ειδών τούς κάκτους.
Το ίδιο το πάρκο διατρέχει ένα ποταμάκι, πού καταλήγει σε μιά μικρή λίμνη, γεμάτη με κύκνους ,παπάκια καί ψαράκια.
Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι ? Μακάρι να τελείωνε με αυτές τις όμορφες εικόνες. Δυστυχώς, κατά την επιστροφή μας, είχαμε μία τόσο φρικιαστική εικόνα, πού ακόμα δεν μπορώ να την ξεχάσω: Την Πελοπόννησο να φλέγεται. Μες την νύχτα καί από τόσο ύψος, κι’όμως η πυρκαγιά ήταν ορατή καί μάλιστα σε όλο της το μέγεθος καί την έκταση. Η καταστροφή ολική. Φρίκη, τρόμος καί πόνος ψυχής μας κατέλαβε όλους. Δεν μπορούσαμε να βλέπουμε άλλο καί γυρίσαμε τα κεφάλια . Ομως η τακτική της στρουθοκάμηλου, δεν είναι λύση...
τέλος
