Ινδία Η κατσίκα με το τζιν μπουφάν

[Pel]

Κατεβαίνοντας από το πούλμαν για να επισκεφτούμε το Αμπανέρι, πέσαμε πάνω σε ένα πολύ συμπαθητικό χωριό.

Οι γυναίκες όμως έγινε εμφανές ότι ήταν πιο συντηρητικές στο Ρατζαστάν απ' ό,τι στα κρατίδια που ήμασταν ως τώρα, γιατί με το που πήγαινες να τις τραβήξεις φωτογραφία, έκρυβαν αμέσως το πρόσωπο με την μαντήλα.

Στο Αμπανέρι βρίσκεται ένα από τα παλιότερα baori (πηγάδια με σκαλιά) στο Ρατζαστάν και χτίστηκε μεταξύ 8ου και 9ου αιώνα. Για περισσότερες πληροφορίες, βλ. παρακάτω πινακίδα:

Και το "πηγάδι":

Αυτό που έγραψα και πιο πάνω, για τους Ινδούς που βολεύονται να κάθονται ανακούρκουδα. Τι πιο απλό από το να κάτσεις κανονικά στο πεζούλι;;; Αν εγώ καθόμουν όπως αυτοί, σε 5 λεπτά θα μου είχε κοπεί το αίμα και θα είχαν μουδιάσει τα πόδια μου.

 

[NightcoreKing]

25.12.2015 (Ανήμερα Χριστούγεννα)

Όταν προσγειώνεσαι στο Βαρανάσι και ξεμυτίζεις από το αεροδρόμιο, συνειδητοποιείς ότι η Βομβάη που είχες δει ως τώρα δεν ήταν συγκριτικά παρά ένας παιδότοπος...

Όταν επιλέγαμε πρόγραμμα για το ταξίδι, μας είχε πει κάποιος ότι "αν δεν πας Βαρανάσι, δεν έχεις πάει Ινδία". Αλλά από το να σου έχουν πει κάτι τέτοιο, μέχρι να ζήσεις αυτό που ζήσαμε, υπάρχει τεράστια απόσταση.

Το Βαρανάσι (ή κατά την μουσουλμανική του ονομασία, Μπενάρες) είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις του πλανήτη που κατοικούνται συνεχώς από την ίδρυσή τους. Είναι ιερό κέντρο για Ινδουιστές, Βουδιστές και Τζαϊνιστές και είναι χτισμένη πάνω στον ποταμό Γάγγη, σε ένα σημείο που τα νερά για κάποιον λόγο αλλάζουν φορά και ρέουν ανάποδα σε σχέση με το υπόλοιπο ποτάμι (γι' αυτό και το σημείο θεωρήθηκε ιερό). Έχει πληθυσμό δύο εκατομμύρια ανθρώπους, εκ των οποίων το ένα εκατομμύριο είναι μόνιμοι κάτοικοι και το άλλο εκατομμύριο τουρίστες που εναλλάσσονται. Υποδομές (π.χ. αποχέτευση) έχει υποτυπώδεις έως ανύπαρκτες, μεταξύ άλλων γιατί είναι μικρή πόλη που κατοικείται συνεχώς εδώ και χιλιάδες χρόνια από τεράστιο αριθμό ανθρώπων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν και να μην χωράνε να γίνουν έργα. Από το Βαρανάσι πέρασαν κάποια στιγμή και οι Beatles για διαλογισμό (πληροφορία πιθανώς αδιάφορη, αλλά μια και το συγκράτησα, είπα να το γράψω!)

Ήδη στον δρόμο από το αεροδρόμιο προς την πόλη ήταν εμφανής η διαφορά των εικόνων σε σχέση με την Βομβάη. Το πούλμαν έτρεχε και το σοκ του τι έβλεπες και του πόσο διαφορετικό ήταν αυτό όχι μόνο σε σχέση με την Βομβάη, αλλά σε σχέση με ό,τι έχεις δει γενικά μέχρι σήμερα σε έκανε να θες να τα τραβήξεις όλα φωτογραφία, για να έχεις τον χρόνο μετά να τα επεξεργαστεί ο εγκέφαλός σου με ησυχία. Από κάποιο σημείο και μετά δεν έβλεπα καν τι τραβάω, είχα απλά κολλήσει στο πίσω τζάμι του πούλμαν και κοιτούσα, και πατούσα συνεχώς το κουμπί της φωτογραφικής και ό,τι πιάσει.

View attachment 219986


View attachment 219987


Σιγά σιγά πλησιάζαμε στην πόλη, οπότε και αυξάνονταν τα σπίτια, τα μαγαζιά και η κίνηση.

View attachment 219989

View attachment 219988


Κάποια στιγμή τον δρόμο διέσχισε μια ουρά από γυναίκες που όλες κάτι κουβαλούσαν, άγνωστο με τι σκοπό και προς τα πού. Πάντως με τα ρούχα τους έδιναν έναν πολύ πολύχρωμο τόνο στο τοπίο!

View attachment 219990


View attachment 219994

Μαγαζιά, υπαίθρια και μη:

View attachment 219992

View attachment 219993


Αυξάνεται ταυτόχρονα και ο αριθμός των αδέσποτων αγελάδων…

View attachment 219995


και όχι μόνο… Εδώ βλέπουμε μια αδέσποτη κατσικούλα η οποία φοράει... - … εμ, χμμμ… τι;;; τι βλέπουν τα μάτια μου;;; ναι, κι όμως... - φοράει μπλε πουλόβερ:

View attachment 219996


Το Βαρανάσι έχει παράδοση στην κεραμοποιία:

View attachment 219997


Στη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση πάλι δεν έχει παράδοση, αλλά αν θες να αγοράσεις, έχει κι απ' αυτό :

View attachment 219998


Το baseball βέβαια ζει και βασιλεύει, ανεξαρτήτως του πού το παίζεις:

View attachment 219999


Θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχει λίγη κίνηση σήμερα:

View attachment 220001


αλλά ευτυχώς όλοι σέβονται τον ΚΟΚ :
View attachment 220000

Αυτό δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, αλλά το τράβηξα πάντως…

View attachment 220002


Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και ο φύλακας μας άφησε να περάσουμε. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το μαλλάκι του!

View attachment 220003


Στο ξενοδοχείο μείναμε ελάχιστα και ξεκινήσαμε για το Σαρνάθ, πόλη λίγο έξω από το Βαρανάσι στην οποία δίδαξε ο Βούδας για πρώτη φορά τους μαθητές του. Συγκεκριμένα λέγεται ότι έβγαλε τον πρώτο του λόγο σ' αυτήν εδώ τη στούπα (ονόματι Dhamek Stupa):

View attachment 220004

Εξ ου και ο τόπος είναι ιερός για τους Βουδιστές, όπως προανέφερα:

View attachment 220005


Δεν ξέρω τι μαγείρευαν σε αυτόν τον πάγκο, πάντως μύριζε εκπληκτικά. Δεν τόλμησα όμως να δοκιμάσω. Πάντως κι αυτός στα αριστερά ξερογλείφεται!

View attachment 220006


Όταν φύγαμε από το Σαρνάθ είχε φτάσει απόγευμα και κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο του Βαρανάσι για να παρακολουθήσουμε, όπως έλεγε το πρόγραμμα, την "τελετή Aarti", για την οποία δεν ξέραμε ακόμη κάτι περισσότερο. Όπως μας εξήγησε ο ξεναγός, ανελλιπώς εδώ και χιλιάδες χρόνια κάθε απόγευμα στο Βαρανάσι γίνεται στις όχθες του Γάγγη μια ινδουιστική τελετή κατά την οποία βάζουν την θεά του ποταμού, τη θεά Ganga, για ύπνο.

Κατά μήκος του ποταμού υπάρχουν τα λεγόμενα ghats (συνολικά 88 σε όλο το Βαρανάσι), δηλαδή σκαλάκια τοποθετημένα διαδοχικά στην προβλήτα σε κάποια απόσταση μεταξύ τους, τα οποία καταλήγουν στο νερό. Σε ένα από αυτά τα ghats γίνεται η παραπάνω τελετή, την οποία παρακολουθούν κάθε μέρα χιλιάδες κόσμου, είτε όρθιοι στην προβλήτα είτε μέσα σε βάρκες από το νερό.

Αυτό που είναι πιο ευρέως γνωστό για το Βαρανάσι είναι ότι, σύμφωνα με τον Ινδουισμό, εάν κάποιος πεθάνει και αποτεφρωθεί εκεί, η ψυχή του ελευθερώνεται από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων. Πολλοί είναι μάλιστα οι ετοιμοθάνατοι που πάνε στο Βαρανάσι για να πεθάνουν εκεί, για να είναι πιο κοντά στον χώρο της αποτέφρωσης. Τα σώματα των νεκρών καίγονται σε ειδικό ghat στην άκρη του ποταμού και η στάχτη πετιέται στον ποταμό. Όσο πιο πλούσιος είναι κανείς, τόσο πιο πολλά ξύλα έχει ο σωρός επί του οποίου θα καεί. Όσο πιο πολύ είναι το ξύλο, τόσο πιο εύκολη είναι η απελευθέρωση της ψυχής. Τους νεκρούς μεταφέρουν οι ανέγγιχτοι και για την αποτέφρωση πρέπει να πληρώσεις συγκεκριμένο τίμημα που καθορίζεται από τον επικεφαλής τους, με κριτήρια όπως το εισόδημα εν ζωή. Επισήμως απαγορεύεται η πρόσβαση στους τουρίστες, ανεπισήμως δεν αποκλείεται αν πληρώσεις κάτι στον κατάλληλο άνθρωπο να σε αφήσουν να πλησιάσεις για να το δεις από κοντά.

Ακούγεται καμιά φορά ότι στον ποταμό πετιούνται και σώματα ολόκληρα, ότι επιπλέουν ανθρώπινα μέλη κτλ. Εμείς κάτι τέτοιο δεν είδαμε και μας επιβεβαίωσε και ο ξεναγός ότι δεν συμβαίνει και ότι είναι περισσότερο "αστικός μύθος". Υπάρχουν πέντε κατηγορίες ανθρώπων που δεν επιτρέπεται να καούν και πετιούνται στο ποτάμι, με πέτρα δεμένη πάνω τους για να πάνε στον πάτο: έγκυες, παιδιά, ιερείς, λεπροί και άνθρωποι που πέθαναν από δάγκωμα κόμπρας (οι δύο τελευταίες περιπτώσεις εκ των πραγμάτων πιο σπάνιες).

Ακούγεται επίσης ότι επικρατούν έντονες και αηδιαστικές μυρωδιές από τα πτώματα που καίγονται, το οποίο όμως εμείς επίσης δεν είδαμε (πέρα φυσικά από την παγιωμένη μυρωδιά βρώμας που υπάρχει γενικότερα) και το οποίο επίσης μας διέψευσε ο ξεναγός, λέγοντάς μας ότι για να τους κάψουν χρησιμοποιούν ειδικές αλοιφές και βότανα που εξουδετερώνουν την μυρωδιά.

Τα παραπάνω μας εξήγησε ο ξεναγός για να καταλάβουμε πού πηγαίναμε και τι πηγαίναμε να δούμε, όπως περιμένει άλλωστε κανείς να ακούσει στο πλαίσιο μιας φυσιολογικής ξενάγησης. Αυτό όμως που δεν περιμέναμε να ακούσουμε ήταν αυτά που συνέχισε να μας λέει, δίνοντάς μας οδηγίες για το πώς θα κινούμασταν από τη στιγμή που θα φτάναμε στο κέντρο.
Το πούλμαν θα μας άφηνε λίγο έξω από το κέντρο, όπου θα παίρναμε ρίκσο (όχημα που περιλαμβάνει διθέσιο κάθισμα, το οποίο σέρνεται από ποδήλατο) μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο, από όπου θα περπατούσαμε λίγο μέχρι να φτάσουμε στην όχθη. Μας ζήτησε να είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε τα πάντα: ετοιμοθάνατους, ανάπηρους, άρρωστους, ζητιάνους και μια εξοικείωση με τον θάνατο και την αρρώστια τελείως ξένη προς την δική μας νοοτροπία. Μας προειδοποίησε όχι μόνο να μένουμε όλοι συγκεντρωμένοι και να μην απομακρυνόμαστε αλλά πολύ περισσότερο ότι, για να διασχίσουμε περπατώντας το κέντρο, θα έπρεπε να κάνουμε ουρά ο ένας πίσω από τον άλλον, κρατώντας ο καθένας σφιχτά τον μπροστινό, χωρίς να παρεκκλίνουμε καθόλου. Ότι αν κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας μας πλησιάσει ο οποιοσδήποτε να μας πουλήσει κάτι, να μας πάει κάπου, να μας κάνει μασάζ στο χέρι, να μας πει τη μοίρα μας κτλ, εμείς δεν θα κουνηθούμε από τη θέση μας και θα ακολουθήσουμε την ουρά του γκρουπ. Ότι ο μοναδικός από τον οποίο θα δεχόμαστε οδηγίες για το πού να πάμε θα είναι ο ίδιος και οι βοηθοί του, εάν και εφόσον τους βρει όταν φτάσουμε και μας τους δείξει.

Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται υπερβολικά ή και εκνευριστικά, ιδίως στους θιασώτες των ατομικών ταξιδιών. Πάντως ήταν μέτρα που στόχευαν στο να μην χάσει κανέναν μας μέσα στο πλήθος, εφόσον μάλιστα είχε την ευθύνη της ακεραιότητας ενός γκρουπ, και με βάση αυτό που είδα όταν πια φτάσαμε, μπορώ να πω ότι δεν ήταν καθόλου υπερβολικό. Ήταν τόσο άπειρος ο κόσμος, τα μαγαζιά, τα οχήματα και τα ζώα που θα ήταν εξαιρετικά εύκολο στην καλύτερη για σένα περίπτωση να χαθείς, στη χειρότερη να παρασυρθείς κάπου και να μην ξαναμάθει ποτέ κανείς νέα σου.

Το πούλμαν έφτασε και, αφού ο ξεναγός μας επανέλαβε για δέκατη φορά τις οδηγίες, κατεβήκαμε για να επιβιβαστούμε στα ρίκσο.

Στο διπλανό δρομάκι, μια παραγκογειτονιά ετοιμάζεται για τον βραδυνό ύπνο.

View attachment 220007

Όσοι δηλαδή έχουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, διότι υπάρχουν και πολλοί που δεν έχουν και θα κοιμηθούν στρωματσάδα στο πεζοδρόμιο (κουνημένες φωτογραφίες, αλλά νομίζω αρκούν για να δείξω τι εννοώ):

View attachment 220008

View attachment 220009


Φτάνουμε στον χώρο όπου ήταν παρκαρισμένα τα ρίκσο, όπου περιμέναμε για λίγη ώρα μέχρι να επιβιβαστούν όλοι. Θυμίζω ότι είμαστε στον ινδικό χειμώνα και εκείνη τη στιγμή έχει περίπου 12 βαθμούς. Ο οδηγός του ποδηλάτου που θα μεταφέρει εμάς είναι τυλιγμένος με μια κουβέρτα εν είδει παλτού:

View attachment 220010

Κι εδώ κολλάει αυτό που έγραψα στην αρχή της ιστορίας, ότι στην Ινδία χρησιμοποιείς ό,τι έχεις για ό,τι τύχει να χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή...

Όσο περιμένουμε ακίνητοι μέχρι να ξεκινήσουμε, είδα έναν συνάδελφό του να του δίνει ένα σελοφάν, σε μέγεθος περίπου Α4. Έσκυψε στο έδαφος και τροφοδότησε με αυτό… μία μικρή φωτιά που ήδη έκαιγε. Τόσο μικρή που ήταν δίπλα μας και δεν την είδα ανεβαίνοντας στο ρίκσο, που έκαιγε μικροσκουπιδάκια, τώρα πια και το σελοφάν. Ο οδηγός μας και άλλοι δύο έσκυψαν και κράτησαν τα χέρια τους για λίγο πάνω από τη φωτίτσα, για να ζεσταθούν…

View attachment 220011


Ώσπου έρχεται η ώρα να ξεκινήσουμε, οπότε και τα ρίκσο μπαίνουν πλέον στην κίνηση της κεντρικής λεωφόρου.

Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε η διαδρομή. Μπορεί 10 λεπτά κι εμένα να μου φάνηκε 1 ώρα. Μπορεί 1 ώρα κι εμένα να μου φάνηκε 10 λεπτά. Δεν ξέρω ούτε τι είδα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής. Θυμάμαι να γινόμαστε ένα με την κίνηση, δίπλα σε οχήματα, ανθρώπους και ζώα που περνούσαν βιαστικά και άναρχα, ο καθένας προς τη δική του κατεύθυνση.

Θυμάμαι να σταματάμε και να ξαναξεκινάμε κάθε φορά που μπλέκαμε στην κίνηση και τον δικό μας οδηγό να ποδηλατεί γρήγορα για να βρει έναν διάδρομο μέσα στο χάος και να προχωρήσουμε. Θυμάμαι να κοιτάω τα λεπτά του πόδια και να αναρωτιέμαι πού βρίσκει τη δύναμη να μας τραβάει. Θυμάμαι να νιώθω τύψεις που κάθομαι εκεί και τον αναγκάζω να μας τραβάει, και ταυτόχρονα να προσπαθώ να με παρηγορήσω ότι έτσι τον βοηθάω να βγάλει το ψωμί του. Θυμάμαι να χαιρόμαστε λέγοντας ότι ο δικός μας οδηγός είναι ο καλύτερος και ο πιο γρήγορος απ' όλους, που πάντα έβρισκε ένα άνοιγμα να περάσει μέσα στην κίνηση ενώ τα άλλα ρίκσο του γκρουπ μένανε πίσω. Θυμάμαι τον φίλο μου να λέει ότι για πρώτη φορά στη ζωή του βρίσκεται μέσα σε τέτοια κίνηση που να τον νοιάζει κάθε φορά πώς θα διανύσει τα επόμενα λίγα εκατοστά, διότι δεν είχε νόημα να κοιτάς και να σε απασχολεί το πιο πέρα.

View attachment 220012


Θυμάμαι ότι ήταν βράδυ Χριστουγέννων και είχε πανσέληνο. Θυμάμαι να έχει εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους. Θυμάμαι να περνάμε μπροστά από μια εκκλησία που μόλις είχε τελειώσει τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία και τον κόσμο να βγαίνει από αυτήν και να ενώνεται με το άπειρο πλήθος.

View attachment 220013

Θυμάμαι τον ξεναγό να μας λέει ότι την ίδια ημέρα είχε μια μουσουλμανική γιορτή, οπότε γι' αυτόν τον λόγο είχε ακόμα περισσότερο κόσμο στους δρόμους.

Δεν θυμάμαι πολλά από τη διαδρομή. Θυμάμαι τον κόσμο, τους ήχους, τα χρώματα, τη φασαρία και τις μυρωδιές. Θυμάμαι δεξιά και αριστερά από τον δρόμο ταμπέλες νέον, φώτα, λάμπες και λαμπάκια, βιτρίνες, εστιατόρια, μαγαζιά για τους ντόπιους και μαγαζιά τουριστικά. Θυμάμαι ότι είχα βάλει την κάμερα της μηχανής να γράφει χωρίς να με νοιάζει τι τραβάει και χωρίς να έχω την πολυτέλεια να χάσω τη στιγμή για να την τραβήξω φωτογραφία.
Θυμάμαι το ρίκσο να τρέχει κι εγώ να κοιτάω γύρω μου, χωρίς να ξέρω από ποια μεριά απ' όλες να πρωτοκοιτάξω και χωρίς να προλαβαίνω να επεξεργαστώ την κάθε εικόνα πριν βρεθεί μπροστά μου η επόμενη.
Θυμάμαι να λέμε και να ξαναλέμε αποσβολωμένοι ότι δεν μπορούμε να πιστέψουμε πού βρισκόμαστε.
Θυμάμαι, τέλος, να βάζω τα κλάματα πάνω από τρεις φορές στα καλά καθούμενα, από ένα συναίσθημα που δεν νομίζω ότι έχει όνομα, μια μίξη συγκίνησης, χαράς, λύπης, έκπληξης και αδυναμίας να διαχειριστώ και να πιστέψω αυτό που ζω. Ήταν Χριστούγεννα, είχε πανσέληνο, κι εγώ ήμουν σε ένα διθέσιο κάθισμα που το τραβούσε ένα Ινδός ντυμένος με κουβέρτα που έκαιγε σελοφάν για να ζεσταθεί. Ήμουν σε μια πόλη πλημμυρισμένη από Ινδουιστές (που ετοιμάζονταν να βάλουν τη θεά τους για ύπνο), Βουδιστές (που είχαν πάει να επισκεφτούν το μέρος που πρωτοδίδαξε ο Βούδας τους), Χριστιανούς (που μόλις είχαν σχολάσει από την χριστουγεννιάτικη λειτουργία τους), μουσουλμάνους (που γιόρταζαν τη δική τους γιορτή), ντόπιους (που προσπαθούσαν να βγάλουν τα προς το ζην), τουρίστες (που προσπαθούσαν, όπως κι εγώ, να δουν και να αντιληφθούν τι βλέπουν) και, ανάμεσα σε όλους, σιωπηλά, κάποιους που δεν τους έβλεπα αλλά ήξερα ότι είχαν έρθει εδώ για να πεθάνουν.

Φτάσαμε στο κέντρο όπου αναγκαστικά έπρεπε να κατέβουμε και να πάμε με τα πόδια, γιατί οι δρόμοι γίνονταν στενότεροι και ο κόσμος ακόμη περισσότερος.

Ο ξεναγός βρήκε τους βοηθούς που μας είχε πει, που τελικά ήταν δύο αγόρια μουγγά, αδέρφια γύρω στα 18, που πουλούσαν στο δρόμο μικροπράγματα για να βγάλουν το ψωμί τους. Αυτό εξηγούσε και γιατί δεν είχε συνεννοηθεί μαζί τους από πριν και δεν ήταν σίγουρος αν θα τους βρει, αλλά περίμενε να τους βρει επί τόπου.

Πιαστήκαμε όλοι ο ένας πίσω από τον άλλον και ξεκινήσαμε να περπατάμε. Ο βομβαρδισμός εικόνων και κοσμοσυρροής συνεχίστηκε. Και πάλι δεν μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα κάναμε, λογικά κανένα τέταρτο. Δεξιά και αριστερά μαγαζιά και πωλητές κάθε είδους, τουρίστες, ντόπιοι, ζητιάνοι, πιστοί, προσκυνητές, ανάπηροι… Θυμάμαι να παθαίνω σοκ όταν τελευταία στιγμή είδα και απέφυγα να πατήσω έναν άνθρωπο χωρίς πόδια και χέρια που σερνόταν με την κοιλιά στο έδαφος για να προχωρήσει…

Τα δύο αγόρια αποδείχθηκαν πανέξυπνα και εξαιρετικά βοηθητικά, πηγαίνοντας γρήγορα πάνω κάτω, κάνοντάς μας νοήματα για να μας κατευθύνουν, απομακρύνοντας ζητιάνους και πωλητές που μας κολλούσαν, ακόμα και ειδοποιώντας μας με χειρονομίες να μην πατήσουμε τα κόπρανα των αγελάδων που βρίσκονταν διάσπαρτα εδώ κι εκεί. Λίγες φωτογραφίες στραβοτραβηγμένες, αλλά νομίζω δείχνουν την κατάσταση:

View attachment 220016

View attachment 220017

View attachment 220018

Φτάσαμε στο ghat ενώ η τελετή είχε ήδη αρχίσει και κατεβήκαμε τις σκάλες για να μπούμε στη βάρκα απ' όπου θα την παρακολουθούσαμε.

Η εικόνα που αντικρύσαμε μόλις φτάσαμε, κοιτώντας από την προβλήτα προς το ποτάμι:

View attachment 220019


Η εικόνα μέσα από την βάρκα, κοιτώντας από το ποτάμι προς την προβλήτα:

View attachment 220020


Ήταν η τρίτη φορά μέσα σε μια νύχτα που ζούσα το "δεν πιστεύω πού βρίσκομαι αυτή τη στιγμή".
Εκατομμύρια κόσμου. Μια τελετή που συμβαίνει καθημερινά εδώ και χιλιάδες χρόνια κι εγώ να την βλέπω μέσα από μια βάρκα με το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στα νερά του ποταμού. Ο χώρος αντηχούσε από τις ψαλμωδίες και τις καμπάνες με τις οποίες έβαζαν για ύπνο τη θεά, η ατμόσφαιρα μύριζε από τα λιβάνια που καίγανε προς τιμή της, οι πιστοί σιγομουρμούριζαν κι αυτοί, στη διπλανή βάρκα ένας παππούς έσκυψε και ήπιε με τη χούφτα νερό για ευλογία (το πώς ήταν αυτό το νερό, δεν θα το σχολιάσω…).

[Επειδή οι φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ δυστυχώς δεν είναι πολύ καλές, έχω ένα βιντεάκι να ανεβάσω, αλλά μου λέει ότι είναι πολύ μεγάλο! Αν υπάρχει λύση, πείτε μου!]

Η τελετή τελείωσε και η βάρκα άρχισε να πηγαίνει κατά μήκος του ποταμού προς το ghat όπου καίνε τους νεκρούς. Μαζί μας είχαμε και μια ινδή ξεναγό, που όπως κατάλαβα είναι υποχρεωτικό να συνοδεύει κάθε γκρουπ, παρόλο που εμείς είχαμε τον δικό μας. Και τις επόμενες ημέρες είχαμε άλλον Ινδό μαζί, αν και ήταν περισσότερο διακοσμητικοί και ό,τι πληροφορίες χρειαζόμασταν μας τις έδινε ο δικός μας που φαινόταν να τα ξέρει χίλιες φορές καλύτερα.

Η ινδή ξεναγός μας ενημέρωσε ότι θα πλησιάσουμε το συγκεκριμένο ghat μέχρι κάποια απόσταση που επιτρέπεται και ότι από ένα σημείο και μετά απαγορεύονται οι φωτογραφίες. Μας παρακάλεσε μάλιστα να το σεβαστούμε γιατί οι ξεναγοί εκεί είναι γνωστοί και αν εμείς τραβούσαμε φωτογραφίες παρόλο που απαγορευόταν, η ίδια θα έβρισκε τον μπελά της.

Πράγματι πλησιάσαμε σε μια απόσταση που δεν έβλεπες και πολλά, εκτός από μια φωτιά να καίει και ανθρώπους να πηγαινοέρχονται για να κανονίσουν τα "διαδικαστικά". Κάποια στιγμή μας είπε να κατεβάσουμε τις φωτογραφικές, η βάρκα πλησίασε λίγο ακόμα, έμεινε για λίγο και μετά έκανε μεταβολή και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

Όταν πια φτάσαμε στην προβλήτα ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει. Περπατήσαμε ξανά προς τα πίσω, στο σημείο όπου τα ρίκσο μας περίμεναν για να μας γυρίσουν πίσω.
Στο τέρμα της διαδρομής φροντίσαμε ο καθένας να δώσουμε στους οδηγούς ένα ποσό, επιπλέον αυτού που ούτως ή άλλως θα λάμβαναν από το πρακτορείο ως πληρωμή. Ο ξεναγός μας είχε προτείνει στο περίπου ένα ποσό που θα ήταν εύλογο να δώσει κάποιος, αν ήθελε. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι δώσαμε, αλλά μας είχε φανεί λογικό και άκρως ικανοποιητικό για τα ινδικά δεδομένα. Ωστόσο, διαπιστώσαμε ότι οι οδηγοί δεν είχαν την ίδια άποψη, κάποιοι σε άλλα ρίκσο ζήτησαν περισσότερα, ο δικός μας δεν είπε τίποτα αλλά φάνηκε δυσαρεστημένος και μουτρωμένος. Γενικότερα την αντιμετώπιση αυτή είχαμε και σε άλλα σημεία του ταξιδιού, όπου συχνά πρόσφερες κάτι και είτε σου έκαναν παρατήρηση που δίνεις μόνο τόσο, είτε απλά σου άφηναν την εντύπωση ότι δεν είναι αρκετό. Δεν λέω ότι δίνεις κάτι για να σου πουν ευχαριστώ, αλλά από την άλλη το να το δίνεις κάτι με την καρδιά σου χωρίς να είσαι υποχρεωμένος, και να βλέπεις ότι θεωρείται αυτονόητο ή να βρίσκεσαι υπόλογος που δεν έδωσες περισσότερο, είναι κάπως εκνευριστικό. Όταν κάποια άλλη στιγμή έτυχε κάτι παρόμοιο, το αναφέραμε με απορία στον ξεναγό που μας απάντησε ότι τη νοοτροπία αυτή τους την έχουν αφήσει κατάλοιπο οι Άγγλοι, το να απλώνουν το χέρι και να περιμένουν να τους δώσεις. Πάντως, η εντύπωση που μου άφησαν εμένα είναι ότι βλέπουν τον τουρίστα σαν την κότα που κλωσάει το χρυσό αυγό. Είσαι τουρίστας, άρα έχεις, άρα δώσε.

Τα δύο αγόρια μας συνόδευσαν ώσπου να ανέβουμε στο πούλμαν. Κάποιοι θέλησαν να δώσουν κάτι και σε αυτά (και το άξιζαν χίλιες φορές, γιατί η βοήθειά τους ήταν ανεκτίμητη) αλλά αυτά αρνήθηκαν ευγενικά. Αντιπρότειναν όμως αν θέλαμε, να αγοράζαμε κάτι από τα πραγματάκια που πουλούσαν. Ο ξεναγός για να βοηθήσει, πήρε την πραμάτεια τους και την ανέβασε ο ίδιος στο πούλμαν, εισέπραξε από τον καθένα μας το ποσό για αυτό που αγοράζαμε και μετά τα έδωσε όλα μαζί στα παιδιά. Περιττό να πω ότι αγοράσαμε τα πάντα. Εγώ πήρα ένα κολιεδάκι φτιαγμένο από χάντρες σανταλόξυλου που μοσχομύριζε, σε μια τιμή που δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 2-3 δολάρια. Όχι ότι είναι το πιο όμορφο κόσμημα του κόσμου, αλλά για μένα είναι πολύ όμορφο γιατί ξέρω ότι το πήρα μετά από ΑΥΤΗ τη νύχτα στο Βαρανάσι, από τα δύο μουγγά αδέρφια που με οδηγούσαν μέσα στην αναμπουμπούλα για να μην πατήσω τα σκ*** της αγελάδας στον δρόμο! Όλοι πήραν από κάτι, όχι μόνο γιατί ήταν όμορφα πράγματα αλλά και ως ευχαριστώ για τα παιδιά. Κι ενώ αυτά αρνήθηκαν από αξιοπρέπεια το "χαρτζιλίκι" που θα τους έδιναν κάποιοι από το γκρουπ, στο τέλος πρέπει να κατέληξαν να κερδίσουν πολύ περισσότερα, αφού και ξεπούλησαν και αγόρασε ένα πραγματάκι ο καθένας μας, ακόμα και αυτός που προηγουμένως δεν είχε σκοπό να τους δώσει κάτι.

Οι πόρτες του πούλμαν έκλεισαν και πήραμε κατάκοποι τον δρόμο για το ξενοδοχείο. Γύρισε τότε ένας κύριος από το γκρουπ, αρκετά μεγάλος σε ηλικία και πολυταξιδεμένος, και μας ρώτησε μεγαλόφωνα εάν είχε δει ποτέ κανείς μας κάτι παρόμοιο, γιατί ο ίδιος, με όσα ταξίδια είχε κάνει, δεν το είχε ξαναδεί ποτέ. Δεν πήρε απάντηση ούτε φυσικά από εμάς, ούτε από τους άλλους που είχαν κάνει ουκ ολίγα ταξίδια στη ζωή τους. Εγώ πάντως έχω να δηλώσω πολύ ευχαριστημένη! Εάν στο πρώτο "μη δυτικό" ταξίδι μου είδα κάτι που δεν είχαν ξαναδεί τόσοι άλλοι στα τόσα ταξίδια που είχαν πάει, τότε είμαι σε καλό δρόμο για να καλύψω τα κενά!

Για να κλείσω αυτή την μεγάααααααλη αφήγηση (που μου πήρε στο γράψιμο πολύ περισσότερο απ' όσο φανταζόμουν!), θα ξαναπώ αυτό που μας είχαν πει πριν φύγουμε και το οποίο πια μπορούσα να καταλάβω: "Αν δεν πας Βαρανάσι, δεν έχεις πάει Ινδία".

Τώρα όμως που είχαμε βάλει τη θεά Ganga για ύπνο, έπρεπε να τρέξουμε να επιστρέψουμε γρήγορα στο ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε κι εμείς. Το πρωί είχαμε να ξυπνήσουμε πολύ πρωί για να πούμε στη θεά Ganga καλημέρα...

πω πω , βλεπεις οτι εκει υπαρχει πραγματικη φτωχεια ! τουλαχιστον αυτο διαπιστωνω εγω κ ο καθενας με την 1η ματια ...δεν υπαρχει οργανωση οπως στη Δυση ....δρομοι πανικος , απο αμαξια εως κ κατσικες xD

Απο την αλλη εχει κ τα καλα του , Αλλος πολιτισμος αλλη κουλτουρα ...απιθανοι ναοι , τρομεροι ανθρωποι που κανουν τα παντα δινουν την ψυχη τους να ζησουν , ειναι με το χαμογελο ....πρεπει να ειναι τρομερη εμειρια ολο αυτο ...! ωραιες φωτο !

 

[Pel]

Πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο. Ήταν απόγευμα 31.12 και για την αλλαγή του χρόνου ήταν προγραμματισμένο πάρτυ στο ξενοδοχείο. Όσοι ήθελαν μπορούσαν μέχρι τότε να κάτσουν στο ξενοδοχείο και να ξεκουραστούν, αλλιώς ο ξεναγός ανέλαβε να πάει όσους ενδιαφέρονταν για... αγορά πολύτιμων λίθων.

Η ιδέα ξεκίνησε από μια κοπέλα που τα καλοκαίρια δουλεύει σε κοσμηματοπωλείο σε νησί, η οποία είχε ρωτήσει τον ξεναγό πριν μερικές ημέρες, και ο οποίος είπε ότι είχε ένα κοσμηματοπωλείο υπόψη του στη Τζαϊπούρ, όπου θα μπορούσε να ακολουθήσει όποιος ήθελε, γιατί ήταν προφανώς εκτός προγράμματος. [Και για διάβασμα της μοίρας στην παλάμη τον ρώτησε, και γι' αυτό είχε γνωστό ο ξεναγός, αλλά δεν τον βρήκε στο σπίτι του όταν τον έψαξε! ]

Εμείς όχι ότι καιγόμασταν να αγοράσουμε πολύτιμους λίθους, αλλά πιστοί στις μαζοχιστικές μας τάσεις, αποφασίσαμε να μην καθίσουμε να ξεκουραστούμε τις λίγες ώρες που μας απέμεναν, αλλά να σύρουμε το σαρκίο μας και να πάμε να δούμε περί τίνος επρόκειτο.

Ο ξεναγός μας ξεκαθάρισε ότι το μαγαζί είναι πολύ μικρό και γι' αυτό θα πηγαίναμε λίγοι λίγοι, και μας είπε ότι θα ειδοποιήσει το κοσμηματοπωλείο να στείλει να μας πάρει. Μαζευτήκαμε κάπου 15 άτομα, χωριστήκαμε στα 2 και σε λίγο... ήρθαν 2 λιμουζίνες να μας πάρουν... Η διαδρομή κράτησε κανένα τέταρτο, όπου με έκπληξη θυμάμαι να διαπιστώνω ότι για πρώτη φορά παρακολουθούσα την κίνηση στο ίδιο επίπεδο με τα υπόλοιπα οχήματα. Σχεδόν 15 μέρες στην Ινδία, είχα ανέβει σε πολλά μεταφορικά μέσα, και κυρίως στο πούλμαν όπου κοιτούσα από το παράθυρο από ψηλά, αλλά ποτέ σε αυτοκίνητο! Για πρώτη φορά λοιπόν, ήμουν ένα με την κίνηση και έβλεπα από το παράθυρο να περνάει δίπλα μου από το μηχανάκι μέχρι το κάρο που το έσερνε η αγελάδα.

Το κοσμηματοπωλείο ήταν σε μια μουσουλμανική γειτονιά, το οποίο φάνηκε ξεκάθαρα από την εικόνα της διότι, όπως είχα γράψει και πιο πάνω, μεταξύ των ούτως ή άλλως φτωχών και βρωμερών ινδικών γειτονιών, οι μουσουλμανικές είναι κατά κανόνα οι πιο φτωχές και οι πιο βρώμικες.

Κι εδώ άρχισε ο σουρεαλισμός...

Αφού οι λιμουζίνες διέσχισαν την βρωμερή φτωχογειτονιά, μας άφησαν μπροστά σε μια πόρτα που έμοιαζε σαν πόρτα γκαράζ. Ανοίξαμε και όντως, αποδείχθηκε ότι το μαγαζάκι ήταν πολύ μικρό. Αλλά όταν λέμε πολύ μικρό, εννοούμε πάρα πολύ μικρό, "καμαρούλα μια σταλιά 2 x 3" στην κυριολεξία! Με το ζόρι χωρούσαμε στο δωμάτιο 6-7 άτομα, συν 3-4 πωλητές που μας περίμεναν πίσω από κάτι πάγκους βαλμένους κατά μήκος των δύο τοίχων της καμαρούλας. Αποδείχθηκε ότι οι ιδιοκτήτες ήταν μουσουλμάνοι, οι οποίοι δεν μιλούσαν γρι αγγλικά και τις συνεννοήσεις - διαπραγματεύσεις έκαναν εκ μέρους τους και εκ μέρους μας οι πωλητές.

Εμείς δεν είχαμε σκοπό να αγοράσουμε κάτι αλλά μια και βρεθήκαμε εκεί, είπαμε να παίξουμε και να γίνουμε κι εμείς "πελάτες". Ένας από τους πωλητές έβγαλε τρεις μεγάλες σακκούλες με μικροκοσμήματα, ασημένια ή δεμένα με μικρές πέτρες, και τις άδειασε πάνω στον πάγκο. Γρήγορα όμως φάνηκε ότι ήταν μάλλον φτηνοπράγματα, ή τουλάχιστον έδιναν τέτοια εντύπωση γιατί, ακόμα κι αν ήταν πολύτιμες ή ημιπολύτιμες πέτρες, είχαν κακά και προχειροφτιαγμένα δεσίματα. Η κοπέλα του γκρουπ που δουλεύει στο κοσμηματοπωλείο απεφάνθη γρήγορα ότι δεν αξίζει να τα κοιτάμε αυτά, και ζήτησε να δει πολύτιμους λίθους μόνους τους άδετους, όχι πάνω σε κόσμημα.

Τι να κάνω κι εγώ;;;; Ακολούθησα τις οδηγίες της κοπέλας και ... ζήτησα να δω ρουμπίνια! Και τότε βγάζει ο πωλητής κάτω από τον πάγκο... ένα τάπερ, το ανοίγει και αρχίζει να μας αραδιάζει πάνω στον πάγκο ρουμπίνια. Μικρά, μεγάλα, στρογγυλά, τετράγωνα κοκ. Αρχίζουμε να ρωτάμε τιμές, ο Ινδός άρχισε να τα ζυγίζει, ρωτούσε τον ιδιοκτήτη και μας έλεγε τιμές, ξεκινούσαν από 600€ και ανεβαίνανε. Σύμφωνα με την κοπέλα, οι τιμές των λίθων ήταν πολύ καλές και άξιζε κανείς να τους αγοράσει εκεί και να τους δέσει σε κόσμημα στην Ελλάδα, αλλά εμείς σε κάθε περίπτωση δεν ήμασταν σε φάση για τέτοιες αγορές... Ή μήπως ήμασταν;;;

Επειδή τα ρουμπίνια ... δεν με ικανοποιούσαν ( ), ζήτησα να δω σμαράγδια, ενώ η κοπέλα είπε να το προσγειώσει λίγο και ζήτησε να δει και ημιπολύτιμους λίθους. Και να σου να βγαίνουν τα τάπερ με τα σμαράγδια και τους λίθους, κάθε τάπερ και ένα ξεχωριστό είδος πέτρας. Τελικά αποδείχθηκε ότι οι τιμές στους ημιπολύτιμους λίθους δεν ήταν καθόλου κακές και καθόλου απλησίαστες, οπότε βλέποντας και την κοπέλα που μετά από λίγο είχε διαλέξει από μια πετρούλα για όλη την οικογένεια, πήραμε κι εμείς θάρρος κι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πιο σοβαρά αυτό που μέχρι πριν παίρναμε στην πλάκα. Μετά από λίγο είχαμε διαλέξει κι εμείς κάποια πράγματα, άρχισε η κοπέλα τις διαπραγματεύσεις με τον ιδιοκτήτη, μιλάμε τον γονάτισε!!! Του έριχνε τις τιμές κατακόρυφα, του' λεγε "down, down, more" χωρίς να δέχεται κουβέντα, μέχρι που ο άνθρωπος την κοίταξε με θαυμασμό και της είπε γελώντας πονηρά "είσαι καλή εσύ..."!

Πρέπει να μείναμε κανένα δίωρο όλοι μέσα στην καμαρούλα, και σίγουρα ο κοσμηματοπώλης δεν βγήκε καθόλου ζημιωμένος από την όλη διαδικασία. Άλλοι διάλεξαν έτοιμα κοσμήματα, άλλοι διάλεξαν πέτρες, άλλοι διάλεξαν πέτρες και δέσιμο και παρήγγειλαν να τους τα φτιάξει μέχρι την επομένη που θα φεύγαμε και τους τα παραδώσει στο ξενοδοχείο. Μιλάμε για φάμπρικα 2 x 3!

Πριν φύγουμε είχα τη φαεινή ιδέα να ζητήσω να πάω τουαλέτα, μου άνοιξαν την ενδιάμεση πόρτα και ανακάλυψα ότι τόση ώρα βρισκόμασταν στο δωμάτιο ενός σπιτιού. Δίπλα κάποιοι έβλεπαν τηλεόραση στο σαλόνι, και η τουαλέτα σε κακά χάλια να μην βλέπεται. Έκανα μεταβολή όπως ήρθα, πήρα τις πετρούλες μου, που μου τις είχαν βάλει σε ένα χαριτωμένο κόκκινο πουγκάκι, βγήκα από το κοσμηματοπωλείο - δωμάτιο - γκαράζ, μπήκα στη λιμουζίνα που περίμενε παρκαρισμένη έξω στη φτωχογειτονιά, και πήρα τον δρόμο πίσω για το ξενοδοχείο, σκεπτόμενη πως μόλις είχα περάσει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ψωνίζοντας σε ένα μουσουλμανικό μαγαζάκι πολύτιμους λίθους που ήταν φυλαγμένοι σε τάπερ.

 

[Pel]

Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, πρέπει να ήταν πια περίπου 10 το βράδυ κι εμείς μόνο για πάρτυ δεν ήμασταν. Μαζέψαμε όμως τις τελευταίες δυνάμεις που μας είχαν απομείνει, πλυθήκαμε, ντυθήκαμε και κατεβήκαμε στο πάρτυ κατά τις 11.15. Ο φίλος μου με είχε φάει να βιαστώ, αλλά του έλεγα ότι σιγά, πρωτοχρονιάτικο πάρτυ είναι, θα προλάβουμε την αλλαγή του χρόνου και θα μείνουμε από εκείνη την ώρα και μετά. Αμ δε...

Όταν κατεβήκαμε στο χώρο του πάρτυ, ήταν σαν να διακτινιστήκαμε σε ινδική ντίσκο του '80, με τη μουσική να βοά στη διαπασών, φώτα μπλε, φούξια και πράσινα να αναβοσβήνουν και την ορχήστρα να παίζει επιτυχίες της Ινδής Μαντώ.

Όλοι είχαν σχεδόν τελειώσει το φαγητό τους και σηκωθεί να χορέψουν, οπότε κι εμείς αφήσαμε τα πραγματά μας όπου βρήκαμε, σερβιριστήκαμε και φάγαμε γρήγορα γρήγορα, μέχρι που ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τον χρόνο, με τον Ινδό παρουσιαστή να μετράει αντίστροφα σε σπαστά αγγλικά υπό τους ήχους του The Final Countdown!

Πολύ σουρεάλ αλλαγή του χρόνου!

Η στιγμή της αντίστροφης μέτρησης:

Με το που άλλαξε ο χρόνος, βγήκαμε στην αυλή γιατί κάποιος ήθελε να κάνει τσιγάρο, κι εγώ πήρα το πιάτο μου με τα γλυκά για να τα φάω έξω. Γυρνάμε μετά από 10 λεπτά μέσα, και τι να δούμε; Η μουσική να έχει σταματήσει, ο χώρος να έχει ψιλαδειάσει, οι σερβιτόροι να μαζεύουν τα τραπέζια και σε μερικά να έχουν προλάβει να ξεστρώσουν και τα τραπεζομάντηλα! Και τα πράγματά μας; Επειδή τα είχαμε αφήσει πάνω σε ένα τραπέζι και τους ενοχλούσαν στο μάζεμα, είχαν θεωρήσει σκόπιμο να τα μαζέψουν κι αυτά και να τα δώσουν στον ξεναγό! Εντάξει παιδιά, το πιάσαμε το υπονοούμενο, τελείωσε το πάρτυ...

Προς μεγάλη ενόχληση των σερβιτόρων, εμείς δεν ήμασταν ακόμα έτοιμοι να φύγουμε, εν μέρει και σε άρνηση για το γεγονός ότι το πρωτοχρονιάτικο πάρτυ έληξε στις 12.15. Καθίσαμε ήρεμα σε ένα άδειο τραπεζάκι και συζητούσαμε, μέχρι που βλέπουμε ένα ζευγάρι Ινδών που καθόντουσαν σε ένα τραπέζι πιο πέρα και είπαμε να πιάσουμε κουβέντα.

Όπως αποδείχθηκε, ήταν μια κοπέλα περίπου 18 ετών και ο ξάδερφός της, κάπου 30 αυτός, που, ως λεφτάδες, είχαν έρθει στο ξενοδοχείο μόνο για το πάρτυ, για να γιορτάσουν την δυτική αλλαγή χρονιάς.

Έπιασα κουβέντα με την κοπέλα η οποία, αφού ξεπέρασε όσο πιο ευγενικά μπορούσε το γεγονός ότι ταξίδευα με τον φίλο μου χωρίς να έχουμε παντρευτεί, μετά από 10 λεπτά συζήτησης θεώρησε ότι έχουμε γίνει αρκετά φίλες ώστε να μου εκμυστηρευτεί ότι είναι ερωτευμένη με τον ξάδερφό της, ο οποίος είναι παντρεμένος και έχει παιδί, και ο οποίος πριν ένα χρόνο την είχε στριμώξει σε μια γωνία, την είχε φιλήσει και της είχε πει ότι την αγαπάει. Εννοείται ότι οι γονείς της δεν ξέρουν τίποτα και μάλιστα της ψάχνουν σύζυγο, αλλά αυτή είναι ερωτευμένη με τον ξάδερφο (και οι δύο ανήκουν στη δεύτερη κάστα).

Στο σημείο εκείνο είπα να γυρίσω να δω τι έλεγε ο ξάδερφος με τον φίλο μου, και τον έπιασα να του αναλύει τις επιχειρήσεις του και το γεγονός ότι "δεν μπορεί να κάτσει να ξεκουραστεί για ένα λεπτό, γιατί νιώθει ότι χάνει λεφτά". Για να μην τα πολυλογώ, ο ξάδερφος ήταν τελείως για φάπες. Το δε κοριτσάκι, άβγαλτο και με μηδενικές παραστάσεις, είχε πειστεί ότι είχε ερωτευτεί αυτόν τον ξιπασμένο και έλιωνε μόνο που τον κοιτούσε, παρόλο που ήταν ξεκάθαρο ότι ελπίδα γι' αυτούς στην κοινωνία που ζουν δεν υπήρχε καμία. Και ειδικά στην περίπτωση αυτού του κοριτσιού, πιστεύω ότι οι γονείς της δύσκολα θα της διαλέξουν άντρα χειρότερο από την επιλογή που θα έκανε η ίδια, αν είχε την ελευθερία επιλογής. Βέβαια, όλα αυτά δεν μπορούσα να τα πω στην κοπέλα, οπότε το μόνο που βρήκα να της πω είναι να προσέχει και να μην κάνει καμιά βλακεία (που μου ακούστηκε στ' αυτιά μου σαν ατάκα από παλιά ελληνική ταινία). Η δε κοπέλα με κοιτούσε στα μάτια και με ευχαριστούσε ξανά και ξανά, λέγοντάς μου πόσο χαίρεται,γιατί βρήκε σ' εμένα μια πραγματική φίλη (μέσα στα 10 λεπτά που μιλήσαμε)...

Τελοσπάντων, μετά από λίγο οι σερβιτόροι μας διώξανε κι εμείς γυρίσαμε κατάκοποι στο δωμάτιο. Με την κοπέλα έχω κρατήσει μια αραιή επαφή στο facebook και, εξ όσων πληροφορούμαι, δεν έχει παντρευτεί ακόμα και, αν κατάλαβα καλά, σπουδάζει κάτι σε αρχαία ινδικά.

Ευτυχισμένο το 2016!

 

[Pel]

Ξημέρωσε Πρωτοχρονιά και όλοι βρίσκονται επί τω έργω!

Εμείς με κατεύθυνση προς το Jal Mahal, και οι υπόλοιποι σε αναζήτηση του άρτου του επιούσιου...

Το Jal Mahal το είδαμε μόνο από μακριά και μέσα στην ομίχλη

αλλά στην "προβλήτα" υπήρχαν άλλες ομορφιές!

Φύγαμε για το Φρούριο Αμπέρ, βασική τουριστική ατραξιόν της Τζαϊπούρ, όπως και (δυστυχώς) η ανάβαση σ' αυτό με ελέφαντα. Ο ξεναγός μας είπε ότι ο ίδιος έχει σταματήσει προ πολλού να ανεβαίνει με ελέφαντα γιατί οι οδηγοί κακομεταχειρίζονται τα ζώα, και για να προχωρήσουν τα τσιμπούν με ένα ραβδί πίσω απ' τα αυτιά, και ανέβηκε με άλλον τρόπο. Εμείς όμως ήμασταν πολύ χαζοτουρίστες για να κάνουμε κάτι τέτοιο, αλλά ομολογώ ότι πλέον δεν θα το ξανάκανα. Για μια φορά καλό ήταν, εμπειρία ανεπανάληπτη να βλέπεις μια απίστευτη θέα να ξεδιπλώνεται κάτω από τα πόδια σου και να νιώθεις τον ελέφαντα να σε ανεβάζει με το βαρύ αργό του βήμα. Όταν όμως βλέπεις τα σημάδια πίσω από τ' αυτί και το κακόμοιρο το ελεφαντάκι ζωσμένο με σέλες και υφάσματα, καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν φταίει σε τίποτα αν είσαι θες να είσαι ο χαζοτουρίστας που είσαι. Είπαμε, για μια φορά καλά ήταν.

Η θέα:

Το ραβδί:

Το φρούριο:

Συνέχεια σε ένα σύμπλεγμα μαυσωλείων των βασιλιάδων της Τζαϊπούρ. Είχαμε πια κουραστεί με τα μαυσωλεία και τα παλάτια, οπότε νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον σ' αυτό ήταν ο κόσμος:

Αν και βέβαια, τα αδικώ. Τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες, είναι πανέμορφα, αλλά πολύ μαυσωλείο βρε παιδί μου...

Φτάνουν πια τα μαυσωλεία, πάμε να δούμε κανέναν άνθρωπο!

Χμ... Υποψιάζομαι ότι αυτή εδώ είναι ευνούχος...

Χαρταετός

Δημόσιο νηπιαγωγείο, αναγνωρισμένο από το κράτος, μαθαίνεις και υπολογιστές

Μέσα στο μουσείο της πόλης:

Δοχείο για να κουβαλάει ο μαχαραγιάς μαζί του νερό από τον Γάγγη όταν πήγαινε ταξίδι...

 

[Pel]

Η μέρα έκλεισε με ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια όλου του ταξιδιού. Βόλτα στην αγορά της Τζαϊπούρ, αρχικά με ρίσκο, μετά ποδαράτοι.
Αν μου έλειψε κάτι σε αυτό το ταξίδι, ήταν ο ελεύθερος χρόνος να χαθούμε στους δρόμους, στα στενά και τις αγορές. Μέσα στη χρυσή μας φούσκα και τρέχοντας από πόλη σε πόλη και από μαυσωλείο σε μαυσωλείο, δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε το πολύ απλό, να καθίσουμε κάπου με ηρεμία και απλώς να κοιτάμε τον κόσμο να περνά. Γυρνώντας δε το βράδυ κατάκοποι και νηστικοί στο ξενοδοχείο, τρώγαμε σαν να μην υπάρχει αύριο και ξεραινόμασταν στον ύπνο, για να ξυπνήσουμε πάλι νωρίς το πρωί να πάμε σε άλλο μαυσωλείο. Δεν είναι τυχαίο νομίζω ότι από τις πιο δυνατές στιγμές που θυμάμαι σ' αυτό το ταξίδι, ήταν το βράδυ που ξεκλέψαμε στην Όρτσα παρά την κούρασή μας, και αυτή η βόλτα στην αγορά της Τζαϊπουρ, εκεί που χανόσουν μέσα στον κόσμο, τα χρώματα και τα αρώματα (σε αυτά συγκαταλέγω και τη μυρωδιά της βρώμας, που έχει κι αυτή τη δική της γραφικότητα) και δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις, πρώτα για να δεις εσύ ο ίδιος, και μετά για να το βγάλεις φωτογραφία, μην τύχει και ξεχάσεις αυτό το απίστευτο που μόλις είδες.
Όταν τελείωσε η βόλτα με τα ρίκσο, είχαμε μια ώρα ελεύθερη στη διάθεσή μας να κάνουμε βόλτα και όσοι θέλαμε, είτε να μείνουμε εκεί και να γυρίσουμε μόνοι μας στο ξενοδοχείο, είτε να γυρίσουμε στο πούλμαν σε συγκεκριμένη ώρα.
Αν μετανιώνω κάτι μέχρι και σήμερα, είναι που δεν κάθισα εκεί μετά από αυτή τη μία ώρα.
Ξεκινήσαμε οι δύο μας μαζί με ένα άλλο ζευγάρι και χαθήκαμε μέσα στις εικόνες της αγοράς, με τη σκέψη να περπατήσουμε τη μία ώρα και μετά αν θέλουμε, όντως να μείνουμε περισσότερο. Ήταν όμως τόσος πολύς ο κόσμος και η διαφορετικότητα αυτού που βλέπαμε, τόσο λαβυρινθώδης η αγορά και τόση η ανασφάλεια που μας δημιούργησε (για δεύτερη φορά, όπως και στην Όρτσα - πάλι λάθος θα μου πείτε) η αίσθηση ότι ήμασταν τέσσερις χαμένοι μέσα σε μιλιούνια κόσμου που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαν να μας κάνουν μια χαψιά, που σχεδόν δεν βγάζαμε τη μηχανή να φωτογραφήσουμε και, στο τέλος της μίας ώρας, είπαμε ότι καλύτερα να γυρίσουμε γιατί "ό,τι ήταν να δούμε, το είδαμε". Ακόμα σκέφτομαι πόσο άτοπη μοιάζει αυτή η φράση όταν βρίσκεται στην Ινδία, και δη σε μια αγορά όπως αυτή της Τζαϊπουρ. Και ακόμα σκυλομετανιώνω που εκείνο το βράδυ δεν καθίσαμε παραπάνω. Δεν πειράζει, σκέφτομαι, εκκρεμότητα για την επόμενη φορά, και μάθημα ώστε να μην το ξανακάνω. Λίγους μήνες μετά στην Κατάνια θα συνέβαινε πάλι το ίδιο (καμία σχέση βέβαια Κατάνια vs Τζαϊπούρ), οπότε και απλά ανακοίνωσα στην παρέα ότι, ακόμα κι αν θέλουν να φύγουν οι υπόλοιποι, εγώ στο ξενοδοχείο δεν γυρνάω, ακόμα κι αν μείνω στο κέντρο μόνη μου, και τους αφηγήθηκα το πάθημα που μου έγινε μάθημα στην Τζαϊπούρ. Και ανταμείφθηκα με μια πολύ όμορφη μπυρίτσα σε ένα μεταλλικό τραπεζάκι σε έναν πεζόδρομο την ώρα του δειλινού την ώρα που σχολούσαν γελώντας οι φοιτητές από την παρακείμενη σχολή ιατρικής...

Κάποιες από τις λίγες φωτογραφίες της αγοράς:

Ντυμένες κατσίκες ... το φετίχ μου!

Η μέρα τελείωσε με μια επίσκεψη σε ινδουϊστικό ναό, στον οποίον πάλι έπρεπε να βγάλεις τα παπούτσια:

Λάφυρό μου από τη σημερινή μέρα δύο κούκλες μαριονέτες που αγόρασα από την αγορά της Τζαϊπούρ, ένας μαχαριαγιάς με την πριγκίπισσά του. Ομολογώ ότι τις πήρα για δώρο, αλλά όταν πια είχα γυρίσει Αθήνα, αποφάσισα ότι αυτές δεν πρόκειται να δοθούν σε κανέναν και για κανέναν λόγο ( )!!!
Ακόμα θυμάμαι μια άλλη μαριονέτα που είδα κρεμασμένη σε ένα μαγαζί, ντυμένη σε τυρκουάζ μετάξια, την ώρα που τρέχαμε να προλάβουμε για να είμαστε πίσω εγκαίρως στο πούλμαν ... Δεν πειράζει, λέω, την επόμενη φορά...

 

[Pel]

Και ναι... Δεν θα το πιστέψετε! Ήρθε η ώρα (ούτε χρόνο δεν έχω κλείσει) να συνεχίσω την ιστορία!

Προς υπεράσπισή μου θα πω ότι, αν και είμαι πολύ ψυχαναγκαστικός άνθρωπος για να αφήσω ιστορία ατελείωτη για τόσον καιρό:
Πρώτον, ήξερα ότι το γράψιμο της ιστορίας παίρνει χρόνο, αλλά πριν αρχίσω να γράφω δεν είχα καταλάβει ότι παίρνει τόοοοοοοοσο πολύ (στο σημείο αυτό θέλω να δώσω θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσους αφιερώνουν τόσο χρόνο για να γράφουν ιστορίες για να μαθαίνουμε κι εμείς οι αταξίδευτοι), και
Δεύτερον, πέρυσι το καλοκαίρι έπιασε μια ξαφνική μπόρα όσο εγώ έλειπα από το δωμάτιο και ... έπεσε βροχή από το ανοιχτό παράθυρο ... πάνω στο λάπτοπ ... , το οποίο εννοείται ότι χάλασε και έκανα σχεδόν ένα χρόνο να το δώσω σε έναν φίλο για να μου βγάλει τις φωτογραφίες από μέσα... (ακούγεται σαν δικαιολογία παιδιού δημοτικού, που εξηγεί γιατί δεν έκανε το φυλλάδιο με τις ασκήσεις! )

Λοιπόν......

Ήταν πλέον η δεύτερη μέρα του σωτήριου έτους 2016 και εμείς δεν κάναμε πολλά μέσα στη μέρα, εκτός από το να πάμε οδικώς από την Τζαϊπούρ στο Δελχί.

Η μέρα ήταν φτωχή φωτογραφικά, αλλά επιτέλους κατάφερα να βγάλω τη φωτογραφία που τόσες μέρες κυνηγούσα: έναν φωτογενέστατο υπαίθριο κουρέα (έρωτας... )

Επειδή φτάσαμε νωρίς στο Δελχί, ο ξεναγός μας πήγε εκτός προγράμματος στον Ναό του Λωτού (Lotus Temple), ο οποίος είναι αφιερωμένος στη λατρεία των Μπαχάι και είναι ανοιχτός σε όλους ανεξαρτήτως θρησκείας:

(λωτός όνομα και πράμα - επίσης φωτογενέστατος)

 

[Pel]

Νομίζω ότι ήρθε πια η ώρα να τελειώνει σιγά σιγά αυτή η ιστορία...

Νοέμβριο του 2017 ξεκίνησε, Ιούνιο του 2018 γράφηκε το προτελευταίο κεφάλαιο, Ιούνιο του 2019 γράφτηκε το τελευταίο κεφάλαιο, Μάρτιο του 2020 (και ούσα πλέον κλεισμένη στο σπίτι) θα γραφτεί και η τελευταία μέρα στο Δελχί.

Νομίζω ότι ένας από τους λόγους που δεν το έπαιρνα απόφαση να τελειώσω αυτή την ιστορία είναι γιατί το Δελχί φαντάζει πολύ χλιαρό και άχρωμο μπροστά στις μέρες, τις πόλεις και τις παραστάσεις που προηγήθηκαν. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνει να ξεχάσεις ότι είσαι στην Ινδία, αλλά η διαφορά είναι εμφανής: Πιο μεγάλοι και καθαροί δρόμοι, πιο εντυπωσιακά και φροντισμένα αξιοθέατα και κυρίως, ούτε μια αγελάδα στο δρόμο.... πιφ...

03.01.2016
Η σημερινή ημέρα είχε επίσκεψη στο Κόκκινο Φρούριο, στο Μεγάλο Τζαμί, σε διάφορα κυβερνητικά κτήρια, στην Πύλη των Ινδιών και φυσικά - τι δεν θα μπορούσε να λείπει; - σε ένα μαυσωλείο. Έλα όμως που λέω να μην βάλω καμία φωτογραφία από αυτά! Αυτά κάλλιστα νομίζω τα βρίσκει κανείς στο ίντερνετ, για μένα πιο ενδιαφέρον έχουν αυτές οι φωτογραφίες:

Το κρεοπωλείο της πρωτεύουσας:

Το σινεμά της πρωτεύουσας:

Το ακανθώδες ζήτημα του σεβασμού και της ασφάλειας του γυναικείου φύλου:

Φαγητάκι υπαίθριο:

Φαγητάκι υπαίθριο νο 2:

Φαγητάκι επαναστατικό και με ισπανικές νότες:

Και φαγητάκι αυτοκρατορικό (ή αλλιώς, το μπέργκερ του Μαχαραγιά):

Λατρεμένα τουκ τουκ (στους πολύ καθαρούς, πολύ πλατιούς, πολύ άδειους από εξίσου λατρεμένες αγελάδες δρόμους):

Αλλά εντάξει, ας μην ξεχνάμε ότι, ακόμα κι αν δεν βόσκουν αγελάδες στις λεωφόρους, ναι, είμαστε ακόμη στην Ινδία...

Καλώδια, καλώδια, καλώδια. Ένα μαγαζί που πουλάει κόρνες, ένας προφυλακτήρας δεμένος να κρέμεται από ένα μπαλκόνι...

 

[Nikos86]

Μπραβο πολυ ωραια ιστορια την διαβασα ολη μονοκοπανια τωρα την τελειωσα! Τοσο που με εχεις ψησει να παω Ινδια, βεβαια εχω αλλες προτεραιοτητες πρωτα! Καλα ταξιδια να εχεις παντα οπως αυτο που απ' οτι καταλαβα το κατευχαριστηθηκες αν και θα προτιμουσες να ειχες παει χωρις γκρουπ απ' οτι καταλαβαινω! Δεν πειραζει την επομενη φορα θα το κανεις οπως προτιμας εσυ!

 

[fotast]

Νομίζω ότι ήρθε πια η ώρα να τελειώνει σιγά σιγά αυτή η ιστορία...

Νοέμβριο του 2017 ξεκίνησε, Ιούνιο του 2018 γράφηκε το προτελευταίο κεφάλαιο, Ιούνιο του 2019 γράφτηκε το τελευταίο κεφάλαιο, Μάρτιο του 2020 (και ούσα πλέον κλεισμένη στο σπίτι) θα γραφτεί και η τελευταία μέρα στο Δελχί.

Νομίζω ότι ένας από τους λόγους που δεν το έπαιρνα απόφαση να τελειώσω αυτή την ιστορία είναι γιατί το Δελχί φαντάζει πολύ χλιαρό και άχρωμο μπροστά στις μέρες, τις πόλεις και τις παραστάσεις που προηγήθηκαν. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν σε αφήνει να ξεχάσεις ότι είσαι στην Ινδία, αλλά η διαφορά είναι εμφανής: Πιο μεγάλοι και καθαροί δρόμοι, πιο εντυπωσιακά και φροντισμένα αξιοθέατα και κυρίως, ούτε μια αγελάδα στο δρόμο.... πιφ...

03.01.2016
Η σημερινή ημέρα είχε επίσκεψη στο Κόκκινο Φρούριο, στο Μεγάλο Τζαμί, σε διάφορα κυβερνητικά κτήρια, στην Πύλη των Ινδιών και φυσικά - τι δεν θα μπορούσε να λείπει; - σε ένα μαυσωλείο. Έλα όμως που λέω να μην βάλω καμία φωτογραφία από αυτά! Αυτά κάλλιστα νομίζω τα βρίσκει κανείς στο ίντερνετ, για μένα πιο ενδιαφέρον έχουν αυτές οι φωτογραφίες:

Το κρεοπωλείο της πρωτεύουσας:

View attachment 302126

Το σινεμά της πρωτεύουσας:
View attachment 302127

Το ακανθώδες ζήτημα του σεβασμού και της ασφάλειας του γυναικείου φύλου:
View attachment 302128

Φαγητάκι υπαίθριο:
View attachment 302129

Φαγητάκι υπαίθριο νο 2:
View attachment 302130

Φαγητάκι επαναστατικό και με ισπανικές νότες:
View attachment 302132

Και φαγητάκι αυτοκρατορικό (ή αλλιώς, το μπέργκερ του Μαχαραγιά):
View attachment 302133

Λατρεμένα τουκ τουκ (στους πολύ καθαρούς, πολύ πλατιούς, πολύ άδειους από εξίσου λατρεμένες αγελάδες δρόμους):
View attachment 302131

Αλλά εντάξει, ας μην ξεχνάμε ότι, ακόμα κι αν δεν βόσκουν αγελάδες στις λεωφόρους, ναι, είμαστε ακόμη στην Ινδία...

Καλώδια, καλώδια, καλώδια. Ένα μαγαζί που πουλάει κόρνες, ένας προφυλακτήρας δεμένος να κρέμεται από ένα μπαλκόνι...

View attachment 302134

Δυστυχώς έκλεισε το θέμα τα θετικά του κορωναϊού Θα βάζαμε και ότι τελειώνουν ιστορίες Στα σοβαρά πολλά μπράβο για την ιστορία και τις φωτογραφίες για έναν ιδιαίτερο προορισμό όπως η Ινδία.

 

[SSSakiSSS]

σε ευχαριστω για το ομορφο ταξιδι που με πηγεσ!!!

 

[Pel]

Να είστε καλά, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!

Θα έλεγα ότι δεν μετάνιωσα που πήγα με γκρουπ. Για πρώτο ταξίδι σε μη δυτική χώρα ήταν ό,τι έπρεπε, αλλά πάντα στα ταξίδια με γκρουπ, κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις. Π.χ. με γκρουπ έχεις μεγαλύτερη ταχύτητα, γιατί δεν χρειάζεται να ψάχνεσαι, αλλά χάνεις σε ευελιξία και ελευθερία να κάνεις αυτό που θέλεις τη στιγμή που το θέλεις. Πλέον που έχω ταξιδέψει λίγο περισσότερο, κάλλιστα θα μπορούσα να πάω ανεξάρτητα, αλλά ειδικά για Ινδία θα ήθελα να έχω παρέα. Για γυναίκα μόνη της η Ινδία δεν είναι (κατά τη γνώμη μου πάντα).