Τσεχική Δημοκρατία Θρύλοι, μεσαιωνικά κτίρια, Five-Petalled Rose Celebrations και Ιππότες στο δρόμο

[alma]

Olomouc


Πρόκειται για μια γραφική πόλη της Μοραβίας, με εντυπωσιακές γοτθικές εκκλησίες, μπαρόκ και γοτθικά κτίρια και σιντριβάνια με ρωμαϊκό στυλ, καθόλου περίεργο, μιας και οι Ρωμαίοι πέρασαν από την πόλη και μάλιστα ο θρύλος λέει πως η εν λόγω πόλη ιδρύθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα.

Έχει αρκετά αξιοθέατα στο κέντρο της, ενώ η στήλη της Αγίας Τριάδας ανήκει στα προστατευόμενα από την
Ουνέσκο μνημεία.

Η περιοχή μου άρεσε για πολλούς λόγους. Για τη γραφικότητα της, τους ελαχιστότατους τουρίστες, σε αντίθεση με την Πράγα που είναι παντού, την ηρεμία της. Να φανταστείτε βρήκαμε να καθίσουμε σε καφετέρια με θέα το αστρονομικό ρολόι, μέρα-μεσημέρι και να διαλέξουμε και τραπέζι από τα πολλά ελεύθερα. Μόνο εμείς και άλλη μια παρέα ήμασταν τουρίστες εκεί. Όλοι οι άλλοι ντόπιοι.


Μετά της Πράγας, το δεύτερο διασημότερο ρολόι της χώρας βρίσκεται στο Olomouc. Το αυθεντικό ρολόι του 15ου αιώνα καταστράφηκε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ανακατασκευάστηκε αντί για τις φιγούρες των Αγίων, έβαλαν φιγούρες προλετάριων.

Παρόλο που στην κατασκευή είναι πολύ εντυπωσιακό ρολόι, μάταια περιμέναμε να δούμε μήπως οι φιγούρες κινηθούν στην αλλαγή ώρας, όπως συνέβαινε με το ρολόι της Πράγας. Εδώ οι φιγούρες έμειναν ακίνητες…

Αν και λένε πως οι Τσέχοι δεν είναι πολύ θρήσκοι, σε διάφορες πόλεις της Τσεχίας είδαμε κόσμο να προσεύχεται γονατιστός και εκκλησίες να είναι πιο ενεργές και από ότι εδώ και να έχουν φωτογραφίες από την οργάνωση ποικίλων δραστηριοτήτων.

Η εκκλησία του Αγίου Wenceslas...

Κάποια κομμάτια κοντά στο ιερό ήταν κλειστά αλλά μια ευγενέστατη Τσέχα με ταμπελίτσα που έλεγε τα στοιχεία της και πως ήταν διαπιστευμένη να ξεναγεί στην Εκκλησία, προσφέρθηκε να μας ανοίξει, αλλά ήταν τόση η κατάνυξη των ανθρώπων που προσεύχονταν που πραγματικά θεωρήσαμε πως ήταν κρίμα να την διαταράξουμε.

Όμορφη εκκλησία και του Αγίου Maurice…

Την προσοχή μας τράβηξε μια πολύ ιδιαίτερη εκκλησία, φωτογραφία της οποίας δεν υπήρχε στον ταξιδιωτικό μας οδηγό. Την φωτογραφίσαμε μην γνωρίζοντας ποια είναι και τελικά ψάχνοντας όταν επιστρέψαμε έμαθα πως ήταν η ορθόδοξη εκκλησία του Olomouc.

Για να πάει κανείς από το σταθμό των τρένων στο κέντρο του Olomouc (και αντίστροφα), χρησιμοποιεί το τραμ. Εκεί ήταν και το μόνο σημείο της Τσεχίας που μας έτυχε έλεγχος. Ο δε ελεγκτής μπήκε λίγο πριν το τέρμα, χαλαρός με το σορτσάκι του το χρωματιστό του t-shirt και καθόλου δεν έμοιαζε με τους πουκαμισάτους ελεγκτές άλλων χωρών. Κατάλαβα πως ήταν ελεγκτής όταν είδα όλους τους επιβάτες να δείχνουν το εισιτήριο τους, μια και δεν υπήρχαν άλλοι ξένοι εκτός από εμάς στο τραμ.


Άλλη μια όμορφη μέρα έφτασε στο τέλος της με την επιστροφή στην Πράγα. Οι κάτοικοι της επαρχίας ήταν πιο ευγενικοί και πιο αυθεντικοί από ότι στην Πράγα, ίσως γιατί δεν είναι συνηθισμένοι σε τόσους τουρίστες.

Ακολουθεί κεφάλαιο με άλλη μια πόλης της Τσεχίας , λέω να πάμε στο Brno αυτή τη φορά!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alma]

Ας επιστρέψουμε όμως στο Κάστρο…Για όποιον δεν κατάλαβε βρισκόμαστε στο Český Krumlov, την πανέμορφη, κουκλίστικη και παραμυθένια κωμόπολη της Νότιας Βοημίας.

Το Κάστρο αρχικά εντυπωσιάζει με το μέγεθος του, καθώς είναι το δεύτερο μεγαλύτερο όλης της Τσεχίας. Αλλά κυρίως με το εσωτερικό του που σε ταξιδεύει στις εποχές που οι κυρίαρχες δυναστείες των Rožmberkové (ή Rosenberg) και μετά των Eggenberg κατοικούσαν στα εκατοντάδες δωμάτια του! Η δυναστεία των Rožmberkové που ανέγειραν και το Κάστρο , έζησε σε αυτό για 300 χρόνια και στην εποχή τους η περιοχή της Νότιας Βοημίας έγινε σημαντική. Ο όρος “Five-Petalled Rose Celebrations” για τους εορτασμούς που λαμβάνουν χώρα κάθε Ιούνιο στο Český Krumlov, οι οποίοι είναι υπαίτιοι για αυτή την περιβολή των ντόπιων με μεσαιωνική αμφίεση,προήλθε ακριβώς από το λουλούδι που υπήρξε έμβλημα της δυναστείας των Rožmberkové!

Και μερικά από τα πορτραίτα των ευγενών των δυναστειών...

Με το που βλέπεις όμως τη θέα βγαίνοντας από το Κάστρο καταλαβαίνεις πως καλύτερα να βρίσκεσαι έξω παρά μέσα....

Άλλωστε στους δρόμους η επιστροφή στο παρελθόν βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη…Στους πάγκους πωλούνται ρούχα εποχής, εξοπλισμοί για επίδοξους ιππότες, γίνονται μαθήματα τοξοβολίας και πολλά άλλα που μόλις ξεκινάνε….

 

[alma]

To Český Krumlov είναι τόσο συμπαθητικό που κάθε στιγμή που χανόμασταν σε κάποιο από τα γραφικά σοκάκια του, με τα πολύχρωμα σπιτάκια, ευλογούσα τη στιγμή που αποφασίσαμε παρά την κούραση να το συμπεριλάβουμε στις εκδρομές μας…Ένας Γερμανός που όπως είπε επισκεπτόταν το Český Krumlov κάθε χρόνο για τους Five-Petalled Rose Celebrations, ρώτησε έκπληκτος αν γνωρίζαμε και ήρθαμε από τόσο μακριά ή απλά έτυχε να φτάσουμε την ημέρα αυτή. Όχι απλά έτυχε αλλά για να είμαστε ειλικρινείς αν το ξέραμε, πιθανόν να αποφεύγαμε αυτές τις ημερομηνίες λόγω της πολυκοσμίας. Ευτυχώς όμως δεν το αποφύγαμε και έτυχε να ζήσουμε λίγο αυτή την ατμόσφαιρα που μπορεί μεν να ήταν τουριστική αλλά οι Τσέχοι ειδικά το ζούσαν με όλη τους την ψυχή.

Στην πλατεία ένας ντόπιος βγαλμένος από το μεσαίωνα , έδινε παράσταση αλλά φευ…Αν δεν μιλάς τη γλώσσα σχεδόν τίποτα δεν μπορείς να καταλάβεις…


Αντίθετα κάποιες φυλές τσιγγάνων έδιναν απόλυτα κατανοητές παραστάσεις, σε διάφορα σημεία της κωμόπολης, που περιελάμβανουν χορούς επάνω σε καρφιά και ακονισμένα μαχαίρια…Μάλιστα προκαλούσαν το κοινό να ψηλαφίσει πόσο κοφτερά ήταν τα μαχαίρια…


Επίσης πάγκοι με φαγητά και γλυκίσματα είχαν στηθεί σε διάφορα σημεία της πόλης.

Όλα ωραία και καλά μέχρι τη στιγμή που ήρθε η ώρα της επιστροφής με το τελευταίο τρένο. Λεωφορεία δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα,καθώς όλες οι εταιρίες ήταν πλήρεις.


Το να πάμε προς το σταθμό των τρένων αποδείχτηκε όχι τόσο εύκολο όσο περιμέναμε. Όταν φτάσαμε πήγαμε προς το Κάστρο με ταξί, αλλά τώρα είχαμε πια βγει από την πόλη και ταξί στον ορίζοντα δεν φαινόταν. Είχαμε δε και την εμπειρία να ζήσουμε την μοναδική στιγμή στο ταξίδι όπου κανείς μα κανείς από όσους συναντήσαμε δεν καταλάβαινε άλλη γλώσσα εκτός από Τσέχικα. Αγγλικά ούτε για δείγμα.


-«Μίλα τους στα ρώσικα»


Είπε ο συνταξιδιώτης μου, μια και στις υπόλοιπες περιοχές της Τσεχίας, όσες φορές τα αγγλικά και διάφορες άλλες γλώσσες είχαν αποδειχτεί άχρηστα, τα ρώσικα πάντα μας έσωζαν. Σχεδόν όλοι οι Τσέχοι τα καταλάβαιναν. Όμως φευ…


Αυτή τη φορά οι -ευγενέστατοι κατά τα άλλα-ελάχιστοι ντόπιοι που βρέθηκαν στο δρόμο μας έξω από το κέντρο της πόλης δεν καταλάβαιναν ούτε ρώσικα. Με νοήματα ζητούσες το σταθμό των τρένων, το σημείο αναχώρησης των λεωφορείων σου έδειχναν…


‘Όταν τελικά καταφέραμε να συνεννοηθούμε και φτάσαμε στο σταθμό για να πάρουμε το τελευταίο τρένο προς Πράγα, βρεθήκαμε στον έρημο σταθμό μόνοι μας, με μια χούφτα Γιαπωνέζων, καθώς το κύμα των τουριστών πήγαινε προς το κέντρο της πόλης του Český Krumlov .Ο δρόμος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα με κεντροευρωπαϊκές πινακίδες που πήγαιναν προς κέντρο.


Σύντομα όμως εκτός από εμάς και τους Γιαπωνέζους, προστέθηκε και ένας ντόπιος στον έρημο σταθμό, με διόλου φιλικές διαθέσεις. Ο άνθρωπος ήταν τύφλα στο μεθύσι και «τα είχε δει όλα». Το θέμα της εξάρτησης από το αλκοόλ σε χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης έχει αναφερθεί σε αρκετές ιστορίες εδώ, αλλά σε αυτή την περίπτωση, ο Τσέχος μεθυσμένος ήθελε οπωσδήποτε να μας τραβήξει την προσοχή. Αφού είδε ότι οι κραυγές και τα ουρλιαχτά δεν έπιαναν, μάλιστα οι Γιαπωνέζοι είχαν φροντίσει να απομακρύνονται με τρόπο όσο μπορούσαν, βρήκε κάτι άλλο. Άρχισε να πετάει ψηλά στον αέρα τα παπούτσια του και να έρχεται να φωνάζει δίπλα μας ξυπόλητος.


Όταν έφτασε το τρένο και φύγαμε, ζωγραφίστηκε τόσο απογοήτευση στο πρόσωπο του, που ήταν σχεδόν να τον λυπάσαι. Έβαλε τα παπούτσια του και κοίταζε με θλίψη το τρένο που απομακρυνόταν.


Η μεσαιωνική μας ημέρα είχε πια ολοκληρωθεί. Άραγε επεισόδια με μεθυσμένους είχαν στο μεσαίωνα;

 

[alma]

Olomouc


Πρόκειται για μια γραφική πόλη της Μοραβίας, με εντυπωσιακές γοτθικές εκκλησίες, μπαρόκ και γοτθικά κτίρια και σιντριβάνια με ρωμαϊκό στυλ, καθόλου περίεργο, μιας και οι Ρωμαίοι πέρασαν από την πόλη και μάλιστα ο θρύλος λέει πως η εν λόγω πόλη ιδρύθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα.

Έχει αρκετά αξιοθέατα στο κέντρο της, ενώ η στήλη της Αγίας Τριάδας ανήκει στα προστατευόμενα από την
Ουνέσκο μνημεία.

Η περιοχή μου άρεσε για πολλούς λόγους. Για τη γραφικότητα της, τους ελαχιστότατους τουρίστες, σε αντίθεση με την Πράγα που είναι παντού, την ηρεμία της. Να φανταστείτε βρήκαμε να καθίσουμε σε καφετέρια με θέα το αστρονομικό ρολόι, μέρα-μεσημέρι και να διαλέξουμε και τραπέζι από τα πολλά ελεύθερα. Μόνο εμείς και άλλη μια παρέα ήμασταν τουρίστες εκεί. Όλοι οι άλλοι ντόπιοι.


Μετά της Πράγας, το δεύτερο διασημότερο ρολόι της χώρας βρίσκεται στο Olomouc. Το αυθεντικό ρολόι του 15ου αιώνα καταστράφηκε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όταν ανακατασκευάστηκε αντί για τις φιγούρες των Αγίων, έβαλαν φιγούρες προλετάριων.

Παρόλο που στην κατασκευή είναι πολύ εντυπωσιακό ρολόι, μάταια περιμέναμε να δούμε μήπως οι φιγούρες κινηθούν στην αλλαγή ώρας, όπως συνέβαινε με το ρολόι της Πράγας. Εδώ οι φιγούρες έμειναν ακίνητες…

Αν και λένε πως οι Τσέχοι δεν είναι πολύ θρήσκοι, σε διάφορες πόλεις της Τσεχίας είδαμε κόσμο να προσεύχεται γονατιστός και εκκλησίες να είναι πιο ενεργές και από ότι εδώ και να έχουν φωτογραφίες από την οργάνωση ποικίλων δραστηριοτήτων.

Η εκκλησία του Αγίου Wenceslas...

Κάποια κομμάτια κοντά στο ιερό ήταν κλειστά αλλά μια ευγενέστατη Τσέχα με ταμπελίτσα που έλεγε τα στοιχεία της και πως ήταν διαπιστευμένη να ξεναγεί στην Εκκλησία, προσφέρθηκε να μας ανοίξει, αλλά ήταν τόση η κατάνυξη των ανθρώπων που προσεύχονταν που πραγματικά θεωρήσαμε πως ήταν κρίμα να την διαταράξουμε.

Όμορφη εκκλησία και του Αγίου Maurice…

Την προσοχή μας τράβηξε μια πολύ ιδιαίτερη εκκλησία, φωτογραφία της οποίας δεν υπήρχε στον ταξιδιωτικό μας οδηγό. Την φωτογραφίσαμε μην γνωρίζοντας ποια είναι και τελικά ψάχνοντας όταν επιστρέψαμε έμαθα πως ήταν η ορθόδοξη εκκλησία του Olomouc.

Για να πάει κανείς από το σταθμό των τρένων στο κέντρο του Olomouc (και αντίστροφα), χρησιμοποιεί το τραμ. Εκεί ήταν και το μόνο σημείο της Τσεχίας που μας έτυχε έλεγχος. Ο δε ελεγκτής μπήκε λίγο πριν το τέρμα, χαλαρός με το σορτσάκι του το χρωματιστό του t-shirt και καθόλου δεν έμοιαζε με τους πουκαμισάτους ελεγκτές άλλων χωρών. Κατάλαβα πως ήταν ελεγκτής όταν είδα όλους τους επιβάτες να δείχνουν το εισιτήριο τους, μια και δεν υπήρχαν άλλοι ξένοι εκτός από εμάς στο τραμ.


Άλλη μια όμορφη μέρα έφτασε στο τέλος της με την επιστροφή στην Πράγα. Οι κάτοικοι της επαρχίας ήταν πιο ευγενικοί και πιο αυθεντικοί από ότι στην Πράγα, ίσως γιατί δεν είναι συνηθισμένοι σε τόσους τουρίστες.

Ακολουθεί κεφάλαιο με άλλη μια πόλης της Τσεχίας , λέω να πάμε στο Brno αυτή τη φορά!

 

[BASILISPAP]

Αγαπημένο cesky krumlov , 5 φορες εχουμε παει αλλα ποτε καλοκαιρι. Αλλος κοσμος τον χειμωνα . Επισης το olomouc το επισκεφθηκαμε προπερσι και μας αρεσε πολυ. Ευχαριστώ alma

 

[alma]

Αγαπημένο cesky krumlov , 5 φορες εχουμε παει αλλα ποτε καλοκαιρι. Αλλος κοσμος τον χειμωνα . Επισης το olomouc το επισκεφθηκαμε προπερσι και μας αρεσε πολυ. Ευχαριστώ alma

Να σου πω την αλήθεια και εγώ το αγάπησα, μπορώ να πως ήταν το πιο γραφικό μέρος από όσα είδαμε στην όμορφη Τσεχία. Αν και σαν χώρα η Τσεχία δεν έχει τρομερές εναλλαγές τοπίου, όπως για παράδειγμα η Ισπανία ή η Ελλάδα. Ωστόσο είναι πολύ γραφική και συμπαθητική.
Επιλέξαμε να πάμε καλοκαίρι γιατί είναι μεγάλες οι μέρες.Γύρω στις 10 το βράδυ νύχτωνε στην Τσεχία.
Το Olomouc σχεδόν χωρίς τουρίστες.Μετρημένοι στα δάχτυλα ήμασταν οι τουρίστες. Α ! Και ένα γκρουπ Τσέχων μαθητών!

 

[alma]

Το Brno είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας και γνωστή φοιτητούπολη. Μάλιστα έχει ενεργή ελληνική κοινότητα. Εμείς βέβαια δεν συναντήσαμε κανέναν Έλληνα, ίσως γιατί πήγαμε καλοκαίρι και οι φοιτητές δεν θα ήταν όλοι εκεί. Αντίθετα είδαμε πολλούς τουρίστες από Λατινική Αμερική, όπως και σε άλλες πόλεις της Τσεχίας και ειδικά στην Πράγα.

Ανάμεσα στα άλλα αξιοθέατα είναι γνωστό για το Κάστρο Špilberk, το οποίο ιδρύθηκε το 13ο αιώνα. Με τα χρόνια απέκτησε διάφορες χρήσεις, από βασιλική κατοικία και οχυρό ως και φυλακή. Συνεπώς όπως και πολλά άλλα κάστρα έχει ανάμεσα στα άλλα και σκοτεινό παρελθόν. Η τελευταία σκοτεινή περίοδος ήταν κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Γερμανοί κατακτητές έβαζαν φυλακή εκεί τους αντιπάλους τους, πολλοί από τους οποίους τελικά θανατώθηκαν.

Βλέποντας την υπέροχη θέα από το πάνω μέρος του Κάστρου, όπου ωστόσο μερικά σύννεφα σκίαζαν τον ουρανό, δεν μπορείς παρά να μεταφερθείς για λίγο στο παρελθόν και να σκεφτείς τι τραγικών γεγονότων μάρτυρες , υπήρξαν αυτοί οι τοίχοι, οι οποίοι σήμερα δέχονται πια ως μουσείο επισκέπτες από διάφορες χώρες.

Για να πάμε όμως σε κάτι πιο ευχάριστο …σε ένα από τα κτίρια που βρίσκονται στο χώρο του Κάστρου στεγάζεται το «Μπαρόκ Φαρμακείο». Ανήκε σε ένα μοναστήρι, το οποίο διέθετε και νοσοκομείο. Το φαρμακείο ήταν πλήρως εξοπλισμένο και δούλευε στο μάξιμουμ, ιδιαίτερα τις εποχές που η πόλη μαστιζόταν από λοιμούς. Τα φάρμακα παρασκευάζονταν σε διάφορες μορφές από λοσιόν και κρέμες μέχρι χάπια και σταγόνες. Κατά τη γνώμη μου τέτοια έργα αντιπροσώπευαν την πραγματική ουσία του Χριστιανισμού.

Ο καθεδρικός των Αγίων Πέτρου και Παύλου, είναι μια όμορφη γοτθική εκκλησία που και σε αυτήν υπήρχαν φωτογραφίες από διάφορες δραστηριότητες των μελών της και φαινόταν γενικά να υπάρχει κόσμος που συμμετείχε ενεργά.

To Βrno ως μεγάλη, για τα δεδομένα της Τσεχίας, πόλη έχει όλα τα θετικά και τα αρνητικά που συνεπάγεται αυτό. Έχει αρκετά αξιοθέατα αλλά και ψηλά και άχαρα κτίρια που κάνουν κάποια σημεία της πόλης να υστερούν σε γραφικότητα. Επίσης αρκετούς τουρίστες, εμπορικά κέντρα και γενικά καμία σχέση με την ησυχία μικρότερων πόλεων όπως π.χ. το Olomouc. Πάντως έχει αρκετά όμορφα κτίρια....

Η υπαίθρια αγορά με φρούτα,λαχανικά και λουλούδια στην πλατεία…

Η Τσεχία όμως είναι και η γη των θρύλων. Σε κάθε πόλη της υπάρχουν θρύλοι που σώζονται ως και σήμερα, μάλιστα κυκλοφορούν και βιβλία με αρκετούς από αυτούς. Ένας από τους θρύλους για την πόλη του Βrno, λέει πως ένα τρομερό πλάσμα κατατρόμαζε τους ντόπιους, οι οποίοι μη γνωρίζοντας περί τίνος επρόκειτο, το ονόμαζαν δράκο. Τελικά επρόκειτο για έναν κροκόδειλο, τον οποίο κάποιος κατάφερε να σκοτώσει και στην είσοδο του παλιού δημαρχείου εκτίθεται στο ταβάνι… ένας κροκόδειλος….

Ότι ο κροκόδειλος με το "δράκο" μοιάζουν οκ είναι γνωστό. Πάντως το "τέρας" ηττήθηκε και αυτό επιδεικνύεται σε ντόπιους και επισκέπτες....

Αλλά καμία πόλη δεν μπορεί να φτάσει τους θρύλους που συνοδεύουν την Πράγα, την πρωτεύουσα της χώρας….

 

[alma]

Πόλη των παραμυθιών και της αθωότητας ή πόλη των σκοτεινών θρύλων;


Η Πράγα περιγράφεται ως παραμυθένια. Και πώς να γίνει κι αλλιώς αφού το κουκλίστικο ιστορικό της κέντρο, το οποίο σε αντίθεση με άλλες πόλεις γειτονικών χωρών, κατάφερε να βγει σχεδόν αλώβητο από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και να διατηρήσει την γοητεία του , μεταφέροντας τον επισκέπτη αιώνες πίσω στο παρελθόν…στην εποχή των ιπποτών, των θρύλων και των κουκλίστικων σπιτιών.

Λέγεται πως η πριγκίπισσα Λιμπούσε στάθηκε στο Βίσεχραντ και προφήτευσε πως κάποτε μια σπουδαία πόλη θα γεννιόταν εδώ. Γεγονός που έγινε πραγματικότητα.


Πάμε να ανέβουμε στο άλογο…εεεεεε στο τραμ ή στο μετρό ήθελα να πω και να ξεκινήσουμε…


Αν και ο καλύτερος τρόπος να δεις τα περισσότερα μέρη της είναι περπατώντας…

 

[alma]

Οι λόφοι στις πόλεις προσδίδουν γοητεία, προσφέρουν θέα και είναι ότι πρέπει για εξορμήσεις …ποιος μπορεί να αντισταθεί στους λόφους της ιδιαίτερης Λισσαβώνας ή της μεγαλοπρεπούς Ρώμης για παράδειγμα;


Η Πράγα έχει και αυτή λόφους όπως το λόφο Petřín. Η θέα από το λόφο είναι εκπληκτική. Καθίσαμε να φάμε στο εστιατόριο “BellaVista”, το οποίο αν και προσφέρει εξαίρετη θέα και συμπαθητικό φαγητό, υπολείπεται σε εξυπηρέτηση με έναν ειδικά από τους σερβιτόρους να κινείται στα όρια της αγένειας. Ήταν και η μόνη φορά που θυμήθηκα όσα είχα ακούσει για την αγένεια των κατοίκων της Πράγας, γιατί όλοι οι υπόλοιποι που γνώρισα ήταν ευγενικοί και συμπαθείς. Καλά για τον κόσμο στις πόλεις της Τσέχικης επαρχίας δεν το συζητώ. Φοβερά άτομα.

Παρόλα αυτά η συνολική εμπειρία στο εν λόγω εστιατόρια ήταν ευχάριστη, μια και γνωριστήκαμε με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους. Όλα τα γύρω τραπέζια ήταν Ρώσοι, εκτός από εμάς και ένα ζευγάρι Λατίνων.


Ο καιρός που δεν είχε καθόλου αποφασίσει τι θα ήθελε να είναι αλλά έμοιαζε πολύ με το δικό μας φθινόπωρο-αν και ήμασταν στον Ιούνιο- πότε έβρεχε και φυσούσε και πότε ήταν απλά συννεφιασμένος.

Οι κήποι στο Petřín ήταν άλλη μια χρωματιστή νότα στην πανδαισία χρωμάτων που επικρατεί στην Πράγα…

Αλλά και η ανάβαση στο ομοίωμα του Πύργου του Άιφελ αξίζει γιατί προσφέρει μια θέα που πραγματικά δεν μπορώ να την περιγράψω…αφήνω μόνο τις φωτό της ταπεινής μου φωτογραφικής να δώσουν μια μικρή ιδέα…

Επειδή όμως Πράγα χωρίς θρύλους δεν νοείται πάμε να δούμε τι υπάρχει εδώ…Στο λόφο Petřín χτίστηκε το λεγόμενο «τείχος της πείνας» από τον βασιλιά Κάρολο τον IV μεταξύ 1360 και 1362…



Ο θρύλος λέει πως εκείνη την περίοδο η περιοχή της Βοημίας υπέφερε από συνεχείς ξηρασίες και συνεπώς προβλήματα στις σοδειές. Ο κόσμος πεινούσε και ερχόταν από τις επαρχίες στην πόλη αλλά τελικά η κατάσταση έγινε ανυπόφορη και στην Πράγα. Οι πεινασμένοι έκλεβαν ο ένας τον άλλο και οι φυλακές γέμισαν, ενώ στην πόλη προκλήθηκαν επιδημίες. Μέχρι που ο βασιλιάς αποφάσισε να χτίσει ένα τείχος κυρίως για να δώσει εργασία στον κόσμο…όταν τελείωσαν τα έργα είχε τελειώσει πια και το πρόβλημα της ξηρασίας, ωστόσο το τείχος πήρε το όνομα «τείχος της πείνας».

 

[vasnorth]

Καλά οι φωτογραφίες - αλλά και η περιγραφή - δεν υπάρχουν!!!
Ούτε στον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό δεν βρίσκουμε τέτοιες!!!
Σ΄ευχαριστούμε πολύ

 

[alma]

Καλά οι φωτογραφίες - αλλά και η περιγραφή - δεν υπάρχουν!!!
Ούτε στον καλύτερο ταξιδιωτικό οδηγό δεν βρίσκουμε τέτοιες!!!
Σ΄ευχαριστούμε πολύ

Κι εγώ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!Τα μέρη τα περιγράφω με τυχαία σειρά αφού μείναμε αρκετά στην Τσεχία περίπου 10 μέρες και μας άρεσαν όλα! Μάλιστα αν και το ταξίδι στην Κεντρική Ευρώπη περιελάμβανε και Γερμανία, είπα να γράψω μόνο για την Τσεχία για να είναι όλη η ιστορία αφιερωμένη σε αυτήν!

Πρώτη φορά γράφω τόσο ελεύθερα και δεν ακολουθώ το χρονοδιάγραμμα του ταξιδιού στην περιγραφή αλλά περιγράφω πρώτα όποιο μέρος με ελκύει την στιγμή που γράφω.

Φεύγοντας πήρα βιβλία με θρύλους από την Τσεχία, ως αναμνηστικά του ταξιδιού.Μέχρι και ένα με τσέχικα παραμύθια αγόρασα.

 

[alma]

Μια βροχερή μέρα στο Στράχοφ και ο θρύλος που το συνοδεύει


Ήταν η αρχή άλλης μιας ,πότε βροχερής και πότε απλώς συννεφιασμένης, μέρας και ο κόσμος στο Στράχοφ σχετικά λίγος. Στους εξωτερικούς χώρους της μονής υπήρχε ένας πίνακας με κουμπιά όπου ανάλογα ποιό πατούσες, σου έλεγε την ιστορία του ανάλογου μέρους της μονής, σε διάφορες γλώσσες. Δέχτηκα την επιμονή του συνταξιδιώτη μου και υπέκυψα στο να μην μπούμε μέσα αλλά κι εκείνος αναγκάστηκε να με περιμένει να πατήσω τα κουμπιά με την ενδιαφέρουσα διήγηση και να περιηγηθούμε στους εξωτερικούς χώρους, παρά το ψιλόβροχο.



Το επιβλητικό Στράχοβ κάτω από το μουντό ουρανό, παρά την σύγχρονη και εύχρηστη μέθοδο πληροφοριών που είχαν σκεφτεί να προσφέρουν στον επισκέπτη, δεν έπαυε με την μεγαλόπρεπη μπαρόκ μορφή του, να μεταφέρει τον επισκέπτη σε εποχές μακρινές, όπου επικρατούσαν θρυλικές μορφές, όπως αυτή του μοναχού Lohel.


Προερχόμενος από χαμηλά κοινωνικά στρώματα και έχοντας ζήσει στην φτώχεια ως παιδί, εργαζόταν στο μοναστήρι Tepla. Εκεί οι ικανότητες του αναγνωρίστηκαν και τον βοήθησαν να σπουδάσει, ενώ έγινε και ιερέας. Ο θρύλος λέει πως σε μία από τις επισκέψεις του σε ένα μακρινό μοναστήρι, πρόσφερε όλα τα χρήματα του στους φτωχούς , υποθέτοντας πως ο γραμματέας που τον συνόδευε είχε μαζί του τα απαιτούμενα χρήματα για να πληρώσουν τον πανδοχέα. Τελικά δεν ήταν έτσι και ο πανδοχέας δεν ήταν καθόλου πρόθυμος απλά να δεχτεί την υπόσχεση να τον πληρώσουν στον επόμενο ταξίδι.


Τι να έκαναν λοιπόν; Αναγκάστηκε ο Lohel να βγάλει τον χρυσό σταυρό και να τον αφήσει ως εγγύηση στον πανδοχέα, με τον όρο να επιστραφεί ο σταυρός σε όποιον πήγαινε να πληρώσει το χρέος δείχνοντας το δαχτυλίδι του Lohel για να είναι σίγουρος πως στάλθηκε από εκείνον. Όμως φτάνοντας πίσω στο Στραχοφ ο Lohel έμαθε πως ο αυτοκράτορας ήθελε να τον δει για να συζητήσουν κάτι σημαντικό. Πως θα εμφανιζόταν στον αυτοκράτορα χωρίς το σταυρό; Αν έστελνε κάποιον να φέρει το σταυρό, θα περνούσαν μέρες ώσπου να επιστρέψει.Γονάτισε και προσευχήθηκε στην Αγία Ισαβέλλα.



Την επόμενη μέρα έπρεπε να δει τον αυτοκράτορα. Ξύπνησε νωρίς και άρχισε πάλι να προσεύχεται όταν είδε τον σταυρό να κρέμεται στο ιερό. Χαρούμενος πήγε στον αυτοκράτορα και μετά έστειλε αγγελιοφόρο στο μακρινό μοναστήρι να μάθει πως επεστράφη ο σταυρός. Όταν ο απεσταλμένος γύρισε, είπε πως έμαθε ότι στην πόρτα του πανδοχείο εμφανίστηκε ένα κάρο , από όπου κατέβηκε μία γυναίκα, έδειξε το δαχτυλίδι, πλήρωσε το χρέος και της έδωσαν το σταυρό. Ανέβηκε στο κάρο και έφυγε.



Όταν ο πανδοχέας έτρεξε να δει προς το που κατευθύνεται, είδε το κάρο να ανεβαίνει και να χάνεται στα σύννεφα.Ο Lohel κατάλαβε πως ήταν η Αγία Ισαβέλλα και έχτισε στη χάρη της, ένα νοσοκομείο για τους φτωχούς.