morfimenti
Member
- Μηνύματα
- 25
- Likes
- 32
- Επόμενο Ταξίδι
- νησος του πασχα
- Ταξίδι-Όνειρο
- βραζιλια
Περιεχόμενα
ΛΑΟΣ
………………………………………………………………………………
Όχι χέρι χέρι με τον….(.you know ho). Μικρή χώρα μα αυθεντική το Λάος. Εδώ θα ξεκινήσω από την πρωτεύουσα Βιεντιάν αλλά θα σταθώ στην πανέμορφη πόλη Luang Prabang κοντά στον ποταμό Μεκόνγκ,που είναι ότι καλύτερο για χαλαρές διακοπές.Αρχικά λοιπόν έπαιξα σαν σε Λούνα Πάρκ ανάμεσα στα αγάλματα του περίφημου BUDDHA PARK της Βιεντιάν,ενώ έκανα πρωτοχρονιά στην πλατεία μαζί με τους ντόπιους, ακούγοντας το δήμαρχο της πόλης να λέει ακατανόητα πράγματα.Μετά όμως φτάνοντας στην Luang Prabang όταν ένοιωσα την άμμο στις όχθες του ποταμού Μεκόνγκ ζεστή στα πόδια μου, η όταν άπλωσα το βλέμμα μου πέρα από την κουπαστή της βεράντας του ξενοδοχείου,πιο πέρα από τη λιμνούλα με τα νούφαρα και τα ριζοχώραφα με τα σκιάχτρα.. φτάνοντας ως τις παρυφές της ζούγκλας που μέσα στη θολούρα του δειλινού χανόταν το πράσινο μέσα στο πορτοκαλί νόμισα ότι γύρισα πίσω στο χρόνο .Περπάτησα πολύ στους γραφικούς της δρόμους. Ήπια τον καφέ μου σε ήρεμα παραδοσιακά στέκια,αφιέρωσα πολύ χρόνο στην νυχτερινή αγορά όπου χόρτασε το μάτι και οι αισθήσεις και άκουσα το τραγούδι των νεράιδων μέσα από τη βουή των νερών στους κοντινούς καταρράκτες εκεί όπου θα ορκιζόμουνα ότι ήταν σκηνικό από ταινία.Προσπάθησα να το φυλακίσω αυτό το συναίσθημα της ευδαιμονίας που ένοιωσα.Ξεχωριστή λοιπόν χώρα το Λάος με χαρούμενους και φιλόξενους ανθρώπους που κρατάνε τις παραδόσεις τους ακόμη. By the way το sticky rice που μας σέρβιραν το βράδυ στο ξενοδοχείο ναι μεν ήταν παραδοσιακά το ρύζι εκείνο που βοήθησε αυτό το λαό να γλυτώσει από την πείνα, όμως αν το πέταγες πουθενά θα κολλούσε για πάντα εκεί.Άρα είναι ένα ιδιαίτερα χρηστικό πράγμα, που…, δεν τόχει καταλάβει όμως κανείς.
………………………………………………………………………………
Όχι χέρι χέρι με τον….(.you know ho). Μικρή χώρα μα αυθεντική το Λάος. Εδώ θα ξεκινήσω από την πρωτεύουσα Βιεντιάν αλλά θα σταθώ στην πανέμορφη πόλη Luang Prabang κοντά στον ποταμό Μεκόνγκ,που είναι ότι καλύτερο για χαλαρές διακοπές.Αρχικά λοιπόν έπαιξα σαν σε Λούνα Πάρκ ανάμεσα στα αγάλματα του περίφημου BUDDHA PARK της Βιεντιάν,ενώ έκανα πρωτοχρονιά στην πλατεία μαζί με τους ντόπιους, ακούγοντας το δήμαρχο της πόλης να λέει ακατανόητα πράγματα.Μετά όμως φτάνοντας στην Luang Prabang όταν ένοιωσα την άμμο στις όχθες του ποταμού Μεκόνγκ ζεστή στα πόδια μου, η όταν άπλωσα το βλέμμα μου πέρα από την κουπαστή της βεράντας του ξενοδοχείου,πιο πέρα από τη λιμνούλα με τα νούφαρα και τα ριζοχώραφα με τα σκιάχτρα.. φτάνοντας ως τις παρυφές της ζούγκλας που μέσα στη θολούρα του δειλινού χανόταν το πράσινο μέσα στο πορτοκαλί νόμισα ότι γύρισα πίσω στο χρόνο .Περπάτησα πολύ στους γραφικούς της δρόμους. Ήπια τον καφέ μου σε ήρεμα παραδοσιακά στέκια,αφιέρωσα πολύ χρόνο στην νυχτερινή αγορά όπου χόρτασε το μάτι και οι αισθήσεις και άκουσα το τραγούδι των νεράιδων μέσα από τη βουή των νερών στους κοντινούς καταρράκτες εκεί όπου θα ορκιζόμουνα ότι ήταν σκηνικό από ταινία.Προσπάθησα να το φυλακίσω αυτό το συναίσθημα της ευδαιμονίας που ένοιωσα.Ξεχωριστή λοιπόν χώρα το Λάος με χαρούμενους και φιλόξενους ανθρώπους που κρατάνε τις παραδόσεις τους ακόμη. By the way το sticky rice που μας σέρβιραν το βράδυ στο ξενοδοχείο ναι μεν ήταν παραδοσιακά το ρύζι εκείνο που βοήθησε αυτό το λαό να γλυτώσει από την πείνα, όμως αν το πέταγες πουθενά θα κολλούσε για πάντα εκεί.Άρα είναι ένα ιδιαίτερα χρηστικό πράγμα, που…, δεν τόχει καταλάβει όμως κανείς.
