Ιράν ΙΡΑΝ : στη Γη των Αρίων

fenia42

Member
Μηνύματα
3.853
Likes
14.086
Επόμενο Ταξίδι
Азербайджан
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Η Τρίτη μέρα στο Εσφαχάν θα ήταν αφιερωμένη στα αξιοθέατα. Εννοείται βέβαια ότι η περιήγηση θα ξανάρχιζε από την πλατεία του Ιμάμη, αλλά ακολούθησε μια διαδρομή στο αστικό Εσφαχάν, μέσα σε καθαρούς δρόμους κάτω από φθινοπωρινά δέντρα και όμορφες πολυκατοικίες. Αν δεν ήξερα ότι είμαι στο Ιράν άνετα θα πίστευα ότι περπατάω σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη.
Ελάχιστα χιλιόμετρα μακριά από την πλατεία και με κατεύθυνση προς την αρμένικη συνοικία βρίσκεται ένα όμορφο ποτάμι η όχθη του οποίου είναι χτισμένη με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και όπως είναι φυσικό μαζεύει πολύ κόσμο, γονείς ηλικιωμένους και ζευγαράκια και προσφέρεται για χαλαρές ήρεμες βόλτες. Εντυπωσιακή είναι η γέφυρα των 300 μέτρων που διασχίζει το ποτάμι , χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα. Εμένα πάντως μου φάνηκε πιο εντυπωσιακό που δεν είχε καθόλου κάγκελα, άνετα δηλαδή μπορεί κάποιος να παραπατήσει ή να ξεφύγει κάποιο παιδάκι. Κάτι που στην Ελλάδα με τις Ελληνίδες μάνες δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ποτέ και πουθενά :)
DSC_0557.jpg


DSC_0550.jpg

DSC_0549.jpg


Η αρμένικη συνοικία όμως είναι πανέμορφη. Σε αυτήν υπάρχουν πολλές εκκλησίες και γύρω γύρω αρμένικα μαγαζάκια. Επίσης η περιοχή προτιμάται από ‘ψαγμένους’ φοιτητές ενώ τα σπίτια είναι πολυτελή. Κάτι αντίστοιχο με το Κολωνάκι του Εσφαχάν. Η επισκέψιμη εκκλησία περιλαμβάνει και μουσείο με στοιχεία σχετικά με τους Αρμένιους και τα δεινά που έχουν υποστεί από μουσουλμανικές χώρες. Αν και δεν είμαι φαν των εκκλησιών , είμαι ωστόσο φαν του διαφορετικού και καθώς δεν έχω επισκεφτεί την Αρμενία μου άρεσε η εμπειρία αυτή και φυσικά μου άνοιξε και την όρεξη για ένα επικείμενο ταξίδι. Μια μικρή γεύση πάντως την πήρα.

DSC_0578.jpg


DSC_0579.jpg


DSC_0599.jpg


DSC_0583.jpg

Στη συνέχεια σειρά είχε το μεγαλύτερο πολυτελέστερο και διασημότερο ξενοδοχείο της πόλης το Hotel Abbasi. Οι χλιδές δε μου πολυαρέσουν έτσι αρκέστηκα σε μια μικρή βόλτα στους κήπους του και λίγο στο εσωτερικό του λόμπυ και ξαναβγήκα άμεσα στους δρόμους του Εσφαχάν, να αφουγκραστώ τον αληθινό παλμό της πόλης και όχι τους δυτικούς τουρίστες με τα ταγέρ και τα κουστούμια.


Το Εσφαχάν έχει πολλά παλάτια και είχε έρθει η ώρα να τα θαυμάσουμε. Η αλήθεια είναι ότι τέτοια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τόσο ιδιαίτερες τοιχογραφίες δε βλέπεις συχνά.
Παρόλο που δεν έχω εντυπωσιαστεί με κανένα παλάτι, το Chehel Sotoun ωστόσο με εντυπωσίασε τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Βρίσκεται σε ένα τεράστιο καταπράσινο κήπο, ιδιαίτερα φροντισμένο και χρησίμευε στον Σαχ Αμπάς για να δέχεται τους προξένους και τους συμβουλάτορες του, καθώς και για να φιλοξενεί διάφορες εκδηλώσεις. Ίσως εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η λιτή γραμμή του και η χρήση του ξύλου. Το όνομά του σημαίνει 40 κολώνες, γιατί με την αντανάκλαση στο νερό του σιντριβανιού που βρίσκεται μπροστά του, οι 20 υπάρχουσες κολώνες φαίνονται να διπλασιάζονται.
Εξίσου εντυπωσιακές είναι και οι τοιχογραφίες που διακοσμούν το εσωτερικό του οι οποίες αναπαριστούν διάφορες μάχες με τα γειτονικά φύλα.


DSC_0525.jpg


DSC_0526.jpg

DSC_0527.jpg

DSC_0530.jpg


Μετά το sightseeing σειρά είχε όμως ένα ζεστό τσαγάκι, να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας και αυτό θα γινόταν στο πιο παλιό και γραφικό τεϊοποτείο της πόλης, το οποίο βρίσκεται κάπου χωμένο μες το Bazaar . Για κακή τύχη των εναλλακτικών τουριστών το τεϊοποτείο αυτό το έχει ανακαλύψει και το tripadvisor κι έτσι είναι πιθανό να συναντήσετε ορδές αγγλοτουριστών με τα κλασσικά επιφωνήματα και τις κάμερες ανά χείρας να καταγράφουν τα πάντα. Ευτυχώς όμως ο χώρος διαθέτει δύο αίθουσες, στην εσωτερική συχνάζουν κυρίως οι ντόπιοι αλλά κι εγώ που είμαι κομματάκι δύστροπη και δε μπορώ τις τουριστικές παγίδες εκεί άραξα, πίνοντας το τσαγάκι μου , καπνίζοντας ένα ναργιλέ και τρώγωντας τα γνωστά απαράδεκτα ιρανικά γλυκά. Το ντεκόρ του μαγαζιού σου αποσπά την προσοχή.

DSC_0675.jpg


Το μεσημέρι ακολούθησε κραιπάλη με κεμπάπ , το απόγευμα το καθιερωμένο πλέον καφεδάκι στο γραφικό φοιτητικό καφέ και μετά το ηλιοβασίλεμα το τρίτο και τελευταίο ραντεβού με couch surfers : ο γλυκύτατος μειλίχιος Ρεζά !
 
Last edited:

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει
Kάτι μου λέει ότι ήπιαμε τσάι στο ίδιο τεϊοποτείο.
 

Christinaprtd

New Member
Μηνύματα
2
Likes
2
Ονειρεμένο Ταξίδι
να 'ταν μόνο ένα...
Δεν είναι ότι επηρεάζομαι εύκολα... καθόλου... αλλά μετά από κάθε ανάρτηση σκέφτομαι πότε θα αρπάξω την ευκαιρία και κανένα φίλο για ένα ταξίδι προς τα εκεί... :)
Συγχαρητήρια στην ταξιδιώτισσα - αφηγήτρια - φωτογράφο :clap:
 

fenia42

Member
Μηνύματα
3.853
Likes
14.086
Επόμενο Ταξίδι
Азербайджан
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Kάτι μου λέει ότι ήπιαμε τσάι στο ίδιο τεϊοποτείο.
Είναι πολύ πιθανόν Παναγιώτη μου, αφού όλοι μιλούσαν γι'αυτό και ήταν γεμάτο ντόπιους. Για να σε βοηθήσω, η "θεματολογία" του είναι παλαιστές και οι σερβιτόροι βετεράνοι της πάλης.
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει
Είναι πολύ πιθανόν Παναγιώτη μου, αφού όλοι μιλούσαν γι'αυτό και ήταν γεμάτο ντόπιους. Για να σε βοηθήσω, η "θεματολογία" του είναι παλαιστές και οι σερβιτόροι βετεράνοι της πάλης.
Δεν ήταν γεμάτο λάμπες στο ταβάνι; (αν δεν με απατά η μνήμη μου)
 

fenia42

Member
Μηνύματα
3.853
Likes
14.086
Επόμενο Ταξίδι
Азербайджан
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Χαχα! Ήταν τόσο πλουμιστό το ντεκόρ του που δε πρόλαβα να φτάσω να κοιτάξω και στο ταβάνι !
 

dimosf

Member
Μηνύματα
2.302
Likes
5.882
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Δεν ήταν γεμάτο λάμπες στο ταβάνι; (αν δεν με απατά η μνήμη μου)
Αν δεν κάνω λάθος αυτό με τις λάμπες είναι στη γέφυρα που όμως εδώ και ένα χρόνο δε λειτουργεί
 

LULLU

Member
Μηνύματα
3.500
Likes
7.691
Επόμενο Ταξίδι
το ψαχνω....
Ονειρεμένο Ταξίδι
Νιγηρας-Μαλι
στο ιδιο τσαγαδικο πηγαμε ολοι .....
 

fenia42

Member
Μηνύματα
3.853
Likes
14.086
Επόμενο Ταξίδι
Азербайджан
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Σε λίγα λεπτά στη Νέριτ το δανικής παραγωγής ντοκιμαντέρ We are journalist, για τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται οι δημοσιογράφοι στο Ιράν. Εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ.
 

harilander

Member
Μηνύματα
548
Likes
396
Επόμενο Ταξίδι
βλέπουμε...
Ονειρεμένο Ταξίδι
χώρα του ποτέ
Που είναι η συνέχεια ; άντε τώρα που ψηθήκαμε

μία τόσο ομορφη και ιδιαίτερη χώρα παρεξηγημένη απο ανιστόρητους και αγεωγραφητους Ελληνες. Στην δουλειά μου αρχίσαμε συναλλαγές με το Ιράν και μόλις άκουσα οτι θα τους στείλουμε μηχανήματα μπήκα στην πρίζα. "εγώ!να τους τα πάω εγώ, να τα εγκαταστησω, να τους εκπαιδεύσω!" σιγά μην χάσω ευκαιρία για ταξίδι. Ολοι οι συνάδελφοι άρχισαν - "που θα πας στους Ταλιμπάν" , "εκει θα φοράς κελεμπία", εκει έχει πόλεμο" και διάφορα άλλα τέτοια τρομολαγνικά..:twisted:
τι να τους εξηγήσεις...:(
 

fenia42

Member
Μηνύματα
3.853
Likes
14.086
Επόμενο Ταξίδι
Азербайджан
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Με τον Ρεζά βρεθήκαμε στην πλατεία του Ιμάμη και καθίσαμε να γνωριστούμε καλύτερα και να μιλήσουμε τρώγοντας ένα ιρανικό παγωτό που έμοιαζε με παγωμένο κανταΐφι σε χυμό σορμπέ λεμόνι. Οι Ιρανοί είναι γενικά ήρεμοι και πράοι αλλά ο Ρεζά είχε ξεπεράσει όλους όσους είχα γνωρίσει.

Μιλούσαμε για τη ζωή του , είχε σπουδάσει και ζήσει αρκετά χρόνια στον Καναδά και εργαζόταν στο Εσφαχάν ως καθηγητής πανεπιστημίου . Του άρεσαν πολύ τα ταξίδια και είχε επισκεφτεί αρκετά μέρη, με αγαπημένο το Άμστερνταμ για τον τρόπο ζωής των Ολλανδών.Ήταν παντρεμένος με την Αχού, επίσης καθηγήτρια.

Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στην πλατεία αποφασίσαμε να φύγουμε εγκαίρως γιατί η ώρα περνούσε, είχε βραδιάσει για τα καλά και το κρύο ήταν αμείλικτο στο Εσφαχάν, Νοέμβρη μήνα. Το πρόγραμμα περιελάμβανε διανυχτέρευση στο σπίτι του Ρεζά και της γυναίκας του.

Το Εσφαχάν, πέρα από το ιστορικό κέντρο δεν παύει να είναι και αυτό μια τεράστια μεγαλούπολη όπου οι αποστάσεις είναι τεράστιες . Η έκπληξή μου όμως ήταν τεράστια όταν διαπίστωσα ότι το σπίτι των παιδιών είναι δίπλα στο σταθμό από όπου θα’ παιρνα την άλλη μέρα το λεωφορείο για Τεχεράνη . Και αυτό λέγεται ταξιδιωτικό κάρμα, όταν έχω φιλοξενήσει κόσμο και κοσμάκη από τις πέντε ηπείρους, στο σπίτι μου !

Η Αχού είναι μια μοντέρνα κοπέλα που νιώθει να πνίγεται από το καθεστώς. Είναι σχετικά ευκατάστατη και το σπίτι της είναι σε καθαρά ευρωπαϊκό στυλ, τίποτα δε θυμίζει ότι είμαστε στο Ιράν , δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό δείγμα στη διακόσμιση.

Το μόνο που μου θύμισε ότι με φιλοξενεί ιρανό ζευγάρι ήταν όταν ζήτησα ένα καφέ από τον Ρεζά όσο η Αχού έκανε μπάνιο, κι εκείνος δεν ήξερε να τον φτιάξει (!) .

Η Αχού μας μαγείρεψε κατεψυγμένα λαχανικά (!) - είπαμε οι Ιρανοί δε το’ χουν και πολύ με τη νοικοκυροσύνη. Φυσικά στο χώρο υπήρχε τραπέζι κανονικά και όχι χαλιά για να φας κάτω. Οπότε καθίσαμε στο τραπέζι και συζητούσαμε για τις ζωές μας . Μια γλυκιά μελαγχολία με κυρίεψε οφείλω να ομολογήσω ,μιας και ήταν η προτελευταία μου νύχτα στο Ιράν και δεν επρόκειτο να επικοινωνήσω με άλλους ντόπιους. Αλλά έτσι είναι πάντα, όταν κάποιον ξέρεις ότι δε θα τον ξαναδείς.

Την ίδια μελαγχολία είχαν και τα παιδιά στα πρόσωπά τους όταν μου εξηγούσαν πόσο δύσκολο είναι γι’ αυτούς να ταξιδεύουν, να ζητούν κάθε φορά βίζα, να χρυσοπληρώνουν αεροπορικά εισιτήρια.

Η βραδιά κυλούσε ευχάριστα αλλά η κούραση κάποια στιγμή μας νίκησε μιας και η ώρα ήταν ήδη περασμένη. Αποσύρθηκε ο καθένας στα ενδότερα κι εγώ κοιμήθηκα για μια ακόμη φορά σα κούτσουρο στα σκληρά ιρανικά στρώματα.

Το πρωί έσυρα τη βαλίτσα μου μέχρι το σταθμό που απείχε ούτε 300 μέτρα, πήρα το πρώτο κτελ για Τεχεράνη όπου και έφτασα μετά περίπου 6 ώρες. Η κίνηση ήταν αφόρητη, το ταξί ήθελε μία ώρα να φτάσει στο ξενοδοχείο. Το μόνο που έκανα ήταν να τσακίσω μια ιρανική πίτσα (περίεργη γεύση) και να λιώσω στον ύπνο μιας κι αισθανόμουν κατάκοπη.

Σε κάθε ταξίδι κάνω τον απολογισμό μου. Τι είδα, τι αποκόμισα, τι ήμουν έτοιμη να δω, τι έμαθα, τι παρέλειψα. Αν και νωπά ακόμα όλα στο μυαλό και στην καρδιά, ήξερα πως το Ιράν θα μου μείνει για πάντα χαραγμένο ως ένα μοναδικό ταξίδι, κι ας με τράβηξε απλά ένα καπρίτσιο να το επισκεφτώ. Άξιζε οπωσδήποτε. Άξιζε και η ταλαιπωρία με τη μαντίλα και τα πολλά ρούχα και τα σεντόνια στα τζαμιά. Άξιζε να δω αυτούς τους ανθρώπους από κοντά, να τους γνωρίσω, να τους μιλήσω, να μπω στα σπίτια τους. Και σίγουρα όταν θα μεγαλώσει η κόρη μου θα της πρότεινα να δει και το Ιράν.

Ξημέρωμα και για τελευταία φορά σέρνω τη βαλίτσα με προορισμό το αεροδρόμιο. Η αναμονή στο baggage drop off μεγάλη, η ζέστη αποπνικτική και νιώθω την κρίση πανικού να πλησιάζει. Με πιάνει μια σκοτοδίνη και τραβιέμαι στο πλάι, κάπου απόμερα. Βγάζω τη μαντίλα διακριτικά και το βαρύ μου πουλόβερ. Προσπαθώ να συνέλθω αλλά δεν είναι εύκολο. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και καταφέρνω μετά από κανα τέταρτο να ξαναμπώ στην ουρά για τις βαλίτσες. Δε βλέπω την ώρα να μπω στο αεροπλάνο, δε βλέπω την ώρα να πετάξω την κωλομαντίλα .

Η μαντίλα μου έμεινε μες το αεροπλάνο. Δεν ήθελα να την ξαναδω, να την ξαναφορέσω, ούτε καν στο λαιμό. Δε θέλω τίποτα που να με πνίγει, κι ελπίζω σύντομα και οι πανέμορφες Ιρανές να καταφέρουν να πετάξουν τις μαντίλες τους και να μη χρειαστεί να τις φορέσουν ποτέ ξανά...

1950s
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.109
Μηνύματα
880.572
Μέλη
38.837
Νεότερο μέλος
koliswa

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom