Ιράν Ιρανικά Όσκαρ (μέρος 1 από τα…5; 6; 10;)

[Yorgos]

Ιρανικά Όσκαρ, Μέρος 3

• Κατηγορία «ομορφότερο κτίριο»

Μαυσωλείο-Haram στη Mashhad: Στου διαόλου τη μάνα η Mashhad, είναι ιερή πόλη διότι εκεί βρίσκεται το μοναδικό σημείο ταφής ιμάμη στη χώρα, οπότε αποτελεί πόλο έλξης για εκατομμύρια μουσουλμάνους. Φτάσαμε και... τρεις μέρες μετά το Ραμαζάνι, ακριβώς δηλαδή στο φόρτε του θρησκευτικού παροξυσμού (από την επόμενη του Ραμαζανίού και για μία εβδομάδα η MAshhad βουλιάζει από κόσμο) και κοντέψαμε να κοιμηθούμε στο δρόμο. Δεν έχω δει πόλη με περισσότερα ξενοδοχεία στη ζωή μου, χωρίς να μπορώ να βρω ούτε ένα δωμάτιο. Τέλος πάντων, το μόνο (θεωρητικά) μείζον αξιοθέατο της πόλης είναι το μαυσωλείο αυτού του Ιμάμη (ο όγδοος είναι, ο ένατος, δε θυμάμαι)... το οποίο είναι και κλειστό στους μη μουσουλμάνους, επιτρέπεται μόνο να εισέλθει κανείς με ειδική άδεια, να έχει μια "θρησκευτική καθοδήγηση" από τον υπεύθυνο για τους επισκέπτες και να δει τα (αδιάφορα κατ' εμέ) μουσεία που βρίσκονται εντός του μαυσωλείου, πάντα υπό συνοδεία η οποία και θα βεβαιωθεί ότι έπειτα θα την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια, ώστε να μην πας στους απαγορευμένους για αλλόθρησκους χώρους. Πριτς! Τους τη σκάσαμε και πήγαμε σε όλα τα προαύλια. ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ σύμπλεγμα κτιρίων, εκπληκτική ισλαμική αρχιτεκτονική, αλλά το κλου ήταν -ακριβώς λόγω των ημερών- η περιφορά νεκρών μετά θρησκευτικών ψαλμών, η κατάνυξη των γυναικών, το δάκρυσμα Σιιτών που ερχόντουσαν από οπουδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς ώστε να προσκηνύσουν, κι όλα αυτά με backdrop χρυσούς τρούλους, εξωφρενικά ψηφιδωτά και μια αλληλουχία προαυλίων που προκαλούσε δέος. Άξιζε τον κόπο και το αεροπλάνο για τη Masshad (το βρήκαμε με την άφιξη στην Τεχεράνη και το πήραμε σε τιμή σάντουιτς, δε χάνονται αυτά) και η απίστευτη τρώγλη όπου κοιμηθήκαμε για δυο βράδια. Κρίμα που δεν είχα φωτογραφική μηχανή, αλλά μην το παρακάνουμε, θα μας κρεμούσαν ζωντανούς.


Μαυσωλείο Shiraz: Πάλι μαυσωλείο, πάλι απαγορευμένο, πάλι μπήκαμε. Αυτή τη φορά όμως κοντέψαμε να τις φάμε. Στις δύο πλαϊνές πύλες οι γνωστοί φρουροί μας είπαν ότι αφού δεν είμαστε μουσουλμάνοι δε μπορούμε να εισέλθουμε, ευγενικά και όμορφα. Κάνουμε το γύρο της πόλης (τεράστιο το σύμπλεγμα... το μισό ιστορικό κέντρο πιάνει και δεν έχει τελειώσει ακόμη) ψάχνοντας την πίσω πόρτα, ελπίζοντας ότι οι εκεί φρουροί θα είναι πιο αδιάφοροι ή ελαστικοί. Κάναμε ένα τρίωρο να τη βρούμε, αφού πέσαμε σε άλλο άσχετο τζαμί με εκατομμύρια (κυριολεκτικά) κομματάκια από καθρέπτες κι ένα δαιδαλώδη λαβύρινθο από στενάκια με χρήστες ναρκωτικών και ξυπόλιτα παιδάκια. Ένας χρήστης μας έδειξε πού είναι η πίσω πόρτα... και μπήκαμε. Είναι βράδυ, το μαυσωλείο φωτισμένο...τι θέαμα! Μπροστά μου τέσσερεις νέοι Ιρανοί βγάζουν τα κινητά τους να το απαθανατίσουν, οπότε λέω κι εγώ να κάνω το ίδιο με τη μηχανή μου. Ο Τζόρντι επιμένει να την κάνουμε γρήγορα, αλλά τέτοια αρχιτεκτονική αρμονιά χρίζει μιας αξιοπρεπούς φωτογραφίας... Σκάνε μύτη πέντε νταγλάράδες, αξύριστοι, με στρατιωτικές στολές, αγριεμένο βλέμμα και όχι πολύ φιλικές διαθέσεις. Οι διαβόητοι Balsij (ή "εθελοντές" της θρησκευτικής αστυνομίας, οι ίδιοι που βάζουν ζευγαράκια φυλακή επειδή κρατιούνται από το χέρι ή βάζουν πρόστιμα σε κοπέλες που φορούν μακιγιάζ και σε άντρες με "φανταχτερές" φανέλες). "You Muslim?"... "Bosnia-Herzegovina" απαντάμε, ελπίζοντας ότι τα βαλκάνια χαρακτηριστικά και τα μούσια τριών εβδομάδων θα μας σώσουν. Ακολουθούν σκηνές απείρου κάλλους, τελικά ο τύπος σηκώνει το γκλομπ του και μας δείχνει την έξοδο...κάνουμε πως φεύγουμε ψύχραιμοι, αλλά μάλλον ψλοχεστήκαμε, δεν το περίμενα ότι θα γνώριζα από κοντά τους Balsij και μου φτάνει που λεχω πρόβλημα με τη βίζα μου, δε χρειάζομαι περαιτέρω συναναστροφές. Κοιτάζω την οθόνη της ψηφιακής μου: η φωτογραφία που τόσο μπελά προκάλεσε είναι αστέρι, χαλάλι της. Αμφιβάλλω αν το σύμπλεγμα είναι τόσο όμορφο υπό το φως της ημέρας.

Μαυσωλείο Qom: Qom, η πόλη των μουλάδων, της θρησκευτικής επανάστασης, των φανατικών, η πόλη με τις χίλιες μαντράσα. "Μην πάτε", μας είπε ένας Ιρανός. "Είναι γεμάτο μουλάδες... μισούν τους ξένους κι έτσι κι αλλιώς στο μαυσωλείο δε θα μπείτε, απαγορεύεται ρητώς". Αυτό το "ρητώς" και η περιέργεια να δούμε από πού ξεπήδησε ο Χομεϊνί σε μια χώρα όπου μέχρι εκείνη την εποχή οι γυναίκες κυκλοφορούσαν με μίνι και το αλκοόλ έρεε άφθονο είναι και οι λόγοι που μας οδήγησαν στην Qom. Μετά από μια σιδηροδρομιάδα με τέσσερεις ώρες καθυστέρηση, αφού μοιραστήκαμε ένα βαγόνι με τρεις Ιρανούς φαντάρους που έκαναν χρήση ηρωίνης (ευγενικά παιδιά πάντως, μας προσφέρανε κι εμάς, αλλά σκεφθήκαμε ότι μάλλον δε θα ενθουσιαζόταν ο πρώτος μπάτσος που θα μας έπιανε και αρνηθήκαμε) κι αφού ένας καταπληκτικός τύπος δέχθηκε να φυλάει τους σάκους μας, το βρήκαμε. Στην κεντρική είσοδο είναι δυο μπαρμπάδες, καμία σχέση με τους νταγλαράδες εθελοντές της Shirza. Βάζω την κουκούλα μου, σκύβω ώστε να φαίνεται μόνο το μούσι και μπαίνω, ελπίζοντας ότι ο Τζόρντι θα ακολουθήσει μετά από ένα-δύο λεπτά χωρίς πρόβλημα, όπως κι έγινε. Μερικοί πιστοί με κοιτούν λίγο περίεργα, αλλά δεν είμαι αξιοθέατο, κάθομαι σε μια άκρη και θαυμάζω τον περίγυρο: μουλάδες παντού, ντόπιοι τουρίστες βγάζουν φωτογραφία το τζαμί και το μαυσωλείο και από πάνω μου τέσσερεις απίστευτες πύλες με χαραγμένους στίχους από το Κοράνι σε καλλιγραφικά μοτίβο. Τόσο καλλιγραφικά που δε μπορώ να ξεχωρίσω τα γράμματα, αλλά αυτό είναι αδιάφορο. Ο ουρανός έχει λίγα αραιά σύννεφα που με το ηλιοβασίλεμα δίνουν στο κτίριο το τέλειο background... τρεις μουλάδες πιάνουν την κουβέντα μπροστά στην πύλη και το foreground ολοκληρώνεται κι αυτό. Βγάζω στα γρήγορα τη μηχανή μου και βγάζω μια στα κλεφτά, βλέποντας το Τζόρντι να μου ρίχνει ένα βλέμμα απελπισίας από απέναντι, πάλι ανησυχεί ότι θα μας πάρουν σηκωτούς. Όμως κανείς δεν ασχολείται μαζί μου και μένω να κοιτάω το ψηφιδωτό... γυναίκες με μπούρκες περνούν από μπροστά συνθέτοντας ένα σκηνικό σουρεάλ...πώς βρέθηκα πάλι εδώ; Βγαίνοντας πάμε στην κεντρική πλατεία. Η Qom προσφέρει εκπληκτικές δυνατότητες παρατήρησης ατόμων, κι αυτό γιατί είναι πιο συντηρητική πόλη στο Ιράν: όλοι έχουν μούσια, ο μισός πληθυσμός φαίνεται να είναι μουλάδες ή ισλαμοφοιτητές και το ντύσιμο των γυναικών δεν έχει καμία σχέση με οπουδήποτε αλλού πήγαμε στη χώρα. Αλλά το κλου είναι το μαυσωλείο, που ορθώνεται πίσω από την πλατεία με το χρυσό τρούλο του κι ένα μαγικό φωτισμό που γίνεται ακόμη πιο ατμοσφαιρικός όταν από τους μιναρέδες ακούγεται η έκκληση για την απογευματινή προσευχή... Έχει πια σουρουπώσει, είναι ώρα να βρούμε λεωφορείο για να την κάνουμε, αλλά η θέα των κτιρίων είναι εκπληκτική.

Ιστορικό χαμάμ στο Kashan: Είδαμε πολλά χαμάμ, από σύγχρονα που λειτουργούσαν (περιέργως, διότι η Επανάσταση φρόντισε να τα κλείσει σχεδόν όλα, όπως και σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει ψυχαγωγία), μέχρι άλλα που έχουν γίνει ερείπιο, μουσείο ή ακόμη κι εστιατόριο. Επαναληπτικά μοτίβα, τρούλοι με φυσικό φωτισμό, απαλά χρώματα... αλλά αυτό στο Kashan είναι το κάτι άλλο. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις και φωτογραφίες στο site δε θέλω να βάλω, αλλά είναι σκέτος πίνακας. Ήπιαμε ένα τσάι, ήπιαμε και δεύτερο, δώστου και τρίτο και τελικά έπρεπε να φύγουμε.

Ιστορικά σπίτια στο Kashan: Η πόλη - με εξαίρεση την κεντρική πλατεία της Εσφαχάν- είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχει να προσέρει αρχιτεκτονικά η χώρα. Τα ιστορικά σπίτια είναι παλιές επαύλεις, σχεδόν όλες οι ανοιχτές είναι ανακαινισμένες και για όποιον θέλει να πάρει μια ιδές του πώς ζούσαν οι πλούσιοι είναι πολύ αξιόλογα: κήποι όπου καθρεπτίζονται αίθρια, αυλές με πορτοκαλιές σε πλήρη αρμονία με καλλιτεχνικά διαρρυθμισμένα πηγάδια, κουζίνες με αρχαίο σύστημα air-con κι ατέλειωτοι διάδρομοι όπου πρέπει να χανόταν μέχρι και το προσωπικό. Είδαμε 5-6 και δε θυμάμαι ονόματα, αλλά ορισμένα ήταν snapshot από το παρελθόν.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Το μαυσωλείο της Mashhad, ασημένιο στο χαμάμ και χάλκινο στο μαυσωλείο της Qom.

Κατηγορία «Καλύτερο κατάλυμα»
Yazd: Για μια φορά κάναμε το τετριμμένο και πήγαμε στην προφανή επιλογή, η οποία όμως ήταν γεμάτη, αλλά ο ιδιοκτήτης είχε κι άλλο ξενοδοχείο, ονόματι Orient...θεϊκό: Ένα παλιό αρχοντικό δίπλα στο κεντρικό τζαμί με απίστευτα καλόγουστα δωμάτια ανακαινισμένα αλλά παλιά, με ζεστό νερό (είμαστε ακόμη στο Ιράν;;;!!!) και τα 10? της διανυκτέρευσης περιλαμβάνουν και μικρό μπουφέ πρωινό με την καλύτερη θέα της πόλης. Για 10?;;; Τσιμπήστε με. Το δείπνο έκανε ακόμη λιγότερο και μου χαρίσανε και το βιβλίο της Shirin Ebadi στα γερμανικά -που το έψαχνα- οι Αφγανοί υπάλληλοι του ξενοδοχείου. Όνειρο.

Kashan: Με τόσα ιστορικά σπίτια, λογικό είναι τα μισά ξενοδοχεία της πόλης να είναι ιστορικά κτίρια, αλλά ψάχναμε κάτι λίγο πιο οικογενειακό και το βρόκαμε στο Noghli (site:|). ΦΑ-ΝΤΑ-ΣΤΙ-ΚΟ σαν σπίτι (αν και χωρίς ανέσεις), απίστευτη φιλοξενία, οργασμικό φαγητό, οικογενειακή ατμόσφαιρα με τους γείτονες να έρχονται για επίσκεψη και δείπνο, καταπληκτικοί οικοδεσπότες, αν δεν ήταν και το ακριβότερο μέρος που μείναμε στο Ιράν θα ήταν αποκάλυψη. Μόλις άνοιξαν το σπίτι τους ως οικογένεια, οπότε δεν τους έχει διαβρώσει ο τουρισμός, αν και στην περίπτωση του Ιράν αυτό είναι δύσκολο να γίνει...διότι κατοικείται από τους φανταστικούς Ιρανούς. Τέλεια επιλογή για τις τελευταίες μας νύχτες.

Naderi: Πολλά κακά είχαμε ακούσει για την Τεχεράνη, η οποία ίσως ήταν η θετική έκπληξη του ταξιδιού, εμένα μια φορά με καταγοήτευσε. Ένα από αυτά που ακούσαμε και διαβάσαμε ήταν πως τα καταλύματα είναι υπερτιμημένα, δυσεύρετα και ποιοτικώς μέτρια. Δε μείναμε και σε πολλά, αλλά το Naderi ήταν αποκάλυψη: τεράστιο δωμάτιο, ευρύχωρο μπάνιο, δυτική τουαλέτα, θέρμανση και απίστευτο ντεκόρ δεκαετίας '50, από την οποία είχαν ξεμείνει και οι ρεσεψιονίστ, μαζί με τα χαλιά, τους πίνακες και τα έπιπλα που θύμιζαν ταινία των αδερφών Κοέν. Άψογο, σε καίρια τοποθεσία, με καλό σέρβις, πολύ χαρακτήρα και για 6?/άτομο σε πρωτεύουσα χώρας, μάλλον ήταν και τσάμπα. Εύγε τους.

Astara: Το προηγούμενο βράδι στο Zanjan κοιμηθήκαμε (για 1,20?/άτομο...) σε ένα απίστευτο ερείπιο όπου οι κατσαρίδες είχαν συνέδριο, οι σκούπες πρέπει να απαγορεύονταν δια ροπάλου και τα σεντόνια ήταν από την εποχή του Ξέρξη. Ε, φτάνοντας στην Αστάρα είπαμε να μείνουμε κάπου πιο ανθρώπινα, αλλά έβρεχε καταρρακτωδώς και από διαθεσιμότητα τζίφος. Μας βρήκε ένας καλός άνθρωπος (σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν αξιοσημείωτο, στο Ιράν απόλυτα αναμενόμενο) ο οποίος γύρισε ένα μάτσο ξενοδοχεία και τελικά μας βρήκε ένα άψογο... Είναι ολίγον ακριβότερο του μπάτζετ μας, αλλά τι να κάνουμε, θα το πάρουμε. Ο τύπος βλέπει ότι δυσκολευόμαστε οικονομικώς, αλλά όντας μούσκεμα σιγά μην ψάξουμε για άλλο, άλλωστε είναι παλατάκι, ολοκαίνουριο, τέλεια ντους, δορυφορική τηλεόραση για να δούμε και Champions League, τεράστια κρεβάτια, μέχρι και mini-bar με δωρεάν amenities. O ξενοδόχος θα μας κάνει και μια απίστευτη έκπτωση κατόπιν παραίνεσης του απρόσκλητου σωτήρα μας, ο οποίος έφυγε χωρίς να πάρει προμήθεια κι αφού μας άφησε και κάτι ψιλά στην τσάντα (!!!!) επειδή "είστε ξένοι και σας αγαπάμε". Φεύγοντας από το παλατάκι μας την άλλη μέρα είχαμε κι άλλη έκπτωση διότι "πολύ χαρήκαμε που σας είχαμε εδώ". Τα' χουμε ξαναπεί και παραπάνω για τους Ιρανούς, αλλά αυτοί δεν παίζονται.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Το Kashan, ακολουθεί το Yazd και τρίτο το Nαderi στην Τεχεράνη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

First Προηγούμενη 3 of 3

Go to chapter

Go

[Traveller]

Άμα ζητήσω να θυμηθείς με τι εταιρία και τι αεροπλάνο πέταξες ζητάω πολλά? Μπας και ήταν καμιά Saha Air με το περίφημο 707? Λες?

 

[Yorgos]

Από αεροπλάνα δεν ξέρω την τύφλα μου, φίλε, δυστυχώς είμαι τελείως ανίδεος. Η πτήση ήταν μια απλή πτήση Gulf Air, τίποτε το εξωτικό.

Εξωτικό ήταν μόνο το Τεχεράνη-Mashhad με την Taban Air, ο συνταξιδιώτης μου που έχει ένα φίλο που μαζεύει ζαχαρίτσες από όλο τον κόσμο τρελάθηκε με το σουβενίρ του. Έμαθα πως αυτοί οι παλαβοί κάνουν και διεθνή συνέδρια όπου γίνονται και πλειστηριασμοί και μερικοί πληρώνουν και πολλά λεφτά για ζαχαρίτσες.

 

[Yorgos]

Ιρανικά Όσκαρ, Μέρος 2

• Κατηγορία «καλύτερη ταξιδιωτική εμπειρία»

Προσευχή με 3.000 άτομα στο Ταζμί του Ιμάμη στην Εσφαχάν: Κι εκεί που μας είπαν πως δε μπορούμε να μπούμε διότι είναι ώρα προσευχής κι επιτρέπονται μόνο οι μουσουλμάνοι, εμφανίζεται ο 18χρονος Ρέζα ο οποίος μας βάζει μέσα αφού μιλάει με το φύλακα. Κάνουμε ό,τι κάνει κι αυτός: πλένουμε τα πόδια μας, παίρνουμε την πετρούλα, καθόμαστε στον περιγεγραμμένο χώρο στο τεράστιο χαλί, σηκωνόμαστε και υποκλινόμαστε όποτε το κάνουν και οι υπόλοιποι, φωνάζουμε «Allah-u-Akbar» όταν πρέπει…μέχρι και το «θάνατος στο Ισραήλ, φωτιά στην Αμερική» μάθαμε να ουρλιάζουμε χτυπώντας το στήθος ρυθμικά, μετά από την παρότρυνση του μουλά. Στο τέλος μας περικύκλωσαν και καμιά εκατοστή πιστοί που θέλανε να μάθουνε από πού είμαστε και αν θα ασπαστούμε το Ισλάμ. Άλλη φάση το τζαμί εν ώρα παρασκευιάτικης προσευχής, και μόνο η ηχώ προκαλεί ανατριχίλα σε κάθε μαζική κραυγή. Φοβερή εμπειρία.


Πρόσκληση στα γενέθλια του Hadi: O Hadi είναι Αζέριος, από οικογένεια εκατομμυριούχων και πολυάσχολος: ο μπαμπάς του έχει οκτώ μαγαζιά χαλιών, ο θείος του μια αυτοκρατορία τσιμέντου, τροφίμων, εισαγωγών-εξαγωγών και χρηματιστηριακών, ο ίδιος εκτελεί χρέη εμπόρου, ταξιδιωτικού πράκτορα, μπον βιβέρ και γιάπη και... αυτόκλητου οικοδεσπότη μας. Μετά από μια ολόκληρη μέρα στο Tabriz μας καλεί στο σπίτι του, στο πάρτι γενεθλίων του. Πατώματα Σουηδίας, ένα χαλί με 150 κόμβους ανά τετραγωνικό εκατοστό (η αξία του είναι γύρω στις 300.000 ευρώ αλλά ο πατέρας του δεν το πουλάει, έχει πάνω όλους τους Πέρσες βασιλιάδες), η δορυφορική τηλεόραση δείχνει ημίγυμνες Τουρκάλες με καυτά σορτς κι ατέλειωτα ντεκολτέ (είμαστε ακόμη στο Ιράν;, ο Hadi μας δείχνει στο laptop του φωτογραφίες από τα ταξίδια του ανά τον κόσμο, μας συστήνει την ξαδέρφη του που δουλεύει σε μονάδα πυρηνικής ενέργειας αλλά θέλει να πάει για μεταπτυχιακό στην Αμερική (ας πάει στην Υπηρεσία Μετανάστευσης να πει τη δουλειά κάνει κι άμα την αφήσουν να περάσει έστω κι έξω από την Αμερική εγώ θα βγω με φούστα στην Πλατεία των Όπλων), ο μπαμπάς του ξεβρακώνεται μπροστά σε όλους (!!), το φαγητό είναι θεϊκό, η ανταλλαγή δώρων φολκλόρ και η όλη βραδιά είναι highlight από μόνη της.

Πρόσκληση στο σπίτι του Τζαμάλ: Ο Τζαμάλ είναι ο ταξιτζής που μας πήγε επί…14 ώρες στα χωριά του Κουρδιστάν. Τράβηξε πολλά ο τύπος: οδήγησε εκτός ασφάλτου, τον ξέχεσε η αστυνομία ουκ ολίγες φορές, εμείς λυσσάξαμε να πάμε σε χωριά που δεν πατάει ψυχή, τον βάλαμε να πείσει κάτι παππούδες με κέρατα στους ώμους να τους βγάλουμε φωτογραφία, τον πρήξαμε γενικώς κι αυτός όχι μόνο μας κερνούσε ακατάπαυστα (μέχρι και την είσοδο σε κάτι σπηλιές), αλλά στο τέλος μας κάλεσε και στο σπίτι του, παρότι ήταν πτώμα. Κουρδικό σπίτι, κουρδικό φαγητό, είδαμε τα βίντεο από τον κουρδικό του γάμο, πολύ Οσταλάν σε πόστερ αφίσες και βιντεοκλιπς, πολύ σεμνό αλλά πεντακάθαρο και το τσακίσαμε το φαγητό, σε συνεννόηση σπασμένο τηλέφωνο αλλά η φιλοξενία και πάλι ήταν συγκινητική.

Νύχτα στο Kaluts: Εκδρομή στην έρημο με διανυκτέρευση με μια κουβέρτα κάτω από τ’ αστέρια, εντάξει αυτά τα’ χουμε ξανακάνει. Το κλου είναι ο Hussein, αιώνια παραμυθάς, καμάκι (είχαμε και μια σιτεμένη Γερμανίδα μαζί μας), φαν του Αχμαντινετζάντ και του Χομεϊνί («το 90% των Ιρανών τον λατρεύει» είπε, εμείς πάλι όλο στο 10% πέφταμε!), ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ φαγητό που μαγείρεψε ο ίδιος, χάος η όλη οργάνωση (έχασε τα κλειδιά του τζιπ και πήγαμε με…Paykan στην έρημο!, ξέχασε να φέρει ποτήρια και πίναμε με το σύστημα χύνω τα νερά, αργήσαμε να φύγουμε 2 ώρες, το πρωί θα μας ξυπνούσε να δούμε την ανατολή, ευτυχώς που ξύπνησα εγώ, αυτός σηκώθηκε στις 11!), αλλά τόσο γέλιο σε τόσο όμορφο τοπίο και με ενδιαφέρουσες συζητήσεις περί Ισλάμ, κομουνισμού (η Γερμανίδα ήταν λες και είχε βγει από το Goodbye Lenin), CIA, σεξ, ταξιδίων κλπ.

Παλαβός στο τραίνο Tabriz-Τεχεράνη: Κέρδισε άλλη κατηγορία αυτός…αξίζει ένα κεφάλαιο μόνος του.

Στρατιωτικοί έλεγχοι στο Howaraman: Είμαστε στα 3 χιλιόμετρα από το Ιράκ κι εμείς τα μοσχάρια ξεχάσαμε τα διαβατήρια μας στο Sanandaj. Μας σταμάτησαν σε ένα κάρο στρατιωτικά πόστα, στην αρχή μας ξεχέζανε, μετά μιλούσαμε για ποδόσφαιρο, στο τέλος μας δίνανε κι ένα «πάσο» μέχρι το επόμενο πόστο και πάλι φτου απ’ την αρχή γιατί κάθε στρατάρχης πάθαινε εγκεφαλικό να βλέπει δυο τουρίστες κι ένα ταξιτζή χωρίς άδειες στα σύνορα με το Ιράκ. Φάγαμε με τους φαντάρους, γνωρίσαμε στρατηγούς που ήταν από χύμα μέχρι Χίτλερ, είδαμε πιο πολλούς στρατώνες απ’ όσους θέλω να θυμάμαι, στο τέλος πήραμε ένα κατσικόδρομο για να παρακάμψουμε το στρατόπεδο ενός τύπου που δε μας έδινε πάσο και το επιμύθιο ήταν του ταξιτζή στα φοβερά Αγγλικά του: “sorry mister, Ahmadinedjad soldiers very animal!”.

Σύλληψη οδηγού λεωφορείου: Στο δρόμο για τα σύνορα με το Πακιστάν, η αστυνομία συλλαμβάνει τον οδηγό του λεωφορείου και μένουμε σε μια λεωφόρο στην έρημο με τους 15-20 επιβάτες να μας κοιτούν σα να είμαστε εξωγήινοι. Ένας κουτσομιλάει Αγγλικά και τον ρωτάω αν ο οδηγός συνελήφθη για λαθρεμπόριο πετρελαίου στο Πακιστάν, αφού στο λεωφορείο μπήκαν σκυλιά, ξήλωναν σανίδες, άδειαζαν δοχεία κλπ. «Ναι», μου λέει, “how you know? You mafia? You good information Iran!”. Κάτσαμε 3 ώρες να κάνουμε παντομίμα με ένα μάτσο απίθανους που μας εξηγούσαν ότι ό ένας είναι τσοπάνος («my job is μπεεεεεεε»), άλλος κάτι μας έλεγε για τον πεθερό του που δεν του επιτρέπει να κάνει σεξ με τη γυναίκα του, ένας μας κερνούσε σύκα, άλλο βγάλανε και καπνίζανε όπιο, ότι να’ναι σουρεαλιστικές φάτσες και καταστάσεις στη μέση του πουθενά. Τελικά ήρθε άλλος οδηγός και φύγαμε.

ΝΙΚΗΤΗΣ: Η προσευχή στο τζαμί της Εσφαχάν, ακολουθεί ο Τζαμάλ και μετά το Kaluts.

 

[ΕΡΣΗ]

Συνέχισε, συνέχισε! Με έχεις καθηλώσει. Άμποτε να μην τελειώσει ποτέ αυτή η τελετή, ακόμη και αν στο τέλος ευχαριστήσεις τη μαμά σου, το μπαμπά σου, τα αδέλφια σου, τα ξαδέλφια σου, την σύντροφό σου κοκ. Υπόσχομαι ότι μετ' ευλαβείας θα την παρακολουθήσω όλη μέχρι τέλους.

 

[Pandora]

Τι να πω βρε Γιώργο!

Μόνο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι αυτήν, την τόσο αυθεντική και ατόφια κατάθεση των εμπειριών σου!

Και νοιώθω, πραγματικά πολύ τυχερή που τις μοιράζεσαι μαζί μας...

Συνέχισε φίλε, μας έχεις συνεπάρει...

 

[KIKI]

Jorge querido, οπως παντα αψογος !!!

Απιθανο γραψιμο ,συναρπαστικο ταξιδι ...
Σε ευχαριστουμε που το μοιραζεσαι μαζι μας ..

Υ.Σ. ασχετο με τη Περσια ... περιμενω να μου δωσεις το τηλ. , της μανουλας σου. Εχω να τη ρωτησω κατι για κεντητα απο τη Κουβα !! ( es una broma ! )

 

[dimosf]

ΚΑΙ με αυτή σου την ΙΣΤΟΡΙΑ πλούτισες πάλι το forum Φτάνει άραγε ένα ακόμα ευχαριστώ;

 

[xenos]

Yorgo την αλλη φορα στο ταξιδι σου,παρε καμεραμαν,και γυρνατο ταινια.
Αψογος λεμε,πρεπει να γραφεις συχνοτερα.
Βαλε μας και καμμια φωτογραφια να δουμε.

 

[vagantos]

"Στο τέλος μας περικύκλωσαν και καμιά εκατοστή πιστοί που θέλανε να μάθουε από πού είμαστε και αν θα ασπαστούμε το Ισλάμ."

Είμαι σιγουρος πως τους εξήγησες οτι κωλύεσαι, όντας πιστος σαμάνος της Πατσαμάμα και υπήκοος του Αταουάλπα...
Δε θα παραξενευτώ καθόλου αν τον άλλο μήνα σε δω να ανάβεις το σπίρτο σε τελετή καύσης νεκρών στο Γάγγη...
.. Ή εστω να βγαίνεις ραντεβου με την (ζωντανή) θεά Κουμάρι στο Κατμαντού.

 

[discolata]

υποκλίνομαι στο ταλέντο σου .. νομιζω πρεπει να κανεις αιτηση για δουλεια στους Τony & Maureen Wheeler
και περιμενω με ανυπομονησία να δω τι θα γράψεις οταν γυρίσεις απο το χάος της Ινδίας!!
εχω την εξης απορια.. θα μπορουσε γυναικα να ταξιδεψει στο Ιραν ή το αποκλείουμε παντελώς? ( ή έστω με γκρουπ ή με φίλους ?) θα πρέπει να ταξιδεύει με κάποιον υποτιθέμενο "σύζυγο " ?

 

[Yorgos]

Discolata στα σοβαρά, oι Wheelers πληρώνουν πραγματικά πολύ λίγο, γίνανε κάποιες συζητήσεις κάποτε αλλά το όλο θέμα έμεινε στάσιμο. Ενδεικτικά να σου πω ότι παίρνεις ένα στάνταρντ ποσό για την εκπόνηση του οδηγού, σου καλύπτουν τα έξοδα κι από εκεί και πέρα δεν έχεις ούτε ποσοστά επί των πωλήσεων, ούτε πνευματικά δικαιώματα κλπ. Επιπλέον η δουλειά έχει πολύ χαμαλίκι, πίεση και άγχος, μπλέκεις με τους χαρτογιακάδες που ανέλαβαν το LP εδώ και 10 χρόνια (ο ίδιος ο Wheeler τους έβριζε, πούλησε κι ησύχασε),έχω γνωρίσει και συγγραφείς και συνεργάτες κι αν δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα στο LP (αμφιβάλλω, ειδικά από την ώρα που μπήκε μέσα και το BBC), δεν είναι τόσο ελκυστικό όσο φαντάζεται κανείς.

εχω την εξης απορια.. θα μπορουσε γυναικα να ταξιδεψει στο Ιραν ή το αποκλείουμε παντελώς? ( ή έστω με γκρουπ ή με φίλους ?) θα πρέπει να ταξιδεύει με κάποιον υποτιθέμενο "σύζυγο " ? μελών του TravelStories για το Ιράν:

Όχι, κανένα πρόβλημα. Θα πρέπει να καλύπτεις τα μαλλιά σου (έστω όπως το κάνουνε οι πιτσιρίκες Ιρανές, με τη μαντήλα να καλύπτει μέρος μόνο του κεφαλιού, δε χρειάζεται και μπούργκα) και να φοράς κάτι φαρδύ πάνω από τα ρούχα σου. Εμείς γνωρίσαμε δυο κοπέλες που ταξίδευαν η καθεμιά μόνη της και δεν είχαν κανένα πρόβλημα απολύτως. Γνωρίσαμε και δυο γκρουπάκια από Ισπανίδες, κι αυτές ενθουσιασμένες και χωρίς προβλήματα.

Φοβάμαι ότι όταν γυρίσω από την Ινδία δε θα μπορέσω να γράψω και πολλά γιατί θα πάω καρφί στην Κούβα, απ' όπου δεν παίζει να έχω την πρόσβαση στο ίντερνετ που έχω τώρα. Αλλά ακόμη κι έτσι, τουλάχιστον θα μπορώ να διαβάζω και όσο πάει έχει και πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες το σάιτ.

Ευχαριστώ για τα καλά λογάκια, θα τελειώσω τα όσκαρ μες στο ΣΚ.