Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.218
- Likes
- 55.390
- Επόμενο Ταξίδι
- Nipon-Αλάσκα-Yellowstone
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Περιεχόμενα
- Κατηγορία «καλύτερη ταξιδιωτική εμπειρία»
Προσευχή με 3.000 άτομα στο Ταζμί του Ιμάμη στην Εσφαχάν: Κι εκεί που μας είπαν πως δε μπορούμε να μπούμε διότι είναι ώρα προσευχής κι επιτρέπονται μόνο οι μουσουλμάνοι, εμφανίζεται ο 18χρονος Ρέζα ο οποίος μας βάζει μέσα αφού μιλάει με το φύλακα. Κάνουμε ό,τι κάνει κι αυτός: πλένουμε τα πόδια μας, παίρνουμε την πετρούλα, καθόμαστε στον περιγεγραμμένο χώρο στο τεράστιο χαλί, σηκωνόμαστε και υποκλινόμαστε όποτε το κάνουν και οι υπόλοιποι, φωνάζουμε «Allah-u-Akbar» όταν πρέπει…μέχρι και το «θάνατος στο Ισραήλ, φωτιά στην Αμερική» μάθαμε να ουρλιάζουμε χτυπώντας το στήθος ρυθμικά, μετά από την παρότρυνση του μουλά. Στο τέλος μας περικύκλωσαν και καμιά εκατοστή πιστοί που θέλανε να μάθουνε από πού είμαστε και αν θα ασπαστούμε το Ισλάμ. Άλλη φάση το τζαμί εν ώρα παρασκευιάτικης προσευχής, και μόνο η ηχώ προκαλεί ανατριχίλα σε κάθε μαζική κραυγή. Φοβερή εμπειρία.
Πρόσκληση στα γενέθλια του Hadi: O Hadi είναι Αζέριος, από οικογένεια εκατομμυριούχων και πολυάσχολος: ο μπαμπάς του έχει οκτώ μαγαζιά χαλιών, ο θείος του μια αυτοκρατορία τσιμέντου, τροφίμων, εισαγωγών-εξαγωγών και χρηματιστηριακών, ο ίδιος εκτελεί χρέη εμπόρου, ταξιδιωτικού πράκτορα, μπον βιβέρ και γιάπη και... αυτόκλητου οικοδεσπότη μας. Μετά από μια ολόκληρη μέρα στο Tabriz μας καλεί στο σπίτι του, στο πάρτι γενεθλίων του. Πατώματα Σουηδίας, ένα χαλί με 150 κόμβους ανά τετραγωνικό εκατοστό (η αξία του είναι γύρω στις 300.000 ευρώ αλλά ο πατέρας του δεν το πουλάει, έχει πάνω όλους τους Πέρσες βασιλιάδες), η δορυφορική τηλεόραση δείχνει ημίγυμνες Τουρκάλες με καυτά σορτς κι ατέλειωτα ντεκολτέ (είμαστε ακόμη στο Ιράν;
, ο Hadi μας δείχνει στο laptop του φωτογραφίες από τα ταξίδια του ανά τον κόσμο, μας συστήνει την ξαδέρφη του που δουλεύει σε μονάδα πυρηνικής ενέργειας αλλά θέλει να πάει για μεταπτυχιακό στην Αμερική (ας πάει στην Υπηρεσία Μετανάστευσης να πει τη δουλειά κάνει κι άμα την αφήσουν να περάσει έστω κι έξω από την Αμερική εγώ θα βγω με φούστα στην Πλατεία των Όπλων), ο μπαμπάς του ξεβρακώνεται μπροστά σε όλους (!!), το φαγητό είναι θεϊκό, η ανταλλαγή δώρων φολκλόρ και η όλη βραδιά είναι highlight από μόνη της.Πρόσκληση στο σπίτι του Τζαμάλ: Ο Τζαμάλ είναι ο ταξιτζής που μας πήγε επί…14 ώρες στα χωριά του Κουρδιστάν. Τράβηξε πολλά ο τύπος: οδήγησε εκτός ασφάλτου, τον ξέχεσε η αστυνομία ουκ ολίγες φορές, εμείς λυσσάξαμε να πάμε σε χωριά που δεν πατάει ψυχή, τον βάλαμε να πείσει κάτι παππούδες με κέρατα στους ώμους να τους βγάλουμε φωτογραφία, τον πρήξαμε γενικώς κι αυτός όχι μόνο μας κερνούσε ακατάπαυστα (μέχρι και την είσοδο σε κάτι σπηλιές), αλλά στο τέλος μας κάλεσε και στο σπίτι του, παρότι ήταν πτώμα. Κουρδικό σπίτι, κουρδικό φαγητό, είδαμε τα βίντεο από τον κουρδικό του γάμο, πολύ Οσταλάν σε πόστερ αφίσες και βιντεοκλιπς, πολύ σεμνό αλλά πεντακάθαρο και το τσακίσαμε το φαγητό, σε συνεννόηση σπασμένο τηλέφωνο αλλά η φιλοξενία και πάλι ήταν συγκινητική.
Νύχτα στο Kaluts: Εκδρομή στην έρημο με διανυκτέρευση με μια κουβέρτα κάτω από τʼ αστέρια, εντάξει αυτά ταʼ χουμε ξανακάνει. Το κλου είναι ο Hussein, αιώνια παραμυθάς, καμάκι (είχαμε και μια σιτεμένη Γερμανίδα μαζί μας), φαν του Αχμαντινετζάντ και του Χομεϊνί («το 90% των Ιρανών τον λατρεύει» είπε, εμείς πάλι όλο στο 10% πέφταμε!), ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ φαγητό που μαγείρεψε ο ίδιος, χάος η όλη οργάνωση (έχασε τα κλειδιά του τζιπ και πήγαμε με…Paykan στην έρημο!, ξέχασε να φέρει ποτήρια και πίναμε με το σύστημα χύνω τα νερά, αργήσαμε να φύγουμε 2 ώρες, το πρωί θα μας ξυπνούσε να δούμε την ανατολή, ευτυχώς που ξύπνησα εγώ, αυτός σηκώθηκε στις 11!), αλλά τόσο γέλιο σε τόσο όμορφο τοπίο και με ενδιαφέρουσες συζητήσεις περί Ισλάμ, κομουνισμού (η Γερμανίδα ήταν λες και είχε βγει από το Goodbye Lenin), CIA, σεξ, ταξιδίων κλπ.
Παλαβός στο τραίνο Tabriz-Τεχεράνη: Κέρδισε άλλη κατηγορία αυτός…αξίζει ένα κεφάλαιο μόνος του.
Στρατιωτικοί έλεγχοι στο Howaraman: Είμαστε στα 3 χιλιόμετρα από το Ιράκ κι εμείς τα μοσχάρια ξεχάσαμε τα διαβατήρια μας στο Sanandaj. Μας σταμάτησαν σε ένα κάρο στρατιωτικά πόστα, στην αρχή μας ξεχέζανε, μετά μιλούσαμε για ποδόσφαιρο, στο τέλος μας δίνανε κι ένα «πάσο» μέχρι το επόμενο πόστο και πάλι φτου απʼ την αρχή γιατί κάθε στρατάρχης πάθαινε εγκεφαλικό να βλέπει δυο τουρίστες κι ένα ταξιτζή χωρίς άδειες στα σύνορα με το Ιράκ. Φάγαμε με τους φαντάρους, γνωρίσαμε στρατηγούς που ήταν από χύμα μέχρι Χίτλερ, είδαμε πιο πολλούς στρατώνες απʼ όσους θέλω να θυμάμαι, στο τέλος πήραμε ένα κατσικόδρομο για να παρακάμψουμε το στρατόπεδο ενός τύπου που δε μας έδινε πάσο και το επιμύθιο ήταν του ταξιτζή στα φοβερά Αγγλικά του: “sorry mister, Ahmadinedjad soldiers very animal!”.
Σύλληψη οδηγού λεωφορείου: Στο δρόμο για τα σύνορα με το Πακιστάν, η αστυνομία συλλαμβάνει τον οδηγό του λεωφορείου και μένουμε σε μια λεωφόρο στην έρημο με τους 15-20 επιβάτες να μας κοιτούν σα να είμαστε εξωγήινοι. Ένας κουτσομιλάει Αγγλικά και τον ρωτάω αν ο οδηγός συνελήφθη για λαθρεμπόριο πετρελαίου στο Πακιστάν, αφού στο λεωφορείο μπήκαν σκυλιά, ξήλωναν σανίδες, άδειαζαν δοχεία κλπ. «Ναι», μου λέει, “how you know? You mafia? You good information Iran!”. Κάτσαμε 3 ώρες να κάνουμε παντομίμα με ένα μάτσο απίθανους που μας εξηγούσαν ότι ό ένας είναι τσοπάνος («my job is μπεεεεεεε»), άλλος κάτι μας έλεγε για τον πεθερό του που δεν του επιτρέπει να κάνει σεξ με τη γυναίκα του, ένας μας κερνούσε σύκα, άλλο βγάλανε και καπνίζανε όπιο, ότι ναʼναι σουρεαλιστικές φάτσες και καταστάσεις στη μέση του πουθενά. Τελικά ήρθε άλλος οδηγός και φύγαμε.
ΝΙΚΗΤΗΣ: Η προσευχή στο τζαμί της Εσφαχάν, ακολουθεί ο Τζαμάλ και μετά το Kaluts.
