vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 984
- Likes
- 9.106
- Επόμενο Ταξίδι
- ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Ημέρα 2η: Βαρκάδα στον Κάλαμο και τον Καστό.
Όταν το προηγούμενο απόγευμα ρώτησα τον πιτσιρικά που βρήκαμε στις βάρκες, τι ώρα μπορούσαμε να πάρουμε την βάρκα την επόμενη ημέρα, μας είπε κατά τις δέκα, δέκα και μισή. Αφού κάναμε λίγες προμήθειες βρεθήκαμε εκεί κατά τις 10.15. Εκείνη την ώρα έδιναν μια βάρκα σε κάποιους άλλους και έτσι περιμέναμε. Και περιμέναμε και περιμέναμε και κάτι άρχισε να μην μου αρέσει. Το ψιλιάστηκα ότι αυτοί είχαν κάνει κάποια πατάτα και δεν μας είχαν κρατήσει την βάρκα. Όταν λοιπόν μας το ξεφούρνισαν έγινε ένας μικρός πανικός.
Ο μικρός έκανε ότι δεν θυμόταν την χθεσινή επίσκεψή μας, ο έτερος Καππαδόκης ψέλλιζε δικαιολογίες και έπαιρνε τηλέφωνο στο αφεντικό και εγώ τα είχα πάρει πολύ άσχημα.
Τότε τους ήρθε η έμπνευση να ρωτήσουν σε κάποιον άλλο που νοίκιαζε βάρκες αν είχε καμία και ευτυχώς γι’ αυτούς είχε. Εγώ γλίτωσα το εγκεφαλικό και αυτοί το βρίσιμο.
Πήγαμε μαζί με τον πιτσιρικά στον άλλο ενοικιαστή, ο οποίος ευτυχώς φαινόταν ο άνθρωπος ότι ήταν επαγγελματίας. Όμως αυτός ήθελε 20€ παραπάνω, δηλ. 80 € συν τα καύσιμα. Είπα να μην πάει η μέρα χαμένη, καθώς δεν είχαμε και άλλη για να πάμε στα νησάκια και συμφώνησα.
Αφού μας έδωσε το συμφωνητικό, χάρτη και πληροφορίες, μας παρέδωσε για ταχύρρυθμο μάθημα στον γιό του. Τις βάρκες μέχρι 30 ίππους, μπορεί να τις οδηγήσει οποιοσδήποτε έχει δίπλωμα αυτοκινήτου.
Ο γιος ήταν υπερβολικά αναλυτικός στο μάθημα, πήραμε κι από αυτόν έξτρα πληροφορίες και επιτέλους ξεκινήσαμε.
Η συμβουλή του γιού, την οποία και ακολουθήσαμε, ήταν να φτάσουμε πρώτα στο πιο μακρινό σημείο που θέλαμε να πάμε, και έπειτα σιγά σιγά να επιστρέφουμε με στάσεις στις παραλίες που μας αρέσουν και στα δύο λιμανάκια των νησιών. Σύμφωνα με τα λεγόμενα και των δύο, οι καλές παραλίες βρίσκονται στα ανατολικά των δύο νησιών και εκεί κινηθήκαμε κι εμείς.
Ο Κάλαμος έχει ακόμη ένα μικρό λιμάνι - οικισμό;;; την Επισκοπή, η οποία βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον Μύτικα και από την οποία περάσαμε μόνο για μια φωτογραφία.
Το πιο μακρινό σημείο λοιπόν που φτάσαμε, ήταν η παραλία “πισίνα” στον Καστό. Στον χάρτη που μας είχαν δώσει την βρήκα ως “Αμπελάκια”. Εξαιρετική με ωραία χρώματα στο νερό. Σταματήσαμε και σε μία ακόμη - Φύκι- και έπειτα κινήσαμε για το λιμάνι του Καστού.
Το λιμάνι μικρό, λίγα σπίτια μια εκκλησία και δυό -τρεις ταβέρνες, αυτός ήταν όλος ο οικισμός.
Όταν πριν φύγουμε ρώτησα εάν μπορούμε να δέσουμε στα λιμάνια, ο κύριος που μας νοίκιασε είπε ναι. Για τον Καστό μας είπε να πάμε έξω από την ταβέρνα του Μπέλου, (πολύ καλή όπως είπε) και θα μας βοηθούσαν αυτοί να δέσουμε. Όμως εμείς δεν θέλαμε να φάμε και (κακώς) ντραπήκαμε να πάμε εκεί. Οπότε δοκιμάσαμε να δέσουμε λίγο πιο δεξιά, σε κάτι βραχάκια. Και δοκιμάσαμε και ξαναδοκιμάσαμε και η κόρη τραβούσε την βάρκα με το σχοινί κολυμπώντας και η βάρκα πήγαινε μια από εδώ και μια από εκεί. Κοινώς οι λίγοι ευτυχώς παρευρισκόμενοι θα είχαν σκάσει από τα γέλια.
Δεν τα παρατήσαμε όμως και τελικά “ασφαλίσαμε” την βάρκα. Όμως έπρεπε να βγούμε κολυμπώντας, οπότε φωτογραφική γιοκ. Πάτησε και η μικρή κόρη έναν αχινό, οπότε η εξόρμηση στο λιμάνι ήταν πολύ μικρή, ίσα - ίσα που φτάσαμε μέχρι την εκκλησία.
Και σαλπάραμε για νέους προορισμούς, στο νησί Κάλαμο αυτή την φορά.
Ανάμεσα στον Καστό και τον Κάλαμο, το μεσημεράκι είχε βάλει λίγο αέρα (μας το είχαν πει), αλλά τίποτα το τραγικό. Περάσαμε από δύο παραλίες του νησιού, κάναμε τις βουτιές μας, αράξαμε, φάγαμε κάτι πρόχειρο για μεσημέρι και φύγαμε για το λιμάνι. Το οποίο λιμάνι ήταν μεγαλύτερο με πολλά ιστιοπλοϊκά αραγμένα εκεί. Βρήκα μια ωραία θέση ανάμεσα στα ιστιοπλοϊκά και ετοιμάστηκα όλο χαρά να δέσω εκεί. Και τότε ήρθε ένας τρέχοντας και μας είπε ότι οι θέσεις ήταν για τα ιστιοπλοϊκά.
-Και που θα δέσουμε ρε μεγάλε εμείς που δεν έχουμε κότερο;
-Να, πηγαίνετε εκεί στην ταβέρνα και θα σας βοηθήσουν να δέσετε, μας είπε.
Όντως από απέναντι μας έκανε νόημα ένα παλικάρι να πάμε εκεί. Δέσαμε ωραία και καλά, πολύ εύκολα αυτή την φορά και πήραμε να ανηφορίζουμε στο χωριό, που αυτό ήταν αρκετά μεγάλο. Γυρίσαμε από εδώ, γυρίσαμε από εκεί, ήπιαμε και έναν καφέ και φύγαμε για άλλες παραλίες.
Πόσες παραλίες πια να δεις και σε πόσες να βουτήξεις μέσα σε μία ημέρα;
Τα παιδιά ήθελαν σε όλες!!! Η τελευταία από αυτές ήταν του Αγίου Δονάτου, με το μικρό εκκλησάκι στην άκρη της.
Έτσι, κατά τις 7 πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Παραδώσαμε την βάρκα, μέτρησαν τα καύσιμα και πληρώσαμε ακόμη 30€, πήραμε και πληροφορίες που θα φάμε για να μην μείνουμε νηστικοί και σήμερα και φύγαμε.
Άξιζε τελικά η μονοήμερη στα δύο νησιά και τα 110€ που δώσαμε για αυτήν;
Δεδομένων των συνθηκών και του χρόνου που είχαμε ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε. Και τα δύο νησιά έχουν πολύ όμορφες παραλίες, κάποιες από τις οποίες είναι αλήθεια ότι μπορείς να προσεγγίσεις μόνο με βάρκα ή ποδαρόδρομο. Ένα μηχανάκι θα ήταν ιδανικό για όποιον θέλει να διανυκτερεύσει εκεί, ιδίως στον Κάλαμο που είναι μεγαλύτερος. Όμως δεν βρήκα τρόπο να περάσει κάποιος μεταφορικό μέσο απέναντι, βέβαια δεν ρώτησα τους ντόπιους πως αυτοί είχαν πάει εκεί τα αυτοκίνητα και μηχανάκια τους.
Όμως, επειδή το είχαμε ακούσει, αλλά και το είδαμε και μόνοι μας, παίζει πολύ το ελεύθερο κάμπινγκ στα δύο αυτά νησιά. Οπότε το πλάνο λέει, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα βρούμε μια μεγαλύτερη παρέα και θα πάμε για ελεύθερο για καμιά βδομάδα και στα δύο νησιά, ώστε να τα χαρούμε και εξερευνήσουμε περισσότερο.
Το βράδυ μας συνεχίστηκε με ωραίο φαγητό στην ψαροταβέρνα “Ξιφίας”, βόλτα στην παραλία και γλυκά (πάλι δυστυχώς στο χέρι) από το ζαχαροπλαστείο “Γαλάτης”, τα οποία απολαύσαμε δίπλα στην ξύλινη προβλήτα χαζεύοντας την θάλασσα και το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι .
Αυτά τα δύο βράδια στον Μύτικα, πολύ μου άρεσαν και ήδη αυτή την στιγμή που γράφω πολύ τα νοσταλγώ.
Αν και βαριέμαι να κάνω τα ίδια και τα ίδια στις εκδρομές μου, αυτό το: - φαγητό δίπλα στην θάλασσα, βόλτα στον πεζόδρομο και την παραλία και έπειτα γλυκό στον “Γαλάτη¨- θα το επαναλάμβανα ευχαρίστως για μερικές ακόμη ημέρες.
Οι φωτογραφίες ακολουθούν σε ξεχωριστό μήνυμα.
Όταν το προηγούμενο απόγευμα ρώτησα τον πιτσιρικά που βρήκαμε στις βάρκες, τι ώρα μπορούσαμε να πάρουμε την βάρκα την επόμενη ημέρα, μας είπε κατά τις δέκα, δέκα και μισή. Αφού κάναμε λίγες προμήθειες βρεθήκαμε εκεί κατά τις 10.15. Εκείνη την ώρα έδιναν μια βάρκα σε κάποιους άλλους και έτσι περιμέναμε. Και περιμέναμε και περιμέναμε και κάτι άρχισε να μην μου αρέσει. Το ψιλιάστηκα ότι αυτοί είχαν κάνει κάποια πατάτα και δεν μας είχαν κρατήσει την βάρκα. Όταν λοιπόν μας το ξεφούρνισαν έγινε ένας μικρός πανικός.
Ο μικρός έκανε ότι δεν θυμόταν την χθεσινή επίσκεψή μας, ο έτερος Καππαδόκης ψέλλιζε δικαιολογίες και έπαιρνε τηλέφωνο στο αφεντικό και εγώ τα είχα πάρει πολύ άσχημα.
Τότε τους ήρθε η έμπνευση να ρωτήσουν σε κάποιον άλλο που νοίκιαζε βάρκες αν είχε καμία και ευτυχώς γι’ αυτούς είχε. Εγώ γλίτωσα το εγκεφαλικό και αυτοί το βρίσιμο.Πήγαμε μαζί με τον πιτσιρικά στον άλλο ενοικιαστή, ο οποίος ευτυχώς φαινόταν ο άνθρωπος ότι ήταν επαγγελματίας. Όμως αυτός ήθελε 20€ παραπάνω, δηλ. 80 € συν τα καύσιμα. Είπα να μην πάει η μέρα χαμένη, καθώς δεν είχαμε και άλλη για να πάμε στα νησάκια και συμφώνησα.
Αφού μας έδωσε το συμφωνητικό, χάρτη και πληροφορίες, μας παρέδωσε για ταχύρρυθμο μάθημα στον γιό του. Τις βάρκες μέχρι 30 ίππους, μπορεί να τις οδηγήσει οποιοσδήποτε έχει δίπλωμα αυτοκινήτου.
Ο γιος ήταν υπερβολικά αναλυτικός στο μάθημα, πήραμε κι από αυτόν έξτρα πληροφορίες και επιτέλους ξεκινήσαμε.
Η συμβουλή του γιού, την οποία και ακολουθήσαμε, ήταν να φτάσουμε πρώτα στο πιο μακρινό σημείο που θέλαμε να πάμε, και έπειτα σιγά σιγά να επιστρέφουμε με στάσεις στις παραλίες που μας αρέσουν και στα δύο λιμανάκια των νησιών. Σύμφωνα με τα λεγόμενα και των δύο, οι καλές παραλίες βρίσκονται στα ανατολικά των δύο νησιών και εκεί κινηθήκαμε κι εμείς.
Ο Κάλαμος έχει ακόμη ένα μικρό λιμάνι - οικισμό;;; την Επισκοπή, η οποία βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον Μύτικα και από την οποία περάσαμε μόνο για μια φωτογραφία.
Το πιο μακρινό σημείο λοιπόν που φτάσαμε, ήταν η παραλία “πισίνα” στον Καστό. Στον χάρτη που μας είχαν δώσει την βρήκα ως “Αμπελάκια”. Εξαιρετική με ωραία χρώματα στο νερό. Σταματήσαμε και σε μία ακόμη - Φύκι- και έπειτα κινήσαμε για το λιμάνι του Καστού.
Το λιμάνι μικρό, λίγα σπίτια μια εκκλησία και δυό -τρεις ταβέρνες, αυτός ήταν όλος ο οικισμός.
Όταν πριν φύγουμε ρώτησα εάν μπορούμε να δέσουμε στα λιμάνια, ο κύριος που μας νοίκιασε είπε ναι. Για τον Καστό μας είπε να πάμε έξω από την ταβέρνα του Μπέλου, (πολύ καλή όπως είπε) και θα μας βοηθούσαν αυτοί να δέσουμε. Όμως εμείς δεν θέλαμε να φάμε και (κακώς) ντραπήκαμε να πάμε εκεί. Οπότε δοκιμάσαμε να δέσουμε λίγο πιο δεξιά, σε κάτι βραχάκια. Και δοκιμάσαμε και ξαναδοκιμάσαμε και η κόρη τραβούσε την βάρκα με το σχοινί κολυμπώντας και η βάρκα πήγαινε μια από εδώ και μια από εκεί. Κοινώς οι λίγοι ευτυχώς παρευρισκόμενοι θα είχαν σκάσει από τα γέλια.
Δεν τα παρατήσαμε όμως και τελικά “ασφαλίσαμε” την βάρκα. Όμως έπρεπε να βγούμε κολυμπώντας, οπότε φωτογραφική γιοκ. Πάτησε και η μικρή κόρη έναν αχινό, οπότε η εξόρμηση στο λιμάνι ήταν πολύ μικρή, ίσα - ίσα που φτάσαμε μέχρι την εκκλησία.Και σαλπάραμε για νέους προορισμούς, στο νησί Κάλαμο αυτή την φορά.
Ανάμεσα στον Καστό και τον Κάλαμο, το μεσημεράκι είχε βάλει λίγο αέρα (μας το είχαν πει), αλλά τίποτα το τραγικό. Περάσαμε από δύο παραλίες του νησιού, κάναμε τις βουτιές μας, αράξαμε, φάγαμε κάτι πρόχειρο για μεσημέρι και φύγαμε για το λιμάνι. Το οποίο λιμάνι ήταν μεγαλύτερο με πολλά ιστιοπλοϊκά αραγμένα εκεί. Βρήκα μια ωραία θέση ανάμεσα στα ιστιοπλοϊκά και ετοιμάστηκα όλο χαρά να δέσω εκεί. Και τότε ήρθε ένας τρέχοντας και μας είπε ότι οι θέσεις ήταν για τα ιστιοπλοϊκά.
-Και που θα δέσουμε ρε μεγάλε εμείς που δεν έχουμε κότερο;
-Να, πηγαίνετε εκεί στην ταβέρνα και θα σας βοηθήσουν να δέσετε, μας είπε.
Όντως από απέναντι μας έκανε νόημα ένα παλικάρι να πάμε εκεί. Δέσαμε ωραία και καλά, πολύ εύκολα αυτή την φορά
και πήραμε να ανηφορίζουμε στο χωριό, που αυτό ήταν αρκετά μεγάλο. Γυρίσαμε από εδώ, γυρίσαμε από εκεί, ήπιαμε και έναν καφέ και φύγαμε για άλλες παραλίες.Πόσες παραλίες πια να δεις και σε πόσες να βουτήξεις μέσα σε μία ημέρα;
Τα παιδιά ήθελαν σε όλες!!! Η τελευταία από αυτές ήταν του Αγίου Δονάτου, με το μικρό εκκλησάκι στην άκρη της.
Έτσι, κατά τις 7 πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Παραδώσαμε την βάρκα, μέτρησαν τα καύσιμα και πληρώσαμε ακόμη 30€, πήραμε και πληροφορίες που θα φάμε για να μην μείνουμε νηστικοί και σήμερα και φύγαμε.
Άξιζε τελικά η μονοήμερη στα δύο νησιά και τα 110€ που δώσαμε για αυτήν;
Δεδομένων των συνθηκών και του χρόνου που είχαμε ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε. Και τα δύο νησιά έχουν πολύ όμορφες παραλίες, κάποιες από τις οποίες είναι αλήθεια ότι μπορείς να προσεγγίσεις μόνο με βάρκα ή ποδαρόδρομο. Ένα μηχανάκι θα ήταν ιδανικό για όποιον θέλει να διανυκτερεύσει εκεί, ιδίως στον Κάλαμο που είναι μεγαλύτερος. Όμως δεν βρήκα τρόπο να περάσει κάποιος μεταφορικό μέσο απέναντι, βέβαια δεν ρώτησα τους ντόπιους πως αυτοί είχαν πάει εκεί τα αυτοκίνητα και μηχανάκια τους.
Όμως, επειδή το είχαμε ακούσει, αλλά και το είδαμε και μόνοι μας, παίζει πολύ το ελεύθερο κάμπινγκ στα δύο αυτά νησιά. Οπότε το πλάνο λέει, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα βρούμε μια μεγαλύτερη παρέα και θα πάμε για ελεύθερο για καμιά βδομάδα και στα δύο νησιά, ώστε να τα χαρούμε και εξερευνήσουμε περισσότερο.
Το βράδυ μας συνεχίστηκε με ωραίο φαγητό στην ψαροταβέρνα “Ξιφίας”, βόλτα στην παραλία και γλυκά (πάλι δυστυχώς στο χέρι) από το ζαχαροπλαστείο “Γαλάτης”, τα οποία απολαύσαμε δίπλα στην ξύλινη προβλήτα χαζεύοντας την θάλασσα και το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι .
Αυτά τα δύο βράδια στον Μύτικα, πολύ μου άρεσαν και ήδη αυτή την στιγμή που γράφω πολύ τα νοσταλγώ.
Αν και βαριέμαι να κάνω τα ίδια και τα ίδια στις εκδρομές μου, αυτό το: - φαγητό δίπλα στην θάλασσα, βόλτα στον πεζόδρομο και την παραλία και έπειτα γλυκό στον “Γαλάτη¨- θα το επαναλάμβανα ευχαρίστως για μερικές ακόμη ημέρες.
Οι φωτογραφίες ακολουθούν σε ξεχωριστό μήνυμα.
