Κάλαμος, Καστός, Μεγανήσι και Μύτικας Αιτωλοακαρνανίας

[vasiliss]

Ημέρα 3η: Μεγανήσι.

Το ferry για Μεγανήσι φεύγει από το Νυδρί της Λευκάδας, οπότε είχαμε καμιά ώρα δρόμο για να φτάσουμε εκεί. Στην είσοδο όμως του νησιού συναντήσαμε μεγάλη ουρά αυτοκινήτων. Μέχρι να διασχίσουμε την πόλη και να απεγκλωβιστούμε από την κίνηση χάσαμε ένα πολύτιμο μισάωρο και με έπιασε άγχος για το αν θα προλάβουμε το καράβι. Τελικά φτάσαμε εκεί δύο λεπτά πριν σαλπάρει.

Εισιτήρια βγάζεις μέσα στο ferry. Για το αυτοκίνητο δώσαμε περίπου 11€ και 1,9€ για τον κάθε επιβάτη. Χαζέψαμε το νησάκι Μαδούρη και τον Σκορπιό, στον οποίο γίνονταν πολλές εργασίες και μετά από 40 λεπτά φτάσαμε στο λιμάνι του νησιού, τα Σπήλια.
Πάνω από τα Σπήλια, βρίσκεται το Σπαρτοχώρι, το μεγαλύτερο χωριό του νησιού, όπου είχαμε κλείσει και το δωμάτιο. Οι δρόμοι στο χωριό είναι τόσο στενοί, που όποιος θέλει να βάλει μέσα το αυτοκίνητό του πρέπει να το σκεφτεί διπλά. Ευτυχώς η κυρία Σταθούλα μας είχε στείλει αναλυτικές γραπτές οδηγίες και παίρνοντας τον περιφερειακό δρόμο καταφέραμε να φτάσουμε στο δωμάτιο.

Τακτοποιηθήκατε και φύγαμε αμέσως για ένα μπάνιο στην πρώτη κοντινή παραλία που μας έκανε κλικ. Στους χάρτες της Google την βρήκα να λέγεται Νίλεκ!!! και βρισκόταν πολύ κοντά. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι αμέτρητες θεόρατες ελιές που είδα σε όλο το νησί. Ελαιώνες που έφταναν μέχρι δίπλα στην θάλασσα, αλλά οι περισσότεροι φαίνονταν παρατημένοι. Σε έναν τέτοιο ελαιώνα παρκάραμε, διασχίσαμε ακόμη έναν εγκαταλειμμένο και φτάσαμε στην μικρή όμορφη παραλία, ένα μέτρο όλο κι όλο πλάτος. Στην περίφραξη του ελαιώνα, είχαν σχηματίσει πάμπολλα καραβάκια με τα ξυλάκια και τα σχοινιά που είχε ξεβράσει η θάλασσα.

Και στο Μεγανήσι παίζει πολύ το σκηνικό με τις ενοικιαζόμενες βάρκες, που έρχονται κυρίως από την Λευκάδα, αλλά μπορείς να τις νοικιάσεις και εκεί και να κάνεις τον γύρο του νησιού. Ευτυχώς βέβαια δεν ήταν τόσο πολλές, όσο συναντήσαμε πέρυσι στα Σύβοτα, για να αλλοιώνουν το τοπίο. Η πρόσβαση πάντως στις περισσότερες από αυτές γίνεται και οδικώς. Οδική πρόσβαση δεν υπάρχει στο στενό νότιο κομμάτι του νησιού, που βρίσκονται μια - δυο όμορφες παραλίες και η σπηλιά του Παπανικολή, στην οποία όμως είχαμε πάει άλλη χρονιά με εκδρομικό καράβι από την Λευκάδα.

Αράξαμε λοιπόν κάμποσο εκεί και έπειτα επιστρέψαμε στο δωμάτιο για να φάμε κάτι πρόχειρο.
Η επόμενη παραλία που αποφασίσαμε να πάμε το απόγευμα ήταν στα δυτικά του νησιού και λέγεται Λιμονάρι. Μια ακόμη όμορφη παραλία σε έναν μικρό κόλπο που βλέπει απέναντι το νησί Κάλαμο, με μικρή καντίνα, που ευτυχώς δεν είχε γεμίσει την παραλία με ομπρέλες και ξαπλώστρες.

Συνεχίσαμε την βόλτα μας με το αυτοκίνητο προς την παραλία Ελιά, περάσαμε από το δεύτερο “μεσόγειο” χωριό του νησιού το Κατωμέρι και συνεχίσαμε προς το Βαθύ.
Το Βαθύ είναι ένα φυσικό λιμάνι σε έναν από τους αμέτρητους κόλπους που έχει το νησί. Εδώ χτυπάει η νυχτερινή ζωή του νησιού. Πολλά ιστιοπλοϊκά, πολλά εστιατόρια και διάφορα άλλα μαγαζιά, λίγα σπίτι, μία εκκλησία και η μεγαλύτερη κίνηση από τουρίστες σε όλο το νησί. Είναι το "κοσμικό" στέκι του νησιού.
Εμείς όμως θέλαμε κάτι πιο ήσυχο, οπότε απολαύσαμε την βόλτα μας την ώρα του ηλιοβασιλέματος και φύγαμε για το Σπαρτοχώρι.
Έτσι μέσα σε ένα απόγευμα είχαμε γυρίσει όλο το κεντρικό τμήμα του νησιού και είχαμε δει και τους τρεις οικισμούς του.

Επιστρέψαμε στο Σπαρτοχώρι και μέχρι να ετοιμαστεί η οικογένεια, βγήκα μια βόλτα στο χωριό. Όμορφο χωριό με δυο ταβερνούλες, πιο ενδιαφέρουσα μου φάνηκε αυτή του “Λάκη”, δυο πιτσαρίες και ένα ωραίο “μπαλκόνι” από το οποίο μπορούσες να χαζέψεις από ψηλά τον κόλπο στον οποίο βρίσκεται το λιμάνι Σπήλια.
Η οικογένεια είχε αποφασίσει όμως να φάμε στο Κατωμέρι. Εκεί είχαν ανακαλύψει το μεζεδοπωλείο “Τόμπολες”.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στην άκρη του χωριού, γιατί δεν θέλαμε να κολλήσουμε σε κανένα στενό και πήραμε να περιδιαβαίνουμε τα δρομάκια. Το χωριό φαινόταν πολύ ήσυχο, κόσμος δεν κυκλοφορούσε καθόλου, έως ότου φτάσαμε στο μεζεδοπωλείο. Ένας όμορφος χώρος με αρκετό, ντόπιο από ότι κατάλαβα, κόσμο και πολύ καλό φαγητό.

Η τρίτη βραδιά μας τελείωνε και μαζί της την επόμενη τελείωνε και η εκδρομή μας. Προσπάθησα, ο ανεύθυνος πατέρας να πείσω την μεγάλη κόρη να μείνουμε ακόμη μία ημέρα, αλλά αυτή ήταν ανένδοτη, ήθελε να διαβάσει. Βέβαια άδικα προσπαθούσα, γιατί την επόμενη έμαθα ότι το δωμάτιό μας δεν ήταν διαθέσιμο, αλλά είχε ήδη νοικιαστεί.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Έχω ενθουσιαστεί!
Τέτοιες ιστορίες θέλουμε να διαβάζουμε, γι' ανεξερευνητα νησάκια, να βάζουμε ταξιδιωτικούς στόχους.
Έχω συντονιστεί και περιμένω τη συνέχεια με μάτια ορθάνοιχτα

 

[Sassenach77]

Έχω ενθουσιαστεί!
Τέτοιες ιστορίες θέλουμε να διαβάζουμε, γι' ανεξερευνητα νησάκια, να βάζουμε ταξιδιωτικούς στόχους.
Έχω συντονιστεί και περιμένω τη συνέχεια με μάτια ορθάνοιχτα

Μη δεις λιλιπούτειο νησάκι εσύ

 

[vasiliss]

Έχω ενθουσιαστεί!
Τέτοιες ιστορίες θέλουμε να διαβάζουμε, γι' ανεξερευνητα νησάκια, να βάζουμε ταξιδιωτικούς στόχους.
Έχω συντονιστεί και περιμένω τη συνέχεια με μάτια ορθάνοιχτα

Η αλήθεια είναι Γιάννη, ότι εσένα σκεφτόμουν όταν ξεκίνησα να γράφω την ιστορία, γιατί είχα διαβάσει για την επιθυμία σου να πας στα συγκεκριμένα νησιά. Εγώ βέβαια έκανα ένα πολύ γρήγορο πέρασμα. Ελπίζω η ιστορία να είναι η αφορμή για να πας κι εσύ και να μας κάνεις μια αναλυτική ανταπόκριση. Πάντως εμένα είναι στόχος μου πια να να ξαναπάω και να μείνω σε Κάλαμο και Καστό και να τα εξερευνήσω εκ των έσω και όχι μόνο δια θαλάσσης.

 

[psilos3]

Μη δεις λιλιπούτειο νησάκι εσύ

Αφού με ξέρεις , αδυναμίες ειν' αυτές.

Εγώ βέβαια έκανα ένα πολύ γρήγορο πέρασμα. Ελπίζω η ιστορία να είναι η αφορμή για να πας κι εσύ και να μας κάνεις μια αναλυτική ανταπόκριση.

Σ' ευχαριστώ πολύ Βασίλη. Πάντα χαίρομαι να διαβάζω τις ιστορίες σου, νομίζω ότι κυριότερα σ' αυτές στην Ελλάδα είσαι ειδικός, μας έχεις δείξει μέρη που ούτε καν φανταζομασταν να ταξιδέψουμε, δίνοντας μας αφορμές.
Εντάξει, τώρα για τα νησιά αυτά δε θέλω και πολύ είναι η αλήθεια, έχουν μπει στο πρόγραμμα.
Περιμένω όμως να διαβάσω τη δική σου άποψη και οπτική για το πως είδες αυτούς τους άγνωστους στο ευρύ κοινό προορισμούς.

 

[Κυριακος-Ελενη]

Εχω σπιτι στον Μυτικα,και τα γυρναω αυτα τα μερη καθε χρονο,ειναι πολυ ομορφα για καποιον που ψαχνει το κατι διαφορετικο σε αχεση με πιο κοσμοπολιτικους προορισμους.Οι ντοπιοι ειναι λιγο αντιτουριστικοι να το πω ευγενικα,αλλα το παραβλεπω.

 

[vasiliss]

Εχω σπιτι στον Μυτικα,και τα γυρναω αυτα τα μερη καθε χρονο,ειναι πολυ ομορφα για καποιον που ψαχνει το κατι διαφορετικο σε αχεση με πιο κοσμοπολιτικους προορισμους.Οι ντοπιοι ειναι λιγο αντιτουριστικοι να το πω ευγενικα,αλλα το παραβλεπω.

Οπότε θα είναι χρήσιμες όποιες επιπλέον πληροφορίες προσθέσεις στο παρόν νήμα. Σίγουρα θα ξέρεις περισσότερα από εμένα που πήγα μόνο δύο ημέρες.

 

[Κυριακος-Ελενη]

Ο Καλαμος και ο Καστος ειναι ησυχαστηρια,σε αντιθεση με το πιο κοσμικο Μεγανησι,το οποιο εκμεταλευομενο και την μαρινα του,μπορει και δεχεται μεγαλες θαλαμηγους,και το βραδυ κυκλοφορει πραγματικα "καλος" κοσμος,ενω εχει και σαφως περισσοτερες επιλογες για φαι-ποτο.Ο Καλαμος και ο Καστος εχουν απο δυο-τρια μαγαζακια στο λιμανι,ενω ο Καλαμος εχει και δευτερο εμπορικο λιμανι,την Επισκοπη.Και τα δυο αυτα νησια περπατιουνται,με τις "καλες" παραλιες,να βρισκονται στα ανατολικα τους,κοιτωντας την Αιτωλοακαρνανια.Το συνολο των νησιων αυτων λεγεται "Τηλεβοιδες νησοι",γιατι τα παλια χρονια,οι κατοικοι τους,επικοινωνουσαν με τους τηλεβοες.Εχουν καθημερινη συνδεση με τον Μυτικα,οπου και ερχονται οι κατοικοι τους για τις προμηθειες τους,αλλα και για να πανε τα παιδια στο σχολειο με το καραβακι.

 

[LULLU]

ειχα δει ενα βιντεο για το Μεγανησι και τους πλουσιους που αραζουν εκει τα σκαφη τους....χαχαχα.. ετσι λογικο φαινεται να ειναι ακριβο νησι..

 

[vasiliss]

Ημέρα 1η: Μύτικας

Για εμάς ο Μύτικας ήταν μια αναγκαία βάση για την μονοήμερη εξόρμηση με βάρκα στον Κάλαμο και τον Καστό. Από τα λίγα που έψαξα δεν μου έκανε κάτι κλικ σε αυτόν και την γύρω περιοχή, οπότε δεν είχα και κανένα καημό να φύγω νωρίς από Θεσσαλονίκη. Χαζέψαμε από εδώ, χαζέψαμε από εκεί, πήγαμε λίγο και στον “νεοφώτιστο” και φύγαμε από εκεί καλό μεσημέρι.
Όταν φτάσαμε στον Μύτικα, βρήκαμε το διαμέρισμα που είχαμε κλείσει, πήγαμε έως το λιμάνι για να επιβεβαιώσουμε ότι η βάρκα που είχαμε κλείσει πριν από ημέρες θα μας περίμενε αύριο και κάναμε μια βουτιά στην διπλανή από το λιμανάκι παραλία. Η παραλία αυτή συνέχιζε για αρκετά χιλιόμετρα πέρα, αλλά εμείς είχαμε κατέβει με τα πόδια και αρκεστήκαμε σε αυτήν, που δεν έλεγε και πολλά.

Το βράδυ είπαμε να μην πάρουμε πάλι αυτοκίνητο και να φάμε κάπου παραλιακά μέσα στο χωριό. Κάναμε την σχετική έρευνα, τρομάρα μας, και φύγαμε για την ταβέρνα.
Όταν φτάσαμε στην παραλία, είδαμε κόσμο μαζεμένο να παρακολουθεί την λεγόμενη “βαρκαρόλα”. Η ημέρα που φτάσαμε ήταν η παραμονή μιας σημαντικής γιορτής για το χωριό, της αγίας Ελεούσας (θαρρώ), που προ covid γινόταν και μεγάλο πανηγύρι, από ότι μας είπαν. Τώρα το αν η “βαρκαρόλα” σχετιζόταν με αυτή τη γιορτή θα σας γελάσω και δεν θα το ήθελα. Δυο - τρεις που ρωτήσαμε μας τα έλεγαν διαφορετικά ο καθένας. Ο ένας μας είπε ότι σχετίζεται, ο δεύτερος ότι όχι και ο τρίτος δεν ήξερε. Ίσως μπορεί να μας διαφωτίσει ο @Κυριακος-Ελενη

Το θέαμα πάντως ήταν ευχάριστο, κράτησε κανένα μισάωρο και έπειτα καθίσαμε στην ταβέρνα που ήταν πάνω στο κύμα για να φάμε. Εμείς έτσι πιστεύαμε, ότι θα φάμε, αλλά ο μάγειρας της ταβέρνας είχε άλλη άποψη, γιατί ότι και να πήραμε δεν τρωγόταν . Αφού χορτάσαμε ψωμί, σαλάτα και ... ωραία θέα, δεν μπορώ να πω ήταν ωραία δίπλα στην θάλασσα, κάναμε μια βόλτα στον πεζόδρομο. Το όλο σκηνικό μου θύμισε περασμένες δεκαετίες. Καθόλου όμως δεν με χάλασε, αντίθετα μου έφερε μια γλυκιά νοσταλγία, καθώς η βραδιά, πέρα από την ταβέρνα, ήταν πολύ όμορφη.
Πεινασμένοι λοιπόν, είπαμε να καθίσουμε στο “διάσημο” ζαχαροπλαστείο της περιοχής, τον “Γαλάτη” και να φάμε κανένα γλυκό. Το οποίο όμως ζαχαροπλαστείο ήταν τόσο διάσημο, που τα τραπέζια του, δίπλα στο κύμα κι αυτά, ήταν ασφυκτικά γεμάτα και από γλυκό δεν είχε μείνει ούτε ένα για δείγμα. Πήραμε λοιπόν από ένα παγωτό στο χέρι και καθίσαμε στην διπλανή προβλήτα να απολαύσουμε το ολόγιομο φεγγάρι που στόλιζε απόψε τον ουρανό.
Η πρώτη εντύπωση λοιπόν από τον Μύτικα ήταν ανέλπιστα θετική, παρ' όλο που μείναμε νηστικοί .

 

[Κυριακος-Ελενη]

Καλημερα!Η βαρκαρολα γινεται τα τελευταια δυο-τρια χρονια,φετος ηταν πιο εντυπωσιακη,και πιο καλα οργανωμενη.Ο Γαλατης μεσα Αυγουστου που πηγατε ειναι παντα ετσι,αφου περαν των τουριστων,κατεβαινει κοσμος και απο τα γυρω χωρια,κατα τ'αλλα,ειναι απο τις λιγες επιλογες του Μυτικα,για να πιεις μια μπυρα,να φας ενα γλυκο...
Αν πας Ιουλιο πχ,ειναι απολαυση,ειδικα κατα τις 7-8 το απογευμα,που πεφτει και ο ηλιος...
Σε πια ταβερνα κατσατε,και χαλαστηκατε τοσο?

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Βαρκάδα στον Κάλαμο και τον Καστό.

Όταν το προηγούμενο απόγευμα ρώτησα τον πιτσιρικά που βρήκαμε στις βάρκες, τι ώρα μπορούσαμε να πάρουμε την βάρκα την επόμενη ημέρα, μας είπε κατά τις δέκα, δέκα και μισή. Αφού κάναμε λίγες προμήθειες βρεθήκαμε εκεί κατά τις 10.15. Εκείνη την ώρα έδιναν μια βάρκα σε κάποιους άλλους και έτσι περιμέναμε. Και περιμέναμε και περιμέναμε και κάτι άρχισε να μην μου αρέσει. Το ψιλιάστηκα ότι αυτοί είχαν κάνει κάποια πατάτα και δεν μας είχαν κρατήσει την βάρκα. Όταν λοιπόν μας το ξεφούρνισαν έγινε ένας μικρός πανικός.
Ο μικρός έκανε ότι δεν θυμόταν την χθεσινή επίσκεψή μας, ο έτερος Καππαδόκης ψέλλιζε δικαιολογίες και έπαιρνε τηλέφωνο στο αφεντικό και εγώ τα είχα πάρει πολύ άσχημα. Τότε τους ήρθε η έμπνευση να ρωτήσουν σε κάποιον άλλο που νοίκιαζε βάρκες αν είχε καμία και ευτυχώς γι’ αυτούς είχε. Εγώ γλίτωσα το εγκεφαλικό και αυτοί το βρίσιμο.

Πήγαμε μαζί με τον πιτσιρικά στον άλλο ενοικιαστή, ο οποίος ευτυχώς φαινόταν ο άνθρωπος ότι ήταν επαγγελματίας. Όμως αυτός ήθελε 20€ παραπάνω, δηλ. 80 € συν τα καύσιμα. Είπα να μην πάει η μέρα χαμένη, καθώς δεν είχαμε και άλλη για να πάμε στα νησάκια και συμφώνησα.
Αφού μας έδωσε το συμφωνητικό, χάρτη και πληροφορίες, μας παρέδωσε για ταχύρρυθμο μάθημα στον γιό του. Τις βάρκες μέχρι 30 ίππους, μπορεί να τις οδηγήσει οποιοσδήποτε έχει δίπλωμα αυτοκινήτου.
Ο γιος ήταν υπερβολικά αναλυτικός στο μάθημα, πήραμε κι από αυτόν έξτρα πληροφορίες και επιτέλους ξεκινήσαμε.
Η συμβουλή του γιού, την οποία και ακολουθήσαμε, ήταν να φτάσουμε πρώτα στο πιο μακρινό σημείο που θέλαμε να πάμε, και έπειτα σιγά σιγά να επιστρέφουμε με στάσεις στις παραλίες που μας αρέσουν και στα δύο λιμανάκια των νησιών. Σύμφωνα με τα λεγόμενα και των δύο, οι καλές παραλίες βρίσκονται στα ανατολικά των δύο νησιών και εκεί κινηθήκαμε κι εμείς.

Ο Κάλαμος έχει ακόμη ένα μικρό λιμάνι - οικισμό;;; την Επισκοπή, η οποία βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον Μύτικα και από την οποία περάσαμε μόνο για μια φωτογραφία.
Το πιο μακρινό σημείο λοιπόν που φτάσαμε, ήταν η παραλία “πισίνα” στον Καστό. Στον χάρτη που μας είχαν δώσει την βρήκα ως “Αμπελάκια”. Εξαιρετική με ωραία χρώματα στο νερό. Σταματήσαμε και σε μία ακόμη - Φύκι- και έπειτα κινήσαμε για το λιμάνι του Καστού.

Το λιμάνι μικρό, λίγα σπίτια μια εκκλησία και δυό -τρεις ταβέρνες, αυτός ήταν όλος ο οικισμός.
Όταν πριν φύγουμε ρώτησα εάν μπορούμε να δέσουμε στα λιμάνια, ο κύριος που μας νοίκιασε είπε ναι. Για τον Καστό μας είπε να πάμε έξω από την ταβέρνα του Μπέλου, (πολύ καλή όπως είπε) και θα μας βοηθούσαν αυτοί να δέσουμε. Όμως εμείς δεν θέλαμε να φάμε και (κακώς) ντραπήκαμε να πάμε εκεί. Οπότε δοκιμάσαμε να δέσουμε λίγο πιο δεξιά, σε κάτι βραχάκια. Και δοκιμάσαμε και ξαναδοκιμάσαμε και η κόρη τραβούσε την βάρκα με το σχοινί κολυμπώντας και η βάρκα πήγαινε μια από εδώ και μια από εκεί. Κοινώς οι λίγοι ευτυχώς παρευρισκόμενοι θα είχαν σκάσει από τα γέλια. Δεν τα παρατήσαμε όμως και τελικά “ασφαλίσαμε” την βάρκα. Όμως έπρεπε να βγούμε κολυμπώντας, οπότε φωτογραφική γιοκ. Πάτησε και η μικρή κόρη έναν αχινό, οπότε η εξόρμηση στο λιμάνι ήταν πολύ μικρή, ίσα - ίσα που φτάσαμε μέχρι την εκκλησία.
Και σαλπάραμε για νέους προορισμούς, στο νησί Κάλαμο αυτή την φορά.

Ανάμεσα στον Καστό και τον Κάλαμο, το μεσημεράκι είχε βάλει λίγο αέρα (μας το είχαν πει), αλλά τίποτα το τραγικό. Περάσαμε από δύο παραλίες του νησιού, κάναμε τις βουτιές μας, αράξαμε, φάγαμε κάτι πρόχειρο για μεσημέρι και φύγαμε για το λιμάνι. Το οποίο λιμάνι ήταν μεγαλύτερο με πολλά ιστιοπλοϊκά αραγμένα εκεί. Βρήκα μια ωραία θέση ανάμεσα στα ιστιοπλοϊκά και ετοιμάστηκα όλο χαρά να δέσω εκεί. Και τότε ήρθε ένας τρέχοντας και μας είπε ότι οι θέσεις ήταν για τα ιστιοπλοϊκά.

-Και που θα δέσουμε ρε μεγάλε εμείς που δεν έχουμε κότερο;
-Να, πηγαίνετε εκεί στην ταβέρνα και θα σας βοηθήσουν να δέσετε, μας είπε.

Όντως από απέναντι μας έκανε νόημα ένα παλικάρι να πάμε εκεί. Δέσαμε ωραία και καλά, πολύ εύκολα αυτή την φορά και πήραμε να ανηφορίζουμε στο χωριό, που αυτό ήταν αρκετά μεγάλο. Γυρίσαμε από εδώ, γυρίσαμε από εκεί, ήπιαμε και έναν καφέ και φύγαμε για άλλες παραλίες.
Πόσες παραλίες πια να δεις και σε πόσες να βουτήξεις μέσα σε μία ημέρα;
Τα παιδιά ήθελαν σε όλες!!! Η τελευταία από αυτές ήταν του Αγίου Δονάτου, με το μικρό εκκλησάκι στην άκρη της.

Έτσι, κατά τις 7 πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Παραδώσαμε την βάρκα, μέτρησαν τα καύσιμα και πληρώσαμε ακόμη 30€, πήραμε και πληροφορίες που θα φάμε για να μην μείνουμε νηστικοί και σήμερα και φύγαμε.

Άξιζε τελικά η μονοήμερη στα δύο νησιά και τα 110€ που δώσαμε για αυτήν;
Δεδομένων των συνθηκών και του χρόνου που είχαμε ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε. Και τα δύο νησιά έχουν πολύ όμορφες παραλίες, κάποιες από τις οποίες είναι αλήθεια ότι μπορείς να προσεγγίσεις μόνο με βάρκα ή ποδαρόδρομο. Ένα μηχανάκι θα ήταν ιδανικό για όποιον θέλει να διανυκτερεύσει εκεί, ιδίως στον Κάλαμο που είναι μεγαλύτερος. Όμως δεν βρήκα τρόπο να περάσει κάποιος μεταφορικό μέσο απέναντι, βέβαια δεν ρώτησα τους ντόπιους πως αυτοί είχαν πάει εκεί τα αυτοκίνητα και μηχανάκια τους.
Όμως, επειδή το είχαμε ακούσει, αλλά και το είδαμε και μόνοι μας, παίζει πολύ το ελεύθερο κάμπινγκ στα δύο αυτά νησιά. Οπότε το πλάνο λέει, ότι κάποια στιγμή στο μέλλον, θα βρούμε μια μεγαλύτερη παρέα και θα πάμε για ελεύθερο για καμιά βδομάδα και στα δύο νησιά, ώστε να τα χαρούμε και εξερευνήσουμε περισσότερο.

Το βράδυ μας συνεχίστηκε με ωραίο φαγητό στην ψαροταβέρνα “Ξιφίας”, βόλτα στην παραλία και γλυκά (πάλι δυστυχώς στο χέρι) από το ζαχαροπλαστείο “Γαλάτης”, τα οποία απολαύσαμε δίπλα στην ξύλινη προβλήτα χαζεύοντας την θάλασσα και το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι .

Αυτά τα δύο βράδια στον Μύτικα, πολύ μου άρεσαν και ήδη αυτή την στιγμή που γράφω πολύ τα νοσταλγώ.
Αν και βαριέμαι να κάνω τα ίδια και τα ίδια στις εκδρομές μου, αυτό το: - φαγητό δίπλα στην θάλασσα, βόλτα στον πεζόδρομο και την παραλία και έπειτα γλυκό στον “Γαλάτη¨- θα το επαναλάμβανα ευχαρίστως για μερικές ακόμη ημέρες.

Οι φωτογραφίες ακολουθούν σε ξεχωριστό μήνυμα.