Γεωργία Καλοκαιρινές διακοπές στη საქართველო (Γεωργία)

[evaT]

Ευχαριστώ για την απάντηση Θέμη.
'Οσο για το Καχέτι, πέρασα τόσο ωραία εκείνη τη μέρα, γελάσαμε με την καρδιά μας και το είχα πολύ ανάγκη, οπότε δεν το απαξιώνω σε καμία περίπτωση.
Δεν αμφιβάλλω ότι η χώρα έχει πολλές ομορφιές ακόμη, φιλοδοξώ να επανέλθω!

 

[Smaragda53]

Δεν είναι ένα,τα άλογα είναι δυο.Αυτα και τα υπόλοιπα 30,αν θυμάμαι καλά,αγάλματα είναι αντίγραφα αρχαιολογικών ευρημάτων.Τα πρωτότυπα άλογα είναι στο αρχαιολογικό μουσείο.Το Κουταισι θεωρείται ότι ανήκει στην περιοχή της αρχαίας Κολχιδας και για αυτό το συντριβάνι λέγεται Colchis fountain.

View attachment 510167 View attachment 510166

Οσον αφορά την ιστορία υπέροχη και απολαυστική όπως όλες οι ιστορίες της Ευας.Η μόνη ένσταση μου είναι ότι εγώ δεν θα συνιστούσα επίσκεψη στο Καχετι,εκτός από την οινογνωσια μου φάνηκε αδιάφορο.Αντιθετως την περιοχή της Μεστια και το Ουσγκουλι τα θεωρώ must.Εχει και αλλά ενδιαφέροντα μέρη να δει κάποιος πχ Tskaltubo,Martvili canyon κλπ

Ευχαριστούμε για τις πολύ ενδιαφερουσες πληροφορίες!!

 

[Smaragda53]

Ευχαριστούμε για τις πολύ ενδιαφερουσες πληροφορίες!!

Εξαιρετικά ενδιαφεροντα ευρήματα!

 

[fenia42]

Την τελευταία φορά που σε πήρα μαζί μου στο Χαριλάου μαύρη γάτα της καρδιάς μας, πριν μπούμε στο γήπεδο ψιθύρισα στο αυτι του Αντώνη τη λέξη «Μεστια» κι αυτός μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι σε φάση «αστη να λέει, θα πάμε αλλά δε το ξέρει ακόμα»
Κακώς δεν τον άκουσες πολύ κακώς ! Τώρα πρέπει να ξαναπάς Γεωργία, όχι γήπεδο. Από εκεί έχεις φάει αποκλεισμό.
Πάντως για Αμπχαζια τα τελευταία news που είχα είναι ότι δε μπορείς εδώ και κάποια χρόνια να μπεις από γεωργιανό έδαφος ενώ για Οσσετία που κανονικά λέγεται Ασσετία, θέλει ρωσική βίζα , το ίδιο και για Τσετσενία.

 

[YiannisTS]

Πάντως για Αμπχαζια τα τελευταία news που είχα είναι ότι δε μπορείς εδώ και κάποια χρόνια να μπεις από γεωργιανό έδαφος ενώ για Οσσετία που κανονικά λέγεται Ασσετία, θέλει ρωσική βίζα , το ίδιο και για Τσετσενία.

Τελευταία νέα από ποια πηγή; Κάποιο link επίσημο;

 

[fenia42]

Τελευταία νέα από ποια πηγή; Κάποιο link επίσημο;

Verifying…

 

[YiannisTS]

View attachment 510294
Verifying…

Ευχαριστώ πολύ!

 

[mapouna protopao]

Χαίρετε .
Ξεκίνησα να γράψω δυο κουβέντες για τα μέρη που πήγα μόνος μου , αλλά γράφοντας μου άνοιξε η όρεξη και έγραψα ολόκληρο διήγημα.

Συμβαίνουν αυτά.
Η πέμπτη μέρα λοιπόν.
Περιπέτεια και ταλαιπωρία.
Στο στοιχείο μου.

Άφησα την ωραία κοιμωμένη να χουζουρεύει , πήρα το μετρό και κατέβηκα έξι στάσεις παραπέρα, σε μια λαϊκή γειτονιά της Τυφλίδας.
Ψώνισα ένα χατσαπούρι σε μέγεθος πίτσας, να έχω να μασουλάω , και έψαξα μαρσρούτκα για το Borjomi.
Περίμενα κανένα σαράβαλο πεντηκονταετίας , και να συνταξιδεψω με κότες και γιαγιάδες με τσεμπέρια, - έτσι για την εμπειρία- αλλά οποία απογοήτευση.
Η μαρσρούτκα ήταν Μερσεντές με air condition και usb ports.
Δεν κάνουμε δουλίτσα έτσι.
Παρόλα αυτά η διαδρομή ήταν ευχάριστη και η ημέρα προοιωνιζόταν η καλύτερη του ταξιδιού .
Από την μια, είχα κάποιες ενοχές που άφησα μόνη την συνταξιδιωτισσα ,από την άλλη ανάσανα γιατί μου είχε γίνει στενός κορσές.
Οχι βέβαια για να με προστατέψει από τίποτα κακοτοπιές , αλλά για να μην απομακρύνεται από την εμβέλεια του hot spot του απεριόριστου internet που είχα στο τηλέφωνο μου.
Εντάξει , είχε και μια eSIM στο δικό της κινητό, για ώρα ανάγκης, όπως σήμερα.
Οι ενοχές πέταξαν μακριά , όταν ανέβασε φωτό στορυ στο Facebook, ποζάροντας χαμογελαστή σε μια γέφυρα με αεράτο φουστανάκι , τραβηγμένη από χέρι αγνώστου φωτογράφου.
Αφού φαινόταν να περνάει καλά , ησύχασα κι εγώ.
Όπως μου εκμυστηρεύτηκε κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, αλλά έκανε βούκινο στην τρέχουσα ιστορία, έκανε πάταγο χωρίς τον μαντράχαλο δίπλα της.
Σύμπασα η αρσενική Τυφλίδα ξαναβρήκε το φως της μετά από αιώνες τύφλας στην θωριά της εκπάγλου πρέσβειρας του ελληνικού κάλλους.
Έφτασα στο Borjomi κατά τις 11. Καταπληκτικό μέρος. Πεύκα, έλατα,ποτάμια , νερά.
Ήταν στις τουριστικές δόξες του πριν 150 χρόνια , αφού ερχόταν και η τσαρική οικογένεια Ρομανόφ να στρώσει τα αρθριτικά της, και να πιει το πολύ φημισμένο μεταλλικό νερό της περιοχής .
Έχει και παλάτι κάπου εδώ γύρω.
Επιβεβαιώνω ότι το νερό Borjomi είναι εξαιρετικό.
Τώρα ανακάμπτει τουριστικά, παραθερίζει αρκετός κόσμος που δεν είναι της θάλασσας αλλά της δροσιάς, έχει μερικά ωραία παλιά ξενοδοχεία και έναν ιστορικό κήπο παράλληλα με ένα ποταμάκι .
Δραστηριότητες , κυρίως βόλτες στα βουνά με ειδικά αυτοκίνητα τύπου mad max , zip lines και τέτοια ωραία για τα οποία δε είχα χρόνο.
Μπήκα σ αυτόν τον κήπο , ακολουθώντας δύο κοπελιές τούμπανα, με καυτά σορτς και πετσέτες στον λαιμό.
Σε ένα παγκάκι έπιασα κουβέντα με μια νεαρή Γεωργιανή και μου έδειξε φωτογραφίες από κάποιες πισίνες ιαματικού νερού , στις οποίες πήγαινε κι αυτή και τα τούμπανα με τις πετσέτες επ’ώμου.
Όπως μου είπε, ήταν σε απόσταση ενός εικοσάλεπτου με τα πόδια, οπότε αποφάσισα ότι άξιζε τον κόπο .
Πιάσαμε το μπιρι μπιρι , στο εικοσάλεπτο είμασταν στη μέση του πουθενά , ίσως πήραμε λάθος μονοπάτι.
Είπα στην κοπέλα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω, γιατί δεν θα προλάβαινα να δω το βασικό αξιοθέατο της ημέρας.
Μαγιό και πετσέτα , αναπαυόταν στο σακίδιο που είχα εμπιστευτεί στην εισιτηριοκοφτισσα , στο κουβούκλιο της εισόδου, για να μην το κουβαλάω σαν γάιδαρος στην ανηφόρα.
Η κοπελιά επέμενε , αλλά της εξήγησα ότι δεν γίνεται να μπω με το βρακί στην πισίνα και να περιμένω να στεγνώσω.
Ανταλλάξαμε σοσιαλ μίντια και πήρα τον κατήφορο.

Έφτασα στον σταθμό που είχα κατεβεί πριν
δύο-τρεις ώρες και ρώτησα έναν μουντρούχο εκεί , τι ώρα έχει μαρσρούτκα για το Akhaltchike.
Μου γάβγισε ότι δεν έχει άλλη σήμερα.
Τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Μπήκα συγχυσμένος στο γραφείο του σταθμού.
Μια κακότροπη θειά πίσω από το γκισέ, της οποίας ο εργασιακός βίος σίγουρα άρχισε επί Σοβιετικής Ένωσης , μου έδωσε να καταλάβω, ότι η μόνη μου επιλογή ήταν να πάω στην στάση απέναντι και να περιμένω , μήπως και με συμμαζέψει η περαστική μαρσρούτκα που ερχόταν από την Τυφλίδα.

Έδωσα περιθώριο μισής ώρας.

Αν δεν περνούσε η μαρσρούτκα , θα έκλεινα ένα κατάλυμα στο Borjomi κι ασε την Εύα να με περιμένει στο Batumi άλλη μια μέρα.
Άσε που θα είχα και παρέα, την πιτσιρίκα και την φιλενάδα της.
Τελικά , πέρασε στο δεκάλεπτο και κατά τις τρεις, έφτασα στον σταθμό του Akhaltchike απολαμβάνοντας μια κατάφυτη παραποτάμια διαδρομή.
Έβραζε ο τόπος.
Δεν είχα κοιτάξει καθόλου χάρτη , οπότε μια πινακίδα που με πληροφόρησε ότι ήμουν σε απόσταση 18 χλμ από τα τουρκικά σύνορα, με ξάφνιασε.
Το αξιοθέατο για το οποίο ήρθα εδώ -στα βάθη της Ανατολίας που λένε- είναι η Vardza Cave town , μια μοναστική πολιτεία σκαμμένη σε βράχο.
Απέχει από το Akhaltsikhe καμιά 60ρια χλμ αλλά η πρόσβαση είναι κάπως περίπλοκη.
Είχε μαρσρούτκα στις τέσσερις για να πας, αλλά όχι και για να επιστρέψεις .
Εναλλακτική, ταξιτζής σε πάει , σε περιμένει μέχρι δύο ώρες και σε επιστρέφει αντί 25 περίπου ευρώ.
Με διπλάρωσαν οι ταξιτζήδες για άμεση μετάβαση , αλλά είχα κάνει τον ποδαρόδρομο στο Borjomi , ήμουν ιδρωμένος και βρώμικος και χρειαζόμουν μια ανάσα.
Κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει μόλις μισή ώρα πριν , κατά την διάρκεια της διαδρομής έναντι 8 ευρώ την βραδιά.
Φυσικά δεν υπήρχε ξενοδοχείο. Ήταν όμως ένα πολύ ωραίο χωριάτικο σπίτι σε Ηπειρώτικο στυλ με κληματαριά -κρεβατίνα στην αυλή.
Φυσικά το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο , αφού πριν μισή ώρα είχα κάνει την κράτηση και ούτε που την είχε δει η χαμογελαστή κυρία που με υποδέχτηκε.
Μέχρι να ετοιμαστεί , μου σέρβιρε καφέ και γεωργιανά dumplings.
Περίμενα, σπάζοντας φουντούκια και κουβεντιάζοντας με τον 11χρονο Λούκα, το καμάρι της οικογένειας, που μιλάει και εγγλέζικα γιατί η μαμά ντιπ.

Σε λίγο ήρθε και ο μπαμπάς Ντέντο. Ούτε αυτός μιλάει Αγγλικά, αλλά μιλάει Ρωσικά.
Προ δεκαπενταετίας είχα μια πενιχρή γνώση αρχαρίου της ρωσικής γλώσσας , αρκετή όμως για μια απλή συζήτηση και για να κάνω και κανένα κομπλιμέντο .
Λόγω αχρησίας, χορτάριασε σχεδόν τελείως το λεξιλόγιο , όμως η γραφή και η ανάγνωση δεν ξεχνιούνται.
Έβαλα λοιπόν Google translator στα ρωσικά και καθώς είμαι και δεινός χειριστής του λιιιι και του νιιι καθώς και του παχέος ταυσίγμα , συνεννοηθήκαμε μια χαρά με τον Ντεντο , να με πάει αυτός με το δικό του αυτοκίνητο στην Vardza Cavetown
Κουτί μου ήρθε. Ντουζακι , φόρτιση εξοπλισμού και φύγαμε.
Σε κάθε εκκλησία που συναντούσαμε ο Ντεντο έκανε από τρία γρήγορα σταυροκοπήματα. Μόλις βγήκαμε από την πόλη και άρχισε τις προσπεράσεις-από μη διακεκομμένη γραμμή- πήρα σειρά εγώ και σταυροκοπιόμουν μέχρι να ξαναμπούμε στο ρεύμα μας.
Γενικά τις ημέρες που είμαι εδώ, παρατήρησα ότι ο βιαστικός ή απλά μ@λ@κ@σ οδηγός , χαίρει απέραντου σεβασμού από τους συνεποχούμενους.
Μόλις βγει για παράτυπη προσπέραση,
ο ερχόμενος από το απέναντι ρεύμα αφήνει απαλά και ευγενικά το πόδι από το γκάζι μέχρι να ξαναμπεί ο π@π@ρ@σ στο ρεύμα του, σε τρούπα που ιπποτικά παραχωρεί κάποιος προπορευόμενος.
Ίσως έτσι εξηγείται ότι σε μια χώρα με έντονα στοιχεία θρησκευτικότητας, δεν είδα ούτε ένα εκκλησάκι , από αυτά που βρίθουν στους ελληνικούς δρόμους εις μνήμη θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων.
Η Vardza Cavetown είναι σαν τα Μάταλα, σε αρκετά μεγαλύτερο ύψος, και με ποτάμι αντί για θάλασσα από κάτω.
Εντυπωσιακή το δίχως άλλο, και από το πρώτο view point πριν από το πάρκινγκ.
Εισιτήριο 5 ευρώ συν 1 ακόμα αν θες να σε ανεβάσει μία μαρσρούτκα λίγο ψηλότερα, στο ύψος που αρχίζει το πεζοπορικό μονοπάτι.
Δύο λεπτά διαδρομή , αλλά αν βαράει ο ήλιος 5 η ώρα με 35 βαθμούς , την παίρνεις και λες και ευχαριστώ.
Είναι καμιά τριακοσαριά οι σπηλιές , με χάι λάιτ την εκκλησία με τις παλιές σκούρες αγιογραφίες.
Η φωτογράφιση απαγορεύεται μέσα στην εκκλησία, αλλά βρήκα την ευκαιρία για δύο κλικ στην ζούλα , την ώρα που ο ηγούμενος εκεί , διαπραγματευόταν με Ρωσίδα καλλονή, αν θα της επιτρέψει να μπει στην εκκλησία με το σορτσάκι.
Από την εκκλησία ξεκινάνε κάτι φωτισμένα μεν, χαμηλά και κλειστοφοβικα δε , τούνελ διαφυγής σε ψηλότερα επίπεδα στον βράχο . Το ένα μάλιστα οδηγεί σε μια πηγή καθαρού νερού που αναβλύζει από τα έγκατα του βράχου.
Οι υπόλοιπες σπηλιές , φούρνος , ψυγείο, κουζίνα ,αλλά οι περισσότερες είχαν θαμμένα πήλινα κιούπια ωρίμανσης κρασιών σαν κι αυτά που είχαμε δει την προηγούμενη στο Καχετι.
Δεν ξέρω πόσοι μοναχοί ζουν ακόμα τώρα εκεί, αλλά θεωρώ ότι η ατμόσφαιρα κάποτε ήταν ιδιαίτερα (κρασο)κατανυκτική.
Πέραν του μοναστηριού, και το σημείο καθώς και η παραποτάμια διαδρομή είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, οπότε έμεινα ικανοποιημένος και δεν μετάνιωσα που έσυρα τα πόδια μου μέχρι εδώ.
Στην επιστροφή ο ήλιος είχε χαμηλώσει και η κατεύθυνση μας ήταν δυτική , οπότε μας στράβωνε . Καλού κακού έκανα και μια επανάληψη το πατερημων για την περίπτωση που ο Ντεντο ξεκινούσε ξανά τις προσπεράσεις. Είχε και δύο τρία παλιά κάστρα στην διαδρομή.

Δεν χρειάστηκε τελικά, είχε ελάχιστη κίνηση και λίγο πριν το σούρουπο , ο Ντεντο με άφησε στην είσοδο του Rabati Castle , του έτερου αξιοθέατου της περιοχής,του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι την προηγούμενη μέρα.
Είναι μέσα στο Akhaltchike σε απόσταση 500 μέτρων από το δωμάτιο μου.
Πρόκειται για ένα τεράστιο μεσαιωνικό κάστρο από το οποίο πέρασαν και άφησαν αποτύπωμα και Άραβες και Γεωργιανοί και Μογγόλοι και Σελτζούκοι και περάστε κόσμε.

Δεν το λες και απόρθητο δηλαδή.
Ίσως για αυτό στην εκτεταμένη ανακαίνιση του 2012 συμπεριλαμβάνεται ξενοδοχείο , εστιατόριο ,καφετέρια , συναυλιακός χώρος και φυσικά ένα ξέφραγο αμπέλι γιατί στην Γεωργία είμαστε.
Δυστυχώς δεν μπήκα στον εσωτερικό περίβολο που είχε και εισιτήριο γιατί έκλεινε στις 8.
Ενδιαφέρον πάντως και πολύ ατμοσφαιρικό με τους νυχτερινούς φωτισμούς.
Δεν είχα και πολύ χρόνο να περιηγηθώ στην πόλη και λόγω περιορισμένων δρομολογίων για Μπατούμι , έπρεπε να φύγω πρωί πρωί. Κρίμα .

Πήγα σε ένα πολύ ωραίο μαγαζάκι για φαγητό , εξαιρετικό , με τις μισές τιμές σε σχέση με Τυφλίδα και ήπια μπίρες για αλλαγή. Πολύ ωραίες και όσες μπίρες ήπια στην Γεωργία.
Καλά για το κρασί δεν το συζητώ.
Το τι ανακάτεψα , το τι χύμα σε ταβέρνες ήπια , το τι στράγγιξα στην εκδρομή γευσιγνωσίας (λέμε τώρα ) , με μηδέν παρενέργειες ,δεν περιγράφεται.
Νυχτερινή ζωή δεν φαινόταν να έχει η πόλη οπότε αποσύρθηκα σχετικά νωρίς.
Τσέκαρα και την συνταξιδιώτισσα, αν είχε επιστρέψει από τα καπηλειά , όπου έπινε και φλέρταρε ασύστολα.
Αν θα ήταν δηλαδή συνεπής στο ραντεβού της επόμενης στο Batumi.
Όχι βέβαια πως ανησύχησα μην είχε μπλέξει.
Η πιθανότητα να ενδώσει η Πηνελόπη της Ανατολικής Χαριλάου σε εφήμερη ερωτική περιπέτεια , μόνη σε μια άγνωστη πόλη , με τον πρώτο τυχόντα μνηστήρα , είναι πιο χλωμή από το να ξανακάνει ταξίδι χωρίς να κλείσει καταλύματα και μετακινήσεις ή να πάρει ο Άρης το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου την επόμενη πενταετία.
Πράγματι με διαβεβαίωσε ότι κοιμόταν στο ίδιο πλευρό που την άφησα το πρωί.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Είχα κλείσει εισιτήριο για Batumi με την μαρσρούτκα των 8.30.
Πήγα από τις 8.15 άνετος με την φραπεδούμπα στο χέρι.
Ο οδηγός εκεί με έψαχνε λες και ήμουν καθυστερημένος. Ήταν έτοιμος να με παρατήσει για να χώσει κάποια συγχωριανή στην θέση μου. Τελικά η σφετερίστρια βολεύτηκε σε φορητό σκαμνάκι.
Δεν ήμουν σε ιπποτικη διάθεση πρωί πρωί.

Περίμενα ότι θα πηγαίναμε από μια άγραφη διαδρομή παράλληλα με τα σύνορα που έκοβε δρόμο, αλλά δυστυχώς επιστρέψαμε μέσω Borjomi και της κεντρικής εθνικής οδού. Πολύ γρήγορα κατάλαβα τον λόγο. Κανείς από τους συνεπιβάτες δεν έφτασε στο Μπατουμι. Όλοι κατέβηκαν πριν καν μπούμε στην Ατζαρία.
Τουλάχιστον η διαδρομή ήταν πολύ ωραία ιδίως στο τελευταίο κομμάτι με την οργιαστική βλάστηση.
Αποβιβάστηκα σε ένα σταθμό -τουρκομαχαλά από όπου ξεκινούσαν μαρσρούτκες μέχρι και για την Σμύρνη και την Ατταλεια.
Το σκέφτηκα να επιστρέψω μέσω Χίου, αλλά αυτά παθαίνεις άμα έχεις εισιτήρια επιστροφής. Χάνεις την ευελιξία σου.
Σε λίγο έφτασε και η συνταξιδιωτισσα , ταλαιπωρημένη από το ταξίδι και μπαιλντισμενη από το να της την πέφτει ο κάθε άκυρος ταξιτζής και με περιμάζεψε .
Τα υπόλοιπα τα έγραψε μια χαρά.

Αυτά.

Οταν με ξαναπιάσει κρίση φλυαρίας θα γράψω και γενικότερες εντυπώσεις.
Η αλήθεια είναι ότι ψάχνομαι να ξαναπάω τώρα σύντομα, πριν τελειώσει ο τρύγος. Να περιηγηθώ και στα υπόλοιπα μέρη για να έχω πληρέστερη εικόνα.

Θα δείξει .

 

[psilos3]

@mapouna protopao Μας πίκρανες!
Αρχικά με αυτό:

να πάρει ο Άρης το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου την επόμενη πενταετία.

Και κατά κύριο λόγο με το γεγονός ότι πήγες και ήρθες σε προκαθορισμένες ημερομηνίες ταξιδιού.
Δε το περίμενε κανείς αυτό από σένα.

 

[evaT]

Την τελευταία φορά που σε πήρα μαζί μου στο Χαριλάου μαύρη γάτα της καρδιάς μας, πριν μπούμε στο γήπεδο ψιθύρισα στο αυτι του Αντώνη τη λέξη «Μεστια» κι αυτός μου έκλεισε συνωμοτικά το μάτι σε φάση «αστη να λέει, θα πάμε αλλά δε το ξέρει ακόμα»

Τα φαινόμενα απατούν. Ούτε αυτός ήξερε που ήθελε να πάει. Ας ξαναπάει, έχει χρόνο.

Όπως μου εκμυστηρεύτηκε κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, αλλά έκανε βούκινο στην τρέχουσα ιστορία, έκανε πάταγο χωρίς τον μαντράχαλο δίπλα της.
Σύμπασα η αρσενική Τυφλίδα ξαναβρήκε το φως της μετά από αιώνες τύφλας στην θωριά της εκπάγλου πρέσβειρας του ελληνικού κάλλους.

 

[Kyriakao]

Χαίρετε .
Ξεκίνησα να γράψω δυο κουβέντες για τα μέρη που πήγα μόνος μου , αλλά γράφοντας μου άνοιξε η όρεξη και έγραψα ολόκληρο διήγημα.

Συμβαίνουν αυτά.
Η πέμπτη μέρα λοιπόν.
Περιπέτεια και ταλαιπωρία.
Στο στοιχείο μου.

Άφησα την ωραία κοιμωμένη να χουζουρεύει , πήρα το μετρό και κατέβηκα έξι στάσεις παραπέρα, σε μια λαϊκή γειτονιά της Τυφλίδας.
Ψώνισα ένα χατσαπούρι σε μέγεθος πίτσας, να έχω να μασουλάω , και έψαξα μαρσρούτκα για το Borjomi.
Περίμενα κανένα σαράβαλο πεντηκονταετίας , και να συνταξιδεψω με κότες και γιαγιάδες με τσεμπέρια, - έτσι για την εμπειρία- αλλά οποία απογοήτευση.
Η μαρσρούτκα ήταν Μερσεντές με air condition και usb ports.
Δεν κάνουμε δουλίτσα έτσι.
Παρόλα αυτά η διαδρομή ήταν ευχάριστη και η ημέρα προοιωνιζόταν η καλύτερη του ταξιδιού .
Από την μια, είχα κάποιες ενοχές που άφησα μόνη την συνταξιδιωτισσα ,από την άλλη ανάσανα γιατί μου είχε γίνει στενός κορσές.
Οχι βέβαια για να με προστατέψει από τίποτα κακοτοπιές , αλλά για να μην απομακρύνεται από την εμβέλεια του hot spot του απεριόριστου internet που είχα στο τηλέφωνο μου.
Εντάξει , είχε και μια eSIM στο δικό της κινητό, για ώρα ανάγκης, όπως σήμερα.
Οι ενοχές πέταξαν μακριά , όταν ανέβασε φωτό στορυ στο Facebook, ποζάροντας χαμογελαστή σε μια γέφυρα με αεράτο φουστανάκι , τραβηγμένη από χέρι αγνώστου φωτογράφου.
Αφού φαινόταν να περνάει καλά , ησύχασα κι εγώ.
Όπως μου εκμυστηρεύτηκε κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα, αλλά έκανε βούκινο στην τρέχουσα ιστορία, έκανε πάταγο χωρίς τον μαντράχαλο δίπλα της.
Σύμπασα η αρσενική Τυφλίδα ξαναβρήκε το φως της μετά από αιώνες τύφλας στην θωριά της εκπάγλου πρέσβειρας του ελληνικού κάλλους.
Έφτασα στο Borjomi κατά τις 11. Καταπληκτικό μέρος. Πεύκα, έλατα,ποτάμια , νερά.
Ήταν στις τουριστικές δόξες του πριν 150 χρόνια , αφού ερχόταν και η τσαρική οικογένεια Ρομανόφ να στρώσει τα αρθριτικά της, και να πιει το πολύ φημισμένο μεταλλικό νερό της περιοχής .
Έχει και παλάτι κάπου εδώ γύρω.
Επιβεβαιώνω ότι το νερό Borjomi είναι εξαιρετικό.
Τώρα ανακάμπτει τουριστικά, παραθερίζει αρκετός κόσμος που δεν είναι της θάλασσας αλλά της δροσιάς, έχει μερικά ωραία παλιά ξενοδοχεία και έναν ιστορικό κήπο παράλληλα με ένα ποταμάκι .
Δραστηριότητες , κυρίως βόλτες στα βουνά με ειδικά αυτοκίνητα τύπου mad max , zip lines και τέτοια ωραία για τα οποία δε είχα χρόνο.
Μπήκα σ αυτόν τον κήπο , ακολουθώντας δύο κοπελιές τούμπανα, με καυτά σορτς και πετσέτες στον λαιμό.
Σε ένα παγκάκι έπιασα κουβέντα με μια νεαρή Γεωργιανή και μου έδειξε φωτογραφίες από κάποιες πισίνες ιαματικού νερού , στις οποίες πήγαινε κι αυτή και τα τούμπανα με τις πετσέτες επ’ώμου.
Όπως μου είπε, ήταν σε απόσταση ενός εικοσάλεπτου με τα πόδια, οπότε αποφάσισα ότι άξιζε τον κόπο .
Πιάσαμε το μπιρι μπιρι , στο εικοσάλεπτο είμασταν στη μέση του πουθενά , ίσως πήραμε λάθος μονοπάτι.
Είπα στην κοπέλα ότι έπρεπε να γυρίσω πίσω, γιατί δεν θα προλάβαινα να δω το βασικό αξιοθέατο της ημέρας.
Μαγιό και πετσέτα , αναπαυόταν στο σακίδιο που είχα εμπιστευτεί στην εισιτηριοκοφτισσα , στο κουβούκλιο της εισόδου, για να μην το κουβαλάω σαν γάιδαρος στην ανηφόρα.
Η κοπελιά επέμενε , αλλά της εξήγησα ότι δεν γίνεται να μπω με το βρακί στην πισίνα και να περιμένω να στεγνώσω.
Ανταλλάξαμε σοσιαλ μίντια και πήρα τον κατήφορο. View attachment 510295

View attachment 510296
View attachment 510297
View attachment 510298
View attachment 510299

Έφτασα στον σταθμό που είχα κατεβεί πριν
δύο-τρεις ώρες και ρώτησα έναν μουντρούχο εκεί , τι ώρα έχει μαρσρούτκα για το Akhaltchike.
Μου γάβγισε ότι δεν έχει άλλη σήμερα.
Τα πιάσαμε τα λεφτά μας.
Μπήκα συγχυσμένος στο γραφείο του σταθμού.
Μια κακότροπη θειά πίσω από το γκισέ, της οποίας ο εργασιακός βίος σίγουρα άρχισε επί Σοβιετικής Ένωσης , μου έδωσε να καταλάβω, ότι η μόνη μου επιλογή ήταν να πάω στην στάση απέναντι και να περιμένω , μήπως και με συμμαζέψει η περαστική μαρσρούτκα που ερχόταν από την Τυφλίδα.

Έδωσα περιθώριο μισής ώρας.

Αν δεν περνούσε η μαρσρούτκα , θα έκλεινα ένα κατάλυμα στο Borjomi κι ασε την Εύα να με περιμένει στο Batumi άλλη μια μέρα.
Άσε που θα είχα και παρέα, την πιτσιρίκα και την φιλενάδα της.
Τελικά , πέρασε στο δεκάλεπτο και κατά τις τρεις, έφτασα στον σταθμό του Akhaltchike απολαμβάνοντας μια κατάφυτη παραποτάμια διαδρομή.
Έβραζε ο τόπος.
Δεν είχα κοιτάξει καθόλου χάρτη , οπότε μια πινακίδα που με πληροφόρησε ότι ήμουν σε απόσταση 18 χλμ από τα τουρκικά σύνορα, με ξάφνιασε.
Το αξιοθέατο για το οποίο ήρθα εδώ -στα βάθη της Ανατολίας που λένε- είναι η Vardza Cave town , μια μοναστική πολιτεία σκαμμένη σε βράχο.
Απέχει από το Akhaltsikhe καμιά 60ρια χλμ αλλά η πρόσβαση είναι κάπως περίπλοκη.
Είχε μαρσρούτκα στις τέσσερις για να πας, αλλά όχι και για να επιστρέψεις .
Εναλλακτική, ταξιτζής σε πάει , σε περιμένει μέχρι δύο ώρες και σε επιστρέφει αντί 25 περίπου ευρώ.
Με διπλάρωσαν οι ταξιτζήδες για άμεση μετάβαση , αλλά είχα κάνει τον ποδαρόδρομο στο Borjomi , ήμουν ιδρωμένος και βρώμικος και χρειαζόμουν μια ανάσα.
Κατευθύνθηκα στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει μόλις μισή ώρα πριν , κατά την διάρκεια της διαδρομής έναντι 8 ευρώ την βραδιά.
Φυσικά δεν υπήρχε ξενοδοχείο. Ήταν όμως ένα πολύ ωραίο χωριάτικο σπίτι σε Ηπειρώτικο στυλ με κληματαριά -κρεβατίνα στην αυλή.
Φυσικά το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο , αφού πριν μισή ώρα είχα κάνει την κράτηση και ούτε που την είχε δει η χαμογελαστή κυρία που με υποδέχτηκε.
Μέχρι να ετοιμαστεί , μου σέρβιρε καφέ και γεωργιανά dumplings.
Περίμενα, σπάζοντας φουντούκια και κουβεντιάζοντας με τον 11χρονο Λούκα, το καμάρι της οικογένειας, που μιλάει και εγγλέζικα γιατί η μαμά ντιπ.
View attachment 510300
View attachment 510301
Σε λίγο ήρθε και ο μπαμπάς Ντέντο. Ούτε αυτός μιλάει Αγγλικά, αλλά μιλάει Ρωσικά.
Προ δεκαπενταετίας είχα μια πενιχρή γνώση αρχαρίου της ρωσικής γλώσσας , αρκετή όμως για μια απλή συζήτηση και για να κάνω και κανένα κομπλιμέντο .
Λόγω αχρησίας, χορτάριασε σχεδόν τελείως το λεξιλόγιο , όμως η γραφή και η ανάγνωση δεν ξεχνιούνται.
Έβαλα λοιπόν Google translator στα ρωσικά και καθώς είμαι και δεινός χειριστής του λιιιι και του νιιι καθώς και του παχέος ταυσίγμα , συνεννοηθήκαμε μια χαρά με τον Ντεντο , να με πάει αυτός με το δικό του αυτοκίνητο στην Vardza Cavetown
Κουτί μου ήρθε. Ντουζακι , φόρτιση εξοπλισμού και φύγαμε.
Σε κάθε εκκλησία που συναντούσαμε ο Ντεντο έκανε από τρία γρήγορα σταυροκοπήματα. Μόλις βγήκαμε από την πόλη και άρχισε τις προσπεράσεις-από μη διακεκομμένη γραμμή- πήρα σειρά εγώ και σταυροκοπιόμουν μέχρι να ξαναμπούμε στο ρεύμα μας.
Γενικά τις ημέρες που είμαι εδώ, παρατήρησα ότι ο βιαστικός ή απλά μ@λ@κ@σ οδηγός , χαίρει απέραντου σεβασμού από τους συνεποχούμενους.
Μόλις βγει για παράτυπη προσπέραση,
ο ερχόμενος από το απέναντι ρεύμα αφήνει απαλά και ευγενικά το πόδι από το γκάζι μέχρι να ξαναμπεί ο π@π@ρ@σ στο ρεύμα του, σε τρούπα που ιπποτικά παραχωρεί κάποιος προπορευόμενος.
Ίσως έτσι εξηγείται ότι σε μια χώρα με έντονα στοιχεία θρησκευτικότητας, δεν είδα ούτε ένα εκκλησάκι , από αυτά που βρίθουν στους ελληνικούς δρόμους εις μνήμη θυμάτων τροχαίων ατυχημάτων.
Η Vardza Cavetown είναι σαν τα Μάταλα, σε αρκετά μεγαλύτερο ύψος, και με ποτάμι αντί για θάλασσα από κάτω.
Εντυπωσιακή το δίχως άλλο, και από το πρώτο view point πριν από το πάρκινγκ.
Εισιτήριο 5 ευρώ συν 1 ακόμα αν θες να σε ανεβάσει μία μαρσρούτκα λίγο ψηλότερα, στο ύψος που αρχίζει το πεζοπορικό μονοπάτι.
Δύο λεπτά διαδρομή , αλλά αν βαράει ο ήλιος 5 η ώρα με 35 βαθμούς , την παίρνεις και λες και ευχαριστώ.
Είναι καμιά τριακοσαριά οι σπηλιές , με χάι λάιτ την εκκλησία με τις παλιές σκούρες αγιογραφίες.
Η φωτογράφιση απαγορεύεται μέσα στην εκκλησία, αλλά βρήκα την ευκαιρία για δύο κλικ στην ζούλα , την ώρα που ο ηγούμενος εκεί , διαπραγματευόταν με Ρωσίδα καλλονή, αν θα της επιτρέψει να μπει στην εκκλησία με το σορτσάκι.
Από την εκκλησία ξεκινάνε κάτι φωτισμένα μεν, χαμηλά και κλειστοφοβικα δε , τούνελ διαφυγής σε ψηλότερα επίπεδα στον βράχο . Το ένα μάλιστα οδηγεί σε μια πηγή καθαρού νερού που αναβλύζει από τα έγκατα του βράχου.
Οι υπόλοιπες σπηλιές , φούρνος , ψυγείο, κουζίνα ,αλλά οι περισσότερες είχαν θαμμένα πήλινα κιούπια ωρίμανσης κρασιών σαν κι αυτά που είχαμε δει την προηγούμενη στο Καχετι.
Δεν ξέρω πόσοι μοναχοί ζουν ακόμα τώρα εκεί, αλλά θεωρώ ότι η ατμόσφαιρα κάποτε ήταν ιδιαίτερα (κρασο)κατανυκτική.
Πέραν του μοναστηριού, και το σημείο καθώς και η παραποτάμια διαδρομή είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, οπότε έμεινα ικανοποιημένος και δεν μετάνιωσα που έσυρα τα πόδια μου μέχρι εδώ.
Στην επιστροφή ο ήλιος είχε χαμηλώσει και η κατεύθυνση μας ήταν δυτική , οπότε μας στράβωνε . Καλού κακού έκανα και μια επανάληψη το πατερημων για την περίπτωση που ο Ντεντο ξεκινούσε ξανά τις προσπεράσεις. Είχε και δύο τρία παλιά κάστρα στην διαδρομή.
View attachment 510302
View attachment 510303
View attachment 510304
View attachment 510305
View attachment 510306
View attachment 510308


Δεν χρειάστηκε τελικά, είχε ελάχιστη κίνηση και λίγο πριν το σούρουπο , ο Ντεντο με άφησε στην είσοδο του Rabati Castle , του έτερου αξιοθέατου της περιοχής,του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι την προηγούμενη μέρα.
Είναι μέσα στο Akhaltchike σε απόσταση 500 μέτρων από το δωμάτιο μου.
Πρόκειται για ένα τεράστιο μεσαιωνικό κάστρο από το οποίο πέρασαν και άφησαν αποτύπωμα και Άραβες και Γεωργιανοί και Μογγόλοι και Σελτζούκοι και περάστε κόσμε.

Δεν το λες και απόρθητο δηλαδή.
Ίσως για αυτό στην εκτεταμένη ανακαίνιση του 2012 συμπεριλαμβάνεται ξενοδοχείο , εστιατόριο ,καφετέρια , συναυλιακός χώρος και φυσικά ένα ξέφραγο αμπέλι γιατί στην Γεωργία είμαστε.
Δυστυχώς δεν μπήκα στον εσωτερικό περίβολο που είχε και εισιτήριο γιατί έκλεινε στις 8.
Ενδιαφέρον πάντως και πολύ ατμοσφαιρικό με τους νυχτερινούς φωτισμούς.
Δεν είχα και πολύ χρόνο να περιηγηθώ στην πόλη και λόγω περιορισμένων δρομολογίων για Μπατούμι , έπρεπε να φύγω πρωί πρωί. Κρίμα .
View attachment 510309
View attachment 510310
View attachment 510311
View attachment 510312
View attachment 510313
View attachment 510314
Πήγα σε ένα πολύ ωραίο μαγαζάκι για φαγητό , εξαιρετικό , με τις μισές τιμές σε σχέση με Τυφλίδα και ήπια μπίρες για αλλαγή. Πολύ ωραίες και όσες μπίρες ήπια στην Γεωργία.
Καλά για το κρασί δεν το συζητώ.
Το τι ανακάτεψα , το τι χύμα σε ταβέρνες ήπια , το τι στράγγιξα στην εκδρομή γευσιγνωσίας (λέμε τώρα ) , με μηδέν παρενέργειες ,δεν περιγράφεται.
Νυχτερινή ζωή δεν φαινόταν να έχει η πόλη οπότε αποσύρθηκα σχετικά νωρίς.
Τσέκαρα και την συνταξιδιώτισσα, αν είχε επιστρέψει από τα καπηλειά , όπου έπινε και φλέρταρε ασύστολα.
Αν θα ήταν δηλαδή συνεπής στο ραντεβού της επόμενης στο Batumi.
Όχι βέβαια πως ανησύχησα μην είχε μπλέξει.
Η πιθανότητα να ενδώσει η Πηνελόπη της Ανατολικής Χαριλάου σε εφήμερη ερωτική περιπέτεια , μόνη σε μια άγνωστη πόλη , με τον πρώτο τυχόντα μνηστήρα , είναι πιο χλωμή από το να ξανακάνει ταξίδι χωρίς να κλείσει καταλύματα και μετακινήσεις ή να πάρει ο Άρης το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου την επόμενη πενταετία.
Πράγματι με διαβεβαίωσε ότι κοιμόταν στο ίδιο πλευρό που την άφησα το πρωί.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Είχα κλείσει εισιτήριο για Batumi με την μαρσρούτκα των 8.30.
Πήγα από τις 8.15 άνετος με την φραπεδούμπα στο χέρι.
Ο οδηγός εκεί με έψαχνε λες και ήμουν καθυστερημένος. Ήταν έτοιμος να με παρατήσει για να χώσει κάποια συγχωριανή στην θέση μου. Τελικά η σφετερίστρια βολεύτηκε σε φορητό σκαμνάκι.
Δεν ήμουν σε ιπποτικη διάθεση πρωί πρωί.
View attachment 510315
Περίμενα ότι θα πηγαίναμε από μια άγραφη διαδρομή παράλληλα με τα σύνορα που έκοβε δρόμο, αλλά δυστυχώς επιστρέψαμε μέσω Borjomi και της κεντρικής εθνικής οδού. Πολύ γρήγορα κατάλαβα τον λόγο. Κανείς από τους συνεπιβάτες δεν έφτασε στο Μπατουμι. Όλοι κατέβηκαν πριν καν μπούμε στην Ατζαρία.
Τουλάχιστον η διαδρομή ήταν πολύ ωραία ιδίως στο τελευταίο κομμάτι με την οργιαστική βλάστηση.
Αποβιβάστηκα σε ένα σταθμό -τουρκομαχαλά από όπου ξεκινούσαν μαρσρούτκες μέχρι και για την Σμύρνη και την Ατταλεια.
Το σκέφτηκα να επιστρέψω μέσω Χίου, αλλά αυτά παθαίνεις άμα έχεις εισιτήρια επιστροφής. Χάνεις την ευελιξία σου.
Σε λίγο έφτασε και η συνταξιδιωτισσα , ταλαιπωρημένη από το ταξίδι και μπαιλντισμενη από το να της την πέφτει ο κάθε άκυρος ταξιτζής και με περιμάζεψε .
Τα υπόλοιπα τα έγραψε μια χαρά.

Αυτά.

Οταν με ξαναπιάσει κρίση φλυαρίας θα γράψω και γενικότερες εντυπώσεις.
Η αλήθεια είναι ότι ψάχνομαι να ξαναπάω τώρα σύντομα, πριν τελειώσει ο τρύγος. Να περιηγηθώ και στα υπόλοιπα μέρη για να έχω πληρέστερη εικόνα.

Θα δείξει .

Εξαιρετική ιστορία, μέσα στην ιστορία!