Καρδίτσα ακούω και κλαίω!

[Glosoli]

Κάθε πρωί είχε εγερτήριο στις 6… όποιος έξυπνος είχε σηκωθεί νωρίτερα για να ετοιμαστεί στην ώρα του καθώς είχαμε 10 λεπτά για να ξυριστούμε, ντυθούμε και φτιάξουμε το κρεβάτι όπως έπρεπε και γινόταν αντιληπτός από τους εκπαιδευτές έβγαινε στην αναφορά του λόχου με τον θεό λοχαγό να βγαίνει ψιλά στις σκάλες του κτιρίου και να μοιράζει μέρες κρατήσεων, στερήσεις εξόδου και φυλακές! Την πρώτη βδομάδα είπαν να μην μας πάνε τόσο όρθιους και τρέχαμε μόνο 2 χιλιόμετρα κάθε πρωί φορώντας σορτσάκι και αθλητικά παπούτσια…α μια χαρά σκεφτήκαμε θα χάσουμε και κανά κιλό. Έλα μου όμως που δεν χάσαμε απλά κανά κιλό αλλά πολλά κιλά μιας και που στο τέλος τρέχαμε 8 χιλιόμετρα τα βουνά με αρβίλες και κουβαλάγαμε και 15 κιλά βάρος εξάρτησης ο καθένας πάνω του!

Είχε και άλλα πολλά αυτή η σουρεαλιστική εκπαίδευση σε εκείνο το μέρος που λέτε. Κάναμε αναπαράσταση μεταφοράς αιχμαλώτων πολέμου, μάθαμε να ρίχνουμε με πολλά είδη όπλων, να φτιάχνουμε χαλασμένες μηχανές αυτοκινήτων, να κάνουμε καταλήψεις οχυρών, κάναμε αναπαράσταση μάχης με αληθινά πυρά παρακαλώ, βολές με ντάλα ήλιο η μέσα στη νύχτα, πορείες με 42 βαθμούς κελσίου μαζί με τα απαραίτητα όπως έλεγαν συνθήματα εμψύχωσης του στρατεύματος (ποτέ δεν φωνάξαμε κάτι ρατσιστικό για άλλους λαούς πρέπει να πω), μας έμαθαν να διαβάζουμε πυξίδες και να μας δίνουν συντεταγμένες σε χάρτες και να πηγαίνουμε εκεί, κάναμε ατελείωτες ώρες μηχανοδήγηση σε βουνά, λαγκάδια πόλεις και χωριά και φυσικά είχαμε και διαγωνιστικά μέρη σε αυτά ανάμεσα στις διαφορετικές διμοιρίες του λόχου. Εκτός από όλα αυτά που ήταν πρέπει να πω πάρα πολύ κουραστικά γιατί σε συνδυασμό και με τις υπηρεσίες που είχαμε (σκοπιές, περίπολα, καθαριότητες, μαγειρεία) είχαμε και θεωρητική εκπαίδευση και διαγωνιστικά test στα οποία αν δεν έγραφες καλά έμενες μέσα σαν τιμωρία.

Για να καταλάβετε είχαμε φτάσει στο σημείο να κοιμόμαστε την ημέρα γύρω στις 4-5 ώρες και αυτές όχι συνεχόμενα. Η κούραση ήταν πραγματικά μεγάλη και το κακό στο όλο αυτό μέρος ήταν πως στην αρχή δεν μας άφηναν καν να μιλάμε μεταξύ μας. Έβλεπες κάθε μέρα άτομα με τα οποία κοιμόσουν στον ίδιο χώρο και ήξερες ελάχιστα για αυτούς. Μάλιστα όταν πηγαίναμε για φαγητό κοιτάζαμε μόνο το πιάτο μας και δεν μπορούσαμε να μιλάμε μεταξύ μας, όποιος το έκανε τον τιμωρούσαν. Όλα αυτά όμως ήταν τον πρώτο καιρό στο διάστημα που γινόταν το χοντρό ψάρεμα σε εμάς. Μετά χαλάρωσαν κάπως τα πράγματα. Υπήρξαν και αρκετοί τραυματισμοί κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης αλλά στα θέματα ασφαλείας και φροντίδας από τους γιατρούς καθώς και στο θέμα του φαγητού απλά ήταν όλα άψογα και αισθάνθηκα κατά ένα μέρος τυχερός που πήγα εκεί γιατί μου έχουν πει ιστορίες από άλλα στρατόπεδα και απλά φρίκαρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Earth Citizen]

Βρε καλώς τον Μας έχουν λείψει οι ιστορίες σου, αναμένουμε λοιπόν τα νέα σου! Άντε και καλός πολίτης

 

[fotast]

Ιστορίες απο τον στρατό που λένε!

Μπράβο γιατι δεν νομίζω να υπήρχε τέτοια ιστορία.Είσαι πρωτοπόρος!

 

[YBONNH]

Καλώς μας ηρθες
Πρωτοτυπος και πολυ ενδιαφερων!

Σε προηγουμενο post σου ελεγες οτι εχεις πολυ τρεξιμο...
υποθετω οτι τωρα θα μαθουμε ολες τις λεπτομερειες...
επισης υποθετω οτι τωρα περνας καλυτερα οποτε...Ξεκινα!

 

[Glosoli]

H εκπαίδευση

Κάθε πρωί είχε εγερτήριο στις 6… όποιος έξυπνος είχε σηκωθεί νωρίτερα για να ετοιμαστεί στην ώρα του καθώς είχαμε 10 λεπτά για να ξυριστούμε, ντυθούμε και φτιάξουμε το κρεβάτι όπως έπρεπε και γινόταν αντιληπτός από τους εκπαιδευτές έβγαινε στην αναφορά του λόχου με τον θεό λοχαγό να βγαίνει ψιλά στις σκάλες του κτιρίου και να μοιράζει μέρες κρατήσεων, στερήσεις εξόδου και φυλακές! Την πρώτη βδομάδα είπαν να μην μας πάνε τόσο όρθιους και τρέχαμε μόνο 2 χιλιόμετρα κάθε πρωί φορώντας σορτσάκι και αθλητικά παπούτσια…α μια χαρά σκεφτήκαμε θα χάσουμε και κανά κιλό. Έλα μου όμως που δεν χάσαμε απλά κανά κιλό αλλά πολλά κιλά μιας και που στο τέλος τρέχαμε 8 χιλιόμετρα τα βουνά με αρβίλες και κουβαλάγαμε και 15 κιλά βάρος εξάρτησης ο καθένας πάνω του!

Είχε και άλλα πολλά αυτή η σουρεαλιστική εκπαίδευση σε εκείνο το μέρος που λέτε. Κάναμε αναπαράσταση μεταφοράς αιχμαλώτων πολέμου, μάθαμε να ρίχνουμε με πολλά είδη όπλων, να φτιάχνουμε χαλασμένες μηχανές αυτοκινήτων, να κάνουμε καταλήψεις οχυρών, κάναμε αναπαράσταση μάχης με αληθινά πυρά παρακαλώ, βολές με ντάλα ήλιο η μέσα στη νύχτα, πορείες με 42 βαθμούς κελσίου μαζί με τα απαραίτητα όπως έλεγαν συνθήματα εμψύχωσης του στρατεύματος (ποτέ δεν φωνάξαμε κάτι ρατσιστικό για άλλους λαούς πρέπει να πω), μας έμαθαν να διαβάζουμε πυξίδες και να μας δίνουν συντεταγμένες σε χάρτες και να πηγαίνουμε εκεί, κάναμε ατελείωτες ώρες μηχανοδήγηση σε βουνά, λαγκάδια πόλεις και χωριά και φυσικά είχαμε και διαγωνιστικά μέρη σε αυτά ανάμεσα στις διαφορετικές διμοιρίες του λόχου. Εκτός από όλα αυτά που ήταν πρέπει να πω πάρα πολύ κουραστικά γιατί σε συνδυασμό και με τις υπηρεσίες που είχαμε (σκοπιές, περίπολα, καθαριότητες, μαγειρεία) είχαμε και θεωρητική εκπαίδευση και διαγωνιστικά test στα οποία αν δεν έγραφες καλά έμενες μέσα σαν τιμωρία.

Για να καταλάβετε είχαμε φτάσει στο σημείο να κοιμόμαστε την ημέρα γύρω στις 4-5 ώρες και αυτές όχι συνεχόμενα. Η κούραση ήταν πραγματικά μεγάλη και το κακό στο όλο αυτό μέρος ήταν πως στην αρχή δεν μας άφηναν καν να μιλάμε μεταξύ μας. Έβλεπες κάθε μέρα άτομα με τα οποία κοιμόσουν στον ίδιο χώρο και ήξερες ελάχιστα για αυτούς. Μάλιστα όταν πηγαίναμε για φαγητό κοιτάζαμε μόνο το πιάτο μας και δεν μπορούσαμε να μιλάμε μεταξύ μας, όποιος το έκανε τον τιμωρούσαν. Όλα αυτά όμως ήταν τον πρώτο καιρό στο διάστημα που γινόταν το χοντρό ψάρεμα σε εμάς. Μετά χαλάρωσαν κάπως τα πράγματα. Υπήρξαν και αρκετοί τραυματισμοί κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης αλλά στα θέματα ασφαλείας και φροντίδας από τους γιατρούς καθώς και στο θέμα του φαγητού απλά ήταν όλα άψογα και αισθάνθηκα κατά ένα μέρος τυχερός που πήγα εκεί γιατί μου έχουν πει ιστορίες από άλλα στρατόπεδα και απλά φρίκαρα.

 

[ioanna karagianni]

Ωραία ιστορία, φαντάροι, καψόνια, τιμωρίες, τρέξιμο. Πολύ διαφορετική. Α ναι για συνθήματα εμψύχωσης μπορείς να εμπνευστείς και από τις υπογραφές γνωστών μελών του φόρουμ.
Π.χ. -συγνώμη που σε σόκαρα εσκόνταψα στα τσόκαρα
-φέρτε μια μπύρα φέρτε μια μπύρα το παλικάρι δεν έχει πείρα
-αν θέλεις να ανοίξουνε της καρδούλας μου οι πόρτες βγάλε τα ρούχα σου και έλα με τις μπότες… κτλ
Πολύ καλύτερα από τα νερόβραστα που λέτε εσείς τα ελληνικά στρατά

 

[Glosoli]

Η πόλη και τα γύρω μέρη

Πάλι καλά που είχαμε και καμιά έξοδο και φεύγαμε από εκεί μέσα! Όποιος ήταν τυχερός και είχε έξοδο Σάββατο ή Κυριακή καθόταν σχεδόν όλη μέρα εκτός στρατοπέδου και έκανε ότι ήθελε χωρίς να έχει κάποιον πάνω από το κεφάλι του όλη την ώρα και να του φωνάζει. Υπήρχαν και εξοδούχοι τις καθημερινές αλλά οι ώρες ήταν λιγότερες. Από 3 έως 7. Βέβαια είχαμε βρει ένα κόλπο που για λίγες φορές έπιασε (μετά πλέον μας πήραν χαμπάρι). Σκαρφιζόμασταν διάφορους τρόπους για να βγαίνουμε τιμητικά αναφερόμενοι στο λοχαγό από κανάν εκπαιδευτή μας μπας και μας έδινε καμιά παράταση εξόδου. Το πιο συνηθισμένο ήταν να λέγαμε σε κάποιον να άφηνε το πορτοφόλι του σε καμιά γωνιά δήθεν πως το ξέχασε και εμείς σαν καλοί Σαμαρείτες και χωρίς δεύτερη σκέψη το βρίσκαμε όταν εντελώς τυχαία πέρναγε από μπροστά μας ένας εκπαιδευτής για να μας βγάλει τιμητικά στο λοχαγό! Βέβαια αυτό δεν κράτησε και πολύ γιατί μερικοί είχαν φτάσει στο σημείο να βρίσκουν συνέχεια 5ευρα στις σκάλες και άλλα τέτοια χωρίς φαντασία!

Όταν βγαίναμε λοιπόν ξεχυνόμασταν στην πόλη της Καρδίτσας σαν να μας είχαν κλεισμένους σε κανά κλουβί (που σαν κλουβί ήταν εκεί που ήμασταν αλλά τέλος πάντων)! Η Καρδίτσα είναι μία αρκετά μεγάλη πόλη με πολλούς ποδηλατοδρόμους και ποδήλατα, ποδήλατα παντού όμως! Έκαναν όλες οι ηλικίες, από τα μικρά με τις βοηθητικές μέχρι τον παππού που θα πήγαινε στο καφενείο με αυτό, απλά τέλειο για μία χώρα σαν την Ελλάδα που γενικά μετά τα 18 το ποδήλατο το ξεχνάει γενικά ο κόσμος. Πηγαίναμε στην αρχή φυσικά για έναν καφέ σε μία κλασσική περατζάδα με καφετέριες όπου και είχε πολύ κόσμο. Θέλαμε να δούμε και κανά θηλυκό μιας και το μάτι μας δεν άντεχε να βλέπει άλλο μαντραχαλάδες ντυμένους στα χακί! Οι γυναίκες της πόλης οφείλω να ομολογήσω πως είναι ιδιαίτερα όμορφες και εξαιρετικά προσεγμένες (μερικές φορές το παράκαναν βέβαια, κοπελιά για καφέ έχεις πάει και είναι 5 το απόγευμα δεν είσαι καλεσμένη από τη Μαρία Θηρεσία στα ανάκτορα στη Βιέννη). Η πόλη ήταν γεμάτη με μέρη για να φας και πραγματικά το φαγητό τους ήταν το κάτι άλλο και σε πολύ καλές τιμές. Μερικές φορές νοικιάζαμε και εμείς κανά ποδήλατο για να κάνουμε τη βόλτα μας στην πόλη. Η Καρδίτσα έχει μία πολύ μεγάλη πλατεία που είναι ένας πλακόστρωτος πεζόδρομος με ότι μαγαζί και αν τραβάει η ψυχή σου…μέχρι και μαγαζί που πούλαγε φτηνούς δίσκους βινύλια ανακάλυψα!

Το αγαπημένο στέκι φυσικά για μας ήταν το φτηνότερο καθαριστήριο της πόλης όπου η πανέμορφη υπάλληλος μας είχε μάθει με τα μικρά μας ονόματα. Αλλά ποτέ δεν μας είχε πει το δικό της…προσεκτικότατη η δεσποινίδα με τους φαντάρους. Το μόνο που δεν μου άρεσε από την Καρδίτσα είναι πως δεν έχει απολύτως κανένα αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Μόνο πολυκατοικίες χωρίς ίχνος τοπικής κουλτούρας σε κανέναν κτίριο!

Υπάρχει και ένα φοβερό πάρκο εκεί κοντά γεμάτο με παγόνια…εκεί έβρισκες συνήθως υποψήφιους στρατονόμους να κάνουν καμιά βόλτα για να ηρεμήσουν λίγο από το καθημερινό τέντωμα και εμένα να ξαπλώνω στο πράσινο παρέα με κάτι Ολλανδούς τουρίστες που γνώρισα εκεί έχοντας ανάγκη να μιλήσω και με άλλο κόσμο! Από αυτούς έμαθα και για την λίμνη Πλαστήρα και πόσο ωραία ήταν. Από τις περιγραφές τους κατάλαβα πως είναι ένα πολύ ωραίο μέρος και πως έπρεπε σε επόμενη μεγάλη έξοδο να πάμε και εμείς.

Τελικά κοντά στο τέλος της παραμονής μας εκεί και αφού ένα από τα παιδιά είχε φέρει και αμάξι συνολικά 5 από εμάς σε μία έξοδο που είχαμε μια Κυριακή είπαμε να τραβήξουμε προς Λίμνη Πλαστήρα. Η διαδρομή ήταν ανηφορική αλλά πραγματικά το τοπίο μας αντάμειψε όσο δεν πήγαινε. Δεν πίστευα πως η Ελλάδα είχε τέτοια τοπία. Νόμιζες πως ήσουν στον Καναδά ή στην Αυστρία. Μία πολύ μεγάλη τεχνητή λίμνη απλωνόταν μπροστά μας και εμείς κάναμε το γύρω της με το αυτοκίνητο σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Παντού υπήρχαν έλατα και απλά άνοιγε το μάτι σου που λένε! Σταματήσαμε πρώτα για καφέ σε ένα χωριό δίπλα από το νερό όπου αν ήθελες έκανες βόλτα με βάρκες ή ιππασία και μετά για φαγητό σε ένα άλλο χωριό ψηλά στο βουνό. Στην συνέχεια του γύρου της λίμνης συναντάς το Φράγμα του Σμοκόβου όπου και εξαιτίας αυτού δημιουργήθηκε η λίμνη. Μιλάμε για πολύ κουνούπι εκείνη την στιγμή, επίθεση μας έκαναν τα άτιμα! Το τοπίο πραγματικά μαγευτικό, από την μία μεριά να βλέπεις νερό και από την άλλη να κόβεται απότομα και να υπάρχει και πολύ μεγάλη χαράδρα της οποία και μπορούσες να κατέβεις αν ήθελες γιατί είχαν φτιάξει κάτι σκαλιά. Στον γυρισμό σε ένα χωριό ακούσαμε μουσική και γενικά θόρυβο. Κατεβαίνουμε από το αμάξι και διαπιστώνουμε πως στην πλατεία του χωριού υπήρχε ένα πανηγύρι με φαγητό να γλύφεις και τα δάχτυλά σου! Ο κόσμος μας υποδέχθηκε πολύ εγκάρδια και αφού φάγαμε (αλλά δεν ήπιαμε μιας και κάτι φορές μετά από έξοδο μας, μας έκαναν αλκοτέστ) και ρίξαμε και μια δυο στροφές καλαματιανά φύγαμε γιατί είχε φτάσει η ώρα της επιστροφής πάλι! ,

Από τον κόσμο της Καρδίτσας έμεινα πάντως πολύ ευχαριστημένος. Ευγενικοί άνθρωποι και αμέσως αν τους ρώταγες κάτι να σε βοηθήσουν να βρεις λύση στο πρόβλημά σου. Ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό στις γενικά άσχημες και κουραστικές μέρες που περνάγαμε εκεί!

 

[KLEOPATRA]

Οντως ιστοριουλα πρωτοτυπη για τα δεδομενα του φορουμ.
Πολυ καλη ιδεα να γραψεις τις στρατιωτικες σου εμπειριες.Διαβαζοντας τες θυμηθηκα παρα πολλα και απο δικα μου βιωματα.Καλη θητεια!

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ καλη ιδεα να γραψεις τις στρατιωτικες σου εμπειριες.Διαβαζοντας τες θυμηθηκα παρα πολλα και απο δικα μου βιωματα.Καλη θητεια!

Βρε Κλεοπατρα ποτε υπηρετησες στα ελληνικα στρατα;

 

[fitziano]

θυμηθηκα παρα πολλα και απο δικα μου βιωματα

Με τους στρατιώτες βρε θα εννοεί...

 

[ΕΡΣΗ]

Με τους στρατιώτες βρε θα εννοεί...

Κλεοπατρα ελα αμεσως να υπερασπισεις την τιμη και την υποληψη σου! Καποιοι διασπειρουν ψευδεις φημες για την ηθικη σου υποσταση!

 

[KLEOPATRA]

Χα χαχαχαχαχα ...ναι οντως με στρατιωτες ..οχι ολο το λοχο ...αλλα με εναν που τυχαινε να ειναι δοκιμος αξιωματικος .Και επειδη ο αντρας μου μου μεταφερει παντα ολο το σκηνικο της δουλειας του λεπτομερως ,αλλα και γω ειχα μπει μεσα στο στρατοπεδο πολλες φορες οταν ηταν αξιωματικος υπηρεσιας ..ξερω πολλα για το θεμα.