Αζερμπαϊτζάν Καυκασιανός κύκλος, μέρος Ι

[evaT]

έχεις κάνει καταπληκτική δουλειά σε συγγραφή και φωτογραφικό υλικό. Μπράβο σου!

 

[YiannisTS]

έχεις κάνει καταπληκτική δουλειά σε συγγραφή και φωτογραφικό υλικό. Μπράβο σου!

Α, ευχαριστώ πολύ! Για το αυριανό δικό μου ξαναδιάβασμα αλλά και για τον επόμενο ταξιδιώτη που δεν θα ήθελε να ψάξει τόσο πολύ ή δεν έχει χρόνο. Να ξέρεις οτι σε "παρακολουθώ" στη Γεωργία. Πρέπει να "κλείσουμε" τον κύκλο σε κάποια επόμενη ευκαιρία!

 

[YiannisTS]

Ημέρα 6: Το ταξίδι συνεχίζεται προς τη Gəncə (Ganja)

Μ ̓ αρέσει να ταξιδεύω, ν ̓ αλλάζω χώρες
Να είμαι πάντα άλλος,
Ψυχή χωρίς ρίζες,
Να ζω έξω από αυτά που βλέπω.
(Φερνάντο Πεσόα)

Μπαίνουμε στο δεύτερο μισό του ταξιδιού και συνεχίζουμε. Αφήνουμε πίσω μας πόλεις, χωριά, ανθρώπους, τοπία και ταυτόχρονα τα μετασχηματίζουμε σε αναμνήσεις. Μετακινούμαι τις αναμνήσεις μία θέση πιο πίσω στη μνήμη. Δίνουμε χώρο στο τώρα και στο επόμενο που βιάζεται να έρθει, να γίνει και αυτό ανάμνηση με τη σειρά του. Ταξιδεύουμε στο τώρα, χαιρόμαστε και λυπόμαστε στο τώρα για οτι κουβαλάμε από το χθες και οτι προσδοκάμε στο αύριο. Αλήθεια, γιατί μετακινούμαστε χιλιόμετρα μακριά από εκεί που ζούμε την "καθημερινότητά" μας; Βουνά, ψηλά και λιγότερο ψηλά, πεδιάδες και οροπέδια, θάλασσες και λίμνες, ζούγκλες και στέπες, ζώα πολλά και διαφορετικά από τόπο σε τόπο, άνθρωποι που συνθέτουν ένα πολύχρωμο παζλ, αυτό που καλούμε μητέρα Γη!
Η λέξη "διαφορετικότητα" χαρακτηρίζει την αέναη κίνησή μας πάνω σε τούτο τον πλανήτη του αχανούς σύμπαντος. Να είναι αυτή η κινητήρια δύναμη; Η ανακάλυψη του διαφορετικού; Και τι γίνεται όταν "αυτοπεριορίζεσαι" σε ένα χωριό, σε μία πόλη, σε μία χώρα; Πως εξελίσσεσαι ως σκεπτόμενο και συναισθηματικό ον;
Πολυλογίας το ανάγνωσμα, κάποια ημέρα μετά την ολοκλήρωση του ταξιδιού, όταν γράφεται αυτό που έχει γίνει. Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ακόμη μία συζήτηση με κάποιον καλό συνάδελφο που θέλει να "καταλάβει" την Πόλη αλλά που δεν την έχει καν επισκεφτεί γιατί "αρνείται" να βγει από τα σύνορα της Ελλάδας επειδή δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να δει. Άλλωστε η Ελλάδα τα έχει όλα. Ή όχι;
Μάλλον όχι γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχαν τόσες διαφορετικές ιστορίες και βιώματα από τόσο διαφορετικούς τόπους, σε τούτη εδώ την ηλεκτρονική παρέα...

Η έκτη ημέρα του ταξιδιού μας στο Αζερμπαϊτζάν ξεκινάει χαλαρά, με ένα κάπως αργοπορημένο ξύπνημα (μετά τις χθεσινές μπύρες) αλλά με ένα εύγευστο πρωινό. Ο καφές είναι μάλλον είδος πολυτελείας γιατί προσφέρεται σε ... φακελάκια. Οι παλιότεροι θα θυμούνται την διαδικασία παρασκευής ζεστού καφέ nescafe όταν με ένα κουταλάκι στο χέρι ανακατεύαμε το μείγμα της σκόνης που περιείχε το φακελάκι με ή χωρίς ζάχαρη μέχρι να γίνει μια πλούσια κρέμα. Και μετά προσθέταμε σιγά σιγά ζεστό νερό λες και κάναμε αυγολέμονο για κοτόσουπα. Ε, αυτό συνέβη σε αυτό και τα επόμενα ξενοδοχεία στις επόμενες πόλεις (Ganja, Shusha και Lankaran).

(Ανοίγω μεγάλη παρένθεση για ένα κρίσιμο θεματάκι που έπρεπε να λυθεί οπωσδήποτε γιατί αλλιώς θα ανέτρεπε τα αρχικά σχέδια. Ήδη η έλλειψη θέσεων στην εσωτερική πτήση προς Nakhchivan ακύρωσε την μετάβασή μας εκεί. Όπως έχω ήδη γράψει, η επίσκεψή μας στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, απαιτεί ειδική άδεια η οποία αποκτιέται ηλεκτρονικά μέσω της επίσημης ιστοσελίδας, εδώ. Η ιστοσελίδα δεν άνοιγε στην Ελλάδα. Από την πρώτη μέρα που πατήσαμε το πόδι μας προσπάθησα να βγάλω τις άδειες. Η ιστοσελίδα ανοίγει, επιλέγω αγγλικά, καταχωρώ τα στοιχεία αλλά το σύστημα "μουλαρώνει", βγάζει μήνυμα ότι δεν βρίσκει τα διαβατήριά μας και σταματάει εκεί. Προσπάθησα και από το Sheki, μήπως και υπήρχε κάποιο παροδικό πρόβλημα, αλλά πάλι τα ίδια. Και τώρα τι γίνεται; Η τελευταία προσπάθεια έγινε την προηγούμενη ημέρα και μάλιστα επιστρατεύτηκε και ο υπάλληλος της υποδοχής του ξενοδοχείου. Πρώτη προσπάθεια με ιστοσελίδα στα αγγλικά, αποτυχία (μόνος μου). Δεύτερη προσπάθεια με ιστοσελίδα στα αγγλικά και βοήθεια από τον ευγενικό Αζέρο του ξενοδοχείο, πάλι αποτυχία. Και τότε ο άνθρωπος είχε την ιδέα να γυρίσει την ιστοσελίδα στα αζέρικα. Bingo! Το σύστημα ξεμουλάρωσε και μας έβγαλε τις πολυπόθητες άδειες για την πόλη της Shusha. Στη συνέχεια έβγαλα μόνος μου στα αζέρικα ξεχωριστές άδειες για την περιοχή του Aghdam. Ευτυχώς γιατί ήταν η τελευταία ημέρα για να βγάλεις άδεια για την μεθεπόμενη ημέρα. Ουφ, όλα καλά, κλείνει η παρένθεση).

Πολλές αράδες και χωρίς καμία φωτογραφία μέχρι τώρα; Για πάρτε την πρώτη.

Σήμερα φεύγουμε από το Sheki και κατευθυνόμαστε σε ακόμα μία πόλη της χώρας, την Gəncə (Ganja). Η πόλη βρίσκεται πολύ κοντά στην Αρμενία, περίπου 55 χιλιόμετρα στην ευθεία από το πιο κοντικό συνοριακό σημείο (όχι πέρασμα). Μέχρι το ξενοδοχείο έχουμε επιλέξει να κάνουμε τρεις ενδιάμεσες στάσεις σε αντίστοιχα σημεία ενδιαφέροντος (όπως βρίσκουμε σε οδηγούς).
Πολύ κοντά στο ξενοδοχείο, σε μόλις ένα λεπτό με το αυτοκίνητο βρίσκεται ένα μνημείο πεσόντων του Αζερμπαϊτζάν στους διάφορους πολέμους για την ανεξαρτησία του. Υπήρχε λίστα νεκρών χαραγμένη πάνω σε μαρμάρινες πλάκες αλλά καμία άλλη πληροφορία. Η αισθητική του μνημείου ήταν αξιόλογη όπως και η τελευταία θέαση της πόλης που αφήναμε πίσω μας.

Λίγο πριν την έξοδο από την πόλη υπήρξε αναγκαστική στάση σε φημισμένο "μπακλαβατζίδικο" για την προμήθεια των απαραίτητων δώρων (μπακλαβάδες και χαλβάδες) για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Οι μπακλαβάδες και οι χαλβάδες του Sheki είναι φημισμένα γλυκά σε όλη τη χώρα. Μάλιστα πουλιούνται και στο αεροδρόμιο του Μπακού. Κουτί μισού κιλού κοστίζει 15 azn (στο αεροδρόμιο) ενώ εμείς δώσαμε μόνο 5 azn (για την ίδια συσκευασία).

Συνεχίζουμε τον δρόμο μας προς την Ganja. Ο ίδιος αυτοκινητόδρομος οδηγεί και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Οι φωτογραφίες νεκρών στρατιωτών από τους πρόσφατους πολέμους με την Αρμενία, και στις δύο πλευρές της διαδρομής, αυξάνονται. Αποκρουστικό εργαλείο του "καθεστώτος" Αλίγιεφ; Δεν μας αρέσει!

Εικόνες και τοπία περνάνε από μπροστά μας όσο αυξάνουμε ταχύτητα (πάντα εντός ορίων, μη το ξεχνάμε). Η τεράστια φωτογραφία του πρώην (α ρε Κιμ, που είσαι ?) και το κόκκινο Жигули́ που τρέχει μπροστά μας μας κάνουν να αναρωτηθούμε σε ποια χρονιά ταξιδεύουμε. Δεκαετία του '80. Μπα, όχι, είμαστε στο 2025 αλλά εδώ ισχύει ότι "άλλαξε ο μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς"!

Πεύκα και άλλα δέντρα στις πλευρές του δρόμου συνυπάρχουν ως μοτίβο μαζί με τα καλλιεργήσιμα χωράφια και τα βουνά στο βάθος. Τοπικοί πωλητές επιδεικνύουν την πραμάτεια τους (σε αυτοκινητόδρομο!). Ενδιαφέρον το στήσιμο των αμπελιών. Εκ των υστέρων αναρωτιέμαι γιατί δεν σταματήσαμε να πάρουμε ένα τσαμπί!

Ένα τρίκυκλο που το οδηγεί ένα παιδί (έτσι φαίνεται τουλάχιστον) και παράκαμψη έργων οδοποιίας μέσω ... κακοτράχαλων χωματόδρομων συνθέτουν τις εικόνες που αντικρίζουμε.

Βουνοπλαγιές κατακίτρινες αλλά και άλλες με δέντρα και αρκετό πράσινο. Ψηλά κτήρια από πόλεις που αφήνουμε πίσω μας.

Κατευθυνόμαστε προς την πόλη Mingəçevir (Mingecevir) με τελική στάση την "παραλία" που βρίσκεται κοντά της. Η "παραλία" βρίσκεται στην όχθη της τεχνητής λίμνης η οποία τροφοδοτεί την ευρύτερη περιοχή του Καραμπάχ με νερό και επίσης δίνει κίνηση στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας που βρίσκεται εκεί κοντά, μέσω σχετικού φράγματος. Με την ζέστη που επικρατούσε μια βουτιά σε νερό λίμνης ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή. Διασχίζοντας την πόλη βλέπαμε μαγαζιά που πουλούσαν σωσίβια και σχετικά είδη "θαλάσσης", όπως θα λέγαμε εμείς, και γκαζώνουμε για να πάμε πιο γρήγορα!

Περνάμε το εργοστάσιο στα αριστερά μας και σκάει μπροστά μας η πολλά υποσχόμενη πινακίδα που έδειχνε προς την παραλία. Ωραία λέμε, εδώ είμαστε! Αμ, δε! Αυτό που αντικρύσαμε από πάνω, μας "έκοψε" λίγο τα φτερά. Ένα τέλειο σκηνικό ταινίας του '70!

Η θέα είναι υπέροχη. Νερά σχεδόν γαλάζια, αμμώδη παραλία και "ξαπλώστρες - οντάδες" περιμένουν να κάτσεις και να απολαύσεις το μπάνιο σου.

Ερχόμαστε πιο κοντά. Το σκεφτόμαστε! Να το τολμήσουμε; Κάποια στιγμή βλέπουμε την εικόνα που δείχνει το πράσινο βέλος. Ωχ, και τώρα τι γίνεται; Από τη μία μεριά μια χωματερή κατεβαίνει την πλαγιά και προσγειώνεται στην παραλία. Και από την άλλη έχρωμες σιδηροκατασκευές με παλιοκαιρισμένη ξυλεία πολλών ετών. Κάποια στιγμή σκάει ο τύπος που ενοικιάζει τις κατασκευές και μας λέει οτι θα πρέπει να πληρώσουμε για την χρήση τους. Και οι πάπιες να μπαινοβγαίνουν στο νερό και να το χαίρονται! Εντάξει, αρκετά σουρεάλ το σκηνικό.

Τελικά δεν το τολμήσαμε. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και φύγαμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. (Το μπλουζάκι από το Βιετνάμ είναι ασορτί με τα χρώματα της λίμνης. Τώρα το πρόσεξα!)

Μπροστά μας οι πινακίδες που δείχνουν οτι πάμε στο σωστό δρόμο. Λίγο έξω από την Ganja κάνουμε δύο στάσεις, μία έκτακτη και μία προγραμματισμένη. Το κάστρο που βλέπεται στεγάζει το Μουσείο Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας. Δίδυμα κτήρια και από τις δύο πλευρές του δρόμου στέκονται στο ίδιο σημείο που βρίσκονταν οι αρχαίες πύλες εισόδου στην πόλη. Σταθήκαμε για φωτογράφηση χωρίς να μπούμε μέσα που μάλλον ήταν και κλειστό γιατί γίνονταν εργασίες συντήρησης.
Σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκεται η "προγραμματισμένη" μας στάση. Το Μαυσωλείο και το Μουσείο του ποιητή Nizami. Δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχουν υψωμένα τείχη πίσω από τα οποία δεν υπάρχουν κτήρια αλλά χωράφια (τα ίδια είδαμε και θα δούμε αρκετές φορές στο ταξίδι μας αυτό). Στην κατεύθυνση του δρόμου που κινούμαστε μεγάλα τσιμεντένια ανοιχτά βιβλία με το όνομα του ποιητή προετοιμάζουν την άφιξή μας στον χώρο του. Το Μαυσωλείο βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του δρόμου ενώ το Μουσείο στην αριστερή πλευρά. Η σύνδεσή τους γίνεται με πεζογέφυρα, κάτι που δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως και χάσαμε για λίγο την είσοδο στο χώρο.

Ο ποιητής Nizami Gəncəvi (Nizami Gangavi, ο Nizami από την Ganja) ήταν Πέρσης ο οποίος γεννήθηκε και έζησε τον 12ο αι. μ.Χ στην αγροτική περιοχή της Ganja. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ρομαντικούς ποιητές στην Περσική Λογοτεχνία.

Το Μαυσωλείο του ποιητή έχει κυλινδρικό σχήμα κατασκευασμένο από κόκκινο γρανίτη ο οποίος είναι γυαλισμένος. Το κτήριο είναι λιτό και ταυτόχρονα επιβλητικό λόγω του ύψους του. Το μνημείο ανακατασκευάστηκε το 1990-1991 αντικαθιστώντας ένα παλιότερο του 1947 από ασβεστόλιθο το οποίο με τη σειρά του είχε αντικαταστήσει το αρχικό Μαυσωλείο του 13ου αιώνα. Μέσα στο μαυσωλείο βρίσκεται η κρύπτη του ποιητή.
Απέναντι από το Μαυσωλείο βρίσκεται το Μουσείο Nizami Ganjavi, όπου εκτίθενται βιβλία και μονογραφίες για τον ποιητή, όπως επίσης πρωτότυπα και αντίγραφα χειρογράφων και μικρογραφιών.
Στο Μαυσωλείο μπήκαμε στο εσωτερικό του (χωρίς εισιτήριο) αλλά στο Μουσείο αποφασίσαμε να μη χάσουμε χρόνο.

Εντυπωσιακό το φώς και τα χρώματα που δημιουργεί στο εσωτερικό του κτηρίου.

Τι να κοιτάει άραγε και σκύβει προς τα κάτω;

Την κρύπτη του ποιητή;

Αριστερά του μαυσωλείου υπάρχει μια χάλκινη κατασκευή που απεικονίζει φανταστικά πλάσματα που συμβολίζουν το "Khamsa" του ποιητή, εικόνες από τα επικά ποιήματά του.

Ξανά στο αυτοκίνητο και ξανά το κοντέρ να γράφει χιλιόμετρα, μέχρι να εμφανιστεί η ειδοποίηση στους χάρτες ότι έχουμε φτάσει. Που φτάσαμε; Μα στο Μαυσωλείο και ταυτόχρονα πανέμορφο τζαμί του İmamzadə (Imamzadeh).

Ντυμένο εξωτερικά με κοκκινωπά διακοσμητικά κεραμίδια, σε αρμονική χρωματική σύνθεση με μπλε και τουρκουάζ πλακάκια, μικρότερα και μεγαλύτερα, σε γεωμετρικές σχεδιαστικές περιπτύξεις, στέκεται στον χωροχρόνο από το 14ο αιώνα. Δύο μιναρέδες με σπειροειδή σχέδια διακοσμητικών κεραμιδιών κόκκινων, μπλε και τουρκουάζ, συμπληρώνουν το κεντρικό κτήριο, μαζί με τρεις πανέμορφους θόλους.

Πολύχρωμα σχέδια στους κάθετους εξωτερικούς τοίχους ή στην εξωτερική οροφή της εισόδου απογειώνουν αισθητικά το θαυμάσιο αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα.
Ο τάφος-μνημείο της φωτογραφίας χρονολογείται από τον 8ο αιώνα και ανήκει πιθανά σε κάποιον ιεροκήρυκα που μετέφερε τον λόγο του Προφήτη Μωάμεθ στην περιοχή (ίσως και απόγονός του).

Ο τάφος-μνημείο βρίσκεται μέσα σε ένα μαυσωλείο (το τετράγωνο κτήριο με τα κόκκινα διακοσμητικά κεραμίδια της φωτογραφίας) το οποίο λειτουργούσε ως τζαμί μέχρι τον 14ο αιώνα. Το μαυσωλείο αυτό βρίσκεται στον προθάλαμο μετά την κεντρική είσοδο του μεγαλύτερου κτηρίου που είναι το σύγχρονο τζαμί. Το εξωτερικό τζαμί κατασκευάστηκε σε διάφορες φάσεις από τον 14ο αιώνα. Η διακόσμηση του εσωτερικού είναι επίσης εντυπωσιακή.

Το συγκρότημα που βρισκόμαστε αποτελείται από δύο πανομοιότυπα τζαμιά, ένα αντρικό κι ένα γυναικείο. Η φωτογραφία είναι από το γυναικείο κομμάτι.

Σιγά μη και δεν βάλει μαντήλα εάν θέλει να δει το εσωτερικό του !

Απέναντι από το μεγάλο τζαμί βρίσκεται ένα κτήριο με πολλά μικρότερα τζαμιά. Οι αψίδες με την υπέροχη διακόσμηση συνθέτουν ένα διάδρομο που οδηγεί στις εισόδους των τζαμιών.

Αυτό που περιγράφεται πιο πριν αλλά από μακρινή φωτογράφηση.

Εδώ τελειώνει η επίσκεψή μας σε αυτό το πολύ σημαντικό λατρευτικό μέρος για το Ισλάμ. Οι πληροφορίες προέρχονται από μία νέα κοπέλα που συναντήσαμε στην είσοδο του τζαμιού από την γείτονα Τουρκία η οποία σε άπταιστα αγγλικά και με πολύ ευγένεια απάντησε σε κάθε μας ερώτηση και απορία. Βρισκόταν και αυτή μαζί με τον πατέρα της ως επισκέπτες στον χώρο. Αξιοσημείωτο ήταν ότι μιλούσε με τους Αζέρους φύλακες και ιερείς του χώρου στη γλώσσα της (το ξέρω γιατί την ρώτησα σχετικά και μου απάντησε οτι τούρκικα και αζέρικα είναι κοντινές γλώσσες που η συνεννόηση είναι σχετικά εύκολη). Οι πληροφορίες της διασταυρώθηκαν βέβαια και από διάφορες πηγές πριν πάρουν τη θέση τους σε τούτη εδώ την ιστορία.
Ξανά στον δρόμο ολοταχώς για το ξενοδοχείο στο οποίο φτάνουμε μετά από κάνα μισάωρο αφού μπλέξαμε με το gps που μας γυρνούσε γύρω γύρω λόγω ... έργων στο δρόμο. Τελικά αποδείχτηκε ότι η πρόσβαση θα ήταν πολύ πιο εύκολη και γρήγορη εάν είχαμε αγνοήσει από την αρχή την φωνή της κοπελίτσας των χαρτών.

Η είσοδος του ξενοδοχείου.

Ο διάδρομος που οδηγεί στα δωμάτια. Η πρώτη πόρτα δεξιά ήταν το δικό μας δωμάτιο. Απέναντι από την πόρτα μας ήταν μια άλλη πόρτα, αυτή της κάτω δεξιάς φωτογραφίας. Ανοίγοντας την πόρτα βρεθήκαμε στο εμπορικό πολυκατάστημα της άλλης φωτογραφίας. Καλά καταλάβατε. Το ξενοδοχείο καταλαμβάνει τον ένα όροφο ενός πολυκαταστήματος με τα δωμάτια να βλέπουν στο δρόμο (είναι γωνιακό). Πάντως τα δωμάτια ήταν υπερπαραγωγή, τεράστια, άνετα και ολοκάθαρα. Φωτογραφίες δυστυχώς δεν έχω αλλά αυτές που είναι στο booking είναι πραγματικότατες.

Αφήσαμε τα πράγματα, ήπιαμε ένα πραγματικό καφέ στο πολυκατάστημα και βγήκαμε στην πόλη.

Η Ganja βρίσκεται στους πρόποδες του Μικρού Καύκασου και είναι μία από τις παλαιότερες πόλεις της χώρας αλλά και ολόκληρης περιοχής του Καυκάσου. Περπατήσαμε προς το κέντρο της πόλης όπου βρίσκονται τα περισσότερα αξιοθέατα που είχαμε σημειώσει για να επισκεφτούμε. Η πόλη είναι λίγο πιο "σύγχρονη" από το Sheki. Μεγάλοι δρόμοι αλλά και μικρότερα δρομάκια, πολυκατοικίες παλιότερων αρχιτεκτονικών τάσεων αλλά και σύγχρονα κτιριακά συγκροτήματα, δημόσια κτήρια και πλατείες, είναι τα πρώτα που αντικρίζουν τα μάτια του επισκέπτη. Αλλά και δημόσια λεωφορεία πολλών χρόνων πίσω στο χρόνο.

Φτάνουμε στο Μουσείο Məhsəti Gəncəvi (Mahsati Ganjavi). Πανέμορφο κτήριο του οποίου η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 2014. Μοναδική παραφωνία η γνωστή φωτογραφία που βρίσκουμε παντού σε στυλ Il Padrone. Το μουσείο φιλοξενεί την ζωή της Περσίδας ποιήτριας Mahsati Ganjavi η οποία γεννήθηκε σε αυτή την πόλη τον 12ο αιώνα μ.Χ. Από τις λιγοστές γυναίκες ποιήτριες που εμφανίζονται στην περσική λογοτεχνία, ήταν παντρεμένη με τον σουλτάνο της περιοχής. Αυτό της έδινε ελευθερία κινήσεων (?) και οι επιδόσεις της έφταναν μέχρι τη γνώση του σκακιού, της μουσικής, της σύνθεσης μουσικής.

Εκδόσεις ποιημάτων της.

Η ποιήτρια σε διάφορες δραστηριότητες. Υπέροχα χρώματα!

Φωτογραφία του 1ου ορόφου.

Η ποιήτρια κι εμείς.

Μια γωνία του μουσείου αφιερωμένη στην απελευθέρωση της πόλης Shusha με την βοήθεια της Τουρκίας.

Ο μεγάλος ηγέτης που οδήγησε στη νίκη και κατατρόπωσε τους Αρμένιους στο πρόσφατο πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ (λέμε τώρα, μη το πάρετε σοβαρά)!

Εδώ κάναμε μια προσπάθεια να ξαναπαίξουμε μια παρτίδα σκάκι αλλά δεν μας άφησαν τα ... κορίτσια! Και το άγαλμα της ποιήτριας στον εξωτερικό χώρο του μουσείου, πάνω στην πλατεία.

Το μουσείο δεν είχε εισιτήριο εισόδου και μάλλον δεν έχουν πολλές επισκέψεις αλλοδαπών. Πάντως η ξεναγός μας τα είπε μια χαρά με τα αγγλικά της και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες γύρω από την ζωή της ποιήτριας.

Συνεχίσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης (Cavad Xan (Javad Khan Street)), ο οποίος φημίζεται για τις αρχιτεκτονικές του πινελιές αλλά τους πολιτιστικούς χώρους. Είδαμε διώροφα αρχοντικά του 19ου και 20ου αιώνα, αρκετά γλυπτά, συντριβάνια και παρτέρια στο παραδοσιακό σχήμα της πεταλούδας.

Πολλά σπίτια και σπιτάκια εντός των τειχών! Μια μεγάλη σιδερένια πόρτα χωρίζει τον εσωτερικό κόσμο με τον πεζόδρομο.

Απολαύσαμε γευστικότατο dondurma (παγωτό) από πραγματικό γάλα.

Φωτογραφηθήκαμε και παίξαμε τάβλι με τους φιλικότατους Αζέρους. Δηλαδή έκανα προσπάθεια να παίξω "φεύγα" αλλά έχουν εντελώς διαφορετικούς κανόνες σε σχέση μ'εμάς, οπότε έχασα πανηγυρικά! Αλλά νομίζω πως το ευχαριστηθήκαμε. Μάλιστα στήθηκαν και για αναμνηστική φωτογραφία!

Στο τέλος του πεζόδρομου περάσαμε την λεωφόρο και βρεθήκαμε σε μία μεγάλη πλατεία που τα είχε όλα.

Το εντυπωσιακό κτήριο της Κρατικής Φιλαρμονικής (Gəncə Dövlət Filarmoniyası), κατασκευασμένο το 1935.

Τα δύο συγκροτήματα σιντριβανιών μπροστά από το κτήριο της Φιλαρμονικής.

Το Μαυσωλείο του Javad Khan (Cavad xan türbəsi).

Το Chokak Hamam (Çökək Hamam)

Το Τζαμί του Shah Abbas (Şah Abbas məscidi) με τους δύο ψηλούς μιναρέδες που μοιάζουν με φάρους.

Ένα κτίριο απέναντι από το τζαμί (χωρίς λοιπά στοιχεία, μάλλον κάποιο λουτρό που σχετίζεται με το τζαμί).

Ένα γατάκι να προσπαθεί να πιεί νερό!

Ένα ξενοδοχείο και ένας μεγάλος πεζόδρομος.

Συνεχίσαμε τον περίπατο μας στο όμορφο ιστορικό κέντρο της πόλης πηγαίνοντας προς την Ορθόδοξη Εκκλησία του Alexander Nevsky. Η εκκκλησία κατασκευάστηκε το 1887 με κόκκινο τούβλο σε βυζαντινό ρυθμό. Η εκκλησία έκλεισε το 1931 από τις σοβιετικές αρχές, λειτούργησε ως μουσείο την περίοδο 1935-1938 και αποδόθηκε ξανά στη Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία το 1946. Σήμερα, όπως το είδαμε εμείς το κτίριο χρήζει συντήρησης και μάλλον δεν είναι λειτουργικό (δεν υπήρχε κάποια πινακίδα που να λέει το οτιδήποτε!).

Φύγαμε από την εκκλησία και κινούμενοι νότια επί της Λεωφόρου Mustafa Kemal Atatürk, φτάσαμε σε ένα πάρκο (υπό ανακαίνιση) με πολλά δέντρα, συντριβάνια, αγάλματα και πολλά πουλιά.

Μετά από μια μικρή απαραίτητη ξεκούραση πήραμε ένα ταξί bolt και πήγαμε στο Şah Şadlıq Sarayı για φαγητό. Η διακόσμηση του εστιατορίου παρέπεμπε σε ράντσο. Υπήρχαν πάρα πολλοί οντάδες με τραπέζια και καρέκλες αλλά και πολλές διαφορετικές αντίκες (αυτοκίνητο, άμαξα, τηλέφωνα, ραπτομηχανές, κασετόφωνα, κλπ) γύρω στο χώρο, άτακτα τοποθετημένες. Το προσωπικό δεν μιλούσε αγγλικά και η συννεονόηση έγινε με λίγα ρώσικα και πολλά νοήματα.

Αυτή τη φορά προτιμήσαμε να δοκιμάσουμε ένα τοπικό κρασί. Μας ήρθε ένα κόκκινο "ρουμπινί" ξηρό περιορισμένης εμφιάλωσης. Η γεύση του ήταν τέλεια και άξιζε τα λεφτά του με το παραπάνω.

Ξεκινήσαμε με μιά ποικιλία κρεάτων.

Και ολοκληρώσαμε με το παραδοσιακό τους πιλάφι.

Μετά από την πανδαισία γεύσεων και την ικανοποίηση των ουρανίσκων μας ήρθε και η λυπητερή η οποία δεν ήταν και πολύ λυπητερή!

Μια ακόμη φωτογραφική άποψη του εστιατορίου.

Περπατήσαμε μέχρι το ξενοδοχείο για χώνεψη και νανάκια!