Αζερμπαϊτζάν Αρμενία Γεωργία Καύκασος: Στην άκρη της Ευρώπης

[travelbreak]

Εδώ ένα μικρό βίντεο που τράβηξε η Ντίνα και το μόνταρα εγώ:

Αφορά στην τρίτη μέρα του ταξιδιού που στις δυο προηγούμενες αναρτήσεις μου διαβάσατε(.

 

[travelbreak]

Η ενοικίαση αυτοκινήτου (που έκανα εγώ) στη Γεωργία. Για τους τολμηρούς!
Εγώ ενοικίασα αυτοκίνητο από την: https://www.georentcar.ge/en/
Δεν ζητάνε πιστωτική ή χρεωστική κάρτα καθόλου. Τα λεφτά τους τα έστειλα με έμβασμα με μια μικρή επιβάρυνση μέσω τραπέζης. Έχουν μια εύχρηστη ιστοσελίδα και το καλύτερο είναι να κάνετε chat ζωντανά ώστε να λύσετε όποιες απορίες έχετε. Όταν πάτε στο γραφείο τους, που βρίσκεται στο κέντρο της Τιφλίδας θα τα κανονίσετε με τις προκαταβολές που είναι ελάχιστες, εκτός αν θέτε να πάτε στην Αρμενία. Με νοικιασμένο αυτοκίνητο δεν σας αφήνουν να πάτε στο Αζερμπαϊτζάν. Όμως για να πάτε στο Ναγκόρνο Καραμπάχ με αυτό δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Είναι σα να βρίσκεστε στην Αρμενία.
Η επίσκεψη στην Αρμενία κοστίζει και κάτι παραπάνω. Όμως αν επιστρέψετε το αυτοκίνητο χωρίς βλάβη σας επιστρέφουν τις προκαταβολές σας. Πιστεύω ότι αν έχει βλάβη δε σας ζητάνε κάτι παραπάνω. Κατάλαβα ότι τα υπόλοιπα είναι πληρωμένα από την ασφάλεια.
Είναι εξυπηρετικοί και εγώ τους ρώτησα διάφορα για τη χώρα και με ενημέρωσαν.

 

[travelbreak]

Μικρή επίσκεψη στο Αζερμπαϊτζάν

Έχει ξημερώσει Δευτέρα και είμαστε στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. Φτάσαμε χθες το μεσημέρι με πτήση μιας ώρας από την Τιφλίδα

Πριν πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση μας, χθες το πρωί, φύγαμε από το ξενοδοχείο και είπαμε να πάμε μία μικρή βόλτα στην πόλη. Λόγω της αργίας της Κυριακής πιστεύαμε ότι θα βρούμε εύκολο παρκάρισμα. Και έτσι ήταν. Πήγαμε στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος που είναι πολύ επιβλητική και φαίνεται σχεδόν από παντού στην πόλη, αλλά ως τότε δεν είχαμε πάει. Την βλέπαμε όμως πάντα στις βόλτες στην πόλη, αφού δεσπόζει λόγω της θέσης της σε ένα λόφο. Μετά το παρκάρισμα και με λίγο περπάτημα πήγαμε σε αυτή την εκκλησία, βλέποντας και μία περιοχή της πόλης που δεν είχαμε ξαναδεί. Τελικά η Τιφλίδα είναι πολύ όμορφη πόλη και ίσως ήθελε άλλη μία μέρα περπάτημα για να την απολαύσουμε περισσότερο.

Μετά τη μικρή αυτή βόλτα πήγαμε στο αεροδρόμιο όπου παρκάραμε το αυτοκίνητο και θα το πάρουμε στην επιστροφή, αύριο δηλαδή. Δεν το επιστρέψαμε στο γραφείο που μας το ενοικίασε. Αυτό έγινε γιατί γλιτώνουμε αρκετές διαδικασίες συν το ότι για 16 συνεχόμενες μέρες ενοικίασης το κόστος ήταν μικρότερο από το να κάνουμε 13 σπαστές, δέκα δηλαδή συν τρεις.

Η επίσκεψη στη χώρα απαιτεί βίζα που με μικρό κόστος βγάζεις από τον υπολογιστή σου και όλα καλά. Οι άλλες χώρες που επισκεφτήκαμε δεν απαιτούν τίποτα.

Στο αεροδρόμιο του Μπακού μας περίμενε ένας νεαρός και μας παρέδωσε το αυτοκίνητο, το οποίο είναι ένα πολύ καλό Toyota Corolla. Δεν ξέρω αν έχει γραφεία εκεί η εταιρεία Avis ή λόγω Κυριακής μας έστειλε τον υπάλληλο. Μάλλον το πρώτο. Μόλις παραλάβαμε το αυτοκίνητο βάλαμε στο GPS το όνομα του ξενοδοχείου και οδηγηθήκαμε προς την πόλη. Μιας και το αεροδρόμιο είναι σχετικά μακριά, στην διαδρομή εντυπωσιαστήκαμε από τα καινούργια κτίρια της πόλης του Μπακού και τον πλούτο που υπάρχει. Υπήρχαν πάρα πολύ υψηλά κτίρια με καινούργια μοντέρνα αρχιτεκτονική. Το βράδυ τα είδαμε αυτά τα κτίρια να φωτίζονται με ένα τρόπο που δείχνει διάφορους σχεδιασμούς και μορφές με την εναλλαγή στον φωτισμό τους. Άλλα κτίρια επίσης ήταν κατασκευασμένα με πέτρα και φαινόταν αρκετά παλιά λόγω του χρώματος, όμως σίγουρα είναι καινούργια. Πρέπει να έχει πέσει πολύ χρήμα σε αυτή την χώρα. Οι δρόμοι επίσης ήταν εντυπωσιακοί, αφού ήταν με πολλές λωρίδες κυκλοφορίας και συνήθως δεν υπήρχαν φανάρια στους μεγάλους αυτούς δρόμους αλλά γέφυρες. Υπήρχαν επίσης πολλοί ανισόπεδοι κόμβοι που πραγματικά με το GPS είχαμε πρόβλημα στο να είμαστε σίγουροι σε ποια λωρίδα έπρεπε να βρισκόμαστε για να πάμε στην περιοχή που θέλουμε. Αφού χαθήκαμε μία δυο φορές ψάχνοντας το ξενοδοχείο μας, τελικά φτάσαμε στη διεύθυνση που βρισκόταν. Όμως δεν υπήρχε κανένα κτίριο που να μοιάζει με ξενοδοχείο εκεί.

Από την άλλη, εγώ θυμόμουν ότι το ξενοδοχείο που είχα κλείσει είναι αρκετά έξω από το κέντρο της πόλης, ενώ εμάς εκεί μας φαινόταν πολύ κεντρικά. Τότε έκανα μία βλακεία γιατί έβαλα στο GPS όχι το όνομα του ξενοδοχείου αλλά την διεύθυνση και βλέποντας στο χάρτη που βρίσκεται η διεύθυνση αυτή, πίστεψα ότι ήταν στο σωστό σημείο. Αυτό μας κόστισε 70 χιλιόμετρα οδήγησης και περίπου μιάμιση ώρα σε χρόνο, διότι δεν ήταν εκεί που πήγαμε και αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε στο σημείο που είχαμε πάει αρχικά και το είχαμε απορρίψει.

Επιστρέψαμε λοιπόν στην αρχική διεύθυνση και αρχίσαμε να ρωτάμε σε κάποια γραφεία και επιχειρήσεις που βρισκόταν εκεί κοντά. Ουσιαστικά δεν ήξερε κανένας που βρίσκεται το ξενοδοχείο, αλλά ήταν πολύ πρόθυμοι και μέσω των χαρτών του ίντερνετ το είδαν και μας είπαν ότι πρέπει να είναι πίσω ακριβώς από το κτίριο που βρισκόμασταν εκείνη την ώρα. Αφού κάναμε ένα μεγάλο γύρο 10 χιλιομέτρων σε αυτούς τους ατέλειωτους δρόμους, χωρίς να το βρούμε, επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο για να ψάξουμε αλλού. Και ευτυχώς βρεθήκαμε στο κτίριο ενός αστυνομικού τμήματος όπου οι άνθρωποι πήραν τηλέφωνο και τους εξήγησαν που βρίσκεται αυτό που ψάχναμε. Διαπιστώσαμε ότι το Booking.com είχε λάθος διεύθυνση και αντί για αριθμό 120 έγραφε 95. Ο δρόμος ευτυχώς ήταν ο σωστός. Μέχρι να γυρίσουμε στην Ελλάδα την είχαν διορθώσει. Εμείς όμως φάγαμε το αγγούρι.

Ευτυχώς ένας από τους αστυνομικούς πήρε το αυτοκίνητό του και μας οδήγησε στην σωστή διεύθυνση που ναι μεν βρισκόταν στον ίδιο κεντρικό δρόμο αλλά στην απέναντι πλευρά, στην οποία για να πας από εκεί έπρεπε να διανύσεις τουλάχιστον πέντε χιλιόμετρα. Όμως φτάνοντας στο σημείο που έπρεπε να βρίσκεται το ξενοδοχείο δεν υπήρχε καμία ταμπέλα αλλά ένα άλλο κτίριο που είναι συνεδριακό κέντρο. Ο άνθρωπος που μας είχε οδηγήσει εκεί ρώτησε στην είσοδο τον θυρωρό του κτιρίου και εκείνος του είπε ότι δεν υπάρχει τέτοιο ξενοδοχείο εκεί. Ξανά παίρνει τηλέφωνο ο αστυνομικός και του λένε ότι είμαστε στο σωστό σημείο και μπήκαμε μέσα σχεδόν με τσαμπουκά. Στο πίσω μέρος του κτιρίου ήταν η είσοδος του ξενοδοχείου, χωρίς πάλι να έχει κάποιο σημάδι με το όνομα. Εννοείται ότι ευχαριστήσαμε τον συνοδό μας και μπήκαμε στο υποτιθέμενο ξενοδοχείο, που όπως είπα και πριν είναι ένα συνεδριακό κέντρο που έχει και ορισμένα δωμάτια τα οποία νοικιάζουν. Η κοπέλα και ο νεαρός στη ρεσεψιόν ήξεραν ελάχιστα αγγλικά, όμως το ξενοδοχείο και το δωμάτιο θεωρώ ότι είναι πολύ καλά και στο internet φαίνεται ότι είναι τεσσάρων αστέρων. Από την ώρα που φύγαμε από το αεροδρόμιο με το αυτοκίνητο, μέχρι να μπούμε στα δωμάτιά μας είχαν περάσει σχεδόν τέσσερις ώρες για την ακρίβεια 3,5. Κανονικά θα κάναμε μόνο την πρώτη ώρα. Ωραία εμπειρία!

Ξεκουραστήκαμε μία ώρα στα δωμάτιά μας και μετά αποφασίσαμε να πάμε στην πόλη μία βόλτα. Δεν τολμήσαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο αφού με πολύ λίγα χρήματα, 2 ευρώ ανά ζευγάρι, θα πηγαίναμε με ταξί και έτσι κάναμε. Πήγαμε στην παλιά πόλη και όλη την ώρα την περάσαμε περπατώντας. Βλέποντας την παλιά πόλη είχε κάποια ιδιαιτερότητα, και γενικά ήταν όμορφα. Αφού περπατήσαμε αρκετά είχε πλέον βραδιάσει. Στην περιοχή της παλιάς πόλης είδαμε διάφορα ενδιαφέροντα κτίρια, δίχως κάποιο να μας εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Είχα σημειώσει να επισκεφτούμε μια δεκαριά σημεία που βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο. Δε χρειάστηκε να τα ψάξουμε καθόλου: στον περίπατό μας τα είδαμε όλα. Η παλιά πόλη έχει ένα ωραίο χρώμα, αλλά όλα έχουν αναπαλαιωθεί. Δε μου έκανε αίσθηση κάτι.

Το περπάτημα κράτησε δύο ώρες περίπου και συνεχίσαμε τη βόλτα μας σε μία προκυμαία που έχουν φτιάξει στην Κασπία θάλασσα δίπλα. Χιλιάδες κόσμου περπατούσε και έκανε βόλτες ή καθόταν σε μαγαζιά για φαγητό ή ποτό. Αποφασίσαμε λοιπόν και εμείς να καθίσουμε σε ένα από αυτά για να φάμε. Το πρόβλημα άρχισε όταν ήρθαν οι μερίδες που ήταν αρκετά μικρές, χωρίς βέβαια να είναι και τόσο ακριβές. Και μετά στο λογαριασμό πάλι μας είχαν βάλει κάποια πράγματα παραπάνω. Άσε που άλλο κατάλογο μας έδωσαν να παραγγείλουμε και με άλλον μας τιμολόγησαν. Τουλάχιστον εγώ χόρτασα, ενώ οι άλλοι δεν νομίζω με τις τόσο μικρές μερίδες, διότι εγώ πήρα δύο από αυτές. Ήπιαμε και μπύρα και αρκετό νερό αφού έκανε πολλή ζέστη, όχι όμως τόσο πολλή όσοι το μεσημέρι. Και υπενθυμίζω ότι ο κλιματισμός του αυτοκινήτου δεν δουλεύει.

Για να δω αν διαβάζετε και το κείμενο έχω κουίζ: στην επόμενη φωτογραφία, τίνος μεγάλου ηγέτη το πρόσωπο φαίνεται;

Να και οι φωτισμένοι πύργοι, στους οποίους ο φωτισμός εναλλάσσεται συνεχώς:

Να και μια ελιά κουρεμένη Αζέρικα:

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο φυσικά με ταξί. Και εννοείται ότι ο ταξιτζής δεν ήξερε να μας φέρει και ευτυχώς εμείς θυμόμασταν το πως είχαμε έρθει με το συνοδό μας το μεσημέρι και είπαμε στον ταξιτζή το δρόμο.

Το Μπακού φαίνεται ωραία πόλη μόνο και μόνο επειδή όλα φαίνονται καινούργια όταν οδηγείς στους μεγάλους δρόμους. Πίσω από τη βιτρίνα δεν υπάρχει κανένας σχεδιασμός πόλης: είναι τα παλιά αφημένα στην τύχη τους. Εκεί που ψάχναμε το ξενοδοχείο μας πήγαμε στο «πίσω μέρος» και δεν μπορούσαμε καλά-καλά να στρίψουμε για να γυρίσουμε πίσω.

Τώρα ετοιμαζόμαστε να πάμε για πρωινό. Το ξενοδοχείο διαθέτει και πρωινό. Έχει τεράστιους χώρους για φαγητό αλλά χθες βράδυ δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος. Πιστεύω ότι γεμίζει όταν υπάρχει κάποια εκδήλωση μονάχα.

 

[hydronetta]

Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ aka Λένιν. Τι κερδίζω;;;;; κατι σε ταξίδι παρακαλώ

 

[travelbreak]

Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ aka Λένιν. Τι κερδίζω;;;;; κατι σε ταξίδι παρακαλώ

Μπράβο! Όμως ως δώρο το ταξίδι για σένα είναι πολύ ακριβό. Κάτι νησάκια στον Ειρηνικό θα σου έχουν μείνει. Σε ευχαριστώ πάντως που διαβάζεις τα κείμενα.

 

[travelbreak]

Δεύτερη (και καλύτερη) μέρα στο Μπακού

Δευτέρα βράδυ, τελειώνει και αυτή η μέρα στο Μπακού.

Σήμερα δεν είχαμε τα προβλήματα μετακίνησης που είχαμε τη χθεσινή μέρα. Σήμερα όλα ήταν καλύτερα, είδαμε και αρκετά πράγματα αυτής εδώ της χώρας. Δεν έχει και πολλά να δεις εδώ κοντά στο Μπακού, αλλά εμείς είδαμε όσο περισσότερα μπορούσαμε. Ξεκίνησε η μέρα μας με ένα μέτριο, αλλά με αρκετές θερμίδες, πρωινό στο ξενοδοχείο μας. Στις οκτώ ξεκινούσαν να δίνουν το πρωινό και εμείς στις 8:45 ήμασταν στο αυτοκίνητο με προορισμό το πιο διάσημο μέρος κοντά στο Μπακού (60 χιλιόμετρα απόσταση) που ονομάζεται Gobustan. Αφού βγήκαμε έξω από την πόλη η διαδρομή δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σχεδόν παντού και κοντά στις παραλίες της Κασπίας θάλασσας έβλεπες τα μηχανήματα που έβγαζαν το πετρέλαιο, είτε από την ξηρά είτε από την λίμνη. Η περιοχή γενικότερα φαινόταν σαν έρημος, χωρίς σχεδόν καθόλου πράσινο και με πολλή άμμο που από τον αέρα που φυσούσε, μερικές φορές γινόταν ενοχλητική.

Η περιοχή που επισκεφθήκαμε, δηλαδή το Gobustan, δεν είχε κάτι ιδιαίτερο και αν δεν είχε τις Πετρογλυφικές απεικονίσεις, δε θα έλεγε κάτι. Αλλά ούτε και αυτό είχε για μένα ιδιαίτερη ομορφιά, πέρα από την ιστορική του αξία. Επισκεφθήκαμε και το μουσείο το οποίο ήταν αρκετά καλό. Εδώ στη χώρα γενικότερα ό,τι και να είδαμε από μουσεία και χώρους είχαν πλήρη ενημέρωση για τον επισκέπτη. Η περιοχή τον Πετρογλυφικών έχει βράχια πάνω στα οποία οι άνθρωποι πριν από δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια χάραζαν εικόνες της καθημερινής ζωής.

Εκεί κοντά υπήρχε και μία άλλη περιοχή που από τη γη έβγαινε λάσπη με μικρές εκρήξεις. Τα ονομάζουν ηφαίστεια λάσπης αν και η λάσπη είναι κρύα. Θεωρούνται από τα πιο σημαντικά του κόσμου αφού είναι από τα μεγαλύτερα. Κάτι αντίστοιχο είχαμε δει και στην Ιταλία πριν από πέντε χρόνια, αλλά ήταν πολύ μικρότερα. Εδώ δεν μας ένοιαζε να μην το δούμε αλλά μερικοί ταξιτζήδες ήταν προκλητικοί με το να επιμένουν να μας οδηγήσουν εκεί με πολύ λίγα χρήματα. Πράγματι με 20 μανάτ (11 ευρώ) μπορέσαμε και επισκεφτήκαμε το μέρος αυτό. Αν δεν είχαμε δει το αντίστοιχο της Ιταλίας θα μας εντυπωσίαζε, αλλά τώρα όχι και τόσο. Θα μπορούσαμε να πάμε και με το δικό μας αυτοκίνητο, αλλά θα ήταν μεγάλη ταλαιπωρία. Έτσι για άλλη μία φορά σε αυτό το ταξίδι χρησιμοποιήσαμε ένα ταξί, το οποίο μάλιστα ήταν ένα παλιό Lada επιβατικό. Τελικά νομίζουμε ότι άξιζε τον κόπο. Μείναμε περίπου μισή ώρα εκεί και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες.

Στην κορυφή των λοφίσκων που φαίνονται βγαίνει η λάσπη:

Είχε φτάσει πια μεσημέρι και έτσι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Όντως μείναμε στα δωμάτιά μας για μιάμιση ώρα και έτσι στις 4:00 ξεκινήσαμε να πάμε για να δούμε άλλα ενδιαφέροντα σημεία της Χερσονήσου Absheron, προς την Ανατολική πλευρά.

Επιστρέφοντας το μεσημέρι όμως στο ξενοδοχείο παρά λίγο να έχουμε ένα ατύχημα και έφταιγα εγώ: έμπαινα από ένα παράδρομο σε ένα κεντρικό δρόμο στο Μπακού και είχα Στοπ που δεν το είδα, ούτε και οι συνεπιβάτες μου. Νομίζαμε ότι θα είχαμε δική μας λωρίδα μπαίνοντας για αρκετή απόσταση που δεν υπήρχε. Ευτυχώς γλυτώσαμε τον εμβολισμό από ένα μεγάλο βαν χάρις στα καλά μας φρένα. Οι άνθρωποι με κοίταζαν σαν να ήμουν εξωγήινος, λες και εκείνοι δεν τα κάνουν αυτά. Εγώ σήκωσα τα χέρια ζητώντας συγγνώμη και πιστεύω ότι γλύτωσα και το βρίσιμο. Στο Αζερμπαϊτζάν σίγουρα οδηγούν πιο συνετά από τις άλλες χώρες που επισκεφτήκαμε. Και στην Αρμενία είναι πιο λογικοί από τους Γεωργιανούς.

Μιας και αναφέρθηκα στην οδήγηση θα πω τι κάνουν και είναι επικίνδυνο. Προσπερνούν χωρίς να τους νοιάζει αν ο απέναντι που έρχεται έχει χώρο. Λες και έχει αυτός υποχρέωση να βρει. Όπως μια φορά που αναγκάστηκα και μπήκα σε ένα χωράφι για να αποφύγω τον Γεωργιανό που προσπερνούσε ένα φορτηγό στη δεξιά του στροφή. Ευτυχώς που στα δεξιά μου δεν είχε χαντάκι. Κι άλλες φορές τους είδα ξαφνικά μπροστά μου στη στροφή, αλλά είχα χώρο στο δρόμο. Μια μέρα που κατεβαίναμε από τον Καύκασο και είχε διαδοχικές στροφές, ένας οδηγός έκανε τα δικά του αφού από κάτω πίστευε ότι δεν ερχόταν κανένας. Ένα όμως αστυνομικό όχημα την είχε στημένη και βγάζει ο αστυνομικός μια ντουντούκα και του φωνάζει να σταματήσει. Φυσικά σταμάτησε και φαντάζομαι τον περιποιήθηκαν. Αναρωτιέμαι αν φώναζαν σε μένα, πως θα καταλάβαινα ότι απευθύνονται σε μας; Φανάρια να παραβιάζουν δεν είδα, όπως στην Ελλάδα. Τέλος σταματάνε όπου θέλουν για οποιοδήποτε λόγο και πρέπει να έχεις το νου σου.

Το απόγευμα μετά την ξεκούραση ξεκινήσαμε με το ναό Ateshgyah με τις φλόγες, που ήταν ένα μέρος πολύ ενδιαφέρον, αφού είχε σχέση και με τους Ζωροάστρες. Εκεί στο κέντρο ενός πετρόχτιστου φρουρίου υπήρχε ο μικρός ναός που έκαιγε η φωτιά που προέρχεται από φυσικό αέριο από τα έγκατα της γης. Στο χώρο αυτό του ναού αλλά και γύρω από αυτόν και σε άλλα σημεία των κατασκευών, υπήρχαν φωτιές που έκαιγαν συνέχεια. Κάτω από το κτίσμα του φρουρίου εσωτερικά υπήρχαν αρκετά δωμάτια στα οποία υπήρχαν υπέροχες αναπαραστάσεις της ζωής των κατοίκων πριν από εκατοντάδες χρόνια. Όλο το συγκρότημα εκεί μου άρεσε ιδιαίτερα και σου ενέπνεε ένα μυστηριακό αέρα.

Από εκεί βάλαμε στο GPS να μας οδηγήσει σε ένα χωριό με το όνομα Gala ή Qala, στο οποίο υπήρχε ένα ενδιαφέρον μουσείο με τρεις χώρους. Ο ένας ήταν ένα φρούριο, πιστεύω πρόσφατα κατασκευασμένο και σχετικά μικρό με ένα υπέροχο Πύργο στο κέντρο. Το επισκεφθήκαμε αυτό το φρούριο. Υπήρχε ένα κτίριο που ήταν μουσείο με εκθέματα το οποίο δεν επισκεφτήκαμε και ο τρίτος χώρος που υπήρχε και ίσως ο πιο ενδιαφέρων, ήταν ένας χώρος με εθνογραφικά στοιχεία του λαού του Αζερμπαϊτζάν. Ο χώρος αυτός είχε πολύ ενδιαφέρον γιατί ήταν άριστα στημένος με καταπληκτικές αναπαραστάσεις αλλά και πραγματικά ζώα και εργαλεία μιας παλιότερης εποχής Από ζώα είχε καμήλες, άλογα, πρόβατα, κότες, κουνέλια και λοιπά πολλά. Επίσης είχε αρκετά κομμάτια από πέτρες με χαραγμένα διάφορα σχέδια παλιότερων εποχών. Φυσικά υπήρχε και ο παλιός αργαλειός και εργαλεία του σιδερά αλλά και το σπίτι ενός εμπόρου όπως και μία αναπαράσταση ενός γάμου. Όπως έλεγα και πριν, οι κάτοικοι εδώ ό,τι κάνουν νομίζω το κάνουν καλά και τα κτήρια τους είναι πολύ όμορφα αλλά και τα μουσεία και όλα τα πολιτιστικά τα κάνουν πολύ ωραία.

Τρίτος και τελευταίος προορισμός για σήμερα ήταν το Yanardag, ένα σημείο που από το έδαφος βγαίνει φυσικό αέριο και έχουν βάλει φωτιά ώστε βλέπεις τη φωτιά να βγαίνει μέσα από το χώμα και αυτό είναι το ενδιαφέρον (από παλιά). Είναι προτεινόμενο από τα πρακτορεία παρότι δεν νομίζω ότι αξίζει να έρθει κάποιος σε αυτή τη χώρα για να δει αυτό το μέρος, αλλά μέσα στα υπόλοιπα που βλέπει, ακόμα και αυτό είναι ενδιαφέρον. Η περιοχή δεν έχει περισσότερα.

Εκείνο που εντυπωσιάζει στην περιοχή του Μπακού είναι τα μηχανήματα άντλησης πετρελαίου. Τα βλέπεις παντού: στην Κασπία τα πολύ μεγάλα, αλλά και στις γειτονιές των χωριών και των περιχώρων, που σήμερα κάναμε τις βόλτες μας, μικρότερου μεγέθους αντλίες. Είναι απίστευτο να βλέπεις στην εξώπορτα της μονοκατοικίας το μηχάνημα να εργάζεται αδιάκοπα. Πως εμείς έχουμε τα χωράφια με τα δένδρα, έτσι βλέπεις κάποια μέρη να έχουν τις αντλίες τη μια δίπλα στην άλλη. Φαντάζομαι αποδίδουν περισσότερο από τις πορτοκαλιές και τις ελιές! Γι’ αυτό και βλέπεις εκεί στα βενζινάδικα να πουλιέται το Ντήζελ 35 λεπτά του ευρώ το λίτρο. Ένα άλλο σχετικό με τα καύσιμα εκεί σε αυτές τις χώρες είναι ότι υπάρχουν βενζινάδικα αποκλειστικά για αέριο και δε διαθέτουν υγρά καύσιμα. Τα ξεχωρίζεις από τα χωρίσματα που έχουν ανάμεσα στις αντλίες. Και ένα τελευταίο είναι ότι στην Αρμενία βρίσκεις δύσκολα βενζινάδικο που να δέχεται κάρτα τραπέζης. Βασικά εμείς αναγκαστήκαμε πάντα και πληρώναμε με μετρητά.

Κάπου σε αυτό τον προορισμό τελείωσε η μέρα μας. Αφού μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο είχε βραδιάσει και δεν ήμασταν για πολλά-πολλά. Βέβαια εγώ με την Ντίνα πήγαμε μία βόλτα μιας ώρας στον δρόμο έξω από το ξενοδοχείο μας, που είναι κεντρικότατος και μεγάλος για να δούμε λίγο τη βραδινή ζωή που ουσιαστικά δεν είχε κίνηση από ανθρώπους παρά μόνο από αυτοκίνητα. Αναπνεύσαμε λίγο καυσαέριο και επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας. Τώρα είμαστε έτοιμοι να κοιμηθούμε γιατί αύριο έχουμε σχετικά νωρίς αναχώρηση από εδώ. Επιστρέφουμε στη Γεωργία.

Τρίτη πρωί, 24/7/2018, και λίγο πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο

Ένα που θέλω να συμπληρώσω για το Αζερμπαϊτζάν είναι ότι οι κάτοικοι είναι πολύ ευγενικοί και πολύ φιλικοί με εμάς τους τουρίστες. Δεν ξέρω αν είναι και μεταξύ τους. Και χθες με το ταξί που πήραμε για να πάμε στις λάσπες που έβγαιναν από τη γη, αλλά και για να μας φέρει ο άνθρωπος στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητό του την πρώτη μέρα, φάνηκε ότι είναι πολύ καλοί οι κάτοικοι της χώρας. Όμως νομίζω ότι η χώρα τους δεν είναι και τόσο όμορφη. Τουλάχιστον από όσα είδαμε ως τώρα. Επίσης η Κασπία θάλασσα δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Εκτός από τα πετρέλαια οι περιοχές γύρω από τη λίμνη είναι σχεδόν ερημικές, που δεν έχουν παρά ελάχιστη βλάστηση. Ο αέρας φυσά συχνά και είναι δυνατός σηκώνοντας σκόνη στην ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω αν βρέχει πολύ εδώ πέρα, δεν αποκλείεται όμως. Μου αρέσει που φεύγοντας από Ελλάδα εγώ πήρα μαζί μου και το μαγιό μήπως και κολυμπήσω στην Κασπία θάλασσα. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν φαίνεται εφικτό σε αυτήν την πλευρά της λίμνης. Σε άλλες περιοχές σίγουρα θα κάνουν και μπάνιο. Εγώ ήθελα να κολυμπήσω γιατί πιστεύω θα μου άρεσε η αίσθηση να βρίσκομαι στα νερά της υφάλμυρης Κασπίας Θάλασσας. Ας σημειωθεί ότι βρίσκεται λίγο κάτω από το επίπεδο της Μεσογείου, περίπου 30 μέτρα.

Αυτό που βλέπουμε στην επόμενη φωτογραφία είναι ο περίβολος ενός οικήματος.

Το κόστος ζωής εδώ στο Αζερμπαϊτζάν φαίνεται να είναι ίδιο με το κόστος στην Γεωργία. Τουλάχιστον τα είδη που αγοράσαμε έχουν ίδιες τιμές. Το ίδιο είναι και οι τιμές για το ταξί που χρησιμοποιήσαμε, δηλαδή πολύ χαμηλές. Νομίζω οι δύο βραδιές που μείναμε εδώ στο Μπακού είναι αρκετές για την περιοχή αυτή.

Δεν ξέρω αν στο Αζερμπαϊτζάν υπάρχουν άλλες περιοχές που να αξίζουν το ενδιαφέρον του τουρίστα. Εμείς πάντως επιστρέφουμε σήμερα στην Γεωργία.

 

[taver]

To "ξενοδοχείο" σας ήταν μέσα στο Heydar Aliyev Center που εικονίζεται στη φωτογραφία;

 

[travelbreak]

To "ξενοδοχείο" σας ήταν μέσα στο Heydar Aliyev Center που εικονίζεται στη φωτογραφία;

Όχι εκεί, αλλά πολύ κοντά και στον ίδιο δρόμο. Είχα γράψει ότι δε φαινόταν πουθενά το όνομά του, ούτε και το ήξερε κανένας. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται:

Ήταν συνεδριακό κέντρο.
Να και το εστιατόριο:

Τα δωμάτια ήταν στους ορόφους, που φαίνονται σαν θεωρεία θεάτρου.

 

[travelbreak]

Σήμερα είναι Τετάρτη πρωί και βρισκόμαστε στην πόλη Kutaisi όπου διανυκτερεύσαμε.

Φτάσαμε στο Kutaisi χθες βράδυ πολύ αργά, περίπου στις 22:00, μετά από ένα μεγάλο ταξίδι. Αρχικά η πτήση από το Μπακού στις 09:30 μέχρι την Τιφλίδα ήταν το αναμενόμενο. Βέβαια στα αεροπλάνα τους δεν σου δίνουν θέσεις τον ένα δίπλα στον άλλον στα ζευγάρια, αλλά τυχαία νούμερα και αν μπορείς μέσα αλλάζεις. Εμείς δεν καταφέραμε να αλλάξουμε θέσεις και να κάτσουμε κοντά με την Ντίνα, ούτε στον πηγαιμό ούτε και στο γυρισμό. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Τιφλίδας πήγαμε γρήγορα, πήραμε το αυτοκίνητο που είχαμε στο πάρκιν και όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε μέσα στην πολλή κίνηση, πήγαμε στο γραφείο ενοικίασης του αυτοκινήτου μας. Πρώτον, θέλαμε να πάρουμε τα χαρτιά για τα σύνορα της Αρμενίας τα οποία είχαν ξεχάσει να μας ετοιμάσουν από την πρώτη ημέρα και δεύτερον να δούμε τι μπορούσε να γίνει με κάποια προβλήματα του αυτοκινήτου, που έχω ήδη αναφέρει: το ένα πρόβλημα ήταν ότι το αιρκοντίσιον δεν δουλεύει και το άλλο ήταν ότι δεν άναβε το αριστερό μπροστινό φως

Ένας τύπος εκεί προσπάθησε ματαίως να διορθώσει και τα δύο προβλήματα. Τελικά για να μην καθυστερήσουμε αναγκαστήκαμε και φύγαμε χωρίς να διορθώσουμε τίποτα. Ελπίζουμε στη συνέχεια να μην έχουμε κάποιο πρόβλημα με αυτά στο δρόμο μας. Τώρα, μέχρι να φτάσουμε εδώ στο Kutaisi έπρεπε να επισκεφθούμε διάφορα σημεία, τα οποία ήταν πολλά και τελικά δεν αποφύγαμε να παραλείψουμε ορισμένα από αυτά.

Αρχικά πήγαμε προς το πολύ τουριστικό χωριό Mtskheta, κοντά στην Τιφλίδα. Εκεί έχει μερικές ωραίες εκκλησίες και επισκεφθήκαμε τις δύο, πιστεύω, πιο σημαντικές. Η μία ήταν μέσα στην πόλη ( Καθεδρικός Ναός Σβετιτσχοβέλι) και η άλλη ήταν σε μία βουνοκορφή (The Mtskheta Church of Jvari - Holy Cross) που δέσποζε όταν βρισκόσουν κάτω και κοίταζες προς τα επάνω. Εκεί επάνω ειδικά είχε πολύ όμορφη θέα προς το χωριό κάτω και στο ποτάμι.

Προσέξτε την ελληνική γραφή:

Η εκκλησία Jvari στην κορυφή του λόφου:

Η θέα από ψηλά:

Η επόμενη στάση μας ήταν το χωριό Gori, που είναι το χωριό καταγωγής του Στάλιν. Εκεί ανεβήκαμε στο φρούριο και επισκεφτήκαμε και το μουσείο του Στάλιν, αλλά όχι μέσα στις αίθουσες (εκτός από την τουαλέτα του εγώ).

Πετύχαμε και ζευγάρι λίγο μετά το γάμο, στη φωτογράφιση:

Για να μην ξεχνιόμαστε:

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στα υπόσκαφα σπίτια του χωριού Uplistsikhe. Εκείνο το μέρος είναι καταπληκτικό και έχει πολύ ενδιαφέρον. Κάναμε βόλτα στις σπηλιές και η θέα από ψηλά ήταν υπέροχη. Όμως η μέρα ήταν ζεστή και η ώρα είχε προχωρήσει.

Σε αυτό το ταξίδι είδαμε σε τρία διαφορετικά σημεία υπόσκαφα και σπηλιές-σπίτια. Και τα τρία σημεία είχαν τη δική τους ομορφιά. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Τα δυο πρώτα; Uplistsikhe και Vardzia ήταν στην Γεωργία και το τρίτο, το Khndzoresk στην Αρμενία.

Λόγω της καθυστέρησης στην Τιφλίδα αναγκαστήκαμε να μην τηρήσουμε το πρόγραμμα και έτσι πήγαμε στο Kutaisi κατευθείαν, χωρίς να επισκεφτούμε τα χωριά Βorjomi και Bakuriani που ήταν στο πρόγραμμα. Αυτά τα χάσαμε για πάντα, δεν πειράζει όμως γιατί η μέρα είχε αξιοποιηθεί πλήρως.

Aπό το Uplistsikhe για να φτάσουμε στο Kutaisi περάσαμε από ένα υπέροχο καταπράσινο φαράγγι, αγνώστου ονόματος, το οποίο για δυο περίπου ώρες κατεβαίναμε. Από αυτό περνούσε ο γνωστός μας ποταμός Mtkvari. Είχε πολλές στάσεις για νερό ή να κάτσει ο κόσμος να φάει σε μαγαζί ή με δικά του φαγητά (γενικά αυτό το είδος ανθίζει σε αυτές τις χώρες). Εμείς βέβαια είχαμε ξεφύγει από το χρονοδιάγραμμα και δε σταθήκαμε πουθενά. Απλά θαυμάζαμε το φαράγγι, μέχρι που νύχτωσε και δε βλέπαμε τίποτα.

Από τον αρχαιολογικό χώρο του Uplistsikhe:

Οι δρόμοι προς το Kutaisi και το Μπατούμι είναι λίγο καλύτεροι γενικώς αλλά δεν έχουν ολοκληρωθεί, και εκεί που παίρναμε φόρα με όριο τα 110 χλμ/ώρα, μας έστελνε σε παράκαμψη με ταχύτητες γύρω στα 50.

 

[travelbreak]

Γεωργία: στα υπέροχα χωριά του Καυκάσου με τους πύργους.

Τώρα είναι πρωί και βρισκόμαστε στο πολύ ορεινό και όμορφο Ushguli, που θα θυμόμαστε για πάντα.
Μέχρι όμως να φτάσουμε εδώ χθες, περάσαμε μία μικρή περιπέτεια.
Ας ξεκινήσω όμως την χθεσινή μέρα από το πρωί που κάναμε βόλτα στο πανέμορφο Kutaisi. Είναι μία πόλη που ευτυχώς το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν στο κέντρο της και πολύ εύκολα με τα πόδια κάναμε για μία ώρα βόλτα και είδαμε πανέμορφα κτίρια και ωραίους κήπους. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν όλα καλά διατηρημένα, όμως ήταν πολύ ωραία κτίρια.

Μετά το Kutaisi και σύμφωνα με το πρόγραμμα έπρεπε να πάμε λίγο Ανατολικά σε δύο τρεις πόλεις και μετά να ανηφορίσουμε προς τα χωριά του Καυκάσου. Όμως αποφασίσαμε να μην πάμε σε αυτές τις πόλεις και να προχωρήσουμε προς τον Καύκασο που θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το πρόγραμμά μας έλεγε επ’ ακριβώς: Στη συνέχεια θα φύγουμε για να επισκεφτούμε (αλλά θα έχει λίγο τρέξιμο η μέρα γιατί είναι παράκαμψη μιας ώρας) το χωριό Katskhi (Katskhi Pillar), που βρίσκεται 62 χλμ από το Kutaisi, μια ώρα δρόμο. O πύργος Katskhi, είναι ένας μονόλιθος ασβεστόλιθου 40 μέτρων που είναι επίσης γνωστός ως "ο πυλώνας της ζωής". Μετά το Katskhi Pillar θα πάμε στην πόλη Chiatura (άλλα δέκα χλμ): Φωλιασμένο ανάμεσα σε απόκρημνες κοιλάδες και βαθιά φαράγγια βρίσκεται η μοναδική γεωργιανή πόλη εξόρυξης Chiatura. Ιδρύθηκε στα τέλη του 1800 ως μεταλλευτική αποικία. Το 1954, η σταλινική κυβέρνηση εγκατέστησε ένα σύστημα τελεφερίκ, το οποίο επίσης αναφέρεται ως "οδός σχοινιού" για να φέρει τους εργαζόμενους πιο γρήγορα στα ορυχεία, αντί να περπατούν στις τοποθεσίες στους απόκρημνους βράχους. Πάμε και στο Ambrolauri που είναι ένας μοναδικός συνδυασμός πλούσιας χλωρίδας και πανίδας, απίστευτο κλίμα, εκπληκτικό τοπίο και καθαρότερα νερά. Είναι ευρωπαϊκού στιλ, σύγχρονη και ανεπτυγμένη πόλη, διαθέτει εκτεταμένη τουριστική υποδομή και ό, τι χρειάζεστε για μια ενδιαφέρουσα και άνετη ξεκούραση. Αυτά ήταν που χάσαμε. Πιο πολύ ενδιαφέρον πρέπει να είχε η Chiatura.

Όμως αντί αυτών, στο δρόμο μας ήταν η σπηλιά του Προμηθέα και αποφασίσαμε να την επισκεφτούμε. Αν και την ακούγαμε για πρώτη φορά (μας την είπε ένας ντόπιος νεαρός που κάτι άλλο τον ρωτήσαμε) πήγαμε και δεν το μετανιώσαμε. Κάναμε μία ώρα ξενάγηση σε ένα τεράστιο σπήλαιο και μας άρεσε πάρα πολύ για τις μεγάλες του αίθουσες.

Πριν από κει επισκεφτήκαμε, αφού ήταν στο δρόμο μας και περάσαμε τυχαία, το χωριό με ιαματικά λουτρά Tskaltubo, με παλιά μεγάλα εγκαταλειμμένα κτήρια. Εκεί φαίνεται καθαρά η χλιδή στην οποία ζούσαν τα μέλη του παλιού καθεστώτος. Μέσα στο πράσινο είδαμε απίθανα κτίρια που θύμιζαν παλάτια, με κίονες και διακόσμηση, που πλέον ήταν φανερά τα σημάδια από το πέρασμα του χρόνου. Φαίνεται ότι κατοικούνται από τύπους μάλλον άστεγους, αφού ούτε παρκαρισμένα αυτοκίνητα είδαμε ούτε πολύ κόσμο να κυκλοφορεί. Σε όλο το ταξίδι μας είλκυαν αυτού του είδους τα κτίρια είτε παλιές κατοικίες είτε ξενοδοχεία. Δε μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα ότι έστω και ένα από αυτά δεν είχε έστω και λίγους κατοίκους.

Το σύγχρονο:

Και το παλιό:

Προσέξτε τις ζωγραφιές στους τοίχους του επάνω πατώματος:

Όταν τελείωσε η ξενάγηση στο σπήλαιο, η ώρα είχε πάει 12:00 και βάλαμε στο GPS τον τελικό προορισμό μας, το Ushguli πάνω στον Καύκασο. Ο πλοηγός μας οδηγούσε από ένα δρόμο επαρχιακό και πολύ όμορφο. Η διαδρομή φαινόταν όμορφη και η συνολική απόσταση μέχρι το Ουσγκούλι από το σπήλαιο ήταν περίπου 150 χιλιόμετρα. Τα πρώτα 100 πήγαν σχετικά καλά, αν και αρκετά αργά και λόγω του κακού οδοστρώματος αλλά και λόγω των συχνών στάσεων που κάναμε για φωτογραφίες. Είχε πάει η ώρα περίπου δύο με τρεις και έμεναν τα τελευταία 50 χιλιόμετρα τα οποία ήταν όλο χωματόδρομος.

Από την αρχή που ξεκίνησε η τελευταία αυτή διαδρομή ο δρόμος δεν ήταν απλά χωμάτινος αλλά και πάρα πολύ κακός. Δυστυχώς δεν αλλάξαμε γνώμη, να γυρίσουμε πίσω, ελπίζοντας ότι θα βελτιωθεί και συνεχίσαμε. Στα πρώτα 10 με 15 χιλιόμετρα το είχαμε πάρει στο αστείο και ήμασταν πολύ χαρούμενοι που ήταν τόσο όμορφη η εκδρομή μας. Όμως μετά από λίγο καταλάβαμε ότι η κατάσταση ήταν πολύ άσχημη λόγω της μεγάλης καθυστέρησης που θα είχαμε. Ευτυχώς είχαμε χρόνο αρκετό, όμως ο δρόμος όλο και χειροτέρευε με αποτέλεσμα πολλές φορές το αυτοκίνητο να βρίσκει στις πέτρες από κάτω. Επίσης πολύ συχνά κατέβαιναν οι τρεις συνεπιβάτες μου και πήγαιναν με τα πόδια αρκετά μέτρα για να μπορέσω να προχωρήσω πάνω από τις πέτρες που προεξείχαν.Δυστυχώς είχαμε τόσο ζόρι και άγχος που δεν τραβήξαμε και τόσο πολλές φωτογραφίες.

Ο δρόμος μας:

Και εκεί μέσα στις ερημιές νάσου και ο πατερούλης στην αυλή ενός σπιτιού:

Τότε αρχίσαμε να έχουμε μεγάλη αγωνία για το αποτέλεσμα. Δηλαδή αν θα μπορέσουμε να φτάσουμε στον προορισμό μας πριν πάθει κάποια σημαντική φθορά το αυτοκίνητο. Εν τω μεταξύ ο καιρός άρχισε να χαλάει και φοβόμασταν και τη βροχή. Ορισμένες φορές έβλεπα το δρόμο μπροστά μου πόσο άσχημος ήταν και έλεγα αν είναι δυνατόν το GPS να μας οδηγεί σε τέτοιους δρόμους. Η ταχύτητα με την οποία πηγαίναμε ήταν 7 με 10 το πολύ χιλιόμετρα την ώρα και υπό άσχημες συνθήκες. Ευτυχώς για μένα το αυτοκίνητο είχε αυτόματη μετάδοση και σε αυτό δεν κουραζόμουν να αλλάζω και ταχύτητες.

Κι αυτός είναι ο δρόμος μας!

Ειδικά η Μαρ και η Ντίνα είχαν αρχίσει να ανησυχούν πάρα πολύ και να έχουν αγωνία, αλλά και εγώ και ο Γιάννης επίσης. Σε όλη αυτή τη διαδρομή συναντήσαμε μόλις τέσσερις φορές οχήματα. Τις τρεις ήταν ένα αυτοκίνητο τη φορά και την τέταρτη μια ομάδα τεσσάρων οχημάτων. Όλα αυτά όμως ήταν πολύ ψηλά αυτοκίνητα φτιαγμένα για τέτοιους δρόμους. Μόνο ένας τουρίστας Γερμανός ήταν με ένα τύπου σαν το δικό μας αλλά εκείνος είχε μέσα μόνο τη γυναίκα του, άρα λίγο βάρος και δεν καθόταν πολύ το αυτοκίνητο. Μιλήσαμε λίγο και μου φάνηκε κι αυτός λίγο απογοητευμένος από το δρόμο. Εννοείται όλα τα οχήματα που συναντήσαμε είχαν αντίθετη κατεύθυνση από τη δική μας.

Στα 8 περίπου χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στον προορισμό μας και ενώ είχε αρχίσει να έρχεται το σκότος, έγινε ένα θαύμα: είδαμε μπροστά μας ένα μεγάλο όχημα πολύ υψηλό με μερικούς εργάτες το οποίο μόλις μας είδε έκανε στην άκρη για να περάσουμε. Εμείς προχωρούσαμε όμως πολύ αργά και μας ήρθε η ιδέα να σταματήσουμε και να τους ζητήσουμε να πάρουν τους τρεις συνεπιβάτες μου. Το κάναμε και αυτοί δέχτηκαν και ήταν σωτήριο για μας αφού τα τελευταία 7-8 χιλιόμετρα τα κάναμε σε μισή ώρα περίπου και φτάσαμε στο χωριό την ώρα που βράδιαζε. Και βέβαια άσφαλτο δεν είδαμε πουθενά αλλά ο δρόμος είχε παντού τα ίδια χάλια. Αφού και το δήθεν ξενοδοχείο μας ήταν μέσα στη λασπουριά.

Όμως ο σκοπός είχε επιτευχθεί και όλοι νιώσαμε μεγάλη ανακούφιση, αφού μόλις βάλαμε τα πράγματα μας στα δωμάτια άρχισε να βρέχει πολύ δυνατά. Εδώ που μένουμε είναι ένας ξενώνας ο οποίος τελικά δεν έχει ούτε καν φως γιατί λέει είχε διακοπή ρεύματος. Και έτσι πρέπει να ήταν. Ευτυχώς είχε ένα μεγάλο κερί για την περίσταση, με το οποίο είχαμε λίγο φως. Φάγαμε λίγο σαλάμι με τυρί και ψωμί που είχαμε μαζί μας, ήπιαμε και μία μπύρα και πέσαμε για ύπνο. Εδώ κάνει αρκετό κρύο και τώρα έξω η θερμοκρασία είναι μπορεί και 5 με 6 βαθμούς Κελσίου ενώ μέσα στο δωμάτιο δεν έχει πάνω από 20. Μου άρεσε που στο δρόμο λέγαμε ότι αν καταφέρουμε και φτάσουμε στο χωριό θα το γιορτάσουμε σε μια ταβέρνα με καλό φαΐ και πιοτό.

Σε αυτές τις περιοχές ο κάθε χωρικός έφτιαξε 3-4 δωμάτια, τα έδωσε στο Booking.com και περιμένει πελατεία. Από αγγλικά μην περιμένετε και πολλά πράγματα. Το πρωί ο Γιάννης σε τέτοια σπίτια ζητά γάλα από αγελάδα ή πρόβατο. Και φυσικά για να τους δώσει να καταλάβουν κάνει το αντίστοιχο ζώο. Και εκείνοι φυσικά του δίνουν. Τους βάζει και του το βράζουν κιόλας. Ήπια και εγώ μια δυο φορές. Εκείνο το πρωινό στο Ushguli είδαμε και την καταπληκτική εικόνα των ιδιοκτητών μας, να έχουν σφάξει μια αγελάδα και να τη γδέρνουν και να την κόβουν κομμάτια. Ο Γιάννης που σηκώθηκε νωρίτερα παρακολούθησε και τη σφαγή.

Συγγνώμη για την άγρια φωτογραφία. Όποιος θέλει ας μη την μεγεθύνει. Εγώ πάντως με τέτοιες εικόνες μεγάλωσα στο χωριό μου. Παρ' όλ' αυτά δε μου αρέσουν. Όμως εδώ δε φαίνεται αίμα και για αυτό τη βάζω.

ΚΑΥΚΑΣΟΣ!!! ΑΠΙΘΑΝΟΣ!!!!

 

[travelbreak]

Από τις δυο τελευταίες μέρες στη Γεωργία:

 

[travelbreak]

Γεωργία: Από τον υπέροχο Καύκασο στη θάλασσα​

Είναι πρωί και βρισκόμαστε στο χωριό Ushguli.
Και σήμερα έχουμε λίγο χωματόδρομο αλλά πιστεύουμε ότι θα είναι καλύτερος. Θα πάμε προς το χωριό Mestia, από το οποίο μάθαμε ότι έρχονται εδώ όλα τα αυτοκίνητα και εμείς δεν το ξέραμε. Από την διαδρομή που κάναμε εμείς έρχονται μόνο αυτοί που έχουν μεγάλα τζιπ και δεν έχουν πρόβλημα με το δρόμο. Δεν μπορώ ακόμα να εξηγήσω πως ο πλοηγός με έφερε από εκείνο το δρόμο. Τον είχα χαράξει από την Ελλάδα. Και το Google.maps έδειχνε τον ίδιο δρόμο. Οι κανονικοί τουρίστες έρχονται εδώ στο Ushguli από τη Mestia και φεύγουν, από την ίδια πλευρά δηλαδή την Δυτική. Αλλά μη φανταστεί κανείς ότι έρχεται εδώ κανονικό αυτοκίνητο. Μόνο οχήματα δρόμου. Εμείς ήμασταν με το πιο κοντό από όλα.

Βέβαια οι πρώτες πρωινές εικόνες που βλέπω εδώ είναι υπέροχες. Ελπίζω να μην έχουμε άλλα προβλήματα με τους δρόμους. Θα βλέπουμε χωματόδρομο και θα κάνουμε μεταβολή μετά από το χθεσινό που πάθαμε. Το Ushguli είναι ένα χωριό τελείως ορεινό και αυθεντικό. Αν δεν είχε κάθε τόσο τα σήματα για τα ενοικιαζόμενα δωμάτια θα νόμιζες ότι βρίσκεσαι σε ένα χωριό της χώρας (ή της Μάνης) πριν εκατό χρόνια. Και λέω Μάνη γιατί έχει και εδώ τους περίφημους πύργους. Στενούς και τετράγωνους με μήκος πλευράς 5-6 μέτρα και μια μπορντούρα στο επάνω μέρος. Το ύψος τους είναι γύρω στα δέκα μέτρα. Οι περισσότεροι φαίνονται, και είναι, εγκαταλειμμένοι. Στην πρωινή βόλτα που κάναμε στο χωριό είδαμε υπέροχες εικόνες με πιο σημαδιακή εκείνη που μια νέα κοπέλα άρμεγε τις αγελάδες της μέσα στη μέση του δρόμου. Εννοείται όλοι οι δρόμοι είναι μέσα στη λάσπη και είναι μόνο από χώμα και πέτρα.

Ένα άλλο που με απασχολούσε σχετικά ήταν ότι και στην επικοινωνία από Ελλάδα, αλλά και στο γραφείο τους την πρώτη μέρα της παράδοσης του οχήματος, μου έλεγαν ότι στο αυτοκίνητο έχουν κρυμμένο GPS για να μας παρακολουθούν και να μην τρέχουμε γρήγορα ούτε να πηγαίνουμε σε μερικούς δύσκολους χωματόδρομους. Εγώ σκεφτόμουν ότι αν είναι τόσο προχωρημένοι, θα μας τα ψάλουν στην παράδοση. Φυσικά κάτι σχετικό δεν ισχύει αφού θα μπορούσαν να μου στείλουν κατ’ ευθείαν και email, πράγμα που δεν έκαναν. Εν τω μεταξύ το αυτοκίνητο εξωτερικά, αν και πολύ βρώμικο, δε φαινόταν να έχει κάτι και δεν πίστευα ότι θα το έψαχναν και από κάτω. Τέλος πάντων, θα βλέπαμε τι θα κάναμε. Το πολύ-πολύ να μας κρατούσαν τις προκαταβολές, αφού κάρτες δεν είχαν πάρει. Και το κλείσιμο του οχήματος από Ελλάδα το έκανα με έμβασμα. Η προκαταβολή για μέσα στη Γεωργία ήταν 150 ευρώ και για την Αρμενία ήταν άλλα 280 ευρώ. Ό,τι και να συνέβαινε αυτά μόνο θα μας έπαιρναν. Τα υπόλοιπα θα τα έπαιρναν από την ασφάλεια. Έτσι μου είχαν πει άλλωστε.

Τώρα η ώρα είναι 7:00 το απόγευμα και βρισκόμαστε μακριά από το Ushguli και τη Mestia.

Το πρωί περάσαμε από την όμορφη Mestia (50 χιλιόμετρα χωματόδρομος από το Ushguli) και προχωρήσαμε άλλα 60 χιλιόμετρα.
Η διαδρομή από το Ushguli στη Mestia είναι 50 καταπληκτικά χιλιόμετρα. Ορίστε μερικές φωτογραφίες.

Τώρα βρισκόμαστε σε ένα χωριό. Δεν θυμάμαι πώς το λένε (τελικά το λέγανε Khaishi) και έχουν κλείσει τους δρόμους γιατί έχουν διαδηλώσεις. Βρισκόμαστε εδώ τέσσερις ώρες, όπως και δεκάδες άλλοι τουρίστες με τα αυτοκίνητά τους, περιμένοντας μήπως και μας αφήσουν οι διαδηλωτές να περάσουμε. Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι από 20 μέχρι 40 ετών και κρατάνε ο καθένας της και από ένα καδρόνι και φαίνονται απειλητικοί. Αν και δεν έχουν προκαλέσει κάποιο πρόβλημα ως τώρα. Ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ανοίξουν το δρόμο για να περάσουμε. Έχουμε βρει εδώ που περιμένουμε ένα ζευγάρι από το Ισραήλ που είναι στην ηλικία μας και έχουμε κάνει και διάφορες κουβέντες για ταξίδια με αυτούς. Η υπόλοιπη σημερινή βέβαια περιήγηση στη χώρα έχει χαθεί αφού δεν θα μπορέσουμε να δούμε τα μέρη που είχαμε προγραμματίσει.

Το πρωί από το Ushguli φύγαμε στις 8:00 για να πάμε στην Mestia όπου από ένα κακό, αλλά με φανταστικά τοπία, δρόμο κάναμε τα 45-50 χιλιόμετρα σε δυόμιση ώρες. Όμως αυτός ο δρόμος δεν συγκρίνεται με τον χθεσινό. Η Mestia είναι μία κωμόπολη αρκετά πιο προχωρημένη από το Ushguli, το οποίο βέβαια είναι ένα μικρό χωριό. Δεν μείναμε πολύ χρόνο εκεί, απλά κάναμε μία βόλτα και τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το Ushguli και εκεί βρίσκονται πολύ περισσότεροι πύργοι, πολλοί από τους οποίους είναι αναπαλαιωμένοι και σε καλή κατάσταση. Ήταν πολύ όμορφο να τους βλέπεις μαζεμένους σε κάθε γειτονιά ή στη σειρά να αναβαίνουν την πλαγιά του βουνού. Εδώ όντως άξιζε μια μέρα να μείνουμε αλλά με τα θέματα που είχαμε δεν μείναμε πάνω από μια ώρα.

Mestia:

Στη Mestia έχει ασφαλτοστρωμένους δρόμους και πολλά μαγαζιά και μαγαλούτσικα ξενοδοχεία. Εκεί επίσης μπορείς να βρεις εύκολα αυτοκίνητο για να σε πάει και να σε φέρει στο Ushguli, χωρίς να χρειαστεί να κουραστείς οδηγώντας και κινδυνεύοντας να χαλάσεις το αυτοκίνητό σου.

Όλες οι διαδρομές σε αυτή την περιοχή είναι καταπληκτικές και για το άμεσο περιβάλλον που είναι κυρίως φαράγγια αλλά και για πολύ όμορφες βουνοκορφές που βλέπουμε στο βάθος συνέχεια να εναλλάσσονται. Σε πολλά από αυτά τα βουνά βλέπουμε μικρούς παγετώνες, πράγμα που δεν περιμέναμε.

Μετά την Mestia μπήκαμε σε ένα φαράγγι και ακόμα δεν έχουμε βγει έχοντας διανύσει 70 χιλιόμετρα. Βέβαια συνέχεια περνάμε ποτάμια, μικρά και μεγαλύτερα που δημιουργούνται από τα νερά τα οποία έρχονται από τα βουνά. Αυτός είναι και ο λόγος που γίνονται οι διαδηλώσεις σε τούτο το χωριό. Δηλαδή θέλει η κυβέρνηση να φτιάξει ένα φράγμα ώστε να παράγουν υδροηλεκτρική ενέργεια. Φυσικά οι ντόπιοι διαμαρτύρονται και δεν το θέλουν. Τώρα καθόμαστε δίπλα σε ένα τέτοιο ποτάμι και αν δεν ήταν το πρόβλημα της αναχώρησης θα απολαμβάναμε μία πολύ όμορφη εικόνα. Όταν μπαίναμε εδώ στο χωριό, είδαμε μια μεγάλη σειρά παρκαρισμένων αυτοκινήτων και νομίζαμε ότι είναι επισκέπτες, ίσως σε κάποια γιορτή. Το μυαλό μας δεν πήγε κάπου αλλού γιατί στο δρόμο είχαμε ήδη δει μερικά χιλιόμετρα πριν μια συγκέντρωση κόσμου. Μάλιστα ψάχναμε για κάποια εκκλησία, αφού νομίζαμε πως ήταν γιορτή. Όμως ούτε εκκλησία είχαμε δει, ούτε χωριό και μας έκανε εντύπωση. Τώρα σκεφτόμαστε πως θα ήταν μια συγκέντρωση κάποιου χωριού για να κατέβουν στο κεντρικό μπλόκο. Εκεί δηλαδή που ήμασταν εμείς.

Η διαδρομή ως το Khaishi είχε υπέροχα τοπία:

Μπαίνοντας λοιπόν εμείς στο χωριό, προχωρούσαμε χαλαροί και ανεμπόδιστοι για να περάσουμε και να πάμε γρήγορα στο Μπατούμι και στις παραλίες του Ευξείνου Πόντου. Κάπου όμως σταμάτησαν τα προπορευόμενα λίγα οχήματα και σταματήσαμε κι εμείς. Δίπλα μου βρέθηκε ένας από τους λίγους ανθρώπους του χωριού που γνώριζε αγγλικά, και μας πληροφόρησε τα μαντάτα.

Καλημέρα από κάπου στην δυτική Γεωργία. Παρασκευή, 27/7 2018.

Χθες στο Khaishi με τις διαδηλώσεις, πάνω που είχαμε απογοητευτεί, έγινε το θαύμα Είχαμε πάρει και την πεθερά μου τηλέφωνο ώστε να ξεματιάσει την κατάσταση και πράγματι μετά από δύο ώρες όλα είχαν αλλάξει!

Είχε βραδιάσει πλέον και ο κόσμος το είχε πάρει απόφαση ότι θα έμενε εκεί. Μερικά μικρά ξενοδοχεία που είχε το χωριό πλέον δεν είχαν θέσεις και στρίμωχναν τον κόσμο σε ράντσα στα δωμάτια. Έτσι με πληροφόρησαν κάτι παιδιά από τη Νορβηγία που δεν ξέρω πως ήταν καλά ενημερωμένα. Εμείς, όπως και άλλοι, είχαμε βρει μια βρύση με δροσερό νερό και γεμίζαμε τα μπουκάλια μας. Είχαμε μάθει λίγο την περιοχή. Κάποια στιγμή στις 21:30 αποφασίσαμε οι τέσσερις της παρέας μας να πάμε μια βόλτα μήπως και βρούμε τίποτα για φαγητό. Είχαμε προχωρήσει 500 μέτρα προς τα κάτω του χωριού, δηλαδή προς την κατεύθυνση που θα πηγαίναμε αν φεύγαμε. Ένα δυο εστιατόρια που συναντήσαμε δεν είχαν τίποτα. Ο Γιάννης βρήκε σε ένα μαγαζί, παντοπωλείο στυλ, να πουλά αυγά. Ρώτησε και δέχτηκαν να του βράσουν μερικά για να φάει με την Μαρ και εγώ ήμουν έτοιμος να αγοράσω μία κονσέρβα αρακά και μία μεγάλη μπύρα. Περίμενα πρώτα να βράσουν τα αβγά.

Ξαφνικά, περιμένοντας τα αυγά να βράσουν κι εγώ έτοιμος να πάρω τον αρακά μου, βλέπουμε μερικά αυτοκίνητα να κατηφορίζουν. Ρωτάμε και μας λένε ότι το μπλόκο έχει ανοίξει. Τρέχουμε τρελοί από τη χαρά μας στο αυτοκίνητο (εγώ με τη Ντίνα γιατί ο Γιάννης περίμενε να βράσουν τα αβγά, μη χάσει) και το παίρνουμε για να φύγουμε και εμείς. Ευτυχώς είχαμε σταματήσει στην αρχή του μπλόκου και έτσι δεν χάσαμε πολύ χρόνο. Εκείνη τη στιγμή το ρολόι έδειχνε 10 παρά πέντε, δηλαδή είχαμε μείνει περίπου επτά ώρες σε αυτό το χωριό περιμένοντας την τύχη μας.

Από εκεί προς το Μπατούμι, που ήταν ο προορισμός μας η απόσταση ήταν 200 χιλιόμετρα, και ο χρόνος γι αυτά ήταν τέσσερις ώρες. Άρα θα φτάναμε πολύ αργά στο ξενοδοχείο, στο οποίο είχα στείλει e-mail να τους ειδοποιήσω ότι είτε θα αργούσαμε είτε δεν θα πηγαίναμε καθόλου. Στο δρόμο είχα την ιδέα αν βρούμε κάποιο ξενοδοχείο να μείνουμε, ώστε να μην διακινδυνεύουμε μέσα στη νύχτα και ταυτόχρονα να ξεκουραστούμε όσο γίνεται πιο πολύ. Προχωρώντας βρήκαμε ένα ξενοδοχείο πού με ένα 50άρι το δωμάτιο, δηλαδή λιγότερα από 20 ευρώ, βρήκαμε πολύ ωραία δωμάτια.

Η απόσταση από εδώ, το ξενοδοχείο, στο Μπατούμι είναι περίπου 2 ώρες. Ευτυχώς λοιπόν που σταματήσαμε χθες γιατί φτάσαμε εδώ στις 12:00 το βράδυ. Έτσι μπορέσαμε και κοιμηθήκαμε περίπου στις 1:00 και ξεκουραστήκαμε, αφού ξυπνήσαμε λίγο πριν τις 7:00. Τώρα ετοιμαζόμαστε βέβαια, ώστε κατά τις 8:00 να αναχωρήσουμε. Μάλλον θα πάμε στο Μπατούμι να το δούμε και μετά να συνεχίσουμε στον τελικό προορισμό της ημέρας σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Η χθεσινή μέρα, όπως και η προχθεσινή, ήταν περιπετειώδεις, κατά κάποιον τρόπο, αλλά νομίζω ότι όλα πήγαν καλά. Το πολύ-πολύ να χάσαμε τα χρήματα του ξενοδοχείου στο Μπατούμι και λίγη, όχι πολλή, ξενάγηση στις παραλίες του Εύξεινου Πόντου.

Όσο περιμέναμε εκεί στο μπλόκο είχαμε ακούσει διάφορα. Πάντως κανένας δεν περίμενε ότι θα ανοίξει τόσο νωρίς. Ορισμένοι έλεγαν ότι θα άνοιγε μέχρι το πρωί και κάποιοι άλλοι μετά από μερικές μέρες. Φυσικά δρόμος για να γυρίσουμε πίσω και να πάμε από άλλη οδό δεν υπήρχε. Άλλωστε δεν ξέρεις πού αλλού έχουν στήσει μπλόκο, αφού το πρόβλημα της περιοχής φαίνεται μεγάλο, μιας και θέλουν να κατασκευάσουν υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και φράγμα που θα αναγκάσουν περίπου 2.000 ντόπιους να μετακινηθούν, ώστε να γίνει η τεχνητή λίμνη.

Εκεί στο μπλόκο πιάσαμε και λίγο γνωριμίες με το ζευγάρι από το Ισραήλ, όπως και με τα δύο παιδιά από την Νορβηγία. Με τα παιδιά που μιλήσαμε, μου έκανε εντύπωση που όταν τους είπα ότι τον περασμένο Σεπτέμβριο είχα δει το Σέλας στο Τρόμσο, με κοίταξαν με θαυμασμό. Ο λόγος ήταν ότι εκείνοι δεν το είχαν δει ποτέ. Βέβαια ήταν από το Όσλο. Μα εκεί δεν φαίνεται ποτέ; Έστω, λιγότερες φορές.

Κανένας, ως τότε, δεν είχε κακή διάθεση από αυτούς που μιλήσαμε, αλλά ήταν μερικές γυναίκες που περίμεναν και είχαν εκνευριστεί και έβαλαν τις φωνές στους διαδηλωτές. Αλλά εκείνοι δεν νοιάστηκαν για τα προβλήματα του κόσμου των τουριστών. Κρατούσαν τα ξύλα τους λες και ήταν έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον κάποιων. Και πούλαγαν μαγκιά και μούρη. Εννοείται ότι στην περιοχή υπήρχαν δεκάδες αστυνομικοί οι οποίοι όμως ουσιαστικά δεν έκαναν τίποτε, αφού δεν έγιναν και επεισόδια. Βεβαίως υπήρχαν συζητήσεις ανάμεσα σε διάφορους που εμείς δεν τους γνωρίζαμε. Εννοώ κουβέντες μεταξύ των διαδηλωτών από τη μια και εκπροσώπων (πιστεύω) της κυβέρνησης και της αστυνομίας από την άλλη. Φυσικά υπήρχαν και τα κανάλια που τραβούσαν συνεχώς εικόνες τις οποίες είδαμε χτες βράδυ εδώ στην τηλεόραση.

Σε αυτό το σημείο περιμέναμε αραχτοί αρκετές ώρες μέχρι το βράδυ που άνοιξε το μπλόκο. Πίσω μου είναι ο Γιάννης.

Μάλιστα εγώ πήγα και μίλησα και με μία δημοσιογράφο και μου έδωσε και την πληροφορία ότι θα αργούσαν πολύ να ανοίξουν. Ευτυχώς δεν ήταν σωστή. Μάλιστα μου είπε ότι σε ένα μήνα θα πάει διακοπές στην Θεσσαλονίκη και στα Μετέωρα. Ήταν πολύ χαρούμενη που μιλήσαμε και ήμουν από την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς εκείνη την ώρα μία γυναίκα τουρίστρια άρχισε να ουρλιάζει και έπρεπε να πάει να κάνει και εκείνη τη δουλειά της. Μετά τις οκτώ-εννιά το βράδυ μερικοί, ειδικά γυναίκες, άρχισαν να εκνευρίζονται. Και είχαν δίκιο αφού είχαν μικρά παιδιά και δεν υπήρχε μέρος για να κοιμηθούν.