Ελ Σαλβαδόρ Νικαράγουα Ονδούρα Λίμνες και Ηφαίστεια

[travelbreak]

Ποταμός San Juan και πίσκεψη στο El Castillo

Πολύ πρωί όπως είπα πήγα για τα δύο εισιτήρια αφού δεν εκδίδουν εισιτήρια με επιστροφή αλλά μόνο για να πας. Νομίζω αυτό ήταν γενικό στη χώρα, αφού το αντιμετωπίσαμε και αλλού, όπως στο Ομετέπε. Την επιστροφή θα τη βγάζαμε από το γραφείο που βρισκόταν εκεί. Το κάθε ένα εισιτήριο κόστιζε 150 κόρδοβες. Πολύ φθηνά δηλαδή, ενώ είχα διαβάσει ότι ήταν πολύ ακριβά για να πάμε εκεί. Ίσως εννοούσαν πως ήταν ακριβά αν θες να πάρεις δική σου βάρκα να σε πάει και να σε φέρει, που φυσικά, αφού ήταν μερικές ώρες η ποταμίσια βόλτα, προφανώς και θα την πλήρωνες αρκετά χρήματα.
Οι επόμενες φωτογραφίες από την πρωινή μας βόλτα μέχρι να φύγουμε:

Εντύπωση προκαλεί ο έλεγχος που κάνουν όταν μπαίνεις σε πλοία. Πάντα δηλώνεις το ονοματεπώνυμό σου καθώς και τον αριθμό διαβατηρίου. Και οι ντόπιοι φυσικά δηλώνουν το όνομά τους και τον αριθμό ταυτότητας. Μάλιστα για να πάμε στο El Castillo περάσαμε και από έλεγχο των πραγμάτων που είχαμε μαζί μας για να τα μυρίσει ένα σκυλί. Το σκυλί ήρθε και μύριζε της τσάντες του καθενός τις οποίες είχαμε αφήσει κάτω και μάλιστα ανοιχτές. Το ίδιο έγινε και στην επιστροφή: μόλις βγήκαμε από το μικρό πλοιάριο που χωρούσε περίπου 50 άτομα (και ήταν γεμάτο και όταν πηγαίναμε αλλά και στην επιστροφή) μας έβαλαν σε παράταξη σε δύο σειρές και αφήσαμε τις τσάντες μας ανοιχτές μπροστά μας και ένα σκυλί, το ίδιο με το πρωινό, πέρασε με το αφεντικό του μυρίζοντας τις τσάντες αλλά και εμάς. Βέβαια δεν βρήκε τίποτα ούτε το πρωί ούτε το απόγευμα αλλά ο έλεγχος ήταν πολύ αυστηρός. Το σκυλί με το αφεντικό του συνόδευαν μερικοί αστυνομικοί, οι οποίοι μας υποχρέωναν στις κινήσεις που έπρεπε να ακολουθήσουμε.

Η διαδρομή στο ποτάμι San Juan διήρκησε ακριβώς 2 ώρες μέχρι να φτάσουμε στο El Castillo. Στην αρχή ήταν πολύ ωραία αλλά στη συνέχεια η διαδρομή έγινε μονότονη αφού δεν είχε μεγάλες διαφορές. Δεν λέω ότι μας πήρε ο ύπνος αλλά δεν τραβήξαμε τόσες πολλές φωτογραφίες όσες πίστευα ότι θα τραβούσα. Το μικρό πλοιάριο έκανε μερικές στάσεις στην αρχή για να πάρει κι άλλο κόσμο και μετά για να κατεβάζει επιβάτες.

Το ποτάμι στη διαδρομή που κάναμε είχε μεγάλο πλάτος. Ήταν συνήθως πάνω από 100 μέτρα και έφτανε και πάνω από τα 200. Σε πολλά σημεία πιο πολύ έμοιαζε με λίμνη παρά με ποτάμι. Το σίγουρο ήταν ότι δεν μπορούσες να καταλάβεις εάν το ποτάμι πήγαινε πίσω μας προς τη λίμνη ή εμείς ακολουθούσαμε τη ροή του. Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας καταλάβαμε ότι εμείς πηγαίνοντας ακολουθήσαμε τη ροή που ποταμού ο οποίος έπαιρνε το νερό της λίμνης και το πήγαινε προς τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Μόλις φτάσαμε στο χωριό El Castillo πήγαμε για να βγάλουμε εισιτήρια επιστροφής. Ευτυχώς συναντήσαμε έναν ντόπιο ο οποίος ήξερε πολύ καλά αγγλικά και μας βοήθησε. Και ένας αστυνομικός εξηγούσε ότι υπήρχε ένα πλοίο στις 11 κι άλλο ένα στις 13:40 και έπρεπε να διαλέξουμε. Δεν ξέρω εάν είχε αργότερα και άλλο. Εμείς όμως ταλαντευτήκαμε για λίγο εάν θα φύγουμε στις 11 ή με το επόμενο. Ήταν σίγουρο ότι εάν είχε πλοίο στις 12 θα το παίρναμε αλλά για τις 11:00 ήταν πολύ νωρίς. Έτσι αποφασίσαμε να πάρουμε το πλοίο των 13:40. Το είπαμε στον αστυνομικό και εκείνος μας έδωσε μία κατάσταση να γράψουμε τα ονόματά μας και μετά μας έδωσε και δύο εισιτήρια και είπε ότι θα τα πληρώναμε στο πλοίο.

Στη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο προορισμό μας σε μία ή δύο περιπτώσεις έριξε πολύ δυνατές μπόρες. Ευτυχώς όμως το πλοίο αυτό είχε στο πλάι μουσαμάδες τους οποίους κατεβάσαμε για να μη βραχούμε. Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην επιστροφή. Γενικά πάντως δεν υπήρξε πρόβλημα, παρά την ένταση της βροχής.

Αφού είχαμε κλείσει και επιβεβαιώσει την αναχώρησή μας για την επιστροφή, πήγαμε στο πιο σημαντικό σημείο του χωριού που ήταν το φρούριο. Εκεί περιφερθήκαμε με την Ντίνα περίπου μία ώρα και είχε πολύ ενδιαφέρον και το φρούριο αλλά και η θέα από αυτό.

Είχε και ένα μικρό μουσείο:

Η θέα από εκεί ήταν υπέροχη:

Μετά αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες βόλτες στο χωριό. Έτσι προχωρήσαμε στα στενά αλλά δυστυχώς το χωριό πέρα από τη γραφικότητά του δεν είχε κανένα ενδιαφέρον αλλά είχε αρκετή βρωμιά. Τελικά καταλήξαμε σε ένα πολύ ωραίο μικρό ξενοδοχείο για να πιούμε ένα καφέ και μία μπύρα.

Στο λιμάνι ήμασταν στην ώρα μας για να πάρουμε το πλοίο για να επιστρέψουμε στο Σαν Κάρλος. Και η επιστροφή είχε το ίδιο ενδιαφέρον με τον πηγαιμό.

Στο Σαν Κάρλος όταν φτάσαμε πήγαμε στο δωμάτιό μας για να πλυθούμε λίγο και μετά κάναμε μία βόλτα πάλι στο χωριό. Ουσιαστικά δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον, αφού τα είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα αλλά και το πρωί πριν την αναχώρηση. Την ώρα που βράδιαζε καθίσαμε σε ένα πολύ ωραίο μπαρ και ήπιαμε 2 μικρές μπύρες ο καθένας. Ήταν πολύ ωραία εκεί που καθίσαμε γιατί βλέπαμε τον κόσμο και είχε και πολύ ωραία μουσική. Ήταν ένα μαγαζί κοντά στην παραλία αλλά διαφορετικό από αυτό που είχαμε καθίσει την προηγούμενη ημέρα. Έριξε και μια μπόρα για να γεμίζει και η λίμνη με νερό.

Το Σαν Κάρλος δεν λέει και πολλά, όπως το είδαμε. Οι άνθρωποι είχαν μικρά μαγαζάκια και πουλούσαν διάφορα, τρόφιμα κυρίως. υπήρχαν όμως και πολύ μεγάλα μαγαζιά τα οποία πουλάνε ρούχα. Τέτοια μεγάλα μαγαζιά είδαμε κυρίως στην Γρανάδα.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η πορεία μας στο ποτάμι. Η απόσταση ανάμεσα στο σαν Κάρλος μέχρι το Ελ Καστίγιο ήταν κάπου 50 χιλιόμετρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• …

  Go to chapter

  Go
• 31

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 31

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nikos1986]

Ταξιδάρα και ιστοριάρα προβλέπω!

 

[travelbreak]

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ​

Στο Σαν Σαλβαδόρ. Γραφειοκρατικά προβλήματα.

Η πτήση μας ήταν στις 06:15 το πρωί. Βάλαμε το ξυπνητήρι στις 02:30. Ήπιαμε ένα καφέ στα γρήγορα και φύγαμε.

Είχα κάνει το check in και είχα τα boarding pass και για τις τρεις πτήσεις μέχρι το Σαν Σαλβαδόρ, στο τηλέφωνο. Είχαμε πρώτη στάση στην Φρανκφούρτη και άλλη μία στο Τορόντο. Είχαμε μία παραδοτέα αποσκευή. Τα άλλα ήταν μικρά και θα τα παίρναμε μαζί μας. Σκέφτηκα να πάω στην αυτόματη παράδοση της αποσκευής στο μηχάνημα, αλλά η Lufthansa δεν είχε κόσμο τόσο πρωί και περιμέναμε λίγο στην μικρή ουρά μέχρι να έρθει η σειρά μας. Στον γκισέ η κοπέλα παίρνει τα διαβατήρια και μου ζητά την eTA , Electronic Travel Authorization, για τον Καναδά. Εγώ μένω κάγκελο. Λέω στην κοπέλα ότι οι USA θέλουν την τύπου βίζα ESTA, δεν ξέρω ότι θέλει κι ο Καναδάς, όταν μάλιστα είσαι τράνζιτ από τη χώρα. Αυτή ρωτά κάποιον στο τηλέφωνο που επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό της.
-Χωρίς αυτήν δε μπορείτε να ταξιδέψετε, μας λέει. Μπορείτε να κάνετε αίτηση τώρα από το κινητό σας και εκδίδεται άμεσα, αν το ζητήσετε.
Μου ήρθε νταμπλάς. Να που χρησίμεψε και μια φορά που πήγαμε τόσο νωρίς στο αεροδρόμιο. Είχα πάνω από μία ώρα καιρό να προσπαθήσω να εκδώσω τα χαρτιά που ήθελα.

Κάθομαι κάπου και παίρνει φωτιά το κινητό. Όντως βλέπω ότι υπήρχε αυτή η eTA και έπρεπε να βγάλω και για τους δυο μας. Υπήρχαν πολλά σάιτ που την εξέδιδαν. Φυσικά κανένα δεν έλεγε αν θα εκδιδόταν άμεσα. Δεν μπορούσα να βρω κάποιο επίσημο του Καναδά και μπαίνω σε ένα που έμοιαζε κάπως με επίσημο και αφού συμπλήρωσα ένα σκασμό στοιχεία, μου ζητούσε 99 δολάρια για να ολοκληρωθεί η αίτηση.

Κλείνω την ιστοσελίδα και πάω στις πληροφορίες του αεροδρομίου. Εκεί ευτυχώς ένας κύριος που ήξερε το θέμα, μου έδωσε την επίσημη ιστοσελίδα για να κάνω αίτηση. Πάω πάλι και κάθομαι κάπου για να κάνω τη δουλειά μου. Δεν ήταν και τόσο απλό. Οι Καναδοί για να ξεκινήσεις τη διαδικασία σου εξηγούσαν ακριβώς τι χρειαζόταν κι εγώ έπρεπε να καταλάβω πιο κουμπί να πατήσω για να συνεχίσω. Κάποια στιγμή τα κατάφερα και αρχίζω να δίνω τα στοιχεία μου. Όταν ξεκινήσεις ήταν πιο εύκολο. Εν τέλει τα κατάφερα και πλήρωσα και εφτά καναδέζικα δολάρια. Που εκείνα τα 99!

Όμως πουθενά δεν είχα βάλει ότι βιάζομαι εκτός από ένα μέρος που έλεγε να σημειώσουμε ό,τι θέλουμε. Εγώ έγραψα: I am in a hurry. I am transit at Toronto.

Η Ντίνα όλη αυτή την ώρα δεν έλεγε και πολλά, αφού ήξερε ότι χρειαζόταν ψυχραιμία και δεν έπρεπε να με εκνευρίσει περισσότερο. Πάω να ξεκινήσω και τη διαδικασία της αίτησης και για τη Ντίνα. Άντε πάλι να βρω πως ξεκινώ! Δε θυμόμουν και πολλά από τη δική μου αίτηση που έκανα λίγα λεπτά πριν. Μην τα πολυλογώ, έκανα και της Ντίνας τα ίδια. Εννοείται ότι κράτησα σε screenshot την αποδοχή των δύο αιτήσεων, αν αυτό μπορούσε να βοηθήσει κάπου. Μάλλον δε μπορούσε, γιατί η κοπέλα στον γκισέ ήταν ξεκάθαρη: θέλω την αποδοχή της αίτησης. Αλλά και αυτή να μας περνούσε, φοβόμασταν τους γερμανικούς ελέγχους στη Φρανκφούρτη. Θέλαμε να είμαστε εντάξει με αυτό.

Μόλις τελείωσα την αίτηση της Ντίνας είδα ότι είχε έρθει η δική μου θετική απάντηση: Status : eTA approved. Είχε περάσει μία ώρα. Μέχρι να πάμε πάλι στον γκισέ ήρθε και η έγκριση της Ντίνας. Τα είδε η κοπέλα και μας έδωσε τα κανονικά έντυπα boarding pass για όλες τις πτήσεις. Κάτι βλακείες έλεγε, ότι η μικρή βαλίτσα ήταν δέκα κιλά και όχι οκτώ. Μας ανάγκασε να αφαιρέσουμε για λίγη ώρα κάποια ρούχα μέχρι να την ζυγίσει. Πήγαμε στην πύλη μας και πρώτη φορά δε χρειάστηκε να περιμέναμε καθόλου για την επιβίβαση.

Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν πήγαινα στο μηχάνημα να δώσω τη μεγάλη βαλίτσα. Μπορεί και τίποτα. Μπορεί όμως κατά την επιβίβαση (στο τσεκ του boarding pass) να ανίχνευαν ότι δεν είχαμε την eTA και να είχαμε πρόβλημα. Και δεν ξέρω αν τότε θα προλάβαινα να κάνω τις αιτήσεις. Δε θέλω να το σκέφτομαι.

Φυσικά για τις τρεις χώρες που θα επισκεπτόμασταν είχα ψάξει αν ήθελαν κάποια βίζα. Δεν ήθελαν. Και επειδή στην επιστροφή θα περνούσαμε από το Μαϊάμι είχα προνοήσει να βγάλω ESTA για τις USA.
Μόνο για τη Νικαράγουα πήρα τηλέφωνο στο προξενείο της Αθήνας και μου είπαν ότι πρέπει να συμπληρώσω ηλεκτρονικά και να στείλω ένα «απλό χαρτί», μία εβδομάδα πριν φύγουμε. Κάποια στιγμή, δεκαπέντε μέρες πριν την αναχώρηση, πάω να δω τι γίνεται με αυτό και βλέπω ότι θα έπρεπε να κατεβάσω το Adobe flash player. Πάω να το κατεβάσω και ζητούσε μηνιαία συνδρομή της τάξης των τριάντα ευρώ. Έδινε και μια εβδομάδα δώρο αλλά δεν ήταν δοκιμαστικό. Μετά τη βδομάδα θα σου έπαιρνε τα χρήματα. Άλλο πρόβλημα αυτό. Είπα να το αφήσω και να συμπληρώσω το χαρτί κατά την άφιξή μας. Μια μέρα πριν φύγουμε με πίεσε η Ντίνα να το τελειώσω άμεσα.
Τηλεφωνώ στο προξενείο και τους έδωσα το email μου και μου έστειλαν το έντυπο. Αυτή τη φορά άνοιγε αλλά δεν μπορούσα να συμπληρώσω στο pdf. Τους ξαναπαίρνω τηλέφωνο και μου είπαν να το εκτυπώσω, να το συμπληρώσω, να το σκανάρω και να τους το στείλω. Τελικά όμως ήθελε ουκ ολίγα πράγματα να συμπληρωθούν. Τα έκανα αυτά.
Απάντηση δεν πήρα όταν το έστειλα, αλλά κρατούσα το πρωτότυπο μαζί μου να τους το δείξω. Τελικά δεν χρειάστηκε αφού στο αεροπλάνο μας έδωσαν ένα αντίστοιχο χαρτί και συμπληρώσαμε.

Θυμάμαι και πριν δυόμισι χρόνια που πήγαμε σε άλλες χώρες τις Κεντρικής Αμερικής, θέλαμε αντί για Γουατεμάλα να πάμε στη Νικαράγουα. Όμως λόγω κορονοϊού ζητούσαν πάλι τόσα πολλά, που λόγω της πανδημίας δεν καταφέρναμε να τα συγκεντρώσουμε και γι’ αυτό δεν πήγαμε.

Στο Τορόντο που περνούσαμε τον έλεγχο των διαβατηρίων, ρώτησα εάν είχαν τη δυνατότητα να δουν την eTA που εκδώσαμε το πρωί στην Αθήνα. Η κοπέλα μου έδειξε ένα μικρό χαρτί που μου είχε βάλει μέσα στο διαβατήριο και μου είπε ότι αυτό ήταν απόδειξη ότι ήμασταν εντάξει καθόλα. Που σημαίνει ότι και η eTA ήταν εγκεκριμένη. Στο αεροδρόμιο στο Τορόντο είχαμε αναμονή τρεις ώρες, αλλά αν και κουρασμένοι πέρασαν σχετικά εύκολα, αφού είχαμε πολύ καλό ίντερνετ.

Όταν θα φτάναμε στο Σαν Σαλβαδόρ θα ήταν σχετικά νωρίς για εκεί, αλλά για μας θα ήταν πάρα πολύ αργά, αφού θα ήταν σχεδόν ξημερώματα της Πέμπτης (στην Ελλάδα). Και θα ήταν ακόμα πιο κουραστικό αφού θα έπρεπε να πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και να οδηγήσω πάνω από 40 χιλιόμετρα μέχρι το δωμάτιο που είχαμε κλείσει στην πόλη. Έλπιζα τουλάχιστο το δωμάτιο να ήταν καλό και ο χώρος πράγματι να είχε πάρκινγκ για το αυτοκίνητο όπως έγραφαν. Όλες αυτές οι ταλαιπωρίες με κουράζουν και επίσης με κάνουν να αισθάνομαι λίγο άσχημα πριν ξεκινήσει το ταξίδι.

Στο αεροδρόμιο του San Salvador φτάσαμε στην ώρα μας. Εγώ στη διαδρομή κοιμήθηκα μερικές ώρες και έτσι έφτασα σχετικά ξεκούραστος σε σχέση με την Ντίνα που δεν κοιμήθηκε σχεδόν καθόλου. Πολύ γρήγορα πήραμε την βαλίτσα από τον ιμάντα και προχωρώντας στην έξοδο συναντήσαμε τα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων.

Εγώ είχα κλείσει αυτοκίνητο στην Europcar μέσω της booking.com. Περιμέναμε λίγο μέχρι να έρθει η κοπέλα στο γκισέ, αφού είχε πάει να παραδώσει ένα άλλο αυτοκίνητο. Όμως μόλις με είδε μου είπε ότι δεν είχε μικρό αυτοκίνητο να μου δώσει και θα μου έδινε χωρίς να καταβάλλω περισσότερα χρήματα ένα μεγαλύτερο. Εγώ είχα κλείσει ένα μικρό, δηλαδή i10 της Hyundai ή Yaris της Toyota. Μου έδωσε όμως ένα τεράστιο Creta Hyundai. Ήταν αρκετά καινούριο και δεν είχε κάνει ούτε 20.000 χιλιόμετρα. Σίγουρα ήταν πολύ καλύτερο από ένα μικρό, αλλά θα ήταν και λίγο πιο δύσκολο να το οδηγώ σε στενούς δρόμους αν χρειαζόταν. Να σημειώσω ότι η κοπέλα δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα αγγλικά. Η συνεννοήσεις γινότανε με το google translate. Είχαμε κάποιο τεχνικό πρόβλημα γιατί ήθελε να δεσμεύσει 1.200 δολάρια από μία πιστωτική μου κάρτα. Για κάποιο λόγο αυτό δεν μπορούσε να γίνει και εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Εγώ είχα κλείσει πλήρη ασφάλιση αλλά και αυτό το έκανα μέσω της booking.com διότι μου κόστισε αντί για σχεδόν 300 δολάρια μόνο 70. Ξέρω ότι αυτή η οικονομία μπορεί να είχε κάποιες γραφειοκρατικές ή και οικονομικές συνέπειες αλλά το είχα κάνει. Με τα πολλά κατάφερε η κοπέλα και μου δέσμευσα 400 δολάρια και μου παρέδωσε το αυτοκίνητο.

Η ώρα πια είχε φτάσει λίγο μετά τις 9:00 το βράδυ. Η ατμόσφαιρα στο αεροδρόμιο ήταν αρκετά καλή, αφού δεν έκανε πολύ ζέστη όπως περίμενα. Γενικά σε αυτό το ταξίδι δεν αντιμετωπίσαμε πολλή ζέστη. Ειδικά τα βράδια παντού ήταν δροσερά, και ιδιαίτερα στο Ελ Σαλβαδόρ. Η ζέστη της Ασίας εκεί δεν υπήρχε. Ελάχιστες φορές ιδρώσαμε.

Πριν ξεκινήσουμε με το αυτοκίνητο, πήγα σε ένα μαγαζί εκεί δίπλα και αγόρασα μία κάρτα sim για το τηλέφωνο. Έδωσα 15 δολάρια Αμερικής και ήταν για 8 μέρες με 5 giga bytes. Ήταν της εταιρείας Claro. Μου είπαν ότι η ίδια κάρτα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στην Νικαράγουα. Πάντως όταν πήγα στη Νικαράγουα δεν δούλευε και την αντικατέστησα με μια ντόπια. Οι κάτοικοι των περιοχών αυτών είχαν ίσως άλλου είδους κάρτες και δεν χρειάζεται να αλλάζουν όταν μετακινούνται σε αυτές τις χώρες. Όπως επίσης σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζονται διαβατήρια, μόνο την ταυτότητά τους.

Από το αεροδρόμιο το ξενοδοχείο απέχει κάπου 40 χιλιόμετρα και ο δρόμος ήταν πολύ καλός και μάλιστα χωρίς κίνηση. Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο για να αγοράσουμε νερό και μπύρες και πήγαμε στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς είχα μία θέση πάρκιν που δεν μου άρεσε πολύ, αλλά τουλάχιστο το αυτοκίνητο ήταν ασφαλισμένο. Το δωμάτιο αν και μεγάλο δεν ήταν πολύ καλό. Δεν είχε κλιματισμό, αλλά δεν χρειαζόταν. Τουλάχιστο το πρώτο βράδυ έκανε τόση δροσιά που ήμασταν σκεπασμένοι καλά. Το κακό ήταν ότι δεν είχε ζεστό νερό για να κάνουμε μπάνιο, αν και εγώ ήμουν τόσο κουρασμένος που ήθελα να πέσω κατευθείαν για ύπνο.

 

[travelbreak]

Πέμπτη 9/1/2025 Πρώτη μέρα με βόλτες στο Σαν Σαλβαδόρ και στα πέριξ.

Μετά από τρεις τέσσερις ώρες ύπνο, σε κρεβάτι πια, ξύπνησα και θεωρώ ότι ήμουν αρκετά φρέσκος, μιας και είχα κοιμηθεί και στο αεροπλάνο όπως είπα.

Στις 5:00 το πρωί, φτιάξαμε τα καφεδάκια μας στο δωμάτιο με το ηλεκτρικό μπρίκι. Μάλιστα επειδή είχαν 110 Volt βράζει πιο αργά και έγιναν μια χαρά. Μετά ετοιμαστήκαμε για τη σημερινή βόλτα. Το πρόγραμμα είχε βόλτες στα κεντρικά σημεία της πόλης. Τα είχα καταγράψει και με τα ονόματα αλλά και σε χάρτες και το ξενοδοχείο που μέναμε ήταν σχετικά κοντά σε όλα αυτά, τα οποία βρίσκονται σε ακτίνα περίπου 2 km.

Στις 7 το πρωί ήμασταν στο δρόμο έξω από το ξενοδοχείο, παίρνοντας κατεύθυνση προς τα ανατολικά, με τα πόδια φυσικά. Να πω εδώ ότι το ξενοδοχείο ήταν αρκετά συμπαθητικό και είχε 7 με 8 δωμάτια. Οι άνθρωποι που έμεναν ήταν κυρίως νέοι και θύμιζε πολύ youth hostel. Δηλαδή είχε μία κοινόχρηστη κουζίνα, αρκετούς κοινόχρηστους χώρους για να κάθονται οι ένοικοι και να τρώνε ή να μιλούν μεταξύ τους. Υπήρχε επίσης ένας υπαίθριος χώρος. Είχε λίγα δωμάτια στο ισόγειο και άλλα τέσσερα στον πρώτο όροφο. Εμείς μέναμε στον επάνω όροφο.

Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης, περπατήσαμε περίπου 1,5 χλμ μέσα από δρόμους γεμάτους με μαγαζιά. Όμως ήταν ακόμα νωρίς και ελάχιστα από αυτά είχαν αρχίσει να ανοίγουν. Επισκεφθήκαμε τις βασικές πλατείες της πόλης και είδαμε απ’ έξω τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια και εσωτερικά μόνο τις εκκλησίες. Η πλατείες που επισκεφθήκαμε ήταν η εξής: Liberty Plaza, Morazan Plaza και Barrios Plaza. Εκεί ήταν πολύ σημαντικές εκκλησίες καθώς και μερικά άλλα κτίρια με πιο ενδιαφέρον το εθνικό παλάτι. Στο τελευταίο δεν μπήκαμε γιατί δεν μας ήρθε η ιδέα.

Στους επόμενους χάρτες φαίνονται τα μέρη στα οποία περιφερθήκαμε μερικές ώρες.

Όμως παραλείψαμε να πάμε στην εκκλησία El Rosario. Ευτυχώς το μεσημέρι με το αυτοκίνητο περάσαμε από κει κοντά και την αναγνωρίσαμε, οπότε κάναμε μία στάση για να τη δούμε και είχε σίγουρα μεγάλο ενδιαφέρον. Σε σχήμα μοιάζει με ένα τεράστιο μισοφέγγαρο με διάμετρο ας πούμε 80 μέτρα και ύψος άλλα 40. Όμως το ενδιαφέρον ήταν ότι οι απεικονίσεις και τα αγάλματα που είχε μέσα ήταν πολύ ιδιαίτερα. Επίσης να πω για τα πάρκινγκ στο Σαν Σαλβαδόρ ότι όλα κοστίζουν ένα δολάριο και έχει πολλά. Σε μερικά, τα πιο ακριβά της πόλης, δίνεις 1 δολάριο για κάθε ώρα. Στα περισσότερα δίνεις ένα δολάριο γιατί ξέρουν ότι δεν θα παρκάρεις περισσότερο από λίγες ώρες. Έτσι δεν μας ένοιαζε να δίνουμε το δολάριο αυτό.​

Μπήκαμε το πρωί και σε μερικές καλούτσικες αγορές και ψωνίσαμε μερικά φθηνά σουβενίρ. Μετά από τρεις ώρες αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, που φτάσαμε στις 10:30 και η καταγραφή των βημάτων του τηλεφώνου μου είχε γράψει σχεδόν 12.000 βήματα, δηλαδή 7 km. Αυτό μας κούρασε και γι’ αυτό αποφασίσαμε να καθίσουμε στο δωμάτιο λίγες ώρες, για την ακρίβεια δύο, να ξεκουραστούμε. Ταυτόχρονα κοιτάξαμε λίγο για το τι θα κάναμε μετά το μεσημέρι και για τη συνέχεια της ημέρας. Αποφασίσαμε να μην περπατήσουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση που είχαμε πάρει το πρωί (όπως ήταν το αρχικό μας πλάνο), αλλά να πάρουμε το αυτοκίνητο για να δούμε κάποια σημεία κοντά στο Σαν Σαλβαδόρ.

Πρώτο προορισμό που βάλαμε ήταν η λίμνη Ilopango, Ιλοπάγκο. Φύγαμε λίγο μετά τις 12 και κάναμε σχεδόν μία ώρα για να φτάσουμε. Πραγματικά ήταν ένα πολύ όμορφο τοπίο. Σταματήσαμε σε δυο-τρία σημεία για φωτογραφίες. Το ένα ήταν κάτω στο νερό όπου κάναμε και μία μικρή βόλτα σε ένα χωριό και το άλλο ήταν από λίγο πιο ψηλά για να δούμε τη λίμνη από εκεί. Η οδήγηση ήταν αρκετά εύκολη γιατί οδηγούν πολύ προσεκτικά. Ιδιαιτέρως τηρούν με ευλάβεια τα όρια ταχύτητας. Όμως δεν δίνουν ιδιαίτερη προτεραιότητα στους πεζούς ακόμα και στις διαβάσεις και επίσης σπάνια ανάβουν το φλας.

Φεύγοντας από αυτή τη λίμνη βάλαμε προορισμό στον πλοηγό μας το Puerta del Diablo. Βρίσκεται κοντά στην πόλη και ήταν ένα μέρος που πηγαίνει πολύς κόσμος για να δει τη θέα από ψηλά, πάνω από κάποιους τεράστιους βράχους, προς τις κοιλάδες που τους περιβάλλουν. Από κει πάνω φαίνεται και το υπέροχο χωριό Panchomalco.

Κι εδώ το χωριό:

Κοντά στο χωριό υπήρχαν αυτά τα κατασκευάσματα:

Εκεί πήγαμε αμέσως μετά. Παρκάραμε εύκολα και κάναμε βόλτα χωριό. Εκτός από τις γραφικές εικόνες με τους ντόπιους και τα μαγαζιά τους είχε πολύ ενδιαφέρον η εκκλησία του χωριού. Ειδικά το εσωτερικό της ήταν πολύ διαφορετικό από όσα είχαμε δει ως τώρα.

​

Τελευταίος μας προορισμός ήταν ο Mirador Municipal Jose Antonio. Από εκεί υποτίθεται θα βλέπαμε το San Salvador. Και λέω υποτίθεται γιατί τελικά με τα δέντρα που είχε και τα καλώδια από τους στύλους του ρεύματος δεν ήταν εύκολο να δεις την πόλη.

Επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο μας όταν πλέον είχε αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι. Δηλαδή κάπου στις 6 και κάτι. Ψάξαμε να βρούμε κάποιο μαγαζί για να αγοράσουμε φαγώσιμα και μπύρες αλλά δυστυχώς αυτό στο Σαν Σαλβαδόρ ήταν μία δύσκολη δουλειά. Μόνο μικρά μαγαζάκια βρίσκαμε και φυσικά διάφορα εστιατόρια και μαγαζιά γρήγορου φαγητού. Ευτυχώς όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο η κοπέλα που μας υποδέχτηκε ήξερε ένα σουπερμάρκετ της προκοπής κοντά μας και σε 5 λεπτά είχαμε πάει με το αυτοκίνητο και ψωνίσαμε διάφορα φαγώσιμα.

Κάπως έτσι εξαντλήσαμε το κομμάτι του Σαν Σαλβαδόρ και των γύρω περιοχών που είχαμε βάλει στο πρόγραμμα. Αν και την επομένη είχαμε σκοπό να πάμε στα δυτικά της πόλης αποφασίσαμε να κάνουμε μόνο μία στάση και να συνεχίσουμε το πρωί πολύ νωρίς για την πόλη Santa Ana που θα μείνουμε για 4 βράδια. Φυσικά στη διαδρομή είχαμε σκοπό να δούμε διάφορα ενδιαφέροντα.

 

[varioAthens]

Βρηκα τη νεα καθημερινη μου απολαυση μαζι με τον πρωινο μου καφε! Μα τι ωραιο ταξιδι! Στο μεταξυ εγω ακομα οταν ακουω Ελ Σαλβαδορ σκεφτομαι αυτο:

 

[travelbreak]

Βρηκα τη νεα καθημερινη μου απολαυση μαζι με τον πρωινο μου καφε! Μα τι ωραιο ταξιδι! Στο μεταξυ εγω ακομα οταν ακουω Ελ Σαλβαδορ σκεφτομαι αυτο: View attachment 487884

Προφανώς είναι οι φυλακισμένοι που η απουσία τους από τους δρόμους της χώρας έκανε ωραίο και ασφαλές το ταξίδι μας!

 

[varioAthens]

Προφανώς είναι οι φυλακισμένοι που η απουσία τους από τους δρόμους της χώρας έκανε ωραίο και ασφαλές το ταξίδι μας!

Αυτο λεω… στερεοτυπικα εντελως εχω συνδεσει το Ελ Σαλβαδορ με συμμοριες, φονους, εγκληματικοτητα και γι’αυτο διαβαζω με ενδιαφερον την ιστορια σου!
Αυτη η Ντινα δε μεγαλο αλανι… απο Πακισταν σε Ελ Σαλβαδορ… τα σεβη μου!

 

[travelbreak]

Αυτη η Ντινα δε μεγαλο αλανι… απο Πακισταν σε Ελ Σαλβαδορ… τα σεβη μου!

Η Ντίνα δίπλα μου γέλασε πολύ με αυτό. Σε ευχαριστεί ιδιαιτέρως.
Όμως άλλος περνά τις αγωνίες της οργάνωσης των ταξιδιών μας!

 

[go2dbeach]

Βρηκα τη νεα καθημερινη μου απολαυση μαζι με τον πρωινο μου καφε! Μα τι ωραιο ταξιδι! Στο μεταξυ εγω ακομα οταν ακουω Ελ Σαλβαδορ σκεφτομαι αυτο: View attachment 487884

Τα παιδιά τα μπουζουριάσανε ελπίζω για πάντα!
Κι εγώ απολαμβάνω την ιστορία! Ευχαριστώ που με ταξιδεύετε στην αγαπημένη μου περιοχή

 

[travelbreak]

Τα παιδιά τα μπουζουριάσανε ελπίζω για πάντα!

Πάντως εμείς τέτοιους τύπους με τατουάζ, δεν είδαμε καθόλου να κυκλοφορούν στη χώρα. Μάλλον θα έχουν κρυφτεί καλά για να μην τους πιάσουν. Ωστόσο εμείς απολαύσαμε το ταξίδι μας.
Είμαι βέβαια σίγουρος ότι σε αυτές τις φυλακές θα έχουν μπει και κάποιοι που θα έπρεπε, ίσως, να μην είναι καν σε φυλακή. Είναι λεπτό το ζήτημα αλλά στην ουσία ισχύει αυτό που είπε ο πρόεδρός τους: προς χάριν των πολλών ήσυχων ανθρώπων της χώρας, θα μπουν φυλακή όλοι που είναι παράνομοι.
Τώρα, αν αυτός ο πρόεδρος έχει ξεπουλήσει τη χώρα στους αμερικάνους, και οπουδήποτε αλλού, είναι ένα θέμα που δεν θέλω να το συζητάμε εδώ.

 

[varioAthens]

Πάντως εμείς τέτοιους τύπους με τατουάζ, δεν είδαμε καθόλου να κυκλοφορούν στη χώρα. Μάλλον θα έχουν κρυφτεί καλά για να μην τους πιάσουν. Ωστόσο εμείς απολαύσαμε το ταξίδι μας.
Είμαι βέβαια σίγουρος ότι σε αυτές τις φυλακές θα έχουν μπει και κάποιοι που θα έπρεπε, ίσως, να μην είναι καν σε φυλακή. Είναι λεπτό το ζήτημα αλλά στην ουσία ισχύει αυτό που είπε ο πρόεδρός τους: προς χάριν των πολλών ήσυχων ανθρώπων της χώρας, θα μπουν φυλακή όλοι που είναι παράνομοι.
Τώρα, αν αυτός ο πρόεδρος έχει ξεπουλήσει τη χώρα στους αμερικάνους, και οπουδήποτε αλλού, είναι ένα θέμα που δεν θέλω να το συζητάμε εδώ.

Σε ενα ξενο φορουμ διαβαζα οτι συχνα και τουριστας να εισαι σε σταματανε αστυνομικοι για ελεγχο των τατουαζ σου να δουν αν υπαρχει συναφεια με συγκεκριμενα τατουαζ συμμοριων

 

[Hayate]

Έπος διαβάζουμε πάλι ..!!

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον γιατί ένα tour σε αυτές τις χώρες είναι στα άμεσα σχέδιά μου....Θα υπάρξουν ερωτήσεις σίγουρα

Η έκπληξη προς το παρόν είναι ότι ο @travelbreak πήγαινε "αδιάβαστος" στον Καναδά..Εννοώ χωρίς ETA