Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ιταλία Κόσοβο Κροατία Μαυροβούνιο Σλοβενία Λίμνες κ Βουνά - Παραλίες κ Νησιά - Roadtrip 2025

[silversurfer]

Trebinje & Zabljak

Η επόμενη ήταν λίγο καμμένη σαν μέρα καθώς είχαμε πολλές μετακινήσεις. Έπρεπε να διασχίσουμε σχεδόν όλο το νησί προς τα ανατολικά για να φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι Sucuraj απο όπου έφευγε car ferry για την ηπειρωτική χώρα. Η φάση ήταν FIFO (first in – first out) οπότε δεν είχαμε κλείσει εισητήρια άλλα ηλιθιωδώς δεν τσεκάραμε κ τις ώρες. Αργήσαμε λίγο μέχρι να φυγουμε, να παμε στο φούρνο, να κάνουμε κ μια στάση στο δρόμο καθώς θεωρητικά η απόσταση ήταν μια ώρα άλλα ο δρόμος ήταν στενός με στροφές οπότε κάναμε περισσότερο χρόνο. Όταν είδαμε διάφορα αυτοκίνητα να μας προσπερνάν με μεγάλη ταχύτητα συμπεράναμε οτι τρέχουν να προλάβουν το πλοίο. Φτάνουμε λοιπόν στο λιμάνι κ στηθήκαμε στη μεγάλη ουρά αυτοκινήτων, ο silversurfer πήγε να εκδόσει τα εισητήρια κ καθώς κινούμασταν έστω κ σιγά σιγά φαινόταν οτι θα μπούμε.

Εν τέλει δεν τα καταφέραμε για μόλις 2 αυτοκίνητα μπροστά μας Έπρεπε να περιμένουμε 1ώρα κ 45 λεπτά για το επόμενο κ αυτό θα είχε αντίκτυπο στον επόμενο προορισμό μας που ήταν stopover της μια νύχτας. Το πλοίο έκανε λίγο παραπάνω απο μισή ώρα για να φτάσει στο λιμανάκι του Drvenik, εκεί ακολουθήσαμε τον παραλιακό δρόμο γεμάτο απο παραλίες κ όμορφους οικισμούς κ διασχίσαμε την εντυπωσιακή γέφυρα Peljesac κ κανα 2 άλλα γεφυράκια σε ένα δρόμο που τον είχαμε οδηγήσει ξανα λίγους μήνες νωρίτερα όταν πηγαίναμε απτο Dubrovnik στο Μόσταρ.

Κάποια στιγμή στρίψαμε βόρεια προς Βοσνία κ απο κείνη τη στιγμή ξεχάσαμε τους μεγάλους άνετους δρόμους για τις επόμενες 4,5 μέρες. Επαρχιακά μικρά δρομάκια μας οδήγησαν στα σύνορα όπου τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα κ περάσαμε τάχιστα. Απο κεί, το Trebinje όπου θα διανυκτερεύαμε απείχε μια ωρα σε ορεινούς κ υπο κατασκευή δρόμους. Είχαμε κλείσει ενα φανταστικό διαμέρισμα με υπόγειο parking σε φοβερή value/money τιμή κ αράξαμε αρκετή ώρα για να ξεκουραστούμε κ να δώσουμε χρόνο στη μικρή να ηρεμήσει γιατί είχε αρχίσει να κουράζετε απο τις μετακινήσεις μας.

Το δίωρο που χάσαμε με το καράβι το πρωί μας έκοψε κάθε σκέψη για πιθανό sightseeing – είναι κ το μοναδικό μέρος στο ταξίδι απο όπου δεν έχουμε ούτε μια φωτογραφία Θα κάναμε βόλτα στο μεγάλο πάρκο στο κέντρο να παίξει η μικρή (βρήκαμε κατι αυτοκινητάκια οπου μπήκε μέσα κ επιτέλους έβγαλε το άχτι της – κάθε μέρα μας έλεγε οτι ήθελε κ αυτή να οδηγήσει κ οχι μόνο ο μπαμπάς κ η μαμα !!!) - θα αγοράζαμε ενα ωραίο ροζ μπαλόνι με παζάρια καθώς ο silversurfer δεν ήθελε να χαλάσει ευρώ για βοσνιακά λεφτά κ είχε κατι περισσευούμενα απτον Απρίλιο), θα παίρναμε dinner στο προαύλιο ενος ωραίο ξενοδοχείου κ θα κάναμε περατζάδα απο την παλιά πόλη η οποία αν κ μικρή, ήταν πολύ ατμοσφαιρική με πλήθος απο μπαράκια κ ταβέρνες.

Χτισμένη επι οθωμανικής περιόδου με κάποια κομμάτια απο τα τείχη να σώζονται ακόμα, έμοιαζε με μικρό χωριό μέσα στη πόλη. Στην έξοδο μας προς το πάρκο είχε μαζευτεί παρα πολύς κόσμος καθώς, όντας Κυριακή βράδυ, είχε ενα event με μια εξέδρα κ μουσικούς να παίζουν local τραγούδια.

Δεν πήγαμε προς το σήμα κατατεθέν της πόλης, τη πέτρινη γέφυρα Perovica Most καθώς δεν είχαμε ούτε χρόνο ουτε δυνάμεις κ επιστρέψαμε στο διαμέρισμα. To πρωί φουλάραμε με πάμφθηνη βοσνιακή βενζίνη στο 1.20 €, ψωνίσαμε κατι περίεργα απο μια pekara κ ξεκινήσαμε για Μοντενέγκρο.

Ο δρόμος εξίσου στενός, τουλάχιστον ήταν αισθητά ομορφότερος καθώς οδηγούσαμε για ενα μεγάλο κομμάτι δίπλα στον ποταμό Trebisnijca. Στα σύνορα είχε μια ελαφριά καθυστέρηση κ κάπου εκεί η μικρή άρχισε να τα παίρνει --- στην αρχή του ταξιδίου είχαμε προμηθευτεί τετράδια, μπλοκ ζωγραφικής, βιβλιαράκια με stickers, παιχνιδάκια με ζωάκια κλπ κλπ κ ενα μικρό «σαν τραπεζάκι» που κούμπωνε στο καρεκλάκι για να μπορεί να παίζει.

Σε μικρές διαδρομές αυτά «δουλεύανε», σε πολύωρη οδήγηση όμως βαριόταν, γκρίνιαζε κ της δίναμε αναγκαστικά κινητό με Youtube Kids. Τώρα όμως ήμασταν εκτος EU, δεδομένα δεν είχαμε αγοράσει, η κούραση απο τις μετακινήσεις είχε αρχίσει να αυξάνεται κ για να διασχίσουμε τις σχεδόν 2 ώρες μέχρι το Ζάμπλιακ, μας βγήκε η ψυχή. Εκτος όλων των άλλων, άρχισε κ το αμάξι να μας κάνει κόνξες καθώς μας έβγαλε μνμ για αυξημένη θερμοκρασία κ κάναμε διάλειμμα για να στανιάρει λίγο.

Mε τα πολλά φτάσαμε στο Zabljak το οποίο βρίσκεται στην καρδιά του εθνικού πάρκου Durmitor, ιδανικό για activities κ ταιριαστή εναλλαγή απο τις παραλίες που απολαύσαμε τις προηγούμενες μέρες. Για την ακρίβεια μέναμε σε μια φάρμα εκτος πόλης σε ενα μεγάλο ξύλινο δυόροφο cabin, με παιδική χαρά κ ενα τραπεζάκι έξω με θέα τον ορισμό του “please do not disturb”.

Εκεί η μικρή γνωρίστηκε με τα κοριτσάκια της κοπέλας που το έτρεχε κ βρήκε τη χαρά της (κ μεις επιτέλους την ησυχία μας).

Το απόγεμα κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στη πόλη κ καταλήξαμε σε ενα μινι εμπορικό που είχε supermarket κ στον όροφο ωραίο εστιατόριο με θέα. Εκεί οι τιμές επανήλθαν στα ίσα τους κ μείς με τη σειρά μας τιμήσαμε πεσκαβίτσα κ τσεβάπι (κλασικά σέρβικα πιάτα) συνοδεία μπύρας κ dessert για να κάνουμε το χατίρι της μικρής που την έχουμε καταταλαιπωρήσει ολες αυτές τις μέρες.

Όταν ξεκίνησε να πέφτει ο ήλιος η κατάσταση απαιτούσε ζακέτα κ όταν έπεσε πια η νύχτα ανάψαμε κ τη σόμπα στο cabin Αύγουστο μήνα !!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[silversurfer]

Lago Di Garda - Riva

Ο silversurfer δεν λυπήθηκε τα έξοδα (για το πρώτο κομμάτι τουλάχιστον) της εκδρομής. Ήξερε πια οτι ένα όμορφο, άνετο, εύκολο δωμάτιο ήταν απαραίτητο για να κρατηθεί το φρόνημα της ομάδας ψηλά. Αυτό που δεν περίμενε (κ δεν μπορούσε να φανεί στις φωτογραφίες) ήταν το πόσο φανταστική θέα θα είχαμε (όλη την λίμνη Garda στο πιάτο !!) ενω ο συνδυασμός της ύπαρξης ιδιωτικού parking σε εναν προορισμό με δυσκολία στην ανεύρεση του, τον έκαναν να αναφωνήσει χαλάλι τα ευρώ

Μέναμε σε ενα μικρό ορεινό σημείο στην περιοχή Tignale, κανα μισάωρο απο το πιο όμορφο χωριό της λίμνης, το Limone Sul Garda. O σκοπός μας ήταν να επισκεφθούμε αυτο κ τα άλλα δυο έτσι πιο διάσημα στο βόρειο κομμάτι της λίμνης, την Riva κ την Malcesine. Όπως ανέφερα στον πρόλογό μου, η πρώτη μέρα της διαμονής κάηκε απο τη superfast κ την autostrada.

Στον δρόμο με την Μ. λέγαμε διάφορα ανέκδοτα για να περάσει η ώρα, ένα απο αυτά ήταν οτι θα ξυπνάμε στις 7 το πρωί ώστε στις 8, 8 ½ να είμαστε ήδη στο δρόμο για να αποφύγουμε τον καύσωνα κ την κίνηση κ να δουμε οσα περισσότερα μπορούμε

Αφου απολαύσαμε το πρωινό κ τη θέα με το πάσο μας, ξεκινήσαμε για τη Riva. Δυστυχώς σε εκείνο το σημείο, δεν υπήρχε καλή κάλυψη κ έτσι χάσαμε το ιντερνετ, λέμε θα ακολουθήσουμε τις πινακίδες κ εν τέλει καταλήξαμε σε έναν ορεινό δρόμο σε συνεχόμενες στροφές, παράδεισος για τους απανταχού ποδηλάτες (είδαμε άφθονους). Ωραία η διαδρομή μέσα στη φύση άλλα φροντίσαμε να μην την ξαναπάρουμε

Ο δρόμος κατέληγε στο ύψος του Limone όπου αντιμετωπίσαμε ενα ωραιότατο μποτιλιάρισμα (εμ βδομάδα δεκαπενταύγουστου που πας βρε silversurfer ) κ έτσι κάναμε μιάμιση ώρα να φτάσουμε. Ο δρόμος βέβαια στο ύψος της λίμνης ήταν απολαυστικός με πολλά τουνελ, θέα κ ομορφα τοπία. Στην Riva είχα βάλει στο maps ένα κεντρικό parking, το ηλίθιο google μας έβγαλε διαδρομή μέσω ZTL οπότε το γυρίσαμε στο αυθαίρετο ψάξιμο κ όπου μας κάτσει. Εν τέλει βρήκαμε δίπλα στην ομορφότερη παραλία της περιοχής, την Spiaggia Sabbioni κ μάλιστα δωρεάν για 3 ώρες (σου έδινε χαρτάκι μια κοπέλα σε ενα παρακείμενο περίπτερο !!)

Ζέστη έκανε, άλλα το feeling ήταν εκεί στο 33-34 κ οχι στο εφιαλτικό 40 που μας έλεγε το ηλίθιο accuweather (Γενικά με έχει προδώσει σε πολλά μέρη, μονο στη Σαλονίκη είναι ακριβές).

Η διαδρομή με τα πόδια μέχρι την παραλία ήταν του ονείρου κ η αντίθεση νερό/βουνό με bonus Ιταλική φινέτσα έκανε το μέρος ακαταμάχητο. Είχε κ ενα παραλίμνιο καφέ με φοβερή θέα που τίμησε μονον η Μ. (έχω φτάσει τέτοια ηλικία, ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πως δεν έχουμε εξάγει παγκοσμίως την τέχνη του freddo cappuccino ).

Στη παραλία είχε κόσμο άλλα βρήκαμε εύκολα χώρο δίπλα στο νερό να στήσουμε το σκίαστρο/σκηνή μας. Παρά τη φήμη οτι οι λίμνες έχουν μη διαυγή νερά λόγω της στασιμότητας, εμείς τα βρήκαμε σχεδόν πεντακάθαρα άλλα κ παγωμένα Μια βουτιά κ έβγαινες άλλος άνθρωπος απο μέσα , ακόμα κ η μικρή το απόλαυσε (παρόλο που στην αρχή μας φώναζε να την βγάλουμε έξω).

Είχαν περάσει πάνω απο 3 ώρες όταν επιστρέψαμε στο parking, εκεί αφήσαμε τα συμπράγκαλα της παραλίας, η Μ. πήγε στο περίπτερο δηθεν οτι έφτασε εκείνη την ώρα στο parking οπότε εξασφαλίσαμε νέο χαρτάκι κ άλλες 3 ώρες κ ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο χωριό.

H Riva φυσικά δεν είναι μόνο η Sabbioni. Μόλις αφήσαμε πίσω την αμμουδιά και μπήκαμε προς το κέντρο, ήταν λες και άλλαξε η σκηνή: σπίτια βαμμένα σε ζωντανά χρώματα, σοκάκια που σε προκαλούν να χαθείς, πλατείες γεμάτες τραπεζάκια κάτω από τέντες και φοίνικες που θυμίζουν περισσότερο Μεσόγειο παρά Άλπεις.

Από τη μία η λίμνη να γυαλίζει, από την άλλη τα βουνά να ορθώνονται σαν φυσικό σκηνικό κι εσύ στη μέση, να προσπαθείς να αποφασίσεις αν θες να κάτσεις για gelato ή να συνεχίσεις τη βόλτα. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις γιατί η Riva έχει αυτή την αύρα – γραφική αλλά ζωντανή, κοσμοπολίτικη.

Στο δρόμο μας αντικρύσαμε το όμορφο κτήριο του MAG museum (ουτε λόγος να το επισκεφθούμε) κ περπατήσαμε παραλιακά με σκοπό να βρούμε κάποιο καφέ με σκιά καθώς ο ήλιος δεν είχε πέσει ακόμα.

Όταν το βρήκαμε, ο silversurfer πετάχτηκε με τη μικρή να πάρει gelato (γιατί αλλιώς δεν τη βγάζαν καθαρή) κ απόλαυσε μια homemade (?) λεμονάδα πριν μας πιάσει η λιγούρα κ χτυπήσουμε κ δυο πίτσες

Ο γυρισμός είχε αισθητά λιγότερη κίνηση κ φτάνοντας στο complex που ήταν το κατάλυμμα μας, αποφασίσαμε να ρίξουμε άλλη μια βουτιά στη common πισίνα που υπήρχε εκεί με θέα τη λίμνη.

Το βραδάκι μαγειρέψαμε κάτι απλό, πιο πολύ για το παιδί κ απολαύσαμε το dinner μας με συνοδεία αλκοολ.

 

[silversurfer]

Lago Di Garda - Limone & Malcesine

Την επομένη, σηκωθήκαμε λίγο νωρίτερα καθώς είχαμε σκοπό να δούμε 2 χωριά. Το πλάνο έλεγε παρκάρισμα στο Limone, καραβάκι μέχρι τη Malcesine (βρίσκεται στο δεξιο κομμάτι της λίμνης ενω εμείς βρισκόμασταν στο αριστερό), επιστροφή κ γρήγορο μπάνιο στο Limone, επιστροφή σπίτι κ γυρισμός για να το απολαύσουμε βραδάκι πια. Για να δούμε πως πήγε αυτό.

Απο τον οικισμό μας μέχρι να βγούμε στον παλιακό δρόμο έπρεπε να πάμε προς την αντίθετη κατεύθηνση στο ορεινό κομμάτι κ μετά φτάνοντας λίμνη, να στρίψουμε προς Limone. Το
ανέφερα κ στο προηγούμενο κεφάλαιο, θα το πω κ τώρα, η Garda είναι παράδεισος για τους ποδηλάτες Έχουν φτιάξει ποδηλατόδρομο προστατευμένο απο τα αυτοκίνητα στην άκρη του παραλιακού δρόμου που εκτείνεται για χιλιόμετρα (αρκετά φαρδύς, κυκλοφορούσαν κ πεζοί) κ βλέπεις φάτσα κάρτα το φανταστικό τοπίο με τη λίμνη, τα βουνά κ τα χωριά. Μπράβο τους


Στο Limone υπάρχει ένα τεράστιο πολυόροφο parking ακριβώς δίπλα στο σημείο που φεύγουν τα καραβάκια, στην παραλία κ στο promenade που οδηγεί στο χωριό. Αύγουστο μήνα βέβαια γεμίζει αμέσως. Είχε 5 ορόφους αν θυμάμαι καλά κ μετά άλλα 2 επίπεδα στα οποία όμως άφηνες το αμάξι έξω να στο τρώει ο ήλιος. Εμείς με αρκετά πάνω κάτω βρήκαμε στον 4ο όροφο κ ξεκινήσαμε για το σημείο που εκδίδουν τα εισητήρια για τη Malcesine. Για καλή μας τύχη, το καραβάκι έφευγε 10 λεπτά αφότου φτάσαμε.

Η Malcesine σε καλωσορίζει με τον πιο κλασικό ιταλικό τρόπο, ένα όμορφο λιμανάκι, βαρκάκια να λικνίζονται στο νερό και τα σπίτια με τις κόκκινες σκεπές να σκαρφαλώνουν το ένα πάνω στο άλλο. Η βόλτα στο χωριό είναι από μόνη της απόλαυση, στενά πλακόστρωτα δρομάκια που σε οδηγούν πότε σε μικρές πλατείες

πότε σε στοές με σκιά και πότε σε μπαλκονάκια που κοιτούν τη λίμνη.

Φυσικά, πάνω απ’ όλα δεσπόζει το Castello Scaligero, το μεσαιωνικό φρούριο που κάνει τη Malcesine να ξεχωρίζει απο τα υπόλοιπα χωριά. Ακόμα κι αν δεν ανέβεις στο κάστρο
(όπως εμείς), η θέα του αρκεί για να σου θυμίσει γιατί το χωριό αυτό είναι από τα πιο αγαπημένα της Garda. Η ατμόσφαιρα είναι πιο χαλαρή από την Riva, εδώ νιώθεις πως ο χρόνος έχει κολλήσει σε έναν πιο αργό ρυθμό.

Μέσα σε αυτό το πανέμορφο σκηνικό, εμείς βιώσαμε το δράμα της μικρής. Γενικά σε αυτην την εκδρομή αποφασίσαμε να μπούμε σε survival mode, δλδ να είμαστε πιο ανεκτικοί σε κάποια ζητήματα που αφορούν πχ τη διατροφή του παιδιού. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι απίκο τόσες μέρες με ταπεράκια, υγιεινές επιλογές κλπ ούτε τρώει πάντα το παιδί στα εστιατόρια οπότε δώσαμε λίγο χώρο στο junk food. Εμείς δλδ γιατί τρώμε στις διακοπές σουβλάκια, πιτσες κ παγωτά ?

Μια απο τις «απαγορευμένες» τροφές στη θεσσαλονικη ειναι τα πατατάκια που στην εκδρομή τα επιτρέψαμε. Πάνω στο καράβι λοιπόν, σε μια απότομη κίνηση, έριξε τα πατατάκια στο πάτωμα Απο εκείνη τη στιγμή βιώσαμε το δράμα των πατατακίων. Έλα που μινι μάρκετ δεν βρίσκαμε στο χωριό κ η μικρή ήταν ανένδοτη – «Θέλω τα πατατάκια» συνοδεία γοερού οδυρμού. Κάτσαμε λοιπόν σε ένα καφέ κ ευτυχώς είχε κ πατατάκια να μας φέρει, απο τα οποία η μικρή δοκίμασε ενα (1) κ τα υπόλοιπα ουτε καν τα ακούμπησε Τουλάχιστον σταμάτησε το δράμα κ συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο χωριό.

Ήρθε λοιπόν η ώρα να επιστρέψουμε στο Limone. Πιστεύαμε οτι το καραβάκι θα μας αφήσει στο σημείο που μας πήρε όμως αυτό μας άφησε μέσα στο χωριό. Ήταν σα να προσγειωθήκαμε μέσα σε ενα card postal.

Τα στενάκια γεμάτα τουριστικά μαγαζάκια με λεμονάδες, σαπουνάκια, limoncello κ γενικά καθε πιθανό σουβενιρ με θέμα το λεμόνι Ε δε γινόταν να μην τιμήσουμε το κλασικό gelato al Limone, σερβιρισμένο σε φλούδα λεμονιού, δροσερό κ ξινόγλυκο κ ταιριαστό με το theme του χωριού.

Με το παγωτό στο χέρι περάσαμε τον παραλιακό πεζόδρομο που αγκαλιάζει τη λίμνη γεμάτο με βουκαμβίλιες, φοινικόδεντρα κ γενικά όλη αυτήν την αίσθηση που κάνει την περιοχή τόσο ιδιαίτερη.

Η μικρή έκοβε λουλουδάκια απο τα χρωματιστά περτέρια κ εν τέλει φθάσαμε στην Spiaggia Cola, μια παραλία με βότσαλα κ κρυστάλλινα νερά.

Ο silversurfer πετάχτηκε στο parking να φέρει τα παραλιο-συμπράγκαλα άλλα εν τέλει δεν χρειάστηκε να απλώσουμε ουτε το σκίαστρο καθώς βρήκαμε σημείο που καλυπτόταν απο τον ίσκιο του βουνού. Το μπάνιο ήταν απόλαυση, το να κολυμπάς στα κρύα νερά με φόντο τους τεράστιους ορεινούς όγκους που πέφτουν σχεδόν κάθετα στη λίμνη είναι μια εικόνα που δεν την ξεχνάς εύκολα.

Όταν βαρεθήκαμε είχαμε ένα δίλλημα Να πάμε πίσω στο Airbnb κ να επιστρέψουμε για ποτό/φαγητό ή να ξαναπάμε τώρα στο χωριό, να φάμε κάτι πρόχειρο κ να απολαύσουμε το
βράδυ τη θέα του δωματίου. Επιλέχθηκε (σώφρων σκεπτόμενοι) η δεύτερη επιλογή κ έτσι επιστρέψαμε απο τον ίδιο δρόμο.

Η ώρα ήταν αυτή η μαγική που ο ήλιος σιγά σιγά γέρνει κ όλα παίρνουν ένα πιο ζεστό χρώμα. Οι πλακόστρωτες ανηφόρες γέμισαν με μουσικούς κ μυρωδιές απο φρεσκοψημένη pizza – δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη, πήραμε κ μείς στο χέρι, βρήκαμε ενα όμορφο παγκάκι στο λιμανάκι κ απλά αράξαμε. Οι βάρκες έπαιζαν στο νερό, οι τουρίστες συνέχιζαν τις βόλτες κ μείς
απολαμβάναμε εκείνη την απλή στιγμή, σα να σταμάτησε για λίγο ο χρόνος.

Αγοράσαμε κ ενα limoncello για το δωμάτιο κ επιστρέψαμε στο parking όπου ο λογαριασμός ήταν τσουχτερός, άλλα στην τελική ήμασταν σχεδόν όλη μέρα εκεί. Το βραδάκι αφου βάλαμε τη μικρή για ύπνο (είχε ήδη κοιμηθεί στη διαδρομή με το αυτοκίνητο) απολαύσαμε το ποτάκι μας και τη θέα κ σκεφτόμασταν οτι έπρεπε να είχαμε δώσει άλλη μια μέρα στη λίμνη Garda (κατι που θα λέγαμε αργότερα κ σε άλλα μέρη).

Ακολουθούσαν οι εντυπωσιακοί Δολομίτες

 

[silversurfer]

Lago Di Carezza

Ξυπνήσαμε νωρίτερα γιατί είχαμε μπροστά μας αρκετή οδήγηση. Ο silversurfer έβγαλε απο την βαλίτσα μια βερμούδα cargo στυλ, εκείνες με τις τσέπες κ κουβάλησε τα πράγματα αφήνοντας τη μικρή να παίζει με τα κλειδιά του δωματίου. Όταν φορτώσαμε κάναμε εναν τελευταίο έλεγχο κ φύγαμε, κλείνοντας την πόρτα χωρίς να κλειδώσουμε (μιας κ οι host μένανε πρακτικά δίπλα).

Μισή ώρα μετά ενω είχαμε κατέβει το δύσκολο ορεινό κομμάτι, τηλέφωνο απο ιταλικό νουμερο. Μια κοπέλα να μας ρωτάει που είναι τα κλειδιά κ αν λανθασμένα τα πήραμε μαζί μας. Τα αγγλικά της ήταν επιπέδου Βαμβακούλα (you foul ) οπότε στην προτροπή μου “δώστε μας λίγο χρόνο να βρούμε να παρκάρουμε κ να ψάξουμε τα πράγματά μας» αποκρινόταν, «α τα βρήκατε» ???

Έκλεινα το τηλ για να ψαχτώ κ ξαναέπαιρνε στο καπάκι κ συνεννόηση μπουζούκι μέχρι που το πήρε η Μ. κ την στόλισε για τα καλά (κάτι που μας στοίχισε, πιστεύει ο silversurfer, μια ωραιότατη αρνητική κριτική). Εν τέλει αφού σταματήσαμε κ ψαχτήκαμε, τα βρήκα σε μια απο τις τσέπες της βερμούδας, με την μικρή να πανυγηρίζει περήφανη οτι «εγώ τα έβαλα μπαμπά για να μην τα ξεχάσουμε» !!!

Αυτή η πρωτοβουλία της μικρής μας στοίχισε μίνιμουμ 1,5 ώρα (επιστροφή, εκνευρισμός, εξτρα παράκαμψη για εύρεση φαγητού, αυξημένο traffic). Όταν επιτέλους περάσαμε την Riva σταματήσαμε σε ενα Lidl να πάρουμε 3-4 πραγματάκια κ να ηρεμήσουμε λίγο. Είχαμε άλλη μια ώρα κ 40 λεπτά μπροστά μας, το μεγαλύτερο κομμάτι autostrada όπου ομως σε κάποια σημεία είχε μποτιλιάρισμα. Κ οι καθυστερήσεις δεν σταμάτησαν εδω.

Αυτά τα Ιταλικά βενζινάδικα, κάθε ενα έχει κ διαφορετικό σύστημα Σταματάμε σε ένα λοιπόν που σου έδινε 3 επιλογές , 5 (!!!) ευρώ, 20 κ γέμισμα. Εγώ ήθελα να βάλω 40. Η μάνικα λοιπόν δεν σε άφηνε να πατήσεις full δύναμη κ να ρίξει βενζίνη, έπρεπε να βρείς το μαγικό σημείο G όπου ασκούσες δύναμη τόσο-όσο για να υπάρχει μια ροή που θύμιζε ουρολοίμωξη. Για να βάλω 2 φορές απο 20 έπαθα αγκύλωση

Με τα πολλά φτάνουμε στη Lago Di Carezza, μια απο τις πιο φωτογενείς λίμνες των Δολομιτών. Κάναμε μια καλή στάση στις καντίνες εκεί πέρα για καφε-παγωτό-τουαλέτα κ ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Ο ήλιος έλαμπε και η λίμνη μας υποδέχθηκε με φοβερές χρωματικές αποχρώσεις – τιρκουάζ που γίνεται σμαραγδί και μπλε κ που αλλάζει ανάλογα με τη γωνία που την κοιτάς. H ίδια η λίμνη έχει άλλωστε το παρατσούκλι “Rainbow Lake”

Κάναμε τον κύκλο της λίμνης με το πάσο μας, σταματώντας κάθε λίγα μέτρα για φωτογραφίες, καθώς κάθε γωνία έμοιαζε καλύτερη απο την προηγούμενη. Το τοπίο με τα έλατα κ τις κορυφές των Δολομιτών ήταν λες κ βγήκε απο ζωγραφιά.

Εκεί λοιπόν που νομίζαμε οτι τα είχαμε δει όλα, ακολουθήσαμε το μικρό μονοπάτι που εντοπίσαμε πίσω απο το parking. Περάσαμε μια κρεμαστή γέφυρα και μετά βρεθήκαμε σε ενα δρομάκι δίπλα σε ένα λιβάδι γεμάτο αγελάδες να βόσκουν ατάραχες με φόντο τις κορυφές.

Ενα σκηνικό τόσο γαλήνιο που η περιγραφή με λόγια το αδικεί.

Το μονοπάτι κατέληγε σε ενα λιφτ για τις πλαγιές πιο πάνω άλλα για μας κ που πήγαμε μεχρι εκει με τη μικρή ήταν ήδη υπέρβαση καθώς στο γυρισμό κουράστηκε κ ο silversurfer κοψομεσιάστηκε για να την κουβαλήσει.

Ξεκινήσαμε λοιπόν για το μέρος που θα κοιμηθούμε. Για να βρώ decent accommodation στους Δολομίτες έλυσα πραγματικό αλγόριθμο Τα πιο trendy χωριά στην περιοχή (άλλα κ πιο βολικά καθώς βρίσκονται σχεδόν στο κέντρο μειώνοντας το χρόνο οδήγησης κατα οπουδήποτε) είναι το Ortisei και η Cortina d’Ampezzo. Είχα ξεκινήσει δειλά δειλά να ψάχνω στην περιοχή απο τον Δεκέμβριο του προηγούμενο έτους (δλδ 8,5 μήνες πριν) κ οι τιμές ήταν εξωπραγματικές. Δεν μιλάμε για 200 ευρώ πχ, άλλα για χιλιάρικα Ακόμα κ τα χωριά που ήταν «εκεί κοντά» είχαν τρελές τιμές. Στο Bolzano πάλι είχε κατι ωραία άλλα για το 2026

Έτσι είναι οταν ψάχνεις Αύγουστο (hot season) σε περιοχές με super αυξημένη ζήτηση, ας τα ακούν αυτά αυτοί που κλαίγονται εδώ μέσα οτι στα νησιά χρεώνουν οτι θέλουν, ελάτε να δείτε τι τρύπες τιμολογούσαν στα 300 ευρώ το βράδυ οι Ιταλοί στους Δολομίτες Είχα εντοπίσει μια acceptable decent επιλογή για δωμάτιο μόνο, με κοινή κουζίνα στο Bressanone (στα 35 λεπτά απο Ortisei) άλλα μέχρι να το αποφασίσω (καθώς προτιμούσαμε πάντα με το παιδί ιδιωτικό μπάνιο + κουζίνα) χάθηκαν οι 2 απο τις 3 μέρες που ήθελα.

Επιστρατεύτηκε το ChatGPT για να με βοηθήσει στις διαδρομές (πχ αν μείνω εκεί, τι μπορώ να κάνω, πόση ώρα θα χάσω κλπ) για να βγάλω πρόγραμμα κ τελικά να κλείσω τις πρώτες δυο μέρες σε ενα χωριό δίπλα στο Belluno το οποίο ήταν αρκετά πιο ανατολικά απο εκεί που έψαχνα άλλα ηταν περιοχή με ψιλο-νορμαλ τιμές κ καλό value. Είχαμε αποφασίσει οτι θα θυσιάσουμε οδήγηση κ βενζίνη για αξιοπρεπή κ affordable διαμονή.

Χάρτης για να πάρετε μια ιδέα της περιοχής - αριστερά κάτω η λίμνη Garda απο οπου ξεκινήσαμε - βόρεια φαίνονται Ortisei και Cortina που αρχικά θέλαμε να μείνουμε κ το Belluno δεξιά οπου καταλήξαμε - το κόκκινο spot είναι η λίμνη Carezza​

Μετά απο σχεδόν 2 ώρες (κάναμε κ στάση σε supermarket), την ώρα που άρχισε να βραδυάζει φτάσαμε στο κατάλυμμά μας, το οποίο ήταν μάλιστα έξω απτο χωριό σε μια φάρμα με αγροτόσπιτα που είχαν υποστεί δυνατή ανακαίνιση κ διαμόρφωση με ωραία διακόσμηση κ το υπνοδωμάτιο στη σοφίτα. Είχε κ μπαλκονάκι κ κοινό κήπο κ γενικά ήταν πολυ προσεγμένο complex , κρίμα που φτάσαμε τόσο αργά κ δεν προλάβαμε να το εξερευνήσουμε.

Φτιάξαμε dinner στη κουζίνα κ απολαύσαμε μερικές μπύρες στο μπαλκόνι με μυρωδιές απο τη φύση, το αντικουνουπικό να πηγαίνει σύννεφο κ τον silversurfer να κυνηγά κατι θεόρατες σφήκες

 

[silversurfer]

Τριγυρνώντας στους Δολομίτες

Για τους Δολομίτες ο silversurfer είχε φτιάξει μια λίστα απο πιθανές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να κάνουν με το παιδί. Φυσικά τα διάσημα hikes πχ προς τη λίμνη Sorapis, το 3 peaks, το Cadini di Misurina, το Seceda κ τόσα άλλα ήταν εξ ορισμού out of the question. Ίσως να δίναμε ευκαιρία στο Seiser Alm που είναι μια kid friendly κοιλάδα με φοβερή θέα κ ευκολα μονοπάτια όπου ομως σε πάει ενα λιγο αλμυρο lift. Θα δούμε την επομένη καθώς σήμερα απέχουμε πολυ μακριά απτο εν λόγω μέρος.

Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για την εξόρμησή μας, πέσαμε πάνω στην κοπελίτσα που τρέχει εκεί τη φάρμα κ τα είπαμε αναλυτικά. Μας πρότεινε (α) που να πάμε να ψωνίσουμε κανα 2 πραγματάκια που θέλαμε – ένα καπέλο για την μικρή γιατί το προηγούμενο μας άφησε χρόνους κ μια αθλητική μπλούζα για την Μ. η οποία ήρθε λίγο απροετοίμαστη , (β) διάφορα σημεία ενδιαφέροντος εκεί κοντά και (γ) εναλλακτική πιο γραφική διαδρομή για τον τελικό προορισμό μας ώστε να γουστάρουμε περισσότερο την – αρκετή έτσι κ αλλιώς – οδήγηση.

Μετά την πρώτη εμπορική στάση, σταματήσαμε στη Lago del Mis, λιγότερο γνωστή φυσικά απο τις καρτποσταλικές λίμνες της περιοχής άλλα με τη δική της γοητεία. Πήραμε (η Μ. πήρε) τον απαραίτητο καφέ απο το αναψυκτήριο που υπήρχε εκεί και μετά στρωθήκαμε με το κουβερλί μας στην όχθη.

Η ατμόσφαιρα ήταν απόλυτα ήρεμη, το νερό πρασινογαλάζιο, τα γύρω βουνά αγκάλιαζαν τη λίμνη κ αρκετός κόσμος φαινόταν να έχει την ίδια ιδέα με μας. Υπήρχαν κ κάποιοι τολμηροί που βουτούσαν. Λίγο πιο πέρα απο το σημείο που καθίσαμε απλώνεται το φράγμα του Mis. Οχι πολύ μεγάλο, δίνει μια ιδαίτερη ταυτότητα στο τοπίο. Μάλιστα το φράγμα δημιουργεί και μικρούς καταρράκτες πιο κάτω τους οποίους θα βλέπαμε μετά.

Αφού αφήσαμε την μικρή να τρέξει πάνω κάτω – τον πατέρα της πίσω απο τους θάμνους 2-3 φορές για να κάνει επιτέλους τσίσα ξεκινήσαμε για το cadini de Brenton, όπου θα βλέπαμε τα καταρρακτάκια που ανέφερα ανάμεσα σε μικρά φαράγγια κ φυσικές πισίνες. Όταν φτάσαμε στην είσοδο, είχε ενα κιόσκι οπου πληρωνες ενα μικρό ποσό. Ανέφερε πως πρέπει να κάνεις 400μέτρα οπότε ρωτήσαμε αν το trail ήταν suitable για ενα μικρό παιδί. "Εννοείται", μας διαβεβαίωσε η τύπισα κ την ακούσαμε. Φευ !!

Στην αρχή ήταν όντως εύκολο, η συνέχεια όμως αποδείχθηκε αρκετά ζόρικη. Το μονοπάτι ήταν γεμάτο με πέτρες, απότομες κατηφόρες και σημεία που ήταν ένα στραβοπάτημα μακριά απο το να μας χαλάσει την εκδρομή. Ακόμα κ όταν ο silversurfer έπερνε αγκαλιά τη μικρή, επικεντρωνόταν περισσότερο που θα πατήσει παρά στο τοπίο.

Το οποίο ήταν ωραίο μεν, οχι κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί δε, κ αρκετά υποδεέστερο για Δολομίτες level. Φύγαμε με την αίσθηση οτι κουραστήκαμε άδικα χωρίς να δουμε αυτό το διαφορετικό που ψάχνεις σε ενα τέτοιο σημείο του χάρτη.

Αφήνοντας πίσω τα Cadini, πήραμε το δρόμο για το Passo Cereda. Η διαδρομή κράτησε περίπου 40 λεπτά άλλα κάθε ενα απο αυτά άξιζε με το παραπάνω. Δρόμος που σκαρφαλώνει στις πλαγιές, στροφές που ανοίγουν ξαφνικά σε θέα που κόβει την ανάσα και τα Δολομίτικα βουνά να ορθώνονται γύρω μας σε ενα σκηνικό απαράμιλης ομορφιάς. Ήταν απο αυτές τις διαδρομές που σκέφτεσαι, ας μην φτάσουμε γρήγορα.

Στο Passo Cereda κάναμε στάση για lunch σε ενα μικρό ορεινό καταφύγιο με ξύλινα τραπέζια έξω και το κλασικό μενού των Άλπεων. Φυσικά εδώ υπερταιρούν τα γερμανικά παντού, ολα γύρω σου , κ ο κόσμος και το μενού κ οι ταμπέλες στο δρόμο, όλα θυμίζουν Αυστρία κ καθόλου Ιταλία. Η μικρή βρήκε την παιδική χαρά ακριβώς δίπλα και εξαφανίστηκε τρέχοντας, δίνοντας μας ένα μικρό διάλειμμα για να χαλαρώσουμε κ να απολαύσουμε τη θέα. Το σκηνικό εκεί πάνω βοηθάει σ’αυτο. Καθαρός αέρας, ήχοι απο τα καμπανάκια στις αγελάδες κ γύρω γύρω κορυφές.

Μετά το Passo Cereda συνεχίσαμε τη διαδρομή μας περνώντας το Passo Rolle, άλλη μια ορεινή διαδρομή όνειρο με στροφές (βεβαίως βεβαίως) άλλα κ θέα που ξεπήδησε απο κάποιο Windows wallpaper. Εν τέλει φτάσαμε στο τελευταίο προορισμό της ημέρας, το σημείο απο όπου ξεκινάει το trail για τη Malga Venegia. O όρος malga υποδηλώνει κάποιο αγρόκτημα/καταφύγιο/ταβερνούλα όπου συνήθως φτάνεις με πεζοπορία κ αποτελεί resting point. Όπως φαντάζεστε, οι Δολομίτες είναι γεμάτοι με τέτοια σημεία.

Φτάνοντας στο parking έβγαλα τις σημειώσεις μου. Ανέφερα λοιπόν οτι στο τσακίρ κέφι θα παίρναμε το μεγάλο trail που σε πάει στη λιμνούλα Segantini με το φοβερό background οπου κ εκεί έχει να ξαποστάσεις. Νόμισα λανθασμένα οτι ήταν γύρω στα 45 λεπτά άλλα ρωτώντας μας είπαν οτι είναι καλές 2 ώρες (που με το παιδί = 3) κ φυσικά δεν είχαμε ουτε το χρόνο ουτε τις δυνάμεις να το ακολουθήσουμε.

ΟΚ θα μπορούσαμε να έρθουμε νωρίς το πρωί κ να την βάλω στο backpack carrier που έχω άλλα όταν έχεις παιδί, it is what it is. Συνεπώς επιλέξαμε το πλέον εύκολο κ μικρό trail. Αυτό είναι απο τα πιο kid friendly trails στους Δολομίτες, είδαμε πολλά παιδάκια κ καρότσια ακόμα. Δυστυχώς η δικιά μας μουλάρωσε κ δεν ανέβαινε στο carrier (ενώ 3 μήνες πριν μια χαρά γούσταρε οταν κάναμε βόλτα στα τείχη στο Dubrovnik). Τι να πείς, και θηλυκό κ παιδί, δε βγάζεις άκρη οπότε πήραμε έσπρωχνα το καρότσι.

Το σκηνικό ήταν πραγματικά όνειρο. Λιβάδεια που απλώνονται κάτω απο τις επιβλητικές κορυφές, αγελάδες να βόσκουν ατάραχες κ γενικά μια άισθηση οτι περπατάς μέσα σε ενα αλπικο καρτποστάλ.

Ο silversurfer λιγουρευόταν polenta με τυρί (παραδοσιακό πιάτο άλπεων) άλλα τελικά έμεινε με την όρεξη καθώς το καταφύγιο δεν το προλάβαμε ανοιχτό, πράγμα που μας απογοήτευσε λίγο καθώς η θέση του ήταν πραγματικά προνομιακή, οπότε αρκεστήκαμε σε ενα ενδελεχές photoshoot.

Λογικά σας έχω πρήξει με τα «σκηνικά όνειρο» κ τις λοιπές σάλτσες άλλα πραγματικά οι Δολομίτες είναι απο αυτά τα μέρη που αν βρεθείς εκεί, σε συνεπαίρνει η ατμόσφαιρα κ η ματιά σου δε χορταίνει το τοπίο. Μπορείτε να τσεκάρετε κ μόνοι σας στο google αν δε με πιστεύετε

Χάρτης της διαδρομής μας -- όπως βλέπεται είναι full με στροφές κ ορεινά περάσματα​

H μέρα μας ήταν κάτι παραπάνω απο γεμάτη και είχαμε κοντά στα 75 λεπτά για να επιστρέψουμε στη φάρμα μας, ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει κ η μικρή είχε εδώ και ώρα κουραστεί. Δεν θέλαμε επουδενί να ετοιμάσουμε φαγητό ξανα μόνοι μας οπότε περνώντας απο ένα χωριό, είδαμε μια πιτσαρία κ πήραμε 2-to-go Φτάσαμε αρκετά κουρασμένοι άλλα κ γεμάτοι εικόνες, δυστυχώς δεν είχαμε πάλι χρόνο να εξερευνήσουμε τη φάρμα κ τα μονοπάτια της, άλλα δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Η μικρή ευτυχώς κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως οπότε είχαμε λίγο προσωπικό χρόνο να απολαύσουμε το μπαλκονάκι μας συνοδεία μπύρας

Άλλη μια γεμάτη μέρα μας περίμενε αύριο ...

 

[psilos3]

Φανταστικές εικόνες, κάθε κεφάλαιο και καλύτερες.

 

[silversurfer]

Τριγυρνώντας στους Δολομίτες (Β)

Λίγο πιο αργά ξεκινήσαμε τη μέρα μας αφού έπρεπε να μαζέψουμε τα πράγματά μας καθώς θα κοιμόμασταν στο Bressanone όπως ανέφερα νωρίτερα. Μέσα στο χάος νομίσαμε οτι ξεχάσαμε το καπέλο μου κ τα καλλυντικά της Μ. οπότε μετά απο μια στάση στα LIDL για προμήθειες, επιστρέψαμε πίσω, για να ανακαλύψουμε οτι τελικά τα είχαμε πάρει άλλα είχαν παραπέσει σε μια γωνία στο αυτοκίνητο (το οποίο είχε ήδη αρχίσει να μετατρέπεται σε αποθήκη/κάδο απορριμμάτων ). Λίγο να βάλουμε κ βενζίνη κ η ώρα μας έφυγε ...

Φωτο απο το main building της φάρμας που μέναμε​

Ο δρόμος για το Seiser Alm ήταν κοντά στο 3ωρο αν παίρναμε τη διαδρομή που περιελάμβανε ενα κομμάτι autostrada μέχρι το Bolzano. Προβληματιστήκαμε κ αποφασίσαμε να το κάψουμε καθώς (α) δεν θέλαμε να οδηγήσουμε σε ξενέρωτη διαδρομή κ να βγούμε autostrada και (β) θα φτάναμε απογεματάκι που σημαίνει οτι δεν θα είχαμε αρκετό χρόνο να το απολαύσουμε κ θα είχαμε πληρώσει κ το lift. Είναι απο τις απαραίτητες θυσίες που κάναμε λόγω της γεωγραφικής μας θέσης, αν μέναμε ήδη στο Bressanone σίγουρα θα το επιχειρούσαμε

Επιλέξαμε να σπάσουμε τη διαδρομή περνώντας απο το Alleghe, ένα μικρό άλλα όμορφο χωριό στις όχθες μιας λίμνης που καθρέφτιζε τα γύρω βουνά. Εκεί λίγο δυσκολευτήκαμε άλλα τελικά βρήκαμε καφέ ακριβώς δίπλα στο νερό (πιο πολύ καντίνα με τραπεζάκια σε κήπο ήταν) όπου καθίσαμε για το κλασικό μας lunch break. Μάλιστα επειδή δεν είχε free τραπεζάκια στη σκιά, κάναμε οτι κ άλλοι, στρώσαμε το κουβερλί κάτω απο ένα δέντρο κ αράξαμε, την ώρα που η μικρή έκανε γνωριμίες στις κούνιες.

Η Alleghe δεν είναι τόσο γνωστή άλλα ποιο χωριό στους Δολομίτες δεν είναι όμορφο ή δεν έχει θέα κ γοητεία ; Χτυπήσαμε σαντουιτσάκια με λουκάνικο κ καφεδάκι κ συνεχίσαμε. Με τελικό προορισμό τη Santa Magdalena, έκανα λάθος αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε τη μάλλον πιο βατή διαδρομή μέσω Ortisei άλλα την πιο απαιτητική μέσω Corvara. H επιλογή αποδείχθηκε δίκοπο μαχαίρι – η Corvara είναι ένα απο τα πιο εντυπωσιακά χωρια των Δολομιτών. Η ατμόσφαιρα περνώντας απο μέσα σου έβγαζε feeling θέρετρου πολυτελείας. Μιας κ την βλέπαμε πιάτο απο ψηλά όπως κατεβαίναμε τον ορεινό δρόμο, φαινόταν εντυπωσιακά όμορφη. Ενα συμπλεγμα σπιτιών κ chalets φωλιασμένο ανάμεσα στα βουνά με φοβερή θέα.

Δυστυχώς ο δρόμος μετά έγινε πολύ στενός κ τεχνικά δύσκολος, κάθε στροφή απαιτούσε τη maximum προσοχή κ η ένταση της οδήγησης κούρασε οδηγό αλλα κ επιβάτες Νομίζω κάναμε παραπάνω ώρα απο οση ανέφερε το google γιατί πηγαίναμε με αρκετά χαμηλές ταχύτητες. Φτάσαμε στη Santa Magdalena αρκετά κουρασμένοι κ ο ουρανός δεν μας έκανε τη χάρη. Μεγάλα απειλητικά γκρι σύννεφα απο πάνω μας υποδείκνυαν οτι δεν γλιτώνουμε τη βροχή.

Το χωριό έμοιαζε πιο ήρεμο απο οτι φανταζόμασταν, προφανώς ο περισσότερος κόσμος είχε ήδη φύγει λόγω του καιρού. Σταματήσαμε σε ενα μικρό καφέ λίγο πριν το trail για να στανιάρουμε απο τη διαδρομή κ για να κόψει λίγο η βροχή. Εκεί δοκίμασα την πρώτη κ μοναδική φορά να πάρω iced coffee -> 4,5 πεταμένα ευρώ, παραλίγο να το φτύσω - είχα αρχίσει να αναπολώ έντονα τα μικελ

Η βροχή δεν σταμάτησε τελείως άλλα λέμε, δεν θα μας πτοήσει ενα ψιλόβροχο. Το μονοπάτι ανέβαινε ήρεμα μέσα στα λιβάδεια κ τα δέντρα κ κάθε βήμα σου έδινε μια γεύση απο τη γαλήνη του τόπου, νομίζω ο μουντός καιρός κ ο λίγος σχετικά κόσμος ενίσχυε αυτο το συναίσθημα. Η εκκλησία φαινόταν μακριά, σκαρφαλωμένη σε μια μικρή κορυφή, ουτε ο γκριζος ουρανός μπορούσε να χαλάσει το τοπίο.

Η βόλτα ηταν κουραστική για τον silversurfer γιατί έσπρωχνε κ το καρότσι, άδικα οπως αποδείχθηκε καθως η μικρή είχε πήξει τοσες ώρες στο αμάξι κ ήθελε να ξελαμπικάρει. Εν τέλει το παράτησα σε μια γωνία κ συνέχισα κ γω ξένοιαστος Φτάνοντας στην εκκλησία, δεν μπήκαμε μέσα, λίγο ξαποστάσαμε σε ενα μικρό παγκάκι καθώς η βροχή είχε ξεκινήσει ξανα. Αργότερα μια παρέα Κορεατών που βγάζανε φωτογραφίες non-stop μας βοήθησε να βγάλουμε κ μείς μια ωραία οικογενειακή με τα βουνά ως φόντο.

H Santa Magdalena αποτελεί κομμάτι της Val di Funes, μιας εκ των πιο γραφικών κοιλάδων στους Δολομίτες κ η αντίθεση στο τοπίο (λευκη ηρεμη εκκλησία - έντονα πράσινα λιβάδεια κ απότομα βράχια) την έχει κάνει φωτογραφικό hotspot.

Εμείς λόγω της ώρας κ του καιρού δεν μπορέσαμε να βγάλουμε κ τόσο εντυπωσιακές φωτογραφίες, άλλα its ok, δεν είμαστε κ influencers για να σκάσουμε.

Γενικά έχω δει πάμπολλα σκηνικά στα social απο τα διάσημα trails με μεγάλες ουρές απο κόσμο να περιμένουν τη σειρά τους για την κορυφή με το γαμάτο background, κάμερες με τρίποδα κ drones, κ γκόμενες που πετάνε στο πιτς φυτίλι το φόρεμα και τα πέδιλα απτο backpack για να βγάλουν την ονειρική πόζα (δείγμα του οτι αμα θέλουν κ έχουν κ πίεση χρόνου, μια χαρά ετοιμάζονται γρήγορα, να τα λέμε κ αυτά )

Ευτυχώς το Bressanone ήταν μόλις 20 λεπτά, το δωμάτιο μας αρκετά γουστόζικο κ άνετο κ με μπαλκονάκι στο κήπο, την (κοινή) κουζίνα δεν είχαμε σκοπό να την χρησιμοποιήσουμε κ μιας κ θα μέναμε μόλις ενα βράδυ, ολα καλά. Μετά απο ένα ντουζάκι βγήκαμε με τα πόδια σε ενα εστιατόριο παρακάτω κ κάτσαμε στο patio, ήταν το πρώτο dinner που τρώγαμε σε restaurant στην εκδρομή. Οι τιμές είχαν ηδη πάρει την ανιούσα (20 ευρώ για ενα burger με πατάτες) άλλα κάποια βράδυα επιβάλλεται κ αυτό.

Την επόμενη μέρα την περίμενε ο silversurfer πως κ πως ...

 

[Smaragda53]

Ωραίο ταξίδι και πολύ χαριτωμένη η κορούλα με το καπελλακι της! Σας εύχομαι πολλά ταξίδια μαζί και οι τρεις σας!

 

[silversurfer]

Ωραίο ταξίδι και πολύ χαριτωμένη η κορούλα με το καπελλακι της! Σας εύχομαι πολλά ταξίδια μαζί και οι τρεις σας!

Thanx !! -- Όσο μεγαλώνει θα γίνεται κ πιο εύκολο (θέλω να πιστεύω )

 

[silversurfer]

Lago Di Braies

Ο silversurfer γκρίνιαζε ώστε να ξεκινήσουμε όσο νωρίτερα γίνεται άλλα υπήρχε κούραση στο γκρουπ οπότε το άφησε στο .. it is what it is Μέχρι να φορτώσουμε τις βαλίτσες, να κάνουμε κ μια στάση για προμήθειες κ να βρούμε μέρος να φτιάχνει καφέ στο χέρι, χάσαμε αρκετό χρόνο, πράγμα που θα το πληρώναμε στη συνέχεια. Ο δρόμος ήδη απο την έξοδο της πόλης είχε αρκετή κίνηση κ η οδηγία του google maps να πάρουμε εναν ορεινό παράδρομο σε συνδυασμό με τα μπόλικα κόκκινα κομμάτια της διαδρομής, μας θορύβησε αρκετά.

Το κοκτέιλ 15Αυγουστος, ενας οδικός άξονας που συνδέει πολλές πόλεις, πολλά διάσημα αξιοθέατα στην περιοχή και στενοί δρόμοι επι το πλείστον, έσκασε πάνω μας και μας έκανε να νιώσουμε οτι κάθε χιλιόμετρο έπαιρνε διπλάσιο χρόνο. Όταν φτάσαμε στα κόκκινα σημεία ο silversurfer φρίκαρε κανονικά καθώς δεν είναι οτι πηγαίναμε σημειωτόν, είναι οτι σταματήσαμε τελείως για αρκετή ώρα

Προορισμός μας η εντυπωσιακή λίμνη Lago Di Braies, ίσως η ομορφότερη των Δολομιτών.

Ευτυχώς είχαμε φροντίσει εδώ κ καιρό να κάνουμε κράτηση parking, ειδάλλως θα πήγαινε η μέρα μας στράφι καθώς για 2 μήνες το καλοκαίρι απαγορεύεται η διέλευση στους μη έχοντες (κράτηση). Υπάρχουν 4 επιλογές, το P1 που είναι παρα πολυ μακριά κ σε πηγαίνει λεωφορειάκι, το P2 απ’το οποίο πρέπει να περπατήσεις κανα 20λεπτο κ τα P3 και P4 που βρίσκονται κοντά στο ξενοδοχείο που υπάρχει δίπλα στη λίμνη (με τις ανάλογες διαφορές στην τιμή). Εμείς κλείσαμε στο P3 με κόστος 18 ευρώ για ολη τη μέρα.

Ο καιρός θα ήταν με το μέρος μας, τουλάχιστον μέχρι το απογεματάκι όταν κ η πρόγνωση έδινε βροχή. Στην πρώτη μας επαφή με τη λίμνη πραγματικά μείναμε speechless.

Το τοπίο ήταν συγκλονιστικό, τα χρώματα της λίμνης, τα δέντρα, τα επιβλήτικά βουνά στο background, η επιφάνειά της που καθρέφτιζε τις κορυφές γύρω της και φυσικά το ξύλινο boathouse με τις βάρκες, έδιναν στο μέρος χαρακτήρα κινηματογραφικό. Άλλωστε κ γω έχω την εντύπωση οτι σε μια ταινία την πρωτοείδα κ έψαξα να ανακαλύψω που βρίσκεται. Είναι απο εκείνα τα μέρη που όσες φωτογραφίες κ αν έχεις δει, μόνο αν σταθείς στην όχθη κ νιώσεις live την ατμόσφαιρα καταλαβαίνεις τη μοναδικότητα τους.

Ο ενθουσιασμός μας ήταν τέτοιος που περιμέναμε υπομονετικά συνολικά καμιά ώρα στην ουρά για να νοικιάσουμε βάρκα (στην αλμυρότατη τιμή των 55 ευρώ άλλα χαλάλι, μια φορά πας εκεί).

Η ώρα αναμονής είχε και photoshoot στο boathouse (είναι 2 οι ουρές, μια για να πληρώσεις, κ μια μεσα στο boathouse οπου περιμένεις να έρθουν οι βάρκες απο αυτους που τις χρησιμοποιούν ηδη, η μια ώρα που ανέφερα αφορά κ τα 2 κομμάτια).

Η εμπειρία με τη βάρκα ανάμεικτη. Απο τη μια χαρά του να βρίσκεσαι μέσα στη λίμνη, να νιώθεις το νερό κ τις κορυφές να σε κυκλώνουν άλλα κ οι επιπέδου influencer λήψεις με τα κουπιά κ το background, απο την άλλη η ατζαμοσύνη μου μας με τα κουπιά που στην αρχή εβγαζε γέλιο άλλα προς το τέλος με αγανάκτησε μέχρι να καταφέρω να κεντράρω για να την επιστρέψω. Επίσης μόλις απομακρυνθήκαμε απο την ακτή, έπεσε κ μια ψύχρα κ ευτυχώς είχαμε κ τα μπουφανάκια μας μαζί. Παρόλ’αυτά ευχαριστηθήκαμε την ώρα μας εκεί κ θα το θυμόμαστε για πάντα.

Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να γκριζάρουν απειλητικά οπότε μετά τη βαρκάδα, συνεχίσαμε με το απαραίτητο photoshoot κ στη ακολούθως αράξαμε για καφε κ lunch (overpriced εννοείται).

Με την κούραση να μας βαραίνει κ τα σύννεφα να πληθαίνουν πήραμε την λογική απόφαση – δεν είχαμε ουτε χρόνο ουτε δυνάμεις για τον γύρο της λίμνης με τα πόδια (όπως στοχεύαμε στην αρχή). Ήταν αρκετό που τη ζήσαμε απο κοντά, μέσα κ έξω απο το νερό. Όταν κατα τις 17:00 πια επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο, οι πρώτες σταγόνες άρχισαν ηδη να πέφτουν οπότε πράξαμε σωστά.

Σε πολύ λίγη ώρα είχαμε περάσει στην Αυστρία κ οδηγούσαμε υπο καταρρακτώδη βροχή Το κομμάτι της Ιταλίας κ ειδικότερα αυτο των Δολομιτών είχε τελειώσει. Προλάβαμε να επισκεφθουμε λίμνες που θα μας μείνουν αξέχαστες (Garda, Carezza, Braies) άλλα κ λιγότερο αξέχαστες (Mis, Alleghe), ανεβήκαμε σε περάσματα με μαγικές διαδρομές (Cereda, Rolle, San Pellegrino), κάναμε στάσεις σε πανέμορφα χωριά (Corvara, Santa Magdalena) κ δοκιμάσαμε οτι πιο baby friendly trail μπορούσαμε να βρούμε.

Φυσικά, μείναμε με την αίσθηση οτι ξύσαμε λίγο την επιφάνεια καθώς δεν πραγματοποιήσαμε κάποιο απο τα διάσημα hikes για τα οποία φημίζεται η περιοχή ούτε επισκεφθήκαμε διάφορα άλλα διάσημα σημεία (Alpe Di Sussi, Ortisei, Cortina D’Ampezzo). Σίγουρα κάποια στιγμή θα θέλαμε να επιστρέψουμε για περισσότερη πεζοπορία ίσως νοικιάζοντας κ ενα αυτοκινούμενο τροχόσπιτο (είδαμε άπειρα οσο είμασταν εκεί) για να έχουμε μεγαλύτερη ευελιξία στη διαμονή. Σε αυτό το ταξίδι προτεραιότητα είχε η εμπειρία μας ως οικογένεια κ η γνωριμία με την περιοχή κ η αλήθεια είναι οτι η ομορφιά του τοπίου μας ώθησε στην υπόσχεση να επιστρέψουμε όταν η μικρή μεγαλώσει.

 

[silversurfer]

Lake Bled - Ljubljana

Σχεδόν 3 ώρες πέρασαν (μαζί με μια απαραίτητη στάση για βενζίνη) για να διασχίσουμε την Αυστρία κ να φτάσουμε στο Karawanks tunnel των 8 χιλιομέτρων (κ των εξτρα 8,80 ευρώ παρότι έχεις πληρώσει τις βινιέτες κανονικά ) που συνδέει Αυστρία κ Σλοβενία. Όταν βγήκαμε απο αυτό σε Σλοβένικο έδαφος πια, η βροχή είχε σταματήσει, η νύχτα είχε πια πέσει, η μικρή γκρίνιαζε άλλα η Λιουμπλιάνα απείχε λιγότερο απο 40 λεπτά.

Κάπου στο δρόμο πετύχαμε ανοιχτό supermarket οπου προμηθευτήκαμε κ λίγο έτοιμο φαγητό για το βράδυ κ φτάσαμε στο εμπορικό mall ALEJA στην είσοδο της πόλης κατα τις εννιάμιση. Η Λιουμπλιάνα ήταν εξίσου ακριβή κ το κατάλυμμά μας ήταν ενα μικρό condo με θέα το mall το οποίο όμως προσέφερε parking (για το οποίο η host μας έστειλε video με οδηγίες καθώς ήταν στο -4 του εμπορικού σε έναν πραγματικό λαβύρινθο ).

Λίγο μας ξενέρωσε το condo για δυο λόγους, το μπαλκονάκι του ήταν μάλλον για νάνους καθώς είχε πλάτος που χωρούσε με τα βίας μια καρέκλα (οπότε ο 2ος έπρεπε να κανει ακροβατικά για να περάσει κ να στριμωχτεί, για το παιδί ούτε λόγος) κ επειδή δεν υπήρχαν κουρτίνες ή πατζούρια άλλα ενα σετ απο μεταλλικά ρολά με αλουμινένια φύλλα που κ καλά μπλοκάρουν το φώς άλλα guess what, δεν μπλόκαραν τίποτα κ ήταν πανάσχημα.

Την επομένη η Μ. ξύπνησε με νεύρα, είναι απο εκείνες τις περιπτώσεις που έχουμε βιώσει όλοι μας, όπου κάτι απροσδιόριστο φταίει, έγινε triggered απο το condo που δεν μας άρεσε, θυμήθηκε κ κατι που έγινε πριν 3 χρόνια μήνες βδομάδες μέρες κ γενικά ήταν λίγο συναισθηματικά φορτισμένη. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ο silversurfer, όντας μπαρουτοκαπνισμένος απο αντίστοιχες καταστάσεις, γνωρίζει οτι εαν δεν παραδεχτεί οτι φταίει (έτσι γενικά, δεν χρειάζεται κάποιος λόγος) κ δεν προσπαθήσει να αποφορτίσει την κατάσταση (αντι να χρησιμοποιήσει την αντρική του τετράγωνη λογική πχ ) η μέρα, μην πω κ η εκδρομή μπορεί να πάει κατα διαόλου. Εν τέλει κατάφερε να το χειριστεί όσο το δυνατόν ηπιότερα κ χάσαμε μόνον το πρωινό της ημέρας

Μεσημεράκι πια ήμασταν στο δρόμο για το Bled. Φυσικά πέσαμε σε κίνηση καθώς ήταν Κυριακή κ μεις είχαμε αργήσει να ξεκινήσουμε. Παρκάραμε αρκετά μακριά καθώς φωτεινοί σηματοδότες μας έδειχναν οτι στα κεντρικά parking δεν υπήρχε ελεύθερη θέση. Τη λίμνη καθώς κ τη Λιουμπλιάνα τις είχε επισκεφθεί ξανα ο silversurfer πριν 15 χρόνια (υπάρχει κ αντίστοιχη ιστορία εδώ) όπου βέβαια όλα τα Βαλκάνια ήταν διαφορετικά, παρκάραμε όπου θέλαμε, ο κόσμος ήταν υποτονικά λίγος δεν υπήρχαν τοσα καφε/εστιατόρια. Φυσικά όλα αυτά ανήκουν σε μια άλλη εποχή.

Τώρα αντικρύσαμε παρα μα πάρα πολύ κόσμο, κάτι εστιατόρια Michelin με τιμές απλησίαστες κ ενα λαμπερό κ γενικά κοσμοπολίτικο σκηνικό. Η λίμνη είναι φυσικά απο τα πιο διάσημα τοπία της Σλοβενίας, κ οχι άδικα.

Καθώς πλησιάζεις, το βλέμμα μαγνητίζεται απο το μικρό νησάκι με την εκκλησία που ξεπροβάλλει στο κέντρο της λίμνης και το μεσαιωνικό κάστρο που στέκει πάνω στο βράχο, σαν να επιβλέπει την όλη περιοχή. Γύρω γύρω το πράσινο των δέντρων κ τα βουνά πλαισιώνουν άψογα το σκηνικό κ μας κάναν να πιστέψουμε οτι βρισκόμαστε ακόμα στους Δολομίτες.

Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στον περίπατο γύρω απο τη λίμνη (αριστερόστροφα) που απο μόνος του ήταν απολαύστικος με διαφορετική γωνία θέας σε κάθε βήμα, κ κόσμο να βουτάει στο νερό κ να αράζει στο χόρτο παρα τις απαγορευτικές πινακίδες που υπήρχαν επι τούτου. Κάποια στιγμή το μονοπάτι κοβόταν οπότε συνεχίσαμε την βόλτα μας δεξιόστροφα μεχρι που φτάσαμε στο σημείο που ξεκινούσαν οι βάρκες για το νησάκι κ αράξαμε σε ενα ξύλινο deck να απολαύσουμε ενα παγωτό. Ενώ σκεφτήκαμε να μπούμε σε κάποιο δρομολόγιο, εν τέλει η αλμυρή τιμή (έπρεπε να δώσουμε 50 ευρώ κ για τους 3) συν το γεγονός ότι ο κόσμος μέσα έμοιαζε λίγο παστωμένος, μας απέτρεψε (άλλωστε μόλις την προηγούμενη μέρα είχαμε κάνει βαρκάδα κ μάλιστα prive).

Συνεχίσαμε την περατζάδα μας μέχρι που βρήκαμε ενα ωραίο καφε με τιμές φαρμακείου όπου παραγγείλαμε μια λεμονάδα κ καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Γρήγορα γρήγορα αποκλείσαμε την πιθανότητα να ανεβούμε στο κάστρο γιατί δεν θα μας έμενε πολυ ώρα για να επισκεφτούμε την πόλη.

Προς το απόγεμα η ατμόσφαιρα ζωντάνεψε με ενα τοπικό event – στήνονταν περίπτερα με μουσική κ φαγητό κ τελικα τιμήσαμε απο ενα cheeseburger που κόστιζε 10 ευρώ κ είχε μέγεθος λες κ προοριζόταν για παιδικό μενου. Σε γενικές γραμμές όλα ηταν πολυ, πολύ ακριβά, πράγμα που λίγο μας ξενέρωσε

Στο δρόμο για τη πρωτεύουσα ξεκίνησε να βρέχει κ φοβηθήκαμε οτι θα μας χαλάσει τη βόλτα στη πόλη. Παρκάραμε στο πιο κεντρικό parking όπου στον silversurfer έκανε εντύπωση πόσο πολύ τουρισμό είχε η Λιουμπλιάνα (καθώς 9 στα 10 αυτοκίνητα είχαν ξένες πινακίδες) κ ξεκινήσαμε βόλτα στα κανάλια.

Η παλιά πόλη της Λιουμπλιάνας έχει κατι το παραμυθένιο – φωτισμένες καλαίσθητες γέφυρες, παραποτάμια μαγαζάκια γεμάτα ζωή κ ενα κάστρο να επιβλέπει την όλη φάση κ να δίνει ενα μεσαιωνικό τόνο.

Η μικρή εντόπισε το τουριστικό τρενάκι κ μεις δεν είχαμε άλλη επιλογή, αυτο μας ανέβασε μέχρι το κάστρο όπου φυσικά δεν μπηκαμε κ συνέχισε σε διάφορα σημεία της πόλης, όμως επειδή είχε πέσει η νύχτα, ήταν λίγο underwhelming κ μικροί κ μεγάλοι βαρέθηκαν.

Κλείσαμε τη μέρα με φαγητό κ μπύρες σε ενα απο τα ατμοσφαιρικά μπαράκια στις όχθες του ποταμού όπου παρέες εναλάσσοταν σε ενα εξαιρετικά ζωντανό σκηνικό. Γυρίσαμε αργά στο διαμέρισμα με τη μικρή να κοιμάται στην αγκαλιά του μπαμπά της κ την άισθηση οτι έπρεπε να έχουμε δώσει άλλη μια μέρα στην πόλη ώστε να την εξερευνήσουμε με το φως του ήλιου.

 

[silversurfer]

Trogir

Είχε έρθει η ώρα να κάνουμε ενα διάλειμμα απο τις λίμνες κ τα βουνά κ να κατηφορίσουμε προς παραθαλάσσιους προορισμούς, οπότε φύγαμε για Κροατία Η μέρα είχε πολλή οδήγηση κ ειδικά το πρώτο κομμάτι μέχρι τα σύνορα ήταν επαρχιακός δρόμος με στροφές κ όλα τα συναφή. Η Σλοβενία έχει επαναφέρει τους ελέγχους στα σύνορά της με Κροατία κ Ουγγαρία για λόγους ασφαλείας κ διαβάζαμε οτι ειδικά σε αυτό που οδηγεί στο Ζάγκρεμπ υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις. Έτσι εμείς θυσιάσαμε την οδήγηση στην εθνική οδό για να βρούμε πιο smooth πέρασμα. Όντως δεν υπήρχε ούτε κίνηση άλλα ούτε κ έλεγχος στα συνοριακά φυλάκια οπότε mission accomplished

Κάναμε στάση σε ένα ωραίο υπαίθριο εστιατόριο με παιδική χαρά για να ξελαμπικάρει η μικρή κ συνεχίσαμε το δρόμο μας ο οποίος σύντομα έγινε εθνική κ μια ατελείωτη εύθεία. Στην έξοδο για Τρογκίρ πληρώσαμε περίπου 19 ευρώ διόδια. Το απόγεμα το αφιερώσαμε στο να ξεκουραστούμε, να ανασυγκροτηθούμε (aka να βάλουμε κ κανα πλυντήριο επιτέλους ) και να ταϊσουμε τη μικρή κ όταν έπεσε το βραδάκι βγήκαμε την πρώτη μας βόλτα.

Η παλιά πόλη σε κερδίζει με την πρώτη ματιά – παλιά πέτρινα σοκάκια που θυμίζουν λαβύρινθο, μπαλκόνια με λουλούδια, εκκλησίες ανάμεσα στα σπίτια κ όλο αυτο τυλιγμένο με την αύρα της θάλασσας που την περιβάλλει απο παντού. Δεν είναι άλλωστε τυχαία στον κατάλογο της UNESCO. H ιστορία έχει κ εδώ Έλληνες που το ίδρυσαν (με συνθετικό όνομα απο τα «τράγος» κ «όρος») κ φυσικά Ρωμαίους, Βυζαντινούς κ λοιπούς κατακτητές. Το ιστορικό κέντρο έχει μείνει σχεδόν ανέγγιχτο κ μοιάζει με open-air μουσείο.

Είναι απο κείνα τα μέρη που κάθε γωνία έχει να σου δείξει κάτι όμορφο. Πήραμε burgers στο χέρι κ καταλήξαμε για ενα ποτό, χαλαρά, αφήνοντας την ατμόσφαιρα να μας συνεπάρει – η μικρή ήδη κοιμόταν στο καρότσι.

Την επόμενη μέρα είπαμε να δοκιμάσουμε την πιο διάσημη παραλία της περιοχής άλλα η κοσμοσυρροή μας έδιωξε γρήγορα. Καταφύγαμε σε μια μικρότερη προς τη μεριά της λιμνοθάλασσας – πιο ήσυχη με λίγο θολά νερά άλλα και παγωμένα που σε συνδυασμό με το αεράκι που φυσούσε, έκανε το μπάνιο δύσκολο. Απολαύσαμε περισσότερο τον ήλιο κ τη θέα προς την πόλη.

Το απόγευμα μιας κ οι τιμές στα εστιατόρια ήταν φαρμάκι, μαγειρέψαμε κάτι απλό κ όταν έπεσε η ώρα του δειλινού, ξαναβγήκαμε για βόλτα.

Παγωτό στο χέρι (επιτέλους δοκίμασα κ το περιβόητο dubai chocolate ), ατελείωτες περατζάδες στα σοκάκια κ λίγη διασκέδαση για τη μικρή (βρήκαμε ενα υπαίθριο χώρο όπου το παιδί σου μπορούσε να ζωραφίσει ενα σχέδιο σε καβαλέτο με πινέλο κανονικά, όσο εσυ άραζες παραδίπλα – ενώ μέχρι τότε όλες οι ζωγραφιές της κατέληγαν σε μουτζούρες, αυτό το πρόσεξε πάρα πολύ κ κατάφερε για πρώτη φορά να μείνει μέσα στις γραμμές κ στα σωστά χρώματα – ενθουσιάστηκα !!!

Στο τέλος της παλιάς πόλης βρήκαμε κ ενα τραμπολίνο που τη ξετρέλανε ενω εμείς κλείσαμε τη βραδιά πιο ήσυχα, αραγμένοι σ’ενα σημείο με θέα τα γιοτ και τις βάρκες που έπλεαν ήρεμα στο λιμάνι. Το Τρογκίρ μας άρεσε παρα πολύ κ χαριεντιζόμενοι λέγαμε πως «και δω έπρεπε να δώσουμε άλλη μια μέρα» --- στο τέλος θα χρειαζόμασταν κανα μήνα ακόμα άδεια

Αντιλήφθηκα οτι δεν έχω photos απο τα σοκάκια - μάλλον κυνηγούσα τη μικρή ή εσπρωχνα το καρότσι ​