Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ιταλία Κόσοβο Κροατία Μαυροβούνιο Σλοβενία Λίμνες κ Βουνά - Παραλίες κ Νησιά - Roadtrip 2025

[silversurfer]

Hvar Island

Πρωινό ξύπνημα απαραίτητο σήμερα καθώς το πλοίο αναχωρεί στις 11:00 κ το λιμάνι του Σπλιτ
είναι τουλάχιστον 45 λεπτά μακριά, που με την πρωινή κίνηση ακουμπά την μια ώρα. Ο δρόμος
προς το λιμάνι περνάει απο κάτι σοκάκια/δρομάκια κ ξενερώνει τον silversurfer που περίμενε
τουλάχιστον δυο λωρίδες. Εν τέλει όντως μετά απο μια ώρα βρισκόμαστε μπροστά απο ενα
πλοίο που «λογικά» πηγαίνει στο Χβάρ.

Καλοκαιράκι χωρίς νησί δε λέει κ αφού μπορούμε να το κάνουμε έστω κ στην Κροατία, why not
!! Στον προγραμματισμό του roadtrip, ζυγίσαμε τις δυο βασικές επιλογές μας, την Κόρτσουλα κ
το Χβαρ. Η πρώτη έχει τη φήμη του πιο αυθεντικού μεσαιωνικού χαρακτήρα και πιο ήσυχους
ρυθμούς ενω το Χβαρ είναι κοσμοπολίτικο με ομορφότερες παραλίες. Θέλαμε να μοιράσουμε
απο 3 μέρες έκαστως άλλα αυτοί οι Κροάτες δεν έχουν φροντίσει να υπάρχει car ferry ανάμεσα
στα νησιά τους – δλδ κάποιος να τους μιλήσει για το concept του island hopping επειγόντως

Όντας παρκαρισμένοι μπροστά απο το πλοίο, η Μ. παίρνει την μικρή για ανέβει επάνω, της τσεκάρουν τα εισιτήρια (τρομάρα τους) κ μπαίνουν. Όσο ήμουν στην ουρά έβλεπα οτι κανείς δεν κινούταν άλλα το καράβι φόρτωνε αυτοκίνητα που έρχοταν απο άλλο σημείο. Κάποια στιγμή φαινόταν να γεμίζει κ δεν υπήρχε περίπτωση να χωρέσει ουτε τα μισά απο αυτά που ήταν παρκαρισμένα μπροστά. "Ρε λες να μην είναι αυτο το πλοίο μας", σκέφτηκα, κ πριν προλάβω να
ολοκληρώσω το συλλογισμό μου, η ουρά άρχισε να μετακινείται προς τα δεξιά κ να φορτώνει το
καράβι που ήταν παρκαρισμένο διαγώνια πίσω μας !!!
Πανικόβλητος παίρνω τηλέφωνο την Μ. να κατέβει απτο καράβι ASAP – στο τσακ πρόλαβε πριν κλείσουν οι μπουκαπόρτες.
Τι ποντιακά συστήματα είναι αυτά βρε Κροάτες δλδ ??

Επάνω στο πλοίο αφού συζητούσαμε μεταξυ σοβαρού κ αστείου τι θα παθαίναμε, γνωρίσαμε εναν Κύπριο τατουατζή ο οποίος ήταν παντρεμένος με Κροάτισα με εξοχικό στο νησί κ μας ανέλυσε τι κ πως ενώ μας αποκάλυψε οτι πριν λίγες μέρες κυκλοφορούσε εκεί ο Michael Jordan
Το Χβαρ είναι πολυ μεγάλο κ μακρόστενο νησί, η πλειοψηφία των εκδρομέων βέβαια συγκεντρώνεται στους οικισμούς στα δυτικά όπου βρίσκεται η πόλη του Χβάρ, κ τα χωριά Stari Grad, Jelsa και Vrboska. Εμείς επιλέξαμε το Stari Grad όπου έδενε κ το πλοίο καθώς το Hvar town ήταν του πανάκριβου (οχι οτι εκεί που μείναμε εμείς δίναμε λίγα, άλλα το value/money ήταν αισθητά καλύτερο).

Στο λιμάνι είχε κ ενα μεγάλο supermarket οπότε κάναμε μια απαραίτητη στάση για προμήθειες
καθώς θα κάτσουμε 4 βράδυα – είχε έρθει η ώρα να χαλαρώσουμε απο την πολύωρη οδήγηση
κ τις αλλαγές κάθε 1-2 μέρες. Σκοπός μας ήταν να επισκεφτούμε στα γρήγορα κάποια κοντινή
παραλία άλλα λίγο η κούραση απτο πρωινό ξύπνημα, το σκηνικό με το πλοίο, η συσσωρευμένη
ταλαιπωρία κ η κουφόβραση που επικρατούσε εκείνη τη μέρα, μας ώθησε σε ενα βαθύ
απογευματινό ύπνο Όταν ξυπνήσαμε, αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε κάτι που αρέσει στο
παιδί (φακές) κ να βγούμε για ενα χαλαρό ποτάκι το βράδυ.

Αποφασίσαμε να οδηγήσουμε ενα σκάρτο 15λεπτο μέχρι τον οικισμό Jelsa που είναι απο τα πιο
όμορφα χωριά του νησιού. Χτισμένη γύρω απο έναν γραφικό κόλπο με μαρίνα (που λίγο με
χάλασε καθώς τα τεράστια γιοτ έκρυβαν τη θέα), γεμάτη ταβερνάκια κ μικρά καφέ, έχει μια πιο
οικογενειακή ατμόσφαιρα. Κάναμε βόλτα στο λιμάνι, αγοράσαμε απαραίτητα παγωτό (πως να το κρύψεις απο τη μικρή οταν όλοι μα όλοι κυκλοφορούν με ενα χωνάκι στο χέρι) κ καθίσαμε για ποτάκι σε μπαράκι με θέα την περατζάδα κ την εκκλησία.

To επόμενο πρωί ξυπνήσαμε με έναν γκρίζο ουρανό που δεν έδειχνε κ πολύ φιλικός. Ο άνεμος
λυσσομανούσε κ η πρόγνωση μιλούσε για μεσημεριανή καταιγίδα. Αποφασίσαμε να αφήσουμε
την παραλία στην άκρη κ να κάνουμε βόλτα στην πόλη του Χβάρ με στάση φυσικά στο παλιό
ενετικό κάστρο. Οι δρόμοι ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και μάλιστα περάσαμε κ ενα μεγάλο
τούνελ – βγαίνοντας αφήσαμε πίσω μας το βαρύ σύννεφο κ ξαναβρήκαμε τον ήλιο.

Το κάστρο ωστόσο μας απογοήτευσε λίγο. Με είσοδο στα 10 € άξιζε μόνον για τη θέα μιας κ τα
«εκθέματα» περιορίζοταν σε κάτι παλιά σκέυη κ μια ψευτο-φυλακή. Ήταν μια ωραιότατη tourist
trap καθώς την ίδια πάνω κάτω θέα απολάμβανες κ χωρίς να μπείς μέσα, κάτι που έπραττε αρκετός κόσμος ο οποίος στην πλειοψηφία του είχε ανεβεί ποδαράτα απο τη πόλη απο ένα μονοπάτι. Η θέα απο ψηλά όντως ήταν υπέροχη με την πόλη κ το απέραντο μπλε να ανοίγονται μπροστά σου.

Για να σπάσουμε τη γκρίνια της μικρής, βάλαμε στο GPS και βρήκαμε μια παιδική χαρά σε
ωραίο σημείο με θέα θάλασσα, το Hvar Park – σωτήριο διάλειμμα.

Ακολούθως παρκάραμε στο κεντρικό parking κ ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Η πόλη του Χβάρ έχει μακρά ιστορία. Ήταν εμπορικό κ ναυτικό κέντρο υπο ενετική κυριαρχία κάτι που φαίνεται στα κτίριά της. Ο καθεδρικός του Αγ. Στέφανου στην κεντρική πλατεία κ τα παλιά παλάτια κ μοναστήρια μαρτυρούν αίγλη κ πλούτο. Σήμερα βέβαια η φήμη της πόλης έχει περάσει απο τα εμπορικά καράβια στα πολυτελή γιοτ κ απο τα μοναστήρια στα clubs – το Χβάρ έχει χτίσει το όνομά του ως ένα απο τα πιο κοσμοπολίκτικα σημεία της Αδριατικής.

Ξεκινάμε τη βόλτα μας λοιπόν κ μπαίνω σε ενα φαστφουντάδικο να πάρω ενα μικρό νερό. Η τιμή των 3,5 € παραλίγο να μου επιφέρει ενα ελαφρύ εγκεφαλικό οπότε παράτησα το νερό στο ταμείο κ περπατησα 150 μέτρα πιο πίσω όπου είχα εντοπίσει ενα supermarket. Κ αν νομίζετε οτι τα ψώνια απο τα supermarket είναι ίδιον μονον των σέρβων-σκοπιανών-βούλγαρων που κατακλύζουν τη Χαλκιδική, να σας πληροφορήσω οτι ίδιο φαινόμενο με πρωταγωνιστές γερμανούς – ιταλούς κ λοιπούς δυτικοευρωπαίους συναντήσαμε στο Χβάρ. Όταν οι τιμές για μια μερίδα με χοιρινό ξεκινάνε στα 27+ € κ για beef εκτοξεύονται πάνω απο 35+, μια χαρά θα τη βγάλεις με μακαρονάδα στη κουζίνα του Airbnb.

Βέβαια οπως προείπα, το μέρος σφύζει απο celebrities κ είναι full κοσμοπολίτικο κ μείς είχαμε
σκοπό μια βόλτα κ εναν καφέ οπότε το να παραπονιέμαι για τις τιμές είναι λίγο άτοπο – είναι σα
να πήγες Μύκονο κ να πέφτεις απο τα σύννεφα τα μεταξωτά βρακιά είναι για τους επιδέξιους
κ@λους.

Στο κέντρο λοιπόν κάναμε μια μεγάλη βόλτα στο promenade κάτω απο τον ήλιο που τρυπούσε
προς το παρόν τα σύννεφα. Ο τόπος είναι χτισμένος γύρω απο την κεντρική πλατεία με τον
καθεδρικό και είναι γεμάτος με σοκάκια με μπουτικ κ λοιπά μαγαζάκια που κοιτούν την μαρίνα με
τα γιοτ. Κάτσαμε για μια λεμονάδα κ απολαύσαμε λίγο τη περατζάδα.

Όπως ανέφερα το Χβάρ είναι διάσημο για τη νυχτερινή ζωή κ τα beach clubs, κάτι που προφανώς δεν ήταν στο πρόγραμμά μας με τη μικρή (κ έχοντας καβαλήσει τα 40), άλλα ήταν εύκολο να καταλάβεις γιατί το νησί αποτελεί πόλο έλξης για τις νεότερες παρέες.

Γυρίσαμε στο Stari Grad με τη μικρή πεινασμένη κ κουρασμένη κ τα tantrums να χτυπάνε κόκκινο οπότε δεν πήγαμε στο airbnb άλλα καρφί σε μια πιτσαρία στο λιμανάκι. Όταν τελειώσαμε το φαγητό, ο αέρας είχε αρχίσει να δυναμώνει επικίνδυνα, το νερό άρχισε να βγαίνει στο πεζόδρομο κ μείς φύγαμε αρον-αρον. Προλάβαμε κυριολεκτικά στο τσακ να μπούμε στο διαμέρισμα πριν ξεσπάσει η καταιγίδα.

Έτσι, μετά απο ενα ντουζάκι, βρεθήκαμε αραγμένοι στο μπαλκόνι μας με θέα τη πλαγιά του βουνού να βλέπουμε τις αστραπές να φωτίζουν τον ουρανό κ μεις να απολαμβάνουμε μια κρύα μπύρα. Ίσως η ωραιότερη στιγμή της ημέρας.

 

[silversurfer]

Hvar Island (B)

H πιο γραφική ανοργάνωτη παραλία του νησιού είναι η Dubovica beach, για εκεί ξεκινήσαμε κ μεις μετά απο μια απαραίτητη στάση στη pekara (φούρνος) του χωριού. Ο καιρός ήταν περίεργος, το βράδυ ξύπνησα κανα δυο φορές απ τη δυνατή βροχή κ τον αέρα, τώρα το πρωί είχε ακόμα συννεφιά κ γενικά η φάση δεν ήταν κ πολύ ελκυστική για παραλία. Παρόλ’αυτά δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει άλλη μια μέρα χωρίς θάλασσα.

Η πρόσβαση δεν είναι κ η πιο εύκολη καθώς πρέπει να αφήσεις το αυτοκίνητο στο δρόμο όπου υπάρχουν περιορισμένα σημεία άλλα μάλλον ο καιρός αποθάρρυνε το κόσμο κ έτσι το παρκάραμε εύκολα. Στη συνέχεια πρέπει να κατέβεις ενα κατηφορικό μονοπάτι 5-10 λεπτά μέχρι να φτάσεις στη θάλασσα. Η εικόνα που σε περιμένει στο τέλος βέβαια σε αποζημιώνει – ένας μεγάλος κολπίσκος με γαλαζοπράσινα νερά, βοτσαλάκι κ ένα πέτρινο αρχοντικό (εγκαταλελειμμένο ?? – κρίμα θα ήταν, αυθαίρετο πάντως ήταν σίγουρα ) δίνει στο μέρος vibes ελλάδας.

Αράξαμε σχεδόν μπροστά στο κύμα κ επιχειρήσαμε να ανοίξουμε το σκίαστρο την ώρα που οι υπόλοιποι δεν είχαν καν ομπρέλες αφού η συννεφιά δεν είχε υποχωρήσει κ κάτι ψευτοσταγόνες σκάγαν που κ που. Παρόλ’αυτά, μετά απο κανα 45λεπτο τα σύννεφα είχαν αρχίσει να διαλύονται κ να βγαίνει ο ήλιος, η θερμοκρασία επανήλθε στο τόσο-οσο ιδανικό level κ τα νερά ήταν απόλαυση.

Είχε κ ενα μικρό σαν beach bar στη γωνία (χωρις ομπρελοκαθίσματα, μονον για να παραγγείλεις κανα ποτο-σαντουιτς) κ ο silversurfer είχε αρχίσει να απολαμβάνει τη μέρα όσο καμία άλλη κάνοντας ηλιοθεραπεία αραγμένος μπροστά στη θάλασσα.

Κ κάπου εκεί έγινε ένα συμβάν που άλλαξε όλη την ψυχολογία της ημέρας Στα 3 μέτρα απο εκεί που άραζα, έρχεται ενας τύπος κρατώντας στην αγκαλιά του ένα κοριτσάκι σε χάλια κατάσταση, το οποίο είχε φούσκες στο στόμα του. Πανικόβλητη βγαίνει απο τη θάλασσα η μητέρα του (προφανώς) κ ο κόσμος μαζεύτηκε να δει τι γίνεται. Στο πίσω μέρος της παραλίας υπήρχε ενα παλιό τειχάκι κ απο πίσω εικάζω μια εγκατελελειμμένη κατασκευή κ φύση. Το παιδάκι για κάποιο λόγο πήγε εκεί να παίξει (?) – εξερευνήσει (?), anyway το δάγκωσε φίδι !! έκανε εμετό κ ζαλιζόταν.

Πανικός επικράτησε στην παραλία, βρέθηκε μια νοσοκόμα (?) στους λουόμενους, ενας τύπος με φουσκωτό προσφέρθηκε να τους πάει μέχρι το Χβάρ άλλα εντέλει ο ιδιοκτήτης του beach bar κανόνισε κ ήρθε στο πιτς φυτίλι ενα τζίπ απο ενα παράδρομο για να το μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Σε εκείνο το σημείο κάθε γονιός ασυναίσθητα βάζει τον εαυτό του στη θέση της εν λόγω μητέρας κ φαντάζεται να τρέχει απελπισμένος σε ενα ξένο κ δυσπρόσιτο μέρος, το ίδιο κ ο silversurfer, κ κατευθείαν ανεβαίνει ο κόμπος στο λαιμό κ σε πιάνουν τα ζουμιά (ακόμα κ τώρα που το γράφω έχω μια δυσφορία)

Όταν έφυγαν ολα ηταν πολύ περίεργα, το μέρος απο ολοζώντανο κ εύθυμο μετατράπηκε σε παγωμένο κ awkward κ ο silversurfer ξαναβούτηξε στο νερό προσπαθώντας να διώξει τις μαύρες σκέψεις. Μετά απο καμιά ώρα επέστρεψε η νοσοκόμα (?) που είχε πάει μαζί για να βοηθήσει κ μας είπε οτι το παιδάκι το μετέφεραν με ελικόπτερο στο Σπλιτ άλλα είχε ακόμα τις αισθήσεις του οπότε κατα πάσα πιθανότητα τη γλίτωσε --- Άραγε σε ελληνικό νησί θα είχαν γίνει όλα τόσο γρήγορα ??

Η Μ. έψαχνε να βρει τι φίδια έχει το Χβάρ (έχει κ μάλιστα αρκετά επικίνδυνα) κ κάπου εκεί το λήξαμε κ πήραμε το δρόμο της επιστροφής, η οποία ήταν φυσικά πιο δύσκολη γιατί τα 10 λεπτά κατέβασμα έγιναν κοντά 20 στο ανέβασμα κουβαλώντας τη μικρή κ τα συμπράγκαλα.

Αποφασίσαμε να μαγειρέψουμε (για τελευταία φορά) κ να πάρουμε dinner στο μπαλκονάκι μας κ να βγούμε στο Stari Grad για βόλτα κ ποτό καθώς τη χθεσινή μέρα φύγαμε αρον αρον υπο το φόβο της νεροποντής. Όπως υποδεικνύει κ το όνομα, πρόκειται για «παλιά πόλη» η οποία ιδρύθηκε απο Έλληνες (τι άλλο) αποίκους απο την Πάρο !!!

Σήμερα έχει πιο ήρεμη ατμόσφαιρα σε σχέση με το φανταχτερό Χβάρ – λιθόστρωτα σοκάκια με γουστόζικα konoba (trendy ταβερνάκια επι το κροατικόν), παλιά πέτρινα σπίτια με ξύλινα παραθυρόφυλλα, μικρές πλατείες με καφέ κ εστιατόρια κ wine bars κ γενικά στο silversurfer φάνηκε να έχει «πιο χαρακτήρα» απο τους άλλους δυο οικισμούς που επισκεφθήκαμε.

Ακόμα κ τα ιστιοπλοϊκά στο λιμάνι δέναν καλύτερα με το τοπίο. Έχει διάφορα πραγματάκια να δεις αν θες ντε κ καλά sightseeing (μια έπαυλη του 16ου αιώνα με εσωτερική αυλή με κάτι σαν λιμνούλα, ενα μοναστήρι, ενα καθεδρικό) άλλα οχι κάτι εντυπωσιακό.

Αράξαμε σε ενα μπαρ με ωραία μουσική κ μας πληροφόρησαν οτι ο DJ κ ο μπάρμαν είχαν έρθει απο το Ζάγκρεμπ για ενα event οπότε δοκιμάσαμε κ ενα κοκτέιλ (συμπαθητικό άλλα είχε λίγο ψύχρα για να το εκτιμήσουμε στο 100%).

Απο το νησί μπορείς να κάνεις ωραίες ημερήσιες εκδρομές με καραβάκι - στα διπλανά Pakleni islands (μικρά πράσινα νησάκια με κολπίσκους για μπάνιο κ beach bars, προτείνουν όλοι να βρεθείς εκεί ενω πέφτει ο ήλιος), τη γαλάζια σπηλιά στο νησάκι Bisevo κ το πανέμορφό Zlatni Rat «χρυσό κέρας» - μια εντυπωσιακή παραλία σε τριγωνικό σχήμα στο νησί Brac. Δυστυχώς για όλες αυτές τις εκδρομές πρέπει να φύγεις το πρωι κ να επιστρέψεις αργα το απόγεμα (με ταχύπλοα) κ έχοντας μαζί μας το παιδί, καταλήξαμε στο οτι δεν ήταν κ η καλύτερη ιδέα

Έτσι επισκεφθήκαμε την παραλία Zarace που ήταν λίγο πιο κάτω απο εκεί που πηγαμε την προηγούμενη, λιγότερο εντυπωσιακή κ λίγο πιο μικρή, άλλα το αυτοκίνητο έφτανε μέχρι κάτω (δλδ οχι κούραση) κ τα νερά ήταν ξανα κρύσταλλο.

Το βράδυ σκεφτόμασταν να πεταχτούμε στον άλλο κοντινό μας οικισμό, τη Vrboska άλλα μας άρεσε πολυ το Stari Grad κ αποφασίσαμε να μην μετακινηθούμε. Η ανεύρεση affordable εστιατορίου αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση καθώς οι τιμές ήταν πιο κάτω απο το Χβαρ μεν, άλλα κ πάλι για να πείς οτι έφαγες κατι ωραίο (κ οχι πχ κοτόπουλο το οποίο ήταν το μοναδικό εκεί γύρω στα 20 €) έπρεπε να ξηλωθείς. Εν τέλει καταλήξαμε πάλι στην πιτσαρία η οποία όμως είχε κ διάφορα άλλα πιάτα, ο silversurfer δοκίμασε ριζότο θαλασσινών κ αργότερα σβήσαμε τη βραδυά με gelato.

Ωραίο αναμφίβολα το νησί, καταπράσινο με ωραίους οικισμούς κ μπορείς να το απολαύσεις είτε αναζητάς διασκέδαση κ κοσμοπλημμύρα είτε κατι πιο ήσυχο κ οικογενειακό. Μου έκανε σαν έναν περίεργο συνδυασμό Σκιάθου κ Ιθάκης , ειδικά οι οικισμοί μου φάνηκαν πανομοιότυποι με το Κιόνι (το βορειότερο κ ομορφότερο χωριό στην Ιθάκη) πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς οτι κ στα 2 μέρη υπήρξε έντονη βενετσιάνικη παρουσία.

 

[silversurfer]

Trebinje & Zabljak

Η επόμενη ήταν λίγο καμμένη σαν μέρα καθώς είχαμε πολλές μετακινήσεις. Έπρεπε να διασχίσουμε σχεδόν όλο το νησί προς τα ανατολικά για να φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι Sucuraj απο όπου έφευγε car ferry για την ηπειρωτική χώρα. Η φάση ήταν FIFO (first in – first out) οπότε δεν είχαμε κλείσει εισητήρια άλλα ηλιθιωδώς δεν τσεκάραμε κ τις ώρες. Αργήσαμε λίγο μέχρι να φυγουμε, να παμε στο φούρνο, να κάνουμε κ μια στάση στο δρόμο καθώς θεωρητικά η απόσταση ήταν μια ώρα άλλα ο δρόμος ήταν στενός με στροφές οπότε κάναμε περισσότερο χρόνο. Όταν είδαμε διάφορα αυτοκίνητα να μας προσπερνάν με μεγάλη ταχύτητα συμπεράναμε οτι τρέχουν να προλάβουν το πλοίο. Φτάνουμε λοιπόν στο λιμάνι κ στηθήκαμε στη μεγάλη ουρά αυτοκινήτων, ο silversurfer πήγε να εκδόσει τα εισητήρια κ καθώς κινούμασταν έστω κ σιγά σιγά φαινόταν οτι θα μπούμε.

Εν τέλει δεν τα καταφέραμε για μόλις 2 αυτοκίνητα μπροστά μας Έπρεπε να περιμένουμε 1ώρα κ 45 λεπτά για το επόμενο κ αυτό θα είχε αντίκτυπο στον επόμενο προορισμό μας που ήταν stopover της μια νύχτας. Το πλοίο έκανε λίγο παραπάνω απο μισή ώρα για να φτάσει στο λιμανάκι του Drvenik, εκεί ακολουθήσαμε τον παραλιακό δρόμο γεμάτο απο παραλίες κ όμορφους οικισμούς κ διασχίσαμε την εντυπωσιακή γέφυρα Peljesac κ κανα 2 άλλα γεφυράκια σε ένα δρόμο που τον είχαμε οδηγήσει ξανα λίγους μήνες νωρίτερα όταν πηγαίναμε απτο Dubrovnik στο Μόσταρ.

Κάποια στιγμή στρίψαμε βόρεια προς Βοσνία κ απο κείνη τη στιγμή ξεχάσαμε τους μεγάλους άνετους δρόμους για τις επόμενες 4,5 μέρες. Επαρχιακά μικρά δρομάκια μας οδήγησαν στα σύνορα όπου τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα κ περάσαμε τάχιστα. Απο κεί, το Trebinje όπου θα διανυκτερεύαμε απείχε μια ωρα σε ορεινούς κ υπο κατασκευή δρόμους. Είχαμε κλείσει ενα φανταστικό διαμέρισμα με υπόγειο parking σε φοβερή value/money τιμή κ αράξαμε αρκετή ώρα για να ξεκουραστούμε κ να δώσουμε χρόνο στη μικρή να ηρεμήσει γιατί είχε αρχίσει να κουράζετε απο τις μετακινήσεις μας.

Το δίωρο που χάσαμε με το καράβι το πρωί μας έκοψε κάθε σκέψη για πιθανό sightseeing – είναι κ το μοναδικό μέρος στο ταξίδι απο όπου δεν έχουμε ούτε μια φωτογραφία Θα κάναμε βόλτα στο μεγάλο πάρκο στο κέντρο να παίξει η μικρή (βρήκαμε κατι αυτοκινητάκια οπου μπήκε μέσα κ επιτέλους έβγαλε το άχτι της – κάθε μέρα μας έλεγε οτι ήθελε κ αυτή να οδηγήσει κ οχι μόνο ο μπαμπάς κ η μαμα !!!) - θα αγοράζαμε ενα ωραίο ροζ μπαλόνι με παζάρια καθώς ο silversurfer δεν ήθελε να χαλάσει ευρώ για βοσνιακά λεφτά κ είχε κατι περισσευούμενα απτον Απρίλιο), θα παίρναμε dinner στο προαύλιο ενος ωραίο ξενοδοχείου κ θα κάναμε περατζάδα απο την παλιά πόλη η οποία αν κ μικρή, ήταν πολύ ατμοσφαιρική με πλήθος απο μπαράκια κ ταβέρνες.

Χτισμένη επι οθωμανικής περιόδου με κάποια κομμάτια απο τα τείχη να σώζονται ακόμα, έμοιαζε με μικρό χωριό μέσα στη πόλη. Στην έξοδο μας προς το πάρκο είχε μαζευτεί παρα πολύς κόσμος καθώς, όντας Κυριακή βράδυ, είχε ενα event με μια εξέδρα κ μουσικούς να παίζουν local τραγούδια.

Δεν πήγαμε προς το σήμα κατατεθέν της πόλης, τη πέτρινη γέφυρα Perovica Most καθώς δεν είχαμε ούτε χρόνο ουτε δυνάμεις κ επιστρέψαμε στο διαμέρισμα. To πρωί φουλάραμε με πάμφθηνη βοσνιακή βενζίνη στο 1.20 €, ψωνίσαμε κατι περίεργα απο μια pekara κ ξεκινήσαμε για Μοντενέγκρο.

Ο δρόμος εξίσου στενός, τουλάχιστον ήταν αισθητά ομορφότερος καθώς οδηγούσαμε για ενα μεγάλο κομμάτι δίπλα στον ποταμό Trebisnijca. Στα σύνορα είχε μια ελαφριά καθυστέρηση κ κάπου εκεί η μικρή άρχισε να τα παίρνει --- στην αρχή του ταξιδίου είχαμε προμηθευτεί τετράδια, μπλοκ ζωγραφικής, βιβλιαράκια με stickers, παιχνιδάκια με ζωάκια κλπ κλπ κ ενα μικρό «σαν τραπεζάκι» που κούμπωνε στο καρεκλάκι για να μπορεί να παίζει.

Σε μικρές διαδρομές αυτά «δουλεύανε», σε πολύωρη οδήγηση όμως βαριόταν, γκρίνιαζε κ της δίναμε αναγκαστικά κινητό με Youtube Kids. Τώρα όμως ήμασταν εκτος EU, δεδομένα δεν είχαμε αγοράσει, η κούραση απο τις μετακινήσεις είχε αρχίσει να αυξάνεται κ για να διασχίσουμε τις σχεδόν 2 ώρες μέχρι το Ζάμπλιακ, μας βγήκε η ψυχή. Εκτος όλων των άλλων, άρχισε κ το αμάξι να μας κάνει κόνξες καθώς μας έβγαλε μνμ για αυξημένη θερμοκρασία κ κάναμε διάλειμμα για να στανιάρει λίγο.

Mε τα πολλά φτάσαμε στο Zabljak το οποίο βρίσκεται στην καρδιά του εθνικού πάρκου Durmitor, ιδανικό για activities κ ταιριαστή εναλλαγή απο τις παραλίες που απολαύσαμε τις προηγούμενες μέρες. Για την ακρίβεια μέναμε σε μια φάρμα εκτος πόλης σε ενα μεγάλο ξύλινο δυόροφο cabin, με παιδική χαρά κ ενα τραπεζάκι έξω με θέα τον ορισμό του “please do not disturb”.

Εκεί η μικρή γνωρίστηκε με τα κοριτσάκια της κοπέλας που το έτρεχε κ βρήκε τη χαρά της (κ μεις επιτέλους την ησυχία μας).

Το απόγεμα κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στη πόλη κ καταλήξαμε σε ενα μινι εμπορικό που είχε supermarket κ στον όροφο ωραίο εστιατόριο με θέα. Εκεί οι τιμές επανήλθαν στα ίσα τους κ μείς με τη σειρά μας τιμήσαμε πεσκαβίτσα κ τσεβάπι (κλασικά σέρβικα πιάτα) συνοδεία μπύρας κ dessert για να κάνουμε το χατίρι της μικρής που την έχουμε καταταλαιπωρήσει ολες αυτές τις μέρες.

Όταν ξεκίνησε να πέφτει ο ήλιος η κατάσταση απαιτούσε ζακέτα κ όταν έπεσε πια η νύχτα ανάψαμε κ τη σόμπα στο cabin Αύγουστο μήνα !!!

 

[Smaragda53]

Trebinje & Zabljak

Η επόμενη ήταν λίγο καμμένη σαν μέρα καθώς είχαμε πολλές μετακινήσεις. Έπρεπε να διασχίσουμε σχεδόν όλο το νησί προς τα ανατολικά για να φτάσουμε στο μικρό λιμανάκι Sucuraj απο όπου έφευγε car ferry για την ηπειρωτική χώρα. Η φάση ήταν FIFO (first in – first out) οπότε δεν είχαμε κλείσει εισητήρια άλλα ηλιθιωδώς δεν τσεκάραμε κ τις ώρες. Αργήσαμε λίγο μέχρι να φυγουμε, να παμε στο φούρνο, να κάνουμε κ μια στάση στο δρόμο καθώς θεωρητικά η απόσταση ήταν μια ώρα άλλα ο δρόμος ήταν στενός με στροφές οπότε κάναμε περισσότερο χρόνο. Όταν είδαμε διάφορα αυτοκίνητα να μας προσπερνάν με μεγάλη ταχύτητα συμπεράναμε οτι τρέχουν να προλάβουν το πλοίο. Φτάνουμε λοιπόν στο λιμάνι κ στηθήκαμε στη μεγάλη ουρά αυτοκινήτων, ο silversurfer πήγε να εκδόσει τα εισητήρια κ καθώς κινούμασταν έστω κ σιγά σιγά φαινόταν οτι θα μπούμε.

View attachment 514675​

Εν τέλει δεν τα καταφέραμε για μόλις 2 αυτοκίνητα μπροστά μας Έπρεπε να περιμένουμε 1ώρα κ 45 λεπτά για το επόμενο κ αυτό θα είχε αντίκτυπο στον επόμενο προορισμό μας που ήταν stopover της μια νύχτας. Το πλοίο έκανε λίγο παραπάνω απο μισή ώρα για να φτάσει στο λιμανάκι του Drvenik, εκεί ακολουθήσαμε τον παραλιακό δρόμο γεμάτο απο παραλίες κ όμορφους οικισμούς κ διασχίσαμε την εντυπωσιακή γέφυρα Peljesac κ κανα 2 άλλα γεφυράκια σε ένα δρόμο που τον είχαμε οδηγήσει ξανα λίγους μήνες νωρίτερα όταν πηγαίναμε απτο Dubrovnik στο Μόσταρ.

View attachment 514676​

Κάποια στιγμή στρίψαμε βόρεια προς Βοσνία κ απο κείνη τη στιγμή ξεχάσαμε τους μεγάλους άνετους δρόμους για τις επόμενες 4,5 μέρες. Επαρχιακά μικρά δρομάκια μας οδήγησαν στα σύνορα όπου τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα κ περάσαμε τάχιστα. Απο κεί, το Trebinje όπου θα διανυκτερεύαμε απείχε μια ωρα σε ορεινούς κ υπο κατασκευή δρόμους. Είχαμε κλείσει ενα φανταστικό διαμέρισμα με υπόγειο parking σε φοβερή value/money τιμή κ αράξαμε αρκετή ώρα για να ξεκουραστούμε κ να δώσουμε χρόνο στη μικρή να ηρεμήσει γιατί είχε αρχίσει να κουράζετε απο τις μετακινήσεις μας.

Το δίωρο που χάσαμε με το καράβι το πρωί μας έκοψε κάθε σκέψη για πιθανό sightseeing – είναι κ το μοναδικό μέρος στο ταξίδι απο όπου δεν έχουμε ούτε μια φωτογραφία Θα κάναμε βόλτα στο μεγάλο πάρκο στο κέντρο να παίξει η μικρή (βρήκαμε κατι αυτοκινητάκια οπου μπήκε μέσα κ επιτέλους έβγαλε το άχτι της – κάθε μέρα μας έλεγε οτι ήθελε κ αυτή να οδηγήσει κ οχι μόνο ο μπαμπάς κ η μαμα !!!) - θα αγοράζαμε ενα ωραίο ροζ μπαλόνι με παζάρια καθώς ο silversurfer δεν ήθελε να χαλάσει ευρώ για βοσνιακά λεφτά κ είχε κατι περισσευούμενα απτον Απρίλιο), θα παίρναμε dinner στο προαύλιο ενος ωραίο ξενοδοχείου κ θα κάναμε περατζάδα απο την παλιά πόλη η οποία αν κ μικρή, ήταν πολύ ατμοσφαιρική με πλήθος απο μπαράκια κ ταβέρνες.

Χτισμένη επι οθωμανικής περιόδου με κάποια κομμάτια απο τα τείχη να σώζονται ακόμα, έμοιαζε με μικρό χωριό μέσα στη πόλη. Στην έξοδο μας προς το πάρκο είχε μαζευτεί παρα πολύς κόσμος καθώς, όντας Κυριακή βράδυ, είχε ενα event με μια εξέδρα κ μουσικούς να παίζουν local τραγούδια.

Δεν πήγαμε προς το σήμα κατατεθέν της πόλης, τη πέτρινη γέφυρα Perovica Most καθώς δεν είχαμε ούτε χρόνο ουτε δυνάμεις κ επιστρέψαμε στο διαμέρισμα. To πρωί φουλάραμε με πάμφθηνη βοσνιακή βενζίνη στο 1.20 €, ψωνίσαμε κατι περίεργα απο μια pekara κ ξεκινήσαμε για Μοντενέγκρο.

Ο δρόμος εξίσου στενός, τουλάχιστον ήταν αισθητά ομορφότερος καθώς οδηγούσαμε για ενα μεγάλο κομμάτι δίπλα στον ποταμό Trebisnijca. Στα σύνορα είχε μια ελαφριά καθυστέρηση κ κάπου εκεί η μικρή άρχισε να τα παίρνει --- στην αρχή του ταξιδίου είχαμε προμηθευτεί τετράδια, μπλοκ ζωγραφικής, βιβλιαράκια με stickers, παιχνιδάκια με ζωάκια κλπ κλπ κ ενα μικρό «σαν τραπεζάκι» που κούμπωνε στο καρεκλάκι για να μπορεί να παίζει.

Σε μικρές διαδρομές αυτά «δουλεύανε», σε πολύωρη οδήγηση όμως βαριόταν, γκρίνιαζε κ της δίναμε αναγκαστικά κινητό με Youtube Kids. Τώρα όμως ήμασταν εκτος EU, δεδομένα δεν είχαμε αγοράσει, η κούραση απο τις μετακινήσεις είχε αρχίσει να αυξάνεται κ για να διασχίσουμε τις σχεδόν 2 ώρες μέχρι το Ζάμπλιακ, μας βγήκε η ψυχή. Εκτος όλων των άλλων, άρχισε κ το αμάξι να μας κάνει κόνξες καθώς μας έβγαλε μνμ για αυξημένη θερμοκρασία κ κάναμε διάλειμμα για να στανιάρει λίγο.

Mε τα πολλά φτάσαμε στο Zabljak το οποίο βρίσκεται στην καρδιά του εθνικού πάρκου Durmitor, ιδανικό για activities κ ταιριαστή εναλλαγή απο τις παραλίες που απολαύσαμε τις προηγούμενες μέρες. Για την ακρίβεια μέναμε σε μια φάρμα εκτος πόλης σε ενα μεγάλο ξύλινο δυόροφο cabin, με παιδική χαρά κ ενα τραπεζάκι έξω με θέα τον ορισμό του “please do not disturb”.

View attachment 514677​

Εκεί η μικρή γνωρίστηκε με τα κοριτσάκια της κοπέλας που το έτρεχε κ βρήκε τη χαρά της (κ μεις επιτέλους την ησυχία μας).

View attachment 514678​

Το απόγεμα κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στη πόλη κ καταλήξαμε σε ενα μινι εμπορικό που είχε supermarket κ στον όροφο ωραίο εστιατόριο με θέα. Εκεί οι τιμές επανήλθαν στα ίσα τους κ μείς με τη σειρά μας τιμήσαμε πεσκαβίτσα κ τσεβάπι (κλασικά σέρβικα πιάτα) συνοδεία μπύρας κ dessert για να κάνουμε το χατίρι της μικρής που την έχουμε καταταλαιπωρήσει ολες αυτές τις μέρες.

Όταν ξεκίνησε να πέφτει ο ήλιος η κατάσταση απαιτούσε ζακέτα κ όταν έπεσε πια η νύχτα ανάψαμε κ τη σόμπα στο cabin Αύγουστο μήνα !!!

View attachment 514679​

Το μικρό σπίτι στο λειβαδι! Τέλειο!

 

[silversurfer]

Το μικρό σπίτι στο λειβαδι! Τέλειο!

Έτσι ακριβώς -- για όποιον βρεθεί προς τα εκεί, προτείνω να μην βρεί κατάλλυμα μέσα στην πόλη άλλα στις φάρμες έξω απο αυτήν για να απολαύσει το τοπίο στο 100%

 

[patsman]

Έτσι ακριβώς -- για όποιον βρεθεί προς τα εκεί, προτείνω να μην βρεί κατάλλυμα μέσα στην πόλη άλλα στις φάρμες έξω απο αυτήν για να απολαύσει το τοπίο στο 100%

Iσχύει! Και να πάτε σύντομα πριν καταστρέψει την περιοχή ο υπερτουρισμός και η μάλλον ανεξέλεγκτη δόμηση.

 

[silversurfer]

Durmitor National Park

Μας έλειψαν οι λίμνες τόσες μέρες στις παραλίες οπότε η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη σε αυτές κ κυρίως στη Crno Jezero ή αλλιώς «Μαύρη Λίμνη» - το στολίδι του Durmitor. Πηγαίνοντας εκεί με το αμάξι μια πινακίδα σε προειδοποιεί οτι το parking κοστίζει 3€ / ώρα όμως φτάνοντας στο σημείο με τα αυτοκίνητα, ο επίσημος (?) παρκαδόρος σου λέει οτι έχεις 2 επιλογές, είτε 5 ώρες ή ολοήμερο, καθώς δεν έχουν μηχάνημα που να εκδίδει τα tickets κ να κάνουν track πόσες ώρες κάθισες. Εμείς δεν σκοπέυαμε βέβαια να κάτσουμε 5 ώρες άλλα τι να κάνεις, σκάσαμε τα 15 cash only. Για το εθνικό πάρκο αυτό καθεαυτό δίνεις άλλα 5 κ το εισητήριο ισχύει οπουδήποτε αλλού θέλεις να πας.

H Μαύρη λίμνη είναι η πιο διάσημη απο τις πολλές αλπικές λίμνες του δρυμού. Σχηματίζεται απο δυο επιμέρους που συνδέονται απο ενα μικρό πέρασμα. Αν κ είδαμε στο ταξίδι μας εντυπωσιακές λίμνες, η συγκεκριμένη δεν υστερούσε σε τίποτα.

Λίγο πιο σκοτεινά νερά που καθρεφτίζουν τα γύρω έλατα -- γι’αυτό πήρε κ το όνομά της (?) κ ενα μεγάλο βουνό να υψώνεται πίσω της, σου βγάζει ένα αίσθημα ηρεμίας κ γαλήνης που σε κατακλύζει απο την πρώτη στιγμή.

Επιχειρήσαμε να κάτσουμε στο καφέ-εστιατόριο που υπάρχει εκεί αλλά μια διακοπή νερού μας έδιωξε ουσιαστικά οπότε συνεχίσαμε το μικρό κύκλο γύρω απο τη λίμνη. Κάπου στη διαδρομή βρήκαμε παγκάκια οπου αράξαμε, βουτήξαμε τα πόδια μας στα παγωμένα νερά, σπρώξαμε το καρότσι μέχρι εκεί που μπορούσαμε (με τη μικρή επιτέλους να κοιμάται) κ νιώσαμε την απόλυτη ησυχία.

Φεύγοντας οδηγήσαμε κ σε μια μικρότερη λίμνη στην αντίθετη κατεύθηνση. Ένα ατυχές μπέρδεμα στη μετάφραση, της έχει χαρίσει το προσωνύμιο Λίμνη του Διαβόλου , που είναι λίγο άκυρο καθώς πρόκειται για ενα γαλήνιο σημείο με ήσυχες όχθες. Εκεί αράξαμε λίγο ακόμα δίπλα στο νερό μέχρι που η μικρή είχε ενα μικρό ξέσπασμα – γενικά είχε αρχίσει να κουράζεται ολες αυτές τις μέρες απο τις εναλλαγές τοπίων κ διαμερισμάτων, τη συνεχή οδήγηση κ το διαφορετικό φαγητό. Τα παιδάκια σε αυτην την ηλικία είναι fan της ρουτίνας κ μεις την είχαμε βγάλει για τα καλά απο αυτήν.

Το απόγευμα επιστρέψαμε στη φάρμα μας και χαλαρώσαμε στο τραπεζάκι με θέα περιμένοντας το δείπνο που είχαμε κανονίσει να μας ετοιμάσουν οι ιδιοκτήτες. Για 40€ συνολικά μας είχανε ψάρια, σούπα λαχανικών, τσεβάπι, πατάτες, σαλάτες, πίτες, γλυκό, μπύρες κ μπορεί να ξεχνάω κ κάτι ακόμα, όλα σπιτικά, όλα σούπερ γευστικά, μπράβο τους.

Photo απ'το πρωινό μας καθώς δεν έχω απ΄το dinner ​

Μόλις πήγε να πέσει ο ήλιος πήρα το αυτοκίνητο να πεταχτώ μέχρι το supermarket κ τοτε είδα κάτι που κόντεψε να μας αλλάξει τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Είχε ανάψει το check engine λαμπάκι στο καντραν κ σε συνδυασμό με τη χθεσινή άνοδο της θερμοκρασίας στο κινητήρα, μας ανησύχησε/τρόμαξε λίγο Το πρόβλημα ήταν οτι για να γίνει διάγνωση δεν αρκούσε ενα συμβατικό συνεργείο καθώς αυτά τα καινούρια αμάξια χρειάζονται εξειδικευμένο διαγνωστικό scanner για να διαβάσει τον «εγκέφαλο» του αυτοκινήτου. Guess what, δεν υπήρχε τέτοιο στο Ζάμπλιακ. Υπέθεσα οτι ίσως λείπει νερό απ’το ψυγείο κ όντως η στάθμη ήταν χαμηλή οπότε αδειάσαμε ενα λίτρο μέσα άλλα κ πάλι το check engine δεν έσβηνε.

Μπορούσε να είναι κατι μικρό, ένας απλός αισθητήρας άλλα μπορείς να το ρισκάρεις όταν έχεις να οδηγήσεις τόσες πολλές ώρες στα βουνά ? Ο ιδιοκτήτης της φάρμας που κάτι σκαμπάζει απο αμάξια προσφέρθηκε να του κάνει ενα test drive, aka να το οδηγήσει λίγο hardcore ανεβάζοντας επίτηδες πολύ υψηλές στροφές πριν την αλλαγή ταχύτητας για να δουμε τη συμπεριφορά του. Το αμάξι ανταποκρίθηκε μια χαρά, παρόλ’αυτά αποφασίσαμε οτι έπρεπε έτσι για το γαμώτο να το δει κάποιος οπότε βάλαμε στο πρόγραμμά μας στάση στην Ποντγκορίτσα.

Anyway μιας κ πλησιάζαμε στο τέλος της εκδρομής, κανονίσαμε απο ένα διαφορετικό activity την επόμενη μέρα. Εγώ θα πήγαινα για rafting στο ποταμό Tara κ η Μ. θα έκανε ιππασία στα λιβάδια όταν γυρνούσα. Με άφησε στο γραφείο που οργάνωνε τη δραστηριότητα κ αυτή πετάχτηκε μέχρι το Ski Center ένα πολυ ωραίο ξενοδοχείο με καφε κ παιδική χαρά για να στανιάρει λίγο η μικρή.

Στο γκρουπάκι μου υπήρχαν ως επι των πλείστω γερμανοί, μια οικογένεια Ρώσων με μια έφηβη κόρη κ ενα ζευγαράκι Ισραηλινών (φτου φτου φτου ) απο αυτούς τους υπερορθόδοξους (?) .. η κοπέλα φόρεσε φουστανάκι ακόμα κ πάνω απο τη στολή που μας έδωσαν ενώ ο τύπος φορούσε το κλασικό καπελάκι, τα περίεργα μούσια με τα τσουλούφια στην άκρη, all black μέχρι κ οι κάλτσες πάνω απτη σαγιονάρα (ναι ξέρω είμαι κουτσομπόλης) κ δεν μίλησαν ουτε τους μίλησε κανένας.

Το rafting στον ποταμό Tara θεωρείται απο τις κορυφαίες εμπειρίες στο Μοντενέγκρο, οργανώνουν μέχρι κ 2μερο που κάνεις για αρκετά χιλιόμετρα, εγώ αρκέστηκα στο half-day έτσι να πάρω μια τζούρα. Στην αρχή όλα έδειχναν πολλά υποσχόμενα, το τοπίο ήταν υπέροχο με τον ποταμό να διασχίζει χαράδρες κ το δάσος να κατεβαίνει μεχρι την όχθη. Που κ που σταματούσε επίτηδες τη βάρκα ο guide κ μας προέτρεπε να βουτήξουμε μέσα στα ΠΑΓΩΜΕΝΑ νερά απο τα οποία έβγαινες κυριολεκτικά καινούριος – σημείο ορόσημο η εντυπωσιακή γέφυρα Durdevica Tara, σε σχήμα καμάρας που ενώνει τις δυο πλευρές του φαραγγιού.

Η αλήθεια είναι οτι Αύγουστο μήνα η στάθμη του νερού ήταν αρκετά χαμηλή κ έτσι η όλη εμπειρία ήταν λιγότερο συναρπαστική απο οτι περίμενα καθώς δεν υπήρχαν αυτά τα ανεβοκατεβάσματα κ η έντονη κωπηλασία. Σταματήσαμε ακόμα μια φορά σε ενα σημείο όπου υπήρχε ενας βράχος κ όλοι βουτούσαν (έπεσα κ γω, μιλάμε για τρελό σοκ όταν ακουμπάς με δύναμη το παγωμένο νερό), πράγμα που απόλαυσα περισσότερο καθώς η όλη εμπειρία ήταν πιο πολύ χαλάρωση παρα έκριση αδρεναλίνης, δεν ήταν δλδ το wow που περιμένει κανείς να συνοδεύει τη φήμη του. Φωτογραφίες απο τη δραστηριότητα δεν έχω καθώς άφησα το κιν μου στην τσάντα.

Μετά το τέλος μας πήγαν επάνω στη γέφυρα να θαυμάσουμε τη θέα (κάποιοι κάνανε zip line κατα μήκος της) κ στο τέλος μας είχαν ενα μικρό lunch.
Οι Ισραηλινοί δεν έφαγαν γιατί .. μόνο κοσέρ κ η Ρωσίδα - με την οποία παιζόταν απο την αρχή ενα διακριτικό eye contact - μου έπιασε τη κουβέντα για διάφορα, γενικά κ αόριστα. Παρότι είχε έφηβη κόρη, ήταν σίγουρα αρκετά μικρότερη απο μένα --- εντάξει silversurfer ακόμα το έχεις αγόρι μου !!

Μας άφησαν στο γραφείο κ περίμενα αρκετή ώρα μέχρι να περάσει η Μ. να με μαζέψει καθώς η μικρή είχε αποκοιμηθεί κ δεν παίζουμε με αυτά. Αποφάσισε να μην κάνει ιππασία γιατι είχε ενα τράβηγμα στη μέση της (έκανε τραμπολίνο μαζί με το παιδί κ σε μια απότομη κίνηση κάτι παίχτηκε) και έτσι επιστρέψαμε στη φάρμα για λίγο τελευταίο αγνάντεμα απτο παγκάκι.

Ο silversurfer είχε αρχίσει να πλάθει σενάρια για την επόμενη μέρα – θα μας δέχοταν στο εξειδικευμένο συνεργείο χωρίς ραντεβού (οκ θα τους κλαφτούμε λίγο) .. αν οντως το αυτοκίνητο έχει κάτι πότε θα μπορέσουν να το φτιάξουν, μήπως θα χρειαστεί διανυκτέρευση Ποντγκορίτσα (που χωρίς να έχω πάει, ξέρω οτι είναι αδιάφορη). Κ μετά πως θα γυρνούσαμε Θεσσαλονίκη, θα χρειαζόμασταν τουλάχιστον ενα ακόμα stopover, θα έπρεπε να μπούμε Αλβανία οπου στάνταρ θα τρώγαμε χοντρό traffic στα σύνορα (εδώ τον Απρίλιο για την αντίθετη κατεύθηνση χάσαμε καμιά ώρα) κ θα διανυκτερεύαμε Τίρανα μήπως, δε πολυγούσταρα να μπώ σε μεγαλουπόλεις με κίνηση κλπ, γενικά πολλές πολλές σκέψεις ...

Πήρα πάλι το αυτοκίνητο να πεταχτώ στο μαγαζί που φάγαμε προχτές κ μας άρεσε να πάρω delivery κ να το φάμε στη φάρμα μας με την ωραία θέα κ.... το check engine είχε φύγει !! Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, προφανώς θα ήταν κάποιος αισθητήρας ή κάτι τέτοιο, στο google διάβασα οτι μπορεί να έπαιζε ρόλο κ η μεγάλη αλλαγή στη θερμοκρασία (το βράδυ οντως είχε κανονικό κρύο).

Πήρα κ μερικές μπύρες απτο super για να το βρέξουμε λίγο καθώς την επομένη φεύγαμε κ το όλο σκηνικό με το cabin στη φύση μας άρεσε παρα παρα πολύ. Έκανα κ κράτηση για το επόμενο βράδυ καθώς το ταξίδι μας έφτανε σιγά σιγά στο τέλος του.

 

[silversurfer]

Prizren

Ξεκινάμε το μακρύ ταξίδι της επιστροφής με stopover στο Κόσοβο, την μοναδική χώρα των Βαλκανίων που δεν είχαμε επισκεφτεί μέχρι τότε. Σχεδόν αμέσως βρισκόμαστε να οδηγάμε σε μικρά, στενά, ορεινά δρομάκια χωρίς την παραμικρή κίνηση. Ελπίζουμε οτι σύντομα ο δρόμος θα ανοίξει (λίγο) όμως οχι, για τις επόμενες 4 ώρες θα συνεχίσουμε έτσι, οδηγώντας σε εναν ατελείωτο λαβύρινθο απο στροφές κ υψομετρικές αλλαγές, πότε μέσα στα δάση κ πότε στην άκρη των γκρεμών.

Που κ που ξώφαλτσα βλέπουμε κ κανα μινι οικισμό άλλα για το μεγαλύτερο κομμάτι είμαστε στο δρόμο σχεδόν μόνοι μας. Κάπου εκεί ξανα ανάβει το check engine κάτι που αγχώνει λίγο τον silversurfer άλλα οντας βαθιά μέσα στα βουνά, δεν μπορούμε να κάνουμε κ πολλά. Λίγο πριν τα σύνορα βρίσκουμε την πόλη Rozaje. Κάνουμε στάση να τσιμπήσουμε κάτι κ όταν ξαναξεκινάμε το λαμπάκι έχει σβήσει πάλι – τεχνολογία my ass

Το τελευταίο κομμάτι του δρόμου είναι πανέμορφη κ στριφογυριστή διαδρομή μέσα στο πράσινο, ιδανική για μοτοσυκλετιστές που ψάχνουν τέτοια στροφιλίκια. Ελάχιστος κόσμος στα σύνορα του Μαυροβουνίου, τα περνάμε κ οδηγάμε κανα 15-20 λεπτά ακόμα για να βρούμε αυτά του Κοσόβου. Εκεί κάνουμε στάση για να πάω να αγοράσω την ασφάλεια αυτοκινήτου (δεν πιάνει η πράσινη κάρτα στο Κόσοβο) --- θα ορκιζόμουνα οτι ο μπροστινός γερμανός έδωσε 20ρικο κ πήρε ρέστα οπότε μου έκανε τεράστια εντύπωση το νεύμα του υπάλληλου προς εμένα να φύγω οταν έβγαλα χρήματα να πληρώσω !!

Άλλος ένα τρελός στριφογυριστός δρόμος όπου μάλιστα παραλίγο θα είχαμε ατύχημα όταν ένας μ***ς απο το αντίθετο ρεύμα έκανε γκαζωτός προσπέραση στην ανηφόρα , του εφυγε ο κώλος κ γω κοκκάλωσα το αυτοκίνητο για να του δώσω τον χώρο να περάσει. Τι φάση ρε φίλε, στα σύνορα πας όπου μάλιστα δεν είχε κ καμιά ουρά, προς τι η βιασύνη δλδ

Μόλις πιάσαμε πεδιάδα ο silversurfer κουράστηκε, κάναμε στάση σε βενζινάδικο όπου φουλάραμε με 1,18€ κ έδωσε το αυτοκίνητο στην Μ. -- κ φυσικά ο δρόμος απο κει κ πέρα ήταν εθνική οδός Φτάσαμε τελικά το απογεματάκι στην Πρίζρεν, μια πόλη για την οποία δεν είχαμε ιδιαίτερες προσδοκίες άλλα μας κέρδισε αμέσως. Στα 45€ το ξενοδοχείο στην παλιά πόλη ήταν υπερπαραγωγή κ τσοντάραμε κ άλλα 10 σε παρακείμενο parking για ολο το βράδυ.

Αφού ξεκουραστήκαμε, μπανιαριστήκαμε κ όλα τα συναφή, βγήκαμε βόλτα για φαγητό. Το κέντρο έσφυζε απο ζωή, τουρίστες κ locals γέμιζαν τα σοκάκια κ τα καφέ κ η ατμόσφαιρα είχε κάτι χαλαρό κ ταυτόχρονα ζωντανό. Οι γέφυρες του ποταμού Μπίστριτσα, τα οθωμανικά τζαμιά, τα παλιά πέτρινα σπίτια κ το κάστρο στο background έδιναν μοναδικό χαρακτήρα στο μέρος.

Η Πριζρέν θεωρείται το πολιτιστικό κέντρο του Κοσόβου με έντονα σημάδια της οθωμανικής παρουσίας. Το συντριπτικό κομμάτι του πληθυσμού είναι φυσικά αλβανικής καταγωγής, κάτι που κ να μην το ήξερες, το καταλάβαινες απο το πλήθος των αλβανικών σημαιών. Βασικά την επίσημη σημαία του Κοσόβου την είδαμε στα σύνορα που μπήκαμε κ στα σύνορα που βγήκαμε απο τη χώρα, κ λογικό είναι καθώς είναι μια αδιάφορη ουδέτερη σημαία σε μια περιοχή με έντονα εθνικιστικά στοιχεία.

Πολλά ξενοδοχεία, πολλά εστιατόρια κ μπαρ, πολύ χρήμα έχει πέσει στη διαμόρφωση της παλιάς πόλης. Μας άρεσε παρα πολύ, αποδείχθηκε ιδανική επιλογή για τον τελευταίο προορισμό της εκδρομής μας.

Το επόμενο πρωί ξανακατεβήκαμε στο κέντρο για μερικές ακόμα φωτογραφίες κ για να πάρουμε breakfast σε ενα απο τα παραποτάμια καφέ.

Απο εκεί τα σύνορα με τα Σκόπια ήταν μια-μιάμιση ώρα ορεινός δρόμος μέσα απο πολύ ωραία τοπία κ ακολούθως η γνωστή ευθεία μέχρι τη Σαλονίκη την οποία έχουμε κάνει τόσες φορές. Φτάσαμε Παρασκευή απόγεμα, ιδανικό timing καθώς μέχρι τη Δευτέρα κ την επιστροφή στη δουλειά μεσολαβούσαν 2,5 μέρες, χρόνος απαραίτητος σύμφωνα με έρευνες για να στανιάρουν οι γονείς mentally κ physically μετά απο διακοπές με παιδί

Μίνι Επίλογος​

Κοιτώντας πίσω, το ταξίδι αυτό μοιάζει με ενα μωσαϊκό απο τοπία, εικόνες κ εμπειρίες που δύσκολα χωράνε σε γραμμές γραπτού λόγου. Απο την κοσμoπολίτικη λίμνη Garda και τα αλπικά σκηνικά των Δολoμιτών μέχρι τη ρομαντική ατμόσφαιρα της Σλοβενίας κ το Μεσογειακό αέρα της Κροατίας, κάθε στάση είχε το δικό της αποτύπωμα. Το Μαυροβούνιο με τα άγρια βουνά κ το Κόσοβο ως απρόσμενη έκπληξη ολοκλήρωσαν μια διαδρομή γεμάτη αντιθέσεις.

Δεν είδαμε τα πάντα, ούτε τα διάσημα trails των Δολομιτών ουτε όλα τα αξιοθέατα που χωράει μια λίστα. Είδαμε όμως αρκετά για να γεμίσουμε το μυαλό με εικόνες κ το σώμα με μια γλυκιά κούραση, αυτήν που αφήνει πάντα ενα τόσο μεγάλο roadtrip. Ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι είναι οτι το ζήσαμε όλοι μαζί με τη μικρή συνοδοιπόρο σε όλη αυτή τη διαδρομή. Μπορεί να είχε ξεσπάσματα κ κούραση άλλα μας χάρισε στιγμές αυθορμητισμού κ γέλιου που μόνο ενα παιδί μπορεί να προσφέρει κ (αν κ νωρίς ακόμη), νιώθω οτι της μεταδίδουμε σιγά σιγά το μικρόβιο του ταξιδευτή (ξέρω, έχω αυταπάτες ) Ενώ τις τελευταίες μέρες μας ρωτούσε πότε θα γυρίσμουμε σπίτι, τώρα μας ρωτάει πότε θα ξαναπάμε εκδρομή !!


Μέχρι το επόμενο λοιπόν ...

 

[psilos3]

Ευχαριστούμε για την πολύ ωραία ιστορία, πάντα τέτοιες ωραίες οικογενειακές εκδρομές εύχομαι.

 

[chris7]

Πολύ ωραίο οδικό ταξίδι, πολύ ωραίες φωτογραφίες, θαυμάσια αφήγηση. Να είστε καλά και να ταξιδεύετε.

 

[KIKI]

Εκανες ταξιδάρα , έγραψες ιστοριάρα μπραβο σου και πάντα τέτοια.
Το παιδι εχει ιδιο σωματοτυπο με εσένα , σωστα ; Το πρόσεξα στην φωτογραφια στη λίμνη.
Γέλασα με το ωραίο χιουμορ σου για τα διάφορα συμβάντα, να εισαι καλά να ταξιδευεις με την οικογένεια και να μας τα περιγράφεις τόσο ωραία .

 

[silversurfer]

Εκανες ταξιδάρα , έγραψες ιστοριάρα μπραβο σου και πάντα τέτοια.
Το παιδι εχει ιδιο σωματοτυπο με εσένα , σωστα ; Το πρόσεξα στην φωτογραφια στη λίμνη.
Γέλασα με το ωραίο χιουμορ σου για τα διάφορα συμβάντα, να εισαι καλά να ταξιδευεις με την οικογένεια και να μας τα περιγράφεις τόσο ωραία .

Ε αμα δε μοιάσει στο μπαμπά, σε ποιον θα μοιάσει ??

Ευχαριστούμε για την πολύ ωραία ιστορία, πάντα τέτοιες ωραίες οικογενειακές εκδρομές εύχομαι.

Πολύ ωραίο οδικό ταξίδι, πολύ ωραίες φωτογραφίες, θαυμάσια αφήγηση. Να είστε καλά και να ταξιδεύετε.

Κ γω ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια -- το οτι κατάφερα να την γράψω κιόλας μέσα σε ενα μήνα, είναι κατόρθωμα !!!