georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ημέρα 4η
Σπήλαια Διρού
Η Πέμπτη ήταν η μέρα που οι περισσότεροι από εμάς περιμέναμε με ανυπομονησία. Η επίσκεψη στα Σπήλαια Διρού ήταν κάτι που θέλαμε χρόνια να πραγματοποιήσουμε, έχοντας ακούσει μόνο πολύ θετικά σχόλια. Το πολύ ιδιαίτερο της ξενάγησης στα σπήλαια είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι το κάνεις με βάρκα, απογειώνοντας την εμπειρία σε κάτι μοναδικό στην Ελλάδα. Τουλάχιστον έτσι μας είπαν...
Η ιστοσελίδα αναφέρει χαρακτηριστικά: "Το Σπήλαια Βλυχάδα Διρού είναι ένα από τα ωραιότερα σπήλαια και βρίσκεται στα δυτικά παράλια της Λακωνικής Χερσονήσου, στον Όρμο του Διρού. Κάτω από το λιτό τοπίο της Μάνης η φύση με ασύγκριτη τέχνη και υπομονή σμίλεψε ένα θαύμα πέρα από κάθε φαντασία, κατάλευκοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες, εντυπωσιακές κουρτίνες και αστραφτεροί κρύσταλλοι στολίζουν κάθε γωνιά του, δημιουργώντας ένα απαράμιλλο θέαμα που κόβει την ανάσα!" Πηγή: https://diros-caves.gr/
Πολύ θα ήθελα να έχω να πω κι εγώ διθυραμβικά σχόλια για την εμπειρία, που μάλλον θα είχα (υποθέτω) αν την είχα ζήσει.
Φτάνοντας στα σπήλαια στις 11:00, μετά από 2 ώρες οδήγησης, τα εισιτήρια για τη λιμναία διαδρομή είχαν εξαντληθεί. Υπήρχαν μόνο για το χερσαίο κομμάτι. Από την προηγούμενη ημέρα προσπαθούσαμε να τους βρούμε στα τηλέφωνα, τα οποία δε σήκωσαν ποτέ, αλλά ούτε και το ίδιο πρωί πριν ξεκινήσουμε. Στην ιστοσελίδα δεν υπήρχε καμία ενημέρωση για τη διαθεσιμότητα των εισιτηρίων. Για online κράτηση ούτε λόγος. Ουσιαστικά, σου λένε "έλα κι αν είσαι τυχερός θα βρεις, αν όχι λυπούμαστε". Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον εκνευρισμό μας και το πόσο χάλασε η διάθεσή μας με όλο αυτό. Φυσικά το ότι είχαν τελειώσει τα εισιτήρια Αύγουστο μήνα είναι κάτι πολύ λογικό, αλλά αν το γνωρίζαμε δε θα είχαμε κάνει όλη αυτή τη διαδρομή χάνοντας και χρόνο και χρήμα σε καύσιμα. Τελικά κάναμε μονάχα το χερσαίο κομμάτι (για το οποίο πληρώσαμε 10 ευρώ αντί για 7 που αναφέρει το site) το οποίο κρατάει γύρω στα 10 λεπτά μόνο. Η χερσαία διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα, δεν μπορώ να πω, αλλά κρατάει τόσο λίγο που παίρνεις απλά μια μικρή γεύση. Αφήστε που ήταν τόσο χάλια η διάθεσή μας που δεν μπορέσαμε να την εκτιμήσουμε καθόλου. Η επίσκεψη στα σπήλαια Διρού ήταν το μεγαλύτερο φιάσκο των διακοπών. Απαράδεκτη εξυπηρέτηση σε όλα τα επίπεδα. Να σημειώσω εδώ ότι τα σπήλαια τα διαχειρίζεται ιδιωτική εταιρεία και όχι το Δημόσιο.
Αν θέλετε να επισκεφτείτε τα σπήλαια καλύτερα να το κάνετε σε μη-τουριστική περίοδο, διαφορετικά ξεκινήστε πολύ πρωί ώστε να είστε από τους πρώτους που θα φτάσουν.
Μερικές φωτογραφίες από τη χερσαία διαδρομή.
Φεύγοντας από τα Σπήλαια και έχοντας ήδη κάποιοι το κινητό στο χέρι γράφοντας κριτική κόλαφο στο tripadvisor ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας.
Αλύπα
Φίλος που έχει ξαναβρεθεί στα μέρη δε μου πρότεινε απλώς να πάω στην παραλία της Αλύπας. Σχεδόν το απαίτησε. Ήθελε να δει φωτογραφίες και βίντεο της παραλίας που τόσο τον ενθουσίασε από ψηλά με το drone. Είπα να μην του χαλάσω το χατήρι.
Φυσικά και εδώ με τη ροζ κουλούρα και το μπλε στρωματάκι.
Η Αλύπα απέχει από το Διρό γύρω στα 40 λεπτά και θεωρείται ένα από τα καλά κρυμμένα διαμαντάκια της Λακωνικής Μάνης. Όλο και περισσότερα sites την ανακαλύπτουν και την αναφέρουν βέβαια. Είδαμε μάλιστα και μερικούς τουρίστες (Ιταλούς κατά βάση) που σημαίνει ότι την είχαν κάνει καλά την έρευνά τους και ότι το "μυστικό διαμαντάκι" δε θα είναι για καιρό ακόμα μυστικό. Εξαρτάται βέβαια και τον μήνα που θα πάει κάποιος. Ο φίλος πήγε Ιούλιο και μου είπε ότι ήταν σχεδόν μόνοι τους. Αρχές Αυγούστου που πήγαμε εμείς είχε τον κόσμο που βλέπετε στις φωτογραφίες (περίπου 20-30 άτομα).
Επιλέξαμε να απλώσουμε πετσέτες δίπλα από το μικρό εκκλησάκι, στο τσιμέντο, δεξιά στη φωτογραφία. Είναι αρκετά καλή τοποθεσία γιατί αφενός παρέχει σκιά, αφετέρου δεν μας αρέσουν οι κοτρόνες (βασικά, δεν μπορώ να περπατήσω).
Ο Ευθύμης πάλι τραβάει κολυμπώντας πέρα δώθε τα φουσκωτά. Η εικόνα είναι σουρεάλ απ'όπου και να το πιάσεις!
Η μικρή παραλία της Αλύπας είναι ακριβώς όπως μου την είχε περιγράψει ο φίλος μου. Ένας μικρός κόλπος, με καταπράσινα νερά, με μεγάλα άσπρα και χρωματιστά βότσαλα περιτριγυρισμένος από πυργίσκους. Το μεσογειακό σκηνικό θυμίζει έντονα κάτι από Νότια Ιταλία, ενώ να σημειώσω εδώ, ότι στην Αλύπα έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας του Τζον Κασσαβέτη Tempest και τα γυρίσματα του διαφημιστικού για το Ούζο Πλωμαρίου.
Ο μικρός μώλος βολεύει ώστε να κάθεσαι και να μπαίνεις με άνεση στη θάλασσα. Προφανώς είναι πολύ ρηχά για βουτιές.
Και οι φωτογραφίες της παραλίας απο ψηλά:
Στην παραλία υπάρχει ένα και μοναδικό ταβερνάκι (μπορείτε να το διακρίνεται και στην παραπάνω φωτογραφία, αυτό με τον πράσινο μουσαμά στην σκεπή του) που παρέχει τα γνωστά (σουβλάκια, σαλάτες, τζατζίκι, ψάρι κλπ) σε φυσιολογικές τιμές.
Το μέρος είναι όντως ονειρικό και πολύ γραφικό, σαν μια μικρή όαση. Ωστόσο, αξίζει να επισκεφτεί την Αλύπα κάποιος που έχει ως βάση την Ανατολική Λακωνία (Μονεμβασιά π.χ.) οδηγώντας σχεδόν 2 ώρες; Δεν είμαι σίγουρος. Κάποιος που έχει ως βάση την Αρεόπολη, το Λιμένι ή το Οίτυλο, τα οποία απέχουν γύρω στα 30 λεπτά; Οπωσδήποτε!!
Φλομοχώρι
Το Φλομοχώρι είναι ένα χωριό του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα παντελώς. Το ανακαλύψαμε τυχαία φεύγοντας από την Αλύπα με προορισμό την Αρεόπολη. Μου τράβηξαν την προσοχή οι ψηλοί, πέτρινοι πύργοι του. Μου θύμισε κάπως το χωριό Βάθεια (στο οποίο δεν καταφέραμε να πάμε όσο κι αν το θέλαμε λόγω απόστασης). Το χωριό ξεπρόβαλε από τη στροφή και το θέαμα ήταν απλά εκπληκτικό, δε γινόταν να μην κάνουμε μια στάση κι ας είχαν φτάσει οι υπόλοιποι ήδη στην Αρεόπολη.
Φωτογραφία απο ψηλά
Το Φλομοχώρι βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της χερσονήσου, κοντά στον Κότρωνα. Ο πύργος του Παντελεάκου του χωριού είναι ένας από τους ψηλότερους πύργους της Μάνης (κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι ο ψηλότερος) και από τους καλύτερα διατηρημένους. Το χωριό έχει περίπου 200 κάτοικους.
Στην κεντρική πλατεία του χωριού
Κοιτώντας το χάρτη.
Και συνειδητοποιώντας πόσα χιλιόμετρα έχουμε κάνει.
Περπατώντας στα στενά του χωριού
Εμπρός καλό μου drone! Ο πιλότος Βασίλης.
Click!!
Φεύγοντας. Δε θέλαμε να στήσουμε πολύ τους άλλους.
Ένα πραγματικά πανέμορφο χωριό που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί!
Στο δρόμο προς Αρεόπολη. Το Φλομοχώρι στο βάθος. Και σε πρώτο πλάνο το μικρό μας kia που μας έχει ταξιδέψει σε χίλια δυο μέρη.
Μετά το φαγοπότι στην Αρεόπολη επιστρέψαμε στους Μολάους, ευτυχώς αυτή τη φορά χωρίς εκπλήξεις από αλεπούδες στο δρόμο.
Ημέρα 5η
Μυστράς
Ο Μυστράς μπήκε στο πρόγραμμα λίγο την τελευταία στιγμή. Είδαμε ότι για να τον βάλουμε ως παράκαμψη τη μέρα της επιστροφής μας στην Αθήνα θα μας στοίχιζε μόνο 15 λεπτά οδήγησης παραπάνω, οπότε σίγουρα άξιζε.
Η βυζαντινή καστροπολιτεία του Μυστρά βρίσκεται κοντά στην αρχαία Σπάρτη και υπήρξε πρωτεύουσα του βυζαντινού Δεσποτάτου του Μυστρά τον 14ο και 15ο αιώνα, βιώνοντας μία περίοδο ευημερίας και πολιτιστικής άνθησης. Η περιοχή παρέμεινε κατοικημένη καθ' όλη τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, όταν εσφαλμένα θεωρήθηκε από τους δυτικούς ταξιδιώτες ότι ήταν η αρχαία Σπάρτη. Τη δεκαετία του 1830, εγκαταλείφθηκε και χτίστηκε η νέα πόλη της Σπάρτης, περίπου 8 χιλιόμετρα ανατολικά. Το 1989 o Μυστράς μπαίνει στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.
Φτάνοντας στο χωριό του Μυστρά θα βρεθείτε σε μια μικρή πλατεία με έναν πλάτανο όπου γύρω έχει μερικές ταβέρνες, καφέ, λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τουριστικά μαγαζάκια. Αμέσως το βλέμμα σας θα πέσει στην Καστροπολιτεία που κυριαρχεί πάνω από το χωριό.
Το κάστρο, όπως φαίνεται από το χωριό.
Με το αυτοκίνητο θα ανηφορίσετε προς τα εκεί και θα παρκάρετε λίγο πριν την την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Θα πληρώσετε 12 ευρώ για να μπείτε στον χώρο και φροντίστε να κρατήσετε το εισιτήριο γιατί αν επιθυμείτε να συνεχίσετε αργότερα προς το κάστρο, θα το χρειαστείτε.
Έξω από την είσοδο του χώρου. Εκπληκτική θέα.
Σημαντικό: Αν επισκεφτείτε το χώρο καλοκαίρι αποφύγετε τις μεσημεριανές ώρες ή αν το κάνετε εξοπλιστείτε με 50άρι αντηλιακό και οπωσδήποτε καπέλο. Εμείς πήγαμε γύρω στις 13:30 και υποφέραμε κάτω από τους 38 βαθμούς. Παρ'όλο που είχα πασαλειφτεί με αντηλιακό, ένα ελαφρό κοκκίνισμα το πήρα. Το χειρότερο είναι ότι δε φορούσα καπέλο και κάηκε το τριχωτό της κεφαλής μου, χώρια ο πονοκέφαλος που με έπιασε. Άρα, καπέλο, γυαλιά ηλίου και αντηλιακό με μεγάλο δείκτη.
Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Εξερευνώντας την αρχαία πόλη.
Στο Μυστρά θα δει κανείς πολλούς ναούς αλλά και το αρχαιολογικό μουσείο Μυστρά το οποίο στεγάζεται στο διώροφο κτήριο της δυτικής πτέρυγας της βόρειας αυλής της Μητρόπολης (ναός Αγ. Δημητρίου Μυστρά).
Ο χώρος είναι αλήθεια πολύ όμορφος.
Στην αυλή της εκκλησίας. Το μουσείο βρίσκεται στον επάνω όροφο, ανεβαίνοντας τις ξύλινες σκάλες που βλέπετε.
Μέσα στον ναό του Αγ. Δημητρίου.
Έξω από την Παναγία Οδηγήτρια.
...όπου δίπλα ακριβώς σε ένα λοφίσκο υπήρχε αυτό το συμπαθέστατο γαϊδουράκι, το οποίο ήταν μάλλον έγκυος.
Σημείωση για τους χειριστές drone. Απαγορεύεται η πτήση μέσα σε χώρους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Εμείς μέσα στην άγνοιά μας πετάξαμε τη μικρή μύγα μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά με αποτέλεσμα να έρθουν πανικόβλητοι οι φύλακες μιλώντας σε ασυρμάτους να μας πουν να το κατεβάσουμε διαφορετικά θα φώναζαν την αστυνομία. Δεν υπήρχε κανένας κανονισμός στην είσοδο του χώρου που να αφορούσε τα drones. Προφανώς δεν πηγαίναμε γυρεύοντας. Νόμος ακόμα δεν υπάρχει, μιας και το drone είναι κάτι σχετικά καινούργιο και τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα. Ακόμα και οι ίδιοι οι φύλακες ακόμα προσπαθούν να βγάλουν άκρη κάνοντας τη δουλειά τους, αφού δεν έχουν συγκεκριμένες οδηγίες από το υπουργείο. Ο παραλογισμός είναι τέτοιος που υπάρχει οδηγία να μην επιτρέπουν σε φωτογράφους να χρησιμοποιούν τρίποδα, αλλά με το μονόποδο π.χ δεν έχουν θέμα. Όλα αυτά βέβαια στην Ελλάδα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχουν λίγο πιο σαφείς οδηγίες τις οποίες διαβάζεις παντού σε κάθε επισκέψιμο site.
Οπότε μαζέψαμε το drone και το πετάξαμε αργότερα έξω από τον αρχαιολογικό χώρο καταφέρνοντας να βγάλουμε μερικά βίντεο και φωτογραφίες από κάπως πιο μακριά.
Είναι αλήθεια πολύ εντυπωσιακό το θέαμα από τον αέρα.
Συνεχίζοντας προς τη Μονή Παντάνασσας. Τα κορίτσια μας είχα αφήσει στη βάση του αρχαιολογικού χώρου καθώς υπέφεραν με τη ζέστη και σε καμία περίπτωση δεν άντεχαν να ανηφορίσουν άλλο.
Στην Μονή Παντάνασσας.
Ασχολήθηκα περισσότερο με 2 νεογέννητα γατάκια για να είμαι ειλικρινής παρά με την ίδια τη Μονή. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα ζωάκια.
Μετά τη μονή, κατηφορίσαμε και πάλι προς τα κάτω για να βρούμε τα κορίτσια.
Ακολουθώντας τις οδηγίες των εργαζομένων του χώρου, πήγαμε και πάλι στο πάρκινγκ, πήραμε το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε ακόμα πιο πάνω, με κατεύθυνση το κάστρο.
Από το δρόμο λίγο πριν την είσοδο του χώρου. Πολύ όμορφη θέα.
Δεν ξέρω αν βλέπετε πού είναι το κάστρο. Εμείς ήμασταν στο επίπεδο που έχει βγει η φωτογραφία.
Αφού προχωρήσαμε λίγο και περάσαμε την είσοδο των εισιτηρίων (δεν πληρώσαμε κάτι, είχαμε κρατήσει τα εισιτήρια από πριν) καθίσαμε κάτω από μια σκιά και πήραμε τη γενναία απόφαση να μην πάμε μέχρι εκεί πάνω. Πραγματικά ήταν αδύνατον υπό αυτή τη ζέστη. Πήγαν μέχρι κάποιο σημείο οι 2 από την παρέα για να δουν πώς είναι τα πράγματα και γυρνώντας μας είπαν ότι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο και ότι ο δρόμος ήταν πολύ άσχημος.
Έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Εκεί κάναμε μια παράκαμψη για να δούμε τα Ανάκτορα. Τα οποία μαντέψτε! Ήταν κλειστά!
Αλλά βγάλαμε μερικές φωτογραφίες ακόμα στο σημείο που ήμασταν.
Μία τελευταία εικόνα.
Έπειτα κατεβήκαμε ξανά στο χωριό για φαγητό (το οποίο να τονίσω ότι ήταν εξαιρετικό). Αφού πήραμε έναν καφέ για το δρόμο ξεκινήσαμε για την επιστροφή προς Αθήνα.
Αυτές ήταν οι 5 μέρες που περάσαμε στη Λακωνία!
Ο χάρτης με τις διαδρομές που καλύψαμε είναι αυτός:
Συμβουλή: Σε περίπτωση που θέλετε να δείτε όπως εμείς, πολλά διαφορετικά μέρη στη Λακωνία καλό θα ήταν να νοικιάσετε ξενοδοχεία ή διαμερίσματα σε διαφορετικές τοποθεσίες. Μετανιώσαμε που δεν είχαμε κλείσει τις μισές μέρες ένα διαμέρισμα στην Αρεόπολη, έτσι θα γλιτώναμε αρκετά πήγαινε-έλα, γιατί οι αποστάσεις δεν είναι μικρές.
Οι εντυπώσεις που μας άφησε η Λακωνία είναι παραπάνω από θετικές, ενθουσιώδεις θα έλεγα. Ελπίζω να σας φάνηκε χρήσιμη η μικρή μου ιστορία. Μην ξεχνάτε πως σε οποιοδήποτε road trip, είτε στο εξωτερικό είτε στην Ελλάδα, βοηθάει πολύ ο αριθμός των επιβατών στο αυτοκίνητο να είναι από 3-5 ώστε να μοιράζονται τα έξοδα (διόδια, καύσιμα) τα οποία ανάλογα με τις αποστάσεις και τον τύπο του αυτοκινήτου μπορούν να εκτοξεύσουν το budget σας. Αυτό που βοηθάει όμως περισσότερο απ'όλα είναι να υπάρχει θετική διάθεση.
Σας αφήνω με το καθιερωμένο βίντεο του ταξιδιού:
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι στους εναλλακτικούς του Σεπτέμβρη, καλό φθινόπωρο σε εμάς τους υπόλοιπους και καλά ταξίδια σε όλους μας!
Σπήλαια Διρού
Η Πέμπτη ήταν η μέρα που οι περισσότεροι από εμάς περιμέναμε με ανυπομονησία. Η επίσκεψη στα Σπήλαια Διρού ήταν κάτι που θέλαμε χρόνια να πραγματοποιήσουμε, έχοντας ακούσει μόνο πολύ θετικά σχόλια. Το πολύ ιδιαίτερο της ξενάγησης στα σπήλαια είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι το κάνεις με βάρκα, απογειώνοντας την εμπειρία σε κάτι μοναδικό στην Ελλάδα. Τουλάχιστον έτσι μας είπαν...
Η ιστοσελίδα αναφέρει χαρακτηριστικά: "Το Σπήλαια Βλυχάδα Διρού είναι ένα από τα ωραιότερα σπήλαια και βρίσκεται στα δυτικά παράλια της Λακωνικής Χερσονήσου, στον Όρμο του Διρού. Κάτω από το λιτό τοπίο της Μάνης η φύση με ασύγκριτη τέχνη και υπομονή σμίλεψε ένα θαύμα πέρα από κάθε φαντασία, κατάλευκοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες, εντυπωσιακές κουρτίνες και αστραφτεροί κρύσταλλοι στολίζουν κάθε γωνιά του, δημιουργώντας ένα απαράμιλλο θέαμα που κόβει την ανάσα!" Πηγή: https://diros-caves.gr/
Πολύ θα ήθελα να έχω να πω κι εγώ διθυραμβικά σχόλια για την εμπειρία, που μάλλον θα είχα (υποθέτω) αν την είχα ζήσει.
Φτάνοντας στα σπήλαια στις 11:00, μετά από 2 ώρες οδήγησης, τα εισιτήρια για τη λιμναία διαδρομή είχαν εξαντληθεί. Υπήρχαν μόνο για το χερσαίο κομμάτι. Από την προηγούμενη ημέρα προσπαθούσαμε να τους βρούμε στα τηλέφωνα, τα οποία δε σήκωσαν ποτέ, αλλά ούτε και το ίδιο πρωί πριν ξεκινήσουμε. Στην ιστοσελίδα δεν υπήρχε καμία ενημέρωση για τη διαθεσιμότητα των εισιτηρίων. Για online κράτηση ούτε λόγος. Ουσιαστικά, σου λένε "έλα κι αν είσαι τυχερός θα βρεις, αν όχι λυπούμαστε". Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον εκνευρισμό μας και το πόσο χάλασε η διάθεσή μας με όλο αυτό. Φυσικά το ότι είχαν τελειώσει τα εισιτήρια Αύγουστο μήνα είναι κάτι πολύ λογικό, αλλά αν το γνωρίζαμε δε θα είχαμε κάνει όλη αυτή τη διαδρομή χάνοντας και χρόνο και χρήμα σε καύσιμα. Τελικά κάναμε μονάχα το χερσαίο κομμάτι (για το οποίο πληρώσαμε 10 ευρώ αντί για 7 που αναφέρει το site) το οποίο κρατάει γύρω στα 10 λεπτά μόνο. Η χερσαία διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα, δεν μπορώ να πω, αλλά κρατάει τόσο λίγο που παίρνεις απλά μια μικρή γεύση. Αφήστε που ήταν τόσο χάλια η διάθεσή μας που δεν μπορέσαμε να την εκτιμήσουμε καθόλου. Η επίσκεψη στα σπήλαια Διρού ήταν το μεγαλύτερο φιάσκο των διακοπών. Απαράδεκτη εξυπηρέτηση σε όλα τα επίπεδα. Να σημειώσω εδώ ότι τα σπήλαια τα διαχειρίζεται ιδιωτική εταιρεία και όχι το Δημόσιο.
Αν θέλετε να επισκεφτείτε τα σπήλαια καλύτερα να το κάνετε σε μη-τουριστική περίοδο, διαφορετικά ξεκινήστε πολύ πρωί ώστε να είστε από τους πρώτους που θα φτάσουν.
Μερικές φωτογραφίες από τη χερσαία διαδρομή.
Φεύγοντας από τα Σπήλαια και έχοντας ήδη κάποιοι το κινητό στο χέρι γράφοντας κριτική κόλαφο στο tripadvisor ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας.
Αλύπα
Φίλος που έχει ξαναβρεθεί στα μέρη δε μου πρότεινε απλώς να πάω στην παραλία της Αλύπας. Σχεδόν το απαίτησε. Ήθελε να δει φωτογραφίες και βίντεο της παραλίας που τόσο τον ενθουσίασε από ψηλά με το drone. Είπα να μην του χαλάσω το χατήρι.
Φυσικά και εδώ με τη ροζ κουλούρα και το μπλε στρωματάκι.
Η Αλύπα απέχει από το Διρό γύρω στα 40 λεπτά και θεωρείται ένα από τα καλά κρυμμένα διαμαντάκια της Λακωνικής Μάνης. Όλο και περισσότερα sites την ανακαλύπτουν και την αναφέρουν βέβαια. Είδαμε μάλιστα και μερικούς τουρίστες (Ιταλούς κατά βάση) που σημαίνει ότι την είχαν κάνει καλά την έρευνά τους και ότι το "μυστικό διαμαντάκι" δε θα είναι για καιρό ακόμα μυστικό. Εξαρτάται βέβαια και τον μήνα που θα πάει κάποιος. Ο φίλος πήγε Ιούλιο και μου είπε ότι ήταν σχεδόν μόνοι τους. Αρχές Αυγούστου που πήγαμε εμείς είχε τον κόσμο που βλέπετε στις φωτογραφίες (περίπου 20-30 άτομα).
Επιλέξαμε να απλώσουμε πετσέτες δίπλα από το μικρό εκκλησάκι, στο τσιμέντο, δεξιά στη φωτογραφία. Είναι αρκετά καλή τοποθεσία γιατί αφενός παρέχει σκιά, αφετέρου δεν μας αρέσουν οι κοτρόνες (βασικά, δεν μπορώ να περπατήσω).
Ο Ευθύμης πάλι τραβάει κολυμπώντας πέρα δώθε τα φουσκωτά. Η εικόνα είναι σουρεάλ απ'όπου και να το πιάσεις!
Η μικρή παραλία της Αλύπας είναι ακριβώς όπως μου την είχε περιγράψει ο φίλος μου. Ένας μικρός κόλπος, με καταπράσινα νερά, με μεγάλα άσπρα και χρωματιστά βότσαλα περιτριγυρισμένος από πυργίσκους. Το μεσογειακό σκηνικό θυμίζει έντονα κάτι από Νότια Ιταλία, ενώ να σημειώσω εδώ, ότι στην Αλύπα έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας του Τζον Κασσαβέτη Tempest και τα γυρίσματα του διαφημιστικού για το Ούζο Πλωμαρίου.
Ο μικρός μώλος βολεύει ώστε να κάθεσαι και να μπαίνεις με άνεση στη θάλασσα. Προφανώς είναι πολύ ρηχά για βουτιές.
Και οι φωτογραφίες της παραλίας απο ψηλά:
Στην παραλία υπάρχει ένα και μοναδικό ταβερνάκι (μπορείτε να το διακρίνεται και στην παραπάνω φωτογραφία, αυτό με τον πράσινο μουσαμά στην σκεπή του) που παρέχει τα γνωστά (σουβλάκια, σαλάτες, τζατζίκι, ψάρι κλπ) σε φυσιολογικές τιμές.
Το μέρος είναι όντως ονειρικό και πολύ γραφικό, σαν μια μικρή όαση. Ωστόσο, αξίζει να επισκεφτεί την Αλύπα κάποιος που έχει ως βάση την Ανατολική Λακωνία (Μονεμβασιά π.χ.) οδηγώντας σχεδόν 2 ώρες; Δεν είμαι σίγουρος. Κάποιος που έχει ως βάση την Αρεόπολη, το Λιμένι ή το Οίτυλο, τα οποία απέχουν γύρω στα 30 λεπτά; Οπωσδήποτε!!
Φλομοχώρι
Το Φλομοχώρι είναι ένα χωριό του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα παντελώς. Το ανακαλύψαμε τυχαία φεύγοντας από την Αλύπα με προορισμό την Αρεόπολη. Μου τράβηξαν την προσοχή οι ψηλοί, πέτρινοι πύργοι του. Μου θύμισε κάπως το χωριό Βάθεια (στο οποίο δεν καταφέραμε να πάμε όσο κι αν το θέλαμε λόγω απόστασης). Το χωριό ξεπρόβαλε από τη στροφή και το θέαμα ήταν απλά εκπληκτικό, δε γινόταν να μην κάνουμε μια στάση κι ας είχαν φτάσει οι υπόλοιποι ήδη στην Αρεόπολη.
Φωτογραφία απο ψηλά
Το Φλομοχώρι βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της χερσονήσου, κοντά στον Κότρωνα. Ο πύργος του Παντελεάκου του χωριού είναι ένας από τους ψηλότερους πύργους της Μάνης (κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι ο ψηλότερος) και από τους καλύτερα διατηρημένους. Το χωριό έχει περίπου 200 κάτοικους.
Στην κεντρική πλατεία του χωριού
Κοιτώντας το χάρτη.
Και συνειδητοποιώντας πόσα χιλιόμετρα έχουμε κάνει.
Περπατώντας στα στενά του χωριού
Εμπρός καλό μου drone! Ο πιλότος Βασίλης.
Click!!
Φεύγοντας. Δε θέλαμε να στήσουμε πολύ τους άλλους.
Ένα πραγματικά πανέμορφο χωριό που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί!
Στο δρόμο προς Αρεόπολη. Το Φλομοχώρι στο βάθος. Και σε πρώτο πλάνο το μικρό μας kia που μας έχει ταξιδέψει σε χίλια δυο μέρη.
Μετά το φαγοπότι στην Αρεόπολη επιστρέψαμε στους Μολάους, ευτυχώς αυτή τη φορά χωρίς εκπλήξεις από αλεπούδες στο δρόμο.
Ημέρα 5η
Μυστράς
Ο Μυστράς μπήκε στο πρόγραμμα λίγο την τελευταία στιγμή. Είδαμε ότι για να τον βάλουμε ως παράκαμψη τη μέρα της επιστροφής μας στην Αθήνα θα μας στοίχιζε μόνο 15 λεπτά οδήγησης παραπάνω, οπότε σίγουρα άξιζε.
Η βυζαντινή καστροπολιτεία του Μυστρά βρίσκεται κοντά στην αρχαία Σπάρτη και υπήρξε πρωτεύουσα του βυζαντινού Δεσποτάτου του Μυστρά τον 14ο και 15ο αιώνα, βιώνοντας μία περίοδο ευημερίας και πολιτιστικής άνθησης. Η περιοχή παρέμεινε κατοικημένη καθ' όλη τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, όταν εσφαλμένα θεωρήθηκε από τους δυτικούς ταξιδιώτες ότι ήταν η αρχαία Σπάρτη. Τη δεκαετία του 1830, εγκαταλείφθηκε και χτίστηκε η νέα πόλη της Σπάρτης, περίπου 8 χιλιόμετρα ανατολικά. Το 1989 o Μυστράς μπαίνει στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.
Φτάνοντας στο χωριό του Μυστρά θα βρεθείτε σε μια μικρή πλατεία με έναν πλάτανο όπου γύρω έχει μερικές ταβέρνες, καφέ, λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τουριστικά μαγαζάκια. Αμέσως το βλέμμα σας θα πέσει στην Καστροπολιτεία που κυριαρχεί πάνω από το χωριό.
Το κάστρο, όπως φαίνεται από το χωριό.
Με το αυτοκίνητο θα ανηφορίσετε προς τα εκεί και θα παρκάρετε λίγο πριν την την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Θα πληρώσετε 12 ευρώ για να μπείτε στον χώρο και φροντίστε να κρατήσετε το εισιτήριο γιατί αν επιθυμείτε να συνεχίσετε αργότερα προς το κάστρο, θα το χρειαστείτε.
Έξω από την είσοδο του χώρου. Εκπληκτική θέα.
Σημαντικό: Αν επισκεφτείτε το χώρο καλοκαίρι αποφύγετε τις μεσημεριανές ώρες ή αν το κάνετε εξοπλιστείτε με 50άρι αντηλιακό και οπωσδήποτε καπέλο. Εμείς πήγαμε γύρω στις 13:30 και υποφέραμε κάτω από τους 38 βαθμούς. Παρ'όλο που είχα πασαλειφτεί με αντηλιακό, ένα ελαφρό κοκκίνισμα το πήρα. Το χειρότερο είναι ότι δε φορούσα καπέλο και κάηκε το τριχωτό της κεφαλής μου, χώρια ο πονοκέφαλος που με έπιασε. Άρα, καπέλο, γυαλιά ηλίου και αντηλιακό με μεγάλο δείκτη.
Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Εξερευνώντας την αρχαία πόλη.
Στο Μυστρά θα δει κανείς πολλούς ναούς αλλά και το αρχαιολογικό μουσείο Μυστρά το οποίο στεγάζεται στο διώροφο κτήριο της δυτικής πτέρυγας της βόρειας αυλής της Μητρόπολης (ναός Αγ. Δημητρίου Μυστρά).
Ο χώρος είναι αλήθεια πολύ όμορφος.
Στην αυλή της εκκλησίας. Το μουσείο βρίσκεται στον επάνω όροφο, ανεβαίνοντας τις ξύλινες σκάλες που βλέπετε.
Μέσα στον ναό του Αγ. Δημητρίου.
Έξω από την Παναγία Οδηγήτρια.
...όπου δίπλα ακριβώς σε ένα λοφίσκο υπήρχε αυτό το συμπαθέστατο γαϊδουράκι, το οποίο ήταν μάλλον έγκυος.
Σημείωση για τους χειριστές drone. Απαγορεύεται η πτήση μέσα σε χώρους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Εμείς μέσα στην άγνοιά μας πετάξαμε τη μικρή μύγα μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά με αποτέλεσμα να έρθουν πανικόβλητοι οι φύλακες μιλώντας σε ασυρμάτους να μας πουν να το κατεβάσουμε διαφορετικά θα φώναζαν την αστυνομία. Δεν υπήρχε κανένας κανονισμός στην είσοδο του χώρου που να αφορούσε τα drones. Προφανώς δεν πηγαίναμε γυρεύοντας. Νόμος ακόμα δεν υπάρχει, μιας και το drone είναι κάτι σχετικά καινούργιο και τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα. Ακόμα και οι ίδιοι οι φύλακες ακόμα προσπαθούν να βγάλουν άκρη κάνοντας τη δουλειά τους, αφού δεν έχουν συγκεκριμένες οδηγίες από το υπουργείο. Ο παραλογισμός είναι τέτοιος που υπάρχει οδηγία να μην επιτρέπουν σε φωτογράφους να χρησιμοποιούν τρίποδα, αλλά με το μονόποδο π.χ δεν έχουν θέμα. Όλα αυτά βέβαια στην Ελλάδα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχουν λίγο πιο σαφείς οδηγίες τις οποίες διαβάζεις παντού σε κάθε επισκέψιμο site.
Οπότε μαζέψαμε το drone και το πετάξαμε αργότερα έξω από τον αρχαιολογικό χώρο καταφέρνοντας να βγάλουμε μερικά βίντεο και φωτογραφίες από κάπως πιο μακριά.
Είναι αλήθεια πολύ εντυπωσιακό το θέαμα από τον αέρα.
Συνεχίζοντας προς τη Μονή Παντάνασσας. Τα κορίτσια μας είχα αφήσει στη βάση του αρχαιολογικού χώρου καθώς υπέφεραν με τη ζέστη και σε καμία περίπτωση δεν άντεχαν να ανηφορίσουν άλλο.
Στην Μονή Παντάνασσας.
Ασχολήθηκα περισσότερο με 2 νεογέννητα γατάκια για να είμαι ειλικρινής παρά με την ίδια τη Μονή. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα ζωάκια.
Μετά τη μονή, κατηφορίσαμε και πάλι προς τα κάτω για να βρούμε τα κορίτσια.
Ακολουθώντας τις οδηγίες των εργαζομένων του χώρου, πήγαμε και πάλι στο πάρκινγκ, πήραμε το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε ακόμα πιο πάνω, με κατεύθυνση το κάστρο.
Από το δρόμο λίγο πριν την είσοδο του χώρου. Πολύ όμορφη θέα.
Δεν ξέρω αν βλέπετε πού είναι το κάστρο. Εμείς ήμασταν στο επίπεδο που έχει βγει η φωτογραφία.
Αφού προχωρήσαμε λίγο και περάσαμε την είσοδο των εισιτηρίων (δεν πληρώσαμε κάτι, είχαμε κρατήσει τα εισιτήρια από πριν) καθίσαμε κάτω από μια σκιά και πήραμε τη γενναία απόφαση να μην πάμε μέχρι εκεί πάνω. Πραγματικά ήταν αδύνατον υπό αυτή τη ζέστη. Πήγαν μέχρι κάποιο σημείο οι 2 από την παρέα για να δουν πώς είναι τα πράγματα και γυρνώντας μας είπαν ότι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο και ότι ο δρόμος ήταν πολύ άσχημος.
Έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Εκεί κάναμε μια παράκαμψη για να δούμε τα Ανάκτορα. Τα οποία μαντέψτε! Ήταν κλειστά!
Αλλά βγάλαμε μερικές φωτογραφίες ακόμα στο σημείο που ήμασταν.
Μία τελευταία εικόνα.
Έπειτα κατεβήκαμε ξανά στο χωριό για φαγητό (το οποίο να τονίσω ότι ήταν εξαιρετικό). Αφού πήραμε έναν καφέ για το δρόμο ξεκινήσαμε για την επιστροφή προς Αθήνα.
Αυτές ήταν οι 5 μέρες που περάσαμε στη Λακωνία!
Ο χάρτης με τις διαδρομές που καλύψαμε είναι αυτός:
Συμβουλή: Σε περίπτωση που θέλετε να δείτε όπως εμείς, πολλά διαφορετικά μέρη στη Λακωνία καλό θα ήταν να νοικιάσετε ξενοδοχεία ή διαμερίσματα σε διαφορετικές τοποθεσίες. Μετανιώσαμε που δεν είχαμε κλείσει τις μισές μέρες ένα διαμέρισμα στην Αρεόπολη, έτσι θα γλιτώναμε αρκετά πήγαινε-έλα, γιατί οι αποστάσεις δεν είναι μικρές.
Οι εντυπώσεις που μας άφησε η Λακωνία είναι παραπάνω από θετικές, ενθουσιώδεις θα έλεγα. Ελπίζω να σας φάνηκε χρήσιμη η μικρή μου ιστορία. Μην ξεχνάτε πως σε οποιοδήποτε road trip, είτε στο εξωτερικό είτε στην Ελλάδα, βοηθάει πολύ ο αριθμός των επιβατών στο αυτοκίνητο να είναι από 3-5 ώστε να μοιράζονται τα έξοδα (διόδια, καύσιμα) τα οποία ανάλογα με τις αποστάσεις και τον τύπο του αυτοκινήτου μπορούν να εκτοξεύσουν το budget σας. Αυτό που βοηθάει όμως περισσότερο απ'όλα είναι να υπάρχει θετική διάθεση.
Σας αφήνω με το καθιερωμένο βίντεο του ταξιδιού:
Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι στους εναλλακτικούς του Σεπτέμβρη, καλό φθινόπωρο σε εμάς τους υπόλοιπους και καλά ταξίδια σε όλους μας!
