StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 362
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Μπαίνεις στη Σαχάρα για να τους φτάσεις.
Ο δρόμος από τον βορρά ίσος, στενός, στην αρχή πολυσύχναστος και αργότερα απελπιστικά μοναχικός.
΄Οσο κατεβαίνεις στο νότο, τα χωριά γίνονται κάσμπες και οι άνθρωποι πιο απρόσιτοι.
Στο τέλος καταλήγουν αχνές σιλουέτες στην κάψα του ήλιου και την καταχνιά της άμμου.
Τα αυτοκίνητα που οδεύουν προς τη Σαχάρα, γίνονται πιο ψηλά, με ειδικά λάστιχα και ικανά να κοιμήσουν κόσμο, λόγω ανυπαρξίας καταλημάτων.
Τα μαγαζιά/φαγάδικα/τουαλετάδικα/αναψυκτάδικα βρίσκονται σε αρκετά σημεία και χάνουν τον πολιτισμό τους, όσο κατηφορίζεις.
Οι τιμές ελάχιστα πιο φτηνές από την Ελλάδα.
Πληρώνεις μόνο σε δηνάρια
Δεν πλησίασα το φαγητό -τύπου κεμπάπ- ούτε το γάλα για τον καφέ.
΄Οσοι έφαγαν όμως, δεν τους χάσαμε στα ενδότερα.
Αν πεινάσεις μπορείς να βρεις σε αυτά τα μέρη και τυποποιημένα είδη, όπως τσιπς, μπισκότα κτλ.
Στα πιο μεγάλα χωριά υπάρχουν σούπερ μάρκετς, με τα πάντα. Από μωρομάντηλα, μέχρι μάσκαρα και αφρό ξυρίσματος.
Το ψωμί μια σκέτη απογοήτευση.
Οι πάντες πωλούν ψωμί, σαν το δικό μας πολυτελείας.
Κάναμε τα πάντα για λίγη πίττα αραβική. ΄Οταν βρέθηκε, έγινε μια σύγχιση, ένα λιντάρισμα, άνευ προηγουμένου.
Για πρώτη και τελευταία φορά είδαμε το χειλάκι του ασφαλίτη να σκάει σε κάτι που έμοιαζε με χαμόγελο.
Για να απομακρυνθείς από το λεωφορείο, το λες στον ξεναγό και αυτός με τη σειρά του στον ασφαλίτη που μας περέλαβε από το αεροδρόμιο, ταξίδεψε μαζί μας, όπου κι αν πήγαμε και μας παρέδωσε στα γκισέ του αεροδρομίου για επιστροφή στην πατρίδα.
Δεν μιλούσε, δεν συμμετείχε, έδινε μόνο κάτι χαρτιά στους ελέγχους των δρόμων και μας μετρούσε ανελλειπώς.
Γνωρίζω ότι κάποιοι ταξίδεψαν στη Λιβύη μόνοι τους.
Δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν.
Η βίζα δύσκολα δίδεται κατά μόνας, και απορώ πώς ξεμπέρδεψαν με τους συχνούς ελέγχους.
Η Λιβύη είναι υπερήφανη για τις αποθήκες σίτου, γι΄ αυτό τις συμπεριλαμβάνει σε όλες τις τουριστικές αποστολές.
Εντυπωσιακή η πρώτη, επαναλαμβανόμενες οι λοιπές, με ελάχιστες διαφορές και την ίδια λογική.
Οχυρωμένα οικήματα, πολυώροφα, από λάσπη και πέτρες, 2.500 ετών περίπου, που αποτελούσαν ταυτόχρονα αποθήκες και κατοικίες
Οι σιταποθήκες της Λιβύης
"http://www.youtube.com/v/YSlgTA5LFJ8&rel=1"
΄Ενα υπόσκαφο βερβέρικο χωριό και εγκαταλειμένοι ορεινοί οικισμοί, στις παρυφές της Σαχάρας, έχουν σειρά και πρέπει να τα περπατήσεις, για να αρχίσεις να μπαίνεις στο πνεύμα του οδοιπορικού προς το νότο.
Οικισμοί βερβέρων
"http://www.youtube.com/v/V7v0prP8o2Q&rel=1"
Προχωρώντας στην απεραντωσύνη της Σαχάρας, βλέπουμε κοντά μας τον αγωγό νερού, τον γνωστό Great Made Man Made River, που έχει χαρακτηριστεί ως το 8ο θαύμα του κόσμου. Πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο ύδρευσης στον κόσμο που αποτελείται από 5.000 χιλιόμετρα αγωγού μεταφοράς νερού, διαμέτρου 4 μέτρων, από τα βάθη της Σαχάρας στις ακτές τις Λιβύης.
Μετά από γεωτρήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο υπέδαφος της Σαχάρα βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα νερού. Γεννήθηκε, λοιπόν, η ιδέα να μεταφερθεί αυτή η τεράστια ποσότητα νερού από τη Σαχάρα στα παράλια της Λιβύης, μέσω ενός υπόγειου/επιφανειακού αγωγού, με σκοπό να σταματήσει η ερημοποίηση των ακτών και να ξεκινήσει αγροτική παραγωγή.
Τα αποθέματα νερού αναμένεται να τελειώσουν σε 50 χρόνια. Οι διεθνείς οικολογικές οργανώσεις έχουν ξεσηκωθεί, αλλά ποιος τις ακούει.
Η Σαχάρα άλλοτε πετρώδης, άλλοτε αμμώδης, είναι πάντα Σαχάρα.
Η αίσθηση του απόλυτου κενού, του απόλυτου τέλους, της εκκωφαντικής σιωπής.
Ο αέρας φυσάει και η Σαχάρα καλύπτει τον δρόμο.
Λυσσομανάει καφτός και χαλάει ο κλιματισμός.
Ινς Αλλάχ, σηκώνει τα χέρια του στον ουρανό, ο Μομάρ και συνεχίζουμε.
Μια χούφτα κοτόπουλα ταξιδεύουν σε ένα πύρινο κουτί.
Τα μπουκάλια με το νερό κρύβονται για τις δύσκολες ώρες της δίψας, σκεφτόμενοι όλοι τον Λώρενς της Αραβίας.
Κοπάδια από μαύρες καμήλες μας κόβουν τον δρόμο
΄Αλλες περπατούν νωχελικά και άλλες στέκονται γαλήνια στη μέση του δρόμου.
Στα πρώτα κοπάδια ξεχνάμε τη δίψα, τη ζέστη, την αποχαυνωμάρα και τρέχουμε με τις κάμερες κοντά τους.
Μας αγνόησαν
Μετά από αρκετά κοπάδια, τις αγνοήσαμε κι εμείς.
Ο ήλιος γύρισε προς το απομεσήμερο και η ζέστη φούντωσε ακόμα περισσότερο.
Σαν όραμα τους είδαμε να βγαίνουν απ΄ την έρημο, σαν μικρές κουκκίδες που πήραν μορφή σιγά, αργά, σε μια αέναη κίνηση, κάτι ανάμεσα σε αερικά και ανθρώπους.
Ο ένας σκούνταγε τον άλλον, να ξυπνήσει, να συνέλθει, να δει.
"Τουαρέγκ" είπε ο οδηγός και σταμάτησε το αυτοκίνητο.
Κατεβήκαμε και τους παρακολουθούσαμε να περνούν και να χάνονται.
Δεν σηκώσαμε κάμερες και μηχανές, γιατί δεν ξέραμε αν θα το επέτρεπαν.
Κανείς δεν μίλησε, μόνο κοιτάζαμε το απόκοσμο θέαμα θωλό από τον στρόβιλο της άμμου.
Ψηλόλιγνοι πάνω στις καμήλες, αποτελούσαν την τέλεια αναλογία ανθρώπου και ζώου.
Περήφανοι, τυλιγμένοι με μαύρα και κόκκινα ρούχα, είχαν καλυμένο ολοσχερώς το κεφάλι και το πρόσωπο, με μια σχισχμή στο μέρος των ματιών.
Οι καμήλες, ένα με τους αναβάτες, είχαν ριγμένα επάνω τους πολύχρωμα υφαντά, που έφταναν μέχρι την άμμο.
"Τουαρέγκ" ψιθυρίσαμε και μας τύλιξε το μυστήριο.
Ο δρόμος από τον βορρά ίσος, στενός, στην αρχή πολυσύχναστος και αργότερα απελπιστικά μοναχικός.
΄Οσο κατεβαίνεις στο νότο, τα χωριά γίνονται κάσμπες και οι άνθρωποι πιο απρόσιτοι.
Στο τέλος καταλήγουν αχνές σιλουέτες στην κάψα του ήλιου και την καταχνιά της άμμου.
Τα αυτοκίνητα που οδεύουν προς τη Σαχάρα, γίνονται πιο ψηλά, με ειδικά λάστιχα και ικανά να κοιμήσουν κόσμο, λόγω ανυπαρξίας καταλημάτων.
Τα μαγαζιά/φαγάδικα/τουαλετάδικα/αναψυκτάδικα βρίσκονται σε αρκετά σημεία και χάνουν τον πολιτισμό τους, όσο κατηφορίζεις.
Οι τιμές ελάχιστα πιο φτηνές από την Ελλάδα.
Πληρώνεις μόνο σε δηνάρια
Δεν πλησίασα το φαγητό -τύπου κεμπάπ- ούτε το γάλα για τον καφέ.
΄Οσοι έφαγαν όμως, δεν τους χάσαμε στα ενδότερα.
Αν πεινάσεις μπορείς να βρεις σε αυτά τα μέρη και τυποποιημένα είδη, όπως τσιπς, μπισκότα κτλ.
Στα πιο μεγάλα χωριά υπάρχουν σούπερ μάρκετς, με τα πάντα. Από μωρομάντηλα, μέχρι μάσκαρα και αφρό ξυρίσματος.
Το ψωμί μια σκέτη απογοήτευση.
Οι πάντες πωλούν ψωμί, σαν το δικό μας πολυτελείας.
Κάναμε τα πάντα για λίγη πίττα αραβική. ΄Οταν βρέθηκε, έγινε μια σύγχιση, ένα λιντάρισμα, άνευ προηγουμένου.
Για πρώτη και τελευταία φορά είδαμε το χειλάκι του ασφαλίτη να σκάει σε κάτι που έμοιαζε με χαμόγελο.
Για να απομακρυνθείς από το λεωφορείο, το λες στον ξεναγό και αυτός με τη σειρά του στον ασφαλίτη που μας περέλαβε από το αεροδρόμιο, ταξίδεψε μαζί μας, όπου κι αν πήγαμε και μας παρέδωσε στα γκισέ του αεροδρομίου για επιστροφή στην πατρίδα.
Δεν μιλούσε, δεν συμμετείχε, έδινε μόνο κάτι χαρτιά στους ελέγχους των δρόμων και μας μετρούσε ανελλειπώς.
Γνωρίζω ότι κάποιοι ταξίδεψαν στη Λιβύη μόνοι τους.
Δεν ξέρω πώς τα κατάφεραν.
Η βίζα δύσκολα δίδεται κατά μόνας, και απορώ πώς ξεμπέρδεψαν με τους συχνούς ελέγχους.
Η Λιβύη είναι υπερήφανη για τις αποθήκες σίτου, γι΄ αυτό τις συμπεριλαμβάνει σε όλες τις τουριστικές αποστολές.
Εντυπωσιακή η πρώτη, επαναλαμβανόμενες οι λοιπές, με ελάχιστες διαφορές και την ίδια λογική.
Οχυρωμένα οικήματα, πολυώροφα, από λάσπη και πέτρες, 2.500 ετών περίπου, που αποτελούσαν ταυτόχρονα αποθήκες και κατοικίες
Οι σιταποθήκες της Λιβύης
"http://www.youtube.com/v/YSlgTA5LFJ8&rel=1"
΄Ενα υπόσκαφο βερβέρικο χωριό και εγκαταλειμένοι ορεινοί οικισμοί, στις παρυφές της Σαχάρας, έχουν σειρά και πρέπει να τα περπατήσεις, για να αρχίσεις να μπαίνεις στο πνεύμα του οδοιπορικού προς το νότο.
Οικισμοί βερβέρων
"http://www.youtube.com/v/V7v0prP8o2Q&rel=1"
Προχωρώντας στην απεραντωσύνη της Σαχάρας, βλέπουμε κοντά μας τον αγωγό νερού, τον γνωστό Great Made Man Made River, που έχει χαρακτηριστεί ως το 8ο θαύμα του κόσμου. Πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο ύδρευσης στον κόσμο που αποτελείται από 5.000 χιλιόμετρα αγωγού μεταφοράς νερού, διαμέτρου 4 μέτρων, από τα βάθη της Σαχάρας στις ακτές τις Λιβύης.
Μετά από γεωτρήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο υπέδαφος της Σαχάρα βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα νερού. Γεννήθηκε, λοιπόν, η ιδέα να μεταφερθεί αυτή η τεράστια ποσότητα νερού από τη Σαχάρα στα παράλια της Λιβύης, μέσω ενός υπόγειου/επιφανειακού αγωγού, με σκοπό να σταματήσει η ερημοποίηση των ακτών και να ξεκινήσει αγροτική παραγωγή.
Τα αποθέματα νερού αναμένεται να τελειώσουν σε 50 χρόνια. Οι διεθνείς οικολογικές οργανώσεις έχουν ξεσηκωθεί, αλλά ποιος τις ακούει.
Η Σαχάρα άλλοτε πετρώδης, άλλοτε αμμώδης, είναι πάντα Σαχάρα.
Η αίσθηση του απόλυτου κενού, του απόλυτου τέλους, της εκκωφαντικής σιωπής.
Ο αέρας φυσάει και η Σαχάρα καλύπτει τον δρόμο.
Λυσσομανάει καφτός και χαλάει ο κλιματισμός.
Ινς Αλλάχ, σηκώνει τα χέρια του στον ουρανό, ο Μομάρ και συνεχίζουμε.
Μια χούφτα κοτόπουλα ταξιδεύουν σε ένα πύρινο κουτί.
Τα μπουκάλια με το νερό κρύβονται για τις δύσκολες ώρες της δίψας, σκεφτόμενοι όλοι τον Λώρενς της Αραβίας.
Κοπάδια από μαύρες καμήλες μας κόβουν τον δρόμο
΄Αλλες περπατούν νωχελικά και άλλες στέκονται γαλήνια στη μέση του δρόμου.
Στα πρώτα κοπάδια ξεχνάμε τη δίψα, τη ζέστη, την αποχαυνωμάρα και τρέχουμε με τις κάμερες κοντά τους.
Μας αγνόησαν
Μετά από αρκετά κοπάδια, τις αγνοήσαμε κι εμείς.
Ο ήλιος γύρισε προς το απομεσήμερο και η ζέστη φούντωσε ακόμα περισσότερο.
Σαν όραμα τους είδαμε να βγαίνουν απ΄ την έρημο, σαν μικρές κουκκίδες που πήραν μορφή σιγά, αργά, σε μια αέναη κίνηση, κάτι ανάμεσα σε αερικά και ανθρώπους.
Ο ένας σκούνταγε τον άλλον, να ξυπνήσει, να συνέλθει, να δει.
"Τουαρέγκ" είπε ο οδηγός και σταμάτησε το αυτοκίνητο.
Κατεβήκαμε και τους παρακολουθούσαμε να περνούν και να χάνονται.
Δεν σηκώσαμε κάμερες και μηχανές, γιατί δεν ξέραμε αν θα το επέτρεπαν.
Κανείς δεν μίλησε, μόνο κοιτάζαμε το απόκοσμο θέαμα θωλό από τον στρόβιλο της άμμου.
Ψηλόλιγνοι πάνω στις καμήλες, αποτελούσαν την τέλεια αναλογία ανθρώπου και ζώου.
Περήφανοι, τυλιγμένοι με μαύρα και κόκκινα ρούχα, είχαν καλυμένο ολοσχερώς το κεφάλι και το πρόσωπο, με μια σχισχμή στο μέρος των ματιών.
Οι καμήλες, ένα με τους αναβάτες, είχαν ριγμένα επάνω τους πολύχρωμα υφαντά, που έφταναν μέχρι την άμμο.
"Τουαρέγκ" ψιθυρίσαμε και μας τύλιξε το μυστήριο.
Attachments
Last edited by a moderator:
