StellAnna
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 362
- Επόμενο Ταξίδι
- Αίγυπτος επιτέλους!!!!!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μποτσουάνα? Γιατί όχι?
Η Γκιντάμις είναι σαν τους Τουαρέγκ.
Διχασμένη και περίεργη.
Η Γκιντάμις είναι μια όαση στην δυτική Σαχάρα που αποκαλείται το "κόσμημα της ερήμου" και βρίσκεται υπό την προστασία της Ουνέσκο.
Η πόλη είναι υπόσκαφη, με περίπου 2.500 σπίτια. Είναι αδύνατον να βγεις από μέσα χωρίς οδηγό.
Ο δικός μας οδηγός μιλούσε ελληνικά, γιατί είχε σπουδάσει στην ΣΒΙΕ στην Αθήνα.
Η κυβέρνηση έφτιαξε μια νέα πόλη ακριβώς δίπλα από την παλιά. ΄Εφτιαξε δρόμους,σπίτια, τζαμιά, πλατείες, για να ζήσουν οι άνθρωποι σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, ήτοι τηλεφώνο, τηλεόραση κτλ.
Δεν υπολόγισαν όμως τη ζέστη.
Κάθε που σφίγγουν τα πράγματα ο κόσμος τρέχει στα παλιά του σπίτια, τα οποία διατηρεί και φροντίζει.
Μόλις περνάς την πύλη εισόδου, άλλο κλίμα σε προϋπαντίζει. Δροσιά, δροσιά, δροσιά.
Δαιδαλώδη δρομάκια χωμάτινα, με ανοίγματα που τα αποκαλούν πλατείες.
Σε μια από αυτές τις πλατείες είχαν στήσει τα τσαγερά και τους ξηρούς καρπούς.
Καυτή η χόβολη έβραζε το νερό και τα περίτεχνα τσαγερά γέμιζαν με το δυνατό ρόφημα που μοσχοβολούσε μέντα.
΄Οποιος δεν ήθελε να καθήσει στον ήλιο, αναζητούσε τη δροσιά του στεγασμένου οντά με τις μαξιλάρες και τα υφαντά.
Γύρω κρέμμονταν σε όλα τα μεγέθη τα σκέπαστρα του φαγητού, από πλεκτό χόρτο πολύχρωμο, στρογγυλά και κωνοειδή.
Αυτά τα σκέπαστρα και τα πασούμια είναι τα χαρακτηριστικά της Γκιντάμις.
Τα πασούμια είναι δερμάτινα, πολύχρωμα, πολύ χαρακτηριστικά και πανάκριβα.
Πήρα ένα παλιό ζευγάρι, γιατί χωρίς πασούμι από την Λιβύη δεν έφευγα.
Την καζούρα από τον Mr και τον Junior δεν την αναφέρω για λόγους αυτοσεβασμού.
Κάποια από τα σπίτια της Γκιντάμις, ανοίγονται από τους ιδιοκτήτες, έναντι ενός μικρού τιμήματος.
Το εσωτερικό είναι όλα τα λεφτά.
Δαιδαλώδη, με σκάλες, μικρά δωμάτια, μεγάλες σάλες και οι τοίχοι ζωγραφισμένοι με γεωμετρικά σχέδια, από τις γυναίκες της Γκιντάμις.
Κόκκινη η μπογιά, με πράσινες και μπλε πινελιές, πάνω στον άσπρο σοβά.
Τα δημιουργήματα των γυναικών μοναδικά στολίζουν τον περίγυρο των εσωτερικών ανοιγμάτων/θυρών, το ανέβασμα της σκάλας, περιμετρικά τα δωμάτια.
Το τέλος του ανεβάσματος από την στενή ολόλευκη σκάλα, σε φέρνει την ταράτσα. Η θέα της πόλης από πάνω, εντυπωσιάζει. Τα "ακροκέραμα" λευκά, τριγωνικά, στολίζουν και τις 4 άκρες της ταράτσας, με φόντο τους φοίνικες της όασης. Οι ανισόπεδες ταράτσες σε αφήνουν να περάσεις από το ένα σπίτι στο άλλο και να φτάσεις μέχρι την έξοδο, χωρίς να πατήσεις έδαφος. Ο δρόμος αυτός, ήταν κατά κύριο λόγο ο αγαπημένος των γυναικών.
Λίγο έξω από την οχύρωση της πόλης, υπάρχει η πηγή με το κατακάθαρο νερό, που βρέθηκε όταν ένα άλογο χτύπησε το πόδι του στην άμμο. Δίπλα, ένα χαμηλό λευκό οίκημα, στεγάζει το πρώτο ξενοδοχείο στο οποίο έμεναν οι άγγλοι επισκέπτες των αρχών του αιώνα. Εδώ έμενε και η Σοφία Λόρεν, που γύρισε στην Γκαντάμις μια ταινία.
Γκιντάμις, η παλιά πόλη >
"http://www.youtube.com/v/wEYdjrqhn50&rel=1"
Τελικά είμασταν τυχεροί, μας είπαν, γιατί το βράδυ ξεκινούσε το Διεθνές Φεστιβάλ του Γκιντάμις.
Γνωρίζοντας πόσο ανούσια είναι τέτοια είναι τέτοια ¨Φεστιβάλ¨ σκεφτήκαμε να μην πάμε, αλλό το ξενοδοχείο μας ήταν τόσο απαίσιο που πήραμε τους δρόμους.
Ευτυχώς γιατί θα χάναμε το ωραιότερο κομμάτι του ταξιδιού.
Το Φεστιβάλ δεν ήταν φεστιβάλ, όπως έχουμε συνηθίσει.
΄Ηταν μια γιορτή των φυλών της Σαχάρας.
Οι δρόμοι είχαν γεμίσει με ανθρώπους που φορούσαν τις παραδοσιακές τους στολές, ανάμεσά τους βέβαια και οι Τουαρέγκ, όπως και οι Μπλε της Ερήμου
Μια σκηνή, απομίμηση του εσωτερικού των τοπικών σπιτιών, είχε στηθεί στο γήπεδο, στον αγωνιστικό χώρο του οποίου είχαν τοποθετηθεί εκατοντάδες πλαστικές καρέκλες.
Οι λιγοστοί τουρίστες ήταν ήδη εκεί μαζεμένοι από νωρίς, ενώ εκατοντάδες ήταν οι ντόπιοι που είχαν συρεύσει για να παρακολουθήσουν τη γιορτή.
Η νεολαία είχε καταλάβει τις κερκίδες και έκανε τον απαραίτητο σαματά, φωνάζονας και χτυπώντας τη γλώσσα κατά την αραβική συνήθεια.
Βγήκε και ο απαραίτητος λόγος, με μια μικρή μετάφραση στα αγγλικά και οι φυλές της Σαχάρες ανέβηκαν στη σκηνή χορεύοντας, υπό την υπόκρουση αυτοσχέδιας μουσικής.
Μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων.
Στριμωχτήκαμε να δούμε, αλλά ήταν δύσκολο, πόσο μάλλον να πάρουμε φώτο ή βίντεο.
Χώθηκα κάτω από τις σκαλωσιές με τα φώτα, ελπίζοντας να βρώ δίοδο προς την σκηνή.
Σκόνταψα σε έναν κινέζο που δεν μπορούσε να δεί, απλά απολάμβανε τη μουσική με κλειστά τα μάτια.
Κάτι μου είπε στη γλώσσα του και κάτι του απάντησα στη δική μου.
Οι ντόπιοι με κοίταξαν και άρχισαν μια γρήγορη κουβέντα, αντικείμενο της οποίας όπως φαινόταν ήμουν εγώ.
"Αμερικάνο" με ρωτάει ένας μικρός
"Γιουνάν" του απαντάω.
Η κουβέντα συνεχίστηκε ακόμα πιο έντονη.
"Ισκαντάρ" φωνάζει πάνω από τον ώμο μου ένας άλλος
"΄Αιουα" του απαντώ, με τη μία από τις δύο αραβικές λέξεις που ξέρω. Η άλλη είναι το "λα"=όχι.
Αρχίσαν τα χαμόγελα και άνοιξαν δρόμο.
Κατάφερα να φτάσω μέχρι την άκρη της σκηνής και άρχισα να βιντεοσκοπώ κάτω από το χέρι ενός ιταλού.
Εικόνες από το Φεστιβάλ / ο χορός των Τουαρέγκ
"http://www.youtube.com/v/cNCSWQ6ev5s"
Διχασμένη και περίεργη.
Η Γκιντάμις είναι μια όαση στην δυτική Σαχάρα που αποκαλείται το "κόσμημα της ερήμου" και βρίσκεται υπό την προστασία της Ουνέσκο.
Η πόλη είναι υπόσκαφη, με περίπου 2.500 σπίτια. Είναι αδύνατον να βγεις από μέσα χωρίς οδηγό.
Ο δικός μας οδηγός μιλούσε ελληνικά, γιατί είχε σπουδάσει στην ΣΒΙΕ στην Αθήνα.
Η κυβέρνηση έφτιαξε μια νέα πόλη ακριβώς δίπλα από την παλιά. ΄Εφτιαξε δρόμους,σπίτια, τζαμιά, πλατείες, για να ζήσουν οι άνθρωποι σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, ήτοι τηλεφώνο, τηλεόραση κτλ.
Δεν υπολόγισαν όμως τη ζέστη.
Κάθε που σφίγγουν τα πράγματα ο κόσμος τρέχει στα παλιά του σπίτια, τα οποία διατηρεί και φροντίζει.
Μόλις περνάς την πύλη εισόδου, άλλο κλίμα σε προϋπαντίζει. Δροσιά, δροσιά, δροσιά.
Δαιδαλώδη δρομάκια χωμάτινα, με ανοίγματα που τα αποκαλούν πλατείες.
Σε μια από αυτές τις πλατείες είχαν στήσει τα τσαγερά και τους ξηρούς καρπούς.
Καυτή η χόβολη έβραζε το νερό και τα περίτεχνα τσαγερά γέμιζαν με το δυνατό ρόφημα που μοσχοβολούσε μέντα.
΄Οποιος δεν ήθελε να καθήσει στον ήλιο, αναζητούσε τη δροσιά του στεγασμένου οντά με τις μαξιλάρες και τα υφαντά.
Γύρω κρέμμονταν σε όλα τα μεγέθη τα σκέπαστρα του φαγητού, από πλεκτό χόρτο πολύχρωμο, στρογγυλά και κωνοειδή.
Αυτά τα σκέπαστρα και τα πασούμια είναι τα χαρακτηριστικά της Γκιντάμις.
Τα πασούμια είναι δερμάτινα, πολύχρωμα, πολύ χαρακτηριστικά και πανάκριβα.
Πήρα ένα παλιό ζευγάρι, γιατί χωρίς πασούμι από την Λιβύη δεν έφευγα.
Την καζούρα από τον Mr και τον Junior δεν την αναφέρω για λόγους αυτοσεβασμού.
Κάποια από τα σπίτια της Γκιντάμις, ανοίγονται από τους ιδιοκτήτες, έναντι ενός μικρού τιμήματος.
Το εσωτερικό είναι όλα τα λεφτά.
Δαιδαλώδη, με σκάλες, μικρά δωμάτια, μεγάλες σάλες και οι τοίχοι ζωγραφισμένοι με γεωμετρικά σχέδια, από τις γυναίκες της Γκιντάμις.
Κόκκινη η μπογιά, με πράσινες και μπλε πινελιές, πάνω στον άσπρο σοβά.
Τα δημιουργήματα των γυναικών μοναδικά στολίζουν τον περίγυρο των εσωτερικών ανοιγμάτων/θυρών, το ανέβασμα της σκάλας, περιμετρικά τα δωμάτια.
Το τέλος του ανεβάσματος από την στενή ολόλευκη σκάλα, σε φέρνει την ταράτσα. Η θέα της πόλης από πάνω, εντυπωσιάζει. Τα "ακροκέραμα" λευκά, τριγωνικά, στολίζουν και τις 4 άκρες της ταράτσας, με φόντο τους φοίνικες της όασης. Οι ανισόπεδες ταράτσες σε αφήνουν να περάσεις από το ένα σπίτι στο άλλο και να φτάσεις μέχρι την έξοδο, χωρίς να πατήσεις έδαφος. Ο δρόμος αυτός, ήταν κατά κύριο λόγο ο αγαπημένος των γυναικών.
Λίγο έξω από την οχύρωση της πόλης, υπάρχει η πηγή με το κατακάθαρο νερό, που βρέθηκε όταν ένα άλογο χτύπησε το πόδι του στην άμμο. Δίπλα, ένα χαμηλό λευκό οίκημα, στεγάζει το πρώτο ξενοδοχείο στο οποίο έμεναν οι άγγλοι επισκέπτες των αρχών του αιώνα. Εδώ έμενε και η Σοφία Λόρεν, που γύρισε στην Γκαντάμις μια ταινία.
Γκιντάμις, η παλιά πόλη >
"http://www.youtube.com/v/wEYdjrqhn50&rel=1"
Τελικά είμασταν τυχεροί, μας είπαν, γιατί το βράδυ ξεκινούσε το Διεθνές Φεστιβάλ του Γκιντάμις.
Γνωρίζοντας πόσο ανούσια είναι τέτοια είναι τέτοια ¨Φεστιβάλ¨ σκεφτήκαμε να μην πάμε, αλλό το ξενοδοχείο μας ήταν τόσο απαίσιο που πήραμε τους δρόμους.
Ευτυχώς γιατί θα χάναμε το ωραιότερο κομμάτι του ταξιδιού.
Το Φεστιβάλ δεν ήταν φεστιβάλ, όπως έχουμε συνηθίσει.
΄Ηταν μια γιορτή των φυλών της Σαχάρας.
Οι δρόμοι είχαν γεμίσει με ανθρώπους που φορούσαν τις παραδοσιακές τους στολές, ανάμεσά τους βέβαια και οι Τουαρέγκ, όπως και οι Μπλε της Ερήμου
Μια σκηνή, απομίμηση του εσωτερικού των τοπικών σπιτιών, είχε στηθεί στο γήπεδο, στον αγωνιστικό χώρο του οποίου είχαν τοποθετηθεί εκατοντάδες πλαστικές καρέκλες.
Οι λιγοστοί τουρίστες ήταν ήδη εκεί μαζεμένοι από νωρίς, ενώ εκατοντάδες ήταν οι ντόπιοι που είχαν συρεύσει για να παρακολουθήσουν τη γιορτή.
Η νεολαία είχε καταλάβει τις κερκίδες και έκανε τον απαραίτητο σαματά, φωνάζονας και χτυπώντας τη γλώσσα κατά την αραβική συνήθεια.
Βγήκε και ο απαραίτητος λόγος, με μια μικρή μετάφραση στα αγγλικά και οι φυλές της Σαχάρες ανέβηκαν στη σκηνή χορεύοντας, υπό την υπόκρουση αυτοσχέδιας μουσικής.
Μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων.
Στριμωχτήκαμε να δούμε, αλλά ήταν δύσκολο, πόσο μάλλον να πάρουμε φώτο ή βίντεο.
Χώθηκα κάτω από τις σκαλωσιές με τα φώτα, ελπίζοντας να βρώ δίοδο προς την σκηνή.
Σκόνταψα σε έναν κινέζο που δεν μπορούσε να δεί, απλά απολάμβανε τη μουσική με κλειστά τα μάτια.
Κάτι μου είπε στη γλώσσα του και κάτι του απάντησα στη δική μου.
Οι ντόπιοι με κοίταξαν και άρχισαν μια γρήγορη κουβέντα, αντικείμενο της οποίας όπως φαινόταν ήμουν εγώ.
"Αμερικάνο" με ρωτάει ένας μικρός
"Γιουνάν" του απαντάω.
Η κουβέντα συνεχίστηκε ακόμα πιο έντονη.
"Ισκαντάρ" φωνάζει πάνω από τον ώμο μου ένας άλλος
"΄Αιουα" του απαντώ, με τη μία από τις δύο αραβικές λέξεις που ξέρω. Η άλλη είναι το "λα"=όχι.
Αρχίσαν τα χαμόγελα και άνοιξαν δρόμο.
Κατάφερα να φτάσω μέχρι την άκρη της σκηνής και άρχισα να βιντεοσκοπώ κάτω από το χέρι ενός ιταλού.
Εικόνες από το Φεστιβάλ / ο χορός των Τουαρέγκ
"http://www.youtube.com/v/cNCSWQ6ev5s"
Attachments
Last edited by a moderator:
