Πορτογαλία Λισαβόνα: τρώγοντας Pastel de nata με θέα τον Ατλαντικό.

[Georgia86]

Αν και συνήθως δεν μου αρέσει να ξυπνάω από τις 4.30 το πρωί, αν πρόκειται για ταξίδι στο εξωτερικό πετάγομαι από το κρεβάτι χωρίς γκρίνια. Είχαμε ετοιμάσει όλα μας τα πράγματα από το προηγούμενο βράδυ οπότε το μόνο που έμενε ήταν να ντυθούμε, να φορτώσουμε τις βαλίτσες μας στο αμάξι και να ξεκινήσουμε προς Σπάτα για το πάρκινγκ «Check In». Όπως πάντα αφήσαμε το αμάξι μας σε έναν από τους πολλούς χώρους παρκαρίσματος γύρω από το αεροδρόμιο και λίγο μετά τις έξι φτάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ήταν ήρεμα σε σχέση με άλλες φορές που έχω πάει και η ουρά για τον Βενέτη ανύπαρκτη, έτσι παράγγειλα με την ησυχία μου έναν πανάκριβο fredo espresso. Εκεί μας περίμενε το τέταρτο μέλος της παρέας μας και μαζί πήγαμε να κάνουμε το check in του καροτσιού της μικρής.
Η πτήση μας έφευγε στις οκτώ το πρωί και ήταν γεμάτη. Η Aegean διαθέτει και πρωινό αλλά και ελεύθερο wifi κατά την διάρκεια της πτήσης και τα δυο με χαροποίησαν ιδιαίτερα! Οι τέσσερις ώρες μέχρι την Λισαβόνα πέρασαν νεράκι και χωρίς να πιαστώ καθόλου.

Ευτυχώς το μετρό είναι ακριβώς απέξω από τις αφίξεις και με ένα εισιτήριο των 1.80 ευρώ μπορούσες να πάς γρήγορα και με ευκολία στον προορισμό σου, καθώς το αεροδρόμιο είναι πολύ κοντά στην πόλη. Χωρίζονται οι γραμμές του μετρό σε τρείς: πράσινη, κόκκινη (που πάει μέχρι το αεροδρόμιο) και μπλε αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει εβδομαδιαία κάρτα αλλά μπορείς να γεμίσεις την κάρτα του εισιτηρίου με πολλές διαδρομές ή να πάρεις μια ημερήσια. Εμάς χρειάστηκε να αλλάξουμε και λεωφορείο αλλά δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να εντοπίσουμε την σωστή στάση και να κατέβουμε σε αυτή.

Το διαμέρισμα που κλείσαμε ήταν σε μια πολύ γραφική τοποθεσία και καθόλου τουριστική. Οι γραμμές του τραμ περνούσαν απέξω και τα αμάξια οδηγούσαν επάνω σε αυτές, αμέσως απέκτησα θετική εντύπωση. Αν και το check in ήταν στις 4 το μεσημέρι, ο ιδιοκτήτης μας επέτρεψε να αφήσουμε τα πράγματα μας στο διαμέρισμα και να φύγουμε για την πρώτη μας βόλτα. Πήγαμε λίγο στις κούνιες που ήταν απέναντι από το διαμέρισμα μας για να χαρεί λίγο η μικρή αλλά ο φίλος μας δεν ήθελε να μας ακολουθήσει γιατί ήταν πολύ κουρασμένος όποτε αφού τελειώσαμε από τις κούνιες ξεκινήσαμε για το κέντρο της Λισαβόνας.

Φτάσαμε σε μια μεγάλη κατηφόρα την οποία και ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς το κέντρο με κάποια δυσκολία λόγω του καροτσιού και του λιθόστρωτου δρόμου. Μετά από λίγο βρεθήκαμε απέξω από τo Igreja São Vicente de Fora, είναι μια εκκλησία και μοναστήρι του 17ου αιώνα, είναι ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια και κτίσματα μανιερισμού της χώρας.

Από εκεί κατεβήκαμε ακόμα πιο κάτω και βρεθήκαμε σε ένα μπαλκόνι από το οποίο μπορείς να απολαύσεις την θέα προς τον ποταμό Τάγο. Λίγο πιο κάτω είδαμε τον Καθεδρικό της Λισαβόνας. Χτίστηκε το 1147 και είναι ο παλαιότερος ναός της πόλης. Ανήκει στη καθολική εκκλησία και αποτελεί την έδρα της αρχιεπισκοπής της Λισαβόνας. Έχει χρειαστεί πολλές φορές αναστύλωση λόγω φωτιών, σεισμων κτλ.

Στον δρόμο μας υπήρχαν και κάποια τουριστικά μαγαζιά από τα οποία αγοράσαμε μερικές πετσέτες αναμνηστικές και μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στην πλατεία εμπορίου μπροστά από τον ποταμό Τάγο! Επρόκειτο για την μεγαλύτερη πλατεία της Λισαβόνας και κάποτε βρισκόταν το βασιλικό παλάτι Pacos da ribeira το οποίο όμως καταστράφηκε από το φονικό σεισμό του 1755. Στο κέντρο της βρίσκεται το έφιππο άγαλμα του. Μάλιστα ο βασιλιάς αρνήθηκε να ξανακοιμηθεί σε παλάτι και πέρασε την υπόλοιπη του ζωή σε σκηνές. Πολύ ωραία είναι και η αψίδα Rua Augusta η οποία χτίστηκε για να τιμήσει την ανοικοδόμηση της πρωτεύουσας μετά τον σεισμό του 1775 αν και εγκαινιάστηκε πολύ αργότερα το 1873. Μπροστά από τον ποταμό τραγουδούσε μια κοπέλα με πολύ όμορφη φωνή και η κόρη μας άρχισε να χορεύει ενώ δίπλα μας ο κόσμους γελούσε και πραγματικά ένιωσα πως αυτή είναι η χαρά του ταξιδευτή, αυτή η επαφή με μια πραγματικότητα που δεν είναι η καθημερινότητα σου!

Η βόλτα παράλληλα του ποταμού ήταν πολύ ωραία, δεξιά μας διάφορα κτήρια και αριστερά μας αγάλματα φτιαγμένα από πέτρες μέσα στην θάλασσα και γλυπτά από άμμο. Κάπως έτσι φτάσαμε να πεινάμε και να ψάχνουμε που να φάμε. Ο άντρας μου είχε σημειώσει ένα μικρό μαγαζάκι που ανήκει σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι και έχει καλό φαγητό αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό. Κάτι που με εκνεύρισε ιδιαιτέρως καθώς το μαγαζί βρίσκεται επάνω σε μια μεγάλη ανηφόρα και είχαμε κουραστεί πολύ. Από εκεί φύγαμε και πήγαμε σε μια αγορά που λέγεται ΤΙΜΕ OUT και είναι γεμάτη με μικρά κυριλέ stands με φαί. Με δυσκολία βρήκαμε να κάτσουμε και τελικά άδικα ήρθαμε γιατί δεν βρήκαμε κάτι να μας αρέσει και ήταν οι τιμές αρκετά ακριβές. Φύγαμε και αποφασίσαμε επειδή ήμασταν κουρασμένοι να πάρουμε ένα bolt για να γυρίσουμε στο κατάλυμα μας. Αγοράσαμε έναν χυμό για την μικρή που ήθελε να πιει και κάλεσα ένα ταξί. Δυστυχώς δεν είχε χώρο για το καρότσι και εφόσον την ακύρωσα την διαδρομή με χρέωσαν και μου επέστρεψαν μόνο ένα μικρό ποσό. Η δεύτερη προσπάθεια ήταν επιτυχής και ύστερα από 15λεπτά και 6 ευρώ φτάσαμε στο σπίτι μας. Πεινάγαμε όμως οπότε σταματήσαμε σε ένα μαγαζί κοντά στο σπίτι μας που είχε Empanadas, πίτες γεμάτες με διάφορα υλικά. Αν και δεν ήταν τόσο νόστιμα όσο αυτά πού είχαμε φάει από τα χεράκια ενός Κολομβιανού γνωστού μας, μας χόρτασαν και έτσι πήγαμε στο σούπερ μάρκετ και αμέσως σπίτι και χωρίς θέμα. Το βράδυ μετά την βόλτα μας θα αγοράζαμε φαί από το κοτοπουλάδικο κάτω από το σπίτι μας (ανήκει στον ιδιοκτήτη του σπιτιού που μένουμε) που είναι γνωστό για καλό κοτόπουλο σχάρας. Δυστυχώς τα σχέδια μας κάπως χάλασαν όταν φεύγοντας από το διαμέρισμα έπεσα από τις σκάλες χτυπώντας το πόδι μου. Δεν μπορούσα να προχωρήσω και έτσι έμεινα σπίτι αφήνοντας τον άντρα με την μικρή και τον φίλο μας να μου φέρουν να φάω λίγο αργότερα.

Το κοτόπουλο ήταν πεντανόστιμο και του αξίζουν οι καλές κριτικές αλλά αν θέλω να είμαι ειλικρινής είναι σαν το κοτόπουλο σχάρας που θα βρεις και σε μια καλή ελληνική ψησταριά. Με ανησυχία για το πόδι μου έκλεισε το πρώτο βράδυ μας στην Λισαβόνα και με αγωνία περίμενα το επόμενο πρωί να δω πως θα μπορέσω να το πατήσω.

 

[erodios]

Περιμένω τη συνέχεια! Επειδή είμαι υπ' ατμόν για Πορτογαλία, ελπίζω να προλάβω να διαβάσω το επόμενο κεφάλαιο πριν από την αναχώρησή μου. Πρακτική απορία: με το ίδιο εισιτήριο 1,80€ μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μετρό και το λεωφορείο;

 

[Georgia86]

Περιμένω τη συνέχεια! Επειδή είμαι υπ' ατμόν για Πορτογαλία, ελπίζω να προλάβω να διαβάσω το επόμενο κεφάλαιο πριν από την αναχώρησή μου. Πρακτική απορία: με το ίδιο εισιτήριο 1,80€ μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μετρό και το λεωφορείο;

Καλησπέρα! Αύριο θα ανέβει η δεύτερη μέρα της ιστορίας μας. Ναι, μπορείς!

 

[αντον]

Περιμένω τη συνέχεια! Επειδή είμαι υπ' ατμόν για Πορτογαλία, ελπίζω να προλάβω να διαβάσω το επόμενο κεφάλαιο πριν από την αναχώρησή μου. Πρακτική απορία: με το ίδιο εισιτήριο 1,80€ μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μετρό και το λεωφορείο;

Καλησπέρα
Χθες γύρισα από 8ημερο τουρ στην Πορτογαλία.
Αξίζει η αγορά ημερήσιας κάρτας συγκοινωνιών 7.5 ευρώ είναι για 24 ώρες από την πρώτη διαδρομη,εάν κανείς διαδρομές,γιατί το απλό εισιτήριο είναι για μια διαδρομή ,δεν ισχυει για μετεπιβίβαση,έχει άλλη τιμή εάν είναι ηλεκτρονική αγορά ,άλλη τιμή αγοράς από τον οδηγό κλπ.
Αγοράζεις μια κάρτα 50 λεπτά και την φορτίζεις με χρήμα ,με ελάχιστο τα τρία ευρώ και σε κάθε διαδρομή με λεωφορείο η τραίνο αφερει το ποσό του εισιτήριου
Στο Πόρτο το απλό εισιτήριο 2.5 ευρώ
Κατέβασε bolt,uber γιατί τα ταξί είναι παμφθηνα και πολλές φορές πιο φτηνά από συγκοινωνία εάν είναι δύο άτομα και πάνω.

 

[Sassenach77]

Εγώ θέλω να μου δείξεις τι βιβλίο αναμνηστικό πήρες αυτή τη φορά!

 

[Georgia86]

Εγώ θέλω να μου δείξεις τι βιβλίο αναμνηστικό πήρες αυτή τη φορά!

Hahaha !

 

[Georgia86]

Δεύτερη μέρα:

Το πρωί το πόδι μου συνέχιζε να πονάει. Όποτε πετάχτηκα μέχρι το φαρμακείο κάτω από το σπίτι μας και αγόρασα μια πατερίτσα, ελαστική γάζα και Voltaren κρέμα. Έβρεχε οπότε αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το γήπεδο της Μπενφίκα όπου ξέραμε θα ήμασταν μέσα και θα γλυτώναμε από την βροχή και να πάμε την επόμενη μέρα σε αυτά που θέλαμε να δούμε εξωτερικά. Ο άντρας μου ήθελε πολύ να δει το γήπεδο όπου η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό το 2004. Περπατήσαμε μέχρι το μετρό και κατεβήκαμε στην στάση Alto dos Moinhos που βρίσκεται πολύ κοντά στο γήπεδο. Ο ουρανός ήταν γκρίζος και ψιχάλιζε απαλά δεν φαινόταν ότι θα έχουμε μια καλή μέρα.

Η είσοδος είναι 15 ευρώ και 9 ευρώ για τα παιδιά αλλά επιλέξαμε το family πακέτο που ήταν στα 35 ευρώ. Μπορείς να αγοράσεις το εισιτήριο σου από την boutique της Μπενφίκα, εμείς αγοράσαμε και ένα κασκόλ. Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο, μόνο εμείς και λίγοι φανς της Machester City που έπαιζε την επόμενη μέρα με την Σπόρτινγκ Λισαβόνας για το Champions League. Το τούρ ξεκινάει με μια φωτογράφιση και αμέσως ανεβήκαμε προς το δωμάτιο με τις μακέτες όπου ένας tour guide μας ενημέρωσε πως το τωρινό γήπεδο χτίστηκε για το Euro αλλά το αρχικό είχε χτιστεί το 1953. Ακολουθώντας την πορεία που μας έδειχναν στο χαρτί που μας έδωσαν βγήκαμε στις εξέδρες όπου μας έδειξαν το τέρμα που μπήκε το γκολ της εθνικής μας και κέρδισε το Euro 2004! Το γήπεδο είναι πανέμορφο. Ακόμα και έμενα που δεν με ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο μπορώ να παραδεχτώ ότι έκαναν εξαιρετική δουλεία. Θέλαμε να κατεβούμε προς τα κάτω πιο κοντά στο γρασίδι και μάλιστα είδαμε πως υπήρχαν δυο αετοί που κάθονταν ήρεμοι απολαμβάνοντας την βροχή. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με τους αετούς και προχωρήσαμε στην επόμενη στάση. Είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε και τα αποδυτήρια των επισκεπτών και να χρησιμοποιήσουμε τα virtual reality γυαλιά που σε έβαζαν μέσα στον γήπεδο καθώς έβγαινε η ομάδα στο γρασίδι. Πολύ ωραίο! Δυστυχώς η μικρή πεινούσε και γκρίνιαζε πολύ και με δυσκόλεψε πολύ αλλά είναι αυτό ένα ρίσκο του να ταξιδεύεις με μικρά παιδιά.

Είχα δει πως είχε ένα μαγαζί με φαγητό δίπλα από το μαγαζί με τα αναμνηστικά και της αγόρασα ένα τοστ να φάει ενώ εμείς σχεδιάζαμε τις επόμενες κινήσεις μας. Η βροχή ήταν πολύ έντονη και πραγματικά μας ανησυχούσε γιατί δεν είχαμε ομπρέλες αλλά και μας περιόριζε στο τι μπορούσαμε να κάνουμε. Μιας και ήταν μεσημεράκι αποφασίσαμε όταν σταματήσει λίγο η βροχή να πάμε να φάμε στο ρεστοράν που εχθές ήταν κλειστό. Όταν κόπασε λίγο η βροχή φύγαμε προς το μετρό με προορισμό το κέντρο. Ο καιρός συνέχιζε να είναι γκρίζος και καταθλιπτικός αλλά η βροχή είχε σταματήσει προς το παρόν και ήρεμοι βγάζαμε φωτογραφίες αυτά που μας άρεσαν. Ξαφνικά άρχισε να βρέχει πολύ και τρέχαμε να βρούμε το μαγαζί, συχνά σταματώντας κάτω από ότι μπαλκονάκι μπορούσαμε να βρούμε και δόξα το θεό όταν φτάσαμε μούσκεμα στο ρεστοράν το βρήκαμε ανοικτό. Αν ήταν κλειστό δεν ξέρω τι θα κάναμε!! Το μαγαζί το λένε Salada de Frutas, ήταν μικρό με 4 τραπεζάκια και εκτός από ένα όλα τα άλλα ήταν άδεια. Ο τοίχος ντυμένος με πλακάκια και ένα δύο κομμάτια τέχνης, πραγματικά όμορφο και παραδοσιακό ρεστοράν. Ο ηλικιωμένος κύριος μας πήρε την παραγγελία η οποία ήταν δυο πιάτα μπακαλιάρο με πατάτες και χόρτα και εγώ πήρα ένα παραδοσιακό πιάτο με γαρίδες και για την μέση κροκέτες με κρέας. Δεν μου άρεσε καθόλου το πιάτο μου, εκτός από τις γαρίδες που ήταν οριακά νόστιμες ο χυλός φοβερά άγευστος. Αυτό που ήταν φοβερά νόστιμό ήταν το πιάτο με τις κροκέτες!

Μετά το φαί αποφασίσαμε να πιούμε κάτι στο Hard Rock Cafe και εφόσον έξω είχε πλέον σταματήσει η βροχή πήγαμε με τα πόδια μας μέχρι εκεί. Περάσαμε και πίσω από το πιο γνωστό ασανσερ της Λισαβόνας, σημειωμένος στην λίστα με τα αξιοθέατα που θα επισκεφτούμε τις επόμενες ημέρες. Στον δρόμο μας βρήκαμε και ένα μαγαζί με πολύ ενδιαφέρουσα διακόσμηση που πουλούσε κονσέρβες, ένα προϊόν για το οποίο είναι γνωστή η Λισαβόνα αλλά οι τιμές ήταν απίστευτα ακριβές! Η έκπληξη ήταν ότι ένας πωλητής γνώρισε λίγα ελληνικά και μας έφερε και μενού των προϊόντων στα ελληνικά! Λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας σταμάτησα σε ένα μαγαζί που έφτιαχνε φρέσκα pastel de nata, φωλιές σφολιάτας με φρέσκια κρέμα, και πήρα να φάω δυο ζεστά ζεστά γλυκίσματα και ήταν πεντανόστιμα!! Η κρέμα ζεστή και γλυκιά και η ζύμη τραγανη. Το hard rock café είναι ένα από τα στάνταρ μαγαζιά που θα επισκεφτούμε σε κάθε πόλη που βρισκόμαστε (εφόσον φυσικά λειτουργεί ένα παράρτημα) και ο άντρας μου αγοράζει πάντα μια μπλούζα με την στάμπα του μαγαζιού. Εφέτος το πήγε ένα βήμα παραπέρα και αγόρασε και ένα μπρελόκ. Πήρα το ίδιο που είχα πάρει και στην Ρώμη μια λεμονάδα με φράουλες και μέντα ενώ ο άντρας μου μια μπύρα και ο φίλος μας έναν καφέ. Η μικρή κοιμόταν στην αγκαλιά μου ενώ εγώ απολάμβανα την λεμονάδα μου και ήταν μια τόσο γλυκιά στιγμή. Λόγω happy hour ο λογαριασμός ήταν χαμηλός και μετά από κανένα σαραντάλεπτο καλέσαμε ένα bolt για να μας πάει σπίτι.

Πήγαμε σουπερ μάρκετ για να προμηθευτούμε σνακ για την επόμενη μέρα και μετά για ξεκούραση. Για βραδινό μας περίμενε το Νεπαλέζικο κοντά στο διαμέρισμα μας που είχε εξαιρετικές κριτικές. Μόλις κάτσαμε μας έφεραν τις καυτερές σως που πραγματικά ήταν θάνατος!! Παραγγείλαμε pakoras που ήρθε με μια καυτερή σως για να μοιραστούμε και εγω προχώρησα με την κλασσική μου επιλογή γλυκόξινο κοτόπουλο με ρύζι ατμού ενώ ο άντρας μου πήρε μια σούπα. Καλό ήταν αλλά τίποτα το φανταστικό. Εδώ κλείσαμε και την δεύτερη μέρα μας στην Λισαβόνα και με χαρά περιμένουμε την Τρίτη!

 

[Georgia86]

Τρίτη μέρα:

Σήμερα η μέρα ήταν καλή και δεν αγχωνόμουν για την βροχή. Παράλληλα με το πρωινό μου έψαχνα την κατάλληλη και πιο γρήγορη διαδρομή για το Torre de Belém γιατί σήμερα θέλαμε να δούμε ένα σωρό αξιοθέατα από εκείνη την πλευρά της πόλης. Για να φτάσουμε στο πύργο Μπελέμ, όπως το λέμε στα ελληνικά, επιβιβαστήκαμε την πράσινη γραμμή του μετρό και κατεβήκαμε στην στάση Cais do Sodre. Μετά περιμέναμε την γραμμή τραμ με το νούμερο15Ε, που ήταν γεμάτη με κόσμο. Φτάσαμε μετά από είκοσι λεπτά μιας όμορφης βόλτας στην πόλη και κατεβήκαμε στην στάση Lg princesa. Χρησιμοποιήσαμε την αερογέφυρα για να περάσουμε απέναντι και μόλις φτάσαμε στον πύργο ενημερωθήκαμε ότι υπάρχει αναμονή δύο ωρών για να μπούμε μέσα, φυσικά αποφασίσαμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου αλλά ούτε και την διάθεση να περιμένουμε και απλά θα το απολαύσουμε μόνο εξωτερικά.

Η κατασκευή του πύργου ολοκληρώθηκε το 1520 και χτίστηκε σε στυλ manuelino από τον αρχιτέκτονα Francisco de Arruda και σκοπός του ήταν να προστατεύει την πόλη. Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO, ένα από τα τρία στην Λισαβόνα! Μου αρέσει πολύ έτσι όπως βρίσκεται μέσα στον ποταμό Τάγο, πραγματικά είναι σαν να βγήκε από παραμύθι. Προχωρήσαμε επάνω στην άμμο και βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες, μάλιστα στην προσπάθεια μου να βγάλω την μικρή έπεσα κάτω μπροστά σε ένα σωρό κόσμο. Καθίσαμε αρκετή ώρα και για αναμνηστικό πήραμε ένα κοχυλάκι που βρήκαμε και αφού αποφασίσαμε ότι πήραμε ότι χρειαζόμασταν από το αξιοθέατο αυτό φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Προχωρήσαμε παράλληλα του ποταμού, πήραμε στην μικρή μια μπάλα παγωτό σοκολάτας και είδαμε μπροστά μας ένα λεωφορείο να μπαίνει με φόρα στον ποταμό και να μεταμορφώνεται σε βάρκα. Πολύ ενδιαφέρον! Φτάσαμε στο Μνημείο των Ανακαλύψεων, κατασκευασμένο το 1960 προς τιμήν των θαλασσοπόρων εξερευνητών που έκαναν ένα σωρό ανακαλύψεις την Πορτογαλία. Στις δύο πλευρές του μνημείου υπάρχουν τριάντα τρία αγάλματα Πορτογάλων εξερευνητών από την Εποχή των Ανακαλύψεων.

Είχε αρχίσει να φυσάει πολύ και κάθισα λίγο να ξεκουραστώ πριν φύγουμε για το μοναστήρι του Ιερώνυμου που είχαμε δει κατά την διαδρομή μας προς το Belem και μας είχε εντυπωσιάσει. Διασχίσαμε την Jardim da Praça do Império, μια μικρή περιποιημένη πλατεία με μερικές πολύ όμορφες πάπιες και έτσι φτάσαμε έξω από το Μοναστήρι. Σκεφτήκαμε αν θα περιμένουμε στην σειρά για να αγοράσουμε εισιτήρια αλλά βρήκαμε την είσοδο προς την εκκλησία που ήταν δωρεάν και μπήκαμε. Υπάρχει κάτι στις καθολικές εκκλησίες που με κάνει να νιώθω δέος, είναι κατασκευασμένες έτσι όπως είναι για να κάνουν τον πιστό να νιώθει μικρός μπροστά στο θείο. Σε αυτή τη φάση το χτυπημένο μου πόδι πονούσε αρκετά και το στομάχι μας γουργούριζε για αυτό αποφασίσαμε να πάμε στο ρεστοράν που είχαμε επιλέξει το οποίο βρισκόταν αρκετά μακριά.

Ευτυχώς περνούσε το κατάλληλο λεωφορείο δίπλα από την εκκλησία και έτσι δεν χρειάστηκε να περπατήσουμε. Στο google έλεγε πως το ρεστοράν “Sucolento” κλείνει σε λίγη ώρα αλλά αποφασίσαμε να πάμε έτσι και αλλιώς και αν δεν το βρίσκαμε ανοικτό θα ψάχναμε κάποιο άλλο. Ευτυχώς ήταν ανοικτό αν και τελείως άδειο. Καθίσαμε και ήρθε μια πολύ ευγενική σερβιτόρα και μας εξυπηρέτησε πολύ καλά και με χαμόγελο. Πήραμε όλοι (και η μικρή) μπριζόλα μοσχαρίσια, οι κανονικές μερίδες στα 16 ευρώ ενώ της μικρής ήταν στα 9. Το φαί ήταν καλό, χορτάσαμε και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω με το λεωφορείο και να επισκεφτούμε ξανά την κεντρική πλατεία για να την δει και ο φίλος μας.

Αυτή την φορά την πλησιάσαμε από την πλευρά του ποταμού / λίμνης. Ο καιρός αν και γκρίζος μου ταίριαζε απίθανα πολύ και απολάμβανα ιδιαιτέρως το ταξίδι αυτό. Αυτή η φευγαλέα απόδραση από την πραγματικότητα είναι πολύ σημαντική, γνωρίζεις ένα νέο τόπο και μέσα σου νιώθεις μια ευτυχία διαφορετική που δεν τη βρίσκεις στην καθημερινότητα σου. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περάσαμε κάτω από την πύλη όπου πετύχαμε ένα μαγαζί που φτιάχνει παραδοσιακά Pastel De Bacalhau, ζύμη γεμάτη με μπακαλιάρο με πατάτες και διάφορα άλλα μυρωδικά. Προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου, πολύ ψαρίλα για τα γούστα μου. Από εκεί πήγαμε βόλτα ως το ασανσέρ και προχωρήσαμε μέχρι το μετρό όπου μας πήρε είκοσι λεπτά περπάτημα σε ανηφόρα για να φτάσουμε σπίτι μας. Για βραδινό πήραμε κάτι από το σούπερ μάρκετ και καθίσαμε σπίτι γιατί την επόμενη είχαμε την μεγάλη μας εκδρομή!

 

[erodios]

Όμορφη εξιστόρηση. Τη συνέχειά της όμως θα τη διαβάσω όταν επιστρέψω από το δικό μου ταξίδι. Αλήθεια, ποια περίοδο ήσαστε στη Λισαβόνα;