Πορτογαλία Λισαβόνα: τρώγοντας Pastel de nata με θέα τον Ατλαντικό.

[Georgia86]

Τρίτη μέρα:

Σήμερα η μέρα ήταν καλή και δεν αγχωνόμουν για την βροχή. Παράλληλα με το πρωινό μου έψαχνα την κατάλληλη και πιο γρήγορη διαδρομή για το Torre de Belém γιατί σήμερα θέλαμε να δούμε ένα σωρό αξιοθέατα από εκείνη την πλευρά της πόλης. Για να φτάσουμε στο πύργο Μπελέμ, όπως το λέμε στα ελληνικά, επιβιβαστήκαμε την πράσινη γραμμή του μετρό και κατεβήκαμε στην στάση Cais do Sodre. Μετά περιμέναμε την γραμμή τραμ με το νούμερο15Ε, που ήταν γεμάτη με κόσμο. Φτάσαμε μετά από είκοσι λεπτά μιας όμορφης βόλτας στην πόλη και κατεβήκαμε στην στάση Lg princesa. Χρησιμοποιήσαμε την αερογέφυρα για να περάσουμε απέναντι και μόλις φτάσαμε στον πύργο ενημερωθήκαμε ότι υπάρχει αναμονή δύο ωρών για να μπούμε μέσα, φυσικά αποφασίσαμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου αλλά ούτε και την διάθεση να περιμένουμε και απλά θα το απολαύσουμε μόνο εξωτερικά.

Η κατασκευή του πύργου ολοκληρώθηκε το 1520 και χτίστηκε σε στυλ manuelino από τον αρχιτέκτονα Francisco de Arruda και σκοπός του ήταν να προστατεύει την πόλη. Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO, ένα από τα τρία στην Λισαβόνα! Μου αρέσει πολύ έτσι όπως βρίσκεται μέσα στον ποταμό Τάγο, πραγματικά είναι σαν να βγήκε από παραμύθι. Προχωρήσαμε επάνω στην άμμο και βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες, μάλιστα στην προσπάθεια μου να βγάλω την μικρή έπεσα κάτω μπροστά σε ένα σωρό κόσμο. Καθίσαμε αρκετή ώρα και για αναμνηστικό πήραμε ένα κοχυλάκι που βρήκαμε και αφού αποφασίσαμε ότι πήραμε ότι χρειαζόμασταν από το αξιοθέατο αυτό φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Προχωρήσαμε παράλληλα του ποταμού, πήραμε στην μικρή μια μπάλα παγωτό σοκολάτας και είδαμε μπροστά μας ένα λεωφορείο να μπαίνει με φόρα στον ποταμό και να μεταμορφώνεται σε βάρκα. Πολύ ενδιαφέρον! Φτάσαμε στο Μνημείο των Ανακαλύψεων, κατασκευασμένο το 1960 προς τιμήν των θαλασσοπόρων εξερευνητών που έκαναν ένα σωρό ανακαλύψεις την Πορτογαλία. Στις δύο πλευρές του μνημείου υπάρχουν τριάντα τρία αγάλματα Πορτογάλων εξερευνητών από την Εποχή των Ανακαλύψεων.

Είχε αρχίσει να φυσάει πολύ και κάθισα λίγο να ξεκουραστώ πριν φύγουμε για το μοναστήρι του Ιερώνυμου που είχαμε δει κατά την διαδρομή μας προς το Belem και μας είχε εντυπωσιάσει. Διασχίσαμε την Jardim da Praça do Império, μια μικρή περιποιημένη πλατεία με μερικές πολύ όμορφες πάπιες και έτσι φτάσαμε έξω από το Μοναστήρι. Σκεφτήκαμε αν θα περιμένουμε στην σειρά για να αγοράσουμε εισιτήρια αλλά βρήκαμε την είσοδο προς την εκκλησία που ήταν δωρεάν και μπήκαμε. Υπάρχει κάτι στις καθολικές εκκλησίες που με κάνει να νιώθω δέος, είναι κατασκευασμένες έτσι όπως είναι για να κάνουν τον πιστό να νιώθει μικρός μπροστά στο θείο. Σε αυτή τη φάση το χτυπημένο μου πόδι πονούσε αρκετά και το στομάχι μας γουργούριζε για αυτό αποφασίσαμε να πάμε στο ρεστοράν που είχαμε επιλέξει το οποίο βρισκόταν αρκετά μακριά.

Ευτυχώς περνούσε το κατάλληλο λεωφορείο δίπλα από την εκκλησία και έτσι δεν χρειάστηκε να περπατήσουμε. Στο google έλεγε πως το ρεστοράν “Sucolento” κλείνει σε λίγη ώρα αλλά αποφασίσαμε να πάμε έτσι και αλλιώς και αν δεν το βρίσκαμε ανοικτό θα ψάχναμε κάποιο άλλο. Ευτυχώς ήταν ανοικτό αν και τελείως άδειο. Καθίσαμε και ήρθε μια πολύ ευγενική σερβιτόρα και μας εξυπηρέτησε πολύ καλά και με χαμόγελο. Πήραμε όλοι (και η μικρή) μπριζόλα μοσχαρίσια, οι κανονικές μερίδες στα 16 ευρώ ενώ της μικρής ήταν στα 9. Το φαί ήταν καλό, χορτάσαμε και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω με το λεωφορείο και να επισκεφτούμε ξανά την κεντρική πλατεία για να την δει και ο φίλος μας.

Αυτή την φορά την πλησιάσαμε από την πλευρά του ποταμού / λίμνης. Ο καιρός αν και γκρίζος μου ταίριαζε απίθανα πολύ και απολάμβανα ιδιαιτέρως το ταξίδι αυτό. Αυτή η φευγαλέα απόδραση από την πραγματικότητα είναι πολύ σημαντική, γνωρίζεις ένα νέο τόπο και μέσα σου νιώθεις μια ευτυχία διαφορετική που δεν τη βρίσκεις στην καθημερινότητα σου. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περάσαμε κάτω από την πύλη όπου πετύχαμε ένα μαγαζί που φτιάχνει παραδοσιακά Pastel De Bacalhau, ζύμη γεμάτη με μπακαλιάρο με πατάτες και διάφορα άλλα μυρωδικά. Προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου, πολύ ψαρίλα για τα γούστα μου. Από εκεί πήγαμε βόλτα ως το ασανσέρ και προχωρήσαμε μέχρι το μετρό όπου μας πήρε είκοσι λεπτά περπάτημα σε ανηφόρα για να φτάσουμε σπίτι μας. Για βραδινό πήραμε κάτι από το σούπερ μάρκετ και καθίσαμε σπίτι γιατί την επόμενη είχαμε την μεγάλη μας εκδρομή!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 7
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[erodios]

Περιμένω τη συνέχεια! Επειδή είμαι υπ' ατμόν για Πορτογαλία, ελπίζω να προλάβω να διαβάσω το επόμενο κεφάλαιο πριν από την αναχώρησή μου. Πρακτική απορία: με το ίδιο εισιτήριο 1,80€ μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μετρό και το λεωφορείο;

 

[Georgia86]

Περιμένω τη συνέχεια! Επειδή είμαι υπ' ατμόν για Πορτογαλία, ελπίζω να προλάβω να διαβάσω το επόμενο κεφάλαιο πριν από την αναχώρησή μου. Πρακτική απορία: με το ίδιο εισιτήριο 1,80€ μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μετρό και το λεωφορείο;

Καλησπέρα! Αύριο θα ανέβει η δεύτερη μέρα της ιστορίας μας. Ναι, μπορείς!

 

[αντον]

Περιμένω τη συνέχεια! Επειδή είμαι υπ' ατμόν για Πορτογαλία, ελπίζω να προλάβω να διαβάσω το επόμενο κεφάλαιο πριν από την αναχώρησή μου. Πρακτική απορία: με το ίδιο εισιτήριο 1,80€ μπορείς να χρησιμοποιήσεις το μετρό και το λεωφορείο;

Καλησπέρα
Χθες γύρισα από 8ημερο τουρ στην Πορτογαλία.
Αξίζει η αγορά ημερήσιας κάρτας συγκοινωνιών 7.5 ευρώ είναι για 24 ώρες από την πρώτη διαδρομη,εάν κανείς διαδρομές,γιατί το απλό εισιτήριο είναι για μια διαδρομή ,δεν ισχυει για μετεπιβίβαση,έχει άλλη τιμή εάν είναι ηλεκτρονική αγορά ,άλλη τιμή αγοράς από τον οδηγό κλπ.
Αγοράζεις μια κάρτα 50 λεπτά και την φορτίζεις με χρήμα ,με ελάχιστο τα τρία ευρώ και σε κάθε διαδρομή με λεωφορείο η τραίνο αφερει το ποσό του εισιτήριου
Στο Πόρτο το απλό εισιτήριο 2.5 ευρώ
Κατέβασε bolt,uber γιατί τα ταξί είναι παμφθηνα και πολλές φορές πιο φτηνά από συγκοινωνία εάν είναι δύο άτομα και πάνω.

 

[Sassenach77]

Εγώ θέλω να μου δείξεις τι βιβλίο αναμνηστικό πήρες αυτή τη φορά!

 

[Georgia86]

Εγώ θέλω να μου δείξεις τι βιβλίο αναμνηστικό πήρες αυτή τη φορά!

Hahaha !

 

[Georgia86]

Δεύτερη μέρα:

Το πρωί το πόδι μου συνέχιζε να πονάει. Όποτε πετάχτηκα μέχρι το φαρμακείο κάτω από το σπίτι μας και αγόρασα μια πατερίτσα, ελαστική γάζα και Voltaren κρέμα. Έβρεχε οπότε αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το γήπεδο της Μπενφίκα όπου ξέραμε θα ήμασταν μέσα και θα γλυτώναμε από την βροχή και να πάμε την επόμενη μέρα σε αυτά που θέλαμε να δούμε εξωτερικά. Ο άντρας μου ήθελε πολύ να δει το γήπεδο όπου η Ελλάδα κατέκτησε το Ευρωπαϊκό το 2004. Περπατήσαμε μέχρι το μετρό και κατεβήκαμε στην στάση Alto dos Moinhos που βρίσκεται πολύ κοντά στο γήπεδο. Ο ουρανός ήταν γκρίζος και ψιχάλιζε απαλά δεν φαινόταν ότι θα έχουμε μια καλή μέρα.

Η είσοδος είναι 15 ευρώ και 9 ευρώ για τα παιδιά αλλά επιλέξαμε το family πακέτο που ήταν στα 35 ευρώ. Μπορείς να αγοράσεις το εισιτήριο σου από την boutique της Μπενφίκα, εμείς αγοράσαμε και ένα κασκόλ. Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο, μόνο εμείς και λίγοι φανς της Machester City που έπαιζε την επόμενη μέρα με την Σπόρτινγκ Λισαβόνας για το Champions League. Το τούρ ξεκινάει με μια φωτογράφιση και αμέσως ανεβήκαμε προς το δωμάτιο με τις μακέτες όπου ένας tour guide μας ενημέρωσε πως το τωρινό γήπεδο χτίστηκε για το Euro αλλά το αρχικό είχε χτιστεί το 1953. Ακολουθώντας την πορεία που μας έδειχναν στο χαρτί που μας έδωσαν βγήκαμε στις εξέδρες όπου μας έδειξαν το τέρμα που μπήκε το γκολ της εθνικής μας και κέρδισε το Euro 2004! Το γήπεδο είναι πανέμορφο. Ακόμα και έμενα που δεν με ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο μπορώ να παραδεχτώ ότι έκαναν εξαιρετική δουλεία. Θέλαμε να κατεβούμε προς τα κάτω πιο κοντά στο γρασίδι και μάλιστα είδαμε πως υπήρχαν δυο αετοί που κάθονταν ήρεμοι απολαμβάνοντας την βροχή. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες με τους αετούς και προχωρήσαμε στην επόμενη στάση. Είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε και τα αποδυτήρια των επισκεπτών και να χρησιμοποιήσουμε τα virtual reality γυαλιά που σε έβαζαν μέσα στον γήπεδο καθώς έβγαινε η ομάδα στο γρασίδι. Πολύ ωραίο! Δυστυχώς η μικρή πεινούσε και γκρίνιαζε πολύ και με δυσκόλεψε πολύ αλλά είναι αυτό ένα ρίσκο του να ταξιδεύεις με μικρά παιδιά.

Είχα δει πως είχε ένα μαγαζί με φαγητό δίπλα από το μαγαζί με τα αναμνηστικά και της αγόρασα ένα τοστ να φάει ενώ εμείς σχεδιάζαμε τις επόμενες κινήσεις μας. Η βροχή ήταν πολύ έντονη και πραγματικά μας ανησυχούσε γιατί δεν είχαμε ομπρέλες αλλά και μας περιόριζε στο τι μπορούσαμε να κάνουμε. Μιας και ήταν μεσημεράκι αποφασίσαμε όταν σταματήσει λίγο η βροχή να πάμε να φάμε στο ρεστοράν που εχθές ήταν κλειστό. Όταν κόπασε λίγο η βροχή φύγαμε προς το μετρό με προορισμό το κέντρο. Ο καιρός συνέχιζε να είναι γκρίζος και καταθλιπτικός αλλά η βροχή είχε σταματήσει προς το παρόν και ήρεμοι βγάζαμε φωτογραφίες αυτά που μας άρεσαν. Ξαφνικά άρχισε να βρέχει πολύ και τρέχαμε να βρούμε το μαγαζί, συχνά σταματώντας κάτω από ότι μπαλκονάκι μπορούσαμε να βρούμε και δόξα το θεό όταν φτάσαμε μούσκεμα στο ρεστοράν το βρήκαμε ανοικτό. Αν ήταν κλειστό δεν ξέρω τι θα κάναμε!! Το μαγαζί το λένε Salada de Frutas, ήταν μικρό με 4 τραπεζάκια και εκτός από ένα όλα τα άλλα ήταν άδεια. Ο τοίχος ντυμένος με πλακάκια και ένα δύο κομμάτια τέχνης, πραγματικά όμορφο και παραδοσιακό ρεστοράν. Ο ηλικιωμένος κύριος μας πήρε την παραγγελία η οποία ήταν δυο πιάτα μπακαλιάρο με πατάτες και χόρτα και εγώ πήρα ένα παραδοσιακό πιάτο με γαρίδες και για την μέση κροκέτες με κρέας. Δεν μου άρεσε καθόλου το πιάτο μου, εκτός από τις γαρίδες που ήταν οριακά νόστιμες ο χυλός φοβερά άγευστος. Αυτό που ήταν φοβερά νόστιμό ήταν το πιάτο με τις κροκέτες!

Μετά το φαί αποφασίσαμε να πιούμε κάτι στο Hard Rock Cafe και εφόσον έξω είχε πλέον σταματήσει η βροχή πήγαμε με τα πόδια μας μέχρι εκεί. Περάσαμε και πίσω από το πιο γνωστό ασανσερ της Λισαβόνας, σημειωμένος στην λίστα με τα αξιοθέατα που θα επισκεφτούμε τις επόμενες ημέρες. Στον δρόμο μας βρήκαμε και ένα μαγαζί με πολύ ενδιαφέρουσα διακόσμηση που πουλούσε κονσέρβες, ένα προϊόν για το οποίο είναι γνωστή η Λισαβόνα αλλά οι τιμές ήταν απίστευτα ακριβές! Η έκπληξη ήταν ότι ένας πωλητής γνώρισε λίγα ελληνικά και μας έφερε και μενού των προϊόντων στα ελληνικά! Λίγο πριν φτάσουμε στον προορισμό μας σταμάτησα σε ένα μαγαζί που έφτιαχνε φρέσκα pastel de nata, φωλιές σφολιάτας με φρέσκια κρέμα, και πήρα να φάω δυο ζεστά ζεστά γλυκίσματα και ήταν πεντανόστιμα!! Η κρέμα ζεστή και γλυκιά και η ζύμη τραγανη. Το hard rock café είναι ένα από τα στάνταρ μαγαζιά που θα επισκεφτούμε σε κάθε πόλη που βρισκόμαστε (εφόσον φυσικά λειτουργεί ένα παράρτημα) και ο άντρας μου αγοράζει πάντα μια μπλούζα με την στάμπα του μαγαζιού. Εφέτος το πήγε ένα βήμα παραπέρα και αγόρασε και ένα μπρελόκ. Πήρα το ίδιο που είχα πάρει και στην Ρώμη μια λεμονάδα με φράουλες και μέντα ενώ ο άντρας μου μια μπύρα και ο φίλος μας έναν καφέ. Η μικρή κοιμόταν στην αγκαλιά μου ενώ εγώ απολάμβανα την λεμονάδα μου και ήταν μια τόσο γλυκιά στιγμή. Λόγω happy hour ο λογαριασμός ήταν χαμηλός και μετά από κανένα σαραντάλεπτο καλέσαμε ένα bolt για να μας πάει σπίτι.

Πήγαμε σουπερ μάρκετ για να προμηθευτούμε σνακ για την επόμενη μέρα και μετά για ξεκούραση. Για βραδινό μας περίμενε το Νεπαλέζικο κοντά στο διαμέρισμα μας που είχε εξαιρετικές κριτικές. Μόλις κάτσαμε μας έφεραν τις καυτερές σως που πραγματικά ήταν θάνατος!! Παραγγείλαμε pakoras που ήρθε με μια καυτερή σως για να μοιραστούμε και εγω προχώρησα με την κλασσική μου επιλογή γλυκόξινο κοτόπουλο με ρύζι ατμού ενώ ο άντρας μου πήρε μια σούπα. Καλό ήταν αλλά τίποτα το φανταστικό. Εδώ κλείσαμε και την δεύτερη μέρα μας στην Λισαβόνα και με χαρά περιμένουμε την Τρίτη!

 

[Georgia86]

Τρίτη μέρα:

Σήμερα η μέρα ήταν καλή και δεν αγχωνόμουν για την βροχή. Παράλληλα με το πρωινό μου έψαχνα την κατάλληλη και πιο γρήγορη διαδρομή για το Torre de Belém γιατί σήμερα θέλαμε να δούμε ένα σωρό αξιοθέατα από εκείνη την πλευρά της πόλης. Για να φτάσουμε στο πύργο Μπελέμ, όπως το λέμε στα ελληνικά, επιβιβαστήκαμε την πράσινη γραμμή του μετρό και κατεβήκαμε στην στάση Cais do Sodre. Μετά περιμέναμε την γραμμή τραμ με το νούμερο15Ε, που ήταν γεμάτη με κόσμο. Φτάσαμε μετά από είκοσι λεπτά μιας όμορφης βόλτας στην πόλη και κατεβήκαμε στην στάση Lg princesa. Χρησιμοποιήσαμε την αερογέφυρα για να περάσουμε απέναντι και μόλις φτάσαμε στον πύργο ενημερωθήκαμε ότι υπάρχει αναμονή δύο ωρών για να μπούμε μέσα, φυσικά αποφασίσαμε ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου αλλά ούτε και την διάθεση να περιμένουμε και απλά θα το απολαύσουμε μόνο εξωτερικά.

Η κατασκευή του πύργου ολοκληρώθηκε το 1520 και χτίστηκε σε στυλ manuelino από τον αρχιτέκτονα Francisco de Arruda και σκοπός του ήταν να προστατεύει την πόλη. Έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO, ένα από τα τρία στην Λισαβόνα! Μου αρέσει πολύ έτσι όπως βρίσκεται μέσα στον ποταμό Τάγο, πραγματικά είναι σαν να βγήκε από παραμύθι. Προχωρήσαμε επάνω στην άμμο και βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες, μάλιστα στην προσπάθεια μου να βγάλω την μικρή έπεσα κάτω μπροστά σε ένα σωρό κόσμο. Καθίσαμε αρκετή ώρα και για αναμνηστικό πήραμε ένα κοχυλάκι που βρήκαμε και αφού αποφασίσαμε ότι πήραμε ότι χρειαζόμασταν από το αξιοθέατο αυτό φύγαμε για τον επόμενο προορισμό μας. Προχωρήσαμε παράλληλα του ποταμού, πήραμε στην μικρή μια μπάλα παγωτό σοκολάτας και είδαμε μπροστά μας ένα λεωφορείο να μπαίνει με φόρα στον ποταμό και να μεταμορφώνεται σε βάρκα. Πολύ ενδιαφέρον! Φτάσαμε στο Μνημείο των Ανακαλύψεων, κατασκευασμένο το 1960 προς τιμήν των θαλασσοπόρων εξερευνητών που έκαναν ένα σωρό ανακαλύψεις την Πορτογαλία. Στις δύο πλευρές του μνημείου υπάρχουν τριάντα τρία αγάλματα Πορτογάλων εξερευνητών από την Εποχή των Ανακαλύψεων.

Είχε αρχίσει να φυσάει πολύ και κάθισα λίγο να ξεκουραστώ πριν φύγουμε για το μοναστήρι του Ιερώνυμου που είχαμε δει κατά την διαδρομή μας προς το Belem και μας είχε εντυπωσιάσει. Διασχίσαμε την Jardim da Praça do Império, μια μικρή περιποιημένη πλατεία με μερικές πολύ όμορφες πάπιες και έτσι φτάσαμε έξω από το Μοναστήρι. Σκεφτήκαμε αν θα περιμένουμε στην σειρά για να αγοράσουμε εισιτήρια αλλά βρήκαμε την είσοδο προς την εκκλησία που ήταν δωρεάν και μπήκαμε. Υπάρχει κάτι στις καθολικές εκκλησίες που με κάνει να νιώθω δέος, είναι κατασκευασμένες έτσι όπως είναι για να κάνουν τον πιστό να νιώθει μικρός μπροστά στο θείο. Σε αυτή τη φάση το χτυπημένο μου πόδι πονούσε αρκετά και το στομάχι μας γουργούριζε για αυτό αποφασίσαμε να πάμε στο ρεστοράν που είχαμε επιλέξει το οποίο βρισκόταν αρκετά μακριά.

Ευτυχώς περνούσε το κατάλληλο λεωφορείο δίπλα από την εκκλησία και έτσι δεν χρειάστηκε να περπατήσουμε. Στο google έλεγε πως το ρεστοράν “Sucolento” κλείνει σε λίγη ώρα αλλά αποφασίσαμε να πάμε έτσι και αλλιώς και αν δεν το βρίσκαμε ανοικτό θα ψάχναμε κάποιο άλλο. Ευτυχώς ήταν ανοικτό αν και τελείως άδειο. Καθίσαμε και ήρθε μια πολύ ευγενική σερβιτόρα και μας εξυπηρέτησε πολύ καλά και με χαμόγελο. Πήραμε όλοι (και η μικρή) μπριζόλα μοσχαρίσια, οι κανονικές μερίδες στα 16 ευρώ ενώ της μικρής ήταν στα 9. Το φαί ήταν καλό, χορτάσαμε και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω με το λεωφορείο και να επισκεφτούμε ξανά την κεντρική πλατεία για να την δει και ο φίλος μας.

Αυτή την φορά την πλησιάσαμε από την πλευρά του ποταμού / λίμνης. Ο καιρός αν και γκρίζος μου ταίριαζε απίθανα πολύ και απολάμβανα ιδιαιτέρως το ταξίδι αυτό. Αυτή η φευγαλέα απόδραση από την πραγματικότητα είναι πολύ σημαντική, γνωρίζεις ένα νέο τόπο και μέσα σου νιώθεις μια ευτυχία διαφορετική που δεν τη βρίσκεις στην καθημερινότητα σου. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και περάσαμε κάτω από την πύλη όπου πετύχαμε ένα μαγαζί που φτιάχνει παραδοσιακά Pastel De Bacalhau, ζύμη γεμάτη με μπακαλιάρο με πατάτες και διάφορα άλλα μυρωδικά. Προσωπικά δεν μου άρεσε καθόλου, πολύ ψαρίλα για τα γούστα μου. Από εκεί πήγαμε βόλτα ως το ασανσέρ και προχωρήσαμε μέχρι το μετρό όπου μας πήρε είκοσι λεπτά περπάτημα σε ανηφόρα για να φτάσουμε σπίτι μας. Για βραδινό πήραμε κάτι από το σούπερ μάρκετ και καθίσαμε σπίτι γιατί την επόμενη είχαμε την μεγάλη μας εκδρομή!

 

[erodios]

Όμορφη εξιστόρηση. Τη συνέχειά της όμως θα τη διαβάσω όταν επιστρέψω από το δικό μου ταξίδι. Αλήθεια, ποια περίοδο ήσαστε στη Λισαβόνα;

 

[Georgia86]

Όμορφη εξιστόρηση. Τη συνέχειά της όμως θα τη διαβάσω όταν επιστρέψω από το δικό μου ταξίδι. Αλήθεια, ποια περίοδο ήσαστε στη Λισαβόνα;

Καλησπέρα , πήγαμε αρχές Νοεμβρίου! Με το καλό να γύρισεις,μην χάσετε να κλείσετε εκδρομη regaleira cavo da rocka

 

[Georgia86]

Τέταρτη μέρα:

Για την τέταρτη μέρα είχαμε κλείσει φοβερή εκδρομή εκτός Λισαβόνας. Την ιδέα της πήραμε συζητώντας με έναν φίλο μας για το ταξίδι του στην Λισαβόνα και μας πρότεινε να κλείσουμε τον δικό τους οδηγό που τους πήγε μια ημερήσια εκδρομή στην Σίντρα. Θα κόστιζε 220 ευρώ αλλά θα βλέπαμε πολλά πράγματα επίσης θα μας έπαιρνε από το σπίτι το πρωί και θα μας γύριζε πίσω το βράδυ χωρίς να χρειαστεί εμείς να κάνουμε τίποτα. Ο οδηγός μας πήρε λίγο μετά τις εννιά και ξεκινήσαμε για το ταξίδι προς την Σίντρα που θα μας έπαιρνε περίπου σαράντα λεπτά αλλά μας πήρε παραπάνω γιατί εκείνη την μέρα είχαν απεργία τα ΜΜΜ. Η διαδρομή ήταν όμορφη και ο οδηγός ομιλητικός και πέρασε όμορφα η ώρα μέχρι να φτάσουμε.

Όταν φτάσαμε παρκάραμε ψηλά και σίγα σιγά κατεβήκαμε προς το κέντρο, με λίγη δυσκολία εγώ λόγω του ποδιού. Η Σίντρα είναι πανέμορφη, πολύ γραφική και ο βροχερός καιρός ταίριαζε πολύ στο όλο mood και την περιοχή. Μας πήγε σε ένα ζαχαροπλαστείο όπου δοκιμάσαμε το τοπικό γλυκό Travesseiros, μια ζύμη σφολιάτας γεμισμένη με κρέμα αμυγδάλου και από πάνω ζάχαρη. Πολύ νόστιμο και χορταστικό. Προχωρήσαμε τριγύρω στο κέντρο της πόλης που ήταν πολύ μικρό και αγοράσαμε διάφορα αναμνηστικά δωράκια. Φτάσαμε μέχρι το εθνικό παλάτι της Σίντρα. Πρόκειται για παλάτι του 16ου αιώνα, γνωστό για τις δύο καμινάδες του.

Από εκεί φύγαμε προς το αμάξι, η διαδρομή μέχρι το παλάτι Πένα ήταν πραγματικά υπέροχη. Ανεβαίνεις το βουνό μέσα από το δάσος και γύρω σου ψηλά πράσινα δέντρα σου δίνουν την αίσθηση ότι ζεις σε άλλη εποχή ενώ στο βάθος αχνοφαίνεται το σπίτι όπου γυρίστε κομμάτι της ταινίας η 9η πύλη με τον Johny Depp. Η επιλογές για να ανέβεις στο παλάτι είναι δύο: ή θα ανέβεις όλη την ανηφόρα ή θα περιμένεις το λεωφορείο το οποίο θα έκανε περί των δέκα λεπτών να ξεκινήσει. Ο οδηγός μας φαινόταν να βιάζεται για να μπούμε στην ώρα μας πριν τον πολύ κόσμο και αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να περπατήσω μέχρι επάνω. Κάτι που είναι δύσκολο σε καλή μέρα πόσο δε τώρα με το πόδι χτυπημένο και με μαγκούρα αλλά είπα δεν πειράζει..εμπειρία και αυτή! Και όμορφη εμπειρία η αλήθεια είναι καθώς μια βόλτα μέσα στο δάσος δεν είναι κάτι που μπορώ να κάνω στην καθημερινή μου ζωή.
Αυτό που κάνει το παλάτι Πένα τόσο ιδιαίτερο είναι ο παράξενος συνδυασμός αρχιτεκτονικών στυλ και επιρροών κάνοντας το ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα του ρομαντισμού με μίξη νεογοτθικών, μανουελίνια και μαυριτανικά στοιχεία μαζί με άλλα στυλ. Βασικά όταν βλέπεις το παλάτι όπως ανεβαίνεις αλλά και όταν φτάσεις από τα πλάγια πρόκειται για τρία διαφορετικού στυλ παλάτια σε ένα. Εσωτερικά είναι πολύ στενό, τα δωμάτια μικρά και το ένα μετά το άλλο και γενικά ένα πολύ περίεργο παλάτι να φανταστείς πως θα ζούσαν οι ένοικοι.

Μου άρεσε πολύ το εξωτερικό και η αραβική επιρροή σε διάφορα μέρη του παλατιού. Από εκεί φύγαμε για το πάρκο Quinta da Regaleira. Ξεκινήσαμε την ανάβαση μας με πολύ όμορφες εικόνες ενός πύργου και μετά ενός ποταμιού γεμάτο πράσινη άλγη όπου στα δεξιά είχε σκαλιά σκαλισμένα στον βράχο. Γενικά όλη η περιοχή είναι γεμάτη όμορφες εικονες και κτίσματα. Φτάσαμε στο πασίγνωστο πηγάδι της μυήσεως! Ένας τόπος μυστηρίου και μυστικισμού, ο ταξιδιώτης θα κατέβει μια στενή σκάλα μέχρι να φτάσει στο τελευταίο επίπεδο όπου θα βρεθεί σε στοές μέσα στο βουνό που θα σε βγάλουν σε ένα μικρό καταρράκτη όπου είναι η ευκαιρία του ταξιδιώτη να εξαγνιστεί. Από εκεί κάναμε την διαδρομή μέχρι την οικία του επιχειρηματία Αντόνιο Αγκουστίνιο Καρβάλιο Μοντέιρο, του ιδιοκτήτη της Quinta da Regaleira. Ο Μοντείρο αγόρασε την έκταση το 1892 και ανέθεσε την κατασκευή του παλατιού και των κήπων σε αρχιτέκτονες με εντολή να ενσωματώσουν συμβολισμούς και στοιχεία που παραπέμπουν σε διάφορες μυστικιστικές παραδόσεις και φιλοσοφίες. Πραγματικά ένας παράδεισος για εμένα, υπέροχο μέρος και σίγουρα χάνεις αν δεν το επισκεφτείς στο ταξίδι σου στην Πορτογαλία.

Ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα διάλλειμα με ένα ωραίο γεύμα πριν δούμε για πρώτη φορά τον Ατλαντικό! Μας οδήγησε ο οδηγός στην ταβέρνα που συνεργάζονται και μας άφησε να φάμε, παραγγείλαμε σουβλάκια και κοτόπουλο φιλέτο και ήταν όλα πολύ νόστιμα. Μετάνιωσα που δεν πήρα χταπόδι, γιατί το αγαπώ πολύ και ήταν φτηνό αλλά...τι να κάνεις!! Μετά από το φαγητό είχαμε κανονίσει επίσκεψη στο δυτικότερο μέρος της Ευρώπης το Cabo da Roca. Η διαδρομή ήταν πολύ ωραία και ήμουν ενθουσιασμένη που θα έβλεπα για πρώτη φορά τον Ατλαντικό. Το πάρκινγκ ήταν γεμάτο με αμάξια και βανάκια, το Cabo da Roca είναι ένας δημοφιλής προορισμός και μπορώ να καταλάβω γιατί. Η θέα είναι απίθανη, η άγρια ομορφιά του Ατλαντικού που πολλοί έχουμε συνδυάσει με την ταινία «Τιτανικός» σε αφήνει άφωνο. Πραγματικά από τις αγαπημένες μου στιγμές στο ταξίδι μας στην Πορτογαλία. Θέλαμε να προχωρήσουμε λίγο στο βουνό και έτσι χρειάστηκε να σκύψουμε κάτω από τα ξύλινα κάγκελα και να προχωρήσουμε προς την πλευρά του φάρου. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και έδενε υπέροχα με τα κύματα που έσκαγαν από κάτω μας για να δημιουργήσουν μια μέρα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Από εκεί ο οδηγός μας ήθελε να μας πάει σε ένα συγκεκριμένο μέρος να δούμε την δύση του ηλίου με φόντο τον ατλαντικό. Ήταν υπέροχη η δύση του ηλίου, ο ουρανός ντύθηκε με τόσα όμορφα και εντυπωσιακά χρώματα και τις δεκάδες αποχρώσεις τους. Η εκδρομή μας έφτανε στο τέλος της αλλά πριν γυρίσουμε πίσω μας πήγε για ένα καφέ στην περιοχή Cascais και παραγγείλαμε χυμό, καφέ και σοκολάτα και ήταν όλα σε πολύ καλή τιμή. Ξεκινήσαμε τον γυρισμό για το σπίτι. Είχε κίνηση αλλά ήμασταν όλοι κουρασμένοι και γεμάτοι εμπειρίες που απλά κοιτούσαμε έξω από το παράθυρο σιωπηλοί. Φτάσαμε λίγο μετά τις 8 το απόγευμα και τρέξαμε να προλάβουμε το σούπερ μάρκετ για να πάρουμε κάτι να φάμε και μείναμε σπίτι για ξεκούραση μετά από μια γεμάτη μέρα.

 

[Georgia86]

Πέμπτη μέρα :

Ξύπνησα το πρωί με πολύ όρεξη, έφαγα τοστάκι με υλικά που είχαμε πάρει το σούπερ μάρκετ και για γλυκάκι πετάχτηκα σε ζαχαροπλαστείο λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας για παραδοσιακές γεύσεις. Βεβαίως δεν θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε χωρίς μια επίσκεψη στην παιδική χαρά απέναντι από το σπίτι μας. Φύγαμε γεμάτη ενέργεια για μια ακόμα όμορφη μέρα στην Λισαβόνα!

Προχωρήσαμε προς την στάση των παραδοσιακών τραμ της Λισαβόνας και από εκεί πήγαμε μέχρι την βεράντα Miradouro da Graça η οποία είναι γνωστή για την ωραία θέα προς την πόλη.

Και ήρθε επιτέλους η ώρα να επισκεφτούμε το κάστρο. Το πόδι μου ήταν σχετικά καλά αν και με ανησυχούσε που θα προχωρούσαμε σε λιθόστρωτους δρόμους αλλά προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι και πολύ . Είχε μεγάλη σειρά για την έκδοση εισιτήριου του οποίου η τιμή είναι στα 15 ευρώ και για την μικρή δωρεάν. Ευτυχώς η ούρα κινήθηκε γρήγορα και καταφέραμε να μπούμε μέσα χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση.

Το κάστρο έχει χτιστεί επάνω στον μεγαλύτερο λόφο της Λισαβόνας με την ίδια επωνυμία από τους Βησιγότθους τον 5 αιώνα, επεκτάθηκε και τροποποιήθηκε τους επόμενους αιώνες για να καταλήξει στην σημερινή του κατάσταση. Το κάστρο προσφέρει πολύ ωραία θέα προς την πόλη όπως και την δυνατότητα να περπατήσεις ψηλά πάνω στα τείχη. Είδαμε και παγώνια μέσα στο κάστρο να κυκλοφορούν ελεύθερα και χωρίς φόβο. Κάναμε την βόλτα μας και καταλήξαμε σε κάτι τραπέζια όπου καθίσαμε να ξεκουραστούμε και κοιτάζοντας προς τα επάνω είδα να κάθονται στα κλαδιά του δέντρου ένα σωρό παγώνια.

Αποφασίσαμε να φύγουμε και να κατέβουμε προς το κέντρο και είδαμε πως το λεωφορείο που έκανε τέρμα εκεί μας βόλευε όποτε επιβιβαστήκαμε. Είχαμε σημειώσει δυο τρία πράγματα που θέλαμε να δούμε, ένα από αυτά ήταν και η Μονή Κάρμο. Χτίστηκε στο τέλος του 14ου αιώνα και μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1755 χρησιμοποιείται σαν μουσείο. Μου άρεσε πολύ ο χώρος και το μουσείο που έχει και τα εκθέματα έχουν πολύ ενδιαφέρον συμπεριλαμβανομένου και μερικών μουμιών.

Από εκεί βρήκα στο κινητό μου το πλησιέστερο βιβλιοπωλείο “Livraria Bertrand” που είναι και το παλαιότερο βιβλιοπωλείο στον κόσμο. Η συλλογή με αγγλικά βιβλία είναι μικρή και μου έκανε εντύπωση ότι έπρεπε να δώσεις 3 ευρώ για να αγοράσεις την δική τους σακούλα καθώς δεν έδιναν την κλασσική σακούλα. Η επόμενη στάση μας ήταν ο ανελκυστήρας της Σάντα Ζούστα, τον οποίο τον πλησιάσαμε από το πάνω επίπεδο βγάζοντας πολύ όμορφες φωτογραφίες προς την πόλη. Αποφασίσαμε να μην δώσουμε τα έξι ευρώ για να κατέβουμε έναν όροφο και απλά το πήραμε με τα πόδια μας.

Εκεί κοντά ήταν και το ρεστοράν που είχαμε σημειώσει και ευτυχώς είχε τραπέζι να κάτσουμε. Φαινόταν πολύ παραδοσιακό με την κουζίνα να βρίσκεται στον πρώτο όροφο και τα φαγητά να κατεβαίνουν με ασανσέρ φαγητού. Ο άντρας μου πήρε σαρδέλες, παραδοσιακό φαγητό, εγώ και ο φίλος μας πήραμε μπριζολάκια με την μικρή να επιλέγει μία σούπα. Μετά το φαί σταματήσαμε για λίγα pastel de nata με ιδιαίτερες γεύσεις, εγώ προτίμησα pastel den nata με τιραμισού.

Το γλυκό ήταν ωραίο και μετά για χώνεψη αποφασίσαμε να πάμε με το μετρό μέχρι το πάρκο του Εδουάρδου Ζ που ήταν ουσιαστικά εκτάσεις πρασίνου, κάτι που λείπει πολύ από την Αθήνα. Στον χώρο βρίσκεται και το περίπτερο Carlos Lopez που το μετέφεραν στην Λισαβόνα από την διεθνή έκθεση στην Βραζιλία το 1922. Στο πάρκο είχαν μαζευτεί πολλοί ιδιοκτήτες σκυλιών με τα σκυλάκια τους και κάναμε λίγο χάζι μέχρι να αποφασίσουμε να πάρουμε ένα ταξί και να γυρίσουμε σπίτι μας.

Αφού ξεκουραστήκαμε βγήκαμε για την βραδινή μας βόλτα. Για φαγητό πήγαμε στα Μcdonalds που βρίσκονταν μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο, πήραμε το ασανσέρ και παραγγείλαμε σε κάτι μηχανήματα που έχουν στο κατάστημα. Φάγαμε και χορτάτοι βγήκαμε για περπάτημα στην πόλη.

Η επόμενη μέρα θα ήταν η τελευταία γεμάτη μέρα που θα είχαμε στην Λισαβόνα!