στο σταθμό δίπλα από κάτι σκουπίδια να περιμένουμε το λεωφορείο, το οποίο δεν άργησε να έρθει, να πας πάει στο Algeciras. Τέσσερις θα έφτανε Σεβίλλη όπου στις πέντε θα περνάμε το άλλο για ταρίφα. Μετά από καμιά πενηντάρια βόλτες στο σταθμό μπήκαμε στο λεωφορείο. Τόσο κρύο μέσα σε λεωφορείο δεν είχα ξανανιώσει άπλωνα τι πετσέτα στα πόδια μου για να μην κρυώνω αλλά μάταια. Το ωραίο στην υπόθεση είναι πως όταν μπαίνεις μέσα στο λεωφορείο για κάπου δεν είσαι και εντελώς σίγουρος πως πάει εκεί που θέλεις. Οπότε έχει ένα σασπένς. Τελικά τα καταφέραμε και φτάσαμε Algeciras όπου μετά πήραμε το τοπικό λεωφορείο για ταρίφα, τον παράδεισο των windsurfer στην Ισπανία. Διπλά από το γιβραταλ το μέρος έχει πάντα αέρα και πολλά club windsurfing. Βρήκαμε στα γρήγορα ένα ξενοδοχείο και κατευθυνθήκαμε προς τη παράλια έκτασης 10κμ με ταξί. Σταματήσαμε στο πρώτο surf κλαμπ το οποίο βρισκόταν σε μια ωραία τοποθεσία πάνω από τα βράχια, είχε και ξενώνα αλλά σε αυτό το σημείο δεν είχε αρκετό αέρα, έτσι συνεχίσαμε με τα πόδια πλέον για το τέλος τις παραλίας. Το κόστος τις ενοικίασης ακριβό., η ολονύκτια διαδρομή μας είχε κουράσει αρκετά αλλά τίποτα δεν θα μας εμπόδιζε από το να πάρουμε τα σανίδια και να καβαλήσουμε το κύμα. Η αίσθηση που σου δίνει το σερφ είναι άκρος εθιστική. Είναι ένα δύσκολο χόμπι, αρκετά κουραστικό και θέλει αρκετό χρόνο μέχρι να σε ανταμείψει, για αυτό μόνο, αυτοί που το θέλουν πραγματικά απολαμβάνουν τη μεγίστη δόση αδρεναλίνης που μπορεί να σου δώσει. Η οποία από μονή της αποτελεί αίτια ταξιδίου. Έτσι πολεμήσαμε και εμείς με τα κύματα και τα ρεύματα τις περιοχής, στη μύτη τις σανιδάς το Μαρόκο. Τελικά όσο και να απομακρυνθήκαμε από τις ακτές τις Ευρώπης καταφέραμε να γυρίσουμε και πίσω. Με ταξί γυρίσαμε στο κέντρο τις πόλης όπου φάγαμε ότι βρήκαμε και πέσαμε για ύπνο από τις οχτώ το βράδυ. Αυτή η μαστούρα κούρασης από το σερφ είναι πολύ ωραία.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε να πάρουμε και τα απαραίτητα αναμνηστικά. Εγώ λάτρης τον βραχιολιών πήρα ένα και ζήτησα από τη 16χρονι μάλλον? Που βοηθούσε στο μαγαζί να μου το φορέσει. Μετά από μια τυχαία παράκαμψη μέσα από το φρούριο της πόλης φτάσαμε στο λιμάνι. Η ελληνική σημαία σε ένα καράβι τις γραμμής μας τράβηξε απροσδόκητα το ενδιαφέρων. Τελικά σε μια ώρα θα ήμασταν σε καινούργια ήπειρο. Τη μαύρη ήπειρο. Με το που πάταγες το πόδι σου στο λιμάνι καταλάβαινες πως κάτι έχει αλλάξει. Το κλίμα, ο καιρός οι άνθρωποι, πως μια τόσο μικρή απόσταση διαφοροποιεί τόσο τις περιοχές. Ένας μαροκινός ο οποίος έλεγε πως είναι υπεύθυνος τουρισμού μας πληροφόρησε πως ο σταθμός των τρένων, που σκεφτόμουνα να χρησιμοποιήσουμε είναι καμιά ώρα μακριά. Ευτυχώς υπήρχαν λεωφορεία αρκετά κοντά. Το συναίσθημα αφήξεις στην Αφρική ήταν παρόμοιο με αυτό τη πρώτη φορά στη Ανκόνα, όσο προετοιμασμένος και να θέλεις να είσαι τη πρώτη φορά τυχαίνουν απρόοπτα. Τα λεωφορεία τελικά στο Μαρόκο λειτουργούν αρκετά καλά και σε λίγες ώρες είχε δρομολόγιο για Καζαμπλάνκα. Ένα γκρουπ μαζικών τουριστών είχε πάρει αυτόματα σαν πατίνια και διέσχιζε την αγορά. Μα ποσό πρόκληση και πόση αλλοτρίωση πια που δεν μπορούμε να περπατήσουμε και λίγο. Κάτσαμε σε ένα μαγαζάκι κοντά στο λιμάνι να φάμε κους κους και μια κοπέλα μαροκινή μάλλον που είχαμε συναντήσει και στο καράβι έκατσε διπλά μας. Την γνωρίσαμε αργότερα καθώς θα έπαιρνε και το ίδιο λεωφορείο με εμάς, αλλά χωρίς ιδιαίτερη συνέχεια καθώς ήταν αρραβωνιασμένη και θα πήγαινε να συνάντηση τον άντρα της στη Καζαμπλάνκα.
Η Καζαμπλάνκα ιδρύθηκε το 1515 από τους Πορτογάλους στη θέση της άλλοτε ακμάζουσας πόλης Αΰφα .Φτάσαμε στη πόλη, βραδάκι βρήκαμε ένα φτηνό ξενοδοχείο κοντά στο σταθμό περπατήσαμε για τη παλιά Μεδίνα. Μεδίνα στις αραβικές πόλης είναι η παλιά πόλη που βρίσκετε η αγορά, στενά σοκάκια και στοές μέρος αυτής. Φτάσαμε την ώρα που έκλινε η αγορά και το σκοτάδι είχε πυκνώσει ένας τύπος μας πείρε από πίσω προσφέροντας μας χασίς αρχίσαμε να προχωράμε όλο και ποιο γρήγορα, ασυναίσθητα όμως μπαίναμε και ποιο βαθιά στην Μεδίνα. Η οσμή και από πεθαμένα ζώα, απομεινάρια του παζαριού έκαναν την ατμόσφαιρα ποιο αποκρουστική. Και έτσι τελικά πήραμε γρήγορα το δρόμο της επιστροφής καθώς δεν ήταν κατάλληλη στιγμή να ανακαλύψουμε τα μυστικά της Μεδίνας. Στο δρόμο προς την έξοδο μάλιστα βρήκαμε και ένα αστυνομικό τμήμα όπου αράξαμε για λίγο. Σίγουρα η χειρότερη ώρα για να επισκεφτείς την αγορά, στο κλείσιμο τις. Ήταν η μοναδική φορά που αισθανθήκαμε κάποιο φόβο και ήταν καθαρά δικό μας φταίξιμο. Αργότερα είχαμε μάθει να μεταχειριζόμαστε πολύ ποιο άνετα τον κάθε λογής που σου την έπεφτε στο δρόμο ζητώντας σου κάτι. Παίρνοντας μια όχι άσχημη αλλά περίεργη εικόνα για το Μαρόκο μπήκαμε σε ένα μίνι ταξί που μας πήγε στα τουριστικά μέρη. Ένας διαφορετικός αέρας στη παραλιακή ποιο κοσμοπολίτικου κλίματος ακριβά τεράστια μαγαζιά τα οποία είχαν μπαζώσει όλοι τη παράλια και αντα αυτού δημιουργήσει πισίνες κάλυπταν την περιοχή. Τελικά κάτι το οποίο δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσοι ζουν σε κλειστές θάλασσες είναι ότι ο ωκεανός φυσά δεν φυσά έχει κύμα και μάλιστα μεγάλο, που δυσκολεύει πολύ την έννοια του μπάνιου που έχουμε συνηθίσει εμείς. Τα περισσότερα μαγαζιά βεβαία ήταν άδεια έμοιαζαν με χουντικές κατασκευές χοντροκομμένες χωρίς να δένουν με το περιβάλλον. Κάτσαμε σε ένα από αυτά αλλά, απαγορεύετε το αλκοόλ οπότε οι επιλογές μειωμένες, ευτυχώς είχαν ένα πάρα πολύ ωραίο τσάι από φρέσκια μέντα που πίναμε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας.
Το επόμενο πρωί κλίσαμε προσωπικό οδηγό με ταξί, και αγγλόφωνο ξεναγό από το τοπικό κρατικό τουριστικό γραφείο. Πήγαμε στα κύρια σημεία της πόλης ένα νησάκι λίγο ποιο έξω, ένας καθεδρικός ναός, και το ποιο γνωστό ίσως ο μουσουλμανικός μιναρές με το μεγαλύτερο τέμενος σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο. Κάναμε και μια ξενάγηση μέσα στο ναό. Υποχρεωθήκαμε να βγάλουμε τα παπούτσια και να τα κρατάμε στο χέρι. Το ποιο εντυπωσιακό στοιχείο ήταν πως το ταβάνι ανήγε, από κάτω είχε δημόσια λουτρά που ανήγαν συγκεκριμένες ώρες. Δεν είναι τυχαίο που είναι βασικό συστατικό της θρησκείας του Ισλάμ τα λουτρά, καθώς στα παλαιοτέρα χρόνια υπέφεραν πολύ από αρρώστιες, αντίστοιχο παράδειγμα είναι και η απαγόρευση του χοίρινου. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης που τράβηξε τη προσοχή μια κοπέλα που με πολύ σθένος τράβαγε φωτογραφίες, για αυτό και εγώ την αποθανάτισα επί το έργο της. Φάγαμε κοτόπουλο σε ένα τοπικό μαγαζί πάνω στο πεζοδρόμιο τίποτα δεν μας είχε πειράξει μέχρι στιγμής.
Το βράδυ ψάχνοντας για συνάλλαγμα ρώτησα ένα ντόπιο, καθώς πρέπει βέβαια, που έβγαινε από τη τράπεζα. Με το που πλησίασα προς το μέρος του, έκανε πίσω, φοβήθηκε, η αλήθεια ήταν πως είχα εγκλιματιστεί πλήρως με τους ντόπιους, κυκλοφορούσα με τρύπια σαγιονάρα, βαμβακερό παντελόνι, και πουκαμίσα με τίποτα δεν θύμιζα δυτικό. Γούσταρα. Η εγκληματικότητα δεν είναι ιδίωμα του ανθρώπου, είναι απόρια της εξαθλιώσεις και των τεράστιων διαφόρων στο βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Αυτός είναι και ο λόγος που μπορείς να είσαι σε όλες τις χώρες ασφαλής αρκεί να μην προκαλείς. Τελικά δεν ήξερε. Πήγαμε μερικές φορές πάνω κάτω το πεζόδρομο που είχε αρκετό ντόπιο κόσμο. Ήπιαμε τους φρέσκους χυμούς πορτοκαλί με υποδιαιρέσεις του εύρο και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το επόμενο πρωί θα περνάμε το λεωφορείο για essauira. Το μόνο που ξέραμε για αυτό το μέρος ήταν πως ήταν καλό μέρος για windsurf.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε να πάρουμε και τα απαραίτητα αναμνηστικά. Εγώ λάτρης τον βραχιολιών πήρα ένα και ζήτησα από τη 16χρονι μάλλον? Που βοηθούσε στο μαγαζί να μου το φορέσει. Μετά από μια τυχαία παράκαμψη μέσα από το φρούριο της πόλης φτάσαμε στο λιμάνι. Η ελληνική σημαία σε ένα καράβι τις γραμμής μας τράβηξε απροσδόκητα το ενδιαφέρων. Τελικά σε μια ώρα θα ήμασταν σε καινούργια ήπειρο. Τη μαύρη ήπειρο. Με το που πάταγες το πόδι σου στο λιμάνι καταλάβαινες πως κάτι έχει αλλάξει. Το κλίμα, ο καιρός οι άνθρωποι, πως μια τόσο μικρή απόσταση διαφοροποιεί τόσο τις περιοχές. Ένας μαροκινός ο οποίος έλεγε πως είναι υπεύθυνος τουρισμού μας πληροφόρησε πως ο σταθμός των τρένων, που σκεφτόμουνα να χρησιμοποιήσουμε είναι καμιά ώρα μακριά. Ευτυχώς υπήρχαν λεωφορεία αρκετά κοντά. Το συναίσθημα αφήξεις στην Αφρική ήταν παρόμοιο με αυτό τη πρώτη φορά στη Ανκόνα, όσο προετοιμασμένος και να θέλεις να είσαι τη πρώτη φορά τυχαίνουν απρόοπτα. Τα λεωφορεία τελικά στο Μαρόκο λειτουργούν αρκετά καλά και σε λίγες ώρες είχε δρομολόγιο για Καζαμπλάνκα. Ένα γκρουπ μαζικών τουριστών είχε πάρει αυτόματα σαν πατίνια και διέσχιζε την αγορά. Μα ποσό πρόκληση και πόση αλλοτρίωση πια που δεν μπορούμε να περπατήσουμε και λίγο. Κάτσαμε σε ένα μαγαζάκι κοντά στο λιμάνι να φάμε κους κους και μια κοπέλα μαροκινή μάλλον που είχαμε συναντήσει και στο καράβι έκατσε διπλά μας. Την γνωρίσαμε αργότερα καθώς θα έπαιρνε και το ίδιο λεωφορείο με εμάς, αλλά χωρίς ιδιαίτερη συνέχεια καθώς ήταν αρραβωνιασμένη και θα πήγαινε να συνάντηση τον άντρα της στη Καζαμπλάνκα.
Η Καζαμπλάνκα ιδρύθηκε το 1515 από τους Πορτογάλους στη θέση της άλλοτε ακμάζουσας πόλης Αΰφα .Φτάσαμε στη πόλη, βραδάκι βρήκαμε ένα φτηνό ξενοδοχείο κοντά στο σταθμό περπατήσαμε για τη παλιά Μεδίνα. Μεδίνα στις αραβικές πόλης είναι η παλιά πόλη που βρίσκετε η αγορά, στενά σοκάκια και στοές μέρος αυτής. Φτάσαμε την ώρα που έκλινε η αγορά και το σκοτάδι είχε πυκνώσει ένας τύπος μας πείρε από πίσω προσφέροντας μας χασίς αρχίσαμε να προχωράμε όλο και ποιο γρήγορα, ασυναίσθητα όμως μπαίναμε και ποιο βαθιά στην Μεδίνα. Η οσμή και από πεθαμένα ζώα, απομεινάρια του παζαριού έκαναν την ατμόσφαιρα ποιο αποκρουστική. Και έτσι τελικά πήραμε γρήγορα το δρόμο της επιστροφής καθώς δεν ήταν κατάλληλη στιγμή να ανακαλύψουμε τα μυστικά της Μεδίνας. Στο δρόμο προς την έξοδο μάλιστα βρήκαμε και ένα αστυνομικό τμήμα όπου αράξαμε για λίγο. Σίγουρα η χειρότερη ώρα για να επισκεφτείς την αγορά, στο κλείσιμο τις. Ήταν η μοναδική φορά που αισθανθήκαμε κάποιο φόβο και ήταν καθαρά δικό μας φταίξιμο. Αργότερα είχαμε μάθει να μεταχειριζόμαστε πολύ ποιο άνετα τον κάθε λογής που σου την έπεφτε στο δρόμο ζητώντας σου κάτι. Παίρνοντας μια όχι άσχημη αλλά περίεργη εικόνα για το Μαρόκο μπήκαμε σε ένα μίνι ταξί που μας πήγε στα τουριστικά μέρη. Ένας διαφορετικός αέρας στη παραλιακή ποιο κοσμοπολίτικου κλίματος ακριβά τεράστια μαγαζιά τα οποία είχαν μπαζώσει όλοι τη παράλια και αντα αυτού δημιουργήσει πισίνες κάλυπταν την περιοχή. Τελικά κάτι το οποίο δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσοι ζουν σε κλειστές θάλασσες είναι ότι ο ωκεανός φυσά δεν φυσά έχει κύμα και μάλιστα μεγάλο, που δυσκολεύει πολύ την έννοια του μπάνιου που έχουμε συνηθίσει εμείς. Τα περισσότερα μαγαζιά βεβαία ήταν άδεια έμοιαζαν με χουντικές κατασκευές χοντροκομμένες χωρίς να δένουν με το περιβάλλον. Κάτσαμε σε ένα από αυτά αλλά, απαγορεύετε το αλκοόλ οπότε οι επιλογές μειωμένες, ευτυχώς είχαν ένα πάρα πολύ ωραίο τσάι από φρέσκια μέντα που πίναμε σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας.
Το επόμενο πρωί κλίσαμε προσωπικό οδηγό με ταξί, και αγγλόφωνο ξεναγό από το τοπικό κρατικό τουριστικό γραφείο. Πήγαμε στα κύρια σημεία της πόλης ένα νησάκι λίγο ποιο έξω, ένας καθεδρικός ναός, και το ποιο γνωστό ίσως ο μουσουλμανικός μιναρές με το μεγαλύτερο τέμενος σε όλο το μουσουλμανικό κόσμο. Κάναμε και μια ξενάγηση μέσα στο ναό. Υποχρεωθήκαμε να βγάλουμε τα παπούτσια και να τα κρατάμε στο χέρι. Το ποιο εντυπωσιακό στοιχείο ήταν πως το ταβάνι ανήγε, από κάτω είχε δημόσια λουτρά που ανήγαν συγκεκριμένες ώρες. Δεν είναι τυχαίο που είναι βασικό συστατικό της θρησκείας του Ισλάμ τα λουτρά, καθώς στα παλαιοτέρα χρόνια υπέφεραν πολύ από αρρώστιες, αντίστοιχο παράδειγμα είναι και η απαγόρευση του χοίρινου. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης που τράβηξε τη προσοχή μια κοπέλα που με πολύ σθένος τράβαγε φωτογραφίες, για αυτό και εγώ την αποθανάτισα επί το έργο της. Φάγαμε κοτόπουλο σε ένα τοπικό μαγαζί πάνω στο πεζοδρόμιο τίποτα δεν μας είχε πειράξει μέχρι στιγμής.
Το βράδυ ψάχνοντας για συνάλλαγμα ρώτησα ένα ντόπιο, καθώς πρέπει βέβαια, που έβγαινε από τη τράπεζα. Με το που πλησίασα προς το μέρος του, έκανε πίσω, φοβήθηκε, η αλήθεια ήταν πως είχα εγκλιματιστεί πλήρως με τους ντόπιους, κυκλοφορούσα με τρύπια σαγιονάρα, βαμβακερό παντελόνι, και πουκαμίσα με τίποτα δεν θύμιζα δυτικό. Γούσταρα. Η εγκληματικότητα δεν είναι ιδίωμα του ανθρώπου, είναι απόρια της εξαθλιώσεις και των τεράστιων διαφόρων στο βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων. Αυτός είναι και ο λόγος που μπορείς να είσαι σε όλες τις χώρες ασφαλής αρκεί να μην προκαλείς. Τελικά δεν ήξερε. Πήγαμε μερικές φορές πάνω κάτω το πεζόδρομο που είχε αρκετό ντόπιο κόσμο. Ήπιαμε τους φρέσκους χυμούς πορτοκαλί με υποδιαιρέσεις του εύρο και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το επόμενο πρωί θα περνάμε το λεωφορείο για essauira. Το μόνο που ξέραμε για αυτό το μέρος ήταν πως ήταν καλό μέρος για windsurf.
Attachments
-
49,3 KB Προβολές: 85