varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.662
- Likes
- 13.739
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο]
- Κεφάλαιο 3ο]Την επόμενη μέρα σειρά είχε η επίσκεψη στην [B]Αγιούταγια[/B
- Κεφάλαιο 4ο (1 από 2)]Η τελευταία μέρα μας στην Μπανγκόκ ξεκίνηση με mini-εκδρομή στην πλωτή αγορά [B]Damnoen Saduak Floating Market[/B
- Κεφάλαιο 4ο (2 από 2)]Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την [B]περιοχή Dusit[/B]. Πρόκειται για την πιο χλιδάτη περιοχή, αρκεί να πώ ότι εκεί βρίσκεται και η βασιλική κατοικία. Η όλη περιοχή μοιάζει σαν να βρίσκεται σε άλλη πόλη κι όχι στην Μπανγκόκ. Πολύ πράσινο, λιγότερο κυκλοφοριακό χάος και φασαρία, πιο καθαρή ατμόσφαιρα, καθόλου παζάρια, φαρδείς λεωφόροι και επιτέλους (!) μεγάλα και ευρύχωρα πεζοδρόμια. Το πάρκο Dusitείναι πραγματικά μία όαση στο χάος της Μπανγκόκ και μία βολτά εκεί είναι άκρως αναζωογονητική. Εκεί βρίσκεται και ένα από τα διαφημισμένα αξιοθέατα της πόλης, το [B]Vimanmek Palace[/B
- Κεφάλαιο 5ο (1 από 2)
- Κεφάλαιο 5ο (2 από 2)][B]Εντυπώσεις:[/B
- Βίντεο][media=youtube]zMvweC3njY0[/media
. Γνωρίζοντας ότι τα πλήθη των τουριστών κατακλύζουν την αγορά μετά τις 10-11, φροντίσσαμε να είμαστε εκεί κατά τις 09.00 και πράξαμε πολύ σωστά.
Η αγορά αυτή είναι πολύ διάσημη και πολυφωτογραφημένη και όχι άδικα. Οι εικόνες είναι μοναδικές, βγαλμένες λες από ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ. Όλοι οι έμποροι φρούτων, λαχανικών και άλλων αγροτικών προϊόντων πουλάνε τα εμπορεύματά τους μέσα από τις βάρκες τους στα κανάλια του ποταμού. Σε πολλές βάρκες γηραιές Ταϋλανδές και Κινέζες κυρίες, μαγειρεύουν επί τόπου χίλια δυό καλά και τα πουλάνε τόσο σε ντόπιους, όσο και σε τουρίστες. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το υπέροχο μέρος, αλλά εκεί έφαγα το νοστιμότερο street-food: springrollsγεμιστά με noodles και λαχανικά, αλλά και κρέπα ρυζιού γεμιστή με λαχανικά σερβιρισμένη μέσα σε φλούδα μπανάνας! Απλά υπέροχα! Εντύπωση μου έκανε ότι και οι ντόπιοι τρώνε πολύ street-food..... ουσιαστικά το καθημερινό τους φαγητό είναι αγορασμένο από τους πάγκους των πλανόδιων και δεν μαγειρεύουν σχεδόν ποτέ σπίτι τους. Σε ερώτηση που έκανα σε μία ντόπια ξεναγό, μου απάντησε ότι στους Ταϋλανδούς αρέσει πολύ να τρώνε απ’ έξω.... είναι πιο φτηνό και πιο φρέσκο το φαγητό. Πολλά δε από τα καθημερινά φρούτα που αγοράζουν, τα προσφέρουν στα βουδιστικά τέμπλα (spirithouses) που βρίσκονται σε πάρα πολλά σημεία υπαιθρίως της πόλης.
Και’ εμέ η πλωτή αγορά είναι ίσως το πιο γραφικό και αντιπροσωπευτικό μέρος της πόλης και δεν πρέπει να παραληφθεί από το πρόγραμμά σας αν βρεθείτε στην Μπανγκόκ.
Επιστρέφοντας στην πόλη, επισκεφθήκαμε το σπίτι του Jim Thompson. Αν και πήγα χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, θεωρώντας ότι πρόκειται για μία μεγαλειώδη τουριστική βλακεία, τελικά μου άρεσε. Πρόκειται για το σπίτι όπου έζησε ο αμερικανός Jim Thompson, λάτρης της Ταϋλάνδης και της κουλτούρας της. Είναι αυτός που ανέδειξε παγκοσμίως το περίφημο ταϋλανδέζικο μετάξι. Για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα αγαπητός από τους ντόπιους και του έχουν δώσει διαστάσεις “θρύλου” ειδικά μετά την παράξενη εξαφάνισή του στη Μαλαισία πριν 40 χρόνια. Το σπίτι του, κατά βάση είναι φτιαγμένο όπως ένα τυπικό ταϋλανδέζικο σπίτι. Οι προσθήκες, όμως, πολλών αντικειμένων τέχνης, η όλη ατμόσφαιρα του σπιτιού (πολύ ζεν) και ο πνιγμένος από τη βλάστηση κήπος, το κάνουν πολύ ξεχωριστό και αξίζει τον κόπο μία επίσκεψη!
συνεχίζεται......
, το μεγαλύτερο παλάτι του κόσμου φτιαγμένο από ξύλο τικ το 1900.
Σε ένα πρόχειρο crash-test μεταξύ του Dusit Park και του Lumphini Park(το οποίο επισκεφθήκαμε το επόμενο πρωϊνό, λίγες ώρες πριν την πτήση) θα έλεγα ότι αξίζει περισσότερο το πρώτο. Το Lumphini αν και πολύ γνωστό (βρίσκεται δίπλα στην Pat-Pong), δεν έχει πάρα πολύ βλάστηση ούτε σου προσφέρει την αίσθηση απομόνωσης και “απόδρασης” από την πόλη, συγκριτικά με το Dusit. Ωστόσο, ενδιαφέρουσα εικόνα στο Lumphini είναι ότι την ώρα που κάνεις τη βόλτα σου βλέπεις ολόγυρα του πάρκου τις κορυφές από τους ουρανοξύστες της περιοχής.
Για το τελευταίο βράδυ επιλέξαμε να δούμε μία παράσταση του Siam Niramit. Πρόκειται για μία άκρως φαντασμαγορική παράσταση με εκπληκτικά special effects και φωτισμούς, εντυπωσιακά κοστούμια, ωραία μουσική και πολύ καλό ήχο, πάνω από 150 χορευτές επί σκηνής κ.λ.π.. Η παράσταση αυτή που κάνει μία αναδρομή στην ιστορία της Ταϋλάνδης, έχει παιχτεί και σε ευρωπαϊκές πόλεις, μεταξύ των οποίων και Λονδίνο, και έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές.
Πράγματι, πρόκειται για καταπληκτικό υπερθέαμα και αξίζει 100%.
Έτσι όμορφα και φαντασμαγορικά έκλεισε και το τελευταίο μας βράδυ στην Μπανγκόκ!
Το επόμενο πρωϊ είχαμε την άχαρη δουλειά του να μαζέψουμε τις βαλίτσες μας και λίγες ώρες να σκοτώσουμε στην Μπανγκόκ.
Έτσι, κάναμε μία βόλτα στο Lumphini Park (έχω γράψει γι' αυτό προηγουμένως) και όταν πια έφτασε η ώρα, πήραμε ένα ταξί για το αεροδρόμιο.....
Έτσι όπως καθόμουν μέσα στο ταξί, εγκλωβισμένη στο σύνηθες κυκλοφοριακό κομφούζιο και στα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα της Μπανγκόκ, έκανα μία αναδρομή σε πράγματα που έμαθα όλες αυτές τις ημέρες από συζητήσεις που είχαμε με ντόπιους αλλά και στις εντυπώσεις μου γι' αυτή την τόσο αντιφατική πόλη.....
επιτρέψτε μου να τα μοιραστώ μαζί σας:
Facts:
Η Μπανγκόκ έχει αλλάξει δραματικά από το 1990 που την είχα πρωτοεπισκεφθεί.
Όπως εύστοχα έχουν πει πολλά παιδιά στο forum η Μπανγκόκ είναι μία πόλη "παράξενη και δύσκολη" αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Μία πόλη γεμάτη αντιφάσεις που "ή θα τη λατρέψεις ή θα τη μισήσεις". Μία πόλη που θα σε γοητεύσει ή θα σε απογοητεύσει στο μέγιστο βαθμό.
Πάνω απ' όλα όμως είναι μία πόλη που πρέπει να την επισκεφθείς και να τα διαπιστώσεις ο ίδιος όλα αυτά.....Είναι μία εμπειρία ζωής!
Η αγορά αυτή είναι πολύ διάσημη και πολυφωτογραφημένη και όχι άδικα. Οι εικόνες είναι μοναδικές, βγαλμένες λες από ταξιδιωτικό ντοκιμαντέρ. Όλοι οι έμποροι φρούτων, λαχανικών και άλλων αγροτικών προϊόντων πουλάνε τα εμπορεύματά τους μέσα από τις βάρκες τους στα κανάλια του ποταμού. Σε πολλές βάρκες γηραιές Ταϋλανδές και Κινέζες κυρίες, μαγειρεύουν επί τόπου χίλια δυό καλά και τα πουλάνε τόσο σε ντόπιους, όσο και σε τουρίστες. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το υπέροχο μέρος, αλλά εκεί έφαγα το νοστιμότερο street-food: springrollsγεμιστά με noodles και λαχανικά, αλλά και κρέπα ρυζιού γεμιστή με λαχανικά σερβιρισμένη μέσα σε φλούδα μπανάνας! Απλά υπέροχα! Εντύπωση μου έκανε ότι και οι ντόπιοι τρώνε πολύ street-food..... ουσιαστικά το καθημερινό τους φαγητό είναι αγορασμένο από τους πάγκους των πλανόδιων και δεν μαγειρεύουν σχεδόν ποτέ σπίτι τους. Σε ερώτηση που έκανα σε μία ντόπια ξεναγό, μου απάντησε ότι στους Ταϋλανδούς αρέσει πολύ να τρώνε απ’ έξω.... είναι πιο φτηνό και πιο φρέσκο το φαγητό. Πολλά δε από τα καθημερινά φρούτα που αγοράζουν, τα προσφέρουν στα βουδιστικά τέμπλα (spirithouses) που βρίσκονται σε πάρα πολλά σημεία υπαιθρίως της πόλης.
Και’ εμέ η πλωτή αγορά είναι ίσως το πιο γραφικό και αντιπροσωπευτικό μέρος της πόλης και δεν πρέπει να παραληφθεί από το πρόγραμμά σας αν βρεθείτε στην Μπανγκόκ.
Επιστρέφοντας στην πόλη, επισκεφθήκαμε το σπίτι του Jim Thompson. Αν και πήγα χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, θεωρώντας ότι πρόκειται για μία μεγαλειώδη τουριστική βλακεία, τελικά μου άρεσε. Πρόκειται για το σπίτι όπου έζησε ο αμερικανός Jim Thompson, λάτρης της Ταϋλάνδης και της κουλτούρας της. Είναι αυτός που ανέδειξε παγκοσμίως το περίφημο ταϋλανδέζικο μετάξι. Για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα αγαπητός από τους ντόπιους και του έχουν δώσει διαστάσεις “θρύλου” ειδικά μετά την παράξενη εξαφάνισή του στη Μαλαισία πριν 40 χρόνια. Το σπίτι του, κατά βάση είναι φτιαγμένο όπως ένα τυπικό ταϋλανδέζικο σπίτι. Οι προσθήκες, όμως, πολλών αντικειμένων τέχνης, η όλη ατμόσφαιρα του σπιτιού (πολύ ζεν) και ο πνιγμένος από τη βλάστηση κήπος, το κάνουν πολύ ξεχωριστό και αξίζει τον κόπο μία επίσκεψη!
συνεχίζεται......
, το μεγαλύτερο παλάτι του κόσμου φτιαγμένο από ξύλο τικ το 1900.
Σε ένα πρόχειρο crash-test μεταξύ του Dusit Park και του Lumphini Park(το οποίο επισκεφθήκαμε το επόμενο πρωϊνό, λίγες ώρες πριν την πτήση) θα έλεγα ότι αξίζει περισσότερο το πρώτο. Το Lumphini αν και πολύ γνωστό (βρίσκεται δίπλα στην Pat-Pong), δεν έχει πάρα πολύ βλάστηση ούτε σου προσφέρει την αίσθηση απομόνωσης και “απόδρασης” από την πόλη, συγκριτικά με το Dusit. Ωστόσο, ενδιαφέρουσα εικόνα στο Lumphini είναι ότι την ώρα που κάνεις τη βόλτα σου βλέπεις ολόγυρα του πάρκου τις κορυφές από τους ουρανοξύστες της περιοχής.
Για το τελευταίο βράδυ επιλέξαμε να δούμε μία παράσταση του Siam Niramit. Πρόκειται για μία άκρως φαντασμαγορική παράσταση με εκπληκτικά special effects και φωτισμούς, εντυπωσιακά κοστούμια, ωραία μουσική και πολύ καλό ήχο, πάνω από 150 χορευτές επί σκηνής κ.λ.π.. Η παράσταση αυτή που κάνει μία αναδρομή στην ιστορία της Ταϋλάνδης, έχει παιχτεί και σε ευρωπαϊκές πόλεις, μεταξύ των οποίων και Λονδίνο, και έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές.
Πράγματι, πρόκειται για καταπληκτικό υπερθέαμα και αξίζει 100%.
Έτσι όμορφα και φαντασμαγορικά έκλεισε και το τελευταίο μας βράδυ στην Μπανγκόκ!
Το επόμενο πρωϊ είχαμε την άχαρη δουλειά του να μαζέψουμε τις βαλίτσες μας και λίγες ώρες να σκοτώσουμε στην Μπανγκόκ.
Έτσι, κάναμε μία βόλτα στο Lumphini Park (έχω γράψει γι' αυτό προηγουμένως) και όταν πια έφτασε η ώρα, πήραμε ένα ταξί για το αεροδρόμιο.....
Έτσι όπως καθόμουν μέσα στο ταξί, εγκλωβισμένη στο σύνηθες κυκλοφοριακό κομφούζιο και στα ατελείωτα μποτιλιαρίσματα της Μπανγκόκ, έκανα μία αναδρομή σε πράγματα που έμαθα όλες αυτές τις ημέρες από συζητήσεις που είχαμε με ντόπιους αλλά και στις εντυπώσεις μου γι' αυτή την τόσο αντιφατική πόλη.....
επιτρέψτε μου να τα μοιραστώ μαζί σας:
Facts:
- Πληθυσμός: 13.000.000. Έχει διπλασιαστεί τα τελευταία 17 χρόνια, το 1992 ήταν 6.000.000.
- Ο μέσος μισθός είναι 6.000ΤΗΒ (127 ευρώ) σε δημόσιες υπηρεσίες και 10.000ΤΗΒ (212 ευρώ) σε πολυεθνικές.
- Το κράτος δεν παρέχει σύνταξη. Πρέπει οι ίδιοι οι Ταϋλανδοί να αποταμιεύουν όσο δουλεύουν για τα γεράματά τους.
- Αν χρειαστούν νοσοκομειακή περίθαλψη, τους γίνεται σταδιακή (μηνιαία) παρακράτηση από το μισθό τους μέχρι να εξοφλήσουν.
- Υπάρχει μεγάλο ποσοστό ανεργίας ακόμη και για τους πτυχιούχους. Έρχονται από τις επαρχίες της χώρας προκειμένου να βρουν δουλειά.
- Τα σχολεία έχουν διακοπές 2 ή 3 φορές το χρόνο από 1½ ή 1 μήνα. Ο Μάρτιος είναι πάντα μήνας διακοπών γιατί είναι ο πιο ζεστός μήνας.
- Στο πανεπιστήμιο μπαίνουν με εισαγωγικές εξετάσεις αλλά το ποσοστό εισαγωγής είναι 1 στους 1.000.
- Μετά τα 21 οι άντρες πάνε στρατό για 2 χρόνια.
- Οι Ταϋλανδοί, στην πλειοψηφία τους είναι βουδιστές. Πάνε συχνά σε ναούς, ενώ σε καθημερινή βάση προσφέρουν στα spirithouses (τέμπλα που βρίσκονται κατά κόρον στους δρόμους, σε πλατείες, έξω από το χώρο εργασίας τους, ή στα σπίτια τους) φαγητό και φρούτα στο Βούδα ως είθισται.
- Ο βουδιστικός γάμος γίνεται στο σπίτι και όχι στους ναούς.
- Οι περισσότεροι μένουν με τους γονείς τους μέχρι να παντρευτούν και για οικονομικούς λόγους και λόγω της στενής σχέσης με την οικογένειά τους. Ακόμα και μετά το γάμο συνηθίζεται να μένουν κοντά στους γονείς προκειμένου να βοηθάνε οι παππούδες στην ανατροφή των εγγονιών (όταν η γυναίκα εργάζεται) αλλά και τα παιδιά να βοηθάνε τους γέροντες γονείς οικονομικά, μιας και όπως ανέφερα συντάξεις στην Ταϋλάνδη δεν υπάρχουν.
- Παλιότερα δεν έπαιρναν διαζύγιο, τώρα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα το ποσοστό έχει αυξηθεί σημαντικά. Σε περίπτωση διαζυγίου συνήθως η γυναίκα γυρίζει στο πατρικό της.
- Ακριβότερες περιοχές: Σουκούμβιτ, Σιλόμ. Αγορά διαμερίσματος 3.000.000ΤΗΒ, ενοίκιο 20.000ΤΗΒ minimum για τριάρι.
- Εκτός από τους οικονομικά εύρωστους Ταϋλανδούς που έχουν υιοθετήσει έναν πιο δυτικοποιημένο τρόπο ζωής (διασκέδαση στα malls κ.λ.π.), υπάρχει και μία μερίδα (η πλειοψηφία) που ο βασικός τρόπος διασκέδασής τους είναι να παίρνουν φαγητό στο δρόμο και να κάνουν βόλτα και χάζι στα παζάρια. Προτιμούν να κάνουν οικονομία για να μπορέσουν να κάνουν διακοπές καμιά εβδομάδα στα νησιά.
Η Μπανγκόκ έχει αλλάξει δραματικά από το 1990 που την είχα πρωτοεπισκεφθεί.
- Από την μία έχει εκσυγχρονισθεί: πολύ περισσότεροι ουρανοξύστες, διαθέτει πλέον το skytrain, οι νεαροί Ταϋλανδοί μοιάζει να έχουν παραδοθεί αμαχητί σε δυτικά πρότυπα μόδας (ντύσιμο, χτενίσματα κ.λ.π.) και είναι απόλυτα εξοικειωμένοι με τα gadgets και την τεχνολογία.
- Από την άλλη, όμως, η Μπανγκόκ έχει αλλάξει και προς το χειρότερο: έχει γίνει πολυπληθέστερη, πιο βρώμικη (κατσαρίδες και ποντίκα κυκλοφορούσαν ανενόχλητα ανάμεσα στα πόδια μας σε κεντρικότατους δρόμους) και πιο μολυσμένη.
- Επίσης, έχει τουριστικοποιηθεί πάρα πολύ. Για παράδειγμα η πορνεία αν και υπήρχε από το 1989 ήδη σε μεγάλο βαθμό, ωστόσο διατηρούνταν κάποια προσχήματα και μια κάποια διακριτικότητα. Αντίθετα σήμερα, όχι απλά δεν υπάρχει καμία διακριτικότητα, αλλά το όλο προϊον “πορνεία” σερβίρεται από τους ντόπιους ως mustdo τουριστική ατραξιόν.
- Όσον αφορά στους ανθρώπους ήταν πάρα πολύ ευγενικοί όλοι όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό και είναι υποχρεωμένοι να είναι έτσι. Εκτός τουριστικών υπηρεσιών, όμως, οι άνθρωποι ποικίλλουν από πολύ ευγενικούς έως αγενέστατους και επιτήδειους απατεώνες. Θα μου πείτε "παντού έτσι δεν είναι?". Σίγουρα, απλά στην Ταϋλάνδη πας περιμένοντας τη γνωστή "ταϋλανδέζικη" κουλτούρα με χαμόγελα, ευγένεια κ.λ.π. από όλο τον κόσμο.
- Έχουν τρομερή λατρεία προς το βασιλιά τους. Πετύχαμε μία μέρα σκηνικό να περνάει από μία λεωφόρο η πριγκίπισσα, και πέρα από τη διακοπή της κυκλοφορίας όλων των αυτοκινήτων (προκειμένου να περάσει χωρίς να ταλαιπωρηθεί), όλοι μα όλοι οι Ταϋλανδοί έμειναν ακίνητοι σε στάση προσοχής και αμίλητοι σε ένδειξη του απεριόριστου σεβασμού τους. Παρόμοιο σκηνικό και στην παράσταση του Niramit: πριν την έναρξη της παράστασης, προέβαλαν σε γιγαντο-οθόνη το βασιλιά και υπό τη συνοδεία του εθνικού ύμνου, μας υποχρέωσαν να σηκωθούμε όλοι όρθιοι!
- Απεχθάνονται να τους μιλάς σε υψηλό τόνο. Κάποια στιγμή μίλησα πιο δυνατά και πιο έντονα απ' ότι έπρεπε (μάλλον λόγω μεσογειακού ταμπεραμέντου) σε κάποια Ταϋλανδή και ενοχλήθηκε αφάνταστα.
Όπως εύστοχα έχουν πει πολλά παιδιά στο forum η Μπανγκόκ είναι μία πόλη "παράξενη και δύσκολη" αλλά άκρως ενδιαφέρουσα. Μία πόλη γεμάτη αντιφάσεις που "ή θα τη λατρέψεις ή θα τη μισήσεις". Μία πόλη που θα σε γοητεύσει ή θα σε απογοητεύσει στο μέγιστο βαθμό.
Πάνω απ' όλα όμως είναι μία πόλη που πρέπει να την επισκεφθείς και να τα διαπιστώσεις ο ίδιος όλα αυτά.....Είναι μία εμπειρία ζωής!
Attachments
Last edited:
