Ινδονησία Μαλαισία Ταϊβάν Φιλιππίνες Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[_antonis_]

Αχ πόση δουλειά έχω πάλι και όμως, σήμερα σε διάβασα! Κρίμα να αφήνω τέτοια κέιμενα να περιμένουν για να δουλέψω τελικά.....

 

[Yorgos]

Ξερά”, άκομψα, το βίντεο διακόπηκε πριν φανεί... θηλή, κι “έπεσε” το επόμενο βίντεο, με Ομπάμα...

Από βυζάκι σε μ...κι δηλαδή, σιγά τη διαφορά.

Δεν ξέρω αν έχουν λιγότερη ή περισσότερη πέραση οι ιστορίες σου αδελφέ εν Χριστώ, είναι οι μόνες που διαβάζω ολόκληρες.

 

[taver]

Μιλώντας με κόσμο που έχει πάει στην Ταϊβάν, εκείνο στο οποίο φάνηκαν να συμφωνούν όλοι (άγνωστοι μεταξύ τους), είναι ότι οι Ταϊβανέζοι είναι αξιοθαύμαστα φιλικοί, βάζοντας τα γυαλιά στους “συμπατριώτες” τους Κινέζους στην ηπειρωτική πλευρά της θάλασσας που χωρίζει τη “Republic of China” από την “People's Republic of China”... Μπορεί ακόμα να μην έχω πατήσει το πόδι μου στη “χώρα” τους, αλλά τον πρώτο πόντο ήδη τον τσίμπησαν...

Συμφωνώ κι εγώ. Στο σημείο αυτό μοιάζουν περισσότερο με τους Ιάπωνες παρά με τους κινέζους ...

Υ.Γ. Είσοδος/έξοδος από τις Φιλιππίνες από το αμαρτωλό Άντζελες, μαζί με την κοπέλα σου? Θαραλλέο σε βρίσκω...

 

[10900km]

Έγραφα τις προάλλες ότι πάντα προσπαθώ να μετατρέπω μία “ωωωχχχ” κατάσταση σε “αααΧΑ!”, και η Air Asia μού έδωσε την ευκαιρία να... εφαρμόσω αυτήν την “ΟΧΙ. ΚΑΤΙ θετικό πρέπει να βγαίνει από αυτήν την κωλοκατάσταση” τακτική μου θεώρησης των πραγμάτων...

Στις 9 του μήνα, αυτήν την Κυριακή, πετάμε με τη φίλη μου για Ταϊπέι. Στις 27 επρόκειτο να πετάξουμε για Φιλιππίνες, και στις 16 (η φίλη μου στις 4) ήταν να πετάξω από Φιλιππίνες για Κουάλα Λούμπουρ. Μέχρι που η Air Asia αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα των πτήσεών της προς και από Κλαρκ (δίπλα στο Angeles, βόρεια της Μανίλα)...

Όπως έχω ξαναγράψει, “στρυφνός” είναι ένα από τα μεσαία ονόματά μου, όμως τα μούτρα που έκανα στιγμιαία όταν είδα το μέιλ-ειδοποίηση της Air Asia ότι είχαν κάνει αλλαγές στις πτήσεις τους, κι ότι σύντομα θα μας ενημέρωναν για τις νέες ημέρες και ώρες, δεν ήταν τίποτα μπροστά στο παρατεταμένο και σταδιακά όλο και από αποκαρδιωμένο “ooooopsss” της φίλης μου, που καθόταν δίπλα μου την ίδια στιγμή, στον δικό της υπολογιστή, διαβάζοντας ένα ολόιδιο μήνυμα...

Εκείνη, πολύ καλύτερα από μένα, ξέρει πόσο... πόνος στον πισινό είναι να βγάλεις άκρη με την Air Asia μέσω τηλεφώνου, μέιλ, ή live chat. Ξέρει ότι το να προσπαθείς να λύσεις πρόβλημα μαζί τους είναι σαν να κουτουλάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ξέρει ότι τα refunds τους εμφανίζονται στον τραπεζικό λογαριασμό σου μέχρι και έξι ολόκληρους μήνες μετά την ημερομηνία αποδοχής του αιτήματός σου (αν φυσικά το δικαιούσαι). Η καλύτερη λύση ήταν να μιλήσουμε μαζί τους πρόσωπο με πρόσωπο, κι επειδή εγώ είμαι ο σχετικά αργόσχολος μεταξύ των δυο μας, σε εμένα έλαχε ο κλήρος να... βγάλω το φίδι από την τρύπα, την ώρα που η φίλη μου περίμενε για νέα στο γραφείο της...

Βγάλαμε άκρη; Ναι και όχι. Ομολογώ ότι τα παιδιά που δουλεύουν στο κεντρικό γραφείο εξυπηρέτησης πελατών της Air Asia (στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κουάλα Λούμπουρ), έδειχναν να έχουν την καλύτερη διάθεση να βοηθήσουν. Μόνο που υπήρχαν όρια, λόγω του ότι οι θέσεις στις πτήσεις ελέγχονται από αλλού, στο τι λύσεις μπορούσαν να δώσουν. Έμεινα όμως με την αίσθηση ότι η υπόθεσή μας έβαινε προς τακτοποίηση, και τακτοποίηση που μετέτρεπε το προ ημερών προβληματισμένο “ωωωχχχ” σε ικανοποιημένο “αααΧΑ!”...

Αντί για 27 μεσημέρι, πετάμε από Ταϊπέι για Κλαρκ 28 (πολύ) βράδυ, επομένως κερδίζουμε σχεδόν μιάμιση μέρα στην Ταϊβάν, κάτι που μια χαρά μού... κάθισε, μια και αισθανόμουν ότι ήθελα να περάσω περισσότερο χρόνο εκεί, από αυτόν που είχαμε προϋπολογίσει. Επίσης, αντί για αργά το απόγευμα, στις Φιλιππίνες προσγειωνόμαστε στη μία μετά τα μεσάνυχτα, ένα ακόμη “ωχ” αρχικά, αλλά -θέλοντας και μη- το μετέτρεψα στο μυαλό μου σε θετικό, μια και παίρνοντας το πρώτο λεωφορείο που θα πηγαίνει βόρεια, θα είμαστε στο Vigan, στον πρώτο προορισμό μας, σε μια χαρά ώρα για να χαρούμε την πόλη από την πρώτη κιόλας μέρα εκεί, πολύ πριν πέσει ο ήλιος.

Κι ίσως το καλύτερο όλων: αντί για 16, επιστρέφω Μαλαισία στις 19 (έτσι ζήτησα), υπολογίζοντας τις ημέρες. Τρεις εβδομάδες μπορούμε να περάσουμε οι Έλληνες (και πολλοί άλλοι) στις Φιλιππίνες χωρίς βίζα, κι εγώ πετάω λίγες ώρες πριν συμπληρώσω 21 24ωρα. Ζάχαρη...

Σχόλιο για Ταϊβάν, μετά από “μελέτη” μερικών ακόμα ημερών: λατρεύω τα “μικρά-μικρά” που φροντίζουν, για να βοηθήσουν εσένα, τον επισκέπτη, να χαρείς την παραμονή σου εκεί όσο γίνεται περισσότερο. Με το που φθάνεις εκεί, μπορείς να πας σε ένα από τα πάμπολλα γραφεία εξυπηρέτησης τουριστών, και να ζητήσεις password για το πανεθνικό τους ασύρματο δίκτυο ίντερνετ, προσβάσιμο από πάνω από τέσσερις χιλιάδες σημεία σε όλο το νησί. Εντελώς δωρεάν. Στην Ταϊπέι και στο Kaohsiung, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη, έχουν ποδήλατα που ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει με κόστος σχεδόν συμβολικό. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ, όχι μόνο οι ντόπιοι, κάτι (το να μπορούν να εκμεταλλευτούν παρόμοιο πρόγραμμα με σχεδόν δωρεάν διάθεση ποδηλάτων) που δεν ισχύει σε άλλες πόλεις που έχω επισκεφτεί, με τα ποδήλατα εκεί να είναι μόνο για τους ντόπιους.

Εκείνο που λάτρεψα όμως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι το ότι έχουν shuttle buses, που έναντι λογικότατου αντιτίμου (αν όχι “σχεδόν τζάμπα”), σε πάνε σε περιοχές που καλύπτονται πολύ περιορισμένα από “κανονικά” λεωφορεία, της γραμμής, και μάλιστα σου δίνουν τη δυνατότητα να βγάλεις “day-pass”, και να ανέβεις-κατέβεις όσες φορές θέλεις (και προλαβαίνεις).

Για να σας βοηθήσω να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται, φανταστείτε τον Δήμο Θεσσαλονίκης να έχει μία αναχώρηση ανά ώρα για Χαλκιδική, να πηγαίνει ας πούμε μέχρι τη μύτη του μεσαίου “ποδιού”, να σταματάει σε δέκα παραλίες (ακόμα και στη μέση του πουθενά, κάποια χιλιόμετρα μακριά από τον πλησιέστερο οικισμό), και να δίνει στον τουρίστα τη δυνατότητα να πάρει το πρώτο πρωινό, να πάει στη Χ παραλία, μετά από δύο ώρες να πάρει άλλο λεωφορείο από τη Χ στην Ψ παραλία, μετά από άλλες δύο ώρες να πάρει τρίτο λεωφορείο από την Ψ στην Ω παραλία, και αργά-αργά το απόγευμα να πάρει τέταρτο λεωφορείο για να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Όσοι απλά περνάνε από τη Θεσσαλονίκη και δεν έχουν χρόνο (και χρήμα) να πάρουν “κανονικό” λεωφορείο, να μείνουν βραδιά κάπου στη Χαλκιδική, και να επιστρέψουν στην πόλη την επόμενη μέρα, θα λάτρευαν μία τέτοια υπηρεσία.

Στην Ταϊβάν, τέτοιες “γραμμές”, που καλύπτουν μέχρι και δεκάδες χιλιόμετρα, κοστίζουν (τα ημερήσια εισιτήριά τους) από μόλις 50 ταϊβανέζικα δολάρια, δηλαδή 1,25-1,30 ευρώ(!). Το ημερήσιο εισιτήριο(!). Για να δεις μέσα σε μία μέρα, με την άνεσή σου, τρία-τέσσερα μέρη που υπό διαφορετικές συνθήκες θα τα έβλεπες μόνο σε φωτογραφίες σε κάποιον τοίχο του ξενώνα σου... Τους βγάζω το καπέλο...

Σχόλιο για Φιλιππίνες: διαβάζοντας μπλογκ ξένων τουριστών, αλλά και ιστοσελίδες καταλυμάτων, τεστάρω την ανοχή μου. Φαίνεται πως οι Φιλιππίνες είναι από τις χώρες στις οποίες οι “διπλές τιμές” (το να πληρώνουν οι ξένοι περισσότερα από τους ντόπιους για τις ίδιες ακριβώς υπηρεσίες) δεν είναι απλά κοινό μυστικό, αλλά... “το βγάζουμε και τελάλι, και δεν έχουμε και κανένα απολύτως πρόβλημα”. Σαν σκεπτικό, ανέκαθεν με τρέλαινε. Αν είσαι Ευρωπαίος και πηγαίνεις για διακοπές στις Φιλιππίνες, προφανώς και δε λιμοκτονείς, προφανώς έχεις μαζέψει χρήματα για ένα τέτοιο ταξίδι. Δίπλα όμως στους Ευρωπαίους που “το φυσάνε” και πηγαίνουν διακοπές στις Φιλιππίνες για πλάκα, δίπλα σε εκείνους που δεν “το φυσάνε” αλλά έχουν μία άλφα άνεση, δίπλα σε όλους αυτούς, υπάρχουν κι οι Ευρωπαίοι (Αμερικάνοι, Ασιάτες, Αυστραλοί), οι οποίοι για να μπορέσουν να διαθέσουν τα χρήματα για το ταξίδι στις Φιλιππίνες, χρειάστηκε επί μήνες να... κάνουν το σκατό τους παξιμάδι (συγγνώμη για το άκομψο της εικόνας). Αυτοί λοιπόν, οι ξένοι που κάθε άλλο παρά εύρωστοι ή έστω “άνετοι” οικονομικά είναι, πληρώνουν πολύ περισσότερα από έναν Φιλιππινέζο που μπορεί να έχει μια χαρά δουλειά, δυο χαρές εισόδημα, κι αποφασίζει να πάρει την κοπέλα του και να περάσει μερικές ημέρες σε ένα “καλό” ξενοδοχείο. Πέντε (λέμε τώρα) πέσος η βραδιά για τον καλοστεκούμενο (σε μία χώρα τόσων εκατομμυρίων, υπάρχουν πάμπολλοι τέτοιοι, ακόμα και σε μία χώρα με το μέσο βιοτικό επίπεδο των Φιλιππίνων) Φιλιππινέζο, 7 ή 8 για τον “παραλή” ξένο, που για να “χρηματοδοτήσει” το ταξίδι του στις Φιλιππίνες μπορεί να έχει περάσει μήνες επί μηνών με το ψυγείο του σχεδόν μόνιμα άδειο, με παμπάλαιο κινητό, και χρησιμοποιώντας το ποδήλατό του για μετακινήσεις, αντί για το αυτοκίνητό του, λόγω ακριβής βενζίνης (έχω περάσει από αυτό το στάδιο...).

“Αν δεν έχεις ρε φίλε, μείνε σπίτι σου”, μπορεί να πει κανείς. Ο Θεός ο ίδιος να κατέβει, δε θα μπορούσε να με πείσει ότι αυτό το “αν δεν έχεις, μείνε σπίτι σου” έχει ίχνος δίκιου. Κι αν έχει κάποιο, δεν επισκιάζει το παράλογο του να πληρώνει σε μία χώρα ένας ξένος budget traveler πολλά περισσότερα από έναν εύρωστο οικονομικά ντόπιο, απλά και μόνο επειδή ο ένας έχει ξένο διαβατήριο, και ο άλλος ντόπιο. Σε αυτήν την παράλογη λογική, σηκώνω τα χέρια... Την ίδια τσατίλα θα αισθανόμουν αν την εποχή που έβγαζα μια χαρά λεφτά στη Θεσσαλονίκη, πήγαινα σε κάποιο ελληνικό νησί, πιάναμε κουβέντα με ξένο τουρίστα που έκανε οικονομία έναν ολόκληρο χρόνο για να ζήσει το όνειρό του να πάει στην Ελλάδα, έστω και με περιορισμένο μπάτζετ, και συνειδητοποιούσαμε ότι μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, με εκείνον να πληρώνει τα διπλάσια από μένα, ως ξένος... Θα τσατιζόμουν για λογαριασμό του...

Δουλεύω όμως στο να... συμβιβαστώ με τη συγκεκριμένη λεπτομέρεια, στην περίπτωση των Φιλιππίνων, στις οποίες, μετά τη “μελέτη” των τελευταίων ημερών, καταλήγω στο ότι θα ήθελα να μείνω πολύ περισσότερο από “μόνο” τρεις εβδομάδες. Ίσως κάποια άλλη χρονιά, ελπίζω με περισσότερα χρήματα στην τσέπη, και μεγαλύτερα επίπεδα ανοχής στο... προαναφερθέν “φαινόμενο” των διπλών τιμών που ανέκαθεν το αισθανόμουν σαν ξύσιμο πληγής...

 

[10900km]

Taver, είσοδος στο... αμαρτωλό Άνχελες (Άντζελες; Δεν ξέρω πώς το προφέρουν οι Φιλιππινέζοι) με την κοπέλα μου, έξοδος μόνος. Κι επειδή η πτήση από Κλαρκ για Κουάλα Λούμπουρ είναι πρωί, λέω να περάσω την τελευταία βραδιά εκεί, για να είμαι δίπλα στο αεροδρόμιο. Είμαι περίεργος να δω πόσο μοιάζει στην Ταϊλάνδη.

 

[taver]

Άνχελες (Άντζελες; Δεν ξέρω πώς το προφέρουν οι Φιλιππινέζοι)

Δε νομίζω να βρείς ισπανόφωνους Φιλιπινέζους... Αλλά, Αγγλικά (ή τέλος πάντων, κάτι σαν Αγγλικά, ελαφρώς καλύτερα από τα Singlish) μιλάνε οι πάντες.

 

[Yorgos]

Έχει ισπανόφωνους αρκετούς...

 

[go2dbeach]

Αυτό που παρατήρησα εγώ (στα νησιά Βισάγιας) είναι οτι αρκετές λέξεις τους είναι στα ισπανικά, όπως οι μέρες και οι αριθμοί. Μπορεί να σου πουν ολόκληρη φράση στα αγγλικά και να σου πετάξουν και ένα Lunes αντί για Monday, έτσι για να κάνεις όρεξη! Γενικά σε όλες τις εκδηλώσεις τους υπάρχει άρωμα λατινικής αμερικής και φωτογραφικές γωνιές πχ μια εκκλησία που σε κάποιον που ταξιδεύει για μήνες σε διάφορα μέρη, μπορεί να προκαλέσει μικρή σύγχυση για το αν βρίσκεται τελικά στις PI ή στη Γουατεμάλα. Δεν ξέρω σε ποιά μέρη-νησιά θα κινηθείς εσύ, αλλά θα ήθελα να μάθω εάν τελικά είχες την ίδια αίσθηση.

Στα δικά μου μάτια δεν υπήρχε καμία ομοιότητα με την Ταυλάνδη συγκρίνοντάς τη με τα λίγα νησιά που κατάφερα να πάω. Είχα κάνει κι ένα crash test ανάμεσα στις δύο όταν επέστρεψα.
10900km, περιμένω τις δικές σου εντυπώσεις - είσαι προφανώς πολύ πιο παρατηρητικός από μένα και μας μεταφέρεις τα πάντα με ένα μαγικό τρόπο.

 

[10900km]

... Έγραφα τις προάλλες για το σπίτι με τις ελληνικές κολόνες στο νησάκι Lanyu, το νοτιοανατολικότερο σημείο της Ταϊβάν (εξηγώντας γιατί ακριβώς μου έκανε εντύπωση το συγκεκριμένο σπίτι), στο οποίο βρήκα αναφορά στον Lonely Planet. Χθες και σήμερα με περίμεναν περισσότερες... ελληνικές εκπλήξεις, “σεργιανίζοντας” σε ιστοσελίδες τουριστικών οργανισμών περιφερειών της βόρειας Ταϊβάν. Σε τρία -τουλάχιστον- παραθαλλάσια σημεία, υπάρχουν “πάρκα” ακριβώς πριν την αμμουδιά, με τοίχους, αψίδες, παράθυρα και καμπαναριά, όλα λευκά και γαλάζια, εμπνευσμένα από κυκλαδίτικα νησιά, σημεία στα οποία οι Ταϊβανέζοι πηγαίνουν για να βγάλουν φωτογραφίες που θα μπορούσαν να έχουν τραβηχτεί (λίγο-πολύ) κάπου στο Αιγαίο. Ένα μάλιστα από αυτά τα σημεία, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές μεταξύ νιόπαντρων ζευγαριών, που πηγαίνουν με επαγγελματία φωτογράφο και αφήνονται στις οδηγίες του για να βγάλουν once in a lifetime photos, αυτές που βγάζεις με το νυφικό και το γαμπριάτικο κοστούμι την ημέρα (ή την επομένη, αν ο καιρός είναι πολύ κακός) του γάμου σου. Ήξερα για νιόπαντρα ζευγάρια Κινέζων που ταξιδεύουν με γκρουπ στη Σαντορίνη με τα νυφικά και τα γαμπριάτικά τους. Για στημένο ελληνικό σκηνικό σε σημεία της βόρειας ταϊβανέζικης ακτογραμμής, δεν είχα ακούσει/διαβάσει ποτέ τίποτα...

Στον δε Lonely Planet των Φιλιππίνων, βρήκα μέρος στο οποίο γυρίστηκαν σκηνές τού “Born on the Fourth of July”(!). Καμία σχέση με Ελλάδα, αλλά η συγκεκριμένη ταινία με τον Τομ Κρουζ μού “μίλησε” την πρώτη φορά που την είδα, στα μισά τής εφηβείας μου, κι από τότε τη θεωρώ “δική μου”...

Διάβασμα για τους δύο επικείμενους προορισμούς μας, τακτοποίηση λεπτομερειών, νέος σπαταλημένος χρόνος στο κεντρικό γραφείο εξυπηρέτησης πελατών της Air Asia, ταϊβανέζικες ταινίες που προτείνει ο Lonely Planet σαν... εισαγωγή στην Ταϊβάν, μετατροπή ρίνγκιτ σε ταϊβανέζικα δολάρια και πέσος Φιλιππίνων, περισσότερο διάβασμα για τα μέρη που θέλουμε (και μπορούμε) να δούμε, για πράγματα που θέλουμε (αν και όσο προλαβαίνουμε) να κάνουμε. Κάπως έτσι πέρασαν οι τελευταίες ημέρες. Κυρίως όμως, πέρασαν (για μένα) συνειδητοποιώντας ότι έστω και με τεράστια καθυστέρηση, έστω και τώρα που είμαι πιο κοντά στα 40 παρά στα 35, “ωριμάζω”...

Αναφέρθηκα φευγαλέα τις προάλλες στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τη φίλη μου, και στο πόσο με έχουν επηρεάσει. Ειδικά όμως αυτές τις τελευταίες ημέρες, με έπιασα να σκέφτομαι ότι όχι μόνο “θα ήθελα”, αλλά το κάνω (παραδόξως), να βλέπω τα πράγματα λιγότερο δραματοποιημένα, να βλέπω τα πράγματα πιο κοντά στην πραγματική βάση τους, στην πραγματική διάστασή τους, κι όχι σε αυτήν που το μυαλό μου υπερβολικά και διψώντας για δράματα τους δίνει συχνά-πυκνά. Τι εννοώ...

Σκέφτομαι ότι παρά τα προβλήματά του, για τα οποία υπεύθυνος κατά τουλάχιστον 90% είμαι εγώ ο ίδιος, παρά το ότι έφθασα μισή ντουζίνα φορές (ειδικά) το τελευταίο δεκαπενθήμερο να τα τινάξω όλα στον αέρα, η απογυμνωμένη από δράματα πραγματικότητα είναι ότι είμαι σε μία υπέροχη, από πολλές απόψεις, χώρα, ότι έχω μία απασχόληση που όσο χαμηλά αμειβόμενη κι αν είναι μου επιτρέπει να συντηρώ τον εαυτό μου ΚΑΙ να κάνω ταξιδάκια (αν και ένα έξι εβδομάδων, απλά “ταξιδάκι”... δεν το λες), ότι είμαι με κάποιον άνθρωπο που παρά τα προβλήματά μας νοιάζεται ειλικρινά για μένα, κι ότι (για να... συμμαζεύω σιγά-σιγά τη λίστα των θετικών που βρήκα), περνάω χρόνο επιλέγοντας μέρη που θα επισκεφτώ τον επόμενο ενάμιση μήνα, κάτι που μοιάζει με... μπουφέ πεντάστερου ξενοδοχείου, από τον οποίο μπορείς να διαλέξεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου, χωρίς (σχεδόν) ποσοτικό περιορισμό (αν και ΠΟΛΥ θα ήθελα να έμενα στην Ταϊβάν και στις Φιλιππίνες περισσότερο από “μόνο” τρεις συν τρεις εβδομάδες). Για να το θέσω πολύ απλά, “μην τρελαθούμε κιόλας”... Εννοώ, “ok, τα προβλήματα... προβλήματα, αλλά... μην τρελαθούμε κιόλας”. Αν γκρίνιαζα εγώ για το πού είμαι και τι κάνω αυτό το διάστημα, τι θα έπρεπε να κάνουν/πουν πολλοί άλλοι, που από διάφορες απόψεις μπορεί να είναι σε πολύ λιγότερο πλεονεκτική θέση από εμένα (οικονομικά πάντως, μόνος άνεργος “βγάζει” λιγότερα από μένα, επειδή μόνο το “τίποτα” είναι λιγότερο από τα χρήματα που βγάζω εδώ. Το ότι απολαμβάνω όσα απολαμβάνω, συμπεριλαμβανομένων των “ταξιδακίων”, οφείλεται στο πόσο λυτρωτικά affordable -μπορεί να- είναι η ζωή στη Μαλαισία, και στο πόσο πειθαρχημένος είμαι στο θέμα των εξόδων, χωρίς να μου στερώ τίποτα από όσα θεωρώ προτεραιότητες, αλλά και χωρίς να μου επιτρέπω παραστρατήματα σε περιπτώσεις που μπαίνω σε πειρασμό να διαθέσω χρήματα σε κάτι που ξέρω ότι την επομένη θα έχω μετανιώσει το ότι δαπάνησα χρήματα για αυτό).


Ένα κείμενο μου μένει πριν πετάξουμε για Ταϊπέι την Κυριακή, το γράφω αύριο, και κλείνοντας τρίμηνο στη Μαλαισία λέω να κάνω έναν απολογισμό, καταγράφοντας κυρίως εκείνα που μου αρέσουν εδώ, και λιγότερο εκείνα χωρίς τα οποία, με χαρά θα... επιβίωνα.

 

[10900km]

Αισίως, ημέρα 88η στη Μαλαισία, παραμονές πτήσης για Ταϊβάν. Ένας απολογισμός αυτών των τριών μηνών, φαντάζει ενδεδειγμένος. Κι επειδή δε θέλω να... μαγαρίσω μία τέτοια “ευοίωνη” μέρα (το “88” μοιάζει με το κινέζικο εικονόγραμμα της “διπλής ευτυχίας”, με λίγη φαντασία βλέπεις δύο χαμογελαστούς ανθρώπους με τα χέρια απλωμένα στα πλάγια, σαν να θέλουν να σε αγκαλιάσουν. Θα πήγαινα στοίχημα ότι οι πολύ-πολύ περισσότεροι εδώ, αν όχι όλοι, ξέρετε ότι μόνο τυχαία δε διάλεξαν οι Κινέζοι σαν ώρα και ημερομηνία έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων “τους” τις οκτώ και οκτώ λεπτά, 8 Αυγούστου -ογδόου- του 2008), θα μείνω στα θετικά, σε εκείνα που “κάνοντας ταμείο”, με κάνουν να αισθάνομαι ότι καλά έκανα και επέστρεψα εδώ τον Μάρτιο, με σκοπό να μείνω μέχρι -τουλάχιστον- τον Δεκέμβριο...

Προειδοποίηση: λόγω του... απολογιστικού χαρακτήρα της σημερινής ανάρτησης, είμαι βέβαιος ότι θα ξεφύγω από τα... χωροταξικά περιθώρια που μου έχω αυτοεπιβάλλει.

Χωρίς να ακολουθώ κάποια αυστηρή σειρά, εκείνο που μόλις μου πέρασε από το μυαλό, προφανώς επειδή η γειτόνισσα μαγειρεύει, είναι το πόσο λατρεύω το φαγητό εδώ. Αν διάβαζε αυτές τις γραμμές κάποιος που με γνωρίζει καλά, θα αναρωτιόταν αν είμαι πράγματι εγώ εκείνος που γράφει αυτές τις αράδες. Γιατί; Επειδή ένα απολαυστικό πιάτο ποτέ δεν ήταν στο top των προτεραιοτήτων/ενδιαφερόντων μου. Κατά κανόνα, τρώω αν κι όταν πεινάσω, ό,τι και όσο μου είναι αρκετό για να μου κορέσει την πείνα. Προφανώς απολαμβάνω κάποια φαγητά περισσότερο από άλλα, προφανώς όταν ταξιδεύω το θεωρώ ευκαιρία και... καλοδεχούμενη ταξιδιωτική “υποχρέωση” να δοκιμάζω ντόπιες λιχουδιές, όμως δεν είμαι τύπος που ξυπνάει το πρωί και σκέφτεται τι θα φάει το μεσημέρι, και τι θα τσιμπήσει το βράδυ. Στη Μαλαισία όμως, είμαι τέτοιος τύπος. Η ποικιλία (η οποία δεν επιδέχεται αμφισβήτηση) και η ποιότητα (κατ' εμέ. Αυτό, ναι, σηκώνει αμφισβήτηση, μια και πρόκειται για κάτι εντελώς υποκειμενικό) του φαγητού εδώ, είναι πραγματικά “περίπτωση”. Κι όσο... απλοϊκό και αφελές ίσως κι αν φαντάζει σε κάποιους, το παράπλευρο μπόνους τού αν είσαι σε μία χώρα στην οποία ΛΑΤΡΕΥΕΙΣ το φαγητό της, είναι ότι μπορείς να αρχίσεις ένα γεύμα με σκοτούρες στο μυαλό, και 10-15 λεπτά αργότερα, με το στομάχι γεμάτο και το στόμα σου να έχει μόλις φιλοξενήσει όργιο γεύσεων, να σηκωθείς από το τραπέζι με τις προ δεκαλέπτου... “σκοτουράρες”, να φαντάζουν πλέον “σκοτουρίτσες”...

Στη Μαλαισία αισθάνομαι ότι... “δεν κουράζεται το μάτι”. Εξηγούμαι: περπατάς σε έναν τυχαίο δρόμο, και μέσα σε δύο λεπτά θα δεις ελαφρώς σκουρόχρωμους Malays, ανοιχτόχρωμους “Κινέζους” (τα εισαγωγικά συνήθως τα παραλείπω, το σωστό όμως είναι “Μαλαισιανοί κινεζικής καταγωγής”, όχι “Κινέζοι”), σχεδόν μαύρους “Ινδούς” (μια και οι περισσότεροι κατάγονται από τη νοτιοανατολική Ινδία, το Tamil Nadu), ο καθένας με το... στιλάκι του (στο ντύσιμο και στη συμπεριφορά), ο καθένας με τη γλώσσα του. Κι αν είσαι στο κέντρο της Κουάλα Λούμπουρ, είναι βέβαιο ότι πάνω στο τρίλεπτο θα έχεις δει και “Δυτικούς”, αλλά και λογιών-λογιών Άραβες, από Λιβανέζους μέχρι Σαουδάραβες. Κοιτάς δεξιά και βλέπεις ένα παλιό κινέζικο μαγαζί-κατοικία, από αυτά που στο ισόγειο λειτουργεί κατάστημα, συχνά φαγάδικο, και πίσω/πάνω είναι τα δωμάτια των μελών της οικογένειας. Κοιτάς αριστερά και βλέπεις έναν “πιο πολύχρωμο, ούτε το ουράνιο τόξο” ινδουιστικό ναό. Κοιτάς ευθεία και βλέπεις ένα ξύλινο σπίτι πάνω σε στύλους, σπίτια που αποτελούν σήμα κατατεθέν των “kampung”, των “χωριών” των Malays, τα βρίσκεις όμως ακόμα και σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της Κουάλα Λούμπουρ. Κοιτάς δε ψηλά, και βλέπεις έναν εντυπωσιακό ουρανοξύστη. Και δίπλα του έναν άλλο. Κι άλλον, κι άλλον, κι άλλον... Δε “βαριέται” το μάτι στη Μαλαισία. Άποψή μου.

Λατρεύω το πόσο “affordable” είναι. Αν δεν είσαι πολύ-πολύ επιλεκτικός στο πού τρως, αν είσαι εντάξει με το να φας εκεί που τρώνε και οι περισσότεροι Μαλαισιανοί, μπορείς άνετα να χαρείς τρία γεύματα την ημέρα “έξω”, χωρίς να δώσεις πάνω από πέντε ευρώ. Εννοώ πέντε ευρώ ΚΑΙ για τα τρία γεύματα (ένα για πρωινό, από δύο για μεσημεριανό και βραδινό), όχι ΑΠΟ ΠΕΝΤΕ για κάθε ένα. Οι μετακινήσεις κοστίζουν ελάχιστα, πολλά -σημαντικά, για μένα- μικροπράγματα (από αυτά που με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα) επίσης κοστίζουν ελάχιστα (το να πας σε μία πισίνα και να περάσεις ένα δίωρο μέσα στο νερό, να πας να παίξεις ποδόσφαιρο ή... μπάντμιντον , να πας ένα σινεμά με το ζευγάρι σου, να μπεις στο αμάξι και να κάνεις μία εκδρομή χωρίς να σε “πονάει” το κόστος της βενζίνης). Ακόμη και τα νοίκια είναι πολύ προσιτά, αν βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου και συμβιβαστείς με “δευτεροκλασάτη” γειτονιά. Μεγάλη υπόθεση το να μη μετράς μέχρι και το τελευταίο κέρμα στην τσέπη σου...

Μου αρέσει, με εξιτάρει, το ότι πρόκειται για “εξωτική” χώρα. Εκατό μέτρα από το σπίτι μας, πάνω σε δέντρα, ζουν πίθηκοι(!). Δάσος ακριβώς βόρεια και ανατολικά από εκεί που ζούμε, είναι γεμάτο από... τεράστιες σαύρες που αν δεν είναι στενοί συγγενείς του Δράκου του Κομόντο, τότε είναι απλά μακρινοί συγγενείς του. Όταν βρέχει, ΒΡΕΧΕΙ (σε ενάμιση μήνα στην Κουάλα Λούμπουρ, σε ενάμιση μήνα εν μέσω της υποτίθεται λιγότερο βροχερής περιόδου του χρόνου, βρέχει όσο βρέχει ΟΛΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ στη Θεσσαλονίκη, και φανταστείτε τη βροχή να είναι σχετικά σύντομη, το απόγευμα, βαρβάτη-βαρβάτη, όχι πολύωρο χαλαρό ψιλόβροχο). Ομολογώ ότι αρκετές φορές με έχω πιάσει απλά να στέκομαι κάπου (στεγνά, προστατευμένος) και να χαζεύω τον... κατακλυσμό. Πολλές φορές έχει συμβεί να είναι τόσο έντονη η βροχή που με το ζόρι να μπορώ να δω μέχρι την απέναντι πλευρά του δρόμου!

Πέφτω στα γόνατα και ευχαριστώ τη Μαλαισία για το πόσο βολική είναι στο να στήσεις το... αρχηγείο σου εδώ, και να “καλύψεις” ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ασία, την Άπω Ανατολή, ακόμα και την Ινδία και την Αυστραλία, “πατώντας” στη γεωγραφική θέση της, στο πόσο prime air hub είναι η Κουάλα Λούμπουρ, και, θέλοντας και μη, στην “I love to hate you” Air Asia, η οποία παρά τα μύρια όσα στραβά της, κάνει πράξη αυτό που λέει το βασικό μότο της, “now everyone can fly”. Με τα δικά μου οικονομικά δεδομένα, αν δεν ήταν η Air Asia, δε θα είχα πάει στην Κίνα, στο Βιετνάμ, δε θα είχα πάει δεύτερη φορά στην Ινδονησία, δε θα πετούσα αύριο για Ταϊβάν και τέλη Ιουνίου για Φιλιππίνες, ούτε θα σχεδίαζα ταξίδι στην Κορέα και στην Ιαπωνία (μεταξύ άλλων). Η -εκνευριστική- αλήθεια, να γράφεται...

Εν τέλει, με... λυτρώνει το ότι ζώντας εδώ, μου επιτρέπει να μην είμαι στην Ελλάδα. Το γράφω με στενοχώρια, κι όχι με “είμαι ελεύθερος σαν τον άνεμο, είμαι πολίτης του κόσμου και το κραυγάζω” διάθεση. Πολλές φορές με έχω πιάσει να σκέφτομαι ότι θα ήθελα να ήμουν... “φυσιολογικός”, να ζούσα ακόμα στη Θεσσαλονίκη, να είχα την ευχάριστη και αξιοπρεπώς αμειβόμενη δουλειά μου, να νοικιάζω το στουντιάκι μου, να έχω το αμαξάκι μου, να πηγαίνω για χάζι και για ψώνια στο Cosmos στα ρεπό μου, να έχω τους γνωστούς μου, φυσικά τους καημένους τους γονείς μου, ίσως και μία σχέση, να αρκούμαι με ένα-δύο σύντομα ταξιδάκια τον χρόνο, και να είμαι “καλά με τον εαυτό μου” ζώντας έτσι. Δυστυχώς, μόνο ένα μικρό μέρος της ενήλικης ζωής μου το πέρασα νιώθοντας ικανοποίηση για το ότι η ζωή μου ήταν έτσι στη Θεσσαλονίκη. Ειδικά από το 2003 και μετά, δε με χωρούσε ο τόπος. Τη Θεσσαλονίκη και γενικά την Ελλάδα την αγαπάω, ποτέ δεν τις θεώρησα... υπεύθυνες για την κακή “σχέση μας”, ποτέ δεν είπα ότι “η Θεσσαλονίκη είναι το πρόβλημα”, πάντα έλεγα ότι το “εγώ, ο Δημήτρης, στη Θεσσαλονίκη, αυτό είναι το πρόβλημα”, και δυστυχώς δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορώ να αλλάξω μυαλά στο συγκεκριμένο ζήτημα. Τουλάχιστον τώρα έχω... κάνει την ειρήνη μου με το ότι δε μου είναι γραφτό να είμαι ευτυχισμένος ζώντας εκεί, κι αρκούμαι στα καλά της “από μακριά κι αγαπημένοι” σχέσης μου με τους γονείς μου και την πόλη-χώρα μου...

Σας ευχαριστώ όοοολους πάαααρα πολύ για την παρέα που μου κρατήσατε αυτούς τους τρεις μήνες. Έχοντας διαπρέψει σαν μέλος του travelstories τέσσερα χρόνια τώρα στο να... δίνω μια στην καρδάρα και να χύνω όλο το γάλα στα καλά καθούμενα, δεν αποκλείω το να μη συνεχίσω να γράφω από τη Μαλαισία μετά την επιστροφή μου από Ταϊβάν και Φιλιππίνες. Ούτως ή άλλως, με 22-23 κείμενα σε τρεις μήνες, για τα... αφερέγγυα δεδομένα μου, έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου. Παρακαλώ όμως τα παιδιά που ασχολούνται με τα του σάιτ, να μην αποσύρουν την ιστορία από τις “σε εξέλιξη”. Αν τέλη Ιουλίου, όταν επιστρέψω στην ΚΛ, αισθανθώ ότι η ιστορία τα... έφαγε τα ψωμιά της, θα τους ενημερώσω για να τη... “στείλουν”.

Όσο για την Ταϊβάν και τις Φιλιππίνες, σκέφτομαι από το να αρχίσω ξεχωριστή ιστορία για κάθε χώρα, για να το κάνω πιο εύκολο στους μελλοντικούς επισκέπτες να βρουν στοιχεία για τη χώρα που τους ενδιαφέρει, μέχρι το να γράψω μόνο ένα “συνοπτικό” κείμενο για κάθε χώρα σε αυτήν εδώ την ιστορία (για να δικαιολογήσω και την ύπαρξη των λέξεων “Ταϊβάν” και “Φιλιππίνες” στον τίτλο). Όπως πάντα, ανάλογα με τα κέφια...


Ταξιδιάρικοι χαιρετισμοί από τη... γαστριμαργικός παράδεισος, diverse, affordable, εξωτική, ιδανική ταξιδιωτική βάση, και λυτρωτικά μακρινή από την Ελλάδα, Μαλαισία.

 

[_antonis_]

Ευχαριστούμε πολύ Δημήτρη!!

Μια χαρά τα γράφεις... έστω και 'αργά', ξέρεις περισσότερο τι θες, από κάποιους (ίσως και μένα), που κάνω πως δεν ξέρω ή προσπαθώ να το αποφύγω. Μάλλον ''τα έχω καλά με τον εαυτό μου'' - ακριβώς όπως το γράφεις και το περιγράφεις.

Να περνάς καλά!! Καλή συνέχεια.

 

[apodrasi]

Το γάλα δεν το χύνεις ούτως ή άλλως.

Καλό ταξίδι!