Αργεντινή Βραζιλία Με τους Αγγέλους

[travelbreak]

10η μέρα, Τίγκρε και επιστροφή

Πράγματι, την επομένη που ήταν πρωτοχρονιά δεν κυκλοφορούσε τίποτα στην πόλη.

Ήμασταν απογοητευμένοι που θα χάναμε το πρωινό μας, αν δε βρίσκαμε μέσον να πάμε κάπου. Μέχρι τώρα είχαμε εκμεταλλευτεί όλο τον ελεύθερο χρόνο του ταξιδιού. Κάπου είχαμε πάει. Έξω από το ξενοδοχείο δεν υπήρχαν ταξί και όταν είπαμε στη ρεσεψιόν να τηλεφωνήσει να έρθει κάποιο μας είπε κάτι τελείως κουφό: αν δεν έχουμε κουπόνια δεν μπορούμε να πάρουμε ταξί. Τι να υποθέσω; Άστο καλύτερα.
Ερημιά:

Στα οργανωμένα ταξίδια δεν ασχολούμαι και τόσο πολύ με τα μέρη που θα μας πάει το πρακτορείο, αφού συνήθως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Βγάζω όμως τώρα ένα οδηγό που είχα μαζί μου και διαπιστώνω ότι για το Τίγκρε, υπήρχε τρένο που ο σταθμός ήταν δέκα λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο μας. Ξεκινάμε λοιπόν με τη Ντίνα, τον Πέρη και τον Άρη για το σταθμό. Στο δρόμο υπήρχαν λίγα ταξί αλλά στα νοήματά μας δε σταματούσε κανείς. Πάμε πολύ σύντομα στο σταθμό και ρωτάμε για εισιτήριο. Μπείτε στο τρένο, μας λένε, σήμερα δεν κόβουμε εισιτήρια. Πράγματι μπαίνουμε και σε λίγο αναχωρεί και εμείς ήμαστε μέσα στην καλή χαρά, αφού θα πετυχαίναμε το στόχο μας. Στα δέκα λεπτά όμως το τρένο αρχίζει να αγκομαχεί και σιγά-σιγά σταματά. Αρχίζουν οι ανησυχίες, τι γίνεται; Περιμέναμε λένε το μηχανικό να έρθει να το φτιάξει. Έρχεται αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Άρα πρέπει να περιμένουμε να έρθει μια άλλη μηχανή να μας τραβήξει. Με τα πολλά ήρθε και αυτή. Με καθυστέρηση μιας ώρας επιστρέφουμε στο σταθμό και αναρωτιόμασταν αν θα παίρναμε το ρίσκο να φεύγαμε με το επόμενο τρένο για Τίγκρε.

Το πήραμε και αυτή τη φορά είχαμε επιτυχία. Φτάσαμε μια χαρά. Στις στάσεις του τρένου μας είπανε να μην τραβάμε φωτογραφίες γιατί μπορεί κάποιος να μας πάρει τη μηχανή και να κατέβει, και άντε πιάσε τον. Προσέχαμε. Στο Τίγκρε αμέσως πήραμε ένα σκάφος-ταξί να μας κάνει βόλτα για μια ώρα για 60 δολάρια. Ήταν καταπληκτικά. Η περιοχή είναι όλο κανάλια του ποταμού La Plata. Παντού έχει χαμηλά σπίτια και βίλες, μέσα στο νερό και στο πράσινο. Άξιζε η βόλτα.

Κολύμπι στα καταγάλανα νερά:

Το πλοίο της γραμμής:

Βενζινάδικο:

Ο σταθμός του τρένου:

Υπάρχουν και αυτά:

Γυρίσαμε πίσω πάλι με το τρένο και στο ξενοδοχείο βρήκαμε τον αρχηγό να μας περιμένει (δεν είχαμε καθυστερήσει) και έμεινε κάγκελο όταν του είπαμε ότι πήγαμε στο Τίγκρε. Δεν πιστεύω να περιμένατε να του δώσουμε και φιλοδώρημα!

Έτσι, στα γρήγορα τέλειωσε το ταξίδι μας, που αν το κάναμε μόνοι δεν θα κόστιζε ούτε τα μισά λεφτά. Με όσα έγιναν η Ντίνα κατάλαβε ότι σε αυτές τις χώρες δεν απαιτείται πρακτορείο (εγώ το ήξερα) αφού κάναμε τόσα πολλά χωρίς την βοήθεια και την παρουσία του αρχηγού. Έκτοτε μόνο μια φορά χρησιμοποιήσαμε πρακτορείο. Και έχουμε γλυτώσει πολλά χρήματα.

Είχα μερικά τηλέφωνα από ορισμένα άτομα του γκρουπ, αλλά επικοινώνησα μόνο με τα τέσσερα που έχω αναφέρει τα ονόματά τους συν άλλο ένα. Έστειλα και τα DVD στους «πλούσιους επαρχιώτες μηχανόβιους» και τίποτα άλλο.

Μερικές εβδομάδες μετά κανόνισα με τον Μιχαήλ και την Αγγέλα να έρθουν από το σπίτι να κάνουμε ένα Σάββατο βράδυ παρέα. Το πρωί όμως (της μέρας που θα συναντιόμασταν) ο Μιχαήλ μας τηλεφωνεί ότι υπάρχει ένα πρόβλημα και δε θα έρθουν. Ανησύχησα λίγο, αλλά ήξερα ότι ήταν δύσκολοι στα ραντεβού τους και λέω, κάτι δεν υπολόγισαν σωστά.

Όμως τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Το διαπίστωσα όταν μετά από λίγες μέρες με παίρνει ο Μιχαήλ τηλέφωνο και με ρώτησε αν μπορώ να δώσω αίμα για την Αγγέλα. Μου είπε ότι ήταν στο νοσοκομείο. Αλλά πριν πάω να δώσω το αίμα με ξαναπήρε και μου είπε ότι τελικά δε χρειαζόταν, αφού είχαν βρει από άλλο φίλο.

Δυστυχώς η κοπέλα τον επόμενο Αύγουστο μας άφησε και δεν είχαμε προλάβει να την ξαναδούμε. Ήταν βαριά άρρωστη από καιρό και το ταξίδι που τη γνωρίσαμε ήταν εν γνώσει τους το τελευταίο της. Ή μάλλον το προτελευταίο.

Καλό ταξίδι Αγγέλα. Για πάντα θα θυμόμαστε το χαμόγελο και το πιο εκφραστικό πρόσωπο που έχω δει. Να γιατί καθυστερούσε στα ραντεβού ή δεν ερχόταν καθόλου. Και αυτό το παλικάρι, ο φύλακας άγγελός της, ο Μιχαήλ, πόσο την αγαπούσε! Αλήθεια, αν ήθελα να πάρει ο ΠΑΟΚ κάποια στιγμή το πρωτάθλημα, ήταν μόνο γι αυτόν. Για να έχει ακόμα ένα λόγο να είναι χαρούμενος.

Έπεσε λίγο βαρύς ο επίλογος αυτής της ιστορίας, αλλά αν δεν ήταν για την Αγγέλα δε θα την έγραφα καθόλου.

Τα ονόματα που αναφέρονται δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα πραγματικά ονόματα των ανθρώπων.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9

First Προηγούμενη 9 of 9

Go to chapter

Go

[travelbreak]

3η μέρα, Ρίο
Η δεύτερη μέρα (τρίτη κανονικά) ξεκίνησε με προαιρετική εκδρομή στα πέριξ του Ρίο και σε μια φαβέλα.
Το Ρίο είναι καταπληκτική πόλη με λόφους αρκετά ψηλούς, καταπράσινους και με θέα στη θάλασσα.

Ο κόσμος γυμνάζεται:

Περπατώντας:

Με λίμνες και λιμνοθάλασσες:

Ο καιρός ήταν μουντός:

Θεωρείται από τις πιο πράσινες πόλεις:

Στη φαβέλα που πήγαμε και την στιγμή που ετοιμαζόμασταν να να κατέβουμε από τα αυτοκίνητα (δεν πήγαμε με πούλμαν) ακούσαμε πυροβολισμούς και όπου φύγει-φύγει. Κανένα πρόβλημα: φαβέλες υπάρχουν πολλές. Πήγαμε σε άλλη.

Παντού υπάρχει αγάπη:

Το Ρίο στο πιάτο:

Και η φαβέλα που τελικά πήγαμε:

Έχουν την καλύτερη θέα:

Τα δρομάκια:

Τυπικό σπίτι:

Εδώ είχε κάνει ένα βιντεοκλίπ αυτός ο τύπος:

Το απόγευμα ήταν ελεύθερο και εμείς πήραμε ταξί για να πάμε στην περιοχή Σάντα Τερέζα. Πήγαμε με τους δυο τύπους που είχαμε γνωρίσει την προηγούμενη μέρα, με ένα νέο ζευγάρι, το Μιχαήλ και την Αγγέλα, και δυο ηλικιωμένες κυρίες. Κάναμε τη βόλτα μας στη περιοχή, ήπιαμε τον καφέ μας και το βράδυ Κόπα Καμπάνα. Καθόλου άσχημα.

Φάτσες:

Ωραίος!!!

Σήμερα ήταν ουσιαστικά η πρώτη μέρα γνωριμίας με την Αγγέλα και το Μιχαήλ. Τέλεια παιδιά γύρω στα τριάντα. Μένουν στην Αθήνα και αμέσως βρήκαμε κοινά ενδιαφέροντα παρά τη διαφορά ηλικίας. Ε, καλά και μια διαφορά, το ότι ο Μιχαήλ ήταν ΠΑΟΚτζής.

 

[travelbreak]

4η μέρα, Ρίο και κρουαζιέρα
Η επόμενη μέρα μας ήταν τελείως ελεύθερη και αγοράσαμε μια ολοήμερη εκδρομή με κρουαζιέρα σε νησάκια. Ήταν υπέροχα. Και η διαδρομή 3-4 ώρες μέχρι να πάρομε το πλοιάριο και ο κόσμος εκεί όλο χαρά με τραγούδι και χορό.

Από τη διαδρομή:

Και αυτό το σύστημα στα μεγάλα οχήματα για να μη χάνουν αέρα τα λάστιχα:

Το καραβάκι μας με τον κόσμο:

Για τα (τροπικά, όπως τα έλεγε το πρακτορείο) νησάκια φυσικά δεν έχω λόγια: ήταν καταπληκτικά. Το καραβάκι ήταν γεμάτο κόσμο που τραγουδούσε και χόρευε βραζιλιάνικα. Κάθε τόσο σταματούσε για να κολυμπήσει ο κόσμος. Και μη φανταστείτε ότι ο κόσμος ήταν τουρίστες! Όχι! Οι περισσότεροι ντόπιοι.

Οι μουσικοί μας:

Ο τυπάς:

Από το δικό μας το γκρουπ είχαν έρθει μόλις δώδεκα άτομα (από τους 40 και κάτι). Και από τους δώδεκα οι μισοί γκρίνιαζαν σχεδόν σε όλη την εκδρομή. Μέχρι που στο τέλος ήρθε μια χοντρή να μου πει να διαμαρτυρηθούμε γιατί δεν μας άρεσε η εκδρομή. Είσαι καλά; της λέω. Περάσαμε υπέροχα. Μα ήταν ακριβή μου λέει. Πολλά είναι 50 ευρώ όλη μέρα εκδρομή μαζί με το φαγητό; Δεν πάμε καλά. Εγώ δε διαμαρτύρομαι και θα πω και ευχαριστώ. Μα δε θα προλάβομε να κάνομε μπάνιο στην Κόπα Καμπάνα όταν γυρίσουμε, μου λέει. Όλη μέρα κολυμπούσες της λέω εδώ, θέλεις και άλλο; Είναι περίεργοι μερικοί άνθρωποι!

Αυτή ήταν η μέρα που γνωρίσαμε αρκετά την Αγγέλα και τη συμπαθήσαμε. Εκείνο το γλυκό κορίτσι με το συνεχές χαμόγελο. Μιλήσαμε για τις δουλειές μας και τα ενδιαφέροντά μας. Με τη Ντίνα δώσανε υποσχέσεις ότι τον χειμώνα που διανύαμε θα πήγαιναν σε πολλά θέατρα. Κολυμπούσε όλο χαρά και εγώ της τραβούσα φωτογραφίες. Στο πλοίο κουτσομπολεύαμε τις καρακάξες που ήταν ανικανοποίητες. Η μία από αυτές (η πιο χοντρή) είχε νοικιάσει και μάσκα για να δει το βυθό. Όταν τη γύρισε πίσω δεν πλήρωσε, γιατί λέει δεν τη χρησιμοποίησε τελικά. Ο βραζιλιάνος την κοίταζε έκπληκτος αλλά δεν είπε τίποτα ο άνθρωπος.

Επιστροφή στο Ρίο:

 

[travelbreak]

5η μέρα, Ρίο, Ιγκουασού
Την τελευταία μέρα που θα μέναμε στο Ρίο το πρωινό ήταν φυσικά ελεύθερο και κάναμε βόλτα στα πέριξ της Κόπα Καμπάνα που μέναμε.

Το μεσημέρι κάναμε μια βόλτα σε κάποια σημεία της πόλης και μετά την επίσκεψη στο γνωστότερο μνημείο του, το Χριστό Λυτρωτή, Cristo Redentor. Ανεβήκαμε με τρενάκι και αν ήθελες φωτογραφία με φάτσα το Χριστό θα ήταν και άλλοι 100 γύρω σου. Αν τον ήθελες πλάτη κάτι γινόταν. Ο χαμός για μια φωτογραφία. Απορώ πως δε χάθηκε καμιά γιαγιά από το γκρουπ! Πριν την απογευματινή πτήση μας πήγαμε για φαγητό.

Μετά ξανά κοντά σε παραλία. Να σας δείξω και Βραζιλιάνες:

Το Ρίο μου άρεσε πολύ. Ειδικά αν το βλέπεις από ψηλά είναι απίθανο. Όταν είσαι μέσα στην πόλη δε του φαίνεται η ομορφιά. Πιστεύω ότι δε χάσαμε ούτε λεπτό από τον ελεύθερο χρόνο μας στην πόλη. Την απολαύσαμε. Τις παραλίες, τις λίμνες, τα λιμανάκια, τα μαγαζιά, τα πάρκα. Στο άδειο σαμποδρόμιο είδαμε μόνο τις κερκίδες. Για τις βραζιλιάνες μην το συζητάμε: ουδεμία σχέση με τις καλλονές που βλέπουμε στην τηλεόραση. Στις παραλίες όλες οι υπέρβαρες με τάγκα. Η Βουλιαγμένη έχει καλύτερες.
Για τις βόλτες μας οι οδηγίες από τον αρχηγό ήταν σαφείς: προσοχή και καλύτερα να μην τραβάτε φωτογραφίες. Μα είναι δυνατόν! Εμείς δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Μερικές φορές ερχόταν κάποιες καλές κυρίες ντόπιες και μας έλεγαν να προφυλάσσομε τις μηχανές μας γιατί κυκλοφορούν επικίνδυνοι κλέφτες. Πρέπει να ήμασταν πολύ τυχεροί. Σε κανένα δεν έτυχε τίποτα. Μόνο στην Κόπα Καμπάνα κλέψανε κάτι λίγα από ένα δικό μας. Δεν πειράζει, είχε μπόλικα.
Στις βόλτες που κάναμε στην πόλη, πηγαίναμε πάντα παρέα με τον Πέρη (εξηντάρης μόνος) και τον Άρη (τριαντάρης μόνος). Ορισμένες φορές ερχόταν και ο Μιχαήλ με την Αγγέλα. Συνήθως μας έλεγαν να πάμε εμείς και θα έρθουν να μας βρουν. Μας φαινόταν περίεργο αυτό αλλά δεν το ψάξαμε. Νέο ζευγάρι ήταν (με δεσμό, όχι με γάμο) θα είχαν τα θέματά τους.

Τι κάνει ο άλλος για μια φωτογραφία!

Το απόγευμα πετάξαμε για το Ιγκουασού.
Συνοψίζοντας τη διαμονή μας στο Ρίο, αναφέρω ότι μείναμε τρεις βραδιές και είχαμε κανονική ξενάγηση (όχι προαιρετική) το πρωινό της άφιξής μας και το πρωινό της αναχώρηση μας. Και η δεύτερη ξενάγηση στο Ρίο δεν κράτησε πάνω από τέσσερις ώρες, αφού ξεκίνησε το μεσημέρι. Δηλαδή δυο πλήρεις μέρες τις περάσαμε με προαιρετικές ή ό,τι θέλαμε εμείς. Μπράβο στο πρακτορείο! Ευτυχώς που ξέραμε τι μας γίνεται και συνέχεια πηγαίναμε εδώ κι εκεί. Είτε οι δυό μας με τη Ντίνα είτε με παρέα. Αγοράσαμε βέβαια και όσες προαιρετικές είχε και ευτυχώς δεν ήταν ακριβές.
Στο Ιγκουασού μείναμε δυο βράδια. Το πρώτο βράδυ καταλήξαμε να κοιμηθούμε στις 02:00 τα ξημερώματα, αφού η πτήση ήταν αρκετά αργά.

 

[travelbreak]

6η μέρα, Καταρράκτες Ιγουασού, Βραζιλιάνικη πλευρά
Φυσικά στο Ιγουασού το μόνο ενδιαφέρον (που είδαμε) ήταν οι πραγματικά υπέροχοι καταρράκτες. Βρίσκονται στα σύνορα Βραζιλίας και Αργεντινής και πρέπει να τους δεις και από τις δυο πλευρές, γιατί υπάρχει διαφορά. Η μέρα ολόκληρη ήταν αφιερωμένη στους καταρράκτες. Αυτό δεν είναι πάντα καλό. Γιατί ας πούμε εδώ, πρώτα πήγαμε σε ένα ελικοδρόμιο και με προαιρετικές πτήσεις περιμέναμε τουλάχιστον δυο ώρες μέχρι εκείνοι πού έδωσαν τα 100 ευρώ να δουν τους καταρράκτες από ψηλά. Τελικά δεν έδωσαν 100 αλλά 85 ευρώ γιατί είδαμε κάτι διαφημίσεις που σου έκαναν τη βόλτα με 70 ευρώ. Έτσι υποχώρησε η τιμή (οι κλέφτες!!). Το ίδιο έγινε και στα καραβάκια που μας ζητούσαν 75 αλλά τελικά το παζαρέψαμε στα 55 ευρώ (τα είχαμε δει σε διαφήμιση 40 ευρώ). Εμείς με τη Ντίνα σιχαθήκαμε αυτά τα παζάρια και την κλεψιά και δεν κάναμε τίποτα. Όμως κάναμε μια καλή βόλτα με θέα τους καταρράκτες και ήταν υπέροχα. Ευτυχώς όσο οι άλλοι έκαναν τη βαρκάδα εμείς απολαύσαμε όλο το δρόμο με θέα τους καταρράκτες της απέναντι πλευράς προς την Αργεντινή.

Οι ουρές για τα εισιτήρια μεγάλες:

Η πρώτη φωτογραφία από τους καταρράκτες:

Δεν έχουν μεγάλο ύψος, αλλά είναι πανέμορφοι:

Η εξέδρα:

Είδαμε και ζωάκια:

Αυτή εδώ είναι η πλευρά της Αργεντινής:

Είχαμε δώσει ραντεβού με το υπόλοιπο γκρουπ στο κέντρο επισκεπτών που απείχε δέκα χλμ από τους καταρράκτες. Εκεί θα πηγαίναμε με δωρεάν πουλμανάκια του πάρκου. Εμείς κατά τις τέσσερις ενώ θα παίρναμε το πουλμανάκι αποφασίσαμε με τη Ντίνα να πάμε λίγο με τα πόδια σε μια υπέροχη φύση και να πάρουμε πιο κάτω το όχημα. Αμ δε! Δεν υπήρχε στάση και όσο και να κάναμε νόημα στους οδηγούς των πούλμαν που περνούσαν, εκείνοι δε σταματούσαν. Ούτε κανένας άλλος δε σταματούσε. Μα δεν υπήρχαν και πολλοί. Απογοητευμένοι το πήραμε στο γρήγορο ελπίζοντας ότι κατά τις έξι θα φτάναμε. Όμως μας έφεξε: πέρασε ένα περιπολικό και μας πήραν οι άνθρωποι μέχρι το κέντρο επισκεπτών. Όταν μας ρώτησαν και τους είπαμε ότι για το ταξίδι δώσαμε πάνω από 3500 ευρώ έπαθαν πλάκα. Αυτή είναι η Ελλάδα της κρίσης; Και όμως, ναι.

Στο ραντεβού με το δικό μας πούλμαν φτάσαμε έγκαιρα, αλλά κάποιοι άλλοι καθυστέρησαν και φύγαμε στις έξι τελικά. Αυτά. Και εμείς πήγαμε να σκάσουμε μην τυχόν και τους στήναμε.

Και η πόλη του Ιγουασού:

 

[silversurfer]

Για τις βραζιλιάνες μην το συζητάμε: ουδεμία σχέση με τις καλλονές που βλέπουμε στην τηλεόραση. Στις παραλίες όλες οι υπέρβαρες με τάγκα. Η Βουλιαγμένη έχει καλύτερες.

Πριν απο πολλά χρόνια φιλοξένησα μέσω couchsurfing έναν Βραζιλιάνο κ σε σχετική κουβέντα μου είπε οτι θεωρεί πως η μεγάλη πλειοψηφία των βραζιλιάνων γυναικών είναι άσχημες κ να μην επηρρεαζόμαστε απτα super models τυπου Αντριάνα Λίμα.
Μου τόνισε δε πως τις πραγματικά γυναικάρες τις αποκαλούσαν "Ελληνίδες Θεές" κ ανυπομονούσε να γνωρίσει τη Σαλονίκη by night να δει αν όντως η φήμη που ακολουθεί τις ελληνίδες ισχύει !!!

 

[travelbreak]

7η μέρα, από Ιγουασού σε Τάγκο

Από την πρωινή βόλτα στο Ιγουασού:

Την άλλη μέρα είδαμε στα γρήγορα τους καταρράκτες από την πλευρά της Αργεντινής αφού περάσαμε τα σύνορα. Ήταν καταπληκτικοί και πολύ διαφορετικοί από εκεί. Αν είναι να πάει κάποιος πρέπει να τους δει και από τις δυο πλευρές.

Ως εκεί φτάσαμε με τρενάκι:

Και μετά με αρκετό περπάτημα πήγαμε στο σωστό σημείο:

Φτάνουμε:

Χαμός για μια φωτογραφία:

Και μια πανοραμική άποψη από το ελικόπτερο που μου έστειλε ο Άρης:

Έχοντας δει και τους τρεις μεγάλους καταρράκτες νομίζω ότι μου άρεσε περισσότερο στη Βικτώρια στη Ζιμπάμπουε και τη Ζάμπια. Αλλά και στο Ιγκουασού είναι υπέροχοι. Για το Νιαγάρα τι να πω: πολύ φτωχός. Το έχουν πει και άλλοι. Όμως έχει τη διασημότητα.
Και τώρα θα αρχίσουμε να μιλάμε για Μπουένος Άιρες και τάγκο.

Από τις πρώτες εικόνες της πόλης:

Από τα πιο ωραία βράδια των ταξιδιών μου. Απολαύσαμε τάγκο σε ένα τρομερό μαγαζί. Δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να κοιτάμε τους χορευτές. Ήταν το Αρχή φόρμας
Cafe de los Angelitos. Για το χορό αυτό ήμουν σχετικά αδιάφορος. Από εκείνη τη βραδιά έχω ερωτευτεί μουσική και χορό τάγκο. Όλοι στο γκρουπ για μια φορά συμφωνήσαμε: ήταν τέλειο!
Και από την άλλη μέρα όλο ψάχναμε για να δούμε να χορεύουν τάγκο. Και ευτυχώς δεν ήταν δύσκολο. Σε πολλά σημεία και πλατείες της πόλης κάθε τόσο έρχονται ζευγάρια και κάνουν μια μικρή παράσταση.

 

[travelbreak]

8η μέρα, Μπουένος Άιρες

Η επόμενη μέρα είχε ξενάγηση λίγων ωρών στην πόλη, φαγητό και απόγευμα ελεύθερο. Η ξενάγηση έγινε μέσα από το πούλμαν, εκτός από δύο στάσεις: στο όμορφο Καμινίτο και στο νεκροταφείο για να δούμε τον τάφο της Περόν.

Χαλαρότητα:

Διαδηλώσεις:

Καμινίτο:

Εμείς στο ελεύθερο απόγευμα δώσαμε ραντεβού στη ρεσεψιόν με τον Πέρη, τον Άρη, τον Μιχαήλ και την Αγγέλα. Οι δυο πρώτοι ήρθαν στην ώρα τους. Σε λίγο κατέβηκε και ο Μιχαήλ και είπε ότι δε θα έρθουν με την Αγγέλα. Αυτή η αναβολή είχε ξαναγίνει και ενώ τα θεωρούσαμε υπέροχα παιδιά λέγαμε ότι στα ραντεβού στήνουν. Γι αυτό από τότε και στο εξής δεν τους παίρναμε και πολύ σοβαρά όταν ήταν να πάμε κάπου.

Αυτό το απόγευμα πήγαμε με τον Πέρη και τον Άρη στην περιοχή San Telmo. Με τα πόδια περπατήσαμε ως εκεί αφού ήταν κοντά μας, και καθίσαμε σε μια ήσυχη πλατεία, την Plaza Dorego. Και εκεί που πίναμε ήρεμοι τον καφέ μας ήρθε ένα ζευγάρι, έστησε τα ηχεία του και άρχισε να χορεύει μερικά υπέροχα τάγκο. Μαγευτήκαμε ξανά με όλο το σκηνικό. Μάλιστα σε λίγο ακουγόταν από λίγο πιο πέρα και άλλη μουσική και σίγουρα χόρευαν και εκεί κάποιοι. Ήταν για μας το πιο ωραίο απόγευμα του ταξιδιού.

Στο γυρισμό με τα πόδια είδαμε δυο διαδηλώσεις (με συμμετοχή λίγων εκατοντάδων ατόμων) και σε ένα δρόμο είχαν βάλει φωτιά σε κάδους σκουπιδιών μια εικοσαριά άτομα. Γνώριμα σκηνικά και από τη χώρα μας. Η αστυνομία απλός θεατής.

Το βράδυ αν και κουρασμένοι αποφασίσαμε να δούμε κι άλλο τάγκο. Έτσι με ταξί ψάχναμε για μιλόγγες. Έστω και αργά βρήκαμε μια που ηλικιωμένοι άνθρωποι χόρευαν και τραγουδούσαν: ΑΠΙΘΑΝΟ!! Οι άνθρωποι χόρευαν με τρομερή ζωντάνια και έβγαιναν πολλοί και τραγουδούσαν υπέροχα τραγούδια ώστε τα ζευγάρια να χορεύουν. Κρίμα που κανείς μας δε μπορούσε να χορέψει.

Στο Μπουένος Άιρες μου έκανε εντύπωση που είδαμε νεαρούς να τραβολογάνε άλλος πέντε και άλλος δέκα σκυλιά. Μας είπαν ότι αναλαμβάνουν να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά του κόσμου που δεν μπορεί ή βαριέται ο ιδιοκτήτης. Επίσης είδαμε πολλούς άστεγους να έχουν εστία τους κάποια γωνιά σε πεζοδρόμιο ή κυρίως κάτω από γέφυρες. Εδώ έγινε και μια καλή μπάζα σε ένα συνταξιδιώτη: του αφαίρεσαν με συνοπτικές διαδικασίες το Rolex που φορούσε κάπως επιδεικτικά. Του έπιασαν το λαιμό, βάζει το χέρι με το Rolex για να ελευθερωθεί και εκεί ελευθερώθηκε από το Rolex.

 

[travelbreak]

9η μέρα, Παραμονή Πρωτοχρονιάς στο Μπουένος Άιρες

Η επόμενη μέρα είχε επίσκεψη σε Χασιέντα για να δούμε τους καουμπόηδες της Αργεντινής, τους Γκαούτσος. Στο πρόγραμμα φαινόταν ως επίσκεψη πλήρους μέρας αλλά κράτησε πέντε ώρες, μαζί με το πηγαινέλα. Πάντως ήταν μια ωραία εμπειρία και δεν είχε καμία σχέση με τη Χασιέντα που επισκεφτήκαμε λίγα χρόνια αργότερα στο Ελ Καλαφάτε, που η τελευταία ήταν πολύ μικρή. Βρισκόταν μια ώρα έξω από το Μπουένος Άιρες και ήταν τεράστια. Αρχικά κάναμε τη βόλτα μας να δούμε τα κτίρια και τους χώρους. Μετά κάναμε ιππασία, και μου άρεσε που οι γιαγιάδες από το γκρουπ δεν ανέβηκαν. Ακόμα κι αυτές που προσπάθησαν παρ’ ολίγο να σκοτωθούν.

Η χασιέντα:

Λίγο από την αυλή:

Ο Ψήστης:

Η αίθουσα φαγητού:

Στην ουρά για να ανέβουμε στα άλογα:

Πολύς κόσμος:

Μετά το φαγητό είχε και αγώνες:

Είμαι τόσο κακός απέναντί τους γιατί ήταν οι περισσότερες μοχθηρές. Ειδικά κάποιοι άντρες. Θυμάμαι τον κύριο 7000. Τον λέγαμε έτσι γιατί έλεγε ότι όταν δούλευε έπαιρνε 7000 ευρώ το μήνα. Σε δύο άλλους έστειλα από ένα DVD που είχα κάνει από την εκδρομή μας και δε με πήραν τηλέφωνο να με ευχαριστήσουν ή να μου πουν πως τους φάνηκε. Και ήταν και από εκείνους που είχαμε μικρή επικοινωνία κατά την εκδρομή.

Είπα λοιπόν ότι ήμαστε στην παραμονή πρωτοχρονιάς και στην Αργεντινή το γιορτάζουν δεόντως. Ο αρχηγός μας είπε ότι στα μαγαζιά το κόστος για τραπέζι ανά άτομο ήταν 200 δολάρια. Εμείς δεν τον πιστέψαμε (αφού με 20 ευρώ έτρωγες μια χαρά) μέχρι που ένας από τους πλούσιους στο γκρουπ έκλεισε τραπέζι με τόσα χρήματα. Είχε πλάκα πάντως που όταν πήγαν τους έδιωξαν γιατί λέει δεν είχε γίνει η κράτηση από το ίντερνετ.

Εμείς με την γνωστή παρέα πήγαμε κατά τις δέκα στην «παραλία» του ποταμού Λα Πλάτα, που ήταν μαζεμένο το μισό Μπουένος Άιρες για να δούμε πως γιορτάζουν. Ήταν τέλεια. Τα μαγαζιά γεμάτα κόσμο που διασκέδαζε. Στην αλλαγή του χρόνου είχε πολλά πυροτεχνήματα και ο κόσμος ζητωκραύγαζε. Εντάξει, μετά δεν κόψαμε και πίτα. Όμως απολαύσαμε τους ντόπιους που έπιναν και χόρευαν σε ξέφρενους ρυθμούς.

Την επόμενη το μεσημέρι πετάγαμε για Ελλάδα και ζητήσαμε από τον αρχηγό (όταν επιστρέψαμε στην πόλη το απόγευμα από τη Χασιέντα) να βρει ένα ταξί για τέσσερα άτομα, για να έρθει να μας πάρει το πρωί από το ξενοδοχείο να πάμε στην κοντινή περιοχή Τίγκρε και να γυρίσουμε. Μετά από πίεση το έκανε και πήρε τον αριθμό τηλεφώνου από έναν ταξιτζή, στον οποίο δεν τηλεφώνησε ποτέ. Και όταν του είπα την άλλη το πρωί γιατί δεν το έκανε μου είπε ότι δεν ξυπνά κανένας πρωτοχρονιάτικα να μας πάει βόλτες.

 

[travelbreak]

10η μέρα, Τίγκρε και επιστροφή

Πράγματι, την επομένη που ήταν πρωτοχρονιά δεν κυκλοφορούσε τίποτα στην πόλη.

Ήμασταν απογοητευμένοι που θα χάναμε το πρωινό μας, αν δε βρίσκαμε μέσον να πάμε κάπου. Μέχρι τώρα είχαμε εκμεταλλευτεί όλο τον ελεύθερο χρόνο του ταξιδιού. Κάπου είχαμε πάει. Έξω από το ξενοδοχείο δεν υπήρχαν ταξί και όταν είπαμε στη ρεσεψιόν να τηλεφωνήσει να έρθει κάποιο μας είπε κάτι τελείως κουφό: αν δεν έχουμε κουπόνια δεν μπορούμε να πάρουμε ταξί. Τι να υποθέσω; Άστο καλύτερα.
Ερημιά:

Στα οργανωμένα ταξίδια δεν ασχολούμαι και τόσο πολύ με τα μέρη που θα μας πάει το πρακτορείο, αφού συνήθως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Βγάζω όμως τώρα ένα οδηγό που είχα μαζί μου και διαπιστώνω ότι για το Τίγκρε, υπήρχε τρένο που ο σταθμός ήταν δέκα λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο μας. Ξεκινάμε λοιπόν με τη Ντίνα, τον Πέρη και τον Άρη για το σταθμό. Στο δρόμο υπήρχαν λίγα ταξί αλλά στα νοήματά μας δε σταματούσε κανείς. Πάμε πολύ σύντομα στο σταθμό και ρωτάμε για εισιτήριο. Μπείτε στο τρένο, μας λένε, σήμερα δεν κόβουμε εισιτήρια. Πράγματι μπαίνουμε και σε λίγο αναχωρεί και εμείς ήμαστε μέσα στην καλή χαρά, αφού θα πετυχαίναμε το στόχο μας. Στα δέκα λεπτά όμως το τρένο αρχίζει να αγκομαχεί και σιγά-σιγά σταματά. Αρχίζουν οι ανησυχίες, τι γίνεται; Περιμέναμε λένε το μηχανικό να έρθει να το φτιάξει. Έρχεται αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Άρα πρέπει να περιμένουμε να έρθει μια άλλη μηχανή να μας τραβήξει. Με τα πολλά ήρθε και αυτή. Με καθυστέρηση μιας ώρας επιστρέφουμε στο σταθμό και αναρωτιόμασταν αν θα παίρναμε το ρίσκο να φεύγαμε με το επόμενο τρένο για Τίγκρε.

Το πήραμε και αυτή τη φορά είχαμε επιτυχία. Φτάσαμε μια χαρά. Στις στάσεις του τρένου μας είπανε να μην τραβάμε φωτογραφίες γιατί μπορεί κάποιος να μας πάρει τη μηχανή και να κατέβει, και άντε πιάσε τον. Προσέχαμε. Στο Τίγκρε αμέσως πήραμε ένα σκάφος-ταξί να μας κάνει βόλτα για μια ώρα για 60 δολάρια. Ήταν καταπληκτικά. Η περιοχή είναι όλο κανάλια του ποταμού La Plata. Παντού έχει χαμηλά σπίτια και βίλες, μέσα στο νερό και στο πράσινο. Άξιζε η βόλτα.

Κολύμπι στα καταγάλανα νερά:

Το πλοίο της γραμμής:

Βενζινάδικο:

Ο σταθμός του τρένου:

Υπάρχουν και αυτά:

Γυρίσαμε πίσω πάλι με το τρένο και στο ξενοδοχείο βρήκαμε τον αρχηγό να μας περιμένει (δεν είχαμε καθυστερήσει) και έμεινε κάγκελο όταν του είπαμε ότι πήγαμε στο Τίγκρε. Δεν πιστεύω να περιμένατε να του δώσουμε και φιλοδώρημα!

Έτσι, στα γρήγορα τέλειωσε το ταξίδι μας, που αν το κάναμε μόνοι δεν θα κόστιζε ούτε τα μισά λεφτά. Με όσα έγιναν η Ντίνα κατάλαβε ότι σε αυτές τις χώρες δεν απαιτείται πρακτορείο (εγώ το ήξερα) αφού κάναμε τόσα πολλά χωρίς την βοήθεια και την παρουσία του αρχηγού. Έκτοτε μόνο μια φορά χρησιμοποιήσαμε πρακτορείο. Και έχουμε γλυτώσει πολλά χρήματα.

Είχα μερικά τηλέφωνα από ορισμένα άτομα του γκρουπ, αλλά επικοινώνησα μόνο με τα τέσσερα που έχω αναφέρει τα ονόματά τους συν άλλο ένα. Έστειλα και τα DVD στους «πλούσιους επαρχιώτες μηχανόβιους» και τίποτα άλλο.

Μερικές εβδομάδες μετά κανόνισα με τον Μιχαήλ και την Αγγέλα να έρθουν από το σπίτι να κάνουμε ένα Σάββατο βράδυ παρέα. Το πρωί όμως (της μέρας που θα συναντιόμασταν) ο Μιχαήλ μας τηλεφωνεί ότι υπάρχει ένα πρόβλημα και δε θα έρθουν. Ανησύχησα λίγο, αλλά ήξερα ότι ήταν δύσκολοι στα ραντεβού τους και λέω, κάτι δεν υπολόγισαν σωστά.

Όμως τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Το διαπίστωσα όταν μετά από λίγες μέρες με παίρνει ο Μιχαήλ τηλέφωνο και με ρώτησε αν μπορώ να δώσω αίμα για την Αγγέλα. Μου είπε ότι ήταν στο νοσοκομείο. Αλλά πριν πάω να δώσω το αίμα με ξαναπήρε και μου είπε ότι τελικά δε χρειαζόταν, αφού είχαν βρει από άλλο φίλο.

Δυστυχώς η κοπέλα τον επόμενο Αύγουστο μας άφησε και δεν είχαμε προλάβει να την ξαναδούμε. Ήταν βαριά άρρωστη από καιρό και το ταξίδι που τη γνωρίσαμε ήταν εν γνώσει τους το τελευταίο της. Ή μάλλον το προτελευταίο.

Καλό ταξίδι Αγγέλα. Για πάντα θα θυμόμαστε το χαμόγελο και το πιο εκφραστικό πρόσωπο που έχω δει. Να γιατί καθυστερούσε στα ραντεβού ή δεν ερχόταν καθόλου. Και αυτό το παλικάρι, ο φύλακας άγγελός της, ο Μιχαήλ, πόσο την αγαπούσε! Αλήθεια, αν ήθελα να πάρει ο ΠΑΟΚ κάποια στιγμή το πρωτάθλημα, ήταν μόνο γι αυτόν. Για να έχει ακόμα ένα λόγο να είναι χαρούμενος.

Έπεσε λίγο βαρύς ο επίλογος αυτής της ιστορίας, αλλά αν δεν ήταν για την Αγγέλα δε θα την έγραφα καθόλου.

Τα ονόματα που αναφέρονται δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα πραγματικά ονόματα των ανθρώπων.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες - Κ. και Νότια Αμερική