Ινδονησία Μια μικρή γεύση από Ινδονησία, στα 5 από τα 17.000 νησιά

[depy!!!]

Τον Αύγουστο που μας πέρασε, έκανα ένα μεγάλο σε διάρκεια ταξίδι στην Ινδονησία. Ξεκίνησα από τη Σουμάτρα και συνέχισα Ιάβα, Μπαλί, Λομπόκ και Φλώρες. Μαζί με κάποιες μέρες στην αρχή στη Σιγκαπούρη και στη Μαλαισία, έφτασε τον ενάμιση σχεδόν μήνα.

Περισσότερη έμφαση θα δώσω στην ιστορία στα νησιά για τα οποία δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες, ενώ την Ιάβα και κυρίως το Μπαλί θα τα περάσω γρήγορα, γιατί υπάρχουν στο φόρουμ ένα σωρό πολύ ωραίες ιστορίες.

Τα εισιτήρια κλείστηκαν με μίλια με τη Singapore, Αθήνα – Σιγκαπούρη μέσω Κων/λης και Ντενπασάρ- Αθήνα, μέσω Σιγκαπούρης και Κων/λης , με 105.000 μίλια και 70 ευρώ.

Η αεροπορική εταιρεία αξιοπρεπέστατη, με τις στολές των αεροσυνοδών να είναι όλα τα λεφτά.

Έμεινα 2,5 μέρες στη Σιγκαπούρη και έπεσα επάνω στους εορτασμούς –μάλλον στις πρόβες- για τα 60 χρόνια από την ανεξαρτησία της. Πυροτεχνήματα, κανονιοβολισμοί, αεροπλάνα μαχητικά που πετούσαν σε σχηματισμό και τρία ελικόπτερα που πήγαιναν πέρα δώθε, κρατώντας μια τεράστια ανοιχτή σημαία της χώρας.

Από τη μία είχε ενδιαφέρον, αλλά από την άλλη ήταν κλειστοί κάποιοι δρόμοι, πράγμα που σήμαινε μεγάλες παρακάμψεις για να φτάσεις στα σημεία που ήθελες.

Με λεωφορείο πέρασα στη Μαλαισία, έκανα μία στάση στη Μελάκα που την είχα παραλείψει στο προηγούμενο ταξίδι μου, μία ακόμη στάση στην Kuala Lumbur και έφυγα για τη Medan, την πρωτεύουσα της Σουμάτρας.

Η πτήση που είχα κλείσει ήταν πρωινή, αλλά τελικά είχε 5 ώρες καθυστέρηση. Φτάσαμε στις 4.00 και μέχρι να τελειώσω με τις διαδικασίες στο αεροδρόμιο, να πάρω κάρτα sim, να κάνω λίγες ρουπίες και να φτάσω στο χόστελ, είχε πάει 5.30. Σε μία ώρα θα νύχτωνε.

Είχα σημειώσει 5-6 μέρη που μπορούσα να δω σε μια μέρα, αλλά θα ήμουν ευχαριστημένη εάν κατάφερνα να πάω στα μισά. Χωρίς να χρονοτριβήσω, βγήκα έξω και έβαλα στο GPS το Istana Maimun, ένα παλάτι που χτίστηκε γύρω στο 1890 και συνδυάζει πολλαπλά αρχιτεκτονικά στοιχεία, ισλαμικά, μαλαϊκά, ινδικά, ισπανικά και ιταλικά. Έχει έντονο κίτρινο χρώμα, που συμβολίζει τη μεγαλοπρέπεια, στο μαλαϊκό πολιτισμό.

Στο δρόμο για εκεί είχα και μία άσχημη εμπειρία. Οι λίγες ρουπίες που έκανα στο αεροδρόμιο είχαν σχεδόν τελειώσει, γιατί για την αγορά της κάρτας σιμ, δεν δέχονταν πληρωμή με κάρτα. Είχα λοιπόν πολύ λίγα χρήματα. Για να φτάσω στο παλάτι ήθελα γύρω στα 2,5 χλμ ακόμα κι έτσι όταν σταμάτησε ένα τουκ τουκ και μου είπε να με πάρει, το βρήκα βολικό για να κερδίσω χρόνο. Ρώτησα όμως πρώτα πόσα χρήματα θέλει, για να δω αν θα με φτάσουν αυτά που είχα. Αυτός λοιπόν μου είπε three thousand και μου έδειξε και με το χέρι του το 3. Ήταν οι πρώτες μου επαφές με το Ινδονησιακό νόμισμα και δεν είχε περάσει μέσα μου η ευτελής αξία που έχουν οι 1.000 ρουπίες.

Μπήκα μέσα, φτάσαμε στο παλάτι και βγάζω και του δίνω 5.000. Κι αυτός αρχίζει να φωνάζει και να ζητάει παραπάνω. Εγώ να του λέω ότι μου είπε 3.000 κι αυτός να λέει τα δικά του. Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, κατέβηκα, μπήκα στην αυλή του παλατιού, αυτός με ακολουθούσε φωνάζοντας και βρήκα κάποιον που να μιλάει αγγλικά. Εξήγησα πόσα λεφτά μου είχε ζητήσει, αυτός να εξακολουθεί να λέει ότι θέλει three thousand και τελικά αυτός που μιλούσε αγγλικά μου εξήγησε ότι εννοούσε 30.000. Ε, συγνώμη κιόλας που δεν ήμουν μέσα στο μυαλό του να φανταστώ τι εννοεί. ‘Έβγαλα και του έδωσα άλλες 10.000, είπα ότι δεν είχα άλλα χρήματα και έφυγα. Αλλά δεν είχα γλιτώσει!!

Αφού έκανα βόλτα στον κήπο του παλατιού και έβγαλα φωτογραφίες, βγήκα να πάω στο Masjid Raya Al Mashun, ένα μεγάλο και όμορφο τζαμί. Tο όνομα Al Mashun σημαίνει ο διατηρημένος, ο φροντισμένος, υποδηλώνοντας τη σημασία του κτηρίου. Χτίστηκε λίγο αργότερα από το παλάτι Maimun και βρίσκεται πολύ κοντά του.

Πηγαίνοντας για εκεί, να σου τον μπροστά μου με το τουκ τουκ, να μου ζητάει τα υπόλοιπα χρήματα. Δεν του έδωσα σημασία και προχώρησα σε έναν άλλο δρόμο που είχε μαγαζιά με φαγητό. Αυτός όμως κάθε τόσο ξεπεταγόταν μπροστά μου. Ήταν αρκετά φοβιστικό. Τελικά με τα πολλά και μπαίνοντας σε μικρά στενάκια κατάφερα να με χάσει και πήγα στο τελευταίο σημείο που ήθελα και που ήταν πάνω στο δρόμο του γυρισμού στο χόστελ μου.

Ο Shri Marriaman temple ένας πανέμορφος ινδουιστικός ναός, αφιερωμένος στην θεά Κάλι, που χτίστηκε από τους πρώτους Tamil μετανάστες. Το στυλ του είναι σαν τους ναούς των Ταμίλ στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα, με πολύ περίτεχνα γλυπτά θεοτήτων και καμία ομοιότητα δεν έχει με τους ινδουιστικούς ναούς στην Ιάβα και το Μπαλί.

Στο αεροδρόμιο που έφτασα ήταν όλα καθαρά και οι υπάλληλοι πολύ εξυπηρετικοί, να σε βοηθήσουν να βγάλεις εισιτήριο για το τρένο, πάνω στο οποίο έλεγε τον αριθμό του βαγονιού που θα μπεις και μέσα στο τρένο υπήρχαν άλλοι που έλεγχαν τα εισιτήρια ή σε βοηθούσαν να βρεις τη θέση σου.

Όμως έξω από το αεροδρόμιο ήταν αλλιώς τα πράγματα. Η Medan είναι μια πόλη χάλια. Κατ αρχήν δεν υπάρχουν φανάρια. Για τους πεζούς κανένα και για τα αυτοκίνητα, μόνο στις μεγάλες διασταυρώσεις. Το να περάσεις απέναντι, ειδικά αν ήταν μεγάλος ο δρόμος, ήταν αδύνατον αν ήθελες να το κάνεις με ασφάλεια. Έπρεπε να κατέβεις μέσα στο δρόμο, μέσα στην κίνηση και να σταματάς με το χέρι τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια για να περάσεις. Πολλά δεν σταματούσαν καν, απλά έκαναν έναν ελιγμό για να σε αποφύγουν.

Το χειρότερο όμως είναι τα πεζοδρόμια. Τύπου πεζοδρόμια δηλαδή. Είναι τα φρεάτια σκεπασμένα με μεγάλες πλάκες που ανάμεσα τους έχουν τρύπες για να φεύγουν τα νερά της βροχής. Το θέμα είναι ότι πολύ συχνά λείπουν πλάκες και ανοίγεται μια τεράστια τρύπα, που αν δεν κοιτάς συνέχεια κάτω μπορεί να πέσεις μέσα.

Στο δρόμο γυρίζοντας στο χόστελ βρήκα μηχάνημα και έβγαλα ρουπίες, πήρα κάτι για φαγητό στο χέρι και στενοχωρημένη ακόμα από το γεγονός με το τουκ τουκ, έπεσα για ύπνο σκεπτόμενη τι θα φέρει η επόμενη μέρα.

 

[depy!!!]

Στο νησί της Σουμάτρας ήθελα να πάω σε δύο μέρη. Στη λίμνη Toba, με το νησί Samosir μέσα της και το εθνικό πάρκο Gunung Leuser, όπου θα έκανα μια διήμερη εκδρομή ψάχνοντας για ουρακοτάγκους.

Ξεκίνησα κατά τις 8 από το χόστελ να βρω το λεωφορείο που θα με πήγαινε στο σταθμό Amplas, απ όπου έφευγαν τα λεωφορεία για το Parapat, ένα χωριό πάνω στην όχθη της λίμνης. Το εισιτήριο για το λεωφορείο έπρεπε να το έχεις σε κάρτα -που εγώ δεν είχα βέβαια- την οποία περνάς απ το μηχάνημα. Ευτυχώς βρέθηκε μια κοπελίτσα που πλήρωσε για μένα με το κινητό της και της έδωσα τα λεφτά -5000 ρουπίες -25 λεπτά.

Στο σταθμό βρήκα αμέσως λεωφορείο για το Parapat και με κόστος 70.000 ρουπίες - κάτι λιγότερο από 4 ευρώ, ξεκινήσαμε κατά τις 9.00.

Το λεωφορείο τοπικό, με στενά καθίσματα, ώστε να βγάζει 2 θέσεις από τη μια μεριά και 3 από την άλλη. Και βέβαια κάποια καθίσματα χαλασμένα, κάποια καλώδια κρέμονταν, αλλά παραδόξως είχε κλιματισμό. Και ευτυχώς δεν ήταν γεμάτο, οπότε κάθισα πιο άνετα.

Έκανε 3.5 ώρες να φτάσει στο Ρarapat, οι οποίες πέρασαν πολύ εύκολα. Περνούσε από χωράφια, από φοινικοδάση, από χωριά με χαμηλά σπιτάκια με λαμαρινένιες στέγες και στο τέλος άρχισε να σκαρφαλώνει στο βουνό.

Το Parapat βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Toba, η οποία βρίσκεται στα 900 μέτρα υψόμετρο και είναι η μεγαλύτερη ηφαιστειακή λίμνη στον κόσμο. Είναι η καλντέρα ενός ηφαιστείου που δημιουργήθηκε μετά από μια τεράστια έκρηξη, πριν από 74.000 χρόνια. Η έκρηξη αυτή -μια από τις μεγαλύτερες που έχουν καταγραφεί στη γη- ήταν τόσο ισχυρή που επηρέασε το παγκόσμιο κλίμα και θεωρείται ότι προκάλεσε μια μικρή εποχή παγετώνων, μειώνοντας προσωρινά τη θερμοκρασία του πλανήτη.

Μέσα στη λίμνη υπάρχει το νησί Samosir, όπου εξακολουθεί να ζει η φυλή των Batak. Είναι μια ζωντανή κοινότητα που διατηρεί πολλές από τις παραδόσεις, τη γλώσσα, και τα έθιμά της, παρά τις επιρροές του σύγχρονου κόσμου.

Πολλοί από τους κατοίκους εξακολουθούν να φορούν τα παραδοσιακά υφάσματα Ulos σε γιορτές και τελετές, συμμετέχουν σε παραδοσιακούς χορούς όπως ο Tortor, και διοργανώνουν τελετές που συνδέονται με τους προγόνους και την πνευματική τους κληρονομιά. Ταυτόχρονα, πολλοί Batak έχουν ενσωματωθεί και στη σύγχρονη κοινωνία, ασχολούμενοι με τον τουρισμό, τη γεωργία και άλλες δραστηριότητες.

Από το Ρarapat πήρα το φέρυ και μετά από μισή ώρα ταξίδι στη λίμνη, φτάσαμε στο Tuktuk, το μεγαλύτερο παραλίμνιο οικισμό του νησιού. Πολλά από τα σπίτια είναι χτισμένα με τον παραδοσιακό τρόπο των Batak. Η σκεπή είναι καμπύλη έτσι που σου θυμίζει κέρατο ταύρου. Σε τέτοιο ήταν και το δωμάτιο μου, με το στρώμα στο πάτωμα -δεν έχει χώρο στο ύψος κάτω από τη σκέπη για να μπει κρεβάτι- και ένα μπαλκονάκι μπροστά στη λίμνη.

Αφού χαλάρωσα λίγο στο μπαλκονάκι μου, βγήκα για μια βόλτα με τα πόδια. Την επόμενη μέρα σκόπευα να νοικιάσω σκουτεράκι και να πάω σε 2-3 μέρη στο νησί.

Το Τuktuk είναι χτισμένο σε ύψωμα, ο δρόμος που το περικλείει είναι ψηλά και τα ξενοδοχεία που είναι χτισμένα στην άκρη της πλαγιάς έχουν πρόσβαση σε κομμάτια της λίμνης. Δεν μπορείς να κάνεις δηλαδή βόλτα δίπλα στην λίμνη. Τη βλέπεις από ψηλά.

Ως συνήθως έπιασε βροχή. Δυνατή και παρατεταμένη. Ολοκλήρωσα τον κύκλο του οικισμού -ευτυχώς είχα αδιάβροχο μαζί μου- και στη συνέχεια την απόλαυσα από το μπαλκόνι μου.

Φαγητό στην ταράτσα του χόστελ μου - ένα τεράστιο ψητό ψάρι που συνοδευόταν από ρύζι και σαλάτα- μια τελευταία βολτίτσα και μετά στη βεράντα μου, ακούγοντας τη μουσική που έπαιζαν κάτι παιδιά σε ένα μπαράκι πιο δίπλα από τη μια και τα βατράχια που ξεσήκωναν τον κόσμο από την άλλη.

 

[depy!!!]

Νοίκιασα σκουτεράκι και έφυγα για να εξερευνήσω το νησί.

Πρώτος σταθμός το Tomok, ένα παραδοσιακό χωριό που εκτός από τα σπίτια των Batak, βλέπεις και τη σαρκοφάγο του οπλαρχηγού Sidabutar. Είναι λαξευμένη σε μια ενιαία πέτρα, με το πρόσωπο σκαλισμένο με στοιχεία ταύρου και ελέφαντα. Το καπάκι είναι σε σχήμα σέλας και υπάρχει το άγαλμα μιας γυναίκας που μεταφέρει ένα κύπελλο που συμβολίζει την γυναίκα του νεκρού αρχηγού.

Επισκέφθηκα το μουσείο με ξυλόγλυπτα αντικείμενα των Batak και λίγο πιο κάτω είδα το χορό Singale - Gale. Είναι ένας χορός που εκτελείται από μια μαριονέτα, που παραδοσιακά χορεύει σε κηδείες ή νεκρικές τελετές, ανθρώπων που δεν έχουν απογόνους για να τους τιμήσουν.

Οι Batak πιστεύουν ότι οι ψυχές των νεκρών πρέπει να τιμηθούν σωστά για να βρουν γαλήνη. Όταν κάποιος πέθαινε χωρίς απογόνους, έφτιαχναν μια μαριονέτα Sigale-gale και της έδιναν τη μορφή του νεκρού. Η μαριονέτα "χορεύει" σε ειδική τελετή, συνοδευόμενη από παραδοσιακή μουσική Gondang, και υποτίθεται ότι το πνεύμα του νεκρού εισέρχεται στη μαριονέτα προσωρινά, για να τιμηθεί όπως πρέπει.

Σήμερα, η τελετή δεν έχει πάντα θρησκευτικό χαρακτήρα και παρουσιάζετε για τουριστικούς σκοπούς προβάλλοντας την πολιτιστική κληρονομιά των Batak. Μάλιστα στο χορό παίρνουν μέρος και άνθρωποι. Μια παρέα Ινδονήσιων, ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, με τράβηξε και μένα να πάρω μέρος στο χορό.

Δεύτερη στάση η Ambarita, με ένα χωριό των Batak, που μπορούσες να μπεις και μέσα στα σπίτια. Στον κεντρικό χώρο του χωριού υπάρχουν κυκλικοί σχηματισμοί με μεγάλες πέτρινες καρέκλες, γύρω από ένα τραπέζι. Χρησιμοποιούνταν για συνελεύσεις, αλλά και σαν αίθουσα δικαστηρίου.

Τρίτη το Sumanido με το μουσείο Huta Bolon. Δεν ήταν τόσο καλό. Είχε βέβαια 4-5 σπίτια των Batak καθώς και τάφους φτιαγμένους με την ίδια τεχνοτροπία. Είχα διαβάσει ότι γίνονται παραστάσεις παραδοσιακών χορών Batak, αλλά δεν είχε τίποτα τέτοιο. Γενικά ήταν πολύ υποτονικό.

Τελευταία στάση μια παραλία Pasih Ρutir Ρarbada. Εκεί έφαγα μεσημεριανό και έκανα και μια βουτιά. Όχι ότι ο καιρός τραβούσε το μπάνιο, αλλά έτσι για να λέω ότι βούτηξα στη λίμνη Toba.

Σε εκείνο το κομμάτι έχει πολλές παραλίες με την καλύτερη να έχει είσοδο και άλλες να πρέπει να καταναλώσεις φαγητό ή ποτό.

Ό,τι είχα αρχίσει να γυρίζω, όταν έπιασε βροχή - όχι θα τη γλύτωνα - η οποία με συνόδεψε σε όλο το γυρισμό, άλλοτε ψιλή και άλλοτε δυνατή.

Παρέδωσα το σκουτεράκι και κάθισα στο δωμάτιο να συνέλθω από το κρύο που είχα φάει, πριν πάω για φαγητό στην ταράτσα. Επιλογή ήταν ένα πιάτο των Batak - νουντλς με κάρυ- που αν εξαιρέσεις ότι ήταν καυτό και λίγο καυτερό, ήταν καλό.

 

[varioAthens]

Μπραβο @depy!!!
Ωραιο και ενδιαφερον ταξιδι!
Φοβιστικο το σημειο με τον τουκτουκτζή