depy!!!
Member
- Μηνύματα
- 863
- Likes
- 2.530
- Επόμενο Ταξίδι
- Περού - Βολιβια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Με βανάκι στη Νορβηγία
Τον Αύγουστο που μας πέρασε, έκανα ένα μεγάλο σε διάρκεια ταξίδι στην Ινδονησία. Ξεκίνησα από τη Σουμάτρα και συνέχισα Ιάβα, Μπαλί, Λομπόκ και Φλώρες. Μαζί με κάποιες μέρες στην αρχή στη Σιγκαπούρη και στη Μαλαισία, έφτασε τον ενάμιση σχεδόν μήνα.
Περισσότερη έμφαση θα δώσω στην ιστορία στα νησιά για τα οποία δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες, ενώ την Ιάβα και κυρίως το Μπαλί θα τα περάσω γρήγορα, γιατί υπάρχουν στο φόρουμ ένα σωρό πολύ ωραίες ιστορίες.
Τα εισιτήρια κλείστηκαν με μίλια με τη Singapore, Αθήνα – Σιγκαπούρη μέσω Κων/λης και Ντενπασάρ- Αθήνα, μέσω Σιγκαπούρης και Κων/λης , με 105.000 μίλια και 70 ευρώ.
Η αεροπορική εταιρεία αξιοπρεπέστατη, με τις στολές των αεροσυνοδών να είναι όλα τα λεφτά.
Έμεινα 2,5 μέρες στη Σιγκαπούρη και έπεσα επάνω στους εορτασμούς –μάλλον στις πρόβες- για τα 60 χρόνια από την ανεξαρτησία της. Πυροτεχνήματα, κανονιοβολισμοί, αεροπλάνα μαχητικά που πετούσαν σε σχηματισμό και τρία ελικόπτερα που πήγαιναν πέρα δώθε, κρατώντας μια τεράστια ανοιχτή σημαία της χώρας.
Από τη μία είχε ενδιαφέρον, αλλά από την άλλη ήταν κλειστοί κάποιοι δρόμοι, πράγμα που σήμαινε μεγάλες παρακάμψεις για να φτάσεις στα σημεία που ήθελες.
Με λεωφορείο πέρασα στη Μαλαισία, έκανα μία στάση στη Μελάκα που την είχα παραλείψει στο προηγούμενο ταξίδι μου, μία ακόμη στάση στην Kuala Lumbur και έφυγα για τη Medan, την πρωτεύουσα της Σουμάτρας.
Η πτήση που είχα κλείσει ήταν πρωινή, αλλά τελικά είχε 5 ώρες καθυστέρηση. Φτάσαμε στις 4.00 και μέχρι να τελειώσω με τις διαδικασίες στο αεροδρόμιο, να πάρω κάρτα sim, να κάνω λίγες ρουπίες και να φτάσω στο χόστελ, είχε πάει 5.30. Σε μία ώρα θα νύχτωνε.
Είχα σημειώσει 5-6 μέρη που μπορούσα να δω σε μια μέρα, αλλά θα ήμουν ευχαριστημένη εάν κατάφερνα να πάω στα μισά. Χωρίς να χρονοτριβήσω, βγήκα έξω και έβαλα στο GPS το Istana Maimun, ένα παλάτι που χτίστηκε γύρω στο 1890 και συνδυάζει πολλαπλά αρχιτεκτονικά στοιχεία, ισλαμικά, μαλαϊκά, ινδικά, ισπανικά και ιταλικά. Έχει έντονο κίτρινο χρώμα, που συμβολίζει τη μεγαλοπρέπεια, στο μαλαϊκό πολιτισμό.
Στο δρόμο για εκεί είχα και μία άσχημη εμπειρία. Οι λίγες ρουπίες που έκανα στο αεροδρόμιο είχαν σχεδόν τελειώσει, γιατί για την αγορά της κάρτας σιμ, δεν δέχονταν πληρωμή με κάρτα. Είχα λοιπόν πολύ λίγα χρήματα. Για να φτάσω στο παλάτι ήθελα γύρω στα 2,5 χλμ ακόμα κι έτσι όταν σταμάτησε ένα τουκ τουκ και μου είπε να με πάρει, το βρήκα βολικό για να κερδίσω χρόνο. Ρώτησα όμως πρώτα πόσα χρήματα θέλει, για να δω αν θα με φτάσουν αυτά που είχα. Αυτός λοιπόν μου είπε three thousand και μου έδειξε και με το χέρι του το 3. Ήταν οι πρώτες μου επαφές με το Ινδονησιακό νόμισμα και δεν είχε περάσει μέσα μου η ευτελής αξία που έχουν οι 1.000 ρουπίες.
Μπήκα μέσα, φτάσαμε στο παλάτι και βγάζω και του δίνω 5.000. Κι αυτός αρχίζει να φωνάζει και να ζητάει παραπάνω. Εγώ να του λέω ότι μου είπε 3.000 κι αυτός να λέει τα δικά του. Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, κατέβηκα, μπήκα στην αυλή του παλατιού, αυτός με ακολουθούσε φωνάζοντας και βρήκα κάποιον που να μιλάει αγγλικά. Εξήγησα πόσα λεφτά μου είχε ζητήσει, αυτός να εξακολουθεί να λέει ότι θέλει three thousand και τελικά αυτός που μιλούσε αγγλικά μου εξήγησε ότι εννοούσε 30.000. Ε, συγνώμη κιόλας που δεν ήμουν μέσα στο μυαλό του να φανταστώ τι εννοεί. ‘Έβγαλα και του έδωσα άλλες 10.000, είπα ότι δεν είχα άλλα χρήματα και έφυγα. Αλλά δεν είχα γλιτώσει!!
Αφού έκανα βόλτα στον κήπο του παλατιού και έβγαλα φωτογραφίες, βγήκα να πάω στο Masjid Raya Al Mashun, ένα μεγάλο και όμορφο τζαμί. Tο όνομα Al Mashun σημαίνει ο διατηρημένος, ο φροντισμένος, υποδηλώνοντας τη σημασία του κτηρίου. Χτίστηκε λίγο αργότερα από το παλάτι Maimun και βρίσκεται πολύ κοντά του.
Πηγαίνοντας για εκεί, να σου τον μπροστά μου με το τουκ τουκ, να μου ζητάει τα υπόλοιπα χρήματα. Δεν του έδωσα σημασία και προχώρησα σε έναν άλλο δρόμο που είχε μαγαζιά με φαγητό. Αυτός όμως κάθε τόσο ξεπεταγόταν μπροστά μου. Ήταν αρκετά φοβιστικό. Τελικά με τα πολλά και μπαίνοντας σε μικρά στενάκια κατάφερα να με χάσει και πήγα στο τελευταίο σημείο που ήθελα και που ήταν πάνω στο δρόμο του γυρισμού στο χόστελ μου.
Ο Shri Marriaman temple ένας πανέμορφος ινδουιστικός ναός, αφιερωμένος στην θεά Κάλι, που χτίστηκε από τους πρώτους Tamil μετανάστες. Το στυλ του είναι σαν τους ναούς των Ταμίλ στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα, με πολύ περίτεχνα γλυπτά θεοτήτων και καμία ομοιότητα δεν έχει με τους ινδουιστικούς ναούς στην Ιάβα και το Μπαλί.
Στο αεροδρόμιο που έφτασα ήταν όλα καθαρά και οι υπάλληλοι πολύ εξυπηρετικοί, να σε βοηθήσουν να βγάλεις εισιτήριο για το τρένο, πάνω στο οποίο έλεγε τον αριθμό του βαγονιού που θα μπεις και μέσα στο τρένο υπήρχαν άλλοι που έλεγχαν τα εισιτήρια ή σε βοηθούσαν να βρεις τη θέση σου.
Όμως έξω από το αεροδρόμιο ήταν αλλιώς τα πράγματα. Η Medan είναι μια πόλη χάλια. Κατ αρχήν δεν υπάρχουν φανάρια. Για τους πεζούς κανένα και για τα αυτοκίνητα, μόνο στις μεγάλες διασταυρώσεις. Το να περάσεις απέναντι, ειδικά αν ήταν μεγάλος ο δρόμος, ήταν αδύνατον αν ήθελες να το κάνεις με ασφάλεια. Έπρεπε να κατέβεις μέσα στο δρόμο, μέσα στην κίνηση και να σταματάς με το χέρι τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια για να περάσεις. Πολλά δεν σταματούσαν καν, απλά έκαναν έναν ελιγμό για να σε αποφύγουν.
Το χειρότερο όμως είναι τα πεζοδρόμια. Τύπου πεζοδρόμια δηλαδή. Είναι τα φρεάτια σκεπασμένα με μεγάλες πλάκες που ανάμεσα τους έχουν τρύπες για να φεύγουν τα νερά της βροχής. Το θέμα είναι ότι πολύ συχνά λείπουν πλάκες και ανοίγεται μια τεράστια τρύπα, που αν δεν κοιτάς συνέχεια κάτω μπορεί να πέσεις μέσα.
Στο δρόμο γυρίζοντας στο χόστελ βρήκα μηχάνημα και έβγαλα ρουπίες, πήρα κάτι για φαγητό στο χέρι και στενοχωρημένη ακόμα από το γεγονός με το τουκ τουκ, έπεσα για ύπνο σκεπτόμενη τι θα φέρει η επόμενη μέρα.
Περισσότερη έμφαση θα δώσω στην ιστορία στα νησιά για τα οποία δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες, ενώ την Ιάβα και κυρίως το Μπαλί θα τα περάσω γρήγορα, γιατί υπάρχουν στο φόρουμ ένα σωρό πολύ ωραίες ιστορίες.
Τα εισιτήρια κλείστηκαν με μίλια με τη Singapore, Αθήνα – Σιγκαπούρη μέσω Κων/λης και Ντενπασάρ- Αθήνα, μέσω Σιγκαπούρης και Κων/λης , με 105.000 μίλια και 70 ευρώ.
Η αεροπορική εταιρεία αξιοπρεπέστατη, με τις στολές των αεροσυνοδών να είναι όλα τα λεφτά.
Έμεινα 2,5 μέρες στη Σιγκαπούρη και έπεσα επάνω στους εορτασμούς –μάλλον στις πρόβες- για τα 60 χρόνια από την ανεξαρτησία της. Πυροτεχνήματα, κανονιοβολισμοί, αεροπλάνα μαχητικά που πετούσαν σε σχηματισμό και τρία ελικόπτερα που πήγαιναν πέρα δώθε, κρατώντας μια τεράστια ανοιχτή σημαία της χώρας.
Από τη μία είχε ενδιαφέρον, αλλά από την άλλη ήταν κλειστοί κάποιοι δρόμοι, πράγμα που σήμαινε μεγάλες παρακάμψεις για να φτάσεις στα σημεία που ήθελες.
Με λεωφορείο πέρασα στη Μαλαισία, έκανα μία στάση στη Μελάκα που την είχα παραλείψει στο προηγούμενο ταξίδι μου, μία ακόμη στάση στην Kuala Lumbur και έφυγα για τη Medan, την πρωτεύουσα της Σουμάτρας.
Η πτήση που είχα κλείσει ήταν πρωινή, αλλά τελικά είχε 5 ώρες καθυστέρηση. Φτάσαμε στις 4.00 και μέχρι να τελειώσω με τις διαδικασίες στο αεροδρόμιο, να πάρω κάρτα sim, να κάνω λίγες ρουπίες και να φτάσω στο χόστελ, είχε πάει 5.30. Σε μία ώρα θα νύχτωνε.
Είχα σημειώσει 5-6 μέρη που μπορούσα να δω σε μια μέρα, αλλά θα ήμουν ευχαριστημένη εάν κατάφερνα να πάω στα μισά. Χωρίς να χρονοτριβήσω, βγήκα έξω και έβαλα στο GPS το Istana Maimun, ένα παλάτι που χτίστηκε γύρω στο 1890 και συνδυάζει πολλαπλά αρχιτεκτονικά στοιχεία, ισλαμικά, μαλαϊκά, ινδικά, ισπανικά και ιταλικά. Έχει έντονο κίτρινο χρώμα, που συμβολίζει τη μεγαλοπρέπεια, στο μαλαϊκό πολιτισμό.
Στο δρόμο για εκεί είχα και μία άσχημη εμπειρία. Οι λίγες ρουπίες που έκανα στο αεροδρόμιο είχαν σχεδόν τελειώσει, γιατί για την αγορά της κάρτας σιμ, δεν δέχονταν πληρωμή με κάρτα. Είχα λοιπόν πολύ λίγα χρήματα. Για να φτάσω στο παλάτι ήθελα γύρω στα 2,5 χλμ ακόμα κι έτσι όταν σταμάτησε ένα τουκ τουκ και μου είπε να με πάρει, το βρήκα βολικό για να κερδίσω χρόνο. Ρώτησα όμως πρώτα πόσα χρήματα θέλει, για να δω αν θα με φτάσουν αυτά που είχα. Αυτός λοιπόν μου είπε three thousand και μου έδειξε και με το χέρι του το 3. Ήταν οι πρώτες μου επαφές με το Ινδονησιακό νόμισμα και δεν είχε περάσει μέσα μου η ευτελής αξία που έχουν οι 1.000 ρουπίες.
Μπήκα μέσα, φτάσαμε στο παλάτι και βγάζω και του δίνω 5.000. Κι αυτός αρχίζει να φωνάζει και να ζητάει παραπάνω. Εγώ να του λέω ότι μου είπε 3.000 κι αυτός να λέει τα δικά του. Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, κατέβηκα, μπήκα στην αυλή του παλατιού, αυτός με ακολουθούσε φωνάζοντας και βρήκα κάποιον που να μιλάει αγγλικά. Εξήγησα πόσα λεφτά μου είχε ζητήσει, αυτός να εξακολουθεί να λέει ότι θέλει three thousand και τελικά αυτός που μιλούσε αγγλικά μου εξήγησε ότι εννοούσε 30.000. Ε, συγνώμη κιόλας που δεν ήμουν μέσα στο μυαλό του να φανταστώ τι εννοεί. ‘Έβγαλα και του έδωσα άλλες 10.000, είπα ότι δεν είχα άλλα χρήματα και έφυγα. Αλλά δεν είχα γλιτώσει!!
Αφού έκανα βόλτα στον κήπο του παλατιού και έβγαλα φωτογραφίες, βγήκα να πάω στο Masjid Raya Al Mashun, ένα μεγάλο και όμορφο τζαμί. Tο όνομα Al Mashun σημαίνει ο διατηρημένος, ο φροντισμένος, υποδηλώνοντας τη σημασία του κτηρίου. Χτίστηκε λίγο αργότερα από το παλάτι Maimun και βρίσκεται πολύ κοντά του.
Πηγαίνοντας για εκεί, να σου τον μπροστά μου με το τουκ τουκ, να μου ζητάει τα υπόλοιπα χρήματα. Δεν του έδωσα σημασία και προχώρησα σε έναν άλλο δρόμο που είχε μαγαζιά με φαγητό. Αυτός όμως κάθε τόσο ξεπεταγόταν μπροστά μου. Ήταν αρκετά φοβιστικό. Τελικά με τα πολλά και μπαίνοντας σε μικρά στενάκια κατάφερα να με χάσει και πήγα στο τελευταίο σημείο που ήθελα και που ήταν πάνω στο δρόμο του γυρισμού στο χόστελ μου.
Ο Shri Marriaman temple ένας πανέμορφος ινδουιστικός ναός, αφιερωμένος στην θεά Κάλι, που χτίστηκε από τους πρώτους Tamil μετανάστες. Το στυλ του είναι σαν τους ναούς των Ταμίλ στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα, με πολύ περίτεχνα γλυπτά θεοτήτων και καμία ομοιότητα δεν έχει με τους ινδουιστικούς ναούς στην Ιάβα και το Μπαλί.
Στο αεροδρόμιο που έφτασα ήταν όλα καθαρά και οι υπάλληλοι πολύ εξυπηρετικοί, να σε βοηθήσουν να βγάλεις εισιτήριο για το τρένο, πάνω στο οποίο έλεγε τον αριθμό του βαγονιού που θα μπεις και μέσα στο τρένο υπήρχαν άλλοι που έλεγχαν τα εισιτήρια ή σε βοηθούσαν να βρεις τη θέση σου.
Όμως έξω από το αεροδρόμιο ήταν αλλιώς τα πράγματα. Η Medan είναι μια πόλη χάλια. Κατ αρχήν δεν υπάρχουν φανάρια. Για τους πεζούς κανένα και για τα αυτοκίνητα, μόνο στις μεγάλες διασταυρώσεις. Το να περάσεις απέναντι, ειδικά αν ήταν μεγάλος ο δρόμος, ήταν αδύνατον αν ήθελες να το κάνεις με ασφάλεια. Έπρεπε να κατέβεις μέσα στο δρόμο, μέσα στην κίνηση και να σταματάς με το χέρι τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια για να περάσεις. Πολλά δεν σταματούσαν καν, απλά έκαναν έναν ελιγμό για να σε αποφύγουν.
Το χειρότερο όμως είναι τα πεζοδρόμια. Τύπου πεζοδρόμια δηλαδή. Είναι τα φρεάτια σκεπασμένα με μεγάλες πλάκες που ανάμεσα τους έχουν τρύπες για να φεύγουν τα νερά της βροχής. Το θέμα είναι ότι πολύ συχνά λείπουν πλάκες και ανοίγεται μια τεράστια τρύπα, που αν δεν κοιτάς συνέχεια κάτω μπορεί να πέσεις μέσα.
Στο δρόμο γυρίζοντας στο χόστελ βρήκα μηχάνημα και έβγαλα ρουπίες, πήρα κάτι για φαγητό στο χέρι και στενοχωρημένη ακόμα από το γεγονός με το τουκ τουκ, έπεσα για ύπνο σκεπτόμενη τι θα φέρει η επόμενη μέρα.
