vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 984
- Likes
- 9.107
- Επόμενο Ταξίδι
- ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Ημέρα 2η: Δελφοί
Η επερχόμενη κακοκαιρία μας είχε προβληματίσει για το τι θα κάνουμε. Είπαμε να ξεκινήσουμε με τους Δελφούς μήπως προλάβουμε να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο και στη συνέχεια βλέποντας και κάνοντας.
Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσουμε, ανέσυρα από τη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο για τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε και το έδωσα στη μεγάλη κόρη μου να το διαβάσει. Μία ημέρα πριν φύγουμε, τη ρώτησα που θα ήθελε να πάει από όσα είχε διαβάσει. Το πρώτο μέρος που μου ζήτησε και με ξάφνιασε λίγο, ήταν οι Δελφοί.
“Μα αφού έχουμε ξαναπάει” της είπα.
“Μπαμπά, ήμουν μόνο 5 ή 6 χρονών και δεν θυμάμαι τίποτα” μου απάντησε και είχε φυσικά δίκιο.
Τρεις είναι οι αρχαιολογικοί χώροι -μαζί με τα μουσεία τους- που αγαπώ και δεν χορταίνω να επισκέπτομαι στην Ελλάδα: η Ακρόπολη, οι Δελφοί και η Αρχαία Ολυμπία. Από όλους έχω περάσει πολλές φορές, αλλά κάθε φορά κάτι νέο μαθαίνεις. Οι Δελφοί είναι αγαπημένοι μου και για έναν επιπλέον λόγο, πέραν του ιστορικού. Το δελφικό τοπίο. Αγναντεύοντας από εκεί την κοιλάδα με τις ελιές που διασχίζει ο ποταμός Πλειστός και τα βουνά της Δεσφίνας απέναντι, νιώθεις ένα δέος και καταλαβαίνεις για ποιο λόγο οι αρχαίοι διάλεξαν αυτό το μέρος για να χτίσουν το ιερό τους. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και το ΥΠΠΟ προστατεύει την ευρύτερη περιοχή και την έχει κηρύξει αδόμητη.
Αν και έχω περάσει πολλές φορές από εδώ, ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω έως τον ναό της Αθηνάς Προναίας. Ο στόχος λοιπόν για σήμερα ήταν αυτός, αφού πρώτα περνούσαμε από τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο, να κατηφορίσουμε έως εκεί.
Τι να πρωτοπεί κανείς για τον “ομφαλό της Γης”, το μεγαλύτερο θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, με φήμη που εξαπλώθηκε σε όλη τη Μεσόγειο.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Δίας ψάχνοντας το κέντρο του κόσμου άφησε 2 αετούς να πετάξουν και εκεί που συναντήθηκαν έριξε μία κωνική πέτρα. Η πέτρα αυτή που σηματοδοτεί το κέντρο του κόσμου για τους αρχαίους Έλληνες, βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το ναό του Απόλλωνα, δίπλα στον θησαυρό των Αθηναίων.
Ο Απόλλωνας δεν λατρευόταν εξ αρχής σε αυτό το ιερό. Η θεότητα που λατρευόταν αρχικά ήταν η Γαία, που έδινε τους χρησμούς της από το σπηλαιώδες χάσμα της φρουρούμενη από τον γιο της τον Πύθωνα. Ο Απόλλωνας ήρθε στους Δελφούς, σκότωσε τον Πύθωνα και από τότε εγκαταστάθηκε η λατρεία του στους Δελφούς και ονομάστηκε Πύθιος.
Οι χρησμοί τα πρώτα χρόνια δίνονταν μόνο μία φορά τον χρόνο. Καθώς όμως η φήμη του μαντείου εξαπλωνόταν, όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν για να ζητήσει χρησμό. Έτσι οι χρησμοί δίνονταν την έβδομη ημέρα κάθε μήνα. Οι χρησμοί δίνονταν από την Πυθία, η οποία ανεβασμένη πάνω σε ένα τρίποδο, πάνω από το χάσμα, μασούσε φύλλα δάφνης και έπινε νερό της πηγής Κασσωτίδας και εισέπνεε αναθυμιάσεις από το χάσμα, που μάλλον την οδηγούσαν σε έκσταση. Στη συνέχεια οι ιερείς ερμήνευαν τον ακατάληπτο και αμφίσημο χρησμό της. Οι περισσότεροι φαντάζομαι θυμόμαστε από τα σχολικά βιβλία τον περίφημο αινιγματικό χρησμό της Πυθίας: «ἥξεις ἀφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις»
Αν σε όσους έχουν επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη κάτι θυμίζει η παρακάτω στήλη, είναι αντίγραφο της πραγματικής, που μεταφέρθηκε από εδώ στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης.
Είναι το αφιέρωμα των Ελλήνων στον Απόλλωνα μετά την νίκη στις Πλαταιές. Είναι ότι σώθηκε από έναν χρυσό τρίποδα πάνω σε ένα τρικέφαλο χάλκινο φίδι.
Το σημαντικότερο κτίριο του αρχαιολογικού χώρου είναι βέβαια ο ναός του Απόλλωνα. Κάτω από το άδυτο βρισκόταν ο υπόγειος χώρος όπου η Πυθία έδινε τους χρησμούς της. Η ιερά οδός που οδηγούσε στο ναό, πλαισιωνόταν από μνημεία και αναθήματα που αφιέρωναν οι πόλεις ύστερα από σημαντικές νίκες. Πάνω από τη βορειοδυτική πλευρά του ναού βρίσκεται το θέατρο του 4ου αιώνα, και ακόμα ψηλότερα το στάδιο όπου γίνονταν γυμνικοί αγώνες και μουσικές εκδηλώσεις.
Προσέξτε την τέλεια εφαρμογή των πολυγωνικών και καμπύλων αυτών λίθων.
Για να μη νομίζουμε οι "Περουβόπληκτοι" ότι μόνο οι Ίνκας γνώριζαν το μυστικό της τέλειας τοιχοποιίας.
Φτάνοντας στο θέατρο, άρχισε να ρίχνει χιονόνερο, οπότε ήρθε η ώρα να μπούμε για λίγο και στο μουσείο για να ζεσταθούμε λιγάκι και να θαυμάσουμε τα εκθέματα.
Μερικά από τα σημαντικότερα εκθέματα του μουσείου είναι τα γλυπτά της ζωφόρου του θησαυρού των Σιφνίων, η Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων, οι δίδυμοι κούροι, ο ασημένιος ταύρος, αλλά και ο Αντίνοος,από τα ωραιότερα ρωμαϊκά αγάλματα. Πρωταγωνιστής βέβαια του μουσείου είναι ο Ηνίοχος, από τα λίγα έργα αρχαίας χαλκοπλαστικής σε μεγάλο μέγεθος, που σώζονται.
Εντύπωση μου έκανε μια μικρή "ασυδοσία" των επισκεπτών που υπήρχε. Συνήθως (και σε προηγούμενη επίσκεψή μου γινόταν) στα μουσεία απαγορεύεται να φωτογραφίζεσαι παρέα με τα αγάλματα. Σήμερα πάντως η σέλφι πήγε σύννεφο.
Όταν βγήκαμε από το μουσείο, με λύπη μου είδα ότι είχε ξεκινήσει βροχή, επομένως η επίσκεψη στο Θόλο της Αθηνάς Προναίας αναβλήθηκε για μιαν άλλη φορά.
Η επερχόμενη κακοκαιρία μας είχε προβληματίσει για το τι θα κάνουμε. Είπαμε να ξεκινήσουμε με τους Δελφούς μήπως προλάβουμε να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο και στη συνέχεια βλέποντας και κάνοντας.
Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσουμε, ανέσυρα από τη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο για τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε και το έδωσα στη μεγάλη κόρη μου να το διαβάσει. Μία ημέρα πριν φύγουμε, τη ρώτησα που θα ήθελε να πάει από όσα είχε διαβάσει. Το πρώτο μέρος που μου ζήτησε και με ξάφνιασε λίγο, ήταν οι Δελφοί.
“Μα αφού έχουμε ξαναπάει” της είπα.
“Μπαμπά, ήμουν μόνο 5 ή 6 χρονών και δεν θυμάμαι τίποτα” μου απάντησε και είχε φυσικά δίκιο.
Τρεις είναι οι αρχαιολογικοί χώροι -μαζί με τα μουσεία τους- που αγαπώ και δεν χορταίνω να επισκέπτομαι στην Ελλάδα: η Ακρόπολη, οι Δελφοί και η Αρχαία Ολυμπία. Από όλους έχω περάσει πολλές φορές, αλλά κάθε φορά κάτι νέο μαθαίνεις. Οι Δελφοί είναι αγαπημένοι μου και για έναν επιπλέον λόγο, πέραν του ιστορικού. Το δελφικό τοπίο. Αγναντεύοντας από εκεί την κοιλάδα με τις ελιές που διασχίζει ο ποταμός Πλειστός και τα βουνά της Δεσφίνας απέναντι, νιώθεις ένα δέος και καταλαβαίνεις για ποιο λόγο οι αρχαίοι διάλεξαν αυτό το μέρος για να χτίσουν το ιερό τους. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και το ΥΠΠΟ προστατεύει την ευρύτερη περιοχή και την έχει κηρύξει αδόμητη.
Αν και έχω περάσει πολλές φορές από εδώ, ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω έως τον ναό της Αθηνάς Προναίας. Ο στόχος λοιπόν για σήμερα ήταν αυτός, αφού πρώτα περνούσαμε από τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο, να κατηφορίσουμε έως εκεί.
Τι να πρωτοπεί κανείς για τον “ομφαλό της Γης”, το μεγαλύτερο θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, με φήμη που εξαπλώθηκε σε όλη τη Μεσόγειο.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Δίας ψάχνοντας το κέντρο του κόσμου άφησε 2 αετούς να πετάξουν και εκεί που συναντήθηκαν έριξε μία κωνική πέτρα. Η πέτρα αυτή που σηματοδοτεί το κέντρο του κόσμου για τους αρχαίους Έλληνες, βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το ναό του Απόλλωνα, δίπλα στον θησαυρό των Αθηναίων.
Ο Απόλλωνας δεν λατρευόταν εξ αρχής σε αυτό το ιερό. Η θεότητα που λατρευόταν αρχικά ήταν η Γαία, που έδινε τους χρησμούς της από το σπηλαιώδες χάσμα της φρουρούμενη από τον γιο της τον Πύθωνα. Ο Απόλλωνας ήρθε στους Δελφούς, σκότωσε τον Πύθωνα και από τότε εγκαταστάθηκε η λατρεία του στους Δελφούς και ονομάστηκε Πύθιος.
Οι χρησμοί τα πρώτα χρόνια δίνονταν μόνο μία φορά τον χρόνο. Καθώς όμως η φήμη του μαντείου εξαπλωνόταν, όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν για να ζητήσει χρησμό. Έτσι οι χρησμοί δίνονταν την έβδομη ημέρα κάθε μήνα. Οι χρησμοί δίνονταν από την Πυθία, η οποία ανεβασμένη πάνω σε ένα τρίποδο, πάνω από το χάσμα, μασούσε φύλλα δάφνης και έπινε νερό της πηγής Κασσωτίδας και εισέπνεε αναθυμιάσεις από το χάσμα, που μάλλον την οδηγούσαν σε έκσταση. Στη συνέχεια οι ιερείς ερμήνευαν τον ακατάληπτο και αμφίσημο χρησμό της. Οι περισσότεροι φαντάζομαι θυμόμαστε από τα σχολικά βιβλία τον περίφημο αινιγματικό χρησμό της Πυθίας: «ἥξεις ἀφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις»
Αν σε όσους έχουν επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη κάτι θυμίζει η παρακάτω στήλη, είναι αντίγραφο της πραγματικής, που μεταφέρθηκε από εδώ στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης.
Είναι το αφιέρωμα των Ελλήνων στον Απόλλωνα μετά την νίκη στις Πλαταιές. Είναι ότι σώθηκε από έναν χρυσό τρίποδα πάνω σε ένα τρικέφαλο χάλκινο φίδι.
Το σημαντικότερο κτίριο του αρχαιολογικού χώρου είναι βέβαια ο ναός του Απόλλωνα. Κάτω από το άδυτο βρισκόταν ο υπόγειος χώρος όπου η Πυθία έδινε τους χρησμούς της. Η ιερά οδός που οδηγούσε στο ναό, πλαισιωνόταν από μνημεία και αναθήματα που αφιέρωναν οι πόλεις ύστερα από σημαντικές νίκες. Πάνω από τη βορειοδυτική πλευρά του ναού βρίσκεται το θέατρο του 4ου αιώνα, και ακόμα ψηλότερα το στάδιο όπου γίνονταν γυμνικοί αγώνες και μουσικές εκδηλώσεις.
Προσέξτε την τέλεια εφαρμογή των πολυγωνικών και καμπύλων αυτών λίθων.
Για να μη νομίζουμε οι "Περουβόπληκτοι" ότι μόνο οι Ίνκας γνώριζαν το μυστικό της τέλειας τοιχοποιίας.
Φτάνοντας στο θέατρο, άρχισε να ρίχνει χιονόνερο, οπότε ήρθε η ώρα να μπούμε για λίγο και στο μουσείο για να ζεσταθούμε λιγάκι και να θαυμάσουμε τα εκθέματα.
Μερικά από τα σημαντικότερα εκθέματα του μουσείου είναι τα γλυπτά της ζωφόρου του θησαυρού των Σιφνίων, η Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων, οι δίδυμοι κούροι, ο ασημένιος ταύρος, αλλά και ο Αντίνοος,από τα ωραιότερα ρωμαϊκά αγάλματα. Πρωταγωνιστής βέβαια του μουσείου είναι ο Ηνίοχος, από τα λίγα έργα αρχαίας χαλκοπλαστικής σε μεγάλο μέγεθος, που σώζονται.
Εντύπωση μου έκανε μια μικρή "ασυδοσία" των επισκεπτών που υπήρχε. Συνήθως (και σε προηγούμενη επίσκεψή μου γινόταν) στα μουσεία απαγορεύεται να φωτογραφίζεσαι παρέα με τα αγάλματα. Σήμερα πάντως η σέλφι πήγε σύννεφο.
Όταν βγήκαμε από το μουσείο, με λύπη μου είδα ότι είχε ξεκινήσει βροχή, επομένως η επίσκεψη στο Θόλο της Αθηνάς Προναίας αναβλήθηκε για μιαν άλλη φορά.
Last edited by a moderator:
φεύγοντας ομολόγησαν ότι και σε αυτά τελικά άρεσε. 
και μου αρέσει να "σβήνω" κάτι όταν τελικά πάω.
(ήταν μόλις 9.30) και έτσι βρεθήκαμε στην ψησταριά του χωριού που ήταν η μόνη που είχε κόσμο.
