Μικρό οδικό σε Βοιωτία και Φωκίδα.

[vasiliss]

Ημέρα 3η: Άμφισσα

Επόμενος στόχος μας ήταν η Άμφισσα και συγκεκριμένα η “συνοικία φάντασμα”, η συνοικία της Χάρμαινας .

Κάτω από το κάστρο των Σαλώνων λοιπόν, βρίσκεται η παλιά συνοικία των βυρσοδεψείων και των σχοινάδικων της πόλης, που γνώρισαν ανάπτυξη κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Τα σπίτια είναι χαμηλά, χτισμένα από κόκκινες πλίθες και ξύλο. Καμιά σαρανταριά από αυτά έχουν κριθεί διατηρητέα και λίγα έχουν συντηρηθεί.

Κρυφοκοιτάζοντας από τα ανοίγματα των ξύλινων ξεχαρβαλωμένων πορτών μπορείς να δεις τα δοκάρια με τους γάντζους όπου κρεμούσαν τα δέρματα, κάποια σκόρπια εργαλεία και ψηλά κρεμασμένες τις μουτσούνες που φορούν στις αποκριάτικες εκδηλώσεις. Η συνοικία είναι μικρή και έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες ανάδειξής της. Κάποια δρομάκια έχουν πλακοστρωθεί, λίγα κτίρια είναι συντηρημένα, υπάρχει ένας όμορφος πολυχώρος για καφέ και φαγητό, αλλά νομίζω πρέπει να γίνει ακόμη πολλή δουλειά για να αναδειχθεί η όμορφη αυτή συνοικία.

Το στοιχειό της Χάρμαινας.

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε στην πόλη ένα παλικάρι ο Κωσταντής, που δούλευε στα βυρσοδεψεία. Αγαπούσε τη Λενιώ και ήταν ευτυχισμένος. Μια μέρα ο Κωσταντής φόρτωσε το κάρο του και έφυγε για δουλειά. Οι δουλειές του πήγαν καλά και γύρισε στην Άμφισσα με ένα δαχτυλίδι για την αγαπημένη του. Όταν έφτασε στο σπίτι της, έμαθε όμως πως η Λενιώ δεν υπήρχε πια. Είχε πάει στην πηγή της Χάρμαινας και ένας κεραυνός τη σκότωσε. Ο Κωσταντής δεν άντεξε τον χαμό της αγαπημένης του, πέθανε κι αυτός και στοίχειωσε. Το στοιχειό είχε φρικτή όψη, περιφερόταν στα δρομάκια δίπλα από το σπίτι της Λενιώς και σκόρπιζε τον τρόμο. Πολλές φορές συγκρουόταν με άλλα στοιχειά, όμως πάντα νικούσε. Ησύχασε μόνο όταν πέρασαν τα τριπλάσια χρόνια του Κωσταντή και της Λενιώς…

Από το 1995, το τελευταίο Σάββατο της Αποκριάς γίνεται αναπαράσταση της πάλης των στοιχειών. Μασκαρεμένοι νέοι με προβιές αλυσίδες και τενεκέδες, αναστατώνουν την πόλη και πλαισιώνουν τα στοιχειά, που εμφανίζονται στο τέλος της πομπής. Από την μάχη αυτή νικητής πάντα βγαίνει το στοιχειό της Χάρμαινας.
Όταν διάβασα αυτή την ιστορία εννοείται ότι αποφάσισα πως κάποια επόμενη φορά, θα βρεθούμε στην Άμφισσα εκείνες τις μέρες, για να δούμε το δρώμενο. Είπαμε, όσες φορές και να πας σε ένα μέρος, πάντα ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο.

Επόμενη στάση μας στην πόλη της Άμφισσας είναι ένα ιστορικό καφενείο που μετρά 90 χρόνια ζωής. Το “Πανελλήνιον” ή “Γυαλί Καφενέ” ή “Μεγάλο καφενείο”. Η ταμπέλα του πάντως λέει ακόμη:

Φτάσαμε λοιπόν στην πλατεία Κεχαγιά, που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τη συνοικία της Χάρμαινας, γύρω από την οποία διατηρούνται ακόμη αρκετά παλιά και νεοκλασικά κτίρια. Το εντυπωσιακότερο όλων όμως είναι το εν λόγω καφενείο. Άξιζε βέβαια μια μικρή βόλτα στη γειτονιά γύρω από την πλατεία, όμως εμείς βιαστήκαμε να μπούμε μέσα, γιατί ανυπομονούσα να δω πως είναι πια ο χώρος.

Το ψηλοτάβανο αυτό καφενείο έχει το σπάνιο χαρακτηριστικό ότι διαθέτει θεατρική σκηνή. Από τη σκηνή αυτή πέρασαν για πολλά χρόνια πολλοί θίασοι και μπουλούκια, με πρώτους αυτούς των Αυλωνίτη, Φωτόπουλου και Μακρή. «Ο κόσμος στην Άμφισσα ήταν θεατρόφιλος, άφηναν κότες ή αυγά αντί χρημάτων για να παρακολουθήσουν την παράσταση» είχε πει ο κυριος Μαστρονικολόπουλος σε συνέντευξή του.
Από τα χέρια του ήπιε κάποτε καφέ και η Ρόμι Σνάιτερ.
Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος γύριζε επί πέντε μερόνυχτα το 1976 εδώ μια σκηνή από την ταινία του “Θίασος”.
Το 2017 ο ιδιοκτήτης του κύριος Θανάσης Μαστρονικολόπουλος, έδωσε το καφενείο του σε δύο νέους ανθρώπους για να το διαχειριστούν και λίγους μήνες μετά έφυγε από την ζωή.
Εξωτερικά το κτίριο δεν διέφερε πολύ από τις εικόνες που είχαμε δει,

εσωτερικά όμως οι αλλαγές ήταν πολλές. Όχι βέβαια δυσάρεστες, αλλά δεν ήταν πια το κλασικό καφενείο που μπορεί να δει κάποιος σε φωτογραφίες στο διαδίκτυο.

Τώρα είναι ένας μοντέρνος, ευχάριστος χώρος, που έχει όμως κρατήσει πολλά στοιχεία από τα παλιά, με πολύ νέο κόσμο να συχνάζει εκεί. Καθίσαμε δίπλα στη σκηνή, αλλά η αυλαία της ήταν κλειστή και με έτρωγε η περιέργεια πως ήταν μέσα. Έτσι αφού παραγγείλαμε, ανέβηκα τα ξύλινα σκαλιά, παραμέρισα λίγο την αυλαία και έριξα μερικές κλεφτές ματιές μέσα. Ένα πιάνο, μια πολυθρόνα με ένα τραπέζι και ένας μεγάλος πολυέλαιος να κρέμεται από το ταβάνι. Μετά από λίγο οι κόρες μου που μου είχαν πει “μπαμπά, που πας;” ξεπέρασαν την ντροπή τους και πήγαν και αυτές να δουν τι έχει εκεί μέσα. Στη σκηνή αυτή δίνονται τώρα πιά κάποιες μουσικές παραστάσεις. Όταν πήρε να αδειάζει ο χώρος, ξέκλεψα μερικές φωτογραφίες.

Η ώρα είχε πάει τρεις και το πρόγραμμα έλεγε ότι επιστρέφοντας, θα κάναμε και μια στάση στη Ναύπακτο. Όμως όση ώρα πίναμε τον καφέ μας, ένα τηλεφώνημα μας άλλαξε το πρόγραμμα και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε εσπευσμένα στην πόλη μας. Παρέα με εμάς επέστρεφαν και πολλά μπουλούκια αποδημητικών πουλιών, που πετούσαν παράλληλα με τον Κορινθιακό κόλπο. Η κακοκαιρία τα έστελνε σε αναζήτηση καλύτερου καιρού, ενώ εμείς πορευόμασταν προς το τέλος του ταξιδιού μας.

Ήταν ένα ταξίδι που αποφασίστηκε γρήγορα, από το οποίο αρχικά δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Να όμως που περάσαμε καλά, είδαμε καινούργια πράγματα και θέσαμε στόχους για την επόμενη φορά που θα βρεθούμε πάλι εδώ. Η Ελλάδα μας εκπλήσσει ευχάριστα συνεχώς και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, έτσι τουλάχιστον το νιώθω εγώ, αξίζει να της αφιερώσουμε χρόνο και να την εξερευνήσουμε περισσότερο.

Καλή ταξιδιάρικη χρονιά εύχομαι σε όλους.

Τέλος

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6

First Προηγούμενη 6 of 6

Go to chapter

Go

[vasiliss]

Ημέρα 1η Λειβαδιά - Δίστομο - Όσιος Λουκάς

Η εκδρομή μας αυτή τη φορά θα ξεκινούσε από την Αθήνα, καθώς είχαμε ένα προγραμματισμένο πρωινό ραντεβού εκεί. Παρέα με την κουμπάρα λοιπόν, ξεκινήσαμε με μικρή καθυστέρηση, με πρώτο προορισμό την Λιβαδειά, από την οποία είχαμε να περάσουμε περίπου 20 χρόνια.

Η περιοχή της Κρύας, είναι το κύριο σημείο ενδιαφέροντος της πόλης. Το ποτάμι της Έρκυνας διασχίζει ένα φαράγγι και καταλήγει στην περιοχή, η οποία είναι γεμάτη μεγάλα πλατάνια και τοξωτά πέτρινα γεφύρια που ενώνουν τις δύο πλευρές του ποταμού και μερικά χρονολογούνται από την εποχή της τουρκοκρατίας.

Στην περιοχή της Κρύας, υπήρχαν βιομηχανικά κτίρια του 19ου και 20ου αιώνα. Ένα από αυτά είναι ο νερόμυλος που συντηρήθηκε και λειτουργεί και σήμερα. Ανηφορίζοντας το φαράγγι, δεξιά θα συναντήσεις το μεσαιωνικό της κάστρο, ενώ αν περπατήσεις λίγο, αριστερά μετά το πέτρινο θεατράκι, θα βρεις τα 700 σκαλιά που ανηφορίζουν για την εκκλησία της Ιερουσαλήμ και του Αγίου Μηνά.

Οι κουμπάρες έμειναν πίσω να πιουν ένα καφέ, ενώ εγώ με τα παιδιά ανηφορίσαμε με σκοπό να κάνουμε την μεσημεριανή μας γυμναστική ανεβοκατεβαίνοντας τα 700 σκαλοπάτια έως τις εκκλησίες που ήταν σκαρφαλωμένες στον κάθετο βράχο. Η θέα προς την Λιβαδειά και τον κάμπο ήταν πολύ όμορφη, οπότε είπα χαλάλι για την κούραση. Τα παιδιά βέβαια δεν κατάλαβαν τίποτα.

Επιστροφή για να βρούμε τις κουμπάρες και όλοι μαζί να ξεκινήσουμε για τον επόμενο προορισμό μας, το Δίστομο. Ήταν μια απόφαση εκείνης της στιγμής, οπότε η μητέρα γρήγορα γρήγορα έψαξε στο κινητό να βρει αναλυτικές πληροφορίες και να τις διαβάσει στα παιδιά, τα οποία παραδόξως έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και είχαν και ερωτήσεις για τα γεγονότα εκείνων των ημερών.
Στις 10 Ιουνίου του 1944 λοιπόν, τρεις λόχοι Γερμανών ξεκίνησαν από την Λιβαδειά και την Άμφισσα προς τα χωριά Δίστομο, Στείρι και Κυριάκι με σκοπό τον εντοπισμό ανταρτών στην δυτική πλευρά του Ελικώνα.
Οι τρεις λόχοι συναντήθηκαν χωρίς να έχουν εντοπίσει αντάρτες. Οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και εκφοβίζοντας τους χωρικούς έμαθαν ότι υπήρχαν αντάρτες στο Στείρι. Ο 2ος λόχος κατευθύνθηκε προς τα εκεί και στην θέση Λιθαράκι, έπεσε σε ενέδρα των ανταρτών του ΕΛΑΣ. Η μάχη του Στειρίου ήταν σκληρή και κράτησε περίπου μέχρι τις δύο το μεσημέρι, αναγκάζοντας τους Γερμανούς σε οπισθοχώρηση. Αν και από το χωριό Δίστομο τα Γερμανικά στρατεύματα δεν δέχθηκαν κάποια πρόκληση, για λόγους αντεκδίκησης ο 2ος λόχος άρχισε την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι νεκροί του Διστόμου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων.

Έξω από το χωριό, σε ένα λόφο έχει χτιστεί το “Μαυσωλείο”, ένα μνημείο από μάρμαρο και πέτρα προς τιμήν των σφαγιασθέντων από τους Γερμανούς. Εκεί φυλάσσονται και όσα από τα κρανία των θυμάτων βρέθηκαν. Ανατριχίλα σε πιάνει διαβάζοντας τα ονόματα των νεκρών, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν και αυτά από παιδιά έως και λίγων μηνών.
Μέσα στο Δίστομο υπάρχει και το μουσείο θυμάτων ναζισμού, το οποίο όμως ήταν κλειστό την ώρα που περάσαμε, οπότε συνεχίσαμε προς την μονή του Οσίου Λουκά.

Το πολύ καλά διατηρημένο συγκρότημα του μοναστηριού περιλαμβάνει δύο ναούς, της Παναγίας και του Οσίου Λουκά, κελιά και βοηθητικά κτίσματα, περίβολο και γωνιακούς πύργους. Παλαιότερος είναι ο ναός της Παναγίας (955-1000) στον οποίο δυστυχώς δεν σώζεται η αγιογράφησή του. Το σκήνωμα του Οσίου βρίσκεται στον μεγάλο ναό του 11ου αιώνα, όπου ξεχωρίζουν τα ψηφιδωτά που βρίσκονται στην οροφή του. Δεξιά από την είσοδο της μονής λειτουργεί ένα ενδιαφέρον μουσείο γλυπτικής.

Επίσης αριστερά πίσω από αυτό το κτίριο, κατεβαίνοντας μερικά σκαλιά, βρίσκεσαι στο παλιό ελαιοτριβείο. Πολύ όμορφη είναι και “πλατεία” κάτω από τον μεγάλο πλάτανο στην είσοδο του μοναστηριού, όπου μπορείς να πιεις τον καφέ σου απολαμβάνοντας την εξαιρετική θέα.

Πολύ μου άρεσε το μοναστήρι αυτό. Τα παιδιά μας, αν και είχαν γκρινιάξει όταν τους είπα που θα πάμε λέγοντας: “πάλι σε μοναστήρι θα πάμε”, φεύγοντας ομολόγησαν ότι και σε αυτά τελικά άρεσε.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, οπότε βιαστικά φύγαμε για το Γαλαξίδι, όπου και θα διανυκτερεύαμε αυτές τις δύο μέρες.
Είχα αποφασίσει ότι σε αυτή την εκδρομή θα είμαι χαλαρός και δεν θα πιέσω τις επισκέψεις, καθώς είχαμε και την τραυματισμένη κουμπάρα. Παρόλα αυτά, με το τέλος της ημέρας ήμουν πολύ ευχαριστημένος με όσα είχαμε καταφέρει να δούμε, τα περισσότερα για πρώτη φορά.

 

[Elena2508]

Πω, πω Ελλάδα με τις ομορφιές σου!!
Συγκινήθηκα με το ταξίδι που ξεκίνησες να μας περιγράφεις...
Έχω γυρίσει όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, εχω πάει ξανά και ξανά στους περισσότερους νομούς, αλλά υπάρχουν 3 νομοί που δεν τους εχω εξερευνήσει καθόλου. Ο ένας είναι ο νομός Βοιωτίας που δεν κάνω ποτέ ούτε στάση...
Χαίρομαι που μας τους γνωρίζεις!
Από την άλλη, η Φωκίδα είναι συνδεδεμένη με υπέροχες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων όταν η μάνα μου μας έβαζε στο εκδρομικό λεωφορείο για να μας πάει τριήμερο στο Γαλαξίδι και στους Δελφούς από τη Θεσσαλονίκη!
Πόσο γλυκιά νοσταλγία ξύπνησες στην ψυχή μου...
Υ. Γ. Υπέροχες οι φωτογραφίες σου!!

 

[Grerena]

Βασίλη,
πόσο χαίρομαι που αφιερώνεις χρόνο για ταξιδιωτικές ιστορίες που αφορούν την Ελλάδα μας.
Πράγματι, οι φωτογραφίες σου είναι πολύ όμορφες.
Θα ήθελα να αναφέρω ότι η Μονή του οσίου Λουκά, που πήγατε ανήκει στη λίστα Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco (μαζί με τις μονές Χίου και Δαφνίου) και αποτελεί ένα από τα 18 της ελληνικής λίστας.
Πως φαίνεται ότι κυνηγάω τις λίστες και μου αρέσει να "σβήνω" κάτι όταν τελικά πάω.
Επειδή στη μονή του οσίου Λουκά δεν έχω πάει ακόμα με την ιστορία σου αυτή μάλλον με παρασέρνεις .... για ένα ταξιδάκι ακόμα ... για μιαν ακόμη φορά!
Πάντα τέτοια!

 

[vasiliss]

Πω, πω Ελλάδα με τις ομορφιές σου!!
Συγκινήθηκα με το ταξίδι που ξεκίνησες να μας περιγράφεις...
Έχω γυρίσει όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, εχω πάει ξανά και ξανά στους περισσότερους νομούς, αλλά υπάρχουν 3 νομοί που δεν τους εχω εξερευνήσει καθόλου. Ο ένας είναι ο νομός Βοιωτίας που δεν κάνω ποτέ ούτε στάση...
Χαίρομαι που μας τους γνωρίζεις!
Από την άλλη, η Φωκίδα είναι συνδεδεμένη με υπέροχες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων όταν η μάνα μου μας έβαζε στο εκδρομικό λεωφορείο για να μας πάει τριήμερο στο Γαλαξίδι και στους Δελφούς από τη Θεσσαλονίκη!
Πόσο γλυκιά νοσταλγία ξύπνησες στην ψυχή μου...
Υ. Γ. Υπέροχες οι φωτογραφίες σου!!

Σε ευχαριστώ πολύ @Elena2508 για τα καλά σου λόγια.
Χαίρομαι που η ιστορία μου σου γεννάει αυτά τα συναισθήματα και τις όμορφες αναμνήσεις.
Παρομοίως κι εμείς έχουμε οργώσει την ηπειρωτική Ελλάδα, και λιγότερο τη νησιωτική, αλλά συνεχίζουμε τα ταξίδια μας εδώ. Με χαρά, κάθε φορά κάτι νέο ανακαλύπτουμε, τώρα που θέλουμε να δουν και τα παιδιά μας τις ομορφιές της χώρας μας.
Πολύ θα θέλαμε να εξερευνήσουμε περισσότερο και τα νησιά μας, αλλά δυστυχώς πια είναι απαγορευτικό το κόστος για εμάς (που είμαστε τετραμελής οικογένεια) στις παρούσες συνθήκες. Οπότε τα νησιά μένουν για να εξερευνηθούν από τα παιδιά με τους φίλους τους, όταν μεγαλώσουν.

 

[vasiliss]

Βασίλη,
πόσο χαίρομαι που αφιερώνεις χρόνο για ταξιδιωτικές ιστορίες που αφορούν την Ελλάδα μας.
Πράγματι, οι φωτογραφίες σου είναι πολύ όμορφες.

Σε ευχαριστώ πολύ @Grerena.
Την Ελλάδα την θεωρούμε δεδομένη και ίσως γι’ αυτό δεν γράφουμε και πολλές ιστορίες γι’ αυτή στο φόρουμ.

Θα ήθελα να αναφέρω ότι η Μονή του οσίου Λουκά, που πήγατε ανήκει στη λίστα Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco (μαζί με τις μονές Χίου και Δαφνίου) και αποτελεί ένα από τα 18 της ελληνικής λίστας.
Πως φαίνεται ότι κυνηγάω τις λίστες και μου αρέσει να "σβήνω" κάτι όταν τελικά πάω.
Επειδή στη μονή του οσίου Λουκά δεν έχω πάει ακόμα με την ιστορία σου αυτή μάλλον με παρασέρνεις .... για ένα ταξιδάκι ακόμα ... για μιαν ακόμη φορά!
Πάντα τέτοια!

Είναι γνωστή η αγάπη σου να ανακαλύπτεις μνημεία που ανήκουν στη λίστα Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, καθώς και σημεία που έχουν γυριστεί ή έχουν σχέση με ταινίες.
Επομένως θα σου βάλω ένα challenge ( που λένε και τα παιδιά μου), να κάνεις ένα ταξίδι που θα βασίζεται στα Ελληνικά film location που έχουν σχέση με ξένες ταινίες. Και φυσικά να γράψεις και την ανάλογη ταξιδιωτική ιστορία. Δεν θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον;;;

Ένα ακόμη μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco στην Ελλάδα, στο επόμενο κεφάλαιο.

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Δελφοί

Η επερχόμενη κακοκαιρία μας είχε προβληματίσει για το τι θα κάνουμε. Είπαμε να ξεκινήσουμε με τους Δελφούς μήπως προλάβουμε να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο και στη συνέχεια βλέποντας και κάνοντας.

Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσουμε, ανέσυρα από τη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο για τα μέρη που επρόκειτο να επισκεφτούμε και το έδωσα στη μεγάλη κόρη μου να το διαβάσει. Μία ημέρα πριν φύγουμε, τη ρώτησα που θα ήθελε να πάει από όσα είχε διαβάσει. Το πρώτο μέρος που μου ζήτησε και με ξάφνιασε λίγο, ήταν οι Δελφοί.
“Μα αφού έχουμε ξαναπάει” της είπα.
“Μπαμπά, ήμουν μόνο 5 ή 6 χρονών και δεν θυμάμαι τίποτα” μου απάντησε και είχε φυσικά δίκιο.

Τρεις είναι οι αρχαιολογικοί χώροι -μαζί με τα μουσεία τους- που αγαπώ και δεν χορταίνω να επισκέπτομαι στην Ελλάδα: η Ακρόπολη, οι Δελφοί και η Αρχαία Ολυμπία. Από όλους έχω περάσει πολλές φορές, αλλά κάθε φορά κάτι νέο μαθαίνεις. Οι Δελφοί είναι αγαπημένοι μου και για έναν επιπλέον λόγο, πέραν του ιστορικού. Το δελφικό τοπίο. Αγναντεύοντας από εκεί την κοιλάδα με τις ελιές που διασχίζει ο ποταμός Πλειστός και τα βουνά της Δεσφίνας απέναντι, νιώθεις ένα δέος και καταλαβαίνεις για ποιο λόγο οι αρχαίοι διάλεξαν αυτό το μέρος για να χτίσουν το ιερό τους. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και το ΥΠΠΟ προστατεύει την ευρύτερη περιοχή και την έχει κηρύξει αδόμητη.
Αν και έχω περάσει πολλές φορές από εδώ, ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω έως τον ναό της Αθηνάς Προναίας. Ο στόχος λοιπόν για σήμερα ήταν αυτός, αφού πρώτα περνούσαμε από τον κυρίως αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο, να κατηφορίσουμε έως εκεί.

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον “ομφαλό της Γης”, το μεγαλύτερο θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, με φήμη που εξαπλώθηκε σε όλη τη Μεσόγειο.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο Δίας ψάχνοντας το κέντρο του κόσμου άφησε 2 αετούς να πετάξουν και εκεί που συναντήθηκαν έριξε μία κωνική πέτρα. Η πέτρα αυτή που σηματοδοτεί το κέντρο του κόσμου για τους αρχαίους Έλληνες, βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το ναό του Απόλλωνα, δίπλα στον θησαυρό των Αθηναίων.

Ο Απόλλωνας δεν λατρευόταν εξ αρχής σε αυτό το ιερό. Η θεότητα που λατρευόταν αρχικά ήταν η Γαία, που έδινε τους χρησμούς της από το σπηλαιώδες χάσμα της φρουρούμενη από τον γιο της τον Πύθωνα. Ο Απόλλωνας ήρθε στους Δελφούς, σκότωσε τον Πύθωνα και από τότε εγκαταστάθηκε η λατρεία του στους Δελφούς και ονομάστηκε Πύθιος.

Οι χρησμοί τα πρώτα χρόνια δίνονταν μόνο μία φορά τον χρόνο. Καθώς όμως η φήμη του μαντείου εξαπλωνόταν, όλο και περισσότερος κόσμος ερχόταν για να ζητήσει χρησμό. Έτσι οι χρησμοί δίνονταν την έβδομη ημέρα κάθε μήνα. Οι χρησμοί δίνονταν από την Πυθία, η οποία ανεβασμένη πάνω σε ένα τρίποδο, πάνω από το χάσμα, μασούσε φύλλα δάφνης και έπινε νερό της πηγής Κασσωτίδας και εισέπνεε αναθυμιάσεις από το χάσμα, που μάλλον την οδηγούσαν σε έκσταση. Στη συνέχεια οι ιερείς ερμήνευαν τον ακατάληπτο και αμφίσημο χρησμό της. Οι περισσότεροι φαντάζομαι θυμόμαστε από τα σχολικά βιβλία τον περίφημο αινιγματικό χρησμό της Πυθίας: «ἥξεις ἀφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις»

Αν σε όσους έχουν επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη κάτι θυμίζει η παρακάτω στήλη, είναι αντίγραφο της πραγματικής, που μεταφέρθηκε από εδώ στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης.
Είναι το αφιέρωμα των Ελλήνων στον Απόλλωνα μετά την νίκη στις Πλαταιές. Είναι ότι σώθηκε από έναν χρυσό τρίποδα πάνω σε ένα τρικέφαλο χάλκινο φίδι.

Το σημαντικότερο κτίριο του αρχαιολογικού χώρου είναι βέβαια ο ναός του Απόλλωνα. Κάτω από το άδυτο βρισκόταν ο υπόγειος χώρος όπου η Πυθία έδινε τους χρησμούς της. Η ιερά οδός που οδηγούσε στο ναό, πλαισιωνόταν από μνημεία και αναθήματα που αφιέρωναν οι πόλεις ύστερα από σημαντικές νίκες. Πάνω από τη βορειοδυτική πλευρά του ναού βρίσκεται το θέατρο του 4ου αιώνα, και ακόμα ψηλότερα το στάδιο όπου γίνονταν γυμνικοί αγώνες και μουσικές εκδηλώσεις.

Προσέξτε την τέλεια εφαρμογή των πολυγωνικών και καμπύλων αυτών λίθων.
Για να μη νομίζουμε οι "Περουβόπληκτοι" ότι μόνο οι Ίνκας γνώριζαν το μυστικό της τέλειας τοιχοποιίας.

Φτάνοντας στο θέατρο, άρχισε να ρίχνει χιονόνερο, οπότε ήρθε η ώρα να μπούμε για λίγο και στο μουσείο για να ζεσταθούμε λιγάκι και να θαυμάσουμε τα εκθέματα.
Μερικά από τα σημαντικότερα εκθέματα του μουσείου είναι τα γλυπτά της ζωφόρου του θησαυρού των Σιφνίων, η Σφίγγα, αφιέρωμα των Ναξίων, οι δίδυμοι κούροι, ο ασημένιος ταύρος, αλλά και ο Αντίνοος,από τα ωραιότερα ρωμαϊκά αγάλματα. Πρωταγωνιστής βέβαια του μουσείου είναι ο Ηνίοχος, από τα λίγα έργα αρχαίας χαλκοπλαστικής σε μεγάλο μέγεθος, που σώζονται.
Εντύπωση μου έκανε μια μικρή "ασυδοσία" των επισκεπτών που υπήρχε. Συνήθως (και σε προηγούμενη επίσκεψή μου γινόταν) στα μουσεία απαγορεύεται να φωτογραφίζεσαι παρέα με τα αγάλματα. Σήμερα πάντως η σέλφι πήγε σύννεφο.

Όταν βγήκαμε από το μουσείο, με λύπη μου είδα ότι είχε ξεκινήσει βροχή, επομένως η επίσκεψη στο Θόλο της Αθηνάς Προναίας αναβλήθηκε για μιαν άλλη φορά.

 

[Sassenach77]

Προσέξτε την τέλεια εφαρμογή των πολυγωνικών και καμπύλων αυτών λίθων.
Για να μη νομίζουμε οι "Περουβόπληκτοι" ότι μόνο οι Ίνκας γνώριζαν το μυστικό της τέλειας τοιχοποιίας.

Λατρεύω Δελφούς

 

[Smaragda53]

Πολύ όμορφες εικόνες! Μου θύμισες το ίδιο ταξίδι που είχα κάνει με τον γιό μου μικρό (τώρα είναι 40!)

 

[skoumpi]

Πολυ ωραίες φωτογραφίες, πολυ ωραία ιστορία τη διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον!!!

 

[vasiliss]

Πολύ όμορφες εικόνες! Μου θύμισες το ίδιο ταξίδι που είχα κάνει με τον γιό μου μικρό (τώρα είναι 40!)

Πολυ ωραίες φωτογραφίες, πολυ ωραία ιστορία τη διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον!!!

Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια για τα καλά σας λόγια. Χαίρομαι πραγματικά που σας αρέσει η ιστορία μου.
Ήταν ένα όμορφο οδικό που το ευχαριστήθηκαμε κι εμείς πολύ.
Τελικά διαπίστωσα ότι όσες φορές και να περάσεις από ένα μέρος, κάτι νέο θα ανακαλύψεις και θα περάσεις καλά, ιδίως αν έχεις καλή παρέα. Γιατί σαν την οικογένεια δεν έχει.

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Παρνασσός

Μετά από μία μίνι σύσκεψη, αποφασίσαμε να κινηθούμε τελικά προς την Αράχοβα που πιθανώς θα χιόνιζε. Οι κουμπάρες θα κάθονταν για μία ακόμη φορά για καφέ στο χωριό (ας όψεται ο τραυματισμός) κι εγώ με τα παιδιά θα συνεχίζαμε προς αναζήτηση χιονιού.
Λίγο πριν το χωριό όμως, όπως ήταν φυσικό λόγω της μέρας και της εποχής, υπήρχε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα. Μετά από λίγο οι κουμπάρες απελπίστηκαν και έκαναν επί τόπου αναστροφή. Μας ειδοποίησαν ότι τελικά τον καφέ τους θα τον έπιναν στην Ιτέα. Εμείς όμως επιμείναμε και μετά από ένα μισάωρο ξεμπλοκάραμε, περάσαμε την Αράχοβα και κινηθήκαμε προς το χιονοδρομικό. Πολύ θα θέλαμε να κάνουμε και μία βόλτα στο χωριό που μετρά πολλά χρόνια ιστορίας πίσω του, πριν ακόμα και από την επανάσταση του ‘21. Όμως από τη δεκαετία του ‘80 έχει γίνει η “Μύκονος του χειμώνα” με όλα τα επακόλουθα της δημοφιλίας αυτής.
Η μικρή μου κόρη, αν και είναι σχετικά καλή στη γεωγραφία, μόλις άκουσε ότι θα πάμε στην Αράχοβα, γούρλωσε τα μάτια. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, της είχε κολλήσει στο μυαλό ότι η Αράχοβα είναι κάποιο εξωτικό μέρος του εξωτερικού, τύπου Σευχέλλες ή Μαλδίβες.
Στα Καλύβια η χιονόπτωση έγινε εντονότερη, επομένως είπα να μην το ρισκάρουμε και προχωρήσουμε παραπάνω.
Βρήκαμε μία ωραία πλαγιά με απάτητο χιόνι και αρχίσαμε τα παιχνίδια που πολύ ευχαριστηθήκαμε μικροί και μεγάλος.

Μετά από ένα δίωρο, μας πήραν τηλέφωνο οι κουμπάρες αν θα πάμε να τις βρούμε ή να φύγουν. Εμείς όπως ήταν φυσικό, προτιμήσαμε να μείνουμε για λίγο ακόμη στο χιόνι. Που να ξεκολλήσεις τα παιδιά από εκεί. Τους παραγγείλαμε όμως να φτιάξουν καμία μακαρονάδα στα δωμάτια γιατί μας είχε κόψει η πείνα και συνεχίσαμε τα παιχνίδια. Αν δεν ήταν αυτή η πείνα και ότι άρχισε σιγά σιγά να δύει ο ήλιος, δεν νομίζω να τα είχα καταφέρει να φύγουμε. Η αλήθεια είναι ότι είχα και μία ανησυχία μη το στρώσει και αποκλειστούμε εκεί.
Έτσι αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε για να επιστρέψαμε στα δωμάτια ώστε να φάμε και να ξεκουραστούμε λίγο. Προς μεγάλη μας έκπληξη όσο κατηφορίζαμε το βουνό, ο καιρός άλλαζε προς το καλύτερο.

Ο ελαιώνας της Άμφισσας, ο αρχαιότερος της Ελλάδας, 3.000 ετών όπως λέγεται. Μια θάλασσα από ελιές και πανύψηλα δέντρα που πολλές φορές φτάνουν τα 10 μέτρα. Στο βάθος η Ιτέα.

Το βράδυ βγήκαμε για βόλτα στο έρημο Γαλαξίδι, όπου φυσούσε δαιμονισμένα και έκανε πολύ κρύο, έτσι καταφύγαμε στα στενά για να γλιτώσουμε από τον αέρα.

Η βόλτα αναγκαστικά δεν κράτησε πολύ και είπαμε να συμπληρώσουμε κάτι κενά που είχαμε στο στομάχι σε καμία ταβέρνα. Σε 2 από αυτές, φάγαμε άκυρο γιατί έκλειναν εκείνη την ώρα (ήταν μόλις 9.30) και έτσι βρεθήκαμε στην ψησταριά του χωριού που ήταν η μόνη που είχε κόσμο.
Τέλος και αυτή η ημέρα γεμάτοι από όμορφες εικόνες.