Μονάχος, με τους μοναχούς του Αγ. Όρους

[soudianos]

Οι περγαμηνοί κώδικες, τα πατριαρχικά έγγραφα, το αρχιερατικό ένδυμα ο λεγόμενος «σάκκος» του αυτοκράτορα Τσιμισκή διακοσμημένο με αραβουργήματα και παραστάσεις δικεφάλων αετών και λεόντων, τα εκατοντάδες χειρόγραφα, τα λειτουργικά ειλητάρια, οι περγαμηνοί κώδικες και τα αρχέτυπα και παλαίτυπα βιβλία, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το χρυσόβουλο του Κωνσταντίνου του Ζ’ του Πορφυρογέννητου από το 946 μ.Χ., δεν ήταν δυστυχώς δυνατόν να μας τα δείξουν. Η μονή Ιβήρων χρειάζεται μουσείο αλλά προέχει η επισκευή και συντήρηση μέρους της σκεπής και της τοιχοποιίας, όπως μου είπαν. Κάποιο όμως εκθετήριο θα έπρεπε να υπάρχει γι΄ αυτά τα σημαντικά εκθέματα.

Γεμίζω το μπουκάλι με νερό σε μια από τις παλιές κτιστές κρήνες της αυλής, βάζω σ΄ ένα μικρό μπουκαλάκι αγιασμό από το πηγάδι δώρο γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται, κι αναχωρώ για την κοντινή μονή Σταυρονικήτα, μια απόσταση απ΄ ότι υπολογίζω γύρω στα 40 λεπτά. Από την παραλία παίρνω τον οδικό δρόμο, πάντα χωμάτινος ή στρωμένος με τσιμέντο καμία σχέση με τη μαγεία του χτεσινού μονοπατιού, και μετά από είκοσι λεπτά συναντώ μια πινακίδα : «προς Σταυρονικήτα». Εφόσον το γράφει καθαρότατα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Με βγάζει στην παραλία και συνεχίζω πάνω στην άμμο και στα βράχια. Η θάλασσα δεν είναι καθόλου φιλόξενη για βουτιές αν επιτρεπόταν. Καδρόνια, πλαστικά, μπουκάλια, διαλυμένα δίχτυα που η θάλασσα έχει ξεβράσει βρίσκονται παντού . Η πορεία πάνω στην άμμο ώρα μεσημέρι είναι κουραστική. Κάποια στιγμή το μονοπάτι με ανεβάζει ξανά στην πλαγιά . Το βάδισμα γίνεται ευκολότερο αλλά ανάμεσα από αγκαθωτούς θάμνους και κλαδιά, όμως το μακρύ παντελόνι, που επιβάλλεται στο Α.Ο. μπορεί να με ζεσταίνει, αλλά αποτρέπει από το να πληγώνονται τα πόδια μου.

Δυστυχώς το παραλιακό κάστρο που από την αρχή της πορείας μου έβλεπα, και που νόμιζα ότι είναι η μονή Σταυρονικήτα, είναι ένα κάστρο με πύργο ερειπωμένο. Κάνω στάση σε μια σκιά του για ανάσα, και να ξεδιψάσω. Ψάχνω το νερό, άφαντο. Αδειάζω το σάκο, τίποτα. Το μπουκάλι βρίσκεται ακόμα στο πρεβάζι του πηγαδιού της Μονής Ιβήρων!!! Μασάω τις τελευταίες μου σταφίδες κάπως με ξεδιψούν. Μήπως θάπρεπε να είχα πάρει τον αυτοκινητόδρομο; Η επιστροφή θα είναι από το ίδιο αφιλόξενο μονοπάτι; Κι αν ναι, πως θα πάω απόψε στη σκήτη που βρίσκεται πριν από τις Καρυές;. Μπορώ να διανυκτερεύσω στη μονή αλλά το πρωί πρέπει να είμαι στο λεωφορείο 1015 για τη Δάφνη. Το κινητό μου από την πρώτη μέρα στο Α.Ο. δεν λειτουργεί. Εδώ έχει την αποκλειστικότητα ο ΟΤΕ. Καρτοτηλέφωνα υπάρχουν στον εξωτερικό χώρο των περισσοτέρων μοναστηριών. Προσωπικά δεν με ενοχλεί. Συντελεί ακόμη στην απομάκρυνση από τα καθημερινά σ΄ αυτό το τετραήμερο απομόνωσης που διαλέγουμε.

Το μονοπάτι συνεχίζει πάνω στην πλαγιά, όχι όμως για πολύ. Βρίσκομαι μπροστά στην είσοδο μιας σκήτης που κατοικείται μιας και έχει ωραίο περιβολάκι και μποστάνια. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανείς μέσα. Ο δρόμος κατηφορίζει και νάμαι ξανά στην παραλία, κι εδώ το ίδιο σκηνικό με τις πέτρες μέσα κι έξω από το νερό και τα σκουπίδια, να περπατώ πάνω στη άμμο, πάνω από βράχια, να τα κατεβαίνω με τα τέσσερα, αδιάκριτο το μονοπάτι, αμφιβολίες αν είναι το σωστό, ξανά και πάλι ανηφορίζω πάνω στην πλαγιά με πυκνότερους αγκαθωτούς θάμνους, άλλους χαμηλούς που τους περνώ σκυφτός από κάτω, η ζέστη και ο εκνευρισμός να μουσκεύουν τα ρούχα που κολλάνε πάνω μου ελπίζοντας, μάταια όμως, ότι σε κάποια κάθε στροφή της παραλίας θα φανεί ίχνος μοναστηριού.

Επιτέλους, μετά από μιάμιση ώρα πορείας κάτω από το ήλιο, βρίσκομαι σε καθαρό μονοπάτι το οποίο μάλιστα σε μερικά μέρη το σκεπάζουν φυλλωσιές χαμηλών δένδρων. Τα τελευταία λεπτά σ’ ένα μικρό παράδεισο. Σε λίγο συναντώ μια ανθρώπινη παρουσία, ένας ξένος πιθανώς Ουκρανός ο οποίος με πληροφορεί ότι σε πέντε λεπτά θα φτάσω. Μάλλον ήθελε να πει 35 εκτός και βαδίζει διαφορετικό ρυθμό από το δικό μου! Κατόπιν συναντώ κι ένα νεαρό ‘Ελληνα που φορά μόνο ένα σορτσάκι και με βατραχοπέδιλα και μάσκες στο χέρι. Στην ερημική παραλία θα βρει την ευκαιρία για δρόσισμα σ΄ αυτό τον καύσωνα του μεσημεριού χωρίς κάποιος να το παρατηρήσει, κι όπως αργότερα αποδείχθηκε αν έκανα μια ωριαία στάση για βουτιά θα ήταν ότι καλύτερο και για μένα.Μετά από δυο ώρες πορεία βρίσκομαι στους εξωτερικούς χώρους της Μονής Σταυρονικήτα κί εδώ το πρώτο που ψάχνω και βρίσκω είναι μια βρύση…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[soudianos]

Την πρώτη μέρα απογοητεύτηκα, την δεύτερη ενθουσιάστηκα, και τη τρίτη απέκτησα εμπειρία.
Προορισμός μου ήταν μια σκήτη που υποτίθεται βρισκόταν στις Καρυές. Φορτωμένος με δύο σακίδια!!πήρα το μονοπάτι για Κουτλουμούσι, πέρασα μπροστά από την είσοδο του, συνέχισα στους αγροτικούς δρόμους, μια περιοχή γεμάτη με σκήτες πάνω σε λοφίσκους που είχαν ωραία θέα, η διαδρομή ήταν συνεχώς κατηφορική ανάμεσα σε καλλιεργημένες εκτάσεις. Σε ορισμένα σημεία ο δρόμος ήταν γεμάτος παχιά σκόνη με αποτέλεσμα να βουλιάζω μέχρι τα μπατζάκια. Μισή ώρα μετά την αναχώρηση μου από Καρυές, και μετά από πολλές ερωτήσεις έφτασα στην Σκήτη που βρισκόταν στο βάθος της πλαγιάς ενός δενδροφυτεμένου λόφου, μοναχική κι έρημη. Ο μοναχός με τους δυο λαϊκούς βοηθούς του, μπορούσε να φιλοξενήσει ταυτόχρονα μέχρι και 25 άτομα. Παρήγαγε μέλι, διάφορα προϊόντα μελιού και λικέρ. Τη ίδια μέρα που πήγα έφτασαν ακόμη δυο επισκέπτες. Μπαμπάς και υιός. Αμφιβάλω αν ήξεραν τι γύρευαν..Είχαμε ελεύθερο ωράριο φαγητού και επιστροφής στη Σκήτη.
Το απόγευμα πήρα αυτή τη φορά τον ανήφορο για τον εσπερινό στο Πρωτάτο όπου υπάρχει και η εικόνα του Άξιον Εστί , καθότι στην σκήτη δεν τελείται όρθρος ή λειτουργία. Νάμαι πάλι να περπατώ μέσα στην σκόνη να λαχανιάζω και να φτάνω μετά από 40 λεπτά μούσκεμα από τον ιδρώτα στις Καρυές. Η εκκλησία είναι η πιο παλιά του Α.Ο. ήταν γεμάτη εσωτερικά με χοντρές σιδερένιες μπάρες για τις εργασίες αναστήλωσης και συντήρησης των εικόνων τις οποίες η υγρασία έχει καταστρέψει. Εδώ όμως οι, χωρίς σωστές μελέτες, εξωτερικές επεμβάσεις για να σωθεί η εκκλησία, έχουν αλλοιώσει την αρχιτεκτονική της εμφάνιση και δεν έχει σχέση με αυτή που ήταν παλαιά. Το ίδιο άγαρμπος είναι και ο εξωτερικός χώρος που έχουν φτιάξει
Κατόπιν έκανα μια επίσκεψη στη μεγάλη σκήτη του Α. Ανδρέου. Πέντε παλιές Ρώσικες διαφορετικού μεγέθους καμπάνες που έχουν ρωγμές βρίσκονται τοποθετημένες στον προαύλιο χώρο. Επιστροφή στη σκήτη πριν νυχτώσει, όπου το μόνο που κάναμε ήταν να βλέπουμε το φεγγάρι πάνω απ τους μαύρους όγκους του βουνού...

 

[soudianos]

Στις διαδρομές μου από και προς τις Καρυές, 80 μέτρα πριν από τη σκήτη είχε πέσει το μάτι μου πάνω σε μια πινακίδα καρφωμένη πάνω σένα δένδρο που βρισκόταν στη μέση μιας διασταύρωσης τριών αγροτικών δρόμων κι έλεγε «Προς Παναγούδα και Μονή Ιβήρων». Αυτό ήταν ένα θετικό του μέρους που έμενα, καθότι αφενός δεν χρειαζόταν να επιστρέψω Καρυές για να πάω στην Ιβήρων όπου είχαν κανονίσει διανυχτέρευση, κι αφετέρου θα πήγαινa μέσω ενός μονοπατιού μέσα από το δάσος, κι όχι από τη διαδρομή των λεωφορείων. Δεν βρήκα να έχει αναφερθεί στις εδώ περιγραφές αυτή η διαδρομή. Εάν ναι, αξίζει να την ξαναπώ.
Την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί στην τεράστια κουζίνα φτιάνω τον καφέ μου, φορτώνομαι τον ένα μεγάλο σάκο στην πλάτη και στις οκτώ η ώρα ξεκινώ την πεζοπορία μου σύμφωνα με την πινακίδα. Μετά από δέκα λεπτά βλέπω μια μικρότερη που γράφει προς «Παναγούδα». Περίπου είκοσι λεπτά κατόπιν φτάνω στην σκήτη του γνωστού πατέρα Παΐσιου. Ένα τελάρο ξύλινο με σύρμα είναι το πορτάκι κλειδωμένο μ΄ ένα μικρό λουκέτο. Απ’ έξω υπάρχει ένα κουτί με λουκούμια, νερό τρεχούμενο, κι ένα μεταλλικό σήμαντρο μ΄ ένα σφυράκι. Επίσης μια πινακίδα γράφει: «χτυπήστε το σήμαντρο». Από την φτωχή σκήτη που είναι ένα απλό σπιτάκι, βγαίνει ένας ηλικιωμένος μοναχός που πήρε την σκήτη από τον π. Παΐσιο, μου λέει να κεραστώ, μου ανοίγει και με ξεναγεί στο χώρο. Μου δείχνει τους κορμούς από δένδρα που καθόταν ο π. Παΐσιος με τους προσκυνητές, το εκκλησάκι μέσα στην σκήτη, κι τον μικρό κήπο. Με αφήνει και παίρνω μερικές φωτογραφίες, κι αναχωρώ αμέσως γιατί επειδή ότι είναι νωρίς το πρωί δε θέλω να τον ενοχλήσω περισσότερο.
Μετά από 40 λεπτά συνολική καθυστέρηση ξαναμπαίνω στο δρόμο για των Ιβήρων. Δεν βρίσκομαι σε μονοπάτι. Το πλάτος του δρόμου φτάνει το 2.5-3 μέτρα. Είναι μια από τις ομορφότερες διαδρομές που έχω κάνει. Βρίσκομαι μέσα σε μια σήραγγα φτιαγμένη από δένδρα. Πετάω γυαλιά ηλίου και καπέλο. Σε μερικά σημεία η ανηφόρα με λαχανιάζει. Δεξιά κι αριστερά απλώνονται πυκνά και τεράστια τα δένδρα του δάσους, δεν υπάρχει ορατότητα εκτός από τον δρόμο. Στο ίσιωμα και τον κατήφορο είναι απόλαυση. Κάνω μερικές στάσεις για να πάρω ανάσα, να φάω κάποιο φρούτο να αλαφρύνει και ο σάκος μου που δεν ξέρω πως τα κατάφερα, φτάνει το δέκα κιλά. Περιέχει βέβαια και τα δωράκια για τις μονές, όπως καφές και ξηρούς καρπούς, εκτός από τους δικούς μου που πάντα άψητοι κι ανάλατοι είναι το πιο κατάλληλο φαγώσιμο για πορείες.
Κάποια στιγμή συναντώ μια πέτρινη γέφυρα. Από την μια πλευρά ξεκινά μια σειρά από λίμνες ανάμεσα στα βράχια γεμάτες με νερό, η διάμετρος της μεγαλύτερης φτάνει τα 12 μέτρα. Η ψηλότερη τροφοδοτεί την επόμενη χαμηλότερη της με μικρό καταρράχτη, κι’ αυτή την επόμενη και ούτως καθεξής. Περνούν κάτω από τη γέφυρα σε βάθος 40 μέτρα, συνεχίζουν να τροφοδοτούν η μια την άλλη με νερό από την άλλη πλευρά και χάνονται στην πυκνή βλάστηση του ποταμού. Είναι μια απόλαυση αυτό το φυσικό τοπίο που μοιάζει σαν τεχνητό. Το απολαμβάνω σαν αποζημίωση για τον κόπο μου. Μετά από ημίωρη ξεκούραση συνεχίζω την πορεία. Ανθρώπινη παρουσία δεν συνάντησα μέχρι τώρα, η καθαρή μιάμιση ώρα της διαδρομής σύμφωνα με τις πληροφορίες έχει περάσει, κάπως ανυπομονώ όταν σε μια στροφή διακρίνω κάποιο κτίριο και σε λίγο όλη τη Μονή Ιβήρων με τους εξωτερικούς της καλλιεργημένους χώρους της, βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου…

 

[soudianos]

Ένα 24ωρο σε μοναστήρι χωρίς πολλές λεπτομέρεις... για σας που δεν μπορείτε να πάτε.

Σήμερα 11/7 είναι η παραμονή της γιορτής των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο που ακολουθείται στο Α.Ο. Εκτός από το παλιό ημερολόγιο, στα μοναστήρια η μέρα αρχίζει με την ανατολή του ηλίου, και μόνο στη μονή Ιβήρων η μέρα αρχίζει με τη δύση του. Στις 11 η ώρα μπαίνουμε στην τραπεζαρία για μεσημεριανό. Είναι μια τεράστια μακρόστενη αίθουσα με θολωτή οροφή , ύψους μέχρι 40 μέτρα εικονογραφημένη σε αρκετά σημεία και με το μήκος των παράλληλων τραπεζιών να ξεπερνά τα 50 μέτρα. Προσευχή, φαγητό που είναι: αλάδωτα βραστά ρεβίθια, σαλάτα ανά τέσσερα άτομα (ντομάτες, αγγούρι, πιπεριά, κρεμμύδι) άκοφτα στο μεταλλικό (όπως όλα τα σκεύη) πιάτο, ελιές, μαύρο ψωμί και δροσερό καρπούζι. Καθ’ όλη τη διάρκεια του φαγητού ένας μοναχός διαβάζει όρθιος ένα ιερατικό βιβλίο. Τέλος φαγητού, προσευχή, αναχώρηση πρώτα του ηγούμενου από το τραπέζι του, των μοναχών από το ξεχωριστό πάγκο τους, και κατόπιν των επισκεπτών που περάσαμε ανάμεσα από τους μοναχούς οι οποίοι δεξιά κι αριστερά μας περιμένουν στην είσοδο μέχρι να αποχωρήσουμε!!!. Είναι μια ένδειξη φιλοξενίας στους επισκέπτες που πολύ την εκτιμώ.

Το δωμάτιο είναι μονόκλινο, καθαρά ρούχα, παντόφλες και μια μικρή πετσέτα. Έχει εξωτερικό ξύλινο μπαλκόνι κολλημένο στην τεράστια οικοδομή. Απ΄ εδώ βλέπω απέναντι μου ένα καταπράσινο από μεγάλα πεύκα λόφο, και κάτω μου τον μεγάλο λαχανόκηπο της μονής. Το πλάτος της τοιχοποιίας στην πλευρά που βρίσκεται το μπαλκόνι φτάνει τα δύο μέτρα!! Αποτέλεσμα είναι να διατηρείται δροσερό το δωμάτιο παρόλο που είναι μεσημέρι ενώ έξω έχει καύσωνα. Τα μπάνια είναι κοινά ανά πτέρυγα και όροφο.

Η μονή Ιβήρων η οποία είναι τρίτη στην ιεραρχία των μονών του Α.Ο. ξεκίνησε να κτίζεται το 8ο αιώνα. Το 1010 Ιβήροι μοναχοί, (σημερινοί Γεωργιανοί από την Γεωργία), μετοίκησαν εδώ και την επεκτείνανε. Είναι αφιερωμένη στην Παναγία την Πορταΐτισσα και γιορτάζει τον Δεκαπενταύγουστο. Η εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας βρίσκεται στο παρεκκλήσι, δίπλα από την κεντρική εκκλησία. Μας είπαν την ιστορία της θαυματουργής εικόνας αλλά περισσότερα θα βρείτε εδώ. Όλες οι εκκλησίες κλειδώνονται και ανοίγουν μόνο όσο κρατούν οι λειτουργίες. Αν είστε περαστικοί μπορείτε να ζητήσετε να σας ανοίξουν για προσκύνημα. Στην παραλία βρίσκεται ο πύργος βυζαντινού ρυθμού. Παλιά προστάτευε το μοναστήρι από τη πειρατεία. Σήμερα στον ισόγειο χώρο του πύργου που είναι μεγάλος σαν γήπεδο μπάσκετ, είναι το μαραγκούδικο της μονής, ένα πλήρες εργαστήριο κατασκευής για κάθε είδους ξύλινου επίπλου που χρειάζεται η μονή, και δεν είναι λίγα, όπως πάγκοι, τραπέζια, ταβάνια, πατώματα κλπ.

Κάποια στιγμή ανοίγει ένας μοναχός το παρεκκλήσι για να προσκυνήσουν την εικόνα μια ομάδα Βαλκάνιων περαστικών, και βρίσκω την ευκαιρία και μπαίνω. Η εικόνα είναι αρκετά μεγάλη, γεμάτη με αφιερώματα. Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται από την αρχή που έδωσε εντολή η ίδια η Παναγία να τοποθετηθεί, σύμφωνα με την δοξασία. Παρατηρώ το προσκύνημα των βαλκάνιων, που είναι τρεις επικύψεις με το πρόσωπο μέχρι το έδαφος, και κατόπιν φίλημα στην εικόνα.
Πλησιάζει έξη η ώρα το απόγευμα. ‘Εχουμε επίσκεψη από ένα Δεσπότη μιας περιοχής της Χαλκιδικής. Μπαίνουμε στην εκκλησία για τον εσπερινό που κρατά μέχρι επτά . Είτε είναι εσπερινός, είτε όρθρος ή οτιδήποτε άλλο, πρώτα γίνεται μια μικρή λειτουργία στον πρόναο, και κατόπιν συνεχίζουν στον κυρίως ναό. Μόλις τέλειωσε ο εσπερινός μας πάνε στα άγια λείψανα που φυλάσσονται στο ναό για να τα προσκυνήσουμε, ( δεν ξέρω αλλού τι γίνεται αλλά εδώ ήταν πολλών αγίων!) κι εν συνεχεία μπαίνουμε στο παρεκκλήσι όπου βρίσκεται η θαυματουργός εικόνα που προανέφερα. Η λειτουργία εδώ (παράκληση, δέηση όπως θέλετε πέστε τα γιατί τα μπερδεύω) κρατά μία ώρα και γίνεται με επίκεντρο την εικόνα. Στο τέλος προσκυνάμε στην εικόνα, αλλά και τα εντός του παρεκκλησίου ξανά ιερά λείψανα αγίων που μας δείχνουν, το οποία είναι πάντα καλυμμένα με ασημένιο περίβλημα και πάνω είναι γραμμένο το όνομα του αγίου.

Ώρα οκτώ το απόγευμα μπαίνουμε στην τραπεζαρία για βραδινό. Ξανά αλάδωτα ρεβίθια χωρίς σαλάτα αυτή τη φορά, ελιές και ψωμί. Κατά την διάρκεια του βραδινό, μας μοιράζει ένας μοναχός από ένα κουταλάκι κόλλυβα, γιατί πριν λίγο έγινε και μνημόσυνο για κάποιον ιερωμένο, άγνωστο σε μας. Ακολουθείται πάντα η ίδια διαδικασία προσευχών και εξόδου. Οκτώ και 25 λεπτά και βρισκόμαστε μαζί με τους μοναχούς στην δροσιά του εσωτερικού χώρου της μονής. Η κύρια είσοδος της κλείνει στις εννιάμισι αυτή την εποχή. Μετά από πέντε λεπτά, αρχίζει ξαφνικά αυτό που θα με εντυπωσιάσει περισσότερο, μαζί με άλλα δυο πράγματα, στη επίσκεψη μου στο Α.Ο.

 

[soudianos]

Ένα αθέατο σήμαντρο ηχεί παράξενα στη μαγεία του δειλινού που σιγά-σιγά φέρνει τη νύχτα στο σιωπηλό προαύλιο της μονής, όπου εμείς μεν οι επισκέπτες παρέες-παρέες σιγοκουβεντιάζουμε για να μην ταράξουμε τη γαλήνη, ο δε Δεσπότης με τους μοναχούς στην άλλη μεριά φαίνονται σα να περιμένουν κάτι. Το σήμαντρο το ακολουθεί ένα άλλο κι αυτό αθέατο, με διαφορετικής ποιότητας ήχου και ρυθμού. Του απαντά κάτι σαν κράξιμο άγριου πουλιού μιας κι έρχεται από το ψηλό καμπαναριό. Αμέσως μετά απ’ αυτές τις προαναγγελίες, ηχεί η μεγάλη καμπάνα, με το δυνατό μπάσο ήχο της να τραντάζει τα κτίρια να τον αισθάνεσαι σ όλο σου το είναι και με σεκόντο τρεις μικρότερες με γλυκύτατο ήχο σαν να θέλανε να μετριάσουν την αυστηρότητα της μεγάλης. Το σενάριο επαναλαμβάνεται άλλες δυό φορές. Το Περιβόλι της Παναγιάς ηχεί και στέλνει μηνύματα…Μπαίνουμε στην εκκλησία για το απόδειπνο, εν συνεχεία αγρυπνιά για όσους θέλουν. Έντεκα και κάτι πηγαίνω στο δωμάτιο μου.

Την επόμενη μέρα της γιορτής στις 0630 αρχίζει η θεία λειτουργία που γίνεται με όλη την επισημότητα και θα κρατήσει μέχρι τις 0915. Η σκοτεινή εκκλησία φωτίζεται μόνο το φως των λεπτών κεριών, κι΄ αυτά είναι που φωτίζουν τα βιβλία με τους ψαλμούς και το ευαγγέλιο. Σήμερα μια εικόνα των αποστόλων Πέτρου και Παύλου είναι σε εμφανή θέση και δίπλα πέντε αρτάκια.
Το τρίτο που μ’ εντυπωσιάζει απ’ αυτό το οδοιπορικό στο Α.Ο. είναι το τελετουργικό στην εκκλησία. Η ψαλμωδίες, οι συγχρονισμένες κινήσεις δυο μοναχών με τα θυμιατήρια, η τέλεση της λειτουργίας που γίνεται σε όλο τον ναό, το διάβασμα του ευαγγελίου στο κέντρο του , η ενθρόνιση του Δεσπότη στη μέση, το κράτημα της ουράς του αμφίου του από ένα μοναχό που τον ακολουθούσε παντού, ο τρόπος ανάματος μόνο τεσσάρων κεριών από τα 80 που υπολόγισα στο μεγάλο πολυέλαιου που φτάνει πάνω από τα κεφάλια μας, και των καντηλιών που βρίσκονται ψηλότερα κοντά στο τρούλο, το μοναδικό τετράγωνο ψηφιδωτό στο κέντρο του ναού ( υπάρχει και σε αναμνηστικές κάρτες) φέρνουν στο νου παλιά μεγαλεία…Ταυτόχρονα το σκοτάδι, τα μαύρα παλιά στασίδια όπου εμείς μεν οι λαϊκοί καθόμαστε στα πίσω, οι δε μοναχοί στα μπροστινά, οι δεκάδες επικύψεις των μοναχών κατά τη διάρκεια κα ιδίως κατά το τέλος της λειτουργίας, οι εικόνες που μόλις διακρίνονται εκπέμπουν μια μυστικιστική λιτότητα.
Εκτός από το ψηφιδωτό του ναού, αριστερά και δεξιά της Ωραίας Πύλης υπάρχουν οι εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, έργα του Κρητικού αγιογράφου Θεοφάνη. Στην είσοδο του κυρίως ναού βρίσκονται δύο μεγάλες σφυρήλατες εικόνες σε ασήμι , φτιαγμένες στην Μόσχα το 1860 περίπου.

Στις εννιά και μισή μπαίνουμε στην τραπεζαρία. Ώρα για το τσαγάκι μας, σκέφτομαι, σύμφωνα με μια ανακοίνωση που είχα δει την προηγούμενη μέρα. Όμως στο τραπέζι ήταν σερβιρισμένο κανονικό μεσημεριανό. Ήτοι : ένα μεγάλο λαυράκι σε κάθε πιάτο ή δύο μικρά, η γνωστή σαλάτα, ένα μεγάλο κομμάτι τυρί άσπρο στον καθένα που αποδείχθηκε νοστιμότατο, ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί, καρπούζι, πεπόνι, κι από ένα γλυκό σοκολάτα τυλιγμένο στο περίβλημα του. Μας μοιράζουν ξανά από ένα κουταλάκι κόλλυβα, κι’ ενώ ήμαστε όρθιοι για την προσευχή μετά το φαγητό, περνά απ΄ όλους μας ένας μοναχός έχοντας στο χέρι σε χαρτοπετσέτα ένα κομμάτι άρτο, πίσω του ακολουθεί άλλος μοναχός να το θυμιάζει , κι ο καθένας από μας τσιμπά μια ελάχιστη ποσότητα απ΄ αυτό.
Ακολουθεί η γνωστή πλέον διαδικασία εξόδου από την τραπεζαρία με πρώτο τον φιλοξενούμενο Δεσπότη, και μεις είμαστε ελεύθεροι μέχρι τον εσπερινό.
Μία μεγάλη κι όμορφη αίθουσα της μονής λειτουργεί σαν κατάστημα πώλησης αναμνηστικών και εκκλησιαστικών ειδών.
Όμως εγώ μετά την 24ώρη παραμονή μου ετοιμάζω το σακίδιο μου για νέες πεζοπορίες.

 

[McElk]

Γνώριμες οι περιγραφές από το Ιβήρων. Το μονοπάτι που αναφέρεις το είχα υπ’ όψη μου αλλά δεν αξιώθηκα να το περπατήσω. Τώρα που το περιέγραψες θα το βάλω στο πρόγραμμα για την επόμενη φορά. Στην τελευταία σου ερώτηση στο Θέμα : «ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ» δεν απάντησα γιατί έλλειπα ταξίδι. Περιμένω τη συνέχεια της εξιστόρησης. (κατά τη γνώμη μου έπρεπε να την αναρτήσεις στις Ταξ. Ιστορίες)

 

[soudianos]

Γνώριμες οι περιγραφές από το Ιβήρων. Το μονοπάτι που αναφέρεις το είχα υπ’ όψη μου αλλά δεν αξιώθηκα να το περπατήσω. Τώρα που το περιέγραψες θα το βάλω στο πρόγραμμα για την επόμενη φορά. Στην τελευταία σου ερώτηση στο Θέμα : «ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ» δεν απάντησα γιατί έλλειπα ταξίδι. Περιμένω τη συνέχεια της εξιστόρησης. (κατά τη γνώμη μου έπρεπε να την αναρτήσεις στις Ταξ. Ιστορίες)

καλώς όρισες φίλε μου. το κατάλαβα γιατί σ έχασα.
πράγματι δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη των πληροφοριών, θα ρωτήσω αν μπορούν να την μεταφέρουν. είχα πάντα υπ όψιν τις δικές σας ινφος,
επίσης βρήκα καλύτερο κρασάκι από αυτό των Ιβήρων

 

[McElk]

Για το κρασάκι εννοούσα το εμφιαλωμένο που είχαν στο πρατήριο όχι αυτό που σερβίρουν στην τράπεζα. Μεστή γεύση σαν το δικό σας το ΑΡΧΑΝΕΣ.

 

[soudianos]

Οι περγαμηνοί κώδικες, τα πατριαρχικά έγγραφα, το αρχιερατικό ένδυμα ο λεγόμενος «σάκκος» του αυτοκράτορα Τσιμισκή διακοσμημένο με αραβουργήματα και παραστάσεις δικεφάλων αετών και λεόντων, τα εκατοντάδες χειρόγραφα, τα λειτουργικά ειλητάρια, οι περγαμηνοί κώδικες και τα αρχέτυπα και παλαίτυπα βιβλία, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το χρυσόβουλο του Κωνσταντίνου του Ζ’ του Πορφυρογέννητου από το 946 μ.Χ., δεν ήταν δυστυχώς δυνατόν να μας τα δείξουν. Η μονή Ιβήρων χρειάζεται μουσείο αλλά προέχει η επισκευή και συντήρηση μέρους της σκεπής και της τοιχοποιίας, όπως μου είπαν. Κάποιο όμως εκθετήριο θα έπρεπε να υπάρχει γι΄ αυτά τα σημαντικά εκθέματα.

Γεμίζω το μπουκάλι με νερό σε μια από τις παλιές κτιστές κρήνες της αυλής, βάζω σ΄ ένα μικρό μπουκαλάκι αγιασμό από το πηγάδι δώρο γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται, κι αναχωρώ για την κοντινή μονή Σταυρονικήτα, μια απόσταση απ΄ ότι υπολογίζω γύρω στα 40 λεπτά. Από την παραλία παίρνω τον οδικό δρόμο, πάντα χωμάτινος ή στρωμένος με τσιμέντο καμία σχέση με τη μαγεία του χτεσινού μονοπατιού, και μετά από είκοσι λεπτά συναντώ μια πινακίδα : «προς Σταυρονικήτα». Εφόσον το γράφει καθαρότατα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Με βγάζει στην παραλία και συνεχίζω πάνω στην άμμο και στα βράχια. Η θάλασσα δεν είναι καθόλου φιλόξενη για βουτιές αν επιτρεπόταν. Καδρόνια, πλαστικά, μπουκάλια, διαλυμένα δίχτυα που η θάλασσα έχει ξεβράσει βρίσκονται παντού . Η πορεία πάνω στην άμμο ώρα μεσημέρι είναι κουραστική. Κάποια στιγμή το μονοπάτι με ανεβάζει ξανά στην πλαγιά . Το βάδισμα γίνεται ευκολότερο αλλά ανάμεσα από αγκαθωτούς θάμνους και κλαδιά, όμως το μακρύ παντελόνι, που επιβάλλεται στο Α.Ο. μπορεί να με ζεσταίνει, αλλά αποτρέπει από το να πληγώνονται τα πόδια μου.

Δυστυχώς το παραλιακό κάστρο που από την αρχή της πορείας μου έβλεπα, και που νόμιζα ότι είναι η μονή Σταυρονικήτα, είναι ένα κάστρο με πύργο ερειπωμένο. Κάνω στάση σε μια σκιά του για ανάσα, και να ξεδιψάσω. Ψάχνω το νερό, άφαντο. Αδειάζω το σάκο, τίποτα. Το μπουκάλι βρίσκεται ακόμα στο πρεβάζι του πηγαδιού της Μονής Ιβήρων!!! Μασάω τις τελευταίες μου σταφίδες κάπως με ξεδιψούν. Μήπως θάπρεπε να είχα πάρει τον αυτοκινητόδρομο; Η επιστροφή θα είναι από το ίδιο αφιλόξενο μονοπάτι; Κι αν ναι, πως θα πάω απόψε στη σκήτη που βρίσκεται πριν από τις Καρυές;. Μπορώ να διανυκτερεύσω στη μονή αλλά το πρωί πρέπει να είμαι στο λεωφορείο 1015 για τη Δάφνη. Το κινητό μου από την πρώτη μέρα στο Α.Ο. δεν λειτουργεί. Εδώ έχει την αποκλειστικότητα ο ΟΤΕ. Καρτοτηλέφωνα υπάρχουν στον εξωτερικό χώρο των περισσοτέρων μοναστηριών. Προσωπικά δεν με ενοχλεί. Συντελεί ακόμη στην απομάκρυνση από τα καθημερινά σ΄ αυτό το τετραήμερο απομόνωσης που διαλέγουμε.

Το μονοπάτι συνεχίζει πάνω στην πλαγιά, όχι όμως για πολύ. Βρίσκομαι μπροστά στην είσοδο μιας σκήτης που κατοικείται μιας και έχει ωραίο περιβολάκι και μποστάνια. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανείς μέσα. Ο δρόμος κατηφορίζει και νάμαι ξανά στην παραλία, κι εδώ το ίδιο σκηνικό με τις πέτρες μέσα κι έξω από το νερό και τα σκουπίδια, να περπατώ πάνω στη άμμο, πάνω από βράχια, να τα κατεβαίνω με τα τέσσερα, αδιάκριτο το μονοπάτι, αμφιβολίες αν είναι το σωστό, ξανά και πάλι ανηφορίζω πάνω στην πλαγιά με πυκνότερους αγκαθωτούς θάμνους, άλλους χαμηλούς που τους περνώ σκυφτός από κάτω, η ζέστη και ο εκνευρισμός να μουσκεύουν τα ρούχα που κολλάνε πάνω μου ελπίζοντας, μάταια όμως, ότι σε κάποια κάθε στροφή της παραλίας θα φανεί ίχνος μοναστηριού.

Επιτέλους, μετά από μιάμιση ώρα πορείας κάτω από το ήλιο, βρίσκομαι σε καθαρό μονοπάτι το οποίο μάλιστα σε μερικά μέρη το σκεπάζουν φυλλωσιές χαμηλών δένδρων. Τα τελευταία λεπτά σ’ ένα μικρό παράδεισο. Σε λίγο συναντώ μια ανθρώπινη παρουσία, ένας ξένος πιθανώς Ουκρανός ο οποίος με πληροφορεί ότι σε πέντε λεπτά θα φτάσω. Μάλλον ήθελε να πει 35 εκτός και βαδίζει διαφορετικό ρυθμό από το δικό μου! Κατόπιν συναντώ κι ένα νεαρό ‘Ελληνα που φορά μόνο ένα σορτσάκι και με βατραχοπέδιλα και μάσκες στο χέρι. Στην ερημική παραλία θα βρει την ευκαιρία για δρόσισμα σ΄ αυτό τον καύσωνα του μεσημεριού χωρίς κάποιος να το παρατηρήσει, κι όπως αργότερα αποδείχθηκε αν έκανα μια ωριαία στάση για βουτιά θα ήταν ότι καλύτερο και για μένα.Μετά από δυο ώρες πορεία βρίσκομαι στους εξωτερικούς χώρους της Μονής Σταυρονικήτα κί εδώ το πρώτο που ψάχνω και βρίσκω είναι μια βρύση…

 

[ioanna karagianni]

Ευτυχώς που... ο τίτλος του τόπικ και περισσότερο ο συγγραφέας του με ενθάρρυναν να μπω και να το διαβάσω γιατί πληροφορίες για Άγιο Όρος ποτέ δεν θα διάβαζα, για ευνόητους λόγους. Καπετάνιε είσαι καταπληκτικός ταξιδευτής και στην θάλασσα και στην στεριά, οι περιγραφές σου είναι πανέμορφες όπως και τα τοπία που είδες. Με εντυπωσίασαν κυρίως οι λίμνες. Για συνέχισε, ελπίζω να μην ξαναξέχασες το μπουκάλι σου στην βρύση.

 

[getxowoman]

πράγματι δεν περίμενα τέτοια εξέλιξη των πληροφοριών, θα ρωτήσω αν μπορούν να την μεταφέρουν.

Τη μετέφερα στις ταξιδ. ιστορίες σε εξέλιξη.

 

[soudianos]

ευχαριστώ και τις δυο σας.
ξανά άνευ μπουκαλιού. γιατί που να το έβρισκα στο μοναστήρι;
μια ιδέα από τα μοναστήρια μας, μιας και δεν σας αφήνουν να τα δείτε και τραβάτε για τους Βουδιστές στα υψίπεδα του Θιβέτ... ρώτησα και γι αυτούς..