VADIM
Member
- Μηνύματα
- 97
- Likes
- 1.050
- Επόμενο Ταξίδι
- Roadtrip Ηνωμένο Βασίλειο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Moto road trip USA
Δεν έχει καν προλάβει το πλαϊνό stand να ακουμπήσει στο έδαφος και ήδη έχω πεταχτεί από τη σέλα της μηχανής, έχω "ξεριζώσει" το κράνος από το καταϊδρωμένο μου κεφάλι και τρέχω αλαφιασμένος προς την είσοδο του Autogrill. Προσπερνάω - σχεδόν σπρώχνοντας - κάποιους πελάτες, φθάνω στα ψυγεία και αρπάζω το πρώτο αναψυκτικό που βρίσκω μπροστά μου (ήταν ένα ice-tea με γεύση ροδάκινο). Το ανοίγω επί τόπου και το αδειάζω με αγαλλίαση στο λαρύγγι μου. Με το άδειο μπουκάλι και άλλο ένα γεμάτο στα χέρια και με κάποια περίεργα βλέμματα πάνω μου (ή μήπως είναι ιδέα μου?), κατευθύνομαι στην ουρά του ταμείου. Λίγα λεπτά αργότερα, αραχτός σ' ένα τραπεζάκι με θέα το καυτό καταμεσήμερο και την πυρωμένη autostrada, με το έντονο καρδιοχτύπι να καταλαγιάζει σταδιακά, απολαμβάνω τη δροσιά του air condition και του δεύτερου αναψυκτικού και ανακαλώ στη μνήμη μου - σαν φλας μπακ ταινίας του Quentin Tarantino - τα γεγονότα που μεσολάβησαν μέχρι τώρα:
Μετά από δυόμιση χρόνια "ταξιδιωτικής ανομβρίας" και αφού απρόβλεπτες υποχρεώσεις με ανάγκασαν να αναβάλλω το προγραμματισμένο για το καλοκαίρι του 2021 road trip, αρχές του περασμένου Απριλίου, ανυπόμονος και περίχαρης, ξεκινούσα το σχεδιασμό του νέου μοναχικού ταξιδιού μου.
Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι έπρεπε να απαντήσω στα γνωστά 3 "π":
Πού: Στο MotoEurope 2019 είχα κινηθεί κυρίως γύρω από τη Μεσόγειο, οπότε φέτος ήθελα αλλαγή εικόνων, λαχταρούσα να ξαναδώ κλασικά ξυλόσπιτα με λουλουδιασμένες προσόψεις, να ανηφορίσω σε καταπράσινες βουνοπλαγιές, να απολαύσω οδήγηση σε στριφτερούς αλπικούς δρόμους. Η απάντηση στο "πού" λοιπόν ήταν εύκολη: Κεντρική Ευρώπη (πιο αναλυτικά στη συνέχεια).
Πότε: Με τον καιρό όλο και πιο απρόβλεπτο και ασταθή και πολλές φορές επικίνδυνο, - ιδιαίτερα όταν είσαι εκτεθειμένος πάνω σε μια μηχανή - η επιλογή της κατάλληλης εποχής ταξιδιού μοιάζει με ποντάρισμα σε ρουλέτα. Τελικά αποφάσισα να ξεκινήσω όταν η άνοιξη θα άρχιζε να σβήνει μέσα στο καλοκαίρι, δηλαδή μέσα Ιουνίου.
Πώς: Αυτή τη φορά ήθελα να βγω στην Κεντρική Ευρώπη κινούμενος αμιγώς οδικά, - χωρίς τη μεσολάβηση ferry boat και Αδριατικής όπως στα προηγούμενα δύο MotoEurope ("...ό,τι αγαπώ είναι το πιστόνι σε κίνηση", "Η Συνταγή της Ευτυχίας") - διασχίζοντας τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είχα κανονίσει μάλιστα και τη διαμονή για τις τρεις πρώτες διανυκτερεύσεις (Σκόπια, Βελιγράδι, Βουδαπέστη). Λίγες μέρες όμως πριν την αναχώρηση, τα μετεωρολογικά νέα περί επερχόμενου καύσωνα από δυτικά με έκαναν να αναπροσαρμόσω το σχεδιασμό και να κλείσω εισιτήριο μονής διαδρομής Πάτρα - Βενετία, ελπίζοντας να "κατέβω" τα Βόρεια Βαλκάνια στην επιστροφή.
Όμως αρκετά μακρηγόρησα με την εισαγωγή, το MotoEurope 2022 ξεκινάει:
Ημέρα 1η (Venice - Lago Maggiore)
Αν και το ferry της ΑΝΕΚ έχει πιάσει στο λιμάνι της Βενετίας (Fusina port) από τις 08:00, έχει περάσει σχεδόν μια ώρα και είμαι καθηλωμένος στο τελευταίο αμπάρι, περιμένοντας να μανουβράρουν για να βγουν τα δεκάδες φορτηγά από πάνω μας. Ευτυχώς, με τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους μηχανόβιους φτιάχνουμε μια ωραία παρέα, μοιραζόμαστε τις μοτοσυκλετιστικές μας εμπειρίες και τα ταξιδιωτικά σχέδιά μας και ο χρόνος περνάει πολύ ευχάριστα.
Κατά τις 09:00 βγαίνω επιτέλους στον καθαρό αέρα. Μπροστά μου απλώνεται ένας καταγάλανος ουρανός, ένας υπέροχος καιρός και μια άθλια εικόνα του λιμανιού. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχουν αφήσει οι Ιταλοί την ακτοπλοϊκή πύλη εισόδου/εξόδου μιας από τις πιο τουριστικές πόλεις του κόσμου να παρουσιάζει αυτή την τριτοκοσμική εικόνα, με χιλιομπαλωμένη άσφαλτο και εγκαταλελειμμένα κτίρια τριγύρω γεμάτα σκουπίδια.
Τέλος όμως οι αρνητικές σκέψεις, ανοικτοί ορίζοντες με περιμένουν κι εγώ, ασυγκράτητος σαν μικρό παιδί, είμαι έτοιμος να τους εξερευνήσω.
Δύο ώρες και περίπου 200 χλμ αργότερα, λίγο μετά τη Brescia, κάνω μια στάση για εσπρεσάκι και φοκάτσια. Πλησιάζει 12:00 όταν, βγαίνοντας από το δροσερό περιβάλλον του Autogrill, με χτυπάει σαν κεραυνός ένα καυτό κύμα ζέστης, Και κάπου εκεί αρχίζει το "πανηγύρι". Αγαπητές/οί αναγνώστες, δεν ξέρω αν ήταν μόνο ο αναμενόμενος εκείνη την ημέρα καύσωνας των 38 βαθμών ή μια μικρή κρίση πανικού (ή η βλακεία μου να παραλείψω να ενυδατωθώ επαρκώς) η αιτία του ξαφνικού σοκ υπερθερμίας που με κατέλαβε, αλλά από εκείνη τη στιγμή το ταξίδι μετατρέπεται σε μια διαρκώς αυξανόμενη αγωνιώδη δοκιμασία για μένα. Αν και - κόντρα στους κανόνες ασφάλειας - είχα "ξεφορτωθεί" από νωρίς το βαρύ μπουφάν, δεν τολμώ το ίδιο με το κράνος, μολονότι νοιώθω τις ακτίνες του ήλιου να το διαπερνούν και να χώνονται σαν πυρωμένα καρφιά στο κεφάλι μου. Τί μπορώ να κάνω, δεν ήρθε δα και ... το τέλος του κόσμου, σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω.
Κι όμως, το τέλος του κόσμου είναι εκεί, στημένο και με περιμένει μετά από 70 χλμ και μια ανοιχτή στροφή. Είναι η εικόνα που αντικρίζω φτάνοντας στον κεντρικό σταθμό διοδίων έξω από το Μιλάνο, μια ατέλειωτη ουρά αυτ/των - καθότι Κυριακή - που περιμένουν υπομονετικά με κλειστά παράθυρα, αναμμένα air condition και τις πιστωτικές στο χέρι για να πληρώσουν το αντίτιμο των διοδίων, μια διαδικασία που - νομίζω ότι - κρατάει αιώνες. Το κεφάλι μου έχει αρχίσει να "μυρμηγκιάζει", αν κάτσω μερικά λεπτά ακόμη κάτω απ' το λιοπύρι, με βλέπω να καταρρέω μαζί με τη μηχανή στην άσφαλτο. Ε όχι! Eίναι καιρός να μπει μπροστά η κλασική ελληνική πατέντα. Βάζω πρώτη και ορμώντας ακάθεκτος, προσπερνάω όλη την ουρά στη λωρίδα μου και φθάνω μερικά αυτοκίνητα πριν το σταθμό. Μέχρι να βρεθεί ένας μεγαλόψυχος οδηγός να μου παραχωρήσει προτεραιότητα, δυστυχώς γνώρισα από κάμποσους άλλους τον απόλυτο αλτρουισμό. Αν και τους έδειχνα τον ήλιο και πόσο εκτεθειμένος είμαι σε σχέση μ'αυτούς, απτόητοι μου έκαναν νοήματα να επιστρέψω στη σειρά μου, που βέβαια την είχα ήδη χάσει. Περνάω τα διόδια και δυο χλμ μετά βλέπω δεξιά μου τη σωτήρια ταμπέλα ενός autogrill.
Κι έτσι, μετά από αυτό το μακρόσυρτο φλας μπακ, ξαναπιάνω το νήμα εκεί που το άφησα, στο τέλος της πρώτης παραγράφου του ταξιδιωτικού μου. Έχω ηρεμήσει πια, έχω ξεϊδρώσει και ενυδατωθεί και είμαι ξανά πάνω στη μηχανή μου για τα τελευταία 100 χλμ μέχρι τον προορισμό.
ΚΙ όταν αφήνω την autostrada και παίρνω το δρόμο των λιμνών, ένα ελαφρύ αεράκι έρχεται να με δροσίσει και να αλλάξει άρδην τη διάθεσή μου. Τι σου είναι ο άνθρωπος! Μέχρι πριν λίγο "σερνόμουν" και τώρα, αντικρίζοντας τις πρώτες εικόνες της λίμνης Maggiore, τα έχω αφήσει όλα πίσω μου και η πρωινή ενθουσιώδης διάθεσή μου έχει επανέλθει πανηγυρικά!
Η lago Maggiore (μεγάλη λίμνη) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Ιταλίας μετά την Garda. Η δυτική πλευρά της ανήκει στο Πιεμόντε, η ανατολική στη Λομβαρδία και η βόρεια στο ελβετικό καντόνι του Τιτσίνο. Η μεγαλύτερη και τουριστικότερη παραλίμνια πόλη είναι η Stresa, έχω επιλέξει όμως να διανυκτερεύσω 3 χλμ πιο βόρεια, στο γοητευτικό Baveno.
Καταμεσήμερο φθάνω στο ξενοδοχείο και ... σε συνέχεια της πρωινής περιπέτειας, έρχεται να επιβεβαιωθεί ο νόμος του Μέρφυ ("ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει") και να επικυρώσει θριαμβευτικά την πιο γκαντέμικη ταξιδιωτική μέρα της ζωής μου! Παραθέτω τηλεγραφικά την αλληλουχία των γεγονότων:
1. Παρκάρω τη μοτό ακριβώς μπροστά στο ξεν/χείο και πάω κατευθείαν, χωρίς να ξεφορτώσω πράγματα, στη ρεσεψιόν για check-in, αφού το πρώτο πράγμα που ήθελα φθάνοντας ήταν να πετάξω από πάνω μου μπότες και παντελόνι μηχανής και να κάνω ένα δροσερό ντους.
2. Η ρεσεψιονίστ (ευχάριστη έκπληξη, με υποδέχεται με καλά ελληνικά, αφού έχει δουλέψει κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα) μου λέει ότι το parking μπροστά είναι για αυτ/τα και μου προτείνει να μετακινήσω τη μηχανή στην πίσω πλευρά, σε άλλο κλειστό ασφαλές.
3. Βάζω εμπρός, πάω να ξεκινήσω και ούτε κατάλαβα για πότε μου γλίστρησε πάνω στο γαρμπίλι που ήταν στρωμένο το parking. Άρχισε να γέρνει και βέβαια την άφησα να πέσει, πώς να κρατήσω τα 300+ κιλά της φορτωμένη. Ευτυχώς που έτρεξε αμέσως και με βοήθησε η ευγενέστατη ρεσεψιονίστ να τη σηκώσουμε, γιατί μόνος μου ήταν αδύνατο, ιδιαίτερα μετά από τέτοια μέρα.
4. Ψυχικό και σωματικό ράκος πια, ανέβηκα στο δωμάτιο και αφέθηκα στις θεραπευτικές ιδιότητες του νερού. Επιτέλους, χαλάρωση...?... όχι ακριβώς! Προσπαθώ να τραβήξω στην μπαλκονόπορτα αυτή τη σκούρα κουρτίνα...
που μου κρύβει αυτήν την υπέροχη θέα της λίμνης...
και ... ξηλώνεται όλο το κουρτινόξυλο και μου μένει στα χέρια.
5. Θα με πιστέψετε αν σας πω ότι κατέβηκα μες στο καταμεσήμερο ξανά στη μηχανή να πάρω μια πένσα από τα εργαλεία μου, να προσπαθήσω μάταια να διορθώσω τη ζημιά και εν τέλει να τηλεφωνήσω με τα αυτιά κατεβασμένα στη ρεσεψιόν για να επιληφθούν εκείνοι? (THE END).
Μετά απ' όλα αυτά κι αφού έπνιξα τον πόνο μου μέσα σ' ένα σνίτσελ με πατάτες τηγανιτές...
.... και χάθηκα για λίγο στα στενοσόκακα και στις γραφικές πλατειούλες της Stresa και του Baveno ....
... ξεκινάω να εξερευνήσω τη λίμνη. Αμέσως με υποδέχεται ένα υπέροχο σκηνικό! Περπατάω στον παραλίμνιο πεζόδρομο και τριγύρω μου ξεφυτρώνουν πολυτελή ξενοδοχεία, δεκάδες εντυπωσιακές βίλλες με τους ολάνθιστους κήπους τους, μια ονειρεμένη πανδαισία χρωμάτων. Στρέφω το βλέμμα μου ψηλά και αγναντεύω τα καταπράσινα βουνά που περιστοιχίζουν τη λίμνη και τα διάσπαρτα γραφικά χωριουδάκια.
Εικόνες που θυμίζουν έντονα τις άλλες πανέμορφες λίμνες του Βορρά, την Como και τη Garda. Το "διαμάντι του στέμματος" όμως της Maggiore, που τη διαφοροποιεί από τις άλλες δύο είναι τα τρία νησιά Borromeo (από το όνομα της οικογένειας τραπεζιτών που τα κατέχουν εδώ και αιώνες): το Isola Bella, το Isola dei Pescatori και το Isola Madre. Είναι απόγευμα πια, η ζέστη έχει υποχωρήσει αισθητά κι εγώ έχω πάρει το καραβάκι για μια μικρή κρουαζιέρα επιλέγοντας να γνωρίσω τα δύο πρώτα.
Οι εικόνες εν πλω και των δυο νησιών είναι μαγικές, ιδιαίτερα οι κήποι του Isola Bella με τις αναβαθμίδες τους.
Το Isola Bella, που είναι και το πιο τουριστικό, μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα ήταν μια άγονη βραχονησίδα, ώσπου αποφάσισε ο τότε κόμης Μπορομέο να το μετατρέψει σε καλοκαιρινό παλάτι, το Palazzo Borromeo. Αυτό είναι και το πρώτο αξιοθέατο που επισκέπτομαι στο νησί και περιλαμβάνει κάμποσες αίθουσες έντονα διακοσμημένες σε μπαρόκ ρυθμό, μερικές διαμορφωμένες σαν σπηλιές με τους τοίχους καλυμμένους με κοχύλια και μια πλούσια πινακοθήκη.
Βγαίνω στον υπαίθριο χώρο, όπου το θέαμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό. Μπροστά μου απλώνεται ένας πανέμορφος μπαρόκ κήπος, με περίτεχνες συνθέσεις δένδρων και θάμνων, σιντριβάνια και τρεχούμενα νερά, πάμπολλα - μου φάνηκαν υπερβολικά και κακόγουστα - αγάλματα αρχαίων Θεών και μονόκερων, τα υπέροχα λευκά παγώνια να τριγυρίζουν ήρεμα γύρω μου και πάνω απ' όλα την εκπληκτική θέα στη λίμνη από εκεί ψηλά. Όμορφες στιγμές!
Το Isola dei Pescatori δεν διαθέτει τα μεγαλεία του Bella, αλλά έχει γραφικά δρομάκια και πάμπολλα εστιατόρια, σ' ένα από τα οποία στάθηκα για να τιμήσω το όνομά του (νησί των ψαράδων)!
Μετά από δυόμιση χρόνια "ταξιδιωτικής ανομβρίας" και αφού απρόβλεπτες υποχρεώσεις με ανάγκασαν να αναβάλλω το προγραμματισμένο για το καλοκαίρι του 2021 road trip, αρχές του περασμένου Απριλίου, ανυπόμονος και περίχαρης, ξεκινούσα το σχεδιασμό του νέου μοναχικού ταξιδιού μου.
Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι έπρεπε να απαντήσω στα γνωστά 3 "π":
Πού: Στο MotoEurope 2019 είχα κινηθεί κυρίως γύρω από τη Μεσόγειο, οπότε φέτος ήθελα αλλαγή εικόνων, λαχταρούσα να ξαναδώ κλασικά ξυλόσπιτα με λουλουδιασμένες προσόψεις, να ανηφορίσω σε καταπράσινες βουνοπλαγιές, να απολαύσω οδήγηση σε στριφτερούς αλπικούς δρόμους. Η απάντηση στο "πού" λοιπόν ήταν εύκολη: Κεντρική Ευρώπη (πιο αναλυτικά στη συνέχεια).
Πότε: Με τον καιρό όλο και πιο απρόβλεπτο και ασταθή και πολλές φορές επικίνδυνο, - ιδιαίτερα όταν είσαι εκτεθειμένος πάνω σε μια μηχανή - η επιλογή της κατάλληλης εποχής ταξιδιού μοιάζει με ποντάρισμα σε ρουλέτα. Τελικά αποφάσισα να ξεκινήσω όταν η άνοιξη θα άρχιζε να σβήνει μέσα στο καλοκαίρι, δηλαδή μέσα Ιουνίου.
Πώς: Αυτή τη φορά ήθελα να βγω στην Κεντρική Ευρώπη κινούμενος αμιγώς οδικά, - χωρίς τη μεσολάβηση ferry boat και Αδριατικής όπως στα προηγούμενα δύο MotoEurope ("...ό,τι αγαπώ είναι το πιστόνι σε κίνηση", "Η Συνταγή της Ευτυχίας") - διασχίζοντας τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είχα κανονίσει μάλιστα και τη διαμονή για τις τρεις πρώτες διανυκτερεύσεις (Σκόπια, Βελιγράδι, Βουδαπέστη). Λίγες μέρες όμως πριν την αναχώρηση, τα μετεωρολογικά νέα περί επερχόμενου καύσωνα από δυτικά με έκαναν να αναπροσαρμόσω το σχεδιασμό και να κλείσω εισιτήριο μονής διαδρομής Πάτρα - Βενετία, ελπίζοντας να "κατέβω" τα Βόρεια Βαλκάνια στην επιστροφή.
Όμως αρκετά μακρηγόρησα με την εισαγωγή, το MotoEurope 2022 ξεκινάει:
Ημέρα 1η (Venice - Lago Maggiore)
Αν και το ferry της ΑΝΕΚ έχει πιάσει στο λιμάνι της Βενετίας (Fusina port) από τις 08:00, έχει περάσει σχεδόν μια ώρα και είμαι καθηλωμένος στο τελευταίο αμπάρι, περιμένοντας να μανουβράρουν για να βγουν τα δεκάδες φορτηγά από πάνω μας. Ευτυχώς, με τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους μηχανόβιους φτιάχνουμε μια ωραία παρέα, μοιραζόμαστε τις μοτοσυκλετιστικές μας εμπειρίες και τα ταξιδιωτικά σχέδιά μας και ο χρόνος περνάει πολύ ευχάριστα.
Κατά τις 09:00 βγαίνω επιτέλους στον καθαρό αέρα. Μπροστά μου απλώνεται ένας καταγάλανος ουρανός, ένας υπέροχος καιρός και μια άθλια εικόνα του λιμανιού. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχουν αφήσει οι Ιταλοί την ακτοπλοϊκή πύλη εισόδου/εξόδου μιας από τις πιο τουριστικές πόλεις του κόσμου να παρουσιάζει αυτή την τριτοκοσμική εικόνα, με χιλιομπαλωμένη άσφαλτο και εγκαταλελειμμένα κτίρια τριγύρω γεμάτα σκουπίδια.
Τέλος όμως οι αρνητικές σκέψεις, ανοικτοί ορίζοντες με περιμένουν κι εγώ, ασυγκράτητος σαν μικρό παιδί, είμαι έτοιμος να τους εξερευνήσω.
Δύο ώρες και περίπου 200 χλμ αργότερα, λίγο μετά τη Brescia, κάνω μια στάση για εσπρεσάκι και φοκάτσια. Πλησιάζει 12:00 όταν, βγαίνοντας από το δροσερό περιβάλλον του Autogrill, με χτυπάει σαν κεραυνός ένα καυτό κύμα ζέστης, Και κάπου εκεί αρχίζει το "πανηγύρι". Αγαπητές/οί αναγνώστες, δεν ξέρω αν ήταν μόνο ο αναμενόμενος εκείνη την ημέρα καύσωνας των 38 βαθμών ή μια μικρή κρίση πανικού (ή η βλακεία μου να παραλείψω να ενυδατωθώ επαρκώς) η αιτία του ξαφνικού σοκ υπερθερμίας που με κατέλαβε, αλλά από εκείνη τη στιγμή το ταξίδι μετατρέπεται σε μια διαρκώς αυξανόμενη αγωνιώδη δοκιμασία για μένα. Αν και - κόντρα στους κανόνες ασφάλειας - είχα "ξεφορτωθεί" από νωρίς το βαρύ μπουφάν, δεν τολμώ το ίδιο με το κράνος, μολονότι νοιώθω τις ακτίνες του ήλιου να το διαπερνούν και να χώνονται σαν πυρωμένα καρφιά στο κεφάλι μου. Τί μπορώ να κάνω, δεν ήρθε δα και ... το τέλος του κόσμου, σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω.
Κι όμως, το τέλος του κόσμου είναι εκεί, στημένο και με περιμένει μετά από 70 χλμ και μια ανοιχτή στροφή. Είναι η εικόνα που αντικρίζω φτάνοντας στον κεντρικό σταθμό διοδίων έξω από το Μιλάνο, μια ατέλειωτη ουρά αυτ/των - καθότι Κυριακή - που περιμένουν υπομονετικά με κλειστά παράθυρα, αναμμένα air condition και τις πιστωτικές στο χέρι για να πληρώσουν το αντίτιμο των διοδίων, μια διαδικασία που - νομίζω ότι - κρατάει αιώνες. Το κεφάλι μου έχει αρχίσει να "μυρμηγκιάζει", αν κάτσω μερικά λεπτά ακόμη κάτω απ' το λιοπύρι, με βλέπω να καταρρέω μαζί με τη μηχανή στην άσφαλτο. Ε όχι! Eίναι καιρός να μπει μπροστά η κλασική ελληνική πατέντα. Βάζω πρώτη και ορμώντας ακάθεκτος, προσπερνάω όλη την ουρά στη λωρίδα μου και φθάνω μερικά αυτοκίνητα πριν το σταθμό. Μέχρι να βρεθεί ένας μεγαλόψυχος οδηγός να μου παραχωρήσει προτεραιότητα, δυστυχώς γνώρισα από κάμποσους άλλους τον απόλυτο αλτρουισμό. Αν και τους έδειχνα τον ήλιο και πόσο εκτεθειμένος είμαι σε σχέση μ'αυτούς, απτόητοι μου έκαναν νοήματα να επιστρέψω στη σειρά μου, που βέβαια την είχα ήδη χάσει. Περνάω τα διόδια και δυο χλμ μετά βλέπω δεξιά μου τη σωτήρια ταμπέλα ενός autogrill.
Κι έτσι, μετά από αυτό το μακρόσυρτο φλας μπακ, ξαναπιάνω το νήμα εκεί που το άφησα, στο τέλος της πρώτης παραγράφου του ταξιδιωτικού μου. Έχω ηρεμήσει πια, έχω ξεϊδρώσει και ενυδατωθεί και είμαι ξανά πάνω στη μηχανή μου για τα τελευταία 100 χλμ μέχρι τον προορισμό.
ΚΙ όταν αφήνω την autostrada και παίρνω το δρόμο των λιμνών, ένα ελαφρύ αεράκι έρχεται να με δροσίσει και να αλλάξει άρδην τη διάθεσή μου. Τι σου είναι ο άνθρωπος! Μέχρι πριν λίγο "σερνόμουν" και τώρα, αντικρίζοντας τις πρώτες εικόνες της λίμνης Maggiore, τα έχω αφήσει όλα πίσω μου και η πρωινή ενθουσιώδης διάθεσή μου έχει επανέλθει πανηγυρικά!
Η lago Maggiore (μεγάλη λίμνη) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη της Ιταλίας μετά την Garda. Η δυτική πλευρά της ανήκει στο Πιεμόντε, η ανατολική στη Λομβαρδία και η βόρεια στο ελβετικό καντόνι του Τιτσίνο. Η μεγαλύτερη και τουριστικότερη παραλίμνια πόλη είναι η Stresa, έχω επιλέξει όμως να διανυκτερεύσω 3 χλμ πιο βόρεια, στο γοητευτικό Baveno.
Καταμεσήμερο φθάνω στο ξενοδοχείο και ... σε συνέχεια της πρωινής περιπέτειας, έρχεται να επιβεβαιωθεί ο νόμος του Μέρφυ ("ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει") και να επικυρώσει θριαμβευτικά την πιο γκαντέμικη ταξιδιωτική μέρα της ζωής μου! Παραθέτω τηλεγραφικά την αλληλουχία των γεγονότων:
1. Παρκάρω τη μοτό ακριβώς μπροστά στο ξεν/χείο και πάω κατευθείαν, χωρίς να ξεφορτώσω πράγματα, στη ρεσεψιόν για check-in, αφού το πρώτο πράγμα που ήθελα φθάνοντας ήταν να πετάξω από πάνω μου μπότες και παντελόνι μηχανής και να κάνω ένα δροσερό ντους.
2. Η ρεσεψιονίστ (ευχάριστη έκπληξη, με υποδέχεται με καλά ελληνικά, αφού έχει δουλέψει κάμποσα χρόνια στην Ελλάδα) μου λέει ότι το parking μπροστά είναι για αυτ/τα και μου προτείνει να μετακινήσω τη μηχανή στην πίσω πλευρά, σε άλλο κλειστό ασφαλές.
3. Βάζω εμπρός, πάω να ξεκινήσω και ούτε κατάλαβα για πότε μου γλίστρησε πάνω στο γαρμπίλι που ήταν στρωμένο το parking. Άρχισε να γέρνει και βέβαια την άφησα να πέσει, πώς να κρατήσω τα 300+ κιλά της φορτωμένη. Ευτυχώς που έτρεξε αμέσως και με βοήθησε η ευγενέστατη ρεσεψιονίστ να τη σηκώσουμε, γιατί μόνος μου ήταν αδύνατο, ιδιαίτερα μετά από τέτοια μέρα.
4. Ψυχικό και σωματικό ράκος πια, ανέβηκα στο δωμάτιο και αφέθηκα στις θεραπευτικές ιδιότητες του νερού. Επιτέλους, χαλάρωση...?... όχι ακριβώς! Προσπαθώ να τραβήξω στην μπαλκονόπορτα αυτή τη σκούρα κουρτίνα...
που μου κρύβει αυτήν την υπέροχη θέα της λίμνης...
και ... ξηλώνεται όλο το κουρτινόξυλο και μου μένει στα χέρια.
5. Θα με πιστέψετε αν σας πω ότι κατέβηκα μες στο καταμεσήμερο ξανά στη μηχανή να πάρω μια πένσα από τα εργαλεία μου, να προσπαθήσω μάταια να διορθώσω τη ζημιά και εν τέλει να τηλεφωνήσω με τα αυτιά κατεβασμένα στη ρεσεψιόν για να επιληφθούν εκείνοι? (THE END).
Μετά απ' όλα αυτά κι αφού έπνιξα τον πόνο μου μέσα σ' ένα σνίτσελ με πατάτες τηγανιτές...
.... και χάθηκα για λίγο στα στενοσόκακα και στις γραφικές πλατειούλες της Stresa και του Baveno ....
... ξεκινάω να εξερευνήσω τη λίμνη. Αμέσως με υποδέχεται ένα υπέροχο σκηνικό! Περπατάω στον παραλίμνιο πεζόδρομο και τριγύρω μου ξεφυτρώνουν πολυτελή ξενοδοχεία, δεκάδες εντυπωσιακές βίλλες με τους ολάνθιστους κήπους τους, μια ονειρεμένη πανδαισία χρωμάτων. Στρέφω το βλέμμα μου ψηλά και αγναντεύω τα καταπράσινα βουνά που περιστοιχίζουν τη λίμνη και τα διάσπαρτα γραφικά χωριουδάκια.
Εικόνες που θυμίζουν έντονα τις άλλες πανέμορφες λίμνες του Βορρά, την Como και τη Garda. Το "διαμάντι του στέμματος" όμως της Maggiore, που τη διαφοροποιεί από τις άλλες δύο είναι τα τρία νησιά Borromeo (από το όνομα της οικογένειας τραπεζιτών που τα κατέχουν εδώ και αιώνες): το Isola Bella, το Isola dei Pescatori και το Isola Madre. Είναι απόγευμα πια, η ζέστη έχει υποχωρήσει αισθητά κι εγώ έχω πάρει το καραβάκι για μια μικρή κρουαζιέρα επιλέγοντας να γνωρίσω τα δύο πρώτα.
Οι εικόνες εν πλω και των δυο νησιών είναι μαγικές, ιδιαίτερα οι κήποι του Isola Bella με τις αναβαθμίδες τους.
Το Isola Bella, που είναι και το πιο τουριστικό, μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα ήταν μια άγονη βραχονησίδα, ώσπου αποφάσισε ο τότε κόμης Μπορομέο να το μετατρέψει σε καλοκαιρινό παλάτι, το Palazzo Borromeo. Αυτό είναι και το πρώτο αξιοθέατο που επισκέπτομαι στο νησί και περιλαμβάνει κάμποσες αίθουσες έντονα διακοσμημένες σε μπαρόκ ρυθμό, μερικές διαμορφωμένες σαν σπηλιές με τους τοίχους καλυμμένους με κοχύλια και μια πλούσια πινακοθήκη.
Βγαίνω στον υπαίθριο χώρο, όπου το θέαμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό. Μπροστά μου απλώνεται ένας πανέμορφος μπαρόκ κήπος, με περίτεχνες συνθέσεις δένδρων και θάμνων, σιντριβάνια και τρεχούμενα νερά, πάμπολλα - μου φάνηκαν υπερβολικά και κακόγουστα - αγάλματα αρχαίων Θεών και μονόκερων, τα υπέροχα λευκά παγώνια να τριγυρίζουν ήρεμα γύρω μου και πάνω απ' όλα την εκπληκτική θέα στη λίμνη από εκεί ψηλά. Όμορφες στιγμές!
Το Isola dei Pescatori δεν διαθέτει τα μεγαλεία του Bella, αλλά έχει γραφικά δρομάκια και πάμπολλα εστιατόρια, σ' ένα από τα οποία στάθηκα για να τιμήσω το όνομά του (νησί των ψαράδων)!
Last edited: