kabamarou
Member
- Μηνύματα
- 1.437
- Likes
- 2.207
Μετά από το διάλειμμα κατέβηκα προς το τραμ αλλά με τα πόδια αυτήν την φορά. Ήταν περασμένες 12. Η θερμοκρασία κοντά στους 25 με υψηλή υγρασία που βάραινε τα βήματα και μούσκευε το σώμα σου αν περπατούσες για χιλιόμετρα κάτω από τον αστραφτερό ήλιο. Η ιδανική ώρα λοιπόν για το καραβάκι από το Εμίνονου. Το εισιτήριο για την μικρή βόλτα στον Βόσπορο με την Turyol κόστιζε 60 λίρες. Έδωσα στο ταμείο ένα διακοσάλιρο και πήρα τα μισά περίπου ρέστα από ότι έπρεπε. Τα έδειξα διαμαρτυρόμενος χωρίς να τα πιάσω στα χέρια μου. Τα ξαναπήρε πίσω ο υπάλληλος με ταχύτητα κρουπιέρη σε καζίνο και έδωσε τα σωστά χωρίς να αναφέρει τίποτα.
Επιβιβάστηκα στο καραβάκι 5 λεπτά πριν ξεκινήσει για την βόλτα των μία. Θρονιάστηκα στον τελευταίο όροφο που ήταν σκεπαστός αλλά ανοικτός από τα πλάγια. Στα μισά της διαδρομής οι περισσότεροι πήγαν στον κάτω όροφο γιατί δεν άντεχαν το κρύο. Φόρεσα κάτι ρούχα που είχα μέσα στο σακίδιο. Άλλαζα συνεχώς θέση για να παρατηρώ καλύτερα το μεγαλείο που προβάλλονταν μπροστά μας. Οι γλάροι μας συντρόφευαν σε όλη την διαδρομή. Ακόμη και αυτοί είναι πιο ήρεμοι εκεί και τους βλέπεις παντού σαν τα δικά μας τα περιστέρια. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να πλησίασα τόσο κοντά γλάρους ακόμη και στους δρόμους. Η βόλτα κράτησε μιάμιση ώρα.
Δίπλα από το Εμίνονου βρίσκεται το Kucuk Pazar. Αγορά με φτηνοπράματα και ακριβώς από πάνω παλιές ασυντήρητες και εγκαταλειμμένες κατοικίες που έγιναν καταφύγιο για μετανάστες. Αγόρασα από έναν φούρνο ένα εύγευστο κουλούρι.
Όχι ακριβώς κουλούρι δηλαδή από ότι λένε οι Κωνσταντινοπουλίτες αλλά το simit το οποίο διαφέρει ελαφρώς. Το βρίσκεις παντού σε πλανόδιους πωλητές στον δρόμο. Κινήθηκα λίγο ανηφορικά αλλά το ένστικτο μου με σταμάτησε. Ελαφρώς κατεστραμμένες κατοικίες και δρόμοι και παράξενοι τύποι να περπατάνε δίπλα.
Τα χρήματα, οι κάρτες και η ταυτότητα ήταν σε ένα κρυφό εσωτερικό πορτοφόλι μέσα από το παντελόνι. Πάνω από το παντελόνι ένα τσαντάκι μικρό με ένα πορτοφόλι δόλωμα σε περίπτωση κλοπής, που είχε ελάχιστα χρήματα.
Ανηφόρισα για το τέμενος Σουλειμανιγιέ. Από τα καλύτερα μέρη για να δεις δωρεάν θέα πίσω από τους γραφικούς τρούλους.
Αναφέρουν ότι είναι το πιο εντυπωσιακό τζαμί της Istanbul. Κράτησα τα παπούτσια στο χέρι για να μπω να το δω. Ξεκουράστηκα μετά σε ένα τσιμεντένιο ύψωμα της εσωτερικής αθόρυβης αυλής.
Σε μιάμιση ώρα έκλεινε το Καπαλί Τσαρσί. Αναρωτήθηκα λίγο για το αν έπρεπε να δώσω τις τελευταίες μου δυνάμεις για να ανηφορίσω μέχρι εκεί η να γίνω ένα με το τσιμεντένιο πεζούλι για λίγο ακόμη.
Πέρασα από έναν έλεγχο για να εισέλθω μέσα στο αχανές παζάρι. Περνάς σε πολλά σημεία από ελέγχους, όπως στο metro αλλά και στα εμπορικά κέντρα. Είναι γνωστό πως οτιδήποτε πουλιέται σε αυτήν την καλυμμένη αγορά μπορεί να βρεθεί σε πολύ χαμηλότερη τιμή στα γύρω μαγαζιά. Εξερεύνησα σχεδόν όλα τα δρομάκια. Σε ένα σημείο είχε μαζευτεί κόσμος που παρακολουθούσε μια λεκτική φασαρία. Η μοναδική που είδα εκείνες τις ημέρες.
Στα στενά από το Καπαλί Τζαρσί μέχρι την Αιγυπτιακή αγορά νόμιζες ότι γίνονταν διαδήλωση στις 4 το απόγευμα. Το βάδισμα γινόταν σημειωτών ενίοτε. Περνούσαν συνέχεια άτομα που κουβαλούσαν εμπορεύματα πάνω σε καρότσια. Όλοι προχωρούσαν και όλοι μιλούσαν. Δεν υπήρχε μέρος να σταθείς να πάρεις ανάσα. Μέσα σε αυτό το κομφούζιο εμφανίζονταν ενίοτε μηχανάκια και αυτοκίνητα. Με τους μυς μου σφιγμένους και χωρίς να τα δω όλα έφυγα προς την Αιγυπτιακή αγορά. Πολύ μικρότερη και γεμάτη παλέτες χρωμάτων από τσάγια και μπαχαρικά που γέμιζαν τον χώρο με θεσπέσια αρώματα.
Μέσω ανηφορικών δρόμων βρέθηκα στο Μπλε Τζαμί.
Μετά τον παλιό ιππόδρομο εισήλθα στο εσωτερικό της Αγίας Σοφίας. Λόγω του ότι χρησιμοποιείται σαν τζαμί τα τελευταία χρόνια μπορείς να την δεις δωρεάν. Η είσοδος για το Τοπ Καπί είχε κλείσει.
Μια πολύ καλή και οικονομική επιλογή στην εστίαση είναι τα μαγειρεία. Η αλυσίδα Balkan Lokantasi προτείνεται για την μεγάλη ποικιλία καλομαγειρεμένων φαγητών σε χαμηλές τιμές. Έδωσα δύο ευρώ περίπου για μια μερίδα τουρλού, ένα γιαούρτι, λίγο ψωμί και ένα μπουκαλάκι νερό.
Δεν είχε νυχτώσει ακόμη αλλά ήταν η ώρα που το σώμα έδωσε εντολή ότι τελειώνει η μπαταρία του. Πέρασα με το τραμ από την γέφυρα του Γαλατά την ώρα που βασίλευε ο ήλιος.
Ακινητοποιημένος όπως ήμουν μέσα σε αυτό, παρατηρούσα τον κόσμο καλύτερα. Με εξαίρεση ελάχιστες τουρίστριες οι γυναίκες ήταν όλες ντυμένες πολύ σεμνά και αρκετές με μαντίλες στα κεφάλια. Διέκρινα επίσης μια αγνότητα και ποιότητα σχέσεων από άλλη εποχή.
Το τέρμα ήταν στην στάση Κabatas. Από εκεί παίρνεις ένα τραινάκι που διασχίζει μέσα από ένα τούνελ την ανηφόρα για την πλατεία Ταξίμ χωρίς ενδιάμεσες στάσεις.
Επισκέφτηκα ένα μικρό παντοπωλείο για ανεφοδιασμό και έφτασα στο μικρό διαμέρισμα που θα έμενα. Ήταν στο Tarlabasi. Μισό χιλιόμετρο από την πλατεία. Το διαμέρισμα είχε ένα σαχνισί. Σαν μπαλκόνι κλειστό που προεξείχε από το κτίριο.
Πάντα ήθελα να μείνω σε κάτι τέτοιο. Ακουγόντουσαν παιδάκια που παίζανε έξω και ελάχιστα αυτοκίνητα. Βυθίστηκα στο κρεβάτι και έκανα έναν από τους καλύτερους ύπνους των τελευταίων εβδομάδων πίσω από μια πόρτα με τρεις κλειδαριές.
Ημέρα 2η
Ξύπνησα νωρίς και ασχολήθηκα με γυμναστική ,προσευχή, διαλογισμό, διάβασμα και γράψιμο σκέψεων. Δεν τα θεωρούσα σπατάλη χρόνου γιατί με βοηθούσανε να απολαμβάνω τα πάντα καλύτερα. Έγραψα ένα πρόγραμμα ημέρας όπου έβαλα σε μια σειρά αυτά που ήθελα να δω με απουσία αγχωτικών χρονοδιαγραμμάτων και έφυγα με την αίσθηση του εξερευνητή στα παπούτσια. Το σακίδιο είχε μόνο τα απαραίτητα για την βόλτα πλέον και οι ώμοι μου ένιωσαν αγαλλίαση. Είχε δροσιά και χαιρόσουν να περπατάς.
Έκανα μια γύρα στην πλατεία Ταξίμ. Από πίσω έχει ένα πάρκο που είχε γίνει πολύ γνωστό όταν μένανε σε αυτό διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για το καθεστώς πριν λίγα χρόνια. Το μέρος είναι σπίτι ακόμη για μερικούς αστέγους που γενικά παντού ήταν πολύ λιγότεροι από ότι ανέμενα σε μια χώρα που η οικονομία της καταρρέει και σε μια πόλη που ίσως να έχει και κοντά στα 20 εκατομμύρια πληθυσμό. Δεν στάθηκα για πολύ σε αυτά τα σημεία.
Δίπλα ήταν η περιοχή Cihangir. Διάσημη για την ομορφιά της αλλά παρά τους συνεχείς ελιγμούς δεν βρήκα κάτι που να τράβηξε την φωτογραφική μου ματιά εκτός από μια πολύχρωμη σκάλα. Ίσως να μην πέρασα από τους κατάλληλους δρόμους. Εδώ υπάρχει και ένα φημισμένο τζαμί στο οποίο γίνονταν συντήρηση και δεν μπόρεσα να το δω ολόκληρο.
Από τον παραλιακό δρόμο με το τραμ πήγα ξανά προς το Τοπ Καπί. Περιηγήθηκα μέσα στο πάρκο Γκιούλχανε που ήταν μια όαση γαλήνης δίχως δυνατές ομιλίες, αυτοκίνητα, κορναρίσματα και φωνές από ιμάμηδες. Ανηφόρες και κατηφόρες και εδώ. Οικογένειες κάθονταν στα παγκάκια, είτε στο γκαζόν με τα φαγητά τους και τα θερμό τους όπως και σε όλα τα πάρκα. Είναι σπα αναζωογόνησης για την ψυχή μου τέτοια μέρη.
Το εισιτήριο για το πακέτο Τοπ Καπί, χαρέμι και Αγία Ειρήνη κόστιζε 8€ για έναν ντόπιο και 28€ για έναν ξένο. Αυτή η λογική υπήρχε και σε άλλα αξιοθέατα όπου ζητάνε από τον τουρίστα να πληρώσει το διπλάσιο έως τετραπλάσιο εισιτήριο. Χρησιμοποιώντας έναν δρόμο που είναι δεξιά του μουσείου και που δεν έχει πολύ κόσμο στον έλεγχο είδα την πρώτη αυλή χωρίς εισιτήριο.
Δίπλα από το Τοπ Καπί υπάρχει ένα στενάκι που λέγεται Sogul Cesme με σπίτια που μοιάζουν περισσότερο εκθεσιακά παρά κατοικήσιμα. Από εκεί κατηφόρισα μέχρι τον Βόσπορο για να δω πως φαίνεται το παλάτι από την θάλασσα. Πολύ περισσότερος δρόμος από ότι ανέμενα και τελικά δεν φαίνονταν από εκείνο το σημείο καθόλου το παλάτι. Οι αυτοσχεδιασμοί δεν έχουν πάντα το αποτέλεσμα που περιμένω αλλά δίνουν μια αίσθηση περιπέτειας που χρωματίζει με πιο έντονα χρώματα την κάθε εμπειρία
Επιβιβάστηκα στο καραβάκι 5 λεπτά πριν ξεκινήσει για την βόλτα των μία. Θρονιάστηκα στον τελευταίο όροφο που ήταν σκεπαστός αλλά ανοικτός από τα πλάγια. Στα μισά της διαδρομής οι περισσότεροι πήγαν στον κάτω όροφο γιατί δεν άντεχαν το κρύο. Φόρεσα κάτι ρούχα που είχα μέσα στο σακίδιο. Άλλαζα συνεχώς θέση για να παρατηρώ καλύτερα το μεγαλείο που προβάλλονταν μπροστά μας. Οι γλάροι μας συντρόφευαν σε όλη την διαδρομή. Ακόμη και αυτοί είναι πιο ήρεμοι εκεί και τους βλέπεις παντού σαν τα δικά μας τα περιστέρια. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε να πλησίασα τόσο κοντά γλάρους ακόμη και στους δρόμους. Η βόλτα κράτησε μιάμιση ώρα.
Δίπλα από το Εμίνονου βρίσκεται το Kucuk Pazar. Αγορά με φτηνοπράματα και ακριβώς από πάνω παλιές ασυντήρητες και εγκαταλειμμένες κατοικίες που έγιναν καταφύγιο για μετανάστες. Αγόρασα από έναν φούρνο ένα εύγευστο κουλούρι.
Όχι ακριβώς κουλούρι δηλαδή από ότι λένε οι Κωνσταντινοπουλίτες αλλά το simit το οποίο διαφέρει ελαφρώς. Το βρίσκεις παντού σε πλανόδιους πωλητές στον δρόμο. Κινήθηκα λίγο ανηφορικά αλλά το ένστικτο μου με σταμάτησε. Ελαφρώς κατεστραμμένες κατοικίες και δρόμοι και παράξενοι τύποι να περπατάνε δίπλα.
Τα χρήματα, οι κάρτες και η ταυτότητα ήταν σε ένα κρυφό εσωτερικό πορτοφόλι μέσα από το παντελόνι. Πάνω από το παντελόνι ένα τσαντάκι μικρό με ένα πορτοφόλι δόλωμα σε περίπτωση κλοπής, που είχε ελάχιστα χρήματα.
Ανηφόρισα για το τέμενος Σουλειμανιγιέ. Από τα καλύτερα μέρη για να δεις δωρεάν θέα πίσω από τους γραφικούς τρούλους.
Αναφέρουν ότι είναι το πιο εντυπωσιακό τζαμί της Istanbul. Κράτησα τα παπούτσια στο χέρι για να μπω να το δω. Ξεκουράστηκα μετά σε ένα τσιμεντένιο ύψωμα της εσωτερικής αθόρυβης αυλής.
Σε μιάμιση ώρα έκλεινε το Καπαλί Τσαρσί. Αναρωτήθηκα λίγο για το αν έπρεπε να δώσω τις τελευταίες μου δυνάμεις για να ανηφορίσω μέχρι εκεί η να γίνω ένα με το τσιμεντένιο πεζούλι για λίγο ακόμη.
Πέρασα από έναν έλεγχο για να εισέλθω μέσα στο αχανές παζάρι. Περνάς σε πολλά σημεία από ελέγχους, όπως στο metro αλλά και στα εμπορικά κέντρα. Είναι γνωστό πως οτιδήποτε πουλιέται σε αυτήν την καλυμμένη αγορά μπορεί να βρεθεί σε πολύ χαμηλότερη τιμή στα γύρω μαγαζιά. Εξερεύνησα σχεδόν όλα τα δρομάκια. Σε ένα σημείο είχε μαζευτεί κόσμος που παρακολουθούσε μια λεκτική φασαρία. Η μοναδική που είδα εκείνες τις ημέρες.
Στα στενά από το Καπαλί Τζαρσί μέχρι την Αιγυπτιακή αγορά νόμιζες ότι γίνονταν διαδήλωση στις 4 το απόγευμα. Το βάδισμα γινόταν σημειωτών ενίοτε. Περνούσαν συνέχεια άτομα που κουβαλούσαν εμπορεύματα πάνω σε καρότσια. Όλοι προχωρούσαν και όλοι μιλούσαν. Δεν υπήρχε μέρος να σταθείς να πάρεις ανάσα. Μέσα σε αυτό το κομφούζιο εμφανίζονταν ενίοτε μηχανάκια και αυτοκίνητα. Με τους μυς μου σφιγμένους και χωρίς να τα δω όλα έφυγα προς την Αιγυπτιακή αγορά. Πολύ μικρότερη και γεμάτη παλέτες χρωμάτων από τσάγια και μπαχαρικά που γέμιζαν τον χώρο με θεσπέσια αρώματα.
Μέσω ανηφορικών δρόμων βρέθηκα στο Μπλε Τζαμί.
Μετά τον παλιό ιππόδρομο εισήλθα στο εσωτερικό της Αγίας Σοφίας. Λόγω του ότι χρησιμοποιείται σαν τζαμί τα τελευταία χρόνια μπορείς να την δεις δωρεάν. Η είσοδος για το Τοπ Καπί είχε κλείσει.
Μια πολύ καλή και οικονομική επιλογή στην εστίαση είναι τα μαγειρεία. Η αλυσίδα Balkan Lokantasi προτείνεται για την μεγάλη ποικιλία καλομαγειρεμένων φαγητών σε χαμηλές τιμές. Έδωσα δύο ευρώ περίπου για μια μερίδα τουρλού, ένα γιαούρτι, λίγο ψωμί και ένα μπουκαλάκι νερό.
Δεν είχε νυχτώσει ακόμη αλλά ήταν η ώρα που το σώμα έδωσε εντολή ότι τελειώνει η μπαταρία του. Πέρασα με το τραμ από την γέφυρα του Γαλατά την ώρα που βασίλευε ο ήλιος.
Ακινητοποιημένος όπως ήμουν μέσα σε αυτό, παρατηρούσα τον κόσμο καλύτερα. Με εξαίρεση ελάχιστες τουρίστριες οι γυναίκες ήταν όλες ντυμένες πολύ σεμνά και αρκετές με μαντίλες στα κεφάλια. Διέκρινα επίσης μια αγνότητα και ποιότητα σχέσεων από άλλη εποχή.
Το τέρμα ήταν στην στάση Κabatas. Από εκεί παίρνεις ένα τραινάκι που διασχίζει μέσα από ένα τούνελ την ανηφόρα για την πλατεία Ταξίμ χωρίς ενδιάμεσες στάσεις.
Επισκέφτηκα ένα μικρό παντοπωλείο για ανεφοδιασμό και έφτασα στο μικρό διαμέρισμα που θα έμενα. Ήταν στο Tarlabasi. Μισό χιλιόμετρο από την πλατεία. Το διαμέρισμα είχε ένα σαχνισί. Σαν μπαλκόνι κλειστό που προεξείχε από το κτίριο.
Πάντα ήθελα να μείνω σε κάτι τέτοιο. Ακουγόντουσαν παιδάκια που παίζανε έξω και ελάχιστα αυτοκίνητα. Βυθίστηκα στο κρεβάτι και έκανα έναν από τους καλύτερους ύπνους των τελευταίων εβδομάδων πίσω από μια πόρτα με τρεις κλειδαριές.
Ημέρα 2η
Ξύπνησα νωρίς και ασχολήθηκα με γυμναστική ,προσευχή, διαλογισμό, διάβασμα και γράψιμο σκέψεων. Δεν τα θεωρούσα σπατάλη χρόνου γιατί με βοηθούσανε να απολαμβάνω τα πάντα καλύτερα. Έγραψα ένα πρόγραμμα ημέρας όπου έβαλα σε μια σειρά αυτά που ήθελα να δω με απουσία αγχωτικών χρονοδιαγραμμάτων και έφυγα με την αίσθηση του εξερευνητή στα παπούτσια. Το σακίδιο είχε μόνο τα απαραίτητα για την βόλτα πλέον και οι ώμοι μου ένιωσαν αγαλλίαση. Είχε δροσιά και χαιρόσουν να περπατάς.
Έκανα μια γύρα στην πλατεία Ταξίμ. Από πίσω έχει ένα πάρκο που είχε γίνει πολύ γνωστό όταν μένανε σε αυτό διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για το καθεστώς πριν λίγα χρόνια. Το μέρος είναι σπίτι ακόμη για μερικούς αστέγους που γενικά παντού ήταν πολύ λιγότεροι από ότι ανέμενα σε μια χώρα που η οικονομία της καταρρέει και σε μια πόλη που ίσως να έχει και κοντά στα 20 εκατομμύρια πληθυσμό. Δεν στάθηκα για πολύ σε αυτά τα σημεία.
Δίπλα ήταν η περιοχή Cihangir. Διάσημη για την ομορφιά της αλλά παρά τους συνεχείς ελιγμούς δεν βρήκα κάτι που να τράβηξε την φωτογραφική μου ματιά εκτός από μια πολύχρωμη σκάλα. Ίσως να μην πέρασα από τους κατάλληλους δρόμους. Εδώ υπάρχει και ένα φημισμένο τζαμί στο οποίο γίνονταν συντήρηση και δεν μπόρεσα να το δω ολόκληρο.
Από τον παραλιακό δρόμο με το τραμ πήγα ξανά προς το Τοπ Καπί. Περιηγήθηκα μέσα στο πάρκο Γκιούλχανε που ήταν μια όαση γαλήνης δίχως δυνατές ομιλίες, αυτοκίνητα, κορναρίσματα και φωνές από ιμάμηδες. Ανηφόρες και κατηφόρες και εδώ. Οικογένειες κάθονταν στα παγκάκια, είτε στο γκαζόν με τα φαγητά τους και τα θερμό τους όπως και σε όλα τα πάρκα. Είναι σπα αναζωογόνησης για την ψυχή μου τέτοια μέρη.
Το εισιτήριο για το πακέτο Τοπ Καπί, χαρέμι και Αγία Ειρήνη κόστιζε 8€ για έναν ντόπιο και 28€ για έναν ξένο. Αυτή η λογική υπήρχε και σε άλλα αξιοθέατα όπου ζητάνε από τον τουρίστα να πληρώσει το διπλάσιο έως τετραπλάσιο εισιτήριο. Χρησιμοποιώντας έναν δρόμο που είναι δεξιά του μουσείου και που δεν έχει πολύ κόσμο στον έλεγχο είδα την πρώτη αυλή χωρίς εισιτήριο.
Δίπλα από το Τοπ Καπί υπάρχει ένα στενάκι που λέγεται Sogul Cesme με σπίτια που μοιάζουν περισσότερο εκθεσιακά παρά κατοικήσιμα. Από εκεί κατηφόρισα μέχρι τον Βόσπορο για να δω πως φαίνεται το παλάτι από την θάλασσα. Πολύ περισσότερος δρόμος από ότι ανέμενα και τελικά δεν φαίνονταν από εκείνο το σημείο καθόλου το παλάτι. Οι αυτοσχεδιασμοί δεν έχουν πάντα το αποτέλεσμα που περιμένω αλλά δίνουν μια αίσθηση περιπέτειας που χρωματίζει με πιο έντονα χρώματα την κάθε εμπειρία
Last edited:
Λίγο μικρότερα σε σχέση με τα προηγούμενα. Σαν συνολικός όγκος γραπτού κειμένου άλλα τόσα σε σχέση με αυτά που έχω ανεβάσει ήδη. Σε ευχαριστώ και για τα υπόλοιπα που έγραψες. Όταν ήμουν εκεί έγραφα κάθε μέρα τις σημαντικότερες εντυπώσεις μου και για αυτό μπορώ να το παρουσιάσω τώρα το θέμα και με αυτήν την ανάλυση σε κάποια σημεία σαν να είμαι εκεί και να το ζω τώρα και το ίδιο θέλω να νιώσουν φυσικά και αυτοί που διαβάζουν την ιστορία.
