-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
- Thread starter poised
- Ημερομηνία δημιουργίας
poised
Member
- Μηνύματα
- 875
- Likes
- 6.501
Πνομ Πεν: Σιχαμάρα για το ανθρώπινο γένος
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με ήλιο αλλά αργότερα προβλέπονταν πάλι βροχές. Μάλλον όχι όπως της προηγούμενης μέρας σε διάρκεια αλλά δε μπορούσαμε να ξέρουμε και με σιγουριά. Φυσικά δεν μπορούσα να πω ότι περνάγαμε και άσχημα στο ξενοδοχείο, αλλά ήταν η πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι που είχα περάσει μία ολόκληρη μέρα χωρίς να τρέχω εδώ και εκεί και μου δημιουργούσε τύψεις. Δεν είχα και καμία όρεξη να ξεμείνω στην Πνομ Πεν, οπότε έπρεπε να ξεκουνηθούμε και λίγο να δούμε κάτι.
Ξυπνήσαμε με σχετική άνεση καθώς το πρόγραμμα είχε μόνο ένα ακόμα killing ground, το πιο "διάσημο" της χώρας και μία φυλακή "θρύλο" για τον θρήνο που είχε προκαλέσει. Αυτά δυστυχώς είναι τα μόνα τουριστικά αξιοθέατα της Πνομ Πεν, συν το παλάτι και το φτωχό μουσείο που είχα αποφασίσει ότι δε θα πήγαινα. Το έψαξα αρκετά για κάτι άλλο και δε βρήκα τίποτε.
Πήγα με τη βιετναμέζα να πάρουμε καφέ και κάτι να φάμε για πρωινό από πάγκους που βρίσκονταν κοντά εκεί που μέναμε. Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος ότι έγινε έτσι, νομίζω ότι μας είδε ένας οδηγός τουκτουκ που πέρναγε ή είχε παρκάρει εκεί κοντά και μου κόλλησε για να μας πάει αυτός όπου θέλαμε.
Στο παρασκευαστήριο του πάγκου οι σφίγγες έκαναν πάρτι στο ζαχαρόνερο
Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ίσως για εξάσκηση ή γιατί δεν τον είχα και πολύ ανάγκη του έκανα πολύ σκληρό παζάρι και τελικά νομίζω έκλεισα τις δύο διαδρομές για 12 δολάρια και τους δύο μας. Δε θυμάμαι πόσα ζήτησε αρχικά, σίγουρα πολύ παραπάνω, αλλά με γύρω στα 20 θα το έκανα και με 15 θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος, με 12 ένιωθα και λίγο ότι το παράκανα, βέβαια πάντα το πάνω χέρι το έχει ο άλλος και ποτέ δε θα μπει μέσα. Ίσως λόγω της αργίας δεν είχε πολύ δουλειά ή είχα αρχίσει να μαθαίνω το παζάρι.
Ο οδηγός μας είπε ότι κανονικά πρώτα βλέπεις τη φυλακή και μετά το killing ground αλλά επειδή ο καιρός ήταν περίεργος ήταν καλύτερα να πάμε ανάποδα ώστε αν βρέξει μετά να μας πιάσει στο κλειστό χώρο της φυλακής αντί για τον ανοιχτό, οπότε δεχτήκαμε. Μιας που η πρώτη στάση ήταν πιο μακριά είχαμε αρκετό χρόνο να φάμε και να πιούμε με την ησυχία μας στο δρόμο.
Γελάγαμε, πειραζόμασταν και γενικά περνάγαμε καλά, όχι "στις πρόβες και αυτό βγαίνει στον κόσμο", εκεί στο τουκτουκ. Και κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ρε συ, σαν ερωτευμένος κάνω, λες;
Δε ξέρω τι με έπιασε λοιπόν και είπα να το μοιραστώ με την βιετναμέζα. Ξεκινάω να της λέω λοιπόν λίγο μπερδεμένος και ίσως σοβαρός, "you know, I just met you, and this is crazy" και εκεί καταλαβαίνω ότι λέω τα λόγια από το call me maybe και καταλαβαίνοντας πόσο γελοίο πήγαινε να γίνει αυτό που ξεκίνησα, το συνέχισα με το "so here's my number" και εκεί έπιασε και εκείνη το hint και το συνεχίσαμε και οι δύο μαζί γελώντας "so call me maybe". Βρε παραλίγο τι πήγα να πάθω θα με έπαιρνε για τίποτα άβγαλτο να 'ουμ
Α μου λέει, αυτή τη μουσική ακούς; Ε, τι να της πω, εγώ μόνο αυτούς τους στίχους ήξερα και μάλιστα ούτε καν από το original, ούτε και την τραγουδίστρια δεν ήξερα, απλά είχα δει ένα αστείο βιντεάκι από ένα τύπο που τρόλαρε σε μία εφαρμογή που σου πέταγε τυχαία άτομα για βίντεο τσατ.
Φτάσαμε λοιπόν στο killing ground και πήραμε audio guides γιατί και χρόνο είχαμε και δωρεάν ήταν. Εγώ ήξερα ήδη για το μέρος, είχα διαβάσει τόσο στον ταξιδιωτικό οδηγό όσο και στο ίντερνετ παλιότερα όταν είχα ανακαλύψει το εύρος της θηριωδίας του καθεστώτος των Κόκκινων Χμερ.
Δεν είμαι από αυτούς που ανατριχιάζουν με την ιδέα του θανάτου, τους σκελετούς ή φοβούνται τους νεκρούς, τα φαντάσματα και τέτοια, οπότε δεν είχα κάποιο "άγχος" πηγαίνοντας στον χώρο εκεί. Άλλωστε είχα δει και τον άλλον αντίστοιχο στη Μπάταμπανγκ (υπήρχαν δεκάδες σε όλη τη χώρα).
Περπάταγα λοιπόν κάπως διεκπεραιωτικά γιατί φτωχός ήταν ο χώρος, χωράφια κυρίως και πολλές φορές δε καθόμουν να ακούσω όλο το ηχογραφημένο για το κάθε χώρο καθώς το έβρισκα κάπως αργό. Η Βιετναμέζα ήταν πιο τσιτωμένη, δεν ένιωθε άνετα με την ιδέα ότι είχαν πεθάνει τόσες χιλιάδες κόσμου εκεί.
Αυτό εδώ είναι μεταγενέστερο μνημείο
Κάποια στιγμή ξεκίνησαν να πέφτουν μερικές σταγόνες και - όπως συμβαίνει με τις βροχές σε αυτές τις χώρες - όπου φύγει φύγει να βρεις στέγη. Είχαμε μία μικρή απόσταση μεταξύ μας, οπότε η βιετναμέζα γύρισε λίγο πιο πίσω από εκεί που ήταν και εγώ έτρεξα λίγο πιο μπροστά και έτσι μείναμε να κοιταζόμαστε από απόσταση μέχρι να σταματήσει η μπόρα. Μπορούσε να βρέχει και ώρες, αλλά ευτυχώς πήρε κάπου 10-15 λεπτά. Βέβαια μιλάμε για νερό καρέκλες, σε ελάχιστο χώρο πλημμύρησε ο χώρος.
Εκεί λοιπόν που περίμενα, μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω, άρχισα να δίνω περισσότερη προσοχή σε αυτά που λέγονταν στο audio guide. Για το πως έφερναν τους συνήθως ήδη βασανισμένους ανθρώπους νύχτα πάνω σε φορτηγό, πως τους άδειαζαν σε κάτι καλύβες όπου φρόντιζαν να είναι εντελώς σκοτεινά μέσα. Φυσικά όπως πάντα γίνεται στις μαζικές εκτελέσεις για να τους καθησυχάζουν τους έλεγαν είτε ότι θα τους πήγαιναν σε κανονική φυλακή είτε για αποφυλάκιση, ανάλογα την περίπτωση.
Από εδώ το κείμενο σταματάει τα συνήθη χιχιχί χοχοχό και θέλω να σας προειδοποιήσω ότι ίσως για κάποιους να είναι βαρύ. Αν νομίζετε ότι δεν είστε για κάτι τέτοιο αφήστε το. Υποχρεωτική η γονική συναίνεση που λέμε.
Αφού τους βάζανε στην καλύβα ξεκίναγαν μία γεννήτρια που έκανε πολύ δυνατό θόρυβο και υποστήριζε έντονους προβολείς που φώτιζαν τον χώρο και ξεκίναγαν μία ανατριχιαστική (λόγω της κακής ποιότητας και μεγάλης έντασης) κουμμουνιστική μουσική μετά λογύδριων από τα ηχεία για να καλύπτει τους θορύβους.
Τους έβγαζαν έναν έναν ή όταν ήταν οικογένειες σε μικρές ομάδες, μισοτυφλωμένους από τους προβολείς και τους δολοφονούσαν πάνω από λάκκους σκίζοντας την καρωτίδα με το κοφτερό μέρος της βάσης του φύλλου ενός τοπικού φυτού, να μη στομώνουν τα μαχαίρια τους ή προς θεού σπαταλάνε σφαίρες. Δε πέθαιναν πάντα όλοι από το κόψιμο, πολλοί θα θάβονταν λαβωμένοι αλλά ζωντανοί.
Κάπως οι περιγραφές, μαζί με τη καταρρακτώδη βροχή εκείνη την ώρα, με χτύπησαν άσχημα.
Ένιωθα απόγνωση όχι μόνο για την φρικαλεότητα, αλλά γνωρίζοντας από αυτά που είχα διαβάσει τον παραλογισμό του καθεστώτος καταλάβαινα πως σχεδόν όλοι από όσους δολοφονήθηκαν ήταν αθώοι. Αν έκοβες ας πούμε μία μπανάνα από ένα δέντρο γιατί πέθαινες της πείνας θεωρούνταν ότι έκλεβες από την Angkar, την "οργάνωση", το κράτος. Στον κουμμουνιστικό "παράδεισο" εκείνο όλα ανήκαν στην Angkar, ένα ανώνυμο όλο και τίποτα που κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι ήταν. Ήταν αυτό που μισούσες αλλά δεν ήξερες ποιοι ήταν από πίσω, στα πρότυπα του 1984 του Όργουελ. Δεν ξέρω αν αποτέλεσε έμπνευση το βιβλίο αυτό ή ο δρόμος για τον ολοκληρωτισμό έχει το ίδιο μονοπάτι. Η ποινή για οτιδήποτε εναντιωνόταν στην Angkar, όπως το καταλάβαινε ο καθένας που είχε εξουσία, ήταν φυσικά ο θάνατος.
Είχαν κάποια τσιτάτα για να δικαιολογούν στα απλά μυαλά τις πράξεις τους όπως "αν έχεις ένα ζιζάνιο στο χωράφι δεν αρκεί να το κόψεις, πρέπει να το καταστρέψεις από τη ρίζα". Η ρίζα λοιπόν ήταν όλη η οικογένεια όποιου είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Δεκάδες άτομα, από μωρά ως γέρους, περισσότερο για να μην μένουν άλλοι πίσω να σκέφτονται την εκδίκηση. Άλλωστε "καλύτερα να σκοτώσεις έναν αθώο από λάθος παρά να σου ξεφύγει ένας ένοχος από λάθος". "Το να καταστρέψεις δεν αποτελεί ζημιά. Το να διατηρήσεις δεν αποτελεί κέρδος".
Ήταν τόσος ο παραλογισμός αυτών που άκουγα και τέτοια τα νούμερα που με είχε πιάσει απελπισία για την ανημποριά που ένιωθα για αυτούς τους ανθρώπους και ίσως και για τον εαυτό μου αν ποτέ βρεθώ σε μία τέτοια κατάσταση. Ένα τσιγάρο απόσταση είναι ο κόσμος μας από τέτοιες τρέλες.
(συνεχίζεται)
Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με ήλιο αλλά αργότερα προβλέπονταν πάλι βροχές. Μάλλον όχι όπως της προηγούμενης μέρας σε διάρκεια αλλά δε μπορούσαμε να ξέρουμε και με σιγουριά. Φυσικά δεν μπορούσα να πω ότι περνάγαμε και άσχημα στο ξενοδοχείο, αλλά ήταν η πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι που είχα περάσει μία ολόκληρη μέρα χωρίς να τρέχω εδώ και εκεί και μου δημιουργούσε τύψεις. Δεν είχα και καμία όρεξη να ξεμείνω στην Πνομ Πεν, οπότε έπρεπε να ξεκουνηθούμε και λίγο να δούμε κάτι.
Ξυπνήσαμε με σχετική άνεση καθώς το πρόγραμμα είχε μόνο ένα ακόμα killing ground, το πιο "διάσημο" της χώρας και μία φυλακή "θρύλο" για τον θρήνο που είχε προκαλέσει. Αυτά δυστυχώς είναι τα μόνα τουριστικά αξιοθέατα της Πνομ Πεν, συν το παλάτι και το φτωχό μουσείο που είχα αποφασίσει ότι δε θα πήγαινα. Το έψαξα αρκετά για κάτι άλλο και δε βρήκα τίποτε.
Πήγα με τη βιετναμέζα να πάρουμε καφέ και κάτι να φάμε για πρωινό από πάγκους που βρίσκονταν κοντά εκεί που μέναμε. Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος ότι έγινε έτσι, νομίζω ότι μας είδε ένας οδηγός τουκτουκ που πέρναγε ή είχε παρκάρει εκεί κοντά και μου κόλλησε για να μας πάει αυτός όπου θέλαμε.
Στο παρασκευαστήριο του πάγκου οι σφίγγες έκαναν πάρτι στο ζαχαρόνερο
Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ίσως για εξάσκηση ή γιατί δεν τον είχα και πολύ ανάγκη του έκανα πολύ σκληρό παζάρι και τελικά νομίζω έκλεισα τις δύο διαδρομές για 12 δολάρια και τους δύο μας. Δε θυμάμαι πόσα ζήτησε αρχικά, σίγουρα πολύ παραπάνω, αλλά με γύρω στα 20 θα το έκανα και με 15 θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος, με 12 ένιωθα και λίγο ότι το παράκανα, βέβαια πάντα το πάνω χέρι το έχει ο άλλος και ποτέ δε θα μπει μέσα. Ίσως λόγω της αργίας δεν είχε πολύ δουλειά ή είχα αρχίσει να μαθαίνω το παζάρι.
Ο οδηγός μας είπε ότι κανονικά πρώτα βλέπεις τη φυλακή και μετά το killing ground αλλά επειδή ο καιρός ήταν περίεργος ήταν καλύτερα να πάμε ανάποδα ώστε αν βρέξει μετά να μας πιάσει στο κλειστό χώρο της φυλακής αντί για τον ανοιχτό, οπότε δεχτήκαμε. Μιας που η πρώτη στάση ήταν πιο μακριά είχαμε αρκετό χρόνο να φάμε και να πιούμε με την ησυχία μας στο δρόμο.
Γελάγαμε, πειραζόμασταν και γενικά περνάγαμε καλά, όχι "στις πρόβες και αυτό βγαίνει στον κόσμο", εκεί στο τουκτουκ. Και κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ρε συ, σαν ερωτευμένος κάνω, λες;
Δε ξέρω τι με έπιασε λοιπόν και είπα να το μοιραστώ με την βιετναμέζα. Ξεκινάω να της λέω λοιπόν λίγο μπερδεμένος και ίσως σοβαρός, "you know, I just met you, and this is crazy" και εκεί καταλαβαίνω ότι λέω τα λόγια από το call me maybe και καταλαβαίνοντας πόσο γελοίο πήγαινε να γίνει αυτό που ξεκίνησα, το συνέχισα με το "so here's my number" και εκεί έπιασε και εκείνη το hint και το συνεχίσαμε και οι δύο μαζί γελώντας "so call me maybe". Βρε παραλίγο τι πήγα να πάθω θα με έπαιρνε για τίποτα άβγαλτο να 'ουμ
Α μου λέει, αυτή τη μουσική ακούς; Ε, τι να της πω, εγώ μόνο αυτούς τους στίχους ήξερα και μάλιστα ούτε καν από το original, ούτε και την τραγουδίστρια δεν ήξερα, απλά είχα δει ένα αστείο βιντεάκι από ένα τύπο που τρόλαρε σε μία εφαρμογή που σου πέταγε τυχαία άτομα για βίντεο τσατ.
Φτάσαμε λοιπόν στο killing ground και πήραμε audio guides γιατί και χρόνο είχαμε και δωρεάν ήταν. Εγώ ήξερα ήδη για το μέρος, είχα διαβάσει τόσο στον ταξιδιωτικό οδηγό όσο και στο ίντερνετ παλιότερα όταν είχα ανακαλύψει το εύρος της θηριωδίας του καθεστώτος των Κόκκινων Χμερ.
Δεν είμαι από αυτούς που ανατριχιάζουν με την ιδέα του θανάτου, τους σκελετούς ή φοβούνται τους νεκρούς, τα φαντάσματα και τέτοια, οπότε δεν είχα κάποιο "άγχος" πηγαίνοντας στον χώρο εκεί. Άλλωστε είχα δει και τον άλλον αντίστοιχο στη Μπάταμπανγκ (υπήρχαν δεκάδες σε όλη τη χώρα).
Περπάταγα λοιπόν κάπως διεκπεραιωτικά γιατί φτωχός ήταν ο χώρος, χωράφια κυρίως και πολλές φορές δε καθόμουν να ακούσω όλο το ηχογραφημένο για το κάθε χώρο καθώς το έβρισκα κάπως αργό. Η Βιετναμέζα ήταν πιο τσιτωμένη, δεν ένιωθε άνετα με την ιδέα ότι είχαν πεθάνει τόσες χιλιάδες κόσμου εκεί.
Αυτό εδώ είναι μεταγενέστερο μνημείο
Κάποια στιγμή ξεκίνησαν να πέφτουν μερικές σταγόνες και - όπως συμβαίνει με τις βροχές σε αυτές τις χώρες - όπου φύγει φύγει να βρεις στέγη. Είχαμε μία μικρή απόσταση μεταξύ μας, οπότε η βιετναμέζα γύρισε λίγο πιο πίσω από εκεί που ήταν και εγώ έτρεξα λίγο πιο μπροστά και έτσι μείναμε να κοιταζόμαστε από απόσταση μέχρι να σταματήσει η μπόρα. Μπορούσε να βρέχει και ώρες, αλλά ευτυχώς πήρε κάπου 10-15 λεπτά. Βέβαια μιλάμε για νερό καρέκλες, σε ελάχιστο χώρο πλημμύρησε ο χώρος.
Εκεί λοιπόν που περίμενα, μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνω, άρχισα να δίνω περισσότερη προσοχή σε αυτά που λέγονταν στο audio guide. Για το πως έφερναν τους συνήθως ήδη βασανισμένους ανθρώπους νύχτα πάνω σε φορτηγό, πως τους άδειαζαν σε κάτι καλύβες όπου φρόντιζαν να είναι εντελώς σκοτεινά μέσα. Φυσικά όπως πάντα γίνεται στις μαζικές εκτελέσεις για να τους καθησυχάζουν τους έλεγαν είτε ότι θα τους πήγαιναν σε κανονική φυλακή είτε για αποφυλάκιση, ανάλογα την περίπτωση.
Από εδώ το κείμενο σταματάει τα συνήθη χιχιχί χοχοχό και θέλω να σας προειδοποιήσω ότι ίσως για κάποιους να είναι βαρύ. Αν νομίζετε ότι δεν είστε για κάτι τέτοιο αφήστε το. Υποχρεωτική η γονική συναίνεση που λέμε.
Αφού τους βάζανε στην καλύβα ξεκίναγαν μία γεννήτρια που έκανε πολύ δυνατό θόρυβο και υποστήριζε έντονους προβολείς που φώτιζαν τον χώρο και ξεκίναγαν μία ανατριχιαστική (λόγω της κακής ποιότητας και μεγάλης έντασης) κουμμουνιστική μουσική μετά λογύδριων από τα ηχεία για να καλύπτει τους θορύβους.
Τους έβγαζαν έναν έναν ή όταν ήταν οικογένειες σε μικρές ομάδες, μισοτυφλωμένους από τους προβολείς και τους δολοφονούσαν πάνω από λάκκους σκίζοντας την καρωτίδα με το κοφτερό μέρος της βάσης του φύλλου ενός τοπικού φυτού, να μη στομώνουν τα μαχαίρια τους ή προς θεού σπαταλάνε σφαίρες. Δε πέθαιναν πάντα όλοι από το κόψιμο, πολλοί θα θάβονταν λαβωμένοι αλλά ζωντανοί.
Κάπως οι περιγραφές, μαζί με τη καταρρακτώδη βροχή εκείνη την ώρα, με χτύπησαν άσχημα.
Ένιωθα απόγνωση όχι μόνο για την φρικαλεότητα, αλλά γνωρίζοντας από αυτά που είχα διαβάσει τον παραλογισμό του καθεστώτος καταλάβαινα πως σχεδόν όλοι από όσους δολοφονήθηκαν ήταν αθώοι. Αν έκοβες ας πούμε μία μπανάνα από ένα δέντρο γιατί πέθαινες της πείνας θεωρούνταν ότι έκλεβες από την Angkar, την "οργάνωση", το κράτος. Στον κουμμουνιστικό "παράδεισο" εκείνο όλα ανήκαν στην Angkar, ένα ανώνυμο όλο και τίποτα που κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι ήταν. Ήταν αυτό που μισούσες αλλά δεν ήξερες ποιοι ήταν από πίσω, στα πρότυπα του 1984 του Όργουελ. Δεν ξέρω αν αποτέλεσε έμπνευση το βιβλίο αυτό ή ο δρόμος για τον ολοκληρωτισμό έχει το ίδιο μονοπάτι. Η ποινή για οτιδήποτε εναντιωνόταν στην Angkar, όπως το καταλάβαινε ο καθένας που είχε εξουσία, ήταν φυσικά ο θάνατος.
Είχαν κάποια τσιτάτα για να δικαιολογούν στα απλά μυαλά τις πράξεις τους όπως "αν έχεις ένα ζιζάνιο στο χωράφι δεν αρκεί να το κόψεις, πρέπει να το καταστρέψεις από τη ρίζα". Η ρίζα λοιπόν ήταν όλη η οικογένεια όποιου είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Δεκάδες άτομα, από μωρά ως γέρους, περισσότερο για να μην μένουν άλλοι πίσω να σκέφτονται την εκδίκηση. Άλλωστε "καλύτερα να σκοτώσεις έναν αθώο από λάθος παρά να σου ξεφύγει ένας ένοχος από λάθος". "Το να καταστρέψεις δεν αποτελεί ζημιά. Το να διατηρήσεις δεν αποτελεί κέρδος".
Ήταν τόσος ο παραλογισμός αυτών που άκουγα και τέτοια τα νούμερα που με είχε πιάσει απελπισία για την ανημποριά που ένιωθα για αυτούς τους ανθρώπους και ίσως και για τον εαυτό μου αν ποτέ βρεθώ σε μία τέτοια κατάσταση. Ένα τσιγάρο απόσταση είναι ο κόσμος μας από τέτοιες τρέλες.
(συνεχίζεται)
Last edited:
poised
Member
- Μηνύματα
- 875
- Likes
- 6.501
Σταμάτησε η βροχή και συνεχίσαμε μέχρι κάπου πιο πέρα που ξεκίνησε πάλι για άλλο τόσο.
Είχα διαβάσει κάπου, ίσως εκεί σε κάποια πινακίδα στο χώρο, ότι όταν βρέχει βγαίνουν τα κόκαλα μέσα από το χώμα στην επιφάνεια, να μην τα πατάς. Είχα θεωρήσει ότι ήταν υπερβολή για να τονίσουν των αριθμό των νεκρών που ήταν θαμμένοι εκεί (20000 τουλάχιστον). Στις ανασκαφές που έγιναν στα σημεία που ήταν εμφανή ότι έχουν επιχωματώσεις ανέκτησαν σκελετούς και κρανία από κάπου 8-9 χιλιάδες νεκρούς και μετά αποφάσισαν να σταματήσουν να σκάβουν, το έδωσαν σε μία ιδιωτική εταιρία διαχείρισης για 30 χρόνια και το μετέτρεψαν σε τουριστικό προϊόν.
Ε λοιπόν, δεν είναι αστείο αυτό με τα κόκαλα, συμβαίνει. Δεν ξέρω πως ανεβαίνουν στην επιφάνεια με τη βροχή, αλλά σε μονοπάτι που είχα περπατήσει νωρίτερα και δεν είχε τίποτα μετά τη βροχή έβλεπα φρέσκα θραύσματα από κόκαλα πάνω.
Τι άλλο μπορεί να πει "καμπότζη" από ένα κόκορα με λοφίο που κυκλοφορεί σε αυτό τον χώρο
Την επόμενη παράγραφο ίσως την βρείτε αρκετά σκληρή.
Σε ένα σημείο υπάρχει ένα δέντρο στο οποίο σκοτώνανε τα μωρά. Τα πιάνανε από τα πόδια, τα περιστρέφανε στον αέρα και τα χτύπαγαν με φόρα με το κεφάλι στον κορμό πριν τα πετάξουν στο λάκκο, πολλές φορές με τους γονείς τους εκεί να βλέπουν πριν έρθει και η σειρά τους.
Οι εκτελεστές ήταν αγράμματοι έφηβοι που μετά από συνεχείς κακοποιήσεις γίνονταν άβουλα όντα. Και αν τολμούσαν να δείξουν οτιδήποτε λιγότερο από κτηνώδη αγριότητα μπορεί να βρίσκονταν αυτοί στη θέση των θυμάτων (συνέβαινε). Δε μπορεί να νιώθεις οίκτο ή να έχεις δεύτερες σκέψεις με τους εχθρούς της Angkar και ήδη μετά το δεύτερο χρόνο του καθεστώτος ο παραλογισμός είχε ξεφύγει.
Στο μνημείο που είχα βάλει νωρίτερα έχουν τοποθετήσει στο εσωτερικό περίπου 5000 κρανία.
Έφυγα από εκεί βαρύς, σαν τον καιρό που στο μεταξύ είχε αλλάξει.
Η επόμενη στάση ήταν ένα πρώην σχολείο που κατά τη διάρκεια του καθεστώτος είχε μετατραπεί στη περιβόητη φυλακή βασανιστηρίων S21. Από όσους μπήκαν εκεί νομίζω 30.000 άτομα, δεν βγήκε κανείς ζωντανός, με εξαίρεση 7 άτομα την μέρα της απελευθέρωσης, οι περισσότεροι από τους οποίους γλίτωσαν κατά λάθος. Πριν εκδιωχθούν τήρησαν τις οδηγίες να μη μείνει κανένας ζωντανός. Έναν από τους 7 τον άφησαν ας πούμε γιατί νόμιζαν πως τον είχαν ήδη σκοτώσει.
Η φυλακή αυτή στην πράξη ήταν χώρος βασανιστηρίων για απόσπαση "ομολογιών" πριν την εκτέλεση. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες που το βασικό άγχος τους ήταν να μη τους αυτοκτονήσει κανείς πριν προλάβουν να τελειώσουν μαζί του.
Φωτογραφίες από τα δωμάτια βασανιστηρίων όπως βρέθηκαν με τους βασανιζόμενους δολοφονημένους στα γρήγορα μερικές ώρες πριν
Οι κανόνες της φυλακής. Τα αγγλικά είναι απαράδεκτα αλλά μπορεί κάποιος να πάρει μία ιδέα.
Ένα από τα βασανιστήρια ήταν η ανάρτηση από τα δεμένα πίσω από τους ώμους χέρια, γυμνούς κάτω από τον ήλιο.
Το κοτετσόσυρμα το πρόσθεσαν αργότερα αφού κάποιοι άρχισαν να πηδάνε από τα μπαλκόνια όταν μεταφέρονταν για να γλιτώσουν.
Οι αίθουσες που είχαν μετατραπεί σε κελιά. Τους έβαζαν δεμένους και περιορισμένους σε άβολες θέσεις. Απαγορευόταν να κάνεις οτιδήποτε χωρίς άδεια, ακόμα και να κουνηθείς. Απαγορευόταν να μιλήσεις με οποιοδήποτε. Τουαλέτα δεν υπήρχε, τα έκανες εκεί και δεν καθάριζε κανείς. Ο θάνατος ήταν λύτρωση.
Κρατούμενος της φυλακής υπήρξε μέχρι και ο πρώην διοικητής της. Και παρόλο που ήταν σκυλί του καθεστώτος φυσικά "ομολόγησε" ότι ήταν πράκτορας δύο τριών ξένων δυνάμεων.
Θα βάλω μία τελεία εδώ παρόλο που πολλά μπορούν να ειπωθούν ακόμα. Για την δικαιοσύνη που δεν υπήρξε ποτέ για όλα αυτά τα εγκλήματα, για τις πληγές που είναι άγνωστο πόσες γενιές θα χρειαστούν για να κλείσουν, την δικτατορία που συνεχίζει την διακυβέρνηση και τον ρόλο των Αμερικάνων στο πραξικόπημα, την ισοπέδωση της χώρας και την υποστήριξη (!) μετά την πτώση των ερυθρών Χμερ. Για 10+ χρόνια αναγνώριζαν σαν κυβέρνηση το εκδιωχθέν καθεστώς του Πολ Ποτ που δρούσε από την βόρεια Ταϊλάνδη σφαγιάζοντας χωριά της Καμπότζης όποτε μπορούσε, απλά και μόνο γιατί δεν τους άρεσε το δημιουργηθέν αντίθετο.
Είχα διαβάσει κάπου, ίσως εκεί σε κάποια πινακίδα στο χώρο, ότι όταν βρέχει βγαίνουν τα κόκαλα μέσα από το χώμα στην επιφάνεια, να μην τα πατάς. Είχα θεωρήσει ότι ήταν υπερβολή για να τονίσουν των αριθμό των νεκρών που ήταν θαμμένοι εκεί (20000 τουλάχιστον). Στις ανασκαφές που έγιναν στα σημεία που ήταν εμφανή ότι έχουν επιχωματώσεις ανέκτησαν σκελετούς και κρανία από κάπου 8-9 χιλιάδες νεκρούς και μετά αποφάσισαν να σταματήσουν να σκάβουν, το έδωσαν σε μία ιδιωτική εταιρία διαχείρισης για 30 χρόνια και το μετέτρεψαν σε τουριστικό προϊόν.
Ε λοιπόν, δεν είναι αστείο αυτό με τα κόκαλα, συμβαίνει. Δεν ξέρω πως ανεβαίνουν στην επιφάνεια με τη βροχή, αλλά σε μονοπάτι που είχα περπατήσει νωρίτερα και δεν είχε τίποτα μετά τη βροχή έβλεπα φρέσκα θραύσματα από κόκαλα πάνω.
Τι άλλο μπορεί να πει "καμπότζη" από ένα κόκορα με λοφίο που κυκλοφορεί σε αυτό τον χώρο
Την επόμενη παράγραφο ίσως την βρείτε αρκετά σκληρή.
Σε ένα σημείο υπάρχει ένα δέντρο στο οποίο σκοτώνανε τα μωρά. Τα πιάνανε από τα πόδια, τα περιστρέφανε στον αέρα και τα χτύπαγαν με φόρα με το κεφάλι στον κορμό πριν τα πετάξουν στο λάκκο, πολλές φορές με τους γονείς τους εκεί να βλέπουν πριν έρθει και η σειρά τους.
Οι εκτελεστές ήταν αγράμματοι έφηβοι που μετά από συνεχείς κακοποιήσεις γίνονταν άβουλα όντα. Και αν τολμούσαν να δείξουν οτιδήποτε λιγότερο από κτηνώδη αγριότητα μπορεί να βρίσκονταν αυτοί στη θέση των θυμάτων (συνέβαινε). Δε μπορεί να νιώθεις οίκτο ή να έχεις δεύτερες σκέψεις με τους εχθρούς της Angkar και ήδη μετά το δεύτερο χρόνο του καθεστώτος ο παραλογισμός είχε ξεφύγει.
Στο μνημείο που είχα βάλει νωρίτερα έχουν τοποθετήσει στο εσωτερικό περίπου 5000 κρανία.
Έφυγα από εκεί βαρύς, σαν τον καιρό που στο μεταξύ είχε αλλάξει.
Η επόμενη στάση ήταν ένα πρώην σχολείο που κατά τη διάρκεια του καθεστώτος είχε μετατραπεί στη περιβόητη φυλακή βασανιστηρίων S21. Από όσους μπήκαν εκεί νομίζω 30.000 άτομα, δεν βγήκε κανείς ζωντανός, με εξαίρεση 7 άτομα την μέρα της απελευθέρωσης, οι περισσότεροι από τους οποίους γλίτωσαν κατά λάθος. Πριν εκδιωχθούν τήρησαν τις οδηγίες να μη μείνει κανένας ζωντανός. Έναν από τους 7 τον άφησαν ας πούμε γιατί νόμιζαν πως τον είχαν ήδη σκοτώσει.
Η φυλακή αυτή στην πράξη ήταν χώρος βασανιστηρίων για απόσπαση "ομολογιών" πριν την εκτέλεση. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες που το βασικό άγχος τους ήταν να μη τους αυτοκτονήσει κανείς πριν προλάβουν να τελειώσουν μαζί του.
Φωτογραφίες από τα δωμάτια βασανιστηρίων όπως βρέθηκαν με τους βασανιζόμενους δολοφονημένους στα γρήγορα μερικές ώρες πριν
Οι κανόνες της φυλακής. Τα αγγλικά είναι απαράδεκτα αλλά μπορεί κάποιος να πάρει μία ιδέα.
Ένα από τα βασανιστήρια ήταν η ανάρτηση από τα δεμένα πίσω από τους ώμους χέρια, γυμνούς κάτω από τον ήλιο.
Το κοτετσόσυρμα το πρόσθεσαν αργότερα αφού κάποιοι άρχισαν να πηδάνε από τα μπαλκόνια όταν μεταφέρονταν για να γλιτώσουν.
Οι αίθουσες που είχαν μετατραπεί σε κελιά. Τους έβαζαν δεμένους και περιορισμένους σε άβολες θέσεις. Απαγορευόταν να κάνεις οτιδήποτε χωρίς άδεια, ακόμα και να κουνηθείς. Απαγορευόταν να μιλήσεις με οποιοδήποτε. Τουαλέτα δεν υπήρχε, τα έκανες εκεί και δεν καθάριζε κανείς. Ο θάνατος ήταν λύτρωση.
Κρατούμενος της φυλακής υπήρξε μέχρι και ο πρώην διοικητής της. Και παρόλο που ήταν σκυλί του καθεστώτος φυσικά "ομολόγησε" ότι ήταν πράκτορας δύο τριών ξένων δυνάμεων.
Θα βάλω μία τελεία εδώ παρόλο που πολλά μπορούν να ειπωθούν ακόμα. Για την δικαιοσύνη που δεν υπήρξε ποτέ για όλα αυτά τα εγκλήματα, για τις πληγές που είναι άγνωστο πόσες γενιές θα χρειαστούν για να κλείσουν, την δικτατορία που συνεχίζει την διακυβέρνηση και τον ρόλο των Αμερικάνων στο πραξικόπημα, την ισοπέδωση της χώρας και την υποστήριξη (!) μετά την πτώση των ερυθρών Χμερ. Για 10+ χρόνια αναγνώριζαν σαν κυβέρνηση το εκδιωχθέν καθεστώς του Πολ Ποτ που δρούσε από την βόρεια Ταϊλάνδη σφαγιάζοντας χωριά της Καμπότζης όποτε μπορούσε, απλά και μόνο γιατί δεν τους άρεσε το δημιουργηθέν αντίθετο.
Last edited:
poised
Member
- Μηνύματα
- 875
- Likes
- 6.501
Σιχανουκβιλ: Πόλη όνομα και πράμα (και η τρελή)
Μετά την Πνομ Πεν ήταν στο πρόγραμμα η Σιχανούκβιλ, κάπου 200χλμ ΝΔ της Πνομ Πεν. Τα παλιά τα χρόνια, πριν τα κάνουν πουτάνα όλα οι αμερικάνοι, ήταν μία ακμάζουσα πόλη με δυνατό εμπόριο. Στη συνέχεια, όπως όλη η χώρα, είχε καταστραφεί. Παρέμενε παρόλα αυτά το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και ταυτόχρονα η παραλία της ήταν ο "παραθεριστικός" χώρος των νεόπλουτων της πρωτεύουσας για τα ΣΚ και αργίες και το σημείο από το οποίο μπορούσες να πας στο πρακτικά μοναδικό μεγάλο νησί της Καμπότζης, το Κο Ρονγκ. Επίσης στα όρια της πόλης ξεκίναγε μία μεγάλη παραλία που μερικά χιλιόμετρα μακριά, στην περιοχή της Otres, είχε δημιουργηθεί μία μικρή κοινότητα ξένων που είχαν βρει το σημείο ειδυλλιακό.
Η Σιχανούκβιλ είχε επίσης κάτι ακόμα σημαντικό, πρεσβεία του Βιετνάμ. Οι πληροφορίες λέγανε ότι έβγαζε τη βίζα πιο γρήγορα και πιο αβάδιστα από την πρεσβεία στη Πνομ Πεν που σχεδόν πάντα εξαντλούσε το χρονικό διάστημα που έδινε ο νόμος (νομίζω 5 εργάσιμες, δηλαδή τουλάχιστον μία βδομάδα αναμονή) και σου έβγαζε και λίγο την πίστη με τα χαρτιά, ειδικά αν δεν έδινες γρηγορόσημο. Ακόμα καλύτερα λοιπόν για μένα μιας που χρειαζόμουν τη χάρτινη βίζα για να περάσω μετά στο Βιετνάμ οδικώς, η visa on arrival τότε ίσχυε μόνο για είσοδο αεροπορικώς. Το πλάνο λοιπόν ήταν να κάνω την αίτηση για βίζα εκεί, να πάω στο Κο Ρονγκ, να επιστρέψω 2-3 μέρες μετά για την παραλαβή ώστε μετά οδικώς και παραλιακώς να έμπαινα Βιετνάμ και να το έπιανα από κάτω μέχρι πάνω.
Α ναι, θα συνέχιζα στο Βιετνάμ, ούτε καν μου είχε περάσει από το μυαλό να τελειώσω το ταξίδι εκεί. Επειδή θα το σκεφτήκατε, η βιετναμέζα δεν είχε παίξει μεγάλο ρόλο στην απόφαση αυτή. Καλώς ή κακώς δε είχα κανένα άγχος πια να γυρίσω.
Είπα στη βιετναμέζα τι σκεφτόμουν να κάνω και της πρότεινα να έρθει μαζί, αλλά αυτή ήθελε να γυρίσει πίσω στη Σαιγκόν κυρίως γιατί δεν είχε αρκετά λεφτά μαζί της και δευτερευόντως γιατί δεν είχε προγραμματίσει να λείπει τόσες μέρες. Φεύγοντας από Σιεμ Ριεπ είχε σε δολάρια ότι της είχε περισσέψει συν κάποια βιετναμέζικα που δεν είχε αλλάξει αλλά δεν είχε δυνατότητα να βγάλει εύκολα άλλα λεφτά στη χώρα.
Έλα της λέω μη τρελαίνεσαι, αν μπορείς να λείψεις κανόνισέ το και καλύπτω εγώ τα έξοδα τώρα και όταν πάμε Βιετνάμ μου τα δίνεις σε βιετναμέζικα, έτσι και αλλιώς θα χρειαστώ συνάλλαγμα. Συμφώνησε. Μπορούσε να κάνει και αλλιώς με τέτοιο γόη που έμπλεξε; Στην ανάγκη θα της χόρευα "μην αντιστέκεσαι" και θα την έριχνα. ΜΗ ΓΙΟΥΧΑΡΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΗΣΥΧΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Εκείνο το καιρό είχε ξεκινήσει πάλι η σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε Πνομ Πεν και Σιχανούκβιλ και σκέφτηκα να πάμε έτσι, στην Ταυλάνδη το είχα χαρεί πολύ με τα τρένα. Όμως από αυτά που διάβασα από reviews οι ράγες ήταν σε άθλια κατάσταση, χτυπιόσουν σαν τα παγάκια σε φραπεδιέρα μέσα στο τρένο και τελικά καταλήξαμε στο λεωφορείο που και πρωί έφευγε και θα φτάναμε λογική ώρα και πιο φτηνό ήταν και πιο γρήγορο. Είχαν πάθει ΟΣΕ και αυτοί στη Καμπότζη αλλά τουλάχιστον είχαν κάτι δεκαετίες καταστροφής για δικαιολογία, εμείς;
Πήραμε το λεωφορείο για τις 4-5 ώρες ταξίδι, δε θυμάμαι ακριβώς. Η βιετναμέζα μου είπε ότι τα λεωφορεία "την πιάνουν", δηλαδή ανακατεύεται, οπότε κούμπωσε μία δραμαμίνη και την έπεσε για ύπνο. Εγώ από την άλλη συνήθως την έβγαζα στο ίντερνετ, είτε για να διαβάσω για το μέρος που πήγαινα ή για επόμενο, είτε για να κλείσω το κατάλυμα είτε για να στείλω κάποιο update στους φίλους.
Πάνω που είχαμε ξεκινήσει κάνα μισάωρο και είχε κοιμηθεί η Βιετναμέζα μου στέλνει μήνυμα η καμποτζιανή "πρώην". Είχε επιστρέψει στη Πνομ Πεν και με ρώταγε αν ήμουν ακόμα στη πόλη για να πάμε κάπου για καφέ.
Ρε συ της λέω, μόλις έφυγα για Σιχανούκβιλ, γιατί δε μου είπες κάτι νωρίτερα; Είχε μπλέξει στο χωριό, πολλά πράγματα να κάνει και να επισκεφτεί συγγενείς κλπ, οι μέρες πριν ήταν μέσα στη πίεση και τέτοια. Της είπα και εγώ ότι κατάλαβα ήδη από πριν φύγω από τη Μπάταμπανγκ ότι ήταν στην πίεση και γι αυτό δεν της είπα κάτι άλλο, ούτε ότι έφευγα. Και τη βιετναμέζα να μην είχα πάλι δεν θα είχα στείλει γιατί δεν έπιανα καλά vibes. Με άρχισε στο ότι κρίμα που έφευγα γιατί εκείνη τη μέρα είχε αρκετές ώρες άδεια ανάμεσα στη δουλειά και θα μπορούσαμε να βρεθούμε. E, τι να κάνουμε, κρίμα αλλά του λέιτ. Βέβαια από την άλλη θα ήταν μαλακία να έλεγα στη βιετναμέζα να κάτσει στο ξενοδοχείο μόνη της να πάω να δω μία πρώην μου εγώ και να τα ξαναλέγαμε μετά, δεν είναι όλος ο κόσμος σουηδία, οπότε ήταν και κάπως ανακουφιστικό έτσι όπως ήρθε. Και προς το τέλος της συνομιλίας μου πετάει και ένα, α, δε σου είπα, σε δύο μήνες παντρεύομαι.
Και γιατί δεν είπες κάτι ρε συ και σε ενοχλούσα; Ε, θα στο έλεγα.
Κατάλαβα ότι τις προηγούμενες μέρες που απάνταγε περίεργα πιθανώς προσπαθούσε να κρύψει τις συνομιλίες μας από τον λεγάμενο. Δε πιστεύω ότι είχε κάτι πονηρό στο μυαλό της, ίσως να μην ήθελε να ανακατέψει πράγματα αλλά ούτε να φανεί αγενής μαζί μου. Κάποιοι άνθρωποι μοιράζονται τα πάντα στις σχέσεις κάποιοι φυλάνε πισινές και προστατεύουν την ιδέα που έχει ο άλλος για αυτούς με αυτό το τρόπο. Δεν υπήρχε λόγος να ρωτήσω λεπτομέρειες, απλά της ευχήθηκα τα καλύτερα. Ένα χρόνο μετά είχε μωρό.
(συνεχίζεται)
Μετά την Πνομ Πεν ήταν στο πρόγραμμα η Σιχανούκβιλ, κάπου 200χλμ ΝΔ της Πνομ Πεν. Τα παλιά τα χρόνια, πριν τα κάνουν πουτάνα όλα οι αμερικάνοι, ήταν μία ακμάζουσα πόλη με δυνατό εμπόριο. Στη συνέχεια, όπως όλη η χώρα, είχε καταστραφεί. Παρέμενε παρόλα αυτά το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και ταυτόχρονα η παραλία της ήταν ο "παραθεριστικός" χώρος των νεόπλουτων της πρωτεύουσας για τα ΣΚ και αργίες και το σημείο από το οποίο μπορούσες να πας στο πρακτικά μοναδικό μεγάλο νησί της Καμπότζης, το Κο Ρονγκ. Επίσης στα όρια της πόλης ξεκίναγε μία μεγάλη παραλία που μερικά χιλιόμετρα μακριά, στην περιοχή της Otres, είχε δημιουργηθεί μία μικρή κοινότητα ξένων που είχαν βρει το σημείο ειδυλλιακό.
Η Σιχανούκβιλ είχε επίσης κάτι ακόμα σημαντικό, πρεσβεία του Βιετνάμ. Οι πληροφορίες λέγανε ότι έβγαζε τη βίζα πιο γρήγορα και πιο αβάδιστα από την πρεσβεία στη Πνομ Πεν που σχεδόν πάντα εξαντλούσε το χρονικό διάστημα που έδινε ο νόμος (νομίζω 5 εργάσιμες, δηλαδή τουλάχιστον μία βδομάδα αναμονή) και σου έβγαζε και λίγο την πίστη με τα χαρτιά, ειδικά αν δεν έδινες γρηγορόσημο. Ακόμα καλύτερα λοιπόν για μένα μιας που χρειαζόμουν τη χάρτινη βίζα για να περάσω μετά στο Βιετνάμ οδικώς, η visa on arrival τότε ίσχυε μόνο για είσοδο αεροπορικώς. Το πλάνο λοιπόν ήταν να κάνω την αίτηση για βίζα εκεί, να πάω στο Κο Ρονγκ, να επιστρέψω 2-3 μέρες μετά για την παραλαβή ώστε μετά οδικώς και παραλιακώς να έμπαινα Βιετνάμ και να το έπιανα από κάτω μέχρι πάνω.
Α ναι, θα συνέχιζα στο Βιετνάμ, ούτε καν μου είχε περάσει από το μυαλό να τελειώσω το ταξίδι εκεί. Επειδή θα το σκεφτήκατε, η βιετναμέζα δεν είχε παίξει μεγάλο ρόλο στην απόφαση αυτή. Καλώς ή κακώς δε είχα κανένα άγχος πια να γυρίσω.
Είπα στη βιετναμέζα τι σκεφτόμουν να κάνω και της πρότεινα να έρθει μαζί, αλλά αυτή ήθελε να γυρίσει πίσω στη Σαιγκόν κυρίως γιατί δεν είχε αρκετά λεφτά μαζί της και δευτερευόντως γιατί δεν είχε προγραμματίσει να λείπει τόσες μέρες. Φεύγοντας από Σιεμ Ριεπ είχε σε δολάρια ότι της είχε περισσέψει συν κάποια βιετναμέζικα που δεν είχε αλλάξει αλλά δεν είχε δυνατότητα να βγάλει εύκολα άλλα λεφτά στη χώρα.
Έλα της λέω μη τρελαίνεσαι, αν μπορείς να λείψεις κανόνισέ το και καλύπτω εγώ τα έξοδα τώρα και όταν πάμε Βιετνάμ μου τα δίνεις σε βιετναμέζικα, έτσι και αλλιώς θα χρειαστώ συνάλλαγμα. Συμφώνησε. Μπορούσε να κάνει και αλλιώς με τέτοιο γόη που έμπλεξε; Στην ανάγκη θα της χόρευα "μην αντιστέκεσαι" και θα την έριχνα. ΜΗ ΓΙΟΥΧΑΡΕΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΗΣΥΧΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Εκείνο το καιρό είχε ξεκινήσει πάλι η σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε Πνομ Πεν και Σιχανούκβιλ και σκέφτηκα να πάμε έτσι, στην Ταυλάνδη το είχα χαρεί πολύ με τα τρένα. Όμως από αυτά που διάβασα από reviews οι ράγες ήταν σε άθλια κατάσταση, χτυπιόσουν σαν τα παγάκια σε φραπεδιέρα μέσα στο τρένο και τελικά καταλήξαμε στο λεωφορείο που και πρωί έφευγε και θα φτάναμε λογική ώρα και πιο φτηνό ήταν και πιο γρήγορο. Είχαν πάθει ΟΣΕ και αυτοί στη Καμπότζη αλλά τουλάχιστον είχαν κάτι δεκαετίες καταστροφής για δικαιολογία, εμείς;
Πήραμε το λεωφορείο για τις 4-5 ώρες ταξίδι, δε θυμάμαι ακριβώς. Η βιετναμέζα μου είπε ότι τα λεωφορεία "την πιάνουν", δηλαδή ανακατεύεται, οπότε κούμπωσε μία δραμαμίνη και την έπεσε για ύπνο. Εγώ από την άλλη συνήθως την έβγαζα στο ίντερνετ, είτε για να διαβάσω για το μέρος που πήγαινα ή για επόμενο, είτε για να κλείσω το κατάλυμα είτε για να στείλω κάποιο update στους φίλους.
Πάνω που είχαμε ξεκινήσει κάνα μισάωρο και είχε κοιμηθεί η Βιετναμέζα μου στέλνει μήνυμα η καμποτζιανή "πρώην". Είχε επιστρέψει στη Πνομ Πεν και με ρώταγε αν ήμουν ακόμα στη πόλη για να πάμε κάπου για καφέ.
Ρε συ της λέω, μόλις έφυγα για Σιχανούκβιλ, γιατί δε μου είπες κάτι νωρίτερα; Είχε μπλέξει στο χωριό, πολλά πράγματα να κάνει και να επισκεφτεί συγγενείς κλπ, οι μέρες πριν ήταν μέσα στη πίεση και τέτοια. Της είπα και εγώ ότι κατάλαβα ήδη από πριν φύγω από τη Μπάταμπανγκ ότι ήταν στην πίεση και γι αυτό δεν της είπα κάτι άλλο, ούτε ότι έφευγα. Και τη βιετναμέζα να μην είχα πάλι δεν θα είχα στείλει γιατί δεν έπιανα καλά vibes. Με άρχισε στο ότι κρίμα που έφευγα γιατί εκείνη τη μέρα είχε αρκετές ώρες άδεια ανάμεσα στη δουλειά και θα μπορούσαμε να βρεθούμε. E, τι να κάνουμε, κρίμα αλλά του λέιτ. Βέβαια από την άλλη θα ήταν μαλακία να έλεγα στη βιετναμέζα να κάτσει στο ξενοδοχείο μόνη της να πάω να δω μία πρώην μου εγώ και να τα ξαναλέγαμε μετά, δεν είναι όλος ο κόσμος σουηδία, οπότε ήταν και κάπως ανακουφιστικό έτσι όπως ήρθε. Και προς το τέλος της συνομιλίας μου πετάει και ένα, α, δε σου είπα, σε δύο μήνες παντρεύομαι.
Και γιατί δεν είπες κάτι ρε συ και σε ενοχλούσα; Ε, θα στο έλεγα.
Κατάλαβα ότι τις προηγούμενες μέρες που απάνταγε περίεργα πιθανώς προσπαθούσε να κρύψει τις συνομιλίες μας από τον λεγάμενο. Δε πιστεύω ότι είχε κάτι πονηρό στο μυαλό της, ίσως να μην ήθελε να ανακατέψει πράγματα αλλά ούτε να φανεί αγενής μαζί μου. Κάποιοι άνθρωποι μοιράζονται τα πάντα στις σχέσεις κάποιοι φυλάνε πισινές και προστατεύουν την ιδέα που έχει ο άλλος για αυτούς με αυτό το τρόπο. Δεν υπήρχε λόγος να ρωτήσω λεπτομέρειες, απλά της ευχήθηκα τα καλύτερα. Ένα χρόνο μετά είχε μωρό.
(συνεχίζεται)
Last edited:
paefstra
Member
- Μηνύματα
- 13.030
- Likes
- 41.019
Η ιστορια ειναι εφαμιλλη των Πανθεων αλλα στην Ανατολικη Ασια. Μυστικα, ψεμματα, απιστιες, παθη.
poised
Member
- Μηνύματα
- 875
- Likes
- 6.501
Εντάξει το παράκανες και εσύ.
paefstra
Member
- Μηνύματα
- 13.030
- Likes
- 41.019
ΕΓΩ το παρακανα? Που διαβαζα η αθωα ποσο γερα στερεωμενο ηταν το κρεβατι της κουκετας κι αναρωτιομουν τι στο καλο, στατικη μελετη των χοστελ εκπονει?
Μεχρι να διαβασω τα Σοδομα και τα Γομορρρρα...
Και το παρακανα εγω?
Μεχρι να διαβασω τα Σοδομα και τα Γομορρρρα...
Και το παρακανα εγω?
poised
Member
- Μηνύματα
- 875
- Likes
- 6.501
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Ας το παραδεχτούμε δεν είναι κακό, από ένα σημείο και μετά όλοι γι' αυτό τη διαβάζουμε την ιστορία, όχι για την Καμπότζη...
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.570
- Likes
- 12.762
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Βάλε εμένα που περίμενα απ αυτόν να μάθω για το Βιετνάμ;Ας το παραδεχτούμε δεν είναι κακό, από ένα σημείο και μετά όλοι γι' αυτό τη διαβάζουμε την ιστορία, όχι για την Καμπότζη...
poised
Member
- Μηνύματα
- 875
- Likes
- 6.501
Όπως τη βρίσκετε παιδιά, εγώ θα τα γράψω έτσι και αλλιώς!Ας το παραδεχτούμε δεν είναι κακό, από ένα σημείο και μετά όλοι γι' αυτό τη διαβάζουμε την ιστορία, όχι για την Καμπότζη...
Στην αρχή αρχή της ιστορίας, που δεν ήμουν και σίγουρος πως (και κυρίως αν) θα πάει, είχα γράψει:
Τουλάχιστον προειδοποίησα.
Βιάστηκες και εσύ, δε περίμενες 3-4 χρονάκια να την τελειώσω πρώτα και να πας μετά.Βάλε εμένα που περίμενα απ αυτόν να μάθω για το Βιετνάμ;
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιμένω κι ένα αίσθημα από Λάος μεριά για να ολοκληρωθεί η Ινδοκίνα, όχι τίποτ' άλλο.
Εκπομπές Travelstories
