evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.952
- Likes
- 16.670
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
4η ημέρα Empire State Building-Κρουαζιέρα-Νότιο Μανχάταν-Madison Square Garden και......το ατύχημα της Μαριάννας
Δεν ξέρω αν φταίει το τζετ λαγκ ή η ανυπομονησία για να ξεκινήσει η κάθε μέρα πάντως το μάτι άνοιγε από τις 6 και δεν είχαμε ύπνο με τίποτα. Αυτό είχε το καλό ότι μέχρι τις 8 είμαστε στο δρόμο και δεν συναντήσαμε ουρές πουθενά.
Η μέρα άρχισε πάλι από το μίνι μάρκετ όπου πήγα να πάρω τον καφέ μου και να καπνίσω πριν ανέβω πάλι σπίτι, στη γωνία όμως πριν φτάσω είχε ασυνήθιστη κίνηση για τόσο νωρίς...Δύο μεγάλα φορτηγά με συρόμενα είχαν σχεδόν κλείσει το δρόμο και υπήρχε πυρετός εργασιών. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη του μάρκετ τι συμβαίνει και μου απάντησε κάποιο σετ για γύρισμα ετοιμάζουν δεν είναι τίποτα!
Απλά, καθημερινά πράγματα που συναντάς στη γειτονιά σου στη Νέα Υόρκη, δεν είναι και τίποτα
Τελειώσαμε το πρωινό μας και μέχρι τις 8.30 είχαμε ήδη φτάσει έξω από το Empire State και περιμέναμε ν ανοίξει! Δεν περιμέναμε σχεδόν καθόλου και στις 9 φύγαμε με το ασανσέρ σφαίρα κατευθείαν επάνω.
Τώρα τι να πω και τι να περιγράψω...Τα έχουν γράψει και άλλοι πολλοί εδώ μέσα και το συναίσθημα της πρώτης φοράς το γνωρίζουν όλοι όσοι το βίωσαν...Την πρώτη φορά που βλέπεις κάτι από πολύ ψηλά...Το δέος που σε κυριεύει είτε αντικρίζεις φύση, είτε νερό ή μια αχανή μητρόπολη όπως στην προκειμένη.
Panoramic!
Κρέμασα τα χέρια έξω από τα πλέγματα για να τη βγάλω αυτή! Ιλιγγος!
Δυστυχώς δεν έχουμε μια πολύ καλή φωτογραφική μηχανή για να έχω τις απίθανες φωτογραφίες που έχουν οι φίλοι εδώ μέσα αλλά φοβάμαι πως ακόμα κ αν αποκτήσω μία, θα πέσει στο λάθος άνθρωπο...Δεν μου αρέσει καθόλου προτιμώ να τραβούν οι άλλοι τις φωτογραφίες και γω να χαζεύω το τοπίο κι όσες βλέπετε που είναι κάπως καλύτερες δεν τις έχω τραβήξει εγώ!
Η μικρή χοροπηδούσε από τη χαρά της. Λέει κάποια στιγμή...Δεν το πιστεύω! Δεν είμαι ούτε 20 χρονών ακόμη και έχω έρθει Νέα Υόρκη!! Πόσο θα ταξιδέψω!!
Άρχισαν οι δηλώσεις!
Πρόσεχε τι δηλώνεις της λέω μην πάθεις σαν εμένα....Σας παραπέμπω στην Ιστορία μου για το Αμβούργο και τι έπαθα εγώ όταν δήλωνα στα 19 μου ότι θα ταξιδεύω ασταμάτητα (εντάξει δεν έκανα και λίγα αλλά με...αρκετή χρονοκαθυστέρηση!)
Κατεβήκαμε ενθουσιασμένες και συνεχίσαμε με το hop on hop off bus για το Battery park από όπου θα παίρναμε την κρουαζιέρα για το Άγαλμα της Ελευθερίας και τη βόλτα στο Hudson River.
Δυστυχώς έκανα λάθος και δεν κατεβήκαμε στο Ellis Island και χάσαμε ένα τόσο σπουδαίο μουσείο.
Battery Park
Ellis Island .Το είδαμε από μακριά...
Να κι η Ελευθερίτσα!
Τι να λέμε τώρα...
Αναμαλλιασμένες
Μετά σουλουπωθήκαμε
Στο μεταξύ ο καιρός στη Νέα Υόρκη πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά...Σε μία μέρα ζεις και τις 4 εποχές! Κυριολεκτικά μπορεί να βρεθείς από κουκουλωμένος μέχρι να θες να βγάλεις το πετσί σου από τη ζέστη! Και συνήθως τη ρίχνει και μια μπόρα μην τυχόν και ξεχαστείς και χαλαρώσεις...Στο δε Νότιο Μανχάταν έχουν ένα ....βαρδάρη που θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια όταν μου έλεγαν όλοι να βάλω πέτρες στην τσέπη για να μη με πάρει ο αέρας τόσο αδύνατη που ήμουν! (μπούλινγκ)
Μας γύρισαν πίσω πάλι στo Battery Park κι από κει περπατήσαμε προς τη Wall Street να δούμε και το Ναό του χρήματος.
Αυτό που έχει η Νέα Υόρκη και σ όποια γωνιά βρεθείς το περιβάλλον σου μοιάζει οικείο....που όλα είναι από τη μια πρωτόγνωρα κι από την άλλη σα να έχεις ξαναβρεθεί εκεί δείχνει και το πόσο αμερικανιά έχει η ζωή μας επηρεασμένη από σειρές, κινηματογράφο κλπ.
Φυσικά η ενέργεια αυτή καθεαυτή της πόλης είναι απίστευτη. Συνδυάζει τόσες πολλές διαφορετικές καταστάσεις, ανθρώπους, κουλτούρα και θέαμα, χρήμα και φτώχεια, χρηματιστές και άστεγους, ομορφιά μέσα στην ασχήμια, η μητρόπολη του καπιταλισμού αλλά και η μαγεία μιας πόλης υπερπροβεβλημένης, που στο μυαλό είναι εκείνη η εικόνα με τους ατμούς να βγαίνουν από τους υπονόμους ανάμεσα στις ασφυκτικές από την κίνηση τεράστιες λεωφόρους. Η πραγματικότητα δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υποδεέστερη!
Όταν ονειρεύεσαι κάτι για πολύ καιρό πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να έχεις μεγαλοποιήσει τις καταστάσεις στο μυαλό σου . Στην προκειμένη μάλλον η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία! Ο,τι κι αν συναντούσα ήταν ακόμη πιο μεγάλο, διαφορετικό, πιο ενδιαφέρον και υπέροχο από ότι είχα ήδη τολμήσει να φανταστώ. Πιθανώς σε άλλους να μην αρέσει. Εγώ είμαι και παιδί της πόλης. Αυτό που σίγουρα δε γίνεται να πεις είναι ότι είναι βαρετή!! Θα πέσει πάνω σου το ....Empire να σε πλακώσει
Εδώ φιάχνεται το χρήμα το καλό!
Περπατήσαμε αρκετά εκεί γύρω χαζεύαμε και τους κοστουμάτους που έβγαιναν για διάλειμμα στα καλά καφέ και εστιατόρια που υπάρχουν τριγύρω κάπου στο δρόμο συναντήσαμε και αυτό...
I do!!! (εγώ σαν τη χίπισσα στο μεταξύ...)
Empire State check.... Manhattan Skyline cruise check.....Wall street check! Πολύ γεμάτη μέρα και νιώθαμε πολύ μα πάρα πολύ ωραία με όλα όσα βλέπαμε.
Είχε μεσημεριάσει κ αποφασίσαμε να πάμε προς κέντρο στην Times Square και να τσιμπήσουμε κάτι στο Hard Rock Cafe που ήθελε η μικρή να μπούμε μέσα για να βγάλει φωτογραφίες και να να είμαστε κοντά στο Madison γιατί στις 7,30 ξεκινούσε ο αγώνας NY Knicks-Milwaukee Bucks κ ανυπομονούσαμε και γι αυτό!
Πήραμε μετρό και βγήκαμε στην T.S. ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Hard Rock Cafe. Μπαίνουμε μέσα και κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλιά και γλιστράει κάπως με τ αθλητικά εγώ κρατήθηκα δύο φορές από την κουπαστή για να μην πέσω.
Ακριβώς στον απέναντι τοίχο είχαν κρεμασμένη μια μεγάλη εντυπωσιακή κιθάρα και η Μαριάννα στάθηκε στο σκαλί για να το φωτογραφίσει. Στραβοπάτησε, γλίστρησε στα σκαλιά έπεσε κ από κει και μετά είναι όλα στο κεφάλι μου ένα θολό τοπίο. Θυμάμαι τα ουρλιαχτά της, τον κόσμο που μαζεύτηκε, έπιανε το πόδι της και σφάδαζε από τον πόνο. Δεν ξέρω πόσα λεπτά μείναμε έτσι εγώ φώναζα κάποιος να φέρει πάγο αλλά δεν ερχόταν κανείς.
Σε μερικά λεπτά που φάνηκαν αιώνας της πέρασε ο οξύς πόνος και με άφησε να δω το πόδι, το πέλμα είχε πρηστεί και κρεμόταν περίεργα! Μόλις σταμάτησε να κλαίει μας είπαν αν μπορούμε να φύγουμε από τα σκαλιά γιατί εμποδίζαμε την είσοδο στους πελάτες!!!
Την σήκωσαν κάποιοι και την πήγαν λίγο πιο πέρα μη τους χαλάει και τη μόστρα....Στο μεταξύ ούτε ένα ποτήρι νερό έφεραν στο παιδί. Μια καλή γυναίκα που ήταν ή καθαρίστρια ή κάτι τέτοιο να ναι καλά όπου είναι πήγε κι έφερε πάγο τον βάλαμε στο πόδι και κάπως ανακουφίστηκε. Σε λίγο φάνηκε κάποιος υπεύθυνος ο οποίος πήρε τα στοιχεία μας και κάτι μου έλεγε για ασφάλειες αλλά είχα θολώσει τόσο που ήταν αδύνατο να καταλάβω. Πήρε και το τηλέφωνό μου και είπε θα με καλέσει αργότερα και μου είπε αν θέλω να καλέσει ασθενοφόρο. Εν τω μεταξύ ακριβώς απέξω ήταν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Απάντησα πως επειδή είμαι ξένη και δεν γνωρίζω τα δικαιώματά μου προτιμώ να πάω στην αστυνομία για να καταγραφεί το περιστατικό και να πάρουμε το ασθενοφόρο από εκεί.
Προσπάθησε να με αποτρέψει αλλά μουλάρωσα...
Έφυγε και το επόμενο λεπτό έστειλε 4-5 άτομα και άλλαξαν αμέσως όλες τις αντιολισθητικές ταινίες στα σκαλιά....Δυστυχώς δεν είχα την ψυχραιμία να σηκώσω το κινητό μου και να τραβήξω μια φωτογραφία, ένα βίντεο κάτι!!
Μόλις συνήλθε λίγο το παιδί, τη στήριξα και στο ένα πόδι κούτσα την πήγα μόνη μου ως απέναντι....δεν ήρθε κανείς από αυτούς να βοηθήσει.
Μπήκα στο τμήμα και τους είπα τι συνέβη. Μου είπαν καλά κάνατε και ήρθατε εδώ θα καταγράψουμε το περιστατικό και στο μεταξύ κάλεσαν και ασθενοφόρο αλλά μας είπαν ότι θα περιμένουμε αρκετά γιατί είχαν έλλειψη! (να τα λέμε κ αυτά που γκρινιάζουμε για το ΕΚΑΒ!!)
Έβαλαν τη μικρή και κάθισε και έφεραν έξτρα καρέκλα να στηρίζει το πόδι της το οποίο δεν πονούσε πια αλλά είχε πρηστεί άσχημα και είχε μελανιάσει, δεν έδειχνε καθόλου καλά.
Τους είπα τι συνέβη και για την αντιμετώπισή τους, μετά και τις ταινίες που άλλαζαν αλαφιασμένοι και το σχόλιου του αστυνομικού ήταν....Sue the bastards!! (μήνυσε τους τους μπάσταρδους).
Το ασθενοφόρο άργησε πολύ, πάρα πολύ , πάνω από 1 ώρα στην οποία η μικρή έκλαιγε ασταμάτητα και μονολογούσε, όχι επειδή πονούσε πια αλλά από το σοκ κι από τη σκέψη ότι αν το πόδι είχε σπάσει το ταξίδι τελείωνε άδοξα.
Εγώ της έλεγα πάψε να δούμε πρώτα τι θα πουν οι γιατροί και μετά θα δούμε τα υπόλοιπα....Ο αστυνομικός είχε κατασυγκινηθεί και της έλεγε Don't cry love its ok....κι αυτή έκλαιγε περισσότερο!
Στο μεταξύ πιάσαμε και κουβέντα γιατί δουλειά δεν είχαν και λέω μα τόσο ήσυχα είναι εδώ....και λέει που και που καμιά μικροκλοπή (ως γνωστό κάποτε η T.S.ήταν ειδικά το βράδυ άβατη από τους εμπόρους ναρκωτικούς, τους νταβατζήδες κλπ).....και να σου μπαίνει κυρία με καροτσάκι κ μωρό....μου έκλεψαν το πορτοφόλι λέει έξω στην πλατεία...ξεκινάει το όργανο να γράφει το περιστατικό και τη ρωτάει πως έγινε...Να λέει αυτή πήγα μπροστά από το καρότσι να δω το μωρό και άφησα το πορτοφόλι μου στην θήκη πίσω στο καρότσι κ όταν γύρισα δεν το βρήκα!! Δηλαδή συγνώμη μανδάμ....που βρίσκεστε γνωρίζετε;; στην Times Square είσαστε κι όχι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι να πετάτε χαρταετό!!!
Περίμενε να το ξαναβρεί κιόλας!!! Εγώ για να δει το διαβατήριό μου ο αστυνομικός κόντεψα να ξεβρακωθώ μπροστά του! Κρυφό πορτοφόλι μέσα από τα ρούχα και μέσα από το παντελόνι....βέβαια το είπε κ αυτός και πολύ καλά κάνετε!!
Ήρθε και το ρημαδοασθενοφόρο κάποτε, είδαν οι τραυματιοφορείς το πόδι και λένε πιθανότατα δεν έχει σπάσει αλλά σίγουρα θέλει ακτινογραφία οπότε σας πάμε νοσοκομείο. Της μπαντάρουν το πόδι, τοποθετούν νάρθηκα και τη φορτώνουν κανονικά με φορείο , εγώ φυσικά μαζί συνοδός μπαίνει κι η σειρήνα ιου ιου και αρχίζει το σόου!!
Εγώ να προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο με την ασφάλεια για να μου δώσουν οδηγίες τι πρέπει να κάνω. Δίνω τα στοιχεία, γράφουν κι αυτοί το νοσοκομείο που θα μας πήγαιναν Lenox Hill Hospital λεγόταν (ιδιωτικό βέβαια για Αμερική μιλάμε) η δε Μαριάννα να έχει πάθει ντελίριο. Εκλαιγε με λυγμούς μαμάκα μου πάει το χάσαμε το ταξίδι, πάψε παιδάκι μου να δούμε πρώτα τι θα μας πουν να λέω εγώ, κλάμα αυτή εγώ είμαι νέα να λέει θα ξανάρθω εσύ μια ζωή το είχες όνειρο θα προλάβεις να ξαναέρθεις (τι να της πεις τώρα που ήταν και τραυματίας!!), βρε πάψε της λέω κάτι προλάβαμε και είδαμε άσε που είδες ασθενοφόρο από μέσα εσύ όπως τις ταινίες ποιός άλλος έχει τέτοια εμπειρία;; Αλλά δεν πείστηκε....Της θυμίζω ότι το ταξίδι μας ήρθε ουρανοκατέβατο με λεφτά που δεν τα δουλέψαμε...ακόμα κι αν το έσπασες λέω θα πάμε όπου είναι να πάμε με ταξί και θα τα δούμε απέξω και τέλος! Ε κάπως παρηγορήθηκε μέχρι να φτάσουμε.
Εν τω μεταξύ ο τραυματιοφορέας έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια με μας. Τι γελάς του λέω....Μου φαίνεται πολύ αστεία η γλώσσα σας!! Σουρεάλ!
Φτάνουμε και στο νοσοκομείο. Περνάει το φορείο από τους διαδρόμους για να μας πάει στα επείγοντα. 5 στερο λέμε...Χλίδα, καθαριότητα κάτι σαν το Greys' Anatomy χωρίς τους ανάλογους γιατρούς όμως....Οι φάτσες ήταν κάτι από Ινδία, από Πακιστάν δε ξέρω τι πάντως σε ταινία δεν θα πρωταγωνιστούσαν! Ούτε καν Bollywood.
Εγώ έκανα πάντως μια πρώτη σκέψη μπαίνοντας....ποιός ξέρει με τι κοστούμι θα φύγουμε από δω!!
Έδωσα τα στοιχεία σε μια νοσοκόμα για την εισαγωγή και φόρεσαν στη μικρή κατευθείαν μάσκα σαν αυτές που δίνουν τώρα για τον κορωναιό. Στην απορία μου για ποιό λόγο πρέπει να φορέσει μάσκα ασθενής με ορθοπεδικό θέμα απάντησαν ότι είναι πρωτόκολλο του νοσοκομείου για όλους τους ασθενείς προερχόμενους από μη Αμερικάνικη χώρα καθότι εκείνο το διάστημα ήταν σε έξαρση ο ΄Εμπολα! (Τελικά όλο και κάποιος ιός θα μας ταλαιπωρεί)
Εντάξει λογικό το βρίσκω από Ελλάδα είμαστε, δυό τσιγάρα δρόμος η Αφρική μπορεί και να μεταδίδαμε τον Έμπολα στη Νέα Υόρκη! Χώρια που εγώ δεν ήταν απαραίτητο να φορέσω μάσκα αποκλειστικά και μόνο ο ασθενής....
Μας έβαλαν σε δωμάτιο εντατικής και περιμέναμε το γιατρό
Νάτη η γλυκούλα μου
Αυτή είναι και η μόνη φωτό που την έχω από το ατύχημα, νευρίαζε να την τραβάω και με τα δίκια της εδώ που τα λέμε....
Ηρθαν και δύο γιατροί, πήραν πλήρες ιστορικό, την εξέτασαν και την έστειλαν για ακτινογραφία...Τα νέα ήταν σχετικά καλά..Δεν υπήρχε σπάσιμο. ωστόσο το διάστρεμμα ήταν άσχημο και συνέστησαν να μείνει κλινήρης με τακτικές εφαρμογές πάγου για καμιά βδομάδα!! Γέλασαν κι οι ουρανοξύστες!
Άιντε να σταματήσει το κλάμα τώρα....Τους εξήγησα ότι...μεταξύ άλλων έπρεπε να ταξιδέψουμε και προς την Ελλάδα! Ποιός θα την κουβαλάει; Θα μας έβρισκαν πατερίτσες είπαν....πάλι καλά!
Και μετά φτάσαμε στο υπέροχο ζήτημα του λογαριασμού....με παρέπεμψαν στο διοικητικό τμήμα να βγάλω άκρη. Εκεί με ενημέρωσαν πως δεν κάνουν δεκτές τις ταξιδιωτικές ασφάλειες! Λαμπρά....και τώρα τι;
1300 δολάρια το σύνολο!! Έβαλα τα γέλια....πόσο;;;;; 1300 για μια εξέταση και μια ακτινογραφία;; Είναι λέει τιμή πόρτας! Ο,τι κι αν έχεις αφού μπήκες στο νοσοκομείο και εξετάστηκες τόσο θα δώσεις.
με ρωτούν αν έχω Social Security Number....Δεν είμαι αμερικανίδα υπήκοος χρυσή μου. ΑΜΚΑ έχω! το θέλεις;;
Μου λένε ότι μπορώ να πληρώσω με πιστωτική κάρτα αν το επιθυμώ. Ξαναγελάω....και τι όριο νομίζετε ότι έχω που θα περάσετε εσείς 1300 δολάρια και γω θα πρέπει να ζήσω και στη Νέα Υόρκη μέχρι να φύγω;; Δεν έβγαινε άκρη....
Πήραν τα χαρτιά τους και πήγαν σε ένα γραφείο να συζητήσουν με το αφεντικό....Εμείς περιμέναμε εκεί στο δωμάτιο...
Κανά μισάωρο μετά βγήκαν και μου είπαν ότι μπορώ να τους αφήσω αν θέλω τη διεύθυνσή μου στην Ελλάδα και να μου στείλουν εκεί το τιμολόγιο για να τους κάνω έμβασμα.....Ευτυχώς που έχουν τελειώσει το Χάρβαρντ και έχουν τέτοιες φαεινές ιδέες
Μάλλον κατάλαβαν και οι ίδιοι τη μπούρδα που είπαν και σε λίγο μου ανακοίνωσαν ότι τελικά θα δεχθούν την ταξιδιωτική ασφάλεια και αφού μας έδωσαν μερικά παυσίπονα είμαστε ελεύθερες να φύγουμε. Περιμέναμε και λίγη ώρα ακόμη μέχρι να βρουν τις κατάλληλες πατερίτσες...είναι και ντερέκι το κοριτσάκι μου και η αλήθεια είναι ότι μας έδωσαν πολύ καλό πράγμα και έχουμε σώσει κάποιους φίλους έκτοτε που τσακίστηκαν και θα έτρεχαν να βγάλουν άκρη με τον ΕΟΠΥΥ.
Έτσι λοιπόν βγήκαμε από κει χωρίς να δώσουμε μία, μας κάλεσαν και ταξί να μας πάει σπίτι!
Μπαίνοντας στο ταξί κοιτάζω την ώρα ήταν 7 παρά....της λέω Μαριάννα πάθαμε τι πάθαμε σήμερα και μετά όλο αυτό το ζόρι θες να τον πω να μας πάει ως το γήπεδο και ας κάτσουμε έστω δέκα λεπτά, ίσα να πάρουμε τη γεύση. Θέλω μου λέει! Δεν πονούσε πια και με τις πατερίτσες το πήγαινε σιγά σιγά.
Φτάνουμε στο Madison Square Garden είχε και αρκετό κόσμο εκείνη την ώρα γιατί κόντευε να ξεκινήσει το παιχνίδι, μας βλέπουν οι υπάλληλοι του γηπέδου που στηθήκαμε στην ουρά και μας κάνουν νόημα. Περνάμε από το πλάι μας ανοίγουν και πριβέ ασανσέρ και μας οδηγούν κατευθείαν στις θέσεις μας σε χρόνο dt!! Τις επόμενες ημέρες θα καταλαβαίναμε πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Αμερικανοί σε ανάλογες καταστάσεις κινητικών δυσκολιών.
Τη δεδομένη στιγμή είμασταν απλά έκπληκτες που φτάσαμε τόσο εύκολα!
Πήραμε και 2 χοτ ντογκ από το κυλικείο γιατί είχαμε μείνει όλη μέρα νηστικές και ξεκίνησε το ματς...
Γηπεδάρα όμως, γιγαντοοθόνες παντού ,όπου και να καθόσουν έβλεπες τα πάντα. Οι θέσεις μας ήταν τέρμα Θεού , τις είχα βρει κοψοχρονιά στο StubHub περίπου 20 δολάρια η μία αλλά αν δεν είμασταν ακόμα τόσο μουδιασμένες από τα γεγονότα πιστεύω θα νιώθαμε ακόμα μεγαλύτερο δέος.
Νάτος κι ο Γιάνναρος έτοιμος να σουτάρει!
Είχε και τέτοια στο time out!
Σέλφι ταλαιπωρίας....φαίνεται λίγο και η πατερίτσα!
Άντεξε ένα ολόκληρο ημίχρονο η γλυκούλα μου πριν πάρουμε ένα ταξί να πάμε σπίτι και να ξαπλώσει.
Πριν φύγουμε όμως...σήκωσα τη σημαία και ήταν αρκετοί αυτοί που περίμεναν έξω να δουν τον Giannis!
Βάλαμε πάγο στο πόδι μετά το μπάνιο και ψόφια από την κούραση και όσα πέρασε αποκοιμήθηκε αμέσως . Εγώ μίλησα για το ατύχημα με έναν καλό φίλο που ζει στο Σικάγο και εκείνος με το δικηγόρο του , μου είπαν πως αν θέλω μπορώ να κάνω μήνυση με καλές πιθανότητες για γερή αποζημίωση...ότι παίρνουν πολύ σοβαρά το θέμα του liability στην Αμερική. Ωστόσο αποφάσισα πως δεν είχα χρόνο να χάσω με δικηγόρους και πιθανώς παραστάσεις σε δικαστήρια χωρίς να είμαι βέβαιη ότι μπορώ κιόλας να παρακολουθήσω το ζήτημα από Ελλάδα....Αποφάσισα να αντιπαρέλθω και να συνεχίσουμε το ταξίδι μέρα με τη μέρα ανάλογα με την πορεία της ανάρρωσης της μικρής.
Δεν ξέρω αν φταίει το τζετ λαγκ ή η ανυπομονησία για να ξεκινήσει η κάθε μέρα πάντως το μάτι άνοιγε από τις 6 και δεν είχαμε ύπνο με τίποτα. Αυτό είχε το καλό ότι μέχρι τις 8 είμαστε στο δρόμο και δεν συναντήσαμε ουρές πουθενά.
Η μέρα άρχισε πάλι από το μίνι μάρκετ όπου πήγα να πάρω τον καφέ μου και να καπνίσω πριν ανέβω πάλι σπίτι, στη γωνία όμως πριν φτάσω είχε ασυνήθιστη κίνηση για τόσο νωρίς...Δύο μεγάλα φορτηγά με συρόμενα είχαν σχεδόν κλείσει το δρόμο και υπήρχε πυρετός εργασιών. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη του μάρκετ τι συμβαίνει και μου απάντησε κάποιο σετ για γύρισμα ετοιμάζουν δεν είναι τίποτα!
Απλά, καθημερινά πράγματα που συναντάς στη γειτονιά σου στη Νέα Υόρκη, δεν είναι και τίποτα
Τελειώσαμε το πρωινό μας και μέχρι τις 8.30 είχαμε ήδη φτάσει έξω από το Empire State και περιμέναμε ν ανοίξει! Δεν περιμέναμε σχεδόν καθόλου και στις 9 φύγαμε με το ασανσέρ σφαίρα κατευθείαν επάνω.
Τώρα τι να πω και τι να περιγράψω...Τα έχουν γράψει και άλλοι πολλοί εδώ μέσα και το συναίσθημα της πρώτης φοράς το γνωρίζουν όλοι όσοι το βίωσαν...Την πρώτη φορά που βλέπεις κάτι από πολύ ψηλά...Το δέος που σε κυριεύει είτε αντικρίζεις φύση, είτε νερό ή μια αχανή μητρόπολη όπως στην προκειμένη.
Panoramic!
Κρέμασα τα χέρια έξω από τα πλέγματα για να τη βγάλω αυτή! Ιλιγγος!
Δυστυχώς δεν έχουμε μια πολύ καλή φωτογραφική μηχανή για να έχω τις απίθανες φωτογραφίες που έχουν οι φίλοι εδώ μέσα αλλά φοβάμαι πως ακόμα κ αν αποκτήσω μία, θα πέσει στο λάθος άνθρωπο...Δεν μου αρέσει καθόλου προτιμώ να τραβούν οι άλλοι τις φωτογραφίες και γω να χαζεύω το τοπίο κι όσες βλέπετε που είναι κάπως καλύτερες δεν τις έχω τραβήξει εγώ!
Η μικρή χοροπηδούσε από τη χαρά της. Λέει κάποια στιγμή...Δεν το πιστεύω! Δεν είμαι ούτε 20 χρονών ακόμη και έχω έρθει Νέα Υόρκη!! Πόσο θα ταξιδέψω!!
Άρχισαν οι δηλώσεις!
Πρόσεχε τι δηλώνεις της λέω μην πάθεις σαν εμένα....Σας παραπέμπω στην Ιστορία μου για το Αμβούργο και τι έπαθα εγώ όταν δήλωνα στα 19 μου ότι θα ταξιδεύω ασταμάτητα (εντάξει δεν έκανα και λίγα αλλά με...αρκετή χρονοκαθυστέρηση!)
Κατεβήκαμε ενθουσιασμένες και συνεχίσαμε με το hop on hop off bus για το Battery park από όπου θα παίρναμε την κρουαζιέρα για το Άγαλμα της Ελευθερίας και τη βόλτα στο Hudson River.
Δυστυχώς έκανα λάθος και δεν κατεβήκαμε στο Ellis Island και χάσαμε ένα τόσο σπουδαίο μουσείο.
Battery Park
Ellis Island .Το είδαμε από μακριά...
Να κι η Ελευθερίτσα!
Τι να λέμε τώρα...
Αναμαλλιασμένες
Μετά σουλουπωθήκαμε
Στο μεταξύ ο καιρός στη Νέα Υόρκη πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά...Σε μία μέρα ζεις και τις 4 εποχές! Κυριολεκτικά μπορεί να βρεθείς από κουκουλωμένος μέχρι να θες να βγάλεις το πετσί σου από τη ζέστη! Και συνήθως τη ρίχνει και μια μπόρα μην τυχόν και ξεχαστείς και χαλαρώσεις...Στο δε Νότιο Μανχάταν έχουν ένα ....βαρδάρη που θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια όταν μου έλεγαν όλοι να βάλω πέτρες στην τσέπη για να μη με πάρει ο αέρας τόσο αδύνατη που ήμουν! (μπούλινγκ)
Μας γύρισαν πίσω πάλι στo Battery Park κι από κει περπατήσαμε προς τη Wall Street να δούμε και το Ναό του χρήματος.
Αυτό που έχει η Νέα Υόρκη και σ όποια γωνιά βρεθείς το περιβάλλον σου μοιάζει οικείο....που όλα είναι από τη μια πρωτόγνωρα κι από την άλλη σα να έχεις ξαναβρεθεί εκεί δείχνει και το πόσο αμερικανιά έχει η ζωή μας επηρεασμένη από σειρές, κινηματογράφο κλπ.
Φυσικά η ενέργεια αυτή καθεαυτή της πόλης είναι απίστευτη. Συνδυάζει τόσες πολλές διαφορετικές καταστάσεις, ανθρώπους, κουλτούρα και θέαμα, χρήμα και φτώχεια, χρηματιστές και άστεγους, ομορφιά μέσα στην ασχήμια, η μητρόπολη του καπιταλισμού αλλά και η μαγεία μιας πόλης υπερπροβεβλημένης, που στο μυαλό είναι εκείνη η εικόνα με τους ατμούς να βγαίνουν από τους υπονόμους ανάμεσα στις ασφυκτικές από την κίνηση τεράστιες λεωφόρους. Η πραγματικότητα δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υποδεέστερη!
Όταν ονειρεύεσαι κάτι για πολύ καιρό πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να έχεις μεγαλοποιήσει τις καταστάσεις στο μυαλό σου . Στην προκειμένη μάλλον η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία! Ο,τι κι αν συναντούσα ήταν ακόμη πιο μεγάλο, διαφορετικό, πιο ενδιαφέρον και υπέροχο από ότι είχα ήδη τολμήσει να φανταστώ. Πιθανώς σε άλλους να μην αρέσει. Εγώ είμαι και παιδί της πόλης. Αυτό που σίγουρα δε γίνεται να πεις είναι ότι είναι βαρετή!! Θα πέσει πάνω σου το ....Empire να σε πλακώσει
Εδώ φιάχνεται το χρήμα το καλό!
Περπατήσαμε αρκετά εκεί γύρω χαζεύαμε και τους κοστουμάτους που έβγαιναν για διάλειμμα στα καλά καφέ και εστιατόρια που υπάρχουν τριγύρω κάπου στο δρόμο συναντήσαμε και αυτό...
I do!!! (εγώ σαν τη χίπισσα στο μεταξύ...)
Empire State check.... Manhattan Skyline cruise check.....Wall street check! Πολύ γεμάτη μέρα και νιώθαμε πολύ μα πάρα πολύ ωραία με όλα όσα βλέπαμε.
Είχε μεσημεριάσει κ αποφασίσαμε να πάμε προς κέντρο στην Times Square και να τσιμπήσουμε κάτι στο Hard Rock Cafe που ήθελε η μικρή να μπούμε μέσα για να βγάλει φωτογραφίες και να να είμαστε κοντά στο Madison γιατί στις 7,30 ξεκινούσε ο αγώνας NY Knicks-Milwaukee Bucks κ ανυπομονούσαμε και γι αυτό!
Πήραμε μετρό και βγήκαμε στην T.S. ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Hard Rock Cafe. Μπαίνουμε μέσα και κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλιά και γλιστράει κάπως με τ αθλητικά εγώ κρατήθηκα δύο φορές από την κουπαστή για να μην πέσω.
Ακριβώς στον απέναντι τοίχο είχαν κρεμασμένη μια μεγάλη εντυπωσιακή κιθάρα και η Μαριάννα στάθηκε στο σκαλί για να το φωτογραφίσει. Στραβοπάτησε, γλίστρησε στα σκαλιά έπεσε κ από κει και μετά είναι όλα στο κεφάλι μου ένα θολό τοπίο. Θυμάμαι τα ουρλιαχτά της, τον κόσμο που μαζεύτηκε, έπιανε το πόδι της και σφάδαζε από τον πόνο. Δεν ξέρω πόσα λεπτά μείναμε έτσι εγώ φώναζα κάποιος να φέρει πάγο αλλά δεν ερχόταν κανείς.
Σε μερικά λεπτά που φάνηκαν αιώνας της πέρασε ο οξύς πόνος και με άφησε να δω το πόδι, το πέλμα είχε πρηστεί και κρεμόταν περίεργα! Μόλις σταμάτησε να κλαίει μας είπαν αν μπορούμε να φύγουμε από τα σκαλιά γιατί εμποδίζαμε την είσοδο στους πελάτες!!!
Την σήκωσαν κάποιοι και την πήγαν λίγο πιο πέρα μη τους χαλάει και τη μόστρα....Στο μεταξύ ούτε ένα ποτήρι νερό έφεραν στο παιδί. Μια καλή γυναίκα που ήταν ή καθαρίστρια ή κάτι τέτοιο να ναι καλά όπου είναι πήγε κι έφερε πάγο τον βάλαμε στο πόδι και κάπως ανακουφίστηκε. Σε λίγο φάνηκε κάποιος υπεύθυνος ο οποίος πήρε τα στοιχεία μας και κάτι μου έλεγε για ασφάλειες αλλά είχα θολώσει τόσο που ήταν αδύνατο να καταλάβω. Πήρε και το τηλέφωνό μου και είπε θα με καλέσει αργότερα και μου είπε αν θέλω να καλέσει ασθενοφόρο. Εν τω μεταξύ ακριβώς απέξω ήταν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Απάντησα πως επειδή είμαι ξένη και δεν γνωρίζω τα δικαιώματά μου προτιμώ να πάω στην αστυνομία για να καταγραφεί το περιστατικό και να πάρουμε το ασθενοφόρο από εκεί.
Προσπάθησε να με αποτρέψει αλλά μουλάρωσα...
Έφυγε και το επόμενο λεπτό έστειλε 4-5 άτομα και άλλαξαν αμέσως όλες τις αντιολισθητικές ταινίες στα σκαλιά....Δυστυχώς δεν είχα την ψυχραιμία να σηκώσω το κινητό μου και να τραβήξω μια φωτογραφία, ένα βίντεο κάτι!!
Μόλις συνήλθε λίγο το παιδί, τη στήριξα και στο ένα πόδι κούτσα την πήγα μόνη μου ως απέναντι....δεν ήρθε κανείς από αυτούς να βοηθήσει.
Μπήκα στο τμήμα και τους είπα τι συνέβη. Μου είπαν καλά κάνατε και ήρθατε εδώ θα καταγράψουμε το περιστατικό και στο μεταξύ κάλεσαν και ασθενοφόρο αλλά μας είπαν ότι θα περιμένουμε αρκετά γιατί είχαν έλλειψη! (να τα λέμε κ αυτά που γκρινιάζουμε για το ΕΚΑΒ!!)
Έβαλαν τη μικρή και κάθισε και έφεραν έξτρα καρέκλα να στηρίζει το πόδι της το οποίο δεν πονούσε πια αλλά είχε πρηστεί άσχημα και είχε μελανιάσει, δεν έδειχνε καθόλου καλά.
Τους είπα τι συνέβη και για την αντιμετώπισή τους, μετά και τις ταινίες που άλλαζαν αλαφιασμένοι και το σχόλιου του αστυνομικού ήταν....Sue the bastards!! (μήνυσε τους τους μπάσταρδους).
Το ασθενοφόρο άργησε πολύ, πάρα πολύ , πάνω από 1 ώρα στην οποία η μικρή έκλαιγε ασταμάτητα και μονολογούσε, όχι επειδή πονούσε πια αλλά από το σοκ κι από τη σκέψη ότι αν το πόδι είχε σπάσει το ταξίδι τελείωνε άδοξα.
Εγώ της έλεγα πάψε να δούμε πρώτα τι θα πουν οι γιατροί και μετά θα δούμε τα υπόλοιπα....Ο αστυνομικός είχε κατασυγκινηθεί και της έλεγε Don't cry love its ok....κι αυτή έκλαιγε περισσότερο!
Στο μεταξύ πιάσαμε και κουβέντα γιατί δουλειά δεν είχαν και λέω μα τόσο ήσυχα είναι εδώ....και λέει που και που καμιά μικροκλοπή (ως γνωστό κάποτε η T.S.ήταν ειδικά το βράδυ άβατη από τους εμπόρους ναρκωτικούς, τους νταβατζήδες κλπ).....και να σου μπαίνει κυρία με καροτσάκι κ μωρό....μου έκλεψαν το πορτοφόλι λέει έξω στην πλατεία...ξεκινάει το όργανο να γράφει το περιστατικό και τη ρωτάει πως έγινε...Να λέει αυτή πήγα μπροστά από το καρότσι να δω το μωρό και άφησα το πορτοφόλι μου στην θήκη πίσω στο καρότσι κ όταν γύρισα δεν το βρήκα!! Δηλαδή συγνώμη μανδάμ....που βρίσκεστε γνωρίζετε;; στην Times Square είσαστε κι όχι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι να πετάτε χαρταετό!!!
Περίμενε να το ξαναβρεί κιόλας!!! Εγώ για να δει το διαβατήριό μου ο αστυνομικός κόντεψα να ξεβρακωθώ μπροστά του! Κρυφό πορτοφόλι μέσα από τα ρούχα και μέσα από το παντελόνι....βέβαια το είπε κ αυτός και πολύ καλά κάνετε!!
Ήρθε και το ρημαδοασθενοφόρο κάποτε, είδαν οι τραυματιοφορείς το πόδι και λένε πιθανότατα δεν έχει σπάσει αλλά σίγουρα θέλει ακτινογραφία οπότε σας πάμε νοσοκομείο. Της μπαντάρουν το πόδι, τοποθετούν νάρθηκα και τη φορτώνουν κανονικά με φορείο , εγώ φυσικά μαζί συνοδός μπαίνει κι η σειρήνα ιου ιου και αρχίζει το σόου!!
Εγώ να προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο με την ασφάλεια για να μου δώσουν οδηγίες τι πρέπει να κάνω. Δίνω τα στοιχεία, γράφουν κι αυτοί το νοσοκομείο που θα μας πήγαιναν Lenox Hill Hospital λεγόταν (ιδιωτικό βέβαια για Αμερική μιλάμε) η δε Μαριάννα να έχει πάθει ντελίριο. Εκλαιγε με λυγμούς μαμάκα μου πάει το χάσαμε το ταξίδι, πάψε παιδάκι μου να δούμε πρώτα τι θα μας πουν να λέω εγώ, κλάμα αυτή εγώ είμαι νέα να λέει θα ξανάρθω εσύ μια ζωή το είχες όνειρο θα προλάβεις να ξαναέρθεις (τι να της πεις τώρα που ήταν και τραυματίας!!), βρε πάψε της λέω κάτι προλάβαμε και είδαμε άσε που είδες ασθενοφόρο από μέσα εσύ όπως τις ταινίες ποιός άλλος έχει τέτοια εμπειρία;; Αλλά δεν πείστηκε....Της θυμίζω ότι το ταξίδι μας ήρθε ουρανοκατέβατο με λεφτά που δεν τα δουλέψαμε...ακόμα κι αν το έσπασες λέω θα πάμε όπου είναι να πάμε με ταξί και θα τα δούμε απέξω και τέλος! Ε κάπως παρηγορήθηκε μέχρι να φτάσουμε.
Εν τω μεταξύ ο τραυματιοφορέας έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια με μας. Τι γελάς του λέω....Μου φαίνεται πολύ αστεία η γλώσσα σας!! Σουρεάλ!
Φτάνουμε και στο νοσοκομείο. Περνάει το φορείο από τους διαδρόμους για να μας πάει στα επείγοντα. 5 στερο λέμε...Χλίδα, καθαριότητα κάτι σαν το Greys' Anatomy χωρίς τους ανάλογους γιατρούς όμως....Οι φάτσες ήταν κάτι από Ινδία, από Πακιστάν δε ξέρω τι πάντως σε ταινία δεν θα πρωταγωνιστούσαν! Ούτε καν Bollywood.
Εγώ έκανα πάντως μια πρώτη σκέψη μπαίνοντας....ποιός ξέρει με τι κοστούμι θα φύγουμε από δω!!
Έδωσα τα στοιχεία σε μια νοσοκόμα για την εισαγωγή και φόρεσαν στη μικρή κατευθείαν μάσκα σαν αυτές που δίνουν τώρα για τον κορωναιό. Στην απορία μου για ποιό λόγο πρέπει να φορέσει μάσκα ασθενής με ορθοπεδικό θέμα απάντησαν ότι είναι πρωτόκολλο του νοσοκομείου για όλους τους ασθενείς προερχόμενους από μη Αμερικάνικη χώρα καθότι εκείνο το διάστημα ήταν σε έξαρση ο ΄Εμπολα! (Τελικά όλο και κάποιος ιός θα μας ταλαιπωρεί)
Εντάξει λογικό το βρίσκω από Ελλάδα είμαστε, δυό τσιγάρα δρόμος η Αφρική μπορεί και να μεταδίδαμε τον Έμπολα στη Νέα Υόρκη! Χώρια που εγώ δεν ήταν απαραίτητο να φορέσω μάσκα αποκλειστικά και μόνο ο ασθενής....
Μας έβαλαν σε δωμάτιο εντατικής και περιμέναμε το γιατρό
Νάτη η γλυκούλα μου
Αυτή είναι και η μόνη φωτό που την έχω από το ατύχημα, νευρίαζε να την τραβάω και με τα δίκια της εδώ που τα λέμε....
Ηρθαν και δύο γιατροί, πήραν πλήρες ιστορικό, την εξέτασαν και την έστειλαν για ακτινογραφία...Τα νέα ήταν σχετικά καλά..Δεν υπήρχε σπάσιμο. ωστόσο το διάστρεμμα ήταν άσχημο και συνέστησαν να μείνει κλινήρης με τακτικές εφαρμογές πάγου για καμιά βδομάδα!! Γέλασαν κι οι ουρανοξύστες!
Άιντε να σταματήσει το κλάμα τώρα....Τους εξήγησα ότι...μεταξύ άλλων έπρεπε να ταξιδέψουμε και προς την Ελλάδα! Ποιός θα την κουβαλάει; Θα μας έβρισκαν πατερίτσες είπαν....πάλι καλά!
Και μετά φτάσαμε στο υπέροχο ζήτημα του λογαριασμού....με παρέπεμψαν στο διοικητικό τμήμα να βγάλω άκρη. Εκεί με ενημέρωσαν πως δεν κάνουν δεκτές τις ταξιδιωτικές ασφάλειες! Λαμπρά....και τώρα τι;
1300 δολάρια το σύνολο!! Έβαλα τα γέλια....πόσο;;;;; 1300 για μια εξέταση και μια ακτινογραφία;; Είναι λέει τιμή πόρτας! Ο,τι κι αν έχεις αφού μπήκες στο νοσοκομείο και εξετάστηκες τόσο θα δώσεις.
με ρωτούν αν έχω Social Security Number....Δεν είμαι αμερικανίδα υπήκοος χρυσή μου. ΑΜΚΑ έχω! το θέλεις;;
Μου λένε ότι μπορώ να πληρώσω με πιστωτική κάρτα αν το επιθυμώ. Ξαναγελάω....και τι όριο νομίζετε ότι έχω που θα περάσετε εσείς 1300 δολάρια και γω θα πρέπει να ζήσω και στη Νέα Υόρκη μέχρι να φύγω;; Δεν έβγαινε άκρη....
Πήραν τα χαρτιά τους και πήγαν σε ένα γραφείο να συζητήσουν με το αφεντικό....Εμείς περιμέναμε εκεί στο δωμάτιο...
Κανά μισάωρο μετά βγήκαν και μου είπαν ότι μπορώ να τους αφήσω αν θέλω τη διεύθυνσή μου στην Ελλάδα και να μου στείλουν εκεί το τιμολόγιο για να τους κάνω έμβασμα.....Ευτυχώς που έχουν τελειώσει το Χάρβαρντ και έχουν τέτοιες φαεινές ιδέες
Μάλλον κατάλαβαν και οι ίδιοι τη μπούρδα που είπαν και σε λίγο μου ανακοίνωσαν ότι τελικά θα δεχθούν την ταξιδιωτική ασφάλεια και αφού μας έδωσαν μερικά παυσίπονα είμαστε ελεύθερες να φύγουμε. Περιμέναμε και λίγη ώρα ακόμη μέχρι να βρουν τις κατάλληλες πατερίτσες...είναι και ντερέκι το κοριτσάκι μου και η αλήθεια είναι ότι μας έδωσαν πολύ καλό πράγμα και έχουμε σώσει κάποιους φίλους έκτοτε που τσακίστηκαν και θα έτρεχαν να βγάλουν άκρη με τον ΕΟΠΥΥ.
Έτσι λοιπόν βγήκαμε από κει χωρίς να δώσουμε μία, μας κάλεσαν και ταξί να μας πάει σπίτι!
Μπαίνοντας στο ταξί κοιτάζω την ώρα ήταν 7 παρά....της λέω Μαριάννα πάθαμε τι πάθαμε σήμερα και μετά όλο αυτό το ζόρι θες να τον πω να μας πάει ως το γήπεδο και ας κάτσουμε έστω δέκα λεπτά, ίσα να πάρουμε τη γεύση. Θέλω μου λέει! Δεν πονούσε πια και με τις πατερίτσες το πήγαινε σιγά σιγά.
Φτάνουμε στο Madison Square Garden είχε και αρκετό κόσμο εκείνη την ώρα γιατί κόντευε να ξεκινήσει το παιχνίδι, μας βλέπουν οι υπάλληλοι του γηπέδου που στηθήκαμε στην ουρά και μας κάνουν νόημα. Περνάμε από το πλάι μας ανοίγουν και πριβέ ασανσέρ και μας οδηγούν κατευθείαν στις θέσεις μας σε χρόνο dt!! Τις επόμενες ημέρες θα καταλαβαίναμε πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Αμερικανοί σε ανάλογες καταστάσεις κινητικών δυσκολιών.
Τη δεδομένη στιγμή είμασταν απλά έκπληκτες που φτάσαμε τόσο εύκολα!
Πήραμε και 2 χοτ ντογκ από το κυλικείο γιατί είχαμε μείνει όλη μέρα νηστικές και ξεκίνησε το ματς...
Γηπεδάρα όμως, γιγαντοοθόνες παντού ,όπου και να καθόσουν έβλεπες τα πάντα. Οι θέσεις μας ήταν τέρμα Θεού , τις είχα βρει κοψοχρονιά στο StubHub περίπου 20 δολάρια η μία αλλά αν δεν είμασταν ακόμα τόσο μουδιασμένες από τα γεγονότα πιστεύω θα νιώθαμε ακόμα μεγαλύτερο δέος.
Νάτος κι ο Γιάνναρος έτοιμος να σουτάρει!
Είχε και τέτοια στο time out!
Σέλφι ταλαιπωρίας....φαίνεται λίγο και η πατερίτσα!
Άντεξε ένα ολόκληρο ημίχρονο η γλυκούλα μου πριν πάρουμε ένα ταξί να πάμε σπίτι και να ξαπλώσει.
Πριν φύγουμε όμως...σήκωσα τη σημαία και ήταν αρκετοί αυτοί που περίμεναν έξω να δουν τον Giannis!
Βάλαμε πάγο στο πόδι μετά το μπάνιο και ψόφια από την κούραση και όσα πέρασε αποκοιμήθηκε αμέσως . Εγώ μίλησα για το ατύχημα με έναν καλό φίλο που ζει στο Σικάγο και εκείνος με το δικηγόρο του , μου είπαν πως αν θέλω μπορώ να κάνω μήνυση με καλές πιθανότητες για γερή αποζημίωση...ότι παίρνουν πολύ σοβαρά το θέμα του liability στην Αμερική. Ωστόσο αποφάσισα πως δεν είχα χρόνο να χάσω με δικηγόρους και πιθανώς παραστάσεις σε δικαστήρια χωρίς να είμαι βέβαιη ότι μπορώ κιόλας να παρακολουθήσω το ζήτημα από Ελλάδα....Αποφάσισα να αντιπαρέλθω και να συνεχίσουμε το ταξίδι μέρα με τη μέρα ανάλογα με την πορεία της ανάρρωσης της μικρής.
Last edited:
Οχι τίποτα αλλά στη γειτονιά μου δε θυμάμαι ποτέ να με χαιρέτησε ο σκουπιδιάρης 
