Κατάρ Νότια Κορέα Νότια Κορέα: Άλλος κόσμος!

[travelbreak]

Η πόλη Jeju.

Μετά έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα συνεχίζαμε την πορεία μας ή αν θα επιστρέφαμε στην πόλη που μέναμε, στο Jeju δηλαδή, για να δούμε την πόλη αφού την επόμενη μέρα το πρωί δεν θα είχαμε το χρόνο. Αποφασίσαμε να μην δούμε κάτι άλλο, αφού είχαμε δει τα πιο σπουδαία μέρη και να γυρίσουμε πίσω στο Jeju.

Είχαμε να διανύσουμε 42 περίπου χιλιόμετρα μέχρι το ξενοδοχείο. Χωρίς να κάνουμε καμία στάση οδηγήσαμε για περίπου 80 λεπτά. Και μιλάμε για δρόμους με μία, δύο ή και τρεις λωρίδες κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση. Πάντως για πάνω από τη μισή διαδρομή το όριο ήταν 70 χιλιόμετρα, εκτός από κάποια σημεία της που υπήρχαν διασταυρώσεις και μειωνόταν για λίγο.

Στο δωμάτιο μας λοιπόν φτάσαμε λίγο μετά τις 4:30. Το ξενοδοχείο ευτυχώς έχει δικό του πάρκινγκ και μπαίνουμε άνετα και αφήνουμε εκεί το μικρό μας αυτοκίνητο. Στο δωμάτιο μείναμε περίπου μισή ώρα για να πιούμε μία μπύρα και εγώ να τσιμπήσω λίγο φαγητό. Είχα πάρει κάτι την προηγούμενη μέρα από ένα ψυγείο ενός μικρού παντοπωλείου, το οποίο νόμιζα ότι ήταν κάποιο γαλακτοκομικό. Όμως αποδείχτηκε ότι ήταν τυλιγμένο απέξω με ρύζι. Στο εσωτερικό υπήρχαν κάποια φαγώσιμα, πιστεύω ψαρικά και κάποια μικρά κομμάτια από κρέας. Όλο αυτό ήταν τυλιγμένο σε ένα λεπτό φίλο σκούρου χρώματος και τρωγόταν, που πιστεύω ότι είναι από φύκια. Από αυτά τα φύκια που έχουν φαρδιά φύλλα και διαφέρουν πολύ από τα φύκια που έχουμε στην Ελλάδα. Δεν ήταν άσχημο αλλά ούτε και νόστιμο. Όμως ήταν πολύ χορταστικό. Έκτοτε έγινε όμως το αγαπημένο μου γιατί το έβρισκες εύκολα, τρωγόταν σαν σουβλάκι και ήταν σχετικά φτηνό, 2,2 ευρώ.

Βγήκαμε λίγο μετά τις 5 για να δούμε την πόλη του Jeju. Δίπλα στο ξενοδοχείο μας ήταν η κεντρική αγορά της πόλης, που είναι αρκετά όμορφη. Το βασικό όμως είναι ότι ενώ νομίζεις ότι θα έχει κάποια πράγματα τελείως απεριποίητα και πρόχειρα, περίπου σαν τις αραβικές αγορές, είναι συσκευασμένα και πεντακάθαρα. Ακόμα και τα πορτοκάλια τα έχουν τοποθετημένα ένα-ένα μέσα σε μία χαρτοπετσέτα. Περνάς από την κρεαταγορά και δεν μυρίζει καθόλου κρέας. Όχι τα αίσχη τα δικά μας που βρωμάει και η ψαραγορά και η κρεαταγορά στην Βαρβάκειο. Το ξενοδοχείο μας ήταν πολύ κεντρικό, δίπλα από την πλατεία που ξεκινάει η κεντρική αγορά και έχει ένα μικρό ποτάμι που πηγαίνει προς τη θάλασσα, την οποία συναντάει μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο.

Μετά την επίσκεψη στην αγορά ακολουθήσαμε αυτόν το δρόμο και φτάσαμε μέχρι το λιμάνι.

Εκεί στρίψαμε να πάμε δυτικά για να περπατήσουμε λίγο στην παραλιακή περιοχή. Έχει μία όμορφη εξέδρα που μπορείς για περπατάς για πάνω από ένα χιλιόμετρο δίπλα στη θάλασσα.

Εμείς συνεχίσαμε και μετά από αυτό θέλαμε να πάμε σε ένα σημείο που υπήρχε ένας βράχος μέσα στη θάλασσα που έλεγαν ότι μοιάζει με δράκο. Λέγεται Yongduam Rock. Μέχρι να φτάσουμε εκεί περπατήσαμε άλλο τόσο και περνώντας από μία όμορφη κρεμαστή γέφυρα φτάσαμε στο βράχο. Ο βράχος δεν έλεγε τίποτα, αλλά η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν πολύ όμορφη. Πολύς κόσμος ήταν μαζεμένος για να δει το βράχο αλλά και το ηλιοβασίλεμα, που υπήρχε εκείνη την ώρα. Μόλις έδυσε ο ήλιος φύγαμε και εμείς για να επιστρέψουμε προς το ξενοδοχείο μας.

Περάσαμε από μία περιοχή με εστιατόρια τα οποία είχαν κυρίως ψαρικά. Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι μερικά είχαν απέξω και δεξαμενές με νερό στις οποίες υπήρχαν τα ψάρια τα οποία σου προσέφεραν εάν ήθελες να τα φας ωμά. Είδα τιμές σε ένα εστιατόριο και ήταν από 70 ευρώ έως 140 κάθε κιλό ωμό ψάρι.

Μετά βρεθήκαμε σε έναν εμπορικό πεζόδρομο με πολυτελή καταστήματα αλλά λίγο κόσμο να κυκλοφορεί σε αυτά.

Είχε βραδιάσει πια όταν, έχοντας κάνει κάτι σαν ένα μεγάλο κύκλο, φτάσαμε στη γειτονιά μας, που όμως δεν ήταν μακριά από αυτούς τους εμπορικούς δρόμους, και ξαναμπήκαμε στην αγορά για να δούμε μήπως αγοράσουμε κάποιο φαγώσιμο. Βρήκαμε σε ένα κρεοπωλείο ψητό γουρουνόπουλο και πήραμε μια συσκευασία. Το φάγαμε λίγο αργότερα αλλά γενικά δεν ήταν πολύ νόστιμο διότι δεν ήταν και καλά ψημένο.

Αυτή ήταν η σημερινή μας μέρα και διαπιστώσαμε ότι οι δύο μέρες στο νησί είναι σχετικά λίγες. Αν μπορεί κάποιος να διαθέσει άλλη μία, θα δει μάλλον όλα τα ενδιαφέροντα έστω και στα γρήγορα.

 

[travelbreak]

Πρωινή επίσκεψη στο Jeju Stone park και πτήση.

Το πρωί ήπιαμε κανονικά τον καφέ μας στο δωμάτιο. Στις 8:00 κατεβάσαμε τα πράγματα και πήραμε το αυτοκίνητο για να φύγουμε και να πάμε καρφί στο Jeju Stone park. Είναι αυτό που πήγαμε εχθές το πρωί και ήταν κλειστό, όπως κάθε Δευτέρα. Φτάσαμε 20 λεπτά πριν τις 9:00 και ευτυχώς θυμηθήκαμε και κάναμε check in για τη σημερινή πτήση, που το είχαμε ξεχάσει. Πληρώσαμε την είσοδο των 5000 γουόν ο κάθε ένας, δηλαδή λίγο πάνω από 3 ευρώ. Έχω ξαναπεί ότι εδώ οι άνθρωποι γενικά δεν κλέβουν, ειδικά στις εισόδους των μνημείων, του πάρκινγκ και των μουσείων. Είναι φανερό ότι σέβονται τους πελάτες και γενικά τους ανθρώπους. Δεν επιδίδονται σε ένα αγώνα αύξησης των κερδών τους, σε βάρος των άλλων.

Αρχίσαμε να τρέχουμε μέσα στο χώρο με σκοπό σε μισή ώρα να τελειώσουμε αυτό το υπέροχο μέρος. Όμως ήταν μάταιο. Αυτός ο χώρος θέλει τουλάχιστο μιάμιση ώρα, ακόμα και για εμάς που είμαστε γρήγοροι. Πάντως προσπαθήσαμε να καλύψουμε όλα τα σημεία εκτός από το παραδοσιακό χωριό που ήταν και λίγο πιο μακριά. Φτάσαμε και μέχρι εκεί αλλά αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα γιατί θα καθυστερούσαμε παραπάνω.

Σε 40 λεπτά βγήκαμε έξω και πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε να το παραδώσουμε και μετά να πάμε (να μας πάνε δηλαδή) στο αεροδρόμιο.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο από εκείνη τη στιγμή και σε λιγότερο από μιάμιση ώρα ήμασταν μπροστά στην πύλη, έτοιμοι για να πάρουμε το αεροπλάνο. Η απόσταση του αεροδρομίου από το Jeju Stone park ήταν πάνω από 20 χιλιόμετρα. Με τους ρυθμούς της Κορέας νομίζαμε ότι θα θέλαμε κάπου μια ώρα για να πάμε. Το αεροπλάνο, όταν φτάσαμε στην πύλη μας, θα έφευγε μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά. Κρίμα γιατί θα μπορούσαμε να μείνουμε ίσως και μισή ώρα ακόμα στον αρχαιολογικό χώρο του stone park. Όμως στις πτήσεις δεν μπορείς να το ρισκάρεις. Στο χώρο που παραδώσαμε το αυτοκίνητο φτάσαμε σε 40 λεπτά. Λίγο λιγότερο δηλαδή από ό,τι έδινε το GPS.

Μου γύρισαν πίσω και περίπου 10 ευρώ βενζίνη, διότι χθες που είχα βάλει το είχα γεμίσει και δεν ξοδέψαμε τόσο πολλή μέχρι να φτάσουμε στο επίπεδο που μας το είχαν δώσει. Έτσι οι άνθρωποι μου πλήρωσαν την παραπάνω βενζίνη πού είχα βάλει. Επίσης να αναφέρω ότι η παράδοση έγινε σε λίγα δευτερόλεπτα χωρίς καμία καθυστέρηση. Να υπενθυμίσω επίσης ότι όταν το παρέλαβα δεν χρειάστηκε να συζητήσουμε κανένα διαδικαστικό θέμα αυτού είχα πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Σε άλλες εταιρείες όταν πηγαίνεις σου ζητάμε πιστωτικές κάρτες και περιττά πράγματα και κάποιες λεπτομέρειες να συμπληρώσεις, ενώ στο Jeju δεν υπήρχαν τέτοια θέματα. Όλα ήταν έτοιμα. Μονάχα δείχνεις τα χαρτιά που έχουν ζητήσει, σου δίνουν το αμάξι το οποίο το έχουν έτοιμο και ανοιχτό δίπλα στην είσοδο του γραφείου που περιμένεις και φεύγεις. Να πω επίσης ότι στο γραφείο εκεί έχουν πολλά άτομα και έτσι δεν περιμένει κανένας. Εξυπηρετούνται όσοι έρχονται, χωρίς σειρά και χωρίς να περιμένουν τους άλλους. Μου φάνηκε παράξενο που δεν μου ζήτησαν πιστωτική κάρτα. Ίσως αυτό έγινε βέβαια επειδή είχα πλήρη κάλυψη. Κι όμως και αλλού είναι έτσι κάνω την ενοικίαση, αλλά μου ζητάνε πιστωτική κάρτα οπωσδήποτε.

Και στο αεροδρόμιο οι άνθρωποι έχουν αρκετό προσωπικό για να εξυπηρετεί όλο τον κόσμο πολύ γρήγορα. Σε καμία αεροπορική εταιρεία δεν είδα να περιμένουνε παραπάνω από 5 άτομα. Εμείς όταν πήγαμε περάσαμε κατευθείαν για να παραδώσουμε τις βαλίτσες μας. Δεν περίμενε δηλαδή κανένας άλλος εκεί. Πάλι περιμέναμε 2, 3 λεπτά να ελέγξουν με ακτίνες τις παραδοτέες βαλίτσες μας και να πάρουμε το ΟΚ

 

[travelbreak]

Στο Suwon

Η πτήση της μίας ώρας μέχρι τη Σεούλ ήταν εύκολη υπόθεση για μας. Και η θέα θα ήταν πολύ καλύτερη αν δεν είχε μία ομιχλώδη ατμόσφαιρα. Γενικά στο ταξίδι αυτό την είχαμε αυτή την ατμόσφαιρα σχεδόν παντού.

Φτάσαμε λίγο πριν τις 2 στο αεροδρόμιο Gimpo της Σεούλ, που είναι κυρίως για εσωτερικές πτήσεις αλλά και για διεθνείς. Από αυτό το αεροδρόμιο έπρεπε να πάμε στο άλλο, το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της σε Σεούλ, το Incheon, ICN. Το είχα ψάξει και ήμουν προετοιμασμένος ότι έπρεπε να πάμε σε ένα σιδηρόδρομο του μετρό, ο οποίος μετά από 7 στάσεις έφτανε στον τερματικό σταθμό 1 του ICN. Από κει θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο που είχα ενοικιάσει από την εταιρεία SK. Πληρώνοντας ο καθένας ένα εισιτήριο λιγότερο από 4 ευρώ, πήγαμε σε περίπου 30 λεπτά στο αεροδρόμιο.

Ήταν λίγο δύσκολο να βρω το σημείο που ήταν το γραφείο της εταιρείας ενοικιάσεως του αυτοκινήτου, αν και είχα πλήρεις οδηγίες. Σε αυτό το τεράστιο χαοτικό αεροδρόμιο πολλά είναι δύσκολο να τα βρεις. Τελικά αφού ρωτήσαμε τρεις, τέσσερις ανθρώπους μπόρεσαν και μας εξήγησαν που θα έπρεπε να πάμε. Εκεί ένας νεαρός τακτοποίησε την ενοικίαση για να παραλάβουμε ένα αυτοκίνητο Hyundai Avante. Αυτή τη φορά εκτός από τα διπλώματα και το διαβατήριο που ζήτησε οπωσδήποτε και μία πιστωτική κάρτα, αν και είχα πλήρη ασφάλιση για το αυτοκίνητο. Φυσικά του τα έδωσα όλα και μετά μας έδωσε οδηγίες για να πάμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Πάντως αν δεν ήταν ένας ντόπιος δεν θα το έβρισκα και τόσο εύκολα το μέρος αυτό. Πολύπλοκο το αεροδρόμιο εκεί και τεράστιες οι εγκαταστάσεις.

Το όχημα ήταν σχετικά μεγάλο για μένα, αφού είχε μήκος 4,40 μέτρα και μέσα ήταν σαν διαστημικό όχημα, με όλα εκείνα τα συστήματα που έχει εσωτερικά. Σίγουρα δεν ασχολήθηκα να μάθω ούτε το 1/5 από όλα αυτά τα κουμπιά που είχε, αρκεί να έκανα τη δουλειά μου. Σε όλο το ταξίδι δεν ακούσαμε σχεδόν καθόλου ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Ήταν τόσο το άγχος μου να ακολουθώ τις οδηγίες του πλοηγού, που δεν ήθελα άλλη ενόχληση. Πάντως λίγο που προσπάθησα δεν είχε και πολλούς σταθμούς με μουσική η Κορέα. Επίσης βαρέθηκα να συνδέσω το κινητό μου και να ακούω Spotify ή άλλες μουσικές που έχω.

Ο νεαρός που μας παρέδωσε το αυτοκίνητο μου έβαλε στο GPS στο ξενοδοχείο που θα μέναμε στο Suwon και ξεκινήσαμε τη διαδρομή, που ήταν λίγο πάνω από μία ώρα. Όμως εντύπωση μου έκανε ότι στον πλοηγό μπορούσε αντί για τη διεύθυνση να βάζει το τηλέφωνο της επιχείρησης, και με αυτό οδηγηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας στο Suwon. Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε δεξιά και αριστερά πολλές τεράστιες πολυκατοικίες, κατά συστάδες συνήθως, και κάπου κάπου και κάποια βλάστηση. Οι δρόμοι μέχρι την πόλη που μέναμε ήταν τεράστιοι και επιτέλους είδαμε και όριο ταχύτητος τα 100 χιλιόμετρα.

Φτάσαμε λίγο μετά τις 5 σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο που έχει ένα υπόγειο πάρκινγκ για το αυτοκίνητο. Αφού πάρκαρα ανεβάσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο που είναι στον πέμπτο όροφο του κτιρίου. Είναι κάτι σαν σοφίτα. Το δωμάτιό μας είναι πολύ καλό και απλώσαμε στα γρήγορα τις βαλίτσες, πλυθήκαμε λίγο και φύγαμε για να κάνουμε βόλτα στην πόλη. Το ξενοδοχείο βρίσκεται στο κέντρο της παλιάς πόλης, η οποία περιστοιχίζεται από ένα πολύ μεγάλο φρούριο. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω καλύτερο μέρος για το ξενοδοχείο μας. Γενικά σε αυτό το ταξίδι προσπάθησα τα ξενοδοχεία να βρίσκονται στο κέντρο των πόλεων και ταυτόχρονα να έχουν και θέση για να παρκάρουμε το αυτοκίνητο. Έτσι και τούτο το ξενοδοχείο βρισκόταν στο παραδοσιακό χωριό του Suwon.

Ξεκινήσαμε τη βόλτα μας με τα πόδια πηγαίνοντας προς το παλάτι που βρίσκεται 500 μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο. Φυσικά ήταν κλειστό λόγω της ώρας, και θα το βλέπαμε την άλλη μέρα το πρωί. Μετά κατευθυνθήκαμε προς το φρούριο το οποίο δεν είναι πολύ ψηλό, όμως έχει ένα μονοπάτι πάνω του στο οποίο μπορεί να περπατήσει κάποιος σε όλο του το μήκος. Εμείς περπατήσαμε ίσως και περισσότερα από 2 χιλιόμετρα, τραβώντας πολλές φωτογραφίες, αφού το μέρος προσφέρεται γι’ αυτό. Υπήρχαν και άλλοι, ντόπιοι κυρίως, οι οποίοι περπατούσαν και έβγαζαν φωτογραφίες. Από τη μία μεριά έβλεπες στη τεράστιες πολυκατοικίες της πόλης και από την άλλη τα χαμηλά παραδοσιακά σπίτια της παλιάς πόλης. Περπατήσαμε στην περιοχή περισσότερο από 2 ώρες και επιστρέψαμε προς το ξενοδοχείο μας.

Στο ισόγειο των ξενοδοχείου και δίπλα στη ρεσεψιόν υπήρχε ένα μίνι μάρκετ στο οποίο μπήκαμε να δούμε αν μπορούμε να ψωνίσουμε κάτι για φαγητό. Στην Κορέα τα κυριότερα μίνι μάρκετ είναι τα CU, τα 7-11 και τα GS25. Μπαίνοντας μέσα είδαμε ότι στο ταμείο δεν υπήρχε κανένας. Αφού ψωνίσαμε τα φαγώσιμα και τις μπύρες που θέλαμε περιμέναμε ότι θα έρθει κάποιος για να πληρώσουμε. Ένας νεαρός, πελάτης και αυτός, μας είπε ότι το κατάστημα είναι self service. Μάλιστα προσφέρθηκε να μας εξυπηρετήσει χτυπώντας τα ψώνια μας στο μηχάνημα. Κάποια στιγμή σταμάτησε λέγοντας ότι μάλλον υπάρχει πρόβλημα διότι δεν μπορεί να μας δώσει απόδειξη για μπύρες επειδή έχουν αλκοόλ. Άρχισε να χτυπάει ένα κουδούνι και τελικά ήρθε ο άνθρωπος που ήταν στη ρεσεψιόν όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Πληρώσαμε σε αυτόν αν και πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να έχουμε πληρώσει και χωρίς να έρθει, παρότι είχαμε πάρει τις μπύρες.

Μάλλον είναι ένας λαός ο οποίος έχει εμπιστοσύνη και πίστη στους άλλους. Το ίδιο συμβαίνει και με τα εισιτήρια στα συγκοινωνιακά μέσα. Δεν έχουμε δει κανέναν άνθρωπο να κάνει έλεγχο και πιστεύω ότι δεν υπάρχει. Όλοι βγάζουν και όλοι χτυπάνε τα εισιτήρια τους στα μηχανήματα. Θυμάμαι την πρώτη μέρα στο μετρό που προσπαθούσαμε να χτυπήσουμε το εισιτήριο και δεν τα καταφέρναμε. Τότε κάποια παιδιά μας είπαν: δεν πειράζει, περάστε έτσι κι αλλιώς εισιτήριο έχετε κόψει. Εμείς ανησυχούσαμε ότι ίσως μας ελέγξουν και μας πουν ότι δεν έχουμε ακυρώσει το εισιτήριο που αγοράσαμε. Πιστεύω ότι δεν θα γινότανε αυτό, αλλά και αν γινόταν έλεγχος δεν θα μας έλεγαν τίποτα αφού υπάρχει εμπιστοσύνη γενικότερα. Σε όλο το ταξίδι δεν είδαμε να γίνεται έλεγχος πουθενά. Ακόμα και στους επισκέψιμους χώρους που απαιτείται εισιτήριο, πολλές φορές το αγοράζεις και μπαίνεις χωρίς να υπάρχει περαιτέρω έλεγχος.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που έχουμε δει στη χώρα είναι ότι όπου και να πας βλέπεις πολύ συχνά ταμπελίτσες που σε οδηγούν σε κοινόχρηστες τουαλέτες. Αυτό σημαίνει ότι είναι εύκολο για κάθε έναν να τις χρησιμοποιήσει και δεν φοβάται να περπατήσει ή να έχει πιει πολύ νερό από το πρωί.

Ένα άλλο που κάνει εντύπωση είναι ότι συνήθως δεν σου δίνουν απόδειξη για κάτι που αγοράζεις, ενώ το κάνουν αν τους το ζητήσεις. Μία φορά που ζήτησα απόδειξη τους έκανε εντύπωση. Όταν πληρώνεις κάτι με κάρτα τους δίνεις στην κάρτα σου, πηγαίνουν μέσα στο μηχάνημα που έχουν, αν δεν το έχουν εκεί μπροστά, κάνουν την ανάληψη και σου επιστρέφουν την κάρτα, χωρίς αντίγραφο της συναλλαγής. Θεωρητικά εσύ δηλαδή έχεις εμπιστοσύνη σε αυτόν, διότι θα μπορούσε να σου αφαιρέσει ό,τι ποσόν θέλει. Φυσικά οι Κορεάτες αυτό δεν το διανοούνται. Ελάχιστες φορές έχω δει ανθρώπους να πληρώνουν με το κινητό ή με μετρητά. Σχεδόν πάντα δηλαδή δίνουν την φυσική κάρτα που έχουν.

Οι άνθρωποι σχεδόν όλοι μιλάνε αγγλικά λίγο ή πολύ. Πλέον εγώ απευθύνομαι σε αυτούς κατευθείαν στα αγγλικά και συνήθως μου απαντάνε χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Αργότερα στο Νότο, είδαμε ότι δεν μιλούσαν και τόσο πολλοί.
Το ξενοδοχείο μας:

Να πω ότι το Suwon είναι πολύ κοντά στην Σεούλ. Απέχει δηλαδή περίπου 40 χιλιόμετρα αλλά στην ουσία είναι προάστιο της πρωτεύουσας. Πολλοί τουρίστες έρχονται στο Suwon με μία εκδρομή μίας ή ακόμα και μισής ημέρας.

 

[travelbreak]

Βόλτες στα τείχη και το παλάτι του Suwon

Το πρωί σηκωθήκαμε στο ωραίο μας δωμάτιο στη Suwon. Συνήθως ξυπνούσαμε μιάμιση ώρα πριν την αναχώρησή μας και έτσι πίναμε χαλαρά ένα καφέ, ετοιμάζουμε τα πράγματά μας και ξεκινάγαμε την περιήγηση ή την αναχώρηση. Πριν φύγουμε από την πόλη Suwon θέλαμε να επισκεφθούμε το παλάτι που ήταν σε απόσταση 500 μέτρων από το ξενοδοχείο μας. Οι πύλες του άνοιγαν στις 9:00 το πρωί οπότε εμείς μία ώρα νωρίτερα ξεκινήσαμε και κάναμε βόλτα ξανά στην περιοχή που είναι το φρούριο της πόλης. Και αυτή τη μέρα διαπιστώσαμε πόσο όμορφο είναι με τις ωραίες επάλξεις που έχει και την θέα που σου δίνει. Ήδη κάποιοι άνθρωποι είχαν ξεκινήσει τις βόλτες τους και αυτοί επάνω στο μονοπάτι του φρουρίου.

Οι δύο επόμενες φωτογραφίες είναι από ένα «χωριό» δίπλα στο ξενοδοχείο μας.

Και εδώ τα τείχη και πέριξ:

Εμείς στις 9:00 μπήκαμε στο παλάτι και για πάνω από μία ώρα περιηγηθήκαμε στα διάφορα κτίρια και στις μεγάλες αυλές που έχει. Δεν έχει σχεδόν καθόλου πράσινο αλλά έχει δυο μικρές λιμνούλες. Όλος ο άλλος χώρος είναι τα απλά ξύλινα κτίρια που έχουν τα παλάτια στην Κορέα και οι μεγάλες αυλές που γίνονταν οι εκδηλώσεις όταν κατοικούνταν αυτά τα παλάτια. Λίγος κόσμος επισκεπτόταν αυτή την ώρα το μέρος αυτό. Μόνο όταν φεύγαμε ήρθε ένα τσούρμο από νέους ανθρώπους για επίσκεψη.

Να και οι χαλαροί ταξιδιώτες:

Μετά από μερικούς μήνες, κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες, αναπολώ τα όμορφα μέρη. Σκέφτομαι βέβαια ότι πολλά από τα κτήρια μοιάζουν. Όμως σημασία έχει ο χρόνος που περνάς εκεί και η περιήγηση. Όταν βρισκόμασταν εκεί, θέλαμε να μη χάσουμε την παραμικρή γωνιά των παλατιών. Τελικά ήταν λίγες οι δώδεκα μέρες σε μια τέτοια χώρα!