olympicbird
Member
- Μηνύματα
- 15
- Likes
- 49
- Επόμενο Ταξίδι
- ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ
Δεν είναι το αιχμηρό του τίτλου, ούτε η έλλειψη του «τακτ». Ίσως αντίθετα να είναι οι απαντήσεις που πηγάζουν μέσα από μικρές αλήθειες, μεγάλες αποστάσεις, αναθεωρήσεις των ανώριμων αποφάσεών μας.
Πριν μια δεκαετία περίπου ως υπερήφανος λαός κοιτάζαμε από ψηλά τους Έλληνες εκείνους (ομογενείς τους λένε..) μετανάστες μερικών δεκαετιών ακόμη πιο πίσω, με τελευταίους αυτούς του 70. Τους πληγώναμε με την φουσκοθαλασσιά του εγωισμού μας, της σημαίας μας και το απόλυτο της γαλάζιας θάλασσάς μας. Λες και αυτοί που έφυγαν, δεν άνηκαν εδώ.. δεν γεννήθηκαν, δεν περπάτησαν και δεν είχαν εκείνη την «Ελλάδα» μέσα τους. Ίσως αν κάπου τους θυμηθήκαμε αυτό ήταν για τα χρήματά τους όπου οι συγγενείς ροκάνιζαν σαν ξυλοπριονίδια χωρίς «αποδείξεις».
Η Ελλάδα πλήρωσε και πληρώνει τον κάθε εγωισμό της, ανάμεσα στην πολιτική διαφθορά, την χαλασμένη νοοτροπία που από όπου και να προέρχεται την υιοθετήσαμε. Δεν είναι το χρέος μόνον, ο εξωτερικός δανεισμός, το διεθνές νομισματικό ταμείο, που στην τελική δεν επιλέξαμε. Είναι πολλά για να γραφτούν σε τούτο τον ντορβά, ιδιαίτερα όταν το ψωμί και την ελιά στην ευλογημένη την εκκλησιά θυμηθήκαμε ξανά. Μετρώντας 3500 μέχρι στιγμής αυτοκτονίες Ελλήνων που πέφτουν από τους μοντέρνους γκρεμούς ενός οικονομικού Ζαλόγγου.
Περηφάνια που πληγώθηκε, μαθήματα έπανα-αυτοπροσδιορισμού και ξενιτιάς, αφήνοντας πίσω μας σύνορα ως εργάτες ξεχνώντας τον τουριστικό μας σάκο στο πατάρι μιας άλλης εποχής.
Θα ακούσεις πολλά ρατσιστικά από κάποιον που δεν είναι ούτε υπήρξε ρατσιστής. Μέσα στους λαβύρινθους του νου φωνάζει ο ρατσισμός αλλά δεν θέλεις ούτε πρέπει να τον δεχτείς. Ίσως να είναι οι καταστάσεις, το ζωώδη της αυτοσυντήρησης. Η ζωή μου, ο Θάνατός σου. Ίσως ο θυμός.
Ο ωχαδερφισμός, το «δε βαριέσαι», το «άστο έτσι καλό είναι», ή το άλλο το ωραίο.. «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», είναι στοιχεία λίγδας Ελληνικής που πρέπει να έχεις ξύσει μέσα στις περίπου 24 ώρες συνολικής πτήσεως του αεροπλάνου πριν ξεμυτίσεις στα αεροδρόμια του Σύδνεϋ ή της Μελβούρνης. Σταμάτα την κλασικότητα ενός «πεθαμένου» Έλληνα.
Είναι τιμή η απόφασή σου να βρεθείς εκεί, για τους όποιους λόγους νόμιζες ότι είναι σωστό. Δεν θα σε αποκαρδιώσω, δεν θα σε χειροκροτήσω. Θα σου δώσω λίγες οδηγίες μόνο, γιατί από όποια φάρα και αν είσαι η Ελληνική μύτη δεν λιμάρεται εύκολα. Η πιο μικρή δεύτερη σκέψη που θα περάσει από το μυαλό σου μέσα από τα γραφόμενά μου, ίσως.. ίσως αποδειχτεί σωτήρια για να μείνεις λίγο παραπάνω. Πολλοί, δεν κατάφεραν ούτε τον έλεγχο να περάσουν.
Αν είναι η πρώτη σου φορά, πρόσεχε πολύ. Μην δείχνεις φόβο, μόνο έξυπνες απαντήσεις που πείθουν περνούν. Η ειλικρίνεια είναι τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να είσαι ειλικρινείς αν η αλήθεια σε βρίσκει αντιμέτωπο με τα «ψιλά γράμματα» στην τουριστική βίζα που εύκολα σου χορήγησαν. Για παράδειγμα δεν μπορείς να πεις ότι πήγα για «δουλειά» διότι δεν θα περάσεις ποτέ από την πόρτα του «έξω κόσμου». Είναι ανούσιο να πω τα προκαταρτικά. Εισιτήριο με επιστροφή, χρήματα σε λογαριασμό ( 6.000 € περίπου) σε περίπτωση που δεν έχεις κανέναν εκεί, ώστε να αναφέρεις το όνομα του, να σε περιμένει, να σε φιλοξενήσει. Θα σου ζητήσουν να δείξεις την οικονομική σου άνεση για το διάστημα της βίζας σου (3 μήνες) εις περίπτωση που είσαι σαν καλαμιά στον κάμπο.
Αν έχεις συγγενή εκεί, φιλενάδα, ή φιλαράκι, τα πράγματα είναι πιο εύκολα (δεν θα ψάξουν τραπεζικά) εφόσον έμπρακτα αυτό αποδεικνύεται. (Με τηλεφώνημα ή στο να σε περιμένει εκεί). Οι αποσκευές σου δεν θα έχουν ίχνος φαγητού σε όλες τις μορφές. Σποράκια και οτιδήποτε μορφή ξύλου, τσιγάρα άνω του ενός πακέτου, θα στα πάρουν. Αν έχεις λυσσάξει για τσιγάρο, λυπάμαι αλλά θα σου πω ότι μια μέρα κάπνισα φύλλα ευκαλύπτου για πολλούς λόγους.
Δεν συνιστώ την Αυστραλία σε ανθρώπους που δεν έχουν κανέναν εκεί και που δίνουν τα τελευταία τους χρήματα για ένα πανάκριβο εισιτήριο και μερικές μέρες επιβίωσης εκεί. Η απελπισία θα είναι αυτό που θα τους φέρει πίσω. Λυπάμαι που το λέω, η πραγματικότητα δεν είναι η Αυστραλία του 70. Δεν θα σε τραβήξουν δύο-τρεις στον δρόμο από τον γιακά να πας για δουλειά, ούτε θα κάτσεις παράνομα και «έχει ο Θεός». Πέρασαν αυτά ανεπίστρεπτα.
Ακόμη και τις στιγμές που γράφω αυτά που διαβάζεται, ο μεταναστευτικός νόμος διαρκώς μεταβάλλεται.. και πάντα προς το πιο δύσκολο.
Αν έχεις που να μείνεις στα πρώτα σου βήματα χωρίς να πληρώνεις, αυτό είναι πολύ θετικό. Διαφορετικά, ανεξάρτητα πως μπήκες, θα βρεις δωμάτια που ξεκινούν από 160 δολάρια Αυστραλίας με κοινό μπάνιο και συνήθως σε κατάσταση που δεν θα έμενες ούτε στον εφιάλτη σου στην Ελλάδα.. Μικρά στούντιο και οικίες ξεκινούν από 350 δολάρια στις οικονομικές περιοχές. Το πιο αστείο για μας βέβαια είναι ότι οι τιμές αυτές είναι με την εβδομάδα… και όχι με τον μήνα, όπως και η όποια πληρωμή σας εκεί.
Αν δεν μιλάς «γρι» αγγλικά, σε λυπάται η ψυχή μου. Θα βρεις πολλούς Έλληνες .. Είπα Έλληνες; Ναι Έλληνες. Μην περιμένεις βοήθεια, είσαι πολύ τυχερός αν κάποιος άγνωστος Έλλην σε πάρει με «καλό μάτι» . Υποσχέσεις θα ακούσεις, πολλές. Αν ο γνωστός , ή ότι είναι, που σε έφερε εκεί και πραγματικά ενδιαφερθεί, φυσικά θα κάνει ότι μπορεί. Διαφορετικά μη περιμένεις. Το πιθανότερο είναι να σε εκμεταλλευτούν. Θα σου δίνουν, τα μισά και λιγότερα από αυτά συγκριτικά με άλλους. Όλα αυτά, βεβαίως σε πλήρη μυστικότητα και με φυλαχτό την Παναγιά μην γίνει έλεγχος. Με ποδιά ή σε τόπο εργασίας να σας δουν εκεί, τότε το αεροπλάνο επιστροφής και ο 3τής αποκλεισμός επιστροφής.. είναι στο τσεπάκι σας.
Γνώριζα ένα παλικάρι που κατατόπισα στις πρώτες του μέρες εκεί. Τον είχαν βάλει σε ένα υπόγειο και εργαζόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ για έναν μεσίτη, σε διάφορες εργασίες. Φράγκο δεν πήρε, δεν είχε που να πάει, προσπάθησε. Χάλασε τις οικονομίες του να γραφτεί σε μια σχολή για να πάρει το δικαίωμα περιορισμένης εργασίας (20 ώρες την βδομάδα). Ίδια ιστορία με την δική μου. Αυτός, ό Έλληνας που έβαλα στα κατατόπια της δικής μου εργασίας ήταν η αιτία να φύγω από εκείνη την εργασία. Με αθέμιτους τρόπους. Βλέπετε, η Ελλάδα δεν με πονούσε μόνο στην Ελλάδα αλλά και εκεί. Οδηγό επιβίωσης χρειάζεσαι, όχι κατανόηση, αγάπη, συμπαράσταση.
Το να γραφτείς σε ένα κολέγιο για Αγγλικά είναι μια σχετικά οικονομική λύση, ιδιαίτερα για να μάθεις την γλώσσα και για να πάρεις παραμονή καθώς και το «γελοίο» δικαίωμα εργασίας. Δηλαδή να πάρεις φοιτητική βίζα. Αν ξέρεις Αγγλικά, ξαναμάθε, ή πήγαινε σε άλλο φθηνό κολλέγιο για μια φθηνή ειδικότητα μέχρι 10.000 δολάρια για δύο χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεις τα βασικά. Ευχόμενος ότι έχεις εργασία για να ανταποκριθείς. Οι τρείς μήνες της τουριστικής βίζας μπορεί να αξιοποιηθούν, διότι από την στιγμή που αρχίζει η σχολή ή το κολλέγιο με την όποια εργασία παράλληλα, το πιθανότερο είναι να πάθετε υπερκόπωση και να σας τρέχουν.
Οι Αυστραλοί, είναι ευγενικοί και καλοί άνθρωποι, αλλά δεν γνωρίζουν τι είναι «φιλότιμο» και όλα τα σχετικά της Ελληνικής ορολογίας. Είναι απόλυτοι στην τάξη, και ο νόμος εφαρμόζεται ακόμη και για τον πρωθυπουργό κυριολεκτικά. Χάρες δεν γίνονται. Η δικαιοσύνη είναι υπόδειγμα. Αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα καλά για εσάς που φθάσατε εκεί. Αν για παράδειγμα δεν πατήσετε για δυο εβδομάδες στο κολέγιο, σας καλούν για εξηγήσεις. Αν λοιπόν η βαθμολογία σας ή οι εξηγήσεις σας είναι δευτερεύουσας σημασίας, η βίζα που καμαρώνατε ακυρώνεται.. και πάλι η Ελλάδα μπροστά σας μια στροφή δεξιά από Αμού Ντάμπι.
Αποκτήστε γρήγορα ένα οικονομικό σαραβαλάκι εάν εργάζεστε πιο έξω από το κέντρο (500-1000 δολ. Και να έχει οπωσδήποτε κατοχύρωση κυκλοφορίας για το τρέχων έτος που διανύεται – Registration). Τα μέσα μεταφοράς είναι ακριβά. Οδηγάτε ανάποδα και συνήθως με αυτόματα αυτοκίνητα. Λίγα χιλιόμετρα παραπάνω τρέξιμο (7-8χιλ.) και τα 150 δολάρια περίπου θα τα κλαίτε… Παράνομο παρκάρισμα από 100 – 250 λέει ο τιμοκατάλογος. Αν δεν πληρώσεις, θα το νιώσεις.. Βενζίνη στα 1,30 – 1,40 δολ/λίτρο οικονομική για εκεί.
Γιατί τελικά πάμε εκεί; Σίγουρα ο μισθός, αν αυτός μας αναλογεί στην σωστή του κλίμακα και στην απλούστερη έννοια εργασίας θα πρέπει να είναι 800 – 1000 δολ/εβδομάδα. Δεν είναι υπερβολικό το νούμερο αν σκεφτούμε τα έξοδα. Για τον κάθε ένα μας ξεχωριστά ισχύουν άλλες παράμετροι διαβίωσης εκεί με βάση τι του έχει προσφερθεί ήδη. Κάπου εκεί βγαίνει και το πραγματικό κόστος ζωής.
Να μάθετε να λέτε «Hey mate – χεϊ μεϊτ» (έλα φίλε) και «No worries – νοου γουώρις» (ΟΚ) αν θέλετε να είστε «in». Σε άλλους Έλληνες να μιλάτε με ορολογία που ονόμαζα «σταφιδοαγγλικά» . Για παράδειμα το «αμάξι», το «αυτοκίνητο», να το λέτε «κάρο» και το «οπωροπωλείο ή μανάβικο» να το λέτε «φρουτομαρκέτα… Αμα ακούσετε την λέξη “club” φύγετε μακριά, δεν είναι κλάμπ αλλά τζογαδορεία και «φρουτάκια» (μην το μπερδευεται με την φρουτομαρκετα). Σε κάθε τετράγωνο υπάρχει ένα. Η Αυστραλία είναι στην κορυφή του τζόγου. Προσοχή..λοιπόν! Κινέζοι – ινδοί – πακιστανοί για καλό δεν είναι.. Οι Λιβανέζοι κάτι σε πιο ανθρώπινη διάσταση. Ο Κινέζος/Ινδός/Πακιστανός παίρνει τις απλές δουλειές λόγο χαμηλού μεροκάματου ( έπεσε κατακόρυφα ή αξία ανα/ωρα εργασίας) και σας αφήνει να κοιτάτε ο ένας τον άλλο. Ιδιαίτερα οι κινέζοι με διασταυρωμένες εμπειρίες βγάζουν «από την μύγα… σπλήνα» και την πουλάνε και χρυσάφι.
Η Αυστραλία, ΔΕΝ είναι ο τόπος της επαγγελίας όπως λανθασμένα νομίζετε. Είναι σαφέστατα καλύτερα από την Ελλάδα στα οικονομικά ζητήματα που μας απασχολούν. Όμως.. πριν οποιαδήποτε απόφασή σας ζυγίστε τι έχετε και τι θα χάσετε. Αν πάτε να επενδύσετε σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, τότε είστε γελασμένοι. Πάτε εκεί για να έχετε το κεφάλι χαμηλά, για να σας αναγκάσουν σε απαξίωση. Δεν θα ξεχάσω άλλωστε την ώρα που καιγόμουν στην σκεπή και περιτριγυρισμένος από τις κατσαρίδες της γειτόνισσας για λίγα δολάρια. Αυτά που θα βγάλετε δεν είναι απαραίτητα η λύση των προβλημάτων σας αν συγκρίνεται το ύψος της επένδυσης που κάνατε. Δηλαδή στην Ελλάδα με τα ίδια χρήματα περνάτε βασιλικά.
Σε καμία περίπτωση δεν θα δεχτώ να πάρω στην πλάτη μου την τύχη του καθενός Έλληνα 13.000 χιλιόμετρα μακριά, οφείλω όμως να μην δίνω οπτασίες βγαλμένες από Καγκουρό και Κοάλα.
Η καθημερινότητα σε τρώει και η ζωή ξεφλουδίζει αυτό που στην Ελλάδα έχουμε άφθονο. Αξίζει να προσπαθείς όταν μπορείς να καταπίνεις τον πόνο του χωρισμού, την οικογένεια σου στην Ελλάδα, τα παιδιά σου τα ίδια. Αν είσαι ρεμάλι που ψάχνει, φύγε και μπες λαθραία στο καράβι για το Τζιμπουτί. Το να χουφτώσεις μερικά χιλιάδες δολάρια Αυστραλέζικα για να τα φέρεις στην πατρίδα έχει μια εκτίμηση πολλαπλών πρισμάτων, πως το βλέπουμε δηλαδή. Το ανεκτίμητο όμως μόνο εμείς το γνωρίζουμε και το κατατάσσουμε ανάλογα.
Λάβετε υπόψη σας την ηλικία. Αν είσαι ένας σκληρός νέος μπορεί να μείνεις για πάντα. Αν πέρασες τα 40 αρχίζει και πονάει. Αν είσαι πενήντα πήγαινε στην Ευρώπη ή κάτσε να κοιτάς τα στενά της Κορίνθου. Δεν θα σώσεις εσύ τα ενήλικα παιδιά σου, αν αυτά δεν μπορούν να σωθούν μόνα τους. Είμαστε πάντα άλλωστε υπόλογοι της κάθε κρίσης.
Η μεγάλη αξία μερικές φορές βρίσκεται στα μικρά πράγματα. Για παράδειγμα το νόμισμα (κέρμα) των δύο δολαρίων στην Αυστραλία (το μεγαλύτερο σε αξία κέρμα), είναι και το πιο μικρό εν σχέση με όλα τα άλλα. Έχει όμως την χάρη του και το σεβασμό του. Έτσι κάπως συμβαίνει και με την Ελλάδα. Είναι μια πολύ μικρή χώρα με την απαράμιλλη χάρη και αξία της. Δεν την σεβαστήκαμε όμως με τον τρόπο που οι Αυστραλοί σέβονται την αξία των δύο δολαρίων.
Κλείνοντας.. αυτήν την μικρή περιγραφή της Αυστραλίας που οι Έλληνες.. θα ονομάσουν «απροσάρμοστη» καθώς ο κόσμος γυρίζει γύρω μας και «αυτοί» πρέπει να προσαρμόζονται σε «εμάς», είναι κάπου αστείο αλλά υπέροχα προκλητικό να ζεις να αναπνέεις και να ονομάζεσαι Έλληνας. Δεν ήταν οδηγίες αυτές προς τους ναυτιλλόμενους, αλλά μια νότα Ελληνική που ταξιδεύει στην άλλη γωνιά της Γής ψάχνοντας να βρει την υπόλοιπη μελωδία της. Δεν ξέρει όμως ο Έλλην ότι η ίδια του η ύπαρξη είναι η νότα και η μελωδία μαζί.
Γεώργιος Τσιμπερλένιος
Πριν μια δεκαετία περίπου ως υπερήφανος λαός κοιτάζαμε από ψηλά τους Έλληνες εκείνους (ομογενείς τους λένε..) μετανάστες μερικών δεκαετιών ακόμη πιο πίσω, με τελευταίους αυτούς του 70. Τους πληγώναμε με την φουσκοθαλασσιά του εγωισμού μας, της σημαίας μας και το απόλυτο της γαλάζιας θάλασσάς μας. Λες και αυτοί που έφυγαν, δεν άνηκαν εδώ.. δεν γεννήθηκαν, δεν περπάτησαν και δεν είχαν εκείνη την «Ελλάδα» μέσα τους. Ίσως αν κάπου τους θυμηθήκαμε αυτό ήταν για τα χρήματά τους όπου οι συγγενείς ροκάνιζαν σαν ξυλοπριονίδια χωρίς «αποδείξεις».
Η Ελλάδα πλήρωσε και πληρώνει τον κάθε εγωισμό της, ανάμεσα στην πολιτική διαφθορά, την χαλασμένη νοοτροπία που από όπου και να προέρχεται την υιοθετήσαμε. Δεν είναι το χρέος μόνον, ο εξωτερικός δανεισμός, το διεθνές νομισματικό ταμείο, που στην τελική δεν επιλέξαμε. Είναι πολλά για να γραφτούν σε τούτο τον ντορβά, ιδιαίτερα όταν το ψωμί και την ελιά στην ευλογημένη την εκκλησιά θυμηθήκαμε ξανά. Μετρώντας 3500 μέχρι στιγμής αυτοκτονίες Ελλήνων που πέφτουν από τους μοντέρνους γκρεμούς ενός οικονομικού Ζαλόγγου.
Περηφάνια που πληγώθηκε, μαθήματα έπανα-αυτοπροσδιορισμού και ξενιτιάς, αφήνοντας πίσω μας σύνορα ως εργάτες ξεχνώντας τον τουριστικό μας σάκο στο πατάρι μιας άλλης εποχής.
Θα ακούσεις πολλά ρατσιστικά από κάποιον που δεν είναι ούτε υπήρξε ρατσιστής. Μέσα στους λαβύρινθους του νου φωνάζει ο ρατσισμός αλλά δεν θέλεις ούτε πρέπει να τον δεχτείς. Ίσως να είναι οι καταστάσεις, το ζωώδη της αυτοσυντήρησης. Η ζωή μου, ο Θάνατός σου. Ίσως ο θυμός.
Ο ωχαδερφισμός, το «δε βαριέσαι», το «άστο έτσι καλό είναι», ή το άλλο το ωραίο.. «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», είναι στοιχεία λίγδας Ελληνικής που πρέπει να έχεις ξύσει μέσα στις περίπου 24 ώρες συνολικής πτήσεως του αεροπλάνου πριν ξεμυτίσεις στα αεροδρόμια του Σύδνεϋ ή της Μελβούρνης. Σταμάτα την κλασικότητα ενός «πεθαμένου» Έλληνα.
Είναι τιμή η απόφασή σου να βρεθείς εκεί, για τους όποιους λόγους νόμιζες ότι είναι σωστό. Δεν θα σε αποκαρδιώσω, δεν θα σε χειροκροτήσω. Θα σου δώσω λίγες οδηγίες μόνο, γιατί από όποια φάρα και αν είσαι η Ελληνική μύτη δεν λιμάρεται εύκολα. Η πιο μικρή δεύτερη σκέψη που θα περάσει από το μυαλό σου μέσα από τα γραφόμενά μου, ίσως.. ίσως αποδειχτεί σωτήρια για να μείνεις λίγο παραπάνω. Πολλοί, δεν κατάφεραν ούτε τον έλεγχο να περάσουν.
Αν είναι η πρώτη σου φορά, πρόσεχε πολύ. Μην δείχνεις φόβο, μόνο έξυπνες απαντήσεις που πείθουν περνούν. Η ειλικρίνεια είναι τα πάντα, αλλά δεν μπορείς να είσαι ειλικρινείς αν η αλήθεια σε βρίσκει αντιμέτωπο με τα «ψιλά γράμματα» στην τουριστική βίζα που εύκολα σου χορήγησαν. Για παράδειγμα δεν μπορείς να πεις ότι πήγα για «δουλειά» διότι δεν θα περάσεις ποτέ από την πόρτα του «έξω κόσμου». Είναι ανούσιο να πω τα προκαταρτικά. Εισιτήριο με επιστροφή, χρήματα σε λογαριασμό ( 6.000 € περίπου) σε περίπτωση που δεν έχεις κανέναν εκεί, ώστε να αναφέρεις το όνομα του, να σε περιμένει, να σε φιλοξενήσει. Θα σου ζητήσουν να δείξεις την οικονομική σου άνεση για το διάστημα της βίζας σου (3 μήνες) εις περίπτωση που είσαι σαν καλαμιά στον κάμπο.
Αν έχεις συγγενή εκεί, φιλενάδα, ή φιλαράκι, τα πράγματα είναι πιο εύκολα (δεν θα ψάξουν τραπεζικά) εφόσον έμπρακτα αυτό αποδεικνύεται. (Με τηλεφώνημα ή στο να σε περιμένει εκεί). Οι αποσκευές σου δεν θα έχουν ίχνος φαγητού σε όλες τις μορφές. Σποράκια και οτιδήποτε μορφή ξύλου, τσιγάρα άνω του ενός πακέτου, θα στα πάρουν. Αν έχεις λυσσάξει για τσιγάρο, λυπάμαι αλλά θα σου πω ότι μια μέρα κάπνισα φύλλα ευκαλύπτου για πολλούς λόγους.
Δεν συνιστώ την Αυστραλία σε ανθρώπους που δεν έχουν κανέναν εκεί και που δίνουν τα τελευταία τους χρήματα για ένα πανάκριβο εισιτήριο και μερικές μέρες επιβίωσης εκεί. Η απελπισία θα είναι αυτό που θα τους φέρει πίσω. Λυπάμαι που το λέω, η πραγματικότητα δεν είναι η Αυστραλία του 70. Δεν θα σε τραβήξουν δύο-τρεις στον δρόμο από τον γιακά να πας για δουλειά, ούτε θα κάτσεις παράνομα και «έχει ο Θεός». Πέρασαν αυτά ανεπίστρεπτα.
Ακόμη και τις στιγμές που γράφω αυτά που διαβάζεται, ο μεταναστευτικός νόμος διαρκώς μεταβάλλεται.. και πάντα προς το πιο δύσκολο.
Αν έχεις που να μείνεις στα πρώτα σου βήματα χωρίς να πληρώνεις, αυτό είναι πολύ θετικό. Διαφορετικά, ανεξάρτητα πως μπήκες, θα βρεις δωμάτια που ξεκινούν από 160 δολάρια Αυστραλίας με κοινό μπάνιο και συνήθως σε κατάσταση που δεν θα έμενες ούτε στον εφιάλτη σου στην Ελλάδα.. Μικρά στούντιο και οικίες ξεκινούν από 350 δολάρια στις οικονομικές περιοχές. Το πιο αστείο για μας βέβαια είναι ότι οι τιμές αυτές είναι με την εβδομάδα… και όχι με τον μήνα, όπως και η όποια πληρωμή σας εκεί.
Αν δεν μιλάς «γρι» αγγλικά, σε λυπάται η ψυχή μου. Θα βρεις πολλούς Έλληνες .. Είπα Έλληνες; Ναι Έλληνες. Μην περιμένεις βοήθεια, είσαι πολύ τυχερός αν κάποιος άγνωστος Έλλην σε πάρει με «καλό μάτι» . Υποσχέσεις θα ακούσεις, πολλές. Αν ο γνωστός , ή ότι είναι, που σε έφερε εκεί και πραγματικά ενδιαφερθεί, φυσικά θα κάνει ότι μπορεί. Διαφορετικά μη περιμένεις. Το πιθανότερο είναι να σε εκμεταλλευτούν. Θα σου δίνουν, τα μισά και λιγότερα από αυτά συγκριτικά με άλλους. Όλα αυτά, βεβαίως σε πλήρη μυστικότητα και με φυλαχτό την Παναγιά μην γίνει έλεγχος. Με ποδιά ή σε τόπο εργασίας να σας δουν εκεί, τότε το αεροπλάνο επιστροφής και ο 3τής αποκλεισμός επιστροφής.. είναι στο τσεπάκι σας.
Γνώριζα ένα παλικάρι που κατατόπισα στις πρώτες του μέρες εκεί. Τον είχαν βάλει σε ένα υπόγειο και εργαζόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ για έναν μεσίτη, σε διάφορες εργασίες. Φράγκο δεν πήρε, δεν είχε που να πάει, προσπάθησε. Χάλασε τις οικονομίες του να γραφτεί σε μια σχολή για να πάρει το δικαίωμα περιορισμένης εργασίας (20 ώρες την βδομάδα). Ίδια ιστορία με την δική μου. Αυτός, ό Έλληνας που έβαλα στα κατατόπια της δικής μου εργασίας ήταν η αιτία να φύγω από εκείνη την εργασία. Με αθέμιτους τρόπους. Βλέπετε, η Ελλάδα δεν με πονούσε μόνο στην Ελλάδα αλλά και εκεί. Οδηγό επιβίωσης χρειάζεσαι, όχι κατανόηση, αγάπη, συμπαράσταση.
Το να γραφτείς σε ένα κολέγιο για Αγγλικά είναι μια σχετικά οικονομική λύση, ιδιαίτερα για να μάθεις την γλώσσα και για να πάρεις παραμονή καθώς και το «γελοίο» δικαίωμα εργασίας. Δηλαδή να πάρεις φοιτητική βίζα. Αν ξέρεις Αγγλικά, ξαναμάθε, ή πήγαινε σε άλλο φθηνό κολλέγιο για μια φθηνή ειδικότητα μέχρι 10.000 δολάρια για δύο χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεις τα βασικά. Ευχόμενος ότι έχεις εργασία για να ανταποκριθείς. Οι τρείς μήνες της τουριστικής βίζας μπορεί να αξιοποιηθούν, διότι από την στιγμή που αρχίζει η σχολή ή το κολλέγιο με την όποια εργασία παράλληλα, το πιθανότερο είναι να πάθετε υπερκόπωση και να σας τρέχουν.
Οι Αυστραλοί, είναι ευγενικοί και καλοί άνθρωποι, αλλά δεν γνωρίζουν τι είναι «φιλότιμο» και όλα τα σχετικά της Ελληνικής ορολογίας. Είναι απόλυτοι στην τάξη, και ο νόμος εφαρμόζεται ακόμη και για τον πρωθυπουργό κυριολεκτικά. Χάρες δεν γίνονται. Η δικαιοσύνη είναι υπόδειγμα. Αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα καλά για εσάς που φθάσατε εκεί. Αν για παράδειγμα δεν πατήσετε για δυο εβδομάδες στο κολέγιο, σας καλούν για εξηγήσεις. Αν λοιπόν η βαθμολογία σας ή οι εξηγήσεις σας είναι δευτερεύουσας σημασίας, η βίζα που καμαρώνατε ακυρώνεται.. και πάλι η Ελλάδα μπροστά σας μια στροφή δεξιά από Αμού Ντάμπι.
Αποκτήστε γρήγορα ένα οικονομικό σαραβαλάκι εάν εργάζεστε πιο έξω από το κέντρο (500-1000 δολ. Και να έχει οπωσδήποτε κατοχύρωση κυκλοφορίας για το τρέχων έτος που διανύεται – Registration). Τα μέσα μεταφοράς είναι ακριβά. Οδηγάτε ανάποδα και συνήθως με αυτόματα αυτοκίνητα. Λίγα χιλιόμετρα παραπάνω τρέξιμο (7-8χιλ.) και τα 150 δολάρια περίπου θα τα κλαίτε… Παράνομο παρκάρισμα από 100 – 250 λέει ο τιμοκατάλογος. Αν δεν πληρώσεις, θα το νιώσεις.. Βενζίνη στα 1,30 – 1,40 δολ/λίτρο οικονομική για εκεί.
Γιατί τελικά πάμε εκεί; Σίγουρα ο μισθός, αν αυτός μας αναλογεί στην σωστή του κλίμακα και στην απλούστερη έννοια εργασίας θα πρέπει να είναι 800 – 1000 δολ/εβδομάδα. Δεν είναι υπερβολικό το νούμερο αν σκεφτούμε τα έξοδα. Για τον κάθε ένα μας ξεχωριστά ισχύουν άλλες παράμετροι διαβίωσης εκεί με βάση τι του έχει προσφερθεί ήδη. Κάπου εκεί βγαίνει και το πραγματικό κόστος ζωής.
Να μάθετε να λέτε «Hey mate – χεϊ μεϊτ» (έλα φίλε) και «No worries – νοου γουώρις» (ΟΚ) αν θέλετε να είστε «in». Σε άλλους Έλληνες να μιλάτε με ορολογία που ονόμαζα «σταφιδοαγγλικά» . Για παράδειμα το «αμάξι», το «αυτοκίνητο», να το λέτε «κάρο» και το «οπωροπωλείο ή μανάβικο» να το λέτε «φρουτομαρκέτα… Αμα ακούσετε την λέξη “club” φύγετε μακριά, δεν είναι κλάμπ αλλά τζογαδορεία και «φρουτάκια» (μην το μπερδευεται με την φρουτομαρκετα). Σε κάθε τετράγωνο υπάρχει ένα. Η Αυστραλία είναι στην κορυφή του τζόγου. Προσοχή..λοιπόν! Κινέζοι – ινδοί – πακιστανοί για καλό δεν είναι.. Οι Λιβανέζοι κάτι σε πιο ανθρώπινη διάσταση. Ο Κινέζος/Ινδός/Πακιστανός παίρνει τις απλές δουλειές λόγο χαμηλού μεροκάματου ( έπεσε κατακόρυφα ή αξία ανα/ωρα εργασίας) και σας αφήνει να κοιτάτε ο ένας τον άλλο. Ιδιαίτερα οι κινέζοι με διασταυρωμένες εμπειρίες βγάζουν «από την μύγα… σπλήνα» και την πουλάνε και χρυσάφι.
Η Αυστραλία, ΔΕΝ είναι ο τόπος της επαγγελίας όπως λανθασμένα νομίζετε. Είναι σαφέστατα καλύτερα από την Ελλάδα στα οικονομικά ζητήματα που μας απασχολούν. Όμως.. πριν οποιαδήποτε απόφασή σας ζυγίστε τι έχετε και τι θα χάσετε. Αν πάτε να επενδύσετε σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής, τότε είστε γελασμένοι. Πάτε εκεί για να έχετε το κεφάλι χαμηλά, για να σας αναγκάσουν σε απαξίωση. Δεν θα ξεχάσω άλλωστε την ώρα που καιγόμουν στην σκεπή και περιτριγυρισμένος από τις κατσαρίδες της γειτόνισσας για λίγα δολάρια. Αυτά που θα βγάλετε δεν είναι απαραίτητα η λύση των προβλημάτων σας αν συγκρίνεται το ύψος της επένδυσης που κάνατε. Δηλαδή στην Ελλάδα με τα ίδια χρήματα περνάτε βασιλικά.
Σε καμία περίπτωση δεν θα δεχτώ να πάρω στην πλάτη μου την τύχη του καθενός Έλληνα 13.000 χιλιόμετρα μακριά, οφείλω όμως να μην δίνω οπτασίες βγαλμένες από Καγκουρό και Κοάλα.
Η καθημερινότητα σε τρώει και η ζωή ξεφλουδίζει αυτό που στην Ελλάδα έχουμε άφθονο. Αξίζει να προσπαθείς όταν μπορείς να καταπίνεις τον πόνο του χωρισμού, την οικογένεια σου στην Ελλάδα, τα παιδιά σου τα ίδια. Αν είσαι ρεμάλι που ψάχνει, φύγε και μπες λαθραία στο καράβι για το Τζιμπουτί. Το να χουφτώσεις μερικά χιλιάδες δολάρια Αυστραλέζικα για να τα φέρεις στην πατρίδα έχει μια εκτίμηση πολλαπλών πρισμάτων, πως το βλέπουμε δηλαδή. Το ανεκτίμητο όμως μόνο εμείς το γνωρίζουμε και το κατατάσσουμε ανάλογα.
Λάβετε υπόψη σας την ηλικία. Αν είσαι ένας σκληρός νέος μπορεί να μείνεις για πάντα. Αν πέρασες τα 40 αρχίζει και πονάει. Αν είσαι πενήντα πήγαινε στην Ευρώπη ή κάτσε να κοιτάς τα στενά της Κορίνθου. Δεν θα σώσεις εσύ τα ενήλικα παιδιά σου, αν αυτά δεν μπορούν να σωθούν μόνα τους. Είμαστε πάντα άλλωστε υπόλογοι της κάθε κρίσης.
Η μεγάλη αξία μερικές φορές βρίσκεται στα μικρά πράγματα. Για παράδειγμα το νόμισμα (κέρμα) των δύο δολαρίων στην Αυστραλία (το μεγαλύτερο σε αξία κέρμα), είναι και το πιο μικρό εν σχέση με όλα τα άλλα. Έχει όμως την χάρη του και το σεβασμό του. Έτσι κάπως συμβαίνει και με την Ελλάδα. Είναι μια πολύ μικρή χώρα με την απαράμιλλη χάρη και αξία της. Δεν την σεβαστήκαμε όμως με τον τρόπο που οι Αυστραλοί σέβονται την αξία των δύο δολαρίων.
Κλείνοντας.. αυτήν την μικρή περιγραφή της Αυστραλίας που οι Έλληνες.. θα ονομάσουν «απροσάρμοστη» καθώς ο κόσμος γυρίζει γύρω μας και «αυτοί» πρέπει να προσαρμόζονται σε «εμάς», είναι κάπου αστείο αλλά υπέροχα προκλητικό να ζεις να αναπνέεις και να ονομάζεσαι Έλληνας. Δεν ήταν οδηγίες αυτές προς τους ναυτιλλόμενους, αλλά μια νότα Ελληνική που ταξιδεύει στην άλλη γωνιά της Γής ψάχνοντας να βρει την υπόλοιπη μελωδία της. Δεν ξέρει όμως ο Έλλην ότι η ίδια του η ύπαρξη είναι η νότα και η μελωδία μαζί.
Γεώργιος Τσιμπερλένιος
