Οδοιπορικό στον Μεσσηνιακό Κόλπο

[Παρίσακτος]

Οι λίμνες της Εδέμ

Τέταρτη μέρα και ξεκινήσαμε νωρίς για να προλάβουμε τη μέρα. Με κατεύθυνση την Πύλο, μέσα από μικρά χωριουδάκια στο στυλ περισσότερο της υπόλοιπης Πελοποννήσου παρά της Μάνης, φτάσαμε στην περιοχή του Πολυλίμνιου· ο δρόμος είναι σε σημεία χωμάτινος, αλλά τίποτα εξεζητημένο, και σε οδηγούν οι ταμπέλες αφότου φτάσεις στην Καζάρμα Μεσσηνίας. Παρκάραμε (είχε αρκετό κόσμο κατά τις 12 κι όταν φεύγαμε όλο το πάρκινγκ ήταν γεμάτο και τα αμάξια έφταναν μέχρι τον δρόμο. Γενικά σε τέτοια μέρη όσο νωρίτερα πάτε, τόσο λιγότερο κόσμο θα έχει και τόσο περισσότερο θα απολαύσετε τον μικρό Παράδεισο ανενόχλητοι.

Ακολουθήσαμε τον κατηφορικό δρόμο και μπλεχτήκαμε στα μονοπάτια του Πολυλιμνίου: μικροί καταρράχτες και βάθρες, χλωρίδα που σε σημεία, όσο ανεβαίνεις, θυμίζουν ζούγκλα, φύση που δεν περιμέναμε να δούμε στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στην κατά τα άλλα πολυγυρισμένη Πελοπόννησο. Συνεχίσαμε ανηφορικά τους καταρράχτες, ακολουθώντας αντίθετα την πορεία του νερού, σαν να αναζητούσαμε την απαρχή του, τη νερομάνα.

Φτάσαμε στη μεγαλύτερη λιμνούλα της περιοχής, εκεί όπου ο κόσμος είναι μαζεμένος και κάνει βουτιές στα παγωμένα και καθαρά νερά (στις προηγούμενες πεταμένα φύλλα ή σε σημεία γλιτσιασμένες κοτρόνες δεν μας ενέπνεαν για βουτιές). Είδαμε ότι ο δρόμος συνέχιζε, αν και σχεδόν ως αναρρίχηση πάνω στον βράχο, με τη βοήθεια μεταλλικών σκαλοπατιών που υπήρχαν διάσπαρτα, απλώς για στήριξη. Μέχρι εκείνο το σημείο η πρόσβαση είναι εύκολη για όλους, ακόμη και για παιδιά, γι’ αυτό κι όλος ο κόσμος είναι μαζεμένος στα αρχικά αυτά σημεία, μετά ανεβαίνει λίγο η δυσκολία, αλλά όχι και τόσο ώστε να δυσκολευτεί κάποιος, ακόμη και αρχάριος στην αναρρίχηση/πεζοπορία, με όρεξη για περιπέτεια.

Σ’ αυτό το σημείο οι τέσσερις γίναμε τρεις. Συνεχίσαμε, όμως, θέλαμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος, να το δούμε όλο. Περνούσαμε μέσα από χόρτα και σε σημεία λάσπες (προτείνονται αθλητικά και σίγουρα όχι σαγιονάρες, για να είστε άνετοι), γενικά φροντισμένο το μονοπάτι, και ναι, κι άλλοι καταρράχτες, κι άλλες λιμνούλες, με μια παραδεισένια να μας τραβά τα βλέμματα και να της υποσχόμαστε βουτιές κατά την επιστροφή μας: ελάχιστος κόσμος, καθαρά νερά, φύση που περιβάλλει με ζήλο και στυλ το τοπίο. Πανέμορφη εικόνα, να μην χορταίνεις.

Συνεχίσαμε, αναβάσεις, καταβάσεις, μέχρι και σκύλους-ορειβάτες πετύχαμε στο διάβα μας, ταξίδι στην άγρια ζούγκλα μισή ώρα από την Καλαμάτα, μέχρι που φτάσαμε σε ένα ξέφωτο, με ένα παγκάκι και τον δρόμο στα δεξιά μας, δείγμα ότι μπορούσες να φτάσεις και στο τέρμα με άλλον τρόπο. Αλλά ποια η χαρά, ένα ταξίδι είναι πολλά παραπάνω από έναν προορισμό. Υπήρχε κι ένας πάγκος, για πικνίκ, ενώ από εκεί και μετά το μονοπάτι σταματούσε, ενώ το νερό φαινόταν να έχει ακόμη δρόμο μέχρι την πηγή του.

Επιστρέψαμε γρήγορα στην πιο ερωτεύσιμη λίμνη, κάναμε μια βουτιά (μούδιασμα τα πρώτα δευτερόλεπτα, αλλά μετά γίνεται ευχάριστο) και δεύτερη (εδώ απλώς δροσιστήκαμε) κι ετοιμαστήκαμε για να επιστρέψουμε, γιατί ο τέταρτος της παρέας είχε μείνει πολλή ώρα μόνος του. Και πάνω που βάλαμε τα παπούτσια μας, να σου το μαύρο πρόβατο, που κατάφερε να αντιμετωπίσει τον φόβο του και μας βρήκε. Έκανε κι αυτός μια βουτιά κι επιστρέψαμε στην πρώτη λίμνη με τον πολύ κόσμο, για άλλη μια βουτιά.

Εδώ ορισμένοι σκαρφάλωναν τα βράχια και βουτούσαν από πέντε μέτρα στη λίμνη, ορισμένες εντυπωσιακές βουτιές, αλλά κανένας μας δεν τόλμησε (κάποια άλλη φορά, ίσως). Επιστρέψαμε στο αρχικό σημείο κι ακολουθήσαμε το νερό, με τη φορά του αυτή τη φορά, και φτάσαμε στις δυο τελευταίες λίμνες, που μπορεί να μην ήταν ιδανικές για μπάνιο, αλλά δεδομένης της ηρεμίας που επικρατούσε –ήμασταν μόνοι μας– το τοπίο ήταν χάρμα οφθαλμών.

Επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα, ήπιαμε τον μισό Βόσπορο γιατί είχαμε κορακιάσει στον ανήφορο, και κινήσαμε για την Κορώνη.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Παρίσακτος]

Παιχνίδια με έξαλλες καλόγριες

Τη δεύτερη μέρα δεν κάναμε πολλά πράγματα, γι’ αυτό και θα είναι σύντομο το κεφάλαιο: απολαύσαμε θάλασσα και πλατσουρίσματα στην ακτή. Επισκεφτήκαμε τη γνωστότερη παραλία της περιοχής, την Καλόγρια, που είναι όμορφη και μικρή παραλία, ρηχή (αλλά υπάρχουν και χειρότερες), με αμμουδιά και τιρκουάζ ζεστά νερά (αν και το πρωί μας έβρισκαν κρύα ρεύματα σε σημεία). Είχε πολύ κόσμο, οικογένειες, νεαρόκοσμο, καμάκια, γεμάτη ξαπλώστρες (πόσες σειρές, που κυμαίνονται από 30 ευρώ το σε μέχρι οχτώ οι πιο πίσω), γενικά φίσκα από παρκαρισμένα αμάξια. Χωρίς κόσμο θα ήταν αναμφίβολα εντυπωσιακότερη, αλλά έχει κι αυτό το χάζι του.

Περάσαμε κι από την οδό Καζαντζάκη, αλλά δεν είδαμε το σπίτι που έζησε για ένα διάστημα της ζωής του, το οποίο απ’ ό,τι διάβασα ανακαινίστηκε πρόσφατα και πωλείται προς 550,000 ευρώ.

Το βράδυ επισκεφτήκαμε την Καρδαμύλη. Εδώ μάλιστα, όμορφα σπίτια, πέτρα και βουκαμβίλια σωστά φωτισμένες, προορισμός που φαντάζομαι θα είναι όμορφος κάθε εποχή, αλλά ιδίως άνοιξη και καλοκαίρι. Κάναμε μια βόλτα, φάγαμε σε μια ταβέρνα με καλές μερίδες και νόστιμα φαγητά· δοκιμάσαμε τη σπεσιαλιτέ του μαγαζιού: χοιρινό με γλυκόξινη σάλτσα (με μέλι, πορτοκάλι, πιπεριές), γαρνιρισμένο με ρύζι, πιάτο μανιάτικο, καθώς και σαλάτα παραδοσιακή της περιοχής (με σύγκλινο, είναι παστό χοιρινό και ευρύτερα διαδεδομένο στην περιοχή της Μάνης). Επιστρέψαμε σπίτι, ανανεώνοντας το ραντεβού μας με την Καρδαμύλη για την επόμενη μέρα.

 

[Παρίσακτος]

Στην άγρια χώρα των καρδάμων

Τρίτη μέρα κι αποχαιρετίσαμε τη φιλική οικοδέσποινα του σπιτιού, εμείς με ευχές, εκείνη με δωράκια από μυρωδικά και ζωγραφισμένα βότσαλα. Επισκεφτήκαμε την Καρδαμύλη και περιηγηθήκαμε στην Παλιά Πόλη, μπήκαμε στο κάστρο, που ήταν σχετικά καλοδιατηρημένο και φιλοξενούσε και εκθέσεις μοντέρνας τέχνης. Η θέα όμορφη, η ατμόσφαιρα ικανοποιητική, παρά το δυνατό φως του μεσημεριού.

Μετά τη βόλτα μας πήγαμε για μπάνιο στην παραλία του Φονέα, με χοντρό βότσαλο κι ένα εντυπωσιακό βράχο να χωρίζει σχεδόν την παραλία σε δυο μέρη. Μέχρι το απογευματάκι ήταν ήρεμη η θάλασσα, ιδανική και για snorkeling, μετά σήκωσε λίγο κυματάκι και θόλωσαν κάπως τα νερά. Όμορφο τοπίο, πάντως, ωραία τα νερά, γενικά την προτείνω, τελείως διαφορετική από τις παραλίες της Στούπας, αλλά πιο όμορφο τοπίο και καλά σημεία για βουτιές από τα βράχια, ανάλογα με το θάρρος του καθενός. Και ήσυχη σχετικά, ό,τι πρέπει για όσους επιθυμούν τη συντροφιά κάποιου βιβλίου ανάμεσα στις βουτιές τους.

Το απόγευμα, αποχαιρετισμός στην Καρδαμύλη και ηλιοβασίλεμα στην Ακουαρέλα, κατόπιν προτροπής μέλους του φόρουμ. Ουζάκι και βάφλα πλάι στα βράχια που βρέχονταν από τη θάλασσα, όσο ο ήλιος χαμήλωνε πίσω από τα βουνά του δυτικού δαχτύλου της Πελοποννήσου.

Το βραδάκι φτάσαμε Καλαμάτα κι αφού τακτοποιηθήκαμε, ξεκινήσαμε 12 παρά κουρασμένοι και πεινασμένοι για μια βόλτα στην παραλιακή, όμορφη για τα δεδομένα μεγάλης πόλης, με τα μπαράκια της και τις ταβέρνες της, φάγαμε σουβλάκι (με την Αθηναϊκή έννοια του όρου - καθώς δεν υφίστανται, θαρρώ, διακοπές στην Ελλάδα χωρίς να κυλήσει κανείς στην εύκολη, γρήγορη και φτηνή λύση του πιτόγυρου), αλλά επιστρέψαμε νυσταγμένοι στο σπίτι σχετικά νωρίς, γνωρίζοντας ότι την επόμενη μέρα μας περίμενε γερό πρόγραμμα (το highlight του ταξιδιού), ανανεώνοντας το ραντεβού μας με την Καλαμάτα, ελπίζοντας να την απολαύσουμε και by night το ερχόμενο βράδυ. Αμ δε…

 

[Παρίσακτος]

Οι λίμνες της Εδέμ

Τέταρτη μέρα και ξεκινήσαμε νωρίς για να προλάβουμε τη μέρα. Με κατεύθυνση την Πύλο, μέσα από μικρά χωριουδάκια στο στυλ περισσότερο της υπόλοιπης Πελοποννήσου παρά της Μάνης, φτάσαμε στην περιοχή του Πολυλίμνιου· ο δρόμος είναι σε σημεία χωμάτινος, αλλά τίποτα εξεζητημένο, και σε οδηγούν οι ταμπέλες αφότου φτάσεις στην Καζάρμα Μεσσηνίας. Παρκάραμε (είχε αρκετό κόσμο κατά τις 12 κι όταν φεύγαμε όλο το πάρκινγκ ήταν γεμάτο και τα αμάξια έφταναν μέχρι τον δρόμο. Γενικά σε τέτοια μέρη όσο νωρίτερα πάτε, τόσο λιγότερο κόσμο θα έχει και τόσο περισσότερο θα απολαύσετε τον μικρό Παράδεισο ανενόχλητοι.

Ακολουθήσαμε τον κατηφορικό δρόμο και μπλεχτήκαμε στα μονοπάτια του Πολυλιμνίου: μικροί καταρράχτες και βάθρες, χλωρίδα που σε σημεία, όσο ανεβαίνεις, θυμίζουν ζούγκλα, φύση που δεν περιμέναμε να δούμε στην Ελλάδα, πόσο μάλλον στην κατά τα άλλα πολυγυρισμένη Πελοπόννησο. Συνεχίσαμε ανηφορικά τους καταρράχτες, ακολουθώντας αντίθετα την πορεία του νερού, σαν να αναζητούσαμε την απαρχή του, τη νερομάνα.

Φτάσαμε στη μεγαλύτερη λιμνούλα της περιοχής, εκεί όπου ο κόσμος είναι μαζεμένος και κάνει βουτιές στα παγωμένα και καθαρά νερά (στις προηγούμενες πεταμένα φύλλα ή σε σημεία γλιτσιασμένες κοτρόνες δεν μας ενέπνεαν για βουτιές). Είδαμε ότι ο δρόμος συνέχιζε, αν και σχεδόν ως αναρρίχηση πάνω στον βράχο, με τη βοήθεια μεταλλικών σκαλοπατιών που υπήρχαν διάσπαρτα, απλώς για στήριξη. Μέχρι εκείνο το σημείο η πρόσβαση είναι εύκολη για όλους, ακόμη και για παιδιά, γι’ αυτό κι όλος ο κόσμος είναι μαζεμένος στα αρχικά αυτά σημεία, μετά ανεβαίνει λίγο η δυσκολία, αλλά όχι και τόσο ώστε να δυσκολευτεί κάποιος, ακόμη και αρχάριος στην αναρρίχηση/πεζοπορία, με όρεξη για περιπέτεια.

Σ’ αυτό το σημείο οι τέσσερις γίναμε τρεις. Συνεχίσαμε, όμως, θέλαμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος, να το δούμε όλο. Περνούσαμε μέσα από χόρτα και σε σημεία λάσπες (προτείνονται αθλητικά και σίγουρα όχι σαγιονάρες, για να είστε άνετοι), γενικά φροντισμένο το μονοπάτι, και ναι, κι άλλοι καταρράχτες, κι άλλες λιμνούλες, με μια παραδεισένια να μας τραβά τα βλέμματα και να της υποσχόμαστε βουτιές κατά την επιστροφή μας: ελάχιστος κόσμος, καθαρά νερά, φύση που περιβάλλει με ζήλο και στυλ το τοπίο. Πανέμορφη εικόνα, να μην χορταίνεις.

Συνεχίσαμε, αναβάσεις, καταβάσεις, μέχρι και σκύλους-ορειβάτες πετύχαμε στο διάβα μας, ταξίδι στην άγρια ζούγκλα μισή ώρα από την Καλαμάτα, μέχρι που φτάσαμε σε ένα ξέφωτο, με ένα παγκάκι και τον δρόμο στα δεξιά μας, δείγμα ότι μπορούσες να φτάσεις και στο τέρμα με άλλον τρόπο. Αλλά ποια η χαρά, ένα ταξίδι είναι πολλά παραπάνω από έναν προορισμό. Υπήρχε κι ένας πάγκος, για πικνίκ, ενώ από εκεί και μετά το μονοπάτι σταματούσε, ενώ το νερό φαινόταν να έχει ακόμη δρόμο μέχρι την πηγή του.

Επιστρέψαμε γρήγορα στην πιο ερωτεύσιμη λίμνη, κάναμε μια βουτιά (μούδιασμα τα πρώτα δευτερόλεπτα, αλλά μετά γίνεται ευχάριστο) και δεύτερη (εδώ απλώς δροσιστήκαμε) κι ετοιμαστήκαμε για να επιστρέψουμε, γιατί ο τέταρτος της παρέας είχε μείνει πολλή ώρα μόνος του. Και πάνω που βάλαμε τα παπούτσια μας, να σου το μαύρο πρόβατο, που κατάφερε να αντιμετωπίσει τον φόβο του και μας βρήκε. Έκανε κι αυτός μια βουτιά κι επιστρέψαμε στην πρώτη λίμνη με τον πολύ κόσμο, για άλλη μια βουτιά.

Εδώ ορισμένοι σκαρφάλωναν τα βράχια και βουτούσαν από πέντε μέτρα στη λίμνη, ορισμένες εντυπωσιακές βουτιές, αλλά κανένας μας δεν τόλμησε (κάποια άλλη φορά, ίσως). Επιστρέψαμε στο αρχικό σημείο κι ακολουθήσαμε το νερό, με τη φορά του αυτή τη φορά, και φτάσαμε στις δυο τελευταίες λίμνες, που μπορεί να μην ήταν ιδανικές για μπάνιο, αλλά δεδομένης της ηρεμίας που επικρατούσε –ήμασταν μόνοι μας– το τοπίο ήταν χάρμα οφθαλμών.

Επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα, ήπιαμε τον μισό Βόσπορο γιατί είχαμε κορακιάσει στον ανήφορο, και κινήσαμε για την Κορώνη.

 

[Παρίσακτος]

Κορώνη στα κεφάλια μας

Μετά το Πολυλίμνιο, κατευθυνθήκαμε προς την Κορώνη, με μια στάση για μπάνιο στην παραλία Περούλια. Λάδι η θάλασσα, μεγάλη η αμμουδιά, καθαρά και σχετικά ζεστά νερά· εμείς καθίσαμε στην δεξιά πλευρά της παραλίας που ήταν ήσυχη κι απολαύσαμε μπάνιο. Οικογενειακό κλίμα θα έλεγα ότι επικρατούσε, παραλία τόσο για παιδιά όσο και για μεγάλους. Από εκεί φαινόταν στο βάθος μέχρι κι η Κορώνη και το κάστρο της.

Στη συνέχεια κινηθήκαμε προς την καστροπολιτεία, να προλάβουμε εκεί το ηλιοβασίλεμα. Αρχικά περπατήσαμε παραλιακά, περατζάδα πλάι στο κάστρο, από τη μία ο επιβλητικός πέτρινος όγκος, από την άλλη τα κύματα. Φτάσαμε σε μια παραλία –χοντρό βότσαλο μου φάνηκε, που δεν μου γέμισε το μάτι, αν και το να κολυμπάς δίπλα στα τείχη του κάστρου είναι θελκτική επιλογή–, κι είσοδος για το κάστρο πουθενά, οπότε καταλάβαμε ότι το είχαμε πάρει λάθος (τέτοια λάθη σπάνια βέβαια δεν σου βγαίνουν σε καλό), οπότε γυρίσαμε πίσω και μέσα από τα στενά σοκάκια –άθλια για οδήγηση, αλλά όμορφα για βόλτα– που πάλι μου θύμιζαν νησί, ανεβήκαμε στο κάστρο.

Πρόκειται για μια καστροπολιτεία, όπου μένουν ακόμη κάτοικοι σε σπίτια του οικισμού, τα απομεινάρια του οχυρού παραμένουν σε καλή κατάσταση, τα νεκροταφεία –παλιά και νέα– έδιναν το παρόν σε μεγάλη αναλογία, η θέα της Κορώνης αποζημιώνει για το περπάτημα –που μεταξύ μας δεν είναι και τίποτα από άποψη διάρκειας, απόστασης ή κόπου– και νομίζω ότι έκανε την προτελευταία μέρα του ταξιδιού μας την πληρέστερη όλων (ιστορία/πολιτισμός, φύση, παραλία).

Και την πιο περιπετειώδη να προσθέσω, καθώς αισθάνθηκα για λίγο Ιντιάνα Τζόουνς – όσο Τζέιμς Μποντ, υποθέτω, αισθάνεται ένα πεντάχρονο όταν πηδάει κατευθείαν στο έδαφος από το δεύτερο σκαλοπάτι. Φτάσαμε σε ένα σημείο με θέα, όπου σκαλιά οδηγούσαν κάτω, μες στη γη, αλλά αυτό το κάτω ήταν τυλιγμένο στο σκοτάδι. Φακός στο κινητό και αργό περπάτημα στο κεκλιμένο δάπεδο, με πέτρες που γλιστρούσαν. Οι υπόλοιποι δεν κατέβηκαν, εγώ έβλεπα μια χαραμάδα φωτός και ολίσθαινα στην τσουλήθρα, ορισμένα ανοίγματα στο πλάι (παράθυρα) μου έδειχναν ότι υπήρχε ζουμί και μετά κόπων και βασάνων, με ανοιχτό το βίντεο του κινητό και τον φακό, ζώντας το δικό μου Blair Witch Project –spoiler alert: η κάμερα έπαψε να δείχνει στο μισό λεπτό–, ή το Decent για να είμαι πιο ακριβής, κατέληξα σε μια ψηλή αίθουσα, με μια χοντρή κολόνα στο κέντρο της για στήριγμα και μικρά παραθυράκια στις άκρες να μπαίνει φως, συν μια είσοδο. Μπορεί να μην ανακάλυψα τον τάφο του Μεγαλέξανδρου αλλά μια φορά το χάρηκα και θα έχω να το θυμάμαι. Έπειτα άκουσα τις φωνές των υπολοίπων –που με είχαν αφήσει στο έλεος της μοίρας– να περνάνε από κοντά μου, βγήκα από την έξοδο και συνεχίσαμε απτόητοι τη διαδρομή.

Επιστρέψαμε στην παραλιακή, φάγαμε το ψαράκι και τα θαλασσινά μας, όσο ο ήλιος χανόταν πίσω από τους λόφους της Μεσσηνίας. Φτάσαμε βραδάκι στην Καλαμάτα, για άλλη μια φορά κουρασμένοι, αποφασισμένοι να τη ζήσουμε by night όπως της άρμοζε. Ξεκινήσαμε με όρεξη για το κάστρο –η ιδιοκτήτρια του σπιτιού μας είχε πει ότι είναι μικρή η απόσταση με τα πόδια– αλλά το κάστρο ήταν άδειο, η περιοχή εκεί γύρω ερημική και δεν βρήκαμε τα μαγαζιά της Παλιάς Πόλης, οπότε επιστρέψαμε στο αμάξι, κάναμε μια μικρή βόλτα και καταλήξαμε στην παραλιακή για γλυκό στον Αθανασίου. Ό,τι φάγαμε ήταν νόστιμο κι επιστρέψαμε στα δωμάτιά μας για την τελευταία νύχτα των διακοπών μας, γεμάτοι και ψυχολογικά σχεδόν έτοιμοι να επιστρέψουμε στην Αθήνα.

 

[coco]

Χαιρομαι που περασατε καλα στα μερη μου.Χαιρετισμους απο Καλαματα.

 

[Παρίσακτος]

Έξοδος και έξοδα (tips)

Τελευταία μέρα και πιο χαλαρή, ξυπνήσαμε κι ετοιμαστήκαμε, βγήκαμε για βόλτα στην περιοχή του κάστρου, μπήκαμε μέσα και είδαμε την Καλαμάτα από ψηλά, υπό τη συνοδεία πυροσβεστικών σειρήνων (κάπου είχε πιάσει φωτιά), άξιζε, αν και ως κάστρο δεν λέει και πολλά. Παρ’ όλα αυτά το θεωρώ ιδανικό μέρος για πικνίκ, ιδίως για φοιτητές, που έχουν και δωρεάν είσοδο.

Στη συνέχεια μια βόλτα στην Παλιά Πόλη και για μπράντς (ναι, είχαμε στο χωριό μου) στο Blossom Owl (καλές τιμές, γενναίες ποσότητες, το προτείνω, γι’ αυτό και το αναφέρω), με όμορφο κλίμα αν και μες στην πόλη.

Τέλος, πήγαμε σε μια παραλία της Καλαμάτας, είχε συννεφιά και μια βουτιά ρίξαμε κι ετοιμαστήκαμε για την επιστροφή.


Ακολουθούν ορισμένα logistics, μιας και το ταξίδι ήταν value for money και το προτείνω σε όσους ψάχνουν πλήρεις διακοπές (φύση, θάλασσα, μπάνιο, ωραίοι οικισμοί, ιστορία), χωρίς τα κόστη των ακτοπλοϊκών ή να πληρώνουν το καταγώγιο σαν βίλα.

Έχουμε και λέμε:

• Διαμονή σε Airbnb και τύπου Airbnb: Σύνολο 56Ε το άτομο. Τα κλείσαμε 2 βδομάδες πριν πάμε και μείναμε κι από τα δύο ικανοποιημένοι.
• Διόδια Πήγαινε (από Αθήνα, μέσω Σπάρτης) + Έλα (από Καλαμάτα, προς Αθήνα): 9.60+13.70=23.30Ε
• Καύσιμα (περίπου): 110Ε (κάναμε τα χιλιόμετρά μας, από Αθήνα, κι έπειτα από Λιμένι μέχρι Κορώνη.
• Είσοδος στην Παλιά Καρδαμύλη: 2Ε οι ενήλικες, δωρεάν οι φοιτητές (ίδια τιμή και για το κάστρο της Καλαμάτας)

Οπότε με 90Ε διαμονή και μετακίνηση το άτομο, και με κόστος γύρω στα 20-25Ε τη μέρα (ήμασταν εξοπλισμένοι και με ψυγειάκι στις παραλίες), ήταν ένα από τα φθηνότερα ταξίδια που έχω πραγματοποιήσει, και γεμάτο από όμορφες εικόνες κι ωραίες περιηγήσεις.

Τέλος, μεταξύ άλλων, κρατάω την όμορφη θάλασσα του Λιμενιού και τα γραφικά πετρόχτιστα, τη γοητευτική Καρδαμύλη, ζωντανή και ακόμη αυθεντική στα μάτια μου, την Καλαμάτα που είναι από όμορφη πόλη, με ευγενικούς ανθρώπους (θυμίζει Πάτρα, με το πλεονέκτημα της παραλίας στα πόδια της), την Κορώνη, που φάνηκε όμορφο ψαροχώρι με το κάστρο της και, κυρίως, το Πολυλίμνιο, με τις όμορφες βάθρες και τους εντυπωσιακούς –στα μάτια ενός απαίδευτου ματιού- καταρράκτες του, που σίγουρα θα ξαναεπισκεφτώ στο μέλλον. Προλάβετέ το πριν αρχίσει να γίνεται ο χαμός, από τότε που επέστρεψα όλο γι’ αυτό ακούω.

Κλείνω, λέγοντας πως κάθε μέρος έχει τους θησαυρούς της, κι αν μαζευτήκανε τόσα όμορφα μέρη το ένα δίπλα στ' άλλο, μάλλον δεν είναι τύχη, μάλλον όλος ο κόσμος είναι γεμάτος όμορφα μέρη.

Ευλογημένη, μονολογούσα όλη την ώρα στο ταξίδι, η Πελοπόννησος, ευλογημένη η Ελλάδα, ευλογημένος κι όλος ο κόσμος· κι εμείς μαζί του, που απολαμβάνουμε τέτοιους θησαυρούς.

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα

 

[Smaragda53]

Είναι ωραίο να διαβάζεις συγγραφείς, ενώ επισκέπτεσαι τα μέρη από όπου περάσανε κι αυτοί.
Πως δεν πήγατε και μέχρι τη Μεθώνη?

 

[Παρίσακτος]

Είναι ωραίο να διαβάζεις συγγραφείς, ενώ επισκέπτεσαι τα μέρη από όπου περάσανε κι αυτοί.
Πως δεν πήγατε και μέχρι τη Μεθώνη?

Η αλήθεια είναι ότι κι η Κορώνη κάπως ξώφαλτσα μπήκε στο πρόγραμμα, μιας και θέλαμε να επισκεφτούμε το Πολυλίμνιο κι έμοιαζε κάπως διαφορετική απ' ό,τι είχαμε δει μέχρι τότε (βλ. καστροπολιτεία), ακόμη κι αν είχα ακούσει καλύτερα συγκριτικά λόγια για τη Μεθώνη ως θέαμα από γνωστούς.

Γενικά αφήσαμε εκκρεμότητες στην περιοχή (Μεθώνη, Πύλο, Βοϊδοκοιλιά, Αρχαία Μεσσήνη που τότε δεν είχε χωρέσει αν και την είχαμε κατά νου μιας και περάσαμε κοντά της, Φοινικούντα κλπ). Φέτος έκανα ένα αντίστοιχο -πιο φιλόδοξο, ενδεχομένως- οδοιπορικό στην έτερη καλλονή του Πελοποννησιακού Νότου, τη Λακωνία, που μου θύμισε για άλλη μια φορά γιατί η Πελοπόννησος είναι ανεξάντλητη και πολυαγαπημένη.

Δυστυχώς οι φωτογραφίες με τον καπνό από το Γύθειο -που πρόσφατα επισκέφτηκα- που κυκλοφορούσαν αυτές τις μέρες είναι οδυνηρές, αλλά ελπίζω οι ζημιές να περιοριστούν και να συνεχίσουμε στο μέλλον να απολαμβάνουμε τις όμορφες εικόνες που πρόσφεραν μέχρι σήμερα.