fenia42
Member
- Μηνύματα
- 4.025
- Likes
- 16.572
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Προσγείωση στο αεροδρόμιο Ναρίτα του Τόκυο και περνάμε από διάφορους ελέγχους , διαβατηρίων πυρετού κλπ . « Μήπως φέρατε από τη χώρα σας ναρκωτικά, δεσποινίς ; Μήπως κάτι άλλο περίεργο που θα πρεπε να γνωρίζουμε ; »
« Όχι » « Μου επιτρέπεται να ανοίξω την βαλίτσα σας ; » Υπόκλιση και τζους .
Αφού ξεμπερδέψαμε με τα τυπικά προέκυψε ανάγκη να επισκεφτούμε μια τουαλέτα.
Μπαίνω λοιπόν η δόλια στο WC. Κοιτάω , ξανακοιτάω και προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει. Τζίφος. Βγαίνω έξω και αντικρίζω την αδερφή μου με παρόμοιο ύφος , κάτι μεταξύ τρόμου και απορίας. Τα σύμβολα δε μας βοηθούσαν να καταλάβουμε.
Ανοίγουμε μια άλλη πόρτα, μεγαλύτερη φρίκη ! Η ιαπωνική έκδοση της τουρκικής τουαλέτας.
Μια κλεφτή ματιά που ρίξαμε στις τουαλέτες των ανδρών - μπας και είχαμε κάνει κανένα λάθος- , ακόμα χειρότερα τα πράγματα . Αποφασίσαμε πως ήταν φρονιμότερο να μην τις χρησιμοποιήσουμε. Περιπετειώδες αναμένεται το ταξίδι ...! Σειρά είχε η εξαργύρωση του Japan Rail Pass, το μαγικό χαρτάκι που φυλούσαμε επί μια βδομάδα ως κόρη οφθαλμού το οποίο μας επέτρεπε να επισκεφτούμε όποια πόλη θέλαμε και κάλυπτε και πολλές βασικές διαδρομές εντός Τόκιο και Κιότο. Το αποκτήσαμε στην αλμυρή τιμή των 284 ευρώ έκαστη ,ποσό που είχαμε καταθέσει στο αρμόδιο ταξιδιωτικό πρακτορείο στην Αθήνα .( Αμαλίας 42, τηλ : 210 321 5835) λεπτομέρειες δε ξέρω να σας πω, άλλον αγγάρεψα και μου το έβγαλε. ) .
Στη συνέχεια ήμαστε στο τραίνο που θα μας άφηνε στο κέντρο του Τόκιο από όπου θα παίρναμε τη γραμμή που θα μας πήγαινε στο Ikebukuro, όπου θα μέναμε. Είχαμε διαλέξει ένα ρυοκάν με πολύ καλές κριτικές που φαινόταν παραδοσιακό , με baths και φυσικά χωρίς κρεβάτια ! Το πρότεινε και ο Lonely Planet.
Πράγματι, ήταν πολύ όμορφο και ζεστό, με ένα υπέροχο λόμπυ και πάγκους για να καθόμαστε κάτω, όλα σε σκούρο γυαλιστερό ξύλο. Τα παπούτσια μας τα αφήσαμε σε μια μεγάλη κοινή παπουτσοθήκη ως είθισται και πήραμε τις παντόφλες μιας χρήσης για να φοράμε μες το ρυοκάν. Στις παροχές εκτός από οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, αφρόλουτρα, σαμπουάν ( shiseido παρακαλώ ) κλπ υπήρχε και απεριόριστο πράσινο τσάι ! Ήθελα να δοκιμάσω κατευθείαν τα baths αλλά έπρεπε να βγούμε έξω για περιήγηση και αναζήτηση τροφής . Έτσι πήραμε πάλι τη γραμμή του Japan Rail η οποία λέγεται Yamanote Line και πήγαμε στην περιοχή Shibuya η οποία ήταν μερικές στάσεις μακριά και είναι από τις πλέον πολυσύχναστες περιοχές του Τόκιο , με πολλά εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και πιτσιρικάδες που τρώνε σε fast food αμερικανικού τύπου. Διαλέξαμε στην τύχη κι εμείς ένα εστιατόριο και στη συνέχεια διαλέξαμε επίσης στην τύχη ένα μενού που περιείχε φύκια νούντλς και κοτόπουλο (μάλλον ) . Κανείς δε μιλούσε αγγλικά ούτε απειροελάχιστα . Η Ninu πάλευε με τα ξυλάκια της κι εγώ παρατηρούσα τις Γιαπωνεζούλες δίπλα μου, πόσο περίεργες και γλυκές μου φαινόντουσαν με τις σχολικές στολές, την κάλτσα μέχρι το γόνατο, τα στραβά ποδαράκια και τα σχιστά μάτια. Πολύς κόσμος φορούσε μάσκες στο πρόσωπο και μέσα στα μαγαζιά. Εμάς μας ξένιζε ιδιαίτερα αλλά γι’ αυτούς φαινόταν να είναι κομμάτι της καθημερινότητας , τόσο αναπόσπαστο όσο είναι πχ τα γυαλιά σε έναν μύωπα, έτσι στην πορεία είδαμε γυναίκες καλοντυμένες με 12ποντα τακούνια να φοράνε μάσκες λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, λες και αυτές οι μάσκες είναι αόρατες.
« Όχι » « Μου επιτρέπεται να ανοίξω την βαλίτσα σας ; » Υπόκλιση και τζους .
Αφού ξεμπερδέψαμε με τα τυπικά προέκυψε ανάγκη να επισκεφτούμε μια τουαλέτα.
Μπαίνω λοιπόν η δόλια στο WC. Κοιτάω , ξανακοιτάω και προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει. Τζίφος. Βγαίνω έξω και αντικρίζω την αδερφή μου με παρόμοιο ύφος , κάτι μεταξύ τρόμου και απορίας. Τα σύμβολα δε μας βοηθούσαν να καταλάβουμε.
Ανοίγουμε μια άλλη πόρτα, μεγαλύτερη φρίκη ! Η ιαπωνική έκδοση της τουρκικής τουαλέτας.
Μια κλεφτή ματιά που ρίξαμε στις τουαλέτες των ανδρών - μπας και είχαμε κάνει κανένα λάθος- , ακόμα χειρότερα τα πράγματα . Αποφασίσαμε πως ήταν φρονιμότερο να μην τις χρησιμοποιήσουμε. Περιπετειώδες αναμένεται το ταξίδι ...! Σειρά είχε η εξαργύρωση του Japan Rail Pass, το μαγικό χαρτάκι που φυλούσαμε επί μια βδομάδα ως κόρη οφθαλμού το οποίο μας επέτρεπε να επισκεφτούμε όποια πόλη θέλαμε και κάλυπτε και πολλές βασικές διαδρομές εντός Τόκιο και Κιότο. Το αποκτήσαμε στην αλμυρή τιμή των 284 ευρώ έκαστη ,ποσό που είχαμε καταθέσει στο αρμόδιο ταξιδιωτικό πρακτορείο στην Αθήνα .( Αμαλίας 42, τηλ : 210 321 5835) λεπτομέρειες δε ξέρω να σας πω, άλλον αγγάρεψα και μου το έβγαλε. ) .
Στη συνέχεια ήμαστε στο τραίνο που θα μας άφηνε στο κέντρο του Τόκιο από όπου θα παίρναμε τη γραμμή που θα μας πήγαινε στο Ikebukuro, όπου θα μέναμε. Είχαμε διαλέξει ένα ρυοκάν με πολύ καλές κριτικές που φαινόταν παραδοσιακό , με baths και φυσικά χωρίς κρεβάτια ! Το πρότεινε και ο Lonely Planet.
Πράγματι, ήταν πολύ όμορφο και ζεστό, με ένα υπέροχο λόμπυ και πάγκους για να καθόμαστε κάτω, όλα σε σκούρο γυαλιστερό ξύλο. Τα παπούτσια μας τα αφήσαμε σε μια μεγάλη κοινή παπουτσοθήκη ως είθισται και πήραμε τις παντόφλες μιας χρήσης για να φοράμε μες το ρυοκάν. Στις παροχές εκτός από οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, αφρόλουτρα, σαμπουάν ( shiseido παρακαλώ ) κλπ υπήρχε και απεριόριστο πράσινο τσάι ! Ήθελα να δοκιμάσω κατευθείαν τα baths αλλά έπρεπε να βγούμε έξω για περιήγηση και αναζήτηση τροφής . Έτσι πήραμε πάλι τη γραμμή του Japan Rail η οποία λέγεται Yamanote Line και πήγαμε στην περιοχή Shibuya η οποία ήταν μερικές στάσεις μακριά και είναι από τις πλέον πολυσύχναστες περιοχές του Τόκιο , με πολλά εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και πιτσιρικάδες που τρώνε σε fast food αμερικανικού τύπου. Διαλέξαμε στην τύχη κι εμείς ένα εστιατόριο και στη συνέχεια διαλέξαμε επίσης στην τύχη ένα μενού που περιείχε φύκια νούντλς και κοτόπουλο (μάλλον ) . Κανείς δε μιλούσε αγγλικά ούτε απειροελάχιστα . Η Ninu πάλευε με τα ξυλάκια της κι εγώ παρατηρούσα τις Γιαπωνεζούλες δίπλα μου, πόσο περίεργες και γλυκές μου φαινόντουσαν με τις σχολικές στολές, την κάλτσα μέχρι το γόνατο, τα στραβά ποδαράκια και τα σχιστά μάτια. Πολύς κόσμος φορούσε μάσκες στο πρόσωπο και μέσα στα μαγαζιά. Εμάς μας ξένιζε ιδιαίτερα αλλά γι’ αυτούς φαινόταν να είναι κομμάτι της καθημερινότητας , τόσο αναπόσπαστο όσο είναι πχ τα γυαλιά σε έναν μύωπα, έτσι στην πορεία είδαμε γυναίκες καλοντυμένες με 12ποντα τακούνια να φοράνε μάσκες λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, λες και αυτές οι μάσκες είναι αόρατες.
Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια! 
