Ιαπωνία Οι Μάσκες της Ιαπωνίας

[fenia42]

Όμως ας μην είμαστε άδικοι με το Κιότο. Μπορεί να είναι πράγματι μια τσιμεντούπολη και να χάνει μέρα τη μέρα την παλιά αίγλη της παράδοσης, ωστόσο μέσα στην ασχήμια του έχει και όμορφα στοιχεία. Αλίμονο! Ο σταθμός της Αρασιγιάμα ήταν κατάμεστος από Ιάπωνες. Μάλλον είμασταν οι μόνες Ευρωπαίες.
Ακολουθήσαμε κι εμείς το ρεύμα των τουριστών και βρεθήκαμε σε όμορφα μονοπατάκια , μέσα στη φύση, που θα μας οδηγούσαν στους ναούς που θέλαμε να δούμε. Γύρω από το μονοπάτι υπήρχαν λιλιπούτεια μαγαζιά που πουλούσαν διαφόρων ειδών σουβενίρ : ομπρέλες, πορτοφόλια, κοκαλάκια για τα μαλλιά, οτιδήποτε παρέπεμπε σε γκέισες και ιαπωνική κουλτούρα. Αριστερά και δεξιά μας παντού ναοί. Το μέρος εξέπεμπε μια απίστευτη θετική ενέργεια και μας γαλήνεψε αμέσως.
Επισκεπτόμασταν τον ένα ναό μετά τον άλλο, ώσπου φτάσαμε στον κυριότερο και είδαμε απ’ έξω για πρώτη μας φορά βουδιστές μοναχούς ντυμένοι σε άσπρο και κόκκινο « επί τω έργω » . Κάποιος έπαιζε ένα όργανο και οι υπόλοιποι έψελναν και προσεύχονταν. Ο κυριότερος ναός – πρέπει να συμβουλευτώ τα σκονάκια μου – είναι ο Τenryu- ji , χτισμένος το 1339 , με τον περίφημο Ζεν κήπο του. Αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και προστατεύεται από την UNESCO .

Η ατραξιόν όμως της περιοχής είναι το δάσος με τα μπαμπού δέντρα το οποίο ξεκινά ακριβώς βόρεια του ναού. Και φυσικά όπου ατραξιόν και tourist trap. Αφού είχε τόσο πολύ κόσμο που με τίποτα δε θα καταφέρναμε να το διασχίσουμε όλο.

Κυριολεκτικά συνωστιζόμασταν και ήταν δύσκολο να χαρείς την ομορφιά της φύσης. Διάσπαρτα μέσα στο δάσος υπήρχαν και διάφοροι μικροί ναοί, αλλά η τόσο μεγάλη προσέλευση τουριστών έσβηνε όλη τη μαγεία. Αναπόφευκτα λοιπόν κάποια στιγμή τα παρατήσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής αφού η κρίση πανικού καραδοκούσε. Η οπισθοχώρηση βέβαια μας στέρησε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το Monkey Park , το πάρκο με τις μαϊμούδες, αλλά δεν είμαστε φαν των ατραξιόν οπότε ίσως αγκαλιάσουμε μαϊμουδάκια σε επόμενο ταξίδι στην Ασία.
Κάποια στιγμή βγήκαμε στο κεντρικό μονοπάτι της επιστροφής και με ένα παγωτό μηχανής με γεύση πράσινο τσάι στο χέρι κατευθυνθήκαμε στο σταθμό του μετρό για να επιστρέψουμε στο κεντρικό Κιότο. Τα πράγματα όμως ήταν σε αναταραχή στο σταθμό. Κανένα τραίνο δε ξεκινούσε διότι είχε γίνει ένα θανατηφόρο ατύχημα στη γραμμή που θέλαμε να πάρουμε ! Για μερικά λεπτά νομίζω πως και εγώ και η Νίνα σκεφτόμασταν πως θα μπορούσαμε να είχαμε αφήσει τα κοκαλάκια μας στην Ιαπωνία.
Η περιοχή ήταν πολύ μακριά από το κέντρο και έπρεπε να βρούμε τρόπο να επιστρέψουμε. Ρωτώντας από δω κι από κει και κυρίως με τη γλώσσα του σώματος, βρήκαμε ένα σταθμό λεωφορείων και ξεκινήσαμε για το ριοκάν μετά από μια μικρή περιπέτεια η οποία ευτυχώς έληξε ομαλά .
Ήταν ακόμα μέρα όταν φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό έτσι αποφασίσαμε να παρατείνουμε λίγο το γεύμα μας και να επισκεφτούμε διάφορους ναούς στη γύρω περιοχή. Κατά το σούρουπο ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο του σταθμού για να θαυμάσουμε τη θέα. Ακριβώς απέναντι υπήρχε ένας τεράστιος μοντέρνος πύργος , από όπου μπορούσε κανείς να δει ολόγυρα της πόλης μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, δηλαδή στην Οζάκα.

Άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια της πόλης ήταν το Παλάτι του Αυτοκράτορα, οι βοτανικοί κήποι, οι δεκάδες ναοί σε κάθε γωνιά , ανάμεσα στα τσιμέντα και φυσικά το μουσείο Manga .
Την επόμενη μέρα αρρωστήσαμε και δεν επισκεφτήκαμε ποτέ το άλλο ενδιαφέρον κομμάτι του Κιότο, την περιοχή Χιγκασιγιάμα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

Αυτά είναι! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!

Αφού λοιπόν η μοίρα μου επιφύλασσε Ιαπωνία δέχτηκα την πρόκληση , με βαριά καρδιά ομολογώ. Στο κάτω κάτω πόσοι άνθρωποι έχουν όνειρο ζωής να πάνε στη χώρα αυτή…

Εγώ για παράδειγμα!

 

[fenia42]

Αυτά είναι! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια!



Εγώ για παράδειγμα!

Εσύ θα πας 1ον και 2ον για σενα καθομαι και γραφω την ιστορία ρε

 

[taver]

Μόλις δυο ώρες μες το αεροπλάνο, έξω πίσσα σκοτάδι και η ιαπωνική γλώσσα έχει αρχίσει ήδη να με εκνευρίζει και να μου χτυπάει τα μηνίγγια. Θα τη χαρακτήριζα ως κάτι μεταξύ εκνευριστικού βουητού μελισσών και κρεβατομουρμούρας.

Αν τα Ιαπωνικά σου φάνηκαν έτσι, περίμενε ώσπου ν' ακούσεις Μανδαρίνικα.

 

[maxoula]

Την είχα δει την Ιαπωνία στο χάρτη σου και έλεγα άραγε θα μας γράψει ιστορία? Καλή συνέχεια Fenia μου

 

[fenia42]

Αν τα Ιαπωνικά σου φάνηκαν έτσι, περίμενε ώσπου ν' ακούσεις Μανδαρίνικα.

Εχω ακούσει και είμαι πιο εξοικειωμένη γιατι αφενός τα ψιλομιλάει η μανα μου και αφετέρου είχαμε πελάτες Κινέζους.

 

[alex23]

πότε πήγες ιαπωνία? μόνο τόκιο πήγες? Άντε γράφε,θέλουμε συνέχεια!!!

 

[fenia42]

πότε πήγες ιαπωνία? μόνο τόκιο πήγες? Άντε γράφε,θέλουμε συνέχεια!!!

δε σε λέω , να περιμένεις

 

[soudianos]

δυο Σαλονικιές μόνες ανάμεσα στα κιμονό!!!
θα σκάσανε από τη ζήλια τους!!!
είμαι πάντως σίγουρος ότι ουδείς ανονές σας ενόχλησε...
σε αναμονή κι εγώ

 

[nicole.g.<3]

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αρχή
...Η αλήθεια είναι ότι και μένα δεν μου έχει κάνει το κλικ η Ιαπωνία σαν προορισμός και ειδικά για πρώτο ταξίδι στην Ασία! Γι'αυτό περιμένω με αγωνία τη συνέχεια, να μας πεις αν σε κέρδισε εν τέλει

 

[ANNA-PANOS]

Αντε Φενια, συνεχισε!

 

[fenia42]

Προσγείωση στο αεροδρόμιο Ναρίτα του Τόκυο και περνάμε από διάφορους ελέγχους , διαβατηρίων πυρετού κλπ . « Μήπως φέρατε από τη χώρα σας ναρκωτικά, δεσποινίς ; Μήπως κάτι άλλο περίεργο που θα πρεπε να γνωρίζουμε ; »
« Όχι » « Μου επιτρέπεται να ανοίξω την βαλίτσα σας ; » Υπόκλιση και τζους .
Αφού ξεμπερδέψαμε με τα τυπικά προέκυψε ανάγκη να επισκεφτούμε μια τουαλέτα.
Μπαίνω λοιπόν η δόλια στο WC. Κοιτάω , ξανακοιτάω και προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει. Τζίφος. Βγαίνω έξω και αντικρίζω την αδερφή μου με παρόμοιο ύφος , κάτι μεταξύ τρόμου και απορίας. Τα σύμβολα δε μας βοηθούσαν να καταλάβουμε.

Ανοίγουμε μια άλλη πόρτα, μεγαλύτερη φρίκη ! Η ιαπωνική έκδοση της τουρκικής τουαλέτας.

Μια κλεφτή ματιά που ρίξαμε στις τουαλέτες των ανδρών - μπας και είχαμε κάνει κανένα λάθος- , ακόμα χειρότερα τα πράγματα . Αποφασίσαμε πως ήταν φρονιμότερο να μην τις χρησιμοποιήσουμε. Περιπετειώδες αναμένεται το ταξίδι ...! Σειρά είχε η εξαργύρωση του Japan Rail Pass, το μαγικό χαρτάκι που φυλούσαμε επί μια βδομάδα ως κόρη οφθαλμού το οποίο μας επέτρεπε να επισκεφτούμε όποια πόλη θέλαμε και κάλυπτε και πολλές βασικές διαδρομές εντός Τόκιο και Κιότο. Το αποκτήσαμε στην αλμυρή τιμή των 284 ευρώ έκαστη ,ποσό που είχαμε καταθέσει στο αρμόδιο ταξιδιωτικό πρακτορείο στην Αθήνα .( Αμαλίας 42, τηλ : 210 321 5835) λεπτομέρειες δε ξέρω να σας πω, άλλον αγγάρεψα και μου το έβγαλε. ) .
Στη συνέχεια ήμαστε στο τραίνο που θα μας άφηνε στο κέντρο του Τόκιο από όπου θα παίρναμε τη γραμμή που θα μας πήγαινε στο Ikebukuro, όπου θα μέναμε. Είχαμε διαλέξει ένα ρυοκάν με πολύ καλές κριτικές που φαινόταν παραδοσιακό , με baths και φυσικά χωρίς κρεβάτια ! Το πρότεινε και ο Lonely Planet.
Πράγματι, ήταν πολύ όμορφο και ζεστό, με ένα υπέροχο λόμπυ και πάγκους για να καθόμαστε κάτω, όλα σε σκούρο γυαλιστερό ξύλο. Τα παπούτσια μας τα αφήσαμε σε μια μεγάλη κοινή παπουτσοθήκη ως είθισται και πήραμε τις παντόφλες μιας χρήσης για να φοράμε μες το ρυοκάν. Στις παροχές εκτός από οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, αφρόλουτρα, σαμπουάν ( shiseido παρακαλώ ) κλπ υπήρχε και απεριόριστο πράσινο τσάι ! Ήθελα να δοκιμάσω κατευθείαν τα baths αλλά έπρεπε να βγούμε έξω για περιήγηση και αναζήτηση τροφής . Έτσι πήραμε πάλι τη γραμμή του Japan Rail η οποία λέγεται Yamanote Line και πήγαμε στην περιοχή Shibuya η οποία ήταν μερικές στάσεις μακριά και είναι από τις πλέον πολυσύχναστες περιοχές του Τόκιο , με πολλά εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και πιτσιρικάδες που τρώνε σε fast food αμερικανικού τύπου. Διαλέξαμε στην τύχη κι εμείς ένα εστιατόριο και στη συνέχεια διαλέξαμε επίσης στην τύχη ένα μενού που περιείχε φύκια νούντλς και κοτόπουλο (μάλλον ) . Κανείς δε μιλούσε αγγλικά ούτε απειροελάχιστα . Η Ninu πάλευε με τα ξυλάκια της κι εγώ παρατηρούσα τις Γιαπωνεζούλες δίπλα μου, πόσο περίεργες και γλυκές μου φαινόντουσαν με τις σχολικές στολές, την κάλτσα μέχρι το γόνατο, τα στραβά ποδαράκια και τα σχιστά μάτια. Πολύς κόσμος φορούσε μάσκες στο πρόσωπο και μέσα στα μαγαζιά. Εμάς μας ξένιζε ιδιαίτερα αλλά γι’ αυτούς φαινόταν να είναι κομμάτι της καθημερινότητας , τόσο αναπόσπαστο όσο είναι πχ τα γυαλιά σε έναν μύωπα, έτσι στην πορεία είδαμε γυναίκες καλοντυμένες με 12ποντα τακούνια να φοράνε μάσκες λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, λες και αυτές οι μάσκες είναι αόρατες.