ΗΠΑ Ουάσινγκτον - Βιρτζίνια : Ένας Γύρος Απ' Όλα

[McElk]

Από το εσωτερικό του διαστημικού λεωφορείου Atlantis το 1998

 

[Nikos1986]

Πού την τράβηξες τέτοια μοναδική φωτογραφία, ήσουν στο KSC; Το '98 το Atlantis πετούσε ακόμα! Κατάφερες και βρέθηκες στο κόκπιτ του διαστημικού λεωφορείου;! Συγχαρητήρια!!!

 

[McElk]

Μεταξύ 20 και 30 Νοεμβρίου του ’98 στο KSC. Το σκάφος ήταν επισκέψιμο σε ένα τμήμα λίγων τετραγωνικών πίσω από το κόκπιτ.

 

[McElk]

Λάθος μου. Δεν επρόκειτο για το Atlantis αλλά για το Explorer πιστό αντίγραφο space shuttle που ήταν τοποθετημένο και επισκέψιμο στο KCS προτού συνταξιοδοτηθεί και καταλάβει τη θέση του το Atlantis. Μου κίνησε την περιέργεια και είδα σήμερα το βίντεο από τον εξωτερικό χώρο και την ονομασία του σκάφους. Τζάμπα τα εύσημα…

 

[Nikos1986]

12. Ουάσινγκτον (Μέρος 7)

Ημέρα 9: National Archives & Natural History Museum & Vietnam Veterans Memorial & National Academy of Sciences

Η σημερινή μέρα θα ήταν η τελευταία που θα είχαμε ολόκληρη στην Ουάσινγκτον. Θα επισκεπτόμασταν τα τελευταία αξιοθέατα της πόλης, ενώ το βράδυ θα πηγαίναμε στο αεροδρόμιο Reagan, που βρισκόταν κοντά στο σπίτι που μέναμε, για να πάρουμε το αυτοκίνητο.

Σήμερα θα επισκεπτόμασταν δύο μουσεία στην πόλη. Το πρωί, ξεκινήσαμε για το κτήριο των Εθνικών Αρχείων, το National Archives.

Το κτήριο των Εθνικών Αρχείων​

Παρότι στην τεράστια βιβλιοθήκη υπάρχουν αναρίθμητα έγγραφα, εμείς είχαμε έρθει για να δούμε την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (Declaration of Independence), το Σύνταγμα (Constitution of the United States) και την Χάρτα των Δικαιωμάτων (Bill of Rights).

Και τα 3 πρωτότυπα έγγραφα βρίσκονται στο National Archives, σε μία μεγάλη φυλασσόμενη αίθουσα. Παρότι είχε κόσμο, μπορούσες να τα δεις άνετα και από κοντά, χωρίς στρίμωγμα.
Δυστυχώς, για προστασία από τα φλας (οι πάπυροι είναι ήδη πολύ φθαρμένοι καθώς χρησιμοποιήθηκαν απρόσεκτα τα τελευταία 200 χρόνια), απαγορευόταν η φωτογράφηση μέσα στην αίθουσα.

Μετά από το κτήριο των Εθνικών Αρχείων, κατευθυνθήκαμε στο κοντινό Natural History Museum. Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ανήκει και αυτό στα Smithsonians και βρίσκεται στο Mall.

Στην είσοδο του μουσείου, υπήρχε ένα άγαλμα Moai, ένα από τα γνωστά αγάλματα της Νήσου του Πάσχα.

Ένα από τα αγάλματα Moai από το νησί Rapa Nui​

Στην κεντρική αίθουσα του μουσείου, είδαμε τον αφρικανικό ελέφαντα.

Ο ελέφαντας δεσπόζει την κεντρική αίθουσα του μουσείου​

Το πρώτο τμήμα του μουσείου που ξεκινήσαμε να βλέπουμε, ήταν αφιερωμένο στην θάλασσα και στα διάφορα είδη ζωής εκεί. Είδαμε από τεράστια κοχύλια και απολιθώματα μέχρι σκελετούς από ψάρια και θηλαστικά.

Μερικά από τα εκθέματα στο τμήμα της θαλάσσιας ζωής​

Μεταξύ των εκθεμάτων υπήρχαν και τα σαγόνια ενός τεράστιου είδους καρχαρία, που (ευτυχώς) εξαφανίστηκε πριν από 3 εκατομμύρια χρόνια. Κυριολεκτικά, μπορούσε να σε καταπιεί αμάσητο.

Τα τεράστια σαγόνια ενός (ευτυχώς προ πολλού εξαφανισμένου) καρχαρία​

Ένα άλλο τμήμα του μουσείου, ήταν χωρισμένο ανάλογα με τις ηπείρους. Υπήρχαν διάφορα ζώα: από Αμερική, Ασία και Αυστραλία.

Ζώα από τη Βόρεια Αμερική, την Ασία και την Αυστραλία​

Φυσικά, οι αίθουσες που κέντριζαν το ενδιαφέρον του περισσότερου κόσμου, ήταν αυτές για την Αφρική.

Η αίθουσα που τραβούσε το ενδιαφέρον των περισσότερων, ήταν φυσικά αφιερωμένη στην πανίδα της Αφρικής​

Ένα άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον τμήμα του μουσείου, ήταν αφιερωμένο στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Αρχικά, παρουσιαζόταν η εξάπλωση του Homo Sapiens από κάποιους θύλακες κυρίως της Ανατολικής Αφρικής στην Ευρασία, πριν από 300.000 - 30.000 χρόνια. Περίπου πριν από 40.000 χρόνια εξαφανίστηκε από την Ευρασία ο προϋπάρχον Neanderthal, πιθανότατα λόγω της σύγκρουσής του με τον Sapiens.

Καλλιτεχνική αναπαράσταση του Neanderthal (πάνω) και η συρρίκνωση των εδαφών του (κάτω)

Καλλιτεχνική αναπαράσταση του Homo Sapiens (πάνω) και η εξάπλωσή τους από την Αφρική στην Ευρασία και την Αυστραλία (κάτω)​

Ακόμα, υπήρχαν αντίγραφα από διάφορες ζωγραφιές που έχουν βρεθεί σε σπήλαια της Αφρικής, της Ευρώπης και της Αυστραλίας.

Αντίγραφα από ζωγραφιές σε σπήλαια της Αφρικής (πάνω), της Γαλλίας (μέση) και της Αυστραλίας (κάτω)​

Υπήρχαν ομοιώματα διαφόρων Homo.

Ο Homo Erectus, που έζησε πριν από 2.000.000 - 150.000 χρόνια, αποτελεί το μακροβιότερο είδος Homo

Ο Homo Floresiensis, που έζησε πριν από 700.000- 50.000 χρόνια, πήρε το όνομά του από το νησί Flores της Ινδονησίας όπου και πρωτο-ανακαλύφθηκε

Ο Homo Heidelbergensis, που έζησε πριν από 600.000 - 300.000 χρόνια, αποτελούσε πρόγονο των Neanderthal

Ο Homo Neanderthalensis, που έζησε πριν από 450.000 - 40.000 χρόνια, ήταν το πρώτο ανθρώπινο είδος που μιλούσε και έθαβε τους νεκρούς του​

Επιπλέον, υπήρχαν και ομοιώματα Αυστραλοπιθήκων, από τους οποίους πιθανολογείται ότι εξελίχθηκαν οι Homo.

Ο Australopithecus Afarensis, που έζησε πριν από 3.900.000 - 2.900.000 χρόνια, περπατούσε μεν στα δύο πόδια, αλλά δεν είχε αναπτύξει ακόμα την ικανότητα κατασκευής εργαλείων

Ο Australopithecus Africanus που έζησε πριν από 3.700.000 - 2.000.000 χρόνια (πάνω) και ο Paranthropus Boisei που έζησε πριν από 2.300.000 - 1.300.000 χρόνια (κάτω)​

Ειδικά για τον Homo Floresiensis, υπήρχε το ομοίωμα ενός σκελετού που βρέθηκε το 2003 στο νησί Flores της Ινδονησίας. Η γυναίκα, που έζησε πριν από 80.000 χρόνια, ονομάστηκε "Hobbit". Αυτό, καθώς αν και ενήλικη, είχε ύψος μόλις 1 μέτρο. Παρότι ο εγκέφαλός της ήταν μόλις το 1/3 των σημερινών ανθρώπων, περπατούσε στα δύο πόδια, έφτιαχνε εργαλεία από πέτρα και κυνηγούσε.

Ομοιώματα τμημάτων του σκελετού της Hobbit, που βρέθηκε το 2003 στην Ινδονησία​

Επίσης, υπήρχε ένα ομοίωμα του σκελετού της Lucy, που ανακαλύφθηκε το 1974 στην Αιθιοπία. Η Lucy έγινε ευρέως γνωστή, καθώς ήταν ο πρώτος σκελετός Αυστραλοπιθήκου που ανακαλύφθηκε. Έζησε πριν από 3,2 εκατομμύρια χρόνια και μπορούσε να περπατά στα δύο πόδια. Παρ’όλ’αυτά, ζούσε κυρίως στα δέντρα, όπως οι πίθηκοι. Πιθανότατα σκοτώθηκε, σε ηλικία 18 ετών, ύστερα από πτώση από κάποιο δέντρο.

Ομοίωμα του σκελετού της Lucy, που έζησε πριν από 3.200.000 χρόνια στην Αιθιοπία, και μπορούσε να περπατά όρθια​

Για το τέλος αφήσαμε την υπέροχη αίθουσα των δεινοσαύρων. Φυσικά αυτή ήταν η αγαπημένη των παιδιών (και η δική μας). Φυσικά, στην αίθουσα κυριαρχούσε ο τεράστιος σκελετός του πανύψηλου Διπλόδοκου.

Ο σκελετός του τεράστιου Διπλόδοκου​

Ακόμα, υπήρχε ο σκελετός του Στεγόσαυρου, του αγαπημένου μου δεινοσαύρου.

Ο Στεγόσαυρος, ήταν ο αγαπημένος μου δεινόσαυρος​

Επίσης, είδαμε το κεφάλι του Τρικεράτωπα, καθώς και μια "μάχη" με τον Τυραννόσαυρο Ρεξ.

Το κρανίο του Τρικεράτωπα (πάνω) και μια σκηνή μάχης μεταξύ του Τρικεράτωπα και του Τυραννόσαυρου (κάτω)​

Ακόμα, υπήρχε ο σκελετός ενός μαστόδοντα, που αποτελούσε ξάδελφο των μαμούθ και των σημερινών ελεφάντων. Το είδος αυτό, ζούσε στη Βόρεια Αμερική και στην Ευρασία, μέχρι και πριν από 10.000 χρόνια.

Ο Μαστόδοντας, που αποτελούσε συγγενή των μαμούθ και των ελεφάντων​

Δικαιολογημένα το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας πιστεύω είναι το αγαπημένο των παιδιών. Στην αίθουσα με τους δεινόσαυρους καθίσαμε γύρω στη μια ώρα, ενώ άλλη τόση περάσαμε θαυμάζοντας τα ομοιώματα των διαφόρων Homo. Ειδικά αυτή η αίθουσα, θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να αποκομίσεις σε γνώσεις από το μουσείο.


Όταν βγήκαμε από το μουσείο είχε βγάλει αρκετό κρύο, οπότε μιας και ήμασταν με τις λεπτές ζακέτες, είπαμε να κάτσουμε κάπου προστατευμένα για φαγητό.

Στο τελευταίο απόγευμα στο Mall​

Έχοντας ξεκουραστεί λίγο, ξεκινήσαμε για να δούμε τα τελευταία δύο αξιοθέατα που θέλαμε να επισκεφθούμε στο Mall. Το πρώτο, ήταν το μνημείο των βετεράνων του Βιετνάμ. Το μνημείο βρίσκεται δίπλα από την Reflecting Pool, απέναντι από το μνημείο της Κορέας (που είχαμε επισκεφθεί τη δεύτερη μέρα).

Το μνημείο αποτελείται από 2 γρανιτένιους τοίχους, μήκους 75 μέτρων ο καθένας. Σε αυτούς είναι χαραγμένα τα ονόματα σχεδόν όλων από τους 58.200 νεκρούς και αγνοούμενους που είχαν οι ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του εικοσάχρονου πολέμου στο Βιετνάμ. Απέναντι από τους τοίχους με τα ονόματα, βρίσκεται ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων 3 στρατιωτών. Γύρω από το σύμπλεγμα, πάνω σε ξεχωριστά stands, υπάρχουν τετράδια με τα ονόματα όλων των νεκρών και αγνοουμένων, με χρονολογική σειρά.

Οι τοίχοι του μνημείου των βετεράνων του Βιετνάμ (πάνω), το σύμπλεγμα με τους στρατιώτες (μέση) και ένα από τα τετράδια με τα ονόματα (κάτω)​

Στην απέναντι πλευρά της Constitution Avenue, βρίσκεται το τελευταίο αξιοθέατο της πόλης που θα βλέπαμε, η Εθνική Ακαδημία Επιστημών. Το κτήριο, που ολοκληρώθηκε το 1924, στεγάζει διάφορες υπηρεσίες της Ακαδημίας, ενώ κατά τη διάρκεια της μέρας είναι επισκέψιμο και από το κοινό. Εμείς φτάσαμε κατά τις 7, οπότε δεν μπορούσαμε να μπούμε να δούμε και το εσωτερικό.

Το κτήριο της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών​

Από τα μέλη της ακαδημίας, περίπου 200 έχουν τιμηθεί με διάφορα βραβεία Νόμπελ. Ο πιο γνωστός από αυτούς, ήταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Στο εξωτερικό του κτηρίου, βρίσκεται ένα τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα του Αϊνστάιν, ύψους 4 μέτρων. Στο χαρτί που κρατάει στο χέρι, είναι αποτυπωμένες οι 3 γνωστότερες εξισώσεις του: της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, του φωτοηλεκτρικού φαινομένου, καθώς και η γνωστή ισοδυναμία μάζας - ενέργειας.

Το μπρούτζινο άγαλμα του Αϊνστάιν, μπροστά από την Ακαδημία​

Φαντάζομαι το συγκεκριμένο άγαλμα θα είναι αγαπητό στα παιδιά, αλλά πιθανότατα λόγω του κρύου όταν πήγαμε εμείς ήμασταν μόνοι. Όμως, λίγο πριν φύγουμε, ήρθαν 2 οικογένειες και τα πιτσιρίκια άρχισαν να σκαρφαλώνουν στον Άλμπερτ.

Εμείς καθίσαμε στο άγαλμα γύρω στη μισή ώρα. Από κάποιο σημείο και μετά, αρχίσαμε να αναπολούμε τις μέρες που περάσαμε στην Ουάσινγκτον. Προλάβαμε να δούμε πολλά από τα αξιοθέατα που είχαμε σχεδιάσει. Τα σχετικά με την ιστορία της χώρας μνημεία, αποτέλεσαν αφορμή για να αναζητήσω πληροφορίες και για την ιστορία της χώρας. Από την άλλη, τα ίδια τα Smithsonians αποτελούν ένα τεράστιο θησαυροφυλάκιο γνώσεων. Τη σύνοψη, όμως, θα την κάνω στον επίλογο της ιστορίας...

Φεύγοντας από την Ακαδημία, περάσαμε και καθίσαμε λίγο και στο μνημείο του Β’ ΠΠ. Στη συνέχεια, πήραμε το μετρό για την τελευταία εκκρεμότητα της μέρας: να πάμε στο αεροδρόμιο Reagan για να παραλάβουμε το αυτοκίνητο από την AVIS. Μιας και θέλαμε να γλιτώσουμε χρόνο από την επόμενη μέρα, είχαμε κλείσει το αυτοκίνητο από την προηγούμενη το βράδυ, ώστε να είμαστε έτοιμοι να φύγουμε το επόμενο πρωί.


Στο προηγούμενο ταξίδι μας στις ΗΠΑ, μας είχαν δώσει, μεταξύ άλλων, μια Camaro και ένα Mustang. Έχοντας ξετρελαθεί με τα αυτοκίνητα που είχαμε οδηγήσει τότε, και εδώ επιλέξαμε να κλείσουμε ένα "Mustang ή παρόμοιο". Κατά την προετοιμασία του ταξιδιού, θυμάμαι ότι είχαμε φιλοσοφήσει με τον αδελφό μου πολλές φορές για το ποιο από τα δύο θα προτιμούσαμε να μας έδιναν: εγώ είχα μια μικρή προτίμηση στην Camaro. Τελικά, Camaro δεν υπήρχε, αλλά πήραμε ένα πανέμορφο μαύρο κάμπριο Mustang, μιας γενιάς νεότερο από αυτό που είχαμε οδηγήσει την τελευταία φορά.

Αφότου οδήγησα λίγο το αυτοκίνητο, για να ξαναθυμηθώ το αυτόματο, πήγαμε σε ένα φαγάδικο κοντά στο σπίτι που μέναμε για βραδινό. Όταν γυρίσαμε σπίτι, αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τις βαλίτσες για να είμαστε έτοιμοι αύριο το πρωί. Κουβεντιάζοντας για το αυριανό πρόγραμμα, ενώ στην αρχή σχεδιάζαμε να ξεκινήσουμε απευθείας το road trip, τελικά αποφασίσαμε να ξυπνήσουμε λίγο νωρίτερα και να κάνουμε μια τελευταία επίσκεψη στο Mall.


Από τη σημερινή μέρα, θα ξεχώριζα τα Εθνικά Αρχεία. Ευχάριστη εντύπωση μου έκανε ότι παρότι είχε κόσμο, μπορούσες να δεις από κοντά τα σημαντικότερα ιστορικά έγγραφα της χώρας, χωρίς το στριμωξίδι που επικρατεί σε άλλα μουσεία. Όσον αφορά το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ήμουν στο στοιχείο μου! Πέρα από τα απολιθώματα των δεινοσαύρων, τα οποία πάνω-κάτω τα περίμενα, βρήκα επίσης ιδιαίτερα εντυπωσιακή την έκθεση για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Δεν θυμάμαι να έχω δει παρόμοια έκθεση, τουλάχιστον τέτοιου μεγέθους, σε άλλο μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Και η Ακαδημία ήταν ωραία, αν και όταν πήγαμε για λίγο μας είχε πιάσει μια μικρή μελαγχολία που θα φεύγαμε. Φυσικά η μελαγχολία θα εξαφανιζόταν στη στιγμή, όταν θα βλέπαμε το αυτοκίνητο που θα οδηγούσαμε από αύριο!

Ημέρα 10: Τελευταίες Εκκρεμότητες [αρχή]

Πρώτο μας μέλημα για σήμερα, ήταν να φορτώσουμε το αυτοκίνητο. Πριν όμως ξεκινήσουμε να κατευθυνόμαστε προς το Shenandoah National Park, θα πεταγόμασταν για λίγο στο Mall.

Αφενός θέλαμε να δοκιμάσουμε αν θα βρίσκαμε εισιτήρια για να ανέβουμε στο παρατηρητήριο του Μνημείου του Washington. Ο τεράστιος οβελίσκος παρέμενε κλειστός για 3 χρόνια, λόγω εργασιών συντήρησης, και θα ξανάνοιγε λίγες μέρες (19/9) πριν επισκεφθούμε την Ουάσινγκτον.
Για τον πρώτο μήνα, που μας έπιανε και εμάς, δεν ήταν δυνατή η προκράτηση εισιτηρίων. Τα εκδοτήρια άνοιγαν στις 8:30, οπότε όποιος προλάβαινε να πάρει κάποιο από τα εισιτήρια που εκδίδονταν κάθε μέρα, θα προλάβαινε να ανέβει. Καθώς όλες τις προηγούμενες μέρες φτάναμε μετά τις 11 στο Mall, δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουμε κάποιο εισιτήριο. Όμως και τώρα, που φτάσαμε 10 παρά, πάλι τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί.

Ο δεύτερος λόγος, ήταν για να πάρουμε ένα αναμνηστικό από το Air & Space Museum. Είχαμε δει μια μπλούζα που μου άρεσε πολύ στο παράρτημα του Dulles, αλλά δεν την είχε στο νούμερό μου. Έτσι κάναμε μια στάση και εκεί. Νωρίς που πήγαμε δεν είχε ιδιαίτερη καθυστέρηση στην ουρά, οπότε ξεμπερδέψαμε γρήγορα.

Κλείνοντας την ενότητα για την Ουάσινγκτον, και με αφορμή τη δεύτερη αυτή επίσκεψη στο Air & Space Museum του Mall, θα ήθελα να γράψω και για κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση στο ταξίδι αυτό. Αν εξαιρέσεις την @Maria L. και τον Δημήτρη, καθώς και τη φίλη μας στο Norfolk, στο ταξίδι αυτό δεν ακούσαμε καθόλου Ελληνικά. Παρότι, φαντάζομαι τουλάχιστον, η Nέα Yόρκη είναι γνωστός προορισμός για τους Έλληνες, για κάποιο λόγο η Ουάσινγκτον δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Ο μόνος Έλληνας που συναντήσαμε, ήταν ένας άλλος επισκέπτης στο κατάστημα των αναμνηστικών του Air & Space Museum, λίγο μπροστά από εμάς, τον οποίο όταν η υπάλληλος ρώτησε από πού είναι, αυτός απάντησε "Greece".

Έτσι, τελικά με το 1 στα 2, πήραμε το μετρό για να γυρίσουμε πίσω στο αυτοκίνητο, για να ξεκινήσουμε επιτέλους το road trip!

 

[Smaragda53]

Καταπληκτικό το National History Museum, ευχαριστούμε για την ωραία παρουσίαση!

 

[Nikos1986]

Καταπληκτικό το National History Museum, ευχαριστούμε για την ωραία παρουσίαση!

Σμαράγδα, σε ευχαριστώ για το σχόλιο! Απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τα μουσεία αυτά ήταν τα αγαπημένα μου! Γι αυτό το αφήσαμε για το τέλος, να χρυσώσει λίγο το χάπι που θα φεύγαμε...

 

[travelbreak]

Ένα άλλο εξαιρετικά ενδιαφέρον τμήμα του μουσείου, ήταν αφιερωμένο στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Αγαπητέ Νίκο, Από όλα τα μουσεία που πήγες, είναι το μόνο που ζηλεύω. Και μάλιστα το συγκεκριμένο τμήμα, όχι τα άλλα.
Μακάρι να μου άρεσαν όλα αυτά τα μουσεία. Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον ο πολιτισμένος κόσμος για μένα.
Σε λίγα έχω πάει και λίγα από αυτά μου άρεσαν. Και ακόμα λιγότερα από αυτά θυμάμαι.
Στην Ουάσιγκτον (DC, που λένε) με τη βία δυο 24ωρα θα έμενα.

πήραμε ένα πανέμορφο μαύρο κάμπριο Mustang

Περιμένω τη συνέχεια με τη Mustang. Είμαι σίγουρος ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον για μένα.

 

[Nikos1986]

Αγαπητέ Νίκο, Από όλα τα μουσεία που πήγες, είναι το μόνο που ζηλεύω. Και μάλιστα το συγκεκριμένο τμήμα, όχι τα άλλα.
Μακάρι να μου άρεσαν όλα αυτά τα μουσεία. Θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον ο πολιτισμένος κόσμος για μένα.
Σε λίγα έχω πάει και λίγα από αυτά μου άρεσαν. Και ακόμα λιγότερα από αυτά θυμάμαι.
Στην Ουάσιγκτον (DC, που λένε) με τη βία δυο 24ωρα θα έμενα.

Τα φυσικής ιστορίας γενικά μου αρέσουν και όπου πηγαίνω είναι από τα πρώτα που ψάχνω για να δω αν υπάρχει κάποιο κοντά. Το συγκεκριμένο τμήμα του μουσείου ήταν και αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο, καθώς δεν είχα δει αλλού παρόμοια έκθεση σε τέτοια κλίμακα.

Στην DC θα αφιερώσεις χρόνο αν σου αρέσει η ιστορία. Και τα μουσεία είναι πολλά και μεγάλα (σε πλήθος εκθεμάτων), αλλά αν όπως λες δεν σε τραβάνε, μπορείς να δεις το Mall, και να επισκεφθείς και το Mount Vernon σε 2-3 μέρες. Μην υποτιμάς τις αποστάσεις στο Mall.

Υπάρχει και ένα μεγάλο πάρκο στο κέντρο, το Rock Creek, στο οποίο όμως γίνονταν εργασίες όταν πήγαμε και ήταν κλειστό. Ήταν ίσως το μόνο που ήθελα πολύ να πάμε και τελικά δεν πήγαμε.

Περιμένω τη συνέχεια με τη Mustang. Είμαι σίγουρος ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον για μένα.

Το αυτοκίνητο τα σπάει... Δυνατό και ωραίο στην οδήγηση. Λογικά μέσα στο τριήμερο θα ανεβάσω για το Skyline Drive.

Από πέρυσι έχει έρθει και στην Ελλάδα (αν έχει καμία αντιπροσωπεία με καλή τιμή, έρχομαι ακόμα και Καβάλα και κολυμπώντας για να το πάρω).

 

[Nikos1986]

13. Shenandoah National Park (Skyline Drive)

Το Εθνικό Πάρκο Shenandoah, αποτελεί τμήμα των Απαλάχιων, τα οποία χονδρικά εκτείνονται από την Πενσιλβάνια μέχρι την Αλαμπάμα. Αν κάποιος ψάξει για τον Skyline Drive, αναπόφευκτα θα πέσει πάνω και στον Blue Ridge Parkway, και μέσω αυτού θα ακούσει και το Great Smoky Mountains National Park. Έτσι, πριν συνεχίσω με το road trip, θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω λίγο το τοπίο, για κάποιον που θελήσει να κατευθυνθεί προς τα εκεί.

Το Shenandoah National Park είναι ένα μακρόστενο εθνικό πάρκο, με προσανατολισμό βορειοανατολικά - νοτιοδυτικά. Το πάρκο έχει έκταση 800 τετραγωνικά χιλιόμετρα, με μήκος περίπου 100 χιλιόμετρα και πλάτος στο μεγαλύτερο τμήμα του λιγότερο από 10. Στα βόρεια ξεκινά από το Front Royal, το οποίο βρίσκεται 100 χιλιόμετρα δυτικά της Ουάσινγκτον. Η πρόσβαση στο Front Royal από την πρωτεύουσα είναι πολύ εύκολη, μέσω του I-66.
Από το Front Royal, ξεκινά το εθνικό πάρκο Shenandoah. Ο μόνος δρόμος που το διασχίζει είναι ο Skyline Drive. Ο δρόμος αυτός, με πολλές στροφές, έχει μήκος 170 χιλιόμετρα. Με το όνομα Skyline Drive, ο δρόμος αυτός φτάνει έως τον I-64, με την διασταύρωση να βρίσκεται 30 χιλιόμετρα δυτικά του Charlottesville. Η διασταύρωση αυτή ορίζει και το νότιο άκρο του Shenandoah.
Πέρα από την είσοδο στα βόρεια (Front Royal Entrance Station) και στα νότια (Rockfish Gap Entrance Station), το πάρκο έχει άλλα δύο σημεία εισόδου/εξόδου. Το ένα είναι στο Thornton Gap (στο ύψος του Luray), όπου κανείς μπορεί να μπει/βγει στον Skyline Drive μέσω του US-211. Το άλλο είναι στο Swift Run Gap (στο ύψος του Elkton), το οποίο μπορεί να προσεγγιστεί μέσω του US-33.
Για να μπει κάποιος με αυτοκίνητο στο Shenandoah National Park, πληρώνει είσοδο 20 $ / αυτοκίνητο. Το εισιτήριο αυτό έχει ισχύ για 1 βδομάδα και καλύπτει όλους τους επιβάτες. Μπορείς δηλαδή να βγεις από το πάρκο σε κάποια από τις εξόδους του, και αν ξαναμπείς για παράδειγμα την επόμενη μέρα δείχνεις το εισιτήριο και περνάς κανονικά.
Το Shenandoah είναι ιδιαίτερα δημοφιλές την άνοιξη αλλά κυρίως το φθινόπωρο. Ο κύριος πόλος έλξης για τους επισκέπτες είναι τα φθινοπωρινά χρώματα των δέντρων, ενώ επιπλέον υπάρχουν και πολλά μονοπάτια πεζοπορίας στο δάσος. Ακόμα, στο εθνικό πάρκο υπάρχουν διάσπαρτοι πάμπολλοι καταρράκτες, ενώ στο Luray υπάρχουν και σπηλιές.
Σε όλο το μήκος του Skyline Drive υπάρχει χαμηλό όριο ταχύτητας, 35 - 40 μίλια / ώρα. Όμως έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να τρέξεις λόγω των στροφών. Επίσης, τα Σαββατοκύριακα του φθινοπώρου, με τα όμορφα χρώματα και τον ευχάριστο καιρό, ενδέχεται να έχει κόσμο. Υπήρχαν λίγα μικρά τμήματα που πηγαίναμε κονβόι, όμως στο σύνολο το ταξίδι κατά μήκος του Skyline ήταν πολύ ευχάριστο.

Χάρτης του Εθνικού Πάρκου Shenandoah (με κόκκινο σημειώνονται τα 4 σημεία πρόσβασης και με μπλε οι κύριες στάσεις που κάναμε)​

Μετά τη διασταύρωση με τον I-64, ο Skyline Drive μετονομάζεται σε Blue Ridge Parkway. Ουσιαστικά δηλαδή, πρόκειται για τον ίδιο δρόμο. Με μήκος 470 μίλια, ο Blue Ridge Parkway συνδέει το Shenandoah National Park της Virginia με το Great Smoky Mountains National Park της North Carolina. Τυπικά, ο Blue Ridge Parkway τερματίζει στον US-441.
Σε αντίθεση με τον Skyline Drive, στον Blue Ridge Parkway οδηγείς χωρίς να πληρώσεις είσοδο (το εισιτήριο του Skyline ουσιαστικά είναι για να μπεις στο εθνικό πάρκο Shenandoah). Με 20+ εκατομμύρια αυτοκίνητα να τον διασχίζουν κάθε χρόνο, ο Blue Ridge Parkway φημολογείται ότι είναι το δημοφιλέστερο road trip στη χώρα.
Καθώς ο Blue Ridge Parkway απομακρυνόταν αρκετά από το Norfolk που ήταν ο τελικός μας προορισμός, και χωρίς κάποιο γρήγορο διαπολιτειακό να τον συνδέει με αυτό, αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε και νοτιότερα του I-64.

Τέλος, το Great Smoky Mountains National Park, έκτασης 2000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, βρίσκεται πάνω στα σύνορα North Carolina και Tennessee. Ουσιαστικά, διασχίζεται κατά πλάτος από τον US-441. Σε αντίθεση με το Shenandoah, στο εθνικό πάρκο των Great Smoky δεν υπάρχει εισιτήριο.


Ημέρα 10: Ουάσινγκτον - Front Royal – Luray [συνέχεια]

Από τη στάση του μετρό "Crystal City" όπου είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο, ήταν πολύ εύκολο να βγούμε στον I-66. Ο διαπολιτειακός αυτός καταλήγει στο Front Royal, στην βόρεια είσοδο του Shenandoah. Το αρχικό τμήμα του δρόμου αυτού μας ήταν γνώριμο, αφού από εκεί περνά και το μετρό που πάει στο αεροδρόμιο Dulles και στο Steven F. Udvar-Hazy Center, το οποίο είχαμε επισκεφθεί μόλις προχθές.

Ο I-66 είναι αυτοκινητόδρομος 2-3 λωρίδων ανά κατεύθυνση. Σε κάποια σημεία, κυρίως μέχρι την έξοδο για το Dulles που έκαναν έργα είχε λίγο κίνηση, αλλά μετά ο δρόμος άνοιγε. Ο δρόμος ήταν ο κλασικός Αμερικάνικος αυτοκινητόδρομος στην εξοχή που βλέπουμε και στις ταινίες.

Ο I-66, μετά την Ουάσινγκτον, γινόταν ο κλασικός Αμερικάνικος διαπολιτειακός των 2 λωρίδων

Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή, πηγαίναμε μαζί με την Camaro​

Μετά από καμιά ώρα, φτάσαμε στο Front Royal. Από εδώ βρήκαμε την είσοδο του Shenandoah National Park.

Στη βόρεια είσοδο του Εθνικού Πάρκου, στο Front Royal​

Αφότου βγάλαμε την κλασική φωτογραφία (αλά "Τρελό Θηριοτροφείο" ), καθίσαμε να ξεκουραστούμε λίγο και να δούμε λίγο το σχεδιάγραμμα του πάρκου. Σκεφτόμασταν για σήμερα να φτάναμε έως το Stony Man, όπου και ιδανικά θα προλαβαίναμε το ηλιοβασίλεμα από την κορυφή του βουνού. Το Stony Man βρίσκεται περίπου 39 μίλια (χρησιμοποιώ τα μίλια, καθώς αυτές οι μονάδες αναφέρονται στους χάρτες και στις αποστάσεις εντός του πάρκου) από την είσοδο του πάρκου, όπου βρισκόμασταν τώρα. Ύστερα θα επιστρέφαμε πίσω περίπου 7 μίλια, ώστε να βγαίναμε από το Thornton Gap και να καταλήγαμε στο Luray, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Στη διαδρομή μέχρι και το Stony Man, θα κάναμε κάμποσες στάσεις καθ’οδόν.

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν πολύ ευχάριστο, με τον Skyline Drive να έχει λίγα αυτοκίνητα. Σε πολλά σημεία, υπάρχει χώρος για να σταματήσεις και να θαυμάσεις το τοπίο. Φυσικά, κάναμε στάσεις σε ουκ ολίγα μέρη, για φωτογραφίες και για να εξερευνήσουμε λίγο την περιοχή.

Σε όλο το μήκος του Skyline Drive υπάρχουν πάρα πολλά σημεία για να σταματήσεις και να θαυμάσεις τη θέα

Και η οδήγηση στον άδειο και σκιερό δρόμο ήταν πολύ ευχάριστη ​

Την πρώτη μεγάλη στάση, την κάναμε στο Elkwallow, περίπου 24 μίλια από την είσοδο του πάρκου. Στο χώρο αυτό, πέρα από το κάμπινγκ, υπάρχει και ένα μικρό εστιατόριο. Έτσι, καθίσαμε στα ξύλινα παγκάκια για φαγητό, με τον ιδανικότερο καιρό που θα μπορούσε να έχει και τα φθινοπωρινά χρώματα των δέντρων για φόντο.

Το Elkwallow είναι ένα όμορφο σημείο για να σταματήσεις, καθώς υπάρχουν εγκαταστάσεις κάμπινγκ και ένα μικρό εστιατόριο​

Χωρίς να καταλάβουμε πώς πέρασε η ώρα, κάποια στιγμή πήραμε χαμπάρι ότι πήγαινε 4:30, οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε. Πλέον, είχαμε γύρω στη μια ώρα έως το Stony Man, όπου και θέλαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Ένα χαρακτηριστικό σημείο της διαδρομής, είναι το τούνελ, περίπου στα 32 μίλια.

Το τούνελ που αποτελεί χαρακτηριστικό τοπόσημο του Skyline Drive​

Στο Stony Man, υπάρχουν δύο μονοπάτια πεζοπορίας μέσα από το δάσος. Το πρώτο, που ονομάζεται Little Stony Man Trail, είναι μια εύκολη διαδρομή περίπου 800 μέτρων, όπου φτάνεις σε ένα σημείο με ωραία θέα προς τη βορειοδυτική πλευρά του πάρκου. Στην αρχή είναι λίγο ανηφορικό, αλλά δεν έχει κάποια δυσκολία.

Η αρχή του μονοπατιού για το Stony Man (το Little και το "κανονικό" )​

Αφότου ανεβήκαμε την ανατολική βουνοπλαγιά, φτάσαμε στη βραχώδη προεξοχή του Little Stony Man Viewpoint. Από εδώ είχε ωραία θέα κάτω, ενώ φαινόταν και ο δρόμος που είχαμε οδηγήσει ως εδώ. Ακόμη και διάφορα πουλιά, πετούσαν πιο χαμηλά από το σημείο που βρισκόμασταν!

Φωτογραφίες από την κορυφή του Little Stony Man Trail​

Γυρνώντας λίγο πίσω, συνεχίσαμε στο "κανονικό" Stony Man Trail. Το μονοπάτι αυτό, μήκους περίπου 2,5 χιλιομέτρων, είναι στο μεγαλύτερο τμήμα του περισσότερο επίπεδο από το Little Stony Man. Αν θυμάμαι καλά, υπάρχει ένα μικρό κομμάτι που είναι αρκετά ανηφορικό, αλλά με στάσεις το καλύπτεις ΟΚ. Επίσης, το μονοπάτι αυτό, διακλαδίζεται 2-3 φορές, αλλά υπάρχουν ταμπελίτσες και τα γνωστά σημάδια στα δέντρα για να ξέρεις προς τα πού να πας.

Το μονοπάτι που συνεχίζει προς το Stony Man Viewpoint​

Τελικά, το Stony Man Trail, καταλήγει σε ένα πολύ όμορφο σημείο, με ανεμπόδιστη θέα προς τα δυτικά, σε υψόμετρο 1.200 μέτρων. Τελικά, φτάσαμε στην κορυφή γύρω στις 6:30. Παρά τον αέρα που λυσσομανούσε μόλις βγήκαμε στην κορυφή και το κρύο που έκανε εκεί πάνω (πρέπει να είχε γύρω στους 5 βαθμούς), καθίσαμε πάνω από μισή ώρα. Το ηλιοβασίλεμα ήταν πολύ όμορφο.

Η θέα και το όμορφο ηλιοβασίλεμα από την κορυφή του Stony Man​

Άλλες δύο παρέες που ήταν κι αυτοί στην κορυφή, έφυγαν με το που χαμήλωσε ο ήλιος κάτω από τον ορίζοντα, όμως εμείς κάτσαμε και λίγο ακόμα. Απ’ότι αποδείχθηκε, κάτι ήξεραν. Στην επιστροφή, κυρίως όταν αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την ανατολική βουνοπλαγιά, είχε σκοτεινιάσει πολύ. Τη μισή διαδρομή την κάναμε με φακούς, καθώς τα δέντρα έκοβαν το λίγο φως που είχε απομείνει στον ουρανό.
Τελικά, όταν φτάσαμε κάτω στο πάρκινγκ, είχαμε μείνει μόνοι μας. Μιας και δεν περνούσαν άλλα αυτοκίνητα με φώτα, καθίσαμε λίγο ακόμα χαζεύοντας τον ουρανό: το σκοτάδι ήταν πίσσα και ο ουρανός πεντακάθαρος. Κοιτάζοντας στον ουρανό, φαινόταν ακόμη ξεκάθαρα με γυμνό μάτι και ο γαλαξίας μας.

Φεύγοντας από το πάρκινγκ του Stony Man, πήραμε προς τα πίσω τον Skyline Drive, για να βγούμε στην έξοδο για το Luray. Το Motel που θα μέναμε ήταν το Luray Caverns, το οποίο βρίσκεται κοντά στην έξοδο από το Εθνικό Πάρκο, οπότε φτάσαμε εκεί γρήγορα. Το Motel ήταν το κλασικό που δείχνει στις ταινίες: ισόγειο και πρώτος όροφος, με ένα μικρό πάρκινγκ μπροστά. Κάνοντας στην άκρη από τον δρόμο που περνούσε μπροστά από το Motel για να μπούμε στο πάρκινγκ, πήρε το μάτι μας ένα ελαφάκι, σε ένα παρτέρι πίσω από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μιας και είχα πρόχειρο το κινητό (για να βλέπω τον χάρτη ), πρόλαβα με αυτό να τραβήξω μια φευγαλέα φωτογραφία το ελαφάκι πριν απομακρυνθεί.

Το ελάφι που μας υποδέχθηκε στο Motel που θα μέναμε στο Luray ​

Στο Motel αυτό θα μέναμε μόνο εκείνο το βράδυ, ώστε να σπάγαμε την όμορφη διαδρομή στο Shenandoah στα δύο. Έτσι, μετά από τα διαδικαστικά του check-in, πήγαμε λίγα πράγματα στο δωμάτιο και τα υπόλοιπα τα αφήσαμε στο αυτοκίνητο.

Το δωμάτιο ήταν ιδιαίτερα ευρύχωρο και ψηλοτάβανο. Τελικά ήταν πολύ καλή ιδέα να σπάσουμε το ταξίδι και θα μπορούσαμε άνετα να μέναμε και άλλο στο συγκεκριμένο συμπαθητικότατο Motel.

Η ανάβαση στο Stony Man ήταν εύκολη και προσέφερε ωραία θέα με ένα ακόμη ωραιότερο ηλιοβασίλεμα. Στο πρώτο μισό του Skyline Drive που είχαμε οδηγήσει σήμερα, υπήρχαν πάρα πολλά σημεία για να σταματήσεις και να θαυμάσεις τη θέα: σταματήσαμε σε κάμποσα από αυτά. Ιδιαίτερα το Elkwallow, ήταν όπως ακριβώς φανταζόμουν το πικ-νικ στα Απαλάχια.

Μιας και ο Οκτώβρης είναι η "υψηλή περίοδος" για αυτό το road trip, είναι αλήθεια ότι στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκεφτόμουν για το ενδεχόμενο να συναντήσουμε πολλά αυτοκίνητα στον Skyline. Όμως δεν υπήρχαν τόσα αυτοκίνητα όσο φοβόμουν και μπορούσες να οδηγήσεις άνετα. Καθώς κάποια τμήματα της διαδρομής τα έκανα εγώ και άλλα ο αδερφός μου, μπορέσαμε και οι δύο από τη θέση του συνοδηγού να θαυμάσουμε το πρώτο αυτό τμήμα του Εθνικού Πάρκου.


Ημέρα 11: Luray - Charlottesville - Richmond - Norfolk

Σήμερα θα συνεχίζαμε τη διαδρομή στο νότιο τμήμα του Shenandoah και στη συνέχεια, μέσω του Charlottesville και του Richmond, θα κατευθυνόμασταν προς το Norfolk. Σίγουρα θα επισκεπτόμασταν το πρωί τις σπηλιές του Luray, που βρίσκονταν πολύ κοντά στο Motel που μέναμε. Στη συνέχεια, ανάλογα και με τον χρόνο που θα είχαμε, θα βλέπαμε σε ποια ακόμα σημεία κατά μήκος του Skyline θα σταματούσαμε. Ιδανικά, θα θέλαμε να κάναμε μία ακόμα πεζοπορία και σήμερα.

Μιας και τις περισσότερες αποσκευές τις είχαμε αφήσει το προηγούμενο βράδυ στο αυτοκίνητο, δεν θα καθυστερούσαμε με το πακετάρισμα το πρωί. Έτσι, καθίσαμε και φάγαμε πρωινό με την ησυχία μας στο δωμάτιο, χαζεύοντας την θέα στη φύση από το μπαλκόνι.

Το δωμάτιο που μέναμε (πάνω) και η θέα από το μπαλκόνι (κάτω)​

Οι σπηλιές, τα Luray Caverns, βρίσκονταν πολύ κοντά στο Motel που είχαμε μείνει. Αν δεν είχαμε τις βαλίτσες, κάλλιστα θα μπορούσαμε να πηγαίναμε και με τα πόδια.

Η είσοδος στα Luray Caverns (πάνω) και η αρχική χαρτογράφησή τους από τον Hovey (κάτω)​

Στις σπηλιές, που ανακαλύφθηκαν το 1878, αφιερώσαμε σχεδόν 1,5 ώρα για να τις δούμε. Φυσικά, θαυμάσαμε τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες που έχουν σχηματιστεί μέσα στις σπηλιές.

Μερικοί από τους σταλακτίτες που έχουν σχηματιστεί στις σπηλιές​

Μεταξύ αυτών, υπήρχε και ένας σταλακτίτης που είχε ξεκολλήσει από την οροφή ενός θαλάμου.

Ο πεσμένος σταλακτίτης​

Σε διάφορα σημεία, το σπήλαιο τροφοδοτείται από υπόγειες πηγές, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται μερικές λιμνούλες. Σίγουρα η πιο εντυπωσιακή, είναι η "Dream Lake". Η λιμνούλα αυτή, είναι σαν ένας τέλειος καθρέφτης. Στα νερά της, που είναι εντελώς ήρεμα, καθρεφτίζονται τέλεια οι σταλακτίτες που κρέμονται από πάνω.

Η Dream Lake με την εντυπωσιακή αντανάκλαση της οροφής​

Αρχικά, με το που φτάνεις εκεί, δεν καταλαβαίνεις ότι μπροστά σου υπάρχει η λιμνούλα. Φαίνεται σαν να έχουν σχηματιστεί οι σταλαγμίτες κάτω από τους σταλακτίτες, και το μόνο που σε κάνει να υποψιαστείς ότι κάτι δεν πάει καλά, είναι η τέλεια συμμετρική εικόνα που αντικρίζεις. Ήταν ένα πολύ όμορφο θέαμα, που σε μάγευε και μόνο που το έβλεπες. Όπως ήταν φυσιολογικό, γύρω της ήταν μαζεμένος ο περισσότερος κόσμος. Παρότι η ανακλώμενη εικόνα από τους σταλακτίτες της οροφής ξεγελά, η λιμνούλα έχει βάθος μόλις μισό μέτρο.

Ένας άλλος αξιοπερίεργος σχηματισμός, είναι τα "Fried Eggs". Το παρατσούκλι ήταν πολύ εύστοχο.

Τα "τηγανιτά αβγά"​

Μια ακόμα λιμνούλα που είχε σχηματιστεί, είχε το όνομα "Wishing Well". Το πρασινογάλαζο χρώμα, δεν είμαι σίγουρος αν οφειλόταν στα πετρώματα ή στα κέρματα που πετούσε ο κόσμος.

Η λιμνούλα "Πηγάδι των Ευχών"​

Καθώς πλέον είχε περάσει κάπως η ώρα, καθίσαμε για φαγητό στο εστιατόριο των Luray Caverns. Μετά το φαγητό, συζητήσαμε για την συνέχεια της μέρας: επιλέξαμε να κάνουμε μια στάση ακόμα για πεζοπορία και στη συνέχεια, φεύγοντας από το Shenandoah, να κατευθυνόμασταν προς το Norfolk, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις. Έτσι, αφενός θα κάναμε περισσότερες στάσεις στο Skyline Drive, αφετέρου θα προλαβαίναμε να επισκεφθούμε τους φίλους μας από σήμερα.

Από το Luray ξαναμπήκαμε στον Skyline Drive δείχνοντας στην υπάλληλο στην είσοδο του Thornton Gap το εισιτήριο που είχαμε βγάλει από χθες. Σήμερα θα είχαμε κάμποσα αυτοκίνητα μαζί μας στη διαδρομή, κάτι που το διαπιστώσαμε και από το συνωστισμό στην είσοδο του Thornton Gap.

Ξαναμπαίνοντας στον Skyline Drive και κατευθυνόμενοι νότια, περάσαμε πάλι από το τούνελ που είχαμε δει και χθες το απόγευμα.

Το μικρό τούνελ, αυτή τη φορά με το φως της μέρας​

Την πρώτη στάση της δεύτερη μέρας, την κάναμε στο Skyland, λίγο μετά τα Stony Man που είχαμε επισκεφθεί χθες. Στο Skyland είχαν σταματήσει αρκετά αυτοκίνητα, όπου και ο κόσμος είχε κατέβει για φαγητό και για να ξεμουδιάσει.

Στο Skyland ήταν που κάναμε την πρώτη στάση στο δεύτερο μισό του Shenandoah​

Συνεχίζοντας νότια, κάναμε διάφορες στάσεις, τόσο για να φωτογραφίσουμε το τοπίο, όσο και για να εξερευνήσουμε πεζή και πέρα από το δρόμο.

Παρότι σήμερα είχε περισσότερη κίνηση, και πάλι υπήρχαν τμήματα που μπορούσες να απολαύσεις την οδήγηση​

Την τελευταία μεγάλη στάση θα την κάναμε για να περπατήσουμε μέχρι τους Doyle’s River Falls. Το αρχικό πλάνο, ήταν να τους συνδυάζαμε με τους ιδιαίτερα εντυπωσιακούς αλλά και πιο απομακρυσμένους Jones Run Falls, σε μια διαδρομή συνολικά 12,5 km πήγαινε-έλα. Όμως, καθώς πλέον κόντευε 2:30, το πλάνο αυτό δεν ήταν ρεαλιστικό. Έτσι, επιλέξαμε να περπατήσουμε μόνο μέχρι τους Doyle’s.

Αρχικά ο Upper, και στη συνέχεια ο Lower Doyles River Fall, είναι προσβάσιμοι μέσω του Doyles River Trail. Το μονοπάτι αυτό έχει μήκος 5,5 km πήγαινε-έλα.

Φυσικά, κάτι έπρεπε να είχαμε υποψιαστεί βλέποντας τους εξουθενωμένους και ψιλο-ξενερωμένους πεζοπόρους που επέστρεφαν από το μονοπάτι που είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε από τον χώρο στάθμευσης. Το μονοπάτι αυτό ήταν αρκετά κατηφορικό (δηλαδή ανηφορικό στην επιστροφή), με αποτέλεσμα ακόμη και στο κατέβα να πρέπει να πηγαίνεις αργά και προσεκτικά. Η φωτογραφία κάτω είναι από ένα σχετικά επίπεδο τμήμα του.

Το μονοπάτι προς τους Doyles, είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό, ήταν συνεχώς κατηφορικό​

Όταν φτάσαμε στη γεφυρούλα, το μονοπάτι γινόταν για λίγο επίπεδο, οπότε καθίσαμε λίγο για να ξεκουραστούμε και να θαυμάσουμε και άλλη φύση.

Το πιο όμορφη τμήμα του μονοπατιού, ήταν εκεί που πρωτο-συναντούσε το ποταμάκι

Κοντά στους Upper Falls, το μονοπάτι γινόταν επιτέλους επίπεδο​

Τελικά, κουρασμένοι, φτάσαμε στον πρώτο καταρράκτη, τον Upper. Η αλήθεια είναι πως περιμέναμε κάτι εντυπωσιακότερο. Μάλλον είχε να βρέξει κάμποσο καιρό, και δεν είχε πολλά νερά. Στον καταρράκτη αυτό, όταν φτάσαμε, ήμασταν εμείς και άλλη μια παρέα, καθώς στο πήγαινε βλέπαμε αρκετό κόσμο να γυρνάει.

Ο καταρράκτης Upper Doyle​

Στον καταρράκτη καθίσαμε κάμποση ώρα, τόσο για να ξεκουραστούμε και να τσιμπήσουμε τίποτα, όσο και για να αποφασίσουμε αν θα συνεχίζαμε για να δούμε και τον Lower.

Υπέρ του να συνεχίζαμε και προς τον Lower συνέτεινε το γεγονός ότι, όσο πλησιάζαμε στον Upper, το ποταμάκι που τροφοδοτούσε τον καταρράκτη φούσκωνε σιγά-σιγά. Έτσι, πιθανότατα, στον Lower θα είχε περισσότερο νερό. Επιπλέον, ο Lower βρισκόταν αρκετά κοντά στον Upper που βρισκόμασταν εμείς. Έτσι, είπαμε να ξεκινήσουμε για να δούμε τι λέει και ο Lower.

Όμως ύστερα από λίγο, το μονοπάτι γινόταν πάλι αρκετά κατηφορικό, οπότε σκεπτόμενοι την κουραστική επιστροφή, αποφασίσαμε να το αφήσουμε και να ξεκινήσουμε τον γυρισμό πίσω στο πάρκινγκ.

Η επιστροφή στον χώρο στάθμευσης, τελικά αποδείχθηκε πολύ κουραστική. Τόσο το απότομο μονοπάτι, όσο και η υγρασία, μας έκαναν να σταματάμε (για να είμαι δίκαιος με έκαναν να σταματάω και τον αδερφό μου να με περιμένει) κάθε τρεις και λίγο. Πέρα από τη σωματική κούραση, υπήρχε και η ψυχολογική: που σταματούσες για ξεκούραση και έβλεπες την ανηφόρα μπροστά και έλεγες "μέχρι εκεί πάνω θα χρειαστεί να σταματήσουμε τουλάχιστον άλλη μια φορά". Ύστερα από κι εγώ δεν ξέρω πόσες στάσεις για ξεκούραση, επιτέλους φτάσαμε τελικά στο αυτοκίνητο.


Αφού καθίσαμε λίγη ώρα για να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε τον κρύο αέρα, συνεχίσαμε την οδήγηση στον Skyline. Πλέον, μας είχαν απομείνει γύρω στα 20 μίλια (30 km) μέχρι τη νότια έξοδο του πάρκου. Στο κομμάτι που έμενε, μιας και είχε απογευματιάσει, οδηγούσαμε πλέον σχεδόν μόνοι μας, απολαμβάνοντας το νοτιότερο τμήμα του πάρκου. Παρότι πλέον είχαμε αρχίσει να ανυπομονούμε για την αντάμωση στο Norfolk, κάναμε ακόμα μια - δύο στάσεις για φωτογραφίες.

Κατά τις 6 το απόγευμα, αποχαιρετίσαμε το Shenandoah, με μια τελευταία στάση για να θαυμάσουμε το τοπίο​

Συνοψίζοντας για το Shenandoah, η οδήγηση στον Skyline ήταν απόλαυση. Κυρίως το βόρειο μισό του πάρκου έχει πάμπολλα μέρη για να σταματήσεις, είτε για να θαυμάσεις τη θέα είτε για να κάνεις κάποια πεζοπορία.
Εμείς επισκεφθήκαμε το πάρκο ημέρες Παρασκευή και Σάββατο. Την Παρασκευή είχε αισθητά λιγότερο κόσμο από ότι το Σάββατο: τόσο άλλους οδηγούς στον Skyline όσο και στα διάφορα μέρη που κάναμε στάσεις. Ειδικά στο Skyland, παρότι υπήρχε ένα μεγάλο πάρκινγκ, αναγκαστήκαμε να παρκάρουμε πάνω στο χώμα στην άκρη, μαζί με κάμποσα άλλα αυτοκίνητα. Εάν μπορεί κάποιος, θα συμβούλευα να αποφύγει την επίσκεψη στο πάρκο το Σαββατοκύριακο.

Επικεντρώνοντας στις πεζοπορίες που μπορεί να κάνει κάποιος που επισκέπτεται το πάρκο, υπάρχουν πάμπολλες επιλογές. Εμείς, επειδή είχαμε μόνο 2 μέρες διαθέσιμες, περπατήσαμε στα Stony Man και στο Doyle. Ενώ η διαδρομή στα Stony Man ήταν όμορφη, η κούραση για τους Doyle είναι μεγάλη.
Εδώ έχω ανεβάσει ένα χάρτη του πάρκου, με σημαδεμένα όλα τα σημεία πεζοπορίας που βρήκα. Θεωρώ πως το πάρκο αξίζει ένα τριήμερο, με βολικές διανυκτερεύσεις στο Luray. Το Luray είναι καλή επιλογή, όχι τόσο γιατί σπάει γεωγραφικά το πάρκο περίπου στη μέση, αλλά επειδή τα μέρη που μπορείς να σταματήσεις πριν και μετά το Luray είναι περίπου ισομοιρασμένα. Άλλη επιλογή είναι το ίδιο το Skyland, με το Skyland Resort, αλλά ίσως να είναι δύσκολο να βρεθεί ελεύθερο δωμάτιο και σε λογική τιμή. Τέλος, καλές επιλογές για φαγητό είχα βρει και στο Staunton, όμως θα παρεκλίναμε αρκετά από τη διαδρομή προς το Norfolk.


Αφήνοντας πλέον πίσω το Shenandoah, βγήκαμε στον I-64, ο οποίος θα μας έβγαζε απευθείας στο Norfolk. Μιας και θέλαμε να φτάσουμε εκεί σχετικά νωρίς (λέμε τώρα - τελικά φτάσαμε κατά τις 9 ), δεν σταματήσαμε ούτε στο γραφικό Charlottesville ούτε στο ιστορικό Richmond. Αν κάποιος βρεθεί σε αυτά τα μέρη, θα μπορούσε να σκεφτεί να τα συμπεριλάβει στις στάσεις τους.

Ο διαπολιτειακός 64, είναι ένας βολικός δρόμος, κυρίως με 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση ενώ σε κάποια σημεία έχει και 3. Ενώ περνάει μέσα από το Richmond, κάποιος μπορεί να αποφύγει την κίνηση που δημιουργεί η πόλη, αν την παρακάμψει μέσω του Ι-295. Ο I-64, έχει ανώτατο όριο αν θυμάμαι καλά τα 75 μίλια την ώρα. Παρά τα αυτοκίνητα, πήγαινες καλά και κίνηση συναντήσαμε μόνο στο ύψος του Williamsburg (έχοντας σχεδόν φτάσει στο Norfolk), όπου έκαναν έργα στο δρόμο και είχαν αφήσει μόνο μια λωρίδα ανοικτή.

Στο Norfolk μπήκαμε μέσω του I-664, ο οποίος περνούσε κοντά στο ξενοδοχείο που θα διαμέναμε. Ο αυτοκινητόδρομος αυτός, πριν φτάσει στο Norfolk, διασχίζει ένα υποθαλάσσιο τούνελ!

Το υποθαλάσσιο τούνελ που συνδέει το Norfolk με το Newport News στα βόρεια (η πάνω και η μεσαία φωτογραφία είναι από τη διαδρομή της επιστροφής)​

Το ξενοδοχείο που είχαμε διαλέξει στο Norfolk ήταν το Hilton Garden Inn Chesapeake/Suffolk. Εκεί θα μέναμε 2 βράδια, και μιας και είχαμε φτάσει κατά τις 9, θα προλαβαίναμε και σήμερα να βλέπαμε τους φίλους μας που μένουν εκεί. Έτσι, αφότου ανεβάσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο και κάναμε ένα μπάνιο, βγήκαμε για να τους δούμε ύστερα από καιρό!


Και η σημερινή μέρα ήταν πολύ όμορφη. Τα σπήλαια του Luray ήταν μεγάλα και είδαμε, πέρα από τους σταλαγμίτες και σταλακτίτες, πολύ εντυπωσιακές λιμνούλες - καθρέφτες. Από την άλλη, το μονοπάτι μέχρι τους καταρράκτες Doyle ήταν συνεχώς απότομο, και το λίγο νερό που είδαμε να ρέει στο τέλος, δεν θα έλεγα ότι άξιζε την κούραση.

Η οδήγηση με το Mustang στον Ι-64 ήταν καθαρή απόλαυση: αν και φορτωμένο, ακόμη και σε ανηφορικά τμήματα και πηγαίνοντας ήδη με 70-80 μίλια (110-130 χλμ) και 10η στο κιβώτιο, πάταγες γκάζι και έβγαζε δύναμη. Εξίσου άνετη και ευχάριστη στο τιμόνι ήταν και η οδήγησή του στις συνεχείς στροφές του Skyline. Το λάτρεψα!

Ακόμη περισσότερο χάρηκα που είδα τους φίλους μας στο Norfolk, όταν τελικά φτάσαμε εκεί το βράδυ. Καθίσαμε για φαγητό στο σπίτι και τα είπαμε επιτέλους πάλι από κοντά, μιλώντας για δεύτερη φορά και στα Ελληνικά σε αυτό το ταξίδι.

 

[psilos3]

Εξαιρετικά, αυτή η ιστορία εξελίσσεται ευχάριστα και εκτός αστικού ιστού, δίνοντας μας να διαβάσουμε και να δούμε πολύ ωραία πράγματα.
Μου αρέσει που είστε μες το γέλιο και την ευτυχία στις φωτογραφίες, το χαίρομαι πραγματικά!
Παρακολουθώ ανελλιπώς.

 

[Nikos1986]

Γιάννη σε ευχαριστώ για το σχόλιο!

Για το ταξίδι αυτό υπήρχε εξ'αρχής ενθουσιασμός και ανυπομονησία, και αυτό για διάφορους λόγους. Το '19 είχε κυλίσει με αρκετό τρέξιμο για τη σχολή και τη δουλειά και ουσιαστικά χωρίς καλοκαιρινές διακοπές, ενώ ήταν και το πρώτο ταξίδι που το υποστηρίξαμε οικονομικά μόνοι μας 100% ο αδερφός μου και εγώ. Ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούσαμε road trip, και ο ενθουσιασμός ήταν ακόμη μεγαλύτερος με το αυτοκίνητο που μας έδωσαν. Ακόμα μια συναισθηματική νότα παίρνει και όταν επισκέπτεσαι συγγενείς ή φίλους που μένουν εκεί (αν και η κοπέλα ήταν συμμαθήτρια του αδερφού μου).