Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.942
Η μέρα του γυρισμού είχε φτάσει κι εμείς φορτωμένοι εντυπώσεις ετοιμαζόμαστε να εγκαταλείψουμε το Sambu και να επιστρέψουμε στο Panama City και την «πολιτισμένη» σιγουριά του… η ώρα είχε πάει 11 και η πτήση μας ,που θα έφευγε υποτίθεται στις 10.30 αγνοείτο… Η απάντηση που πήραμε από την τοπική εκπρόσωπο της εταιρίας και ιδιοκτήτρια των γραφείων της, που συνάμα ήταν καφενείο, εστιατόριο, αποθήκη, εμπορικό, παντοπωλείο, χασάπικο και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, ήταν αφοπλιστική…
-Χαλαρώστε… πως κάνετε έτσι… τρεις ώρες μόνο είναι η καθυστέρηση…
Περιθώρια αντίδρασης πολλά δεν είχαμε και έτσι ακούσαμε την συμβουλή της… καθίσαμε κάτω από το μεγάλο μανγκόδεντρο στην πλατεία και χαλαρώσαμε…
Η κουβέντα με την τοπική κοινότητα ήρθε αυθόρμητα…
-Έλληνες τουρίστες? Που είναι η Ελλάδα? Α ναι, Ολυμπιακοί αγώνες…
Οι περισσότεροι χαμπάρι δεν είχαν τι είναι Ελλάδα και που πέφτει… Λίγοι, οι πιο νέοι κατάλαβαν όταν άκουσαν για τους αγώνες…Σήμα κατατεθέν οι αγώνες… χάρη στον αθλητισμό το όνομα Ελλάδα πάντα σε κάποιους κάτι θα θυμίζει…
Είναι φτωχοί οι κάτοικοι στο Sambu και παλεύουν την ζωή από δύσκολο μετερίζι… Αγώνας στα χωράφια, αγώνας με τα ζώα, αγώνας με το ποτάμι… αυτό το ποτάμι που τους ποτίζει και δίνει ζωή στο χωριό, συχνά πυκνά θυμώνει και τους εκδικείται… το αγαπάνε το ποτάμι αλλά και το φοβούνται… οι πλημμύρες πολλές και καταστροφικές… χαλάνε την σοδιά, τα σπίτια, την ίδια τους την ζωή…
- Τουρισμός στο Darien? Ναι, τα τελευταία χρόνια έρχονται ξένοι… το αεροπλάνο φέρνει κόσμο… τον περασμένο μήνα είχαμε ρεκόρ… είκοσι νοματαίοι έφτασαν στο χωριό μας… Αμερικάνοι, Καναδοί και κάτι άλλοι περίεργοι που μίλαγαν την γλώσσα μας με παράξενη προφορά… Ισπανούς τους έλεγαν…
- Το αντάρτικο? Ναι έχει ακόμα αντάρτικο αλλά είναι στα τελειώματα του… όλο και λιγότερο πια έρχονται οι Κολομπιάνοι στα χωριά μας… τώρα τελευταία μόνο για να βρουν κάτι να φάνε… ποτέ δεν μας πείραξαν, αλλά φαίνεται πως το Κολομπιάνικο γκουβέρνο τους ξεκάνει… στερνή φορά που ακούσαμε γιαυτούς ήταν πριν 3-4 μήνες όταν μπήκαν σε ένα χωριό 3 ώρες με τα άλογα μακριά από δω και έψαχναν για φαί…
- Όχι, δεν θέλω να φύγω από δω, απάνταγαν οι γεροντότεροι… το αγαπάμε το χωριό, δεν μπορούμε να κλειστούμε σε μια πόλη…
- Ναι θέλουμε να ξεφύγουμε από την μιζέρια του χωριού, να πάμε στην πόλη να βγάλουμε λεφτά… τι να κάνουμε εδώ, να δουλεύουμε στα χωράφια βγάζοντας ψίχουλα και να τρέμει η ψυχή μας μπας και πλημμυρίσει το ποτάμι και τα χάσουμε όλα? φώναζαν οι νεότεροι… η ίδια κουβέντα πάνω κάτω που γίνεται στην επαρχία σχεδόν κάθε χώρας…
Το Twin Otter αχνοφάνηκε πάνω από την πυκνή ζούγκλα… ίδιο γρήγορο πέρασμα για τον έλεγχο του διαδρόμου, ίδια τρομακτική προσγείωση, ίδιο φόρτωμα ξεφόρτωμα από τον κόσμο… τα πάντα ίδια… λες και δεν πέρασαν καν αυτές οι τρεις μέρες που είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε στο Sambu, στα βάθη του μυθικού Darien της φτωχότερης και πιο απομονωμένης περιοχής του Παναμά… Σκάρτη ώρα αργότερα προσγειωνόμαστε στο Αlbrook του Panama City… οι φακές του Πάνου μας περίμεναν…
-Χαλαρώστε… πως κάνετε έτσι… τρεις ώρες μόνο είναι η καθυστέρηση…
Περιθώρια αντίδρασης πολλά δεν είχαμε και έτσι ακούσαμε την συμβουλή της… καθίσαμε κάτω από το μεγάλο μανγκόδεντρο στην πλατεία και χαλαρώσαμε…
Η κουβέντα με την τοπική κοινότητα ήρθε αυθόρμητα…
-Έλληνες τουρίστες? Που είναι η Ελλάδα? Α ναι, Ολυμπιακοί αγώνες…
Οι περισσότεροι χαμπάρι δεν είχαν τι είναι Ελλάδα και που πέφτει… Λίγοι, οι πιο νέοι κατάλαβαν όταν άκουσαν για τους αγώνες…Σήμα κατατεθέν οι αγώνες… χάρη στον αθλητισμό το όνομα Ελλάδα πάντα σε κάποιους κάτι θα θυμίζει…
Είναι φτωχοί οι κάτοικοι στο Sambu και παλεύουν την ζωή από δύσκολο μετερίζι… Αγώνας στα χωράφια, αγώνας με τα ζώα, αγώνας με το ποτάμι… αυτό το ποτάμι που τους ποτίζει και δίνει ζωή στο χωριό, συχνά πυκνά θυμώνει και τους εκδικείται… το αγαπάνε το ποτάμι αλλά και το φοβούνται… οι πλημμύρες πολλές και καταστροφικές… χαλάνε την σοδιά, τα σπίτια, την ίδια τους την ζωή…
- Τουρισμός στο Darien? Ναι, τα τελευταία χρόνια έρχονται ξένοι… το αεροπλάνο φέρνει κόσμο… τον περασμένο μήνα είχαμε ρεκόρ… είκοσι νοματαίοι έφτασαν στο χωριό μας… Αμερικάνοι, Καναδοί και κάτι άλλοι περίεργοι που μίλαγαν την γλώσσα μας με παράξενη προφορά… Ισπανούς τους έλεγαν…
- Το αντάρτικο? Ναι έχει ακόμα αντάρτικο αλλά είναι στα τελειώματα του… όλο και λιγότερο πια έρχονται οι Κολομπιάνοι στα χωριά μας… τώρα τελευταία μόνο για να βρουν κάτι να φάνε… ποτέ δεν μας πείραξαν, αλλά φαίνεται πως το Κολομπιάνικο γκουβέρνο τους ξεκάνει… στερνή φορά που ακούσαμε γιαυτούς ήταν πριν 3-4 μήνες όταν μπήκαν σε ένα χωριό 3 ώρες με τα άλογα μακριά από δω και έψαχναν για φαί…
- Όχι, δεν θέλω να φύγω από δω, απάνταγαν οι γεροντότεροι… το αγαπάμε το χωριό, δεν μπορούμε να κλειστούμε σε μια πόλη…
- Ναι θέλουμε να ξεφύγουμε από την μιζέρια του χωριού, να πάμε στην πόλη να βγάλουμε λεφτά… τι να κάνουμε εδώ, να δουλεύουμε στα χωράφια βγάζοντας ψίχουλα και να τρέμει η ψυχή μας μπας και πλημμυρίσει το ποτάμι και τα χάσουμε όλα? φώναζαν οι νεότεροι… η ίδια κουβέντα πάνω κάτω που γίνεται στην επαρχία σχεδόν κάθε χώρας…
Το Twin Otter αχνοφάνηκε πάνω από την πυκνή ζούγκλα… ίδιο γρήγορο πέρασμα για τον έλεγχο του διαδρόμου, ίδια τρομακτική προσγείωση, ίδιο φόρτωμα ξεφόρτωμα από τον κόσμο… τα πάντα ίδια… λες και δεν πέρασαν καν αυτές οι τρεις μέρες που είχαμε την ευτυχία να ζήσουμε στο Sambu, στα βάθη του μυθικού Darien της φτωχότερης και πιο απομονωμένης περιοχής του Παναμά… Σκάρτη ώρα αργότερα προσγειωνόμαστε στο Αlbrook του Panama City… οι φακές του Πάνου μας περίμεναν…
