Βέλγιο Γαλλία Παρίσι,με λίγο άρωμα από Βρυξέλλες και Λιλ.

[Georgia86]

Έκτη μέρα:

Αυτή θα είναι και η τελευταία γεμάτη μέρα που θα έχουμε στο Παρίσι. Δυστυχώς ο χρόνος όταν ταξιδεύεις και περνάς καλά κυλάει γρήγορα.

Μια βόλτα στην Μονμάρτη ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας. Πρόκειται για μια από τις πιο όμορφες – και τουριστικές – περιοχές του Παρισιού. Αυτή την φορά ακολουθήσαμε μια διαφορετική διαδρομή που μας έφερε μπροστά από το παντοπωλείο «Au Marche De La Butter» , στο παντοπωλείο αυτό είχε γυριστεί ένα μεγάλο μέρος της γνωστής γαλλικής ταινίας Amelie (2001). Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, πρόκειται για ένα κοινό παντοπωλείο που βρίσκουμε ανά τον κόσμο απλά για εμάς που μας άρεσε πολύ η ταινία ήταν ένας ενδιαφέρων προορισμός.

Από εκεί περπατήσαμε σε διάφορα στενάκια. Είδαμε όμορφα κτήρια και ιδιαίτερες γειτονιές, ο ήλιος έλαμπε και ήταν ομολογούμενος μια πανέμορφη Παριζιάνικη μέρα. Περπατήσαμε μέχρι να βρούμε αυτό που ψάχναμε· το Le Passe-Muraille ή αλλιώς «Τον άνθρωπο που περνούσε μέσα από τοίχους». Πρόκειται για το άγαλμα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να περάσει μέσα από τον τοίχο – εμείς τον βλέπουμε μισό, μιας και δεν έχει περάσει ολόκληρος – και που ο γλύπτης και ηθοποιός Jean Marais βάσισε σε έναν λογοτεχνικό ήρωα ονόματι Dutilleul. Το άγαλμα βρίσκεται στην μικρή πλατεία «Marcel Aymé» που πήρε το όνομα της από τον συγγραφέα που δημιούργησε τον ήρωα Dutilleul. Πολύ ωραίο, σε ανατριχιάζει κάπως η θέση του αγάλματος. Σαν να προσπαθεί να ξεφύγει από κάπου και έχει μείνει κολλημένος σε δύο κόσμους.

Φύγαμε από εκεί και περπατήσαμε μέχρι το κεντρικό σημείο της Μονμάρτης και συγκεκριμένα θέλαμε να επισκεφτούμε την γνωστή Place du Tertre, την καρδιά των καλλιτεχνών που από τον 19ο αιώνα φιλοξενεί ζωγράφους όπως τον Πικάσο και Van Gogh (τότε άγνωστοι). Αν θες να σου ζωγραφίσουν το πορτραίτο σου εκεί πρέπει να πάς, να περιμένεις τιμές γύρω στα 100 ευρώ και υπάρχουν πολλά στυλ ζωγράφων να διαλέξεις. Εκτός από το πορτραίτο σου μπορείς να ψωνίσεις και πολλά σουβενίρ διότι η περιοχή είναι γεμάτη με τέτοια μαγαζιά. Εμείς θέλαμε να μας ζωγραφίσουν το πορτραίτο μας και επιλέξαμε τον πιο φτηνό που βρήκαμε. Βεβαίως , τώρα που έχω στα χέρια μου τον πίνακα καλύτερα να είχαμε πληρώσει κάτι παραπάνω γιατί σε σχέση με τα άλλα έργα που έβλεπα να δημιουργούν μπροστά στα μάτια μου το δικό μας δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα 100%. Οπότε προτείνω αν θέλετε να σας ζωγραφίσουν να επιλέξετε τον καλύτερο και ας σας κοστίσει. Φύγαμε κάπως απορημένοι με το αν είμαστε απόλυτα εμείς στην ζωγραφιά και ελαφρότεροι κατά 70 ευρώ πήραμε την κατηφόρα. Στο τέλος βγήκαμε σε ένα δρόμο γεμάτο μικρά εστιατόρια και αποφασίσαμε (ή μάλλον εγώ αποφάσισα γιατί ο άντρας μου δεν είναι φίλος του Κινέζικου φαγητού) να κάτσουμε σε ένα Ασιατικό εστιατόριο. Το φαγητό εκεί το μετράνε με το κιλό , επιλέγεις το μέγεθος του μπολ που θες και αυτοί το γεμίζουν και μετά το ζυγίζουν. Δεν είναι φτηνό, τίποτα δεν είναι στο Παρίσι, άλλα προσωπικά το ευχαριστήθηκα. Ήταν το πιο νόστιμο φαγητό που είχα φάει μέχρι τώρα στην πόλη, με εξαίρεση το burger που είχαμε φάει την πρώτη μας μέρα εδώ. Επειδή παραγγείλαμε πολλά δεν καταφέραμε να τα φάμε όλα και πήραμε τα αποφάγια μαζί μας για βραδινό.

Πεταχτήκαμε γρήγορα μέχρι το ξενοδοχείο να αφήσουμε την σακούλα με το φαγητό για να μην το κουβαλάμε μαζί. Η επόμενη στάση μας είναι το νεκροταφείο Père Lachaise και για να πας σε αυτό θα πάρεις το μετρό, την δύο ή την τρία γραμμή, και θα κατέβεις στην στάση Pere Lachaise. Το νεκροταφείο άνοιξε τις πόρτες του το 1804 και έκτοτε έχουν θαφτεί εκεί πάνω από 300,000 άνθρωποι. Το κοιμητήριο πλέον έχει μουσειακή αξία καθώς υπάρχουν πολλά γλυπτά και περίτεχνα μνήματα. Στο κοιμητήριο είναι θαμμένοι πολύ γνωστές προσωπικότητες όπως ο Jim Morrison, ο Victor Hugo και πολλοί άλλοι, εκτός από τον τάφο του Morrison δεν κατάφερα να επισκεφτώ κάποιον άλλον από τους συγγραφείς που γνωρίζω. Είναι το ένα από τα μεγαλύτερα νεκροταφεία στο Παρίσι, σε κάθε είσοδο του βρίσκεις έναν χάρτη για το που βρίσκονται οι τάφοι όλων των γνωστών προσωπικοτήτων, οπότε το περπάτημα μέσα στον χώρο ήταν εξαντλητικό αλλά υπήρχε μια ηρεμία λόγω των δέντρων κυρίως που σε χαλάρωνε . Στον χώρο βρίσκονται πολλά μνημεία μερικά από τα οποία είναι αφιερωμένα στα θύματα του πρώτου & δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και των στρατοπέδων συγκεντρώσεων. Και επιτέλους η ώρα είχε φτάσει για να επισκεφτούμε τον Λούβρο!

Όλοι μας έχουμε ακούσει για τον Λούβρο και κυρίως για το πιο διάσημο έκθεμα του την Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι. Το μουσείο άνοιξε τις πόρτες του τον Αύγουστο του 1793, πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου.
Επιλέξαμε το έμπιστο μετρό για να μας πάει μέχρι εκεί, δυστυχώς φτάσαμε πολύ νωρίς αλλά φανήκαμε τυχεροί όσο αφορά την ούρα στην είσοδο. Βρήκαμε μια πλαϊνή στην οποία δεν υπήρχε ψυχή και μπήκαμε στο μουσείο. Ήταν τόσο γρήγορη και αβίαστη η είσοδο μας που πιστεύαμε πως κάναμε λάθος άλλα από ότι καταλάβαμε οι περισσότεροι μπαίνουν από την κεντρική είσοδο προκαλώντας ουρές ωρών. Πρώτη μας επιλογή ήταν η Μονά Λίζα, υπήρχε ούρα για να μπεις στο δωμάτιο να την δεις. Μέσα στο δωμάτιο υπάρχει μόνο ο πίνακας του Ντα Βίντσι και μπροστά του γινόταν κυριολεκτικά χαμός. Μετά βίας μπορούσες να πλησιάσεις για να την δεις μερικά δευτερόλεπτα και να βγάλεις δυο φωτογραφίες. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ φαν της Μονά Λίζα, υπάρχουν πολύ πιο όμορφα έργα του Ντα Βίντσι (και άλλων ζωγράφων) για αυτό δεν κάθισα μπροστά από την Μόνα αλλά προχώρησα αμέσως προς τις άλλες αίθουσες που φιλοξενούσαν έργα ζωγράφων που τα είχα δει στο βιβλίο της Ιστορίας της τέχνης στο λύκειο.
Το μουσείο του Λούβρου είναι αχανές και χαοτικό. Αφού κάναμε την βόλτα μας στις διάφορες αίθουσες με τους πίνακες, επισκεφτήκαμε την Αφροδίτη της Μήλου και την Νίκη της Σαμοθράκης. Δυο πασίγνωστα - και να συμπληρώσω πανέμορφα - αγάλματα της ελληνιστικής περιόδου. Πολύς κόσμος τα έβγαζε φωτογραφία. Αφού περάσαμε από το gift shop να πάρουμε μερικά καλούδια να θυμόμαστε την επίσκεψη μας η ώρα να φύγουμε είχε έρθει. Μέχρι να βρούμε την έξοδο είπαμε να επισκεφτούμε και την Αιγυπτιακή συλλογή του μουσείου και από εκεί να βγαίναμε εκτός μουσείου. Πάντα με ενθουσίαζε η αρχαία Αίγυπτος , από μικρό παιδί έψαχνα πληροφορίες για τους Φαραώ κτλ όποτε χάρηκα πολύ που κατάφερα να δω πολλά κειμήλια από εκείνη την εποχή.
Για να βγούμε έξω από το μουσείο πρέπει να προχωρήσαμε τουλάχιστον 20 λεπτά, προχωρούσες ανάμεσα σε εκθέματα, κατέβαινες σκάλες και μετά ανέβαινες άλλες σκάλες , γενικά ήταν ένα μεγάλο μπέρδεμα. Τα καταφέραμε όμως να βγούμε στην εσωτερική πυραμίδα του μουσείου όπου αντικρίσαμε μια ουρά που κάλυπτε όλο τον χώρο. Ευτυχώς που είχαμε μπει από την πλαϊνή είσοδο αλλιώς δεν θα μπαίναμε ποτέ.

Μετά τον Λούβρο πήγαμε πάλι στο Hard Rock γιατί είχαμε την υποψία πως η μπλούζα μας ήταν μικρή και αφού επιβεβαιώσαμε ότι είχαμε πάρει το σωστό μέγεθος πήγαμε για κρέπες. Το μαγαζί που κάτσαμε ήταν λίγο πιο κάτω από το Hard Rock Café . Οι κρέπες με σοκολάτα που παραγγείλαμε ήταν διαφορετικές από αυτές που θα τρώγαμε στην Ελλάδα, οι κρέπες είχαν για γαρνίρισμα μια πικρή γκανάς σοκολάτα. Τις βρήκα πολύ νόστιμες! Και αφού χωνέψαμε τις κρέπες επισκεφτήκαμε την πλατεία Δημοκρατίας. Η πλατεία ήταν το κέντρο συνάντησης μετά την τρομοκρατική επίθεσης στο κλαμπ «Μπατακλάν» . Η πλατεία ονομάστηκε έτσι το 1792 για να τιμήσουν την νεοσύστατη δημοκρατία της Γαλλίας μετά την γαλλική επανάσταση, στο κέντρο της υπάρχει ένα μεγάλο άγαλμα η «Μαριάννα» που αντιπροσωπεύει την ίδια την Γαλλία. Από εκεί πήραμε το μετρό από την στάση «Republique» για το ξενοδοχείο μας. Θα ξεκουραζόμασταν πριν βγούμε για την τελευταία μας βόλτα στο νυκτερινό Παρίσι.

Αφού φάγαμε το υπόλοιπο κινέζικο φαγητό και ξεκουραστήκαμε αποφασίσαμε να πάρουμε το μετρό και να κατέβουμε στην στάση Invalides και από εκεί να πάμε με τα πόδια μέχρι την γέφυρα Αλεξάντερ και όπου αλλού μας βγάλει ο δρόμος. Η γέφυρα ήταν πολύ όμορφα φωτισμένη και περπατήσαμε επάνω της μέχρι την άλλη άκρη. Εντωμεταξύ εγώ είχα από μέρες προσέξει πολλούς τουρίστες που οδηγούσαν ένα πατίνι ηλεκτρικό και ήθελα πολύ να το δοκιμάσω. Κατεβάσαμε ένα app που θα μας επίτρεπε να βάλουμε «μπρος» στο πατίνι αλλά δεν βρίσκαμε κανένα με την ίδια μάρκα όπως το app μας. Έτσι συνεχίσαμε την βόλτα μας, κατεβήκαμε στην όχθη του Σικούανα όπου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που πίνανε τις μπύρες τους. Κάναμε την βόλτα μας στην όχθη και ανεβήκαμε από την άλλη μεριά και προχωρήσαμε παράλληλα με τον ποταμό μέχρι που φτάσαμε στους κήπους του Κεραμικού όπου βρήκαμε πολλές παρέες νεαρών να πίνουν και να διασκεδάζουν. Λίγο αργότερα πέσαμε πάνω σε μια στάση του μετρό και αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι. Δυστυχώς η επόμενη μέρα μας θα ήταν η τελευταία στο Παρίσι!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Georgia86]

Δεύτερη Μέρα

Το επόμενο πρωί ο καιρός μας τα χάλασε. Έβρεχε συνεχώς και δεν έδειχνε ότι ο καιρός θα βελτιωθεί. Αποφασίσαμε όμως να μην χάσουμε ούτε λεπτό από την μέρα μας και ξεκινήσαμε για την εξερεύνηση μας. Πληρώσαμε το δωμάτιο μας και αφήσαμε τα πράγματα στην ρεσεψιόν για φύλαξη και ξεκινήσαμε ευδιάθετοι για βόλτα. Πρώτη στάση το μίνι μάρκετ στην γωνία για σάντουιτς και καφέ και μετά επίσκεψη στην γνωστή αλυσίδα βιβλιοπωλείων Waterstones, από όπου πήρα ένα βιβλίο με τον γνωστό Βέλγο ντεντέκτιβ Ηρακλή Πουαρό, δεν γινόταν να μην τον τιμήσω στην χώρα της γεννήσεως του!
Μετά τη επίσκεψη μας στο βιβλιοπωλείο πήραμε το μετρό με προορισμό την στάση Heysel όπου βρίσκεται το Ατόμιουμ , ένα μνημείο 103 μέτρων πιστό αντίγραφο της κυψελίδας ενός κρυστάλλου σιδήρου. Κατασκευάστηκε για την παγκόσμια έκθεση των Βρυξελλών του ‘58 και αξίζει να το επισκεφτεί κάποιος μιας και πολλοί το θεωρούν ισάξιο του Manneken Piss. Είναι ανοιχτό στο κοινό από τις δέκα το πρωί μέχρι τις έξι το απόγευμα. Η είσοδος κοστίζει 15 ευρώ αλλά εμείς αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο να δούμε όσα θέλαμε απλά αρκεστήκαμε να το θαυμάσουμε απέξω και να βγάλουμε μπόλικες φωτογραφίες.

Από τον σταθμό Heysel πήραμε τον συρμό με προορισμό τον τερματικό σταθμό Elisabeth και μετά από μία διαδρομή μισής ώρας κατεβήκαμε στον σταθμό Trone από όπου με λίγο περπάτημα φτάσαμε στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο· το γνωστό κτήριο που βλέπουμε στις ειδήσεις μας κάθε φορά που έχουν συνάντηση οι πρωθυπουργοί των ευρωπαϊκών χωρών. Η περιοχή τριγύρω είναι πολύ «κυριλάτη» , κάτι σαν business district , αλλά αρκετά εντυπωσιακή λόγω τον μοντέρνων κτηρίων. Ο καιρός ήταν πολύ γκρίζος και το πήγαινε προς βροχή – πάλι – και οι τουρίστες φαίνεται πως είχαν κρατηθεί μακριά από την περιοχή αυτή γιατί δεν κυκλοφορούσε πολύ κόσμος. Γύρω από το κτήριο έβρισκες κάποια εικόνα ή κειμενάκι από κάθε χώρα της ένωσης , δεν σταθήκαμε πολύ ώρα έξω από το κτήριο του κοινοβουλίου. Κατεβήκαμε προς το δέντρο της ειρήνης και το πάρκο του Λεοπόλδου, υπέροχη ανάσα πρασίνου δίπλα από το Κοινοβούλιο. Μαθητές και τουρίστες αραδιασμένοι στο γρασίδι απολάμβαναν την λίμνη και το πράσινο. Διασχίσαμε το πάρκο με προορισμό ένα άλλο πάρκο ,αυτό της Πεντηκονταετίας. Στο πάρκο της Πεντηκονταετίας βρίσκετε η αψίδα του θριάμβου και το Βασιλικό Μουσείο Ενόπλων Δυνάμεων και Στρατιωτικής Ιστορίας του Βελγίου. Ο ουρανός είχε καθαρίσει από τα γκρίζα σύννεφα και ο ήλιος έλαμπε ζωντανεύοντας λίγο την ατμόσφαιρα, το μπουφάν όμως χρειαζόταν γιατί έκανε λίγη ψύχρα. Το πάρκο ήταν εντυπωσιακό , κυρίως λόγο της αψίδας, αλλά και του πρασίνου που δύσκολα βρίσκουμε στην Αθήνα.

Πήραμε το μετρό από την στάση Merode και κατεβήκαμε στην Arts-Loi για να επισκεφτούμε το Βασιλικό παλάτι και πάρκο των Βρυξελλών. Δυστυχώς χρειάστηκαν μόνο δέκα λεπτά για να ξανά χαλάσει ο καιρός και αυτή την φορά με βροχή και αέρα. Δεν μας πτόησε , κάναμε το γύρο του πάρκου , θαυμάσαμε τα όμορφα κτήρια της περιοχής και φτάσαμε στο παλάτι χωρίς να το καταλάβουμε. Σταματούσε να βρέχει για δέκα λεπτά μετά ξανά άρχιζε για να ρίξει μια βροχή των πέντε λεπτών και πάλι σταματούσε για να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Περίεργος καιρός!

Για να γλυτώσουμε από την βροχή μπήκαμε στην στάση του μετρό Parc και κατεβήκαμε στο κέντρο κοντά στο ξενοδοχείο μας στην στάση Du Buckere για να βρούμε μέρος να φάμε. Δεν είχαμε σημειώσει κάποιο ρεστοράν όπως κάναμε σε άλλα μας ταξίδια για αυτό πηγαίναμε κάπως στα τυφλά. Παράλληλα με την αναζήτηση τροφής κάναμε την βόλτα μας μέσα στα σοκάκια του ιστορικού κέντρου και σημειώσαμε δυο τρία αξιοθέατα που θέλαμε να ξανά επισκεφτούμε μετά το γεύμα μας. Αποφασίσαμε να φάμε σε ένα ρεστοράν που εγώ διάλεξα και ενώ περιμέναμε την παραγγελία μας (μια κατσαρόλα αχνιστά μύδια) ανακάλυψα πως είχε πολύ κακή βαθμολογία στο trip advisor. Φοβήθηκα λίγο πως τα μύδια δεν θα ήταν τόσο φρέσκα αλλά τελικά ήταν μια χαρά, αρκετή ποσότητα και σχετικά νόστιμα. Δεν είχα ξανά φάει και δεν έχω μέτρο σύγκρισης αλλά φύγαμε ικανοποιημένοι αν και κατά πολύ φτωχότεροι.

Κοντά στο ρεστοράν ήταν και η Les Galeries Royales Saint-Hubert μια από τις ομορφότερες στοές των Βρυξελλών με χρονολογία κατασκευής το 1847. Είναι γεμάτη με μικρά καφέ και μαγαζιά που πουλούν τις γνωστές βελγικές σοκολάτες, όλα τους με κουκλίστικες βιτρίνες και πολύ ελκυστικά στο μάτι. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και κατευθυνθήκαμε προς τον καθολικό καθεδρικό ναό των Βρυξελλών. Ο ναός είναι αφιερωμένος στην Αγία Γουδούλη και στον Άγιο Μιχαήλ και το χτίσιμο του ολοκληρώθηκε το 1519. Το εξωτερικό του είναι γοτθικής αρχιτεκτονικής, όπως οι περισσότεροι ναοί των ευρωπαϊκών χωρών. Στο εσωτερικό του ναού θα βρει κανείς διάφορα υπέροχα έργα τέχνης όπως έναν άμβωνα από οξιά σε μπαρόκ ρυθμό του 17ου αιώνα, βιτρό από το 1537 και διάφορα άλλα υπέροχα πράγματα που μπορεί να θαυμάσει κάποιος που γνωρίζει από ιστορία τέχνης.

Μετά από εκεί αποφασίσαμε να περάσουμε πάλι από το Mod de Arts, να βγάλουμε φωτογραφία τον κήπο και να θαυμάσουμε τα λουλούδια με το φως της ημέρας. Πίσω από το Mod de Arts βρίσκεται μια όμορφη αψίδα φτιαγμένη με κίτρινα ποδήλατα και δίπλα στο Mod de Arts το γνωστό Carillon du Mont des Arts. Το Carillon du Mont des Arts είναι το διάσημο ρολόι των Βρυξελλών με τις δώδεκα φιγούρες που αντιπροσωπεύουν διάφορες ιστορικές προσωπικότητες. Όταν αλλάζει η ώρα οι καμπάνες αρχίζουν να χτυπούν και οι φιγούρες κουνιούνται ανάλογα την ώρα της ημέρας.

Η ώρα να γυρίσουμε στο κέντρο για να δούμε το Manneken Piss με το φως του ήλιου και να δοκιμάσουμε την διάσημη βάφλα του Βελγίου είχε φτάσει και ήμουν πολύ ενθουσιασμένη, ιδιαίτερα για την βάφλα. Ήμασταν τυχεροί και πετύχαμε το αγαλματάκι με μια από τις στολές του, τι συμβόλιζε δεν ξέραμε αλλά προλάβαμε να το δούμε λίγο πριν το ξεντύσουν . Όπως ήταν φυσικό η περιοχή ήταν γεμάτη από τουρίστες, σχεδόν όλοι τους με μια βάφλα στο χέρι, το πιο διάσημο γλυκό του Βελγίου. Έτσι και εμείς αγοράσαμε την δική μας, επιλέξαμε μια κλασσική και μια λίγο πιο γκράντε. Την βρήκαμε νόστιμη και όχι υπερβολικά γλυκιά, η σαντιγί είχε γεύση σαν την κρέμα από ένα red velvet cake, δηλαδή με βάση της την κρέμα τυριού. Γύρω από το Manneken Piss υπάρχουν πολλά μαγαζιά με αναμνηστικά δώρα, μπήκαμε σε δυο τρία μέχρι να επιλέξουμε τι θα αγοράσουμε.

Δυστυχώς η ώρα έφτασε για εμάς να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής προς το ξενοδοχείο, να μαζέψουμε τις αποσκευές μας και πάμε στον σταθμό λεωφορείων για το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού μας. Το λεωφορείο για την Λιλ έφευγε από το Gare du Nord και τα εισιτήρια με το flixbus κόστισαν 3 ευρώ το άτομο. Η διαδρομή ήταν όμορφη αλλά εγώ μάλλον αρκετά κουρασμένη γιατί κοιμήθηκα λίγο αφότου ξεκινήσαμε και με ξύπνησε ο σύζυγος λίγο πριν φτάσουμε. Ήταν αργά όταν μπήκαμε στην Λιλ. Μας περίμενε ένα φιλικό μας ζευγάρι σε ένα εστιατόριο όπου περάσαμε το βράδυ μας με φαΐ και κουβεντούλα αφήνοντας την εξερεύνηση της πόλης για την επόμενη μέρα. Τι καλύτερο από το να γνωρίσεις μια καινούργια πόλη με το φως του ήλιου;

 

[Georgia86]

Τρίτη Μέρα:

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε έτοιμοι να γνωρίσουμε την Λιλ! Πριν αποφασίσουμε να έρθουμε δεν γνώριζα καθόλου την πόλη αυτή και ψάχνοντας λίγο στο Google είχα δει όμορφες εικόνες και ανυπομονούσα να τις δω από κοντά. Αφού ετοιμαστήκαμε, φύγαμε από το σπίτι και κατεβήκαμε μέχρι την στάση του λεωφορείου. Η περιοχή που μέναμε λέγεται Templemars και για να φτάσουμε μέχρι το κέντρο της πόλης εκτός από λεωφορείο έπρεπε να πάρουμε και το τρένο. Με εντυπωσίασε το γεγονός πως ο συρμός μας δεν είχε οδηγό, δεν είχα μπει ποτέ σε συρμό που να μην έχει χειριστή. Οι φίλοι που μας φιλοξενούσαν δούλευαν στο κέντρο και είχαμε σκοπό να τους συναντήσουμε κάποια στιγμή μέσα στην ημέρα. Το πρώτο πράγμα που κάναμε μόλις φτάσαμε στο κέντρο ήταν να πάρουμε το πρωινό μας. Επιλέξαμε το Paul, έχουμε και στο κέντρο της Αθήνας, πρόκειται για ένα μαγαζί με καφέδες και διάφορα γλυκά/σφολιάτες. Τίποτα το σπουδαίο, βρήκαμε καλύτερα σφολιατοειδή σε έναν κλασσικό γαλλικό φούρνο. Καθώς περπατούσαμε προσέξαμε ότι τα πεζοδρόμια (και σε άλλες τοποθεσίες) κοσμούσαν πολύχρωμα αγάλματα και από ότι μάθαμε αργότερα ήταν στημένα για κάποια ετήσια γιορτή της πόλης. Τα αγάλματα ήταν εμπνευσμένα από την Μεξικανική τέχνη και το Día de Muertos και έδιναν χρώμα στην περιοχή, μου άρεσαν πάρα πολύ.

Η κεντρική πλατεία της Λιλ είναι μια συμπαθητική τυπική πλατεία βόρειας χώρας . Τα κτήρια όμορφα αλλά απλοϊκά , καμία σχέση με την αρχοντιά των κτηρίων στις Βρυξέλλες. Αρκετός κόσμος κυκλοφορούσε στα δρομάκια γύρω από την πλατεία αλλά γενικά ήταν ήρεμα από τουρίστες. Δεν είχαμε σχεδιάσει τίποτα για την μια μέρα που θα περνούσαμε στην Λιλ , σκεφτήκαμε απλά να απολαύσουμε ξεκούραστα την πόλη πριν πάμε Παρίσι όπου θα βάζαμε όλη την ενέργεια μας. Στην πλατεία Charles De Gaulle βρίσκεται το Théâtre du Nord, η κεντρική θεατρική σκηνή της πόλης. Εξωτερικά είναι παλιό και όχι ιδιαιτέρως όμορφο άλλα έχει την γοητεία που προσδίνει ο χρόνος σε ένα κτήριο. Πολύ πιο εντυπωσιακό κτήριο σε κοντινή απόσταση είναι αυτό της όπερας. Στην μέση της πλατείας υπάρχει το Colonne de la Déesse το μνημείο που συμβολίζει την αντίσταση της πόλης στους Αυστριακούς τον 18ο αιώνα. Προχωρήσαμε προς την αγορά για να βγούμε στον Καθεδρικό Ναό όπου μας περίμενε η φίλη μας η οποία είχε διάλειμμα από την δουλεία της. Ο Καθεδρικός δεν έχει ένα είδος αρχιτεκτονικής που τον χαρακτηρίζει πάρα είναι «κομμένος» στα δύο. Δηλαδή από μπροστά είναι πολύ λιτός και μοντέρνος αλλά στα πλάγια και στο πίσω μέρος του διατηρεί την γοτθική αρχιτεκτονική που συνήθως βρίσκουμε σε τέτοιους ναούς. Είχε αρχίσει να κάνει ζέστη και ο κόσμος καθόταν στα τραπεζάκια έξω από την εκκλησία να πιει τον καφέ του, μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα. Όταν η φίλη μας έπρεπε να γυρίσει στην δουλεία της είχε ήδη φτάσει μεσημέρι για αυτό και μετά την βόλτα μας στα πολύ όμορφα σοκάκια της περιοχής πήγαμε μέχρι το ρεστοράν Le Palais du Dragon με Κινέζικο μπουφέ, που μας είχαν προτείνει οι φίλοι μας . Πολύ ωραίο φαΐ και καλή τιμή για Γαλλία, μεγάλη ποικιλία φαγητών ότι πρέπει για να τσιμπήσεις κάτι στα γρήγορα.

Μέτα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το μαγαζί στο οποίο δούλευε η φίλη μας όπου έφτιαχναν ένα συγκεκριμένο Πορτογαλικό γλυκό το Pastéis de nata. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε και με τον άντρα της για να γυρίσουμε σπίτι μαζί. Πήραμε δύο γλυκάκια και ένα καφέ από το μαγαζί και ξεκινήσαμε για το σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε τα κατάλληλα υλικά για να φτιάξουμε μια ωραία λαχταριστή μακαρονάδα για βραδινό. Το υπόλοιπο απόγευμα δεν βγήκαμε έξω. Ο Στάθης είχε δέκατα και εγώ καθόλου διάθεση, γενικά η Λιλ ήταν ένα από τα πιο χαλαρά κομμάτια του ταξιδιού μας αλλά ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε μιας που στην Γαλλία θα κουραζόμασταν πολύ.
Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε νωρίς και ξεκινήσαμε για την στάση του τρένου. Ευτυχώς βρισκόταν κοντά μας και σε πέντε λεπτά με τα πόδια ήμασταν εκεί. Ο καιρός ήταν πολύ διαφορετικός από εχθές, έκανε πολύ κρύο και ευτυχώς που είχαμε τα μπουφάν μας μαζί. Το τρένο ήρθε στην ώρα του και επιβιβαστήκαμε χωρίς κανένα πρόβλημα. Βγάλαμε εισιτήρια μέσα από τους ελεγκτές και μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό Flandres. Αγοράσαμε το πρωινό μας από εκεί και το φάγαμε καθώς περιμέναμε να έρθει το τρένο για το Παρίσι. Όμορφος ο σταθμός έχει ένα πολύ ωραίο φεγγάρι το οποίο κρέμεται από την οροφή! Το τρένο για Παρίσι αναχώρησε στις 10:15 με προορισμό το Paris Nord. Η διαδρομή διάρκειας μιας ώρας για δύο άτομα κόστισε 58 ευρώ! Ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι που σε λίγη ώρα θα βρισκόμασταν στο Παρίσι!

 

[Georgia86]

Τέταρτη Μέρα:

Το τρένο από την Λίλ έφτασε στο Paris Nord μετά από μια ώρα άνετου ταξιδιού. Το Paris Nord είναι από τους μεγαλύτερους σταθμούς τρένων στο Παρίσι και εξυπηρετεί πολλές πόλεις και χώρες. Από εκεί για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας έπρεπε να πάρουμε το μετρό με προορισμό την στάση Pigalle. Βρήκαμε το ξενοδοχείο πολύ εύκολα, εξωτερικά έμοιαζε με αυτά τα φτηνά γαλλικά ξενοδοχεία που βλέπαμε στις παλιές ταινίες και το εσωτερικό χρειαζόταν μια ανακαίνιση. Μπήκαμε μέσα και αφήσαμε τα πράγματα μας στην ρεσεψιόν διότι το δωμάτιο μας δεν ήταν έτοιμο ακόμη και φύγαμε για να γνωρίσουμε το Παρίσι. Είχαμε τόσα να δούμε και δεν θέλαμε να χάσουμε ούτε λεπτό.

Πρώτη μας στάση η Μονμάρτη και η βασιλική της Ιερής Καρδίας (Sacre Coeur). Ήμουν ιδιαιτέρως χαρούμενη που βρισκόμουν στην πασίγνωστη και πολυαγαπημένη γειτονιά των καλλιτεχνών μιας αλλοτινής εποχής και που επιτέλους βάδιζα στους ίδιους δρόμους που τόσοι καλλιτέχνες είχαν περπατήσει δεκαετίες πριν. Ο ουρανός ήταν γκρίζος και με το που φτάσαμε στον ιερό ναό άρχισε να ψιχαλίζει. Ο χώρος έξω από τη Sacre Coeur ήταν γεμάτος κόσμο και για να μπεις μέσα έπρεπε να περιμένεις στην σειρά και ενώ η βροχή δυνάμωνε εμείς στεκόμασταν υπομονετικά κάτω από την ομπρέλα μας. Η Βασιλική της Ιερής Καρδιάς της Μονμάρτης χτίστηκε μεταξύ του 1875 και του 1912 από τον αρχιτέκτονα Πώλ Αμπάντι. Η τοποθεσία που χτίστηκε φημολογείται πως κάποτε στα αρχαία χρόνια ήταν τόπος συνάντησης των Δρυίδων ιερέων χαρίζοντας στην Βασιλική μια «μυστηριώδη» αίγλη. Θεωρείται το δεύτερο ψηλότερο σημείο του Παρισιού μετά τον πύργο του Άιφελ και το υλικό με το οποίο έχει χτιστεί διατηρείτε πάντα λευκό για αυτό και αποκαλούν την Βασιλική «ζαχαρένια». Η είσοδος στον ναό είναι δωρεάν και όποιος έρχεται πρώτη φορά στο Παρίσι πρέπει να την επισκεφτεί. Το εσωτερικό του ναού ήταν σκοτεινό, παντού υπήρχαν χώροι με τα κλασσικά κεριά των καθολικών και υπέροχα αγάλματα αγίων. Φυσικά και ο ναός ήταν γεμάτος με τουρίστες που έκαναν τον γύρο μαζί με εμάς θαυμάζοντας τα αγάλματα και τις τοιχογραφίες και μετά περνούσαν έξω, κάνοντας χώρο για τους επόμενους τουρίστες.

Η θέα από την κορυφή του λόφου όπου στέκεται η Βασιλική της Ιερής Καρδιάς είναι υπέροχη, σταθήκαμε λίγο να θαυμάσουμε το Παρίσι από ψηλά και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες. Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε και τον πύργο του Άιφελ αλλά βρισκόταν πολύ μακριά και ίσα που φαινόταν. Κατεβήκαμε τα πάμπολλα σκαλιά προς τα στενά της Μονμάρτης με σκοπό να βρούμε τον τοίχο της αγάπης και μέχρι να τον βρούμε κάναμε μια μικρή βόλτα στα στενάκια περνώντας μπροστά από τα πολλά bistro της περιοχής. Φτάσαμε γρήγορα μπροστά από το τοίχο που είναι ντυμένος με σκούρο μπλε πλακάκι και την λέξη «σ’ αγαπώ» μεταφρασμένη στα ελληνικά και σε πολλές άλλες γλώσσες. Βρίσκεται μέσα σε ένα μικρό παρκάκι πίσω από την στάση του μετρό Abbesses.

Επόμενη στάση το παγκοσμίως γνωστό καμπαρέ Moulin Rouge! Μιλάμε για το κόκκινο καμπαρέ με τον ανεμόμυλο στην κορυφή του που έχουμε όλοι δει κάποια στιγμή της ζωής μας σε διάφορες φωτογραφίες, πίνακες και ταινίες. Το ορίτζιναλ κτήριο ολοκληρώθηκε το 1889 (όπως και ο πύργος του Άιφελ) την περίοδο της Belle Epoque αλλά κάηκε ολοσχερώς το 1915 και ξανά άνοιξε τις πόρτες του το 1919. Ήταν ένα καμπαρέ όπου οι χορεύτριες χόρευαν αισθησιακούς χορούς και οι καλλιτέχνες της εποχής τους έπιναν τα ποτά τους, έχει πλούσια ιστορία και γοητεία για όσους ενδιαφέρονται για το καμπαρέ και τις ρίζες του. Για να πω την αλήθεια μου εμένα δεν με εντυπωσίασε η εξωτερική του εμφάνιση και ακόμα λιγότερο εντυπωσιάστηκα από τη τιμή των εισιτήριων για να δεις μια παράσταση (κάπου στα 120 ευρώ). Παρόλα αυτά πρόκειτο για κάλο μέρος να βγάλεις φωτογραφίες, ένα Παριζιάνικο τουριστικό σημείο και για να το επισκεφτείς απλά κατεβαίνεις στην στάση του μετρό Blanche.Δίπλα από το Moulin Rouge βρίσκεται το Quick,μια παρισινή εκδοχή των McDonalds, ωραίο φαστ φούντ, σαφώς πιο ακριβό από ότι θα πληρώναμε στην Ελλάδα για ένα burger αλλά την δεδομένη στιγμή ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμασταν. Ο δρόμος που οδηγούσε στο ξενοδοχείο μας ήταν γεμάτος με sex shops και διάφορα «ενδιαφέροντα» κλαμπς και μπαράκια. Γυρίσαμε κατά τις τέσσερις στο ξενοδοχείο για να ανεβάσουμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο και να κανονίσουμε την πορεία του απογεύματος μας έτσι ώστε να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε.

Από το δωμάτιο μας , το οποίο ήταν πολύ παλιό αλλά καθαρά γαλλικό, μπορούσες να δεις την Sacre Coeur και αυτό με χαροποίησε πολύ! Δεν καθίσαμε πολύ γιατί δεν θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε το Παρίσι. Επόμενη στάση μας η γνωστή αψίδα του θριάμβου (Arc de Triomphe) . Ο Ναπολέων Α’ έκτισε την αψίδα για να μπορούν οι στρατιώτες του να περάσουν από κάτω της μετά την νίκη τους στο Αούστερλιτς το 1806 αλλά οι εργασίες σταμάτησαν μετά τις διαδοχικές του ήττες στην εκστρατεία κατά των ρώσων. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1836 μετά από την διαταγή του Λουδοβίκου-Φιλίππου του πρώτου. Επειδή απαγορεύεται να διασχίσεις τον δρόμο για να επισκεφτείς την αψίδα, ο σωστός τρόπος να το κάνεις είναι υπογείως. Βγάλαμε τις πρέπουσες φωτογραφίες και ακολουθώντας τις πινακίδες βρήκαμε τις σκάλες για την υπόγεια διάβαση προς την αψίδα. Αν θες μπορείς να επισκεφτείς και το εσωτερικό της αψίδας εμείς αποφασίσαμε να μην το κάνουμε. Υπήρχαν πολλοί τουρίστες στον χώρο και όλοι έβγαζαν φωτογραφίες το μνημείο με την φλόγα για τους πεσόντες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Στους τοίχους της αψίδας ήταν διάφορα ονόματα και διακοσμητικά σχέδια.

Αποφασίσαμε αντί να πάρουμε το μετρό για τον πύργο του ΄Αιφελ απευθείας από την αψίδα να κατεβούμε με τα πόδια την Avenue des Champs-Elysees , μια από τις πιο γνωστές οδούς στο Παρίσι. Ο τεράστιος αυτός δρόμος ξεκινάει από την πλατεία Σαρλ Ντε Γκολ και φτάνει μέχρι την πλατεία Κονκορτ και αξίζει να τον περπατήσεις τόσο για την πολυτέλεια των μαγαζιών του όσο και για την αρχιτεκτονική των κτηρίων του. Αποφασίσαμε αντί να περπατήσουμε την Champs-Elysees να στρίψουμε δεξιά σε έναν δρόμο και καταλήξαμε να πάμε μέχρι την περιοχή που βρίσκεται ο Αίφελ με τα πόδια. Βγήκαμε κάπου ανάμεσα στον πύργο του Άιφελ και της γέφυρας του Αλεξάντρερ ΙΙ και επειδή είχαμε χρόνο μέχρι να ανεβούμε τον πύργο αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την γέφυρα. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 1897 και τελείωσε το 1900 την περίοδο πριν την παγκόσμια έκθεση. Ονομάστηκε προς τιμήν του Αλεξάντερ του 3ου που δημιούργησε την γαλλορωσική συμμαχία του 1892. Είναι πολύ όμορφη, διακοσμημένη με λιοντάρια στις εισόδους της και επιχρυσωμένα αγάλματα κατά μήκος της γέφυρας. Στην άλλη άκρη του Σικουάνα βρίσκεται το μέγαρο των Απομάχων , ένα σύμπλεγμα κτηρίων που περιέχει μουσεία και γκαλερί με θέμα τους την στρατιωτική ιστορία της Γαλλίας και τον οίκο ευγηρίας για τους απόμαχους. Διασχίσαμε την γέφυρα και προχωρήσαμε προς τον Άιφελ , χαθήκαμε λίγο και παρόλο που προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε τον πύργο για να βρούμε το δρόμο μας τα ψηλά κτήρια τον κάλυπταν και έτσι καταλήξαμε να βγούμε από την πίσω μεριά του. Δεν ξέρω τι περίμενα να νιώσω όταν θα τον έβλεπα αλλά εντυπωσιάστηκα από το πόσο μεγάλος είναι και από το πόσο πολύ κόσμος υπήρχε από κάτω του. Ευτυχώς που είχαμε κλείσει τα εισιτήρια από πριν έρθουμε Παρίσι γιατί η αναμονή για το εκδοτήριο ήταν δυόμιση ώρες! Ο πύργος χτίστηκε για την παγκόσμια έκθεση του 1889 και δεν είχαν σκοπό να τον διατηρήσουν άθικτο για περισσότερο από είκοσι χρόνια αλλά ο Γκουστάβ Άιφελ έκανε τα πάντα για να τον σώσει. Απόδειξε ότι όχι μόνο είναι μια φανταστική ατραξιόν για τους τουρίστες αλλά ότι έχει και επιστημονική αξία. Μάλιστα ο Άιφελ έπαιξε μεγάλο ρόλο στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο σαν κεραία ! Μπορεί βέβαια να είχαμε ήδη τα εισιτήρια αλλά υπήρχε μεγάλη ούρα για το πρώτο ασανσέρ οπότε καθυστερήσαμε αρκετά στη άνοδο προς την πρώτη μας στάση. Ο δεύτερος όροφος σε βάζει όμορφα στο mood του πύργου με τα τουριστικά μαγαζιά, το ρεστοράν και το macaroon bar. Σε ταξιδεύει εντελώς όμως με την υπέροχη θέα του. Βλέπεις τα πάντα, τον Λούβρο, την Μονμάρτη, το Norte Dame και πολλά άλλα! Ένιωσα πραγματικά όμορφα εκεί πάνω, ο αέρας ήταν πιο καθαρός και η πόλη διπλάσια πιο ρομαντική. Τώρα κατάλαβα γιατί το Παρίσι ήταν το κέντρο της μόδας και των τεχνών. Περιμέναμε λίγα ακόμα λεπτά για να πάρουμε το ασανσέρ μέχρι τον τελευταίο όροφο και παράλληλα σκεφτόμουν ένα σωρό αγχωτικές σκέψεις. Ήταν τόσο ψηλά! Ξαφνικά ο πύργος μου φαινόταν σαν να είναι φτιαγμένος από σπίρτα. Ξεπέρασα όμως πολύ γρήγορα τον φόβο μου διότι αν η θέα από τον δεύτερο ήταν υπέροχη, από τον τελευταίο όροφο ήταν απίθανη! Μάλιστα ένας κύριος έκανε πρόταση γάμου στην κοπέλα του και όλοι χειροκροτούσαν και τους έφεραν σαμπάνια να πιούν, συγκινητικό!

Αφού κατεβήκαμε από τον πύργο πήγαμε μέχρι το αγαπημένο παρκάκι των τουριστών από όπου πολλοί , και εμείς μαζί τους, ξαπλώσαμε στο γρασίδι για να δούμε την δύση του ηλίου με θέα τον Άιφελ και φυσικά να απολαύουμε το σόου με τα φωτάκια με το που θα έπεφτε το σκοτάδι. Μου έκανε φοβερή εντύπωση πως στις 9:30 το «βράδυ» ήταν ακόμα μέρα. Τι όμορφα χρώματα είχε ο ουρανός και πόσο εντυπωσιακός φαινόταν ο πύργος φωτισμένος.. Εκείνη την στιγμή ένιωθα τόσο ευτυχισμένη!

Με τον άντρα μου αποφασίσαμε να πεταχτούμε μέχρι το Τροκαντερό από όπου είχαμε διαβάσει μπορείς να βγάλεις εξαιρετικές φωτογραφίες τον πύργο. Και επειδή όλο αυτό το τρέξιμο μας είχε ανοίξει την όρεξη , επισκεφτήκαμε το κοντινότερο στο ξενοδοχείο μας φαγάδικο και πήραμε δυο κεμπάπ. Όχι τα μπιφτεκάκια που έχουμε εδώ στην Ελλάδα, πιο πολύ μοιάζει με γύρο. Νόστιμο και βαρύ, μας έριξε κατευθείαν στο κρεβάτι έτοιμοι να ξεκουραστούμε γιατί την επόμενη μέρα είχε ακόμα πιο πολύ τρέξιμο!

 

[Señor_Nada]

Πολύ ωραία ιδέα για ταξίδι!

Μια σημείωση μόνο, τα χρωματιστά αγάλματα που είδατε στη Λιλ δεν ήταν για την ημέρα των νεκρών. Είναι στα πλαίσια ενός φεστιβάλ που γίνεται στη Λιλ κάθε χρόνο για να τιμήσουν κάποια χώρα. Ξεκινάει την άνοιξη και τελειώνει τον Δεκέμβρη. Το 2018 ήταν η Κούβα, το 2019 το Μεξικό και το 2020 θα είναι κάποια άλλη χώρα. Όλους αυτούς τους μήνες γίνονται εκδηλώσεις σχετικές με την χώρα σε ολόκληρη την πόλη που περιλαμβάνουν στολισμούς, παρελάσεις, προβολές ταινιών, εκθέσεις κλπ.

Να ζήσετε και καλά ταξίδια!

 

[Georgia86]

Σε ευχαριστώ πολύ για την διόρθωση, δεν το ηξερα! Σε ευχαριστούμε πολύ, να είσαι καλα!!

 

[Georgia86]

Πέμπτη Μέρα:

Η μέρα ήταν χαρά θεού που λένε για αυτό και εμείς ξεκινήσαμε κεφάτοι από το ξενοδοχείο μας για την πρώτη στάση της ημέρας την εκκλησία Saint-Chapelle. Φυσικά πριν φύγουμε από την περιοχή μας αγοράσαμε από ένα γαλλικό κρουασάν ο καθένας για να πάρουμε δυνάμεις και ξεκινήσαμε την περιήγηση μας. Από πριν κιόλας φτάσουμε στο Παρίσι είχα κατεβάσει την εφαρμογή Paris Metro και τη προτείνω ανεπιφύλακτα για μια εύκολη μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς., Είναι εύκολη στην χρήση της μπορείς να βάλεις την στάση που βρίσκεσαι και που θες να πας και σου δίνει την διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσεις για να φτάσεις στον προορισμό σου. Επειδή το γαλλικό μετρό είναι τεράστιο και μπερδεμένο καλό είναι να έχεις μια τέτοια εφαρμογή στο κινητό.
Κατεβήκαμε στην στάση Cite και περπατήσαμε μέχρι το Δικαστικό μέγαρο όπου το κάναμε μια ολόκληρη γύρα το κτήριο γιατί κάναμε λάθος στην τοποθεσία αλλά μετά από λίγο βρεθήκαμε στο σωστό μέρος και πήραμε την θέση μας στην ουρά. Ύστερα από σαράντα λεπτά αναμονής και αφού πληρώσαμε δέκα ευρώ για την είσοδο μας στον χώρο, μπήκαμε επιτελούς στην πανέμορφη Sainte-Chapelle. Γοτθικής αρχιτεκτονικής ο ναός λειτούργησε τα μέσα του 13ου αιώνα και αναστηλώθηκε μετά την γαλλική επανάσταση τον 19ο αιώνα. Τα πανέμορφα βιτρό που μας έφεραν μέχρι εδώ βάφουν το εσωτερικό του ναού με απίθανα χρώματα, μάλιστα τα 2/3 των βιτρό ανήκουν στον 13ο αιώνα. Φυσικά ο ναός ήταν κατάμεστος από τουρίστες που έκλεβαν κάτι από την ευχαρίστηση μου, θα προτιμούσα να απολάμβανα τα υπέροχα βιτρό με ησυχία αλλά Παρίσι είμαστε, η πολυκοσμία είναι στάνταρ! Φύγαμε σχετικά γρήγορα, έπρεπε να βγούμε για να μπορεί να μπει και άλλος κόσμος αλλιώς θα σκάγαμε εκεί μέσα.

Επόμενη στάση μας η Norte Dame! Δυστυχώς εξαιτίας της φωτιάς δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε το εσωτερικό της. Προχωρώντας στα πλαϊνά του ναού βλέπεις μόνο τις κορυφές του αλλά αν πας από την μπροστινή είσοδο παίρνεις μια καλύτερη γεύση παρόλο που έχουν αποκλείσει την περιοχή δίπλα από τον ναό. Αφού είδαμε τον ναό από τα πλάγια του αποφασίσαμε να κάτσουμε δίπλα στην εκκλησία να θαυμάσουμε αυτό το λίγο που μπορούμε να δούμε και να φάμε το κολατσιό μας. Η Norte Dame είναι από τις πιο διάσημες εκκλησίες του Παρισιού, βασικά ολόκληρης της Γαλλίας, και σύμφωνα με αυτά που έχω διαβάσει είναι και εξαιρετικά όμορφη. Μπορεί να έγινε διάσημη μετά την έκδοση του βιβλίου «Η Παναγία των Παρισίων» το 1831 αλλά η κατασκευή της είχε ολοκληρωθεί τον 13ο αιώνα. Πρόκειται για ένα εξαίσιο δείγμα γαλλικού γοτθικού ρυθμού και στην εκκλησία φυλασσόταν το στέμμα από αγκάθια που φορούσε ο Χριστός, ένα κομμάτι από τον Τίμιο σταυρό και ένα καρφί από τον ίδιο σταυρό. Εκτός από αυτά, στον ναό υπάρχει ένα από τα μεγαλύτερα εκκλησιαστικά όργανα και φυσικά οι καμπάνες του είναι μοναδικού μεγέθους.

Εγώ όμως ήμουν ιδιαιτέρως χαρούμενη και για κάτι άλλο που βρισκόταν κοντά στην Notre Dame και τον ποταμό Σηκουάνα. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το βιβλιοπωλείο Shakespeare & Co,ένα ιστορικό βιβλιοπωλείο που πολλοί αναγνώστες σαν εμένα θέλουν να επισκεφτούν μια φορά στην ζωή τους. Πρόκειται για ένα βιβλιοπωλείο που από την έναρξη του 1951 αποτελούσε σημείο συνάντησης των λογοτεχνών που ζούσαν στο Παρίσι, ένας χώρος όπου μπορούσαν να κοιμηθούν (εφόσον πολλοί από αυτούς ήταν απένταροι) και να μιλήσουν για το αγαπημένο τους θέμα· τη λογοτεχνία!

Μετά από την επίσκεψη μας στην Notre Dame και το Shakespeare & Co επόμενος σταθμός είναι οι κήποι του Λουξεμβούργου (Jardin du Luxembourg). Οι κήποι δημιουργήθηκαν το 1612 μετά από εντολή της Marie de Medici, χήρα του βασιλιά Χένρι του 4ου της Γαλλίας, για να κοσμεί το νέο παλάτι του Λουξεμβούργου. Ο κήπος σήμερα ανήκει στη γαλλική Γερουσία, η οποία συναντάται στο Παλάτι. Εκτός από την πρασινάδα, τα λουλούδια και τα αγάλματα που θα δει κάποιος επισκέπτης στον χώρο υπάρχει και ένα σιντριβάνι που χτίστηκε το 1620! Πήγαμε με τα πόδια μέχρι εκεί και σκάσαμε από την ζέστη, ο καιρός ήταν υπέροχος αλλά έκανε το περπάτημα λίγο πιο δύσκολο από όσο θα θέλαμε. Πριν κάνουμε τον γύρω του κήπου αποφασίσαμε να κάτσουμε να ξεκουράσουμε τα πόδια μας και να απολαύσουμε την ηρεμία και το πράσινο. Όπου και να κοίταζες έβλεπες ανθρώπους να κάθονται είτε στα παγκάκια ή στο γρασίδι και να απολαμβάνουν την ζέστη και την ομορφιά του κήπου. Πολύς κόσμος έκανε βόλτα και γενικά υπήρχε ένα όμορφο mood στο χώρο. Μετά από κάμποση ώρα φύγαμε πεζοί για το Πάνθεον.

Αρχικά αφιερωμένο στην Αγία Γενοβέφα σήμερα το Πάνθεον είναι μαυσωλείο όπου στεγάζονται τα λείψανα διάφορων σπουδαίων ανθρώπων όπως του Ζολά και του Ουγκώ. Μέσα στον χώρο βρίσκεται το αντίγραφο του Εκκρεμές του Φουκώ, πρόκειται για ένα πείραμα που είχε σκοπό να αποδείξει την περιστροφή της Γης περί τον άξονά της. Δυστυχώς η ουρά για να μπεις μέσα στο Πάνθεον ήταν τεράστια και επιλέξαμε να περπατήσουμε στην πόλη παρά να μπούμε μέσα στο χώρο, ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος. Γυρίσαμε με τα πόδια προς την περιοχή της Notre Dame για να βρούμε ένα ρεστοράν και να φάμε , η περιοχή είναι γεμάτη εστιατόρια. Βρήκαμε ένα που μας άρεσε σαν ντεκόρ και παραγγείλαμε να φάμε. Το μοσχαρίσιο μου φιλέτο ήταν σαν λάστιχο και ανάλατο, το κοτόπουλο καλό και η μερίδα μεγάλη. Αλλά το εστιατόριο με άφησε ανικανοποίητη, με τόσο καλό και φτηνό φαγητό που έχω φάει σε άλλες χώρες που έχω πάει περίμενα να πληρώσω δε λίγο παραπάνω αλλά να φάω καλό γαλλικό φαί.

Μετά το φαί πήγαμε για την τελευταία μας επίσκεψη στο πύργο του Άιφελ. Πάλι το παρκάκι μπροστά από το πύργο ήταν γεμάτο κόσμο, αποφασίσαμε να κάτσουμε και εμείς στο δροσερό γρασίδι και να απολαύσουμε την θέα. Μετά βγάλαμε και μερικές χιουμοριστικές φωτογραφίες όπου κάναμε ότι κρατούσαμε τον πύργο από την κορυφή του.

Μετά το γεύμα μας ξεκινήσαμε για την Place de la Concorde, επιβιβαστήκαμε στο μετρό και κατεβήκαμε στην στάση Concorde. Πολύ όμορφη πλατεία, τεράστιας έκτασης και γεμάτη ιστορία που ξεκινάει από το 1755 όπου τότε είχε το όνομα του Λουδοβίκου ΙΕ΄. Μετά έγινε το κέντρο της Γαλλικής επανάστασης όπου πολλοί/πολλές αριστοκράτες έχασαν το κεφάλι τους. Στην πλατεία βρίσκεται και ο οβελίσκος του Λούξορ, πρόκειται για αιγυπτιακό οβελίσκο που είναι διακοσμημένος με ιερογλυφικά από την εποχή του Φαραώ Ραμσή του Β΄. Γενικά είναι μια εντυπωσιακή πλατεία και αξίζει να την επισκεφτεί κάποιος, ειδικά αν κατευθύνεται προς το μουσείο του Λούβρου, όπως εμείς. Για να φτάσουμε στον Λούβρο περπατήσαμε μέσα στο Jardin des Tuileries (κήπος του κεραμικού) το οποίο είναι πολύ ωραίο. Όταν φτάσαμε στο Λούβρο καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν υπήρχε ψυχή μπροστά από την γυάλινη πυραμίδα. Ένας κύριος εκεί μας ενημέρωσε ότι έπρεπε να κλείσουμε εισιτήρια από το ιντερνέτ μιας και δεν υπήρχαν άλλα στον χώρο. Την ίδια στιγμή μπήκαμε από το κινητό στο site του Λούβρου και κλείσαμε για την επόμενη ημέρα, τα δύο εισιτήρια μας κόστισαν 34 ευρώ. Πιστεύω είναι πιο φτηνά από το ιντερνέτ από ότι αν τα βγάλεις εκεί (αν βρείς).

Εφόσον δεν θα επισκεπτόμασταν τον Λούβρο σήμερα αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε λίγο. Πήραμε το μετρό από την στάση του Λούβρου, ο οποίος είναι πανέμορφος. Έχει έργα τέχνης παντού και πολύ ωραίο φωτισμό που τα αναδεικνύει και δίνει το κατάλληλο mood στον χώρο. Κατεβήκαμε στην στάση Pigalle ,την κοντινότερη στάση στο ξενοδοχείο μας, και πήγαμε κατευθείαν στον φούρνο/φαστφουντάδικο που ψωνίζαμε συνήθως και πήραμε από ένα γλυκό ο καθένας.

Μετά την ξεκούραση μας πήγαμε μέχρι το Moulen Rouge και βγάλαμε φωτογραφίες έξω από το φωτισμένο μαγαζί και πάνω από τον αεραγωγό όπου όλοι νιώσαμε για λίγο την Marilyn Monroe στην κλασσική αυτή φωτογραφία. Από εκεί πήραμε πάλι το μετρό για να επισκεφτούμε την αψίδα του θριάμβου, για ακόμη μια φορά, για να την βγάλουμε νυχτερινές φωτογραφίες και να περπατήσουμε στην Champs-Elysees. Μας αρέσει στα ταξίδια μας να βλέπουμε τα μνημεία πρωί αλλά και το βράδυ διότι πολλές φορές η φωταγώγηση χαρίζει μια ιδιαίτερη ομορφιά.
Στην Champs-Elysees βρήκαμε ένα μαγαζί για αναμνηστικά δωράκια και κάναμε τα ψώνια μας και αφού σβήσαμε και την αγορά δώρων από την λίστα μας. Μετά κάναμε την καθιερωμένη μας επίσκεψη στο τοπικό Hard Rock Café όπου αγοράσαμε μια αναμνηστική μπλούζα, έπειτα πήραμε το μετρό για το ξενοδοχείο. Αγοράσαμε πάλι κεμπάπ για βραδινό και αφού φάγαμε μέχρι σκασμού, κοιμηθήκαμε.

 

[Georgia86]

Έκτη μέρα:

Αυτή θα είναι και η τελευταία γεμάτη μέρα που θα έχουμε στο Παρίσι. Δυστυχώς ο χρόνος όταν ταξιδεύεις και περνάς καλά κυλάει γρήγορα.

Μια βόλτα στην Μονμάρτη ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας. Πρόκειται για μια από τις πιο όμορφες – και τουριστικές – περιοχές του Παρισιού. Αυτή την φορά ακολουθήσαμε μια διαφορετική διαδρομή που μας έφερε μπροστά από το παντοπωλείο «Au Marche De La Butter» , στο παντοπωλείο αυτό είχε γυριστεί ένα μεγάλο μέρος της γνωστής γαλλικής ταινίας Amelie (2001). Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, πρόκειται για ένα κοινό παντοπωλείο που βρίσκουμε ανά τον κόσμο απλά για εμάς που μας άρεσε πολύ η ταινία ήταν ένας ενδιαφέρων προορισμός.

Από εκεί περπατήσαμε σε διάφορα στενάκια. Είδαμε όμορφα κτήρια και ιδιαίτερες γειτονιές, ο ήλιος έλαμπε και ήταν ομολογούμενος μια πανέμορφη Παριζιάνικη μέρα. Περπατήσαμε μέχρι να βρούμε αυτό που ψάχναμε· το Le Passe-Muraille ή αλλιώς «Τον άνθρωπο που περνούσε μέσα από τοίχους». Πρόκειται για το άγαλμα ενός ανθρώπου που προσπαθεί να περάσει μέσα από τον τοίχο – εμείς τον βλέπουμε μισό, μιας και δεν έχει περάσει ολόκληρος – και που ο γλύπτης και ηθοποιός Jean Marais βάσισε σε έναν λογοτεχνικό ήρωα ονόματι Dutilleul. Το άγαλμα βρίσκεται στην μικρή πλατεία «Marcel Aymé» που πήρε το όνομα της από τον συγγραφέα που δημιούργησε τον ήρωα Dutilleul. Πολύ ωραίο, σε ανατριχιάζει κάπως η θέση του αγάλματος. Σαν να προσπαθεί να ξεφύγει από κάπου και έχει μείνει κολλημένος σε δύο κόσμους.

Φύγαμε από εκεί και περπατήσαμε μέχρι το κεντρικό σημείο της Μονμάρτης και συγκεκριμένα θέλαμε να επισκεφτούμε την γνωστή Place du Tertre, την καρδιά των καλλιτεχνών που από τον 19ο αιώνα φιλοξενεί ζωγράφους όπως τον Πικάσο και Van Gogh (τότε άγνωστοι). Αν θες να σου ζωγραφίσουν το πορτραίτο σου εκεί πρέπει να πάς, να περιμένεις τιμές γύρω στα 100 ευρώ και υπάρχουν πολλά στυλ ζωγράφων να διαλέξεις. Εκτός από το πορτραίτο σου μπορείς να ψωνίσεις και πολλά σουβενίρ διότι η περιοχή είναι γεμάτη με τέτοια μαγαζιά. Εμείς θέλαμε να μας ζωγραφίσουν το πορτραίτο μας και επιλέξαμε τον πιο φτηνό που βρήκαμε. Βεβαίως , τώρα που έχω στα χέρια μου τον πίνακα καλύτερα να είχαμε πληρώσει κάτι παραπάνω γιατί σε σχέση με τα άλλα έργα που έβλεπα να δημιουργούν μπροστά στα μάτια μου το δικό μας δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα 100%. Οπότε προτείνω αν θέλετε να σας ζωγραφίσουν να επιλέξετε τον καλύτερο και ας σας κοστίσει. Φύγαμε κάπως απορημένοι με το αν είμαστε απόλυτα εμείς στην ζωγραφιά και ελαφρότεροι κατά 70 ευρώ πήραμε την κατηφόρα. Στο τέλος βγήκαμε σε ένα δρόμο γεμάτο μικρά εστιατόρια και αποφασίσαμε (ή μάλλον εγώ αποφάσισα γιατί ο άντρας μου δεν είναι φίλος του Κινέζικου φαγητού) να κάτσουμε σε ένα Ασιατικό εστιατόριο. Το φαγητό εκεί το μετράνε με το κιλό , επιλέγεις το μέγεθος του μπολ που θες και αυτοί το γεμίζουν και μετά το ζυγίζουν. Δεν είναι φτηνό, τίποτα δεν είναι στο Παρίσι, άλλα προσωπικά το ευχαριστήθηκα. Ήταν το πιο νόστιμο φαγητό που είχα φάει μέχρι τώρα στην πόλη, με εξαίρεση το burger που είχαμε φάει την πρώτη μας μέρα εδώ. Επειδή παραγγείλαμε πολλά δεν καταφέραμε να τα φάμε όλα και πήραμε τα αποφάγια μαζί μας για βραδινό.

Πεταχτήκαμε γρήγορα μέχρι το ξενοδοχείο να αφήσουμε την σακούλα με το φαγητό για να μην το κουβαλάμε μαζί. Η επόμενη στάση μας είναι το νεκροταφείο Père Lachaise και για να πας σε αυτό θα πάρεις το μετρό, την δύο ή την τρία γραμμή, και θα κατέβεις στην στάση Pere Lachaise. Το νεκροταφείο άνοιξε τις πόρτες του το 1804 και έκτοτε έχουν θαφτεί εκεί πάνω από 300,000 άνθρωποι. Το κοιμητήριο πλέον έχει μουσειακή αξία καθώς υπάρχουν πολλά γλυπτά και περίτεχνα μνήματα. Στο κοιμητήριο είναι θαμμένοι πολύ γνωστές προσωπικότητες όπως ο Jim Morrison, ο Victor Hugo και πολλοί άλλοι, εκτός από τον τάφο του Morrison δεν κατάφερα να επισκεφτώ κάποιον άλλον από τους συγγραφείς που γνωρίζω. Είναι το ένα από τα μεγαλύτερα νεκροταφεία στο Παρίσι, σε κάθε είσοδο του βρίσκεις έναν χάρτη για το που βρίσκονται οι τάφοι όλων των γνωστών προσωπικοτήτων, οπότε το περπάτημα μέσα στον χώρο ήταν εξαντλητικό αλλά υπήρχε μια ηρεμία λόγω των δέντρων κυρίως που σε χαλάρωνε . Στον χώρο βρίσκονται πολλά μνημεία μερικά από τα οποία είναι αφιερωμένα στα θύματα του πρώτου & δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και των στρατοπέδων συγκεντρώσεων. Και επιτέλους η ώρα είχε φτάσει για να επισκεφτούμε τον Λούβρο!

Όλοι μας έχουμε ακούσει για τον Λούβρο και κυρίως για το πιο διάσημο έκθεμα του την Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι. Το μουσείο άνοιξε τις πόρτες του τον Αύγουστο του 1793, πρόκειται για ένα από τα παλαιότερα και μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου.
Επιλέξαμε το έμπιστο μετρό για να μας πάει μέχρι εκεί, δυστυχώς φτάσαμε πολύ νωρίς αλλά φανήκαμε τυχεροί όσο αφορά την ούρα στην είσοδο. Βρήκαμε μια πλαϊνή στην οποία δεν υπήρχε ψυχή και μπήκαμε στο μουσείο. Ήταν τόσο γρήγορη και αβίαστη η είσοδο μας που πιστεύαμε πως κάναμε λάθος άλλα από ότι καταλάβαμε οι περισσότεροι μπαίνουν από την κεντρική είσοδο προκαλώντας ουρές ωρών. Πρώτη μας επιλογή ήταν η Μονά Λίζα, υπήρχε ούρα για να μπεις στο δωμάτιο να την δεις. Μέσα στο δωμάτιο υπάρχει μόνο ο πίνακας του Ντα Βίντσι και μπροστά του γινόταν κυριολεκτικά χαμός. Μετά βίας μπορούσες να πλησιάσεις για να την δεις μερικά δευτερόλεπτα και να βγάλεις δυο φωτογραφίες. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ φαν της Μονά Λίζα, υπάρχουν πολύ πιο όμορφα έργα του Ντα Βίντσι (και άλλων ζωγράφων) για αυτό δεν κάθισα μπροστά από την Μόνα αλλά προχώρησα αμέσως προς τις άλλες αίθουσες που φιλοξενούσαν έργα ζωγράφων που τα είχα δει στο βιβλίο της Ιστορίας της τέχνης στο λύκειο.
Το μουσείο του Λούβρου είναι αχανές και χαοτικό. Αφού κάναμε την βόλτα μας στις διάφορες αίθουσες με τους πίνακες, επισκεφτήκαμε την Αφροδίτη της Μήλου και την Νίκη της Σαμοθράκης. Δυο πασίγνωστα - και να συμπληρώσω πανέμορφα - αγάλματα της ελληνιστικής περιόδου. Πολύς κόσμος τα έβγαζε φωτογραφία. Αφού περάσαμε από το gift shop να πάρουμε μερικά καλούδια να θυμόμαστε την επίσκεψη μας η ώρα να φύγουμε είχε έρθει. Μέχρι να βρούμε την έξοδο είπαμε να επισκεφτούμε και την Αιγυπτιακή συλλογή του μουσείου και από εκεί να βγαίναμε εκτός μουσείου. Πάντα με ενθουσίαζε η αρχαία Αίγυπτος , από μικρό παιδί έψαχνα πληροφορίες για τους Φαραώ κτλ όποτε χάρηκα πολύ που κατάφερα να δω πολλά κειμήλια από εκείνη την εποχή.
Για να βγούμε έξω από το μουσείο πρέπει να προχωρήσαμε τουλάχιστον 20 λεπτά, προχωρούσες ανάμεσα σε εκθέματα, κατέβαινες σκάλες και μετά ανέβαινες άλλες σκάλες , γενικά ήταν ένα μεγάλο μπέρδεμα. Τα καταφέραμε όμως να βγούμε στην εσωτερική πυραμίδα του μουσείου όπου αντικρίσαμε μια ουρά που κάλυπτε όλο τον χώρο. Ευτυχώς που είχαμε μπει από την πλαϊνή είσοδο αλλιώς δεν θα μπαίναμε ποτέ.

Μετά τον Λούβρο πήγαμε πάλι στο Hard Rock γιατί είχαμε την υποψία πως η μπλούζα μας ήταν μικρή και αφού επιβεβαιώσαμε ότι είχαμε πάρει το σωστό μέγεθος πήγαμε για κρέπες. Το μαγαζί που κάτσαμε ήταν λίγο πιο κάτω από το Hard Rock Café . Οι κρέπες με σοκολάτα που παραγγείλαμε ήταν διαφορετικές από αυτές που θα τρώγαμε στην Ελλάδα, οι κρέπες είχαν για γαρνίρισμα μια πικρή γκανάς σοκολάτα. Τις βρήκα πολύ νόστιμες! Και αφού χωνέψαμε τις κρέπες επισκεφτήκαμε την πλατεία Δημοκρατίας. Η πλατεία ήταν το κέντρο συνάντησης μετά την τρομοκρατική επίθεσης στο κλαμπ «Μπατακλάν» . Η πλατεία ονομάστηκε έτσι το 1792 για να τιμήσουν την νεοσύστατη δημοκρατία της Γαλλίας μετά την γαλλική επανάσταση, στο κέντρο της υπάρχει ένα μεγάλο άγαλμα η «Μαριάννα» που αντιπροσωπεύει την ίδια την Γαλλία. Από εκεί πήραμε το μετρό από την στάση «Republique» για το ξενοδοχείο μας. Θα ξεκουραζόμασταν πριν βγούμε για την τελευταία μας βόλτα στο νυκτερινό Παρίσι.

Αφού φάγαμε το υπόλοιπο κινέζικο φαγητό και ξεκουραστήκαμε αποφασίσαμε να πάρουμε το μετρό και να κατέβουμε στην στάση Invalides και από εκεί να πάμε με τα πόδια μέχρι την γέφυρα Αλεξάντερ και όπου αλλού μας βγάλει ο δρόμος. Η γέφυρα ήταν πολύ όμορφα φωτισμένη και περπατήσαμε επάνω της μέχρι την άλλη άκρη. Εντωμεταξύ εγώ είχα από μέρες προσέξει πολλούς τουρίστες που οδηγούσαν ένα πατίνι ηλεκτρικό και ήθελα πολύ να το δοκιμάσω. Κατεβάσαμε ένα app που θα μας επίτρεπε να βάλουμε «μπρος» στο πατίνι αλλά δεν βρίσκαμε κανένα με την ίδια μάρκα όπως το app μας. Έτσι συνεχίσαμε την βόλτα μας, κατεβήκαμε στην όχθη του Σικούανα όπου υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που πίνανε τις μπύρες τους. Κάναμε την βόλτα μας στην όχθη και ανεβήκαμε από την άλλη μεριά και προχωρήσαμε παράλληλα με τον ποταμό μέχρι που φτάσαμε στους κήπους του Κεραμικού όπου βρήκαμε πολλές παρέες νεαρών να πίνουν και να διασκεδάζουν. Λίγο αργότερα πέσαμε πάνω σε μια στάση του μετρό και αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι. Δυστυχώς η επόμενη μέρα μας θα ήταν η τελευταία στο Παρίσι!

 

[Georgia86]

Έβδομη μέρα:

Η ημέρα της επιστροφής μας στην Αθήνα έφτασε. Με βαρεία καρδιά μαζέψαμε τα πράγματα μας και τα αφήσαμε στην υποδοχή για να τα παραλάβουμε αργότερα, διότι είχαμε πολλές ώρες μπροστά μας και είχαμε σκοπό να τις εκμεταλλευτούμε το έπακρο.
Πρώτη μας στάση οι κατακόμβες οι οποίες δημιουργήθηκαν για να φυλάξουν τα οστά των Παριζιάνων μιας και τα νεκροταφεία δεν χωρούσαν άλλα πτώματα. Από τη στιγμή που άνοιξε , το 1810, μέχρι τώρα στις κατακόμβες έχουν μαζευτεί τα οστά περίπου έξι εκατομμυρίων ανθρώπων. Η διαδρομή για να φτάσουμε είναι μεγάλη , ξεκινήσαμε με την 12 γραμμή και στην συνέχεια πήραμε την 6 γραμμή και μετά από 15 στάσεις φτάσαμε επιτέλους στην στάση Denfert- Rochereau. Δεν είχαμε κλείσει θέσεις για το τουρ των κατακόμβων και από ότι φάνηκε ήταν μεγάλο λάθος, η ούρα ήταν τόσο μεγάλη που θα κάναμε περίπου 3 ώρες να ξεκινήσει το τουρ μας. Δεν είχαμε το περιθώριο να σπαταλήσουμε κοντά 5 ώρες για αυτό φύγαμε. Λυπήθηκα που δεν καταφέραμε να το επισκεφτούμε αλλά οι ώρες αναμονής ήταν πραγματικά πολλές για εμάς.

Εφόσον δεν καταφέραμε να μπούμε στις κατακόμβες φύγαμε για τα πιο κεντρικά σημεία του τουριστικού Παρισιού, συγκριμένα θέλαμε να ρίξουμε μια ακόμα ματιά στη Notre Dam . Πριν όμως φτάσουμε εκεί πετύχαμε ένα μοναχικό πατίνι και αποφασίσαμε να κάνουμε λίγη βόλτα για να μην μας μείνι άχτι. Ενώ έκανα σα τρελή να το δοκιμάσω στο τέλος φοβήθηκα αρκετά να αναπτύξω ταχύτητα διότι έπρεπε να κάνω τον γύρο του τετραγώνου και να περάσω έξω από μαγαζιά και όλο αυτό με φόβιζε , ενώ ο άντρας μου δεν είχε κανένα πρόβλημα. Αφού παίξαμε λίγο με το πατίνι, το αφήσαμε εκεί που το βρήκαμε και κάναμε την βόλτα μας στην περιοχή.

Περάσαμε από την Notre Dame να βγάλουμε φωτογραφίες και μιας και πεινάγαμε πήγαμε να φάμε σε ένα από το ρεστοράν που περάσαμε κατά την διάρκεια της βόλτας μας. Παραγγείλαμε ένα μενού όπου στην τιμή περιλαμβάνονταν πρώτο πιάτο, κυρίως και γλυκό. Εγώ πήρα φιλέτο μοσχαρίσιο και ο άντρας μου πήρε Μπουργκινιόν μοσχαράκι. Το δικό μου ήταν πάλι άνοστο και σκληρό ενώ το μπουργκινιον πολύ ωραίο , από όλα όσα φάγαμε πολύ θετικά μας εντυπωσίασε η κρεμμυδόσουπα που δεν είχαμε φάει στο παρελθόν.

Ψάχνοντας που θα πάμε μετά αποφάσισα να ξανά γυρίσουμε στο Shakespeare and company, το βιβλιοπωλείο που είχαμε επισκεφτεί δύο μέρες πριν γιατί δε το είχα απολαύσει όσο θα ήθελα. Για εμάς τους λάτρεις της λογοτεχνίας μια επίσκεψη σε ένα βιβλιοπωλείο μας γεμίζει ηρεμία και διάθεση για αγορές, πολλές αγορές! Μιας που για πας εκεί περνάς από την Notre Dame πήραμε και άλλες φωτογραφίες, αυτή την φόρα βγάλαμε ο ένας τον άλλον μπροστά από τον πασίγνωστο ναό. Περάσαμε και τον Σηκουάνα όπου πολλοί έκαναν ηλιοθεραπεία επάνω στο γρασίδι στην όχθη του ποταμού.

Από εκεί περπατήσαμε με κατεύθυνση το Pompidou , πολιτιστικό κέντρο και μουσείο σύγχρονης τέχνης. Η Rue Du Rivoli είναι ένας κεντρικότατος δρόμος του Παρισιού υπάρχουν πολύ ωραία κτήρια και μαγαζιά για να χαζέψεις. Εμείς βρήκαμε το Saint-Jacques πύργο, που βρίσκεται στην πλατεία με το ίδιο όνομα. Πρόκειται για έναν πυργίσκο 50 μέτρων , το μόνο κομμάτι που απέμεινε από την εκκλησία του Saint-Jacques-de-la-Boucherie μετά την καταστροφή της κατά την διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης. Πολύ κόσμος κάθονταν στα παγκάκια και απολάμβανε τον καλό καιρό , γενικά υπήρχε ένα κλίμα ηρεμίας. Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς το Georges-Pompidou , πολιτιστικό κέντρο και μουσείο σύγχρονης τέχνης. Ονομάστηκε έτσι από τον πρώην πρόεδρο της Γαλλίας. Εγκαινιάστηκε το 1977 και έκτοτε εκτός από το σύγχρονο μουσείο τέχνης φιλοξενεί και την δημόσια βιβλιοθήκη πληροφοριών. Δεν είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε κάποια από τα εκθέματα απλά θέλαμε να ανέβουμε στο ψηλότερο επίπεδο για να δούμε την θέα της πόλης από ψηλά. Εκπληκτική θέα , το Παρίσι είναι μια πραγματικά όμορφη πόλη και θα μας λείψει φοβερά!

Χωρίς πολύ χρόνο για χάσιμο, πήραμε το μετρό και μεταβήκαμε στο ξενοδοχείο μας για να πάρουμε τα πράγματα μας. Από την στάση μας Pigalle βγάλαμε δύο εισιτήρια, ένα για να πάμε μέχρι το Gare du Nord και άλλο ένα για να πάρουμε το τρένο (RER B) μέχρι το Charles De Gaulle το οποίο κόστισε δέκα ευρώ. Στον κεντρικό σταθμό Gare Du Nord γινόταν χαμός και στο τρένο δεν υπήρχε καμία θέση κενή για να κάτσουμε για αυτό κάναμε την διαδρομή μιας ώρας όρθιοι. Κατεβήκαμε στην στάση Terminal 1 και από εκεί πήραμε ένα τραμ που μας πήγε μέχρι το Terminal από όπου θα φεύγαμε. Το αεροδρόμιο είναι χαώδες , πρώτη φορά επισκεπτόμουν τόσο μεγάλο αεροδρόμιο. Επειδή είχαμε φτάσει σχετικά νωρίς πήραμε κάτι να τσιμπήσουμε και καφέ και καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο μέχρι να έρθει η ώρα να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο.

Η πτήση μας είχε λίγη καθυστέρηση αλλά επιβιβαστήκαμε χωρίς κάποιο άλλο πρόβλημα. Πρώτη φορά ταξιδεύαμε με την Aegean airlines και μου έκανε θετική εντύπωση, είχαμε φαγητό (μακαρόνια με κιμά και διάφορα άλλα σνακ) και κατάφερα να ξεκουραστώ μιας και η πτήση θα προσγειωνόταν στην μια τα μεσάνυχτα στην Αθήνα και την επόμενη εγώ δούλευα.

Περάσαμε όμορφα στο ταξίδι μας. Πάντα ήθελα να επισκεφτώ το Παρίσι μαγεμένη όπως ήμουν από τις γαλλικές ταινίες και τα τραγούδια και επί το πλείστον δεν με απογοήτευσε. Ο πύργος του Άιφελ με μάγεψε με το μέγεθος και την παρουσία του, η θέα του Παρισιού από τον τελευταίο του όροφο είναι μοναδική. Αν αγαπάς την τέχνη πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτείς το μουσείο του Λούβρου , υπέροχοι πίνακες και αγάλματα περιμένουν να τα δεις από κοντά. Όπου και να κοιτάξεις στο Παρίσι σε περιμένει και ένα κομμάτι της Ευρωπαϊκής ιστορίας και ελπίζω αν δεν έχεις κάνει αυτό το ταξίδι να το πραγματοποιήσεις σύντομα. Βεβαίως είναι ένας ακριβός προορισμός για αυτό να έχεις βγάλει ένα καλό budget και να έχεις άπλετο χρόνο να περιμένεις στις ουρές των μουσείων!

 

[makisg]

Δεν βλέπω τις φωτογραφίες, γιατί?? μόνο το βίντεο στο τέλος.

 

[Georgia86]

Δεν βλέπω τις φωτογραφίες, γιατί?? μόνο το βίντεο στο τέλος.

Δεν ξέρω τι έχει γίνει! Εχτές φαίνονταν όλες κανονικά,ίσως λόγο τις αναβάθμισης που έγινε??

 

[Georgia86]

Καλησπέρα! Η ιστορια εχει ολοκληρωθει αλλα οι φωτογραφίες της τελευταιας μερας δεν φαίνονται ακόμα.