Περιγραφές δρομολογίων και πληροφορίες που τα αφορούν

[Christos_Gkir.]

Ανοίγω αυτό το θέμα στο οποίο μπορούν τα μέλη να περιγράφουν δρομολόγια που έχουν κάνει και να δίνουν διάφορες χρήσιμες πληροφορίες και καταστάσεις που αντιμετώπισαν σχετικά με αυτά.

 

[Christos_Gkir.]

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΕΥΞΕΙΝΟ ΠΟΝΤΟ ΜΕ ΙΧ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Σήμερα, αγαπητά μέλη του γκρουπ, θα σας δώσω μερικά στοιχεία από το Χριστουγεννιάτικο ταξίδι με το αυτοκίνητό μας στον Εύξεινο πόντο. Το κείμενο αυτό δεν είναι ταξιδιωτική ιστορία και ως εκ τούτου δεν θα δώσω αξιοθέατα και τουριστικές πληροφορίες με περιγραφές, αφού αυτά περιλαμβάνονται και στους υπάρχοντες ταξιδιωτικούς οδηγούς. Θα περιοριστώ στο να αναφέρω μόνο στοιχεία που αφορούν στην προετοιμασία, στα του αυτοκινήτου, στο δρομολόγιο, στο ταξίδι με σχετικές πληροφορίες και διάφορες καταστάσεις που αντιμετωπίσαμε, καθώς και σε μερικά οικονομικά δεδομένα. Αν και πολλά από αυτά είναι γνωστά, θα τα επαναλάβω, γιατί πιθανόν να υπάρχουν και κάποιοι που σκοπεύουν να κάνουν ένα ταξίδι στη Τουρκία με το αυτοκίνητό τους για πρώτη φορά. Τέλος επειδή τα στοιχεία αυτά αφορούν μόνον αυτούς που σχεδιάζουν και πραγματοποιούν παρόμοια ταξίδια, απευθύνομαι προς τα μέλη του γκρουπ και εντάσσω το παρόν στην συγκεκριμένη ενότητα.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Ξεκινώντας την προετοιμασία φρόντισα να αντικαταστήσω την άδεια
κυκλοφορίας του αυτοκινήτου με την νέου τύπου, για να μην αντιμετωπίσω ξανά την χρονοβόρα αντιπαραβολή των στοιχείων που υπήρξε στο τελωνείο κατά την είσοδό μου στην Τουρκία στο προ τριών ετών ταξίδι μας.
(Κόστος, μηδέν. Χρόνος, τρείς εργάσιμες μέρες).
Στη συνέχεια προμηθεύτηκα την πράσινη κάρτα, τη διεθνή άδεια οδήγησης του ενός έτους, γιατί η τριετούς ισχύος δεν ισχύει στην Τουρκία, καθώς και το Δελτίο Διεθνούς Αυτοκινητιστικής Εξυπηρέτησης. (Οδική Βοήθεια).
Η πράσινη κάρτα, στην οποία περιλαμβάνεται και η Τουρκία, εκδόθηκε από την ασφαλιστική μου εταιρία, για ισχύ ενός μηνός, η οποία καλύπτει δυστυχώς μόνο την αστική ευθύνη και όχι όλες τις άλλες καλύψεις που έχω για την Ελλάδα. Εάν στο ταξίδι υπάρχει και δεύτερος οδηγός, τα στοιχεία και αυτού πρέπει να αναφέρονται στην πράσινη κάρτα, πράγμα που ισχύει άλλωστε για όλες της ξένες χώρες και να είναι και αυτός εφοδιασμένος με έγκυρη άδεια οδήγησης.
(Κόστος, δέκα Ευρώ. Χρόνος, πέντε λεπτά).
Η διεθνής άδεια οδήγησης του ενός έτους εκδίδεται από την ΕΛΠΑ και ισχύει για την Τουρκία και για άλλες ενενήντα οκτώ χώρες στις οποίες δεν ισχύει η των τριών ετών. Η Εθνική άδεια οδήγησης γίνεται μεν δεκτή στα σύνορα μετά από την ταυτοποίηση των στοιχείων, αλλά μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα μεταφράσεως στο εσωτερικό της Τουρκίας κατά τη διάρκεια κάποιου ελέγχου ή κάποιου συμβάντος.
Απ’ ότι έμαθα, η νέα ευρωπαϊκού τύπου άδεια οδήγησης που άρχισε να εκδίδεται , θα ισχύει και στην Τουρκία.
(Κόστος, σαράντα πέντε Ευρώ. Χρόνος, δέκα λεπτά).
Το Δελτίο Διεθνούς Αυτοκινητιστικής Εξυπηρέτησης, εκδίδεται από την
εταιρία στην οποία είναι συνδρομητής για οδική βοήθεια ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου και αν φυσικά αυτή έχει συνεργασία με παρόμοιες εταιρίες άλλων χωρών. Στη δική μου περίπτωση εκδόθηκε από την ΕΛΠΑ, και ισχύει για σαράντα πέντε χώρες. Στην Τουρκία ισχύει μόνο για μερικές περιοχές που η αντίστοιχη λέσχη παρέχει βοήθεια.
(Κόστος, είκοσι δύο Ευρώ και πενήντα λεπτά. Χρόνος, πέντε λεπτά).
Το διαβατήριο δεν είναι απαραίτητο, γιατί με διμερή συμφωνία ισχύει η νέου τύπου ταυτότητα με τους λατινικούς χαρακτήρες. Το αυτοκίνητο όμως χρεώνεται στο διαβατήριο του ιδιοκτήτου και δεν γνωρίζω τι γίνεται όταν αντί διαβατηρίου υπάρχει ταυτότητα, γιατί κατά την έξοδο γίνεται ξεχρέωση και αν δεν υπάρχει χρέωση δεν επιτρέπεται η έξοδος.
(Ίσως αυτή την πληροφορία να μπορεί να μας την δώσει ο McElk )
Στο σημείο αυτό θα αναφέρω ότι κατά την έξοδο προς την Τουρκία ελέγχονται τα στοιχεία που αναγράφονται στην άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου αν είναι ίδια με τα αναγραφόμενα στοιχεία στην πράσινη κάρτα και στην άδεια οδήγησης του οδηγού.
Στην περίπτωση που τα στοιχεία δεν είναι ίδια, απαιτείται θεωρημένη για το γνήσιο της υπογραφής υπεύθυνη δήλωση - εξουσιοδότηση του ιδιοκτήτη, που να αναφέρει ότι επιτρέπει την έξοδο του αυτοκινήτου προς την Τουρκία από τον ή τους συγκεκριμένους οδηγούς, τα στοιχεία των οποίων πρέπει να αναφέρονται και στην πράσινη κάρτα, μαζί με τα στοιχεία του ιδιοκτήτη και φυσικά τον αριθμό κυκλοφορίας.
Οι Κάρτες Υγείας δεν χρειαζόντουσαν γιατί ισχύουν μόνο σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με την Τουρκία δεν υπάρχει καμία σύμβαση και για έκτακτο περιστατικό πληρώνεις και ζητάς απόδειξη για τη σχετική δαπάνη, την οποία υποβάλεις στο ταμείο σου με τη σχετική αίτηση, για να πάρεις πίσω τα χρήματα αν εγκριθούν.
ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ
Για την χάραξη του δρομολογίου προς τους επιθυμητούς προορισμούς ήταν απαραίτητος ένας ενημερωμένος αναλυτικός οδικός χάρτης. Δυστυχώς αναλυτικό οδικό χάρτη του Εύξεινου πόντου δεν κατάφερα να βρω στην Ελλάδα. Ο μόνος χάρτης που βρέθηκε ήταν ένας διπλής όψεως και μεγάλων διαστάσεων της Road, Γερμανικής έκδοσης και όπως μου ανέφερε η πωλήτρια, μπορεί να μην είχε πλήρη ενημέρωση γιατί δεν ήταν πρόσφατος. Η χρονολογία έκδοσης δεν αναγράφεται πουθενά επάνω στον χάρτη.
Σχεδίασα λοιπόν το δρομολόγιο, που περιελάμβανε επαρχιακούς κυρίως δρόμους με μερικούς μάλιστα αμφίβολης ποιότητας σύμφωνα με τον υπάρχοντα χάρτη, προσπαθώντας να συμπεριλάβω, όπου ήταν δυνατό, τις σημειωμένες γραφικές διαδρομές.
Το ταξίδι θα διαρκούσε δώδεκα έως δεκατέσσερις μέρες, με πολύ σφιχτό πρόγραμμα και μερικές φορές με πολλά ημερήσια χιλιόμετρα.
Το δρομολόγιο με τις πόλεις που μας ενδιέφεραν ήταν το εξής:
Έξοδος από το συνοριακό φυλάκιο των Κήπων, είσοδος στην Τουρκία και κατεύθυνση προς την μεγάλη γέφυρα του Βοσπόρου από τον Ε84 με παράκαμψη της Κωνσταντινούπολης. Πέρασμα στη ασιατική Τουρκία και είσοδος στον αυτοκινητόδρομο Ε80. Μετά από 150 περίπου χιλιόμ. έξοδος από τον αυτοκινητόδρομο στην διασταύρωση προς Adapazari και κατεύθυνση προς το Zonguldak , πρώτη πόλη του ενδιαφέροντός μας, ακολουθώντας μία γραφική διαδρομή 185 χιλ. που περνούσε από τις πόλεις Karasu , Akcakoca και Eregli στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Από το Zonguldak , από όπου και θα ξεκινούσε ουσιαστικά το ταξίδι μας στον Εύξεινο πόντο, θα ακολουθούσαμε μία διαδρομή που περνούσε από τους, επιλεγμένους προορισμούς μας που ήταν οι πόλεις Bartin , Sinop , Samsun , Giresun , Trabzon με επίσκεψη στο Μοναστήρι Sumela και Rize , κοντά στα σύνορα της Γεωργίας.
Από εκεί άρχιζε η επιστροφή με μετάβαση στις επιλεγμένες εσωτερικές πόλεις Kars , Van , Erzurum , Sivas , Amasya , Kastamonu , Safranbolu , Bursa , Susurluk , Bandirma , πέρασμα της θάλασσας του Μαρμαρά με Ferry Boot από το Lapseki προς την Gallipoli και κατευθείαν στα Ελληνικά σύνορα των Κήπων.
( Οι πόλεις με τους έντονους χαρακτήρες είναι αυτές που τελικά επισκεφθήκαμε, για τον λόγο που θα αναφέρω παρακάτω)
GPS
Σειρά είχε η εύρεση κάποιου λογισμικού πλοήγησης για το GPS, που να περιλαμβάνει στους χάρτες του και την Τουρκία, αφού στους χάρτες του Destinator δεν υπάρχει. Δυστυχώς και αυτό δεν κατέστη δυνατόν, γιατί το καλύτερο από αυτά περιείχε στοιχεία μόνο για το 40 % της Τουρκίας αλλά τίποτε για τις περιοχές που ήθελα. Απέμενε λοιπόν να θυμηθεί η σύζυγος την παλιά της τέχνη και εφοδιασμένη με των τεραστίων διαστάσεων και δύσχρηστο για το αυτοκίνητο χάρτη, να αναλάβει την πλοήγηση.
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
Μετά από ένα γενικό έλεγχο του αυτοκινήτου και άκαιρη αντικατάσταση λαδιών, λόγω του ότι θα κάναμε αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα και αφού συμπεριέλαβα στον εξοπλισμό, εκτός των υποχρεωτικών (φαρμακείο, τρίγωνο, πυροσβεστήρα, γιλέκο) και ένα μικρό κομπρεσέρ για φούσκωμα ελαστικών, έναν ιμάντα ρυμούλκησης, ένα σωλήνα με βαλβίδα για αφαίρεση βενζίνης από ρεζερβουάρ, ένα ζεύγος καλώδια με δαγκάνες για σύνδεση εξωτερικής μπαταρίας, μία μπαλαντέζα 12 V, ένα μικρό πτυσσόμενο φτυάρι, ένα μεγάλο μπουκάλι οινόπνευμα (όχι για το φαρμακείο), ένα ελαφρό αδιάβροχο, ένα ζευγάρι γάντια εργασίας και φυσικά αλυσίδες εύκολης τοποθέτησης, ήμασταν έτοιμοι για να ξεκινήσουμε.
Ας μην τρομάξουν οι νέοι ταξιδευτές, γιατί τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν χρειάζονται σε όλα τα ταξίδια και όλες τις εποχές, αν και μερικά καλόν είναι να υπάρχουν. Στο συγκεκριμένο ταξίδι έπρεπε να τα έχουμε, γιατί δεν υπήρχε καμία απολύτως πληροφορία για το τι κατάσταση επικρατεί στο βάθος της Τουρκίας και για το αν παρεχόταν οδική βοήθεια σε όλες τις περιοχές που θα πηγαίναμε. Το μόνο που γνωρίζαμε ήταν ότι σε μερικές περιοχές οι χειμερινές συνθήκες είναι αρκετά δύσκολες.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Ξεκινήσαμε από την Αθήνα τις πρωινές ώρες της 23ης Δεκεμβρίου του 2008, με σκοπό να ακολουθήσουμε το δρομολόγιο που σχεδιάσθηκε. Οι αλλαγές όμως άρχισαν από την Ελλάδα. Επειδή φτάσαμε στην Αλεξανδρούπολη αργά το απόγευμα, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για να διανυκτερεύσουμε στην Ορεστιάδα αντί στην Αλεξανδρούπολη και να περάσουμε τα σύνορα το πρωί από τις Κερασιές. Έτσι θα κερδίζαμε χιλιόμετρα και χρόνο μέσα στην Τουρκία, λόγω του αυτοκινητόδρομου και θα φθάναμε στο Zonguldak αυθημερόν.
Στα σύνορα περάσαμε το Ελληνικό φυλάκιο σε πολύ σύντομο χρόνο, με επίδειξη μόνον των Διαβατηρίων και των εγγράφων για το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς το Τουρκικό. Εκεί η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που υπήρχε όταν περάσαμε το 2006. Υπήρχε τώρα ένα γκισέ όπου έδειχνες τα διαβατήρια και παρέδιδες τα χαρτιά του αυτοκινήτου. Σου τα παρέδιδαν και κατευθυνόσουν προς την έξοδο. Ο υπάλληλος έριχνε μια ματιά στα χαρτιά και άνοιγε την μπάρα για να φύγεις. Η χρέωση του αυτοκινήτου γίνεται στο διαβατήριο του οδηγού και η όλη διαδικασία δεν κράτησε παραπάνω από δέκα λεπτά. Δεν υπήρχε καμία σχέση με την παλιά χρονοβόρα (σχεδόν 2 ώρες) που έτρεχες από γραφείο σε γραφείο, περιμένοντας στην ουρά, για να γίνει ταυτοποίηση στοιχείων, να συμπληρωθούν διάφορα χαρτιά, και να υπογράψουν οι διάφοροι προϊστάμενοι. Επιπλέον έχουν κατασκευασθεί και ανθρωπινές τουαλέτες αντί της μίας χημικής στην οποία δεν μπορούσες ούτε να πλησιάσεις από την «καθαριότητα». (Αυτά τα γράφω για όσους έχουν περάσει από τη συγκεκριμένη συνοριακή διάβαση κατά το παρελθόν και δεν τολμούν να ξαναπεράσουν). Το μόνο που δεν υπάρχει είναι γραφείο για Συνάλλαγμα.
Μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο (Ε80) πήραμε μία κάρτα εισόδου. Στην έξοδο όμως τα κάναμε ελαφρώς Θάλασσα. Λίγο πριν από τα διόδια μεγάλες πινακίδες προειδοποιούσαν ότι αριστερά περνούσες με τον γνωστό πομπό διέλευσης και δεξιά έδειχνε ταμείο με αυτοκίνητο και ένα χέρι από το παράθυρο. Πλησιάζοντας στα διόδια υπήρχαν τρείς ομάδες εξόδων με δύο ή τρείς εξόδους η κάθε μία. Στη μία ομάδα είχαν το γνωστό σύμβολο εξόδου με πομπό και οι άλλες δύο ομάδες που είχαν και καμπίνα για ταμία, χαρακτηριζόντουσαν με τρία κεφαλαία λατινικά γράμματα, διαφορετικά για την κάθε ομάδα, που πιθανόν ήταν αρχικά λέξεων. Μη γνωρίζοντας τι σημαίνουν, μπήκαμε στην τύχη σε μία έξοδο στην οποία όμως δεν υπήρχε άνθρωπος. Υπήρχε μία θυρίδα υποδοχής πολύ μεγαλύτερη από την κάρτα που είχαμε πάρει από την είσοδο. Κατέβηκα να ρωτήσω τι γίνεται, γιατί να βγούμε με την όπισθεν ήταν αδύνατον λόγω μεγάλης ουράς. Την στιγμή εκείνη μας πλησίασε ένας Τούρκος που είχε έναν πάγκο απέναντι με κουλούρια και άρχισε να μας μιλάει, αλλά η συνεννόηση ήταν αδύνατη. Πήρε την κάρτα εισόδου που κρατούσα στο χέρι μου και αφού πήγε σε κάποιο ταμείο γύρισε και μου επέστρεψε την κάρτα κάνοντάς μου νόημα ότι για εκεί δεν κάνει. Μου έδειξε ένα νόμισμα και με τα νοήματα καταλάβαμε ότι έπρεπε να τοποθετήσουμε στην υποδοχή ένα νόμισμα των πενήντα λιρών για να ανοίξει η μπάρα, πράγμα που έγινε. Ούτε που μάθαμε τελικά αν αυτό ήταν το αντίτιμο των διοδίων για τη διαδρομή από την Αδριανούπολη έως την Κωνσταντινούπολη ή ήταν το μέγιστο ποσό των διοδίων λόγω της εισόδου μας σε λάθος έξοδο.
Στα επόμενα διόδια που ήταν πριν από την γέφυρα του Βοσπόρου, σταματήσαμε, διαπιστώσαμε που υπάρχει άνθρωπος και πήγαμε εκεί. Αναφέραμε πού θέλαμε να πάμε, μας έδωσε μία κάρτα και μας έδειξε σε έναν πίνακα το ποσό των τριάντα TL (Τουρκικές λίρες) τις οποίες αφού του πληρώσαμε μας έδωσε να καταλάβουμε, δείχνοντάς μας την αντίστοιχη θυρίδα, ότι στις άλλες εξόδους έπρεπε να βάλουμε εκεί την κάρτα. Στις επόμενες δύο εξόδους τοποθετούσαμε την κάρτα και σε ενδεικτικό πίνακα φαινόταν το ποσό που υπήρχε, το ποσό που είχε αφαιρεθεί και το υπόλοιπο που έμενε. Προφανώς ήταν κάρτα με προπληρωμένα διόδια. Σε πάρα πολλούς αυτοκινητόδρομους στην υπόλοιπη Ευρώπη έχουμε συναντήσει στα διόδια σύστημα με κάρτες, αλλά ή έδινες την κάρτα εισόδου στον ταμεία κατά την έξοδο και πλήρωνες, ή πλήρωνες τα διόδια στην είσοδο και σου έδιναν μία κάρτα που την τοποθετούσες κατά την έξοδο σε υποδοχή για να ανοίξει η μπάρα, ή τοποθετούσες την κάρτα εισόδου σε υποδοχή και πίνακας έδειχνε το ποσό το οποίο έπρεπε να πληρώσεις, τοποθετώντας στο μηχάνημα κέρματα ή χαρτονομίσματα και έπαιρνες μάλιστα και ρέστα. Κάρτα με προπληρωμένα πολλαπλά διόδια πρώτη φορά συναντήσαμε.
Μετά τη γέφυρα συνεχίσαμε, αλλά ταλαιπωρηθήκαμε λίγο γιατί την πρώτη πινακίδα που έδειχνε κατεύθυνση για Άγκυρα δεν την ακολουθήσαμε αφού ήταν Μπλε ενώ εμείς ψάχναμε για πράσινη που δηλώνει αυτοκινητόδρομο. Από εκεί και κάτω μπερδευτήκαμε μέσα στην πυκνοκατοικημένη περιοχή και αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε και να ρωτήσουμε. Μας υπέδειξαν προς τα πού θα πάμε και τις επόμενες πινακίδες που συναντούσαμε, τις ακολουθούσαμε, αν και ήταν Μπλε. Τελικά καταφέραμε να μπούμε στον αυτοκινητόδρομο αλλά και πάλε την πάθαμε, γιατί συναντήσαμε Πράσινη πινακίδα που έδειχνε Άγκυρα και την ακολουθήσαμε. Το ίδιο έγινε άλλες δύο φορές και τελικά διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν δύο αυτοκινητόδρομοι που οδηγούσαν στην Άγκυρα, οι οποίοι μετά από 30 περίπου χιλιόμετρα ενωνόντουσαν. Έτσι εμείς μπαινοβγαίναμε για αρκετή ώρα από τον ένα στον άλλο, κάθε φορά που συναντούσαμε πινακίδα. Στο διάστημα αυτό άρχισε πυκνή χιονόπτωση που συνεχιζόταν. Φοβούμενοι μήπως υπάρξει πρόβλημα στην γραφική διαδρομή που είχαμε επιλέξει προς το Zonguldak , αποφασίσαμε να αλλάξουμε για δεύτερη φορά δρομολόγιο. Έτσι συνεχίσαμε στον αυτοκινητόδρομο μέχρι την διασταύρωση προς Karabuk και κατευθυνθήκαμε προς την Safranbolu, όπου μείναμε για
δύο μέρες και από όπου πήγαμε στο Zonguldak και στο Bartin.
Η συνέχεια περιελάμβανε Kastamonu , Sinop , Samsun , Giresun και Trabzon , στην οποία επίσης παραμείναμε δύο μέρες και επισκεφθήκαμε την Rize και το Μοναστήρι της Παναγίας Sumela , το οποίο ως γνωστόν έχει χαρακτηριστεί μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και αναστηλώνεται. Φτάσαμε μέχρις εκεί που πάει αυτοκίνητο, δυστυχώς όμως τα ερείπια του Μοναστηριού δεν καταφέραμε να τα πλησιάσουμε, γιατί λόγω χιονιού και συνεχούς χιονόπτωσης, ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε στο τμήμα που πάς με τα πόδια. Άλλωστε όπως μας είπε και ο μοναδικός φύλακας που υπήρχε, ήταν κλειστό λόγω του καιρού.
Από την Trabzon αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε ξανά το δρομολόγιό, ακυρώνοντας την μετάβασή μας στις πόλεις Kars , Van , Erzurum και Sivas , γιατί η Τουρκική τηλεόραση έδειχνε άσχημες συνθήκες στους δρόμους και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Ειδικά για το Erzurum έδινε 32 βαθμούς κάτω από το μηδέν την ημέρα και 36 τη νύχτα. Με αυτές τις θερμοκρασίες ήταν αδύνατο να πάμε, καθ’ ότι το αντιψυκτικό του αυτοκινήτου ήταν για μόνο 20 βαθμούς κάτω από το μηδέν και ατυχώς δεν το είχα αντικαταστήσει.
Επιστρέψαμε λοιπόν από τον παραλιακό δρόμο μέχρι την Samsun και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς την Amasya , στο δρόμο προς την οποία συναντήσαμε τις χειρότερες συνθήκες. Μέχρι και εκτός δρόμου για 800 περίπου μέτρα αναγκαστήκαμε να βγούμε, με την υπόδειξη ενός Τούρκου φορτηγατζή, για να ξεπεράσουμε ένα τμήμα του δρόμου που είχε κλείσει από δεκάδες ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Ευτυχώς η πολύ
καλή συμπεριφορά των ελαστικών M & S σε συνδυασμό φυσικά με το διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης και το κλείδωμα του κεντρικού, μας έβγαλε ασπροπρόσωπους τόσο εδώ όσο και σε όλες τις άλλες αντίξοες συνθήκες, χωρίς να χρειαστεί να βάλουμε αλυσίδες.
Από την Amasya και κάτω συνεχίσαμε το ταξίδι μας σύμφωνα με το δρομολόγιο που είχε καταστρωθεί και επιστρέψαμε αισίως στην Αθήνα στις 2 Ιανουαρίου το βράδυ.
ΔΡΟΜΟΙ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΙ
Οι επαρχιακοί δρόμοι που ακολουθήσαμε ήταν όλοι ασφαλτοστρωμένοι, σε πολύ καλή κατάσταση και μερικοί μάλιστα, όπως Samsun – Trabzon, εφάμιλλη με σύγχρονους αυτοκινητόδρομους. Αν και σε όλη σχεδόν την διαδρομή όταν πηγαίναμε και σε μεγάλο τμήμα της διαδρομής κατά την επιστροφή, υπήρχαν χιόνια, το οδόστρωμα ήτα καθαρό και με πολύ καλή διαγράμμιση. Εξαίρεση αποτελούσαν οι δρόμοι που είχαν δεχθεί πρόσφατη ισχυρή χιονόπτωση ή παγωνιά, καθώς και οι δευτερεύοντες.
Η σήμανση γενικά ήταν καλή και ίσως καλλίτερη από την δική μας σε πολλές περιπτώσεις. Δεν συναντήσαμε πουθενά πινακίδα με γραμμένα συνθήματα ή μουντζουρωμένη ή με κολλημένα διαφημιστικά χαρτάκια.
Εκείνο που έκανε εντύπωση ήταν ότι σε κανένα επαρχιακό δρόμο δεν υπήρχαν πινακίδες με όριο ταχύτητας, εκτός από κατοικημένες περιοχές, από διασταυρώσεις και από ορισμένα επικίνδυνα σημεία, όπου υπήρχαν όρια των 30 , 40 ή 50 χιλ. Προφανώς υπάρχει κάποιο γενικό όριο ταχύτητας, το οποίο όπως έβλεπα από προπορευόμενους, πρέπει να είναι 80 ή 90 χιλ.
Σε πέντε ή έξι περιπτώσεις συναντήσαμε ομάδες τροχονόμων, που έκλειναν την μία ή τις δύο υπόλοιπες λουρίδες κυκλοφορίας και ανάγκαζαν όλους να περνούν από μία, σταματώντας μερικούς σε παρακείμενο πλάτωμα. Όπως διαπιστώσαμε υπήρχαν σε απόσταση ενός ή δύο χιλιομέτρων Radar, που ήταν ορατά αφού τα προσπερνούσες. Σε αρκετά μέρη υπήρχαν αυτοκίνητα της τροχαίας που πρόσεχαν για παραβάσεις. Σε κάποιο σημείο μας σταμάτησε πολυάριθμο στρατιωτικό μπλόκο που σταματούσε όλα τα οχήματα, τα έβαζε στην άκρη και τα έψαχνε. Μόλις όμως είδε ο επικεφαλής αξιωματικός το GR μας χαιρέτησε στρατιωτικά και μας έδιωξε.
Η κίνηση έξω στους δρόμους, εκτός από την περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη, όπου γινόταν χαμός, ήταν πολύ μικρή με κυρίως φορτηγά, μικρά λεωφορεία 9 ή 12 θέσεων και ελάχιστα ΙΧ και Ταξί.
ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑ
Το πρώτο συνάλλαγμα το κάναμε σε ένα σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών, για να έχουμε να πληρώσουμε τα διόδια. Εκεί μας έδωσαν για 200 € 380 TL δηλαδή 1,9 TL στο €
Από τα μηχανήματα αναλήψεως διαπιστώσαμε όταν επιστρέψαμε ότι η ALPHA BANK χρέωνε από 0,4653 έως 0,4693 € για κάθε μία TL αλλά και 4,40 € για κάθε ανάληψη ανεξαρτήτως ποσού. Εμείς τελικά από τις τρείς αναλήψεις που κάναμε πήραμε κατά μέσο όρο 2,049 TL για κάθε ένα € που χρεωθήκαμε.
Τέλος στις Τουρκικές τράπεζες που κάναμε συνάλλαγμα παίρναμε από 2,076 έως 2,112 TL στο 1 € . Εγώ στις τιμές που θα δώσω σε € θα υπολογίζω τον μέσο όρο των τιμών που μας έδιναν οι Τουρκικές τράπεζες, δηλαδή 2,094 TL για 1 € .
ΔΙΟΔΙΑ
Διόδια, σε όλη την διαδρομή που κάναμε, υπήρχαν μόνο στον αυτοκινητόδρομο Βουλγαρίας – Κωνσταντινούπολης – Άγκυρας και πληρώσαμε 50 TL Αδριανούπολη – Κωνσταντινούπολη, 6 TL στη Γέφυρα, 24 TL στον αυτοκινητόδρομο έως την έξοδο για Safranbolu και 15 TL στο τμήμα του αυτοκινητόδρομου που χρησιμοποιήσαμε κατά την επιστροφή. Συνολικά δώσαμε 95 TL ή 45,37 € .
ΒΕΝΖΙΝΗ
Βενζινάδικα υπήρχαν πολλά στους κύριους επαρχιακούς δρόμους αλλά στους δευτερεύοντες ήταν ελάχιστα.
Η αμόλυβδη κόστιζε από 2,723 έως 2,848 TL ή 1,30 έως 1,36 € .
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ
Τα ξενοδοχεία ήταν όλα πεντακάθαρα τριών αστέρων, εκτός από ένα που ήταν τεσσάρων αστέρων, με αρκετά πλούσιο μπουφέ για πρωινό, και πληρώσαμε την κάθε διανυκτέρευση για δίκλινο δωμάτιο:
120 TL ή 57,31 € στο τεσσάρων αστέρων και
100 TL ή 47,75 € σταθερά στα των τριών αστέρων, μόνο που στο ένα, στην Bursa , ο πρωινός μπουφές ήταν πολύ περιορισμένος.
ΔΙΑΤΡΟΦΗ
Τα φαγητά γενικά ήταν πολύ φθηνά και πολύ καλά. Φαίνεται όμως ότι τρώνε πολύ τα καυτερά, γιατί μας έφερναν κάτι σάλτσες ή κάτι σαν ωμά κεφτεδάκια που έτσι και τα έτρωγες «χοροπηδούσες». Σε όλα σχεδόν που φάγαμε μας προσέφεραν στο τέλος και κάποιο γλυκό.
Το κόστος για ένα γεύμα που περιελάμβανε κάποιο ορεκτικό, φαγητό με κρέας ή ψάρι, σαλάτα και ένα ποτό, έφτανε τελικά ανά άτομο από 12 έως 18 TL ή από 5.73 έως 8,60 €. Μόνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου στην Amasya φτάσαμε τις 24 TL ή 11,46 €.
Εντύπωση μας έκανε το ότι σχεδόν όλοι οι Τούρκοι έπιναν ένα άσπρο ποτό που πρέπει, σύμφωνα με την γεύση, να ήταν αραιωμένο γιαούρτι με νερό.
ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
Όπου και αν πήγαμε οι Τούρκοι είχαν εξαιρετικά φιλική συμπεριφορά και ήταν πολύ εξυπηρετικοί. Σε ένα μέρος επειδή δεν καταλαβαίναμε τι μας έλεγε, άφησε το μαγαζί του και έτρεχε μπροστά από το αυτοκίνητο για 250 – 300 μέτρα για να μας δείξει το μέρος που ζητούσαμε και σε άλλη μπήκε στο αυτοκίνητο και μας πήγε αρκετές εκατοντάδες μέτρα
στη έξοδο της πόλεως, για να καταλάβουμε ποιο δρόμο θα πάρουμε, σε μία όντως πολύπλοκη διασταύρωση και γύρισε με τα πόδια. Μόνον η συνεννόηση ήταν προβληματική γιατί σπανίως συναντούσες κάποιον και κυρίως νέο, που να ξέρει λίγες λέξεις Αγγλικά.
FERRY BOOT
Στο Ferry Boot για το πέρασμα του στενού της θάλασσας του Μαρμαρά από το Lapseki προς την Gallipoli, που διαρκεί είκοσι λεπτά, πληρώσαμε 1 TL ή 0,48 € το άτομο και 17 TL ή 8,12 € για το αυτοκίνητο.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Δυστυχώς το ταξίδι μας δεν έγινε ακριβώς όπως το είχαμε σχεδιάσει, γιατί ίσως έγινε λάθος επιλογή χρόνου πραγματοποίησής του, αλλά κυρίως λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών που συναντήσαμε και που μας ανάγκασαν να μην επισκεφθούμε αρκετές πόλεις και περιοχές, όπως επίσης και να ακολουθούμε σχεδόν πάντα κεντρικότερους επαρχιακούς δρόμους, παραλείποντας επιλεγμένες γραφικές διαδρομές. Γενικά όμως μείναμε πολύ ευχαριστημένοι και άξιζε τον κόπο. Ίσως το ξανακάνουμε κάποια άνοιξη, αν μείνει χρόνος από τους άλλους στόχους που έχουμε βάλει για το άμεσο μέλλον._