Ηνωμένο Βασίλειο Ραντεβού στο Manchester :)

[Grerena]

Λίγο από Manchester
Κάθε πρωί γινόταν επαναδιαπραγμάτευση του προγράμματος. Έτσι και σήμερα το πρωί. Την ώρα που τρώγαμε τις ξαναζεσταμένες πίτες του Iron Bridge Gorge που είχαν περισσέψει από χθες (χάλια ήταν σήμερα) άρχισε μια συζήτηση που εμένα δεν μου άρεσε καθόλου.

«Μήπως σήμερα να πάμε εδώ και όχι εδώ; Μήπως είναι πιο σημαντικό να δούμε αυτό και όχι αυτό; Μήπως να δούμε και το Manchester; Είμαστε ήδη τρεις μέρες στο Manchester και Manchester δεν έχουμε δει»
Έπρεπε συνέχεια να θυμίζω ότι είχαμε πρόγραμμα! Ημερήσια έλεγε το πρόγραμμα για σήμερα και κάποιες προσπαθούσαν να … αποφύγουν την ημερήσια. Δεν ήμουν εγώ μέσα στις κάποιες. Εμένα με ξέρετε.
«Θα το δούμε αύριο το Manchester. Όλη την ημέρα δικό μας. Σήμερα που έχουμε τιμόνι να πάμε κάπου και αύριο που η Zana μας θα φύγει για το σπίτι της θα δούμε και το Manchester με τα ποδαράκια μας», υποστήριζα εγώ.
«Άσε που τον σημερινό προορισμό τον είχε προτείνει η ίδια η οδηγός μας. Κάτι θα ξέρει η Zana περισσότερο από μας, ως μόνιμη κάτοικος Αγγλίας.»
Ύστερα από meeting αποφασίσαμε να μοιράσουμε κάπως τα πράγματα. Θα ξεκινούσαμε με μια πρωινή βολτίτσα στο Manchester και στη συνέχεια θα πηγαίναμε για μεσημεριανή βόλτα και γεύμα στο Blackpool, μια πόλη που απέχει μια ωρίτσα από το Manchester.

Τα διαφορετικά «θέλω» συνέχισαν να πρωταγωνιστούν στο σημερινό πρωινό. Άλλα πράγματα ήθελα να πάω να δω εγώ στο Manchester και άλλα οι φίλες μου.

Έφτασε η ώρα όμως να πω δυο λόγια για το Manchester. Είμαι ήδη το 6ο post της ιστορίας μου και ακόμα δεν έχω «μιλήσει» για την πόλη που μας φιλοξένησε και έδωσε και τίτλο στην ιστορία μου.

Ο χαρακτήρας της πόλης φαίνεται από την πρώτη στιγμή και με την πρώτη ματιά.
Τα κτίρια του Μάντσεστερ εμφανίζουν μια ποικιλία αρχιτεκτονικών μορφών που κυμαίνονται από τη βικτωριανή εποχή μέχρι τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, μεγάλο μέρος της οποίας αντανακλά την περίοδο όπου η πόλη έφερε την επανάσταση στη βιομηχανία. Στο κέντρο της πόλης υπάρχουν ακόμη μύλοι από τους οποίους μερικοί έχουν μείνει σχεδόν ανέγγιχτοι από τότε που έκλεισαν, ενώ άλλοι έχουν επανασχεδιασθεί και μετατραπεί σε πολυκατοικίες και χώρους γραφείων. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια βρισκόταν και το διαμέρισμά μας. Δίπλα σε ένα μύλο, απέναντι από ένα εργοστάσιο και πολύ κοντά σε μια πρώην αποθήκη και νυν ... φοιτητική εστία.

Η θέα από το μπαλκόνι μας είναι τέτοια που δεν σηκώνει αμφιβολίες ότι βρισκόμαστε σε μια πόλη με βαριά βιομηχανική ιστορία...

Το Manchester δίνει όμως και τέτοιες εικόνες ...

Η ιστορία του Manchester ξεκίνησε με τον αστικό οικισμό που αναπτύχθηκε γύρω από την περιοχή (field) του ρωμαϊκού οχυρού (castle) του Mancunium, που ιδρύθηκε περίπου το 79μ.Χ. , στο επονομαζόμενο Castlefield.

Αν κοιτάξεις στο google map το χάρτη του Manchester το πρώτο πράγμα που συλλαμβάνει το μάτι είναι ένα «γαλάζιο σύμπλεγμα» που είναι στην πραγματικότητα ένα δίκτυο καναλιών. Έδειχνε ενδιαφέρον.

Μετά είδα ότι αυτό το δίκτυο καναλιών βρίσκεται σαν «προτεινόμενο να δεις» σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς του Manchester. Αυτό το ιστορικό αλλά και πολύ όμορφο μέρος βρισκόταν δύο βήματα από το σπίτι μας.
Στο “Castlefield” ήθελα να πάω εγώ.
Εκτός από το δίκτυο καναλιών, η περιοχή φιλοξενεί ένα ρωμαϊκό φρούριο, παλιούς μύλους & αποθήκες, σύγχρονα σπίτια, café, μπαράκια και καταστήματα. Πολύ ιδιαίτερο κομμάτι της πόλης, όμορφο και … ά-χαστο κατά τη γνώμη μου. Και σας είπα ότι ήταν δυο βήματα από το σπίτι μας;

Τα κορίτσια από την άλλη προτιμούσαν να πάνε να δουν τα κλασικά spots της πόλης, όπως Δημαρχείο και Καθεδρικό. Εγώ πάλι από καιρό έχω «κλείσει» από Δημαρχεία και ακόμα περισσότερο από Καθεδρικούς, οπότε όπως καταλαβαίνετε αποφάσισα να “αποσκιρτήσω” από την ομάδα και να πάω να δω τα κανάλια του Manchester by myshelf.

«Θα πεταχτώ μέχρι τα κανάλια και θα σας συναντήσω έξω από τον Καθεδρικό αργότερα»
Κατά βάθος πίστευα ότι μέχρι να ετοιμαστούν θα προλάβαινα να δω τα κανάλια και ότι θα τις προλάβαινα από την αρχή της βόλτας τους. Αλλά λογάριαζα χωρίς το ... κακό μάτι
Με το που έφτασα και πήγα να βγάλω την πρώτη μου selfie ανακάλυψα ότι πάει το σελφοκόνταρο … χάλασε.

Μέχρι εδώ άντεξε. Κρίμα. Ε! Θα αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω την χρονοκαθυστέρηση της φωτογραφικής, η οποία όμως ήταν γενικά μια καθυστέρηση. Μέχρι να βρω τα κατάλληλα σημεία να στήσω τη μηχανή (κολώνες, παγκάκια, πεζούλια), να κάνω τις πρόβες βρίσκοντας το κατάλληλο φωτισμό, να τύχει να μην περνάει κάποιος πεζός στα 5” ή 10” που ρύθμιζα τη μηχανή, όπως καταλαβαίνετε «έφαγα» πάρα πολύ χρόνο.
Ευτυχώς που λόγω της ώρας δεν είχε πολύ κόσμο και μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα ίσως πιο πολύ. Αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω μια πιο διεισδυτική ματιά προκειμένου να ανακαλύψω τα κατάλληλα σημεία και τις κρυφές γωνιές του χώρου ώστε να βγάλω τις τέλειες φωτογραφίες και παράλληλα δεν είχα το άγχος να κάνω γρήγορα για να μην καθυστερήσω της παρέα μου και τελικά ομολογώ ότι πολύ το απόλαυσα. Αν έβρισκα και κανένα cafe θα ήταν τέλεια αλλά παρα-ήταν πρωί …

Το Castlefield είναι η βιομηχανική και ρωμαϊκή καρδιά του Μάντσεστερ. Είναι η τοποθεσία του οχυρού Mamucium ή Mancunium της ρωμαϊκής εποχής, που έδωσε το όνομά του στο Μάντσεστερ. Είναι το τέρμα του καναλιού Bridgewater, του πρώτου βιομηχανικού καναλιού στον κόσμο, που χτίστηκε το 1764, προκειμένου να μεταφέρεται ο άνθρακας από τα ορυχεία στην πόλη. Το Μάντζεστερ άλλωστε είναι γνωστό ότι ήταν μία από τις πρώτες πόλεις που διέθετε σύστημα καναλιών για τη μεταφορά προϊόντων. Εδώ βρίσκεται και η παλαιότερη αποθήκη καναλιού, η οποία άνοιξε το 1779, την ίδια χρονιά που χτίστηκε και η γνωστή μας ποια “iron bridge”.

Το κανάλι περιστοιχίζουν παλιές αποθήκες, βικτωριανά σπίτια, παλιά εργοστάσια και τμήματα από το παλιό Ρωμαϊκό φρούριο. Οι παλιές αποθήκες σήμερα έχουν ανακαινισθεί και μετατραπεί σε γραφεία, καταστήματα, εστιατόρια και μπαράκια.

Πολλές οι διακλαδώσεις των καναλιών με πεζόδρομους να τρέχουν παράλληλα με τα κανάλια, γεφύρια και πολλά ποταμόπλοια-κατοικίες να στολίζουν την ήδη όμορφη περιοχή.

Παλιά και νέα γεφύρια διασταυρώνονται με επιτυχία. Καινούρια προσθήκη αποτελεί η “Merchant’s bridge”. Η “Merchant’s bridge” χτίστηκε μόλις το 1996 από αρχιτεκτονική εταιρεία εξειδικευμένη στο χτίσιμο γεφυρών. Αυτή η κομψή καμάρα από βαμμένο λευκό ατσάλι είναι στην πραγματικότητα πιο φαρδιά στη μέση παρά στα άκρα, επειδή αναμενόταν ότι οι πεζοί θα ήθελαν να σταματήσουν στη μέση για να απολαύσουν τη θέα. Η γέφυρα έχει κερδίσει σειρά αρχιτεκτονικών βραβείων.

Και δεν φτάνει όλο αυτό το ζόρι που τραβούσα με τις φωτογραφίες, αλλά το «κακό μάτι» στη συνέχεια έκανε το …masterpiece του. Την ώρα που ήμουν πάνω στη Merchant … λίγο το κασκόλ, λίγο τα γυαλιά ηλίου, λίγο τα πρεσβυωπίας, λίγο το κινητό, λίγο το κρύο … κάπου είχα πολλά να διαχειριστώ και έτσι … τα κόκκινα ωραία γυαλιά πρεσβυωπίας μου (που είχα πάρει από τη Δρέσδη το καλοκαίρι) μπλουμ πέσανε μέσα στο κανάλι. Ήττα μεγάλη.
Ευτυχώς που έχω μεγάλο ταλέντο στη φωτογραφία .... αλλιώς πώς θα τραβούσα τις μετέπειτα αριστουργηματικές φωτογραφίες, χωρίς να βλέπω και τόσο καθαρά;

Να κάπου εδώ βρίσκονται τα γυαλάκια μου ...

Βιομηχανικό κτίριο; Σύγχρονο Bauhaus ίσως; Σίγουρα όμως όμορφο. Τόσο απλό και τόσο όμορφο …

Μια κλήση πήρα από τη Lilly ... «που είσαι;»
«Έρχομαι σε λίγο»
«Μόλις φτάσεις κοντά στον Καθεδρικό πάρε τηλέφωνο να βρεθούμε»
Κουτσά στραβά έπρεπε να πάω και στο ως το ραντεβού μας … (ας είναι καλά τα zoom στο χάρτη)

Πέρασα κάτω από γεφύρια …

Διέσχισα την κεντρική Deansgate street …

Πέρασα μέσα και από τις Χριστουγεννιάτικες αγορές …

Και λίγο πριν συναντήσω τα κορίτσια έξω από το θέατρο Royal Exchange ίσα που πρόλαβα να στείλω το στίγμα μου … πάει και η μπαταρία. Μόλις 11:00 το πρωί τέλος. Οι χρονοκαθυστερήσεις φταίγανε και … το κακό μάτι βεβαίως, βεβαίως.
Τα βρήκα τα κορίτσια ή μάλλον … αυτές με βρήκανε. Στο πιο κεντρικό σημείο της πλατείας πήγα και στήθηκα ή για να ακριβολογώ … σκαρφάλωσα και σε ένα μνημείο στο κέντρο της πλατείας προκειμένου να με δουν. Και με βρήκε η Zana, η πιο cool της παρέας. Τυχαίο; Δε νομίζω.
Μετά την επανασύνδεση και για αρκετή ώρα ένιωθα ότι … είχα κάνει κάποια αταξία. Εμ! έφυγα από την παρέα, εμ! Μου έπεσε και η μπαταρία; (λέω εγώ τώρα)

Τα κορίτσια πάλι είχαν πάει βόλτα στο κέντρο του Μάντζεστερ για να δουν Καθεδρικό και Δημαρχείο. Μόνο τον Καθεδρικό είδαν. Το Δημαρχείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης.

Κάναμε μια στάση για street food στη Χριστουγεννιάτικη αγορά, για να φάμε Strudel. Το είδαμε ζεστό ζεστό και το λιμπιστήκαμε. Εγώ πάντως με τη χαρά έμεινα. Καμία σχέση με το … ελληνικό strudel. Ούτε και με το Αυστριακό. Τσάμπα θερμίδες. Δεν τις χάρηκα.

Πήραμε το δρόμο προς το σπίτι μας. Θα παίρναμε το αυτοκίνητο για τη μίνι ημερήσια μας.

Μέχρι να φτάσουμε σπίτι μου φάνηκε … αιώνας. Έχω την αίσθηση ότι κάναμε τα άπειρα ζικ-ζακ, με βήματα αργά και βασανιστικά. Μπορεί να ήταν επειδή βιαζόμουν. Βέβαια πάντα βιάζομαι. Ένιωθα ότι θα νυχτώσει γρήγορα και δεν θα προλάβουμε την ημερήσια μας. Σίγουρα όμως δεν ήταν όλες από την παρέα μου υποστηρίχτριες της εκδρομής που θα ακολουθούσε. Εμένα μου αρκούσε που το ήθελε η Zana, η οδηγός μας. Θα την κάναμε σίγουρα την εκδρομή, απλά το θέμα ήταν το κατά πόσο θα βλέπαμε το Blackpool με το φως της ημέρας.

Κατά τις 2:30 καταφέραμε και φύγαμε ...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 10
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Συνήθως εγώ τα κανονίζω, εγώ ψάχνω, επιλέγω και οργανώνω και ανακοινώνω. Μου είναι πολύ «ξένο» να κάνει κάτι απ’ όλα αυτά κάποιος άλλος.

Εγώ πάντως δεν θα σου έφερνα καμία αντίρρηση στην οργάνωση! Άλλωστε θα έβλεπα ότι θα διάλεγα και εγώ

 

[Grerena]

Εγώ πάντως δεν θα σου έφερνα καμία αντίρρηση στην οργάνωση! Άλλωστε θα έβλεπα ότι θα διάλεγα και εγώ

Χα, χα. Είμαι σίγουρη ότι αν φτιάχναμε πρoγράμματα και εσύ και εγώ για τον ίδιο προορισμό ... ελάχιστα θα διέφεραν μεταξύ τους.

 

[Grerena]

Το ταξίδι για Manchester (& η πρώτη εντύπωση)
Τι ήξερα για το Manchester; Λίγα πράγματα. Ένα πέρασμα στο μοναδικό interrail της “ταξιδιωτικής καριέρας” μου είχα κάνει σε αυτό πριν πολλά χρόνια, στο οποίο είχα δει το (παλιό) γήπεδο του Old Trafford και από τότε σε αυτή τη γνώση και μόνη ανάμνηση της πόλης παρέμεινα. Άντε και να είχα ακούσει κάπου ότι η πόλη να είναι η καρδιά της εργατιάς. Τίποτα άλλο.
Γι’ αυτό και στο άκουσμα της ιδέας του να μείνουμε και τα 5 βράδια στο Manchester έναν μικροπανικό τον έπαθα. «Τι θα κάνουμε 5 μέρες στο Manchester;» Θα πλήξω. Έχει τίποτα; Τι να έχει; Άρχισα να ψάχνω τα δρομολόγια των τρένων και τις ημερήσιες με πρακτορείο για να έχω καβάντζα στο πίσω μέρος του μυαλού μου στην ανάγκη.
Τελικά …
Τα πάντα έχει το Manchester. Και το ποδόσφαιρό του, και τις βιβλιοθήκες του, και τις pub του (και τι pub!), και την gay γειτονιά του και την κινέζικη (από τις λίγες), και τις αγορές του και τα Χριστούγεννά του.
Έχει και το Λίβερπουλ κοντά του. Βέβαια θα προτιμούσα να μοιράζαμε κάπως τις διανυκτερεύσεις ανάμεσα στις δυο πόλεις γιατί το Λίβερπουλ δεν … “παίζεται” (έχει απίστευτο vibe) αλλά δεδομένων των συνθηκών (είπαμε, τέσσερις είμαστε … πολλές) μια χαρά ήταν και το Manchester.

Με easy-jet πετάξαμε. Είχα πολύ καιρό να ταξιδέψω με easy-jet. Μια χαρά ήταν και η πτήση μας. Στην ώρα της έφυγε και μας έβαλαν και καθίσαμε και οι τρεις μαζί, χωρίς extra χρέωση. Όχι σαν τη ryan που μας τα κάνει τα καψόνια της .
Καψόνια μου έκαναν και οι φίλες μου όμως. Η μία ήθελε παράθυρο, η άλλη διάδρομο. Τι μένει για μένα; Η μέση. Εντάξει είπα αλλά με έναν όρο: «Δεν θα μιλάτε, γιατί θέλω να κοιμηθώ» Χα, χα. Έτσι και έγινε. Φτάσαμε και στην ώρα μας, με εμένα φρέσκια – φρέσκια απ’ τον ύπνο (είχαμε και τη φωτογράφιση επανένωσης βλέπετε).

Στις 16:05 ακριβώς με το που κατεβήκαμε από το αεροπλάνο είδαμε την Zana να μας χαιρετάει από μακριά. Ζήσαμε μια κινηματογραφική υποδοχή με χαιρετούρες, φιλιά, αγκαλιές και … selfie. Πάντα ήθελα να το ζήσω αυτό.

Φτάσαμε στο αυτοκίνητο της Zana. Είχαμε και αυτοκίνητο και σοφέρ! Χλιδή δηλαδή ... όχι αστεία!

Τι κι αν είναι toyota aygo; Μια χαρά μας χώρεσε. Όλοι οι καλοί χωράνε. Δεν είναι θέμα όγκου, αλλά καλής … διάθεσης. Χα, χα, χα!!!
Μπήκαμε μέσα όλες μαζί με τα μπαγκάζια μας!!! Να σημειωθεί ότι εγώ είχα μόνο ένα βαλιτσάκι 45x36x20 δηλ. την ελάχιστη επιτρεπόμενη για το “γυμνό” εισιτήριο της easy-jet (100αρικάκι χωρίς βαλίτσα). Το αναφέρω γιατί αυτό το βαλιτσάκι που κουβαλούσα είχε διαστάσεις χειραποσκευής αλλά εμφάνιση … βαλιτσούλας. Αν είχε Instagram θα είχε γίνει viral! Αν είχα κανονική βαλίτσα μπορεί να μη χωράγαμε στο αυτοκίνητο. Τόσο οριακά! Πρέπει να το είπα άπειρες φορές αυτό και παίζει να τους έσπασα και λίγο τα νεύρα.
Ύστερα από τη Νάπολη του περυσινού καλοκαιριού που πήρα για πρώτη φορά μία χειραποσκευή, … είπα να δοκιμάσω να ταξιδέψω με μία και μόνη χειραποσκευή και μέσα στο χειμώνα. Τι να κάνω; Έπρεπε να κατεβάσω λίγο το budget για να μου βγει και η … όπερα.
Όχι, όχι δεν πήγαμε Μιλάνο, μην μπερδεύεστε. Πήγαμε Manchester, αλλά είπαμε είμαστε τέσσερεις και είναι πολλά τα γούστα! Και ανάμεσα στις τέσσερις βρίσκεται και η Diana, που θα μπορούσα να την αποκαλώ και … Τάσο (Δούση), αφού η φιλενάδα μου έχει ανάλογα ταξιδιωτικά γούστα με αυτόν! Πως να ανταποκριθώ εγώ η Grerena που ακολουθώ νοοτροπία … Ευτύχη;
Θα επανέλθω αργότερα στην όπερα.

Ούτε μισή ώρα δεν κάναμε έως να φτάσουμε στο κατάλυμα. Το πως φτάσαμε βέβαια … μόνο η Zana το ξέρει.

Το ανάποδο της υπόθεσης το … βλέπετε ετσι δεν είναι;

Φτάσαμε πάντως αισίως. Για την ακρίβεια πρώτα πήγαμε σε ένα Super Market κοντά στο κατάλυμα για να παραλάβουμε τα κλειδιά του διαμερίσματος σύμφωνα με τις οδηγίες που είχαμε. Πήραμε τα κλειδιά, παρκάραμε στο κοντινότερο υπαίθριο parking και φτάσαμε στο συγκρότημα διαμερισμάτων, που θα μας φιλοξενούσε. Η είσοδος ήταν μοντέρνα και μας προδιέθεσε θετικά.

Το διαμέρισμά μας ήταν μια χαρά. Δύο υπνοδωμάτια, δύο μπάνια και κουζίνα, όλα σε minimal διακόσμηση και μπαλκόνι παρακαλώ. Ότι πρέπει για τις τέσσερεις μας.

Οι δύο από μας βγήκαμε για λίγο στην αγορά για προμήθειες. Πέντε βράδια θα μέναμε και αφού είχαμε και κουζίνα, ένα πρωινό θα το φτιάχναμε. Ψωνίσαμε βέβαια και διάφορα άλλα που έπρεπε να έχει το κατάλυμα, αλλά τι να κάνουμε; Αυτό ήταν το τίμημα για τα δύο μπάνια που είχε. Αυτό από μόνο του ήταν η χλίδα. Κατά τα άλλα δεν είχε ούτε είχε χαρτί υγείας, ούτε απορρυπαντικό για το πλυντήριο, ούτε καφέ, ούτε καν ολοκληρωμένα σερβίτσια. Είχε όμως 2 ολόκληρα φακελάκια τσάι για 4 άτομα για 5 ημέρες! Δεν πειράζει όμως, αφού είχε 2 μπάνια, τα συγχωρούμε όλα.
Μέχρι να ψωνίσουμε και να ετοιμαστούμε (δεν είμαστε και το πλέον ευέλικτο σχήμα) πήγε 8:00 η ώρα.

Οι επιλογές για φαγητό στο Manchester και γενικά για βραδινή έξοδο είναι πολλές, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια.
Για αρχή όμως, πρώτη νύχτα στην πόλη είπαμε να μην το ψάξουμε και πολύ. Θα ξεκινούσαμε με την
κοντινή γειτονιά (και must see) Chinatown της πόλης. Η Diana ειδική των πολιτιστικο-γαστρονομικών
της παρέας διάλεξε να πάμε στο “Teppanyaki”. Το Teppanyaki ήταν … γιαπωνέζικο και καταπληκτικό.

Διασχίσαμε την Oxford Str., περνώντας μπροστά από το εμβληματικό κτίριο του “Kimpton Clocktower” και από το πολύ λαμπερό “Palace Theater”.
Αυτά είναι δύο πολύ χαρακτηριστικά κτίρια στην κεντρική Oxford str., τα οποία αποτελούσαν για μας (στα διάφορα νυχτοπερπατήματά μας) «σημάδι» ότι … φτάνουμε στο σπίτι. Όπου πήγαμε τις επόμενες ημέρες στο Manchester αυτά τα χαρακτηριστικά σημεία βλέπαμε από μακριά και καταλαβαίναμε ότι φτάναμε.

Τελικά με όλο εμβληματικά κτίρια είναι γεμάτη αυτή η πόλη…

Δεν λείπουν και τα κανάλια από το Manchester. Παρακλάδια δύο μάλιστα ποταμών των Mersey και Irvell περνούν μέσα από την πόλη.

Η Chinatown δεν ήταν καθόλου μακριά. Μόλις για 10’ περπατήσαμε για να φτάσουμε στη δεύτερη μεγαλύτερη Chinatown του Ηνωμένου Βασιλείου. Η περιοχή είναι στο κέντρο του Manchester και οριοθετείται από δύο κεντρικούς δρόμους της πόλης, την Mosley str. και την Princess str. και αποτελείται από καμιά 10αριά οικοδομικά τετράγωνα. Οι Faulkner str. και η George str. είναι οι δύο πιο δημοφιλείς δρόμοι της.

Τώρα όμως εμείς δεν είμαστε για βόλτες γιατί … πεινούσαμε.
Χωρίς καθυστερήσεις φτάσαμε ως την George str. και σχεδόν «καρφωτές» μπήκαμε μέσα στο μαγαζί.

Όλως τυχαίως είχε ελεύθερο τραπέζι. Αυτό μάλλον μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη κ$#@-φαρδία, γιατί στο συγκεκριμένο μαγαζί ελεύθερο τραπέζι σημαίνει και ελεύθερος …σεφ. Τα τραπέζια εδώ είχαν το καθένα δική τους … κουζίνα. Είχαν ενσωματωμένη μια συμπαγή μεταλλική επιφάνεια μαγειρέματος (τύπου ταψιού), αντί σχάρας/ψησταριάς & έναν απορροφητήρα!

Φυσικά η κάθε κουζίνα χρειαζόταν και έναν … μάγειρα. Έτσι και εμείς είχαμε τον προσωπικό μας σεφ.

Εμάς μας έτυχε ένας μάγειρας πολύ ευχάριστος, χαρούμενος και αρκετά λογάς! Ψιλή κουβεντούλα πιάσαμε όσο μας μαγείρευε μπρος στα μάτια μας. Ήταν και φαν του τένις. Μιλήσαμε μέχρι και για τον Murray, τον Τσιτσιπά αλλά και τον Παγδατή (που τον θυμήθηκε! Είχε και ολίγον show η όλη προετοιμασία με φωτιές, ζέστη και επιφωνήματα και … το φαγητό; Από τα νοστιμότερα ασιατικά που έχω φάει ποτέ.

Ήπιαμε και το σάκε μας, φάγαμε και τα χτένια μας, φάγαμε και την πάπια μας, το περιβάλλον ήταν τέλειο και η διάθεση μας ήταν στα ύψη. Βρισκόμασταν στην Chinatown του Manchester τέσσερις φίλες απ’ τα παλιά και ήταν σαν … να μην πέρασε μια μέρα.

Και τα άλλα τραπέζια «δούλευαν» συνέχεια. Κάθε τρεις και λίγο «έσκαγε» και μια φωτιά δίπλα μας.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή που φάγαμε πίστευα ότι Teppanyaki ήταν το όνομα του μαγαζιού. Αργότερα κατάλαβα ότι ο όρος Teppanyaki είναι το είδος ιαπωνικής κουζίνας, που χρησιμοποιεί μια σιδερένια σχάρα για να μαγειρεύει φαγητό.

Όταν πια βγήκαμε έξω παρόλο που ήταν ψιλοαργά είδαμε αρκετή κίνηση στη γειτονιά. Ήταν Παρασκευόβραδο και μάλλον η σωστή ώρα, αφού η George str. «έσφυζε» από κόσμο. Ουρά είχε για το διπλανό karaoke και παρέες για bachelor-party περίμεναν για το κινέζικο “Jade City” και για το δικό μας το Teppanyaki!

Εγώ άρχισα να ψάχνω την χαρακτηριστική αψίδα που έχουν συνήθως οι απανταχού της γης Chinatowns, με τη βοήθεια του χάρτη. Είχα φτάσει κοντά της, θα έπρεπε να είναι μπροστά μου, αλλά εγώ δεν την … έβλεπα! Είχαμε πλησιάσει βλέπετε από λάθος γωνία, η οποία ήταν αφώτιστη και να βλέπω το ανθρωπάκι μου (το στίγμα μου δηλαδή) στο χάρτη να είναι πάνω στο αστεράκι (την αψίδα δηλαδή), αλλά να μη βλέπω τίποτα στο live. Απίστευτο! Ώσπου λύθηκε το μυστήριο. Να τη η αψίδα! Τελικά ήταν μπρος στα μάτια μου. Ήταν πολύ εντυπωσιακή και αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να πω για αυτήν.

ΔΕΝ περπατήσαμε στα στενά της Chinatown.
Πριν δεν μπορέσαμε γιατί πεινάγαμε, τώρα δεν μπορούμε γιατί είναι αργά.
«Θα ξαναέρθουμε», με καθησύχασαν. «Είναι κοντά μας άλλωστε»

Πολύ μου άρεσε η Κινέζικη γειτονιά του Manchester...

Δέκα λεπτά περπάτημα είχαμε ως το σπίτι μας, δηλ. περίπου 0,6 μίλια (μιλάμε με Αγγλικούς όρους, έτσι για μπαίνουμε στο κλίμα).
Σύντομα φτάσαμε στα δυο ορόσημα, θέατρο και “Kimpton Clocktower”...

... με προσοχή πάντα ... “Look right” !!! (Πως να το συνηθίσω αυτό; )

Περάσαμε και από Underground σημεία (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά )

Και φτάσαμε στο σπίτι μας (τα 5 σερί βράδια του έδωσαν τον τίτλο "σπίτι").
Αυτό στο βάθος είναι που μοιάζει με ουρανοξύστη, πίσω από το εργοστάσιο. Άλλη ώρα θα σας πω λεπτομέρειες γι’ αυτά.

Αυτά τα πολλά για σήμερα. Για πρώτη μέρα (και νύχτα κυρίως) ήταν πολύ καλά.

.................... .... post ............................

 

[Grerena]

Liverpool (St. George Quarter & Cavern Club)
Το Αμβούργο των Beatles πίστευα ότι θα συναντούσα πρώτο μιας και το είχα βάλει στόχο εδώ και καιρό, αλλά το Λίβερπουλ των Beatles τελικά μου προέκυψε.

Η σημερινή ημέρα ήταν η μόνη ξεκάθαρη του προγράμματος μας. Σίγουρη και αμετακίνητη στο πρόγραμμα. Θα πηγαίναμε στο Λίβερπουλ. Πόλη που απείχε μόλις 35 μίλια από το Manchester και που σήμερα ημέρα Σάββατο είχαμε κλείσει να πάμε να παρακολουθήσουμε το βράδυ … όπερα.
Ναι, καλά διαβάσατε. Όπερα στο Λίβερπουλ! Τς, τς δηλ. άβυσσος … η ψυχή! Ίσως θα έπρεπε να πάμε για όπερα στο Μιλάνο ή στη Βενετία, άντε στη Νάπολη. Ε! όχι δα! Αυτό θα ήταν αναμενόμενο. Εμείς θα πάμε όπερα στο Λίβερπουλ. Βέβαια όταν τόλμησα δειλά δειλά να πω ότι εδώ συνήθως το Must είναι να πάμε να δούμε αγώνα γύρισαν και οι τρεις φιλενάδες μου και με ρώτησαν: «Τι αγώνα;» Δηλαδή … δεν ήταν προφανές! Έπρεπε να διευκρινίσω: «Ποδόσφαιρο». Με την ερώτηση αυτή κατάλαβα ότι θα χρειαζόταν πολύς …αγώνας για να τις πείσω να πάμε ένα γήπεδο. Βέβαια δεν χρειάστηκε να τον κάνω γιατί διαλέξαμε να πάμε Λίβερπουλ την εποχή του μουντιάλ. Έλειπαν τα παιδιά στο Κατάρ. «Κίνησε ο Εβραίος να πάει στο παζάρι και ήταν ημέρα Σάββατο».
Ε! Καλά. Δεν πειράζει. Θα μπορούσαμε να πάμε μια pub το βράδυ. Στο Λίβερπουλ είμαστε.
Τελικά σας είπα; Διαλέξαμε να πάμε στην Όπερα.

Καλό θα ήταν να φεύγαμε το πρωί νωρίτερα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανα (σηκώθηκα πρώτη, ετοίμασα πρωινό με ομελέτες (είπαμε … είμαι οπαδός Ευτύχη), ετοιμάστηκα για να δώσω το καλό παράδειγμα) και παρά τα 2 μπάνια που διαθέταμε (!!!) κατά τις 11: 00 καταφέραμε να είμαστε στην πόρτα έτοιμες για να φύγουμε.

Στη συνέχεια είχαμε μια σοβαρή έκπληξη/απογοήτευση, όταν πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο. Όχι μόνο μας είχαν γράψει για παρκάρισμα (παρόλο που είχαμε πληρώσει με εμφανέστατη απόδειξη στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου) αλλά μας είχαν διαρρήξει και κλέψει το gps του αυτοκινήτου. Ήττα για .. πρώτη ημέρα. Ψαχτήκαμε για λίγο αναρωτώμενες τι στο (#$%@#*) κάναμε λάθος και μετά μη μπορώντας να κάνουμε και τίποτα φύγαμε για Λίβερπουλ.

Μία ωρίτσα αργότερα (κατά τις 12:00) μπήκαμε στην πόλη...

Φτάσαμε και παρκάραμε σε ανοιχτό μεν αλλά φυλασσόμενο parking κοντά στην όπερα, στην οποία θα καταλήγαμε το βράδυ ύστερα από το ολοήμερο (λέμε τώρα) tour. Στην ουσία το «ολοήμερο» είχε μετουσιωθεί σε 6ωρο tour. Εντάξει … δεδομένου ότι σε μουσεία δεν θα μπαίναμε και ο καιρός δεν σήκωνε βαρκάδα στο λιμάνι, οπότε θεωρητικά το 6ωρο μας έφτανε, για τα στοιχειώδη.
Με το που κατεβήκαμε τη Lord Nelson str. «πέσαμε» πάνω στη St. George Quarter.

Είναι μια συνοικία/μνημείο με πλήθος αρχιτεκτονικών αριστουργημάτων της Βικτωριανής εποχής.
Το «Παγκόσμιο μουσείο», η “Walker art Gallery” (με Rembrant, Rubens, Turner, Monet), η Κεντρική Βιβλιοθήκη, το “St. George Concert Hall”, το “Empire Theatre” που θα πηγαίναμε το βράδυ κ.α.

Ανάμεσα σε όλα αυτά τα εντυπωσιακά κτίρια εκτείνεται η Χριστουγεννιάτικη αγορά του Λίβερπουλ.

Δεν χωράνε όλα αυτά στο εξάωρο πρόγραμμα.
Εμένα όμως τα μάτια μου γούρλωσαν παρουσία όλων των παραπάνω και πολύ σύντομα εκδήλωσα το ενδιαφέρον μου να κάνω τα γνωστά … χιλιάδες πράγματα που θέλω να κάνω συνήθως στα ταξίδια, που θέλω να τα δω … όλα. Ή μάλλον θα το πω διαφορετικά: θέλω να εκμεταλλευτώ και το τελευταίο διαθέσιμο λεπτό προς όφελος των αξιοθεάτων. Ή ακόμα μπορώ να το πω και αλλιώς; πιστεύω ότι … όλα χωράνε και τα πάντα είναι θέμα διάθεσης. Κάτι που δεν … πιστεύουν οι φίλες μου.
Έτσι επήλθε ο πρώτος … χωρισμός.
«Θα πεταχτώ μια βολτίτσα έως τη βιβλιοθήκη όσο εσείς κάνετε μια βόλτα στην αγορά. Ραντεβού σε μισή ώρα ακριβώς εδώ, στην είσοδο της αγοράς». Τώρα υπήρχε δεν υπήρχε δυσαρέσκεια σε αυτήν μου την απόφαση για να είμαι ειλικρινής έκανα ότι δεν την κατάλαβα και έφυγα με γοργό βήμα για να χαρώ το μισάωρο μόνη μου όπως ήθελα.

Το οποίο και χάρηκα. Τώρα θα μου πείτε ότι αυτό θα έλεγα για να υποστηρίξω την ορθότητα της αποσκίρτησης από την ομάδα, αλλά μπορείτε να δείτε και μόνοι σας μέσα από τις φωτογραφίες μου
.

Βλέποντας την Κεντρική Βιβλιοθήκη του Λίβερπουλ απ’ έξω, ένα κτίριο με ημικυκλική πρόσοψη και Κορινθιακούς κίονες περιμένεις να δεις ένα ανάλογο (κλασικό στυλ) και μέσα.

Περπατάς τον γρανιτένιο διάδρομο έως την είσοδο, ο οποίος έχει χαραγμένους τίτλους κλασικών λογοτεχνικών έργων και μετά περιμένεις να δεις κάτι που να αρμόζει στο 1860, έτος που κτίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιοθήκης.
Αντ’ αυτού βλέπεις το εξής … αποσβολωτικό!

Ένα κεντρικό αίθριο με μια σειρά από ορόφους ενιαίας διαρρύθμισης, το οποίο αίθριο ολοκληρώνεται με έναν γυάλινο θόλο στην κορυφή.

Όλοι οι όροφοι είναι εφοδιασμένοι με μοντέρνα γραφεία με υπολογιστές, που βλέπουν προς το αίθριο, με σκάλες περιμετρικές και εγκάρσιες και βέβαια βιβλιοθήκες, φως και ησυχία για … διάβασμα.

Ανέβηκα σε ότι σκάλα έβρισκα στο διάβα μου χαζεύοντας και βγάζοντας φωτογραφίες όσο πιο διακριτικά μπορούσα.

Η βιβλιοθήκη έχει και άλλες αίθουσες όπως το επονομαζόμενο αναγνωστήριο Picton, στο οποίο και μπήκα.

Πρόκειται για μία τεράστια κυκλική αίθουσα, η οποία όπως και να το κάνουμε έχει μια αίσθηση χλιδής άλλης εποχής. Ο δε σχεδιασμός της αίθουσας, τα μπαλκόνια, τα κιγκλιδώματα, οι λεπτομέρειες είναι όλα άξια θαυμασμού. Απ’ ότι διάβασα η βιβλιοθήκη έχει και άλλες αίθουσες, όπως την αίθουσα Hornby και την Oak room, που διαθέτουν σπάνια βιβλία και εκτεταμένες συλλογές μεγάλης αξίας, τις οποίες όμως … πως να “χωρέσω” στο μισάωρο που διέθετα;

Είδα και τη θέα από την ταράτσα της Βιβλιοθήκης. Όπως είδα και το Χριστουγεννιάτικο Λίβερπουλ από ψηλά...

Στην ώρα μου γύρισα στο ραντεβού μας, στην καρδιά της Χριστουγεννιάτικης αγοράς...

Κρίμα που δεν ήρθαν μαζί μου τα κορίτσια. Δεν τους μετέφερα τον ενθουσιασμό μου (για να μη ζηλέψουν) αλλά τους έδειξα φωτογραφίες. Το ίδιο ήταν!

Κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης…

Περάσαμε από κλασικούς εμπορικούς πεζόδρομους, που συνήθως όλες οι πόλεις διαθέτουν...

Ώσπου φτάσαμε στο παλαιό, γνωστό, διάσημο, μοδάτο κέντρο και γειτονιά του “Cavern Club”.
To Cavern Club θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα club στον κόσμο. Από την ίδρυσή του (το 1957) ευδοκιμεί σαν χώρος σύγχρονης Βρετανικής μουσικής καλύπτοντας όλα τα είδη της ξεκινώντας από iazz bar συνεχίζοντας ως κέντρο του Rock&roll, για να θεωρείται σήμερα βασικό στοιχείο της κουλτούρας και της ιστορίας του Λίβερπουλ. Γύρω από αυτό έχει «χτιστεί» ένας μεγάλος αριθμός από bars, pubs και μουσικές σκηνές δημιουργώντας έτσι μια «μουσική» γειτονιά.
Ok. Που να πρωτοκοιτάξω; Είχα διάφορα και πολλά αστεράκια στο χάρτη μου. Τι να πρωτοκάνω; Να κυνηγήσω τα αστεράκια μου, να βγάζω φωτογραφίες; selfie; να έχω το νου μου να μη χάσω την προπορευόμενη παρέα μου, που τα προσπερνούσε όλα σαν να μην υπάρχουν;
-«Grerena, από δω πάμε».
-«Προχωρήστε και θα σας προλάβω».
Ήθελα να βγάλω και τις φωτογραφίες μου. Οι φιλενάδες μου από την άλλη δεν ήταν και πολύ φίλες με τη … φωτογραφία. Μεγάλο χάσμα ανάμεσά μας, το οποίο προσπαθούσε κάπως να το γεφυρώσει η Lilly. Όταν οι δυο (Diana & Zana) προχωρούσαν μπροστά αναζητώντας cafe και εγώ ξέμενα πίσω αναζητώντας πλάνα, η Lilly έμενε στη μέση προσπαθώντας να μη χάσει από το οπτικό της πεδίο καμιά από τις τρεις.

Σε μια από τις μικρές μοναχικές εξορμήσεις μου σε ένα δρομάκι είδα και φιγούρα της Eleonor Rigby. Πρόκειται για ένα παγκάκι της οδού Stanley που είναι αφιερωμένο σε «όλους τους μοναχικούς ανθρώπους» του Λίβερπουλ. «All The Lonely People»

Το άγαλμα-παγκάκι είναι ένας φόρος τιμής στο επιτυχημένο τραγούδι των Beatles «Eleanor
Rigby», που κυκλοφόρησε το 1966 και ήταν Νο.1 επιτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η Eleanor Rigby των Beatles είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, αν και μια γυναίκα με το ίδιο όνομα έχει ταφεί στο St Peter church στο προάστιο Woolton του Λίβερπουλ. Η «πραγματική» Eleanor Rigby πέθανε το 1939 και ο τάφος της έχει γίνει πόλος έλξης για πολλούς θαυμαστές των Beatles που επισκέπτονται την πόλη.
Σε αυτή μου την επίσκεψη με ακολούθησε και η Diana αφού κατάλαβε ότι «όποιος θέλει οπίσω μου ελθεί» και δεν θα χάσει! Χα, χα, χα.

Και φθάσαμε και στη Matthew street!

Και τι είναι η Matthew street; Είναι ο διασημότερος δρόμος του Λίβερπουλ, γιατί αποτελεί τον καλύτερο δρόμο για νυχτερινή ζωή και ειδικότερα για ζωντανή μουσική. Ο πιο διάσημος χώρος σε αυτό το στενό (γιατί η Matthew είναι στενάκι) είναι αναμφίβολα το Cavern Club, το bar το οποίο είναι σχεδόν ταυτόσημο με τους Beatles.
Ο John Lenon, o Paul McCartney και ο George Harrison έπαιξαν εδώ με άλλα συγκροτήματα πριν σχηματίσουν τους Beatles. To Club φιλοξένησε την πρώτη εμφάνιση των Beatles στις 9 Φεβρουαρίου του 1961 και έκτοτε πολλές άλλες εμφανίσεις τους μέσα στη δεκαετία του 1960.

Και τι δεν έχει Matthew street. Εκτός από το Cavern club, το Cavern restaurant, το Cavern hair boutique, το Wall of Fame, το μουσείο των Beatles, μαγαζιά και πολλά άλλα bars, που και αυτά πήραν πολύ από τη λάμψη του Cavern, το σημαντικότερο είναι η .. party διάθεση που είχαν όλοι οι θαμώνες, περαστικοί, τουρίστες και ντόπιοι.

Τέτοιο κέφι μέρα μεσημέρι δεν έχω ξαναδεί σε άλλο μέρος. Bars με Rοck, Disco και pop μουσική και γενικά με ότι κατά καιρούς έχει παράξει η πόλη και η χώρα γενικότερα, ακούγονταν σε όλο το δρόμο. Υπήρχε κόσμος που χόρευε μέσα στα bar, at this time!!! Ήταν μόλις 1:00 το μεσημέρι! Στο Cavern club είχε … ουρά για να μπουν μέσα. Είχε κίνηση και κόσμο λες και ήταν 10:00 το βράδυ και μάλιστα σε μια μέρα που έβρεχε και έκανε και κρύο. Απίστευτος δρόμος!

Όμορφα bars, γκράφιτι, πόστερ των Beatles, μουσικές και γενικά υπήρχε μια καταπληκτική ατμόσφαιρα...

Και ο … John Lennon σε ια γωνία στεκόταν και παρατηρούσε…

Ίσως θα προτιμούσα να πάμε σε ένα από τα μπαράκια της Matthew, είτε στο “The Grapes” με το jubox του, που εκείνη την ώρα χόρευαν Bee Gees, είτε στο “Legends Sports Bar” με τις οθόνες του να δούμε γιατί όχι; ποδόσφαιρο. Σε καιρό Μουντιάλ είμαστε, και είμαστε στο Liverpool!

Η παρέα όμως ήθελε καφεδάκι.
Ύστερα από αρκετές γυροβολιές και μερικές λάθος απόπειρες εύρεσης καφενείου (που να το βρούμε το καφέ μέσα στην pubο-γειτονιά τελικά καταλήξαμε να καθίσουμε στο “Strawberry Fields”, το παράθυρο του οποίου «έβλεπε» την Eleonor!

Έτσι, ήπιαμε ένα καφεδάκι παρέα με τον John Lenon και την Eleonor, στο “Strawberry Fields” (γνωστό τραγούδι των Beatles)...

Σαν να είσαι σε θεματικό πάρκο με θέμα: "Beatles"
Αν διακτινιστείς ξαφνικά στο κέντρο της πόλης χωρίς να ξέρεις που είσαι με την τόση έντονη την παρουσία παντού των "σκαθαριών", δεν μπορείς να πεις τίποτα άλλο από το: «Στο Λίβερπουλ είμαι».

Μετά λοιπόν το καφεδάκι και το γλυκό μας πήραμε το δρόμο προς τη θάλασσα...

…………………………….. post …………………………………..

 

[psilos3]

Μ΄ έπιασε ρίγος συγκίνησης με το σημείο της Eleanor Rigby (τι τραγουδάρα αλήθεια) και μου αρέσουν πολύ οι εικόνες από το Liverpool. Ίσως έδωσες ακόμα μια ιδέα...
Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!

 

[evaT]

Απολαυστική η διήγησή σου, είναι ένα μικρό απωθημένο η βόλτα προς Λίβερπουλ. Θέλω να δω το 'Ανφιλντ έστω απέξω, και να ακούσω υπέροχη Brit Rock στις pub, δυστυχώς ούτε οι δικές μου οι φίλες σετάρονται με αυτό το σκηνικό, μάλλον θα πρέπει να το κάνω με άλλη παρέα.

 

[turms]

εμενα με έπιασε τρελή nostalgia με αυτά που βλέπω....ειδικά το Manchester
Σε εκείνο τον σταθμό έπρεπε να πάρω κάπου 25 χρονια πριν μια απόφαση ζωής...
τέλος πάντων. Εύχομαι να έχει πολύ φωτογραφικό υλικό ακόμα

Αλλα στις βράδυνες φωτό δεν είδα αγγλιδουλες να κυκλοφορούνε χειμωνιάτικα με mini χωρίς καλσόν, k από πάνω με ένα αμάνικο....αλλάξανε τα πράγματα k εκεί? πάνε τα 90s ???

 

[Grerena]

Απολαυστική η διήγησή σου

Ευχαριστωωωωωώ!

ένα μικρό απωθημένο η βόλτα προς Λίβερπουλ. Θέλω να δω το 'Ανφιλντ έστω απέξω, και να ακούσω υπέροχη Brit Rock στις pub, δυστυχώς ούτε οι δικές μου οι φίλες σετάρονται με αυτό το σκηνικό, μάλλον θα πρέπει να το κάνω με άλλη παρέα.

Εγώ παραλίγο να δω το Άνφιλντ πριν πολλά πολλά χρόνια, τότε που έκανα το μοναδικό interrail της ζωής μου. Στο ίδιο ταξίδι είχα δει το Old Trafford στο Manchester και όταν ήρθε η ώρα του Λίβερπουλ έπρεπε να διαλέξω: ή Anfield θα έβλεπα ή την αποβάθρα Royal Albert και προτίμησα το δεύτερο. Είναι βέβαια τόσα πολλά τα χρόνια που πέρασαν που και την αποβάθρα που είδα ξανά στο τωρινό ταξίδι ήταν σαν να την είδα πρώτη φορά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πειράζει που δεν πήγαμε γήπεδο. Κάποια στιγμή θα πάω με «σεταρισμένη» παρέα (που λες και εσύ) για να το ευχαριστηθώ περισσότερο.

Μ΄ έπιασε ρίγος συγκίνησης με το σημείο της Eleanor Rigby (τι τραγουδάρα αλήθεια)

Το καλύτερο τραγούδι τους για μένα. Και βέβαια το γεγονός ότι έχει αποδοθεί ένας ιδιαίτερος φόρος τιμής στο συγκεκριμένο τραγούδι με το γλυπτό αυτό, εγώ το βρίσκω πολύ ... ρομαντικό. Ο δημιουργός της "Eleonor" Tommy Steel είναι τραγουδιστής (και γλύπτης) και εργάστηκε αφιλοκερδώς για το συγκεκριμένο έργο.

μου αρέσουν πολύ οι εικόνες από το Liverpool.

Το Λίβερπουλ είναι πιο όμορφο απ’ ότι δείχνουν οι φωτογραφίες μου.

εμενα με έπιασε τρελή nostalgia με αυτά που βλέπω....ειδικά το Manchester
Σε εκείνο τον σταθμό έπρεπε να πάρω κάπου 25 χρονια πριν μια απόφαση ζωής...
τέλος πάντων. Εύχομαι να έχει πολύ φωτογραφικό υλικό ακόμα

Έχει υλικό, πως δεν έχει. Και μάλιστα έχω και πρόβλημα επιλογής φωτογραφιών γιατί μου αρέσουν όλες και δεν ξέρω ποια να πρωτο-ανεβάσω. Πάρε και μία προκαταβολή για τη Nostalgia σου, γιατί τα περί Manchester κεφάλαια είναι αρκετά αργότερα.

Αλλα στις βράδυνες φωτό δεν είδα αγγλιδουλες να κυκλοφορούνε χειμωνιάτικα με mini χωρίς καλσόν, k από πάνω με ένα αμάνικο....αλλάξανε τα πράγματα k εκεί? πάνε τα 90s ???

Μπαα! Στα 90s έμειναν. Η εμφάνισή τους ήταν ένα από τα βασικά θέματα συζήτησής μας. Εμείς φορούσαμε καλσόν μέσα απ’ το παντελόνι και αυτές…. όπως τις περιγράφεις ακριβώς. Πως γίνεται; Άλλο DNA υποθέτω.
Δυστυχώς … δεν έχω φωτογραφίες με τις ξε- κάλτσωτες, γιατί είχα μεγάλη λογοκρισία από την παρέα μου. Δεν με άφηναν να βγάζω φωτογραφίες γιατί δεν ήμουν λέει … διακριτική.

 

[paefstra]

[QUOTE="Grerena, post: 927874, member: 1262}

Μπαα! Στα 90s έμειναν. Η εμφάνισή τους ήταν ένα από τα βασικά θέματα συζήτησής μας. Εμείς φορούσαμε καλσόν μέσα απ’ το παντελόνι και αυτές…. όπως τις περιγράφεις ακριβώς. Πως γίνεται; Άλλο DNA υποθέτω.
Δυστυχώς … δεν έχω φωτογραφίες με τις ξε- κάλτσωτες, γιατί είχα μεγάλη λογοκρισία από την παρέα μου. Δεν με άφηναν να βγάζω φωτογραφίες γιατί δεν ήμουν λέει … διακριτική.
[/QUOTE]
Τα ρουχα τους σε ολη τη σχολικη ηλικια ειναι πουκαμισο με κοντο μανικι και τα κοριτσια φουστα με ψηλη καλτσα.
Τους μενει συνηθεια να ψιλοκρυωνουν.
Το βραδυ στα κλαμπ τα κοριτσια δεν κουβαλανε πανωφορι για να μην πληρωνουν τη γκαρνταρομπα.

 

[turms]

DNA + πολύ alkohol ίσως ??? δεν ξέρω.

Σκέψου ακόμα k στην Γερμανία ήταν θέμα πριν κάποια χρονια , k είχανε σκηνές από το Newcastle...
έριχνε χιονόνερο με -2 k αυτές κυκλοφορούσαν έτσι χύμα έξω...
μάλιστα κάνανε k πρόταση (πονηρή) στον κάμεραμαν του RTL για να τους δώσει την κουβέρτα που σκέπαζε την κάμερα.

 

[Grerena]

Liverpool (Λιμάνι, Royal Albert Dock & Empire Theatre)
Στην προκυμαία του Λίβερπουλ, στο παραλιακό του … μέτωπο βρίσκονται οι “3 Graces”.
Είναι τρία μεγαλοπρεπή κτίρια που από τις αρχές του 1900 συμβολίζουν το διεθνές κύρος του Liverpool και αποτελούν το έμβλημα της εμπορικής του ικανότητας. Τα τρία κτίρια είναι τα “Royal Liver Building”, “Cunard Building” και “Port of Liverpool Building”. Η εικόνα τους ορίζουν έναν από τους πιο αναγνωρισμένους ορίζοντες στον κόσμο. Το παραλιακό μέτωπο του Liverpool.

Το όνομα “3 Graces” είναι εμπνευσμένο από τις μυθολογικές Ελληνίδες … τρεις Χάριτες! Τις θεές της γοητείας, της ομορφιάς και της δημιουργικότητας.

Από το 2015 το landmark των τριών κτιρίων συνοδεύουν και ... τέσσερα "σκαθάρια"...

Ένα υπερμεγέθες μπρούτζινο άγαλμα των Beatles «έφτασε» στην προκυμαία του Λίβερπουλ τον Δεκέμβριο του 2015, στην επέτειο δηλαδή των 50 χρόνων από την τελευταία συναυλία του συγκροτήματος στο Liverpool Empire Theatre.
Ααα! Γι’ αυτό θα πάμε το βράδυ στο Empire Theatre. Για να δούμε που έπαιξαν οι Beatles για τελευταία φορά. Τι νομίζετε; Για την όπερα θα πάμε;

Οι «Beatles περπατώντας στο δρόμο», όπως εικονίζονται στο εξώφυλλο του «On Air - Live At The BBC Volume 2», ενός συλλογικού άλμπουμ του 2013 ήταν η έμπνευση για αυτό το τόσο “ζωντανό” άγαλμα, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Cavern Club!

Οι “Beatles Pier Head” ήταν ένα από τα highlight της παραλιακής βόλτας. Ήδη από μακριά έβλεπες ένα μικρό “χαμούλη” από κόσμο γύρω του...

Σειρά έπρεπε να πάρουμε για να βγάλουμε μια φωτογραφία μαζί με του Beatles. Αλλά άξιζε τον κόπο:

Πολύ μου άρεσε αυτή η φωτογραφία (όταν δεν είναι θολή ).
Τέσσερις αυτοί, τέσσερις και εμείς.

Φτάσαμε στην παραλία. Εδώ καταλαβαίνεις ότι η πόλη είναι λιμάνι. Μύριζε θάλασσα. Βέβαια μύριζε μανιασμένη θάλασσα. Λυσσομανούσε ο αέρας σήμερα και έκανε και ψωφόκρυο. Οι γλάροι βγήκαν στη …στεριά. Η παραλία του Λίβερπουλ δεν είναι ακριβώς … θαλασσινή, αλλά ποταμίσια. Βρίσκεται πάνω στην εκβολή του ποταμού Mersey σε μικρή απόσταση από την έξοδο του ποταμού στην Ιρλανδική θάλασσα. Άμα εδώ στο ποτάμι έχει τόσο αέρα και κρύο φαντάζομαι τι θα γίνεται πιο μέσα στη θάλασσα.

Αλλά θεωρητικά δεν γίνεται να έρθεις στο Λίβερπουλ και να μην κάνεις τη βόλτα πλάι στον Mersey ποταμό. Για βαρκάδα όμως σήμερα… ούτε λόγος. Δεν είναι ότι δεν θέλαμε, ήταν ότι δεν έπλεε τίποτα! Ε! Δεν πειράζει, τουλάχιστον δεν έχω την σκασίλα ότι δεν προλάβαμε. Δεν πήραμε το ferry γιατί δεν είχε ferry σήμερα λόγω καιρού. Τι ferry; Εδώ δεν είχε άνθρωπο, πλεούμενο θα είχε; Βασικά ο καιρός ήταν … ένα βήμα πριν ξεσπάσει τυφώνας.

Τι οι ομπρέλες να γυρνάνε ανάποδα, τι οι σταγόνες να καλύπτουν το φακό της μηχανής, εμείς … εκεί … πιστές τουρίστριες, να κάνουμε βόλτα δίπλα στο Mersey και να φωτογραφίζουμε (πιο πολύ … εγώ )

Στο Μουσείο του Λίβερπουλ που βρέθηκε στο διάβα μας ήταν μια όαση για μας. Μπήκαμε για λίγο μέσα για να πάρουμε μια δόση … ζέστης. Επί τη ευκαιρία ψωνίσαμε τα σουβενίρ μας από το μαγαζάκι του. Για μένα είναι must και το μουσείο αλλά ήθελε χαλαρά ένα 3ωρο.

Ένα «ανοιχτό» ναυτικό μουσείο είναι μεγάλο μέρος της αποβάθρας του Λίβερπουλ, το οποίο σηκώνει πολύ χρόνο για χάζεμα, αλλά ίσως μια άλλη φορά, γιατί τώρα το κρύο δεν μας άφηνε.

Είχε φτάσει η ώρα να πάμε στην περίφημη αποβάθρα του Λίβερπουλ “Royal Albert Docks”.

Πρόκειται για μια εμβληματική αποβάθρα με πρώην αποθήκες, οι οποίες τώρα έχουν μετατραπεί σε μουσεία, γκαλερί και όμορφα μαγαζιά.

Το “Royal Albert Dock” άνοιξε επίσημα το 1846 και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του κόσμου την εποχή που η Αγγλία ήταν μεγάλη αυτοκρατορία. Ο σχεδιασμός και η κατασκευή του λιμανιού θεωρήθηκε επαναστατικός για την εποχή του, για πολλούς λόγους. Κατασκευάστηκε από χυτοσίδηρο, τούβλο και πέτρα, χωρίς δομικό ξύλο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έτσι το πρώτο μη εύφλεκτο σύστημα αποθήκης στον κόσμο. Η φορτοεκφόρτωση των εμπορευμάτων από τα πλοία προς και από τις αποθήκες γινόταν απευθείας με χρήση του πρώτου (στο είδος του) στον κόσμο υδραυλικού συστήματος μεταφοράς εμπορευμάτων. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Dock Albert χρησίμευσε και ως βάση για τον Βρετανικό Στόλο.
Η ταχεία ανάπτυξη όμως της ναυτιλιακής τεχνολογίας και ο ανταγωνισμός από πολλά νεότερα λιμάνια του Ηνωμένου Βασιλείου οδήγησαν στο κλείσιμο του λιμανιού του 1972.

Σήμερα το Albert Dock αποτελεί την καρδιά της τουριστικής ζωής της πόλης και ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ήταν υπέροχα. Δεν ξέρω τι μου αρέσει πιο πολύ. Το ότι είναι λιμάνι; Το ότι είναι παλιό λιμάνι; Το ότι είναι Αγγλικό παλιό λιμάνι; Το κόκκινο τούβλο των κτιρίων του; Η αύρα του; Η ιστορία του; 15 βόλτες κάναμε γύρω γύρω περπατώντας απ’ άκρη σ’ άκρη την κάθε γωνιά.

Βλέπαμε παντού στοιχεία του παλιού λιμανιού, τα οποία ήταν διατηρημένα σε άψογη κατάσταση. Αποθήκες-κελάρια, γερανούς, αντλιοστάσια και πύργους…

Το Royal Albert Dock φιλοξενεί και πολλά ενδιαφέροντα μουσεία που όρεξη να έχεις και χρόνο …
"Tate", "Beatles Story", "Maritime"...

Στην πρώτη γυροβολιά χαζεύαμε τα μουσεία και τα εμπορικά, στη δεύτερη βγάζαμε φωτογραφίες ψάχνοντας τα καλύτερα πλάνα και στην τρίτη αρχίζαμε να κοιτάμε που να καθίσουμε για φαγητό. Ήταν δύσκολο να βρεις. Το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο και όλα ήθελαν κράτηση γιατί ήταν και Σάββατο βράδυ. Μερικά είχαν και τραπεζάκια έξω, αλλά αυτά δεν «έπαιζαν» για μας.

Νομίζω ότι δεν αφήσαμε σπιθαμή της αποβάθρας που να μην την «πατήσαμε».

Πολύ στενοχωρήθηκα που το πειρατικό “The Smugglers cove” δεν είχε τραπέζι. Μετά τις 5:00 θα έχει, μας είπαν. Η διακόσμηση ήταν καταπληκτική. Η μόνη παραφωνία στην όλη εικόνα ήταν οι … θαμώνες με το αταίριαστο με το περιβάλλον ... dress code τους.

Το απόλυτο must ήταν η “Pumproom”, αλλά ούτε όρθιοι δεν θα τα καταφέρναμε να πιούμε καμιά μπύρα από τον άπειρο κόσμο που είχε μέσα.

Τελικά καθίσαμε στο “What’s Cooking”. Αμερικάνικο το στυλάκι. Φάγαμε gourmet … χάμπουργκερ. Ωραιότατο ήταν.

Στις αποβάθρες μας έπιασε η νύχτα. Συνολικά στις αποβάθρες ήδη είχαμε κλείσει ένα τρίωρο. Είχαμε «φάει» τις 3 από τις 6 ώρες που είχαμε στη διάθεσή μας στην πόλη (χωρίς την όπερα).
Εδώ στις Χριστουγεννιάτικα στολισμένες αποβάθρες του Αλβέρτου νομίζω ότι είδα την ομορφότερη εικόνα του ταξιδιού …

με ορατές και τις "3 Graces" στο βάθος.

Το Λίβερπουλ χαρακτηρίστηκε μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco το 2004. Εντάχθηκε στον κατάλογο κληρονομιάς για το ρόλο του ως ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια του κόσμου κατά τον 18ο & 19ο αι. και για την αρχιτεκτονική του ομορφιά. To 2021 η Επιτροπή της Unesco το αφαίρεσε από τον κατάλογο των μνημείων εκτιμώντας ότι οι νέες προσθήκες-κατασκευές του λιμανιού είναι επιζήμιες για την αυθεντικότητα και ακεραιότητα του χώρου.

Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι στο Λίβερπουλ και δεν το «πετυχαίνω» στην Unesco. Ήρθα μία φορά πριν μπει στη λίστα της Unesco και μία αφού ... είχε βγει.

Φύγαμε παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής.
Κόψαμε δρόμο διασχίζοντας το πολύ ζωηρό, στολισμένο εμπορικό κέντρο...

Ώσπου φτάσαμε ξανά εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε τη σημερινή βόλτα, στο St. George Quarter με τα πομπώδη Βικτωριανά κτίρια.

Πολύ όμορφη βόλτα κάναμε. Ένιωθα αρκετά «γεμάτη» από το Λίβερπουλ αν και μου είχε μείνει ένα μικρό απωθημένο …
Ήθελα να πάω σε μια Pub. Στο Λίβερπουλ είμαστε. Τόσες pub έχει και μάλιστα … ιστορικές Pub.
Μία από αυτές που ήθελα να είχα βρεθεί στη σημερινή μου βόλτα ήταν η "Philharmonic Dining Rooms". Είναι μια pub, στην οποία σύχναζε μικρός ως θαμώνας ο Paul Mc Cartney και που το 2018 έκανε μια εμφάνιση έκπληξη μαζί με την μπάντα του στους θαμώνες της όταν εμφανίστηκε ξαφνικά πίσω από μια κουρτίνα ερμηνεύοντας το “A hard Day’s Night”.

Το Philharmonic Dining Rooms είναι μια περίτεχνη βικτοριανή pub με ξύλινη επένδυση, πλούσια πλακάκια, δερμάτινους καναπέδες, βιτρό, πολυελαίους και πραγματικά όχι εκεί που θα περίμενε κανείς να βρει τον Sir Paul Mc Cartney να ερμηνεύει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Αλλά παρηγοριέμαι γιατί ... μια φορά γίνονται αυτά. Τι πιθανότητες είχα να πετύχω τον Paul σε μια pub στο Λίβερπουλ; Αλλά από την άλλη όσο κυκλοφορώ… ελπίζω. Χα, χα,χα!
Παρόλο που δεν πήγαμε, την αναφέρω γιατί η συγκεκριμένη pub είναι στα δικά μου must και όποιος πάει στο Λίβερπουλ κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να παραλείψει μία αυθεντική και μη τουριστική pub σαν αυτή.
Αλλά εμείς αντί για Pub θα πηγαίναμε στην … όπερα!

Φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Αλλάξαμε ρούχα, μακιγιαριστήκαμε και γενικά καλλωπιστήκαμε. Όπερα θα πηγαίναμε και έπρεπε να αλλάξουμε Look! Γιατί ασθενείς και οδοιπόροι συγχωρούνται κατά κανόνα αλλά και το στυλ είναι απαραίτητο.

Στις 6:15 είμαστε έξω από το "Liverpool Empire Theatre"...

Το θέατρο ήταν κατάμεστο. Δεδομένου ότι φτάσαμε και αρκετά νωρίς είπαμε να πάμε για ένα ποτό στο φουαγιέ.
Το ποτό συνοδεύτηκε από μια ευχάριστη έκπληξη. Η συμπρωταγωνίστρια της παράστασης που θα βλέπαμε σε λίγο τραγούδησε ενώπιον μας για να μας βάλει στο κλίμα. Φωτογραφία από αυτό το happening ΔΕΝ έχω γιατί απλούστατα οι φίλες μου ΔΕΝ με άφησαν να βγάλω. Μία κλεφτή μόνο κατάφερα, στην οποία μόνο τον πιανίστα "έπιασα"…

Μετά από αυτό μπήκαμε στην αίθουσα και τακτοποιηθήκαμε στις θέσεις μας, οι οποίες δεν ήταν όποιες κι όποιες. Πρώτο «τραπέζι-πίστα» ήταν. Ή πάμε όπερα ή …

Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε ... σε αυτό το θέατρο οι Beatles έχουν παίξει 11 φορές, με τελευταία το 1965!

Εμείς σήμερα είδαμε το “La Boheme” του Puccini. (ή πάμε όπερα ή …. ).

Η παράσταση ήταν αρκετά μεγάλη με ένα μικρό διάλειμμα. Σκηνικά κοστούμια και ερμηνείες ήταν πολύ ωραία. Τόσο ωραία που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως μια επαρχιακή πόλη να έχει τόσο δυνατό θέατρο! Γιατί το Λίβερπουλ δεν είναι … Λονδίνο! Είναι μια πόλη 500.000 κατοίκων γνωστή για τον ποδοσφαιρικό της σύλλογο, άντε .. και για … τους Beatles. Μάλλον θα πρέπει να βάλουμε και το θέατρο μέσα. Θεωρώ ότι το θέατρο γενικά είναι μέσα στην γενικότερη Αγγλική παράδοση.

Εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η παράσταση ήταν πολύ καλή. Απλά την όπερα την ευχαριστιέμαι κάτω από … συγκεκριμένες συνθήκες. Σε μια La Scala, σε ένα La Fenice, σε μια Ιταλία δηλαδή. Όχι στην Αγγλία της Pop μουσικής, των Beatles και των Bee Gees και στο Liverpool του ποδοσφαίρου. Και όταν μάλιστα αυτή η δραστηριότητα «τρώει» χρόνο από τις άλλες και μάλιστα κοστίζει κιόλας τότε «το φυσάω και δεν κρυώνει».

Το Λίβερπουλ ήθελε άλλη μια μέρα για τα … “ψιλά” και άλλη μια μέρα για … μπύρες (εννοώ για άραγμα και χαλαρές βόλτες, για να μην παρεξηγηθώ).
Εκτός από τη βαρκάδα που δεν κάναμε, ήθελα να πάμε στην pub του Paul και στους δυο Καθεδρικούς, για να πω ότι είδα όλα όσα ήθελα στο Λίβερπουλ. Αλλά δεδομένου ότι βαρκάδα δεν μπορούσαμε να κάνουμε, τον Paul μάλλον δεν θα τον … συναντούσα και από Καθεδρικούς έχω “κλείσει” από καιρό, τότε θα πω ότι μάλλον ευχαριστημένη έφυγα από το Λίβερπουλ.

Χαιρετίσαμε.
Μια ωρίτσα κάναμε ως το σπίτι...

Κατά τις 11:00 φτάσαμε και παρκάραμε σε υπέργειο πολυόροφο garage λίγο πιο μακριά από το σπίτι μας. Το λέω συνέχεια «σπίτι» γιατί ακόμα δεν το έχω χωνέψει ότι μείναμε εκεί …5 ολόκληρα βράδια. Πολλά είναι, για μένα που συνήθως αλλάζω κατάλυμα κάθε δυο μέρες.

Εγώ την έπεσα αμέσως για ύπνο. Τα κορίτσια έμειναν ως αργά να συζητάνε περί ανέμων και υδάτων.

………………………… post …………………………………………………………