Σιγκαπούρη Αυστραλία Νησιά Κουκ Ραροτόνγκα & Αϊτουτάκι : Διακοπές στον Παράδεισο

[Nikos1986]

11. Αϊτουτάκι (γύρος της λιμνοθάλασσας)

Η μεγάλη μέρα είχε επιτέλους φτάσει! Σήμερα επιτέλους θα έκανα το tour και θα ανακάλυπτα εάν τελικά τα νησιά ανταποκρίνονταν στη φωτογραφία που με είχε παρακινήσει εξ’αρχής να τα επισκεφθώ. Για την εκδρομή είχα επιλέξει το Teking, το οποίο πραγματοποιεί διάφορα είδη κρουαζιέρας: από το “κλασικό”, μέχρι πριβέ εκδρομές ή και βραδινά tours. Η “κλασική” εκδρομή που επέλεξα, διάρκειας περίπου 6-6:30 ωρών, κόστισε 180$ (περίπου 100 ευρώ). Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμένο γραφείο, ήταν ότι έκανε στάση σε περισσότερα μέρη, ενώ συμπεριελάμβανε επίσης και το Maina, από το οποίο είχα δει ονειρικές φωτογραφίες. Επιπλέον, η χρήση ταχύπλοου σου εξοικονομούσε χρόνο από το πήγαινε-έλα, με αποτέλεσμα να μην επιβαρύνεται ο χρόνος παραμονής σου στα motu. Τα γύρω στα 20 άτομα δεν ήταν ούτε πολλά ούτε λίγα, ενώ και ο χειριστής είχε πολύ πλάκα.

Ημέρα 5

Το σημερινό tour θα ξεκινούσε από την προβλήτα που είχα επισκεφθεί χθες, κατά τις 8:30 το πρωί. Από εκεί θα κατευθυνόταν προς το Reef Motel, απ’όπου θα παραλάμβανε όσους τους βόλευε εκείνο το σημείο και θα ξεκινούσε το tour στη λιμνοθάλασσα. Υπήρχε η δυνατότητα να περάσουν από το bungalow για να με πάρουν με βανάκι μέχρι την προβλήτα, αλλά καθώς την προηγούμενη μέρα είχα ένα θεματάκι με το στομάχι, προτίμησα να κατέβω έως εκεί με το αυτοκίνητο. Παρότι ξύπνησα νωρίς, το στομάχι δεν είχε περάσει, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω αργά και να μην προλάβω την αναχώρηση από την προβλήτα. Όμως, μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερός: και ένα άλλο παιδί, από τη Νέα Ζηλανδία δεν είχε προλάβει, οπότε μας φόρτωσαν εμάς τους δύο στην καρότσα ενός αγροτικού της εταιρίας και μας πήγαν στο Reef Motel, απ’όπου και θα έκανε μια δεύτερη στάση το σκάφος πριν ξεκινήσει το tour.
Έπιασα την κουβέντα με το παιδί, ήταν γύρω στα 25 από το Όκλαντ και θα έκανε και αυτός το tour πρώτη φορά. Είχε μια φίλη από την Τόνγκα, η οποία όμως είχε προλάβει τον απόπλου, οπότε και εκείνος έμεινε να ταξιδεύει στην καρότσα μαζί μου...

Στο Reef Motel φτάσαμε κατά τις 9. Ήμασταν εμείς οι δύο, ενώ είχε έρθει και ένα άλλο βανάκι με 5-6 άτομα. Μετά από λίγο έφτασε και το σκάφος, το οποίο είχε κάνει τον γύρω του νοτίου τμήματος του κυρίως νησιού, με καμιά δεκαριά ακόμα επιβάτες. Τελικά, μαζί με τον χειριστή ήμασταν γύρω στα 20 άτομα. Στην αρχή μας μίλησε λίγο για την ασφάλεια στο σκάφος, σε όσους δεν είχαν μοίρασαν μάσκες κατάδυσης, βατραχοπέδιλα και πετσέτες και μετά από λίγο ξεκινήσαμε!

Μιας και θα είναι κρίμα να επισκεφθείς το νησί και να φύγεις χωρίς να κάνεις κάποιο tour στη λιμνοθάλασσα, ας παραθέσω κάποια διαδικαστικά για οποιονδήποτε έρθει στο Aitutaki:

• Το αντηλιακό είναι απαραίτητο, και δεν θα το βρείτε στο νησί. Το φέρνουμε μαζί μας είτε από τη Ραροτόνγκα είτε από όπου αλλού ερχόμαστε.
• Στο σκάφος καλό είναι να έχεις μπλούζα και καπέλο, παρά το στέγαστρο. Ο ήλιος βαράει και το κοκκίνισμα στα χέρια θα το έχεις σίγουρα γυρνώντας. Ας μείνει εκεί...
• Δίνουν μάσκα και αναπνευστήρα, αλλά είναι βολικότερο να έχουμε τους δικούς μας. Με το να βουτήξεις χωρίς μάσκα και να προσπαθείς να κρατάς ανοικτά τα μάτια στο νερό, χάνεις σε μεγάλο βαθμό τη διαύγεια. Ακόμη και αν έχεις μυωπία, όπως εγώ, η διαφορά του να βουτάς με μάσκα είναι τεράστια. Και εφόσον συνηθίσεις την (αφύσικη) αναπνοή μέσω του αναπνευστήρα, χαλαρώνεις και απολαμβάνεις τις υποβρύχιες εικόνες. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και εφόσον ξεπεράσεις την αρχική, παράξενη να το πω, αίσθηση του να αναπνέεις όντας κάτω από το νερό, η αίσθηση και οι εικόνες που αποκομίζεις είναι μοναδικές. Επίσης, σου δίνουν ένα τζελ, το οποίο λειτουργεί ως αντιθαμβωτικό για τη μάσκα.
• Δίνουν και βατραχοπέδιλα, τα οποία όμως δεν χρησιμοποίησα. Επίσης, δίνουν και πετσέτες.
• Δεν θα συνιστούσα να έπαιρνε κανείς φωτογραφική μηχανή. Το κινητό επαρκεί, βέβαια πιτσιλάει η θάλασσα. Δεν μπορείς να κάτσεις στο κέντρο του σκάφους, παρά μόνο στο γύρω - γύρω. Οπότε το νερό, όπως και να έχει, θα το φας. Ακόμη και ας μην μπορέσεις να βγάλεις υποβρύχιες φωτογραφίες (όπως εγώ), τα βλέπεις ζωντανά με τα μάτια σου, ενώ φωτογραφίες με αυτά που είδες, μπορείς να βρεις και στο internet.
  
• Επίσης, καλό είναι να αφήσεις σπίτι ρολόγια, βραχιόλια, δαχτυλίδια κλπ.
• Το φαγητό συμπεριλαμβάνεται στο tour, οπότε δεν χρειάζεται να κουβαλάς φαγώσιμα μαζί σου.

Πάμε λοιπόν στα δια ταύτα. Το tour που θα κάναμε, απ’όσο θυμάμαι, ακολουθούσε αυτή τη διαδρομή.

Κατά προσέγγιση η διαδρομή που ακολουθήσαμε στο tour [ πηγή : Google Maps ]​

Πρώτη στάση κάναμε λίγο βόρεια από τα νησιά Maina, που σηματοδοτούν το ΝΔ άκρο της λιμνοθάλασσας. Έχοντας σταματήσει πάνω από κάτι υφάλους, ο καπετάνιος πέταξε στο νερό φαγητό και σε δευτερόλεπτα εμφανίστηκαν κάτι μαύρα ψάρια (τριβάλια), γύρω στους 30-40 πόντους με το συμπάθιο. Σε εκείνο το σημείο καθίσαμε κανένα μισάωρο. Είχαμε τη δυνατότητα να βουτήξουμε στο νερό, και να κολυμπήσουμε κι εμείς μαζί με τις ψαρούκλες. Εκεί δίπλα υπήρχε και το ναυάγιο του Alexander, ενός φορτηγού πλοίου 40 μέτρων, το οποίο ναυάγησε στις 11/8/1951, ερχόμενο από τη Suva των Φίτζι.

Τα τριβάλια που άρχισαν να κάνουν βόλτες γύρω από το σκάφος μας

Υποβρύχιες φωτογραφίες τους [ πάνω πηγή : aquabumps.com ] [κάτω πηγή : neverendingfootsteps.com ]

Το ναυάγιο του Alexander [ πηγή : flickr.com - joannealisonfox ]​

Πριν αποβιβαστούμε στο sandbank του Maina Iti, κάναμε ακόμα μια στάση. Αυτή τη φορά, θα κολυμπούσαμε στα όρια, εκεί που φαίνεται στο χάρτη να σταματάει η άμμος του sandbank. Αν στο πρώτο σημείο είχαμε εντυπωσιαστεί από τις ψαρούκλες, εδώ ήταν γινόταν το όργιο των χρωμάτων. Βουτούσες και κολυμπούσες ανάμεσα σε χιλιάδες, πολύχρωμα ψάρια, όπως ακριβώς το βλέπεις στα ντοκιμαντέρ. Επίσης, υπήρχαν και τεράστιοι βράχοι με κοράλλια πάνω από ένα αμμώδη βυθό, που φαινόταν να βαθαίνει αισθητά στη γραμμή που φαίνεται στον χάρτη να διαχωρίζει το κίτρινο με το γαλάζιο. Στις φωτογραφίες δεν φαίνονταν καθαρά τα χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια από την επιφάνεια, αλλά ψάχνοντας κανείς υποβρύχιες φωτογραφίες στο internet... Ε, ήταν ακριβώς έτσι.

Φωτογραφίες από το σημείο που σταματήσαμε, στα όρια του sandbank του Maina Iti​

Η πρώτη στάση που κάναμε σε στεριά, ήταν στο Maina Iti. Το “Μικρό” Maina, το οποίο ονομάζεται και “Honeymoon Island” αποτελείται από ένα sandbank, μαζί με ένα μικρό “νησάκι” στο νότιο άκρο του. Το sandbank εξέχει ίσα – ίσα από την επιφάνεια της θάλασσας, και το να περπατάς πάνω του είναι εμπειρία. Στο ίδιο το sandbank, μέχρι εκεί που βρίσκεται το “νησάκι”, δεν υπάρχει βλάστηση ούτε για δείγμα.

Φτάνοντας στο sandbank του Maina Iti​

Η βάρκα μας άφησε στο βόρειο άκρο του sandbank, το οποίο θα διασχίζαμε με τα πόδια, μέχρι το νότιο άκρο του.

Το sandbank του Maina Iti, στο οποίο αποβιβαστήκαμε​

Λίγο πριν φτάσουμε στο “νησάκι”, μέσα στη μέση του sandbank, υπήρχε παρατημένη και μια βάρκα. Φαντάζομαι, για να βρέθηκε δεμένη εκεί, όταν έχει παλίρροια, ολόκληρο σχεδόν το sandbank πρέπει σχεδόν να βυθίζεται.

Το νησάκι του Maina Iti (πάνω) και η βάρκα που βρήκαμε αφημένη καταμεσής του sandbank (κάτω)​

Από το Maina Iti φύγαμε για το Maina. Το κανάλι που χωρίζει τα δύο νησιά είναι πολύ στενό και, χιλιομετρικά τουλάχιστον, το διασχίζεις και κολυμπώντας. Εάν στο sandbank του Maina Iti ήσουν στο έλεος των στοιχείων της φύσης, το Maina ήταν γεμάτο φοίνικες και μπορούσες να απολαύσεις τη σκιά τους.

Πηγαίνοντας από το Maina Iti στο Maina

Το Maina, έχοντας πλέον βγει στη στεριά (από τα κιόσκια που φάγαμε είχα επικεντρωθεί στο φαγητό και στις κουβέντες με τους συνταξιδιώτες και δεν τραβούσα φωτογραφίες )​

Στο Maina καθίσαμε σε κάτι κιόσκια, όπου μας πρόσφεραν μπουφέ. Το φαγητό για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Όμως ήταν πολύ ωραία γιατί έχοντας κάτσει χύμα μαζί με άγνωστα άτομα στο ίδιο τραπέζι, μπορούσες να πιάσεις κουβέντα και να σπάσεις τον πάγο. Όχι ότι δεν μπορούσες και στη βάρκα ερχόμενος εδώ, αλλά τότε όλοι ήμασταν απασχολημένοι με τη λιμνοθάλασσα!

Οι περισσότεροι που ήμασταν μαζί στο γκρουπ, ήταν φυσικά Νεοζηλανδοί. Υπήρχαν 2 ζευγάρια από την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, και ένα ζευγάρι από την Αγγλία και ένα από τη Γερμανία (γελούσαμε πολύ με τον Γιόχαν, όποτε ο καπετάνιος τον αποκαλούσε “your highness”). Από την Ελλάδα ήμουν μόνο εγώ. Ύστερα από καμία ώρα, αφότου τα λέγαμε με τα παιδιά (εντάξει, σχεδόν όλοι ήταν μεγαλύτεροι), αναχωρήσαμε για το Tapuaetai (One Footprint Island, αλλά γνωστό και ως One Foot Island), το οποίο είναι το προ τελευταίο από τα νοτιοανατολικά motu της λιμνοθάλασσας. Το motu αυτό, φημολογείται πως είναι το ομορφότερο της λιμνοθάλασσας, αλλά ύστερα από τα χρώματα που είδαμε στο Maina, ήταν εύλογο να αναρωτιέσαι “πόσο ομορφότερο μπορεί να γίνει?”...

Φεύγοντας από το Maina, κατευθυνθήκαμε προς τα ανατολικά. Βλέποντας τους χρόνους στις φωτογραφίες, κάναμε και μια ακόμα στάση για κολύμπι κάπου λίγο πριν φτάσουμε στο Rapota motu. Δυστυχώς δεν είχα ενεργοποιημένο το GPS για να έχω ακριβώς το στίγμα της θέσης που σταματήσαμε, οπότε το σημάδι στον χάρτη είναι προσεγγιστικό.

Πηγαίνοντας προς το Rapota, περνούσαμε ξυστά από τους υφάλους​

Σε εκείνο το σημείο, τα νερά ήταν πιο βαθιά. Παρ’όλ’αυτά, το θέαμα που αντικρίσαμε στη θάλασσα ήταν διαφορετικό εδώ. Δεν υπήρχαν τόσα πολλά ψάρια, σε αντίθεση με το Maina. Όμως στον βυθό υπήρχαν διάσπαρτες τεράστιες αχιβάδες. Όταν μας το έλεγε ο καπετάνιος, λέω άντε να είναι σαν κόλλα Α4, αλλά αυτές ήταν σίγουρα πάνω από μισό μέτρο! Επίσης, υπήρχαν τεράστιοι κοραλλένιοι βράχοι με τα μωβ κοράλλια, οι οποίοι έφταναν σχεδόν μέχρι την επιφάνεια. Υπήρχαν σχισμές μεταξύ τους, οπότε μπορούσες προσεκτικά να κολυμπήσεις και να περάσεις ενδιάμεσα. Τα βράχια ήταν σε σημεία κοφτερά, αλλά κολυμπώντας προσεκτικά μπορούσες με ασφάλεια να απολαύσεις την υποθαλάσσια μορφολογία και ζωή.

Το σημείο έξω από το Rapota, στο οποίο κάναμε την τελευταία στάση πριν το Tapuaetai

Οι τεράστιες αχιβάδες (πάνω και μέση) και τα βράχια με τα μωβ κοράλλια, ενδιάμεσα από τα οποία κολυμπήσαμε (κάτω) [ πηγή πάνω & κάτω : aquabumps.com ] [πηγή μέση : neverendingfootsteps.com ]​

Στο ίδιο το Rapota δεν αποβιβαστήκαμε, αλλά περάσαμε από κοντά.

Το Rapota motu, στο οποίο είχε γυριστεί το Survivor το 2006​

Απεναντίας, συνεχίσαμε προς το Tapuaetai. Εάν μέχρι τώρα η λιμνοθάλασσα είχε αυτό το πρασινωπό χρώμα, πλησιάζοντας στο Tapuaetai πλέον γινόταν ένα όμορφο γαλάζιο, που έκανε πολύ καλή αντίθεση με το λευκό του sandbank.

Φτάνοντας στο sandbank του Tapuaetai​

Στο Tapuaetai φτάσαμε κατά τις 2, ενώ θα μέναμε εκεί για 1 ώρα. Η βάρκα μας άφησε στο sandbank για να περπατήσουμε έως το νησί, ενώ αν ήθελες σε μετέφερε αυτή στην ακτή (απ’όπου και θα αναχωρούσαμε στο τέλος). Φυσικά όλοι κατεβήκαμε για να το κάνουμε περπατώντας.

Το νησί, αν και στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αμμώδες, έχει κάποιες παραλίες με κοράλλια, οπότε θα χρειαστεί να πάρεις μαζί σου και τις σαγιονάρες αν θέλεις να το περπατήσεις. Το περπάτημα στο sandbank ήταν υπέροχο, βλέποντας σιγά - σιγά το νησί να πλησιάζει. Σε όλη τη διαδρομή, το νερό έφτανε από τον αστράγαλο μέχρι το γόνατο, αν και στο βόρειο άκρο του που πήγα όσο πιο άκρη μπορούσα (κουβαλούσα τις σαγιονάρες και το κινητό μαζί) φαινόταν να βαθαίνει απότομα. Μαζί με τις στάσεις για φωτογραφίες, τελικά έφαγα ένα 20λεπτο για να φτάσω στο νησί.

Φωτογραφίες από το sandbank του Tapuaetai​

Λοιπόν, ερχόμενος από το Maina όντως αναρωτιόμουν αν εδώ θα ήταν όντως καλύτερα. Ε, μονολεκτικά, ναι, ήταν. Στην παραλία που φτάσαμε, ερχόμενοι από το sandbank, είχε διασκορπισμένο κόσμο, αν και δεν ένιωθες σε καμία περίπτωση σαν να είσαι στην Οία το ηλιοβασίλεμα. Ο κόσμος από τα 3 σκάφη που είχαν φτάσει, ήταν ψιλοδιασκορπισμένος. Το τοπίο που έβλεπες, ήταν η επιτομή αυτού που φαντάζεσαι ως “εξωτικό νησί”: φοίνικες, άμμος, πεντακάθαρα ρηχά ζεστά νερά...

Η κύρια παραλία στο Tapuaetai, στην οποία καταλήγει το sandbank​

Στο πίσω μέρος της παραλίας που είχαν δέσει τα σκάφη στο νησί, υπήρχε ένα ξύλινο κτήριο το οποίο αυτοδιαφημίζεται ως “ταχυδρομείο” και σφραγίζει τα διαβατήρια των επισκεπτών με την γνωστή “πατούσα”. Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε λίγο κιτς και δεν ασχολήθηκα. Αντίθετα, προτίμησα να εξερευνήσω λίγο το νησί, ενώ αν μου έφτανε ο χρόνος ιδανικά θα ήθελα να περπατούσα όλο τον γύρο του. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα, με τη φορά του ρολογιού.

Το ομορφότερο θέαμα το συνάντησα ευθύς εξ’αρχής, με το που έστριψα και αντίκρισα το κανάλι που χωρίζει το Tapuaetai με το γειτονικό Tekopua. Κάμποσες φωτογραφίες που κυκλοφορούν για “τροπικά νησιά”, “φοίνικες” κλπ είναι σίγουρα τραβηγμένες από εδώ.

Μερικές από τις ομορφότερες εικόνες που έχω αντικρίσει σε ταξίδι, ήταν αυτή του πορθμού μεταξύ Tapuaetai - Tekopua ​

Εκεί κοντά, συνάντησα και το τοπικό παράρτημα του Hilton αλλά και μια καλύβα αλά survivor.

Το αυτοαποκαλούμενο "One Foot Hitlon" (πάνω) και η καλύβα (κάτω)​

Λίγο πιο πέρα, άρχιζαν τα κοράλλια και τα κοχύλια. Αυτό το νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού ήταν ψιλοαδιάφορο.

Το τραχύ (τρόπος του λέγειν) ΝΑ Tapuaetai​

Από εδώ, μέχρι και το σημείο που φτάσαμε ερχόμενοι από το sandbank, ξεκινάει άλλη μια μεγάλη αμμουδιά, η οποία μόνο στο νότιο άκρο της είχε κοράλλια στην άμμο. Στην παραλία αυτή, παρότι δίπλα από εκεί που ήταν ο κόσμος, συνάντησα μόνο 2-3 άτομα. Φαίνεται, ο κόσμος είτε είχε μείνει εκεί που τον άφησαν, είτε πήγαν να δουν μόνο τον πορθμό με το Tekopua.

Η όμορφη παραλία στα ΝΔ του motu, την οποία απόλαυσα μαζί με άλλους 2-3 επισκέπτες​

Επιστρέφοντας από το εσωτερικό του νησιού πίσω στην παραλία μας, παρατήρησα ένα μικρό ξέφωτο. Όπως αποδείχθηκε, στην περίμετρό του υπήρχαν γηγενή δέντρα διαφόρων νησιών του Ειρηνικού.

Το ξέφωτο με τα γηγενή δέντρα​

Τελικά, η ώρα στο Tapuaetai πέρασε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Η διάσχιση του sandbank, στην αρχή, μας πήρε κανένα εικοσάλεπτο, αφήνοντας μόνο 45 λεπτά στο ίδιο το Tapuaetai...

Φεύγοντας από το Tapuaetai, είχαμε και αφήσει και μια ακόμα εκκρεμότητα. Το αντιπαραδιπλανό motu, το Akaiami. Πέρα από τη δυνατότητα διαμονής (μαζί με το Akitua που είχα επισκεφθεί στην αρχή, είναι το δεύτερο motu που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα), το motu αυτό ήταν γνωστό ως ενδιάμεσος σταθμός στο δρομολόγιο “Coral” της TEAL ("Tasman Empire Airways Limited" που ήταν η ονομασία μέχρι το 1965 της Air New Zealand).

Η “Coral Route” εκτελούταν από το 1951 έως το 1960, με υδροπλάνα Short Solent IV. Το δρομολόγιο αυτό, εκτελούσε τη διαδρομή Auckland (Νέα Ζηλανδία) – Suva (Φίτζι) σε 7,5 ώρες. Από εκεί, την επόμενη μέρα, συνέχιζε για το Faleolo (Σαμόα), ένα σκέλος που διαρκούσε 4 ώρες. Την επόμενη μέρα ξεκινούσε για το Akitua (Νησιά Κουκ), μια ακόμα πτήση 5 ωρών. Την τελευταία μέρα εκτελούταν το τελευταίο σκέλος προς την Tahiti (Γαλλική Πολυνησία), απ’όπου και έφτανε μετά από 4 ώρες. Το διώροφο αεροπλάνο (ναι, υπήρχαν από τότε ) μετέφερε 45 επιβάτες με πολυτέλειες Ολυμπιακής επί Ωνάση. Το εισιτήριο κόστιζε περίπου 30 λίρες, όσο ήταν το μηνιάτικο εκείνη την εποχή. Αρχικά εκτελούταν 1 δρομολόγιο τον μήνα, στη συνέχεια τα δρομολόγια έγιναν κάθε δεκαπενθήμερο. Οι επιβάτες αποβιβάζονταν μετά την προσθαλάσσωσή τους στον κάθε προορισμό, διανυκτέρευαν στο νησί και ξαναεπιβιβάζονταν για την αναχώρησή τους την επόμενη μέρα. Η ιστορία του δρομολογίου είναι ενδιαφέρουσα, και μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Το Short Solent [ πηγή : teal.co.nz ]​

Στο Akaiami δεν κατεβήκαμε, απλά περάσαμε από κοντά. Κάποια άλλα τουριστικά σκάφη σταματούσαν και εκεί, αλλά εγώ είχα προτιμήσει να συμπεριλάβω το Maina στο πρόγραμμα. Από το σκάφος φαινόταν μια τεράστια αμμουδιά από την πλευρά της λιμνοθάλασσας, ενώ τα νερά και εδώ είχαν αυτό το φωτεινό γαλάζιο χρώμα.

Το Akaiami, από το οποίο περάσαμε, χωρίς όμως να αποβιβαστούμε​

Από το Akaiami πλέον, συνεχίσαμε διασχίζοντας διαγώνια τη λιμνοθάλασσα, με προορισμό την προβλήτα στην οποία είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην αρχή. Αποβιβαζόμενοι στην προβλήτα του κυρίως νησιού, δεν πρόσεξα κανένα συνεπιβάτη που να μην είναι τουλάχιστον ενθουσιασμένος από το tour που κάναμε. Και 2-3 ώρες ακόμα να είχαμε δεν υπήρχε αμφιβολία για το αν θα ζητούσαμε να επιστρέψουμε σε οποιοδήποτε μέρος που σταματήσαμε...

Τελευταία μέρα που είχα ολόκληρη στο νησί, γυρνώντας στο bungalow, ο σχεδόν καθαρός από σύννεφα ουρανός επιφύλασσε ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα που απολάμβανα στο Aitutaki​

Ύστερα από ένα ντους για να φύγουν τα αλάτια, δεν υπήρχε αμφιβολία πού θα πήγαινα το τελευταίο βράδυ στο νησί: φυσικά στο Boat Shed για φαγητό!


Η σημερινή μέρα ήταν σίγουρα η ομορφότερη μέχρι τώρα. Όπου κι αν ρωτήσει κανείς, θα του πουν ότι το Aitutaki είναι όντως όμορφο, αλλά η πραγματική ομορφιά της ατόλης βρίσκεται στα διάσπαρτα motu. Έχοντας κάνει έστω και αυτό το 6μισάωρο tour, δεν μπορώ παρά να μην προσυπογράψω και εγώ σε αυτό.
Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και θα παρότρυνα οποιονδήποτε δεν έχει κάνει να το βάλει ως στόχο αν επιλέξει να πραγματοποιήσει ταξίδι σε ένα τέτοιο μέρος. Μια μάσκα που δεν μπάζει νερό σου δίνει τελείως διαφορετική οπτική, ενώ και η χρήση του αναπνευστήρα συνηθίζεται μέσα σε λίγα λεπτά στο νερό. Η αίσθηση του να κολυμπάς ανάμεσα σε όλα αυτά τα πολύχρωμα ψάρια, στα κοράλλια, ακόμα και να βλέπεις από κοντά το ναυάγιο, είναι απερίγραπτη.
Επίσης, ήταν ωραίο που δέσαμε σαν ομάδα και με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες. Βέβαια σε αυτό έπαιξε ρόλο και ο πλακατζής καπετάνιος που είχαμε, βοηθώντας να σπάσει ο πάγος από την αρχή. Η σημερινή κρουαζιέρα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και θα έπρεπε να περαστεί στον ποινικό κώδικα των νησιών η απόπειρα αναχώρησης ενός επισκέπτη χωρίς να έχει συμμετάσχει σε ένα αντίστοιχο tour...

 

[annoula]

9. Αϊτουτάκι (αρχικές βόλτες)

Το μπάνγκαλόου που θα έμενα στο Aitutaki βρισκόταν στην ΒΔ ακτή του νησιού. Βρισκόταν πάνω στην άμμο, υποστηριζόμενο από πασσάλους, με πάρκινγκ από πίσω και δωρεάν καγιάκ για να εξερευνούσαμε τη λιμνοθάλασσα από μπροστά.

View attachment 453296

View attachment 453297
Το μπάνγκαλόου στο Aitutaki που είχα νοικιάσει​

Ημέρα 1

Η πρώτη μέρα στο Aitutaki θα ήταν, όπως πάντα, αναγνωριστική. Πρώτα όμως, επειδή κόντευε ήδη 1 και ήμουν ξύπνιος από τα χαράματα, έπρεπε να λύσω το πρόβλημα του φαγητού.

Η δυσκολία ήταν η μέρα. Όντας Κυριακή, πολλά μέρη είναι κλειστά, συμπεριλαμβανομένων των αγορών και των εστιατορίων. Ψάχνοντας στο Google Maps, κατάφερα να βρω ανοικτό το Tavake. Γενικά, η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, με πάρα πολλές επιχειρήσεις να κλείνουν. Και το “πάρα πολλές” ισχύει στη Rarotonga και στο Aitutaki, τα οποία θεωρούνται τουριστικά. Φαντάζομαι στα περισσότερα από τα υπόλοιπα νησιά, άντε εκτός και του Atiu, την Κυριακή θα είναι τα πάντα κλειστά. Επίσης, η Κυριακή είναι η μέρα του umu. Το umu είναι το αντίστοιχο του luau της Χαβάης, δηλαδή το παραδοσιακό μαγείρεμα του φαγητού σε μεγάλες λακκούβες στο χώμα.

Ο νεαρός στο εστιατόριο που εκτελούσε χρέη μάγειρα / σερβιτόρου / ταμία ήταν πολύ ωραίος και ομιλητικός τυπάς, αν και αυτό που με ένοιαζε περισσότερο ήταν να καθησύχαζα το στομάχι μου. Φυσικά πρώτη επιλογή το ψάρι, κάτι που θα φρόντιζα να τιμήσω για όλο το διάστημα της παραμονής μου εκεί.

View attachment 453298
Το φιλέτο ψαριού στο Tavake​

Από τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου, έμαθα και για το μοναδικό mini market του νησιού που ήταν ανοικτό και τις Κυριακές. Ήταν το Tina & Co, το οποίο κιόλας ήταν στον δρόμο μου, καθ’οδόν για το σπίτι. Αφότου έκανα τα αναγκαία πρώτα ψώνια, κυρίως για το πρωινό, επέστρεψα στο δωμάτιο.

Ύστερα από λίγη ξεκούραση, έπεσε το δίλημμα πού να πήγαινα. Η αλήθεια είναι, χωρίς πολλή - πολλή σκέψη, επέλεξα να κατευθυνθώ προς την Ootu Beach. Πρόκειται για την γνωστότερη παραλία του νησιού. Βρίσκεται στο κυρίως νησί, δίπλα από το τέρμα του νέου διαδρόμου του αεροδρομίου, απέναντι σχεδόν από το motu (νησάκι) Akitua.

Η αλήθεια είναι ότι η παραλία, με την πρώτη ματιά, δεν με ξετρέλανε. Ναι μεν γαλάζια νερά, αλλά έχανε την εξωτική μαγεία της από τον συννεφιασμένο καιρό. Η παραλία ήταν κυρίως θρυμματισμένο κοράλλι, το οποίο πρακτικά σημαίνει χοντρή άμμος. Όπως διαπίστωσα, έτσι ήταν και όλες οι παραλίες του νησιού που επισκέφθηκα.

Λίγα μέτρα μακριά από την ακτή, βρίσκεται ένα sandbank, το οποίο εκτείνεται σχεδόν παράλληλα με την ακτή και φτάνει σχεδόν μέχρι το ίδιο το Akitua. Το sandbank αυτό, όπως διαπίστωσα την επόμενη μέρα σχεδόν σε όλη την έκτασή του, άντε να φτάνει 1-2 πιθαμές πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Το κανάλι, πλάτους γύρω στα 30 μέτρα μέχρι το sandbank, βαθαίνει για 5-10 μέτρα, φτάνοντας (ανάλογα και με την παλίρροια) το πολύ στο ύψος των ώμων.

View attachment 453299

View attachment 453300

View attachment 453301
Η παραλία Ootu, με το κανάλι, το sandbank και το Akitua motu (στην πάνω εικόνα τα δέντρα στο βάθος αριστερά)​

Η παραλία αυτή μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Αφενός, δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω ερχόμενος εδώ. Βέβαια, προσπαθώντας να την φανταστώ κάτω από γαλανό ουρανό και ήλιο, σίγουρα θα μου έκανε μια τελείως διαφορετική εντύπωση. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι εν τέλει και η συννεφιά δεν ήταν κακή, καθώς ήδη την προηγούμενη μέρα είχα καεί από τον ήλιο. Επίσης, κυρίως όταν άρχισε να ψιλοβρέχει, σου έδινε την εντύπωση end-of-the-world, ακούγοντας και τα κύματα να σκάνε στον προστατευτικό ύφαλο 500-1000 μέτρα μακριά.

Στη συνέχεια, με το αυτοκίνητο, κατευθύνθηκα στην άκρη του παλιού διαδρόμου του αεροδρομίου, λίγο βορειότερα από το bungalow. Στην άκρη του εγκαταλελειμμένου κοραλλένιου διαδρόμου, ο οποίος είχε κατασκευαστεί από τους Αμερικάνους πεζοναύτες κατά τον Β’ΠΠ, υπήρχε ένα υπαίθριο κιόσκι. Στην παραλία εκεί υπήρχαν ξεβρασμένα κοράλλια, πάρα πολλά κοχύλια και καβούρια. Από εκείνο το σημείο έβλεπες στα 500 μέτρα ακόμη και τον ίδιο τον ύφαλο και τα κύματα που έσκαγαν πάνω του.

Ενώ η παραλία ήταν κατά κύριο λόγο χοντρό θρυμματισμένο κοράλλι, ο βυθός της θάλασσας ήταν απαλός σαν αλεύρι και τα νερά ζεστά, σε πείσμα του καιρού. Στη θάλασσα υπήρχαν διάσπαρτα κοραλλένια βράχια, καθώς και πάρα πολλά θαλάσσια αγγούρια (πρώτη φορά είχα ακούσει για αυτά σε ιστορίες του forum για την Ταϊλάνδη, αλλά δεν τα είχα ξαναδεί ζωντανά).

View attachment 453302

View attachment 453306
Η παραλία πίσω από το άκρο του παλιού διαδρόμου του αεροδρομίου

View attachment 453303

View attachment 453304
Κοράλλια και κοχύλια στην παραλία

View attachment 453307
Ανά τμήματα η παραλία ήταν γεμάτη με θαλάσσια αγγούρια​

Αφότου έκατσα κανένα δίωρο σε εκείνο το τμήμα της παραλίας, ξεκίνησα να κατεβαίνω προς το bungalow. Η παραλία προς τα νότια ήταν εξίσου όμορφη, ενώ ήταν και γεμάτη χιλιάδες ψαράκια. Όχι αυτά τα πολύχρωμα, αλλά κάτι μικρά μπεζ, τα οποία δεν διέκρινες με φόντο τον βυθό, παρά μόνο όποτε τρόμαζαν και πετάγονταν από το νερό κατά κοπάδια.

View attachment 453308
Η παραλία μπροστά από το bungalow​

Ύστερα από ένα μπάνιο, έχοντας περάσει τις 8, δεν υπήρχαν και πολλά για να κάνεις. Για το βράδυ πήρα ένα burger από το Tavake, εξάλλου Κυριακή βράδυ δεν υπήρχε τίποτα ανοικτό. Επιτέλους μετά από 3 ύπνους στο κάθισμα αεροπλάνου, σήμερα θα κοιμόμουν σε κανονικό κρεβάτι...


Ημέρα 2

Ύστερα από ένα αναζωογονητικό ύπνο και ένα πρωινό πλούσιο (τουλάχιστον με βάση τα φαγώσιμα που είχα βρει χθες) ξεκίνησα και τη δεύτερη μέρα. Πρώτη φορά που ξυπνούσα στο νησί, οπότε τι άλλο να εξερευνούσα, πέρα από τη θάλασσα;

Η οικοδέσποινα στα bungalows που έμενα, μας παρείχε δωρεάν kayaks για να δούμε τη θάλασσα όσο αντέχαμε να κωπηλατούμε. Η θάλασσα μπροστά στο δωμάτιο βέβαια ήταν ρηχή. Κολύμπι δεν μπορούσες να κάνεις, αφενός λόγω του βάθους (το νερό έφτανε μέχρι τη μέση) και αφετέρου λόγω των κοραλλιογενών βράχων που υπήρχαν διάσπαρτοι στη θάλασσα. Ήταν και αυτά τα αγγούρια που το σκεφτόμουν να τα πατήσω. Οπότε το καγιάκ φαινόταν η καλύτερη επιλογή.

Έκανα κάμποσα πήγαινε - έλα, μέχρι να πάρω το κολάι και να καταφέρνω να πηγαίνω ευθεία. Προσπαθούσα στην αρχή να αποφεύγω τα κοράλλια, αλλά όπως διαπίστωσα, παρά το βάρος, το καγιάκ κατάφερνε και είχε πολύ μικρό βύθισμα, οπότε περνούσε εύκολα από πάνω τους.

Κατά την 1, οπότε και χόρτασα πήγαινε-έλα, το πρόγραμμα είχε βόλτα ξανά στην Ootu. Αυτή τη φορά θα πήγαινα στην sandbank, και θα περνούσα απέναντι για να δω και το Akitua motu.

Λίγο πριν την Ootu, πήρε το μάτι μου το Boat Shed, για το οποίο είχα διαβάσει πολύ ωραίες κριτικές. Τελικά, δεν είχαν άδικο: η ταβέρνα αυτή έγινε το αγαπημένο μου στέκι σε αυτό το ταξίδι. Το προσωπικό ήταν ευγενέστατο, έβρισκα πάντα να κάτσω πρώτο τραπέζι πίστα και το φαγητό ήταν υπέροχο. Πρώτη μέρα, δοκίμασα ikamata (τόνος λεμονάτος σε ζουμί καρύδας) και το λάτρεψα!

View attachment 453309

View attachment 453310

View attachment 453311
Η ταβέρνα Boat Shed, την οποία λάτρεψα

View attachment 453312
Το σερβιρισμένο Ikamata

View attachment 453313
Ακόμα και Distance Pole είχε έξω από το Boat Shed ​

Χορτάτος πλέον, ξεκίνησα για την Ootu. Σκοπός ήταν να επισκεπτόμουν το Akitua motu, στο οποίο βρίσκεται και το καλύτερο ξενοδοχείο του νησιού, το Aitutaki Lagoon Resort. Για να πάει κανείς στο motu έχει 3 επιλογές: να κολυμπήσει στο Ootu channel και να περάσει απέναντι (παίζει ακόμα και με πλημμυρίδα να μπορείς να το κάνεις περπατητό), να πάρει την βάρκα που πηγαινοέρχεται στο κανάλι (νομίζω είναι μόνο για τους ενοίκους του ξενοδοχείου) ή να περπατήσει πάνω στο sandbank που βρίσκεται στην Ootu. Πιστεύω είναι περιττό να αναφέρω τον πιο όμορφο τρόπο πρόσβασης...

View attachment 453314
Το κανάλι Ootu, που χωρίζει το κυρίως νησί του Aitutaki με το Akitua motu​

Όπως είχα διαπιστώσει και από την πρώτη μέρα, η πρόσβαση από την Ootu στο sandbar είναι εύκολη, καθώς η παραλία χωρίζεται από το sandbar με ένα στενό κανάλι το οποίο έχει μέγιστο βάθος γύρω στο 1,5 μέτρο. Το ίδιο το sandbar εξέχει ελάχιστα από την επιφάνεια της θάλασσας, το πολύ 1-2 πιθαμές. Στα σημεία στα οποία ήταν βυθισμένο, υπήρχαν εννοείται διάσπαρτα θαλάσσια αγγούρια.

Το περπάτημα πάνω στο sandbar είχε πλάκα, το μικρό του ύψος σε έκανε να νιώθεις λες και περπατάς πάνω στο νερό. Αν θυμάμαι καλά, στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής από το sandbar έως το Akitua, το νερό άντε να έφτανε έως τον αστράγαλο.

View attachment 453316
Το sandbank στην Ootu (η ηλιόλουστη φωτογραφία είναι από την τελευταία μέρα)​

Το Akitua καταλαμβάνεται από το ξενοδοχείο, όμως μπορείς να περιηγηθείς ελεύθερα στο νησί, ανάμεσα στα bungalows. Υπάρχει ακόμα και πινακίδα με τον χάρτη του νησιού, με τα διάφορα best spots.

View attachment 453317
Χάρτης του Akitua motu, όπου έχουν επισημανθεί διάφορα best-spots στο motu​

Η μαλακή άμμος που βρίσκεται από την πλευρά του sandbank ξεγελά πάντως. Το νησί έχει και πέτρες, κοχύλια / κοράλλια, καθώς και κλαδιά, οπότε η εξερεύνησή του δεν είναι τόσο εύκολη με γυμνά πόδια. Πάντως, αν έχεις την περιέργεια σφίγγεις τα δόντια και μπορείς να γυρίσεις ένα μεγάλο μέρος του.

View attachment 453318

View attachment 453319

View attachment 453320

View attachment 453321
Φωτογραφίες από το φοινικο-φυτεμένο Akitua​

Πέρα (νοτιότερα) από το Akitua, ξεκινούν μια σειρά από άλλα motu, τα οποία εκτείνονται σε όλο το ανατολικό κομμάτι του Aitutaki, μέχρι το Motukitiu, που αποτελεί το νοτιοανατολικότερο motu. Ο προφανής τρόπος για να τα επισκεφθείς, είναι συμμετέχοντας σε κάποιο tour, όπως έκανα κι εγώ την 5η μέρα. Τώρα για την δυνατότητα επίσκεψης με καγιάκ οι απόψεις στο internet διίστανται. Άλλοι λένε πως μπορείς να κατέβεις μέχρι κάτω, ενώ άλλοι αναφέρουν ρεύματα νοτιότερα του μακρόστενου Ee και του Mangere και προτείνουν κωπηλασία για τους αρχάριους το πολύ μέχρι εκεί. Η προσωπική μου εμπειρία από το tour που κάναμε (αν και διασχίσαμε την λιμνοθάλασσα διαγώνια από το Akaiami motu προς την προβλήτα απέναντι από το Mangere motu) είναι πως ναι μεν η λιμνοθάλασσα ήταν μεν ήρεμη, αλλά η απόσταση είναι όντως μεγάλη.

Στην επιστροφή πίσω στο sandbank, πέτυχα και μία από τις τουριστικές βάρκες που επέστρεφαν από τον γύρο του νησιού. Η αλήθεια ήταν ότι παρά την ομορφιά που προσέδιδε η ξύλινη κατασκευή, το γεγονός ότι η μουσική έπαιζε στη διαπασών και θύμιζε λίγο bachelor πάρτι, όπως το δείχνει στις ταινίες με προβλημάτισε. Χτύπησε καμπανάκι για να επιλέξω πιο προσεκτικά το tour που θα διάλεγα, κάτι που στην πορεία με δικαίωσε 100%.

View attachment 453322
Μία από τις τουριστικές βάρκες που κάνουν τον γύρο της λιμνοθάλασσας​

Φτάνοντας στο σπίτι για ένα γρήγορο μπάνιο, πέτυχα ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα, ενώ και στον ουρανό είχαν πληθύνει τα κομμάτια που φαινόταν το γαλάζιο.

View attachment 453323

View attachment 453324
Το ηλιοβασίλεμα από το bungalow​

Εκείνο το βράδυ, πήγα για φαγητό στο Blue Lagoon. Το φαγητό ήταν καλούτσικο, αλλά η τοποθεσία ήταν πολύ ωραία, στην Ootu και πάνω στο κύμα.

View attachment 453325

View attachment 453326
Η θέα από το Blue Lagoon, πάνω στην παραλία Ootu​

Οι δύο πρώτες μέρες ήταν ψιλο-αναγνωριστικές. Είναι αλήθεια ότι ο καιρός δεν ήταν αυτός που περίμενα να συναντήσω, καθώς στις περισσότερες φωτογραφίες το τοπίο εμφανιζόταν παρέα με ένα καταγάλανο ουρανό. Και οι εντυπώσεις από την Ootu ήταν ανάμεικτες. Από τη μία η παραλία ήταν πολύ στενή, από την άλλη έβλεπα πρώτη φορά πρασινο-τιρκουάζ νερά. Ειδικά η παραλία μπροστά από το δωμάτιο ήταν γεμάτη από ένα σωρό ψάρια, ενώ σε λίγο θα ζούσα και την απίστευτη εμπειρία να κολυμπούσα μαζί τους. Και το περπάτημα πάνω στο sandbank ήταν αστείο, έμοιαζε σαν να περπατάς πάνω στο νερό. Από εδώ και μπρος όμως θα άρχιζε η περιπέτεια της εξερεύνησης, πέρα από τα διαφημισμένα spots του νησιού...

Ωραία ιστορία, ωραίες φωτογραφίες για εναν ονειρικό για μένα προορισμό!

 

[annoula]

11. Αϊτουτάκι (γύρος της λιμνοθάλασσας)

Η μεγάλη μέρα είχε επιτέλους φτάσει! Σήμερα επιτέλους θα έκανα το tour και θα ανακάλυπτα εάν τελικά τα νησιά ανταποκρίνονταν στη φωτογραφία που με είχε παρακινήσει εξ’αρχής να τα επισκεφθώ. Για την εκδρομή είχα επιλέξει το Teking, το οποίο πραγματοποιεί διάφορα είδη κρουαζιέρας: από το “κλασικό”, μέχρι πριβέ εκδρομές ή και βραδινά tours. Η “κλασική” εκδρομή που επέλεξα, διάρκειας περίπου 6-6:30 ωρών, κόστισε 180$ (περίπου 100 ευρώ). Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμένο γραφείο, ήταν ότι έκανε στάση σε περισσότερα μέρη, ενώ συμπεριελάμβανε επίσης και το Maina, από το οποίο είχα δει ονειρικές φωτογραφίες. Επιπλέον, η χρήση ταχύπλοου σου εξοικονομούσε χρόνο από το πήγαινε-έλα, με αποτέλεσμα να μην επιβαρύνεται ο χρόνος παραμονής σου στα motu. Τα γύρω στα 20 άτομα δεν ήταν ούτε πολλά ούτε λίγα, ενώ και ο χειριστής είχε πολύ πλάκα.

Ημέρα 5

Το σημερινό tour θα ξεκινούσε από την προβλήτα που είχα επισκεφθεί χθες, κατά τις 8:30 το πρωί. Από εκεί θα κατευθυνόταν προς το Reef Motel, απ’όπου θα παραλάμβανε όσους τους βόλευε εκείνο το σημείο και θα ξεκινούσε το tour στη λιμνοθάλασσα. Υπήρχε η δυνατότητα να περάσουν από το bungalow για να με πάρουν με βανάκι μέχρι την προβλήτα, αλλά καθώς την προηγούμενη μέρα είχα ένα θεματάκι με το στομάχι, προτίμησα να κατέβω έως εκεί με το αυτοκίνητο. Παρότι ξύπνησα νωρίς, το στομάχι δεν είχε περάσει, με αποτέλεσμα να ξεκινήσω αργά και να μην προλάβω την αναχώρηση από την προβλήτα. Όμως, μέσα στην ατυχία μου, ήμουν και τυχερός: και ένα άλλο παιδί, από τη Νέα Ζηλανδία δεν είχε προλάβει, οπότε μας φόρτωσαν εμάς τους δύο στην καρότσα ενός αγροτικού της εταιρίας και μας πήγαν στο Reef Motel, απ’όπου και θα έκανε μια δεύτερη στάση το σκάφος πριν ξεκινήσει το tour.
Έπιασα την κουβέντα με το παιδί, ήταν γύρω στα 25 από το Όκλαντ και θα έκανε και αυτός το tour πρώτη φορά. Είχε μια φίλη από την Τόνγκα, η οποία όμως είχε προλάβει τον απόπλου, οπότε και εκείνος έμεινε να ταξιδεύει στην καρότσα μαζί μου...

Στο Reef Motel φτάσαμε κατά τις 9. Ήμασταν εμείς οι δύο, ενώ είχε έρθει και ένα άλλο βανάκι με 5-6 άτομα. Μετά από λίγο έφτασε και το σκάφος, το οποίο είχε κάνει τον γύρω του νοτίου τμήματος του κυρίως νησιού, με καμιά δεκαριά ακόμα επιβάτες. Τελικά, μαζί με τον χειριστή ήμασταν γύρω στα 20 άτομα. Στην αρχή μας μίλησε λίγο για την ασφάλεια στο σκάφος, σε όσους δεν είχαν μοίρασαν μάσκες κατάδυσης, βατραχοπέδιλα και πετσέτες και μετά από λίγο ξεκινήσαμε!

Μιας και θα είναι κρίμα να επισκεφθείς το νησί και να φύγεις χωρίς να κάνεις κάποιο tour στη λιμνοθάλασσα, ας παραθέσω κάποια διαδικαστικά για οποιονδήποτε έρθει στο Aitutaki:

• Το αντηλιακό είναι απαραίτητο, και δεν θα το βρείτε στο νησί. Το φέρνουμε μαζί μας είτε από τη Ραροτόνγκα είτε από όπου αλλού ερχόμαστε.
• Στο σκάφος καλό είναι να έχεις μπλούζα και καπέλο, παρά το στέγαστρο. Ο ήλιος βαράει και το κοκκίνισμα στα χέρια θα το έχεις σίγουρα γυρνώντας. Ας μείνει εκεί...
• Δίνουν μάσκα και αναπνευστήρα, αλλά είναι βολικότερο να έχουμε τους δικούς μας. Με το να βουτήξεις χωρίς μάσκα και να προσπαθείς να κρατάς ανοικτά τα μάτια στο νερό, χάνεις σε μεγάλο βαθμό τη διαύγεια. Ακόμη και αν έχεις μυωπία, όπως εγώ, η διαφορά του να βουτάς με μάσκα είναι τεράστια. Και εφόσον συνηθίσεις την (αφύσικη) αναπνοή μέσω του αναπνευστήρα, χαλαρώνεις και απολαμβάνεις τις υποβρύχιες εικόνες. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και εφόσον ξεπεράσεις την αρχική, παράξενη να το πω, αίσθηση του να αναπνέεις όντας κάτω από το νερό, η αίσθηση και οι εικόνες που αποκομίζεις είναι μοναδικές. Επίσης, σου δίνουν ένα τζελ, το οποίο λειτουργεί ως αντιθαμβωτικό για τη μάσκα.
• Δίνουν και βατραχοπέδιλα, τα οποία όμως δεν χρησιμοποίησα. Επίσης, δίνουν και πετσέτες.
• Δεν θα συνιστούσα να έπαιρνε κανείς φωτογραφική μηχανή. Το κινητό επαρκεί, βέβαια πιτσιλάει η θάλασσα. Δεν μπορείς να κάτσεις στο κέντρο του σκάφους, παρά μόνο στο γύρω - γύρω. Οπότε το νερό, όπως και να έχει, θα το φας. Ακόμη και ας μην μπορέσεις να βγάλεις υποβρύχιες φωτογραφίες (όπως εγώ), τα βλέπεις ζωντανά με τα μάτια σου, ενώ φωτογραφίες με αυτά που είδες, μπορείς να βρεις και στο internet.
  
• Επίσης, καλό είναι να αφήσεις σπίτι ρολόγια, βραχιόλια, δαχτυλίδια κλπ.
• Το φαγητό συμπεριλαμβάνεται στο tour, οπότε δεν χρειάζεται να κουβαλάς φαγώσιμα μαζί σου.

Πάμε λοιπόν στα δια ταύτα. Το tour που θα κάναμε, απ’όσο θυμάμαι, ακολουθούσε αυτή τη διαδρομή.

View attachment 455403
Κατά προσέγγιση η διαδρομή που ακολουθήσαμε στο tour [ πηγή : Google Maps ]​

Πρώτη στάση κάναμε λίγο βόρεια από τα νησιά Maina, που σηματοδοτούν το ΝΔ άκρο της λιμνοθάλασσας. Έχοντας σταματήσει πάνω από κάτι υφάλους, ο καπετάνιος πέταξε στο νερό φαγητό και σε δευτερόλεπτα εμφανίστηκαν κάτι μαύρα ψάρια (τριβάλια), γύρω στους 30-40 πόντους με το συμπάθιο. Σε εκείνο το σημείο καθίσαμε κανένα μισάωρο. Είχαμε τη δυνατότητα να βουτήξουμε στο νερό, και να κολυμπήσουμε κι εμείς μαζί με τις ψαρούκλες. Εκεί δίπλα υπήρχε και το ναυάγιο του Alexander, ενός φορτηγού πλοίου 40 μέτρων, το οποίο ναυάγησε στις 11/8/1951, ερχόμενο από τη Suva των Φίτζι.

View attachment 455410

View attachment 455411

View attachment 455412
Τα τριβάλια που άρχισαν να κάνουν βόλτες γύρω από το σκάφος μας

View attachment 455414

View attachment 455415
Υποβρύχιες φωτογραφίες τους [ πάνω πηγή : aquabumps.com ] [κάτω πηγή : neverendingfootsteps.com ]

View attachment 455416
Το ναυάγιο του Alexander [ πηγή : flickr.com - joannealisonfox ]​

Πριν αποβιβαστούμε στο sandbank του Maina Iti, κάναμε ακόμα μια στάση. Αυτή τη φορά, θα κολυμπούσαμε στα όρια, εκεί που φαίνεται στο χάρτη να σταματάει η άμμος του sandbank. Αν στο πρώτο σημείο είχαμε εντυπωσιαστεί από τις ψαρούκλες, εδώ ήταν γινόταν το όργιο των χρωμάτων. Βουτούσες και κολυμπούσες ανάμεσα σε χιλιάδες, πολύχρωμα ψάρια, όπως ακριβώς το βλέπεις στα ντοκιμαντέρ. Επίσης, υπήρχαν και τεράστιοι βράχοι με κοράλλια πάνω από ένα αμμώδη βυθό, που φαινόταν να βαθαίνει αισθητά στη γραμμή που φαίνεται στον χάρτη να διαχωρίζει το κίτρινο με το γαλάζιο. Στις φωτογραφίες δεν φαίνονταν καθαρά τα χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια από την επιφάνεια, αλλά ψάχνοντας κανείς υποβρύχιες φωτογραφίες στο internet... Ε, ήταν ακριβώς έτσι.

View attachment 455417

View attachment 455418

View attachment 455419
Φωτογραφίες από το σημείο που σταματήσαμε, στα όρια του sandbank του Maina Iti​

Η πρώτη στάση που κάναμε σε στεριά, ήταν στο Maina Iti. Το “Μικρό” Maina, το οποίο ονομάζεται και “Honeymoon Island” αποτελείται από ένα sandbank, μαζί με ένα μικρό “νησάκι” στο νότιο άκρο του. Το sandbank εξέχει ίσα – ίσα από την επιφάνεια της θάλασσας, και το να περπατάς πάνω του είναι εμπειρία. Στο ίδιο το sandbank, μέχρι εκεί που βρίσκεται το “νησάκι”, δεν υπάρχει βλάστηση ούτε για δείγμα.

View attachment 455420
Φτάνοντας στο sandbank του Maina Iti​

Η βάρκα μας άφησε στο βόρειο άκρο του sandbank, το οποίο θα διασχίζαμε με τα πόδια, μέχρι το νότιο άκρο του.

View attachment 455421

View attachment 455422

View attachment 455423

View attachment 455424
Το sandbank του Maina Iti, στο οποίο αποβιβαστήκαμε​

Λίγο πριν φτάσουμε στο “νησάκι”, μέσα στη μέση του sandbank, υπήρχε παρατημένη και μια βάρκα. Φαντάζομαι, για να βρέθηκε δεμένη εκεί, όταν έχει παλίρροια, ολόκληρο σχεδόν το sandbank πρέπει σχεδόν να βυθίζεται.

View attachment 455425

View attachment 455426
Το νησάκι του Maina Iti (πάνω) και η βάρκα που βρήκαμε αφημένη καταμεσής του sandbank (κάτω)​

Από το Maina Iti φύγαμε για το Maina. Το κανάλι που χωρίζει τα δύο νησιά είναι πολύ στενό και, χιλιομετρικά τουλάχιστον, το διασχίζεις και κολυμπώντας. Εάν στο sandbank του Maina Iti ήσουν στο έλεος των στοιχείων της φύσης, το Maina ήταν γεμάτο φοίνικες και μπορούσες να απολαύσεις τη σκιά τους.

View attachment 455427

View attachment 455428
Πηγαίνοντας από το Maina Iti στο Maina

View attachment 455429

View attachment 455430

View attachment 455431
Το Maina, έχοντας πλέον βγει στη στεριά (από τα κιόσκια που φάγαμε είχα επικεντρωθεί στο φαγητό και στις κουβέντες με τους συνταξιδιώτες και δεν τραβούσα φωτογραφίες )​

Στο Maina καθίσαμε σε κάτι κιόσκια, όπου μας πρόσφεραν μπουφέ. Το φαγητό για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Όμως ήταν πολύ ωραία γιατί έχοντας κάτσει χύμα μαζί με άγνωστα άτομα στο ίδιο τραπέζι, μπορούσες να πιάσεις κουβέντα και να σπάσεις τον πάγο. Όχι ότι δεν μπορούσες και στη βάρκα ερχόμενος εδώ, αλλά τότε όλοι ήμασταν απασχολημένοι με τη λιμνοθάλασσα!

Οι περισσότεροι που ήμασταν μαζί στο γκρουπ, ήταν φυσικά Νεοζηλανδοί. Υπήρχαν 2 ζευγάρια από την Αυστραλία και τις ΗΠΑ, και ένα ζευγάρι από την Αγγλία και ένα από τη Γερμανία (γελούσαμε πολύ με τον Γιόχαν, όποτε ο καπετάνιος τον αποκαλούσε “your highness”). Από την Ελλάδα ήμουν μόνο εγώ. Ύστερα από καμία ώρα, αφότου τα λέγαμε με τα παιδιά (εντάξει, σχεδόν όλοι ήταν μεγαλύτεροι), αναχωρήσαμε για το Tapuaetai (One Footprint Island, αλλά γνωστό και ως One Foot Island), το οποίο είναι το προ τελευταίο από τα νοτιοανατολικά motu της λιμνοθάλασσας. Το motu αυτό, φημολογείται πως είναι το ομορφότερο της λιμνοθάλασσας, αλλά ύστερα από τα χρώματα που είδαμε στο Maina, ήταν εύλογο να αναρωτιέσαι “πόσο ομορφότερο μπορεί να γίνει?”...

Φεύγοντας από το Maina, κατευθυνθήκαμε προς τα ανατολικά. Βλέποντας τους χρόνους στις φωτογραφίες, κάναμε και μια ακόμα στάση για κολύμπι κάπου λίγο πριν φτάσουμε στο Rapota motu. Δυστυχώς δεν είχα ενεργοποιημένο το GPS για να έχω ακριβώς το στίγμα της θέσης που σταματήσαμε, οπότε το σημάδι στον χάρτη είναι προσεγγιστικό.

View attachment 455432

View attachment 455433
Πηγαίνοντας προς το Rapota, περνούσαμε ξυστά από τους υφάλους​

Σε εκείνο το σημείο, τα νερά ήταν πιο βαθιά. Παρ’όλ’αυτά, το θέαμα που αντικρίσαμε στη θάλασσα ήταν διαφορετικό εδώ. Δεν υπήρχαν τόσα πολλά ψάρια, σε αντίθεση με το Maina. Όμως στον βυθό υπήρχαν διάσπαρτες τεράστιες αχιβάδες. Όταν μας το έλεγε ο καπετάνιος, λέω άντε να είναι σαν κόλλα Α4, αλλά αυτές ήταν σίγουρα πάνω από μισό μέτρο! Επίσης, υπήρχαν τεράστιοι κοραλλένιοι βράχοι με τα μωβ κοράλλια, οι οποίοι έφταναν σχεδόν μέχρι την επιφάνεια. Υπήρχαν σχισμές μεταξύ τους, οπότε μπορούσες προσεκτικά να κολυμπήσεις και να περάσεις ενδιάμεσα. Τα βράχια ήταν σε σημεία κοφτερά, αλλά κολυμπώντας προσεκτικά μπορούσες με ασφάλεια να απολαύσεις την υποθαλάσσια μορφολογία και ζωή.

View attachment 455434

View attachment 455435
Το σημείο έξω από το Rapota, στο οποίο κάναμε την τελευταία στάση πριν το Tapuaetai

View attachment 455436

View attachment 455437

View attachment 455438
Οι τεράστιες αχιβάδες (πάνω και μέση) και τα βράχια με τα μωβ κοράλλια, ενδιάμεσα από τα οποία κολυμπήσαμε (κάτω) [ πηγή πάνω & κάτω : aquabumps.com ] [πηγή μέση : neverendingfootsteps.com ]​

Στο ίδιο το Rapota δεν αποβιβαστήκαμε, αλλά περάσαμε από κοντά.

View attachment 455439

View attachment 455440

View attachment 455441
Το Rapota motu, στο οποίο είχε γυριστεί το Survivor το 2006​

Απεναντίας, συνεχίσαμε προς το Tapuaetai. Εάν μέχρι τώρα η λιμνοθάλασσα είχε αυτό το πρασινωπό χρώμα, πλησιάζοντας στο Tapuaetai πλέον γινόταν ένα όμορφο γαλάζιο, που έκανε πολύ καλή αντίθεση με το λευκό του sandbank.

View attachment 455442
Φτάνοντας στο sandbank του Tapuaetai​

Στο Tapuaetai φτάσαμε κατά τις 2, ενώ θα μέναμε εκεί για 1 ώρα. Η βάρκα μας άφησε στο sandbank για να περπατήσουμε έως το νησί, ενώ αν ήθελες σε μετέφερε αυτή στην ακτή (απ’όπου και θα αναχωρούσαμε στο τέλος). Φυσικά όλοι κατεβήκαμε για να το κάνουμε περπατώντας.

Το νησί, αν και στο μεγαλύτερο μέρος του είναι αμμώδες, έχει κάποιες παραλίες με κοράλλια, οπότε θα χρειαστεί να πάρεις μαζί σου και τις σαγιονάρες αν θέλεις να το περπατήσεις. Το περπάτημα στο sandbank ήταν υπέροχο, βλέποντας σιγά - σιγά το νησί να πλησιάζει. Σε όλη τη διαδρομή, το νερό έφτανε από τον αστράγαλο μέχρι το γόνατο, αν και στο βόρειο άκρο του που πήγα όσο πιο άκρη μπορούσα (κουβαλούσα τις σαγιονάρες και το κινητό μαζί) φαινόταν να βαθαίνει απότομα. Μαζί με τις στάσεις για φωτογραφίες, τελικά έφαγα ένα 20λεπτο για να φτάσω στο νησί.

View attachment 455443

View attachment 455444

View attachment 455445
Φωτογραφίες από το sandbank του Tapuaetai​

Λοιπόν, ερχόμενος από το Maina όντως αναρωτιόμουν αν εδώ θα ήταν όντως καλύτερα. Ε, μονολεκτικά, ναι, ήταν. Στην παραλία που φτάσαμε, ερχόμενοι από το sandbank, είχε διασκορπισμένο κόσμο, αν και δεν ένιωθες σε καμία περίπτωση σαν να είσαι στην Οία το ηλιοβασίλεμα. Ο κόσμος από τα 3 σκάφη που είχαν φτάσει, ήταν ψιλοδιασκορπισμένος. Το τοπίο που έβλεπες, ήταν η επιτομή αυτού που φαντάζεσαι ως “εξωτικό νησί”: φοίνικες, άμμος, πεντακάθαρα ρηχά ζεστά νερά...

View attachment 455446

View attachment 455447

View attachment 455448
Η κύρια παραλία στο Tapuaetai, στην οποία καταλήγει το sandbank​

Στο πίσω μέρος της παραλίας που είχαν δέσει τα σκάφη στο νησί, υπήρχε ένα ξύλινο κτήριο το οποίο αυτοδιαφημίζεται ως “ταχυδρομείο” και σφραγίζει τα διαβατήρια των επισκεπτών με την γνωστή “πατούσα”. Η αλήθεια είναι πως μου φάνηκε λίγο κιτς και δεν ασχολήθηκα. Αντίθετα, προτίμησα να εξερευνήσω λίγο το νησί, ενώ αν μου έφτανε ο χρόνος ιδανικά θα ήθελα να περπατούσα όλο τον γύρο του. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα, με τη φορά του ρολογιού.

Το ομορφότερο θέαμα το συνάντησα ευθύς εξ’αρχής, με το που έστριψα και αντίκρισα το κανάλι που χωρίζει το Tapuaetai με το γειτονικό Tekopua. Κάμποσες φωτογραφίες που κυκλοφορούν για “τροπικά νησιά”, “φοίνικες” κλπ είναι σίγουρα τραβηγμένες από εδώ.

View attachment 455449

View attachment 455450

View attachment 455451

View attachment 455452
Μερικές από τις ομορφότερες εικόνες που έχω αντικρίσει σε ταξίδι, ήταν αυτή του πορθμού μεταξύ Tapuaetai - Tekopua ​

Εκεί κοντά, συνάντησα και το τοπικό παράρτημα του Hilton αλλά και μια καλύβα αλά survivor.

View attachment 455453

View attachment 455454
Το αυτοαποκαλούμενο "One Foot Hitlon" (πάνω) και η καλύβα (κάτω)​

Λίγο πιο πέρα, άρχιζαν τα κοράλλια και τα κοχύλια. Αυτό το νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού ήταν ψιλοαδιάφορο.

View attachment 455455

View attachment 455456
Το τραχύ (τρόπος του λέγειν) ΝΑ Tapuaetai​

Από εδώ, μέχρι και το σημείο που φτάσαμε ερχόμενοι από το sandbank, ξεκινάει άλλη μια μεγάλη αμμουδιά, η οποία μόνο στο νότιο άκρο της είχε κοράλλια στην άμμο. Στην παραλία αυτή, παρότι δίπλα από εκεί που ήταν ο κόσμος, συνάντησα μόνο 2-3 άτομα. Φαίνεται, ο κόσμος είτε είχε μείνει εκεί που τον άφησαν, είτε πήγαν να δουν μόνο τον πορθμό με το Tekopua.

View attachment 455457

View attachment 455458
Η όμορφη παραλία στα ΝΔ του motu, την οποία απόλαυσα μαζί με άλλους 2-3 επισκέπτες​

Επιστρέφοντας από το εσωτερικό του νησιού πίσω στην παραλία μας, παρατήρησα ένα μικρό ξέφωτο. Όπως αποδείχθηκε, στην περίμετρό του υπήρχαν γηγενή δέντρα διαφόρων νησιών του Ειρηνικού.

View attachment 455459
Το ξέφωτο με τα γηγενή δέντρα​

Τελικά, η ώρα στο Tapuaetai πέρασε χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Η διάσχιση του sandbank, στην αρχή, μας πήρε κανένα εικοσάλεπτο, αφήνοντας μόνο 45 λεπτά στο ίδιο το Tapuaetai...

Φεύγοντας από το Tapuaetai, είχαμε και αφήσει και μια ακόμα εκκρεμότητα. Το αντιπαραδιπλανό motu, το Akaiami. Πέρα από τη δυνατότητα διαμονής (μαζί με το Akitua που είχα επισκεφθεί στην αρχή, είναι το δεύτερο motu που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα), το motu αυτό ήταν γνωστό ως ενδιάμεσος σταθμός στο δρομολόγιο “Coral” της TEAL ("Tasman Empire Airways Limited" που ήταν η ονομασία μέχρι το 1965 της Air New Zealand).

Η “Coral Route” εκτελούταν από το 1951 έως το 1960, με υδροπλάνα Short Solent IV. Το δρομολόγιο αυτό, εκτελούσε τη διαδρομή Auckland (Νέα Ζηλανδία) – Suva (Φίτζι) σε 7,5 ώρες. Από εκεί, την επόμενη μέρα, συνέχιζε για το Faleolo (Σαμόα), ένα σκέλος που διαρκούσε 4 ώρες. Την επόμενη μέρα ξεκινούσε για το Akitua (Νησιά Κουκ), μια ακόμα πτήση 5 ωρών. Την τελευταία μέρα εκτελούταν το τελευταίο σκέλος προς την Tahiti (Γαλλική Πολυνησία), απ’όπου και έφτανε μετά από 4 ώρες. Το διώροφο αεροπλάνο (ναι, υπήρχαν από τότε ) μετέφερε 45 επιβάτες με πολυτέλειες Ολυμπιακής επί Ωνάση. Το εισιτήριο κόστιζε περίπου 30 λίρες, όσο ήταν το μηνιάτικο εκείνη την εποχή. Αρχικά εκτελούταν 1 δρομολόγιο τον μήνα, στη συνέχεια τα δρομολόγια έγιναν κάθε δεκαπενθήμερο. Οι επιβάτες αποβιβάζονταν μετά την προσθαλάσσωσή τους στον κάθε προορισμό, διανυκτέρευαν στο νησί και ξαναεπιβιβάζονταν για την αναχώρησή τους την επόμενη μέρα. Η ιστορία του δρομολογίου είναι ενδιαφέρουσα, και μπορεί κανείς να διαβάσει περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Το Short Solent [ πηγή : teal.co.nz ]​

Στο Akaiami δεν κατεβήκαμε, απλά περάσαμε από κοντά. Κάποια άλλα τουριστικά σκάφη σταματούσαν και εκεί, αλλά εγώ είχα προτιμήσει να συμπεριλάβω το Maina στο πρόγραμμα. Από το σκάφος φαινόταν μια τεράστια αμμουδιά από την πλευρά της λιμνοθάλασσας, ενώ τα νερά και εδώ είχαν αυτό το φωτεινό γαλάζιο χρώμα.

View attachment 455460

View attachment 455461

View attachment 455462
Το Akaiami, από το οποίο περάσαμε, χωρίς όμως να αποβιβαστούμε​

Από το Akaiami πλέον, συνεχίσαμε διασχίζοντας διαγώνια τη λιμνοθάλασσα, με προορισμό την προβλήτα στην οποία είχα αφήσει το αυτοκίνητο στην αρχή. Αποβιβαζόμενοι στην προβλήτα του κυρίως νησιού, δεν πρόσεξα κανένα συνεπιβάτη που να μην είναι τουλάχιστον ενθουσιασμένος από το tour που κάναμε. Και 2-3 ώρες ακόμα να είχαμε δεν υπήρχε αμφιβολία για το αν θα ζητούσαμε να επιστρέψουμε σε οποιοδήποτε μέρος που σταματήσαμε...

Τελευταία μέρα που είχα ολόκληρη στο νησί, γυρνώντας στο bungalow, ο σχεδόν καθαρός από σύννεφα ουρανός επιφύλασσε ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα.

View attachment 455463

View attachment 455464

View attachment 455465

View attachment 455466

View attachment 455467
Το τελευταίο ηλιοβασίλεμα που απολάμβανα στο Aitutaki​

Ύστερα από ένα ντους για να φύγουν τα αλάτια, δεν υπήρχε αμφιβολία πού θα πήγαινα το τελευταίο βράδυ στο νησί: φυσικά στο Boat Shed για φαγητό!


Η σημερινή μέρα ήταν σίγουρα η ομορφότερη μέχρι τώρα. Όπου κι αν ρωτήσει κανείς, θα του πουν ότι το Aitutaki είναι όντως όμορφο, αλλά η πραγματική ομορφιά της ατόλης βρίσκεται στα διάσπαρτα motu. Έχοντας κάνει έστω και αυτό το 6μισάωρο tour, δεν μπορώ παρά να μην προσυπογράψω και εγώ σε αυτό.
Ήταν η πρώτη φορά που έκανα snorkeling και θα παρότρυνα οποιονδήποτε δεν έχει κάνει να το βάλει ως στόχο αν επιλέξει να πραγματοποιήσει ταξίδι σε ένα τέτοιο μέρος. Μια μάσκα που δεν μπάζει νερό σου δίνει τελείως διαφορετική οπτική, ενώ και η χρήση του αναπνευστήρα συνηθίζεται μέσα σε λίγα λεπτά στο νερό. Η αίσθηση του να κολυμπάς ανάμεσα σε όλα αυτά τα πολύχρωμα ψάρια, στα κοράλλια, ακόμα και να βλέπεις από κοντά το ναυάγιο, είναι απερίγραπτη.
Επίσης, ήταν ωραίο που δέσαμε σαν ομάδα και με τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες. Βέβαια σε αυτό έπαιξε ρόλο και ο πλακατζής καπετάνιος που είχαμε, βοηθώντας να σπάσει ο πάγος από την αρχή. Η σημερινή κρουαζιέρα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία και θα έπρεπε να περαστεί στον ποινικό κώδικα των νησιών η απόπειρα αναχώρησης ενός επισκέπτη χωρίς να έχει συμμετάσχει σε ένα αντίστοιχο tour...

Αχ τι παραλίες είναι αυτές...

 

[Nikos1986]

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλια!

Ειδικά για τα motu, μπορείς να προγραμματίσεις και drop-off / pick-up απ'όσο ξέρω. Οι παραλίες όντως ήταν υπέροχες, καθαρές, βουτούσες αμέσως και δεν είχε και συνωστισμό

 

[Nikos1986]

12. Αϊτουτάκι - Ραροτόνγκα

Σήμερα θα ήταν η τελευταία μέρα στο Αϊτουτάκι. Πρακτικά, θα είχα ολόκληρη τη μέρα, με την πτήση να αναχωρεί στις 19:10 το απόγευμα για την πρωτεύουσα Avarua, όπου και θα προσγειωνόταν στις 20:00. Στη Ραροτόνγκα δεν θα προλάβαινα να εξερευνήσω περεταίρω για σήμερα, αντίθετα, θα ξεκινούσα την εξερεύνησή μου το επόμενο πρωί.

Ημέρα 6

Τη σημερινή μέρα, τουλάχιστον στο Αϊτουτάκι, θα την περνούσα τριγύρω από την Ootu. Ύστερα από τα μαζεμένα ευτράπελα κατά τον ερχομό μου στο νησί, τις τελευταίες ημέρες ευτυχώς όλα είχαν κυλήσει ρολόι.

Παρ’όλ’αυτά, ήταν πολλές οι μέρες που είχα ζήσει χωρίς έγνοιες. Κατά τις 10 το πρωί (δεν ξέρω γιατί τελευταία μέρα ), βλέπω μήνυμα από το Booking, το οποίο ήταν από την κυρία που θα μου νοίκιαζε το bungalow στη Ραροτόνγκα. Στην αρχή υποπτεύθηκα ότι θα ήθελε να επιβεβαιώσει την ώρα του check-in. Τελικά, με πληροφορούσε πως το πρώτο βράδυ δεν θα είχε διαθεσιμότητα, και μου είχε κανονίσει να μείνω σε ένα άλλο σπίτι, στην πρωτεύουσα Avarua, για το πρώτο αυτό βράδυ. Λίγο αργότερα με κατατόπισε για το πού βρίσκεται: μετά το KiiKii Motel, υπήρχε ένα meeting house (δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό ), οπότε μπαίνω στο στενάκι προς την παραλία και το εν λόγω σπίτι ήταν ένα που στηριζόταν σε πασσάλους. Δεν είχα πολυκαταλάβει, αλλά σκόπευα να πήγαινα στο KiiKii Motel, να άφηνα το αμάξι, και να συνέχιζα πεζός ψάχνοντας ένα σπίτι σε πασσάλους...

Αλλά ένα άλλο, ακόμη πιο πρακτικό θέμα, ήταν αυτό του φαγητού. Άσχετα με την αλλαγή της διαμονής, φτάνοντας στις 8 και με τα τελευταία εστιατόρια να κλείνουν στις 9:30 (όπως είχα διαπιστώσει ήδη στο Aitutaki), ήταν εξαιρετικά δύσκολο να προλάβαινα να πάρω τη βαλίτσα, να νοικιάσω αυτοκίνητο, να βρω το καινούριο κατάλυμα και να έβρισκα στη συνέχεια φαγητό. Έτσι, για καλό και για κακό, θα έτρωγα στο Αϊτουτάκι και βραδινό, πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Είχα βρει ένα bistro που έλεγε ότι έμενε ανοικτό μέχρι τις 10 (!), αλλά κρατούσα μικρό καλάθι...

Ύστερα από το πρωινό, άρχισα να μαζεύω τα πράγματα για το check out. Όπως και κατά την άφιξή μου, και τώρα που έφευγα είχε έρθει η ιδιοκτήτρια για να με αποχαιρετήσει. Το παραδέχομαι, οι άνθρωποι ήταν πολύ φιλόξενοι. Παρότι το νησί τους βρίσκεται στη μέση του πουθενά, ή μάλλον ακριβώς λόγω αυτού.

Παραθέτω και κάποιες φωτογραφίες από το bungalow, ήταν λιτό αλλά η τοποθεσία του άξιζε και με το παραπάνω.

Το bungalow Aitutaki Seaside, στο οποίο διέμενα στο Αϊτουτάκι​

Η τελευταία μέρα ξεκίνησε με βόλτα στην παραλία μπροστά από το bungalow, κολύμπι και βόλτα με το καγιάκ όσο μπορούσα να πλησιάσω με ασφάλεια στον εξωτερικό ύφαλο. Για το φαγητό, η επιλογή ήταν προφανής: το Tavake! Ύστερα από ένα φιλέτο ψάρι, έφυγα για την Ootu.

Λίγο πριν το αεροδρόμιο, βρισκόταν και το μοναδικό βενζινάδικο, το οποίο είχα επιβεβαιώσει από την 3η ημέρα με την πεζοπορία στο Βόρειο τμήμα του νησιού, ότι παρέμενε ανοικτό και κατά τη διάρκεια του μεσημεριού. Αφότου γέμισα το ντεπόζιτο, κατευθύνθηκα προς την Ootu.

Έχοντας χαρτογραφήσει τόσες μέρες τα νερά γύρω από το sandbank, επέλεξα να κάτσω στο σημείο που είχα εντοπίσει πως βάθαιναν περισσότερο για λίγο κολύμπι. Όμως ήμουν άτυχος. Εκείνη την ώρα είχε άμπωτη, οπότε δεν θα είχε κανονικό κολύμπι σήμερα... Ύστερα από πλατσούρισμα και μια βόλτα στο sandbar, κατευθύνθηκα προς το Boat Shed για “βραδινό” Ikamata, παρότι ήταν γύρω στις 4.

Κάνοντας μια παρένθεση, τελικά είχα καταφέρει να γλιτώσω τα χειρότερα με το κάψιμο από τον ήλιο. Με πολύ προσοχή και με μπλούζα και καπέλο ακόμη και στη θάλασσα, είχα κοκκινίσει και ξεφλουδίσει, αλλά ως εκεί. Είχα πάρει πλέον το μάθημά μου για να έχω ήδη από πριν αγοράσει αντηλιακό, αντί να το ψάχνω (και τελικά να μην το βρίσκω ) σε τέτοιου είδους απομονωμένους προορισμούς. Πάντως, είχα φροντίσει να τριπλοτσεκάρω 2-3 καταστήματα στη Ραροτόνγκα που όντως πωλούσαν αντηλιακό, ώστε να είναι το πρώτο πράγμα που θα αγόραζα με το που έφτανα εκεί. Μέχρι και στο Google Maps είχα μπει, για να δω φωτογραφίες από το εσωτερικό των καταστημάτων, ώστε να δω στα ράφια αν έχουν...

Αν και με γεμάτο στομάχι, φεύγοντας από το Boat Shed, κατευθύνθηκα προς το Ootu Channel. Είχα προσέξει πως λόγω της άμπωτης είχαν αποκαλυφθεί οι πέτρες που σχημάτιζαν ένα “μονοπάτι” μέχρι το Akitua Motu. Τελικά, όντως μπορούσες να περπατήσεις μέχρι και το απέναντι motu, χωρίς να βραχείς καθόλου.

Η παραλία Ootu (πάνω), οι εκτεθειμένες λόγω άμπωτης πέτρες προς το Akitua Motu (μέση) και το Ootu Channel (κάτω)

Οι πέτρες, κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, κατά την πλημμυρίδα, όταν έκανα τον γύρο του βορείου τμήματος του νησιού​

Το τελευταίο μπάνιο στο Αϊτουτάκι, το έκανα στο Ootu Channel. Αν και το μπάνιο εκεί δεν έλεγε και πολλά. Το κανάλι ήταν ρηχό και με μεγάλες κοτρώνες στον κατά τα άλλα αμμώδη βυθό, ενώ και τα ψάρια ήταν λίγα. Καμία σχέση δηλαδή με την πλευρά του που βγάζει την λιμνοθάλασσα.

Κατά τις 6 παρά, ετοιμάστηκα για να φύγω για το αεροδρόμιο. Και οι "ετοιμασίες" ήταν απλά ένα σκούπισμα με την πετσέτα και να βάλω στεγνά ρούχα: ύστερα από 5 λεπτά ήμουν στο αεροδρόμιο. Και εκεί, το ευχάριστο σοκ. Αν και όταν είχαμε έρθει από τη Ραροτόνγκα υπήρχε ένας υποτυπώδης έλεγχος, στην επιστροφή ήταν όλα χύμα. Δεν ζητούσαν ούτε καν διαβατήριο. Πήγαινες στο γκισέ (που άνοιξε μία ώρα πριν την αναχώρηση), τους έλεγες το όνομα και σου τύπωναν το boarding pass, σε ένα χαρτάκι σαν post-it. Ούτε διασταύρωση στοιχείων, ούτε τίποτα. Το ίδιο και με τις βαλίτσες. Τις έδινες, ούτε τις ζύγιζαν, ούτε ακτίνες: τις έπαιρνε ένας 15χρονος μαζί με 2 παιδιά που δεν πρέπει να πήγαιναν καν γυμνάσιο και τις φόρτωναν στην καρότσα ενός αγροτικού και έφευγαν για το αεροπλάνο. Οι εικόνες αυτές μου φάνηκαν τόσο αναζωογονητικά, μπορώ να πω, πρωτόγνωρες... Κάποιος δυτικός θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει “αφελείς” ή ακόμα και “επικίνδυνα αγαθούς”, αλλά ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα ήταν ιδιαίτερα εγωκεντρικός. Ήταν πολύ όμορφο που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα τέτοιοι παράδεισοι στον κόσμο: όπου στον 21ο αιώνα μπορείς να απολαμβάνεις με ασφάλεια αυτή την “παιδική αθωότητα”, όπως το έχω βαπτίσει.

Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι​

Όπως είχα γράψει και στο post του ερχομού μου εδώ, το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι είναι πολύ μικρό. Μόνο μια διαμπερής αίθουσα με τα γκισέ, ένα πάρκινγκ, κάτι καναπέδες αντί για lounges για όσους είχαν κλείσει μεταφορά στα 1-2 "μεγάλα" ξενοδοχεία και οι τουαλέτες.

Ενδιαφέρον παρουσίαζε και η ιστορία του αεροδρομίου. Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι κατασκευάστηκε το ’42 από τις ΗΠΑ και τη Νέα Ζηλανδία, για την υποστήριξη της εκστρατείας κατάληψης του Γκουανταλκανάλ στα Ν. Σολόμωντα. Κατασκευάστηκαν 2 διάδρομοι προσγείωσης / απογείωσης από κοράλλια, οι οποίοι είναι ορατοί ακόμη και σήμερα. Από το ’44 έως και το ’46 μειώθηκε η παρουσία των Αμερικανών στο νησί, οπότε και το αεροδρόμιο πέρασε στον έλεγχο της Νέας Ζηλανδίας στα τέλη του ’46.
Το αεροδρόμιο του Αϊτουτάκι, αποτελούσε το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο των Κουκ, μέχρι και το ’74. Τότε επεκτάθηκε το αεροδρόμιο της Ραροτόνγκα, και η διεθνής κίνηση διοχετεύτηκε εκεί. Το σημερινό terminal κατασκευάστηκε το 1997, ενώ μόλις το 2007 κατασκευάστηκε ο ασφάλτινος διάδρομος που χρησιμοποιείται σήμερα και τοποθετήθηκε νυχτερινός φωτισμός.

Το δυτικό άκρο του παλιού, κοραλλένιου, διαδρόμου απογείωσης / προσγείωσης​

Στο αεροδρόμιο πέτυχα και τα παιδιά που είχαμε γνωριστεί στη χθεσινή κρουαζιέρα. Όπως μου είχαν πει και από χθες, θα αναχωρούσαν σήμερα μαζί με εμένα για τη Ραροτόνγκα, απ’όπου και αύριο το πρωί θα επέστρεφαν στο Όκλαντ. Αφότου αφήσαμε τις βαλίτσες πιάσαμε ξανά την κουβέντα... Για το πόσο μας άρεσε το Αϊτουτάκι τα είχαμε πει από χθες. Σήμερα κουβεντιάζαμε για τη ζωή γενικότερα στην Ελλάδα και στη Νέα Ζηλανδία.

Το αεροπλάνο που ερχόταν από τη Ραροτόνγκα, προσγειώθηκε στις 18:40. Μέσα σε 20 λεπτά, είχε αποβιβαστεί ο κόσμος, είχε ξεφορτώσει και είχε ξεκινήσει η επιβίβαση για την επιστροφή.

Το αεροπλάνο, με το οποίο θα επιστρέφαμε στη Ραροτόνγκα​

Στις 19:10 είχαμε απογειωθεί και επιτέλους μπορούσα να θαυμάσω τη λιμνοθάλασσα από ψηλά. Ο καιρός στον ερχομό δεν μου επέτρεψε να δω τίποτα, όμως στην επιστροφή πήρα το αίμα μου πίσω. Ίσα – ίσα τώρα, πλέον ήξερα τα motu, και αναγνώριζα σε ποια είχαμε πάει την προηγούμενη μέρα!

Η λιμνοθάλασσα του Αϊτουτάκι, με τα motu και τον ύφαλο στην περίμετρο​

Παρεμπιπτόντως, ακόμα και στο αεροπλάνο καθόμουν στην ίδια σειρά (διάταξη 1-2) με τα παιδιά από τη Νέα Ζηλανδία. Εγώ έβλεπα τη λιμνοθάλασσα και εκείνα ένα υπέροχο πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα.


Εν τέλει, στη Ραροτόνγκα φτάσαμε με πίσσα σκοτάδι, κατά τις 8. Για σήμερα δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Θα παραλάμβανα το αυτοκίνητο από την Avis, θα έβρισκα το δωμάτιο στο οποίο θα διέμενα το πρώτο βράδυ, θα έκανα ένα μπάνιο (ήμουν ακόμα με τα αλάτια ) και θα ξεραινόμουν. Όσον αφορά την Avis, το γραφείο που έχει στο αεροδρόμιο, ανοίγει με βάση τις ώρες που υπάρχει προγραμματισμένη πτήση εξωτερικού. Όμως, μπορείς να τους ενημερώσεις όταν κάνεις την κράτηση, ώστε δίνοντάς τους τον κωδικό της πτήσης σου να ανοίξουν για να σε εξυπηρετήσουν, ακόμη κι αν έρχεσαι από το Αϊτουτάκι (όπως εγώ). Έτσι κι έγινε: το γραφείο ήταν ανοικτό και όταν έφτασα υπήρχαν ήδη μέσα δύο άλλοι πελάτες.

Από την κυρία στο γραφείο, άκουσα και την πρώτη συμβουλή για το νησί: αύριο θα ήταν Σάββατο, οπότε και θα ήταν η μεγάλη μέρα της αγοράς Punanga Nui. Αυτή αποτελεί τη μεγαλύτερη αγορά του νησιού. Ούτως ή άλλως σκόπευα να επισκεφθώ την αγορά, αλλά, με βάση τα λεγόμενα της κυρίας, αύριο πρωί θα ήταν η καλύτερη επιλογή για να το έκανα.

Με την παραλαβή του αυτοκινήτου, ξεκίνησα για να βρω το σπίτι. Από το αεροδρόμιο περνά ο κεντρικός δρόμος που κάνει τον γύρο του νησιού (Ara Tapu), οπότε ξεκίνησα προς τα ανατολικά για να το βρω... Η αλήθεια είναι ότι το KiiKii Motel το περίμενα λίγο μεγαλύτερο. Την πρώτη φορά, μέσα στο βράδυ, το πέρασα από μπροστά του πάνω σε μια στροφή και δεν το κατάλαβα. Κάποια στιγμή το διαπίστωσα, έκανα αναστροφή και γύρισα για να παρκάρω στην άκρη του δρόμου και να συνεχίσω το ψάξιμο με τα πόδια.

Εν τέλει, αφότου μπήκα στις αυλές 2-3 σπιτιών, τελικά το βρήκα! Το σπίτι αυτό δεν φαινόταν από τον δρόμο λόγω της βλάστησης, και ήταν αμέσως μετά από ένα σπίτι με ένα ξύλινο φράχτη (δεν ξέρω, αυτό ήταν το "longhouse" ? - εμένα σαν κανονικών διαστάσεων σπίτι μου φάνηκε). Τελικά, βεβαιώθηκα ότι ήταν αυτό όταν ανέβηκα την εξωτερική σκάλα, άνοιξα την ξεκλείδωτη πόρτα, μπήκα μέσα και το είδα άδειο, αλλά με αναμμένα τα φώτα. Πολύ αστείο σκηνικό, πάντως. Δεν ξέρω τι θα έλεγα αν άνοιγα και έβρισκα κόσμο μέσα βραδιάτικα...

Μέχρι να φέρω το αυτοκίνητο, να ανεβάσω τη χειραποσκευή με πιτζάμες και μια αλλαξιά, να κάνω ένα γρήγορο μπάνιο, είχε περάσει τις 9. Σε εκείνο το σημείο είχα αρχίσει να αμφιταλαντεύομαι: Είχα εντοπίσει, ήδη από το Αϊτουτάκι, το 21.3 Vaiana's Bar & Bistro κοντά στο αεροδρόμιο, το οποίο έλεγε ότι κλείνει στις 10. Το πιο αργό που είχα βρει στα νησιά!
Είχα μια ελαφριά πείνα, οπότε τελικά είπα να πάω έως εκεί, στη χειρότερη έστω για ένα μπέργκερ. Τελικά, όταν έφτασα, το είχε γυρίσει σε μπαρ. Ήταν γεμάτο με ντόπιους και επισκέπτες και με ωραία μουσική (τεράστια η αντίθεση με το Αϊτουτάκι από το οποίο ερχόμουν), αλλά με την κουζίνα να έχει κλείσει στις 9:30.
Αντί λοιπόν για ένα ποτάκι με ψιλοάδειο στομάχι, προτίμησα να επιστρέψω στο δωμάτιο για ύπνο. Αύριο το πρωί θα χλαπάκιαζα στην αγορά, ενώ από εκεί και μετά θα είχα 6 μέρες για να έβλεπα τα αξιοθέατα του νησιού αυτού στο οποίο είχα έρθει...