Nikos1986
Member
- Μηνύματα
- 907
- Likes
- 4.008
- Επόμενο Ταξίδι
- Γενεύη - Ανεσί
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αυστραλία - Καλιφόρνια
1. Εισαγωγή
Τα νησιά Κουκ πριν μερικά χρόνια ούτε που τα είχα ακούσει. Μέχρι που σε μια βόλτα στο Village, επισκέφθηκα το Νάκα και έπεσε το μάτι μου σε μια προσφορά σε κάτι ταξιδιωτικούς οδηγούς του Lonely Planet: αν θυμάμαι καλά, είχε ξεπούλημα και τους άφηνε γύρω στα 3 ευρώ. Τότε είχα πάρει 4-5 οδηγούς για διάφορα νησιά του Ειρηνικού, μεταξύ αυτών και έναν για τα Νησιά Κουκ. Ξεφυλλίζοντάς τον, έπεσα σε μια φωτογραφία από τη λιμνοθάλασσα του Αϊτουτάκι: τιρκουάζ νερά, σε μια θάλασσα λάδι, με φόντο ένα υπέροχο γαλανό ουρανό...
Η λιμνοθάλασσα του Aitutaki [ πηγή: Lonely Planet ]
Είναι από τις φορές που, απλά και μόνο η θέαση μίας τόσο λιτής φωτογραφίας, σε παρακινεί τόσο έντονα να θέλεις να επισκεφθείς το μέρος όπου τραβήχτηκε.
Από την άλλη, βλέποντας κανείς πρώτη φορά τον Ειρηνικό, πιστεύω πέφτει σε ένα δίλημμα παρόμοιο με τους ξένους που βλέπουν πρώτη φορά τον χάρτη της Ελλάδας: χιλιάδες νησιά, μικρά και μεγάλα, που εκ πρώτης όψεως φαίνονται όλα πανομοιότυπα. Στην πορεία και όσο περισσότερο το ψάχνεις, αρχίζεις και διακρίνεις τις διαφορές και καταλήγεις στην τελική επιλογή του προορισμού. Σε τι διαφέρουν τα Νησιά Κουκ από τα διπλανά νησιά της Γαλλικής Πολυνησίας ή της Σαμόα, ή γιατί αυτά και όχι κάποιο από τα Φίτζι; Ή πέρα από τη Ραροτόνγκα, γιατί το Αϊτουτάκι και όχι κάποιο από τα 13 υπόλοιπα νησιά;
Θα προσπαθήσω να απαντήσω πολύ συνοπτικά στο πρώτο ερώτημα: Θεωρώ πως τα νησιά αυτά ισορροπούν πολύ επιτυχημένα μεταξύ της “δυτικοποίησης” και του “εξωτικού”. Δεν έχεις ό,τι ζητήσεις όποτε το ζητήσεις (όπως στη Χαβάη) αλλά δεν πρέπει να γίνεις Indiana Jones για να τα εξερευνήσεις (όπως στην Παπούα Νέα Γουϊνέα). Θα δεις μια διαφορετική κουλτούρα και στοιχεία της Πολυνησιακής ταυτότητας, αλλά θα μπορέσεις να πάρεις άνετα και με ασφάλεια και τα παιδιά σου. Δεν έχεις το υψηλό κόστος ζωής της Γαλλικής Πολυνησίας, αλλά δεν είναι και δίπλα.
Σε σύγκριση ειδικά με τη Σαμόα, ο κύριος παράγοντας που με έκανε να επιλέξω τα Κουκ ήταν ότι αυτές οι διακοπές ήθελα να είναι διακοπές χαλάρωσης όσο πιο μακριά γινόταν από το σπίτι, κάτι στο οποίο με κάλυψαν απόλυτα. Η Σαμόα είναι για άλλου είδους διακοπές, με περισσότερη δραστήρια εξερεύνηση, κάτι το οποίο στη φάση που ήμουν δεν με συγκινούσε τόσο. Παρ’όλ’αυτά, συνεχίζουν να παίζουν δυνατά ως ένας μεσοπρόθεσμος στόχος.
Τώρα, γιατί η Ραροτόνγκα και το Αϊτουτάκι... Πρώτα απ’όλα, τη Ραροτόνγκα θέλοντας και μη, δεν μπορείς να την αποφύγεις. Εκεί βρίσκεται το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο. Όσον αφορά το Αϊτουτάκι, αυτό είναι η μοναδική ατόλη του νότιου συμπλέγματος των Κουκ. Πέρα από την φωτογραφία που με είχε πρωτο-παρακινήσει να επισκεφθώ τα νησιά, ήθελα πολύ να δω ένα τέτοιου είδους νησί από κοντά. Μια λιμνοθάλασσα λάδι, προστατευμένη από τον ύφαλο που υψώνεται για χιλιόμετρα από τον πυθμένα, με τις κορυφές του να σχηματίζουν διάσπαρτα μικρά ακατοίκητα νησάκια. Και πέρα από τους αφρούς και το μόνιμο βουητό της θάλασσας που σκάει στον ύφαλο, να εκτείνεται ο ωκεανός, με την πλησιέστερη “μεγάλη” στεριά 7-8.000 χιλιόμετρα μακριά. Καθώς οι μέρες ήταν περιορισμένες, δεδομένου ότι σχεδόν 4 μέρες θα τις περνούσα στο πήγαινε – έλα, αποφάσισα να επικεντρωθώ σε αυτά τα δύο νησιά. Ιδανικά, θα ήθελα να έβαζα και ένα ακόμα του νοτίου συμπλέγματος, το Μανγκάια, αλλά δεν ήθελα να φορτώσω το πρόγραμμα.
Τα νησιά Κουκ πριν μερικά χρόνια ούτε που τα είχα ακούσει. Μέχρι που σε μια βόλτα στο Village, επισκέφθηκα το Νάκα και έπεσε το μάτι μου σε μια προσφορά σε κάτι ταξιδιωτικούς οδηγούς του Lonely Planet: αν θυμάμαι καλά, είχε ξεπούλημα και τους άφηνε γύρω στα 3 ευρώ. Τότε είχα πάρει 4-5 οδηγούς για διάφορα νησιά του Ειρηνικού, μεταξύ αυτών και έναν για τα Νησιά Κουκ. Ξεφυλλίζοντάς τον, έπεσα σε μια φωτογραφία από τη λιμνοθάλασσα του Αϊτουτάκι: τιρκουάζ νερά, σε μια θάλασσα λάδι, με φόντο ένα υπέροχο γαλανό ουρανό...
Η λιμνοθάλασσα του Aitutaki [ πηγή: Lonely Planet ]
Είναι από τις φορές που, απλά και μόνο η θέαση μίας τόσο λιτής φωτογραφίας, σε παρακινεί τόσο έντονα να θέλεις να επισκεφθείς το μέρος όπου τραβήχτηκε.
Από την άλλη, βλέποντας κανείς πρώτη φορά τον Ειρηνικό, πιστεύω πέφτει σε ένα δίλημμα παρόμοιο με τους ξένους που βλέπουν πρώτη φορά τον χάρτη της Ελλάδας: χιλιάδες νησιά, μικρά και μεγάλα, που εκ πρώτης όψεως φαίνονται όλα πανομοιότυπα. Στην πορεία και όσο περισσότερο το ψάχνεις, αρχίζεις και διακρίνεις τις διαφορές και καταλήγεις στην τελική επιλογή του προορισμού. Σε τι διαφέρουν τα Νησιά Κουκ από τα διπλανά νησιά της Γαλλικής Πολυνησίας ή της Σαμόα, ή γιατί αυτά και όχι κάποιο από τα Φίτζι; Ή πέρα από τη Ραροτόνγκα, γιατί το Αϊτουτάκι και όχι κάποιο από τα 13 υπόλοιπα νησιά;
Θα προσπαθήσω να απαντήσω πολύ συνοπτικά στο πρώτο ερώτημα: Θεωρώ πως τα νησιά αυτά ισορροπούν πολύ επιτυχημένα μεταξύ της “δυτικοποίησης” και του “εξωτικού”. Δεν έχεις ό,τι ζητήσεις όποτε το ζητήσεις (όπως στη Χαβάη) αλλά δεν πρέπει να γίνεις Indiana Jones για να τα εξερευνήσεις (όπως στην Παπούα Νέα Γουϊνέα). Θα δεις μια διαφορετική κουλτούρα και στοιχεία της Πολυνησιακής ταυτότητας, αλλά θα μπορέσεις να πάρεις άνετα και με ασφάλεια και τα παιδιά σου. Δεν έχεις το υψηλό κόστος ζωής της Γαλλικής Πολυνησίας, αλλά δεν είναι και δίπλα.
Σε σύγκριση ειδικά με τη Σαμόα, ο κύριος παράγοντας που με έκανε να επιλέξω τα Κουκ ήταν ότι αυτές οι διακοπές ήθελα να είναι διακοπές χαλάρωσης όσο πιο μακριά γινόταν από το σπίτι, κάτι στο οποίο με κάλυψαν απόλυτα. Η Σαμόα είναι για άλλου είδους διακοπές, με περισσότερη δραστήρια εξερεύνηση, κάτι το οποίο στη φάση που ήμουν δεν με συγκινούσε τόσο. Παρ’όλ’αυτά, συνεχίζουν να παίζουν δυνατά ως ένας μεσοπρόθεσμος στόχος.
Τώρα, γιατί η Ραροτόνγκα και το Αϊτουτάκι... Πρώτα απ’όλα, τη Ραροτόνγκα θέλοντας και μη, δεν μπορείς να την αποφύγεις. Εκεί βρίσκεται το μοναδικό διεθνές αεροδρόμιο. Όσον αφορά το Αϊτουτάκι, αυτό είναι η μοναδική ατόλη του νότιου συμπλέγματος των Κουκ. Πέρα από την φωτογραφία που με είχε πρωτο-παρακινήσει να επισκεφθώ τα νησιά, ήθελα πολύ να δω ένα τέτοιου είδους νησί από κοντά. Μια λιμνοθάλασσα λάδι, προστατευμένη από τον ύφαλο που υψώνεται για χιλιόμετρα από τον πυθμένα, με τις κορυφές του να σχηματίζουν διάσπαρτα μικρά ακατοίκητα νησάκια. Και πέρα από τους αφρούς και το μόνιμο βουητό της θάλασσας που σκάει στον ύφαλο, να εκτείνεται ο ωκεανός, με την πλησιέστερη “μεγάλη” στεριά 7-8.000 χιλιόμετρα μακριά. Καθώς οι μέρες ήταν περιορισμένες, δεδομένου ότι σχεδόν 4 μέρες θα τις περνούσα στο πήγαινε – έλα, αποφάσισα να επικεντρωθώ σε αυτά τα δύο νησιά. Ιδανικά, θα ήθελα να έβαζα και ένα ακόμα του νοτίου συμπλέγματος, το Μανγκάια, αλλά δεν ήθελα να φορτώσω το πρόγραμμα.
Last edited:
