Περιεχόμενα
Αργά το απογευμα μας συνόδευσαν ο ξεναγος με τον οδηγό στον σταθμό τρένου από όπου θα φεύγαμε για Βαρανάσι και θα φτάναμε το πρωί. O σταθμός άθλιος με πολλά ποντίκια. Θέλαμε να πάμε τουαλέτα αλλα αφου μας είπε ο ξεναγός ότι μεσα στο τρένο είναι καλες είπαμε να τον ακουσουμε. Λεει στα βαγόνια που θα είστε θα είναι τουρίστες καθώς επίσης και καλής κάστας Ινδοι αρα δεν θα έχετε πρόβλημα. Ερχεται το τρένο και μπαίνουμε να νακτοποιηθούμε. Τα βαγόνια με ένα πολύ στενό διαδρομο και κρεβατια πανω κάτω που ανα 4 χωρίζονταν με κουρτίνες. Δυστυχώς δεν μας είχαν βάλει μαζι αλλά τουλάχιστον είμασταν απέναντι. Εμείς πάντως ούτε τουρίστες είδαμε ούτε Ινδούς ανώτερης τάξης. Οι περισσότεροι ταλαίπωροι και κάποιοι πολλοί ηλικιωμένοι που θα πήγαιναν το τελευταίο τους ταξίδι στο Βαρανάσι να εξαγνιστούν οι αμαρτίες τους. Οι τουαλέτες απερίγραπτες.. Ηθελες γαλοτσες για να μπείς μέσα από τα νερά ή ότι άλλο ηταν τα βρωμόνερα κάτω.. Επίσης απαραίτητο ένα μαντήλι αρωματισμένο γύρω από τη μύτη. Προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε αλλά κάθε τρείς και λίγο πέρναγε ένας Ινδός και φώναζε για τσάι. Είμασταν τόσο κουρασμένες όμως που κάποιες ώρες πέσαμε ξερές. Μετά από 2 ώρες καθυστέρηση λόγω ομίχλης φτάσαμε Βαρανάσι. Το ταξίδι με το τρένο ήταν μια εμπειρία και καλό είναι αν πατε Ινδία να τον επιλέξετε σαν τρόπο μετακίνησης έστω για μία φορά.
Στο Βαρανάσι μας είχε προτείνει το γραφειο που συνεργαστήκαμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχειο εκτός παλιάς πόλης. Εγω όμως ήθελα να μείνουμε σε ξενοδοχείο στην παλιά πόλη με θέα τον Γάγγη. Μου είπε ο πράκτορας ότι εκει τα ξενοδοχεια δεν είναι καλά και όχι πολύ καθαρά. Εγω η έξυπνη επέμενα για εκεί. Μάλιστα του είπα και σε ποιο να μας κλείσει το οποιο ομολογώ ότι στο site δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Φτάνουμε μέχρι ένα σημειο με τα αμαξι και μετά έπρεπε να περπατήσουμε ως τα ghat. Πάλι καλά που είχαν έρθει κατι παιδια και μας κουβάλησαν τις πιο βαριές βαλίτσες γιατι μέσα στην παλιά πόλη δεν ακουμπάς βαλίτσα κάτω. Ο λόγος φυσικά η βρωμια και οι ακαθαρσίες κυρίως από τις αγελάδες. Φτάσαμε στο Palace on Steps που μόνο παλάτι δεν θυμιζε.. Από τον χώρο υποδοχής καταλάβαινες πώς θα είναι και τα δωμάτια. Μας πήγε σε ένα τρίκλινο στρίμωξε και ένα βρωμερό ράντζο μέσα και μας άφησε. Δεν έχετε κατι καλύτερο λέμε? Αυτό είναι πολύ καλό μας λέει. Η μούχλα στους τοίχους και η βρώμα δεν περιγράφεται. Ούτε οι πρίζες δεν λειτουργούσαν. Κάναμε παράπονα και έφεραν ηλεκτρολογο και εφτιαξε μία. Να φεύγαμε δεν γινότανε γιατί είχε ήδη πληρώσει το πρακτορείο. Να καναμε παράπονα στον πράκτορα πάλι δεν γινότανε μιας και μας είχε προειδοποιήσει. Το μόνο καλό ήταν το μπαλκονάκι και η θέα! Επίσης είχαμε και 24 ώρες το 24ωρο ηλεκτρισμό. Αυτό το έγραφε στην κάρτα του ξενοδοχείου και μας έκανε εντύπωση. Μας είπε ξεναγός ότι στην πόλη δεν έχουν ρεύμα όλη μέρα και τα ξενοδοχεία χρησιμοποιούν και γεννήτριες γιαυτο το λόγο.
Πάμε για φαγητό στο Vaatica café που είχε πολύ ωραία πίτσα και μηλόπιτα με παγωτο. Το απόγευμα ξενάγηση στην πόλη και επίσκεψη στην κοντινή πόλη Σαρνάθ όπου 2.500 χρόνια πριν πρωτοδίδαξε ο Βούδας. Επισκεφτήκαμε και το μουσείο καθώς και κάποιους ναούς. Μετά επιστροφή στο Γάγγη για να παρακολουθήσουμε το μοναδικό θέαμα της θρησκευτικές ινδουιστικής τελετής Αάρτι. Οι πιστοί χιλιάδες να τραγουδούν και να προσεύχονται όλοι μαζί και ο ποταμός γεμάτος λουλούδια με κεριά αναμμένα. Κάποτε έβλεπα στην τηλεόραση την Μάγια Τσόκλη στο Βαρανάσι και μου είχαν αποτυπωθεί οι εικόνες εκείνες στο μυαλό. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάποια μέρα θα είμαι και εγώ εκει..
Πρωινό ξύπνημα για βαρκάδα στον Γάγγη. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να θαυμάσουμε την ιερότερη πόλη της Ινδίας και μία από τις αρχαιότερες κατοικήσιμες πόλεις του κόσμου. Τα κτίρια γύρω από το Γαγγη επιβλητικά και πανέμορφα. Στα νερά του ποταμού ρίχνουν τις στάχτες των νεκρών αλλα σε κάποιες περιπτώσεις όπως των λεπρών, των νεαρών παιδιών, των αμαρτωλών κλπ απλά τους τυλίγουν σε ένα υφασμα και τους πετάνε στον ποταμό. Και οι νεκρές αγελάδες εκεί καταλήγουν από ότι είδαμε στην βαρκάδα μας. Μού φαίνεται αδιανόητο σε αυτό το τόσο μολυσμένο νερό να πλενονται αυτοί και τα παιδιά, αλλα για αυτούς το ποτάμι είναι ιερο και εκεί εξαγνίζουν τις αμαρτίες τους. Ακόμη και το στόμα τους έπλεναν.. Κάποιοι έκαναν γίογκα στο νερό. Πιο κάτω είδαμε το κρεματόριο και σωρούς από ξύλα. Πετύχαμε και μια καύση νεκρού. Οσο πιο πλούσια η οικογένεια τόσο πιο πολλά τα ξύλα. Είδαμε και τα υπαίθρια πλυντήρια όπου πλένουν τα σεντόνια πετσέτες ρούχα μέσα στο ποτάμι και μετά τα απλώνουν πάνω στο χώμα. Εκει μας είπε ξεναγός ότι πλένουν και τα σεντόνια-πετσέτες των ξενοδοχείων. Κάναμε το σταυρό μας που είχαμε πάρει τα σεντονάκια μας από Ελλάδα. Μετά από την τόσο γεμάτη με εικόνες βόλτα μας πήγαμε να περπατήσουμε στην παλιά πολη και να επισκεπτούμε τον Χρυσό Ναό αφιερωμένο στο θεό Σίβα. Περάσαμε από εξονυχιστικό έλεγχο να μπούμε στην είσοδο ως ένα σημείο. Φωτογραφικές μηχανες και κάμερες απαγορευότανε και τις αφήσαμε σε ένα μαγαζί που μας είπε ο ξεναγος. Να μπείς στο εσωτερικό του ναου επιτρέπονταν μόνο στους Ινδούς. Στην παλιά πόλη η βρώμα είναι αφόριτη. Ομολογώ ότι περίμενα στο Βαρανάσι να μην αντέχεται η μυρωδιά από την καύση των νεκρών αλλά δίπλα στο ποτάμι δεν μύριζε άσχημα. Στην παλιά πόλη όμως μέσα στα σοκάκια χωρίς να κλείνεις μύτη δεν την έβγαζες καθαρή. Κυκλοφορούσαν οι αγελαδες που καθώς περνούσες δίπλα τους σου έριχναν και μια ανάποδη με την ουρά τους. Πάντού άφηναν το στίγμα τους με τις τουρτίτσες και έπρεπε να έχεις το νού σου που πατάς. Σε κάποια σημεία εντόσθια από ζώα με μιλιούνια από μύγες πάνω. Και τα ποντικάκια μέσα και έξω από τα μαγαζιά. Ευτυχώς είχαμε πάρει από Ελλάδα φουλάρια τα οποία αρωματίζαμε και τα φοράγαμε στη μύτη. Σαν τους ταλιμπάν κυκλοφορούσαμε. Το βράδυ ξανά βόλτα στα ghats οπου είχε και ένα φεστιβαλ με τραγούδια παραδοσιακά. Καθήσαμε λίγο και μετα αράξαμε για λίγο στα σκαλια στις όχθες του Γαγγη. Εκει είδαμε και ένα πτωμα τυλιγμένο με σεντόνι να επιπλέει στο ποτάμι. Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Δεν σας είπα ότι γύρω από τα ξενοδοχείο και γενικά στην παλιά πολη είχε μαιμουδίτσες. Εξω από το δωματιο μας έβλεπες μαιμουδες με τα μωρά τους να πηδάνε από δεντρο σε δέντρο. Το μπαλκονάκι μας στο δωμάτιο ήταν με πλεγμα γύρω-γύρω για να μην μπαίνουν αυτά τα χαριτωμένα ζωάκια. Το βράδυ που κοιμόμασταν ένιωθες ότι ήσουν στην ζούγκλα από τα χοροπηδητα και τις κραυγες από τις μαιμουδες.
Το πρωί ξυπνήσαμε μαζέψαμε τα πραγματά μας και λυπημένες αφήσαμε αυτό το υπέροχο δωμάτιο που θα μας μείνει αξέχαστο. Το μεσημέρι θα φεύγαμε για το αεροδρόμιο. Έτσι για να περάσει η ώρα πήγαμε να παρουμε αναμνηστικα στην αγορά. Έκείνη τη μέρα ήταν μια μεγάλη Ινδουιστική εορτή και γινότανε χαμός. Ο ποταμός ασφυκτικά γεμάτος από πιστούς. Χιλιάδες Ινδοί να έρχονται κατά πανω μας και να μην μπορούμε να περπατήσουμε, να μας ακουμπούν παντού και να μας πιέζουν να ψωνίσουμε. Όλο αυτό σε συνδιασμό με τη ζέστη και τη βρώμα μας έκανε να το βάλουμε στα πόδια και να παμε στο ξενοδοχειο ώσπου να έρθει η ώρα να φύγουμε. Κατά την γνώμη μου μια διανυκτέρευση στο Βαρανάσι αρκεί. Αυτό προυποθέτει ότι φτάνεται πρωί για να έχετε την μέρα ελευθερη.
Απόγευμα φτάνουμε στο αεροδρόμιο από όπου θα φεύγαμε με εσωτερική πτήση για Δελχί. Φτάνουμε μία ώρα νωρίτερα. Πολύ μικρό το αεροδρόμιο. Μας ανακοινώνουν ότι θα έχουμε καθυστέρηση 2 ώρες περίπου λόγω προβλήματος του αεροπλάνου. Είχαμε γνωρίσει έναν ευκατάστατο Ινδό που πήγαινε Ντουμπάι όπου δουλεύει και τον ρωτήσαμε αν συμβαίνει συχνά. Μας είπε ότι έχει ταξιδέψει άλλες 2 φορές με την εταιρεία και την προηγούμενη φορά που είχε καθυστέρηση ήταν γιατί είχαν μπεί ποντίκια στην μηχανή και είχαν φάει τα καλώδια.. . Μετά από αυτό εμείς λέμε να μπούμε ή να μείνουμε μια μέρα ακόμη στο υπέροχο ξενοδοχείο στο Γάγγη?? Όπως καταλαβαίνεται προτιμήσαμε την πτήση και όλα πήγαν καλά. Το Δελχί δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να το δούμε. Σταματήσαμε σε ένα πολύ κυριλέ εστιατόριο-μπάρ για φαγητό που μας πρότεινε οδηγός. Ακριβό για Ινδία και ενώ εως τώρα δεν με είχε πειράξει το φαγητό στην Ινδία, εκεί την επόμενη είχαμε και οι 4 πρόβλημα. Στο Δελχί περάσαμε και από περιοχές πολύ περιποιημένες και καθαρές που δεν θύμιζαν τίποτα από όσα είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες. Υπνο και το πρωί έφτασε η ώρα για αναχώρηση. Μετά από την τετράωρη πτήση φτάσαμε στο Κατάρ όπου θα μέναμε 5 μέρες στην αδερφή μου. Φανταστείτε πως νιώσαμε μετά το πολιτισμικό σοκ που πάθαμε στην Ινδία.. Στο Κατάρ πάθαμε την πλάκα μας με την χλιδή που είχε σε μαγαζιά αμάξια ξενοδοχεία κλπ. Αλλά ας μην επεκταθώ στο Κατάρ γιατί αφορά άλλη ιστορία.
Κλείνοντας να πώ ότι στην Ινδία για να περάσεις καλά πρέπει να είσαι σε καλή ψυχολογία να μην είσαι της καλοπέρασης και πολύ περίεργος με την καθαριότητα. Αν διακωμωδήσεις και λίγα τα απρόοπτα που σίγουρα θα σου συμβούν και κοιτάξεις την ομορφιά της χώρας, τους χαμογελαστούς ανθρώπους, χωρίς να σταθείς μόνο στην βρωμιά που επικρατεί παντού θα περάσεις όμορφα. Και το κυριότερο θα εκτιμήσεις πολλά πράγματα όπως το νερό, τα φαί , τον ηλεκτρισμό, την στέγη που εώς τώρα τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμας τα θεωρούσαμε δεδομένα. Όπως πολύ σωστά είχα διαβάσει και στο travelstories την Ινδία η θα την λατρέψεις ή θα την σιχαθείς. Εγώ παντως ένιωσα και τα δύο και σίγουρα θα ήθελα να επιστρέψω κάποια στιγμή να επισκεφτώ ένα άλλο κομμάτι της.
Στο Βαρανάσι μας είχε προτείνει το γραφειο που συνεργαστήκαμε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχειο εκτός παλιάς πόλης. Εγω όμως ήθελα να μείνουμε σε ξενοδοχείο στην παλιά πόλη με θέα τον Γάγγη. Μου είπε ο πράκτορας ότι εκει τα ξενοδοχεια δεν είναι καλά και όχι πολύ καθαρά. Εγω η έξυπνη επέμενα για εκεί. Μάλιστα του είπα και σε ποιο να μας κλείσει το οποιο ομολογώ ότι στο site δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Φτάνουμε μέχρι ένα σημειο με τα αμαξι και μετά έπρεπε να περπατήσουμε ως τα ghat. Πάλι καλά που είχαν έρθει κατι παιδια και μας κουβάλησαν τις πιο βαριές βαλίτσες γιατι μέσα στην παλιά πόλη δεν ακουμπάς βαλίτσα κάτω. Ο λόγος φυσικά η βρωμια και οι ακαθαρσίες κυρίως από τις αγελάδες. Φτάσαμε στο Palace on Steps που μόνο παλάτι δεν θυμιζε.. Από τον χώρο υποδοχής καταλάβαινες πώς θα είναι και τα δωμάτια. Μας πήγε σε ένα τρίκλινο στρίμωξε και ένα βρωμερό ράντζο μέσα και μας άφησε. Δεν έχετε κατι καλύτερο λέμε? Αυτό είναι πολύ καλό μας λέει. Η μούχλα στους τοίχους και η βρώμα δεν περιγράφεται. Ούτε οι πρίζες δεν λειτουργούσαν. Κάναμε παράπονα και έφεραν ηλεκτρολογο και εφτιαξε μία. Να φεύγαμε δεν γινότανε γιατί είχε ήδη πληρώσει το πρακτορείο. Να καναμε παράπονα στον πράκτορα πάλι δεν γινότανε μιας και μας είχε προειδοποιήσει. Το μόνο καλό ήταν το μπαλκονάκι και η θέα! Επίσης είχαμε και 24 ώρες το 24ωρο ηλεκτρισμό. Αυτό το έγραφε στην κάρτα του ξενοδοχείου και μας έκανε εντύπωση. Μας είπε ξεναγός ότι στην πόλη δεν έχουν ρεύμα όλη μέρα και τα ξενοδοχεία χρησιμοποιούν και γεννήτριες γιαυτο το λόγο.
Πάμε για φαγητό στο Vaatica café που είχε πολύ ωραία πίτσα και μηλόπιτα με παγωτο. Το απόγευμα ξενάγηση στην πόλη και επίσκεψη στην κοντινή πόλη Σαρνάθ όπου 2.500 χρόνια πριν πρωτοδίδαξε ο Βούδας. Επισκεφτήκαμε και το μουσείο καθώς και κάποιους ναούς. Μετά επιστροφή στο Γάγγη για να παρακολουθήσουμε το μοναδικό θέαμα της θρησκευτικές ινδουιστικής τελετής Αάρτι. Οι πιστοί χιλιάδες να τραγουδούν και να προσεύχονται όλοι μαζί και ο ποταμός γεμάτος λουλούδια με κεριά αναμμένα. Κάποτε έβλεπα στην τηλεόραση την Μάγια Τσόκλη στο Βαρανάσι και μου είχαν αποτυπωθεί οι εικόνες εκείνες στο μυαλό. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι κάποια μέρα θα είμαι και εγώ εκει..
Πρωινό ξύπνημα για βαρκάδα στον Γάγγη. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να θαυμάσουμε την ιερότερη πόλη της Ινδίας και μία από τις αρχαιότερες κατοικήσιμες πόλεις του κόσμου. Τα κτίρια γύρω από το Γαγγη επιβλητικά και πανέμορφα. Στα νερά του ποταμού ρίχνουν τις στάχτες των νεκρών αλλα σε κάποιες περιπτώσεις όπως των λεπρών, των νεαρών παιδιών, των αμαρτωλών κλπ απλά τους τυλίγουν σε ένα υφασμα και τους πετάνε στον ποταμό. Και οι νεκρές αγελάδες εκεί καταλήγουν από ότι είδαμε στην βαρκάδα μας. Μού φαίνεται αδιανόητο σε αυτό το τόσο μολυσμένο νερό να πλενονται αυτοί και τα παιδιά, αλλα για αυτούς το ποτάμι είναι ιερο και εκεί εξαγνίζουν τις αμαρτίες τους. Ακόμη και το στόμα τους έπλεναν.. Κάποιοι έκαναν γίογκα στο νερό. Πιο κάτω είδαμε το κρεματόριο και σωρούς από ξύλα. Πετύχαμε και μια καύση νεκρού. Οσο πιο πλούσια η οικογένεια τόσο πιο πολλά τα ξύλα. Είδαμε και τα υπαίθρια πλυντήρια όπου πλένουν τα σεντόνια πετσέτες ρούχα μέσα στο ποτάμι και μετά τα απλώνουν πάνω στο χώμα. Εκει μας είπε ξεναγός ότι πλένουν και τα σεντόνια-πετσέτες των ξενοδοχείων. Κάναμε το σταυρό μας που είχαμε πάρει τα σεντονάκια μας από Ελλάδα. Μετά από την τόσο γεμάτη με εικόνες βόλτα μας πήγαμε να περπατήσουμε στην παλιά πολη και να επισκεπτούμε τον Χρυσό Ναό αφιερωμένο στο θεό Σίβα. Περάσαμε από εξονυχιστικό έλεγχο να μπούμε στην είσοδο ως ένα σημείο. Φωτογραφικές μηχανες και κάμερες απαγορευότανε και τις αφήσαμε σε ένα μαγαζί που μας είπε ο ξεναγος. Να μπείς στο εσωτερικό του ναου επιτρέπονταν μόνο στους Ινδούς. Στην παλιά πόλη η βρώμα είναι αφόριτη. Ομολογώ ότι περίμενα στο Βαρανάσι να μην αντέχεται η μυρωδιά από την καύση των νεκρών αλλά δίπλα στο ποτάμι δεν μύριζε άσχημα. Στην παλιά πόλη όμως μέσα στα σοκάκια χωρίς να κλείνεις μύτη δεν την έβγαζες καθαρή. Κυκλοφορούσαν οι αγελαδες που καθώς περνούσες δίπλα τους σου έριχναν και μια ανάποδη με την ουρά τους. Πάντού άφηναν το στίγμα τους με τις τουρτίτσες και έπρεπε να έχεις το νού σου που πατάς. Σε κάποια σημεία εντόσθια από ζώα με μιλιούνια από μύγες πάνω. Και τα ποντικάκια μέσα και έξω από τα μαγαζιά. Ευτυχώς είχαμε πάρει από Ελλάδα φουλάρια τα οποία αρωματίζαμε και τα φοράγαμε στη μύτη. Σαν τους ταλιμπάν κυκλοφορούσαμε. Το βράδυ ξανά βόλτα στα ghats οπου είχε και ένα φεστιβαλ με τραγούδια παραδοσιακά. Καθήσαμε λίγο και μετα αράξαμε για λίγο στα σκαλια στις όχθες του Γαγγη. Εκει είδαμε και ένα πτωμα τυλιγμένο με σεντόνι να επιπλέει στο ποτάμι. Επιστροφή στο ξενοδοχείο. Δεν σας είπα ότι γύρω από τα ξενοδοχείο και γενικά στην παλιά πολη είχε μαιμουδίτσες. Εξω από το δωματιο μας έβλεπες μαιμουδες με τα μωρά τους να πηδάνε από δεντρο σε δέντρο. Το μπαλκονάκι μας στο δωμάτιο ήταν με πλεγμα γύρω-γύρω για να μην μπαίνουν αυτά τα χαριτωμένα ζωάκια. Το βράδυ που κοιμόμασταν ένιωθες ότι ήσουν στην ζούγκλα από τα χοροπηδητα και τις κραυγες από τις μαιμουδες.
Το πρωί ξυπνήσαμε μαζέψαμε τα πραγματά μας και λυπημένες αφήσαμε αυτό το υπέροχο δωμάτιο που θα μας μείνει αξέχαστο. Το μεσημέρι θα φεύγαμε για το αεροδρόμιο. Έτσι για να περάσει η ώρα πήγαμε να παρουμε αναμνηστικα στην αγορά. Έκείνη τη μέρα ήταν μια μεγάλη Ινδουιστική εορτή και γινότανε χαμός. Ο ποταμός ασφυκτικά γεμάτος από πιστούς. Χιλιάδες Ινδοί να έρχονται κατά πανω μας και να μην μπορούμε να περπατήσουμε, να μας ακουμπούν παντού και να μας πιέζουν να ψωνίσουμε. Όλο αυτό σε συνδιασμό με τη ζέστη και τη βρώμα μας έκανε να το βάλουμε στα πόδια και να παμε στο ξενοδοχειο ώσπου να έρθει η ώρα να φύγουμε. Κατά την γνώμη μου μια διανυκτέρευση στο Βαρανάσι αρκεί. Αυτό προυποθέτει ότι φτάνεται πρωί για να έχετε την μέρα ελευθερη.
Απόγευμα φτάνουμε στο αεροδρόμιο από όπου θα φεύγαμε με εσωτερική πτήση για Δελχί. Φτάνουμε μία ώρα νωρίτερα. Πολύ μικρό το αεροδρόμιο. Μας ανακοινώνουν ότι θα έχουμε καθυστέρηση 2 ώρες περίπου λόγω προβλήματος του αεροπλάνου. Είχαμε γνωρίσει έναν ευκατάστατο Ινδό που πήγαινε Ντουμπάι όπου δουλεύει και τον ρωτήσαμε αν συμβαίνει συχνά. Μας είπε ότι έχει ταξιδέψει άλλες 2 φορές με την εταιρεία και την προηγούμενη φορά που είχε καθυστέρηση ήταν γιατί είχαν μπεί ποντίκια στην μηχανή και είχαν φάει τα καλώδια.. . Μετά από αυτό εμείς λέμε να μπούμε ή να μείνουμε μια μέρα ακόμη στο υπέροχο ξενοδοχείο στο Γάγγη?? Όπως καταλαβαίνεται προτιμήσαμε την πτήση και όλα πήγαν καλά. Το Δελχί δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να το δούμε. Σταματήσαμε σε ένα πολύ κυριλέ εστιατόριο-μπάρ για φαγητό που μας πρότεινε οδηγός. Ακριβό για Ινδία και ενώ εως τώρα δεν με είχε πειράξει το φαγητό στην Ινδία, εκεί την επόμενη είχαμε και οι 4 πρόβλημα. Στο Δελχί περάσαμε και από περιοχές πολύ περιποιημένες και καθαρές που δεν θύμιζαν τίποτα από όσα είχαμε δει τις προηγούμενες μέρες. Υπνο και το πρωί έφτασε η ώρα για αναχώρηση. Μετά από την τετράωρη πτήση φτάσαμε στο Κατάρ όπου θα μέναμε 5 μέρες στην αδερφή μου. Φανταστείτε πως νιώσαμε μετά το πολιτισμικό σοκ που πάθαμε στην Ινδία.. Στο Κατάρ πάθαμε την πλάκα μας με την χλιδή που είχε σε μαγαζιά αμάξια ξενοδοχεία κλπ. Αλλά ας μην επεκταθώ στο Κατάρ γιατί αφορά άλλη ιστορία.
Κλείνοντας να πώ ότι στην Ινδία για να περάσεις καλά πρέπει να είσαι σε καλή ψυχολογία να μην είσαι της καλοπέρασης και πολύ περίεργος με την καθαριότητα. Αν διακωμωδήσεις και λίγα τα απρόοπτα που σίγουρα θα σου συμβούν και κοιτάξεις την ομορφιά της χώρας, τους χαμογελαστούς ανθρώπους, χωρίς να σταθείς μόνο στην βρωμιά που επικρατεί παντού θα περάσεις όμορφα. Και το κυριότερο θα εκτιμήσεις πολλά πράγματα όπως το νερό, τα φαί , τον ηλεκτρισμό, την στέγη που εώς τώρα τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμας τα θεωρούσαμε δεδομένα. Όπως πολύ σωστά είχα διαβάσει και στο travelstories την Ινδία η θα την λατρέψεις ή θα την σιχαθείς. Εγώ παντως ένιωσα και τα δύο και σίγουρα θα ήθελα να επιστρέψω κάποια στιγμή να επισκεφτώ ένα άλλο κομμάτι της.