Ροκάδες δεν υπάρχουν εδώ μέσα;

[litanies]

"Έφυγε" και ο Warrel...

 

[chrisbd]

Να τα μας ...και ο σκύλος χεβυμεταλλάς...ενώ ο άλλος καλλιεργημένος φεύγοντας λέει "τι ακούς μωρέ μ@@@κ@ μου και συ;;"

https://www.facebook.com/video.php?v=1577238122290042

 

[Sassenach77]

 

[Sassenach77]

You came on your own, that's how you'll leave.-

 

[Sentinel]

 

[katkats]

Εξιλεωση 2017

 

[Στάθης]

 

[koyrsaros]

Το 2018 να ταξιδέψετε… στους κόσμους που έχετε ονειρευτεί , στους κόσμους που είναι προσδοκία ζωής.

 

[whoknows]

βρηκα και το thread για rock

 

[litanies]

έφυγε και ο Τζίμης...

 

[litanies]

συνέχεια στο φευγιώ.... η φωνή του εν λόγω συγκροτήματος

 

[tripakias]

συνέχεια στο φευγιώ.... η φωνή του εν λόγω συγκροτήματος

Ηταν το αγαπημενο μου τραγουδι στα πρωτοεφηβικα μου χρονια. Μου πηρε ομως περιπου οχτω χρονια μεχρι να μαθω απο εναν αγγλο συμφοιτητη μου στο erasmus που αναφερεται. Παλι καλα να λες, ο πατερας του μικρου Tim Parry χρειαστηκε περισσοτερα απο 23 χρονια για να καταλαβει πως το τραγουδι ηταν αφιερωμενο στο γιο του και στον μικρουλη Jonathan Ball, στα δυο θυματα της βομβιστικης επιθεσης του ΙRA στο Warrington το 1993. H Dolores O' Riordan εγραψε ενα απο τα πιο αντιπολεμικα τραγουδια ολων των εποχων που ακομη και σημερα παραμενει στο τοπ 10 των αγαπημενων μου κομματιων απο καθε ειδος μουσικης.

Για την ιστορια ειχα μια κασετα με δυο κομματια που επαναλλαμβανονταν εναλλαξ το ενα μετα το αλλο και την ακουγα κατα τη διαρκεια των μαθηματων που βαριομουνα, οπως Θρησκευτικα και Αρχαια. Το ενα ηταν το Zombie, το αλλο το Basket Case των Green Day