giwrgos
Member
- Μηνύματα
- 270
- Likes
- 508
- Επόμενο Ταξίδι
- Περου,Περου,Περου,Περου..
Περιεχόμενα
Την ''παραδοσιακη'' προσμονη πριν απο καθε ταξιδι,λιγο πολυ την ξερετε και την εχετε ζησει ολοι..
και η αληθεια ειναι οτι δεν υπαρχει κατι πιο ομορφο απ το να οργανωνεις ενα ταξιδι,απο τις πιο μικρες λεπτομερειες,μεχρι τις πιο σημαντικες..ειχα παντα λοιπον προσμονη,για καθε μου ταξιδι,αλλα αυτο που ζουσα το εικοσαημερο πριν το ταξιδι στη Λιμα,απ τη στιγμη που κλεισαμε τα εισητηρια,δεν εχει προηγουμενο....
Με ειχε πιασει ενα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ αγχος με τα πραγματα μου(διαβατηριο,εισητηρια..),φοβομουν σαν παιδι μη τυχον και αρρωστησω,μη γινει απεργια,μη σκασει κανα ηφαιστειο,μη..μη..και οι μερες και οι ωρες,περνουσαν κυριολεκτικα πολυυυ μα πολυ δυσκολα,με αυτην την σουπερ ανυπομονησια να σε κατακλυζει,καθως βλεπαμε πια την ωρα που θα ξανασυναντιμασταν να πλησιαζει ολο και περισσοτερο..
Το ξυπνημα της παρασκευης 10 του ιουνη πια,ητανε το πιο παραξενο ξυπνημα που θυμαμαι στη ζωη μου...αρχικα χαμογελο,σε δευτερολεπτα βιασυνη να σηκωθω και να διεκπαιρεωσω οοοολες τις υποχρεωσεις που ειχα στη δουλεια μου,και να προλαβω τη πρωτη πτηση μεχρι το λονδινο,και ξανα εναλλαγη σε ενα γλυκο αγχος,ενα σφιξιμο,ενα μπαμ αδρεναλινης τοσο δυνατο που ενιωθα οτι ξεχειλιζει η ενεργεια που ειχα εκεινη τη στιγμη..
αφου ο καλος θεουλης με βοηθησε και δεν ειχα κανενα απροοπτο και κανενα πελατη της τελευταιας στιγμης,σχολασα στις 5 και καρφι με μια ηρωικη τσαντα σχολικη στη πλατη εφυγα για το αεροδρομιο...μονο οι 2-3 πολυ καλοι μου φιλοι,τα ''αδερφια'' μας που λεμε,ξεραν που παω,με τι σκοπο και ποτε θα γυρισω..
γαμωτοοοοο...τι πανεμορφο συναισθημα ειναι αυτοοοοο..σορρυ ρε παιδια,αλλα μπηκα ξανα στην φαση ολη και με βγηκε ετσι...λοιπον,φτανοντας στο λονδινο με τη british,στις 9 το βραδυ,επρεπε καταρχας να αλλαξω αεροδρομιο,καθως η πτηση της KLM για αμστερνταμ εφευγε στις 8 και μιση το επομενο πρωι,και αναγκαστικα επρεπε να περιμενω ολο το βραδυ στο αεροδρομιο..:roll:βουρ σε ενα λεοφωρειο και σε κανα μισαωρο εφτασα στο αλλο(λεω εκεινο και το αλλο γιατι,ειλικρινα δε θυμαμαι αν πηγα απ' το gatwick sto heatrow ή αντιστροφα...
)..οι ωρες αναμονης πολλες,αλλα η προσμονη μεγαλη,και οι ωρες λιγες μεχρι να αλλαξει η μερα στις 12 το βραδυ και να παρω τηλεφωνικα τις πρωτες ευχες απο τη μανα μου και καλους φιλους,ευχομενοι καλη μου τυχη και με...το διπλο...
Βεβαια,ο καλυτερος συμμαχος στο ''ροκανισμα'' των ατελειωτων ωρων αναμονης,δεν ηταν αλλος απο το συνεχες ανταλαγμα μυνηματων με τη μαργαριτα,με τη βοηθεια του blackberry και της υπηρεσιας αμεσων μυνηματων που εχει,εκμεταλλευομενος φυσικα και τη διαφορα ωρας με το Περου..τιιι???υπνος??νυστα??Σας παρακαλω..δεν υπαρχουν αυτες οι λεξεις εκεινη τη στιγμη..ενταξει,δε λεω οτι καμιιιιιιια στιγμη δεν ζηλεψα ενα κρεββατι και εναν υπνο,αλλα μονο στην ιδεα οτι θα αποκοιμηθω και θα χασω τη πτηση ενα ριγος με διαπερνουσε ικανο να σε κρατησει ξυπνιο το επομενο μισαωρο,κ.ο.κ....
Γρηγορη επιβιβαση στο αεροπλανο και συντομα στο αμστερνταμ να περιμενω πλεον την τελικη πτηση για Λιμα,με κατι μουτρα νυσταγμενα και ανυπομονα..ηδη,σαββατο πρωι και οι ευχες πολλες και ομορφες(ναι,η αληθεια ειναι οτι πληρωσα μαλλια στο κινητο εκεινο το μηνα..:roll...η υπερατλαντικη πτηση,ηρεμη,απλη και ησυχη..αφου αφηγηθηκα σε ολες σχεδον τις αεροσυνοδους της πτησης την ιστορια μου,το οτι παω εκει για μια μερα,και αυτο και κεινο,με ενα τροπο γλαφυρο γεματο ερωτα,και αφου τους ειπα οτι εχω και γενεθλια,με ειχανε στα οπα-οπα,καβατζωμενος με παμπολλες μινιατουρες ουισκικαι με αναλογες μουσικες περασαν οι ωρες αφρος και πολυ γρηγορα μεχρις ωτου το αεροπλανο να αρχισει τη τελικη καθοδο για Λιμα..
στη θεα και μονο των πρωτων εικονων καθως προσγειονωταν το αεροπλανο,με κατακλυσαν πραγματικα παιδια,μοναδικα συναισθηματα,δεν τα ειχα δει ποτε ξανα,και κυριολεκτικα οι σφυγμοι μου επρεπε να ηταν στα κοκκινα..περριτο να πω,οτι ενας ανθρωπος χωρις υπομονη,οπως ειμαι εγω,δεν αντεξε να περιμενει 3-4 λεπτα μεχρι να βγει στη φυσουνα που οδηγει στο αεροδρομιο και πρεπει να πηρα παραμαζωμα κανα δυο αθωους και αμεριμνους-πλην ομως εκνευριστικα αργους..-συνεπιβατες μου..
η μεγαλη στιγμη εφτανε....σφεντονα εξω,κοιταγμα απο δω,απο κει,ωσπου ξεχωρισε στα ματια μου η φιγουρα της-με διαφορα-πιο ομορφης γυναικας που οχι απλα εχω γνωρισει στη ζωη μου,αλλα και εχω δει...
τι τσαντες φευγαν στον αερα,τις φωνες και αλλαλαγμοι χαρας και τρελας,τη συνθηματα και ιαχες
:love2:καθωτι και λιγο αρκουδιαρης και σβαρνιαρης,πρεπει να μας ακουσε ολο το αεροδρομιο εκεινη την ωρα..
Τι πραγμα ηταν αυτο μοναδικο??απ τη μια να βλεπεις,να αγκαλιαζεις και να μουρλενεσαι απ τη χαρα σου που εχεις τον ανθρωπο σου διπλα σου..απ την αλλη να εισαι(ε,δε μπορω ακριβως να εκφρασω-γραψω-τη λεξη αυτη,μιας και ειμαστε σε φορουμ..)χαρουμενος διπλα γιατι εισαι στη χωρα που γουσταρεις οσο καμια αλλη,και σε ερχονται εικονες συνεχως στο μυαλο σου απ το προηγουμενο ταξιδι σου εκει..ωραια πραγματα..
Αφου αλλαξα χρηματα,φυγαμε με ταξι για το ξενοδοχειο(μιας και ηταν δυσκολο να μεινω μαζι της στο σπιτι της,καθως ζουσε με την υπολειπη οικογενεια της..)και ολη η διαδρομη μεχρι τη γειτονια του μιραφλορες ηταν ενα ονειρο,καθως,με μεγαλυτερη ηρεμια πια,συνηδητοποιουσαμε οτι ειμαστε μαζι και εχουμε μπροστα μας ενα ολοοοοοκληρο σαββατοβραδο και μια κυριακη να περασουμε-επιτελους-μαζιιιιιιιι...:love2:
Το προγραμμα που ειχε στο μυαλο της η μαγκι(προγραμμα..??δεν ηξερε με ποιον εμπλεκε??..)ηταν να φαμε ολοι μαζι με το πατερα της και κανα δυο-ηδη γνωστες σε μενα-φιλες της και να περασουμε ηρεμα τη μερα,σκεφτομενη τη πιθανη κουραση μου,ομως μη λογαριαζοντας την ''λυσσα'' μου και την υπερδιεργεση που ειχα ολες τις στιγμες εκει...ας ειναι καλα ο ανθρωπος,σουπερ το μπαρμπεκιου στο μπαλκονι,ακομη πιο σουπερ η μοναδικη,τρομερη και ασυναγωνιστη salsa de Huancaina,που ειναι μια σως που θυμιζει χτυπητη(τυροσαλατα)με μουσταρδα μαζι,παραδοσιακη συνταγη Περουανικη,μαζι με πατατες βραστες αλλα συνοδευει σουπερ και κρεατα..επαθα πλακα με τη σως αυτη,ψωνισα βεβαια απο το σουπερ μαρκετ αρκετα σακουλακια ετοιμη για να εχω εδω,ομως σαν τη σπιτικη δεν εχει.....τωρα πως καταφερα σε ενα κειμενο ξεχειλισμενο απο ερωτα να το γυρισω στις τυροσαλατες και στις σαλτσες,δε ξερω.....μια στιγμη μου εχει μεινει καρφωμενη στο μυαλο μου απο το τραπεζι,με τη μαργαριτα διπλα μου,με τις cusquenas(περουανικη καταπληκτικη μπυρα..),τις inca cola,και τα αμετρητα chorrizos kai anticuchos(σαν τα δικα μας σουβλακια με κρεας απ τις καρδιες των αγελαδων ή αλλων ζωων..)με μια γενικα πολυ ζεστη ατμοσφαιρα και απομονονωντας λιγο το μυαλο μου σκεφτομενος που ειμουν το προηγουμενο βραδυ,τη ταλαιπωρια περασα,και που ειμαι τωρα...πραγματικα απιστευτη σκεψη-εικονα..
Η gisella,μια πολυ καλη φιλη της μαργαριτας,πεταξε την ιδεα να παμε να πιουμε κανα ποτο εξω,σε καποιο κλαμπ,εκμεταλλευομενοι το γεγονος οτι ειναι σαββατοβραδο,ηρθε καποιος απο τοσο μακρια και εχει και γενεθλια,και θα ταν κριμα να μην περασεις μια βολτα απ τη νυχτερινη Λιμα,ετσι μωρε αδερφε,για το τι εγινε στη τελικη....Πηγαμε στη mamabatata,ενα τουριστικο μεν,αλλα πολυ ''ζωντανο''club στο larcomar,στη παραλια του μιραφλορες(το οποιο καθε δευτερα μετατρεπεται σε ενα ησυχο μπαρ με live μουσικη,και με μια αξιολγη τραγουδιστρια σολο,την ανερχομενη στο Περου,Ana lia saettone..),και απο εκει στο bizarro,ισως το καλυτερο κλαμπ στη Λιμα..χορος(προσπαθεια..τουλαχιστον..),cusquenas και η βραδια εξελλισοτανε σε ενα παραμυθι,καθως ζουσα στο ''κοκκινο''ολα αυτα που ειχα συνεχεια στο μυαλο μου να κανω μαζι της,ολο αυτο το καιρο..
Με γεματο κεφαλι,και με ψυχολογια λιγο πιο πανω απ τα ουρανια..,φυγαμε να αφησουμε τις φιλες τις πρωτα,με ενα ταξι σημα κατατεθεν της λατινικης αμερικης(αυτα μωρε,που μπαινεις μεσα και κρατας προφυλακτηρα με το ποδι,τα καθισματα με τα χερια μη φυγουν,με τους ηχους της salsa να παιζουν και παρακαλωντας να μη βγει κανενας το ιδιο τρελος οδηγος απο το φαναρι που μολις περασες με κοκκινο και σε καταστρεψει τα παντα....δεν αντεξα..''αδερφε μου,να σε πω κατι.??ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ρε φιλε,πανε λιγο πιο ομορφα γιατι πρεπει να φτασουμε στο ξενοδοχειο σαν ανθρωποι,δεν περασαμε τοσες ''πιστες'' και να χασουμε στη τελευταια ''μανα'' το τερματισμο..???''.
Ηδη το ρολοι σημαδευε το ξημερωμα,ειχα συμπληρωσει σχεδον μιαμιση μερα αυπνος,αλλα δεν τρωμε απο τιποτα...τουμπιωτακια ειμαστε..η στιγμη που θα περνουσαμε μια βραδια μαζι με τη μαργαριτα,αγκαλιασμενοι και πλημυρισμενοι απο ερωτα και επιθυμια εφτανε να γινει πραγματικοτητα..
και η αληθεια ειναι οτι δεν υπαρχει κατι πιο ομορφο απ το να οργανωνεις ενα ταξιδι,απο τις πιο μικρες λεπτομερειες,μεχρι τις πιο σημαντικες..ειχα παντα λοιπον προσμονη,για καθε μου ταξιδι,αλλα αυτο που ζουσα το εικοσαημερο πριν το ταξιδι στη Λιμα,απ τη στιγμη που κλεισαμε τα εισητηρια,δεν εχει προηγουμενο....Με ειχε πιασει ενα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ αγχος με τα πραγματα μου(διαβατηριο,εισητηρια..),φοβομουν σαν παιδι μη τυχον και αρρωστησω,μη γινει απεργια,μη σκασει κανα ηφαιστειο
,μη..μη..και οι μερες και οι ωρες,περνουσαν κυριολεκτικα πολυυυ μα πολυ δυσκολα,με αυτην την σουπερ ανυπομονησια να σε κατακλυζει,καθως βλεπαμε πια την ωρα που θα ξανασυναντιμασταν να πλησιαζει ολο και περισσοτερο..Το ξυπνημα της παρασκευης 10 του ιουνη πια,ητανε το πιο παραξενο ξυπνημα που θυμαμαι στη ζωη μου...αρχικα χαμογελο
,σε δευτερολεπτα βιασυνη να σηκωθω και να διεκπαιρεωσω οοοολες τις υποχρεωσεις που ειχα στη δουλεια μου,και να προλαβω τη πρωτη πτηση μεχρι το λονδινο,και ξανα εναλλαγη σε ενα γλυκο αγχος,ενα σφιξιμο,ενα μπαμ αδρεναλινης τοσο δυνατο που ενιωθα οτι ξεχειλιζει η ενεργεια που ειχα εκεινη τη στιγμη..αφου ο καλος θεουλης με βοηθησε και δεν ειχα κανενα απροοπτο και κανενα πελατη της τελευταιας στιγμης,σχολασα στις 5 και καρφι με μια ηρωικη τσαντα σχολικη στη πλατη εφυγα για το αεροδρομιο...
μονο οι 2-3 πολυ καλοι μου φιλοι,τα ''αδερφια'' μας που λεμε,ξεραν που παω,με τι σκοπο και ποτε θα γυρισω..γαμωτοοοοο...τι πανεμορφο συναισθημα ειναι αυτοοοοο..
σορρυ ρε παιδια,αλλα μπηκα ξανα στην φαση ολη και με βγηκε ετσι...λοιπον,φτανοντας στο λονδινο με τη british,στις 9 το βραδυ,επρεπε καταρχας να αλλαξω αεροδρομιο,καθως η πτηση της KLM για αμστερνταμ εφευγε στις 8 και μιση το επομενο πρωι,και αναγκαστικα επρεπε να περιμενω ολο το βραδυ στο αεροδρομιο..:roll:βουρ σε ενα λεοφωρειο και σε κανα μισαωρο εφτασα στο αλλο(λεω εκεινο και το αλλο γιατι,ειλικρινα δε θυμαμαι αν πηγα απ' το gatwick sto heatrow ή αντιστροφα...)..οι ωρες αναμονης πολλες,αλλα η προσμονη μεγαλη,και οι ωρες λιγες μεχρι να αλλαξει η μερα στις 12 το βραδυ και να παρω τηλεφωνικα τις πρωτες ευχες απο τη μανα μου και καλους φιλους,ευχομενοι καλη μου τυχη και με...το διπλο...Βεβαια,ο καλυτερος συμμαχος στο ''ροκανισμα'' των ατελειωτων ωρων αναμονης,δεν ηταν αλλος απο το συνεχες ανταλαγμα μυνηματων με τη μαργαριτα,με τη βοηθεια του blackberry και της υπηρεσιας αμεσων μυνηματων που εχει,εκμεταλλευομενος φυσικα και τη διαφορα ωρας με το Περου..
τιιι???υπνος??νυστα??Σας παρακαλω..δεν υπαρχουν αυτες οι λεξεις εκεινη τη στιγμη..ενταξει,δε λεω οτι καμιιιιιιια στιγμη δεν ζηλεψα ενα κρεββατι και εναν υπνο,αλλα μονο στην ιδεα οτι θα αποκοιμηθω και θα χασω τη πτηση ενα ριγος με διαπερνουσε ικανο να σε κρατησει ξυπνιο το επομενο μισαωρο,κ.ο.κ....Γρηγορη επιβιβαση στο αεροπλανο και συντομα στο αμστερνταμ να περιμενω πλεον την τελικη πτηση για Λιμα,με κατι μουτρα νυσταγμενα και ανυπομονα..
ηδη,σαββατο πρωι και οι ευχες πολλες και ομορφες(ναι,η αληθεια ειναι οτι πληρωσα μαλλια στο κινητο εκεινο το μηνα..:roll...η υπερατλαντικη πτηση,ηρεμη,απλη και ησυχη..αφου αφηγηθηκα σε ολες σχεδον τις αεροσυνοδους της πτησης την ιστορια μου,το οτι παω εκει για μια μερα,και αυτο και κεινο,με ενα τροπο γλαφυρο γεματο ερωτα,και αφου τους ειπα οτι εχω και γενεθλια,με ειχανε στα οπα-οπα,καβατζωμενος με παμπολλες μινιατουρες ουισκικαι με αναλογες μουσικες περασαν οι ωρες αφρος και πολυ γρηγορα μεχρις ωτου το αεροπλανο να αρχισει τη τελικη καθοδο για Λιμα..στη θεα και μονο των πρωτων εικονων καθως προσγειονωταν το αεροπλανο,με κατακλυσαν πραγματικα παιδια,μοναδικα συναισθηματα,δεν τα ειχα δει ποτε ξανα,και κυριολεκτικα οι σφυγμοι μου επρεπε να ηταν στα κοκκινα..
περριτο να πω,οτι ενας ανθρωπος χωρις υπομονη,οπως ειμαι εγω,δεν αντεξε να περιμενει 3-4 λεπτα μεχρι να βγει στη φυσουνα που οδηγει στο αεροδρομιο και πρεπει να πηρα παραμαζωμα κανα δυο αθωους και αμεριμνους-πλην ομως εκνευριστικα αργους..-συνεπιβατες μου..η μεγαλη στιγμη εφτανε..
..σφεντονα εξω,κοιταγμα απο δω,απο κει,ωσπου ξεχωρισε στα ματια μου η φιγουρα της-με διαφορα-πιο ομορφης γυναικας που οχι απλα εχω γνωρισει στη ζωη μου,αλλα και εχω δει...τι τσαντες φευγαν στον αερα,τις φωνες και αλλαλαγμοι χαρας και τρελας,τη συνθηματα και ιαχες
:love2:καθωτι και λιγο αρκουδιαρης και σβαρνιαρης,πρεπει να μας ακουσε ολο το αεροδρομιο εκεινη την ωρα..Τι πραγμα ηταν αυτο μοναδικο??
απ τη μια να βλεπεις,να αγκαλιαζεις και να μουρλενεσαι απ τη χαρα σου που εχεις τον ανθρωπο σου διπλα σου..απ την αλλη να εισαι(ε,δε μπορω ακριβως να εκφρασω-γραψω-τη λεξη αυτη,μιας και ειμαστε σε φορουμ..)χαρουμενος διπλα γιατι εισαι στη χωρα που γουσταρεις οσο καμια αλλη,και σε ερχονται εικονες συνεχως στο μυαλο σου απ το προηγουμενο ταξιδι σου εκει..ωραια πραγματα..Αφου αλλαξα χρηματα,φυγαμε με ταξι για το ξενοδοχειο(μιας και ηταν δυσκολο να μεινω μαζι της στο σπιτι της,καθως ζουσε με την υπολειπη οικογενεια της..
)και ολη η διαδρομη μεχρι τη γειτονια του μιραφλορες ηταν ενα ονειρο,καθως,με μεγαλυτερη ηρεμια πια,συνηδητοποιουσαμε οτι ειμαστε μαζι και εχουμε μπροστα μας ενα ολοοοοοκληρο σαββατοβραδο και μια κυριακη να περασουμε-επιτελους-μαζιιιιιιιι...:love2:Το προγραμμα που ειχε στο μυαλο της η μαγκι(προγραμμα..??
δεν ηξερε με ποιον εμπλεκε??..)ηταν να φαμε ολοι μαζι με το πατερα της και κανα δυο-ηδη γνωστες σε μενα-φιλες της και να περασουμε ηρεμα τη μερα,σκεφτομενη τη πιθανη κουραση μου,ομως μη λογαριαζοντας την ''λυσσα'' μου και την υπερδιεργεση που ειχα ολες τις στιγμες εκει...ας ειναι καλα ο ανθρωπος,σουπερ το μπαρμπεκιου στο μπαλκονι,ακομη πιο σουπερ η μοναδικη,τρομερη και ασυναγωνιστη salsa de Huancaina,που ειναι μια σως που θυμιζει χτυπητη(τυροσαλατα)με μουσταρδα μαζι,παραδοσιακη συνταγη Περουανικη,μαζι με πατατες βραστες αλλα συνοδευει σουπερ και κρεατα..επαθα πλακα με τη σως αυτη,ψωνισα βεβαια απο το σουπερ μαρκετ αρκετα σακουλακια ετοιμη για να εχω εδω,ομως σαν τη σπιτικη δεν εχει.....τωρα πως καταφερα σε ενα κειμενο ξεχειλισμενο απο ερωτα να το γυρισω στις τυροσαλατες και στις σαλτσες,δε ξερω.....μια στιγμη μου εχει μεινει καρφωμενη στο μυαλο μου απο το τραπεζι,με τη μαργαριτα διπλα μου,με τις cusquenas(περουανικη καταπληκτικη μπυρα..),τις inca cola,και τα αμετρητα chorrizos kai anticuchos(σαν τα δικα μας σουβλακια με κρεας απ τις καρδιες των αγελαδων ή αλλων ζωων..)με μια γενικα πολυ ζεστη ατμοσφαιρα και απομονονωντας λιγο το μυαλο μου σκεφτομενος που ειμουν το προηγουμενο βραδυ,τη ταλαιπωρια περασα,και που ειμαι τωρα...πραγματικα απιστευτη σκεψη-εικονα..Η gisella,μια πολυ καλη φιλη της μαργαριτας,πεταξε την ιδεα να παμε να πιουμε κανα ποτο εξω,σε καποιο κλαμπ,εκμεταλλευομενοι το γεγονος οτι ειναι σαββατοβραδο,ηρθε καποιος απο τοσο μακρια και εχει και γενεθλια,και θα ταν κριμα να μην περασεις μια βολτα απ τη νυχτερινη Λιμα,ετσι μωρε αδερφε,για το τι εγινε στη τελικη..
..Πηγαμε στη mamabatata,ενα τουριστικο μεν,αλλα πολυ ''ζωντανο''club στο larcomar,στη παραλια του μιραφλορες(το οποιο καθε δευτερα μετατρεπεται σε ενα ησυχο μπαρ με live μουσικη,και με μια αξιολγη τραγουδιστρια σολο,την ανερχομενη στο Περου,Ana lia saettone..),και απο εκει στο bizarro,ισως το καλυτερο κλαμπ στη Λιμα..χορος(προσπαθεια..τουλαχιστον..),cusquenas και η βραδια εξελλισοτανε σε ενα παραμυθι,καθως ζουσα στο ''κοκκινο''ολα αυτα που ειχα συνεχεια στο μυαλο μου να κανω μαζι της,ολο αυτο το καιρο..Με γεματο κεφαλι,και με ψυχολογια λιγο πιο πανω απ τα ουρανια..
,φυγαμε να αφησουμε τις φιλες τις πρωτα,με ενα ταξι σημα κατατεθεν της λατινικης αμερικης(αυτα μωρε,που μπαινεις μεσα και κρατας προφυλακτηρα με το ποδι,τα καθισματα με τα χερια μη φυγουν,με τους ηχους της salsa να παιζουν και παρακαλωντας να μη βγει κανενας το ιδιο τρελος οδηγος απο το φαναρι που μολις περασες με κοκκινο και σε καταστρεψει τα παντα....δεν αντεξα..''αδερφε μου,να σε πω κατι.??ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ρε φιλε,πανε λιγο πιο ομορφα γιατι πρεπει να φτασουμε στο ξενοδοχειο σαν ανθρωποι,δεν περασαμε τοσες ''πιστες'' και να χασουμε στη τελευταια ''μανα'' το τερματισμο..???''.Ηδη το ρολοι σημαδευε το ξημερωμα,ειχα συμπληρωσει σχεδον μιαμιση μερα αυπνος,αλλα δεν τρωμε απο τιποτα
...τουμπιωτακια ειμαστε..η στιγμη που θα περνουσαμε μια βραδια μαζι με τη μαργαριτα,αγκαλιασμενοι και πλημυρισμενοι απο ερωτα και επιθυμια εφτανε να γινει πραγματικοτητα..Attachments
Last edited by a moderator:
