Σαν να σε πρόσμενα κυρά…Εύβοια! Οδοιπορικό, Ιούλιος 2020

[Sassenach77]

που είχε πολύ καιρό να γραφτεί κάτι.

Ένας απο τους λόγους (ομολογώ όχι ο πρωτεύων, αλλά σημαντικός) που θέλησα να γράψω την ιστορία είναι αυτός. Να υπάρχει μια πιο πρόσφατη εικόνα του νησιού στο φόρουμ.

να δούμε την Πατρίδα με περισσότερη εκτίμηση, σεβασμό και θαυμασμό!

Όπως της αρμόζει άλλωστε!!!

Σ ευχαριστούμε.

Αυτό το χρωστώ εγώ σε πολλούς εδώ, και θα μου επιτρέψετε να πω δυο πράγματα και για κάποια σχόλια που έχετε κάνει, στο τέλος όμως, μετά την εξιστόρηση του ταξιδιού.

 

[Sassenach77]

22 Ιουλίου 2020 – Κάρυστος, Μύλοι, Πλατανιστός, Παραλία Ποτάμι, Παραλία Κάβος

Το συγκεκριμένο πρωινό ξυπνήσαμε με το πάσο μας. Το πρόγραμμα σήμερα είχε μπόλικη Κάρυστο, κάποιες παραλίες και χωριά σχετικά κοντά στη Κάρυστο και ανάβαση στο όρος Όχη, με σκοπό να δούμε το Δρακόσπιτο που υπάρχει στη κορυφή της . Το τελευταίο όμως είχε βγει από το πρόγραμμα, γιατί είχε προηγηθεί η επίσκεψη στα Δρακόσπιτα των Στύρων.

Το πρωινό στο ξενοδοχείο σερβιρίζονταν σε ανοιχτό χώρο, στη βεράντα, από το προσωπικό. Διαλέγαμε τραπέζι και μας έφερναν στάνταρ πιάτα, όλα τυλιγμένα με μεμβράνη, πάντα χυμό πορτοκάλι και κάποια άλλα ροφήματα όπως ο καφές ή το τσάι μπορούσαμε να τα διαλέξουμε επιπροσθέτως. Από άποψη αποφυγής συνωστισμού, ήταν ο καλύτερος τρόπος σερβιρίσματος πρωινού. Το μόνο μειονέκτημα είναι ότι δεν έχεις την επιλογή του μπουφέ, κάτι που δεν με ενδιέφερε στη προκειμένη περίπτωση. Άλλωστε το πρωινό ήταν ικανοποιητικότατο!
Την ώρα που τρώγαμε προσέξαμε ότι έπνεαν ισχυροί άνεμοι, κάτι που προμήνυε ότι δύσκολα θα κάναμε μπάνιο σε παραλίες ανοιχτές προς το Αιγαίο…το χθεσινοβραδινό αεράκι είχε μετατραπεί σε δυνατό αέρα, σίγουρα άνω των 7 μποφόρ!

Κάρυστος & Μύλοι
Πρώτη μας στάση ήταν το Αρχαιολογικό Μουσείο Καρύστου, το οποίο απείχε μόλις λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Στεγάζεται στη δυτική πτέρυγα του Γιοκάλειου Πνευματικού Ιδρύματος, στη Πλατεία Μαξιμιλιανού. Στον ίδιο χώρο στεγάζεται και η Βιβλιοθήκη Καρύστου.

Προς τέρψη των ματιών μου ο αυλόγυρος ήταν περιποιημένος, σε σχέση πάντα με αυτόν που είχα αντικρίσει στη Χαλκίδα, αν και έχω δει πολύ καλύτερους! Στα αριστερά τον κοσμεί ένας παλιός οδοστρωτήρας. Στην είσοδο και πριν μπούμε στους εσωτερικούς χώρους, μας είπαν να φορέσουμε μάσκες. Μπαίνοντας στα δεξιά βρίσκεται η είσοδος της βιβλιοθήκης, η οποία ήταν κλειστή και δεν μπόρεσα να μπω, αλλά αρκέστηκα σε μια ‘κλεφτή’ ματιά μόνο, ενώ στα αριστερά ήταν η είσοδος του μουσείου.

Στις συλλογές του μουσείου περιλαμβάνονται γλυπτά Καρυστίας (κλασικών-ελληνιστικών-ρωμαϊκών χρόνων), ευρήματα από τα Δρακόσπιτα (΄Οχης και Στύρων), επιγραφές και πήλινα ειδώλια διαφόρων περιοχών της Καρύστου. Ένα από τα ευρήματα, που κοσμεί το μουσείο, είναι ένα μαρμάρινο τραπεζοφόρο με παράσταση Έρωτα. Τα τρία δομικά στοιχεία του τραπεζοφόρου, ο πεσσός, η διακοσμητική μορφή του θεού Έρωτα και ο πλίνθος έχουν κατασκευαστεί από ένα κομμάτι μαρμάρου, κάτι που χαρακτηρίζει τη μαζική παραγωγή των συγκεκριμένων προϊόντων. Παρόλα αυτά είναι όμορφα σμιλεμένο με πολλές λεπτομέρειες.

Ευρήματα από τα Δρακόσπιτα

Αναθηματικό ανάγλυφο με τον ανακεκλιμένο Ηρακλή

Επιτύμβια στήλη του Θεοκλή (300-200 π.Χ.) - Μύλοι Καρύστου

Το μουσείο της Καρύστου είναι ένα μικρό μουσείο, αξιοπρεπές, στο οποίο έχει γίνει προσπάθεια να αναδειχθεί η ιστορία της γύρω περιοχής, αλλά έχει δρόμο ακόμα…Η είσοδος κοστίζει 3€/άτομο.

Βγαίνοντας από το μουσείο είδαμε και το Μπούρτζι ξανά, με το φως της μέρας, που αποτελεί τμήμα ενετικού φρουρίου του 15ου αιώνα.

Επόμενη μας στάση ήταν στο Δημαρχείο Καρύστου. Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτίριο, σωστό έργο τέχνης, που η γενική μορφή του και τα επί μέρους αρχιτεκτονικά και μορφολογικά στοιχεία του συνθέτουν τυπικό δείγμα δημόσιου κτιρίου του περασμένου αιώνα.

Απέναντι από το Δημαρχείο βρίσκεται ο Μητροπολιτικός Ναός Αγ. Νικολάου με τους μπλε τρούλους του.

Στην συνέχεια ψάχναμε μέσα στη πόλη να βρούμε ένα σημείο ενδιαφέροντος, για το οποίο είχαμε διαβάσει στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Πρόκειται για ένα Μαυσωλείο επιφανούς ρωμαίου αξιωματούχου, το οποίο είχε σχήμα ναού με ιωνικούς κίονες. Σήμερα διακρίνονται οι πέντε βαθμίδες του και χρονολογείται στα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ.

***
Σήμα κατατεθέν της πόλης είναι το Κοκκινόκαστρο ή Castello Rossο των Λομβαρδών!

Στη σημερινή θέση του κάστρου πρωτο χτίστηκε οχυρό φρούριο από τους Καρυστινούς το 1030μ.Χ, για να προφυλαχθούν από τους αιμοχαρής κουρσάρους που λεηλατούσαν τα παράλια του Αιγαίου.
Λένε πως πήρε το όνομά του από το κεραμιδί χρώμα της τοιχοποιίας του. Το φρούριο αυτό διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της πόλης και έμεινε απόρθητο παρα τις επιθέσεις των Ελλήνων αγωνιστών του 1821

Πήραμε ένα καφέ στο χέρι, μπήκαμε στον Κίτσο και κατευθυνθήκαμε προς τους Μύλους. Περάσαμε το χωριό και πρώτα πήγαμε προς Γραμπια να δούμε το τμήμα του ρωμαϊκού υδραγωγείου που διασώζεται στις παρυφές του λόφου του κάστρου.

Η διαδρομή για το κάστρο σταματάει μπροστά στην είσοδο, κάνοντας την πρόσβαση σε αυτό πολύ εύκολη. Φτάνοντας, λοιπόν, εκεί αφήσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε την προσέγγιση με τα πόδια, η οποία γινόταν με δυσκολία λόγω του δυνατού αέρα! Αφού προσπεράσαμε το μέρος του γκρεμισμένου τοίχου, περάσαμε κάτω από τα πεύκα και φτάσαμε στην ανατολική εσωτερική είσοδο του κάστρου.

Η θέα του κόλπου της Καρύστου από το κάστρο είναι πανοραμική. Δυστυχώς και εδώ κάποιοι θεωρούν πως ξέρουν να αγαπούν, χωρίς κάποιος να τους έχει μάθει οτι πρώτα πρέπει να σέβονται… Στη κορυφή του κάστρου δεσπόζει το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία και εκτός από τη πανοραμική θέα προς τον κόλπο θαυμάσαμε και τη απίστευτη θέα προς το όρος Όχη!

Όταν ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε ο αέρας ήθελε προσοχή γιατί μας έσπρωχνε απότομα, ειδικά εμένα, και υπήρχε κίνδυνος πτώσης. Μπήκαμε στο χωριό και χαζέψαμε κάποια όμορφα σπίτια-μύλους και μετά ρωτήσαμε για το μονοπάτι προς την κορυφή της Όχης. Μας είπαν ότι φτάνεις πρώτα στις ‘πηγές’ με αυτοκίνητο και μετά ξεκινάει η πεζοπορία. Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα αν φτάσαμε ή όχι στις ‘πηγές…πήγαμε μέχρι εκεί που μπορούσε να φτάσει ο Κίτσος και μετά γυρίσαμε.

Πήραμε έναν δρόμο που έφτανε πιο ψηλά και απέναντι από το κάστρο και είχε ακόμα καλύτερη πανοραμική θέα του κόλπου, του κάστρου και του όρους. Αφού βγάλαμε τις φωτογραφίες μας γυρίσαμε στη πόλη.

Πλατανιστός
Φύγαμε κατευθείαν για το Πλατανιστό μέσω του Αετού. Ο Αετός είναι ένα χωριό πολύ ‘Κυκλαδίτικο’ όσον αφορά την αρχιτεκτονική των σπιτιών. Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε γυμνά βουνά και ανεμογεννήτριες από τη μια μεριά και την Άνδρο από την άλλη! Ο δρόμος ορεινός με πολλές στροφές, αλλά καλός. Μετά από τρία τέταρτα περίπου είχαμε φτάσει στο Πλατανιστό

Ο Πλατανιστός είναι ένα ημιορεινό χωριό με λιγοστούς κατοίκους. Έχει πάρει το όνομά του από τη πλούσια βλάστηση σε πλατάνια που έχει, και αποτελεί πόλο έλξης λόγω της φυσικής του θέσης στη πλαγιά του βουνού, με το πέτρινο γεφύρι και τα νερά που ρέουν και σχηματίζουν καταρράκτη προσφέροντας δροσιά, ειδικά το καλοκαίρι.

Κατεβήκαμε στον καταρράκτη και περπατήσαμε προς τα πάνω κατά μήκος του ρυακιού. Δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο γιατί δεν σχηματίζεται βάθρα, αλλά μια δροσιά την εισπράττεις όπως και να ‘χει!

Παραλία Ποτάμι
Ως στιγμής δεν είχαμε κάνει μπάνιο και ήμασταν σχεδόν σίγουροι, ότι και στην επόμενη στάση δεν θα κάναμε πάλι…Συνεχίσαμε από το Πλατανιστό και μετά από λίγα χιλιόμετρα στρίψαμε δεξιά προς παραλία Ποτάμι και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε.

Όταν φτάσαμε κάτω ακολουθήσαμε τις πινακίδες προς μια ταβέρνα που υπάρχει εκεί με το όνομα ‘Αιγαίο’. Είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να φάμε! Δίπλα ακριβώς υπήρχε και μία εκκλησία και μάλλον ενοικιαζόμενα δωμάτια, σύμφωνα με τις ‘γραφές’…κατά τ’ άλλα δεν υπήρχε ψυχή και οι άνεμοι έπνεαν τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα πετάξω αν αφεθώ! Η παραλία είναι μια τεράστια πισίνα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε να μπούμε…

Φάγαμε δύο μερίδες κοτόπουλο με πατάτες, σαλάτα, τυρί και μια μπύρα και πληρώσαμε 24,50€ σύνολο. Το κοτόπουλο ήταν από τα πιο ζουμερά που έχω φάει και ήταν γενικά απόλαυση. Η κυρία που διατηρεί τη ταβέρνα ευγενέστατη και εξυπηρετική σε όλα!

Παραλία Κάβος - Αλυκές Beach Cafe
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, ψάχνοντας παραλία για μπάνιο. Το δελφίνι δεν είχε βραχεί σήμερα και εμφάνιζε συμπτώματα στέρησης. Άρχισε η γκρίνια, οπότε κατευθυνθήκαμε στα σημεία που θεωρούσαμε απάνεμα (λέμε τώρα). Καταλήξαμε στο Αλυκές Beach Cafe που αποδείχτηκε πολύ καλό και ο αέρας δεν ήταν τόσο δυνατός μέσα στο κόλπο. Η θάλασσα ωραία και δροσερή, οπότε στρωθήκαμε εκεί όλο το απόγευμα για καφέ και μπάνιο.

***
Το βράδυ βγήκαμε βόλτα. Φάγαμε μία κρέπα και αφού περπατήσαμε λίγο, κάτσαμε σε ένα συμπαθητικό μαγαζί για να πιούμε και τη μπυρίτσα μας.

Την άλλη μέρα είχαμε, ουκ ολίγα χιλιόμετρα να διανύσουμε, σε δύσκολους δρόμους...

 

[Sam-chal]

Η ένταση του αέρα στη Κάρυστο μετριέται ως εξής:
- Φουστανάτος
- Καρεκλάτος
- Τραπεζάτος
Ανάλογα με το τι σηκώνει και παρασέρνει.

 

[Sassenach77]

- Φουστανάτος

ιιιιιιιιιιι ντροπήηηη

 

[Sam-chal]

ιιιιιιιιιιι ντροπήηηη

Γιατί καλέ; Ανεμίζει τα φουστάνια και τους δίνει χάρη.
Με την ευκαιρία, δίνω το λινκ για έναν πολύ όμορφο τοπικό χορό από τους Μυλους της Καρύστου. Μυλωνιατικος:

 

[Sam-chal]

Ο Αργασταράς που ακούγεται στο τραγούδι είναι αυτές οι βρύσες που βρίσκονται όπως ανηφορίζουμε στους Μύλους αριστερά μετά την πρώτη ταβέρνα.

 

[katkats]

Την άλλη μέρα είχαμε, ουκ ολίγα χιλιόμετρα να διανύσουμε, σε δύσκολους δρόμους...

Που αλλού πήγατε πια?! Φτάσετε Κάρυστο

 

[Sassenach77]

Γιατί καλέ; Ανεμίζει τα φουστάνια και τους δίνει χάρη.

Βεβαίως, στα φουστάνια δίνει χάρη και στον θεατή χαρά!

Με την ευκαιρία, δίνω το λινκ για έναν πολύ όμορφο τοπικό χορό από τους Μυλους της Καρύστου. Μυλωνιατικος:

Ωπ, να και το δρώμενο να γουστάρουμε! Και μου αρέσουν οι τοπικές ενδυμασίες πολύ!!!

View attachment 324996
Ο Αργασταράς που ακούγεται στο τραγούδι είναι αυτές οι βρύσες που βρίσκονται όπως ανηφορίζουμε στους Μύλους αριστερά μετά την πρώτη ταβέρνα.

Αυτά τα λέμε πιο νωρίς! Χαμπάρι δεν τις πήρα...

Που αλλού πήγατε πια?! Φτάσετε Κάρυστο

Έχεις ακούσει κοπελιά, που αποκαλούν το στερνοπαίδι 'σφουγγάρι'; Αυτό που 'μαζεύει' όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας...Και αφού έφαγα 'όλη τη τούρτα', να μην φάω και το κερασάκι;;;
Αυτά τα δύο έμειναν, το σφουγγάρι και το κερασάκι της τούρτας!

Το πολύ μέχρι αύριο θα έχεις τη χαρά να την συμμαζέψεις την ιστορία, μιας και τις τελευταίες μέρες έχεις πάρει φόρα και έχεις συμμαζέψει όλο το ντουνιά!

 

[katkats]

Το πολύ μέχρι αύριο θα έχεις τη χαρά να την συμμαζέψεις την ιστορία, μιας και τις τελευταίες μέρες έχεις πάρει φόρα και έχεις συμμαζέψει όλο το ντουνιά!

Έλα τώρα που γυρνάει!

 

[Sassenach77]

23 Ιουλίου 2020 – Ακρωτήριο Καφηρέας ή Κάβο Ντόρο, Αγ.Δημήτριος

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε επίσης με πολύ αέρα…μας είχε πάρει και μας είχε σηκώσει από τη στιγμή που είχαμε πατήσει το πόδι μας στο νότο του νησιού! Φάγαμε το πρωινό μας και ετοιμαστήκαμε για ‘άγριες’ καταστάσεις. Η σημερινή βόλτα θα ήταν λίγο διαφορετική από τις άλλες. Σήμερα το αξιοθέατο μας θα ήταν η τραχιά φύση του νότου και τα σχεδόν έρημα χωριά του!

Κατά την διάρκεια της διαδρομής μας η πρώτη έκπληξη ήταν η συνάντηση με μια χελώνα, αρκετά μεγάλη θα έλεγα, που βρισκόταν στην μέση του δρόμου…Σταματάει ο bro μόλις τη βλέπει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο, παίρνει τη χελώνα στα χέρια και τη βάζει στην άκρη του δρόμου. Εγώ μέσα από το αυτοκίνητο να φωνάζω ‘πρόσεχε τα φίδιαααααα’…

Γιατί δε μελετούσα κάτι άλλο;;;…καθώς συνεχίζουμε βλέπω σε κάποια μέτρα μπροστά μας ένα φίδι, αρκετά μεγάλο, που προσπαθεί να περάσει το δρόμο από δεξιά προς αριστερά…και εκεί που σιγομουρμουρώ ότι όλα τα ζώα βγήκαν παγανιά στους δρόμους σήμερα, μια δυνατή ριπή ανέμου το παίρνει, το σηκώνει (κυριολεκτικά) και βλέπω ένα ιπτάμενο φίδι να περνάει από μπροστά μου και να πέφτει εκτός δρόμου, πάλι πίσω από εκεί που είχε ξεκινήσει για να βγει! Γυρνώ στον αδερφό μου και λέω, ΄το είδες και εσύ αυτό ε;;;’….

Το τοπίο γύρω μας ήταν ορεινό και Κυκλαδίτικο στην αρχή. Κάποια στιγμή συναντήσαμε την Όχη στα αριστερά μας, όμορφη και επιβλητική και τα πρώτα χωριά που ανήκουν στην ευρύτερη περιοχή του δήμου Καφηρέα!

Ακρωτήριο Καφηρέας ή Κάβο Ντόρο
Καφηρέας είναι το ακρωτήριο της Εύβοιας που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του νησιού, ενώ Κάβο Ντόρο είναι η ‘συμβατική’ ονομασία αυτού του γεωγραφικού τμήματος, η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Η γεωγραφική του θέση, στο θαλάσσιο τμήμα όπου βρίσκεται, το καθιστούσε, από τα χρόνια της αρχαιότητας, ως το κομβικό σημείο που ένωνε την Αττική με την Μικρά Ασία, ενώ υπήρξε πέρασμα όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και διαφόρων λαών της Μεσογείου και της Ανατολής (όπως Φοίνικες, Πέρσες) που περιέπλεαν στην περιοχή, είτε για εμπορικούς, είτε για στρατιωτικούς σκοπούς.

Ένα από τα πιο γνωστά χωριά και από τα πρώτα που συναντάς ερχόμενος από Κάρυστο, είναι το χωριό Αντιά, λίγο πριν το χωριό Κομίτο. Τα περισσότερα χωριά του Κάβο Ντόρο, καθώς και η τοποθεσία που βρίσκονται έως σήμερα, ανάγονται στην εποχή του Βυζαντίου. Η δημιουργία οικισμών εκεί οφείλονταν αφενός στον εποικισμό Αρβανιτών, που έλαβε χώρα στη νότια Εύβοια το 15ο αιώνα, και αφετέρου στις επιδρομές πειρατών, που λυμαίνονταν τότε τις ακτές του Αιγαίου και ανάγκασαν πολλούς κατοίκους να μετακινηθούν στα πιο ορεινά σημεία της περιοχής.

Το αμέσως επόμενο χωριό είναι το Κόμιτο, η ονομασία του οποίου, κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο, αποτελούσε τίτλος αξιωματικού του πεζοπορικού στρατού αντίστοιχο αυτού του συνταγματάρχη. Ενώ ένα άλλο χωριό, το Ζαχαριά, οφείλει το όνομα του στον Καρυστινό ιππότη Λικάριο, τον οποίο οι κάτοικοι τον ονόμαζαν Ζαχαρία.

Την εποχή της Τουρκοκρατίας πολλοί κάτοικοι της νότιας Εύβοιας αλλά και από άλλες περιοχές της Ελλάδας, αποφεύγοντας τους τούρκους κατέφυγαν εκεί, εφόσον αποτελούσε μια, σχετικά, δυσπρόσιτη και απομονωμένη περιοχή. Το χωριό Πρινιά κατοικήθηκε από Έλληνες της Μ. Ασίας που κατέφυγαν στο Κάβο Ντόρο κατά τον 15ο αιώνα, τα επώνυμα των οποίων, που υπάρχουν ακόμα και σήμερα, είναι ενδεικτικά της καταγωγής τους. Ο πληθυσμός εκείνη την εποχή ήταν πολύ μεγαλύτερος σε σχέση με σήμερα, που οι κάτοικοι είναι λιγοστοί και η ρυμοτομία των χωριών δίνει την εντύπωση πλήρους ερήμωσης! Κατά το πέρασμα μας, το μόνο που μαρτυρούσε τη παρουσία ζωής ήταν κάποια σημάδια καπνού σε σπίτια, παρόλο που ήταν καλοκαίρι, για το μαγείρεμα υποθέσαμε, ενώ κατά τ’ άλλα είναι μια περιοχή απομονωμένη, με τη δική της θέση πάνω στο χάρτη, που παραμένει γνωστή από το ακρωτήρι της, που φέρει το όνομα Κάβο Ντόρο!

Κάποια στιγμή περάσαμε τη διασταύρωση για το χωριό Ευαγγελισμός, δεν στρίψαμε όμως, και κατευθυνθήκαμε προς Ζαχαριά και Πρινιά… Βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο και μπήκαμε σε χωματόδρομο. Για άλλη μια φορά ο Κίτσος θα σκονίζονταν και μάλιστα πολύ!...Μετά απο λίγη ώρα εμφανίστηκε ο Αράπης, η χαρακτηριστική βραχονησίδα με την άγρια φυσική ομορφιά, που λούζεται συχνά από τα μανιασμένα κύματα.

Όσο κατεβαίναμε ο δρόμος γινόταν περισσότερο κακοτράχαλος και σε πολλά σημεία έβγαινα από το αυτοκίνητο για να βοηθήσω τον αδερφό μου να το κατευθύνει καλύτερα πάνω στις πέτρες και τα χαντάκια που υπήρχαν κατά μήκος του χωματόδρομου. Δεξιά μας εμφανίστηκαν απόκρημνες ακτές στις οποίες έπεφταν τα κύματα πάνω στα βράχια με ορμή και σου έδιναν την εντύπωση ότι φτάνεις στο έσχατο σημείο του κόσμου!...

Μέχρι που εμφανίστηκε η εσχατιά μπροστά μας, ‘σιγοτραγουδώντας’ έναν άγριο σκοπό, ένα κάλεσμα απόκοσμο και ηδονικό…είχα μπροστά μου ένα υπέροχο έργο τέχνης της φύσης, ένα ‘σφουγγάρι’ που μάζευε όλη την ομορφιά της Εύβοιας!

Φτάνοντας κάτω βγήκα από το αυτοκίνητο και προχώρησα προς τα βράχια. Ο άνεμος ήταν δυνατός και τα κύματα έπεφταν με μανία στα βράχια. Περπάτησα τριγύρω ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων και χαζεύοντας τον Αράπη. Ο bro είχε ανέβει ήδη πάνω στο λόφο και ως συνήθως εξερευνούσε τη περιοχή.

Άρχισα να ανηφορίζω και εγώ στον λόφο, έχοντας πάντα το βλέμμα μου καρφωμένο στα κύματα που έπεφταν με ορμή στα βράχια. Μπροστά μου φάνηκε η εκκλησία του Αγ.Γρηγορίου, μάρτυρας των πάντων εκεί και λίγο πιο πέρα, στην άκρη του λόφου, υπήρχε μια σημαία, που πάνω της ήταν αποτυπωμένο το μένος όλων των ανέμων…

Κάθισα σε ένα βράχο, δίπλα από την εκκλησία, και αγναντεύοντας το απέραντο βαθύ μπλε του Αιγαίου, έκλεισα όλους τους ‘διακόπτες’ μου…τα υπόλοιπα επιτρέψτε μου να τα κρατήσω για τον εαυτό μου…το ταξίδι, ουσιαστικά, είχε τελειώσει για μένα!.

Από τον λήθαργο μου με έβγαλε, ποιος άλλος;, ο συνήθης ύποπτος, λέγοντας μου, ‘μικρούλα πάμε να δούμε την εκκλησία πως είναι μέσα; η πόρτα είναι ανοιχτή!’ Το εσωτερικό της εκκλησίας το διέκρινε η απλότητα, με ένα ξύλινο τέμπλο, λίγες εικόνες και μερικά σαμιαμίθια σε μια γωνία να φέρνουν τύχη στους ναυτικούς…το εύχομαι!

***
Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και στο τιμόνι έκατσα εγώ. Είχα βγάλει τις φωτογραφίες μου και είχε έρθει η σειρά μου να αναλάβω τις ευθύνες της διαδρομής που θα ακολουθούσαμε…Καθώς οδηγούσα στην ανηφόρα του χωματόδρομου που φτάνει στο ακρωτήρι, άναψε ένα λαμπάκι στον Κίτσο…όχι που δεν θα άναβε (!). Στα δικά μου χέρια κιαν δεν έχουν ανάψει λαμπάκια…Σταμάτησα σε ένα σημείο που θα μπορούσα να ξεκινήσω εύκολα και ανοίξαμε τα κιτάπια του Κίτσου για να βρούμε τι είναι…Η ένδειξη αφορούσε έναν αισθητήρα που έχει το αυτοκίνητο για να διαβάζει πινακίδες, οριζόντια σήμανση κτλ. Από τη πολύ σκόνη είχε καλυφθεί μάλλον και έτσι ενεργοποιήθηκε η σχετική λυχνία. Και που θα μπορούσε να είναι τοποθετημένος ένας τέτοιος αισθητήρας; Μα, μπροστά και κάπου ψηλά, υποθέσαμε…Πήραμε τα μπουκάλια νερού που έχουμε πάντα στα αυτοκίνητα μας και πλύναμε το παρμπρίζ του Κίτσου. Το λαμπάκι έσβησε! Για την ώρα...

Διαδρομή Πρινιά προς παραλία Αγ.Δημήτριος
Το λαμπάκι μπορεί να είχε σβήσει, αλλά ο χωματόδρομος καλά κρατούσε…Η διαδρομή από Πρινιά προς Σχίζαλη και Καλλιανούς ήταν όλη χωματόδρομος με αποτέλεσμα το λαμπάκι να ξανανάψει…Εάν τα αυτοκίνητα μας είχα στόμα και πόδια, θα μας έβριζαν και θα μας έριχναν κλωτσιές με τόσα που τραβάνε από τα χέρια μας τόσα χρόνια…!

Στο δρόμο μας δεν συναντήσαμε ούτε ένα αυτοκίνητο! Συναντήσαμε όμως ένα πεζό, ο οποίος μας κοίταξε με μεγάλη περιέργεια (πιθανόν ντόπιος ήταν), αλλά και εμείς με περιέργεια τον κοιτάξαμε, καθώς αναρωτιόμασταν που πάει με τα πόδια;;;….αυτός, φαντάζομαι, αναρωτιόταν που πάνε οι τρελοί στις ερημιές;;;… Οι λιγοστοί κάτοικοι που ζουν εκεί ασχολούνται με την κτηνοτροφία, αν και ο τύπος που συναντήσαμε, μόνο κτηνοτρόφος δεν έμοιαζε…

Λίγο πριν την διασταύρωση για την παραλία του Αγ.Δημητρίου ο δρόμος απέκτησε άσφαλτο και είδα το φως το αληθινό! Ο Κίτσος κυρίως και μετά ο αδερφός μου….εγώ δεν τολμούσα καν να πω ότι μου άρεσε η διαδρομή…!

Στρίβοντας για την παραλία, ο δρόμος πάλι ήταν χωμάτινος και κατηφορικός. Ευτυχώς δεν γκρίνιαξε το δελφίνι, καθώς ήλπιζε να κάνει μπάνιο…Φτάσαμε στη πεζογέφυρα που υπάρχει πριν τη παραλία και αμέσως μετά πήγα να παρκάρω δίπλα από μια καντίνα που υπήρχε εκεί δίπλα.

Είχε πάει αργά το μεσημέρι και τα στομάχια μας διαμαρτύρονταν εντόνως! Κάτσαμε στη καντίνα, που κυριολεκτικά είχε τα πάντα, από φαγητό και παγωτά, μέχρι τουαλέτες και ντουζιέρες, ακόμα και μπαρ είχε! Παραγγείλαμε δυο βαρβάτες ομελέτες, μια σαλάτα και δυο μπύρες. Ήταν νοστιμότατα και πληρώσαμε περίπου 23€ σύνολο με μετρητά.

Μέχρι να γίνει το φαγητό μας, πήρα τη κάμερα και έκανα μια βόλτα μέχρι τη παραλία. Κρίμα που είχε τόσο πολύ αέρα…είναι από τις καλύτερες παραλίες που έχει το νησί. Πισίνα με γαλαζοπράσινα νερά!

Μετά το φαγητό και πρίν φύγουμε θέλαμε να κάνουμε βόλτα προς το φαράγγι, γιατί στην καντίνα μας είπαν για βάθρες που μπορείς να κάνεις μπάνιο. Περπατήσαμε αρκετά, πηδώντας πέτρες και διασχίζοντας το μονοπάτι που οδηγεί όλο και πιο βαθιά στο φαράγγι. Σημείο για μπάνιο όμως δεν βρήκαμε, τουλάχιστον μέχρι εκεί που φτάσαμε, γιατί γυρίσαμε τελικά, λόγω της πυκνής βλάστησης και της μη κατάλληλης ενδυμασίας μας για τέτοια πεζοπορία…Στο γυρισμό μου έπεσε το καπάκι της κάμερας μέσα στο ποτάμι. Μετά από αρκετό ψάξιμο μέσα στο νερό το βρήκε ο bro, οπότε ‘βράχηκε’ και ας πούμε ότι ικανοποιήθηκε!

***
Η επιστροφή έγινε μέσω του χωριού Αγ.Δημήτριος και Μελισσώνας προς Καλύβια και μετά Κάρυστος. Στο ξενοδοχείο αφήσαμε τα πράγματα μας, πήραμε πετσέτα και πήγαμε στη παραλία Ψιλή Άμμος, που είναι δίπλα από το ξενοδοχείο, για μπάνιο. Έπρεπε να βραχούμε και σήμερα. Λόγω του πολύ αέρα, η λύση αυτή ήταν μονόδρομος, που τελικά αποδείχτηκε αρκετά καλή επιλογή για παραλία τόσο κοντά σε πόλη! Μείναμε μέχρι αργά το απόγευμα.

***

Το βράδυ βγήκαμε για μια τελευταία βόλτα στη Κάρυστο, καθώς την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε για Ερέτρια. Το ταξίδι μπορεί να είχε τελειώσει, αλλά είχε μείνει το ‘κερασάκι στην τούρτα’ για φάγωμα…

 

[Smaragda53]

Κάβο Ντόρο! Το καλύτερό σου κομμάτι! Με πήρε κι εμένα ο άνεμος!

 

[katkats]

Γιατί δε μελετούσα κάτι άλλο;;;…καθώς συνεχίζουμε βλέπω σε κάποια μέτρα μπροστά μου ένα φίδι, αρκετά μεγάλο, που προσπαθεί να περάσει το δρόμο από δεξιά προς αριστερά…και εκεί που σιγομουρμουρώ ότι όλα τα ζώα βγήκαν παγανιά στους δρόμους σήμερα, μια δυνατή ριπή ανέμου το παίρνει, το σηκώνει (κυριολεκτικά) και βλέπω ένα ιπτάμενο φίδι να περνάει από μπροστά μου και να πέφτει εκτός δρόμου, πάλι πίσω από εκεί που είχε ξεκινήσει για να βγει! Γυρνώ στον αδερφό μου και λέω, ΄το είδες και εσύ αυτό ε;;;’….

Φιδάτος